Συνέντευξη με τον Κωνσταντίνο Κέλλη - "Νεκρή Γραμμή" (2014)

[RObiN-HoOD]

RObiN-HoOD: Καλημέρα, καλησπέρα, είμαστε άλλη μια φορά στο "Βελάκια με πένες" .

 

Σήμερα έχουμε προσκεκλημένο τον συγγραφέα Κωνσταντίνο Κέλλη (DinMacXanthi) για το νέο του βιβλίο Νεκρή Γραμμή σε μια συνέντευξη με το Γιώργο τον βιβλιοφάγο (BladeRunner) στο ρόλο του και πάλι incognito δημοσιογράφου  για λογαριασμό του SFF.gr (τελικά όμως όλοι σε αναγνωρίζουν Blade )

 

Ευχαριστούμε και τους δυο και without further ado περνάμε στο ζουμί!

 

BladeRunner: Κωνσταντίνε, συγχαρητήρια για το πρώτο σου μυθιστόρημα. Πότε σου ήρθε η έμπνευση να γράψεις το Νεκρή Γραμμή; Πότε το ξεκίνησες;

Ευχαριστώ πολύ, Μπλέηντ άγνωστε δημοσιογράφε. Η έμπνευση για την συγκεκριμένη ιστορία, μια ιστορία τρόμου με αστυνομικές πινελιές στην Θεσσαλονίκη, μου ήρθε το φθινόπωρο του 2011. Είχα ολοκληρώσει τρία μυθιστορήματα πριν από αυτό –τα οποία δεν τα θεωρώ κάτι παραπάνω από πρωτόλεια και προσωπικές ασκήσεις– αλλά κάτι ήταν διαφορετικό στη συγκεκριμένη ιστορία. Από την ώρα που ήρθε στο μυαλό μου μέχρι και την ώρα που τελείωσε αρκετούς μήνες αργότερα, ήταν όλη εκεί. Αφού με μπρίζωσε για τα καλά ο Μιχάλης Μανωλιός –που ξεχωριστά από εμένα του είχανε μπει κι εκείνου φυτίλια να γράψει μυθιστόρημα, όπως και συνέβη– είπα ή τώρα ή ποτέ. Το πλάνο και ο σκελετός στηνόταν όλο εκείνο το φθινόπωρο, με κέντρο το τηλέφωνο που βλέπετε στο εξώφυλλο. Την  1^η Ιανουαρίου του 2012 ξεκίνησε η γραφή του.

 

BladeRunner:  Ένα τούβλο σαν και αυτό φαντάζομαι ότι χρειάζεται πολλή δουλειά. Ποια ήταν η καθημερινότητά σου κατά την διάρκεια της συγγραφής του;

Η συγγραφή πήρε 122 sessions όπως τις ονόμαζα, αν πιστέψω τα 122 αριθμημένα αρχεία που έχω ακόμη σωσμένα στον υπολογιστή. Το νο.1 είναι 890 λέξεις και το νο.122 λέει 108.000 Η αλήθεια είναι ότι σκόπευα να τελειώσω την πρώτη γραφή σε λιγότερο από έξι μήνες για να μην χαθεί η ιδέα από το μυαλό μου. Ο μίνιμουμ στόχος ήταν οι 650 λέξεις την ημέρα, κάθε μέρα. Είχα την καλή τύχη να είναι στρωμένη η τότε δουλειά μου στις αρχές του 2012. Ήξερα ότι έπρεπε να είμαι στη δουλειά στις 14:30 και θα επέστρεφα σπίτι γύρω στις 20:00. Οπότε όλα τα πρωινά των πρώτων μηνών του 2012, το τετράωρο από τις 10:00 ως τις 14:00 δινόταν στο γράψιμο του βιβλίου. Κάποιες φορές και τα απογεύματα. Βέβαια η ιστορία δεν ήθελε να μείνει μέσα στο κεφάλι μου, και ξαφνικά οι 650 γίνονταν 1500 και 2000 κάθε μέρα, ώσπου την 13^η βδομάδα –και κάπου εκεί ο Μιχάλης έβριζε και ζητωκραύγαζε συγχρόνως– δηλαδή το πρώτο δεκαήμερο του Απριλίου, το βιβλίο σταμάτησε στις 108.000 λέξεις. Περίπου 1000 λέξεις την ημέρα. Η συγγραφή του πήρε τρεις μήνες και κάτι ψιλά, και αναγνωρίζω κι εγώ ο ίδιος ότι ήταν εξωφρενική η ταχύτητα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τελείωσε εκεί. Μακάρι ένα βιβλίο να ολοκληρωνόταν απλά γράφοντας τη λέξη «Τέλος» και να πήγαινες απλά στο επόμενο. Τέλος πάντων, όπως έχει πει κι ο G.R.R. Martin καλύτερα να «έχεις γράψει» παρά να «γράφεις».

