Morfeas Posted December 18, 2014 Share Posted December 18, 2014 βρίσκονταν στον τομέα της ξένης λογοτεχνίας γενικώς κι όχι της επιστημονικής φαντασίας/τρόμου Φαντάζομαι πως αυτό δεν το εννοείς, έτσι? Αλλιώς αυτά τα αγγλικά του Μανωλιού, ρε παιδί μου, να δεις ένα πράγμα, καλύτερα κι από ελληνικά μιλάμε. Υποθέτω πως και του Ντίνου θα έχει τέτοια εκπληκτική μετάφραση Χμμ... Ναι, ίσως αυτό το "ξένη λογοτεχνία" να ήταν ανακριβές - δεν θυμάμαι τώρα αν ο πάγκος είχε τίτλο "Ξένη Πεζογραφία"/"Νέες Κυκλοφορίες" κλπ, απλώς περιείχε όπως πρόσεξα κυρίως μεταφρασμένη (αστυνομική υποθέτω, όπως ξέρει καλύτερα ο Blade) λογοτεχνία. Και επειδή έτσι όπως το διαβάζω μπορεί να είναι διφορούμενο το παραπάνω, δεν εννοούσα ότι η ξένη λογοτεχνία τραβά περισσότερα βλέμματα από την ελληνική, αλλά ότι οι πάγκοι της "mainstream-μη φανταστικής" λογοτεχνίας (ελληνικής ή ξένης, απλώς τυχαίνει στον τομέα των θρίλερ οι ξένοι να υπερτερούν) βλέπουν περισσότερη κίνηση από εκείνη της φανταστικής (τουλάχιστον όσες φορές έχω πάει εγώ) κι άρα έχουν περισσότερες πιθανότητες να "ξανοιχτούν" εμπορικά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted December 19, 2014 Share Posted December 19, 2014 Χαχαχα, κοίτα να δεις που είχε ζουμί το όλο θέμα. Εγώ το σχολίασα πιο πολύ για να πειράξω τον Ορφέα (γιατί φυσικά νόμιζα πως απλώς είχε κάνει λάθος στη λέξη, ότι αντί να γράψει ελληνική έγραψε ξένη) και βρήκα κι ευκαιρία να κάνω ένα μικρό κοπλιμάν για τα ελληνικά των συγγραφέων. Οκ, εμένα μου φαίνεται πολύ καλό να βρίσκονται τα βιβλία στις νέες κυκλοφορίες πάντως, ασχέτως με την ταμπέλα από πάνω, άσχετα και μα το αν ταιριάζουν απόλυτα στο είδος (αν κι εγώ νομίζω πως ταιριάζουν, και τα δύο). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted December 23, 2014 Share Posted December 23, 2014 (edited) Μόλις το τελείωσα οπότε πάμε να δούμε τι παίζει. Να πω ότι δεν διάβασα το topic για να μην spoilerιαστώ, άρα σε μερικά πράγματα αναγκαστικά θα επαναλαμβάνομαι. Βρισκόμαστε στη Θεσσαλονίκη του σήμερα κάτι που αυτομάτως αποτέλεσε ένα έξτρα πλεονέκτημα για 'μένα. Γιατί σαφώς και θα ευχαριστηθεί το βιβλίο και ένας Αθηναίος, Λαρισαίος, Πατρινός κλπ, αλλά νομίζω ότι είναι κάτι το ξεχωριστό όταν η ιστορία εξελίσσεται στη πόλη σου. Όταν έχεις περπατήσει στους δρόμους της και μπορείς να ταυτιστείς μία φορά πιο εύκολα. Ο Σταμάτης Κόκκινος είναι ένας πρώην αστυνομικός ο οποίος θα βιώσει την τραγωδία της απώλειας. Αδυνατώντας να τα βάλει με τους δαίμονες του, το παρελθόν μετατρέπει κάθε του νύχτα και σε μία ξεχωριστή κόλαση. Την ρουτίνα της μίζερης και δυστυχισμένης του ζωής θα έρθει να σπάσει μία αναπάντεχη γνωριμία. Στο πρόσωπο του Ιεροκλή Χατζή, ενός μεσήλικα, μυστηρίωδους ντέντεκτιβ, θα γνωρίσει ένα κόσμο τον οποίο ως τότε αγνοούσε ολοκληρωτικά. Ένα κόσμο όπου οι νεκροί έχουν τον τρόπο τους να παίρνουν εκδίκηση με τρόπο βίαιο και οδυνηρό. Και από εκεί και πέρα θα αρχίσουν τα ωραία. Ωραία που τους θέλουν να καταδύονται στη δίνη ενός εφιάλτη όπου τα τείχη της πραγματικότητας καταρρέουν, και λαμβάνουν χώρα πράγματα και καταστάσεις που δεν θα έπρεπε ποτέ να υπάρχουν. Δολοφονημένοι ζάμπλουτοι σκηνοθέτες, πενθούσες χήρες που πνίγουν τον πόνο τους σε όργια, αλκόολ και ναρκωτικά, λυσσασμένοι αδερφοί που διψάνε για εκδίκηση και πολύ πολύ σεξ και ακατάσχετο βρισίδι. Βρισίδι όμως που δεν υπάρχει απλά και μόνο για να υπάρχει. Είναι εύστοχο και συνάδει με τις εκάστοτε σκηνές (Γέλασα πολύ με το φλας των φωτογραφιών στη σελίδα 107 ). Ενώ φυσικά υπάρχουν και μπόλικα καλούδια. Η ιστορία της Χριστίνας (υποψιάστηκα σωστά τον δράστη, όχι όμως και τον τρόπο), η πρώτη επίσκεψη στη βίλλα στο Πανόραμα, το γεύμα που απόλαυσε στο τέλος ο Δουληγέρης και διάφορα άλλα. Διανθισμένα από ωραίες ατάκες και διαλόγους, και φοβερή ατμόσφαιρα. Στα αρνητικά θα βάλω το έντονο στοιχείο υπερφυσικού που είναι διάχυτο σε όλο το βιβλίο. Θα πει κανείς ότι αν είναι έτσι δεν θα καθόταν εξαρχής να το διαβάσει, αλλά και πάλι είναι κάτι που μπορεί να ξενίσει σε όποιον δεν αρέσκεται σ' αυτό το στυλ. Επίσης με ψιλοκούρασε το κομμάτι πριν την τελική σύγκρουση, μου φάνηκε πιο μεγάλο απ' όσο έπρεπε. Και κάτι τελευταίο για το βίβλιο αυτό καθε αυτό. Αν το πάρει κανείς στα χέρια του θα διαπιστώσει ότι είναι (πως να το πω;) στιβαρό για το μέγεθος του. Η καλή ποιότητα χαρτιού σου δίνει την αίσθηση ότι πρόκειται για τούβλο και αυτό αναμφίβολα είναι πολύ καλό. Έχουμε να κάνουμε με φθηνή έκδοση, όχι όμως και φθηνιάρικη. Και φαντάζομαι ότι αρκετοί θα συμφωνήσουν ότι οι όχι και τόσο πομπώδεις εκδόσεις, μπορεί καμία φορά να λειτουργήσουν ως αποτρεπτικός παράγοντας σε όχι και τόσο γνωστούς συγγραφείς. Έχω πιάσει αρκετές φορές τον εαυτό μου να σκέφτεται με αυτόν τον ηλίθιο και λανθασμένο τρόπο, οπότε δεν μπορώ να μην το αναφέρω. Πολλά πολλά συγχαρητήρια, πάντα τέτοια Edited January 1, 2015 by DinMacXanthi 9 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 30, 2014 Author Share Posted December 30, 2014 (edited) Το βιβλίο το έχω διαβάσει εδώ και κάποιες μέρες, απλά σήμερα βρήκα το χρόνο να κάτσω να κάνω κριτική. Λοιπόν, ότι και να μας λένε για αστυνομικό κλπ δεν παίζουν μία, το βιβλίο είναι Τρόμου με Τ κεφαλαίο. Τις δυνατότητες του Ντίνου νομίζω τις ξέρει όποιος κυκλοφορεί σε αυτό το φόρουμ και δε χρειάζεται να σας πω ότι η γραφή είναι στα γνωστά, ποιοτικότατα επίπεδα. Η πλοκή είναι πολύ καλά δουλεμένη, οι υποπλοκές δένουν μεταξύ τους και λύνονται, ενώ οι χαρακτήρες ολοζώντανοι, ο τρόμος θυμίζει αρκετά Κλάιβ Μπάρκερ με τις έντονες αιματηρές εικόνες που σκάνε συχνά-πυκνά, ενώ υπάρχουν και εξαιρετικά αστείες ατάκες εδώ και εκεί. Πολύ άνετο ανάγνωσμα που σε κρατάει. Πέρα από το ζόφο και τον τρόμο, υπάρχουν πολύ πειστικές ανθρώπινες σχέσεις και, κατά βάση, δεσμοί αγάπης μεταξύ των χαρακτήρων. Και για να μη νομίζετε ότι ο Ντίνος με λάδώνει, θα γκρινιάξω για 2-3 πράγματα, που όμως είναι