Διάφοροι συγγραφείς αστυνομικών νουάρ

[BladeRunner]

Είπα να φτιάξω ένα τόπικ που θα περιλαμβάνει συγγραφείς που είτε είναι λιγότερο γνωστοί στο εξωτερικό ή/και την Ελλάδα είτε έχουν γράψει λίγα βιβλία γενικά είτε έχουν μεταφραστεί λίγα βιβλία τους στα ελληνικά. Οι Ρέιμοντ Τσάντλερ, Ντάσιελ Χάμετ, Τζέιμς Ελρόι, Τζιμ Τόμσον, Ρος Μακντόναλντ, Μίκι Σπιλέιν και λοιποί που είναι γνωστοί τόσο έξω όσο και στην Ελλάδα έχουν από ένα δικό τους, ξεχωριστό τόπικ, για τους υπόλοιπους είπα να τους χώσω όλους μαζί εδώ (μην γεμίζουμε και με τόπικ). 

 

Όλοι οι καλοί χωράνε, είτε Αμερικάνοι, είτε Άγγλοι, είτε Γάλλοι, είτε Κινέζοι (αν υπάρχουν ). Αρκεί τα βιβλία τους να είναι νουάρ.

 

Ενδεικτικά:

 

-Μπρετ Χάλιντεϊ

-Ντέιβιντ Γκούντις

-Κόρνελ Γούλριτς

-Τσέστερ Χάιμς

-Τσαρλς Ουίλφορντ

-Φρέντρικ Μπράουν

-Γκόρντον Ντε Μάρκο

-Γουίλιαμ ΜακΓκίβερν

-Μπουαλό/Ναρσεζάκ

-Σ. Σ. Φόρεστερ

-Γ. Ρ. Μπερνέτ

-Κένεθ Φίαρινγκ

-Μαρκ Μπεμ

-Τζόναθαν Λάτιμερ

-Οράτιος Μακόι

-Γκόρντον Γουίλιαμς

-Τονίνο Μπενακουίστα

-Ντέιβις Γκραμπ

 

Και πάει λέγοντας...

 

Σε επόμενο ποστ μια λίστα με τα βιβλία των παραπάνω συγγραφέων που έχω διαβάσει (και άλλων βέβαια) και links που οδηγούν σε σχόλια γι'αυτά (τέλος πάντων, για όσα έχω γράψει κάτι).

Edited September 14, 2014 by BladeRunner

[BladeRunner]

Αυτά θυμάμαι ότι έχω διαβάσει πέραν των Τσάντλερ, Χάμετ, Τόμσον κλπ

 

*Κένεθ Φίαρινγκ - Το μεγάλο ρολόι

*Τζόναθαν Λάτιμερ - Ο προφήτης του τρόμου

*Κόρνελ Γούλριτς - Η νύφη φορούσε μαύρα
*Οράτιος Μακόι - Σκοτώνουν τ'άλογα όταν γεράσουν

*Γκόρντον Γουίλιαμς - Αδέσποτα σκυλιά

*Τζακ Φίνεϊ - Μια τρύπα στην κόλαση
*Χάουαρντ Χοκς - Ο σημαδεμένος
*Ντελακόρτα - Ντίβα

*Τσαρλς Ουίλφορντ - Miami Blues

*Τσαρλς Ουίλφορντ - Wild Wives

*Ντέιβις Γκραμπ - Η νύχτα του κυνηγού

*Τσέστερ Χάιμς - Χαμός στο Χάρλεμ (Εξαιρετικό νουάρ με χιούμορ και τρελές καταστάσεις)

*Τσέστερ Χάιμς - Μπαμπάκι στο Χάρλεμ (Τα ίδια με το από πάνω)
*Τσέστερ Χάιμς - Οι ωραίοι δολοφόνοι
*Γ. Ρ. Μπερνέτ - Το τέλος της διαδρομής (Καλούτσικο, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο όμως)
*Γ. Ρ. Μπερνέτ - Ο μικρός Καίσαρ (κλασικό, για τους φαν του είδους must!)
*Γ. Ρ. Μπερνέτ - Η ζούγκλα της ασφάλτου
*Τονίνο Μπενακουίστα - Τα δόντια της αυγής (Περίεργο νουάρ με μια νότα τρόμου, σίγουρα ενδιαφέρον)
*Φρέντρικ Μπράουν - Οι κυνηγοί (The Fabulous Clipjoint στο πρωτότυπο, εξαιρετικό αστυνομικό νουάρ)

*Μαρκ Μπεμ - Μοιραία γυναίκα

*Τσαρλς Ουίλιαμς - Μην εμπιστεύεσαι τις γυναίκες
*Λίονελ Γουάιτ - Η μεγάλη δουλειά
*Μπρετ Χάλιντεϊ - Εισιτήριο για τον θάνατο
*Μπρετ Χάλιντεϊ - Τα πτώματα είναι εκεί που τα βρίσκεις
*Ρίτσαρντ Πάουελ - Θ'ανοίξω πέντε τάφους

*Εντ Γουντ - Ο θάνατος ενός τραβεστί

*Ρόμπερτ Π. Πάρκερ - Το χαμένο χειρόγραφο

*Χουάν Ντε Ρεκακοετσέα - American Visa (Βολιβιανό αστυνομικό θρίλερ με μια αίσθηση νουάρ, αρκετά ενδιαφέρον)

Edited September 14, 2014 by BladeRunner

[BladeRunner]

Γουίλιαμ Π. ΜακΓκίβερν - Το έγκλημα θα γίνει αύριο (Odds Against Tomorrow, 1957)

 

Αστυνομικό δράμα της δεκαετίας του '50 που προσωπικά με άφησε αρκετά ευχαριστημένο. Ο λευκός Ερλ Σλέιτερ, που πολέμησε και διακρίθηκε στον Β' Π.Π. αλλά από τότε τίποτα δεν του πάει καλά, και ο μαύρος Τζόνι Ίνγκραμ, χαρτοπαίχτης που μπλέχτηκε μ'έναν τοκογλύφο, επιλέχτηκαν από δυο άντρες για να ληστέψουν μια μικρή αλλά συμπαθητική από οικονομικής απόψεως τράπεζα κάπου στην Πενσιλβάνια. Οι δυο πρωταγωνιστές μας δεν τα πάνε καλά μεταξύ τους, με βασικό λόγο ότι ο ένας είναι λευκός και ο άλλος μαύρος (ξέρετε σε τι υπόληψη είχαν τους μαύρους τότε). Η ληστεία για κάποιο λόγο δεν πάει καθόλου καλά. Οι δυο άντρες θα πρέπει να τα βρουν μεταξύ τους για να επιζήσουν του ανθρωποκυνηγητού από την αστυνομία. Το μίσος πρέπει να γίνει φιλία. Εκτός από το αστυνομικό κομμάτι της υπόθεσης με την οργάνωση και την αποτυχημένη εκτέλεση της ληστείας, πολύ ενδιαφέρον είναι και το δραματικό, αυτό με την σχέση δυο εντελώς διαφορετικών αντρών σε μια συντηρητική κοινωνία, κάτω από δύσκολες συνθήκες. Μου άρεσε πολύ όλη αυτή η ενδοσκόπηση του συγγραφέα στο κομμάτι αυτό και κει βασίζεται περισσότερο η φήμη του βιβλίου. Οι χαρακτήρες γενικά μου φάνηκαν συμπαθητικοί, ο καθένας με τον τρόπο του, η γραφή επίσης καλή και ευκολοδιάβαστη, και η ατμόσφαιρα σίγουρα νουάρ και ωραία. Το βιβλίο μεταφέρθηκε και στους κινηματογράφους το 1959, σε σκηνοθεσία του βραβευθέντα με τέσσερα Όσκαρ Robert Wise (The Day The Earth Stood Still, The Sound Of Music, Star Trek: The Motion Picture, The Andromeda Strain) και με πρωταγωνιστές τους Robert Ryan (The Dirty Dozen, The Wild Bunch, The Professionals) και Harry Belafonte.

 

8/10

Edited September 14, 2014 by BladeRunner

[BladeRunner]

Μπρετ Χάλιντεϊ - Ένας άγγελος στην κόλαση (Dividend On Death, 1939)

 

Τρίτο βιβλίο του Μπρετ Χάλιντεϊ που διαβάζω, χρονολογικά όμως είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς, στο οποίο γνωρίζουμε τον κοκκινομάλλη ιδιωτικό ντετέκτιβ του Μαϊάμι Μπιτς, Μάικ Σέιν. Η υπόθεση είναι, ως συνήθως, αρκετά περίπλοκη και ολίγον τι τρελή, μια νέα κοπέλα πλησιάζει τον Σέιν και του λέει ότι φοβάται πως θα σκοτώσει την μητέρα της όταν αυτή γυρίσει από την Νέα Υόρκη. Η πρώτη σκέψη του Σέιν είναι ότι έχει να κάνει με τρελή. Δέχεται όμως ένα κολιέ για αμοιβή, έτσι ώστε να είναι εκεί που πρέπει όταν η μητέρα της κοπέλας έρθει σπίτι. Λίγο αργότερα, ένας ψυχίατρος, αυτός που υποτίθεται ότι κουράρει την νεαρή κοπέλα, προσλαμβάνει τον Σέιν για τον ίδιο λόγο! Και την επόμενη μέρα ο Σέιν βρίσκει το πτώμα της μητέρας στο δωμάτιο της και την κόρη της εμφανώς μπερδεμένη μες στα αίματα! Τότε τα πράγματα μπλέκονται εντελώς, όταν ο Σέιν αποφασίζει να τα κουκουλώσει κάπως όλ'αυτά... Η ιστορία αρχίζει αρκετά περίεργα και συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο μέχρι το αποκαλυπτικό τέλος, με την δράση και την αγωνία για την συνέχεια να μην σταματά σε κανένα σημείο. ΟΚ, η πλοκή είναι σε σημεία τραβηγμένη και ακολουθεί την συνταγή των νουάρ μυθιστορημάτων των δεκαετιών του '30 και του '40, εμένα όμως σαν ιστορία μου άρεσε και μου κράτησε καλή παρέα για ένα τρίωρο σχεδόν. Η γραφή δεν λέει πολλά όμως είναι ευκολοδιάβαστη και με κάποιες ωραίες ατάκες. Τέλος, ο Σέιν έφαγε πολύ ξύλο στην ιστορία αυτή, συν κάτι σφαίρες, όμως γνώρισε την γυναίκα που παντρεύτηκε στην συνέχεια...

