Jump to content

Πεθαίνει το horror;


giorgos lagonas

Recommended Posts

Ανοίγω τόπικ ορμώμενος από σημερινό (4/5/2014) άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ με τίτλο "Δεν μας Τρομάζουν Ζόμπι και Βαμπιρ". 

 

Το εν λόγω κείμενο δεν είναι και σούπερ εμπεριστατωμένο, είναι αρκετά προβλέψιμο και γενικά δεν ξεφεύγει από όσα θα περίμενε κανείς να διαβάσει σε ένα κείμενο με αυτό τον τίτλο.

 

Γενικά, το συμπέρασμα που βγάζει ο δημοσιογράφος είναι ότι  το σινεμά τρόμου πάσχει, καθώς παρατηρείται μια ποιοτική - όσο και ποσοτική καθίζηση στις ταινίες τρόμου. Πολύ λίγες, μετρημένες πλέον στα δάχτυλα του ενός χεριού, οι αξιόλογες ταινίες (συμπεριλαμβάνει μεταξύ αυτών τα Let the right one in, The Conjuring, Η Δίψα) και συντριπτική πτώση σε σχέση με το ένδοξο παρελθόν, ενώ σημειώνει ότι ακόμα και οι πιο αξιόλογες καινούριες αν και άρτια κινηματογραφικά προϊόντα, αποτυγχάνουν να τρομάξουν και να σοκάρουν το κοινό. Σκηνές με λιποθυμίες και τον κόσμο να βγαίνει έντρομος από τις αίθουσες ανήκουν οριστικά και αμετάκλητα στο παρελθόν. 

 

Σαν αίτια, αναφέρει κυρίως την εξάπλωση της τεχνολογίας που επιτρέπει άμεση πρόσβαση και εξοικείωση με εικόνες ωμής βίας και εν γένει αποτροπιαστικού περιεχομένου, ενώ ρίχνει και ένα γενναίο βάρος της ευθύνης στα videogames. 

 

Νομίζω ότι είναι ένα ενδιαφέρων θέμα, (ανομολόγητο;) παράπονο όλων των χοροράδων. Και, αν και περιορίζεται στον χώρο του κινηματογράφου, εμένα με ενδιαφέρει να συζητήσουμε για αμφότερα, κινηματογράφο ΚΑΙ λογοτεχνία και φυσικά περισσότερο λογοτεχνία. 

 

Οπότε : 

 

α) κατά τη γνώμη σας, πεθαίνει (ή έστω... νοσεί) το στοιχείο του τρόμου στη λογοτεχνία και στον κινηματογράφο;

 

β) αν ναι, γιατί;

 

γ) και τι μπορεί να γίνει για αυτό; Υπάρχουν (πια) νέες, ανεξερεύνητες και συναρπαστικές περιοχές για να αλιεύσει ο δημιουργός ανόθευτο τρόμο, ή... ξεράθηκαν οι βιότοποι;

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Σίγουρα ο κόσμος δεν φοβάται τόσο εύκολα όπως στο παρελθόν.

Όταν στους κινηματογράφους της εποχής έπαιξε το ψυχώ, υπήρχαν λιποθυμίες και ουρλιαχτά μέσα στην αίθουσα.

Μπορείς να φανταστείς,σήμερα,κάποιον που βλέπει για πρώτη φορά το ψυχώ να έχει τέτοια αντίδραση;

Όχι βέβαια.Ο λόγος είναι η εξοικείωση που έχουμε όλοι μας με την βία μέσω των ταινιών,των ειδήσεων

αλλά και του ίντερνετ.

Τώρα φαντάσου πόσο πιο δύσκολο είναι να τρομάξεις από τη λογοτεχνία.Εκεί μοναδικό όπλο του συγγραφέα

είναι ο γραπτός λόγος.Ούτε εφέ,ούτε η κατάλληλη μουσική και γενικά καθόλου εικόνα.

Edited by Akis
Link to comment
Share on other sites

To horror εδώ και πολλές δεκαετίες, πεθαίνει αλλά και δεν πεθαίνει ταυτόχρονα.

 

Από κάποια χρονική στιγμή κι έπειτα, ο κόσμος δεν βλέπει ταινίες τρόμου για να τρομάξει, όπως επίσης δεν βλέπει ταινίες τρόμου για να τρομάξει.

 

Είναι άλλα τα κίνητρα πλέον που οδηγούν μια μεγάλη μερίδα του κοινού στον κινηματογράφο και στη λογοτεχνία τρόμου και όχι το να τρομάξει.

 

Το γεγονός αυτό, έκανε πολλούς δημιουργούς ταινιών, όπως -δυστυχώς- και πολλούς συγγραφείς τρόμου, να επαναπαυτούν σε μια λογική που λέει "έλα μωρέ, κανείς πια δεν φοβάται στις μέρες μας". Το γεγονός ότι έχουν επαναπαυτεί στην λογική αυτή, ΦΑΙΝΕΤΑΙ στο αποτέλεσμα που παράγουν.

