Διάφοροι συγγραφείς αστυνομικών νουάρ

[BladeRunner]

Ερνέστο Μάγιο - Η σκευωρία των μετρίων (La conspiración de los mediocres, 2015)

Άλλο ένα πολύ καλογραμμένο, ενδιαφέρον και ατμοσφαιρικό λατινοαμερικάνικο νουάρ από τις εκδόσεις Carnivora. Ούτε τον συγγραφέα γνώριζα, ούτε φυσικά το βιβλίο, όμως μου κίνησε την προσοχή όταν έμαθα ότι θα έβγαινε στα ελληνικά (άλλωστε έχω μείνει ευχαριστημένος από προηγούμενα βιβλία των εκδόσεων και έχω πλέον μια κάποια εμπιστοσύνη σε αυτές), το τσίμπησα άμεσα και το διάβασα ουσιαστικά σε δυο μεγάλες δόσεις. Η πλοκή είναι καλή, ίσως όχι και τόσο στιβαρή αλλά σίγουρα με λίγο μυστήριο και αρκετή δράση, οι χαρακτήρες χωρίς ιδιαίτερο βάθος αλλά λειτουργικοί, τη διαφορά όμως νομίζω ότι την κάνει η γραφή, μιας και τη βρήκα λιτή στις περιγραφές αλλά αρκετά κυνική, με φυσικούς διαλόγους, χωρίς φτιασίδια και φραμπαλάδες. Ναι, μου άρεσε πολύ το όλο στιλ και το ύφος του συγγραφέα (καθώς και το χιούμορ του), ενώ επίσης βρήκα εξαιρετική την ατμόσφαιρα, σίγουρα ο Μάγιο κατάφερε να με μεταφέρει στην Αργεντινή των μέσων της δεκαετίας του '70, με την πολιτική κατάσταση να είναι ιδιαίτερα τεταμένη και την κοινωνία σε αναβρασμό. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα αστυνομικό-πολιτικό νουάρ, με στακάτη γραφή και γαμάτη ατμόσφαιρα, έστω κι αν η πλοκή δεν πρωτοτυπεί ιδιαίτερα. Όσον αφορά την ελληνική έκδοση, είναι κλασικά πολύ ωραία και προσεγμένη, με ένα χρησιμότατο εισαγωγικό σημείωμα από τη μεταφράστρια για το ιστορικό πλαίσιο του μυθιστορήματος. Πρόσημο θετικό!

8/10

[BladeRunner]

Λόρα Λίπμαν - Το ωραίο μου πτώμα (Lady in the Lake, 2019)

Πόσο ωραίο αποδείχτηκε ότι ήταν αυτό το βιβλίο! Η αλήθεια είναι ότι με βάση τη σχετικά μέτρια βαθμολογία στο Goodreads και τις αντιφατικές κριτικές από αναγνώστες, δεν κρατούσα και τόσο μεγάλο καλάθι για το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, αν και βέβαια τελικά το αγόρασα γιατί πόσα Αμερικάνικα νουάρ κυκλοφορούν στα ελληνικά τα τελευταία χρόνια; Όχι και τόσα πολλά, δυστυχώς. Τέλος πάντων, το αγόρασα και το διάβασα και μπορώ να πω ότι είναι ένα πολύ καλό βιβλίο. Όμως! Δεν το προτείνω σε όσους θέλουν απλά να διαβάσουν μια ακόμα ιστορία μυστηρίου με σασπένς, αγωνία και ανατροπές και αποκαλύψεις στην πλοκή. Η συγγραφέας δίνει ιδιαίτερη έμφαση στους χαρακτήρες και την εποχή (Βαλτιμόρη, μέσα της δεκαετίας του '60), αναδεικνύοντας με άμεσο και έμμεσο τρόπο τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες της εποχής και της πόλης της Βαλτιμόρης, αλλά και την ιστορία της πρωταγωνίστριας, η οποία μια μέρα εγκαταλείπει την οικογένειά της και τον ρόλο της σαν νοικοκυρά, για να ακολουθήσει ένα άλλο μονοπάτι στη ζωή, κάποιο ασαφές όνειρο (βλέπε δημοσιογραφία). Φυσικά έχουμε και έναν φόνο ενός μικρού κοριτσιού αλλά και ένα πτώμα μιας μαύρης κοπέλας (που μπορεί να είναι θύμα δολοφονίας), η πρωταγωνίστρια κάπως τα καταφέρνει και μπλέκεται και στις δυο ιστορίες, όμως στόχος της Λίπμαν δεν ήταν να γράψει μια ιστορία μυστηρίου, αλλά ένα κοινωνικό δράμα με στοιχεία εγκλήματος και νουάρ ατμόσφαιρα: Τουλάχιστον αυτή την εντύπωση μου έδωσε. Όπως και να 'χει, ξετρελάθηκα από τον τρόπο γραφής και βρήκα πάρα πολύ ενδιαφέρουσα την αφηγηματική της τεχνική -που νομίζω ότι έδωσε κάτι το διαφορετικό στην όλη ιστορία-, ενώ επίσης ενθουσιάστηκα από την όλη ατμόσφαιρα. Άνετα τέσσερα αστεράκια από μένα, αν και σίγουρα δεν θα ικανοποιηθούν όλοι το ίδιο.

