Jump to content

Ελληνική αστυνομική λογοτεχνία


BladeRunner
 Share

Recommended Posts

madeInGreece.PNG

 

Είπα να φτιάξω και ένα τόπικ για τους Έλληνες συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων.

 

Ο Γιάννης Μαρής έχει δικό του τόπικ εδώ και χρόνια, όπως και ο Δημήτρης Μαμαλούκας που έχει γράψει 2-3 βιβλία του είδους, οπότε εδώ μιλάμε για όλους τους υπόλοιπους.

 

Δεν είναι και λίγοι. Από κλασικούς μέχρι το νέο αίμα, υπάρχουν κάμποσοι Έλληνες συγγραφείς που ασχολήθηκαν με το είδος.

 

Ποιοι είναι αυτοί; Πέτρος Μάρκαρης, Ανδρέας Αποστολίδης, Τζίμμυ Κορίνης, Χίλντα Παπαδημητρίου, Τεύκρος Μιχαηλίδης, Μάρκος Κρητικός, Πέτρος Μαρτινίδης, Ιερώνυμος Λύκαρης, Γιώργης Π. Μασσαβέτας, Πέτρος Γαλιατσάτος, Γιώργος Μπακούρης, Βαγγέλης Γιαννίσης, Γρηγόρης Αζαριάδης, Γιώργος Ζώτος, Αγγελική Νικολούλη, Ανθή Λεκάτη, Στέλιος Παπαγρηγορίου, Μαρλένα Πολιτοπούλου, Σέργιος Γκάκας, Κώστας Μουζουράκης, Νεοκλής Γαλανόπουλος, Θάνος Δραγούμης, Σπύρος Λίγκας, Χ. Στεφόπουλος, Γιάννης Καρβέλης, Πολυχρόνης Κουτσάκης... και η λίστα τελειωμό δεν έχει. 

 

Έχω ήδη λίγα βιβλία κάποιων από τους παραπάνω, αποφάσισα να προμηθευτώ και άλλα στο άμεσο μέλλον, αν με συμφέρει και η τιμή, έτσι ώστε να γνωρίσω και την ελληνική σκηνή του αγαπημένου μου είδους.

 

Πρώτη κριτική θα είναι για το "Απιστία μετά φόνου", του Μάρκου Κρητικού, που ξεκίνησα σήμερα το μεσημέρι και θα το έχω τελειώσει μέχρι αύριο.

Edited by BladeRunner
Link to comment
Share on other sites

Μάρκος Κρητικός - Απιστία μετά φόνου (Εκδόσεις Νεφέλη, 2013)

b187921.jpg

Αποφάσισα μέχρι το τέλος της χρονιάς να διαβάσω καμιά δεκαριά αστυνομικά μυθιστορήματα Ελλήνων συγγραφέων, μιας και έχω παραμελήσει την εγχώρια σκηνή. Έτσι, μετά το καταπληκτικό "Ο μεγάλος θάνατος του Βοτανικού" του Δημήτρη Μαμαλούκα, αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο Έλληνα συγγραφέα του είδους που διαβάζω φέτος, το οποίο βρήκα με δυο ευρώ στο Μοναστηράκι (αν είναι δυνατόν!). 

Πρωταγωνιστής και αφηγητής της ιστορίας είναι το alter ego του συγγραφέα, ο Μάρκος, που διαμένει σε μια μονοκατοικία στα Πατήσια με την γυναίκα, τον σκύλο και την γάτα του και δουλεύει σαν υπάλληλος σε τράπεζα, μια δουλειά που βαριέται και μισεί θανάσιμα. Ένα βράδυ θα γίνει μάρτυρας ενός στυγερού εγκλήματος έξω από το σπίτι του. Ένα άντρας θα πεθάνει στην μέση του δρόμου, έχοντας βγει από το απέναντι τριώροφο. Ο Μάρκος θα μπλεχτεί στα δίχτυα των περίεργων ενοίκων του τριώροφου κτιρίου και η ζωή του θα γίνει λιγότερο ανιαρή...

Κακά τα ψέματα, σαν αστυνομικό μυθιστόρημα δεν λέει και πολλά, η πλοκή είναι απλή και το μυστήριο δεν σε κρατάει σε αγωνία. Όμως είναι σίγουρα ένα βιβλίο που διαβάζεται ευχάριστα και ο πρωταγωνιστής έχει πλάκα με την γκρίνια για την ζωή του και την κοινωνία γύρω του, με μια σατιρική διάθεση απέναντι σε κάποια πράγματα. Η γραφή μου άρεσε, την βρήκα ιδιαίτερα ευκολοδιάβαστη και ξεκούραστη, με ευχάριστο χιούμορ. Οι περιγραφές της ελληνικής πραγματικότητας ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα από τα αμερικάνικα μυθιστορήματα που έχω φάει με το κουτάλι.

Αν θέλετε μια δυνατή αστυνομική ιστορία, με δράση και συγκλονιστικές αποκαλύψεις στην πλοκή, τότε μην περιμένετε και πολλά από το βιβλίο αυτό. Αν θέλετε όμως μια ευχάριστα γραμμένη ιστορία με πρωταγωνιστή τον άνθρωπο της διπλανής σας πόρτας, με μια γκρινιάρικη διάθεση απέναντι στα πάντα, ο οποίος μπλέκεται σε μια περίεργη υπόθεση, τότε μια ματιά την αξίζει. Σίγουρα πέρασα καλά, μέχρι εκεί όμως.

6.5/10

Edited by BladeRunner
Link to comment
Share on other sites

  • 5 months later...

Όπως (σχεδόν) όλοι θα έχουμε μάθει, η Έλενα Ακρίτα έγραψε πρόσφατα ένα αστυνομικό βιβλίο, το "Φόνος 5 αστέρων". Το χάζεψα σε ένα βιβλιοπωλείο, αλλά επειδή προσωπικά δεν μου αρέσει το ύφος της -και δεν είμαι και φαν των αστυνομικών- διάβασα το οπισθόφυλλο και δυο παραγράφους από μέσα και το άφησα στο ράφι του.

Δεν είναι αυτό όμως το θέμα αυτού του ποστ. 

Μόλις διάβασα μια συνέντευξή της, κατά την οποία, στην καλοπροαίρετη, είμαι βέβαιος, προσπάθειά της να πει μια καλή κουβέντα για την Αγκάθα Κρίστι, έθαψε με μια φράση το σύνολο της αστυνομικής λογοτεχνίας, χωρίς, φοβάμαι, να το καταλάβει καν:

 

»Για την Αγκάθα Κρίστι, πιστεύω ότι υπάρχουν μυθιστορήματά της για τα οποία μόνο στο χώρο της παραφιλολογίας της αστυνομικής δεν μπορείς να τα καταχωρίσεις.

 

Edited by mman
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

 

Όπως (σχεδόν) όλοι θα έχουμε μάθει, η Έλενα Ακρίτα έγραψε πρόσφατα ένα αστυνομικό βιβλίο, το "Φόνος 5 αστέρων". Το χάζεψα σε ένα βιβλιοπωλείο, αλλά επειδή προσωπικά δεν μου αρέσει το ύφος της -και δεν είμαι και φαν των αστυνομικών- διάβασα το οπισθόφυλλο και δυο παραγράφους από μέσα και το άφησα στο ράφι του.

