Τζέιμς Κλέιβελ (James Clavell)

[Δημήτρης]

Ο Τζέιμς Κλαβέλ ήταν Αμερικανός συγγραφέας Αυστραλοβρετανικής καταγωγής. Γεννήθηκε το 1921 στην Αυστραλία και πέθανε το 1994 στην Ελβετία (ή τουλάχιστον αυτά αναφέρονται στη Wikipedia που κοίταξα, γιατί ένα Ελληνικό άρθο αναφέρει διαφορετικές χώρες και χρονολογίες). Σε ηλικία 19 χρονών κατατάχθηκε στον Βρετανικό στρατό και έλαβε μέρος στον Β' Π.Π. Πιάστηκε αιχμάλωτος των Ιαπώνων και στάλθηκε σε στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου. Διακρίθηκε μεταξύ άλλων και στη σκηνοθεσία- συγγραφή σεναρίων, αλλά οι παραπάνω εμπειρίες του τού έδωσαν τα ερεθίσματα για να αφοσιωθεί στο γράψιμο. Και είναι κυρίως τα βιβλία του στα οποία οφείλει την φήμη του.

 

Ο Τζέιμς Κλαβέλ έκανε με την Ασία ότι και ο Γουίλμπορ Σμιθ με την Αφρική. Χρησιμοποίησε την ήπειρο σαν φόντο για τις ιστορίες του. Σαμουράι, νίντζα, ίντριγκες, πολιτικές και μη δολοπλοκίες, είναι μερικά από τα καλούδια που παρελαύνουν στα βιβλία του. Αναλυτικά:

 

- King Rat (1962, διαδραματίζεται σ' ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου στη Σιγκαπούρη. Πρόκειται ίσως για το πιο αυτοβιογραφικό του πόνημα. Κυκλοφορεί στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Anubis).

      

 

- Tai-Pan (1966, Χονγκ Κονγκ, εκδ. Καρρέ σε δύο τόμους).

      

 

- Shogun (1975, Ιαπωνία, Anubis).

 

- Noble House (1981, Χονγκ Κονγκ, εκδ. Καρρέ σε δύο τόμους).

   

 

- Whirlwind (1986, Ιράν).

 

- Gai-Jin (1993, Ιαπωνία).

 

 

Έχω διαβάσει το ''Ο Βασιλιάς των Αρουραίων'' το οποίο ήταν πολύ καλό. Ήταν όμως το ''Σογκούν'' που μου τίναξε τα μυαλά στον αέρα και με έκανε να μην μπορώ να πιστέψω αυτά που διαβάζω. Και έχει πάρει πλέον θέση μέσα στα 5-10 καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Σχόλια μου εδώ και εδώ.

Edited June 1, 2021 by Spark
Προστέθηκε η εικόνα του συγγραφέα και των βιβλίων του.

[BladeRunner]

Όσα δικά του βιβλία έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά τα έχω στην συλλογή μου, ακόμα και το Σογκούν που τσίμπησα με ένα δεκάρικο από το παζάρι των εκδόσεων! Το μόνο που μένει είναι να βρω το θάρρος και να κάτσω να διαβάσω σύντομα κάποιο δικό του. Το Σογκούν πάντως θα περιμένει λίγο καιρό...

[Δημήτρης]

Τυχερός είσαι με το ''Σογκούν'' γιατί εγώ είχα σκάσει ένα περιποιημένο 50αρικο για να το αποκτήσω. Βλέπεις, δεν γινόντουσαν παζάρια κάθε τρεις και λίγο όταν το αγόρασα... Δεν είναι πάντως δύσκολο βιβλίο παρά το μέγεθος του. Λίγη προσοχή θέλει μόνο μέχρι να συνηθίσεις τους χαρακτήρες και αυτό είναι όλο. Και μακάρι να μεταφραστούν και τα δύο άλλα του που απομένουν. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση συγγραφέα και θα ήθελα να διαβάσω όλα τα βιβλία του. Λίγα είναι έτσι κι αλλιώς.