 

7.5/10

Edited September 24, 2014 by BladeRunner

[BladeRunner]

Ντέιβιντ Γκούντις - Σκοτεινό πέρασμα (Dark Passage, 1946)

 

Ο Ντέιβιντ Γκούντις έχει γράψει, μεταξύ άλλων, και το Don't Shoot The Piano Player (ή αλλιώς Down There), το οποίο είναι ένα από τα κλασικότερα αστυνομικά νουάρ που έχουν γραφεί και που αποτελεί την βάση για την ταινία Πυροβολήστε τον Πιανίστα του Τρυφώ. Το Σκοτεινό Πέρασμα είναι στα πέντε πιο πολυδιαβασμένα του έργα και έχει μεταφερθεί και αυτό στον κινηματογράφο, με πρωταγωνιστές του Χάμφρι Μπόγκαρτ και Λόρεν Μπακόλ. Πως έχει η ιστορία: Ο Βίνσεντ Πάρρυ καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση στο Σαν Κουέντιν για την δολοφονία της γυναίκας του. Το θέμα είναι ότι άδικα φυλακίστηκε, μιας και δεν σκότωσε αυτός την γυναίκα του, όμως δεν ξέρει ποιος πραγματικά το έκανε και γιατί. Μετά από λίγους μήνες καταφέρνει και δραπετεύει από την φυλακή και βρίσκει βοήθεια στο πρόσωπο μιας γυναίκας. Προσπαθεί να μείνει εκτός των ραντάρ της αστυνομίας, αν και το πρόσωπο του βρίσκεται παντού, σε εφημερίδες και αφίσες, και να βρει γιατί κάποιος του την έστησε. Τα πράγματα μόνο εύκολα δεν θα είναι... Σαν καλό αστυνομικό νουάρ έχει σκοτεινή ατμόσφαιρα, σε σημεία μάλιστα κλειστοφοβική, και δύσκολες στιγμές για τον κακομοίρη τον πρωταγωνιστή. Δεν θα έλεγα ότι έπαθα την πλάκα μου από το μυστήριο ή τις αποκαλύψεις, όμως μου άρεσε πολύ σαν ιστορία, έτσι όπως επικεντρωνόταν στην ζωή του φυγά, καταδικασμένου σε ισόβια, πρωταγωνιστή μας και τις αποφάσεις που έπρεπε να πάρει. Η γραφή μου φάνηκε αρκετά καλή και ευκολοδιάβαστη, αν και κάποιοι λίγοι διάλογοι μου φάνηκαν μη ρεαλιστικοί. Γενικά μου άρεσε και μου κράτησε καλή παρέα, όμως δεν είναι για όλα τα γούστα. Έχω άλλο ένα βιβλίο του στα ελληνικά, το Το Φεγγάρι στον Υπόνομο, μακάρι κάποια στιγμή να μεταφραζόταν και το Don't Shoot The Piano Player. Βέβαια δεν θα κάτσω να σκάσω, θα το διαβάσω στ'αγγλικά αν δεν βγει στα ελληνικά τα επόμενα χρόνια.

 

8/10

Edited January 28, 2015 by BladeRunner

[BladeRunner]

Κόρνελ Γούλριτς - Φάντομ Λέιντυ (Phantom Lady, 1942)

 

Δεύτερη επαφή με το έργο του Κόρνελ Γούλριτς, μετά το κλασικό Η νύφη φορούσε μαύρα που διάβασα πέρυσι τον Ιούλιο. Μου φάνηκε το ίδιο ενδιαφέρον και ευκολοδιάβαστο, αν και πάλι οι χαρακτήρες είχαν προβλήματα και κάποια σημεία της πλοκής μου φάνηκαν μη ρεαλιστικά. Όπως και να'χει απόλαυσα μια αγωνιώδη νουάρ ιστορία. Έχουμε τον Σκοτ Χέντερσον, ο οποίος πρόκειται να εκτελεστεί για τον φόνο της γυναίκας του. Ο Χέντερσον δεν σκότωσε την γυναίκα του, μιας και την ώρα του θανάτου της βρισκόταν έξω με μια άγνωστη κοπέλα που γνώρισε τυχαία. Το θέμα είναι ότι δεν έμαθε ποτέ το όνομά της κοπέλα αυτής, δεν θυμάται και πολλά από την φυσιογνωμία της και όσοι τον είδαν εκείνο το βράδυ (σε εστιατόριο, θέατρο και μπαρ) θυμούνται τον ίδιο αλλά όχι την συνοδό του! Η μέρα μέχρι να κάτσει στην ηλεκτρική καρέκλα και να ψηθεί πλησιάζει και πρέπει πάση θυσία να βρεθεί η κοπέλα ώστε να σωθεί. Σαν αστυνομικό νουάρ έχει όλα τα καλούδια του είδους, μυστήριο, φόνους, ανατροπές και φυσικά τρομερή ατμόσφαιρα. Οι χαρακτήρες βέβαια μου φάνηκαν κάπως επίπεδοι και κάποια γεγονότα ήταν κάπως τραβηγμένα, αλλά δεν έχει και τόση σημασία, η ιστορία είχε σασπένς και αγωνία μέχρι το τέλος οπότε χαλάλι οι όποιες ατέλειες. Η γραφή από την άλλη, σίγουρα ικανοποιητική, βοήθησε πολύ στην γρήγορη και ξεκούραστη ανάγνωση. Γενικά ένα αντάξιο της φήμης του αστυνομικό νουάρ που θα ικανοποιήσει τους φανατικούς του είδους, όχι όμως και όλους τους φίλους των αστυνομικών. Το βιβλίο έγινε και ταινία το 1944.

 

7.5/10

Edited October 6, 2014 by BladeRunner

[BladeRunner]

Ντομινίκ Μανοτί - Η απόδραση (L'évasion, 2013)

Η Ντομινίκ Μανοτί είναι καθηγήτρια σύγχρονης οικονομικής ιστορίας σε πανεπιστήμιο του Παρισιού και αρκετά γνωστή συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων στην Γαλλία. Όλα της τα βιβλία έχουν έντονη πολιτική χροιά και πολλά από αυτά έχουν μεταφραστεί στ'αγγλικά και έχουν κερδίσει διάφορα βραβεία. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε το 2012 από τις εκδόσεις Πόλις το βιβλίο Εντιμότατη εταιρεία που έγραψε σε συνεργασία με τον DOA και πέρυσι το Η απόδραση που μόλις τελείωσα. Και τα δυο αυτά βιβλία τα βρήκα στο Μοναστηράκι σε πολύ χαμηλή τιμή και επέλεξα να ξεκινήσω με το δεύτερο που είναι και πιο μικρό σε μέγεθος. Σήμερα το μεσημέρι το άρχισα και πριν λίγο το τελείωσα, να'ναι καλά η καταιγίδα έξω που δεν μου άφησε και πολλές επιλογές.

Η ιστορία διαδραματίζεται το 1987 και αρχίζει με μια απόδραση από τις φυλακές της Ρώμης, αυτής του Κάρλο, ιστορικού στελέχους των Ερυθρών Ταξιαρχών, και του Φιλίππο, ενός μικροκακοποιού. Παρά τις φιλικές σχέσεις και τις συζητήσεις που είχαν μέσα στην φυλακή για αρκετό καιρό, οι δρόμοι τους θα χωρίσουν. Λίγο καιρό μετά ο Φιλίππο μαθαίνει ότι ο Κάρλο σκοτώθηκε σε μια αποτυχημένη ληστεία τράπεζας στο Μιλάνο και τότε ο Φιλίππο θα καταφύγει στην Γαλλία και θα γνωριστεί με μια πρώην συντρόφισσα του Κάρλο, θα πιάσει δουλειά νυχτοφύλακα και εκεί, στις βραδινές ώρες βαρεμάρας, θ'αρχίσει να γράφει ένα μυθιστόρημα, που θα περιέχει τα αληθινά περιστατικά της απόδρασης αλλά και διάφορα φανταστικά, όπως την υποτιθέμενη συμμετοχή του στην αποτυχημένη ληστεία που κατέληξε σε λουτρό αίματος με νεκρούς αστυνομικούς. Το βιβλίο θα εκδοθεί στην Γαλλία και θα έχει μεγάλη επιτυχία, όμως τότε κάποιοι παρακρατικοί μηχανισμοί θα κινηθούν για να διαφυλάξουν τα μυστικά τους...

Αυτά εν ολίγοις. Με το βιβλίο αυτό έμαθα κάποια ενδιαφέροντα πράγματα για τις πολιτικές αναταραχές στην Ιταλία, τότε με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, το ακροδεξιό παρακράτος, τις συνωμοσίες των μυστικών υπηρεσιών, τις διάφορες τρομοκρατικές επιθέσεις και πάει λέγοντας. Βέβαια μην περιμένετε σελίδες γεμάτες με τέτοια γεγονότα, έτσι ώστε να βγάλετε άκρη χωρίς να διαβάσετε ιστορικά βιβλία, απλώς γίνονται αρκετές αναφορές ώστε να προχωρήσει η πλοκή που βασίζεται στην παράνοια εκείνης της πολιτικής περιόδου. Εδώ που τα λέμε πρόκειται περισσότερο για πολιτικό θρίλερ παρά για αστυνομικό, όμως η ατμόσφαιρα είναι σίγουρα νουάρ, σκοτεινή και κλειστοφοβική, αν το σκεφτεί κανείς, συμπεριλαμβάνοντας το μάλλον απαισιόδοξο αν και ρεαλιστικό τέλος. Η γραφή είναι καλή και το στιλ αφήγησης αρκετά ξεχωριστό. Οι χαρακτήρες δίχως ιδιαίτερο βάθος, πάντως μπορεί κανείς να κατανοήσει τις κινήσεις τους και να τους καταλάβει.

