Post apocalyptic βιβλια;

[alucardos]

Η τουλαχιστον οτι ποιο κοντινο θα μπορουσα να αποκαλεσω τα βιβλια αυτου του ειδους. Και τι εννοω.

 

Βιβλια (συνηθως τρομου) που πραγματευονται δραματικες αλλαγες, απο μια πολη, εως και το τελος του κοσμου οπως το ξερουμε. 

ενδεικτικα να αναφερω τα :

Παγκοσμιος πολεμος Ζ, το χασμα του Dean Koontz (που αδυνατω να βρω στα ελληνικα), ο θολος, τα φαντασματα (παλι του Koontz), το περασμα κλπ, οι νυχτεριτες κλπ.

Σε ποια κατηγορια ανοικουν αυτα τα βιβλια, και εχει κανεις ενδεικτικα να προτεινει κατι;

Ευχαριστω.

[heiron]

Εγώ τα post apocalyptic τα χωρίζω από χρονικής πλευράς σε 2 κατηγορίες. Η μία είναι κατά την Αποκάλυψη και λίγο μετά και η άλλη πολύ μετά. Φυσικά, ορισμένα βιβλία -ειδικά αν είναι μεγάλα, όπως το Πέρασμα- ανήκουν και στις 2 κατηγορίες. Το ενδιαφέρον είναι ότι post apocalyptic μπορεί να είναι και ΕΦ και Τρόμος ενώ μερικές φορές είναι και ολίγον Φάντασυ. Ουσιαστικά και οι περισσότερες δυστοπίες στην ΕΦ είναι post apocalyptic αφού, ακόμη κι αν η Γη δεν έχει καταστραφεί σε μεγάλο βαθμό και μπορεί να υπάρχει υπερ/συγχρονη τεχνολογία, η ανθρώπινη κοινωνία έχει καταστραφεί και ζούμε σε ένα νέο κόσμο. Έτσι, με την ευρεία έννοια θα μπορούσαμε να βάλουμε στην κατηγορία και τα τύπου 1984, Θαυμαστός Νέος Κόσμος, Φάρενάιτ 451 κτλ. Για να μην πω τα τρέντι ΥΑ που είναι δημοφιλή τελευταία.

 

Πιο κοντά πάντως σε αυτά που ανέφερες είναι πχ τα:

Ο Δρόμος , του Κόρμακ ΜακΚάρθι (ψυχοπλακωτικό και το στυλ του ΜακΚάρθι είναι περίεργο αλλά μιλάμε για βιβλίο ενός εκ των μεγαλύτερων εν ζωή συγγραφέων)

Το Κοράκι, του Στίβεν Κινγκ (ΟΚ, μιλάμε για Κινγκ κι αυτό τα λέει όλα. Μου άρεσε πολύ γιατί έχει και στοιχεία ΕΦ που συνήθως λείπουν από άλλα έργα του)

Ζωντανός Θρύλος, του Ρίτσαρντ Μάθεσον (κι αυτό τεράστιο βιβλίο παρά το μικρό του μέγεθος)
 

 

Πολλά βιβλία ΕΦ που διαδραματίζονται σε μεταποκαλυπτικό κόσμο αλλά δεν ασχολούνται και τόσο με την καταστροφή την ίδια. Tα φάντασυ συνήθως διαδραματίζονται (πολλούς) αιώνες μετά. Συνήθως με την ίδια την Αποκάλυψη ασχολούνται τα Τρόμου που δεν έχω διαβάσει και τόσα πολλά κι εξάλλου τα περισσότερα καλά είναι του Κινγκ που ούτως ή άλλως είναι πασίγνωστος και πολυδιαβασμένος. Αν το μεγάλωνε και το έβαζε να εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο ο Σίρλεη, θα ταίριαζε και το Το έντομο μέσα σου στην περιγραφή αν και δεν το λες post apocalyptic ως έχει.

[MadnJim]

Άλλο ένα του Κινγκ που νομίζω παίζει στην κατηγορία είναι το "Το κινητό". Πολύ καλό για ζόμπι αποκάλυψη..

[Rov]

Χθες το βράδυ είχα ακριβώς την ίδια σκέψη, να ξεκινήσω ένα topic με post-apocalyptic/δυστοπικά βιβλία και σήμερα το πρωί, το βλέπω μπροστά μου! 