 

Το μυστικό στις ιστορίες τρόμου, ειδικά στις μέρες μας, είναι κατά τη γνώμη μου η φιλότιμη προσπάθεια του συγγραφέα ή του σκηνοθέτη να τρομάξει.  Το κοινό, που έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να τρομάξει στο μεγαλύτερο ποσοστό του, ξέρει να εκτιμά αυτή την φιλότιμη προσπάθεια. Μπορεί να αποκαλέσει ένα έργο τρόμου "τρομακτικό", εννοώντας ότι στην ουσία είναι σκοτεινό και ατμοσφαιρικό και ότι αναγνωρίζουν την προσπάθεια που έκανε ο συγγραφέας ή ο σκηνοθέτης για να το τρομάξει.

 

Ο κινηματογράφος τρόμου (που συνήθως εστιάζει στο αίμα και στο σοκ αλλά υπάρχουν και εξαιρέσεις στον κανόνα αυτό) διανύει στις μέρες μας μία αναβίωση, η οποία ξεκίνησε από τις αρχές περίπου του 2000 και συνεχίζεται. Δεν αναφέρομαι μόνο στον αμερικάνικο κινηματογράφο τρόμου, αλλά και στον ασιατικό, τον ευρωπαικό κλπ. Υπάρχει μια τεράστια παραγωγή ταινιών, εντός της οποίας υπάρχει πολύ "σαβούρα", αλλά άμα είναι κάποιος φαν του είδους όπως εγώ, μετατρέπεται σε καλό μύλο που αλέθει τα πάντα. Μέσα στη σαβούρα όμως, ξεχωρίζουν και πολλά διαμαντάκια. Από αυτή την άποψη, διαφωνώ με την αρθρογράφο στην οποία αναφέρεται ο Λαγκόνας, διότι προφανώς δεν έχει κάτσει να δει ΟΛΕΣ τις ταινίες τρόμου που έχουν βγει τα τελευταία χρόνια, παρά μόνο τις πιο δημοφιλείς. Επιμένω: Μέσα στη σαβούρα της μαζικής παραγωγής ταινιών τρόμου, υπάρχουν πολλά διαμαντάκια που ξεχωρίζουν. Προσωπικά δεν έχω πρόβλημα να δω και τη σαβούρα.

 

Η λογοτεχνία τρόμου (που αρχικός της στόχος ήταν να βασιστεί στο υποσυνείδητο συναίσθημα του φόβου και στην ατμόσφαιρα αλλά δυστυχώς τον έχασε στην πορεία) περνάει κρίση ακόμη και στις μέρες μας. Μπορεί να διαβάζω φανατικά τη λογοτεχνία τρόμου και μπορεί να μου αρέσουν σχεδόν τα πάντα από αυτή, αλλά ενώ συνήθως τα κείμενα είναι τεχνικά άρτια και οι ιδέες είναι πολλές φορές καλές, δυστυχώς διαπιστώνω ότι ξεχνάει τον πρωταρχικό της στόχο (που τον ανέφερα παραπάνω). Το πρόβλημα ενισχύεται κατά πολύ με τα best-seller τρόμου. Πρόκειται για ιστορίες που στον βωμό του να έχουν απήχηση σε όσο το δυνατόν πιο ευρύ κοινό, καταφεύγουν σε στοιχεία που βγάζουν τον αναγνώστη από την ατμόσφαιρα, όπως είναι π.χ. τα ξεκάρφωτα λαβ-στόρι, οι οικογενειακές καταστάσεις, η οικογενειακή γλυκανάλατη ατμόσφαιρα, οι teens κλπ. Οι μπεστσελεράδες συγγραφείς τρόμου, γράφουν κατά κανόνα ιστορίες-τούβλα που δίνουν έμφαση στην ανάπτυξη χαρακτήρων και στην πρωτοτυπία των ιδεών, αγνοώντας σχεδόν επιδεικτικά την νοσηρή ατμόσφαιρα και όλα όσα αποτελούν τη "φιλότιμη προσπάθεια" προς την κατεύθυνση του τρόμου. Ναι, είναι κορυφαίες οι ιδέες τους, ναι γράφουν καλά, ναι μας κάνουν να συμπάσχουμε με τους ήρωές τους, αλλά -διάολε- δεν διαβάζω ιστορίες τρόμου για όλα αυτά, αλλά για να δώ την φιλότιμη προσπάθεια προς την κατεύθυνση του τρόμου, που δυστυχώς στα best-sellers του είδους είναι σχεδόν ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ.

 

Περισσότερα διαμάντια του είδους, κρύβονται σε λιγότερο γνωστά έργα και συγγραφείς, κυρίως σε ανθολογίες (όπου μοιραία το μικρό μέγεθος των ιστοριών εμποδίζει το "κάψιμο" της ατμόσφαιρας) αλλά και μικρά μυθιστορήματα που θέλουν πολύ ψάξιμο για να εντοπιστούν. Και φυσικά υπάρχουν τα κλασικά έργα του είδους, που ευτύχησαν να γραφτούν σε μία εποχή που οι συγγραφείς ακόμη προσπαθούσαν φιλότiμα να τρομάξουν τον αναγνώστη.

