Διάφοροι συγγραφείς αστυνομικών νουάρ

[BladeRunner]

Ζαν-Μπερνάρ Πουί - Το αγόρι με το φαγωμένο αφτί (L'Homme à l'oreille croquée, 1987)

Πέρυσι τον Δεκέμβριο απόλαυσα σε μεγάλο βαθμό το "Ο Σπινόζα γαμάει τον Χέγκελ", με αποτέλεσμα ο Πουί να μου δημιουργήσει σχετικά μεγάλες προσδοκίες για τα βιβλία του. Επέλεξα να διαβάσω αυτό αντί για το "Εθνική 86", γιατί ήθελα κάτι πραγματικά σύντομο. Λοιπόν, πρόκειται για ένα ιδιαίτερο μυθιστόρημα αγωνίας, που συνδυάζει την ιστορία ενηλικίωσης με τη δράση, με το τελικό αποτέλεσμα να είναι αρκούντως ψυχαγωγικό. Η πλοκή είναι απλή, αλλά συνάμα έντονη, με γρήγορους ρυθμούς και αγωνία σε διάφορα σημεία της, σίγουρα καταφέρνει να κρατάει στην τσίτα τους αναγνώστες. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση του έφηβου πρωταγωνιστή ουσιαστικά κάνει την όλη διαφορά, έτσι πειστική όπως είναι, με τις έντονες περιγραφές και το περίεργο χιούμορ. Προφανώς το βιβλίο είναι λιγότερο κάφρικο, καλτ και αναρχικό από το "Ο Σπινόζα γαμάει τον Χέγκελ", αλλά δεν λείπουν οι ακραίες στιγμές, ο κυνισμός και η νουάρ ατμόσφαιρα. Και η άτιμη η γραφή είναι ικανή να κάνει τον αναγνώστη να διαβάσει το βιβλίο χωρίς να πάρει ανάσα. Δεν ξέρω, η πένα του Πουί έχει αυτό το "κάτι" που με τραβάει. Ελπίζω μόνο να βρω τα εξαντλημένα "Η τελευταία παγίδα" και "Θάνατος στις ράγες", γιατί στα αδιάβαστα μου έχει μείνει μονάχα το "Εθνική 86".

8/10

[BladeRunner]

Γ. Ρ. Μπερνέτ - Η Πασαρέλα (Vanity Row, 1952)

Έκτο βιβλίο του Γ. Ρ Μπερνέτ που διαβάζω και δυστυχώς μάλλον το τελευταίο, γιατί δεν έχουν μεταφραστεί άλλα δικά του στα ελληνικά, ενώ θεωρώ απίθανο το ενδεχόμενο να δούμε κάποια καινούργια κυκλοφορία βιβλίου του στα ελληνικά ή να βρω και να διαβάσω κάποιο άλλο βιβλίο του στα αγγλικά. Τέλος πάντων, αυτά έχει η ζωή ενός Έλληνα βιβλιοφάγου, καιρός να το συνηθίσω. Λοιπόν, πρόκειται για ένα πραγματικά εξαιρετικό σκληροτράχηλο μυθιστόρημα της Αμερικάνικης σχολής της δεκαετίας του '50, και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν είναι πιο γνωστό ή γιατί δεν έγινε ποτέ ταινία.

Ένας μεγαλοδικηγόρος που έκανε δουλειές με γκάνγκστερ και τη διεφθαρμένη διοίκηση της ανώνυμης μεγαλούπολης της ιστορίας μας, δολοφονείται σαν σκυλί στον δρόμο, και ψύλλοι μπαίνουν στα αυτιά των διεφθαρμένων τύπων που διοικούν την πόλη. Αν τον δικηγόρο τον σκότωσαν γκάνγκστερ, θα προκληθεί μεγάλη φασαρία και όλες οι βρωμοδουλειές θα πάνε κατά διαόλου. Αν, όμως, φορτώσουν τον φόνο σε κάποιον κακομοίρη ή σε κάποια κακομοίρα, τότε καθάρισαν. Η δουλειά θα ανατεθεί στον Ρόι Χάρτζις, ένα μεγάλο κεφάλι στη διοίκηση της Αστυνομίας, ενώ το εξιλαστήριο θύμα θα είναι μια γυναικάρα που ταράζει όλον τον αντρικό πληθυσμό, η οποία είχε σχέσεις με τον μεγαλοδικηγόρο και σίγουρα δεν ήταν και το καλύτερο κορίτσι στην πιάτσα... Τι θα γίνει όμως αν ο αστυνομικός τα χάσει για πάρτη της και τινάξει όλο το σχέδιο στον αέρα;

Ειλικρινά, είναι ένα από τα πιο καλογραμμένα νουάρ μυθιστορήματα που είχα την τύχη να διαβάσω. Οι διάλογοι είναι πραγματικά εξαιρετικοί, σκληροί, ρεαλιστικοί, με κυνικό χιούμορ εδώ και κει, γεμάτοι ατάκες που σπάνε κόκαλα. Οι περιγραφές είναι λιτές αλλά συνάμα απόλυτα ακριβείς και ρεαλιστικές, δημιουργούν μια απίστευτη ατμόσφαιρα, ενώ ο κυνισμός είναι παντού διάχυτος. Γενικά η γλώσσα είναι μάγκικη και "σκληρή", όπως αρμόζει σε ένα μυθιστόρημα αυτής της σχολής. Όσον αφορά την πλοκή, δεν κρύβει κανένα φοβερό μυστήριο, αλλά μέσω αυτής ο Μπερνέτ παρουσιάζει όλη τη διαφθορά που μπορεί να επικρατεί στη διοίκηση μιας πόλης και όλα τα σχέδια που υπάρχουν για την αντιμετώπιση μιας κρίσης. Και, ναι, υπάρχει αγωνία για το πώς θα καταλήξει η όλη ιστορία, ενώ μεγάλο ενδιαφέρον έχουν οι αντιδράσεις των πρωταγωνιστικών χαρακτήρων μπροστά στα προβλήματα που ανακύπτουν. Αν δεν ένιωθα ότι θα αδικούσα άλλα βιβλία, πιο μεγαλεπήβολα και πολυσύνθετα, δεν θα δίσταζα να βάλω σε τούτο το βιβλιαράκι ακόμα και πέντε αστεράκια. Αλλά, εντάξει, και τα τέσσερα είναι μια χαρά!

8.5/10

[BladeRunner]

Γκιλ-Σκοτ Χέρον - Το αρπακτικό (The Vulture, 1970)

Ο Γκιλ-Σκοτ Χέρον ήταν Αμερικάνος μουσικός και φέρεται ως ένας από τους προγόνους της ραπ μουσικής, όμως έγραψε και κάποια βιβλία, ανάμεσα στα οποία και το καλτ μυθιστόρημα "Το αρπακτικό", που κυκλοφόρησε φέτος στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Βακχικόν. Βασικό προσόν του βιβλίου δεν είναι και τόσο η πλοκή ή το όποιο μυστήριο για το ποιος σκότωσε τον Τζον Λι, αλλά η ιδιαίτερα ρεαλιστική αποτύπωση της ζωής στα γκέτο της Νέας Υόρκης των τελών της δεκαετίας του '60, καθώς επίσης και η σκληρή και κάπως... μάγκικη γραφή, που φυσικά είναι βγαλμένη από τα σπλάχνα των γκέτο. Από τη μια η πλοκή κινείται με αργούς ρυθμούς και δεν έχει πολλές σκηνές έντασης, από την άλλη το τρικ με τους τέσσερις διαφορετικούς αφηγητές είναι πολύ καλό (καθένας τους θα μπορούσε να είναι ο δολοφόνος!), με τον συγγραφέα να καταφέρνει να μπάσει τους αναγνώστες στον σκληρό κόσμο των γκέτο, ανάμεσα σε ανθρώπους του περιθωρίου και σε νέους που βρίσκονται αντιμέτωποι με κάθε είδους αδιέξοδα. Φυσικά δεν λείπουν οι κοινωνικοί και φυλετικοί προβληματισμοί, από τη στιγμή που ο συγγραφέας ήταν γνωστός για τις ανησυχίες του. Γενικά, είναι ένα καλό μυθιστόρημα, απλά καλύτερα να διαβαστεί σαν κοινωνικό δράμα με στοιχεία εγκλήματος, παρά σαν αστυνομικό μυθιστόρημα. Όσοι γουστάρουν βρώμικο ρεαλισμό, μάγκικη γλώσσα, δεκαετία του '60, αποτύπωση της ζωής στα γκέτο κλπ, νομίζω ότι θα περάσουν καλά!

