MadnJim Posted December 15, 2014 Share Posted December 15, 2014 (edited) Όνομα Συγγραφέα: MADnJIM Είδος: Troll story Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: Περίπου 1160 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Ελπίζω να σας αρέσει.. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Η ΛΗΣΤΕΙΑ.. Ο εγκέφαλος ήταν ο Γιώργος, αυτός σκέφτηκε κάθε λεπτομέρεια του σχεδίου και το παρουσίασε και στους δύο κολλητούς του φίλους, τον Κώστα και τον Γιάννη. Είχε μελετήσει με προσοχή τα πάντα, είχε φτιάξει σχεδιαγράμματα, είχε σημειώσει χρόνους, είχε βρει διεξόδους διαφυγής. Ήταν απλό και συνάμα πανέξυπνο. Θα χτυπούσαν μεσημέρι, που όλοι θα κοιμούνταν. Θα περίμεναν να φύγει και η μεσόκοπη κυρία Ιουλία που φρόντιζε την πλούσια οικογένεια, και μετά θα μπαίνανε μέσα από το παράθυρο της πίσω αυλής. Από κει θα φεύγανε πάλι μετά, θα βγαίνανε στον παράδρομο της εθνικής, και θα εξαφανίζονταν με τη λεία τους στο πάρκο πίσω από την εκκλησία. Αποφάσισαν από κοινού πως η καλύτερη μέρα ήταν η Κυριακή. Από το πρωί μαζεύτηκαν στο γκαράζ στο σπίτι του Κώστα και ανακεφαλαίωσαν άλλη μια φορά το σχέδιο. Ήταν ζωτικής σημασίας να ξέρει πολύ καλά ο καθένας τον ρόλο του, με ακρίβεια δευτερολέπτου, αλλιώς δεν είχαν καμία ελπίδα να πετύχουν. Ο Γιάννης στις τρεις και μισή ακριβώς θα πήγαινε και θα καθόταν στο πεζουλάκι απέναντι από την πίσω αυλή της βίλας, και αποστολή του ήταν μόνο να κρατάει τσίλιες γιατί ήταν λίγο ευτραφής και δεν έκανε για να καβαλάει περβάζια, ή για να τρέχει σε περίπτωση που τους πέρνανε χαμπάρι. Ο Κώστας που ήταν ο πιο δυνατός από τους τρεις θα σήκωνε στους ώμους του τον Γιώργο για να φτάσει στο παράθυρο που θέλανε, που είχε κρατήσει για τον εαυτό του το πιο δύσκολο μέρος, να μπει, να κλέψει και να ξαναβγεί αθέατος. Στις τρεις και πέντε είδανε την κυρία Ιουλία να βγαίνει από τη μονοκατοικία και να πηγαίνει όπως πάντα στη στάση του αστικού λεωφορείου στο επόμενο τετράγωνο για να γυρίσει σπίτι της. Είχε φτάσει η ώρα. Ή τώρα ή ποτέ. Ένα σιγανό ψιλόβροχο άρχισε, και για λίγο συζήτησαν την πιθανότητα της ακύρωσης γιατί ο Γιάννης ήταν ήδη κρυωμένος και ανησυχούσε που θα καθόταν στο πεζούλι μέσα στη βροχή, αλλά σύντομα τον έπεισαν οι άλλοι δύο ότι άξιζε το ρίσκο. Τρεις και μισή ακριβώς ήταν στη θέση του, τυλιγμένος καλά μ' ένα κίτρινο αδιάβροχο με κουκούλα, κάνοντας δήθεν τον αδιάφορο ενώ προσπαθούσε να δει τριγύρω οποιαδήποτε κίνηση που θα έβαζε σε κίνδυνο το σχέδιο. Ο Γιώργος με τον Κώστα πήδηξαν το φράχτη και μπήκαν στην πίσω αυλή. Κρύφτηκαν για λίγα λεπτά στις ζαρντινιέρες με τις τριανταφυλλιές δίπλα στο μπάρμπεκιου προσπαθώντας να σιγουρευτούν ότι όλη η οικογένεια μέσα είχε αποσυρθεί για τη μεσημεριανή τους σιέστα. Όταν ένιωσαν αρκετή αυτοπεποίθηση ξεμύτισαν και έτρεξαν σκυφτοί μέχρι το παράθυρο. Αμέσως ο Κώστας έκανε σκαλοπάτι με τα χέρια του κι ο Γιώργος πάτησε και τεντώθηκε μέχρι που έφτασε το περβάζι. Ο Κώστας τότε τον σήκωσε με όλη του τη δύναμη, κι αυτός έσπρωξε το παραθυρόφυλλο να ανοίξει. Μάταια, ήταν κλειστό! Ξανάσπρωξε, αλλά τίποτα. Δεν υπήρχε τρόπος να το ανοίξει χωρίς