Φ.116/5-15

[Nienor]

Έχω έναν τρόπο να κάνεις την ιστορία καλύτερη: Στείλτη να εκδοθεί._

 

Κανονικά έπρεπε να έχω σταματήσει εκεί τα σχόλια, αλλά θέλω να σου πω και δυο άλλα πραγματάκια: είμαι με τη Βάσω για την λογοτεχνικότητα της αναφοράς, και νομίζω πως είναι και το μόνο μέρος που πραγματικά σου έχει λίγο ξεφύγει. Στα υπόλοιπα είναι αρκετά οκ το παλατζάρισμα γιατί, ντάξει, είπαμε, είναι και διήγημα δεν είναι αλήθεια, χαλόου

 

Μου αρέσει πάρα πολύ, το διασκέδασα τρελά διαβάζοντας και ανακαλύπτοντας καινούργια πραγματάκια (σαν κουτί με σοκολατάκια διαφορετικά μεταξύ τους ήτανε η αίσθηση λίγο - μια έτρωγες ένα με λικέρ, την άλλη μια πραλίνα, κι ύστερα μαύρη σοκολάτα με πορτοκάλι).

 

Τρομομεζούρα: Χμμμ...

 

 

(και επειδή έχω το προνόμιο να μην έχω πατήσει ακόμα τα post στα τελευταία σχόλια: Συγχαρητήρια   ήμουνα σίγουρη, ήταν προφανές, το αξιζει το διήγημα πέραν πάσης αμφιβολίας )

[Mesmer]

Καταρχάς να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ για το χρόνο που αφιερώσατε στην ιστορία μου και τα πολύ χρήσιμα σχόλια, που πάντα με βοηθάνε να καταλάβω τι δεν πήγε καλά και πώς θα μπορούσε να γίνει καλύτερη. Ευχαριστώ, επίσης, και για την προτίμηση στις ψήφους, που έφεραν την ιστορία στην πρώτη θέση. Δεν το περίμενα να τα πάει τόσο καλά.

 

Ακολουθεί σεντόνι απαντήσεων σε σχόλια. Νομίζω ότι τις έχω καλύψει όλες, αλλά αν υπάρχει καμιά επιπλέον απορία, ρίξτε ακόμη ένα σχόλιο

 

Έχεις μια πολύ κοινότυπη ιστορία, καθόλου πρωτότυπη και γι’ αυτό ακριβώς η φόρμα αυτή την εξυπηρετεί τέλεια.

 

Επειδή η φόρμα αυτή ήταν όντως ένα πειραματάκι για μένα, δεν είχα ξαναγράψει κάτι αντίστοιχο, ήθελα μια κεντρική ιδέα που να είναι απλή και δοκιμασμένη, κάτι που να δουλεύει από μόνο του, χωρίς να απαιτεί πολλά μπλεξίματα. Επίσης, είναι απόδειξη ότι κάποιες φορές τα κλισέ είναι φίλοι μας και μπορούν να γίνουν πολύ χρήσιμα.

 

1. Είσαι σίγουρος ότι υπάρχουν τέτοια στη Βόρειο Ελλάδα; 

 

2. Με άλλα λόγια ξέρεις σίγουρα ότι οι γραμμές του ΟΤΕ είναι πια υπόγειες παντού ή απλά σου ξέφυγε αυτή η λεπτομέρεια; 

 

1. Το γνωρίζω από πρώτο χέρι. Όταν ήμουν νεότερος είχα ρίξει μπόλικο τσάπισμα και ξεβοτάνισμα σε καλαμπόκια. Η μόνη παρατυπία είναι ότι στη χρονική περίοδο που αναφέρεται η ιστορία, τα καλαμπόκια έχουν ύψος γύρω στο μισό μέτρο, οπότε η Βασιλική δεν θα μπορούσε να κρυφτεί. Το έκανα συνειδητά, επειδή ήθελα οι ημερομηνίες να είναι πολύ κοντινές στο διαγωνισμό, αλλά είναι κάτι που διορθώνεται εύκολα

 

2. Τα υπόγεια τηλεφωνικά καλώδια είναι μονόδρομος, ακόμη κι όταν πρόκειται για ένα μικρό χωριουδάκι με μια ελάχιστη απαίτηση 200 γραμμών. Ο στύλος του ΟΤΕ που αναφέρεις θα εξυπηρετεί κάτι συγκεκριμένο.