Από εκείνο τον Απρίλιο του 2012 μέχρι και τον Οκτώβρη που μόλις αφήσαμε πίσω μας, (2μισι χρόνια από το γράψιμο της λέξης «τέλος») το βιβλίο δουλευόταν με κάποια αναγκαία διαλλείματα – μεγαλύτερα εκ των οποίων ήταν η στρατιωτική θητεία μου και η τελική επιμέλεια της συλλογής μου που κυκλοφόρησε τα περασμένα Χριστούγεννα. Στην πορεία αυτή ήταν αρωγοί:

Το 2012 κάποιοι επίλεκτοι φίλοι που έχω την τύχη να ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν.

Το 2013 οι λογοτεχνικοί μου πράκτορες.

Και τέλος, το 2014 οι Επαγγελματίες με κεφαλαίο Ε των εκδόσεων Κλειδάριθμος που πίστεψαν κι έδωσαν χρόνο και δουλειά στο βιβλίο που ειλικρινά ούτε εγώ δεν φανταζόμουν. Φαίνεται στο τελικό αποτέλεσμα όλη αυτή η φροντίδα.

 

BladeRunner: Η αρχική σου ιδέα για την πλοκή έχει καμία σχέση με το τελικό αποτέλεσμα; Ήξερες δηλαδή πως περίπου θα καταλήξει η όλη ιστορία, ή «βλέποντας και κάνοντας»;

Στη συγγραφή δεν υπάρχει καλύτερη περιγραφή από το «αυτοσχεδιασμός βάσει σεναρίου». Το σχεδιάγραμμα κι ο σκελετός υπήρχαν αλλά δεν ήταν σελίδες επί σελίδων. Ήξερα από την αρχή την ιστορία που θέλω να πω και δεν έκανα αλλαγές στην πλοκή όσο προχωρούσε. Το μόνο που άλλαξε σ’ αυτόν τον τομέα από την πρώτη γραφή στο τελικό αποτέλεσμα είναι η σειρά που δίνονται κάποια γεγονότα.  Είχα στον νου μου το παρελθόν του εκάστοτε χαρακτήρα το οποίο ξετυλίγεται όπως τρέχει το βιβλίο και οδηγεί την ιστορία, ήξερα τι θα συμβεί αλλά θα πω ψέματα αν έλεγα ότι ήξερα και το «πώς». Αμφιβάλλω αν υπάρχει συγγραφέας που το ξέρει όσο γράφει. Πάντα όταν δουλεύω ένα κείμενο και με έχει πιάσει αυτή η δημιουργική παράνοια, λέω στον εαυτό μου: «Δεν ξέρω τι θα γράψω την άλλη βδομάδα, αλλά ξέρω τι θα γράψω αύριο». Πάντως το βιβλίο αυτό βγήκε εύκολα, βγήκε πιο εύκολα ακόμα κι από διηγήματα που έχω γράψει, δέκα και είκοσι φορές μικρότερα. Είχε έρθει πραγματικά η ώρα του.

 

BladeRunner: Το βιβλίο συνδυάζει αστυνομική πλοκή με υπερφυσικό τρόμο. Γιατί αυτή η επιλογή; Είσαι λάτρης και των δυο αυτών στοιχείων;

Το ότι αγαπώ το είδος του τρόμου είναι γνωστό σε όλους στο SFF. Νιώθω ότι πατάει σταθερά ανάμεσα στις δυο εκφάνσεις της λογοτεχνίας, αν έχουμε το δικαίωμα να τη χωρίσουμε στα δυο: τη λογοτεχνία του φανταστικού και την ρεαλιστική. Ένα τόσο πραγματικό συναίσθημα όπως ο φόβος μπορεί να υπάρξει και να ενισχυθεί από το… μη-πραγματικό.