Γενικά ένα πολύ καλό πολιτικό θρίλερ με νουάρ ατμόσφαιρα που σε λίγες σελίδες καταφέρνει να χωρέσει πολιτική, μυστήριο, δράση και βέβαια να θίξει σημαντικά ζητήματα γύρω από τον κρατικό μηχανισμό, τις διάφορες οργανώσεις, τους πολιτικούς αντιφρονούντες και πάει λέγοντας. Μην περιμένετε όμως ένα αμιγώς αστυνομικό μυθιστόρημα.

8/10

Edited October 23, 2017 by BladeRunner

[BladeRunner]

Μάλκολμ Μακέι - Ο αναγκαίος θάνατος του Λιούις Γουίντερ (The Necessary Death Of Lewis Winter, 2013)

Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις το πρώτο βιβλίο του Μάλκολμ Μακέι, εδώ και καιρό ήξερα όμως ότι θα το δούμε στην γλώσσα μας και το περίμενα πως και πως. Ανήκει στο είδος των αστυνομικών που προσωπικά με ξετρελαίνει, όπου βλέπουμε πως λειτουργεί ο υπόκοσμος, πως γίνεται το ξεκαθάρισμα λογαριασμών, σε τι μπλέκονται οι επαγγελματίες δολοφόνοι και πως προετοιμάζονται να κάνουν την δουλειά που τους έχει ανατεθεί. Και πάει λέγοντας.

Εδώ έχουμε τον 29χρονο Κάλουμ Μακλίν που είναι επαγγελματίας δολοφόνος, χωρίς όμως να δουλεύει σταθερά για κάποιον συγκεκριμένο τύπο, που καλείται να σκοτώσει έναντι αμοιβής τον Λιούις Γουίντερ, έναν μικρέμπορο ναρκωτικών. Ο Γουίντερ είχε μια μεγάλη δουλειά στα σκαριά, ετοιμαζόταν να συνεργαστεί με ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο του υποκόσμου της Γλασκόβης, κάτι που έβαλε ψύλλους στ'αυτιά του Πίτερ Τζέιμσον, ενός "μεγάλου", και τον ανάγκασε να αγοράσει τις υπηρεσίες του Μακλίν. Από κει και πέρα γίνεται ένας μικρός χαμός... Αυτά εν ολίγοις.

Η πλοκή είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα, αλλά δεν σκίζει από πρωτοτυπία, δεν λέει κάτι που δεν έχω ξαναδιαβάσει. Όμως αυτό που κάνει το βιβλίο αρκετά ξεχωριστό είναι ο ιδιαίτερος τρόπος γραφής του Μακέι, με κοφτές προτάσεις, δίχως ιδιαίτερο συναίσθημα και δίχως αχρείαστες πληροφορίες. Γράφει ό,τι είναι απαραίτητο να ειπωθεί. Μπορεί βέβαια το στιλ αφήγησης, ο τρόπος που περιγράφει τους χαρακτήρες και τις κινήσεις τους, να φανεί κάπως αδιάφορος ή και κουραστικός σε πολλούς, προσωπικά όμως μου άφησε πολύ καλή αίσθηση. Ίσως αν ήταν πιο συνηθισμένη η αφήγηση να μην με άγγιζε και τόσο η ιστορία, τώρα όμως τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, από την πρώτη σελίδα έως την τελευταία κατάφερε να μου κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον.

Αυτά είχα να πω. Δεν είναι για όλα τα γούστα, ακόμα και αν είσαι φαν του αστυνομικού είδους πρέπει να ξέρεις τι να περιμένεις από το συγκεκριμένο βιβλίο, πρέπει να σου αρέσουν οι ιστορίες με επαγγελματίες δολοφόνους και τον βρόμικο κόσμο του εγκλήματος, και να συνηθίσεις τον ιδιαίτερο τρόπο αφήγησης. Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο της Τριλογίας του Υποκόσμου της Γλασκόβης, ελπίζω να δούμε και τα επόμενα δυο, γιατί εκτός του ότι μου έκανε κλικ όλο το στόρι και ο συγγραφέας, δεν θα έλεγα ότι μπήκε κι ένα οριστικό τέλος για μερικούς από τους χαρακτήρες.

Υ.Γ. Περιττό να αναφέρω πόσο ωραίο είναι το εξώφυλλο της ελληνικής έκδοσης και πόσο ιδιαίτερα προσεγμένη η μετάφραση.

8.5/10

Edited October 23, 2017 by BladeRunner

[BladeRunner]

Τζο Γκας - Φόνος στην εκκλησία (Priestly Murders, 1984)

 

Δεν είναι ακριβώς νουάρ, αλλά το βάζω εδώ για να μην χαθεί κάπου αλλού. Το "Τζο Γκας" είναι το ψευδώνυμο του Αμερικανού συγγραφέα κατασκοπευτικών θρίλερ Μπιλ Γκρέιντζερ, που είναι σχετικά γνωστός για την σειρά βιβλίων November Man. Δεν είναι το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω, μιας και πέρυσι διάβασα το ωραίο Δεν υπάρχουν κατάσκοποι. Λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με ένα αρκετά ενδιαφέρον αστυνομικό θρίλερ, η ιστορία του οποίου διαδραματίζεται στο Σικάγο την δεκαετία του '80. Ένας ιερέας δολοφονείται στην εκκλησία την ώρα που προσφέρει την Αγία Κοινωνία, από έναν άγνωστο που φορά στολή αστυνομικού. Διάφορες πιέσεις ασκούνται στην Αστυνομία, από όλες τις Αρχές της πόλης, οι οποίες θέλουν πάση θυσία να δουν κάποιον πίσω από τα σίδερα. Η ευθύνη για την ανακάλυψη του δολοφόνου πέφτει στα χέρια του σκληρού ντετέκτιβ του τμήματος ανθρωποκτονιών Τέρι Φλιν, ο οποίος θα πρέπει να αντιμετωπίσει άτομα στα ανώτερα κλιμάκια της εξουσίας, που ψάχνουν να βρουν εξιλαστήριο θύμα για να κλείσει γρήγορα η υπόθεση. Το μυθιστόρημα απέχει αρκετά από την πολιτική ορθότητα της εποχής μας, μιας και θα συναντήσετε μπόλικο βρισίδι, απαγορευμένες λέξεις και αναφορές. Αυτό μου άρεσε, γιατί έτσι έκανε την ιστορία πιο ρεαλιστική, την έφερε πιο κοντά στις κοινωνικές συνθήκες της εποχής, στην συγκεκριμένη πόλη. Σαν μυστήριο δεν είναι αρκετά δυνατό και τέτοιο που να συγκλονίσει έστω και τον άπειρο στο αστυνομικό είδος, η δύναμή του βιβλίου εντοπίζεται κυρίως στην περιγραφή ενός βρόμικου συστήματος δικαιοσύνης εν δράσει. Η γραφή μου φάνηκε καλή και ιδιαίτερα ευκολοδιάβαστη, με χιούμορ και βρισίδι, οι χαρακτήρες απλοί, όπως θα περίμενε κανείς, και η ατμόσφαιρα του Σικάγου και της δεκαετίας του '80 σούπερ. Θα του έβαζα 7.5/10, κάτι που σημαίνει 4 αστεράκια στο Goodreads, αλλά έτσι θα αδικούσα άλλα, καλύτερα βιβλία. Οπότε θα κόψω κάτι, όμως όπως και να'χει πέρασα καλά. 

 

7/10

[BladeRunner]

Μοιραίες γυναίκες

Περιεχόμενα:

01. Εμανουέλ Ερέρ - Ντι (Di)
02. Τζόναθαν Κρεγκ - Ξεκαθάρισμα λογαριασμών (Services Rendered)
03. Άρνολντ Μάρμορ - Το κολιέ (Heirloom)
04. Έλεν Νίλσεν - Με τους άντρες δεν ξέρεις ποτέ... (You Cant's Trust A Man)
05. Ρίτσαρντ Ντέμινγκ - Ένας ευτυχισμένος γάμος (The Happy Marriage)
06. Ρόμπερτ Άρθουρ - Η γυναίκα που έκλαιγε (The Weeping Woman)
07. Χαλ Έλσον - Ο Εξαδάχτυλος (Six Fingers)
08. Ντέι Κιν - Η ανδροπαγίδα (Better Mantrap)
09. Τσαρλς Μπέκμαν - Άιμπορ Σίτι (Ybor City)
10. Ρόι Κάρολ - Μη χτυπάτε τις γυναίκες (Wife Beater)
11. Κρίστοφερ Μπους - Ο φόνος του Χάμπστεντ (The Hampstead Murder)

Πρόκειται για μια ανθολογία αστυνομικών ιστοριών με μοιραίες γυναίκες, που κυκλοφόρησε την δεκαετία του '90 από τις εκδόσεις Alien, σε μετάφραση και επιμέλεια Τάκη Αλεπάκου. Η ανθολογία αποτελείται από έντεκα σχετικά μικρά διηγήματα, που τα έγραψαν έντεκα σχετικά άγνωστοι συγγραφείς του είδους. Οι πιο γνωστοί είναι ο Robert Arthur, που έγραψε κάποια βιβλία στην σειρά "Οι Τρεις Ντετέκτιβ" και ο Day Keene, που είναι γνωστός για το Home Is The Sailor, βιβλίο που κυκλοφορεί και στην γαμάτη σειρά Hard Case Crime.

Η αλήθεια είναι ότι βαριέμαι να γράψω σχόλιο για το κάθε διήγημα ξεχωριστά, μπορώ όμως να πω ότι συνολικά το βιβλίο μου έκανε καλή εντύπωση, όλες οι ιστορίες μου άρεσαν έστω και λίγο, μερικές μάλιστα ήταν πραγματικά καλές, τουλάχιστον με τα δικά μου κριτήρια. Ως προς το τελευταίο, σίγουρα το βιβλίο δεν θα λειτουργήσει το ίδιο για όλους, είναι για συγκεκριμένα αναγνωστικά γούστα, ακόμα και αν κάποιος είναι λάτρης της αστυνομικής λογοτεχνίας δεν σημαίνει ότι θα ικανοποιηθεί. Πρόκειται για παλιά διηγήματα, κυρίως των δεκαετιών του '50 και του '60, από συγγραφείς που έγραφαν κυρίως αστυνομικά παλπ και σκληρά νουάρ.