 

 

Άντε και σε μια συνέχεια να μας βρεις το δολοφόνο. 

 

Ήθελα να βάλω και την ανακάλυψη του δολοφόνου, αλλά ήμουν σίγουρος ότι σε τόσο μικρό χώρο θα φαινόταν πολύ βιαστικό. Αν την ξαναπιάσω και τη μεγαλώσω, θα το βρούμε το κάθαρμα.

 

1. Στην πρώτη σελίδα η Μαρία Βραχάκη, για κάτοικος ενός χωριού, χρησιμοποιεί μια πιο "λογοτεχνική" γλώσσα απ' ότι θα περίμενα χωρίς ιδιωματισμούς. 

 

2. Οι βρισιές στην τρίτη σελίδα και γενικά η συζήτηση των νεαρών. Είναι και οι δυο φαν της επιστημονικής φαντασίας και μιλάνε για μάτια που πετάνε λέιζερ;

 

3. Η ιατροδικαστική έκθεση θα περίμενα να είναι πιο περιεκτική χωρίς ανάλυση γεγονότων κτλ. Απλώς το πόρισμα. Ειδικά όταν μίλησε για μεταφυσική με πέταξε κατευθείαν έξω.

 

1. Εφόσον έχουμε καταγραφή των όσων είπε η Μαρία, είναι λογικό να χάνονται οι όποιοι ιδιωματισμοί στην ομιλία. Επίσης, ακόμη και στα μικρά χωριά υπάρχουν άνθρωποι αρκετά μορφωμένοι για να μπορούν να χρησιμοποιήσουν λέξεις όπως το «αφουγκράζομαι» που αναφέρεις.

 

2. Όταν ήμασταν μικροί, μεταξύ των κολλητών μας, γινόμασταν πολύ ευρηματικοί με τις βρισιές μας. Μ' αυτόν τον τρόπο ήθελα να δείξω πόσο κοντά ήταν οι δυο φίλοι. Και γιατί να μην είναι φαν της ΕΦ; Νέα παιδιά είναι. 

 

3. Ναι, η ιατρική έκθεση θέλει ένα πέρασμα από την αρχή. Βασικά, έγραψα ότι πρόκειται για μία πρώιμη έκθεση και όχι η τελική, έτσι ώστε να δικαιολογηθεί η έλλειψη εκτενών πληροφοριών. Δυστυχώς, στο σημείο εκείνο του διηγήματος, δεν μπορούσα να αποφύγω την αναφορά στη μεταφυσική, λόγω έλλειψης χώρου. Προσπάθησα να το περάσω όσο πιο ανώδυνα γίνεται, αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετό. Αν είχα 300 λέξεις παραπάνω, σίγουρα θα υπήρχε ακόμη μία αναφορά (όχι ιατρική βέβαια).

 

1. Κάποιος εμπνεύστηκε από το "Σπίτι από φύλλα" ή είναι ιδέα μου;

 

2. βρήκα παράφωνη τόσο την ιατροδικαστική εξέταση όσο και το τελικό άρθρο με το πόσο πρόθυμα ήταν να αγγαλιάσουν το υπερφυσικό.

 

1. Και όχι μόνο. Έχω μια ιδέα για νουβέλα που απαιτεί ημερολόγιο, ήθελα να αρχίσω να πειραματίζομαι με το είδος. Γι' αυτό είχα ανοίξει και το τόπικ του Επιστολογραφικού Τρόμου, που αναφέρει κι ο MadnJim παρακάτω.

 

2. Για την ιατροδικαστική έκθεση συμφωνώ, όπως είπα και στον Διγέλαδο πιο πάνω. Για το άρθρο της εφημερίδας, δεν με πείραξε και τόσο. Θα περίμενα από έναν αρθρογράφο να είναι πιο ανοιχτός στις ιδέες του, χωρίς απαραίτητα να τις ασπάζεται. Αλλά δεν ξέρω αν θα ήταν το ίδιο δεκτικός και ο συντάκτης της εφημερίδας.