 

Λοιπόν, επειδή είναι το αγαπημένο μου είδος προτείνω No1 και με διαφορά το Δρόμο του ΜακΚάρθυ, ένα μελαγχολικό και απόλυτα δυστοπικό μυθιστόρημα. Αφού διαβαστεί το βιβλίο, για μένα επιβάλλεται και ένα κατέβασμα στην ταινία The Road με τον Βίγκο Μόρτενσεν, που αποτελεί την κινηματογραφική του μεταφορά, παρότι το βιβλίο είναι τόσο δυνατό, που δεν αφήνει να εκτιμήσει κανείς την ταινία όσο της αρμόζει.

 

Ως post-apocalyptic θα βάλω το επίσης must-read Μetro 2033 του Dmitry Glukhovsky, ένα αγαπημένο βιβλίο, μαζί με το non-read (απογοήτευση...) Metro 2034 του ιδίου.

 

Από εκεί και πέρα, συμφωνώ με όλα τα παραπάνω βιβλία που αναφέρατε (ειδικά τα δύο από τα τρία βιβλία της τριλογίας του Justin Cronin που έχουμε δει στα ελληνικά, αλλά και φυσικά, το Ζωντανός Θρύλος), προσθέτοντας τα πρόσφατα: Το 5ο κύμα του Ρικ Γιάνσεϊ (το πρώτο μιας πολύ ενδιαφέρουσας όπως φαίνεται τριλογίας) και το Μετά το χιόνι της Σόφι Κρόκετ (όχι τόσο καλό, αλλά ικανοποιητικό του είδους).

 

Προτείνω επίσης ανεπιφύλακτα το επίσης νέο, Η πόλη (Pines) του Blake Crouch, το οποίο παρότι στα 3/4 του δεν δείχνει το δυστοπικό του χαρακτήρα (νομίζεις ότι διαβάζεις ένα αστυνομικό/τρόμου ανάγνωσμα), αλλάζει στο τέλος και μας υπόσχεται πολλά για τα άλλα 2 βιβλία της επίσης τριλογίας του Crouch.

 

Με πολλές επίσης περγαμηνές στο κομμάτι του post-apocalyptic έχει έρθει το Σιλο του Hugh Howey -το περίμενα καλύτερο από ό,τι τελικά είναι. Και εδώ είμαστε σε αναμονή της μετάφρασης των άλλων 2 βιβλίων της σειράς, όμως με τα οικονομικά προβλήματα του Anubis δεν το βλέπω σύντομα.

 

Από εκεί και πέρα, στα παλαιότερα του είδους υπάρχει Ο ταχυδρόμος του David Brin, γνωστό σε πολλούς από την ανεκδιήγητη ταινία με τον Κόστνερ. 

 

Τέλος, στο πιο εφηβικό-νεανικό κομμάτι, υπάρχουν οι λαοπρόβλητες τριλογίες των Αγώνων Πείνας, της Αφοσίωσης και του Τεστ, όλες καλές ιδέες, όμως όλες με τρανταχτά μειονεκτήματα. Έχουν τουλάχιστον την ατμόσφαιρα που πρέπει.

[wordsmith]

Ο "Θόλος" του Stephen King γιατί είναι μετακαταστροφικό; Αφού το μόνο που καταστρέφεται είναι η μικρή κωμόπολη Τσέστερ'ς Μιλ. Αυτό δεν ισοδυναμεί με εξάλειψη ενός ολόκληρου πολιτισμού.

 

Επίσης διαφωνώ με τον Rov για τα Metro 2033-2034. Συμφωνώ βέβαια ότι είναι μετακαταστροφικά, αλλά δε νομίζω ότι έχουν τόση διαφορά μεταξύ τους ώστε το ένα να είναι must-read και το άλλο non-read. Κατά τη δική μου γνώμη είναι ελάχιστα καλύτερο το δεύτερο, αλλά αυτό είναι θέμα γούστου.

 

Μετακαταστροφικά θεωρούνται και "Το πέρασμα" του Justin Cronin (δεν το έχω διαβάσει, όμως) και η τριλογία της Margaret Atwood "Όρυξ και Κρέικ", "Η χρονιά της πλημμύρας" και "Το τέλος του κόσμου", από τα οποία έχω διαβάσει μόνο το πρώτο και μου άρεσε.

[BladeRunner]

Τι προτάσεις να κάνω όταν υπάρχει το παραπάνω ποστ-σεντόνι του Rov που τα είπε όλα; Από αυτά που ανέφερε έχω διαβάσει αυτά, για τα οποία έγραψα κι από ένα σχόλιο: Η Πόλη, Ο Δρόμος, Αγώνες Πείνας (τόπικ εδώ), Το 5ο Κύμα, Μετά το Χιόνι και Ζωντανός Θρύλος (δεν έχω γράψει σχόλιο γι'αυτό, είναι πάντως τρομερό βιβλίο).