Τα τρία διηγήματα που μου άρεσαν περισσότερο, είναι αυτά: Έλεν Νίλσεν - Με τους άντρες δεν ξέρεις ποτέ, Ρίτσαρντ Ντέμινγκ - Ένας ευτυχισμένος γάμος, Ντεϊ Κιν - Ανδροπαγίδα. Τα δυο πιο αδύναμα (όχι όμως και άσχημα), είναι αυτά: Χαλ Έλσον - Ο Εξαδάχτυλος και Κρίστοφερ Μπους - Ο φόνος του Χάμπστεντ.

Η ελληνική έκδοση αρκετά προσεγμένη και με όμορφο, ταιριαστό εξώφυλλο, όλα τα διηγήματα είχαν να κάνουν λίγο-πολύ με μια μοιραία γυναίκα και, τέλος, το καλό είναι ότι ο μεταφραστής έγραψε κάποιες βασικές πληροφορίες για τον κάθε συγγραφέα. Επίσης αναφέρονται και οι τίτλοι των διηγημάτων στο πρωτότυπο.

7.5/10

Edited October 23, 2017 by BladeRunner

[BladeRunner]

Μάιλς Γκίμπσον - Το ημερολόγιο ενός δολοφόνου (The Sandman, 1984)

 

Μπορεί να μην ανήκει ακριβώς στην αστυνομική νουάρ λογοτεχνία, όμως η μαυρίλα της ιστορίας και η σκοτεινή ατμόσφαιρα μου άφησαν μια τέτοια αίσθηση. Όπως φανερώνει και ο τίτλος της ελληνικής έκδοσης, έχουμε να κάνουμε με την έγγραφη εξιστόρηση της ζωής ενός διαταραγμένου νεαρού άντρα, από τότε που ήταν μικρό παιδί μέχρι την στιγμή που έκανε τον πρώτο του φόνο, γεγονός που τον οδήγησε σε πολλούς περισσότερους και σε μια διπρόσωπη ζωή. Διαβάζουμε το ημερολόγιο του κατά συρροήν δολοφόνου Γουίλιαμ "Μάκερελ" Μπάρτον, που αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο πολλά σημαντικά γεγονότα των παιδικών και εφηβικών του χρόνων και στη συνέχεια όλων των φόνων και της ζωής που έκανε όταν μεγάλωσε. Πρόκειται για έναν τύπο που στους υπόλοιπους ανθρώπους φαίνεται ένας μάλλον συμπαθητικός και αδιάφορος άντρας, κατά βάθος όμως κάτι δεν πάει καλά μαζί του. Αυτό το κάτι είναι οι εντελώς τυχαίοι, άγριοι και συνάμα παστρικοί φόνοι απέναντι σε γυναίκες και άντρες και η διαφορετική κοσμοθεωρία του απέναντι στην ζωή και τον θάνατο, την ευτυχία και την δυστυχία. Την ιστορία θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω ακόμα και ως κωμικοτραγική, μιας και κάποια σημεία είναι αρκετά ανάλαφρα παρά τις δυσάρεστες στιγμές. Η πλοκή δεν κρύβει πολλές εκπλήξεις, διαβάζεται όμως με ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος. Τον κεντρικό χαρακτήρα δύσκολα θα τον συμπαθήσει κανείς, λόγω των εγκλημάτων του, όμως δεν μου φάνηκε και εντελώς αντιπαθητικός. Η γραφή είναι πολύ καλή και ευκολοδιάβαστη, βοηθάει στην γρήγορη ανάγνωση του βιβλίου. Αυτά τα ολίγα. Δεν πρωτοτυπεί, όμως σίγουρα ψυχαγωγεί. Προσωπικά πέρασα πολύ καλά.
 

8/10

[BladeRunner]

Φρέντρικ Μπράουν - Η ωραία και το τέρας (The Screaming Mimi, 1949)

 

Τρίτο βιβλίο του Φρέντρικ Μπράουν που διαβάζω, μετά το εξαιρετικό αστυνομικό νουάρ "Οι κυνηγοί" (The Fabulous Clipjoint) και την πολύ καλή σάτιρα επιστημονικής φαντασίας "Έξω οι εξωγήινοι" (Martians, Go Home), και αυτό με την σειρά του με άφησε αρκετά ικανοποιημένο. Έχουμε να κάνουμε με ένα αστυνομικό νουάρ μυθιστόρημα, πρωταγωνιστής του οποίου είναι ο μεθύστακας Ιρλανδός δημοσιογράφος της εφημερίδας "Μπλέιντ" του Σικάγο, Μπιλ Σουίνι, ο οποίος θα παίξει τον ρόλο του αστυνομικού σε μια υπόθεση άγριων δολοφονιών νεαρών, όμορφων γυναικών, με τον δράστη να χαρακτηρίζεται ως "Αντεροβγάλτης" από εφημερίδες και αστυνομικές πηγές. Ο Σουίνι θα προσπαθήσει να μείνει όσο νηφάλιος γίνεται και να ακολουθήσει το τελευταίο θύμα του δράστη, μια χορεύτρια, που την γλίτωσε την τελευταία στιγμή από τον εγκληματία. Διάφορα τρελά πράγματα θα γίνουν, μέχρι το ανατρεπτικό φινάλε... Αρκετά ωραίο και ενδιαφέρον αστυνομικό μυθιστόρημα, που όμως δείχνει λίγο τα χρονάκια του και δεν είναι για όλα τα γούστα. Προσωπικά μου άρεσε, δεν μπορώ να πω όμως ότι με ξετρέλανε. Πάντως σίγουρα το τέλος δεν το περίμενα και τόσο. Η γραφή αρκετά καλή και ευκολοδιάβαστη, με χιούμορ εδώ και εκεί. Η μετάφραση μου φάνηκε αρκετά παλιομοδίτικη και όχι τόσο καλά επιμελημένη, αλλά είναι και σχεδόν πενήντα ετών, οπότε υπάρχουν ελαφρυντικά και, άλλωστε, την δουλειά της την έκανε.

 

7.5/10

Edited May 27, 2015 by BladeRunner

[BladeRunner]

Τζέιμς Σάλις - Στη λίμνη (Cypress Grove, 2003)

Αυτό είναι μόλις το πρώτο μυθιστόρημα του Τζέιμς Σάλις που μεταφράζεται στα ελληνικά, γεγονός που με χαροποίησε ιδιαίτερα, μιας και είναι από τους καλύτερους συγγραφείς νουάρ μυθιστορημάτων και από περιλήψεις των βιβλίων του και κριτικές στο ίντερνετ κατάλαβα ότι είναι ένας συγγραφέας που θα ταίριαζε απόλυτα με το γούστο μου. Και επιβεβαιώθηκα, μιας και το βιβλίο μου άρεσε σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Σ'αυτό το βιβλίο γνωρίζουμε τον πρώην αστυνομικό, πρώην φυλακισμένο και πρώην ψυχοθεραπευτή Τζον Τέρνερ, που τώρα ζει στην καλύβα του έξω από μια μικρή πόλη κοντά στο Μέμφις, όπου τίποτα συγκλονιστικό δεν γίνεται. Είναι ένα ήσυχο μέρος το οποίο μπορεί να τον βοηθήσει να ξεχάσει το σκοτεινό παρελθόν του και να ζήσει με ηρεμία και απλότητα το υπόλοιπο της ζωής του. Έλα όμως που τα πράγματα δεν έρχονται πότε όπως θα τα ήθελε κανείς: Ο σερίφης της μικρής πόλης, ερχόμενος για κοινωνική επίσκεψη και καλά, τον ενημερώνει για έναν φόνο που έγινε στην περιοχή και του ζητά βοήθεια. Ο Τέρνερ δεν αρνείται...

Όποιος έχει σκοπό να διαβάσει το βιβλίο αυτό για το μυστήριο και τις ανατροπές στην πλοκή ή για το σασπένς και την αγωνία, καλύτερα να αλλάξει σκοπό. Η υπόθεση είναι σχετικά απλή (αν και ενδιαφέρουσα) και δεν βασίζεται σ'αυτήν το βιβλίο. Το βασικό μέλημα του συγγραφέα ήταν να μας γνωρίσει έναν αρκετά αινιγματικό χαρακτήρα, αυτόν του Τέρνερ, να μας δείξει το σκληρό και βίαιο παρελθόν του και, επίσης, να μας παρουσιάσει την ζωή σε μια μικρή επαρχιακή πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών. Μπορώ να πω ότι τα κατάφερε μια χαρά.

Η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, πηγαίνει συνεχώς μπρος-πίσω, στο ένα κεφάλαιο βλέπουμε το παρόν του Τέρνερ και παράλληλα την εξέλιξη της υπόθεσης του φόνου, και στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο βλέπουμε στιγμές από το παρελθόν του. Και πάει λέγοντας. Κάπου στα τριάντα εφτά κεφάλαια είναι χωρισμένο το βιβλίο, τα μισά περίπου είναι στο τώρα και τα άλλα μισά στο πριν. Και τα δυο κομμάτια μου άρεσαν πολύ και νομίζω ότι έδεσαν εξαιρετικά. Όσον αφορά την γραφή, μου φάνηκε πραγματικά πολύ όμορφη, άμεση, με ωραίες περιγραφές και ρεαλιστικούς διαλόγους, σίγουρα το στιλ του συγγραφέα ταίριαξε πολύ με αυτό που μου αρέσει σ'ένα σύγχρονο νουάρ μυθιστόρημα.