 

Προσωπικά διαβάζω πολύ τη σύγχρονη λογοτεχνία τρόμου και έχω εντοπίσει πολλά διαμαντάκια, (διότι την κλασική την έχω εξαντλήσει), όμως έχω χαμηλώσει τον πήχη των απαιτήσεών μου. Κυρίως μου αρέσει ο weird horror και ο ακραίος horror και κάπως λιγότερο ο best-seller horror....

 

P.S. Ξέρω οτι πολλοί θα διαφωνήσετε μαζί μου, διότι τα γούστα κανενός ανθρώπου δεν μπορούν να συμπίπτουν κατά 100% με αυτά ενός άλλου. Δεν τα είπα με στόχο να διαφωνήσουμε σε ζητήματα γούστου (που άλλωστε είναι υποκειμενικός παράγοντας και διαφέρει ανάλογα με την προσωπικότητα), απλά προτείνω να τα εκλάβετε ως μια προσωπική εξομολόγιση ενός φαν του είδους, με στόχο να τον γνωρίσετε κάπως καλύτερα.

Edited by alien666
  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

Είναι γεγονός ότι ο τρόμος στον κινηματογράφο έπαιρνε ισχυρότερες αντιδράσεις στο παρελθόν. Το παράδειγμα του Άκη από πάνω ισχύει. Σε σχέση με τα βιβλία νομίζω ότι, ενώ υπήρχαν στοιχεία τρόμου σε πολύ παλαιότερα γραπτά, το είδος του horror "ανεξαρτητοποιήθηκε" στον 18ο αιώνα με τη γοτθική λογοτεχνία και συγκεκριμένα μετο "The Castle of Otranto". Άσχετο με το θέμα μα έχει ενδιαφέρον ότι ο πρώτος τρόμος γραφόταν κυρίως από γυναίκες. Στο θέμα μας: είχε λοιπόν αυτός ο πρώτος τρόμος στη λογοτεχνία εντονότερες αντιδράσεις, όπως συνέβη με τον κινηματογράφο; Το έργο αυτό θεωρήθηκε από πολλούς σαχλαμάρα, έγινε όμως γρήγορα δημοφιλές. Δηλαδή, εξ αρχής δεν τον έπαιρναν και πολύ στα σοβαρά, όμως τον διάβαζαν. Ο τρόμος πήρε τα πάνω του και τον 20 αιώνα είχαμε το γνωστό Weird Tales magazine, αλλά και το Unknown Worlds, περιοδικά καθαρά για τρόμο. Σήμερα πεθαίνει ο τρόμος; Η απάντηση είναι όχι.

 

Γιατί ο σημερινός άνθρωπος έχει μια καθημερινότητα η οποία μπορεί να έχει τα ζόρια της, όμως δεν είναι "τρομαχτική", δεν υπάρχουν στη ρουτίνα του επιλογές που είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Έτσι, ο άνθρωπος βαριέται! Οι ιστορίες τρόμου τον ξυπνάνε, τον γεμίζουν αδρεναλίνη (δεν είναι τυχαίο που πολλοί βρίσκουν τον τρόμο σέξυ). Επίσης, ο καλύτερος τρόμος μας βοηθάει να σκεφτούμε, να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις μέσα από την ασφάλεια ενός πολυδιάστατου χαρακτήρα, μας θυμίζει ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα αυτό που φαίνονται κάτι που εξασκεί το μυαλό μας και μας κάνει προσεκτικούς στις δικές μας ζωές.

 

Και αυτά (αν εξαιρέσετε την παρένθεση) δεν τα λέω εγώ, εγώ απλά συμφωνώ. Αυτά τα λέει η Elizabeth Barrette και παραθέτω το άρθρο της εδώ. Έγω νομίζω ότι είναι πιο δύσκολο σήμερα να τρομάξεις το κοινό μόνο με τη βία και το splatter. Ακριβώς για τους λόγους που είπατε κι εσείς, είμαστε πιο συνηθισμένοι σε κάτι τέτοιο. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι πρόκληση να γράψουμε/κινηματογραφήσουμε ιστορίες οι οποίες θα τρομάζουν το κοινό λόγω πλοκής, δυνατών χαρακτήρων, και μιας νέας οπτικής πάνω στην κοινωνία. Δεν είναι ότι πεθαίνει ο τρόμος. Είναι ότι έχουμε μουδιάσει απέναντι σε εικόνες βίας. Πείτε με ρομαντική, μα πιστεύω ότι μια καλή ιστορία τρόμου πάντα θα σε κάνει να ανάψεις όλα τα φώτα του σπιτιού :)

  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

 

Υπάρχει μια τεράστια παραγωγή ταινιών, εντός της οποίας υπάρχει πολύ "σαβούρα", αλλά άμα είναι κάποιος φαν του είδους όπως εγώ, μετατρέπεται σε καλό μύλο που αλέθει τα πάντα. Μέσα στη σαβούρα όμως, ξεχωρίζουν και πολλά διαμαντάκια. Από αυτή την άποψη, διαφωνώ με την αρθρογράφο στην οποία αναφέρεται ο Λαγκόνας, διότι προφανώς δεν έχει κάτσει να δει ΟΛΕΣ τις ταινίες τρόμου που έχουν βγει τα τελευταία χρόνια, παρά μόνο τις πιο δημοφιλείς. Επιμένω: Μέσα στη σαβούρα της μαζικής παραγωγής ταινιών τρόμου, υπάρχουν πολλά διαμαντάκια που ξεχωρίζουν. Προσωπικά δεν έχω πρόβλημα να δω και τη σαβούρα.