υποκειμενικά: Βρήκα τη γλώσσα λιπαρή. Ωραία λιπαρή, σαν το αρνάκι του Πάσχα ένα πράγμα, αλλά μου έπεσε λίγο βαριά. Οι σκηνές τρόμου είναι εντελώς balls to the wall, θα προτιμούσα πιο διακριτική προσέγγυση, τουλάχιστον στην αρχή. Επίσης, υπάρχουν 2-3 σημεία που πιο κλισέ πεθαίνεις (η bi καταραμένη goth καλλιτέχνης, τα όργια της χήρας στη βίλα, ο ίδιος ο Ιεροκλής, το αμέσως μετά από την τελική αναμέτρηση). Θα βγάλω το καπέλο στο πώς κάποια από αυτά κολλάνε στην αφήγηση και προοικονομούν/προοικονμούνται στο βιβλίο, αλλά μου φάνηκαν πολύ εύκολες επιλογές. Συνολικά, είναι από τα βιβλία που χρειάζεται το Ελληνικό φανταστικό: ποιοτικά στάνταρ, πολύ καλή γραφή, προσβάσιμα σε μη μυημένο κοινό αλλά και με αρκετά πράγματα να δώσουν στους φαν. Είναι απολαυστικός τρόμος με τα όλα του και χάρηκα που διάβασα το βιβλίο αυτό. Edited December 30, 2014 by Nihilio 8 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morfeas Posted December 30, 2014 Share Posted December 30, 2014 Κι εγώ διάβασα τη Νεκρή Γραμμή και θα κάνω κάποια σχόλια. Το βιβλίο είναι πραγματικά καλό και δεν πιστεύω ότι κάποιος θα μετανιώσει την αγορά (που είναι τελείως value for money, αν μπορεί να το πει κανείς έτσι) ή τον αναγνωστικό χρόνο (που στις σελίδες του κυλά λίγο πιο γρήγορα απ' ό,τι συνήθως)! Στα θετικά: +Οι χαρακτήρες! Αυτό. Είναι τρισδιάστατοι, διακριτοί μεταξύ τους, εμένα δε μου φάνηκαν καθόλου κλισέ, γιατί ήταν (κατ' εμέ πάντα) καλογραμμένοι. +Οι διάλογοι. Αυτό έχει σχέση, ή μάλλον συμβάλλει στο παραπάνω. Είναι γενικά από τους διαλόγους που θα απολάμβανα και διπλάσιο όγκο σελίδων χωρίς παράπονο. Απλώς να μιλάνε και να ανταλλάσσουν ατάκες. Μέσα σ' αυτό υπάρχουν και σημεία που μπορούν να προβληματίσουν, για όποιον θέλει το βιβλίο του για κάτι παραπάνω από escapism. +Το suspense. Το βιβλίο για μένα είναι μεταφυσικό θρίλερ με πασπαλίσματα (έντονου) τρόμου, και διαβάζεται (σχεδόν) μονορούφι - σχεδόν γιατί εντάξει σχεδόν μισή χιλιάδα σελίδες είναι αυτές Όλα τα στοιχεία βρίσκονται στη σωστή τους θέση, αποκαλύπτονται στην ώρα τους κι ο αναγνώστης δυσκολεύεται να το αφήσει κάτω. Εθιστικότατο γαρ. Επίσης να πω ότι ο ψυχολογικός τρόμος δουλεύει καλά και κατά τη γνώμη μου καλύτερα από τον μεταφυσικό, οπου υπάρχει (no spoilers). +Η κοσμοπλασία (αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι). Οι εξηγήσεις του Ιεροκλή, τις οποίες πραγματικά απολάμβανα, και η συνέπειά της. +Οι εξηγήσεις: νομίζω ότι τα περισσότερα απ' όσα συμβαίνουν εξηγούνται κι ο αναγνώστης δεν μένει με απορίες σε γενικές γραμμές. Συνήθως εξηγούνται με τρόπο ταιριαστό που δεν σε πετάει (να πεις δηλαδή "αα τώρα μου το εξηγεί ο συγγραφέας κι όχι ο ήρωας") +Η πλοκή συνολικά. +Η γραφή. Από Το Φως Μέσα Μου μου άρεσε, αλλά νομίζω ότι βελτιώθηκε. Διατήρησε την ατμόσφαιρα και το στυλ του, αλλά την εμπλούτισε με μια "ελαφράδα" για να κυλάνε οι σελίδες νεράκι. Για αρνητικά, δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο αντικειμενικό ελάττωμα του βιβλίου. Ό,τι δεν μου άρεσε, είναι καθαρά λόγω προσωπικού γούστου και σε άλλους μπορεί αποτελεί πλεονέκτημα. Με καλύπτει ο Δημήτρης παραπάνω στο συγκεκριμένο. - (μικρό μειονέκτημα)Το μεταφυσικό σε ορισμένα σημεία ήταν για τη δική μου φαντασία κάπως παρατραβηγμένο (δεν μιλάω τόσο για γεγονότα, όσο για τις εικόνες που δημιουργούνται) - (αυτό με χάλασε λίγο παραπάνω) Κάποια γεγονότα των τελευταίων 50 σελίδων (πάλι no spoilers). Μέχρι εκείνο το σημείο δεν έβρισκα ουσιαστικά ελαττώματα. Αυτό είναι τελείως θέμα γούστου, βέβαια. Αν δεν βρισκόταν εκεί προς το τέλος ίσως να μην έδινα σημασία, αλλά λόγω "θέσης" μου άφησε λίγο περίεργη αίσθηση. Σε κάθε περίπτωση, το βιβλίο είναι πολύ καλό, εικάζω πως οι περισσότεροι αναγνώστες του θα το λατρέψουν, κι όσοι δεν το κάνουν, απλώς(;) θα περάσουν όμορφα τον αναγνωστικό τους χρόνο, με ένα πολύ καλογραμμένο page-turner! Χαίρομαι που το διάβασα, χαίρομαι που ο συγγραφέας βελτιώνεται (κι ας είχε δυναμική αρχή) κι είμαι σίγουρος ότι στο επόμενο δεν θα καταφέρω (ούτε για τα μάτια του κόσμου) να βρω κάποιο ελάττωμα! 8 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Raven Posted December 31, 2014 Share Posted December 31, 2014 Το διάβασα και είπα να πω κι εγώ τη γνώμη μου. Άκουγα πολλά καλά από πρώτο χέρι γι αυτό το βιβλίο και ήθελα από καιρό να το διαβάσω. Επειδή βλέπω πως ήδη έχουν ειπωθεί αρκετά για τη "Νεκρή Γραμμή" θα πω μόνο πως μου άρεσε πάρα πολύ. Τόσο που για να μη σταματήσω να το διαβάζω παραλίγο να χάσω 2-3 φορές τη στάση στο μετρό και δεν ήθελα να κοιμηθώ γιατί έπρεπε να μάθω τι γίνεται στη συνέχεια. Σε κάποια σημέια μπορώ να πω ότι τρόμαξα. Οι εικόνες του ήταν τόσο έντονες που μπορούσα σχεδόν να το δω να εξελίσσεται μπροστά μου σαν ταινία. Βαθμολογία 9/10 και 5 αστεράκια στο goodreads! 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adicto Posted January 1, 2015 Share Posted January 1, 2015 Το βιβλίο αυτό έχει ξεκινήσει το μακρύ ταξίδι του απο ένα ράφι της Αθήνας, για τη Κίνα όπου και θα με βρει... Το νου σου Ντίνο και θέλω καλή παρέα εδώ που είμαι... 