Επιγραμματικά, πρόκειται για ένα ανθρώπινο αστυνομικό νουάρ, που βασικό του μέλημα δεν είναι να αγχώσει τον αναγνώστη του με μια αγωνιώδη πλοκή γεμάτη ανατροπές και σασπένς, μιας και η πλοκή του δεν είναι τέτοια, αλλά να μας παρουσιάσει μια όψη της σύγχρονης Αμερικής (έστω της Αμερικής μια δεκαετία πίσω), που έχει την δική της ξεχωριστή ομορφιά. Απ'όσο βλέπω δεν είναι καν από τα πιο καλά του βιβλία, φαντάζομαι πως θα είναι τα πραγματικά καλά του. Ελπίζω να δούμε και άλλο βιβλίο του στα ελληνικά.

8/10

Edited October 23, 2017 by BladeRunner

[BladeRunner]

Γουόλτερ Μόσλι - Ο διάβολος με το γαλάζιο φόρεμα (Devil In A Blue Dress, 1990)

Είχα αρκετές προσδοκίες για το βιβλίο αυτό, λόγω διαφόρων θετικών σχολίων από δω και από κει αλλά και γιατί έχει μια καλή βαθμολογία στο Goodreads, με πολλές χιλιάδες αξιολογήσεις, όμως δεν μπορώ να πω ότι διάβασα κάτι το ιδιαίτερο. Είμαι φανατικός των νουάρ μυθιστορημάτων και έχω διαβάσει δεκάδες από αυτά, οπότε θεωρώ τον εαυτό μου ειδικό στο είδος. Το συγκεκριμένο βιβλίο με άφησε με ανάμικτες εντυπώσεις.

Για να ξεμπερδεύω, ορίστε μια περίληψη: Βρισκόμαστε στο Λος Άντζελες του 1948 και παρακολουθούμε τον νεαρό Ίζυ Ρόουλινς, μαύρο βετεράνο του πολέμου, που μόλις απολύθηκε από την δουλειά του. Καθώς τα πίνει σ'ένα μπαρ και κλαίει την μοίρα του για την αφραγκία του, ένας κοστουμάτος λευκός τον πλησιάζει και του προσφέρει χρήματα για να τον βοηθήσει στην εύρεση της Δάφνη Μονέ, μιας πανέμορφης λευκής κοπέλας, που συχνάζει στα τζαζ κλαμπ της πόλης. Ο Ίζυ φυσικά δέχεται και μπλέκει σε μια ιστορία γεμάτη φόνους και ασπρουλιάρηδες...

Προσπερνάω τις διάφορες εκφράσεις και το εξυπνακίστικο σε σημεία στιλάκι. Δεν προσπερνάω όμως τον χαρακτήρα του Ρόουλινς. Αρχικά μου φάνηκε λιγάκι ενδιαφέρων, όμως στην συνέχεια έμεινε στάσιμος και δεν μπορώ να πω ότι έκανε και πολλά πράγματα άξια θαυμασμού. Μάλιστα περηφανευόταν για τις δυνατότητές του σ'έναν καυγά και για την εμπειρία του στην πρώτη γραμμή της μάχης, όμως εδώ έφαγε αρκετό ξύλο δίχως ανταπόδοση εκ μέρους του και όταν είχε όπλα στα χέρια του και εχθρούς τριγύρω, φέρθηκε σαν χέστης. Συγνώμη κιόλας. Επίσης ο συγγραφέας δεν δούλεψε καθόλου μα καθόλου καλά τον χαρακτήρα της ξανθιάς καλλονής, αν και είχε αρκετό ψωμί, και υπήρχαν πολλοί χαρακτήρες σε λίγο χώρο, με συνέπεια να είναι μονοδιάστατοι.

Η γραφή ήταν σίγουρα ευκολοδιάβαστη και σε γενικές γραμμές εντάξει, όμως μπορώ να βρω δέκα άλλους συγγραφείς του είδους που ξέρουν να γράφουν καλύτερα, ανάμεσα στους οποίους και ένας άλλος μαύρος και "αδέρφι" του Μόσλι, ο τρομερός Τσέστερ Χάιμς (πραγματικά εξαιρετικός συγγραφέας και δυστυχώς όχι τόσο γνωστός στα μέρη μας). Η ιστορία είχε το ενδιαφέρον της στην αρχή και πήγαινε αρκετά καλά, μετά όμως τα πράγματα μπερδεύτηκαν κάπως, χωρίς λόγο θα έλεγα, και προχώρησαν πολύ βιαστικά μέχρι το τέλος. Σ'ένα σημείο μάλιστα ένιωσα αδιαφορία για τους χαρακτήρες και τα προβλήματά τους, κάτι σπάνιο για μένα.

Γενικά, αισθάνομαι κάπως απογοητευμένος, κυρίως λόγω των προσδοκιών που είχα, μιας και έδωσα ιδιαίτερη σημασία στην φήμη του βιβλίου, τα θετικά σχόλια και το πλασάρισμα του σε λίστες με τα καλύτερα μυθιστορήματα του είδους. Οι χαρακτήρες δεν μου κέντρισαν και τόσο το ενδιαφέρον, η ιστορία σ'ένα σημείο με κούρασε και η γραφή δεν μπορώ να πω ότι είχε κάτι το ιδιαίτερο. Απορώ και με την δημοτικότητα του βιβλίου. Να φανταστείτε έχει πολλές περισσότερες αξιολογήσεις απ'όλα τα βιβλία του Τσέστερ Χάιμς μαζί, ο οποίος είναι κλάσεις ανώτερος!

6.5/10

Edited October 23, 2017 by BladeRunner

[BladeRunner]

Φρεντερίκ Α. Φαζαρντί - Φονιάδες μπάτσων (Tueurs De Flics, 1979)

Ο Φαζαρντί είναι ένας από τους πατέρες του νέου γαλλικού αστυνομικού μυθιστορήματος (γνωστό και ως "neo-polar"), μαζί με τον σαφώς γνωστότερο και πιο πολυδιαβασμένο Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ, ενώ έχει γράψει και κάμποσα ιστορικά μυθιστορήματα. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι το πρώτο μιας σειράς με ήρωα τον αστυνόμο Παντοβάνι. Είναι και από τα πιο γνωστά του έργα.

Τρεις παρανοϊκοί τύποι έχουν βάλει σαν στόχο ζωής να σκοτώσουν όσο πιο πολλούς αστυνομικούς και σχετικούς με την δικαιοσύνη και την εξουσία ανθρώπους μπορούν, με τρόπους ιδιαίτερα βίαιους και αηδιαστικούς. Ο αστυνόμος Παντοβάνι, ένας αρκετά αντιδραστικός και στα-τέτοια-μου-όλα τύπος, θα προσπαθήσει να στείλει στα θυμαράκια τους αλήτες που τρομοκρατούν τα σώματα ασφαλείας του Παρισιού.

Σαν τα καλά βιβλία του Μανσέτ δεν είναι, όμως χωρίς αμφιβολία πρόκειται για ένα ενδιαφέρον και αρκετά τρελό νουάρ, που διαβάζεται ιδιαίτερα ευχάριστα και υπερβολικά γρήγορα. Η ιστορία είναι απλή αλλά συνάμα δυνατή, οι χαρακτήρες αρχετυπικοί, χωρίς ιδιαίτερο βάθος, και η ατμόσφαιρα σούπερ. Η γραφή είναι ευχάριστη και με έντονη διάθεση για πλάκα και φαίνεται ότι ο Φαζαρντί είχε όρεξη για σάτιρα απέναντι σε αρχές και καταστάσεις.

Ενώ μου άρεσε αρκετά, δεν μπορώ να του βάλω τέσσερα αστεράκια στο Goodreads, γιατί εκτός του ότι θα αδικούσα άλλα βιβλία, ήταν και λιγάκι υπερβολικά κωμικό για τα γούστα μου στο συγκεκριμένο είδος. Πάντως σίγουρα είναι ένα βιβλίο που προτείνω στους λάτρεις της γαλλικής σχολής νουάρ. Τέλος, η ελληνική έκδοση μου φάνηκε πολύ ωραία και προσεγμένη.

7/10

Edited October 23, 2017 by BladeRunner

[BladeRunner]

Χάρολντ Μέιζουρ - Μην εμπιστεύεσαι τις ξανθές (Bury Me Deep, 1947)

Κλασικό αστυνομικό μυθιστόρημα της δεκαετίας του '40, γεμάτο ίντριγκες, δράση και ανατροπές. Είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς με ήρωα τον δικηγόρο Σκοτ Τζόρνταν, ο οποίος περισσότερο μοιάζει με τσαμπουκαλή ιδιωτικό ντετέκτιβ παρά με δικηγορίσκο. Και ξύλο ρίχνει και σφαίρες τρώει και στο συγκεκριμένο έτρεχε στους δρόμους για να τα βγάλει πέρα με την υπόθεση που έμπλεξε.

Γυρίζοντας σπιτάκι του, ο Τζόρνταν βρίσκει στο σαλόνι μια άγνωστη πανέμορφη γκόμενα με το νεγκλιζέ της, σε κατάσταση μέθης. Παθαίνει κοκομπλόκο. Πως βρέθηκε εκεί; Όντας κουρασμένος, την βάζει σ'ένα ταξί και την στέλνει στον αγύριστο. Η κοπέλα όμως θα πεθάνει από δηλητήριο μέσα στο ταξί και ο ίδιος θα βρεθεί κατηγορούμενος. Προσπαθώντας να καθαρίσει το όνομα και την υπόληψη του, θα μπλεχτεί σε μια ιστορία κληρονομιάς και εξαπάτησης και θα βρεθεί στο στόχαστρο ενός δολοφόνου. Η συνέχεια γεμάτη μπλεξίματα και πτώματα... Η ιστορία ακολουθεί την κλασική συνταγή των νουάρ της δεκαετίας του '40, όντας γεμάτη μπερδέματα, μυστήριο και ανατροπές. Η γραφή δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, σίγουρα όμως βοηθάει στην γρήγορη ανάγνωση. Ο αφηγητής Σκοτ Τζόρνταν μου φάνηκε ενδιαφέρων και λιγάκι φαφλατάς, δεν συγκρίνεται όμως με τον Φίλιπ Μάρλοου ή τον Λιου Άρτσερ.