8.5/10

[BladeRunner]

 

Ντέιβιντ Γκούντις - Το φεγγάρι στον υπόνομο (The Moon in the Gutter, 1953)

Δεύτερο βιβλίο του Ντέιβιντ Γκούντις που διαβάζω, μετά το πολύ καλό "Σκοτεινό πέρασμα" που διάβασα τον Σεπτέμβριο του 2014. Πρόκειται για ένα αρκετά πεσιμιστικό και κατά κάποιο τρόπο κλειστοφοβικό νουάρ, αφόρητα ρεαλιστικό και σκοτεινό, που δεν βασίζεται τόσο στην πλοκή του (που είναι καλή αλλά αρκετά απλή), όσο στους χαρακτήρες, τα περιορισμένα σε λίγα τετραγωνικά σκηνικά, και φυσικά στην ατμόσφαιρα. Η όλη πλοκή δεν είναι και τόσο αστυνομικής υφής, δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο μυστήριο (αν και ο πρωταγωνιστής θέλει να μάθει ποιος άτιμος μπάσταρδος οδήγησε τη μικρή του αδελφή στην αυτοκτονία), είναι περισσότερο κοινωνικό δράμα όπου δυο διαφορετικοί κόσμοι έρχονται σε επαφή (ή και σε σύγκρουση), με την ατμόσφαιρα βέβαια σαφώς να είναι νουάρ. Προσωπικά μου άρεσε πολύ το βιβλίο αυτό, το βρήκα του γούστου μου, και βέβαια μου άρεσε πολύ ο τρόπος γραφής του Γκούντις, που είναι ρεαλιστικός και ωμός, πάντως σίγουρα σαν ιστορία δεν είναι για όλους. Είναι κρίμα που δεν έχουν μεταφραστεί άλλα βιβλία του συγκεκριμένου συγγραφέα (και ειδικά το "Shoot the Piano Player"), έχει γράψει κάμποσα ωραία νουάρ μυθιστορήματα και σαν όνομα είναι από τα πολύ καλά του είδους, αλλά πάλι καλά που έχουν μεταφραστεί έστω αυτά τα δυο. Αν το φέρει η τύχη, ίσως στο μέλλον διαβάσω και κάποιο άλλο βιβλίο του στα αγγλικά: Αν μη τι άλλο με ενδιαφέρει σαν συγγραφέας.

8/10

Edited June 6, 2022 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα του βιβλίου.

[BladeRunner]

 

Κόρνελ Γούλριτς - Ο μαύρος άγγελος (The Black Angel, 1943)