 

Κάποια άλλα που έχω διαβάσει:

 

*Ντάνιελ Χ. Γουίλσον - Robopocalypse (Υπάρχει τόπικ εδώ)
*Πάολο Μπατσιγκαλούπι - Νεκροταφεία καραβιών (Υπάρχει τόπικ εδώ)
*Μάργκαρετ Άτγουντ - Όρυξ και Κρέικ (πολύ καλό, πρώτο μέρος μιας τριλογίας)

*Τζον Γουίνταμ - Η ώρα των Τριφίδων (σχόλιο εδώ)

*Τζ. Γκ. Μπάλαρντ - Κρυστάλλινος κόσμος (σχόλιο εδώ)

*Τζ. Γκ. Μπάλαρντ - Η πλημμύρα (μετριούτσικο αλλά ενδιαφέρον)

 

Επίσης υπάρχει και το Το κουρδιστό κορίτσι του Πάολο Μπατσιγκαλούπι (εκδόσεις Σελήνη). Δεν το έχω διαβάσει, αλλά έχω ακούσει τα καλύτερα! Υπάρχουν διάσπαρτα σχόλια γι'αυτό στο φόρουμ.

 

Αν θυμηθώ άλλα θα επανέλθω.

Edited October 19, 2014 by BladeRunner

[wordsmith]

Επίσης υπάρχει και το Το κουρδιστό κορίτσι του Πάολο Μπατσιγκαλούπι (εκδόσεις Σελήνη). Δεν το έχω διαβάσει, αλλά έχω ακούσει τα καλύτερα! Υπάρχουν διάσπαρτα σχόλια γι'αυτό στο φόρουμ.

 

Αν θυμηθώ άλλα θα επανέλθω.

 

Ούτε σε αυτό υπάρχει καταστροφή του κόσμου, αν και είναι και κατά τη δική μου γνώμη πολύ καλό.

[BladeRunner]

 

Επίσης υπάρχει και το Το κουρδιστό κορίτσι του Πάολο Μπατσιγκαλούπι (εκδόσεις Σελήνη). Δεν το έχω διαβάσει, αλλά έχω ακούσει τα καλύτερα! Υπάρχουν διάσπαρτα σχόλια γι'αυτό στο φόρουμ.

 

Αν θυμηθώ άλλα θα επανέλθω.

 

Ούτε σε αυτό υπάρχει καταστροφή του κόσμου, αν και είναι και κατά τη δική μου γνώμη πολύ καλό.

 

 

Στο Goodreads πάρα πολλοί το βάζουν στην κατηγορία της Δυστοπίας και του Post Apocalyptic και, βέβαια, είναι σε αρκετές παρόμοιες λίστες. Τι να σου πω, δεν το έχω διαβάσει ακόμα.

[Trison]

Θα μπορούσαμε να εντάξουμε στην ίδια κατηγορία το 'παιδικό μα όχι μόνο΄ βιβλίο του Α.Σ.Νηλ 'Το Πράσινο Σύννεφο';  Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο όσο μπορώ να ανακαλέσω.  Επίσης πρωτοποριακό σαν έμπνευση αφού σύμφωνα με τον συγγραφέα του την ιστορία αυτή την πρωτοαφηγήθηκε το 1948.

[Rov]

Τι προτάσεις να κάνω όταν υπάρχει το παραπάνω ποστ-σεντόνι του Rov που τα είπε όλα; Από αυτά που ανέφερε έχω διαβάσει αυτά, για τα οποία έγραψα κι από ένα σχόλιο: Η Πόλη, Ο Δρόμος, Αγώνες Πείνας (τόπικ εδώ), Το 5ο Κύμα, Μετά το Χιόνι και Ζωντανός Θρύλος (δεν έχω γράψει σχόλιο γι'αυτό, είναι πάντως τρομερό βιβλίο).

 

Κάποια άλλα που έχω διαβάσει:

 

*Ντάνιελ Χ. Γουίλσον - Robopocalypse (Υπάρχει τόπικ εδώ)

*Πάολο Μπατσιγκαλούπι - Νεκροταφεία καραβιών (Υπάρχει τόπικ εδώ)

*Μάργκαρετ Άτγουντ - Όρυξ και Κρέικ (πολύ καλό, πρώτο μέρος μιας τριλογίας)

*Τζον Γουίνταμ - Η ώρα των Τριφίδων (σχόλιο εδώ)

*Τζ. Γκ. Μπάλαρντ - Κρυστάλλινος κόσμος (σχόλιο εδώ)

*Τζ. Γκ. Μπάλαρντ - Η πλημμύρα (μετριούτσικο αλλά ενδιαφέρον)

 

Επίσης υπάρχει και το Το κουρδιστό κορίτσι του Πάολο Μπατσιγκαλούπι (εκδόσεις Σελήνη). Δεν το έχω διαβάσει, αλλά έχω ακούσει τα καλύτερα! Υπάρχουν διάσπαρτα σχόλια γι'αυτό στο φόρουμ.