Νομίζω πως η αστυνομική λογοτεχνία, το μυστήριο, το θρίλερ και όλα αυτά τα –για εμένα ξαδερφάκια του τρόμου– έχουν μια βασική ανάγκη: τους αληθινούς ανθρώπινους χαρακτήρες. Αν δεν σε ενδιαφέρει ο χαρακτήρας, δεν σε ενδιαφέρει ποιος σκότωσε, ποιον, γιατί το έκανε, τότε γιατί να δώσεις χρόνο εσύ σαν αναγνώστης να λύσεις παρέα με τον «ντετέκτιβ» το έγκλημα; Το ίδιο ισχύει και στη Νεκρή Γραμμή, παρά το ότι δεν είναι αστυνομικό μυθιστόρημα. Εκεί έριξα και το βάρος, στους χαρακτήρες και τα προβλήματά τους. Το σκεπτικό ήταν πως αν ο αναγνώστης τα βρει αληθινά, αν ενδιαφερθεί, ίσως ο τρόμος και η απώλεια που βιώνουν να λειτουργήσει καλύτερα.

 

BladeRunner: Οι χαρακτήρες σου είναι έντονα σκιαγραφημένοι, σαν αληθινοί. Βασίζονται μήπως σε κοντινά σου πρόσωπα, σε ανθρώπους που έχεις γνωρίσει;

Εδώ μπορώ να απαντήσω με σιγουριά όχι. Οι χαρακτήρες έχουν προβλήματα –χοντρά προβλήματα!– που ευτυχώς δεν έχω στον περίγυρό μου. Αν εξαιρέσεις ότι η πρώτη μου σκέψη για τον Ιεροκλή –κι αυτό μόνο για τα χαρακτηριστικά του προσώπου του– ήταν ένας γνωστός μου… κόμης, οι χαρακτήρες δεν έχουν καμία μα καμία σχέση με την πραγματικότητα. Δεν μπορώ να πω το ίδιο βέβαια για τα σπίτια και τα διαμερίσματα του βιβλίου. Λίγο-πολύ αυτά που περιγράφω τα έχω βασίσει σε μέρη που έχω μπει, είτε στην Θεσσαλονίκη είτε σε άλλες πόλεις. Τώρα που το σκέφτομαι κανένα από αυτά δεν ήταν δικό μου. (Αν ποτέ γράψω για τρίγωνο υπνοδωμάτιο, να ξέρετε ήταν το δικό μου φοιτητικό δωμάτιο στην Θεσσαλονίκη).

 

BladeRunner: Ποιος είναι ο αγαπημένος σου χαρακτήρας, ο Ιεροκλής ή ο Σταμάτης; Με ποιον έχεις περισσότερα κοινά;

Πολύ χαίρομαι που δεν είχα σκεφτεί αυτή την ερώτηση στο παρελθόν, και τώρα που μου γίνεται δεν έχω απάντηση. Τους έχω και τους δυο στην καρδιά μου, κι αυτούς και τους υπόλοιπους. Κοινά δεν έχω πολλά μαζί τους, είναι αλήθεια… Ακούω την ίδια μουσική και με τους δυο, έχω περίπου την ίδια ηλικία (και ένα ίδιο μωβ πουκάμισο) με τον Σταμάτη, και  όσον αφορά τον πενηντάρη Ιεροκλή, είμαστε και οι δύο ΠΑΟΚ.  Από ‘κει και πέρα, είμαι σίγουρος πως κι οι δυο τους, αλλά και η Ράνια, η Ντέμη, και όλοι οι άλλοι θα μπορούσαν να είναι πραγματικά οποιοσδήποτε κάτοικος της Θεσσαλονίκης, της Ξάνθης, της Αθήνας, της Ελλάδας γενικότερα.