 

 

 Και φυσικά ισχύει και το αντίθετο. Το τι σαβούρα κυκλοφορούσε τη "χρυσή" υποτίθεται εποχή του σινεμά τρόμου, δεν περιγράφεται.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

 

Το μυστικό στις ιστορίες τρόμου, ειδικά στις μέρες μας, είναι κατά τη γνώμη μου η φιλότιμη προσπάθεια του συγγραφέα ή του σκηνοθέτη να τρομάξει.  Το κοινό, που έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να τρομάξει στο μεγαλύτερο ποσοστό του, ξέρει να εκτιμά αυτή την φιλότιμη προσπάθεια. Μπορεί να αποκαλέσει ένα έργο τρόμου "τρομακτικό", εννοώντας ότι στην ουσία είναι σκοτεινό και ατμοσφαιρικό και ότι αναγνωρίζουν την προσπάθεια που έκανε ο συγγραφέας ή ο σκηνοθέτης για να το τρομάξει.

 

Με άλλα λόγια, εννοείς ότι το μέλλον του Horror δεν βρίσκεται στη σπλατεριά, στο στιγμιαίο σοκ και στα στερεότυπα. Συμφωνώ και εγώ, (σημειώνοντας ότι με τα στερεότυπα μπορείς να κάνεις ακόμα καλή δουλειά, αν το δουλέψεις ανατρεπτικά και μεταμοντέρνα, βλ Nick Mamatas και Edward Lee, αλλά αυτό είναι η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα) ότι ψωμί πλέον υπάρχει στην ατμόσφαιρα, στην ψυχολογία, στο περίεργο, στο παλαιότερα επονομαζόμενο bizarrerie. Περισσότερα παρακάτω...

 

Περισσότερα διαμάντια του είδους, κρύβονται σε λιγότερο γνωστά έργα και συγγραφείς, κυρίως σε ανθολογίες (όπου μοιραία το μικρό μέγεθος των ιστοριών εμποδίζει το "κάψιμο" της ατμόσφαιρας) αλλά και μικρά μυθιστορήματα που θέλουν πολύ ψάξιμο για να εντοπιστούν. 

 

Θα συμφωνήσω και εδώ. Το horror θέλει μικρές δόσεις. Η φυσική μορφή του horror (στη λογοτεχνία) είναι το ΔΙΗΓΗΜΑ και (προσωπικά μιλώντας) δυστυχώς δεν βρέθηκε ποτέ κάποιο μυθιστόρημα που θα μου καταρρίψει αυτό τον ισχυρισμό. Ναι, τα μυθιστορήματα θεωρούνται (και μάλλον είναι) πιο ευπώλητα. Και είναι λογικό, εμπορικά μιλώντας, ένα τούβλο των 600 σελίδων να είναι πιο ελκυστικό ως value for money σε σχέση με μια μικρή ανθολογία διηγημάτων που θα τη διαβάσεις σε ένα απόγευμα και μετά θα τη βάλεις στο ράφι. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα μεγάλα κείμενα. Έχουν άλλα καλά : ανάπτυξη χαρακτήρα, πλοκή κλπ κλπ. 

 

Όμως το horror είναι αίσθημα (ένα από τα πιο σαγηνευτικότερα αισθήματα, όταν φυσικά το απολαμβάνεις σε απόσταση ασφαλείας!) και για αυτό το λόγο είναι ΕΥΘΡΑΥΣΤΟ. Και (για να γίνω και λίγο γραφικός) θέλει μικρό δοχείο, όπως τα ακριβά αρώματα μπαίνουν σε μικρό μπουκάλι...

 

Στο δια ταύτα : Ζητούμενο = ατμόσφαιρα, ψυχολογία, περίεργο και σε φόρμα κατά προτίμηση διηγήματος. Όπως τότε. Όπως τα έγραφαν οι Βικτωριανές συγγραφείς (και όχι μόνο) που αναφέρει η Νατάσα.

 

Δηλαδή... (και εδώ εστί το ζόρι...)

 

Συμπέρασμα = Εμπρός... προς τα πίσω;

  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

 

Δηλαδή... (και εδώ εστί το ζόρι...)

 

Συμπέρασμα = Εμπρός... προς τα πίσω;

 

 

Wow, δεν περίμενα τέτοια σύμπτωση απόψεων γιατί κι εγώ πιστεύω ότι το μέλλον του τρόμου είναι το παρελθόν του. Επίσης αν και συμφωνώ και επαυξάνω σε όλα τα υπόλοιπα, έχω εντοπίσει και σύγχρονα μυθιστορήματα τρόμου που μου άρεσαν πολύ.

 

Τέλος, μου αρέσει και ο ακραίος τρόμος (σπλάτερ) στη λογοτεχνία, αρκεί η ιστορία να μην αποδεικνύεται άλλο είδος (π.χ. φάνταζι) με επικάλυψη σπλάτερ..