 

Αν θυμηθώ άλλα θα επανέλθω.

Blade, τα δύο του Μπατσιγκαλούπι τείνω και εγώ να μην τα κατηγοριοποιήσω στα post-apocalyptic (ειδικά το Κουρδιστό Κορίτσι, θα έλεγα ότι είναι λίγο πριν συμβεί η καταστροφή). 

 

Συμφωνώ επίσης απόλυτα για το Robopocalypse, ναι, είναι post-apocalyptic και μάλιστα, γραμμένο με τον ίδιο τρόπο με το World War Z, που του δίνει μια διαφορετικότητα. Για εμένα μάλιστα ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη.

 

Τον Κρυστάλλινο Κόσμο τον έχω πολύ καιρό και περιμένει να διαβαστεί (κάτι δεν μου κάνει...). Θα τον ξεκινήσω όμως σύντομα μετά και τον σχολιασμό σου.

Edited October 19, 2014 by Rov

[Rov]

Ο "Θόλος" του Stephen King γιατί είναι μετακαταστροφικό; Αφού το μόνο που καταστρέφεται είναι η μικρή κωμόπολη Τσέστερ'ς Μιλ. Αυτό δεν ισοδυναμεί με εξάλειψη ενός ολόκληρου πολιτισμού.

 

Επίσης διαφωνώ με τον Rov για τα Metro 2033-2034. Συμφωνώ βέβαια ότι είναι μετακαταστροφικά, αλλά δε νομίζω ότι έχουν τόση διαφορά μεταξύ τους ώστε το ένα να είναι must-read και το άλλο non-read. Κατά τη δική μου γνώμη είναι ελάχιστα καλύτερο το δεύτερο, αλλά αυτό είναι θέμα γούστου.

 

Μετακαταστροφικά θεωρούνται και "Το πέρασμα" του Justin Cronin (δεν το έχω διαβάσει, όμως) και η τριλογία της Margaret Atwood "Όρυξ και Κρέικ", "Η χρονιά της πλημμύρας" και "Το τέλος του κόσμου", από τα οποία έχω διαβάσει μόνο το πρώτο και μου άρεσε.

 

Για τα δύο Metro θα πω μόνο το εξής: Το πρώτο γράφτηκε από τον Glukhovsky σε πολλές συνέχειες και ύστερα από πολλές παρεμβάσεις-διορθώσεις ειδικών, που διάβαζαν τα short-stories του που ανέβαζε ο συγγραφέας στο διαδίκτυο. Και αυτό το έκανε πιο ώριμο έναντι του δεύτερου. Επίσης, έχει και το πλεονέκτημα του ότι σε εισάγει στον κόσμο του Μετρό, με όλη την πολυπλοκότητά του. Στο δεύτερο, ο κόσμος αυτός δεν εξηγείται. Απλώς υπάρχει. 

[alucardos]

Τι να σας πω βρε παιδια, ευχαριστω τοσο πολυ για το reply. Αληθεια. Τον θολο του Stephen King τον εχω διαβασει και πραγματικα δεν ηθελα να τελειωσει. Δεν με απογοητευσε αυτο το βιβλιο. Το World War Z καταριεμαι την ωρα και την στιγμη που ειδα την ταινια. Βλεπεις αμα διαβασω ενα βιβλιο, ευχαριστως βλεπω την ταινια, αλλα οχι αντιστροφα. Εχω φαει Spoil. Το κινητο του King ειναι αυτο που μολις ξεκινησα, και ετοιμαζομαι να παραγγειλω το Σιλο. Εχω ακουσει καλα λογια.

Το περασμα του κρονιν το διαβασα και ηταν πολυ καλο. Εχω και το δευτερο με τους 12 αλλα κατι δεν με τραβαει, δεν ξερω τι.

Το πεμπτο κυμα με τραβαει επεισης

Και το Suffer the children του John Saul. Αν και αγγλικο, θα το διαβασω.

Ιστοριες που αλλαζουν τη ζωη μιας ολοκληρης πολης, οπως ο παριας ας πουμε, η οπως η τελεια καταιγιδα του King, παντα με τραβουσαν.

[nikosal]

Ωραία συζήτηση.