 

Η άλλη μου ένσταση είναι το βάθος που ήταν αρχικά το πτώμα. Οι γραμμές του ΟΤΕ είναι βαλμένες πόσο; Ένα μέτρο, ενάμισι, μέσα στο χώμα. Και άλλα τρία μέτρα πιο βαθιά, πάμε στα τέσσερα-τεσσεράμισι. Δεν είναι πολύ μεγάλο το βάθος για να το έσκαψε ο δολοφόνος για να την θάψει όταν τη σκότωσε;

 

Έχεις δίκιο. Δεν το είχα σκεφτεί καθόλου μέχρι που είδα το σχόλιο. Βέβαια, κάποιος πολύ επιμελής δολοφόνος θα μπορούσε να την είχε θάψει και τόσο βαθιά. Ή θα μπορούσαν να έχουν πέσει χώματα από πάνω μετά απ' όλα αυτά τα χρόνια. Όπως και να 'χει, η παρατήρηση ήταν πολύ σωστή.

 

Μια απορία που έχω είναι, εφόσον ο Μάνος είχε γονείς γιατί ήτανε ο τελευταίος εν ζωή συγγενής της γυναίκας;

 

Στο μυαλό μου τα είχα κάπως έτσι: Η γιαγιά του Μάνου ήταν μοναχοπαίδι κι εφόσον είχε πεθάνει σχετικά νέα, είναι λογικό να είχε μόνο ένα παιδί. Πχ, μια κόρη, τη μητέρα του Μάνου, η οποία έχει πεθάνει. Γι' αυτό και η Βάσιλική τον λέει «ορφανεμένο». Εσκεμμένα δεν έδωσε τις πληροφορίες στο διήγημα επειδή δεν πίστευα ότι χρειάζονταν για την πλοκή.

 

 

1. αυτό είναι υλικό για μυθιστόρημα!

 

2. Οι κάτοικοι του χωριού είναι οι πρωταγωνιστές σ' αυτή την ιστορία, και η λύση του μυστηρίου η κορύφωση.

 

3. Απαράδεκτος τίτλος.

 

1. Θα μπορούσε, αλλά, για να πω την αλήθεια, επειδή από την αρχή ήθελα κάτι μικρό και συμμαζεμένο σαν ίδεα, δεν μπορώ να το φανταστώ και σαν μυθιστόρημα. Ίσως αν άλλαζε εντελώς η φόρμα.

 

2. Μου άρεσε αυτό. Όντως θα ήταν μια πολύ καλή προσέγγιση.

 

3. Εμένα μου άρεσε.   

Πέρα από την πλάκα, επειδή ήθελα να δώσω μια πιο ρεαλιστική βάση στην ιστορία, έδωσε σαν τίτλο τον αρίθμο του φακέλου της υπόθεσης. Εννοείται πως δεν είναι κι ο καλύτερος τίτλος, αλλά ακολουθεί τη φόρμα που έχω δώσει στην ιστορία.

 

 

Δε μου άρεσε το αιματοβαμμένο "ανοίχτε" στη σελίδα. 

 

Ήταν μέρος της ρεαλιστικής οπτικής γωνίας που ήθελα για την ιστορία. Το ΑΝΟΙΧΤΕ είναι, φυσικά, η φωτογραφία-στοιχείο που αναφέρεται στην αστυνομική αναφορά. Αλλά, για να πω την αλήθεια, δεν ήξερα πόσο καλά ή κακά θα δούλευε εντός της ιστορίας.

 

1. Υπάρχει αληθινά Κεχρόκαμπος; Ή το φαντάστηκες;

 

2. Η φωνή –το κλάμα- μου ήταν εντελώς άγνωστη. Εδώ δεν ξέρω ποιο γένος πρέπει να ακολουθήσει το επίθετο. Άγνωστο ή άγνωστη;

 

3. Γιατί θα έπρεπε να την καθησυχάσει το ότι το άκουσε όλο το χωριό; Νομίζω ότι τότε γίνονται τα πράγματα πιο επίφοβα, γιατί ολοφάνερα οι κεχροκαμπίτες έχουν να κάνουν με κάτι υπερφυσικό. 