[BladeRunner]

Ο βασιλιάς των αρουραίων (King Rat, 1962)

Εδώ και κάμποσα χρόνια έχω στη συλλογή μου και τα τέσσερα βιβλία του συγγραφέα που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά (όλα, πλέον, εξαντλημένα!), και επιτέλους φέτος αποφάσισα να διαβάσω ένα εξ αυτών, για να δω τι εστί Τζέιμς Κλάβελ. Και έπιασα το "Ο βασιλιάς των αρουραίων", που είναι το πρώτο βιβλίο που έγραψε ο μεγάλος αυτός συγγραφέας, γιατί η αλήθεια είναι ότι ήθελα να τα διαβάσω με τη σειρά που γράφτηκαν.

Λοιπόν, δηλώνω απόλυτα ικανοποιημένος, απόλυτα ενθουσιασμένος. Από την πρώτη κιόλας σελίδα κατάλαβα ότι θα διάβαζα ένα εξαιρετικά καλογραμμένο, έντονο και ρεαλιστικό ιστορικό μυθιστόρημα για τη ζωή σε ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου των Ιαπώνων στην εξωτική Νοτιοανατολική Ασία, και οι υπόλοιπες εξακόσιες και πλέον σελίδες με επιβεβαίωσαν πανηγυρικά. Ο συγγραφέας με την καταπληκτική, έντονη και άκρως εθιστική γραφή του κατάφερε να με κάνει ένα με τους πρωταγωνιστές της ιστορίας και να με ταξιδέψει πίσω στον χρόνο, στο περιβόητο στρατόπεδο Τσάνγκι της Σιγκαπούρης, και να νιώσω στο πετσί μου όλα αυτά που έζησαν χιλιάδες αιχμάλωτοι πολέμου, όλα όσα αναγκάστηκαν να κάνουν για να επιβιώσουν.

Το μυθιστόρημα αυτό είναι άκρως κυνικό και όχι τόσο σκληρό ή βίαιο όσο θα περίμενε κανείς από ένα βιβλίο που έχει να κάνει με τις συνθήκες σε ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου υπό τη διοίκηση των Ιαπώνων. Φυσικά, πρέπει να λάβουμε υπόψιν ότι ο ίδιος ο Κλάβελ ήταν αιχμάλωτος στο στρατόπεδο που αποτελεί το σκηνικό του βιβλίου, οπότε αν μη τι άλλο έγραψε για ανθρώπους και καταστάσεις που συνάντησε κατά τη διαμονή του εκεί. Επίσης υπάρχουν και ορισμένες μίνι ιστορίες για μερικές από τις γυναίκες των αιχμαλώτων, δίνοντάς μας έτσι την ευκαιρία να δούμε πώς ζούσαν και τι έκαναν κι αυτές, την ώρα που οι άντρες τους ήταν χαμένοι κάπου στην Ασία.

Ναι, είναι ένα βιβλίο ολοζώντανο, δυνατό και εθιστικό, με έντονα σκιαγραφημένους χαρακτήρες που εύκολα συμπαθείς ή αντιπαθείς. Προσωπικά, κάτι τύποι σαν τον Βασιλιά ή τον Μάρλοου θα μου λείψουν πάρα πολύ, αλλά ακόμα περισσότερο θα μου λείψει ο μικρόκοσμος του στρατοπέδου Τσάνγκι, έστω κι αν είναι από τα μέρη που φυσικά δεν θα ήθελα ποτέ να ζήσω! Είναι από τα βιβλία που δεν ήθελα με τίποτα να αφήσω από τα χέρια μου (έλα όμως που δεν γίνεται να διαβάσει κανείς εξακόσιες σελίδες χωρίς σταματημό), και όταν το άφηνα πάντα ανυπομονούσα να το ξαναπιάσω. Σίγουρα σε λίγα χρόνια θα το ξαναδιαβάσω, ενώ ελπίζω σύντομα να βρω σε καλή ποιότητα και την ομότιτλη ταινία του 1965.

10/10 

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Τάι- Παν''. Είχα προσδοκίες που δεν μπορώ να πω ότι επαληθεύτηκαν. Ως ένα κάποιο βαθμό τουλάχιστον.