να κάνει θόρυβο. Έκανε νόημα στον Κώστα να τον κατεβάσει, και του εξήγησε ψιθυριστά το πρόβλημά τους. Είχε προσέξει και την παραμικρή λεπτομέρεια, αλλά δεν του είχε περάσει καθόλου από το μυαλό το προφανέστερο, ότι μια τέτοια βροχερή μέρα το παράθυρο θα ήταν σίγουρα κλειστό. Η βροχή είχε δυναμώσει, έτσι αποτραβήχτηκαν στο υπόστεγο του γκαράζ για να αποφασίσουν τι θα κάνουν. Ο Γιάννης στο μεταξύ έτρωγε τη μπόρα τρεμουλιάζοντας. Ο πυρετός του είχε ανέβει αρκετά μέσα στην υγρασία. Κοίταζε με αγωνία να δει τους φίλους του να βγαίνουν από την πίσω αυλή, και είχε αρχίσει να ανησυχεί που αργούσαν περισσότερο απ' όσο είχαν υπολογίσει στο σχέδιο. Όταν πήγε τέσσερις ακριβώς αποφάσισε ότι κάτι πήγε στραβά και ξεκίνησε να πάει να δει ο ίδιος τι έγινε. Ο Γιώργος και ο Κώστας αφού διαφώνησαν αρκετά για το αν έπρεπε να συνεχίσουν και με ποιο τρόπο, τελικά κατέληξαν ότι το πιο έξυπνο θα ήταν να προσπαθήσουν να ανοίξουν το παράθυρο. Ο θόρυβος της βροχής θα κάλυπτε τους δικούς τους ήχους, ή κάπως έτσι το φαντάστηκαν ότι θα γινόταν. Άκουσαν τη φωνή του Γιάννη όμως που τους φώναζε χαμηλόφωνα έξω από το φράχτη και φοβήθηκαν ότι θα τους καταλάβουν, έτσι αφού κοιτάχτηκαν πρώτα πετάχτηκαν κι οι δυο έξω στη βροχή και τρέχοντας διασχίσανε τη μικρή αυλή και αρπάχτηκαν από το φράχτη. Πήδηξαν έξω και τρέξανε μέχρι πιο κάτω σε μια πυλωτή όπου και σταμάτησαν λαχανιασμένοι να ανασυνταχτούν και να δουν τι θα κάνουν. Ο Γιάννης επέμεινε ότι πρέπει να το αναβάλουν. Το κρύωμά του πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και έτρεμε ολόκληρος. Οι άλλοι δύο όμως το είχαν πάρει εγωιστικά και δεν ήθελαν ούτε να ακούσουν να τα παρατήσουν τώρα που ήταν τόσο κοντά. Στις πέντε παρά εικοσιπέντε αποφάσισαν τελικά ο Γιάννης να μείνει εκεί στην πυλωτή όπου θα ήταν προφυλαγμένος από τη βροχή, ενώ αυτοί θα επέστρεφαν στη βίλα και θα προσπαθούσαν ή να ανοίξουν το παράθυρο, ή να βρουν κάποια άλλη πρόσφορη είσοδο. Και πάλι πήδηξαν τον φράχτη, και πάλι κρύφτηκαν για λίγο στα λουλούδια δίπλα στο μπάρμπεκιου, και τελικά πάλι ο Κώστας σήκωσε τον Γιώργο για να φτάσει το περβάζι του κλειστού όπως αποδείχτηκε για κακή τους τύχη παραθύρου. Ο Γιώργος ήταν αποφασισμένος. Έβγαλε το μπουφάν του, το τύλιξε γύρω από τον αγκώνα του, και με ένα απότομο χτύπημα έκανε θρύψαλα το τζάμι ακριβώς όπως είχε δει πρόσφατα να κάνουν σε μία ταινία. Γρήγορα έβαλε το χέρι του μέσα και τράβηξε το σύρτη. Άνοιξε το παράθυρο και γλίστρησε μέσα ήσυχα. Ήταν στη βιβλιοθήκη της βίλας. Πήγε πατώντας στις μύτες των ποδιών του μέχρι την πόρτα και κόλλησε το αυτί του για να ακούσει αν κάποιος ξύπνησε από τον ήχο του σπασμένου τζαμιού. Όταν ικανοποιήθηκε άνοιξε απαλά και πέρασε στο χολ. Ήξερε καλά που να πάει, το είχε μελετήσει ώρες το σχέδιο. Ο Κώστας με τη βροχή να τον μουσκεύει μέχρι το κόκαλο, και την αδρεναλίνη να κάνει την καρδιά του να χτυπάει τρελά στο στήθος του, περίμενε κρυμμένος κάτω από το παράθυρο να επιστρέψει ο φίλος του με τη λεία τους. Όταν άκουσε ξαφνικά την πόρτα του γκαράζ να ανοίγει τρίζοντας πάγωσε στη θέση του! Δεν ήξερε τι να κάνει, αν έφευγε θα