Ελληνική αστυνομική λογοτεχνία

[jjohn]

Διάβασα τα Οικογενειακά Εγκλήματα  του Νεοκλή Γαλανόπουλου.

Να  πω εκ των προτέρων ότι το βιβλίο το προμηθεύτηκα κυρίως για την τρίτη ιστορία του Κεκλεισμένων των Θυρών   όπου ο Γαλανόπουλος ασχολείται με το προσφιλές είδεo του locked room mystery. Αλλά το βιβλίο αυτό καθ' αυτό δεν περιέχει μόνο μία ιστορία, αλλά τρεις.

Η πρώτη ιστορία αφορά  μία οικογένεια από τέσσερα αδέλφια,  όπου ο ένας αδερφός  φαίνεται να αυτοκτονεί  και τα τρία αδέρφια  αρχίζουν να υποπτεύονται ο ένας τον άλλον  ότι έστησαν τον φόνο να φανεί σαν αυτοκτονία.

Συμπαθητική ιστορία, την διάβασα  με ενδιαφέρον αν και δεν μπορώ να πω ότι είναι κάτι το ιδιαίτερο. Η πρώτο-πρόσωπη αφήγηση του ενός αδερφού έδινε και  έναν πιο ανθρώπινο τόνο στην ιστορία.

Αντιθέτως η δεύτερη ιστορία με άφησε παντελώς αδιάφορο.  Μεταφερόμαστε στο 2035 και ασχολούμαστε με τον περίεργο  θάνατο της  γυναίκας ενός πολιτικού, ο οποίος άνηκε στην  (άκρα)-δεξία. 

Δεν ξέρω αν πίσω από όλα αυτά υπάρχει καλυμμένο κάποιο πολιτικό σχόλιο, αλλά εγώ δεν εντόπισα τίποτα και για να πω την αλήθεια δεν κάθισα να το φιλοσοφήσω κιόλας.

Επανέκτησα το ενδιαφέρον μου στην τρίτη ιστορία(και διάβασα τις δύο τελευταίες  στην ίδια καθισιά οπότε δικαιούμαι να το πω ) όπου ασχολείται με τον περίεργο θάνατο της γυναίκας  ενός δικαστή όπου βρίσκεται νεκρή σε μία κουζίνα  όπου όλες οι εισόδοι ήταν κλειδωμένες εκ των έσω με τα κλειδιά ακουμπησμένα στις πόρτες. Μετά θα συμβούν και μερικά ακόμη περιστατικά.

Η προσέγγιση του Γαλανόπουλου είναι λίγο διαφορετική σε σύγκριση με άλλους συγγραφείς με την έννοια ότι ο ίδιος ο Γαλανόπουλος ενώ αγαπάει αυτού του είδους το αστυνομικό, δεν φαίνεται να αγαπάει τόσο τις συμβάσεις του. Αυτό το λέω σε συνδιασμό με ένα άρθρο που είχα διαβάσει όταν έψαχνα τον συγγραφέα όπου λίγο ή πολύ έλεγε ότι δεν του αρέσει π.χ  ο μάστερ ντετέκτιβ που τα βρίσκει όλα και έτσι.  Νομίζω τον εξιτάρει περισσότερο το κλειδωμένο δωμάτιο σαν παζλ.  Υπάρχει ας πούμε ελάχιστη έρευνα στην ιστορία και περισσότερος χρόνος σπαταλιέται σε άλλα πράματα.

Αυτό πάντως δεν είναι κακό και η ιστορία είναι αρκετά συμπαθητική. Προφανώς όποιος περιμένει να διαβάσει  κάτι εφάμιλλο με τα αριστουργήματα του είδους  θα απογοητευτεί μιας που το κόλπο που χρησιμοποιείται είναι αρκετά απλό και  έχει χρησιμοποιηθεί πολλάκις από άλλο κόσμο σε αυτή ή σε κάποια άλλη παρεμφερή εκδοχή.

Συνοψίζοντας,  με την τρίτη ιστορία του  ο Γαλανόπουλος   επιβεβαίωσε  το ότι είναι ο μόνος Έλληνας που  μοιράζεται τα ίδια  γούστα μ' εμένα

Μία αξιέπαινη προσπάθεια για το είδος  με πολλά περιθώρια βελτίωσης πάντως.