 

Μερικά post-ap που θυμάμαι να έχω διαβάσει και δεν έχουν αναφερθεί παραπάνω: 

• Angela Carter, Heroes and villains, πολύ καλό, συστήνεται. Όχι τόσο δυνατή η ιστορία (ενδιαφέρουσα, πάντως), όσο o τρόπος που την αφηγείται η Κάρτερ και οι εξαιρετικοί χαρακτήρες που δημιουργεί. Καμία σχέση με το 97% των σημερινών post-ap (γράφτηκε το 1969).
• Walter Tevis, Mockingbird (1980), ακόμα πιο δυνατό έργο. Ξεφεύγει λίγο από το κλασικό post-ap, καθώς δείχνει το μελλοντικό κόσμο να οδηγείται στο τέλος του (και όχι μετά από αυτό). Στα ελληνικά έχει κυκλοφορήσει παλιότερα, στα Bell. Δεν νομίζω ότι βρίσκεται, πλην παλαιοπωλείων.
• Thomas Disch, The genocides (1965). Δεν έχω λόγια, καταπληκτικό βιβλίο και ήταν μάλιστα το πρώτο του. Εδώ αιτία της κατάρρευσης είναι τα δένδρα που σπέρνουν παντού εξωγήινοι (εξαπλώνονται και καταπίνουν κάθε γήινο φυτό και μαζί τον πολιτισμό).

Και τα τρία γραμμένα από εξαιρετικούς συγγραφείς, που έχουν στόχο να πουν μια ιστορία που σε αφορά -και όχι να σε εξοντώσουν με τρεις τόμους των 600 σελίδων έκαστος.

• Kate Wilhelm, Where late the sweet bird sang (1976). Καλογραμμένο επίσης και σχετικά αισιόδοξο. Μεταθέτει το βάρος της ιστορίας σε ένα νέο κεφάλαιο, τους κλώνους που επιβιώνουν ευκολότερα της καταστροφής (τουλάχιστον σε πρώτη φάση), συνεπώς εξερευνά ιδέες που δεν θα δείτε σε άλλα βιβλία. Έχω μια σύντομη κριτική εδώ.
• John Christopher, The death of grass. Παλιό (1956), σκληρό, ίσως ακόμα και ενοχλητικό, αλλά πολύ δυνατό. Συστήνεται ανεπιφύλακτα, αν αντέχετε κάποιες σκληρές σκηνές (όχι ιδιαίτερα politically correct, με τα σημερινά δεδομένα). Σύντομη κριτική εδώ.
• William Tenn, Of men and monsters. Άλλο ένα δυνατό post-ap από τη δεκαετία του '60, με ένα φανταστικό κόσμο όπου οι άνθρωποι έχουν πάρει τη θέση των εντόμων (ή των ποντικών, ό,τι θέλετε) ενώ αυτοί που ενοχλούνται είναι οι τεράστιοι εξωγήινοι εισβολείς. Σύντομη κριτική εδώ.
• Pat Murphy, The city not long after. Έχει βγει και στα ελληνικά σχετικά πρόσφατα. Εδώ η καταστροφή έχει προκύψει από μια παγκόσμια επιδημία. Σύντομη κριτική εδώ, όπου όπως εξηγώ το ενδιαφέρον είναι στο σκηνικό που στήνει η Μέρφι με τις τέχνες.
• Carol Emshwiller, The mount. Το πιο πρόσφατο (2002) και άλλο ένα που βάζει τον άνθρωπο στη θέση ενός ζώου εξαιτίας μιας εξωγήινης εισβολής. Εδώ, τον βάζει στη θέση του αλόγου. Τόσο αυτό, όσο και το βιβλίο του Τεν σε κάνουν να σκέπτεσαι όχι μόνο τη σχέση του ανθρώπου με τα ζώα (αυτό είναι ολοφάνερο), όσο τη θέση του ανθρώπου συνολικά στη φύση και την κοινωνία. Κριτική εδώ.

Όλα τα παραπάνω λοιπόν, προτείνονται.

 

Δεν προτείνεται: 

• Paul Antony Jones, Extinction point για τους λόγους που εξηγώ εδώ. Εξίσου αδιάφορο θεωρώ το
• Blood music του Greg Bear.

Πολύ διαφορετικό και στο χέρι σας αν θα το διαβάσετε ως post-ap:

• Clifford Simak, The city. Το παλιότερο όλων -και πολύ ενδιαφέρον. Δείχνει τη σταδιακή κατάρρευση της κοινωνίας λόγω της κοινωνικής απομόνωσης, μέσα από τα μάτια των σκύλων.