Δεν είναι αυτό όμως το θέμα αυτού του ποστ. 

Μόλις διάβασα μια συνέντευξή της, κατά την οποία, στην καλοπροαίρετη, είμαι βέβαιος, προσπάθειά της να πει μια καλή κουβέντα για την Αγκάθα Κρίστι, έθαψε με μια φράση το σύνολο της αστυνομικής λογοτεχνίας, χωρίς, φοβάμαι, να το καταλάβει καν:

 

»Για την Αγκάθα Κρίστι, πιστεύω ότι υπάρχουν μυθιστορήματά της για τα οποία μόνο στο χώρο της παραφιλολογίας της αστυνομικής δεν μπορείς να τα καταχωρίσεις.

 

 

 

Μάλλον της ξέφυγε κατά λάθος, γιατί δεν φαίνεται να είναι από αυτές που σνομπάρουν το είδος. Άλλωστε αστυνομικό μυθιστόρημα έγραψε! Αλλά να υπάρχουν άνθρωποι, ακόμα και σήμερα, που να θεωρούν το αστυνομικό μυθιστόρημα... παραλογοτεχνία, είναι κάτι που με ξεπερνάει.

Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

Κώστας Μουζουράκης - Φίδια στο Σκορπιό (εκδόσεις Καστανιώτη, 2010)

17264554.jpg

Το βιβλίο πιθανότατα δεν θα έπεφτε ποτέ στα χέρια μου, αν δεν το έβρισκα χθες με πέντε ευρώ σε παλαιοβιβλιοπωλείο, και τώρα που τελικά έπεσε στα χέρια μου και το διάβασα, μάλλον καλύτερα να μην το έβρισκα τελικά. Κακό βιβλίο δεν το λες, πληροί τις περισσότερες προϋποθέσεις για ένα ψυχαγωγικό παλπ αστυνομικό μυθιστόρημα. Υπάρχουν μπόλικες δυναμικές σκηνές, η ατμόσφαιρα είναι τεταμένη, οι υπερβολές στην πλοκή αρκετές, οι χαρακτήρες μαύροι. Κλασικά πράγματα. Και η γραφή είναι αρκετά ικανοποιητική και ιδιαίτερα ευκολοδιάβαστη, με κάποιες ωραίες περιγραφές τοπίων. 

Όμως η μονόπλευρη κοινωνικοπολιτική ματιά, η επιλεκτική εμπάθεια απέναντι σε ανθρώπους και οι καρτουνίστικοι χαρακτήρες, είναι στοιχεία που με ξενέρωσαν. Κακοί διευθυντές τραπέζης, κακοί ιδιοκτήτες κωλάδικων με φασιστικές/ακροδεξιές/παρακρατικές διασυνδέσεις και καταβολές (μόνο!), βρόμικοι και διεφθαρμένοι μπάτσοι, αλλά καλοί ληστές τραπεζών, καλές πόρνες και πονεμένοι ξένοι... Με λίγα λόγια οι κακοί και οι "καλοί" της υπόθεσης είναι μέσα στις υπερβολές και τα κλισέ, δοσμένοι μονόπλευρα, καθόλου πειστικοί. Και οι όποιες ανατροπές στην πλοκή επίσης δεν με έπεισαν καθόλου, ούτε μου έκαναν εντύπωση (εκτός, ίσως, από αρνητική). 

Και είναι κρίμα γιατί ξεκίνησε αρκετά καλά το βιβλίο, με την ληστεία στην Αθήνα και την σκηνή βίας στην Βάλια Κάλντα, μετά όμως άρχισε το μπλέξιμο με το υπόβαθρο των χαρακτήρων και κάπου εκεί η ιστορία με έχασε σαν αναγνώστη. Αν υπήρχε μεγαλύτερη ισορροπία στους χαρακτήρες και το περιβάλλον τους, πιθανότατα θα έβλεπα με άλλο μάτι το βιβλίο μετά το τέλος της ανάγνωσής του. Τέλος πάντων, δεν έχασα και τον χρόνο μου, ούτε και κάνα τρομερό ποσό, όμως περίμενα κάτι καλύτερο από αυτό που διάβασα.

5/10

Edited by BladeRunner
Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

Μιχάλης Καστρινός - Πες μου ποιος είναι ο εχθρός (Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2016)

post-2246-0-65357000-1461501725.jpeg

Το βιβλίο κυκλοφόρησε στις 21 Μαρτίου, η ιστορία του μου κίνησε το ενδιαφέρον από την αρχή και το εξώφυλλο για κάποιο λόγο μου άρεσε μόλις το πρωτοείδα (χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο), όμως όντας επιφυλακτικός με βιβλία Ελλήνων συγγραφέων που δεν γνωρίζω και που δεν βρίσκω κριτικές για τα βιβλία τους, τελικά δεν το αγόρασα όταν κυκλοφόρησε. Χθες όμως έτυχε να το βρω με μόλις εφτά ευρώ σε άριστη κατάσταση, οπότε δεν το σκέφτηκα, το τσίμπησα άμεσα. Και δεν το μετάνιωσα.

Ουσιαστικά δεν πρόκειται για αστυνομικό μυθιστόρημα, αλλά για πολιτικό-κατασκοπευτικό θρίλερ, με μυστήριο, λίγες αποκαλύψεις και μάλλον ελάχιστη δράση. Η περίληψη στο οπισθόφυλλο του βιβλίου τα λέει μια χαρά, οπότε δεν χρειάζεται να γράψω μια δική μου. Λοιπόν, αυτό είναι το πρώτο βιβλίο που εκδίδει ο συγγραφέας, οπότε δεν μιλάμε για άριστο βιβλίο, έχει τα προβλήματά του σε πλοκή, χαρακτήρες και γραφή. Όμως η ιστορία είναι αρκετά ενδιαφέρουσα (αν και λιγάκι μπερδεμένη σε σημεία), η εξέλιξη της πλοκής γρήγορη και με μια κάποια αγωνία για την συνέχεια, οι χαρακτήρες χωρίς πολύ βάθος αλλά μάλλον συμπαθητικοί, και η ατμόσφαιρα κάπως νουάρ, οπότε μιλάμε για μια ικανοποιητική πρώτη συγγραφική προσπάθεια. Όσον αφορά την γραφή, θα την χαρακτήριζα αρκετά καλή και ευκολοδιάβαστη, αν και σε σημεία κάποιοι διάλογοι και κάποιες σκέψεις των χαρακτήρων έτειναν προς την φλυαρία.

Γενικά πέρασα καλά, πρόκειται για ένα αξιόλογο πολιτικό θρίλερ, με ενδιαφέρουσα ιστορία, ευκολοδιάβαστη γραφή και ωραία ατμόσφαιρα, που μέσω της πλοκής του αναδεικνύει και κάποιες από τις παθογένειες της Ελληνικής πολιτικής σκηνής, αλλά και των διαφόρων ανώτερων Αρχών. Επίσης διαβάζεται πάρα μα πάρα πολύ γρήγορα και ξεκούραστα, οπότε είναι ό,τι πρέπει για τις διακοπές. Απλώς θα ήθελα λιγότερη φλυαρία, περισσότερες σκηνές δράσης και ένα κάπως πιο δυναμικό φινάλε.