7.5/10

[BladeRunner]

Σεμπαστιέν Ζαπριζό - Παγίδα για τη σταχτοπούτα (Piège pour Cendrillon, 1963)

Πρώτη επαφή με το έργο του Σεμπαστιέν Ζαπριζό και σε γενικές γραμμές δηλώνω αρκετά ικανοποιημένος. Πρόκειται για μια ατμοσφαιρική ιστορία μυστηρίου και εξαπάτησης, για ένα ψυχολογικό νουάρ γεμάτο ανατροπές, που καταφέρνει να κρατάει σε εγρήγορση τον αναγνώστη από την πρώτη μέχρι την τελευταία πρόταση. Η πλοκή κινείται με σχετικά αργούς ρυθμούς και διαθέτει ελάχιστες σκηνές έξαρσης ή έντασης, όμως η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετική και η σκιαγράφηση των βασικών χαρακτήρων πολύ καλή, με τον συγγραφέα να παίζει με το μυαλό και τα συναισθήματα των αναγνωστών του. Όσον αφορά τη γραφή, είναι ιδιαίτερη και στιλάτη, νομίζω ότι κάνει τη διαφορά στο βιβλίο και ειδικά σε σχέση με ανάλογα μυθιστορήματα της εποχής του. Όσοι θέλουν ένα βραδυφλεγές ψυχολογικό νουάρ με μυστήριο και εκπλήξεις, νομίζω ότι με το συγκεκριμένο βιβλίο θα έκαναν μια αρκετά καλή επιλογή. Σίγουρα, πάντως, δεν είναι για όλα τα γούστα.

7.5/10

[BladeRunner]

Ντον Κάρπεντερ - Σκληρή βροχή (Hard Rain Falling, 1964)

Πριν κάτι χρόνια είχα φτιάξει λίστες με αμετάφραστα βιβλία που θα ήθελα πάρα, μα πάρα πολύ να διαβάσω κάποια στιγμή στα ελληνικά (αστυνομικά, τρόμου, επιστημονικής φαντασίας κλπ). Στη λίστα με τα αστυνομικά/νουάρ/μυστηρίου είχα και το βιβλίο του Ντον Κάρπεντερ, και μάλιστα πολύ ψηλά. Όμως δεν είχα και πολλές ελπίδες ότι θα έβλεπα το συγκεκριμένο βιβλίο στα ελληνικά και είχα αποδεχθεί το γεγονός ότι ή θα έπρεπε να το διαβάσω στα αγγλικά, ή δεν θα το διάβαζα ποτέ. Έλα όμως που οι εκδόσεις Κλειδάριθμος έκαναν την έκπληξη και το έβγαλαν στα ελληνικά! Και, ειλικρινά, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ξετρελάθηκα όταν το έμαθα, αλλά και όταν το είδα στο βιβλιοπωλείο και το έπιασα για πρώτη φορά στα χέρια μου...

Λοιπόν, πριν το πιάσω στα χέρια μου κρατούσα πολύ μεγάλο καλάθι, τόσο λόγω του είδους της ιστορίας που είναι ακριβώς του γούστου μου, όσο και λόγω συγκεκριμένων πολύ εγκωμιαστικών κριτικών που διάβασα αριστερά και δεξιά. Γενικά, ήμουν σίγουρος ότι το βιβλίο θα με ξετρέλαινε. Ε, το μόνο σίγουρο είναι ότι οι προσδοκίες μου εκπληρώθηκαν στον απόλυτο βαθμό. Το βιβλίο πραγματικά με ενθουσίασε, το βρήκα ακριβώς όπως το περίμενα, και ακόμα παραπάνω! Ουσιαστικά πρόκειται για ένα κοινωνικό δράμα, για ένα ωμό και ρεαλιστικό χρονικό ανθρώπων του περιθωρίου, για μια σκληρή αποτύπωση της χαμοζωής, για ένα νουάρ με στοιχεία εγκλήματος που συγκινεί και προβληματίζει. Δεν είναι αστυνομικό, δεν είναι μυστηρίου.

Βασικός πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Τζακ Λέβιτ, ένας νέος που μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο χωρίς να γνωρίσει ποτέ τους γονείς του, τον οποίο αρχικά γνωρίζουμε σαν έναν έφηβο χωρίς προοπτικές που περιφέρεται στα μπιλιαρδάδικα και τα μπαρ του Πόρτλαντ του Όρεγκον, μπλέκοντας σε ασήμαντες κομπίνες, και στη συνέχεια σαν νέο που μπλέκει σε διάφορες ιστορίες, που τον οδηγούν για λίγα χρόνια στη φυλακή. Ταυτόχρονα, γνωρίζουμε και έναν νεαρό μαύρο, τον Μπίλι, που κάνει παρόμοια ζωή, και που συνδέεται με μια ιδιαίτερη σχέση με τον Τζακ. Φυσικά, οι αναγνώστες γίνονται μάρτυρες διαφόρων χαρακτηριστικών σκηνών και στιγμών από τον κόσμο της νύχτας, του περιθωρίου, του μικροεγκλήματος, των αναμορφωτηρίων και των φυλακών, γνωρίζοντας κάθε είδους και φυράματος ανθρώπους, βλέποντας πώς μπορεί να χαραμιστεί μια ζωή.

Το βιβλίο είναι σκληρό, αλλά συνάμα τρυφερό, είναι ωμό και αφόρητα ρεαλιστικό, αλλά ταυτόχρονα ανθρώπινο και συγκινητικό. Είναι ένα βιβλίο που λέει κάποιες μεγάλες αλήθειες για τους ανθρώπους που ατύχησαν, ή που απέτυχαν, για ανθρώπους που ουσιαστικά δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να ζήσουν αξιοπρεπώς, όντας βέβαια υπεύθυνοι των πράξεων τους και οπωσδήποτε όχι άμοιροι ευθυνών. Η γραφή είναι εξαιρετική, οξυδερκής και κοφτερή, σε σημεία υποβλητική και συνολικά χειμαρρώδης και απίστευτα εθιστική, με φοβερές περιγραφές σκηνικών και καταστάσεων, καθώς επίσης και με σκληρούς και ρεαλιστικούς διαλόγους. Τέλος, η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετική, κάπως μελαγχολική και μαύρη, με νουάρ αποχρώσεις. Είναι ένα βιβλίο που προτείνω με κλειστά μάτια.

Υ.Γ. Η έκδοση του Κλειδάριθμου θα έλεγα ότι είναι αψεγάδιαστη, με φοβερή μετάφραση (Κατερίνα Σχινά είναι αυτή!), προσεγμένη επιμέλεια και πολύ ωραίο εξώφυλλο.

9.5/10

[vaggelis]

Αντιός, Χέμινγουεϊ του Λεονάρδο Παδούρα.