παρατούσε τον φίλο και συνεργό του. Αν έμενε κινδύνευε να βγει αυτός που άνοιξε την πόρτα και να τον δει εκεί κάτω από το σπασμένο παράθυρο να περιμένει μέσα στη βροχή. Χώθηκε πίσω από μια τριανταφυλλιά και κράτησε την ανάσα του φοβισμένος, μέχρι που είδε τον Γιώργο να ξεμυτίσει προσεκτικά. Ο Γιάννης είδε τους δυο φίλους του να βγαίνουν από την κεντρική είσοδο τρέχοντας σαν να τους κυνηγούσε ο διάβολος. Άρχισε κι αυτός να τρέχει μαζί τους, και δυο τετράγωνα πιο κάτω μπήκαν σε μια άλλη αυλή και κρύφτηκαν. Ο Γιώργος μόλις βρήκε την ανάσα του κοίταξε τους δύο συνεργούς και φίλους του και χαμογέλασε θριαμβευτικά. Τα είχε καταφέρει! Έβγαλε από το μπουφάν του το βάζο με τη σπιτική μαρμελάδα και τους το έδειξε με το ύφος του νικητή. Αμέσως το άνοιξαν και με τα δάχτυλά τους άρχισαν να τρώνε λαίμαργα, η μαμά του έφτιαχνε τα καλύτερα γλυκά στη γειτονιά, όλοι το παραδέχονταν αυτό! Το μόνο που έμενε ήταν να βρει μια καλή δικαιολογία για το σπασμένο τζάμι όταν θα γύρναγε σπίτι. Δεν θα την γλύτωνε την τιμωρία ο δωδεκάχρονος, αλλά άξιζε όμως τον κόπο!..- By MADnJIM Edited December 15, 2014 by MadnJim 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted December 15, 2014 Share Posted December 15, 2014 Χαχαχαχαχαχαχα! Τι λέγαμε για ανατροπές; Αυτή ήταν για να σκας ένα χαμόγελο και να θυμάσαι σκανταλιές. "Μαμά μπήκανε κλέφτες, δεν πήρανε τίποτα, μόνο τη μαρμελάδα!" 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted December 15, 2014 Share Posted December 15, 2014 Πλάκα είχε! Αλλά έπρεπε να καταστρώσουν τέτοιο στρατήγημα μόνο και μόνο για να μπορέσουν να βγάλουν ένα βάζο σπιτική μαρμελάδα -από το ίδιο το σπίτι του δράστη; Δεν μπορούσε μόνος του να την τσακίσει μέσα στη νύχτα; Να τη χώσει σε κανένα σχολικό σακίδιιο και να την απολαύσουν στην αυριανή τους κοπάνα; Εννοώ προφανώς το έκανες για να λειτουργήσει ανατρεπτικά -δεν ήταν ληστές αλλά λαίμαργοι πιτσιρικάδες -αλλά έτσι κι αλλιώς αυτό το ψυλλιαζόμαστε. Ληστής κανονικός δεν χτυπάει μέρα μεσημέρι. Όσο και αν κοιμούνται όλοι, όσο σίγουρος και αν είναι, ούτε άδειο σπίτι δεν χτυπάει ο επαγγελματίας μέρα μεσημέρι μην και τον πάρουν μυρωδιά οι γείτονες. Δυστυχώς μας έχουν ληστέψει κανά δύο φορές και ξέρω... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted December 15, 2014 Author Share Posted December 15, 2014 Χαχαχαχα, William φίλε η ατάκα στα εισαγωγικά με έλιωσε!! Ειρήνη έχεις δίκιο σ' αυτά που λες, αλλά την ίδια στιγμή όχι απόλυτα. Είναι μία από τις ιστορίες μου που μόνο σκοπό έχουν την πλάκα και το γέλιο, γι' αυτό και τις λέω troll stories. Θα βρεις κι άλλες εδώ παρόμοιες που έχω ανεβάσει. Φυσικά και δεν χρειαζόταν να διαρρήξει το ίδιο του το σπίτι, θα μπορούσε για παράδειγμα να μπει κύριος από την πόρτα και να φύγει πάλι κύριος, αλλά τα πιτσιρίκια με τα δικά τους μάτια το βλέπουν και λίγο σαν περιπέτεια, και βέβαια -το σημαντικότερο- δεν θα είχε πλάκα! Από την άλλη, στο σοβαρό μέρος με τις αληθινές ληστείες (και λυπάμαι πραγματικά που έχεις τέτοια εμπειρία, ούτε καν να το φανταστώ δεν μπορώ το πως θα ένιωθα αν κάποιος έμπαινε μέσα στο σπίτι μου), στη γειτονιά μου μπήκαν σε σπίτι μέρα μεσημέρι και το σήκωσαν, ενώ μάλιστα η κυρία του σπιτιού ήταν ακριβώς δίπλα κι έπινε καφέ με τη γειτόνισσα! Δε νομίζω να υπάρχει κάποιο στάνταρ σ' αυτό, είναι μη σου τύχει που λέμε. Χαίρομαι πολύ που διασκεδάσατε παιδιά, αλήθεια χαίρομαι!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