Edited October 19, 2014 by nikosal

[BladeRunner]

Το World War Z καταριεμαι την ωρα και την στιγμη που ειδα την ταινια. Βλεπεις αμα διαβασω ενα βιβλιο, ευχαριστως βλεπω την ταινια, αλλα οχι αντιστροφα. Εχω φαει Spoil.

 

Προχώρα άφοβα στο βιβλίο, δεν έχει καμία σχέση με την ταινία. Θα είναι κρίμα να το χάσεις!

[MadnJim]

Κατά μία έννοια νομίζω θα μπορούσαμε να συμπεριλάβουμε και το "Τα χρόνια της αρρώστιας" του Νόρμαν Σπίνραντ..

[wordsmith]

 

Ο "Θόλος" του Stephen King γιατί είναι μετακαταστροφικό; Αφού το μόνο που καταστρέφεται είναι η μικρή κωμόπολη Τσέστερ'ς Μιλ. Αυτό δεν ισοδυναμεί με εξάλειψη ενός ολόκληρου πολιτισμού.

 

Επίσης διαφωνώ με τον Rov για τα Metro 2033-2034. Συμφωνώ βέβαια ότι είναι μετακαταστροφικά, αλλά δε νομίζω ότι έχουν τόση διαφορά μεταξύ τους ώστε το ένα να είναι must-read και το άλλο non-read. Κατά τη δική μου γνώμη είναι ελάχιστα καλύτερο το δεύτερο, αλλά αυτό είναι θέμα γούστου.

 

Μετακαταστροφικά θεωρούνται και "Το πέρασμα" του Justin Cronin (δεν το έχω διαβάσει, όμως) και η τριλογία της Margaret Atwood "Όρυξ και Κρέικ", "Η χρονιά της πλημμύρας" και "Το τέλος του κόσμου", από τα οποία έχω διαβάσει μόνο το πρώτο και μου άρεσε.

 

Για τα δύο Metro θα πω μόνο το εξής: Το πρώτο γράφτηκε από τον Glukhovsky σε πολλές συνέχειες και ύστερα από πολλές παρεμβάσεις-διορθώσεις ειδικών, που διάβαζαν τα short-stories του που ανέβαζε ο συγγραφέας στο διαδίκτυο. Και αυτό το έκανε πιο ώριμο έναντι του δεύτερου. Επίσης, έχει και το πλεονέκτημα του ότι σε εισάγει στον κόσμο του Μετρό, με όλη την πολυπλοκότητά του. Στο δεύτερο, ο κόσμος αυτός δεν εξηγείται. Απλώς υπάρχει. 

 

 

Ναι, το ξέρω αυτό για τον τρόπο που γράφτηκε το Μετρό 2033. Αλλά δεν είναι ποτέ δυνατόν ένα πρώτο να είναι πιο ώριμο από ένα δεύτερο. Επίσης σε κανένα από τα δύο βιβλία δεν εξηγείται ο κόσμος του Μετρό, δηλαδή δε δίνονται αιτίες πώς έφτασε η ανθρωπότητα ως εκεί κλπ. Από περιγραφές άλλο τίποτα, αλλά εξηγήσεις και περιγραφές δεν είναι το ίδιο. Εν πάση περιπτώσει εγώ λέω απλώς ότι δε μου φαίνεται να έχουν τόσο μεγάλη διαφορά τα δυο βιβλία.

[alucardos]

 

 

Ο "Θόλος" του Stephen King γιατί είναι μετακαταστροφικό; Αφού το μόνο που καταστρέφεται είναι η μικρή κωμόπολη Τσέστερ'ς Μιλ. Αυτό δεν ισοδυναμεί με εξάλειψη ενός ολόκληρου πολιτισμού.

 

Επίσης διαφωνώ με τον Rov για τα Metro 2033-2034. Συμφωνώ βέβαια ότι είναι μετακαταστροφικά, αλλά δε νομίζω ότι έχουν τόση διαφορά μεταξύ τους ώστε το ένα να είναι must-read και το άλλο non-read. Κατά τη δική μου γνώμη είναι ελάχιστα καλύτερο το δεύτερο, αλλά αυτό είναι θέμα γούστου.

 

Μετακαταστροφικά θεωρούνται και "Το πέρασμα" του Justin Cronin (δεν το έχω διαβάσει, όμως) και η τριλογία της Margaret Atwood "Όρυξ και Κρέικ", "Η χρονιά της πλημμύρας" και "Το τέλος του κόσμου", από τα οποία έχω διαβάσει μόνο το πρώτο και μου άρεσε.