7.5/10

Edited by BladeRunner
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Παραδόξως, παρότι η χώρα  μας -καλώς ή κακώς-  έχει όλες τις προυποθέσεις για να  παράγει δυνατό κοινωνικοπολιτικό αστυνομικό,  οι περισσότεροι που προσπαθούν  δεν παράγουν κάτι αξιοσημείωτο..  Και στο πιο cozy αστυνομικό( που έχει αρχίσει να με   κεντρίζει πολύ περισσότερο τελευταία), βέβαια, πάλι   έτσι κι έτσι  τα πάμε  :p.*

----

Από αυτά που έχω διαβάσει, προτείνω τον Μάρκαρη(Αντικειμενικά μιλώντας είναι από τους καλύτερους στην Ευρώπη. Έχει μεγαλώσει, όμως, και τα  τελευταία του δεν  φτάνουν σε επίπεδο την εκπληκτική τριάδα  Άμυνα Ζώνης/Ο Τσε Αυτοκτόνησε/ Βασικός Μέτοχος)

 

και το εν λόγω βιβλίο από τον Σέργιο Γκάκα.

 


50.Στάχτες-Σέργιος Γκάκας(σελ 364)
Φτάσαμε τον στόχο των πενήντα και μάλιστα με ένα πολύ καλό βιβλίο. Το συγκεκριμένο το έψαχνα αρκετό καιρό κι όταν το βρήκα σε προσφορά στα πέντε ευρώ, ε, δεν κρατήθηκα και το πήρα. Η υπόθεση αφορά με τον εμπρησμό ενός σπιτιού και δύο ήρωες ένας δικηγόρος κι ένας μπάτσος, κατατρεγμένοι ο καθένας από τους δικούς τους δαίμονες, θα ενώσουν τις δυνάμεις τους για να βρουν τους ενόχους . Η ιστορία είναι μέσα στα Ελληνικά πλαίσια και μπορεί να μην έχει την καλύτερη πλοκή που έχω ποτέ μου διαβάσει, αλλά κατάφερε να μου κρατήσει το ενδιαφέρον. Γενικά είναι ένα αρκετά σκοτεινό νουάρ βιβλίο. Ευτυχώς, όμως, ο συγγραφάς έχει τοποθετήσει αρκετό χιούμορ κι μας αποσπάει έτσι -έστω και προσωρινά- από την μαυρίλα. Στα αρνητικά θα βάλω τα πρώτα δύο κεφάλαια, που τραβάνε εις μάκρος(ενδεικτικά το δεύτερο κεφάλαιο είναι μία ανάκριση που κάνει ο αστυνομικός στον δικηγόρο και κρατάει γύρω στις 30 σελίδες) και πως στο τέλος φάνηκε να βιάζεται λίγο ο συγγραφέας μιας και το κλείνει κάπως γρήγορα(Αυτό βέβαια δεν αναιρεί το ότι έχει έαν δυνατό-αν και προβλέψιμο φινάλε)

 

 

 

 

 

 

 

*Κάντε υπομονή. Σε μερικά χρόνια θα εμφανιστεί ο τιτανοτεράστιος jjohn στην σκηνή και ο ιδιωτικός του ερευνητής Γιώργος Μάντης  :p

Edited by jjohn
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Παραδόξως, παρότι η χώρα  μας -καλώς ή κακώς-  έχει όλες τις προυποθέσεις για να  παράγει δυνατό κοινωνικοπολιτικό αστυνομικό,  οι περισσότεροι που προσπαθούν  δεν παράγουν κάτι αξιοσημείωτο..  

----

 

 

Σου προτείνω να διαβάσεις οπωσδήποτε το "Ο μεγάλος θάνατος του Βοτανικού", του Δημήτρη Μαμαλούκα. Δες κριτική μου εδώ. Στέκεται άνετα δίπλα σε Αμερικάνους συγγραφείς του είδους, και στο λέω εγώ που έχω διαβάσει ένα κάρο αστυνομικά και περιπετειώδη θρίλερ. Αλλά έχεις δίκιο, με το κιάλι βρίσκεις πραγματικά καλά ελληνικά αστυνομικά μυθιστορήματα. Και δεν το καταλαβαίνω αυτό. 

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

 

Παραδόξως, παρότι η χώρα  μας -καλώς ή κακώς-  έχει όλες τις προυποθέσεις για να  παράγει δυνατό κοινωνικοπολιτικό αστυνομικό,  οι περισσότεροι που προσπαθούν  δεν παράγουν κάτι αξιοσημείωτο..  

----

 

 

Σου προτείνω να διαβάσεις οπωσδήποτε το "Ο μεγάλος θάνατος του Βοτανικού", του Δημήτρη Μαμαλούκα. Δες κριτική μου εδώ. Στέκεται άνετα δίπλα σε Αμερικάνους συγγραφείς του είδους, και στο λέω εγώ που έχω διαβάσει ένα κάρο αστυνομικά και περιπετειώδη θρίλερ. Αλλά έχεις δίκιο, με το κιάλι βρίσκεις πραγματικά καλά ελληνικά αστυνομικά μυθιστορήματα. Και δεν το καταλαβαίνω αυτό. 

 

 

Ναι, Blade, τον γνωρίζω τον Μαμαλούκα.  Έχω διαβάσει και ένα δικό του(http://www.biblionet.gr/book/136141/Η_μοναξιά_της_ασφάλτου).   

Θα τον βάλω τον Βοτανικό στα υπόψιν μου. Θυμάμαι έχω διαβάει και αλλού καλά  λόγια για το συγκεκριμένο!

Thanks :)

----

Τώρα που σκαλίζω τις αναμνήσεις μου, και αυτό μου είχε αφήσει καλή εντύπωση

Νουαράκι στην όμορφη Θεσσαλονίκη. Λευκός πύργος, μπουγάτσες, σε λέω etc... 

 

Από το πουθενά-Γιώργος Μαρτινίδης

 

Ο Γιάννης Μπενάκης, γνωστός στους φίλους ως "Μπεν", είναι πρώην αστυνομικός που πλέον βγάζει τα προς το ζην παριστάνοντας τον ιδιωτικό ντετέκτιβ -με παράνομες μικροδουλειές για γνωστούς- ενώ περνάει τον υπόλοιπο καιρό του ερωτοτροπώντας με νεαρές κοπέλες και πίνοντας με δύο απρόσμενους φίλους: έναν αλκοολικό μπουγατσατζή και έναν παρανοϊκό καθηγητή αγγλικών. Η καινούργια δουλειά που αναλαμβάνει ο Μπεν αποδεικνύεται πολύ πιο απαιτητική απ ό,τι περίμενε αρχικά, καθώς συνδέεται μυστηριωδώς με τον φαινομενικά τυχαίο θάνατο μιας από τις πρώην κοπέλες του, της Μαριάννας Κουτζαβασίλη, και οδηγεί σε μια μπλεγμένη υπόθεση η οποία σχετίζεται με τη σκιερή πλευρά του φοιτητικού συνδικαλισμού και με ακόμη μεγαλύτερα συμφέροντα.