Τέταρτο βιβλίο του Κόρνελ Γούλριτς που διαβάζω, μετά τα "Η νύφη φορούσε μαύρα", "Φάντομ Λέιντυ" και "Το κορμί της Τζαίην Μπράουν", μου φάνηκε και αυτό αρκετά καλογραμμένο, ατμοσφαιρικό και σκοτεινό. Αν μη τι άλλο πρόκειται για ένα αρχετυπικό νουάρ με κάποια λυρικά στοιχεία στη γραφή, με την πρωταγωνίστρια να γνωρίζει με τον πιο έντονο τρόπο τη σκοτεινή πλευρά της Νέας Υόρκης, στην προσπάθειά της να βρει στοιχεία ικανά που θα γλιτώσουν τον σύζυγό της από την ηλεκτρική καρέκλα, για τον φόνο της ερωμένης του που όμως δεν διέπραξε. Μου άρεσε πολύ όλη αυτή η καταβύθιση της ηρωίδας στον υπόκοσμο της πόλης, είχε τη γοητεία της αν και σίγουρα και τις υπερβολές της. Όσον αφορά τη γραφή, είναι πολύ καλή, με λιτές περιγραφές και λίγο μαύρο χιούμορ. Πρόκειται για ένα πολύ ωραίο και κλασικό νουάρ, και μπορεί να έχει τα θεματάκια του σε πλοκή και χαρακτήρες και να μην είναι για όλα τα γούστα, αλλά πιστεύω ότι έχει την απαραίτητη ποιότητα για να ικανοποιήσει τους λάτρεις του είδους.

7.5/10

Edited June 7, 2022 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα του βιβλίου.

[BladeRunner]

Ντέρεκ Ρέιμοντ - Πέθανε με τα μάτια ανοιχτά (He Died with His Eyes Open, 1984)

Ω, Θεοί, τι μαυρίλα ήταν αυτή! Γιατί έπρεπε να περιμένω τόσα χρόνια μέχρι να μεταφραστεί αυτό το καταπληκτικό βρετανικό νουάρ, που μου μαύρισε την ψυχή καλοκαιριάτικα; Που λέτε, το "Πέθανε με τα μάτια ανοιχτά" ήταν ένα από τα πολλά μυθιστορήματα Βρετανών και Αμερικάνων συγγραφέων που έχω σε μια λίστα με αμετάφραστα βιβλία που θα ήθελα να δω κάποτε στα ελληνικά, και να που οι εκδόσεις Έρμα έκαναν την ευχάριστη έκπληξη! Λόγω της φήμης του και των διαφόρων κριτικών αριστερά και δεξιά από αναγνώστες που έχουν παρόμοια γούστα με τα δικά μου, είχα υψηλές προσδοκίες από το βιβλίο, και από την πρώτη κιόλας σελίδα κατάλαβα ότι θα διάβαζα κάτι δυνατό, έντονο και αν μη τι άλλο φοβερά καλογραμμένο. Σίγουρα το βιβλίο δεν είναι για όλα τα γούστα, δεν είναι γι' αυτούς που απολαμβάνουν κλασικές ιστορίες μυστηρίου κλπ κλπ, θα έλεγα ότι είναι γι' αυτούς που θέλουν μια σκοτεινή ιστορία εγκλήματος, που αναδεικνύει με έμμεσο αλλά και άμεσο τρόπο τη σαπίλα, τη διαφθορά και την εξαχρείωση της κοινωνίας μας (εδώ μιλάμε για το Λονδίνο της δεκαετίας του '80, επί κυβέρνησης Μάργκαρετ Θάτσερ - καταλάβατε!). Η γραφή είναι σκληρή, έντονη και τίγκα στον κυνισμό, μπορώ να πω ότι μου δημιούργησε μια αίσθηση ανησυχίας, σαν το Κακό να καραδοκεί κάπου εκεί πίσω, η αλήθεια είναι ότι με καθήλωσε και με έκανε να βλέπω τη σκοτεινή και αρρωστημένη πλευρά της πραγματικότητας, ενώ επίσης διέκρινα και κάποιες υπαρξιακές ανησυχίες στα κομμάτια που ο ανώνυμος αστυνομικός και αφηγητής της ιστορίας ακούει τις κασέτες του αποτυχημένου, αλκοολικού και μάλλον καταθλιπτικού συγγραφέα που ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου. Επίσης μέσα στο βιβλίο υπάρχουν κάποιοι από τους καλύτερους διαλόγους που έχω διαβάσει ποτέ μου σε νουάρ μυθιστόρημα, οι περισσότεροι για μένα ήταν πραγματική απόλαυση. Τέλος, η ατμόσφαιρα είναι σαφώς καταπληκτική, υποβλητική και πιο-νουάρ-πεθαίνεις. Γενικά, ένα νουάρ που ήθελα πολύ να διαβάσω και που πραγματικά με εντυπωσίασε με το στιλ και το ύφος του. Υ.Γ. Άψογη η ελληνική έκδοση, με πολύ γλαφυρή και προσεγμένη μετάφραση, καθώς και με ένα χρήσιμο και ενδιαφέρον επίμετρο.