 

BladeRunner: Φόντο της ιστορίας είναι η Θεσσαλονίκη του σήμερα. Γιατί επέλεξες την πόλη αυτή, για το συγκεκριμένο μυθιστόρημα;

Είμαι ερωτευμένος με την Θεσσαλονίκη. ( Και φυσικά το μυθιστόρημα είναι αφιερωμένο σε μια Σαλονικιά). Την χρησιμοποιώ συνέχεια σε όποια ιστορία μου έχει να κάνει με τον ελληνικό χώρο ως τώρα, και συνήθως η ίδια η πόλη είναι που μου δίνει την έμπνευση για την ιστορία, και  όχι το αντίθετο. Είναι γεμάτη φαντάσματα, είναι εξόχως σκοτεινή, την έχω ζήσει, την έχω περπατήσει, με έχει στοιχειώσει όσο καμία άλλη πόλη. Νομίζω πως δεν υπάρχει πιο τρομαχτικό μέρος, ειδικά για μυθιστορήματα και μεγαλεπήβολες ιστορίες, από εκείνο που το ξέρεις προσωπικά κι από την καλή κι από την ανάποδη. Γι’ αυτό πιστεύω ότι δουλεύει σαν φόντο σ’ αυτή την ιστορία. Δεν θα μπορούσα να το τοποθετήσω π.χ. στην Αθήνα που ναι μεν έχω επισκεφθεί πολλάκις, αλλά έχω ειλικρινά μόνο ευχάριστες στιγμές να θυμάμαι. Για την Αθήνα, περιμένω συγγραφείς τρόμου που την έχουν ζήσει για να με τρομάξουν σαν αναγνώστη.

 

BladeRunner: Είμαι σίγουρος ότι στο μέλλον θα γράψεις και άλλα μυθιστορήματα. Θα επιλέξεις σαν φόντο μια διαφορετική πόλη; Για παράδειγμα Εδιμβούργο, Ξάνθη, Γκέτεμποργκ;

Ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη, μακάρι να επιβεβαιωθεί αυτή η σιγουριά! Η αλήθεια είναι ότι πάντα τριγυρνάω εκεί με το μυαλό, προς Θεσσαλονίκη μεριά, όταν έρχεται η ώρα της δημιουργίας. Γενικά στην βόρεια Ελλάδα. Για το εξωτερικό, δηλαδή το Εδιμβούργο και το Γκέτεμποργκ που τα έχω ζήσει, δεν έχω κατά νου κάτι μεγάλο αλλά (θα) εμφανίζονται συχνά-πυκνά σε διηγήματα.

 

BladeRunner: Το Νεκρή Γραμμή πιστεύω ότι δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από άλλα σύγχρονα θρίλερ γνωστών ξένων συγγραφέων. Υπάρχει περίπτωση να το δούμε μεταφρασμένο στα αγγλικά ή κάποια άλλη γλώσσα;

Βρίσκω συναρπαστική την πίστη σου στο βιβλίο και εμπιστεύομαι την κρίση σου σαν βιβλιοφάγος αναγνώστης (ε ρε γλέντια, έτσι και δεν είναι ο bladerunner αυτός που κάνει τις ερωτήσεις…), αλλά σ’ αυτό το θέμα μιλάμε για event horizon. Δεν έχω ιδέα και μπορώ μονάχα να φανταστώ τις δυσκολίες που υπάρχουν στο να βγει κάτι από Ελλάδα έξω και να γίνει κάτι. Πιστεύω πάντως ότι το βιβλίο έχει την μεγάλη τύχη να είναι κομμάτι ενός εκδοτικού με υγεία και σοβαρή παρουσία στο εσωτερικό αλλά και το εξωτερικό. Εξαρχής, ήθελα η Νεκρή Γραμμή να βρει ελληνικό κοινό. Το πραγματοποίησαν. Το βιβλίο –τα βιβλία μαζί με τους ΑΑ του Μιχάλη Μανωλιού– έχει πάει πια παντού, ούτε δυο βδομάδες αφότου κυκλοφόρησαν. Το ότι βιβλία της λογοτεχνίας του φανταστικού βρίσκονται στις βιτρίνες και στα ράφια των μεγαλύτερων αλλά και των μικρότερων βιβλιοπωλείων (και για το συγκεκριμένο είδος, το δεύτερο είναι πιο δύσκολο από το πρώτο), εγώ το βρίσκω εξίσου εκπληκτικό με το να εμφανιστούν στο εξωτερικό. Είμαι τρισευτυχισμένος που το βιβλίο βρήκε έστω και έναν αναγνώστη, πόσο μάλλον να έχει τέτοια παρουσία. Αν κρίνουν λοιπόν εκείνοι ότι μπορεί να γίνει, μακάρι. Ποιος ξέρει;  Χριστούγεννα έρχονται, θαύματα γίνονται, ας κάνω κι εγώ μια ευχή.