Ο Λεονάρδο Παδούρα γεννήθηκε στην Αβάνα το 1955 και έχει γράψει μια σειρά αστυνομικών μυθιστορημάτων με πρωταγωνιστή τον αστυνόμο Μάριο Κόντε. Το συγκεκριμένο διαδραματίζεται στην Αβάνα κάπου στο τέλος της δεκαετίας του '90 και η υπόθεση ξεκινάει όταν ένα βράδυ μια σφοδρή θύελλα ξεχερσώνει ένα δέντρο στην αυλή
του πρώην σπιτιού του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, το οποίο πλέον λειτουργεί ως μουσείο. Όταν οι εργάτες προσπαθούν να απομακρύνουν το πεσμένο δέντρο ανακαλύπτουν και έναν ανθρώπινο σκελετό θαμμένο στις ρίζες του και περαιτέρω έρευνες δείχνουν ότι ο άγνωστος άνθρωπος σκοτώθηκε περίπου το 1958 από σφαίρα, όταν εκεί ζούσε ακόμα ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Τότε οι αστυνομικές αρχές της Αβάνας καλούν ανεπίσημα τον πρώην αστυνομικό Μάριο Κόντε, να ανακαλύψει τον δολοφόνο, αν και έχουν περάσει πάνω από σαράντα χρόνια από τότε που έγινε ο φόνος, μιας και ακόμα τον θεωρούν αρκετά ικανό, αλλά κυρίως γιατί υπάρχει πιθανότητα ο δολοφόνος να είναι ο ίδιος ο Χέμινγουεϊ και πριν ξεκινήσουν επίσημη έρευνα θέλουν να ξέρουν ποιος είναι ο ένοχος είναι αυτός.

Ο αναγνώστης παράλληλα με την αστυνομική έρευνα του Κόντε παρακολουθεί, με συνεχόμενα φλας μπακ, την ζωή του Χέμινγουεϊ στην Αβάνα τις μέρες του φόνου κατά την δεκαετία του '50 και μέσα από αυτή μαθαίνει σιγά σιγά και το ποιος και γιατί έκανε τον φόνο. Το κομμάτι του βιβλίου που παρουσιάζει την Αβάνα του '50 αλλά και του '90 μου άρεσε ιδιαίτερα, αλλά στο αστυνομικό μυστήριο δεν τα καταφέρνει και πολύ καλά.

7/10

[Spyrex]

Stuart Neville - Κλεμμένες ψυχές (Stolen souls)

Μία βδομάδα πριν την άδεια απολύσεώς μου ήθελα να διαβάσω κάτι χαλαρό και κυρίως να είναι στα ελληνικά για να φύγει γρήγορα. Έτσι, ζήτησα από έναν στρατιώτη να μου δείξει τα βιβλία που έχει και τελικά διάλεξα αυτό. Ωραίο και διασκεδαστικό βιβλίο, αλλά μέχρι εκεί. Ξίνισα με μερικούς διαλόγους, πολλές φορές η ροή των γεγονότων μου φαινόταν λίγο «βολική», ενώ το τέλος δεν επιφυλάσσει και καμιά σπουδαία έκπληξη. Πέρασα καλά για μία εβδομάδα, τίποτα παραπάνω. 

[BladeRunner]

Ραούλ Αρχεμί - Προτελευταίο πολεμικό ψευδώνυμο (Penúltimo nombre de guerra, 2004)

Αυτό είναι ένα από τα τρία νουάρ που κυκλοφόρησαν τον Δεκέμβριο που μας πέρασε, από τις ολοκαίνουργιες εκδόσεις Carnivora (στις οποίες εύχομαι τα καλύτερα). Το αγόρασα πακέτο με τα άλλα δυο, ουσιαστικά παίρνοντας γουρούνι στο σακί, μιας και δεν βρήκα και τόσες πολλές κριτικές ώστε να με πείσουν ή να με αποτρέψουν σχετικά με την αγορά τους ή μη. Απλώς εμπιστεύτηκα το ένστικτό μου και για τα τρία βιβλία, το οποίο σπάνια με εξαπατά.

Λοιπόν, έχω να δηλώσω αρκούντως ικανοποιημένος από τούτο το βιβλιαράκι, το οποίο μέσα σε λίγες σελίδες έχει να προσφέρει πολλά ωραία πραγματάκια, που κάθε παλπ, σκληροτράχηλο νουάρ οφείλει να προσφέρει στους φανατικούς θαυμαστές του είδους: Δράση, τρέλα, λίγο μυστήριο και μια-δυο εκπλήξεις στην πλοκή. Α, και φυσικά με ορισμένες κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις στο συνολικό μενού. Εκ πρώτης όψεως ο Ραούλ Αρχεμί μπορεί να μπερδέψει τον αναγνώστη, έτσι όπως παρουσιάζει την ιστορία και τους χαρακτήρες του (παίζει λίγο με τον χρόνο και την αφήγηση), αλλά τελικά με λίγη προσοχή μπαίνεις γρήγορα στο κλίμα της ιστορίας και καταλαβαίνεις τη λογική του συγγραφέα. Η γραφή είναι πολύ ωραία και χειμαρρώδης, σε μερικά σημεία σκληρή και γλαφυρή και σε κάποια άλλα πιο λυρική, κατά τη γνώμη μου σίγουρα είναι το πιο δυνατό στοιχείο του βιβλίου.

Προσωπικά η όλη πλοκή με κράτησε στην τσίτα από την αρχή μέχρι το τέλος (αν και σε ένα σημείο ψυλλιάστηκα για το πού το πήγαινε ο συγγραφέας), ενώ και ο τρόπος γραφής με εντυπωσίασε έως έναν βαθμό. Σίγουρα έχει τα θεματάκια του και δεν είναι για όλα τα γούστα, όμως σαν λάτρης του είδους πέρασα καταπληκτικά την ώρα μου. Όσον αφορά την έκδοση, είναι σίγουρα καλή και προσεγμένη από άποψη μετάφρασης και επιμέλειας, ενώ και η κάπως παλπ αισθητική της μου αρέσει πολύ. 

8/10

[BladeRunner]

Λούις Μάλεϊ - Ο νόμος της Μαφίας (Horns for the Devil, 1951)

Δεν ξέρω πώς και γιατί αποφασίστηκε να μεταφραστεί το συγκεκριμένο βιβλίο στη σειρά "Noir" των εκδόσεων Public Βιβλιοθήκη, από τη στιγμή που είναι ένα βιβλίο με ελάχιστες κριτικές διάσπαρτες στο ίντερνετ και είναι γραμμένο από έναν σχετικά άσημο συγγραφέα με μικρό συγγραφικό έργο, όμως μπράβο που το έφεραν στην Ελλάδα, μιας και αποδείχτηκε ένα μικρό διαμαντάκι.

Βέβαια, αυτός ο χαρακτηρισμός είναι υποκειμενικός και προέρχεται από έναν φανατικό αναγνώστη σκληροτράχηλων νουάρ παλαιάς κοπής, που λατρεύει σε ακραίο βαθμό τα παλπ μυθιστορήματα (ναι, γράφω για μένα στο τρίτο ενικό πρόσωπο!). Και, εντάξει, η αγορά του βασίστηκε εκατό τοις εκατό στο όνομα του μεταφραστή: Τζίμμυ Κορίνης. Τι να λέμε τώρα, ο άνθρωπος γνωρίζει όσο κανένας άλλος στην Ελλάδα την αστυνομική λογοτεχνία, τα Made in USA σκληροτράχηλα νουάρ, τα παλπ μυθιστορήματα γενικότερα. Και τούτο το βιβλίο είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα του είδους, με τον συγγραφέα να αποτυπώνει με έντονο ρεαλισμό τον κόσμο του οργανωμένου εγκλήματος και όλους τους τυπικούς και άτυπους κανόνες του.

Είναι σαν το "A Bronx Tale" σε έντυπη μορφή, αλλά και σε παλπ εκδοχή. Η πλοκή με κράτησε από την αρχή μέχρι το τέλος, με τον συγγραφέα να κάνει στο μεταξύ πολλές αναδρομές στο παρελθόν του βασικού πρωταγωνιστή, ουσιαστικά φτιάχνοντας έτσι το πορτρέτο του και προσπαθώντας να μας δείξει πώς έγινε αυτό που έγινε. Με αυτόν τον τρόπο, γινόμαστε μάρτυρες μιας εποχής, αλλά και ενός κόσμου όπου συνυπήρχαν η τιμή και το έγκλημα. Η γραφή είναι "μάγκικη", χωρίς φτιασίδια και περιττολογίες, με ρεαλιστικές περιγραφές και κοφτούς διαλόγους. Η ατμόσφαιρα εξαιρετική, όπως αρμόζει σε ένα σκληροτράχηλο νουάρ της προκοπής. Και, φυσικά, η μετάφραση είναι πολύ ωραία και γλαφυρή, όπως θα περίμενε κανείς από έναν άνθρωπο που λατρεύει αυτό το είδος.