 

4. Το Καλοχάρης για κάποιο λόγο μου φαίνεται εντελώς μπάτσικο επίθετο. Μα εντελώς. Τώρα που το σκέφτομαι, εκείνος ο Θεοχάρης φταίει.

 

1. Υπάρχει. Όπως και ο Σκοπός που αναφέρεται. Είναι δυο μικρά χωριά στα σύνορα των νομών Καβάλας-Ξάνθης.

 

2. Ούτε κι εγώ ξέρω.

 

3. Επειδή δεν είναι τρελή που άκουσε τις κραυγές. Κι όταν ο φόβος μοιράζεται ανάμεσα σε πολλούς, δεν τον νιώθεις να πλακώνει εσένα τόσο έντονα. Κάπως έτσι το σκέφτηκα.

 

4. Δεν το είχα σκεφτεί καθόλου μέχρι που είδα το σχόλιο. Το υποσυνείδητο δούλεψε φουλ. Κορυφαίο!

 

1. στα περισσότερα σημεία μού έδινες την αίσθηση ότι ξέρεις για τι μιλάς, π.χ. τι πρωτόκολλα έχουν στην αστυνομία ή στην ιατρική.

 

2. το ημερολόγιο της κοπελιάς από την άλλη μου άφησε περισσότερο την αίσθηση του filler

 

3. το Ανοίχτε νομίζω ότι θα μου άρεσε να ήταν μετά τη σκηνή με τον νεαρό κι όχι πριν

 

1. Έχω μια σχέση με το δημόσιο (είμαι στην Πολεμική Αεροπορία), οπότε κράτησα τη φόρμα των αναφορών και των εγγραφών που χρησιμοποιούμε στην υπηρεσία. Φαντάζομαι ότι κάτι πολύ κοντινό θα υπάρχει στον υπόλοιπο ευρύτερο δημόσιο τομέα. 

 

2. Θα ήθελα κι εγώ μια καλύτερη ιστορία για τη Βασιλική, αλλά δυστυχώς δεν με άφησε ο χώρος.

 

3. Σωστή παρατήρηση. Απλά ήθελα να τα δώσω με τη χρονική σειρά που έγινε το καθένα.

 

 

 

Αυτά τα ολίγα.   

Ελπίζω να μην παρέλειψα κάτι σημαντικό.

 

Και πάλι ευχαριστώ για τον αναγνωστικό χρόνο και τα σχόλια.

[Man_from_Earth]

Καταρχήν συγχαρητήρια για τη νίκη! Εχω και μερικά σχολιάκια...

• Μου άρεσε αρκετα το κολάζ ιστοριών αλλά με προβλημάτισε που κομμάτια του κολάζ ήταν αναφορές γιατί χάνεται το στοιχείο της αμεσότητας, το 'είμαι εκεί τώρα'.
• Πολύ επιτυχημένη η σύνδεση με το θέμα του διαγωνισμού
• Κάποια σημεία στην αργκό συνομιλία των νέων είναι νομίζω εκτός σημερινής πραγματικότητας
• Η εμμονική κοπελιά δεν προσφέρει πολλά στην πλοκή, συνεισφέρει κυρίως με το ημεολόγιό της στη φόρμα σου. Που είναι ok φυσικά αλλά κάλυψέ το κάπως βάζοντάς την να επηρεάζει την πλοκή...
• Ηταν πρόκληση το να προσπαθήσεις να στήσεις ρεαλιστικές επίσημες αναφορές. Δεν σου βγήκαν 100%, υπάρχουν σημεία που δε νομίζω οτι θα γράφονταν έτσι σε πραγματική αναφορά
• Εκεί που το φάντασμα ρωτάει ποιος είναι στη γραμμή και η δεσποινίς με τα ψυχολογικά του απάντησε 'είμαι η Βάσω' καταλαβαίνεις οτι ανήκει στο skary movie, έτσι; Κάθε φάντασμα που σέβεται τον εαυτό του ξέρει με ποιον μιλά όταν τηλεφωνά...

[Mesmer]

• Εκεί που το φάντασμα ρωτάει ποιος είναι στη γραμμή και η δεσποινίς με τα ψυχολογικά του απάντησε 'είμαι η Βάσω' καταλαβαίνεις οτι ανήκει στο skary movie, έτσι; Κάθε φάντασμα που σέβεται τον εαυτό του ξέρει με ποιον μιλά όταν τηλεφωνά...