 

Για τα δύο Metro θα πω μόνο το εξής: Το πρώτο γράφτηκε από τον Glukhovsky σε πολλές συνέχειες και ύστερα από πολλές παρεμβάσεις-διορθώσεις ειδικών, που διάβαζαν τα short-stories του που ανέβαζε ο συγγραφέας στο διαδίκτυο. Και αυτό το έκανε πιο ώριμο έναντι του δεύτερου. Επίσης, έχει και το πλεονέκτημα του ότι σε εισάγει στον κόσμο του Μετρό, με όλη την πολυπλοκότητά του. Στο δεύτερο, ο κόσμος αυτός δεν εξηγείται. Απλώς υπάρχει. 

 

 

Ναι, το ξέρω αυτό για τον τρόπο που γράφτηκε το Μετρό 2033. Αλλά δεν είναι ποτέ δυνατόν ένα πρώτο να είναι πιο ώριμο από ένα δεύτερο. Επίσης σε κανένα από τα δύο βιβλία δεν εξηγείται ο κόσμος του Μετρό, δηλαδή δε δίνονται αιτίες πώς έφτασε η ανθρωπότητα ως εκεί κλπ. Από περιγραφές άλλο τίποτα, αλλά εξηγήσεις και περιγραφές δεν είναι το ίδιο. Εν πάση περιπτώσει εγώ λέω απλώς ότι δε μου φαίνεται να έχουν τόσο μεγάλη διαφορά τα δυο βιβλία.

 

Δεν εχω διαβασει τα βιβλια αλλα εχω παιξει τα games. Ποσο spoil εφαγα;

[Rov]

 

 

 

Ο "Θόλος" του Stephen King γιατί είναι μετακαταστροφικό; Αφού το μόνο που καταστρέφεται είναι η μικρή κωμόπολη Τσέστερ'ς Μιλ. Αυτό δεν ισοδυναμεί με εξάλειψη ενός ολόκληρου πολιτισμού.

 

Επίσης διαφωνώ με τον Rov για τα Metro 2033-2034. Συμφωνώ βέβαια ότι είναι μετακαταστροφικά, αλλά δε νομίζω ότι έχουν τόση διαφορά μεταξύ τους ώστε το ένα να είναι must-read και το άλλο non-read. Κατά τη δική μου γνώμη είναι ελάχιστα καλύτερο το δεύτερο, αλλά αυτό είναι θέμα γούστου.

 

Μετακαταστροφικά θεωρούνται και "Το πέρασμα" του Justin Cronin (δεν το έχω διαβάσει, όμως) και η τριλογία της Margaret Atwood "Όρυξ και Κρέικ", "Η χρονιά της πλημμύρας" και "Το τέλος του κόσμου", από τα οποία έχω διαβάσει μόνο το πρώτο και μου άρεσε.

 

Για τα δύο Metro θα πω μόνο το εξής: Το πρώτο γράφτηκε από τον Glukhovsky σε πολλές συνέχειες και ύστερα από πολλές παρεμβάσεις-διορθώσεις ειδικών, που διάβαζαν τα short-stories του που ανέβαζε ο συγγραφέας στο διαδίκτυο. Και αυτό το έκανε πιο ώριμο έναντι του δεύτερου. Επίσης, έχει και το πλεονέκτημα του ότι σε εισάγει στον κόσμο του Μετρό, με όλη την πολυπλοκότητά του. Στο δεύτερο, ο κόσμος αυτός δεν εξηγείται. Απλώς υπάρχει. 

 

 

Ναι, το ξέρω αυτό για τον τρόπο που γράφτηκε το Μετρό 2033. Αλλά δεν είναι ποτέ δυνατόν ένα πρώτο να είναι πιο ώριμο από ένα δεύτερο. Επίσης σε κανένα από τα δύο βιβλία δεν εξηγείται ο κόσμος του Μετρό, δηλαδή δε δίνονται αιτίες πώς έφτασε η ανθρωπότητα ως εκεί κλπ. Από περιγραφές άλλο τίποτα, αλλά εξηγήσεις και περιγραφές δεν είναι το ίδιο. Εν πάση περιπτώσει εγώ λέω απλώς ότι δε μου φαίνεται να έχουν τόσο μεγάλη διαφορά τα δυο βιβλία.

 

Δεν εχω διαβασει τα βιβλια αλλα εχω παιξει τα games. Ποσο spoil εφαγα;

 

Μάλλον καθόλου. Ξεκίνα το πρώτο και θα δεις.