Ναι, δεν είναι για όλα τα γούστα, μιας και ουσιαστικά απευθύνεται σε λίγους και εκλεκτούς, δηλαδή σ'αυτούς που απολαμβάνουν τα σκληρά νουάρ με παλπ αισθητική, οπότε θα πρέπει να σας αρέσει πραγματικά το είδος, για να το απολαύσετε. Δεν λέω ότι δεν έχει τα θεματάκια του σε πλοκή και χαρακτήρες (όπως και να το κάνουμε, λίγοι είναι σαν τον Τσάντλερ ή τον Χάμετ), όμως εγώ το απόλαυσα από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. 

8.5/10

[BladeRunner]

Λόρενς Κάσνταν - Έξαψη (Body Heat, 1981)

Η ταινία "Έξαψη" του 1981, που αποτέλεσε το σκηνοθετικό ντεμπούτο του γνωστού σκηνοθέτη και μεγάλου σεναριογράφου Λόρενς Κάσνταν, έχει μια περίοπτη θέση στη λίστα με τις καλύτερες νέο-νουάρ ταινίες των τελευταίων δεκαετιών. Το βιβλίο αυτό αποτελεί τη μυθιστορηματική εκδοχή της ταινίας και ακολουθεί πιστά την πλοκή της (δηλαδή είναι κανονικό μυθιστόρημα και όχι απλώς το σενάριο). Την ταινία την έχω δει μόλις μια φορά και αυτή πριν από αρκετά χρόνια, όμως θυμόμουν πολλές από τις λεπτομέρειες της ιστορίας και των χαρακτήρων. Και, φυσικά, διαβάζοντας και προχωρώντας στην πλοκή, άρχισα να θυμάμαι επιπλέον λεπτομέρειες. Όμως, αυτό δεν με εμπόδισε από το να απολαύσω το μυθιστόρημα και να νιώσω την... έξαψη των πρωταγωνιστών. Η γραφή μου φάνηκε πολύ καλή και πάνω-κάτω στο ίδιο επίπεδο ποιότητας γνωστών συγγραφέων νουάρ μυθιστορημάτων (π.χ. Τζέιμς Κέιν), με ρεαλιστικές περιγραφές και ιδιαίτερα φυσικούς διαλόγους. Επίσης, εξαιρετική βρήκα και την ατμόσφαιρα, που μου θύμισε έντονα την ατμόσφαιρα της ταινίας. Φυσικά, είναι ένα νέο-νουάρ μυθιστόρημα που προτείνω στους λάτρεις του είδους, όμως καλύτερα να δείτε πρώτα την ταινία, που είναι πραγματικά εξαιρετική.

8.5/10

[BladeRunner]

Οσβάλντο Σοριάνο - Θλιμμένος, τελευταίος και μόνος (Triste, solitario y final, 1973)

Αυτό είναι το πιο γνωστό και πολυδιαβασμένο βιβλίο του Οσβάλντο Σοριάνο, αποτελεί και την πρώτη μου επαφή με το έργο του. Θυμάμαι ότι το είχα αγοράσει πριν κάμποσα χρόνια από την Πολιτεία, σε σχετικά γελοία τιμή. Είπα να το διαβάσω τώρα, έχοντας όρεξη για κάτι χαλαρό και ψυχαγωγικό. Λοιπόν, σίγουρα δεν πέρασα καθόλου άσχημα, όμως η αλήθεια είναι ότι δεν ξετρελάθηκα κιόλας. Γενικά είμαι λάτρης του Ρέιμοντ Τσάντλερ και ο Φίλιπ Μάρλοου είναι ένας από τους αγαπημένους μου λογοτεχνικούς ήρωες ανεξαρτήτου είδους, αλλά εδώ αισθάνθηκα ότι πρωταγωνιστούσε μια καρικατούρα του Μάρλοου, και όχι ο ίδιος. Ας πούμε ότι η πλοκή ήταν πιο ό,τι να'ναι και μπουρλέσκ απ'όσο θα ήθελα, με ή χωρίς τον Μάρλοου σε πρωταγωνιστικό ρόλο (που μπλέκεται σε διάφορες βλακώδεις καταστάσεις), με αποτέλεσμα από ένα σημείο και μετά να κουραστώ και να χάσω το ενδιαφέρον μου για τα διάφορα τρελά που συνέβαιναν. Βέβαια, οφείλω να πω ότι είχε πλάκα το "τρικ" που έκανε ο Σοριάνο, βάζοντας την αφεντιά του μέσα στην ιστορία, χωρίς μάλιστα να ωραιοποιεί τον εαυτό του, αφού έκανε τη μια τρέλα μετά την άλλη. Και, επίσης, η γραφή ήταν αρκετά γλαφυρή και ευχάριστη, απλά πολλές φορές αυτό δεν αρκεί για να απολαύσεις πραγματικά ένα βιβλίο.

6.5/10

[BladeRunner]

Φρανκ Κέιν - Γυμνή παγίδα (Bare Trap, 1952)

Πρώτη επαφή με το έργο του Φρανκ Κέιν και αν μη τι άλλο δηλώνω ικανοποιημένος και ιδιαίτερα ψυχαγωγημένος. Σε καμία περίπτωση ο συγγραφέας δεν ανήκει στην ίδια κατηγορία με ιερά τέρατα του είδους (π.χ. Τσάντλερ ή Χάμετ), όμως έχει ωραία πραγματάκια να προσφέρει στους λάτρεις των σκληροτράχηλων νουάρ με παλπ αισθητική. Ας πούμε ότι είναι στην ίδια κατηγορία με συγγραφείς του στιλ Μπρετ Χάλιντεϊ, Χένρι Κέιν, Ρίτσαρντ Πρέιδερ, και πάει λέγοντας. Το βιβλίο αυτό έχει να προσφέρει μυστήριο, δράση και ορισμένες ανατροπές στην πλοκή, έστω και αν δεν πρωτοτυπεί ιδιαίτερα. Η γραφή είναι απλή και άκρως ευκολοδιάβαστη, με ρεαλιστικές περιγραφές σκηνικών και καταστάσεων. Οι χαρακτήρες είναι μάλλον μονοδιάστατοι και αρχετυπικοί, πάντως σίγουρα κάνουν ικανοποιητικά τη δουλειά τους. Όπως και να το κάνουμε, αν θέλεις βάθος στους χαρακτήρες νουάρ μυθιστορημάτων, διαβάζεις Τσάντλερ, όχι κάποιον παλπ συγγραφέα. Γενικά, πιστεύω ότι όσοι γουστάρουν τα παλπ μυθιστορήματα του είδους, θα περάσουν ευχάριστα την ώρα τους διαβάζοντας το συγκεκριμένο βιβλίο, και πιθανολογώ αρκετά από τα υπόλοιπα με πρωταγωνιστή τον Νεοϋρκέζο ιδιωτικό ντετέκτιβ Τζόνι Λίντελ (που στη συγκεκριμένη ιστορία δουλεύει στο Λος Άντζελες). Στη βιβλιοθήκη μου έχω ακόμα δυο μυθιστορήματα του συγγραφέα, και ανάλογα πώς θα μου φανούν, ίσως αγοράσω και άλλα (αρκεί να τα βρω).