 

BladeRunner: Ποια είναι η άποψη σου για την ελληνική σκηνή λογοτεχνίας τρόμου; Υπάρχουν καλές πένες, αξίζει ο Έλληνας αναγνώστης που είναι φαν του είδους, να ρίξει μια ματιά στους συμπατριώτες του;

Η λογοτεχνία του τρόμου έχει περάσει την νηπιακή ηλικία της στην Ελλάδα και –επειδή είμαι και φύσει αισιόδοξος τύπος, μην κοιτάς τι γράφω– τολμώ να πω ότι μάλλον αυτά τα χρόνια τείνει να περάσει και την εφηβεία. Ταλέντο υπήρχε ανέκαθεν. Το μεγαλύτερο θέμα ήταν οι εκδόσεις που δεν τις έχει κοιτάξει επιμελητή μάτι και διώχνανε ανεπιστρεπτί τον αναγνώστη που έκανε την πρώτη προσπάθεια, έτρωγε τα μούτρα του κι επέστρεφε στον Κινγκ και τον Μάστερτον. Και φυσικά αυτό γινόταν και κάπως αναγκαστικά από συγγραφείς, μιας και δύσκολα εκδοτικοί εμπιστεύονταν το εκάστοτε χειρόγραφο τρόμου, οπότε ή για πάντα στο συρτάρι ή αυτοέκδοση με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Τώρα πια, παρά τις οικονομικές δυσκολίες, υπάρχουν εκδοτικοί –μικροί και μεγάλοι- που δείχνουν μεράκι και εμπιστοσύνη στο είδος, κι ας ανήκει στο φανταστικό. Δεν είναι τυχαίο ότι η εγχώρια παραγωγή έχει αυξηθεί τόσο τα τελευταία ένα-δυο χρόνια.  Ίσως βοηθάει το ότι το είδος είναι κάπως παραπλήσιο του μυστηρίου και του αστυνομικού και σιγά-σιγά ο αναγνώστης οδηγείται κι εκεί. Κάτι τέτοιο έγινε και με τις σειρές της τηλεόρασης: πρώτα ήρθαν τα αστυνομικά σε ζώνες υψηλής τηλεθέασης με φοβερούς φόνους και βία που μια χαρά σε τρόμαζαν… κι ύστερα φυσιολογικά ήρθε και ο τρόμος με τα Dexter, American horror story, walking dead, les revenants, κλπ, όλα για το ευρύ κοινό.

Υπάρχουν πολλές καλές δουλειές έξω που συνεχώς πληθαίνουν και αξίζει να τις ψάξει ο αναγνώστης. Να ‘ναι καλά το διαδίκτυο, τώρα μπορεί ο οποιοσδήποτε να ψαχτεί ελάχιστα. Θα βρει, και θα αποφύγει προχειρότητες. Μακάρι να είχα τη δυνατότητα να απαντήσω αυτή την ερώτηση σε ένα-δυο χρόνια γιατί ξέρω –με βάση όσα ακούω– ότι ο δρόμος άνοιξε κι έρχονται ωραία προσεγμένα έργα στο μέλλον.

 

BladeRunner: Ποιοι Έλληνες συγγραφείς της λογοτεχνίας του φανταστικού θα έλεγες ότι μπορούν άνετα να σταθούν στο εξωτερικό, με βάση τουλάχιστον αυτά που έχουν γράψει/εκδόσει μέχρι σήμερα; Εκτός από σένα φυσικά!

Άνετα κιόλας; Δεν νομίζεις ότι αν ήταν τόσο εύκολο θα ήταν ήδη πραγματικότητα για κάποιους;  Δυστυχώς δεν ξέρω, λείπει ο όγκος δουλειάς ή το σούπερ μοναδικό έργο που θα κάνει κάποιον να μπορεί να σταθεί άνετα έξω. Αν έπρεπε να επιλέξω έναν, η Βάσω Χρήστου θα μπορούσε με το υλικό της να βγάλει μια υπερ-συλλογή 10-15 διηγημάτων Επιστημονικής Φαντασίας και Φαντασίας που θα προκαλούσα οποιονδήποτε να μου έβρισκε καλύτερη και πιο ολοκληρωμένη στο εξωτερικό τα τελευταία δέκα χρόνια. Αλλά δεν φτάνει η ποιότητα μόνο, ΔΥΣΤΥΧΩΣ. Γιατί αν αύριο το πρωί μου έστελνε ένα μήνυμα η Tοr books που θα έλεγε «στείλε μας ένα έργο 80-100 χιλιάδων λέξεων να το εκδώσουμε», όλα θα ήταν καλά, θα έστελνε η Χρήστου αυτή τη συλλογή, και θα πήγαινε και σούπερ, γιατί η σίγουρη ποιότητα θα είχε από πίσω και έναν τέτοιο κολοσσό. Αλλά μέχρι να φτάσει να στείλει το μήνυμα η Tor books, υπάρχει ένας ωκεανός από εμπόδια ανάμεσα...