enas thanos Posted October 18, 2015 Share Posted October 18, 2015 Χαχαχαχα καθώς το διάβαζα ήμουν έτοιμος να γράψω διάφορες παρατηρήσεις όπως μα καλά πήγαιναν για ληστεία κι ο άλλος φοβόταν μην κρυώσει στη βροχή; Αλλά το τέλος ήταν όλα τα λεφτά 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted October 18, 2015 Author Share Posted October 18, 2015 Χαχαχα, μάλλον δεν το περίμενες, ε; Χαίρομαι που διασκέδασες φίλε μου, σ' ευχαριστώ για το σχόλιο, ελπίζω να βρεις κι άλλες ιστορίες μου που να σου αρέσουν και να περάσεις ευχάριστα τον αναγνωστικό σου χρόνο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted October 24, 2015 Share Posted October 24, 2015 Τι τρολ είναι αυτή η ιστορία δεν περιγράφεται. Τι τρελό φινάλε! χαχαχα 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted October 31, 2015 Share Posted October 31, 2015 Πολύ ωραία ιστορία με ανατροπή που σου προκαλεί χαμόγελα. Ωραία προσπάθεια. Μου θύμισε αυτό εδώ το κείμενο μου: http://community.sff.gr/topic/15471-%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BA%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CF%87%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%8D/ 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
GeorgeDamtsios Posted November 1, 2015 Share Posted November 1, 2015 (edited) Σπύρο καλησπέρα. Λοιπόν, το ομολογώ. Δεν το είδα στιγμή να έρχεται! Θεώρησα ότι είχα να κάνω με ατζαμήδες ή έστω πρωτάρηδες ληστές. Αλλά... αυτό! Για να το πούμε λοιπόν και σε πιο χαλαρό ύφος: Άντε γεια. Με τρόλαρες κανονικά! Σε ένα γενικότερο σχόλιο, μιας και έχω διαβάσει αρκετές ακόμη ιστορίες σου (ασχέτως που σχεδόν πάντα παλεύω με τα δευτερόλεπτα για να τις απαντήσω), διαπιστώνω ότι τα πας εξαιρετικά στα χιουμουριστικά σου κείμενα. Είναι όλα τους ένα κι ένα. Και σου αξίζουν τα εύσημα γι' αυτό, γιατί το χιούμορ θέλει πραγματικά μαεστρία για να αποδοθεί σωστά. Well done! Και ένα ακόμη πιο γενικό σχόλιο. Αν και -φυσικά- δεν υπάρχει κανόνας για το πότε ακριβώς κινδυνεύουμε να μας ληστέψουν, ειδάλλως θα ήμασταν εκεί για να το αποτρέψουμε, οι πιθανότητες σχετίζονται αρκετά με το μέρος στο οποίο διαμένουμε. Στα κεντρικά και πολυσύχναστα σημεία, οι ληστές χτυπούν μέρα. Συνήθως το πρωί 9-11 και το απόγευμα 6-8. Εκείνη την ώρα, σε μέρη με πληθυσμό 20000 κατοίκων και πάνω, είναι άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Αν ξέρουν ότι λείπεις από το διαμέρισμά σου, θα φτάσουν εύκολα μέχρι εκεί επειδή ο γείτονας που θα τους δει να μπαίνουν στην πολυκατοικία θα νομίσει ότι πάνε στον 3ο ή στον 5ο όροφο αντί σε σένα. Σε μικρότερα μέρη και στις μονοκατοικίες, μπουκάρουν συνήθως 4 με 6 το πρωί. Εκεί οι γείτονες ξέρουν ότι ''αυτοί είναι άγνωστοι'', οπότε οι ληστές επιδιώκουν να τους πιάσουν στον