8/10

[BladeRunner]

Μπρετ Χάλιντεϊ - Τρία τέλεια εγκλήματα (Mum's The Word For Murder, 1938)

Τέταρτο βιβλίο του Μπρετ Χάλιντεϊ που διαβάζω, πρώτο όμως που δεν ανήκει στη σειρά με πρωταγωνιστή τον δυναμικό κοκκινομάλλη ιδιωτικό ντετέκτιβ Μάικ Σέιν. Εδώ ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε περισσότερο με ένα whodunit μυθιστόρημα μυστηρίου, παρά με κάποιο σκληροτράχηλο νουάρ όπως τα προηγούμενα βιβλία του συγγραφέα που έτυχε να διαβάσω πριν κάμποσα χρόνια. Πάντως, οφείλω να πω ότι μου άρεσε και αυτό πάρα πολύ, και σίγουρα μου κράτησε καλή παρέα. Προφανώς και υπάρχουν πολλά και πολύ καλύτερα whodunit μυθιστορήματα εκεί έξω, όμως το συγκεκριμένο έχει μια αρκετά ενδιαφέρουσα πλοκή, ωραία ατμόσφαιρα και ευκολοδιάβαστη γραφή που δεν κουράζει τον αναγνώστη. Οι χαρακτήρες είναι μονοδιάστατοι αλλά λειτουργικοί, οι περιγραφές λιτές και χωρίς άσχετες λεπτομέρειες, οι διάλογοι αρκετά φυσικοί και ουσιώδεις. Με λίγα λόγια, πρόκειται για ένα μυθιστόρημα μυστηρίου που μπορεί να μην πρωτοτυπεί, ούτε να εντυπωσιάζει, όμως αν μη τι άλλο διαβάζοντάς το η ώρα θα περάσει γρήγορα και ευχάριστα.

8/10

[BladeRunner]

Χένρι Κέιν - Οι εντιμότατοι (Mask for Murder, 1954)

Δεύτερο βιβλίο του Χένρι Κέιν που διαβάζω, μετά το πολύ καλό και ψυχαγωγικό "Τα μυστικά της νύχτας" που διάβασα τον Οκτώβριο του 2018. Εκείνο βέβαια ήταν ένα σκληροτράχηλο νουάρ με λιτές περιγραφές και γλαφυρούς διαλόγους, ενώ αυτό θα έλεγα ότι είναι ένα θρίλερ με νουάρ ατμόσφαιρα, αν και τόσο ο ελληνικός τίτλος ("Οι εντιμότατοι") όσο και η μίνι περίληψη στο οπισθόφυλλο μάλλον παραπέμπουν τον αναγνώστη σε κάποιο γκανγκστερικό δράμα ή κάτι τέτοιο. Τέλος πάντων, οφείλω να παραδεχτώ ότι αυτό το βιβλίο μου άρεσε λιγάκι παραπάνω. Η πλοκή είχε όλη την απαραίτητη δράση και αγωνία για να με κρατήσει από την αρχή μέχρι το (κυνικό) φινάλε, αλλά αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν και πάλι η γραφή, ο τρόπος του Κέιν να περιγράφει σκηνικά και καταστάσεις, αλλά και τις σκέψεις του διπρόσωπου πρωταγωνιστή. Βέβαια, εδώ λείπουν οι εξυπνάδες και το χιούμορ στους διαλόγους και τις περιγραφές, μιας και πρωταγωνιστής δεν είναι ο εξυπνάκιας ιδιωτικός ντετέκτιβ Πίτερ Τσέιμπερς, αλλά ένας μάλλον κοινωνιοπαθής τύπος, οπότε τα πράγματα είναι κάπως πιο σοβαρά. Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα παλπ θρίλερ που νομίζω ότι θα ικανοποιήσει όσους λατρεύουν τα νουάρ με παλπ αισθητική.

8/10

[BladeRunner]

Χένρι Κέιν - Δεν πεθαίνεις δυο φορές (Killer's Kiss, 1962)

Τρίτο βιβλίο του Χένρι Κέιν που διαβάζω, δεύτερο με ήρωα και αφηγητή τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Πίτερ Τσέιμπερς. Η αλήθεια είναι ότι το "Τα μυστικά της νύχτας" στο οποίο πρωταγωνιστούσε ο ίδιος τύπος μου άρεσε λιγάκι παραπάνω, μιας και υπήρχε περισσότερο χιούμορ, ενώ ο Τσέιμπερς ήταν γενικά λίγο πιο φαφλατάς. Όμως δεν πέρασα καθόλου άσχημα και με τούτο το βιβλίο, η ιστορία μου φάνηκε αρκούντως ενδιαφέρουσα, με μπόλικο μυστήριο και ένα ωραιότατο "ξεδίπλωμα" της έρευνας των ιδιωτικών ντετέκτιβ (ναι, χρειάστηκε και βοήθεια ο αγαπητός Πατ), που έπρεπε να βγάλουν μια άκρη με ένα άκρως διαβολικό έγκλημα. Τα γνωστά στοιχεία που συνθέτουν τη γραφή του Χένρι Κέιν είναι και πάλι εδώ: Οι απολύτως απαραίτητες περιγραφές σκηνικών και καταστάσεων (λιτές, αλλά συνάμα εύστοχες και ακριβείς), και πάρα πολλοί διάλογοι. Επίσης οι ρυθμοί της πλοκής είναι ιλιγγιώδεις, το ένα γεγονός διαδέχεται το άλλο, δεν υπάρχει ιδιαίτερος χώρος για ανάπτυξη χαρακτήρων ή βάθος στον κόσμο της ιστορίας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι λάτρεις των αμερικάνικων σκληροτράχηλων νουάρ με παλπ αισθητική θα περάσουν ωραία.

7.5/10

Edited July 23, 2020 by BladeRunner

[BladeRunner]

Ραφαέλ Μπερνάλ - Η συνωμοσία της Μογγολίας (El complot mongol, 1969)

Γαμώ τον Ραφαέλ Μπερνάλ μου, γαμώ, τι ωραίο νουάρ ήταν αυτό που έγραψε; Τρελό, βρώμικο, κυνικό, και δόξα να έχει ο Κύριος, πολιτικά παντελώς μη ορθό. Έτσι όπως είναι γραμμένο, και με την ενδιαφέρουσα και αρκετά περιπετειώδη πλοκή που διαθέτει, ήταν φύσει αδύνατον να μην το ευχαριστηθώ στον απόλυτο βαθμό, θα ήταν τελείως απίθανο να μην περάσω τέλεια διαβάζοντάς το. Το "Η συνωμοσία της Μογγολίας" διαθέτει όλα αυτά τα στοιχεία που επιζητώ στα νουάρ μυθιστορήματα, δηλαδή λιτές περιγραφές σκηνικών και καταστάσεων που σε μεταφέρουν στον κόσμο του βιβλίου χωρίς να σε κουράζουν με άσχετες λεπτομέρειες, ολοζώντανους διαλόγους που σε σημεία είναι σκληροί και κυνικοί, αρχετυπικούς χαρακτήρες που συναντάει κανείς σε σκληρά μυθιστορήματα με εγκλήματα και βία, και μια πραγματικά φοβερή ατμόσφαιρα που κάθε νουάρ μυθιστόρημα της προκοπής πρέπει να έχει. Και φυσικά η πλοκή εξελίσσεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς και σε κρατάει στην τσίτα, αν μη τι άλλο θέλεις να δεις πού θα καταλήξει η όλη έρευνα του Μεξικανού πιστολά της αστυνομίας Φιλιμπέρτο Γκαρσία σχετικά με τη συνωμοσία της Μογγολίας (αλλά και τι θα απογίνει ο ίδιος, με όλους τους τρελούς που έμπλεξε), τι και ποιοι κρύβονται από πίσω. Και όπως έγραψα στην αρχή, η πολιτική ορθότητα είναι πιο απούσα από ποτέ, υπάρχει κάμποσο βρισίδι στις σκέψεις του σκληρού πρωταγωνιστή (αν και δεν βρίζει σχεδόν καθόλου όταν μιλάει σε άλλους!), ενώ με τα σημερινά δεδομένα υπάρχει ένας κάποιος ρατσισμός εδώ και κει, σε διάφορες φράσεις και σκέψεις. Αλλά το βιβλίο γράφτηκε στα τέλη της δεκαετίας του '60, τότε που είχαν άλλα πράγματα να σκέφτονται και να ανησυχούν. Και στην τελική, γαμώ την πολιτική μου ορθότητα γαμώ, είναι ένα σκληρό Μεξικάνικο νουάρ της δεκαετίας του '60, όχι ένα παιδικό παραμύθι. Ελπίζω μόνο να μην κόλλησα και αρχίζω και 'γω να βρίζω τον έναν και τον άλλο, έστω και από μέσα μου. Γαμώ τον Φιλιμπέρτο Γκαρσία, γαμώ.