Γενικά είναι ένα καλό αστυνομικό νουάρ που δείχνει τα χρονάκια του και απευθύνεται κυρίως σε φανατικούς του συγκεκριμένου είδους. Διαβάζεται ευχάριστα από την αρχή μέχρι το τέλος, αν και κουράζει λιγάκι με τα μπερδέματα σε ορισμένα σημεία της πλοκής. Στην βιβλιοθήκη μου έχω τα επόμενα δυο-τρία βιβλία της σειράς, οπότε σίγουρα θα τον ξαναπετύχω τον φαφλατά δικηγόρο!

7.5/10

Edited October 23, 2017 by BladeRunner

[BladeRunner]

Γ. Ρ. Μπερνέτ - Χάι Σιέρα (High Sierra, 1940)

Τέταρτο βιβλίο του Μπερνέτ που διαβάζω, ένα κλασικό αν και όχι τόσο πολυδιαβασμένο νουάρ μυθιστόρημα που έγινε μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία, όπως και άλλα βιβλία του συγγραφέα. Ο Μπερνέτ δεν είναι τόσο γνωστός όσο άλλοι συγγραφείς του είδους (όπως π.χ. οι Τζιμ Τόμσον, Ρέιμοντ Τσάντλερ, Ντάσιελ Χάμετ), όμως είναι πραγματικά πολύ καλός.

Ο Ρόι Ερλ, ένας ξεπεσμένος ληστής τραπεζών που πλησιάζει τα σαράντα, παίρνει χάρη και αποφυλακίζεται. Ένας οργανωτής ληστειών και διαφόρων άλλων παράνομων κόλπων, ο οποίος βοήθησε στο να αποφυλακιστεί ο Ερλ, έχει στα σκαριά ένα μεγάλο κόλπο, την ληστεία ενός ξενοδοχείου, και θέλει τον Ερλ ως αρχηγό της συμμορίας. Ο τελευταίος θα έχει να κάνει με δυο νεαρούς, που δεν ξέρουν που τους παν' τα τέσσερα από μεγάλες δουλειές, και με μια γυναίκα, που θα μπλεχτεί στα πόδια τους. Όπως φαντάζεστε, τίποτα δεν θα πάει σύμφωνα με το πρόγραμμα...

Όσοι θέλουν έντονη δράση από την αρχή μέχρι το τέλος, ας διαλέξουν κάτι άλλο. Μικρό μέρος της ιστορίας αναλώνεται στην ληστεία, τα κυνηγητά και τα τοιαύτα, το μεγαλύτερο μέρος είναι η ανάλυση του χαρακτήρα του ξεπεσμένου εγκληματία πρωταγωνιστή και η περιγραφή της καθημερινότητας αυτουνού και της συμμορίας πριν και μετά την "μεγάλη δουλειά". Και αυτό μου άρεσε πολύ, μιας και είναι κάτι το διαφορετικό, κάτι παραπάνω από μια απλή ιστορία με κυνηγητά, πυροβολισμούς και σκοτωμούς. Η γραφή είναι πάρα πολύ καλή, στρωτή και ιδιαίτερα ευκολοδιάβαστη.

Αριστούργημα δεν είναι, όμως χωρίς αμφιβολία πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον και καλογραμμένο αστυνομικό νουάρ μυθιστόρημα, με ρεαλιστική πλοκή, δράση χωρίς υπερβολές και απίθανη ατμόσφαιρα. Το προτείνω αποκλειστικά και μόνο σε όσους αρέσει να διαβάζουν τέτοιους είδους ιστορίες, δεν πιστεύω ότι υπάρχει περίπτωση να απογοητευτούν.

8.5/10

Edited October 23, 2017 by BladeRunner

[BladeRunner]

Λίονελ Γουάιτ - Ο θάνατος παίρνει το λεωφορείο (Death Takes The Bus, 1957)

Δεύτερο βιβλίο του Λίονελ Γουάιτ που διαβάζω, μετά το "Η μεγάλη δουλειά" (The Killing), που διάβασα τον Δεκέμβριο του 2013. Και αυτό μου άρεσε αρκετά, όμως μου φάνηκε λιγάκι πιο αδύναμο από το προηγούμενο. Η ιστορία είναι απλή: Ένας υποψήφιος για την ηλεκτρική καρέκλα μεταφέρεται με λεωφορείο της γραμμής και συνοδεία έναν σερίφη στην φυλακή όπου θα παραμείνει μέχρι την εκτέλεση του. Όμως στο λεωφορείο, ανάμεσα στους επιβάτες, βρίσκονται ο αδερφός του και ένας άλλος τύπος, που θα βοηθήσουν στην απόδρασή του. Όμως μια αμμοθύελλα θα τα κάνει όλα μαντάρα... Αρκετά καλή ιστορία (όχι για όλα τα γούστα φυσικά), όμως δεν εξηγήθηκε πως οργανώθηκε το σχέδιο και γιατί έγινε με αυτόν τον τρόπο η μεταφορά του φυλακισμένου. Κατά τ'άλλα είχε σκοτωμούς, ένταση και νουάρ ατμόσφαιρα. Η γραφή καλούτσικη και ευκολοδιάβαστη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πέρασα καλά. Η μετάφραση έδειχνε τα πολλά χρόνια της και είχε θεματάκια επιμέλειας, έκανε όμως την δουλειά της. 

Υ.Γ. Η ελληνική έκδοση (Πεχλιβανίδης) περιέχει και δυο διηγήματα, ένα του Έβαν Χάντερ (aka Εντ Μακμπέιν - Απλό αλλά συνάμα καλογραμμένο και ενδιαφέρον) και ένα κάποιου Ρόμπερτ Λ. Μπέλεμ (βιαστικό και μάλλον μέτριο). 

7/10

Edited October 23, 2017 by BladeRunner

[jjohn]

Τα  Μαύρα Πρόβατα- Gunnar Staalesen

 

Νορβηγικό νουαράκι με πρωταγωνιστή τον Βαργκ Βέουμ, έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ. Η υπόθεση εξελίσσεται  πίσω στον χρόνο, κάπου στα μέσα της -μακρινής πλέον- δεκετίας του '80.  Ο Βέουμ είναι  ο κλασικός  πρωταγωνιστής νουαρ. Απίστευτα φαφλατάς, εξυπνάκιας, τολμηρός και -προτίστως-  με τρύπια τσέπη.

     Μία φθινοπωρινή μέρα, δέχεται μία επίσκεψη από μία παλιά του φλόγα τρόπον τίνα, η οποία τον παρακαλάει να βοηθήσει την αδερφή της, Σιρέν, όπως είχε κάνει στο παρελθόν. Η Σιρέν, βλέπετε,  στα άγρια  χρόνια της εφηβείας είχε μπλέξει με ναρκωτικά. Ο Βέουμ την έβγαλε από αυτό τον βούρκο. Ο θάνατος του άντρα της  όμως σε μία πυρκαγιά την έριξε πάλι στον ίδιο βούρκο.

   Παράλληλα, ένας Αφρικανός πρόσφυγας, Άλεξ Λατούρ,  ζητάει -και αυτός- την βοήθεια του Βέουμ καθώς το Νορβηγικό κράτος ετοιμάζεται να τον απελάσει. Κάνοντας λίγη έρευνα, ο Βέουμ ανακαλύπτει πως ο Λατούρ είναι μπλεγμένος με ναρκωτικά.

    Και έτσι ο Βέουμ περνά το υπόλοιπο του βιβλίου προσπαθώντας να λύσει δύο υποθέσεις, που  -εν τέλει- δεν είναι και τόσο διαφορετικές.

Ωραία ιστορία, σωστό pacing, χωρίς πολλά  λογικά κενά και το κυριότερο είναι  πως ο συγγραφέας δίνει  όλες τις πληροφορίες στον αναγνώστη ώστε να μαντέψει την πλοκή Δεν μπορώ να πω ότι  μάντεψα τα πάντα, αλλά  έφτασα μέχρι το τέλος,  έχοντας καταλάβει μερικά πραγματάκια πριν τα αντιληφθεί ο Βέουμ.

    Το πιο δυνατό στοιχείο του κειμένου είναι μάλλον η αφήγηση. Εδώ, ο  Staalesen  ακολουθά πιστά τα βήματα των Αμερικανών συναδελφων.  Σε κάποια σημεία τα καταφέρνει και καλύτερα από  δαύτους  γιατί   -όπως και να το κάνουμε- η  παγωμένη Νορβηγία είναι η κατάλληλη τοποθεσία για να γράψεις ένα ατμοσφαιρικό, σκοτεινό νουάρ. 

 Για τον χαρακτήρα του Βέουμ τα ανέφερα  πααραπάνω. Οι ατάκες του είναι απόλαυση και οι συνομιλίες του με τον Ντάνκερτ Μύυς, έναν αστυνομικό που δεν πολυσυμπαθεί τον  Βέουμ, είναι όλα τα λεφτά.

    Ρίχνοντας μία ματιά στα βιβλία του συγγραφέα, παρατηρώ ότι ελάχιστα έχουν μεταφραστεί στα Άγγλικα κάτι που με κάνει να απορώ.  Ομολογώ ότι, περίμενα πολλά περισσότερα(μόλις 5).Μήπως φταίει το είδος που υπηρετεί,  το noir;  Μήπως φταίει ότι είναι αρκετά παλιά σαν βιβλία(κυκλοφρούνε από το 1977)

   Όπως και να έχει, ο Staalesen αποδείχθηκε πολύ καλός. Στο μέλλον θα αγοράσω και τα υπόλοιπα δύο βιβλία που έχουν εκδοθεί στα Ελληνικά.

 

8.5/10

---

Όταν διαβάσω και άλλα βιβλία από τον ίδιο, θα ανοίξω ξεχωριστό topic (εκτός φυσικά και αν με προλάβει καποιος άλλος )

---

Φαινεται πως δεν ήταν η μέρα μου, τελικά. .Καλύτερα να είχα συμβουλευτεί το  ωροσκόπιο μου, προτού βγω από το σπίτι. Ήταν κακή μέρα για ντετέκτιβ.