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted January 1, 2015 Share Posted January 1, 2015 The best. ;) 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted January 2, 2015 Share Posted January 2, 2015 (edited) Το τελειώσα χτες και σε γενικές γραμμές μού φαίνεται πολύ καλό. Στα συν: -Εκτυλίσσεται στη Θεσσαλονίκη και τα ονόματα (τουλάχιστον) είναι ελληνικά. -Οι εκφράσεις και οι παρομοιώσεις είναι δουλεμένες και αρκετά πρωτότυπες, ο Ντίνος έχει δώσει σημασία εδώ και έχει προοδεύσει σε σχέση με το "Φως μέσα μου". Ζωντανό, πειστικό και καλογραμμένο. -Σαφήνεια. Ελάχιστα σημεία μπορώ να πω ότι μου έμειναν ακατανόητα και ίσως να τα καταλάβαινα κι αυτά αν διάβαζα πιο προσεχτικά. Το σημείο όπου ο Ιεροκλής παραδέχεται ότι δεν καταλαβαίνει το λόγο της αρχικής επίθεσης ήταν μια ανακούφιση για μένα - ένα μπέρδεμα λιγότερο. Και ναι, αυτά συμβαίνουν και στην πραγματικότητα, τα ανεξιχνίαστα εγκλήματα κλπ. -Οι νόμοι της μαγείας/του υπερφυσικού είναι λίγοι και σαφείς και τηρούνται ως το τέλος, χωρίς να επινοεί ο Ντίνος άλλους μέσα στη μέση για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Πολύ καλό αυτό και σπάνιο. Στα πλην: -Αν και έχει βελτιωθεί σε σχέση με το "Φως μέσα μου", είναι αρκετά αργοκίνητο. Εκατοντάδες σελίδες πριν μάθουμε το βασικότερο, ίσως, θέμα: γιατί είναι μαλωμένοι ο Φίλιππος και ο Ιεροκλής. Άσε το πόσο αργούμε να ξεκαθαρίσουμε τι συνέβαινε τελικά μεταξύ Σταμάτη και Ιωάννας, τι είδους σχέση (δεν) είχαν. -Κάποιες ασυνέπειες που ίσως έτσι μου φάνηκαν εμένα επειδή δεν πρόσεξα αρκετά: γιατί ο Σταμάτης, την πρώτη βραδιά που γνωρίζει τον Ιεροκλή καταλήγει να κοιμηθεί στο σπίτι του ενώ ολοφάνερα δεν τον εμπιστεύεται καθόλου και το σπίτι είναι αχούρι;/ Από πού προέρχεται το εισόδημα του Ιεροκλή, με το οποίο μάλιστα ταΐζει και τη Ράνια και τον Σταμάτη; Κάτι λέει προς το τέλος για κινήσεις στο χρηματιστήριο, αλλά για να ζει κάποιος μόνο από κάτι τέτοιο πρέπει να έχει μια τεράστια περιουσία ήδη μαζεμένη. Και άλλα που δεν μου 'ρχονται τώρα. -Πώς ακριβώς σκοτώνεται ο ένας; Και γιατί μεταφέρουν στο νοσοκομείο μόνο τον άλλο; Μου πέρασε από το μυαλό ότι εξαϋλώθηκε ή κάτι τέτοιο. Το λέει κάπου και δεν το πρόσεξα; -Πόσος καιρός έχει περάσει από αυτό που συνέβη με την Ιωάννα και ο Σταμάτης είναι ακόμα κολλημένος εκεί; Δε μπορεί να είναι χρόνια. Αυτό πρέπει να το λέει κάπου και δεν το πρόσεξα (;). -Επίσης, αν και έχει βελτιωθεί σε σχέση με το "Φως μέσα μου", έχω κι εδώ την εντύπωση ότι κάποιος έβγαλε τους αγγλισμούς με το τσιμπιδάκι και ότι το κείμενο έχει γραφτεί αρχικά αν όχι στα αγγλικά, τουλάχιστον από κάποιον που σκέφτεται αγγλικά. Πολλές φράσεις είναι υπερβολικά σωστές και επιστημονικά ακριβείς και κάνουν το κείμενο πιο κρύο από όσο θα έπρεπε (πχ "τερμάτισε την κλήση"). Επίσης, όπως πολλοί Έλληνες μεταφραστές, ο συγγραφέας φαίνεται να έχει ξεχάσει, σ' αυτό το βιβλίο, την ύπαρξη του ρήματος "συμμερίζομαι". Ειδικά αυτό το ψάχνω σε ελληνικά και μεταφρασμένα βιβλία, αν κάπου το "share" αντί για "συμμερίζομαι" θα αποδοθεί λανθασμένα "μοιράζομαι" (το "share" έχει και τις δύο σημασίες). Ο Ντίνος μού το φέρνει στο κεφάλι κατά τον εξής τρόπο: η σελίδα 351 τελειώνει με τη φράση "συναισθήματα που ο". Εγώ μαντεύω ότι θα ακολουθήσει η σημασία "συμμερίζομαι" και περιμένω είτε το σωστό "συμμεριζόταν" είτε τον αγγλισμό "μοιραζόταν". Και η σελίδα 352 αρχίζει "Ηλίας δε μοιραζόταν πια". ΖΟΝΚ! -Ένα ορθογραφικό το χαρίζω στον κο Κερασίδη: το "φωτογράφησε" γράφεται με γιώτα, διότι το ρήμα είναι "φωτογραφίζω" και όχι "φωτογραφώ". -Η τελική αναμέτρηση Σταμάτη-Φίλιππου στο περίεργο σκηνικό είναι υπερβολικά μεγάλη. Εκεί έκανα ένα από τα διαλείμματα στην ανάγνωση. Και γενικά το να περιγράφεις όνειρα ή σκηνικά εξολοκλήρου φανταστικά και άρα επινοημένα αφαιρεί σαφήνεια. Μου θύμισε το "Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας". Δεν κρατιόσουν να μη χώσεις μια δόση κι απ' αυτό! -Συμφωνώ με τον Nihilio ότι είναι κλισέ ο καμένος ντετέκτιβ, η καταραμένη γκοθ καλλιτέχνιδα με τα τατουάζ, άσε η γεμάτη πλαστικές χήρα πλουσίου που κάνει όργια στη βίλα, αλλά δε μπορώ να πω ότι με ενοχλούν. Αυτά δίνουν την εντύπωση ότι είναι αστυνομικό, ίσως. Το μόνο από αυτά που με ενόχλησε είναι η κακοποίηση παιδιού από γονιό (Χ). Αμερικανιά και πολύ χρησιμοποιημένο πια. Δε συμφωνώ ότι χρειάζεται να γίνει κάτι παράνομο ανάμεσα σε γονείς και παιδιά για να είναι πλακωμένοι (πχ Ράνια-Ιεροκλής). Για τη γκοθ καλλιτέχνιδα, μετά από άλλη μία τέτοια, σχηματίζω την εντύπωση ότι αυτές οι τύπισσες δεν υπάρχουν στ' αλήθεια (ή τουλάχιστον δε ζουν πολύ σε τέτοια φάση) αλλά είναι απλά η εικόνα που έχουν μερικοί για τον κουλ καλλιτέχνη γενικώς. Σημείο στο οποίο διαφωνώ με τις απόψεις του συγγραφέα: στα 38-40 δε χρειάζεται, ρε Ντίνο, τόση πολλή προσπάθεια για να κρατιέται καλά μια γυναίκα, μπότοξ, γυμναστικές, δίαιτες, πιλάτες και τέτοια (Καλίνα-Ντέμη). Απλώς χρειάζεται λίγο περισσότερη προσπάθεια από όση στα 25. Αλίμονο αν είχαν την εμφάνιση γριάς/μαραμένης όσες 38ρες δε χτυπιούνται κατά τους ως άνω τρόπους. Φαίνεται σαν να έγραψα πιο πολλά αρνητικά από ότι θετικά, αλλά απλώς τα έγραψα με πιο πολλά λόγια, γιατί είναι λίγα και συγκεκριμένα. Γενικά παρατηρώ μια αρκετά μεγάλη βελτίωση στο γράψιμο του Ντίνου. Δεν έχει να κάνει κάποιο φοβερό και πρωτοποριακό κοινωνικό σχόλιο, δεν προσπαθεί καν, αλλά στήνει μια ζωντανή και ενδιαφέρουσα κατάσταση. Εκεί που λέει ο Ιεροκλής ότι τα σωστό-λάθος, δίκαιο-άδικο κλπ είναι μόνο λέξεις που τις χρησιμοποιούμε όταν μας βολεύει (δε θυμάμαι ακριβώς), το βιβλίο κάνει μια ατυχή απόπειρα να γίνει λίγο λιγότερο απολιτίκ, αλλά ευτυχώς δεν το παραπροσπαθεί. Ίσως στο μέλλον... Μπράβο. Και εις ανώτερα Edited January 2, 2015 by DinMacXanthi 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted January 5, 2015 Share Posted January 5, 2015 Η Νεκρή Γραμμή ήταν ένα πολύ καλό βιβλίο για το ξεκίνημα της φετινής χρονιάς. Η ιστορία σε αρπάζει από την αρχή, από τις πρώτες κιόλας λέξεις, και δεν σε αφήνει τα ησυχάσεις αν δεν φτάσεις στο τέλος. Στα μεγάλα της συν ο τρόπος που πλέκονται οι ζωές και οι ιστορίες των χαρακτήρων και που όλα εξηγούνται την ώρα που πρέπει. Εξαιρετικά θετικός επίσης για μένα ο τρόπος που διεισδύει το υπερφυσικό στοιχείο μέσα στην πραγματικότητα -είναι ακριβώς το είδος του τρόμου που με φοβίζει. Οι ήρωες πίνουν ουίσκι, καβαλάνε μηχανές, τρώνε σουβλάκια, κυκλοφορούν σε μια μια μεγάλη πόλη, κι ωστόσο οι ανεξόφλητοι λογαριασμοί τους με το υπερφυσικό καραδοκούν να πάρουν το πάνω χέρι. Ο συγγραφέας προοικονομεί πολύ καλά και τις κορυφώσεις του και τις εξηγήσεις του. Δυστυχώς δεν μπορώ να επεκταθώ χωρίς να κάνω κάποιο spoiler - και ξέρω ότι δεν πρέπει ειδικά αυτή τη στιγμή που είναι ακόμα τόσο φρέσκο το βιβλίο - αλλά θα πω ότι αυτό που μου άφησε την πλέον θετική εντύπωση είναι το σύστημα της εισβολής του υπερφυσικού στον κόσμο μας. Μου αρέσει που αρκετά νωρίς ο Ιεροκλής κάνει συζήτηση με τον Σταμάτη για τη διαφορετικότητά τους (εκεί που λέει ότι ελκύουν) είναι όλα τα λεφτά και του εξηγεί για τα τρία βήματα της επαφής με τους νεκρούς: όνειρα, εμφανίσεις στον καθρέφτη, υλοποίηση. Μου αρέσει που οι περισσότεροι νεκροί μένουν στο πρώτο βήμα. Μου αρέσει που η υλοποίηση είναι δύσκολη και απαιτεί κάποιον καταλύτη. Κι ακόμα περισσότερο που και η χρήση του καταλύτη (π.