 

 

Μα το φάντασμα ξέρει σε ποιον μιλάει. Ρωτάει: «Αγόρι, εσύ είσαι;» και αμέσως μετά λέει: «Αγόρι, έλα σε μένα [...]». Προφανώς, μιλάει στον Μάνο. Αλλά η Βάσω δεν το ξέρει αυτό και νομίζει ότι έχει κάνει λάθος, επειδή πιστεύει ότι το φάντασμα μιλάει σε κείνη.

 

Για τα υπόλοιπα, όπως έγραψα και στη συγκεντρωτική απάντηση, όντως, οι αναφορές θέλουν ένα ξαναπέρασμα, κάποια κομμάτια πρέπει να βγουν και να δοθούν διαφορετικά. Επίσης, κι εγώ πιστεύω ότι η Βάσω χρειάζεται μια καλύτερη ιστορία.

 

Ευχαριστώ για την ανάγνωση και τις παρατηρήσεις .

[mman]

Αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία σε συνδυασμό με καινοφανή φόρμα. Φυσικά αυτό το τελευταίο, απαιτεί μέγιστη ευελιξία ανάμεσα σε διαφορετικά στυλ γραφής (δημοσιογραφική, διοικητική κλπ.). Γενικά, νομίζω ότι όλα τα είδη γραφής ήθελαν περισσότερο ειδικό τόνο. Πιο ενημερωτική η δημοσιογραφική, σαφώς πιο ξύλινη η διοικητική, κάτι που θα έκανε και τις κρίσιμες πληροφορίες περισσότερο να αναδεικνύονται παρά να λέγονται. Αυτό που είναι απόλυτα επιτυχημένο, είναι ο διαδικτυακός διάλογος των δύο φίλων.

Τέλος, περίμενα να κουμπώσει η Βασιλική, πράγμα που δεν συνέβη. Αυτό δείχνει πιο χαοτικό/ρεαλιστικό, αλλά ξέρεις, εδώ είμαστε λογοτεχνία, περιμένουμε ότι εφόσον μας τη δείχνεις, έχει άμεση σχέση με το συμβάν.

Γενικά, κατά τη γνώμη μου, καλή προσπάθεια.

[Mesmer]

Αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία σε συνδυασμό με καινοφανή φόρμα. Φυσικά αυτό το τελευταίο, απαιτεί μέγιστη ευελιξία ανάμεσα σε διαφορετικά στυλ γραφής (δημοσιογραφική, διοικητική κλπ.). Γενικά, νομίζω ότι όλα τα είδη γραφής ήθελαν περισσότερο ειδικό τόνο. Πιο ενημερωτική η δημοσιογραφική, σαφώς πιο ξύλινη η διοικητική, κάτι που θα έκανε και τις κρίσιμες πληροφορίες περισσότερο να αναδεικνύονται παρά να λέγονται. Αυτό που είναι απόλυτα επιτυχημένο, είναι ο διαδικτυακός διάλογος των δύο φίλων.

Τέλος, περίμενα να κουμπώσει η Βασιλική, πράγμα που δεν συνέβη. Αυτό δείχνει πιο χαοτικό/ρεαλιστικό, αλλά ξέρεις, εδώ είμαστε λογοτεχνία, περιμένουμε ότι εφόσον μας τη δείχνεις, έχει άμεση σχέση με το συμβάν.

Γενικά, κατά τη γνώμη μου, καλή προσπάθεια.

 

Ευχαριστώ για το σχόλιο, Μιχάλη. Έχεις δίκιο σ' όλες τις παρατηρήσεις. Το χρειάζεται ένα προσεκτικό ξαναπέρασμα για να στρώσουν όλες οι φόρμες, όπως και για να βρει η Βασιλική την ιστορία της.