Υ.Γ. Άψογη η ελληνική έκδοση, με πολύ προσεγμένη και γλαφυρή μετάφραση, αλλά και φυσικά με ωραία αισθητική. Χαλάλι τα χρήματα που ξόδεψα, τα άξιζε εκατό τοις εκατό.

9/10

Edited May 29, 2021 by Spark
Προσθήκη του εξώφυλλου του βιβλίου.

[vaggelis]

Ντόροθι Μπ. Χιούζ -  Σ' έναν έρημο τόπο

Πολύ καλό και ενδιαφέρον αστυνομικό μυθιστόρημα που ξεφεύγει από τα περπατημένα και δεν παρουσιάζει τον ερευνητή που ψάχνει να βρει τον ένοχο, αλλά την σκοτεινή πλευρά του δολοφόνου και την ψυχολογία του. Στο μεταπολεμικό Λος Άντζελες σημειώνονται διάφοροι φόνοι νεαρών γυναικών και κανείς αστυνομικός δεν μπορεί να βρει την λύση γιατί ο δολοφόνος είναι πολύ προσεκτικός, πολύ έξυπνος, υπεράνω υποψίας και δεν αφήνει κανένα ίχνος που να οδηγεί σε αυτόν. Πρωταγωνιστής στο βιβλίο είναι ο Ντιξ Στιλ βετεράνος πιλότος του Β'.Π.Π. που βρίσκεται στην Καλιφόρνια για να γράψει ένα βιβλίο και κάποια στιγμή επικοινωνεί με τον Μπραμπ Νικολάι, καλύτερό του φίλο από τον στρατό και τωρινό ντετέκτιβ της αστυνομίας του Λος Άντζελες που ερευνά τους φόνους.  
Από την αρχή του βιβλίου υποψιάζεσαι και σε λίγο βεβαιώνεσαι ποιος είναι ο δολοφόνος, αλλά αυτό δεν μετριάζει καθόλου το ενδιαφέρον σου για το βιβλίο, μιας και η συγγραφέας επικεντρώνεται όχι στο ποιος έκανε τους φόνους αλλά στο γιατί, παρουσιάζοντας όλη την ψυχολογία του και την (διεστραμμένη) λογική του και το κάνει τόσο καλά που φτάνεις σε ένα σημείο να τον συμπαθήσεις και να αγωνιάς ως το τέλος του βιβλίου, αν θα τον ανακαλύψει η αστυνομία ή αν τελικά θα καταφέρει να της ξεφύγει. Σίγουρα ένα αρκετά διαφορετικό και πετυχημένο αστυνομικό μυθιστόρημα.

9/10

 

Edited May 29, 2021 by Spark
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[BladeRunner]

Ρόμπερτ Κόατς - Ο εραστής που σκότωνε (Wisteria Cottage, 1948)

Το βιβλιαράκι αυτό θα το χαρακτήριζα περισσότερο ως ψυχολογικό δράμα με στοιχεία θρίλερ (προς το τέλος τουλάχιστον), παρά ως νουάρ, όπως και να΄χει όμως πέρασα συμπαθητικά την ώρα μου. Βέβαια, οφείλω να πω ότι ήταν κάπως αργοκίνητο για το μέγεθός του και σε ορισμένα σημεία όχι και τόσο ενδιαφέρον, όμως τελικά κατάφερε να με κρατήσει μέχρι το αρκετά δυνατό φινάλε. Νομίζω ότι ο συγγραφέας έκανε καλή δουλειά στο να παρουσιάσει με ρεαλισμό και ένταση ένα ταραγμένο μυαλό, όπως και την αργή πλην σταθερή κάθοδο του νεαρού πρωταγωνιστή στην παράνοια. Θα μπορούσε, βέβαια, να δουλέψει λίγο παραπάνω τους υπόλοιπους χαρακτήρες (ή, έστω, κάποιον εξ αυτών), αλλά και να μας δείξει λίγο από το σκοτεινό παρελθόν του πρωταγωνιστή. Η γραφή μου φάνηκε αρκετά καλή και με ένα κάποιο ιδιαίτερο στιλ, μπορώ να πω ότι μου άρεσε σε γενικές γραμμές. Τέλος, η ατμόσφαιρα ήταν σούπερ.

Υ.Γ. Η μετάφραση ήταν καλούτσικη αλλά με θεματάκια, ενώ δυστυχώς συνάντησα πολλά λαθάκια επιμέλειας, ειδικά με γράμματα που έλειπαν ή ήταν σε λάθος θέση. Έχω διαβάσει πολλά βιβλία σε εκδόσεις τσέπης παλαιότερων δεκαετιών (βλέπε Άγκυρα, ΒΙΠΕΡ, Λυχνάρι κλπ), τόσα λάθη δεν θυμάμαι. Τέλος πάντων, μικρό το κακό.

7/10

Edited November 16, 2020 by BladeRunner

[BladeRunner]

Ζαν-Μπερνάρ Πουί - Θάνατος στις ράγες (La petite écuyère a cafté, 1995)

Τρίτο βιβλίο του Ζαν-Μπερνάρ Πουί που διαβάζω, μετά το κάφρικο και κυνικό διαμαντάκι "Ο Σπινόζα γαμάει τον Χέγκελ" που απόλαυσα τον Δεκέμβριο του 2018 και το άκρως ψυχαγωγικό και έντονο "Το αγόρι με το φαγωμένο αφτί" που διάβασα τον Σεπτέμβριο του 2019, και δηλώνω ξανά ιδιαίτερα ικανοποιημένος, τόσο από την ιστορία, όσο κυρίως από το στιλ και το ύφος της γραφής. Πριν δυο μέρες έπεσε στα χέρια μου, μετά από πολλά χρόνια αναζητήσεων, και αποφάσισα να το διαβάσω άμεσα, γιατί είχα όρεξη για ένα γαλλικό νουάρ. Το νουάρ αυτό είναι το πρώτο μιας σειράς βιβλίων με βασικό πρωταγωνιστή τον αναρχικό ερευνητή Γκαμπριέλ (με το παρατσούκλι "Χταπόδι"), με το κάθε βιβλίο να είναι γραμμένο και από διαφορετικό συγγραφέα (στα ελληνικά κυκλοφορούν άλλα δυο). Λοιπόν, η πλοκή σίγουρα μου άρεσε και με κράτησε, κρύβει μυστήριο, έχει δράση, διαθέτει και λίγη καφρίλα, αλλά τα πράγματα δεν περιπλέκονται και τόσο, ούτε φυσικά μένεις κάγκελο από την... τελική λύση. Η γραφή είναι πραγματικά πολύ καλή και γλαφυρή, με κυνικό χιούμορ, αλλά ίσως λιγότερο... Πουί από το συνηθισμένο, μιας και αυτό το βιβλίο ακολούθησαν άλλα βιβλία γραμμένα από διάφορους συγγραφείς, και αν το στιλ του ήταν πιο προσωπικό ίσως και να τους κόμπλαρε άσχημα. Ναι, πέρασα τέλεια, και το προτείνω! Στη βιβλιοθήκη μου έχω ακόμα το "Στεγνά! Ο Σπινόζα γαμάει τον Χέγκελ ξανά", καθώς και το "Εθνική 86" (άντε να δούμε πότε θα το διαβάσω αυτό!), ενώ ακόμα αναζητώ το "Η τελευταία παγίδα". Είναι πολύ ωραίος συγγραφέας ο Πουί, αξίζει την προσοχή σας, ειδικά αν λατρεύετε κάτι Μανσέτ, Φαζαρντί κλπ.