χ. το χαρτί της Χριστίνας, το DVD με την ταινία) χρήζει και μιας ακόμα βοήθειας για να φέρει αποτελέσματα. Αυτό κάνει την ιστορία πολύ πιο αληθοφανή ακόμα και στα πλαίσια του φανταστικού. Μου αρέσει λοιπόν που ο συγγραφέας είναι συνεπής με τους κανόνες που θέτει, που αφήνει το μυστήριο να πυκνώνει αλλά δίνει τις πινελιές της εξήγησης στα κατάλληλα σημεία, διατηρώντας έτσι την ισορροπία και χωρίς να χρειαστεί να κάνει infodump στο τέλος. Θεωρώ ότι και η επιλογή των βασικών προσώπων (ως προς τη ζωή τους και τα επαγγέλματά τους) είναι επιτυχημένη. Δεν θα μπορούσαν να κάνουν αυτά που κάνουν αν δεν ήταν έτσι όπως είναι. Επιπλέον και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό (για τα προσωπικά μου γούστα τουλάχιστον): Η ιστορία κλείνει με μια αίσθηση απόδοσης δικαιοσύνης. Και κατά κάποιον τρόπο, ένώ έχει κάνει ό,τι μπορεί για να με φοβίσει με κάποιες πολύ δυνατές σκηνές, (το μάτι -μπρρρρ- το εκτόπλασμα στους καθρέφτες, η άγρια εκδίκηση σε κάποιες πολύ ζόρικες σκηνές) δεν με αφήνει φρικαρισμένη. Το κακό έχει το λόγο του που έρχεται. Κι αυτό προσφέρει μια ασφάλεια μέσα σε όλο το κυνηγητό και τον φόβο. Να πω ότι μου άρεσε; Ε, μάλλον δεν χρειάζεται. Μπράβο, Ντίνο! Με το καλό και στο επόμενο! 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted January 9, 2015 Share Posted January 9, 2015 (edited) Mια ημέρα πριν την παρουσίαση του βιβλίου στην Ξάνθη, ο Γιάννης Στεφανίδης με φιλοξενεί στην εκπομπή του στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Ξάνθης "Όμορφη Πόλη" σε περίπου μια ώρα.Θα μιλήσουμε για το καινούργιο βιβλίο, για τη συγγραφή του φανταστικού στην Ελλάδα γενικότερα, και θα ακούσουμε ωραία μουσική.Εγώ πάντως πάω εξοπλισμένος με 2,3 κομμάτια που μου έκανε παραγγελιά ο Ιεροκλής Μπορείτε να ακούσετε ζωντανά εδώ από τις 3 ως τις 5:http://213.16.179.209:8081/broadwavehigh.mp3 Edited January 9, 2015 by DinMacXanthi 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Alucard Posted January 11, 2015 Share Posted January 11, 2015 Λοιπόν, να κάνω και εγώ το review μου με τη σειρά μου. Το βιβλίο μου φάνηκε εξαιρετικό, εφάμιλλο ξένων συγγραφέων με περισσότερα χρόνια και σελίδες στην πλάτη τους. Μου άρεσε πάρα πολύ η σωστή χρήση της Θεσσαλονίκης, ο Ντίνος δεν αναλώθηκε σε κλασικά 'πλακα σε κάνω, να σε κάνω κεφτέδες' κτλ. Είχε μπουγάτσα με τυρί, όπως πρέπει να τρώγεται δηλαδή, αλλά με μέτρο. Μου άρεσε πολύ που ο Ιεροκλής δεν ήταν κάποιος που άδικα παθαίνει όσα παθαίνει. Ωραία μαγκιά. . Είχε κάποια κλισέ, ναι, αλλά δε με χάλασαν. Η γλώσσα του μου άρεσε, την βρήκα σωστή και σε περιγραφές και ακόμα περισσότερο στους διαλόγους. Δεν σκάλωνε πουθενά. Λάτρεψα το ότι όλα τελικά εξηγούνται. Σπάνια συμβαίνει κάτι τέτοιο σε ανάλογα βιβλία. Μοναδικό αρνητικό στοιχείο για μένα, καθαρά προσωπικό θέλω να ελπίζω, ήταν το γεγονός πως δεν τρόμαξα. Ήθελα να τρομάξω, οι εικόνες ήταν έντονες και εντυπωσιακές, αλλά μπα. Μια μικρή ανατριχίλα ναι, αλλά μέχρι εκεί. Το σίγουρο είναι πως θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα σε όλους και πως (ντρέπομαι λίγο) θα αγοράσω, ελπίζω σύντομα, το 'Φως μέσα μου'. Και πάλι συγχαρητήρια, Ντίνο! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
yanni Posted January 13, 2015 Share Posted January 13, 2015 Το βαρύ πυροβολικό του ελλήνικου τρόμου! Πρίν λίγο τελείωσα το βιβλίο και μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Καλογραμμένο με ωραίες περιγραφές και δυνατούς πρωταγωνιστές. Σκηνές σέξ, βίας και έντονου μεταφυσικού τρόμου δένουν ένα πολύ δυνατό θρίλερ! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted January 15, 2015 Share Posted January 15, 2015 Όπως τα έγραψα προ ολίγου στο blog, αντιγράφω: Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που έγραφα για το πρώτο βιβλίο του Κωνσταντίνου Κέλλη, τη συλλογή διηγημάτων με τίτλο Το Φως Μέσα Μου. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο του -και πρώτο του μυθιστόρημα, η Νεκρή Γραμμή. Ξεκινώντας από κάποια πιο επιφανειακά ίσως, αλλά πολύ ουσιαστικά θέματα, θα ήθελα να σχολιάσω τα εξής δύο πράγματα: πρώτον, την ποιότητα της έκδοσης, με το εξώφυλλο να είναι μοντέρνο και πλήρως αντιπροσωπευτικό του βιβλίου από τη μία και αρκετά γενικό ώστε και να μην προδίδει στοιχεία της πλοκής και να είναι προσιτό στο ευρύ κοινό από την άλλη και, δεύτερον, το γεγονός ότι στα μεγάλα βιβλιοπωλεία όπου έτυχε να το δω ήταν πάντα εύκολα προσβάσιμο και πολύ φανερά τοποθετημένο στις νέες κυκλοφορίες και σε ράφια τα οποία δεν θα κοιτάξουν μόνο οι φανατικοί οπαδοί του τρόμου, αλλά οι πάντες. Ειδικά αυτό το τελευταίο με χαροποιεί ιδιαίτερα διότι δείχνει μια σωστή προώθηση από την πλευρά τόσο του εκδοτικού όσο και των εκάστοτε βιβλιοπωλείων που δεν το έχουν καταχωνιασμένο κάπου, όπως συχνά γίνεται με την ελληνική λογοτεχνία είδους. Για πάμε να δούμε, όμως, πιο αναλυτικά και τα του βιβλίου. Ο Σταμάτης Κόκκινος είναι πρώην αστυνομικός και βασανίζεται από τύψεις για το θάνατο της γυναίκας της ζωής του. Ο Ιεροκλής είναι ιδιωτικός ερευνητής και το σπασμένο τηλέφωνο που έχει στο βάθος της αποθήκης του χτυπάει καμιά φορά τα βράδια, παρόλο που δεν είναι συνδεδεμένο πουθενά. Η Ράνια είναι ζωγράφος που βρίσκει την έμπνευσή της σε εφιάλτες δικούς της και ξένους. Όταν ο Ιεροκλής προσεγγίζει