Edited by alien666
Link to comment
Share on other sites

 Και φυσικά ισχύει και το αντίθετο. Το τι σαβούρα κυκλοφορούσε τη "χρυσή" υποτίθεται εποχή του σινεμά τρόμου, δεν περιγράφεται.

 

Σαβούρα πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Και (κακά τα ψέματα) είναι πλέον και μέρος του χαρακτήρα και της κουλτούρας του horror. Δηλαδή, δε μπορείς να λέγεσαι σοβαρός χοροράς και να μη μπορείς να εκτιμήσεις (άσχετα αν δεν το ομολογείς!!!) και την περιστασιακή μπουρδίτσα και την κιτσαρία!

 

Το πρόβλημα είναι ότι τότε, (μέχρι και τη δεκαετία του '80) μαζί με τη σαβούρα έβγαιναν και αριστουργήματα του horror (ή έστω κάποιες πολύ καλές ταινίες) σε αξιοπρεπή ρυθμό. Ακόμα αυτό συμβαίνει, αλλά τώρα είναι πολύ λιγότερες (σπανιότατες) οι πραγματικά καλές και διαχρονικές ταινίες που θα θέλεις να τις ξαναδείς. Οι μοντέρνες μεν, κλασικές δε. 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Δεν νομίζω ότι ο τρόμος μπορεί πραγματικά να πεθάνει ως είδος (Η αφήγηση τρομακτικών ιστοριών είναι μεγάλο κομμάτι της κουλτούρας μας, ο τρόμος είναι το ισχυρότερο συναίσθμα κι άλλες τέτοιες Λαβκραφτιές).

Αυτό που αλλάζει, όμως ανάλογα με την εποχή, είναι το τι θεωρεί τρομακτικό το εκάστοτε κοινό. Προφανώς και είναι αδύνατον να τρομάξεις τον σύχγρονο αναγνώστη-θεατή με μια ιστορία για βρυκόλακες, ας πούμε. Ο Δράκουλας εκδόθηκε το 1897. Μας χωρίζει ένας αιώνας και τέσσερις ταινίες Twilight από τότε, πράγμα που ίσως να καθιστά το συγκεκριμένο subgenre "καμένο χαρτί".

Επίσης παίζει ρόλο το format. Πλέον έχουμε πολύ περισσότερες επιλογές από τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο ως προς το μέσο με το οποίο θα αφηγηθούμε μια ιστορία. Video games όπως το Amnesia πετυχαίνουν, χάρις στη διαδραστικότητά τους να τρομάξουν τον χρήστη/θεατή πολύ περισσότερο απ' ότι ένα βιβλίο, ενώ στο internet η διάδοση τρομακτικών ιστοριών και αστικών μύθων έχει πάρει διαστάσεις μυθολογίας (googlaρετε τον όρο creepypasta). Η ποιότητα των παραπάνω μπορεί να είναι αμφισβητίσιμη, αλλά το ζητούμενο, ο τρόμος, επιτυγχάνεται.

Οπότε ναι, πιθανόν ο τρόμος να αργοπεθαίνει στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο, αλλά πιστεύω ότι πάντα θα βρίσκει μια πλατφόρμα κατάλληλη για την εποχή της, ώστε να μας κάνει να τιναχτούμε από τις καρέκλες μας ή να πέφτουμε για ύπνο με τα φώτα ανοιχτά :)

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Αυτό που αλλάζει, όμως ανάλογα με την εποχή, είναι το τι θεωρεί τρομακτικό το εκάστοτε κοινό. Προφανώς και είναι αδύνατον να τρομάξεις τον σύχγρονο αναγνώστη-θεατή με μια ιστορία για βρυκόλακες, ας πούμε. Ο Δράκουλας εκδόθηκε το 1897. Μας χωρίζει ένας αιώνας και τέσσερις ταινίες Twilight από τότε, πράγμα που ίσως να καθιστά το συγκεκριμένο subgenre "καμένο χαρτί".

 

 

Αυτό ήταν ένα ακόμα θέμα που διαπραγματευόταν το εν λόγω άρθρο. Το ότι το horror genre έχει χάσει παραδοσιακά εδάφη. Οι βρικόλακες και οι λυκάνθρωποι πλέον προσφέρονται για εφηβικές ρομαντζάδες. Οι νεκροζώντανοι (ιδίως τα ζόμπι) έγιναν αποκλειστικό αντικείμενο χλεύης, σάτυρας και οικογενειακών κωμωδιών!

 

Video games όπως το Amnesia πετυχαίνουν, χάρις στη διαδραστικότητά τους να τρομάξουν τον χρήστη/θεατή πολύ περισσότερο απ' ότι ένα βιβλίο, ενώ στο internet η διάδοση τρομακτικών ιστοριών και αστικών μύθων έχει πάρει διαστάσεις μυθολογίας (googlaρετε τον όρο creepypasta). Η ποιότητα των παραπάνω μπορεί να είναι αμφισβητίσιμη, αλλά το ζητούμενο, ο τρόμος, επιτυγχάνεται.