8/10

Edited May 29, 2021 by Spark
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[BladeRunner]

Γουίλιαμ Χέφερναν - Μπρόντερικ (Broderick, 1980)

Τον Οκτώβριο του 2012 διάβασα το "Η θυσία" του ίδιου συγγραφέα, ένα θρίλερ με στοιχεία τρόμου που με βάση την κριτική που είχα γράψει τότε σίγουρα μου άρεσε πολύ, και μπορώ να πω ότι το ίδιο ισχύει και με τούτο το βιβλίο, που είναι το πρώτο που έγραψε ο Γουίλιαμ Χέφερναν. Βέβαια, αυτό το λέω ως φανατικός οπαδός των παλπ ιστοριών εγκλήματος και των σκληροτράχηλων νουάρ, γιατί αυτό το μυθιστόρημα, με την κάπως χοντροκομμένη αίσθηση του χιούμορ, το μπόλικο βρισίδι, τις ωμές σκηνές βίας και τη φανερή έλλειψη πολιτικής ορθότητας, σίγουρα δεν είναι για όλα τα γούστα. Πάντως εμένα μου άρεσε πολύ, τόσο η πλοκή και η όλη αποτύπωση της εποχής (Νέα Υόρκη, μέσα της δεκαετίας του '20), όσο και το κάπως μπρουτάλ στιλ γραφής με τις ρεαλιστικές περιγραφές και τους "σκληρούς" διαλόγους. Πραγματικά ο συγγραφέας κατάφερε να με ταξιδέψει πίσω στον χρόνο, σε μια εποχή και ένα μέρος που απολαμβάνω να πηγαίνω έστω και νοερά, μέσω των βιβλίων και των ταινιών. Κατάφερε να σκιαγραφήσει με τρόπο γλαφυρό και έντονο, τον κόσμο του εγκλήματος στη Νέα Υόρκη του 1926, αλλά και να αναδείξει τον Τζόνι Μπρόντερικ, ίσως τον σκληρότερο αστυνομικό που έδρασε στη φοβερή αυτή πόλη. Ναι, πρόκειται για μια μυθιστορηματική βιογραφία του τρομερού Τζόνι Μπρόντερικ, με αρκετές όμως παραλλαγές σε περιστατικά και ημερομηνίες για να εξυπηρετηθεί η πλοκή. Στο τέλος της ελληνικής έκδοσης υπάρχει και ένας επίλογος με ορισμένες πληροφορίες για τη ζωή και τη δράση του Τζόνι Μπρόντερικ, ενώ φυσικά αν ψάξει κανείς στο ίντερνετ θα βρει ακόμα περισσότερες πληροφορίες, τόσο για τον ίδιο, όσο και για τον μικρόκοσμο στον οποίο έζησε και έδρασε. Το απόλαυσα τόσο πολύ, που θα μπορούσα να του βάλω ακόμα και πέντε αστεράκια, αλλά λέω να συγκρατηθώ γιατί αντικειμενικά δεν τα αξίζει, ενώ θα αδικούσα και άλλα βιβλία. Πάντως χαίρομαι που έχω ακόμα δυο βιβλία του συγγραφέα να με περιμένουν στα αδιάβαστα ("Φυλακισμένο γεράκι" και "Ο Κορσικανός").

8.5/10

Edited May 29, 2021 by Spark
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[BladeRunner]

Γουίλιαμ Ντιλ - Η πόλη του χρυσού (Eureka, 2002)

Ο Γουίλιαμ Ντιλ έχει γράψει καμιά δεκαριά ενδιαφέροντα μυθιστορήματα, αλλά στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί μονάχα τρία (αυτό, καθώς και δυο ψυχολογικά/δικαστικά θρίλερ). Διαβάζοντας και απολαμβάνοντας το "Η πόλη του χρυσού", σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο να είχαν μεταφραστεί και κάποια άλλα δικά του, όπως το "Sharky's Machine" (που έχει γίνει και ταινία), το "Thai Horse", το "27" ή το "Chameleon", γιατί το βιβλίο αυτό με άφησε ιδιαίτερα ικανοποιημένο, και όσο να 'ναι θα ήθελα να διαβάσω πολλά άλλα μυθιστορήματά του. Το βιβλίο το είχα στο περίμενε για πολύ καιρό, αλλά είπα να το διαβάσω τώρα, γιατί είχα όρεξη για ένα θρίλερ με νουάρ αισθητική, που να διαδραματίζεται πολλές δεκαετίες πίσω στον χρόνο, κάπου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πέρασα εξαιρετικά την ώρα μου, απόλαυσα ένα πραγματικά περιπετειώδες και συναρπαστικό θρίλερ, με δράση, μυστήριο και ανατροπές, χωρίς να του λείπουν η ένταση και η αγωνία σε πολλά σημεία της πλοκής. Και, ειλικρινά, το μέγεθος του δεν με κούρασε καθόλου, δεν ένιωσα ότι ο συγγραφέας πολυλογούσε και ότι ξέφευγε από την ιστορία του, σίγουρα με κράτησε στην τσίτα από την αρχή μέχρι το τέλος. Η γραφή μου φάνηκε πολύ καλή, ευκολοδιάβαστη και εθιστική, με ρεαλιστικές περιγραφές και φυσικούς διαλόγους, σίγουρα βοήθησε με τη σειρά της στη γρήγορη ανάγνωση του βιβλίου. Και η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετική, κάτι σημαντικό για μένα όσον αφορά τα θρίλερ μυστηρίου. Εντάξει, τέλειο μυθιστόρημα δεν είναι, εγώ πάντως το βρήκα ιδανικό ανάγνωσμα για τις ζεστές μέρες που διανύουμε.

8.5/10

Edited May 29, 2021 by Spark
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[BladeRunner]

Άλαν Τρότερ - Μπράβος (Muscle, 2019)

Το περίμενα αρκετούς μήνες το βιβλίο αυτό, δηλαδή από τότε που έμαθα ότι θα μεταφραζόταν στα ελληνικά, και μόλις έσκασε μύτη το αγόρασα και δεν άργησα να το πιάσω στα χέρια μου. Με βάση την περίληψη της ιστορίας και τις κριτικές που διάβασα αριστερά και δεξιά, περίμενα ότι αν μη τι άλλο θα ήταν ένα ιδιαίτερο μυθιστόρημα, ένα νουάρ μυστηρίου με παραξενιές, και τώρα που το διάβασα μπορώ να πω ότι ακριβώς αυτό είναι: Ένα παράξενο και παράδοξο νουάρ μυθιστόρημα με ιδιαίτερο τρόπο γραφής, περίεργο χιούμορ και μια ακόμα πιο περίεργη ατμόσφαιρα, που μου δημιούργησε ποικίλα συναισθήματα. Να, ας πούμε, είναι ένα βιβλίο που θα έβαζα στην ίδια κατηγορία με το "Γη χωρίς τέλος" του Μάρτιν ΜακΊνες (εκδ. Κριτική) και το "Έσχατες μέρες" του Μπράιαν Έβενσον (εκδ. Καστανιώτη), αν και φυσικά έχουν πολλές διαφορές στη θεματολογία και τον τρόπο γραφής. Απλά τόσο αυτό όσο και τα άλλα δυο βιβλία που ανέφερα μου άφησαν την ίδια... κουλή αίσθηση στο τέλος, την αίσθηση ότι διάβασα κάτι παράξενο, κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα. Σίγουρα το βιβλίο δεν είναι για όλα τα γούστα, δεν είναι ένα παραδοσιακό νουάρ μυστηρίου, ο συγγραφέας παίζει με την αφήγησή και τους χαρακτήρες του, αλλά ίσως ακόμα και με το μυαλό των αναγνωστών του, ενώ έχει και μια παράδοξη αίσθηση του χιούμορ. Μπορεί να πει κανείς ότι είναι ένα σουρεαλιστικό-παράλογο-υπαρξιακό νουάρ, που αν καταλάβεις τη λογική του μάλλον θα το απολαύσεις (εγώ το απόλαυσα σε πολύ μεγάλο βαθμό), αν όμως το πάρεις στραβά ή περιμένεις κάτι πιο παραδοσιακό, τότε θα το πετάξεις εκνευρισμένος/η στον απέναντι τοίχο. Μάλλον. Τέλος πάντων, σίγουρα το βιβλίο αυτό αποτελεί μια από τις ξεχωριστές στιγμές της φετινής αναγνωστικής χρονιάς, έστω κι αν απλώς παίρνει τέσσερα αστεράκια.