Edited by jjohn
Link to comment
Share on other sites

Από αυτά που έχω διαβάσει, προτείνω τον Μάρκαρη(Αντικειμενικά μιλώντας είναι από τους καλύτερους στην Ευρώπη. Έχει μεγαλώσει, όμως, και τα  τελευταία του δεν  φτάνουν σε επίπεδο την εκπληκτική τριάδα  Άμυνα Ζώνης/Ο Τσε Αυτοκτόνησε/ Βασικός Μέτοχος)

Δηλαδή το Νυχτερινό Δελτίο δε σου έκανε;
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

 

Από αυτά που έχω διαβάσει, προτείνω τον Μάρκαρη(Αντικειμενικά μιλώντας είναι από τους καλύτερους στην Ευρώπη. Έχει μεγαλώσει, όμως, και τα  τελευταία του δεν  φτάνουν σε επίπεδο την εκπληκτική τριάδα  Άμυνα Ζώνης/Ο Τσε Αυτοκτόνησε/ Βασικός Μέτοχος)

Δηλαδή το Νυχτερινό Δελτίο δε σου έκανε;

 

Πως δεν μου έκανε!   Ωραία ιστορία και το τέλος   γαμάτο!  Χάρις αυτό, γνωρίστηκα με τον Χαρίτο :)

Απλά -κατ' μέ- τα επόμενα τρία είναι που καθιστούν τον Μάρκαρη κορυφαίο στο είδος του :)

Μετα άρχισε να καταπιάνεται πάρα πολύ με δολοφόνους κατά συρροή (έστω με τα δικα του χαρακτηριστικά) και κατάντησε λίίίγο επαναλαμβανόμενος.

-----

Επίσης, οι τιμές των βιβλίων του είναι απαράδεκτες!

Edited by jjohn
Link to comment
Share on other sites

  • 3 months later...

Εγκλήματα στην πανσιόν «Απόλλων» του Ανδρέα Απόστολίδη.

 

Η υπόθεση τοποθετείται τον Σεπτέμβριο του 1974 λίγο μετά την πτώση της δικτατορίας στο ξενοδοχείο «Απόλλων» όπου ο δικηγόρος Ανδρέας Οικονόμου πάει για να περάσει λίγες ήρεμες ημέρες μετά το καυτό καλοκαίρι που προηγήθηκε και να ξεφύγει από τις πολιτικές εξελίξεις που θα ακολουθήσουν. Σύντομα όμως θα ακολουθήσουν δυο φόνοι οπότε όλα τα μυστικά των ενοίκων του ξενοδοχείου θα έρθουν στο φως και θα παρακολουθήσουμε τις ιστορίες τους να ξεδιπλώνονται μέσα από την ματιά του Οικονόμου που προσπαθεί να ξεμπλέξει το κουβάρι.

 

Στην υπόθεση εμπλέκονται κάποιοι αντιστασιακοί του εξωτερικού, ένας παλιότερος φόνος, η Κ.Υ.Π., κάποιοι θαμώνες της παλιάς Φωκίωνος Νέγρη και όσα απωθημένα έχουν άνθρωποι που νιώθουν ότι προδόθηκαν.

Αρκετά καλό, διαβάζεται εύκολα, εξάλλου δεν είναι και πολύ μεγάλο σε μέγεθος, και περισσότερο ενδιαφέρουν οι ιστορίες των χαρακτήρων του βιβλίου και η πολιτική της περιόδου, παρά η εξιχνίαση των φόνων. Το μυστήριο των φόνων αποκαλύπτεται εύκολα μιας και αυτό που ενδιαφέρει τους δράστες, είναι πώς θα μπορέσουν να εκμεταλλευτούν την πολιτική κατάσταση της περιόδου και να μην τιμωρηθούν, παρά πως θα αποκρύψουν τις πράξεις τους από τον Οικονόμου.

 

Αν ήταν μεγαλύτερο σε μέγεθος και ανέλυε περισσότερο το παρελθόν των ηρώων και την πολιτική κατάσταση της εποχής θα ήταν και αρκετά καλύτερο.

7/10

Edited by vaggelis
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Επίγραμμα θανάτου του Τζίμμυ Κορίνη.

 

Το βιβλίο έχει ως πρωταγωνιστή τον υπαστυνόμο Δημήτρη Γιαννίδη και η υπόθεση ξεκινάει στο Θησείο όταν ένα πρωί ανακαλύπτεται το πτώμα μιας Αγγλίδας τουρίστριας δίπλα σε μια αρχαία επιγραφή.

 

Την υπόθεση θα αναλάβει ο Γιαννίδης που μετά από ένα ταξίδι στο Λονδίνο για να βρει επιπλέον στοιχεία για την νεκρή, ανακαλύπτει και τον δολοφόνο και ότι το κίνητρο του φόνου έχει σχέση με τους Άγγλους στρατιώτες που πολέμησαν στην Ελλάδα το 1944. Αυτό είναι το πρώτο μισό του προβλήματος μιας και ο Γιαννίδης πρέπει να ανακαλύψει πλέον και τις αποδείξεις για να συλλάβει τον δολοφόνο και τις βρίσκει σε μια σκηνή αλλά Ηρακλή Πουαρό όπου συγκεντρώνει όλους του εμπλεκόμενους στο τέλος του βιβλίου.

 

Αρκετά καλό, διαβάζεται εύκολα, δεν είναι από αυτά που σε κρατάνε σε αγωνία για το ποιος είναι ο δολοφόνος (η ανακάλυψή του γίνεται στη μέση του βιβλίο, και εσύ τον μαντεύεις πιο πριν), αλλά πως θα καταφέρει η αστυνομία να βρει τα στοιχεία για να συλλάβει τον ένοχο.

 

Το μειονέκτημά του είναι ότι οι ήρωες κάνουν συνεχώς ανακεφαλαίωση της υπόθεσης και εσύ κάθε τρείς και λίγο διαβάζεις τα ίδια που διάβασες και τριάντα σελίδες πιο πριν. Αυτό φαντάζομαι γίνεται γιατί στην αρχική του μορφή εκδόθηκε σε 25 συνέχειες, όσα και τα κεφάλαια του βιβλίου, στο περιοδικό «Εικόνες» το 1992 και τότε ο συγγραφέας θα πρέπει να θύμιζε στους αναγνώστες τα προηγούμενα κεφάλαια για να καταλαβαίνουν τι γίνεται και να τους βάζει στο κλίμα. Όταν όμως το διαβάζεις σε βιβλίο γίνεται αρκετά ενοχλητικό γιατί καταντάει σκέτη φλυαρία.

 

7/10

Edited by vaggelis
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Αστυνομικές ιστορίες του Νίκου Φώσκολου.