ύπνο. Τέλος, στατιστικά, οι περισσότερες ληστείες στην Ελλάδα γίνονται πρωί. Επίσης, έχουν και καλύτερα ποσοστά επιτυχίας από τις βραδυνές! Εγώ πάντως είμαι μέρα νύχτα-σπίτι μου και δεν κοιμάμαι ποτέ, οπότε μην έρθεις να με κλέψεις! Edited November 1, 2015 by GeorgeDamtsios 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted November 1, 2015 Author Share Posted November 1, 2015 Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια παιδιά, χαίρομαι που περάσατε καλά. Τι τρολ είναι αυτή η ιστορία δεν περιγράφεται. Τι τρελό φινάλε! χαχαχα Το λέει και στην ούγια Κώστα, "troll story". Να' σαι καλά φίλε μου. Πολύ ωραία ιστορία με ανατροπή που σου προκαλεί χαμόγελα. Ωραία προσπάθεια. Μου θύμισε αυτό εδώ το κείμενο μου: http://community.sff.gr/topic/15471-%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BA%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CF%87%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%8D/ Υπέροχη η ιστορία σου στο λινκ Γιάννη, και πώς να μην σου τη θυμίσει η δική μου! Σπύρο καλησπέρα. Λοιπόν, το ομολογώ. Δεν το είδα στιγμή να έρχεται! Θεώρησα ότι είχα να κάνω με ατζαμήδες ή έστω πρωτάρηδες ληστές. Αλλά... αυτό! Για να το πούμε λοιπόν και σε πιο χαλαρό ύφος: Άντε γεια. Με τρόλαρες κανονικά! Σε ένα γενικότερο σχόλιο, μιας και έχω διαβάσει αρκετές ακόμη ιστορίες σου (ασχέτως που σχεδόν πάντα παλεύω με τα δευτερόλεπτα για να τις απαντήσω), διαπιστώνω ότι τα πας εξαιρετικά στα χιουμουριστικά σου κείμενα. Είναι όλα τους ένα κι ένα. Και σου αξίζουν τα εύσημα γι' αυτό, γιατί το χιούμορ θέλει πραγματικά μαεστρία για να αποδοθεί σωστά. Well done! Και ένα ακόμη πιο γενικό σχόλιο. Αν και -φυσικά- δεν υπάρχει κανόνας για το πότε ακριβώς κινδυνεύουμε να μας ληστέψουν, ειδάλλως θα ήμασταν εκεί για να το αποτρέψουμε, οι πιθανότητες σχετίζονται αρκετά με το μέρος στο οποίο διαμένουμε. Στα κεντρικά και πολυσύχναστα σημεία, οι ληστές χτυπούν μέρα. Συνήθως το πρωί 9-11 και το απόγευμα 6-8. Εκείνη την ώρα, σε μέρη με πληθυσμό 20000 κατοίκων και πάνω, είναι άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Αν ξέρουν ότι λείπεις από το διαμέρισμά σου, θα φτάσουν εύκολα μέχρι εκεί επειδή ο γείτονας που θα τους δει να μπαίνουν στην πολυκατοικία θα νομίσει ότι πάνε στον 3ο ή στον 5ο όροφο αντί σε σένα. Σε μικρότερα μέρη και στις μονοκατοικίες, μπουκάρουν συνήθως 4 με 6 το πρωί. Εκεί οι γείτονες ξέρουν ότι ''αυτοί είναι άγνωστοι'', οπότε οι ληστές επιδιώκουν να τους πιάσουν στον ύπνο. Τέλος, στατιστικά, οι περισσότερες ληστείες στην Ελλάδα γίνονται πρωί. Επίσης, έχουν και καλύτερα ποσοστά επιτυχίας από τις βραδυνές! Εγώ πάντως είμαι μέρα νύχτα-σπίτι μου και δεν κοιμάμαι ποτέ, οπότε μην έρθεις να με κλέψεις! Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Γιώργο. Μου αρέσει πολύ το χιούμορ, και η σκέψη ακόμα ότι μπορεί να κατάφερα να προσφέρω λίγο γέλιο με κάνει πολύ χαρούμενο. Να 'σαι καλά φίλε μου. Α! Και μην ανησυχείς μην σε κλέψω, έχω βάλει κάτι κιλάκια τελευταία και δεν είμαι να σκαρφαλώνω σε παράθυρα. Γεράματα... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.