το Σταμάτη για να συνεργαστούν, οι ζωές των τριών τους θα μπλεχτούν σε μια ιστορία θανάτου, οικογενειακών μυστικών, εκδίκησης και φαντασμάτων. Η Νεκρή Γραμμή είναι ένα βιβλίο μεταφυσικού τρόμου που διαδραματίζεται στη σύγχρονη Θεσσαλονίκη κι είναι γεμάτο βία, ερωτισμό, αίμα και σκοτάδι. Διάβασα πολλά πράγματα γι' αυτό το βιβλίο πριν το πιάσω στα χέρια μου και με τα περισσότερα απ' αυτά συμφωνώ. Υπάρχει, όμως, ένα στο οποίο θα σταθώ και με το οποίο διαφωνώ κάθετα. Σχετίζεται με το κατά πόσον η Νεκρή Γραμμή διαθέτει στοιχεία νουάρ μυθιστορήματος. Καταρχήν, να κάνουμε ένα σύντομο σημειολογικό διαχωρισμό: υπάρχει το harboiled fiction και υπάρχει και το noir fiction. Αυτά τα δύο σχετίζονται πολύ μεταξύ τους, με τη διαφορά ότι στο noir fiction ο πρωταγωνιστής δεν είναι ντετέκτιβ (όπως στο hardboiled fiction) αλλά κάποιος ο οποίος προσεγγίζει την -αστυνομική- υπόθεση από διαφορετική πλευρά: μπορεί να είναι θύμα, θύτης ή ύποπτος. Τα κοινά σημεία που έχουν και τα δύο είδη, βέβαια, είναι ότι αγγίζουν ζητήματα σχετικά με τον υπόκοσμο, το οργανωμένο έγκλημα και τη διαφθορά σε διάφορα επίπεδα (των πολιτικών, των αστυνομικών, του Τύπου κτλ.). Η Νεκρή Γραμμή δεν αγγίζει τίποτε από όλα αυτά και, παρόλο που υπάρχει μυστήριο, το βιβλίο είναι ξεκάθαρα τρόμου. Το να χαρακτηρίζεται ως κάτι λιγότερο από αυτό μειώνει τόσο το ίδιο το έργο -γιατί υπονοεί πως χρειάζεται να πλασαριστεί ως κάτι άλλο από αυτό που είναι προκειμένου να πουλήσει- όσο και τον αναγνώστη που έχει έστω μισή ιδέα από αστυνομική λογοτεχνία. Οι χαρακτήρες είναι καλοδουλεμένοι, τρισδιάστατοι και πειστικοί, παρότι είναι αρκετά αρχετυπικοί στο σύνολό τους. Έχουμε, δηλαδή, τον κατεστραμμένο από τις τύψεις, νεαρό πρωταγωνιστή με τον οποίο θα ταυτιστεί ο αναγνώστης, έχουμε τον κυνικό μπάσταρδο, μεγαλύτερο σε ηλικία ντετέκτιβ που θα τον τραβήξει από το βούρκο με πολλές δόσεις χιούμορ και tough love κι έχουμε και την γκοθού, αμφιφυλόφιλη καλλιτέχνιδα με daddy issues. Αλλά δουλεύει. Οι διάλογοί τους είναι ρεαλιστικοί, το χιούμορ είναι πολύ καλογραμμένο και παρόλο που δεν υπήρχε πουθενά ένας ήρωας που να με κάνει να τον αγαπήσω, ομολογώ πως, με τον τρόπο τους, μου ήταν όλοι συμπαθείς. Η πλοκή είναι καλή, ρέει σωστά, είναι καλά δομημένη και μεταβαίνει αποτελεσματικά από το παρόν στο παρελθόν κι από τον πραγματικό κόσμο σε αυτόν των ονείρων. Οι εξελίξεις μου φάνηκαν αρκετά προβλέψιμες, σε γενικές γραμμές, αλλά αυτό δεν το θεωρώ απαραίτητα κακό. Γενικά, η άποψή μου για τις -πολυφορεμένες, πια- ανατροπές είναι η εξής: πάρε μια ιστορία με ανατροπή. Στέκεται χωρίς αυτήν; Εξακολουθεί να είναι καλή ιστορία ακόμη κι αν δεν υπάρχει το στοιχείο του απρόβλεπτου; Τότε έχεις μια ιστορία που αξίζει. Η Νεκρή Γραμμή είναι μια τέτοια ιστορία, με την έννοια πως, ενώ δεν με εξέπληξε απολύτως τίποτα, απόλαυσα τρομερά την ανάγνωσή της παρόλα αυτά κι αυτό στα μάτια μου αξίζει περισσότερο. Η γραφή και η ατμόσφαιρα είναι τα μεγαλύτερα συν του βιβλίου, μάλλον. Ο Κωνσταντίνος Κέλλης ξέρει να γράφει και το δείχνει με κάθε του έργο. Ξέρει να στήνει ατμόσφαιρα, ξέρει να κορυφώνει την αγωνία και ξέρει να χρησιμοποιεί τη γλώσσα μοντέρνα μεν, με μαεστρία δε - κάτι που αρκετές φορές μου έχει λείψει από τον ελληνικό τρόμο. Κάθε πρόταση της Νεκρής Γραμμής σε πείθει πως διαβάζεις ένα μυθιστόρημα γραμμένο από επαγγελματία και όχι ερασιτέχνη και ούτε στιγμή δεν σκέφτεσαι "αυτό είναι ένα καλό βιβλίο τρόμου για τα ελληνικά δεδομένα". Το τελευταίο σκέλος της πρότασης δεν σου περνάει καν από το μυαλό και το μόνο που σου μένει είναι "αυτό είναι ένα καλό βιβλίο τρόμου". Στα θετικά βάζω το πόσο εύκολα διαβάζεται, νομίζω ότι το τέλειωσα, κυριολεκτικά, μέσα σε μια μέρα. Δεν θες να το αφήσεις, σε τραβάει και, επειδή ακριβώς ο βερμπαλισμός και η φανφάρα λείπουν από τη γραφή, δεν σε κουράζει καθόλου. Τελικός απολογισμός; Ένα πολύ καλογραμμένο βιβλίο μεταφυσικού τρόμου, απολαυστικό, ευκολοδιάβαστο, που πιστεύω ότι θα απολαύσει κάθε αναγνώστης. 8 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted January 18, 2015 Share Posted January 18, 2015 (edited) (Μόλις χθες, όταν πλησίαζα πια στο τέλος του βιβλίου, συνειδητοποίησα ότι το διάβαζα –και το ακουμπούσα κάθε νύχτα– δίπλα σε ένα παλιό, σκονισμένο, μαύρο τηλέφωνο. Πάλι καλά που δεν είναι πράσινο, αλλά και του εξώφυλλου πιο πολύ προς το μαύρο φέρνει. Ίσα που κρατήθηκα να μην ελέγξω ότι το καλώδιό του καταλήγει στην πρίζα. Μπρρρ.) Χωρίς προλόγους, έχουμε και λέμε: +Υπέροχη εμφάνιση βιβλίου, με στιβαρή βιβλιοδεσία και κατάλληλη ποιότητα χαρτιού. Βαρύ, λόγω σελίδων, αλλά όχι ογκώδες. +Πολύ καλή τιμή τα €12,5. Μάλιστα στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς μου μου το άφησαν μόλις 11,80. +Πολύ ταιριαστό εξώφυλλο. +Άψογη επιμέλεια από τον Δημοσθένη Κερασίδη. Σε όλο το βιβλίο δεν βρήκα παρά μόνο ένα θεματάκι διόρθωσης, κι αυτό περνάει απαρατήρητο σχεδόν από όλους. Επειδή γνωρίζω από πρώτο χέρι πόσο τιτάνιο έργο είναι να απαλείψει κανείς όλα τα μικρά και μεγάλα τέτοια ζητήματα σε ένα τόσο μεγάλο κείμενο, δεν μπορώ παρά να θαυμάσω το αποτέλεσμα. +Λιγωτική αφιέρωση. Χμμ… ναι. Είναι παραπάνω από σαφές ότι «κάτι» έχει βρει τον συγγραφέα κατακούτελα και, με όλο αυτό το μέλι και την καλοπέραση να ποτίζει τη σελίδα, χρειάζεται κανείς να καταβάλει σημαντική προσπάθεια για να τη γυρίσει ώστε να ξεκινήσει το μυθιστόρημα. +Ιδιαίτερα καλό, βατό και κατανοητό γράψιμο, το οποίο τρέχει γρήγορα την ιστορία χωρίς να κουράζει, ενώ κρατάει το ενδιαφέρον στα κόκκινα (pun intended). +Το χιούμορ. Σε μετρημένες δόσεις, αλλού λεπτό, αλλού χοντρό, σαν το αλάτι. +Πολύ ομαλή και αβίαστη επίσης η αλλαγή στις οπτικές γωνίες που καμιά φορά συντελείται μέσα στην ίδια ενότητα. Κανονικά, υποτίθεται ότι, σε περίπτωση εστιασμένου τριτοπρόσωπου αφηγητή (δηλαδή όταν παρακολουθούμε τη δράση μέσα από τα μάτια συγκεκριμένου χαρακτήρα) αυτός κρατιέται