Edited September 22, 2015 by jjohn

[BladeRunner]

Κόρνελ Γούλριτς - Το κορμί της Τζαίην Μπράουν (Jane Brown's Body, 1938)

 

Τρίτο βιβλίο του Κόρνελ Γούλριτς που διαβάζω, μετά τα "Η νύφη φορούσε μαύρα" και "Φάντομ Λέιντυ", μου φάνηκε και αυτό αρκούντως καλογραμμένο, ατμοσφαιρικό και σκοτεινό. Ουσιαστικά πρόκειται για νουβέλα, και όχι για μυθιστόρημα, στην οποία συμμετέχουν ένας κλασικός τρελός επιστήμονας, μια πανέμορφη κοπέλα που επιστρέφει από τον κόσμο των νεκρών, ένας τυχοδιώκτης Ιρλανδός αεροπόρος και μια συμμορία εγκληματιών από το Σικάγο. Περίληψη της ιστορίας δεν γράφω, το καλύτερο είναι να αρχίσετε το βιβλιαράκι αυτό γνωρίζοντας ελάχιστα πράγματα για την πλοκή. Έχουμε να κάνουμε με μια πολύ ενδιαφέρουσα και καλογραμμένη ιστορία, που συνδυάζει το αστυνομικό νουάρ με τον τρόμο και το αλλόκοτο. Η ατμόσφαιρα είναι αρκετά σκοτεινή έως ζοφερή, η εξέλιξη της ιστορίας αγωνιώδης και η γραφή ξεχωριστή και ευκολοδιάβαστη, σκληρή και συνάμα ποιητική. Σίγουρα κάποια γεγονότα από την μέση της ιστορίας και μετά προχωράνε κάπως γρήγορα (μην πω βιαστικά), αλλά αυτό συμβαίνει συνήθως με τις νουβέλες. Η αλήθεια είναι ότι η αρχή της ιστορίας μου φάνηκε εξαιρετική, όπως και το τέλος, απλά ορισμένα γεγονότα στα μισά ήθελαν περισσότερο... άπλωμα. Κατά τ'άλλα πρόκειται για μια πάρα πολύ καλή νουβέλα, σκοτεινή και απαισιόδοξη, που προτείνω χωρίς δεύτερη σκέψη.

 

8/10

[jjohn]

Το βάζω εδώ, δεν είναι ακριβώς noir, αλλά έχει ] μπόλικες τέτοιες πινελιές. Το ολόδικο του topic θα πρέπει να το κερδίσει ο συγγραφέας με το σπαθί του(ή -πιο σωστά- την πένα του!).

 

Adrian McKinty - The Cold Cold Ground

Τον McKinty τον γνώρισα πριν από περίπου τέσσερα χρόνια μέσω του blog του(που το βρίσκετε εδώ). Είναι, γενικά, ωραίο ανάγνωσμα που συνδιάζει γκρίνια με  χιούμορ. Επίσης,  στην πιο πρόσφατη ανάρτηση   μιλάει για το συγκεκριμένο βιβλίο(και όχι μόνο) και -πιστεύω- είναι καλό ανάγνωσμα για όλους εμάς που έχουμε σκαρώσει και δυο-τρεις ιστορίες στην ζωή μας.

     Στα του βιβλίου τώρα, αρχικά να αναφέρω ότι, μπήκα  στο 'παιχνίδι' με handicap. Το βιβλίο, βλέπετε, διαδραματιζεται  στις αρχές της δεκαετίας του '80 στην Βόρεια Ιρλανδία  όπου απ'όσο ξέρω γινότανε της τρελής εκεί απάνω. Δυστυχώς, όμως, δεν έχω πολλές  γνώσεις  περί του θέματος(Καθολικοί vs Προτεστάντες) κι  ένιωθα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του συγγραφέα, λίγο εκτός κλίματος(Τα ίδια είχα πάθει και με το Mortal Causes του Ρανκιν πάντως!)

    Εν πάση περιπτώσει,  πρωταγωνιστής (και πρωτοπρόσωπος αφηγητής) είναι ένας Καθολικός Αστυνομικός, ο Sean Duffy. O Duffy  μέσα σε όλο αυτό τον χαμό  πρέπει να βρει έναν serial killer που στοχεύει ομοφυλόφιλους. Παράλληλα,  βρίσκει μία γυναίκα κρεμασμένη. Όλα δείχνουν ότι είναι αυτοκτονία, αλλά εκείνος δεν πείθεται. Προφανώς, τα πράγματα δεν είναι όπως δείχνουν, οι υποθέσεις συνδέονται και τα γνωστά...

   Anyway, το  καλύτερο στοιχείο στο βιβλίο είναι η γραφή. Ο McKinty ξέρει να γράφει και φροντίζει να το δείξει αυτό στον αναγνώστη. Η σύνδεση των δύο ιστοριών ενώ δουλεύει από άποψη πλοκής χωλαίνει λίγο στο πως  ενώνονται οι δύο ιστορίες.   Γενικά,  έχω την εντύπωση ότι η ιστορία με την κοπελιά θα μπορούσε και να λείπει. 

   Αυτό που βρήκα λίγο κουραστικό στο βιβλίο ήταν ότι είναι λίγο αργό. Δηλαδή, μοιάζει μεγαλύτερο απ'ό,τι είναι στην πραγματικότητα.  Μέχρι τις τελευταίες εκατό σελίδες δεν ήξερα αν ήθελα να ξαναδιαβάω McKinty ή  όχι.   Θα ξαναδιαβάσω τελικά αφού το τελευταίο κομμάτι με άφησε  πεινασμένο για περισσότερο Duffy. Η συνομιλία  του με τον δολοφόνο ήταν και γαμώ!

 

Αυτά!

Βαθμολογία: 7/10

Edited March 16, 2016 by jjohn

[BladeRunner]

Ζιλ Βενσάν - Ντζεμπέλ (Djebel, 2013)

Είχα αρκετό καιρό να διαβάσω γαλλικό νουάρ, έτσι αποφάσισα να πιάσω το βιβλίο του Ζιλ Βενσάν, που έτυχε να βρω μ'ένα τάλιρο πριν κάμποσους μήνες. Δεν ήξερα τι ακριβώς να περιμένω από άποψη ποιότητας, μιας και κριτικές στ'αγγλικά δεν υπάρχουν, τα γαλλικά δεν τα πολυκατέχω και στα ελληνικά λίγα πράγματα, απλά δυο-τρία διάσπαρτα σχόλια. Τελικά έμεινα ικανοποιημένος, αν και δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα κιόλας.

Η ιστορία ξεκινάει τον Μάρτιο του 1960 στην Αλγερία, όπου μαίνεται ακόμα ο πόλεμος. Ο νεαρός Γάλλος στρατιώτης Μπερτιέ μετράει τις μέρες για να γυρίσει στην πατρίδα και τους αγαπημένους του. Μετά από ένα τραγικό περιστατικό, δίνει τέλος στην ζωή του, αυτοκτονώντας στο πλοίο της επιστροφής. Σαράντα χρόνια αργότερα, στην Μασσαλία, η δίδυμη αδερφή του Μπερτιέ, ζητάει από τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Σεμπαστιέν Τουρέν να ξεδιαλύνει τον θάνατο του αδερφού της, βρίσκοντας τους συμπολεμιστές του. Το θέμα είναι ότι θα βρει τους περισσότερους από αυτούς πρόσφατα δολοφονημένους. Φαίνεται ότι κάποιοι δεν ξεχνούν και αναζητούν εκδίκηση... ή κάτι άλλο. Ο Τουρέν θα συνεργαστεί με την Αλγερινή αστυνόμο, Αϊσά Σαντιά, σε μια υπόθεση γεμάτη φόνους, πόνο και μυστικά...

Το βιβλίο έχει μέτρια βαθμολογία στο Goodreads, με λίγες αξιολογήσεις μάλιστα, ενώ και στο Babelio δεν έχουν ασχοληθεί και πολλοί μαζί του, αν και έχει σαφώς καλύτερη βαθμολογία. Όμως δεν έχει σημασία, προσωπικά μου φάνηκε αρκετά ενδιαφέρον, καλογραμμένο, ατμοσφαιρικό και ψυχαγωγικό, έτσι, έστω και στο παρά-τσακ που λένε, θα πάρει τέσσερα αστεράκια από μένα. Η πλοκή κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το (ψιλό) ανατρεπτικό φινάλε, με λίγο μυστήριο και ρεαλιστική δράση, όμως δεν είναι και κάτι το τρομερό. Εμένα μου άρεσε περισσότερο η γραφή, το αφηγηματικό στιλ του συγγραφέα, οι περιγραφές των τοπίων, των διαφόρων καταστάσεων και των σκέψεων των χαρακτήρων, ενώ στα θετικά θα έβαζα και την σούπερ ατμόσφαιρα.

Γενικά πρόκειται για ένα καλό και ψυχαγωγικό αστυνομικό νουάρ, που θα κρατήσει καλή παρέα στους λάτρεις του είδους. Βέβαια υπάρχουν κάποια θεματάκια στην πλοκή, τους χαρακτήρες και κάποιους διαλόγους, αλλά το πρόσημο είναι σαφέστατα θετικό. Στην συλλογή μου έχω και το "Το φιλί του θανάτου" του ίδιου συγγραφέα, που έτυχε να βρω μισοτιμής, ενώ τέλη Μαΐου αναμένεται να κυκλοφορήσει και τρίτο βιβλίο του, το "Τρεις ώρες προτού χαράξει", το οποίο κατά πάσα πιθανότητα θα τιμήσω.

7.5/10

Edited October 23, 2017 by BladeRunner

[BladeRunner]

Μάλκολμ Μακέι - Πως ένας εκτελεστής λέει αντίο (How A Gunman Says Goodbye, 2013)

Πρόκειται για το δεύτερο βιβλίο της Τριλογίας του Υποκόσμου της Γλασκώβης. Το πρώτο βιβλίο, με τον τίτλο "Ο αναγκαίος θάνατος του Λιούις Γουίντερ", το οποίο διάβασα τον Νοέμβριο του 2014, με έμπασε με τον καλύτερο τρόπο στον σκοτεινό κόσμο του εγκλήματος στην πόλη της Γλασκώβης. Δεν ήταν τόσο η πλοκή που με είχε ξετρελάνει τότε, όσο ο τρόπος γραφής του Μακέι, οι περιγραφές του Σκωτσέζικου υποκόσμου, η απίστευτη ατμόσφαιρα. Ε, το ίδιο συνέβη και τώρα.