 

Επίσης συμφωνώ. Εδάφη παραδοσιακά χάθηκαν, αλλά βρέθηκαν καινούρια, τα οποία είναι ακόμα μάλλον σχετικά ανεκμετάλλευτα (βλ και ερώτηση γ της αυθεντικής ανάρτησης)

 

Πλάκα πλάκα, όσον αφορά τον αστικό - ιντερνετικό τρόμο, είναι ενδιαφέρον να ψάξει κανείς τον Slenderman (και το ομώνυμο παιχνίδι που είναι freeware είναι ΠΟΛΥ τρομακτικό!) Κάποτε, είχα ξεκινήσει μια νουβελίτσα με ένα τέτοιο πλάσμα, αλλά κατέληξε στον κουβά με τα ανολοκλήρωτα... 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Video games όπως το Amnesia πετυχαίνουν, χάρις στη διαδραστικότητά τους να τρομάξουν τον χρήστη/θεατή πολύ περισσότερο απ' ότι ένα βιβλίο,

 

Κορυφαίο παιχνίδι, μαζί με το Penumbra και το Scratches...

Link to comment
Share on other sites

 

Video games όπως το Amnesia πετυχαίνουν, χάρις στη διαδραστικότητά τους να τρομάξουν τον χρήστη/θεατή πολύ περισσότερο απ' ότι ένα βιβλίο,

 

Κορυφαίο παιχνίδι, μαζί με το Penumbra και το Scratches...

 

Το Penumbra γίνεται λίγο επαναλαμβανόμενο από ένα σημείο και μετά, αλλά αυτό το σκουλήκι με στοιχειώνει ακόμα. Για το Scratches είχα διαβάσει κάποια διθυραμβικά reviews όταν βγήκε, αλλά δεν το έπαιξα ποτέ.

 

Βγήκαμε off-topic. Sorry :)

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Δεν νομίζω ότι βγήκαμε εκτός θέματος, γιατί αναφερόμαστε στα νέα εδάφη του horror...

 

Εντωμεταξύ, φέτος οι υποχρεώσεις δεν μου επέτρεψαν να συμμετέχω στον τρομο-διαγωνισμό του site με θέμα το love story. Όμως μπορώ να προτείνω κάποιες ταινίες τρόμου με love story που μου αρέσουν. Mην περιμένετε να δείτε και αριστουργήματα της 7ης τέχνης. Μιλάμε απλά για συμπαθή love stories...

 

Return of the living dead 3 (1993)

http://www.imdb.com/title/tt0107953/

 

Δεν χρειάζετε να δειτε τα προηγούμενα και έτσι κι αλλιώς εκείνα δεν έχουν love story

 

Parasomnia (2008)

http://www.imdb.com/title/tt0922547/

 

Η ωραία κοιμωμένη σε horror version

 

outcast (2010)

http://www.imdb.com/title/tt1396219/

 

Σκοτσέζικο. Κάνει και μία εμφάνιση η Κάρεν Γκίλιαν από το doctor who.

Edited by alien666
Link to comment
Share on other sites

 

 Και φυσικά ισχύει και το αντίθετο. Το τι σαβούρα κυκλοφορούσε τη "χρυσή" υποτίθεται εποχή του σινεμά τρόμου, δεν περιγράφεται.

 

Σαβούρα πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Και (κακά τα ψέματα) είναι πλέον και μέρος του χαρακτήρα και της κουλτούρας του horror. Δηλαδή, δε μπορείς να λέγεσαι σοβαρός χοροράς και να μη μπορείς να εκτιμήσεις (άσχετα αν δεν το ομολογείς!!!) και την περιστασιακή μπουρδίτσα και την κιτσαρία!

 

Το πρόβλημα είναι ότι τότε, (μέχρι και τη δεκαετία του '80) μαζί με τη σαβούρα έβγαιναν και αριστουργήματα του horror (ή έστω κάποιες πολύ καλές ταινίες) σε αξιοπρεπή ρυθμό. Ακόμα αυτό συμβαίνει, αλλά τώρα είναι πολύ λιγότερες (σπανιότατες) οι πραγματικά καλές και διαχρονικές ταινίες που θα θέλεις να τις ξαναδείς. Οι μοντέρνες μεν, κλασικές δε. 

 

Παιδιά, πείτε μου ειλικρινά, με το χέρι στην καρδιά, σε ποιον τομέα, υποτομέα ή ανθυποτομέα της τέχνης βγαίνουν σήμερα πολλά αριστουργήματα. Πού βγαίνουν πράγματα που να μας κάνουν να λέμε "πω, πω, αυτό δεν το έχω ξανακούσει/δει/διαβάσει/άλλο". Προσωπικά, και σε ό,τι αφορά, ας πούμε, τη μουσική, το τελευταίο WOW moment μου ήταν όταν αρχές των 90ς άκουσα τους Living Color. Προσοχή, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: δεν ισχυρίζομαι ότι δεν υπάρχει πουθενά καλό πράγμα σήμερα.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Πριν παραθεσω σεντονι επιχειρηματων, να υπενθυμισω οτι πολλα κλασικα εργα (ταινιες και βιβλια) της χρυσης εποχης ειναι απο μετρια εως μουφες. Πχ, μπορει να μου πει καποιος αν κανενα απο τα 11 Παρασκευη και 13 ηταν πραγματικα καλο;

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Δεν θυμάμαι καθόλου το παρασκευή και 13,έχω χρόνια να το πετύχω στην τηλεόραση.