σταθερός σε όλη την ενότητα. Ο Κέλλης το «κλέβει» αυτό όπου χρειάζεται, χωρίς να σε πετάει έξω απ’ το παραμύθι. +Πολύ φυσικοί διάλογοι. Το έχω γράψει και με άλλες ευκαιρίες, το επαναλαμβάνω κι εδώ: θεωρώ τους διαλόγους μία από τις πιο δύσκολές και προδοτικές πτυχές της συγγραφής, εκεί που ο δημιουργός είναι πιο εύκολο να εκτεθεί και να γλιστρήσει. Η ωριμότητα στους διαλόγους αποτελεί για μένα πάντα σημάδι ότι ο συγγραφέας ξέρει τι κάνει και, συνεπώς, ότι ως αναγνώστης είμαι σε καλά χέρια. +Κλείνουν όλες οι πλοκές και τα παρακλάδια τους. Δεν έμεινα με απορίες και αδιέξοδα νήματα. +Υψηλός βαθμός αληθοφάνειας και εσωτερικής συνέπειας του έργου. Αυτό συνδέεται και με την παρατήρηση της Tiessa για το σετ των κανόνων-υπερφυσικών «νόμων» στο οποίο αυτοδεσμεύεται το έργο και οι οποίοι τηρούνται ευλαβικά. Το βιβλίο πάει κάπως έτσι: «Μπορούν οι νεκροί να επικοινωνήσουν με τον κόσμο μας; Αμέ! Αλλά όχι όπως και όποτε τους κατέβει. Άκου πώς γίνεται». +Διακριτοί χαρακτήρες. Άλλο ένα δύσκολο συγγραφικό καθήκον, άλλη μια λούμπα για τον πολύ κόσμο. Εδώ η Ράνια, ο Σταμάτης, η Ιωάννα και οι υπόλοιποι έχουν τη δική τους ξεχωριστή φωνή και την εμβάθυνση που χρειάζεται ο καθένας. Καλά, για τον Ιεροκλή δεν συζητάμε. Πάρτε μια ιδέα για το πόσο πραγματικός δείχνει: («Θέλω το βιβλίο στη λαδόκολλα»... Καλή όρεξη!) Ερώτηση: Είναι κλισέ μία πλοκή που περιλαμβάνει έναν πληγωμένο πρώην μπάτσο, έναν καμένο ντετέκτιβ και μια σχεδόν περιθωριακή καλλιτέχνιδα; Απάντηση: Ναι, είναι. Ερώτηση: Πότε κατάλαβες πόσο κλισέ είναι; Απάντηση: Όταν το ανέφεραν άλλοι, δηλαδή πολύ πολύ αργά, όταν το έργο με είχε ήδη κερδίσει με τις αρετές του, οπότε ειλικρινά κανένα πρόβλημα. Θα ήταν ανέντιμο να μην αναφέρω ότι βρήκα και μερικά αρνητικά, τα οποία θα παραθέσω, γιατί έτσι νομίζω ότι θα γίνω πιο πιστευτός και για τα θετικά: -Εδώ κι εκεί, όχι συχνά, υπάρχουν μικρά ζητήματα έκφρασης που θα μπορούσε να είναι καλύτερη. (Σ’ αυτό είμαι σίγουρος ότι ο συγγραφέας είναι καταδικασμένος σε αέναη βελτίωση.) -Το σπλάτερ ακολουθούσε ένα κάπως επαναλαμβανόμενο πανομοιότυπο μοτίβο. -Τα όνειρα μου έπεσαν κάπως πολλά. Αυτό είναι πιο πολύ προσωπικό γούστο. Όταν διαβάζω όνειρα σχεδόν βγαίνω από το παραμύθι, ακριβώς επειδή γνωρίζω ότι δεν είναι αληθινά στην πραγματικότητα του βιβλίου. -Βρήκα την τελική μάχη κάπως μεγάλη σε έκταση και όχι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, σε σύγκριση πάντα με το τι είχε προηγηθεί. -Το "Κλικ" στο τέλος. Θα το άφηνα να χτυπάει. Εννοείται ότι η βαρύτητα των προβλημάτων που αναφέρω είναι πολύ μικρότερη των πιο πάνω προτερημάτων. Συνολικά: Ένα εξαιρετικό βιβλίο. Συστήνεται με το ζόρι σε κάθε τρομολάγνο και συνταγογραφείται σε οποιονδήποτε αγνοεί ή νομίζει ότι δεν υφίσταται ποιοτικό Ελληνικό Φανταστικό. Χρειαζόμαστε περισσότερα τέτοια βιβλία. Τα έχουμε απόλυτη ανάγκη. Edit: Και φυσικά, ήξερα πως θα ξεχνούσα κάτι: Η αγαπημένη μου σκηνή, εκείνη με την κηδεία της Χριστίνας! Η κορυφαία του βιβλίου και η πιο ανατριχιαστική από όλες. Καταπληκτική εικόνα, καταπληκτική. Edited January 18, 2015 by mman 7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted January 20, 2015 Share Posted January 20, 2015 Ευχαριστώ πάρα πολύ όλους σας για τα σχόλια, για το ενδιαφέρον και για τον χρόνο που δώσατε στο βιβλίο. Ύστερα απο τις τρεις παρουσιάσεις και τις διακοπές των Χριστουγέννων, ήρθε η ώρα για την επιστροφή στην διόλου δυσάρεστη ρουτίνα που περιέχει μεταξύ άλλων και το γράψιμο του επόμενου. Σήμερα ένας φίλος με ενημέρωσε οτι το βιβλίο βρίσκεται στη λίστα των best sellers των Public, όπως φαίνεται και στην ιστοσελίδα τους, και στο νο.1 των λογοτεχνικών ευπώλητων στα βιβλιοπωλεία Μαλλιάρης Παιδεία. Μπορώ μόνο να σας πω χίλια ευχαριστώ και εύχομαι να κατοστήσουμε τα βιβλία του ελληνικού φανταστικού στα ευπώλητα των βιβλιοπωλείων. 7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted January 27, 2015 Share Posted January 27, 2015 Άμα δεν έχουμε διαβάσει το βιβλίο δεν ανοίγουμε τα σπόιλερ Κατανοητό έτσι; Το τελείωσα μόλις μερικές ώρες πριν (μέρα φυσικά, αν και στην αρχή δεν ακολούθησα τις προτροπές φίλων: "διάβαζε το μέρα" τελικά χρειάστηκε). Καταρχάς, Ντίνο, είμαι περήφανη για σένα. Όχι μόνο επειδή το βιβλίο είναι ακόμα καλύτερο από το φως, αλλά και επειδή, πραγματικά, δεν του λείπει τίποτα. Θα μπορούσε να είναι ένα βιβλίο του Κινγκ, ρε παιδί μου, θα μπορούσε να είναι Μπάρκερ. Όχι ότι μοιάζει το στυλ σου, ούτε ότι δεν υπάρχουνε σημεία που βαρέθηκα ή με διαόλισες, φυσικά και υπάρχουνε. Αλλά όχι ότι δεν υπάρχουνε και στους πλέον καταξιωμένους συγγραφείς εκεί έξω τέτοια σημεία, κι αυτοί οι άνθρωποι ζουν από αυτό που κάνουν. Πραγματικά θα έπρεπε να είχες τη δυνατότητα να ζεις από αυτό και στο εύχομαι. Δεύτερο, εξαρχής ήμουνα του Ιεροκλή. Ναι, οκ, είναι κλισές, πολύ κιόλας, αλλά μακάρι όλοι οι κλισέδες να ήτανε σαν κι αυτόν. Θα χαιρόμουνα να τους διαβάζω. Ρισπέκτ, επίσης, που κρύβεις και το επίθετο (Ιωάννα Μιχαηλίδου) για όποιον δεν κατάλαβε. Σε περίπτωση που δεν το έκανες για αυτό κι απλά έκατσε, οκ, καλώς έκατσε - για μένα πάρα πολύ καλώς Αγαπημένη ατάκα: "Άβε". Ο Σταμάτης στην αρχή δεν τα κατάφερνε να με τραβήξει, έχω μια φυσική απέχθεια στη γκοθιά βασικά, οπότε δεν έχει να κάνει με τον ήρωα. Είναι όμως τόσο πολύ καλοδουλεμένος που τελικά τον ζεστάθηκα πολύ, τόσο πολύ που νομίζω θα μου λείψει τώρα που μου τελείωσε το βιβλίο. Τέλος, ο γυναικείος χαρακτήρας (η Ράνια) είναι πολύ πιο αδύναμος από τους δύο αντρικούς, αλλά ω! έτσι ακριβώς έπρεπε να είναι! μέχρι και αυτό το θέμα, που στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου θα έλεγε κανείς ότι είναι αδυναμία του συγγραφέα, έρχεται τελικά να εξηγηθεί και να σε πείσει (και πάλι χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια) ότι τα πράγματα έπρεπε να είναι έτσι ακριβώς. Τρίτο, χαίρομαι πάρα πολύ που σε αυτή την συγκεκριμένη ιστορία δε μου