9/10

[BladeRunner]

Γουίλιαμ ΜακΊλβανι & Ίαν Ράνκιν - Το σκοτάδι παραμένει (The Dark Remains, 2021)

Ο Γουίλιαμ ΜακΊλβανι, ένας γνωστός και ποιοτικός Σκωτσέζος συγγραφέας έγραψε τρία μυθιστορήματα με ήρωα τον ντετέκτιβ-αστυφύλακα/επιθεωρητή Τζακ Λέιντλο, ενώ ξεκίνησε να γράφει και ένα τέταρτο, το συγκεκριμένο, με την πρώτη μεγάλη υπόθεση του εν λόγω ήρωα, όμως έμεινε μισοτελειωμένο λόγω του θανάτου του. Μέχρι που ο Ίαν Ράνκιν ανέλαβε να γράψει τη συνέχεια και την ολοκλήρωση της ιστορίας, και έτσι ήρθε και το βιβλίο στην Ελλάδα, αλλιώς σιγά μην κυκλοφορούσε βιβλίο του ΜακΊλβανι στα καλά καθούμενα: Κρίμα, γιατί φαίνεται πολύ καλή περίπτωση! Τέλος πάντων, το βιβλίο μου άρεσε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ωραία σκηνικά από τον υπόκοσμο της Γλασκώβης της δεκαετίας του '70, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, διακριτικό χιούμορ, ζωντανές περιγραφές σκηνικών και καταστάσεων, νουάρ ατμόσφαιρα, γενικά τα καλούδια του βιβλίου είναι κάμποσα και πιστεύω ότι οι λάτρεις των νουάρ ιστοριών θα μείνουν αρκετά ικανοποιημένοι, τόσο με το στιλ γραφής όσο και με την πλοκή. Βέβαια, η πλοκή δεν έχει κάτι το φοβερό και το τρομερό, κάτι το ιδιαίτερα πρωτότυπο, πάντως εμένα με κράτησε μέχρι το τέλος, ενώ δεν έλειψαν οι εκπλήξεις. Και, βέβαια, η όλη σκιαγράφηση του υπόκοσμου της Γλασκώβης είχε το ενδιαφέρον της. Γενικά, είναι ένα πολύ καλό νουάρ, λιτό και χωρίς περιττολογίες, που διαβάζεται άνετα σε μια ημέρα (αν έχετε τέσσερις-πέντε ώρες ελεύθερες φυσικά). Μακάρι να μεταφραστούν στα ελληνικά και βιβλία που έγραψε μόνος του ο Γουίλιαμ ΜακΊλβανι, με ή χωρίς τον Τζακ Λέιντλο: Ο τύπος έχει γράψει ενδιαφέροντα βιβλία και θα ήθελα πολύ να διαβάσω μερικά εξ αυτών!

8/10

[yanni]

Όχι ορχιδέες για τη μις Μπλαντις

Το θύμα αυτής της ληστείας που μετατράπηκε σε απαγωγή, αποκαλείται πάντα "μις Μπλαντις", ποτέ δεν δίνεται το μικρό της όνομα. Το γιατί παραμένει αίνιγμα.

Αυτό το βιβλίο το διάβασα σε μία ημέρα, πηγαίνει εκατό μίλια την ώρα και δεν μπορούσα να το σταματήσω.

Το τέλος της ιστορίας έχει μία αναπόφευκτη σαιξπηρική κατάληξη. Δεν γινόταν αλλιώς. Ένα  καθαρόαιμο noir, pulp διαμάντι γραμμένο το μακρινό 1939. Σκοτεινό και καταραμένο με αληθινά βρώμικους χαρακτήρες.

