Luis Fernando Versissimo

[Naroualis]

Οκέι, πιθανόν, να μην ανήκει εδώ αυτό το νήμα, όμως και τα δύο βιβλία με τα οποία ο Λουίς Φερνάντο Βερίσσιμο είναι γνωστός στα ελληνικά είναι καθαρόαιμα αστυνομικά.
 
Πρόκειται για τα Η λέσχη των αγγέλων (Ενάλιος 2001, μετάφραση Μαρία δα Πιεδάδ Φερέιρα - Μανιατόγλου) και Ο Μπόρχες και οι Αιώνιοι Ουραγκοτάγκοι (Άγρα 2007, μετάφραση Κρίτων Ηλιόπουλος).

 

 

Αυτό το τελευταίο το τελείωσα χτες βράδυ. Είναι ένα παράξενο βιβλιαράκι, γραμμένο στο δεύτερο πρόσωπο (πιθανόν το πρώτο βιβλίο γραμμένο στο δεύτερο πρόσωπο που διαβάζω). Είναι σίγουρα αστυνομικό, αλλά ανακατεύει τον Πόε, το Μπόρχες, το Λάβκραφτ και μια ολόκληρη σημειολογία σχετικά με τους τρεις αυτούς στα όρια της ερωτικής μονομανίας. Η ιδέα είναι έξυπνη και στέκεται μέσα στον κυκεώνα των υποθέσεων που κάνουν οι λογοτεχνικοί ντετέκτιβ. Η γραφή είναι σπιρτόζικη, γεμάτη με πνεύμα, και αυτά που περιγράφονται μπορεί να μην είναι κραυγαλέα ανατριχιαστικά, αλλά σε κάνουν να σαλεύεις στην καρέκλα σου. Το τέλος είναι ταυτόχρονα αιωρούμενο και καταληκτικό, με την έννοια ότι ξέρεις ότι η υπόθεση λύθηκε, αλλά δεν ξέρεις αν είναι στ' αλήθεια αυτή η υπόθεση που διάβασες, ή αυτό το τέλος της.

 

Γενικά σε κάνει να εκτιμάς και το συγγραφέα και την επιλογή της φόρμας του και κυρίως να μη μπουκώνεις από το πειραματικό του ύφος. Πάει να πει, μπορεί όντως να πειραματιζόταν με το ύφος του, αλλά στο σερβίρει σαν κάτι εύκολο, κάτι που το κατέχει. 

 

Θα το πρότεινα σε όλους, κυρίως γιατί είναι ευχάριστο στην ανάγνωση, με δράση και φιλοσοφία μπλεγμένες ταυτόχρονα. 

 

 

 

 

Περισσότερα στοιχεία για τον Βερίσσιμο, στο λήμμα του στη Wikipedia.

Edited February 23, 2014 by Naroualis

[BladeRunner]

Και γω πέρυσι τον Ιούλιο διάβασα το Ο Μπόρχες και οι αιώνιοι ουραγκοτάγκοι, σχόλιο εδώ. Καλό μου είχε φανεί και ευχάριστο. Στην βιβλιοθήκη μου έχω και την Λέσχη των Αγγέλων, κάποια στιγμή θα την διαβάσω κι αυτήν.

[Cassandra Gotha]

Έπεσα πάνω του χθες, σε δανειστική βιβλιοθήκη. Το διάβασα και δεν έχω να πω καλά λόγια. Σε ένα σημείο προς τη μέση το απολάμβανα, (μου άρεσε το λεπτό του χιούμορ και η ιδέα πάνω στην οποία κινήθηκε), αλλά μετά ξεχύλωσε τόσο, που πραγματικά δεν είχε νόημα. Βρήκα τη σημειολογία του σχεδόν αδιάφορη και γενικά μου έμεινε η αίσθηση ότι ο συγγραφέας κομπάζει για τις γνώσεις του και για το ότι είναι συγγραφέας.