Θα σου πω όμως για τα franchise του Halloween και του nightmare on elm street.

Οι πρώτες δύο ταινίες και στα 2 franchise ήταν καλές, οι επόμενες όμως

ήταν μέτριες έως κακές, κατά την προσωπική μου γνώμη.

Edited by Akis
Link to comment
Share on other sites

μπορει να μου πει καποιος αν κανενα απο τα 11 Παρασκευη και 13 ηταν πραγματικα καλο;

Οχι, κανένα από τα 11 δεν ήταν πραγματικά καλό. Απλά κάποια θεωρούνται κλασικά για άλλους λόγους.

Link to comment
Share on other sites

Πριν παραθεσω σεντονι επιχειρηματων, να υπενθυμισω οτι πολλα κλασικα εργα (ταινιες και βιβλια) της χρυσης εποχης ειναι απο μετρια εως μουφες. Πχ, μπορει να μου πει καποιος αν κανενα απο τα 11 Παρασκευη και 13 ηταν πραγματικα καλο;

εδώ θα σε υπερκαλύψω! (αν και νιώθω ότι ξεφεύγουμε κάπως από το θέμα)

 

Ιδού, review του τελευταίου remake 

 

και αναδρομή (μέρος 1 και 2) σε όλα τα προηγούμενα. Άρθρα γραμμένα από τα χεράκια μου

Link to comment
Share on other sites

Το horror δεν πεθαίνει, αλλάζει. ... Το περισσότερο που θα πετύχει κανείς κοπιάροντας τη χρυσή εποχή του horror είναι να γράψει ωραίες και ατμοσφαιρικές ιστορίες αλλά όχι να προκαλέσει το συναίσθημα του τρόμου στον αναγνώστη. 

 

Για αυτό και εγώ παρέθεσα το ερώτημα "μπρος...προς τα πίσω;" Επειδή, αν και αγαπώ, σέβομαι και ενστερνίζομαι τις αναμφισβήτητες αξίες του horror παρελθόντος, πιστεύω παρόλα αυτά ότι η λύση δε βρίσκεται στο παρελθόν. Το τιμημένο παρελθόν, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο σαν εφαλτήριο για ένα τολμηρό βήμα μπροστά. Τώρα, το τι ακριβώς εστί μπροστά, ε, αυτό ψάχνουμε!

 

Από την άλλη, μια τοποθέτηση τύπου 

 

Όσο καλά και να στήσει ένας συγγραφέας το μεταφυσικό horror, για παράδειγμα, όσο καλά και να το γράψει, όσο πειστικά, όσο ατμοσφαιρικά...εγώ, συγκεκριμένα, δεν θα φοβηθώ. Γιατί έχω πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι "αυτό είναι φανταστικό, δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί", άρα γιατί να τρομάξω; Δώσε μου ρεαλιστικό τρόμο και πράγματα που θα μπορούσαν να συμβούν, όχι στο γείτονα, αλλά σε μένα, κι εκεί θα θέλω να κρυφτώ στη γωνία μου και να κλαίω σαν κοριτσάκι. Αλλά υπάρχουν κι άλλοι αναγνώστες που, αν το πράγμα δεν έχει μεταφυσικό, δεν το θεωρούν καν τρόμο. 

 

Μάλλον αποτελεί άλλο θέμα (και, γιατί όχι, αφορμή για ένα νέο topic τύπου "Υπερφυσικός VS Ρεαλιστικός τρόμος"). Για μένα πχ, αν κάτι δεν έχει υπερφυσικό τρόμο, έχει χάσει a priori τουλάχιστον το 30% της αξίας του. Αλλά αυτό είναι βέβαια κάτι καθαρά υποκειμενικό. 

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Η κατηγορία του τρόμου δε γίνεται να πεθάνει ~όπως και οποιαδήποτε άλλη. Η πρότασή μου δε νομίζω πως χρειάζεται ιδιαίτερη επεξήγηση καθώς, λίγο πολύ, όλοι μας μπορούμε να αντιληφθούμε τους λόγους. Αυτό που κατά τη γνώμη μου συμβαίνει τα τελευταία 2 χρόνια είναι ότι σιγά-σιγά αρχίζει και φθίνει/φεύγει απ'την αγορά η εμπορευματοποιημένη, ξεζουμισμένη "μόδα" του που μεταφράζεται σε ζόμπις και βαμπίρς. Κορεσμός με απλά λόγια που αναφέρει και το κείμενο της Καθημερινής.

 

Αυτό που με θλίβει είναι το γεγονός πως κάτι τόσο ευρύ όπως ο τρόμος, τα τελευταία χρόνια είχε αυτή τη δισδιάστατη μορφή (ζόμπι, βαμπίρ). Παρ'όλα αυτά δε μου προκαλεί έκπληξη. Κάτι ανάλογο είχαμε δει και την δεκαετία '80 με '90 στην κατηγορία της επιστημονικής φαντασίας...