 

Το βιβλίο περιλαμβάνει 9 ιστορίες που παρουσιάστηκαν στο ραδιόφωνο τη δεκαετία το ΄60 και εκδόθηκαν το 1965 σε βιβλίο.

 

Οι ιστορίες έχουν ως πρωταγωνιστές διάφορους αξιωματικούς της Αστυνομίας και περιλαμβάνουν διαφορετικές υποθέσεις μεταξύ τους, ερωτικές, εκδίκησης, με εμπόρους ναρκωτικών, (μέχρι και έναν κατά συρροή δολοφόνο είχε), ορισμένες μάλιστα έχουν και χιούμορ, και όλες είναι καλογραμμένες και διαβάζονται πολύ ευχάριστα. Αυτό που πρέπει να αναγνωρίσουμε στον Φώσκολο είναι ότι ξέρει να διηγείται μια ιστορία και να δημιουργεί τη κατάλληλη ατμόσφαιρα για κάθε μια από αυτές, και στο τέλος έχεις διαβάσει το βιβλίο μέσα σε ελάχιστη ώρα. Διάβασα 348 σελίδες σε λιγότερο από μια μέρα.

 

Το μειονέκτημα είναι ότι πολλές φορές το παρακάνει στον διδακτισμό και στα ηθικοπλαστικά μηνύματα που θέλει να περάσει. Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ιστορίες αυτές γράφτηκαν για το ραδιόφωνο την δεκαετία του ΄60 για να τις ακούν οικογενειακά, οπότε κάτι τέτοιο ήταν αναμενόμενο για την εποχή, αλλά όταν τις διαβάζεις σήμερα χάνουν λίγο από την δύναμή τους.

 

8/10
 

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Χρήστος Τερζίδης - Franklin: Killer on the road (Εκδόσεις Εμπειρία, 2016)

B255F92922CEF47786A005CC2A5BCD75.jpg

Ψάχνοντας πριν λίγες μέρες στις νέες κυκλοφορίες βιβλίων στο site της Πολιτείας, μου κέντρισε την προσοχή το συγκεκριμένο εξώφυλλο. Διάβασα την περίληψη της ιστορίας και το ενδιαφέρον μου έγινε πιο έντονο. Είδα και την χαμηλή τιμή σε συνδυασμό με τον αριθμό των σελίδων, οπότε... πήγα και το αγόρασα. Σε γενικές γραμμές δύσκολα δίνω (ακόμα και) το δεκάρικο για Έλληνα συγγραφέα που δεν γνωρίζω/δεν έχω διαβάσει και ειδικά όταν δεν υπάρχουν αρκετές κριτικές στο ίντερνετ για να ξέρω αν αξίζει τον κόπο ή όχι (στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν βρήκα καμία). Ως προς τα αστυνομικά, το έκανα πέρυσι για το "Δαιμόνιος Βάκχος" και δεν το μετάνιωσα καθόλου. Το έκανα και τώρα με αυτό το βιβλίο - ούτε τώρα το μετάνιωσα, απλώς δεν ξετρελάθηκα. 

Η περίληψη στο οπισθόφυλλο του βιβλίου τα λέει αρκετά αναλυτικά και είναι αυτή που με έπεισε κατά μεγάλο ποσοστό ώστε να το τσιμπήσω. Δυο δημοσιογράφοι του αστυνομικού ρεπορτάζ μιας εφημερίδας της Νέας Υόρκης, ταξιδεύουν με το αυτοκίνητο από πολιτεία σε πολιτεία, στις πόλεις όπου ένας κατά συρροήν δολοφόνος σκότωνε στην τύχη ανθρώπους, μ'ένα περίεργο όπλο-αντίκα, "φιλοδωρώντας" τους παράλληλα μ'ένα κέρμα των δέκα cents. Επισκέπτονται τα μέρη στα οποία βρέθηκαν τα θύματα του συγκεκριμένου δολοφόνου, μιλάνε με τοπικούς ντετέκτιβ και με μάρτυρες ή γνωστούς των θυμάτων, προσπαθώντας να βγάλουν μια άκρη. Όμως, τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται...

Σαν ιδέα, μου φάνηκε ενδιαφέρουσα. Ίσως όχι πρωτότυπη (αλίμονο!), αλλά σίγουρα ιντριγκαδόρικη. Όμως το πέρα-δώθε των δυο πρωταγωνιστών από πολιτεία σε πολιτεία με κούρασε ως ένα βαθμό, θα το χαρακτήριζα και κάπως μονότονο. Οι περιγραφές των σκηνικών (πόλεων, δρόμων κλπ) μου φάνηκαν λιγάκι επιφανειακές - πως να το πω... δεν "ένιωσα" τα μέρη (τουλάχιστον τα περισσότερα). Μετά, δεν μπορώ να πω ότι δέθηκα με τους πρωταγωνιστές. Ούτε τους συμπάθησα, ούτε τους αντιπάθησα. Από κει και πέρα, η όλη ιστορία εξελίσσεται πολύ γρήγορα, η δράση "τρέχει", κάποια πράγματα/ερωτήματα/γεγονότα αφήνονται στον αέρα, όμως υπάρχει μυστήριο, υπάρχει μια κάποια αγωνία για την κατάληξη της ιστορίας. Και το τέλος είναι σίγουρα αρκετά ανατρεπτικό και ενδιαφέρον, αν και ίσως όχι απόλυτα πειστικό. Μπορώ να πω ότι μου άρεσε, πάντως.

Γενικά δεν είναι άσχημο βιβλίο. Προσφέρει λίγη ένταση και αγωνία, μυστήριο, δράση και εκπληξούλες στο τέλος. Απλά φέρνει πιο πολύ σ'ένα παλπ αστυνομικό μυθιστόρημα - ευχάριστο και ψυχαγωγικό μεν, αλλά απλά γραμμένο και όχι απόλυτα πειστικό ως προς τα γεγονότα της πλοκής και τα κίνητρα των χαρακτήρων. Είναι ένα βιβλίο που διαβάζεται γρήγορα, που η ώρα περνάει συμπαθητικά μαζί του, απλά με τόσα αστυνομικά θρίλερ εκεί έξω δεν ξέρω κατά πόσο κάνει την διαφορά. Εγώ το διάβασα σαν παλπ αστυνομικό μυθιστόρημα (των οποίων δηλώνω λάτρης), και πέρασα καλούτσικα. Αν το προτείνω άνετα... χμ, δεν είμαι και τόσο σίγουρος.

7/10

Edited by BladeRunner
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Στο πίσω κάθισμα της Ευτυχίας Γιαννάκη (Εκδόσεις Ίκαρος, 2016)

 

Αντιγράφω και εδώ την κριτική μου στο goodreads

 
Ίσως ο μεγαλύτερος έπαινος που μπορώ να δώσω στο βιβλίο είναι τελικά και ο πιο απλός.
"Ένα κλασσικό αστυνομικό μυθιστόρημα."
Οι φίλοι του αστυνομικού θα καταλάβουν τι εννοώ και δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω. Για τους υπόλοιπους ας πω λίγα πράγματα.
 