 

BladeRunner: Ποιοι συγγραφείς, ξένοι ή Έλληνες, αποτελούν πηγή έμπνευσής σου; Θα ήθελες να μοιάσεις σε κάποιον από αυτούς;

Ποιόν να πρωτοπιάσω… Όλοι όσοι διαβάζω, από τους πολυβραβευμένους και πολυδιαβασμένους γίγαντες ως τα παιδιά που τώρα ξεκινούν την προσπάθειά τους, είναι πηγή έμπνευσης. Αν θέλεις να γράψεις, πρέπει να διαβάζεις. Πρέπει να διαβάζεις πολύ, πολλούς, τα πάντα. Μεγάλωσα διαβάζοντας Τόλκιν και ήθελα να γίνω καθηγητής Αγγλικών όπως κι εκείνος. Ύστερα ανακάλυψα τον για πάντα αγαπημένο μου συγγραφέα Τέρι Πράτσετ κι εκεί κατάλαβα ότι δεν υπάρχουν όρια στο τι μπορεί να γράψει κανείς. Μεγάλη αγάπη για τον Ντάγκλας Άνταμς, καταπληκτικός ο Νταν Σίμονς και ο Χοσέ Κάρλος Σομόθα. Από τρόμο έχω μεγάλη λατρεία στα διηγήματα του Κλάιβ Μπάρκερ, του Μάικλ Μάρσαλ Σμιθ, της Κέιτλιν Κίρναν και του Τόμας Λιγκότι. Όποτε διαβάζω κάτι από τους παραπάνω, θέλω να γράψω.

Μου αρέσει ο παππούς του ελληνικού μεταφυσικού τρόμου, Δημοσθένης Βουτυράς –νομίζω ότι σαν φαντάρος διάβασα όλα του τα διηγήματα– ήταν μεγάλη απελευθέρωση να βλέπεις τρόμο γραμμένο σε μια εποχή που δεν υπήρχε όχι ο Στήβεν Κινγκ, αλλά ούτε ο Λάβκραφτ. Αφού το έκανε εκείνος, πριν 100 χρόνια και βάλε, εμάς τι μας σταματάει από το να τοποθετούμε τη δουλειά μας στην Ελλάδα, ειδικά όταν μιλάμε για… τούβλα, όπως λες κι εσύ. Όταν πρωτοδιάβασα το Ασήμι που ουρλιάζει του Αβραάμ Κάουα, είδα επιτέλους τι σημαίνει ποιοτική μοντέρνα δουλειά Έλληνα στο είδος μας. Από τότε, το συγγραφικά μακρινό 2009, ήθελα να κάνω κάτι παρόμοιο. Το δικό μου μυθιστόρημα τρόμου.

 

BladeRunner: Γράφεις κάτι αυτή την εποχή; Κάποιο διήγημα, κάποιο μυθιστόρημα; Να περιμένουμε στο άμεσο μέλλον ένα τούβλο σαν το Νεκρή Γραμμή; Θα είναι τρόμος; Τα ρωτάω όλα αυτά γιατί οι φαν σου θα θέλουν να μάθουν (και εγώ ανάμεσά τους!).