Στο δεύτερο αυτό βιβλίο πρωταγωνιστούν οι ίδιοι χαρακτήρες που γνωρίσαμε στο πρώτο. Φρανκ Μακλίοντ, Κάλουμ Μακλίν, Πίτερ Τζέιμσον, Τζον Γιανγκ, και πάει λέγοντας. Ο πρώτος, ένας γερασμένος εκτελεστής, θρύλος ανάμεσα στους ομοίους του, τα κάνει θάλασσα σε μια φαινομενικά εύκολη δουλειά. Το αφεντικό του τον ξελασπώνει, στέλνοντας ως βοήθεια τον νεαρό και πολλά υποσχόμενο Κάλουμ Μακλίν. Όμως ο Φρανκ δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι στο παιχνίδι. Πρέπει να αποσυρθεί. Θα δεχτεί να κάνει άλλη δουλειά; Θα θελήσει να φύγει; Γνωρίζει όμως τόσες πολλές βρωμιές, μπορείς να τον αφήσεις έτσι;

Απλά πράγματα. Η ιστορία είναι μεν ενδιαφέρουσα, γεμάτη ένταση, αγωνία για την συνέχεια και εξαιρετικά ρεαλιστική δράση, όμως άλλα είναι τα δυνατά σημεία του βιβλίου, αυτά που το κάνουν να ξεχωρίζει. Είναι ο ιδιαίτερος τρόπος γραφής, με τις κοφτές προτάσεις και τις λεπτομερείς περιγραφές των κινήσεων και των σκέψεων των χαρακτήρων. Είναι η άκρως ρεαλιστική και ωμή αποτύπωση του κόσμου του εγκλήματος. Είναι η απίθανη ατμόσφαιρα, σκοτεινή και κάπως επιβλητική, έτσι όπως αρμόζει σ'ένα σωστό νουάρ μυθιστόρημα.

Δεν έχω να πω κάτι άλλο, το βιβλίο μου φάνηκε εξίσου ενδιαφέρον, ιδιαίτερο και καλογραμμένο με το πρώτο. Μπορεί και παραπάνω. Είναι από τα πολύ καλά νουάρ που μπορεί να βρει κάποιος λάτρης του είδους στα ελληνικά. Απλά πρέπει να συνηθίσετε και να κατανοήσετε το στιλ γραφής, τον τρόπο που περιγράφει τα πράγματα ο συγγραφέας. Το λέω αυτό γιατί πιθανόν να μην είναι για όλα τα γούστα. Όμως δεν μπορώ παρά να το προτείνω το βιβλίο, τόσο καλό που είναι. Ελπίζω να μην αργήσει πολύ η μετάφραση του τρίτου και τελευταίου βιβλίου της τριλογίας.

8.5/10

Edited October 23, 2017 by BladeRunner

[BladeRunner]

Ντόναλντ Γουέστλεϊκ - Όρντο (Ordo, 1977)

Ο Ντόναλντ Γουέστλεϊκ είναι από τα μεγάλα ονόματα στην αστυνομική λογοτεχνία, γνωστός για τα βιβλία της σειράς με (αντί)ήρωα τον Πάρκερ -που έγραψε με το ψευδώνυμο Ρίτσαρντ Σταρκ-, για την κωμική αστυνομική σειρά με ήρωα τον Ντόρτμουντερ, καθώς και για πλήθος άλλων αυτοτελών αστυνομικών μυθιστορημάτων, κωμικών και σκληρών. Οι Έλληνες εκδότες του έχουν δώσει πολύ μικρή σημασία με βάση την ποιότητά του, μιας και μόνο πέντε βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά μέχρι στιγμής. Κρίμα, γιατί είναι ένας συγγραφέας που ταιριάζει απόλυτα με τα γούστα μου.

Λοιπόν, αυτό είναι το τέταρτο βιβλίο του που διαβάζω. Πρόκειται για μια νουβέλα που δεν ανήκει στο είδος της αστυνομικής λογοτεχνίας, στο οποίο διέπρεψε ο συγγραφέας, μιας και η ιστορία είναι περισσότερο κοινωνική, αν και με κάπως νουάρ ατμόσφαιρα.Ο Όρντο, ναυτικός και πρωταγωνιστής της ιστορίας, αναρωτιέται κατά πόσο αλλάζει ο άνθρωπος με το πέρασμα των χρόνων (εξωτερικά και εσωτερικά), αν και αυτός παραμένει ίδιος τόσα χρόνια. Άρχισε να αναρωτιέται γι'αυτό, όταν μαθαίνει τι απέγινε εκείνη η δεκαεξάχρονη κοπέλα που "έκλεψε" και παντρεύτηκε πριν δεκαέξι χρόνια και μετά την έχασε...

Απλή ιστορία, άκρως ευκολοδιάβαστη και αρκετά ευχάριστη, χωρίς εξάρσεις ή εκπλήξεις. Η γραφή πολύ καλή, με ωραίες περιγραφές και φυσικούς διαλόγους, οι χαρακτήρες απλοί και χωρίς ιδιαίτερο βάθος, η ατμόσφαιρα κάπως νουάρ. Γενικά μου άρεσε σαν ιστορία (αν και δεν νομίζω ότι οδήγησε κάπου), αλλά δεν πιστεύω ότι θα αρέσει σε όλους. Πάντως δεν καταλαβαίνω γιατί επιλέξανε αυτό το βιβλίο για μετάφραση και όχι κάποιο από τα γνωστά του διαμάντια.

Υ.Γ. Σημερινή ψαριά από το Μοναστηράκι, με κόστος ένα ευρώ (πιστεύω ότι η κανονική του τιμή είναι τσιμπημένη).

7.5/10

Edited October 23, 2017 by BladeRunner

[BladeRunner]

Κρις Νέλσκοτ - Ένας επικίνδυνος δρόμος (A Dangerous Road, 2000)

Το βιβλίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 2005, όμως εγώ αγόρασα την καινούργια έκδοση που κυκλοφόρησε μέσα στον Ιούλιο, με πιο ωραίο εξώφυλλο και σε πολύ χαμηλή τιμή χάρη στην έκπτωση της Πρωτοπορίας. Συγγραφέας είναι η Κρίστιν Κάθριν Ρας, που είναι γνωστή για αρκετά ενδιαφέροντα βιβλία επιστημονικής φαντασίας και φαντασίας (π.χ. ένα βιβλίο της σειράς Star Wars και σειρές βιβλίων όπως οι The Fey, Retriaval Artist κλπ). Το βιβλίο αυτό είναι το πρώτο μιας σειράς, με ήρωα τον μαύρο ιδιωτικό ντετέκτιβ Σμόκι Ντάλτον.

Βρισκόμαστε στο Μέμφις των Ηνωμένων Πολιτειών, το 1968. Ταραχές, διαδηλώσεις και απεργίες. Οι μαύροι στους δρόμους για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον. Μαύροι ταραχοποιοί που θέλουν να πάρουν την θέση των κακών λευκών και να γίνουν αυτοί οι καταπιεστές. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ επισκέπτεται την πόλη αρκετές φορές. Στέκεται στο πλευρό των διαδηλωτών, αλλά είναι εναντίον κάθε είδους βίας. Σ'αυτό το κλίμα, ο Σμόκι Ντάλτον θα αναλάβει μια υπόθεση για λογαριασμό μιας λευκής και πλούσιας γυναίκας από το Σικάγο, ονόματι Λόρα Χάθαγουεϊ, που η οικογένειά της φαίνεται να έχει σχέσεις με το σκοτεινό και τραγικό παρελθόν του Ντάλτον. Οι δυο τους θα μάθουν κάποια συγκλονιστικά πράγματα. Στο μεταξύ πλησιάζει η μέρα που θα δολοφονηθεί ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ...

Ωραίο αστυνομικό νουάρ, με στοιχεία ιστορικού μυθιστορήματος και με κάποιες κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις. Το μυστήριο είναι αρκετό ώστε να κρατήσει την προσοχή του αναγνώστη, και οι αποκαλύψεις είναι επίσης ενδιαφέρουσες, αλλά βασικό προσόν του βιβλίου είναι η όλη αναπαράσταση εκείνης της εποχής στο Μέμφις. Η συγγραφέας με τις περιγραφές της κατάφερε να με ταξιδέψει στο Μέμφις της δεκαετίας του '60 και να ζήσω ο ίδιος τις ταραχές, τις διαδηλώσεις και τον αγώνα των μαύρων. Βέβαια κάποια πράγματα δεν μου πολυάρεσαν, όπως π.χ. ότι όλοι οι λευκοί ήταν κακοί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ενώ οι μαύροι οι καημένοι της υπόθεσης. Ε, λοιπόν, ποτέ τα πράγματα δεν είναι έτσι απλά, δεν είναι... άσπρο-μαύρο (sic). Και επίσης δεν μπορώ να πω ότι δέθηκα με τον πρωταγωνιστή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είχε βάθος ή ενδιαφέρον σαν χαρακτήρας.

Γενικά πρόκειται για ένα καλό και ιδιαίτερο μυθιστόρημα, κράμα αστυνομικού νουάρ και ιστορικού μυθιστορήματος, με μυστήριο, ανατροπές και ζωντανές περιγραφές του Μέμφις της δεκαετίας του '60. Η γραφή είναι πολύ καλή και άκρως ευκολοδιάβαστη και οι χαρακτήρες καλογραμμένοι. Γενικά σίγουρα αξίζει μια ανάγνωση, τουλάχιστον από τους λάτρεις του είδους. Χθες επανακυκλοφόρησε και το δεύτερο βιβλίο της σειράς, με εξίσου ωραίο εξώφυλλο, οπότε από βδομάδα θα ανήκει και αυτό στην βιβλιοθήκη μου.

8/10

Edited October 23, 2017 by BladeRunner