Είναι το είδος του αστυνομικού που βασίζεται όχι στην ιδιαίτερα πολύπλοκη υπόθεση αλλά σε μυστικά του παρελθόντος που στοιχειώνουν το σήμερα. Όλοι πασχίζουν να τα κρατήσουν κρυμμένα και ο κεντρικός ήρωας λίγο λίγο, κομμάτι κομμάτι φέρνει στο φως. Η συγγραφέας δίνει με μαεστρία τις πληροφορίες ώστε ο αναγνώστης να συμμετέχει κι αυτός με τις υποθέσεις του στο "παιχνίδι" αλλά χωρίς οι υποψίες του να γίνονται βεβαιότητες από την αρχή. Δεν λέω άλλα γιατί δε θέλω να αποκαλύψω κατά λάθος κάποια κρίσιμα στοιχεία της πλοκής. Το τέλος ικανοποιεί και κλείνει σωστά την ιστορία (πολύ σημαντικό για μένα).
 
Ιδιαίτερα μου άρεσε ο τρόπος που η συγγραφέας μεταφέρει τον αναγνώστη στην Αθήνα του σήμερα, μια ρεαλιστική αλλά χωρίς πεσιμιστικούς λυρισμούς εικόνα της πόλης. Επίσης, ο κεντρικός ήρωας, ο αστυνόμος Χάρης Κόκκινος (που ελπίζω να γίνει γνώριμη φιγούρα των βιβλιοπωλείων στο μέλλον) είναι αρκετά ιδιαίτερος για να είναι ενδιαφέρων αλλά χωρίς υπερβολές που θα τον έκαναν μη ρεαλιστικό. Τα προσωπικά του προβλήματα παρόντα αλλά στη σωστή δόση και σε μορφή που προάγει την πλοκή ώστε να μη χάνεται η αφήγηση μέσα τους όπως συμβαίνει συχνά σε σύγχρονα αστυνομικά (ιδίως σκανδιναβικής προέλευσης).
 
Εν κατακλείδι, ένα ισορροπημένο αστυνομικό που διαβάζεται εύκολα και ικανοποιεί μέχρι το τέλος!
 
Για περισσότερες διευκρινήσεις απλά ρωτήστε με.
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Τζίμμυ Κορίνης - Ίντριγκα στο Ιόνιο (Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2016)

post-2246-0-54121900-1478273511.jpeg

Ο Τζίμμυ Κορίνης έχει συνδέσει το όνομά του με την αστυνομική λογοτεχνία στην Ελλάδα, όσο κανείς άλλος. Από παιδί ακόμα άρχισε να γράφει νουάρ ιστορίες, όταν ακόμα πήγαινε σχολείο είδε να εκδίδονται αρκετές από αυτές που έγραφε -στα περιοδικά "Μάσκα" και "Μυστήριο", μεταξύ άλλων-, ενώ φυσικά έχει μεταφράσει και αρκετά αστυνομικά παλπ διηγήματα και μυθιστορήματα Αμερικάνων και Άγγλων συγγραφέων. Είναι ένας άνθρωπος που λατρεύει τις νουάρ και "σκληρές" (hard-boiled) ιστορίες. Αυτής της σχολής είναι και το "Ίντριγκα στο Ιόνιο", που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Ένας Ρώσος μεγιστάνας, Αμερικάνοι πράκτορες, άνθρωποι του υποκόσμου, ένας κυνικός και σκληροτράχηλος δημοσιογράφος και μια δεκαεπτάχρονη Αγγλίδα τουρίστρια με την μάνα της, θα μπλεχτούν σε μια περίπλοκη ιστορία γεμάτη απαγωγές, φόνους και κάθε λογής εγκλήματα, χάρη σ'ένα ύποπτο φορτίο που κάποιοι θέλουν να φτάσει πάση θυσία στην Συρία. Λευκάδα και Αθήνα είναι τα μέρη στα οποία διαδραματίζεται η όλη ιστορία. Ποιοι θα καταφέρουν να βγουν αλώβητοι από αυτή την περιπέτεια;

Το λοιπόν, ο Κορίνης είναι φανατικός με τις σκληρές αστυνομικές ιστορίες παλαιότερων δεκαετιών, και αυτό φαίνεται. Προσωπικά είμαι και εγώ λάτρης του είδους αυτού, γι'αυτό και το βιβλίο "μου μίλησε", που λένε. Δεν ξέρω πως θα φανεί σε άλλους που θέλουν, ας πούμε, κάτι πιο σύγχρονο, πιο κουλτουριάρικο. Η όλη πλοκή και ο τρόπος εξέλιξής της, καθώς και το στιλ αφήγησης, ίσως μοιάζει -και είναι- παλαιάς κοπής, άλλης εποχής. Κατά συνέπεια, δεν είναι και για όλα τα γούστα. Όμως εμένα μου άρεσε, πέρασα καλά. Δεν λέω ότι ξετρελάθηκα κιόλας, αλλά ήξερα τι να περιμένω και πως να το περιμένω. Την ιστορία την διάβασα από την αρχή μέχρι το τέλος με ενδιαφέρον και χωρίς να μου ζαλίσει το μυαλό, τα γεγονότα έτρεχαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, ενώ δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός ότι το όλο ύφος μου θύμισε τους συγγραφείς παλπ αστυνομικών περιπετειών που τόσο πολύ μου αρέσουν.

Οπότε, ναι, το βιβλίο με άφησε ευχαριστημένο. Όχι ξετρελαμένο, αλλά σίγουρα ικανοποιημένο. Η γραφή απλή και ευκολοδιάβαστη, η δράση και η βία σε ρεαλιστικά επίπεδα, η ατμόσφαιρα σούπερ. Πάντως δεν είναι ένα βιβλίο που προτείνω χωρίς ενδοιασμούς. Αν έχετε διαβάσει και συμπαθήσει βιβλία συγγραφέων όπως οι Ρίτσαρντ Πρέιδερ, Μίκι Σπιλέιν κ.α., τότε νομίζω ότι θα περάσετε αρκετά ψυχαγωγικά την ώρα σας διαβάζοντας το "Ίντριγκα στο Ιόνιο". Αυτά.

7.5/10

Edited by BladeRunner
Link to comment
Share on other sites

Δημήτρης Σίμος - Τα βατράχια (Εκδόσεις Όστρια, 2016)

post-2246-0-34923400-1478813958.jpg

Το βιβλίο το αγόρασα περισσότερο από ένστικτο και χάρη σε δυο-τρία θετικά σχόλια, μιας και δεν ήξερα καθόλου κατά πόσο θα ήταν καλό (νεαρός και άγνωστος συγγραφέας, όχι τόσες πολλές κριτικές κλπ κλπ). Τελικά αποδείχτηκε ένα αρκετά καλογραμμένο και ενδιαφέρον αστυνομικό θρίλερ, με μουντή ατμόσφαιρα, αρκετό μυστήριο, μπόλικες ανατροπές και καλούτσικους χαρακτήρες.