Είμαι στη διαδικασία της πρώτης γραφής ενός μυθιστορήματος που διαδραματίζεται κοντά στην Θεσσαλονίκη. Και υπάρχουν κρυφές αναφορές –ας πούμε easter eggs– για αυτό, αλλά και για το μεθεπόμενο, μέσα στη Νεκρή Γραμμή που ίσως στο μέλλον γίνουν ξεκάθαρες στο αναγνωστικό κοινό. Δεν έχω την ηρεμία εκείνης της περιόδου που γράφτηκε το προηγούμενο, συμβαίνουν πολλά συγχρόνως που έχουν προτεραιότητα αυτή την εποχή, αλλά νομίζω έχω πια την εμπειρία να το διαχειριστώ, και η ιστορία μού αρέσει πολύ. Το πάω χαλαρά, δουλεύοντας περισσότερο τους χαρακτήρες και την ιστορία, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή. Και, ναι, θα είναι τρόμος. Ευελπιστώ το 2015 να είναι πιο σταθερό για μένα, ώστε να έχω την πολυτέλεια λίγες ώρες την ημέρα να μπαίνω στην δημιουργική παράνοια της Νεκρής Γραμμής!

 

BladeRunner: Αυτά τα ολίγα. Καλή συνέχεια και σου εύχομαι κάθε επιτυχία για την τρομερή Νεκρή Γραμμή!

Εγώ ευχαριστώ πολύ για τον χώρο και τον χρόνο. Καλές γιορτές σε όλους και καλά αναγνώσματα!

Edited May 3, 2020 by Spark
Μειώθηκε λίγο η απόσταση μεταξύ ερωτήσεων και απαντήσεων.

[wordsmith]

Νομίζω πως η αστυνομική λογοτεχνία, το μυστήριο, το θρίλερ και όλα αυτά τα –για εμένα ξαδερφάκια του τρόμου– έχουν μια βασική ανάγκη: τους αληθινούς ανθρώπινους χαρακτήρες.

 

Αυτό ήταν αφελές: όλη η λογοτεχνία, ο κινηματογράφος και το θέατρο έχουν αυτή την ανάγκη (ρε Ντίνο ). Ο Γρ. Ξενόπουλος λέει ότι "ο πρώτιστος του είδους σκοπός (της λογοτεχνίας) είναι να δημιουργήσει ανθρώπους ζωντανούς". Συγχαρητήρια και μόνο που το έβαλες στόχο, γιατί δεν είναι καθόλου αυτονόητο.

 

Πάρα πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά και με ψήνουν να διαβάσω το βιβλίο (θα το πάρω μέσα στις επόμενες μέρες, ήδη έχω διαβάσει λίγες σελίδες από την αρχή του στα όρθια και το βρήκα πολύ καλογραμμένο).

[DinMacXanthi]

Λες ε; Μπορεί και να έχεις δίκιο Κέλλυ, αλλά αυτό που εννοώ είναι οτι εκεί πρέπει να πέφτει το βάρος. Δεν χρειάζεται ούτε χτίσιμο κόσμων, ούτε καινούργιες γλώσσες, ούτε ιστορική έρευνα, όπως χρειάζεται να δωθεί βάση σε άλλα είδη. Και απο την στιγμή που δεν είναι αυτονόητο, πώς είναι και αφελές;

Τέλος πάντων, παιχνίδια με λέξεις.

Edited December 17, 2014 by DinMacXanthi

[wordsmith]

Εννοώ ότι είναι κάπως αφελές να λες ότι αυτό το χρειάζονται μόνο μερικά είδη της λογοτεχνίας και όχι όλα. Και επίσης ότι θα έπρεπε όλοι οι συγγραφείς να το βάζουν στόχο και να είναι αυτονόητο, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Οπότε ναι, καταλήγουμε να χρειάζεται να δηλώσεις το αυτονόητο, αλλά είναι αυτονόητο για όλα τα είδη λογοτεχνίας. Τεσπά, αυτά είναι λεπτομέρειες διατύπωσης ή παιχνίδια με τις λέξεις, που λες κι εσύ. Η συζήτηση για το θέμα αυτό γίνεται εδώ.

[Cassandra Gotha]

 Πάντως το βιβλίο αυτό βγήκε εύκολα, βγήκε πιο εύκολα ακόμα κι από διηγήματα που έχω γράψει, δέκα και είκοσι φορές μικρότερα. Είχε έρθει πραγματικά η ώρα του.

 

 

Όλα ωραία, πολύ ωραία πράγματα μας λες. Αλλά αυτό εδώ πέτυχε κέντρο. Νά 'σαι καλά! (Σήμερα τέλειωσα κι εγώ κάτι που είχε έρθει η ώρα του, και ένιωσα ακριβώς έτσι κατά τη συγγραφή του).

 

Edited December 18, 2014 by Cassandra Gotha