Και όπου Τάι- Παν, κάποιος αρχηγός στη Κίνα. Στρατιωτικού σχηματισμού, ιδιωτικής εταιρίας, ακόμη και σε έθνος. Έτσι λοιπόν και ο Ντερκ Στρούαν, επικεφαλής έμπορος του πανίσχυρου Οίκου των Ευγενών. Κάτοχος μεγάλου στόλου ιστιοφόρων, ειδικεύεται σε εμπόριο οπίου και τσαγιού. Ακόμη και αν αρκετές φορές αναγκάζεται να καταφεύγει σε αδόκιμα μέσα, είναι και αυτό μέρος του παιχνιδιού. Αναντίρρητα, αλλιώς θα σε φάνε λάχανο. Στον αντίποδα ως θανάσιμος αντίπαλος, ο πολύς Τάιλερ Μπροκ. Και όχι μόνο στο επιχειρηματικό κομμάτι μιας και έχουν προηγούμενα οι δυο τους. Είναι όμως μόνο ο χειρότερος, όχι ο μόνος. Πολλοί παίκτες παίρνουν μέρος στο παιχνίδι. Ακόμη και κυβερνήσεις κρατών δια μέσου των αντιπροσώπων τους, οπότε και αρχίζει να χοντραίνει. Αναμενόμενο στην αρένα των επιχειρήσεων. Είχε λοιπόν αρκετούς χαρακτήρες και ήθελε συγκέντρωση. Στην αρχή τουλάχιστον, για να μπορέσω να παρακολουθήσω την πλοκή.  

Και αυτή είναι σε γενικές γραμμές η υπόθεση, ο ανελέητος επιχειρηματικός κόσμος. Με όλη του την ατελείωτη ίντριγκα. Τις πισώπλατες μαχαιριές, φανταστικές και μη. Την ακατάπαυστη ανατροπή δεδομένων. Που μπορεί έναν πάμπλουτο από την μία στιγμή στην άλλη, να τον καταστήσει χρεοκοπημένο. Τα λαδώματα, τα γλυψίματα, και οι χάρες που ζητούνται και ικανοποιούνται, πλην όμως με βαρύ τίμημα. Θετική μάλιστα εντύπωση μου έκαναν κάποιες αδιόρατες κατά τ' άλλα λεπτομέρειες. Το να σκουπίζεται δηλαδή κάποιος όταν τελειώνει και φεύγει από το ''μέρος'', και να τον ρωτούν μετά οι άλλοι απορημένοι τι έκανε. Ή η καινοτομία του μπάνιου για να αντιμετωπιστεί η δυσωδία των σωμάτων- αν δηλαδή εκλαμβανόταν καν ως τέτοια και όχι ως κάτι το φυσιολογικό-, να θεωρείται ανθυγιεινή. Όντας όμως στο πρώτο μισό του 19ου αιώνα, οι άνθρωποι δεν είχαν κάνει ιδιαίτερη πρόοδο στο τομέα της καθαριότητας. Ήταν λοιπόν λεπτομέρειες που μου άρεσαν. Βασικά δεν μου άρεσαν, αλλά you get my point  Προσέδωσαν αληθοφάνεια στη διήγηση. 

Η οποία btw ήταν πολύ tell και ελάχιστα show, με αποτέλεσμα να με κουράσει λίγο. Λίγο όμως γιατί ήταν καλογραμμένη και έρρεε άνετα. Δεν ήταν δηλαδή αναγνωστικός ανήφορος, απλά μου έλειψε η δράση.

Είχα ξεκινήσει με το ''Ο οίκος των Ευγενών''. Έψαξα όμως λίγο και είδα ότι αποτελεί συνέχεια αυτού οπότε και το σταμάτησα. Θα το πιάσω μάλλον από την άλλη χρονιά, τώρα που έχω αυτό ακόμη νωπό στο μυαλό μου. Τέλος, μακάρι να μεταφράζονταν και τα δύο που έμειναν, ίσως η Anubis θα μπορούσε να την κάνει την δουλειά. 

Edited July 28 by Δημήτρης