έχεις αφήσει τίποτα ανοιχτό. Είναι καλό αυτά τα πράγματα να κλείνουν γιατί οι ήρωες μπορεί να μείνουνε στοιχειωμένοι για πάντα από αυτά που τους συνέβησαν, εμείς που διαβάζουμε όμως δεν πρέπει. Χαίρομαι επίσης που με αφήνεις να ανασάνω στο τέλος . Τέταρτο, τα κατάπια όλα αμάσητα... δεν ξέρω πώς να το θέσω πιο κομψά και χωρίς spoiler, αλλά όλα όμως. Εκεί που το θέμα ήτανε πως οι νεκροί μπορεί να σου λένε και ψέματα -χελόου, όπως και οι ζωντανοί, ε, χαζή Κιάρα;- παίζει να είχα γουρλώσει τα μάτια μου και να το κοίταγα σα χαζή πολλή ώρα. Τη φάση με την Χριστίνα την έπιασα λίιιιγο πριν να μου το πεις, τον πεθαμένο Ιεροκλή στη φάση που άναψε το τσιγάρο, αλλά μετά το ξέχασα μέχρι να μου το πεις . Γενικά, τις έβλεπα τις μπουκιές που ήτανε μαύρες από το πιπέρι, τις έτρωγα και μετά αναρωτιόμουνα γιατί καίγομαι. Αυτό ήτανε για μένα το μεγαλύτερο ατού του βιβλίου: το ότι εξαρχής με είχες και με έκανες ό,τι ήθελες - με χαρακτηριστική άνεση κιόλας. Τα αρνητικά μου: Βρήκα κι εγώ την τελική αναμέτρηση λίγο μεγαλύτερη από ό,τι θα την ήθελα, όμως είναι χορταστική. Με χάλασε επίσης το ότι όλες οι 40άρες σου θα ήτανε κακογερασμένες άμα δεν κάνανε μπότοξ κτλ - αλλά οκ, θα μεγαλώσεις, καρδιά μου, και θα σου περάσει - από ένα σημείο και μετά κάθε που ξανάβγαινε το εκτόπλασμα για να πάρει μορφή και να σπλατεριάσουμε αισθανόμουνα λίγο όπως στον υφαντόκοσμο ("πάλι θα ξεδιπλωθεί αυτό το χαλί, ρε αδερφέ;") και τέλος μου φάνηκε λίιιιγο (αλλά λίιιιγο) λιγοστό το βασικό κίνητρο του Φ. Δεδομένου πάντα ότι η φάση συμβαίνει από τη μία στιγμή στην άλλη. Εγώ βλέπω και το αστυνομικό του όλου θέματος (κυρίως στην υπόθεση Δουληγέρη), και βέβαια, τελικά, δεν βλέπω τα ζευγάρια. Τριάδες υπάρχουνε (και βάλε) ίσως δύο βασικές εμπλεκόμενες τετράδες. Αλλά ναι, το βιβλίο είναι τρόμου και για την ακρίβεια είναι ένα πολύ καλό βιβλίο τρόμου που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα ξένα καλοπληρωμένα αδέρφια του. 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted January 28, 2015 Share Posted January 28, 2015 Ρισπέκτ, επίσης, που κρύβεις και το επίθετο (Ιωάννα Μιχαηλίδου) για όποιον δεν κατάλαβε. Σε περίπτωση που δεν το έκανες για αυτό κι απλά έκατσε, οκ, καλώς έκατσε - για μένα πάρα πολύ καλώς Ummm, elaborate please. :-) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted January 28, 2015 Share Posted January 28, 2015 (edited) Καλωσόρισες Dinosxanthi, σου εύχομαι καλή διαμονή Kιάρα μου, ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο και τα υπέροχα λόγια: το παραπάνω quote είναι το πρώτο ποστ προς εμένα εντός του sff πριν 6μισι χρόνια, σε ένα από τα πολύ πρώτα διηγήματα που είχα γράψει, και το πρώτο που είχα ανεβάσει. Θυμόμουν πάντα ότι ήταν δικό σου, τώρα με την ευκαιρία το ξέθαψα κιόλας Full circle λοιπόν, πάμε για άλλα! Για τον Ιεροκλή, και για να καταλάβει κι ο Μιχάλης που δεν πίνει και καφέ το πρωί οπότε χρειάζεται το elaboration: Στο Long Hog -το διήγημα στην Εφαρμοσμένη Μυθομηχανική- υπάρχει ένα κείμενο στην αρχή για τη Θεσσαλονίκη και τα "φαντάσματά" της, το παρελθόν της δηλαδή. Είναι άσχετο με την ιστορία και το υπογράφει ένας Ι. Ζηνοβιάδης, ένας ας πούμε ιστορικός του occult για τη Θεσσαλονίκη. Ήταν όνομα που το είχα αφήσει Ι. στο φλου, για μετέπειτα χρήση, πάντα τον σκεφτόμουν όμως σαν Ιεροκλή. Σε ένα άλλο διήγημα, το Queen Olga Street 263 που παίζει να είναι κι αυτό θαμμένο σε καποια βιβλιοθήκη τον ονομάζω κιόλας, Ιεροκλή, κι αυτόν και το βιβλίο του απ' όπου είναι το χωρίο. Όταν ξεκίνησα να σχεδιάζω το μυθιστόρημα σκέφτηκα να τον χρησιμοποιήσω. Η ιδέα απορρίφθηκε γρήγορα, αφού ο χαρακτήρας δεν χρειάστηκε, αλλά το όνομα έμεινε. Όταν διάβασαν κάποιοι τα αρχικά drafts, μου είπαν ότι σκέφτονταν για Ιεροκλή, τον ηθοποιό (και φυσικά Θεσσαλονικιό) Ιεροκλή Μιχαηλίδη. Η αλήθεια είναι ότι δεν τον είχα καθόλου στο νου μου, κρατώντας το όνομα μόνο από τον παραπάνω Ι, άλλωστε δεν μοιάζει και με την περιγραφή του χαρακτήρα που δίνω. Θα μπορούσε βέβαια, αλλά δεν. Παρ' όλα αυτά, σε ένα από τα πολύ πρώτα περάσματα του κειμένου, εβαλα το επίθετο στον τάφο της Ιωάννας, σκέφτηκα ότι πολλοί θα συνδύαζαν το Ιεροκλής με το Μιχαηλίδης. Ένα από τα easter eggs του βιβλίου Να σημειωθεί ότι όσο μπορώ κρατάω όλες τις απόψεις, θετικές ή αρνητικές, για όλα όσα γράφω -και χάρη στο διαδίκτυο υπάρχουν γραμμένα- και τα έχω στο νου μου για ό,τι έρχεται μετά. Από την πρώτη στιγμή το έκανα, με βοηθάνε πάντα τα σχόλια, πόσο μάλλον όταν προέρχονται από άτομα που θέλουν να με βοηθήσουν σημειώνοντας σημεία που μπορούν να δουλέψουν καλύτερα. Και σίγουρα δεν θα βγω να διαφωνήσω γιατί δεν μου πέφτει λόγος: είναι αυτό που έχει αφήσει στον αναγνώστη το βιβλίο, εκτός πια κι αν κάτι ξέφυγε και έχω τη δυνατότητα να πω "το λέει εκεί". Κι αυτό αν το κάνω, δεν θα το κάνω δημόσια αν μου δίνεται εναλλακτική. Δεν διαβάζουν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Όμως για αυτό που λες για τις σαραντάρες -και παίρνοντας το θάρρος επειδή είμαστε φίλοι κι έχουμε πιει και 4,5,10 μπύρες- εδώ οφείλω να με υπερασπιστώ γιατί η άποψή μου προσωπικά, και αυτό που περιγράφω στο βιβλίο, δεν έχει καμία σχέση με την γεύση που σου έμεινε. Όλα τα παρακάτω είναι από το βιβλίο: Η Καλίνα είναι και περιγράφεται ως μια χαρά όμορφη γυναίκα στα σχεδόν 40 της, αφού μιλάμε για κάποια που είχε το σώμα και ήθελε να γίνει μοντέλο. Απλά γυμνάζεται και προσέχει, όμως -αν και λεει ότι οκέι, της αρέσει αυτό που βλέπει στον καθρέφτη- θα ήθελε να είναι όπως ήταν πριν είκοσι χρόνια. Δεν θα ήθελε να μοιάζει με κάποια εικοσάρα, αλλά με την ίδια όπως ήταν τότε, γιατί εκεινα τα χρόνια και όσα μπορούσε να κάνει είναι ένα χαμένο όνειρο για την ίδια. Η απώλεια είναι το κεντρικό θέμα του βιβλίου και υπάρχει σε όλους μα όλους τους χαρακτήρες, με τον έναν τρόπο ή τον άλλον. Όσο για την Ντέμη, είναι ξεκάθαρα δικό της ψυχολογικό ζήτημα -καμία σχέση με το