[SymphonyX13]

Η μόνη ιστορία που δεν είχα καταφέρει να διαβάσω από τον τρομοδιαγωνισμό ήταν αυτή, κάτι που διόρθωσα όταν έγινα μέλος πριν λίγες μέρες.Πολύ ωραία ιστορία, ενώ είναι εντυπωσιακή και πολύ επιτυχημένη  η φόρμα που χρησιμοποιείς. Θα συμφωνήσω με τα περισσότερα σχόλια ότι σε σημεία οι αναφορές, ιδιαίτερα η ιατροδικαστική, λογοτεχνίζει, αλλά δεν με ενόχλησε ιδιαίτερα.Εκτός από ανάλογα διηγήματα επιστολογραφικού τρόμου, που στην περίπτωση μου ανήκουν σχεδόν όλα στον Lovecraft, εμένα η ιστορία σου μου θύμισε και ένα videogame, το Resident Evil, που η βασική πλοκή, ξετυλίγεται μέσα από σελίδες ημερολογίου και αναφορές που βρίσκονται παντού μέσα στην έπαυλη, όπου εξελίσεται το παιχνίδι. Η σκηνή με

το παιδί που διαλύει τα δάχτυλα του, ανατριχιαστική, αλλά πιο πολύ με ανατρίχιασε το ουρλιαχτό στο τηλέφωνο που δεν τελείωνε.

Εδώ θυμήθηκα ανάλογες σκηνές από ταινίες ασιατικού, ιδιαίτερα ιαπωνικού τρόμου, όπως το "Ringu". A ναι, και όσο για την βρισιά με τον "κάμπο" που δεν είχε ξανακούσει η Ειρήνη, την λέμε και εδώ στην Καλαμάτα, μονό που αντί για "ένα κάμπο", χρησιμοποιούμε "μια μάντρα."

Edited July 5, 2015 by SymphonyX13

[Mesmer]

Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο και τα καλά λόγια, Δημήτρη. Χάρηκα που σου άρεσε η ιστορία μου.

 

 A ναι, και όσο για την βρισιά με τον "κάμπο" που δεν είχε ξανακούσει η Ειρήνη, την λέμε και εδώ στην Καλαμάτα, μονό που αντί για "ένα κάμπο", χρησιμοποιούμε "μια μάντρα."

 

Κι εμείς εδώ στην Καβάλα για «μια μάντρα» λέμε. Αν θυμάμαι καλά κι εγώ με μάντρα το είχα ξεκινήσει, αλλά μετά σκέφτηκα να το διαφοροποιήσω λίγο κι ο κάμπος έκατσα καλά ως μονάδα μέτρησης.

[dagoncult]

 

Ωραία ιστορία, Άγγελε. Την διάβασα μονοκοπανιά ως το τέλος. Η φόρμα έδινε φρεσκάδα, ενώ η πλοκή κράτησε το ενδιαφέρον μου ψηλά.

Κατά τη γνώμη μου η αρχική αφήγηση της Μαρίας Βλαχάκη ήταν ένα κλικ πιο λογοτεχνική απ' όσο ήταν απαραίτητο. Ψάχνοντας να βρω τι ήταν αυτό που με ενόχλησε, κατέληξα ότι μάλλον είχε να κάνει με την αναφορά της Μαρίας στα συναισθήματά της κατά τη διάρκεια του παράξενου συμβάντος (αγωνία, καμπανάκια συναγερμού, ανακούφιση), καθώς επίσης και με την οπτικοποίηση από μέρους της αυτών των συναισθημάτων (τα πόδια μου είχαν μουδιάσει από την αγωνία, το χέρι μου έσφιγγε το ακουστικό λες και ήθελα να το λιώσω).

Η Βασιλική: δεν με χάλασε, αλλά δεν φαίνεται και να παίζει κάποιον ιδιαίτερο ρόλο στην ιστορία (με την έννοια ότι την ίδια ιστορία θα είχαμε, ακόμα κι αν ο χαρακτήρας της έλλειπε). Αν υπήρχε ένας τρόπος να γίνει η σύνδεση (της Βάσως) με το κεντρική ιδέα, υποθέτω θα λειτουργούσε καλύτερα.

Ο διάλογος του Κώστα και του Μάνου: για μένα δεν άρχισε καλά, μ' όλα αυτά τα βρισίδια, αλλά το τέλος ήταν ό,τι έπρεπε. Φοβιστικό και σίγουρα ικανό να ενισχύσει τον (επικείμενο) τρόμο και να με κάνει να θέλω να συνεχίσω παρακάτω.