8/10

[Δημήτρης]

Γενικά το αστυνομικό δεν θα έλεγα ότι με τραβάει. Όχι όμως και ότι με απωθεί, δεν μου είναι δηλαδή κάτι το εντελώς αδιάφορο όπως π.χ. η σκληρή επιστημονική φαντασία. Δεν ξέρω, ίσως και να οφείλεται στο ότι δεν είμαι καλός γνώστης του είδους. Τα όχι παραπάνω από δέκα καλούδια που έχω αγοράσει, τα έμαθα εδώ. Μόλις τελείωσα το ''Η συνωμοσία της Μογγολίας'' του Ραφαέλ Μπερνάλ. 

Και ήταν καλό, ωραίο. Ο Φιλιμπέρτο Γκαρσία είναι Μεξικανός αστυνόμος, μόνο όμως κατ΄ όνομα τέτοιος. Εκτελεστής είναι χαρακτηρισμός που μάλλον θα του ταίριαζε καλύτερα. Για μπακαλίστικες δουλειές φυσικά, όχι τίποτα μεγαλεπήβολα πράγματα. Όντας συνειδητοποιημένος, αποσύρει απλώς κουφάρια όπως αρέσκεται να λέει. Τα πτώματα είναι για πιο extreme καταστάσεις που τον ξεπερνούν. Φέρει το πλεονέκτημα να εκτελεί ασυζητητί διαταγές και να μην πολυσκοτίζεται με λεπτομέρειες. Όπως επίσης και ισοπεδωτική νοοτροπία για οτιδήποτε περπατάει και αναπνέει, ίσως και για τον ίδιο του τον εαυτό. Αλλά και για τα διεφθαρμένα αφεντικά, με τα πατριωτικά αισθήματα και τα βελούδινα τους χεράκια. Δεν αρέσκονται να τα λερώνουν με αίμα, βάζουν οι καθωσπρεπιστές άλλους να το κάνουν. Τες πάντων όμως, γαμώ το πλάτιασμα μου γαμώ. Ο πρόεδρος των γκρίνγκο απειλείται, ο χρόνος ελάχιστος. Εδώ, στη μαμά πατρίδα, έχοντας μπει στο στόχαστρο άπληστων κομμουνιών του Μάο. Οι διαταγές τον θέλουν να ξεσκεπάσει την σκευωρία, αλλά να αφήσει ντε και κάνα μάρτυρα για ανάκριση! Ζόρικο μιας και πρέπει να συνεργαστεί με πράκτορα του FBI όσο και της KGB. Υποβόσκουσα ειρωνεία, μου άρεσε που αποκαλούσαν ο ένας τον άλλον ''κύριε'' και μιλούσαν ενίοτε στον πληθυντικό  Τι να κάνει λοιπόν και δαύτος; Αφήνει το μπουμπούκι σπίτι, οπλίζει το σαραπεντάρι και ξαμολιέται. 

Κάπως έτσι κυλάει, σ' αυτό το ξέφρενο, καυστικό στυλ. Και όντας γραμμένο στα τέλη του '60, υποθέτω ότι ο συγγραφέας ήθελε να διακωμωδήσει το ψυχροπολεμικό κλίμα της εποχής του. Και να αναδείξει την φτώχεια, την παρακμή και την διαφθορά που επικρατούσε στο Μεξικό σε αρκετές πτυχές της καθημερινότητας. Και τα κατάφερε μία χαρά. Απολαυστικό, ούτε που κατάλαβα πότε τελείωσε, σε συνδυασμό και με το μικρό του μέγεθος. Προτείνεται για ένα ευχάριστο απόγευμα. 

Edited August 22, 2021 by Δημήτρης
Προστέθηκε το εξώφυλλο του βιβλίου.

[BladeRunner]

Ερβέ Λε Κορ - Διασχίζοντας τη νύχτα (Traverser la nuit, 2021)

Τον Μάιο του 2017 διάβασα για πρώτη φορά κάποιο βιβλίο του Ερβέ Λε Κορ, το μικρό αλλά πραγματικά πολύ ωραίο και δυνατό "Άμμος στο στόμα", και έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια από τότε, για να ξαναπιάσω κάποιο βιβλίο του, αυτή τη φορά το ολοκαίνουργιο στα ελληνικά "Διασχίζοντας τη νύχτα" (στη συλλογή μου έχω όλα τα μυθιστορήματα που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά, πλην ενός). Λοιπόν, μιλάμε για τον ορισμό του νουάρ, όχι αστεία. Πιο μαύρο, πιο σκοτεινό, πιο ατμοσφαιρικό πεθαίνεις, που λένε. Βασικά προσόντα του βιβλίου είναι σαφώς η ατμόσφαιρα, όπως επίσης τα βροχερά σκηνικά του Μπορντό, οι χτυπημένοι από τη μοίρα και τη ζωή χαρακτήρες και, βέβαια, η φοβερή και τρομερή γραφή του Λε Κορ, με τις εξαιρετικές περιγραφές και τους φυσικούς διαλόγους. Η γραφή είναι πραγματικά πολύ καλή, ο συγγραφέας δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από κορυφαίες πένες του είδους, ξέρει να δημιουργεί ατμόσφαιρα, αλλά και ποικίλα συναισθήματα στον αναγνώστη με όλα όσα συμβαίνουν. Δεν είναι ένα ευχάριστο και ψυχαγωγικό νουάρ για να περάσει γρήγορα η ώρα, σου μαυρίζει την ψυχή ολίγον τι και σου δείχνει λίγη από την παρακμή και τη σαπίλα της κοινωνίας μας, όμως βέβαια είναι μάλλον απαραίτητο ανάγνωσμα για όλους τους λάτρεις των νουάρ. Θα μπορούσα να του βάλω ακόμα και πέντε αστεράκια -τόσο πολύ με συνεπήρε και με καθήλωσε-, όμως έτσι θα αδικούσα πολλά άλλα καλύτερα και πιο σύνθετα μυθιστορήματα... και, άλλωστε, είμαι σίγουρος ότι θα βάλω πέντε αστεράκια σε κάποιο από τα αδιάβαστα βιβλία του Λε Κορ που έχω στη συλλογή μου. Θα το διαπιστώσω του χρόνου!

8.5/10

[yanni]

 

Gravesend

Πεδίο δράσης της ιστορίας είναι το Γκρειβσεντ, μια φτωχική γειτονιά του Μπρούκλιν, με κατοίκους ιταλικής και ρωσικής καταγωγής. Ο Ρέι Μπόι Καλαμπρεζε μόλις αποφυλακίστηκε. Εξέτισε 16 χρόνια για ένα έγκλημα μίσους, άφησε νεκρό έναν ομοφυλόφιλο έφηβο. Ο Κονγουει, αδελφός του θύματος θέλει να πάρει εκδίκηση. Η ιστορία παίρνει μια ενδιαφέρουσα πλοκή με ένα εκρηκτικό τέλος, που αφήνει μια πικρή, καταθλιπτική γεύση στο στόμα.

Είναι πραγματικά τρομακτικό πως το Gravesend, είναι τόσο σοβαρό και ρεαλιστικό, ένα μοντέρνο νουάρ μυθιστόρημα. Χαρακτήρες καμμενοι, βουτηγμένοι στα προβλήματα, έρχονται αντιμέτωποι με τις συνέπειες των λαθών τούς μη μπορώντας να αλλάξουν το πεπρωμένο τούς. Ζουν στα άκρα αψηφώντας τον κίνδυνο του θανάτου.

Edited March 18, 2022 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα του βιβλίου.