 

Το γιατί οι κινηματογράφος/τηλεόραση ~κατά πρώτο λόγο σε σχέση με τα βιβλία~ επικεντρώθηκαν σε 2 είδη, η απάντηση βρίσκεται στα μεγάλα στούντιος που λανσάρουν και τις τάσεις.

 

Το αισιόδοξο στοιχείο σε κάθε περίπτωση είναι πως ..με ή χωρίς τον τρόμο να βρίσκεται στο επίκεντρο των βιβλίων ή οθονών, θα συνεχίσουν να βγαίνουν εξαιρετικά έργα, όπως συνέβαινε πάντα άλλωστε.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Δεν μπορώ να μην συμφωνήσω μανιασμένα μ' αυτά τα δύο:

 

 

Το μυστικό στις ιστορίες τρόμου, ειδικά στις μέρες μας, είναι κατά τη γνώμη μου η φιλότιμη προσπάθεια του συγγραφέα ή του σκηνοθέτη να τρομάξει.

 

Αυτο σημαίνει ότι έχουμε μεν καλύτερης ποιότητας παραγωγή, αλλά από την άλλη προϊόντα που ίσως ξενίσουν τους παραδοσιακούς χορροράδες και που, πιθανότατα, ξεφεύγουν από τις θεμελιώδεις αρχές του είδους. Μπορούμε να μιλάμε, σε κάποιο βαθμό, για λογοτεχνία τεράτων και όχι για λογοτεχνία τρόμου, δεδομένης της αλλαγής στη θεματική.

 

 

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Σχετικά με τις ταινίες, έχω την εξής άποψη:

 

Στις ταινίες β διαλογής (b-movies), υπάγονται δύο επί μέρους κατηγορίες ταινιών. Η πρώτη, περιλαμβάνει όσες ταινίες είναι πραγματικά κακές, αρπαχτές κλπ. Η δεύτερη, περιλαμβάνει ταινίες που απλώς έχουν μέσο ή χαμηλό προυπολογισμό και που δεν είναι blockbusters.

 

Και εδώ είναι που πολλές φορές υπάρχει μια παρανόηση. Ο τρόμος ως είδος, προσφέρεται περισσότερο για ταινίες χαμηλού προυπολογισμού. Στον τρόμο δεν υπάρχουν κοσμικές καταστροφές, εκρήξεις, διαστημικές μάχες κλπ, τα οποία απαιτούν μπάτζετ. Ασφαλώς υπάρχουν και τέτοια (π.χ. μεγάλης κλίμακας zombie apocalypse, ή μπλοκμπάστερ τρόμου όπως τα the cell και event horizon) αλλά κατά κανόνα, οι περισσότερες ιστορίες που δύναται να σκαρφιστεί κανείς στον τρόμο, είναι χαμηλού ή μέσου μπάτζετ.

 

Όσοι είναι πραγματικά φαν των ταινιών τρόμου, έχουν προτίστως συνειδητοποιήσει αυτό το πολύ απλό πράγμα. Το σύγχρονο κοινό των multiplex το οποίο  είναι ως επί το πλείστον πιτσιρικαρία που έχει μπουχτήσει σε εκρήξεις και καταστροφές επί της οθόνης, θα κατατάξει αυτόματα μία ταινία τρόμου στα b-movies μόνο και μόνο γιατί είναι φθηνής παραγωγής.   Δεν θα τους ενδιαφέρει καν αν είναι καλογυρισμένη, έξυπνη κλπ...

 

Επομένως ο τρόμος είναι φθηνός, προτίστως γιατί το είδος είναι τέτοιο. Αν είναι να πάω να δω ταινία τρόμου και το 90% να είναι εκρήξεις και πιστολίδι, τότε δεν θα είναι ταινία τρόμου....

Edited by alien666
Link to comment
Share on other sites

  1. Οι ταινίες τρόμου μπορούν να είναι φτηνές στην παραγωγή, άρα ένας ανεξάρτητος σκηνοθέτης μπορεί να στήσει μία με ψίχουλα - και να την πασάρει ως κανονική ταινία σε φεστιβάλ ή/και DVD.

 

Ο τρόμος ως είδος, προσφέρεται περισσότερο για ταινίες χαμηλού προυπολογισμού.

 

Ρε παιδιά, το έχω ξαναρωτήσει αυτό και πιο παλιά. Αφού η ταινία τρόμου είναι η προφανής λύση για έναν νέο σκηνοθέτη που θέλει να δείξει τις ικανότητές του και δεν έχει φράγκα για εφέ και φίρμες ηθοποιούς, αφού είναι η προφανής λύση και για τον αρχάριο παραγωγό που θέλει να βγάλει χρήμα με μικρή επένδυση και μικρό ρίσκο, αφού το έχουν καταλάβει αυτό και το κάνουν στις Φιλιππίνες, στη Νιγηρία και σε άλλες χώρες ακόμα πιο φτωχές από τη δική μας... γιατί δε συμβαίνει καθόλου εδώ, ρε παιδιά;

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..