Τα δυο επίσημα έγγραφα (του Γκαλέντη και του νεκροτομείου): μάλλον τα ήθελα (σε σχέση με τον λόγο που χρησιμοποίησες) περισσότερο επίσημα. Ωστόσο οι υπογραφές στο τέλος μου άρεσαν, αφού έκαναν το διήγημα να έχει στα μάτια μου ακόμα μεγαλύτερη αληθοφάνεια.

Για την ίδια την κεντρική ιδέα: μου άρεσε πολύ η πιθανότητα η νεκρή να έσκαψε προς τα πάνω. Ιδιαίτερη αναφορά θα πρέπει να κάνω στο χέρι που κρατάει τα καλώδια. Πολλά μπράβο γι' αυτό.

 

Μια χαρά ιστορία. Ενδιαφέρουσα και με φρέσκια παρουσίαση. Μπράβο από εμένα (και συγχαρητήρια για τη νίκη στο διαγωνισμό).

[Mesmer]

 

Ωραία ιστορία, Άγγελε. Την διάβασα μονοκοπανιά ως το τέλος. Η φόρμα έδινε φρεσκάδα, ενώ η πλοκή κράτησε το ενδιαφέρον μου ψηλά.

Κατά τη γνώμη μου η αρχική αφήγηση της Μαρίας Βλαχάκη ήταν ένα κλικ πιο λογοτεχνική απ' όσο ήταν απαραίτητο. Ψάχνοντας να βρω τι ήταν αυτό που με ενόχλησε, κατέληξα ότι μάλλον είχε να κάνει με την αναφορά της Μαρίας στα συναισθήματά της κατά τη διάρκεια του παράξενου συμβάντος (αγωνία, καμπανάκια συναγερμού, ανακούφιση), καθώς επίσης και με την οπτικοποίηση από μέρους της αυτών των συναισθημάτων (τα πόδια μου είχαν μουδιάσει από την αγωνία, το χέρι μου έσφιγγε το ακουστικό λες και ήθελα να το λιώσω).

Η Βασιλική: δεν με χάλασε, αλλά δεν φαίνεται και να παίζει κάποιον ιδιαίτερο ρόλο στην ιστορία (με την έννοια ότι την ίδια ιστορία θα είχαμε, ακόμα κι αν ο χαρακτήρας της έλλειπε). Αν υπήρχε ένας τρόπος να γίνει η σύνδεση (της Βάσως) με το κεντρική ιδέα, υποθέτω θα λειτουργούσε καλύτερα.

Ο διάλογος του Κώστα και του Μάνου: για μένα δεν άρχισε καλά, μ' όλα αυτά τα βρισίδια, αλλά το τέλος ήταν ό,τι έπρεπε. Φοβιστικό και σίγουρα ικανό να ενισχύσει τον (επικείμενο) τρόμο και να με κάνει να θέλω να συνεχίσω παρακάτω.

Τα δυο επίσημα έγγραφα (του Γκαλέντη και του νεκροτομείου): μάλλον τα ήθελα (σε σχέση με τον λόγο που χρησιμοποίησες) περισσότερο επίσημα. Ωστόσο οι υπογραφές στο τέλος μου άρεσαν, αφού έκαναν το διήγημα να έχει στα μάτια μου ακόμα μεγαλύτερη αληθοφάνεια.

Για την ίδια την κεντρική ιδέα: μου άρεσε πολύ η πιθανότητα η νεκρή να έσκαψε προς τα πάνω. Ιδιαίτερη αναφορά θα πρέπει να κάνω στο χέρι που κρατάει τα καλώδια. Πολλά μπράβο γι' αυτό.

 

Μια χαρά ιστορία. Ενδιαφέρουσα και με φρέσκια παρουσίαση. Μπράβο από εμένα (και συγχαρητήρια για τη νίκη στο διαγωνισμό).

 

Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο, dagon! Φυσικά, συμφωνώ και με τις παρατηρήσεις. Αυτό που θα ήθελα κι εγώ είναι μια καλύτερη ιστορία για την Βασιλική.

 

Καλημέρα!