[BladeRunner]

Ντέρεκ Ρέιμοντ - Ήμουν η Ντόρα Σουάρεζ (I Was Dora Suarez, 1990)

Πέρυσι τον Ιούλιο διάβασα και απόλαυσα το κατάμαυρο και ανατριχιαστικό "Πέθανε με τα μάτια ανοιχτά", ελπίζοντας φυσικά ότι θα κυκλοφορούσαν και άλλα βιβλία της σειράς Factory στο μέλλον. Φέτος κυκλοφόρησε αυτό, το "Ήμουν η Ντόρα Σουάρεζ", αν και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να μην κυκλοφορήσει το δεύτερο της σειράς αλλά το τέταρτο. Δεν έχουν σκοπό οι εκδόσεις Έρμα να τα βγάλουν όλα δηλαδή; Όπως και να 'χει, και αυτό μου μαύρισε την ψυχή, με ταρακούνησε σε μεγάλο βαθμό με ορισμένα στοιχεία της πλοκής και κάποιες συγκεκριμένες σκηνές και εικόνες (δεν μπορώ να επεκταθώ πάνω σ' αυτό, πάντως σε ένα σημείο αηδίασα πραγματικά!), με την όλη αφήγηση να με καθηλώνει τα μάλα. Κι εδώ η γραφή είναι έντονη, δυνατή, με τις περιγραφές του ο Ρέιμοντ καταφέρνει να δημιουργεί ποικίλα συναισθήματα και διάφορες εικόνες που μένουν στο μυαλό του αναγνώστη για καιρό, ενώ και οι διάλογοι στα περισσότερα σημεία ήταν το κάτι άλλο, αν και ίσως έτειναν λίγο προς την υπερβολή εδώ κι εκεί. Προσωπικά μου φάνηκε ένα μικρό σκαλοπάτι πιο κάτω από το προηγούμενο βιβλίο, αλλά χωρίς αμφιβολία πρόκειται για ένα δυνατό, σκληρό, σκοτεινό και άκρως ατμοσφαιρικό νουάρ που έχει τη δύναμη να καθηλώσει τον αναγνώστη και να τον κάνει να νιώσει περίεργα και άβολα, σαν να είναι αυτόπτης μάρτυρας ενός μακελειού ή ενός τροχαίου δυστυχήματος. Πολύ τα γουστάρω τέτοια μυθιστορήματα, αλλά δεν ξέρω τι θα έλεγαν οι ψυχίατροι γι' αυτό!

8.5/10

[BladeRunner]

Αλέξις Ραβέλο - Η στρατηγική του πεκινουά (La estrategia del pequinés, 2013)

Φέτος τον Απρίλιο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τόπος το "Τρεις κηδείες για τον Ελάδιο Μονρόι" του ίδιου συγγραφέα, πρώτο μιας σειράς με ήρωα τον Ελάδιο Μονρόι, μόνο που για κάποιο λόγο δεν το έχω τιμήσει ακόμα. Αντίθετα με το "Η στρατηγική του πεκινουά", που τσίμπησα με το πού έσκασε μύτη στα βιβλιοπωλεία και δεν άργησα να το διαβάσω και, πραγματικά, να το απολαύσω. Ναι, πρόκειται για ένα άκρως απολαυστικό και εθιστικό νουάρ με στοιχεία εγκλήματος, που φέρνει στο νου κάτι από Γκάι Ρίτσι, κάτι από Κουέντιν Ταραντίνο, κάτι από διάφορους κλασικούς Αμερικανούς συγγραφείς νουάρ, φυσικά με εσάνς Ισπανική, και πιο συγκεκριμένα με εσάνς Καναρίων Νήσων. Το βιβλίο προσφέρει δράση, διαθέτει νεύρο, έχει ενδιαφέροντες χαρακτήρες, φοβερή ατμόσφαιρα και πολύ ωραία σκηνικά, κρατάει σε εγρήγορση τον αναγνώστη από την αρχή μέχρι το τέλος, με τον συγγραφέα να μην χαρίζεται και πολύ στους χαρακτήρες του. Επίσης η γραφή είναι πολύ ωραία και άκρως ποιοτική, σκληρή, ωμή και ρεαλιστική όπου χρειαζόταν, αλλά και με ευχάριστο χιούμορ που είναι πάντα ευπρόσδεκτο σε τέτοιους είδους βιβλία, αλλά και δείγμα της ευφυΐας του εκάστοτε συγγραφέα. Ναι, βιβλία σαν κι αυτό τα απολαμβάνω τα μάλα! Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα τιμήσω και το άλλο βιβλίο του Ραβέλο που κυκλοφορεί στα ελληνικά, αλλά και όποιο άλλο ίσως κυκλοφορήσει στο μέλλον (το ελπίζω!).