σκεπτικό της Καλίνας που έγραψα επάνω- εχει τον εαυτό της στα εικοσικάτι της σε τεράστια φωτογραφία καδραρισμένη στο σαλόνι, αφού φτάνει να μην θέλει να κλάψει για να μην κάνει ρυτίδες. Είναι ένα από τα προβλήματά της που δένει με τον χαρακτήρα της, κι ένα από τα πολλά προβλήματα που έχουν όλοι μέσα στο βιβλίο. Όμως είναι μόνο δικές της σκέψεις -όπως και της Καλίνας- και δεν αναφέρει τίποτα ο αφηγητής σαν αντικειμενικός αφηγητής. Όπως ο Σταμάτης λέει "ένας γέρος" για τον Δουληγέρη και ο Ιεροκλής λέει "ε, όχι και γέρος, νεότατος, 61 χρονών". Αν κρατήσεις την άποψη του ενός, 61= γέρος. Αν κρατήσεις του άλλου, 61= νεότατος. Εγώ δεν υπάρχω πουθενά μέσα στη συζήτηση. Το ίδιο ισχύει και για τις κοπέλες και τα προβλήματά τους, που δεν είναι και λίγα. Ευκαιρία για κουβέντα, με βάση το παραπάνω: δεν είναι σωστό και δεν είναι και ρεαλιστικό όλες οι γυναίκες να είναι τέλειες γυναικάρες, αν και το βλέπουμε πια τόσο μα τόσο συχνά στην πλειοψηφία της λογοτεχνίας που διαβάζουμε. Δεν μιλάω τώρα για σινεμα κλπ, μένω στα βιβλία. Στο 95% τους είναι άψογες και υπέροχες, ένας στρατός από Μόνικες Μπελούτσι. Είναι κάτι που το παρατηρώ ενεργά τα τελευταία 2,3 χρόνια και ειλικρινά, προσπαθώ να το αποφύγω όπου δεν χρειάζεται. Από αυτό το βιβλίο -που γράφτηκε το 2012- κι ακόμα περισσότερο σ' αυτά που έρχονται. Edited January 28, 2015 by DinMacXanthi 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted January 28, 2015 Author Share Posted January 28, 2015 . Όταν διάβασαν κάποιοι τα αρχικά drafts, μου είπαν ότι σκέφτονταν για Ιεροκλή, τον ηθοποιό (και φυσικά Θεσσαλονικιό) Ιεροκλή Μιχαηλίδη. Και ανησυχούσα ότι ήμουν ο μόνος που φανταζόμουν τη φάτσα του τηλεοπτικού Μπέκα όταν διάβαζα τις σκηνές του Ιεροκλή... 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted January 28, 2015 Share Posted January 28, 2015 Δεν ήσουν! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted January 28, 2015 Share Posted January 28, 2015 Καλωσόρισες Dinosxanthi, σου εύχομαι καλή διαμονή Α. Kιάρα μου, ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο και τα υπέροχα λόγια: το παραπάνω quote είναι το πρώτο ποστ προς εμένα εντός του sff πριν 6μισι χρόνια, σε ένα από τα πολύ πρώτα διηγήματα που είχα γράψει, και το πρώτο που είχα ανεβάσει. Θυμόμουν πάντα ότι ήταν δικό σου, τώρα με την ευκαιρία το ξέθαψα κιόλας Full circle λοιπόν, πάμε για άλλα! Β. Όμως για αυτό που λες για τις σαραντάρες -και παίρνοντας το θάρρος επειδή είμαστε φίλοι κι έχουμε πιει και 4,5,10 μπύρες- εδώ οφείλω να με υπερασπιστώ γιατί η άποψή μου προσωπικά, και αυτό που περιγράφω στο βιβλίο, δεν έχει καμία σχέση με την γεύση που σου έμεινε. Όλα τα παρακάτω είναι από το βιβλίο [...] Γ. Ευκαιρία για κουβέντα, με βάση το παραπάνω: δεν είναι σωστό και δεν είναι και ρεαλιστικό όλες οι γυναίκες να είναι τέλειες γυναικάρες, αν και το βλέπουμε πια τόσο μα τόσο συχνά στην πλειοψηφία της λογοτεχνίας που διαβάζουμε. Δεν μιλάω τώρα για σινεμα κλπ, μένω στα βιβλία. Στο 95% τους είναι άψογες και υπέροχες, ένας στρατός από Μόνικες Μπελούτσι. Είναι κάτι που το παρατηρώ ενεργά τα τελευταία 2,3 χρόνια και ειλικρινά, προσπαθώ να το αποφύγω όπου δεν χρειάζεται. Από αυτό το βιβλίο -που γράφτηκε το 2012- κι ακόμα περισσότερο σ' αυτά που έρχονται. Α. Όου χεχε Β. Άντε καλέ που πρέπει να σε υπερασπιστείς Ναι, οκ, ενδεχομένως (και για τους ίδιους λόγους) να το έθεσα κάπως άκομψα (οπότε γι' αυτό και να εγέρθηκε η υπεράσπιση), αλλά συμφωνώ απόλυτα μαζί σου: όλα αυτά που λες όντως είναι μέσα στο βιβλίο και μάλλον δουλεύουν και έτσι ακριβώς, γιατί τα θυμάμαι. Τίποτα από αυτά δηλαδή δεν μου πέρασε απαρατήρητο (και δεν φημίζομαι για τη μνήμη μου). Δεν ξέρω είναι η αλήθεια κι εγώ γιατί έμεινα με αυτή τη γεύση, ίσως επειδή ήτανε μόνο οι δυο τους κι οι χαρακτήρες τους πατούσαν στην ίδια ματαιοδοξία με, βεβαίως, εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα. Πάντως δεν εννοούσα ούτε οι χαρακτήρες δεν είναι καλοί ως έχουν, είναι μια χαρά κι εξυπηρετούν τους σκοπούς για τους οποίους βρίσκονται εκεί εξίσου καλά. Αυτό δεν ήτανε κάτι που το σκέφτηκα καν στη φάση που διάβαζα το βιβλίο, ήταν μια αίσθηση που μου έμεινε μετά από αυτό κι αν κάποια στιγμή μπορέσω να στην εξηγήσω καλύτερα θα το κάνω. Γ. Όχι, και βέβαια δεν είναι. Και η αλήθεια είναι (ειδικά το φάντασυ βασικά) είναι πολύ μπουκωμένο από αιθέρια πλάσματα και πανέμορφες πολεμίστριες. Όμως, στα άλλα είδη, ας πούμε στον πραγματικό κόσμο, δεν υπάρχουνε πια άσχημες γυναίκες (=θέση δική μου) υπάρχουν μόνο άφτιαχτες γυναίκες (και δεν εννοώ τα μπότοξ εδώ, εννοώ γυναίκες που έχουν παραμελήσει τον εαυτό τους). Και αυτή τη θέση μου, μάλλον τη συμμερίζεσαι γιατί εγώ τη βλέπω και μέσα από το βιβλίο. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mictantecutli Posted February 18, 2015 Share Posted February 18, 2015 Το ξεκινησα πριν μια ωρα. Θα ηθελα να πω οτι το εχω "ρουφηξει", αλλα μαλλον αυτο με "ρουφαει"! Ελπιζω σε αναλογη συνεχεια και τελος. υ.γ. δεν εχω διαβασει κανενα σχολιο, για να αποφυγω τυχον σποηλερς. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mictantecutli Posted February 18, 2015 Share Posted February 18, 2015 Το τελειωσα. Μονο μπραβο εχω να πω στον συγγραφεα. Συμφωνω με ολα τα θετικα που εχετε επισημανει οπως και με καποια κλισε, τα οποια ομως δεν με ενοχλησαν καθολου. Αγαπαμε κλισε. Δυο ενστασεις/ερωτησεις/παρατηρησεις εχω μονο. Αλλα επειδη απο το κινητο δεν μπορω να βαλω σποηλερ, θα επιστρεψω σε λιγες μερες που θα εχω υπολογιστη. 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted February 18, 2015 Share Posted February 18, 2015 (edited) Το ξεκινησα πριν μια ώρα. Το τελειωσα. Πέρα απ' oτιδήποτε άλλο, θεωρώ αυτούς τους BladeRunnerικούς χρόνους μεγάλο κομπλιμέντο για το βιβλίο Ευχαριστώ πολύ, Θανάση! Edited February 18, 2015 by DinMacXanthi 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.