Η όλη ιστορία διαδραματίζεται στην Χαλκίδα και στις γύρω περιοχές και έχει να κάνει με τον φόνο μιας νεαρής μαθήτριας και τις έρευνες της αστυνομίας για τον εντοπισμό του δράστη και των κινήτρων του. Μια ιστορία από το μακρινό παρελθόν μπορεί να σχετίζεται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με την συγκεκριμένη υπόθεση. Κατά την έρευνα πολλά σκοτεινά μυστικά αρκετών ανθρώπων της τοπικής κοινωνίας θα βγουν στην φόρα...

Η πλοκή μου φάνηκε αρκετά ικανοποιητική και μου κράτησε το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος. Είχε μπερδέματα, περιπλοκές, εκπλήξεις και ανατροπές, δεν θα μπορούσα να μαντέψω ποιος και γιατί. Φυσικά κάποια πράγματα ίσως να τείνουν και προς την υπερβολή (πολύ σαπίλα ρε παιδάκι μου). Όσον αφορά την γραφή, οπωσδήποτε ευκολοδιάβαστη και ξεκούραστη, με λιτές περιγραφές και φυσικούς διάλογους, χωρίς περιττά λόγια και φλυαρίες. Η ατμόσφαιρα... βροχερή και μουντή, σαφώς ταιριαστή με την όλη ιστορία. 

Σίγουρα αξιοπρεπέστατο αστυνομικό θρίλερ, τίμιο ως προς τις προθέσεις του. Διαβάζεται μονορούφι, έτσι ενδιαφέρον και ευκολοδιάβαστο όπως είναι. Φυσικά μπορεί να βρει κανείς ατέλειες στην γραφή ή/και την πλοκή, αλλά τώρα μιλάμε για το πρώτο μυθιστόρημα ενός αρκετά νεαρού συγγραφέα. Πάντως φαίνεται ότι αγαπάει το είδος και ότι το κατέχει το άθλημα. Οπωσδήποτε θα διαβάσω και επόμενα βιβλία του.

7.5/10

Edited by BladeRunner
Link to comment
Share on other sites

  • 8 months later...

Διάβασα το τελευταίο το Μάρκαρη "Offshore" και δεν μου άρεσε. Δεν νομίζω πως  το βιβλίο είχε λόγο ύπαρξης τόσο από άποψη πλοκής/ιστορίας όσο και σαν  πολιτικό-κοινωνικό μυθιστόρημα.

 

Για να μην τα πολυλογώ, το βιβλίο  εξετάζει μια εναλλακτική πραγματικότητα όπου η  νεοεκλεχθείσα κυβέρνηση ιδιωτικοποιεί, έρχονται  επιχειρήσεις κτλπ και γενικά όλα πόπα και κρίση τέλος. Μερικοί φόνοι αρχίζουν να ταράζουν την ζωή του Χαρίτου. Ιδίως αφότου λύνονται κάπως υπερβολικά πολύ-πολύ εύκολα! 

 

 

Η γραφή είναι στεγνή, λείπει εκείνος ο φοβερός αφηγητής Χαρίτος των πρώτων βιβλίων.  Ο Μάρκαρης έχει μεγαλώσει και φαίνεται. Νομίζω ήρθε η ώρα να βγει στη σύνταξη. Δεν έχει να αποδείξει τίποτα πια και  συν τοις άλλοις   υπάρχει ήδη ένας άξιος συνεχιστής  του στο Ελληνικό αστυνομικό(εγώ...)

Link to comment
Share on other sites

Διάβασα το Κάστρο του Βαγγέλη Γιαννίση, και μου άρεσε αρκετά ομολογώ.

Είναι απλή γραφή, σταράτη εκεί που πρέπει και χωρίς πολλές σάλτσες.

 

Μπλέκει αρκετούς χαρακτήρες, σε κάποια σημεία είχα δυσκολία λίγο να τους θυμηθώ ή να αναγνωρίσω τι κάνει ο καθένας, αλλά η υπόθεση έδεσε και στο τέλος δεν έμεινα με ερωτηματικά.

Βέβαια, μου φάνηκε λίγο υπερβολικό το κίνητρο για να γίνει όλη η αρχική πλοκή, αλλά σαν αποτέλεσμα η γεύση που μου άφησε ήταν θετική.

 

Θα διαβάσω σίγουρα και το τελευταίο του ;)

Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

   Έγκλημα Στην Πάρο του Γιώργου Μπακούρη

 Ο αστυνόμος Κλέανθος Παπαγιαννίδης δε βλέπει την ώρα να περάσει τις διακοπές του στην Πάρο φιλοξενούμενος του φιλικού του ζεύγους Κωστένογλου. Όμως οι διακοπές του τελειώνουν απότομα όταν μια άλλη φιλοξενούμενη, η ευυπόληπτη κύρια Παπαϊωάννου δολοφονείται. Εκ πρώτης όψεως το έγκλημα φαίνεται αδιανόητο, ποιος θα ήθελε να βλάψει μια τέτοια καθώς πρέπει κυρία; Κανένας δεν έχει κίνητρο. Αλλά λένε όλοι την αλήθεια;

   Στο στυλ του παλιού κλασσικού αστυνομικού κινείται το Έγκλημα Στην Πάρο, μια πολυτελής κατοικία, πολλοί καλεσμένοι και ένας φόνος. Ένα μυστήριο που θα προβληματίσει τον αναγνώστη όσο και τον αστυνόμο που προσπαθεί να το λύσει με απρόβλεπτη κατάληξη.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 7 months later...

Σέργιος Γκάκας - Κάσκο

Στις αρχές του μήνα που διανύουμε αγόρασα το συγκεκριμένο βιβλίο από παλαιοβιβλιοπωλείο έναντι πέντε ευρώ, χθες το βράδυ άρχισα να διαβάζω δοκιμαστικά λίγες σελίδες για να δω τι λέει, έφαγα τρελό κόλλημα με το ύφος και το στιλ του συγγραφέα, το έφτασα λίγο μετά τη μέση και μετά το άφησα θέλοντας και μη για να πάω για ύπνο, και σήμερα διάβασα το υπόλοιπο μισό, σχεδόν μονορούφι, όντας απόλυτα μαγεμένος από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση.

Πρόκειται για ένα πραγματικά πολύ καλογραμμένο και ενδιαφέρον αστυνομικό νουάρ, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απολύτως από αντίστοιχα ξένα μυθιστορήματα φτασμένων συγγραφέων, τόσο σε στιλ όσο και σε πλοκή. Και το λέω εγώ αυτό, που ουσιαστικά έχω διαβάσει δεκάδες αστυνομικά νουάρ σχεδόν κάθε σχολής. Είναι ένα νουάρ που έχει όλα τα καλούδια του είδους: Δολοφονίες, σκοτεινά μυστικά από το παρελθόν, περίεργες οικογενειακές καταστάσεις, μοιραίες γυναίκες και κατεστραμμένους άντρες, ερωτικά πάθη που οδηγούν σε τραγικές αποφάσεις, λίγο σεξ και μπόλικο αλκοόλ και τσιγάρο.