[heiron]

Φρέσκο άρθρο του io9 (μας παρακολουθούν οι συντάκτες του φαίνεται...):

http://io9.com/how-did-post-apocalyptic-stories-become-the-hottest-boo-1649022270?utm_campaign=socialflow_io9_facebook&utm_source=io9_facebook&utm_medium=socialflow

 

 

[alucardos]

Τελειωσα το κινητο του Stephen King. Μου αρεσει ο King αλλα το βιβλιο ηταν απογοητευση. Ξεκινησα το suffer the children του delouie (μου αρεσε το setting) και εχω στη σειρα το σιλο του Howey. Ακουγεται λογικο το game του Metro 2033 να μην εχει spoils αλλιως θα κατεστρεφαν το βιβλιο. Το setting με τραβαει (επιτελους post apocalypse σε μη αμερικανικο εδαφος). Ισως το διακινδυνευσω.

[wordsmith]

Τελειωσα το κινητο του Stephen King. Μου αρεσει ο King αλλα το βιβλιο ηταν απογοητευση. Ξεκινησα το suffer the children του delouie (μου αρεσε το setting) και εχω στη σειρα το σιλο του Howey. Ακουγεται λογικο το game του Metro 2033 να μην εχει spoils αλλιως θα κατεστρεφαν το βιβλιο. Το setting με τραβαει (επιτελους post apocalypse σε μη αμερικανικο εδαφος). Ισως το διακινδυνευσω.

Συμφωνώ για το Κινητό του Stephen King, κι εμένα μου είχε φανεί ότι δεν έχει υπόθεση. Μια ψήφος κι από μένα για το Σιλό, πολύ ωραίο γράψιμο, αρκετά τεχνοκρατικό για να είναι κατανοητό και όχι υπερβολικά, ώστε να μη γίνεται ξερό και σκέτο.

[Count Baltar]

Απλώς, φορ δη ρέκορντ, θα ήθελα να σημειώσω ότι το The day of the Triffids (1951) του John Wyndham πρέπει να είναι το πρώτο post-apocalyptic μυθιστόρημα, το οποίο, μάλιστα, έδωσε και πολλά από τα κλισέ που χρησιμοποιήθηκαν αργότερα από άλλους.

[Jaqen H'Gar]

Αγαπημένο είδος και για μένα και μου κάνει εντύπωση που δεν έχει αναφερθεί καθόλου το Swan Song του Robert McCammon. Μοιάζει αρκετά με το Stand του King. Είναι ίδιου τύπου post apocalyptic literature, αλλα πιο ρεαλιστικό και μάλλον και πιο σκοτεινό κ δυσοίωνο. Έχει κ καλύτερο τέλος. 

Να ρωτήσω και κάτι. Όσοι έχετε διαβάσει το Περασμα στα Ελληνικά πιστεύετε ότι έχει γίνει καλή μετάφραση? Προτιμώ να διαβάζω στα αγγλικά, αλλά επειδή το βρισκω πολύ φτηνό στα Ελληνικά, είπα μπας και το δοκιμάσω μεταφρασμένο.

 

[wordsmith]

Αγαπημένο είδος και για μένα και μου κάνει εντύπωση που δεν έχει αναφερθεί καθόλου το Swan Song του Robert McCammon. Μοιάζει αρκετά με το Stand του King. Είναι ίδιου τύπου post apocalyptic literature, αλλα πιο ρεαλιστικό και μάλλον και πιο σκοτεινό κ δυσοίωνο. Έχει κ καλύτερο τέλος. 

 

Να ρωτήσω και κάτι. Όσοι έχετε διαβάσει το Περασμα στα Ελληνικά πιστεύετε ότι έχει γίνει καλή μετάφραση? Προτιμώ να διαβάζω στα αγγλικά, αλλά επειδή το βρισκω πολύ φτηνό στα Ελληνικά, είπα μπας και το δοκιμάσω μεταφρασμένο.

 

 

Εμένα δε με ενόχλησε κάτι στη μετάφραση του "Περάσματος", μου φάνηκε οκέι και προτείνω να το πάρεις ελληνικά. 

[Jaqen H'Gar]

Γνωριζει καποιος καποιο βιβλιο η σειρα που να ναι πολυ κοντα στο Stand η το Swan Song? Post apocalypse struggle. Survivors. Χαρακτηρες. Κτλ κτλ. Νομιζω καταλαβαινετε τι εννοω. Οτι πιο κοντινο διαβασα σε αυτα ηταν το Passage, το Metro 2033 και το Wool. Mε καλες στιγμες ολα, αλλα οχι αντιστοιχη ποιοτητα των 2 παραπανω. Αν καποιος βγαλει λαγο απο το καπελο θα τον ευγνωμονω ιδιαιτερως