8.5/10

[BladeRunner]

Σ. Α. Κόσμπι - Δάκρυα Ξυράφι (Razorblade Tears, 2021)

Πριν τρία χρόνια υπέπεσε στην αντίληψή μου ο συγκεκριμένος συγγραφέας, βλέποντας σε διάφορες λίστες βιβλιοφιλικών ιστοσελίδων ένα μυθιστόρημά του με τον τίτλο "Blacktop Wasteland", το οποίο γρήγορα απέκτησε μια κάποια φήμη στους λάτρεις του είδους και που αμέσως κατάλαβα ότι θα ήταν απολύτως του γούστου μου. Και φυσικά αναρωτιόμουν αν θα το βλέπαμε ποτέ στα ελληνικά, για να το διαβάσω κι εγώ ο καημένος με την άνεσή μου. Μετά κυκλοφόρησε το "Razorblade Tears" και έκανα την ίδια ερώτηση στον εαυτό μου: Αυτή τη φορά, πήρα τρόπον τινά μια απάντηση, αφού οι εκδόσεις Gutenberg έκαναν την έκπληξη και το έφεραν και στην Ελλάδα με τον τίτλο "Δάκρυα ξυράφι". Λοιπόν, πρόκειται για ένα πολύ δυνατό crime μυθιστόρημα (και ουχί αστυνομικό), που μέσω της πλοκής, των χαρακτήρων και της όλης βίας που υπάρχει αναδεικνύονται κάποιες από τις παθογένειες της σύγχρονης κοινωνίας, και ιδιαίτερα στις Νότιες πολιτείες των σημερινών ΗΠΑ, με τις προκαταλήψεις, τον ρατσισμό και όλα αυτά. Ο συγγραφέας κατάφερε να γράψει μια δυνατή ιστορία εγκλήματος και βίας, με όλα τα αγαπημένα κλισέ των νουάρ μυθιστορημάτων που τόσο πολύ λατρεύω, έχοντας ως πρωταγωνιστές δυο σκληρούς τύπους με χοντροκομμένες αντιλήψεις που δύσκολα μπορεί να συμπαθήσει κανείς, αν και στο τέλος εγώ προσωπικά κατέληξα να δεθώ μαζί τους, με την ιδιόρρυθμη συνεργασία τους και τον αγώνα τους. Ο Κόσμπι θεωρώ ότι έκανε εξαιρετική δουλειά με τους δυο αυτούς πρωταγωνιστές, αλλά και με τους άλλους χαρακτήρες (ανάλογα πάντα με τη διάρκεια της συμμετοχής τους), και πιστεύω ότι το πιο δυνατό στοιχείο του μυθιστορήματος είναι η γραφή, το ύφος της αφήγησης, με τις δυνατές και ρεαλιστικές περιγραφές και τους στακάτους διαλόγους - πραγματικά έδωσε μεγάλη ζωντάνια στην ιστορία και τους χαρακτήρες με τη γραφή του ο Κόσμπι (και φυσικά σε αυτό βοήθησε η εξαιρετική μετάφραση, που σίγουρα είχε απαιτήσεις λόγω τους ύφους του συγγραφέα). Επιγραμματικά, πρόκειται για ένα γαμάτο μυθιστόρημα, που προσφέρει απλόχερα δράση, βία, μυστήριο, αλλά και λίγη τροφή για σκέψη. Και διαθέτει μια απίστευτη ατμόσφαιρα, αντάξια των καλύτερων σύγχρονων νουάρ εξ Αμερικής. Μακάρι να βλέπαμε περισσότερα τέτοια μυθιστορήματα στα ελληνικά (και φυσικά και άλλα του ίδιου συγγραφέα), αντί για όλα αυτά τα Σκανδιναβικά που μας έχουν κατακλύσει τα τελευταία χρόνια. Μπουχτίσαμε από δαύτα!

9/10