Η ατμόσφαιρα είναι μουντή και κάπως σκοτεινή, έτσι όπως αρμόζει σε κάθε νουάρ που σέβεται τον εαυτό του, οι χαρακτήρες ενδιαφέροντες και πειστικοί, τα διάφορα σκηνικά εξαιρετικά, ενώ διάχυτη είναι και η νοσταλγία για την Ελλάδα της δεκαετίας του '90. Η γραφή είναι πραγματικά πολύ καλή, πότε σκληρή και πότε ποιητική, με διακριτικό χιούμορ και περιγραφές που καταφέρνουν να βυθίσουν τον αναγνώστη σ'έναν ασπρόμαυρο κόσμο. Δεν το συζητάω, είναι ένα μυθιστόρημα που κάθε Έλληνας λάτρης των αστυνομικών νουάρ οφείλει να διαβάσει. Στη βιβλιοθήκη μου έχω και το "Στάχτες" του ίδιου συγγραφέα, το οποίο ίσως διαβάσω μέχρι το τέλος του χρόνου.

8.5/10 

Edited by BladeRunner
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

1903564607_.jpg.08b7e80613c1d8fe9e9f7c5add6d37a1.jpg

Αλέξης Σάλτης - Εναντίον όλων

Εκεί έξω υπάρχουν ένα κάρο αστυνομικά θρίλερ γνωστών ξένων συγγραφέων για να αγοράσει και να διαβάσει κανείς. Εδώ που τα λέμε, και στη βιβλιοθήκη μου έχω κάμποσα. Οπότε πως και αγόρασα ένα θρίλερ νέου Έλληνα συγγραφέα, που ούτε καν γνώριζα; Και, μάλιστα, το αγόρασα με το που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες και το άρχισα χωρίς πολλές καθυστερήσεις. Θα έλεγα ότι με τράβηξε κάτι στο εξώφυλλο, αλλά και την περίληψη. Επίσης οι εκδόσεις Ποικίλη Στοά έβγαλαν για πρώτη φορά αστυνομικό θρίλερ Έλληνα συγγραφέα: Σκέφτηκα ότι όλο και κάτι θα σήμαινε αυτό.

Λοιπόν, οφείλω να παραδεχτώ ότι πρόκειται για μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Είναι ένα θρίλερ που μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος, το μυστήριο και οι σκηνές βίας είναι σε ικανοποιητικές ποσότητες, ενώ φυσικά δεν λείπουν και οι ενδιαφέρουσες εκπλήξεις/ανατροπές στην πλοκή. Οι χαρακτήρες δεν είναι φοβερά σκιαγραφημένοι και ίσως να έχουν ορισμένα κλισέ (βέβαια τι πιο κλισέ από την πραγματική ζωή στην οποία βασίζονται, θα πει κάποιος, και δεν θα έχει άδικο), αλλά κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους και δεν παύουν να εκπλήττουν τον αναγνώστη με αυτά που κάνουν. Τέλος, η γραφή είναι πολύ καλή, από ευκολοδιάβαστη έως εθιστική θα έλεγα, με ωραίες περιγραφές των διαφόρων τρελών καταστάσεων, καθώς και με μια ευπρόσδεκτη και όχι παράταιρη διάθεση για χιούμορ σε διάφορα σημεία. 

Μιας και μιλάμε για πρώτο μυθιστόρημα, όλο και κάποιες αδυναμίες θα βρει κανείς, όπως ίσως μερικές υπερβολές στις πράξεις και τα κίνητρα των χαρακτήρων, ενώ και κάποιες συγκεκριμένες αποκαλύψεις που γίνονται προς το τέλος ίσως να έπρεπε να γίνουν με διαφορετικό τρόπο, με τον συγγραφέα να κρατάει κάποια... μυστικά χαρτιά. Όμως, όπως και να'χει, πέρασα τέλεια διαβάζοντας το θριλεράκι αυτό. Η πλοκή γενικά μου άρεσε και με κράτησε στην τσίτα, ενώ μου άρεσε πάρα πολύ το όλο ύφος και στιλ γραφής. Πολύ ευχαρίστως θα διάβαζα και άλλο βιβλίο του Αλέξη Σάλτη.

8.5/10

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

1587973700_.jpg.2688b654b6284a4bcb9de3bf0fa4ba40.jpg

Γιάννης Πλιώτας - Τα Ουγγρικά ψάρια

Για πολλούς και διάφορους λόγους δεν είχα πάρει την πρώτη έκδοση του βιβλίου, που κυκλοφόρησε το μακρινό πλέον 2011 (και ας μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον τότε), αλλά μόλις έμαθα ότι θα κυκλοφορούσε νέα, αναθεωρημένη έκδοση φέτος, μπήκε χωρίς δεύτερη σκέψη στη λίστα. Ίσως να είναι καλύτερα που τελικά διάβασα τη νέα έκδοση, που σίγουρα θα έχει αρκετές διαφορές σε σχέση με την παλιά, τουλάχιστον ως προς την οικονομική και πολιτική πραγματικότητα, αφήστε δε που είναι και πιο φρέσκια! 

Μιλάμε για ένα πολύ ευχάριστο και άκρως ψυχαγωγικό χιουμοριστικό μυθιστόρημα, με λίγο από μυστήριο και δράση, και κάμποσο από καμένους χαρακτήρες, αυτοσαρκασμό, ατάκες και προτάσεις που βγάζουν αβίαστα γέλιο. Ο συγγραφέας σατιρίζει με έξυπνο τρόπο τα της ελληνικής πραγματικότητας, παρωδεί και λίγο το αστυνομικό είδος, ενώ μπορεί να πει κανείς ότι αυτοσαρκάζεται κιόλας, μιας και πρωταγωνιστεί στην όλη ιστορία (εκτός και αν δεν έβρισκε άλλο ονοματεπώνυμο και είπε να του κοτσάρει το δικό του!). 

Το καλό είναι ότι σε κανένα σημείο δεν καταντάει γελοίο το βιβλίο, είναι αστείο αλλά συνάμα έξυπνο και πνευματώδες, έχει μια ωραία και συγκεκριμένη ιστορία να πει, οι χαρακτήρες είναι μεν λίγο καμένοι αλλά σίγουρα ενδιαφέροντες και μάλλον βγαλμένοι από τη ζωή, γενικά υπάρχει μια καλή ισορροπία. Σίγουρα θυμίζει έντονα Λένο Χρηστίδη (αυτό είναι πάντα καλό πράγμα!), αλλά εδώ υπάρχει κάπως περισσότερο μέτρο, ενώ η γραφή του Πλιώτα έχει τη δική της ταυτότητα. Ό,τι πρέπει για μια χαλαρωτική ανάγνωση στην παραλία (ή οπουδήποτε αλλού).

8.5/10

Edited by BladeRunner
Link to comment
Share on other sites

On 6/6/2018 at 11:55 PM, BladeRunner said:

1903564607_.jpg.08b7e80613c1d8fe9e9f7c5add6d37a1.jpg

Αλέξης Σάλτης - Εναντίον όλων

 

Αυτό το εξώφυλλο, είναι σα να είναι η πίσω όψη του εξώφυλλου του John Smith, ο αναπαυτής

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

  • Upcoming Events

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..