Συμπτωματικά είδα ότι  ο Γαλανόπουλος κυκλοφόρησε ένα νέο βιβλίο πρόσφατα( Ο ιδανικός Ντετέκτιβ) που  ασχολείται με τον ....Σέργουιν Χομπς και τον  δρ.  Τζόναθαν Γουόρντον

7/10

Edited July 20, 2018 by jjohn

[BladeRunner]

Μίνως Ευσταθιάδης - Ο Δύτης

Το "Ο Δύτης" είναι το δεύτερο βιβλίο στο οποίο πρωταγωνιστεί ο φθηνότερος ιδιωτικός ντετέκτιβ του Αμβούργου, ο Ελληνογερμανός Κρις Πάπας, μετά το "Το δεύτερο μέρος της νύχτας", που κυκλοφόρησε το 2014 από τις εκδόσεις Ωκεανίδα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά είπα να γνωρίσω τόσο τον Κρις Πάπας όσο και τον συγγραφέα, με το δεύτερο αυτό βιβλίο, μιας και κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από τις εκδόσεις Ίκαρος με ιντριγκαδόρικη περίληψη και ωραίο εξώφυλλο, ακολουθούμενο από μερικά εγκωμιαστικά σχόλια.

Ένας υπέργηρος Γερμανός καταφτάνει μια συνηθισμένη μέρα στο γραφείο του Κρις Πάπας και ζητάει από τον ιδιωτικό ντετέκτιβ να παρακολουθήσει για σαράντα οχτώ ώρες μια γυναίκα. Κατά την παρακολούθηση, λοιπόν, ο Πάπας οδηγείται σε ένα παρακμιακό ξενοδοχείο, όπου σε ένα δωμάτιο κάτι κακό συμβαίνει, το οποίο δεν καταλαβαίνει, ενώ εν συνεχεία ο Πάπας χάνει τη γυναίκα και τελικά αποτυγχάνει. Όμως, από τύχη ή ατυχία, ο Πάπας μπλέκεται πιο βαθιά στην υπόθεση, η οποία τον φέρνει στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Αίγιο, τόπο καταγωγής του παππού και του πατέρα του. Εκεί, θα συμβούν διάφορα τραγικά περιστατικά, ενώ ο Πάπας θα μάθει κάποια φρικιαστικά γεγονότα που συνέβησαν κατά την Κατοχή, γεγονότα που επηρεάζουν άμεσα το παρόν...

Λοιπόν, πρόκειται για ένα σαφώς πολύ καλογραμμένο, ιδιαίτερο και άκρως ατμοσφαιρικό αστυνομικό μυθιστόρημα, το οποίο κατάφερε με άνεση να μου κρατήσει το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το σοκαριστικό και αρκετά ανατριχιαστικό φινάλε. Η πλοκή κρύβει μυστήριο και εκπλήξεις, ενώ κινείται και με εξαιρετικά γρήγορους ρυθμούς, αλλά βασικό προτέρημα του βιβλίου είναι ο υποβλητικός και μεστός τρόπος γραφής, ο συνδυασμός ωμότητας και λυρικότητας στις περιγραφές, η όλη λιτή σκιαγράφηση των χαρακτήρων, καθώς φυσικά και η μουντή έως σκοτεινή ατμόσφαιρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα προμηθευτώ σύντομα και το άλλο βιβλίο με τον Κρις Πάπας, ενώ θα έχω στα υπόψιν τον συγγραφέα για τυχόν μελλοντικά βιβλία.

8/10

[Spyrex]

Τεύκρος Μιχαηλίδης - Πυθαγόρεια εγκλήματα 

Ωραίο, «τίμιο» βιβλίο. Δεν έχω ξαναδιαβάσει κάτι ανάλογο, μου άρεσε η διείσδυση στον κόσμο των μαθηματικών. Η όλη αναδρομή στο παρελθόν που διαρκεί πολύ περισσότερο (σε ποσότητα σελίδων) από την ιστορία που εκτυλίσσεται στο παρόν, είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. Στο βιβλίο συναντάμε κατά κύριο λόγο φανταστικούς αλλά και ιστορικά υπαρκτούς χαρακτήρες. Η μεταφορά του σκηνικού από την Ευρώπη στην Ελλάδα είναι ένα ευχάριστο αναγνωστικό ταξίδι και η περιγραφή υπακρτών τοπωνυμίων και τοπίων δίνει μια γλυκιά αληθοφάνεια στην ιστορία. Ο συγγραφέας τα καταφέρνει καλά στο χτίσιμο των χαρακτήρων με αποτέλεσμα να υπάρχει αρκετή αγωνία έως τις τελευταίες σελίδες και την αποκάλυψη.

8/10

Edited November 23, 2018 by Spyrex

[Spyrex]

Η σκιά - Βαγγέλης Γιαννίσης

Είναι το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα που διαβάζω, αλλά αυτό δεν με εμπόδισε από το να το απολαύσω. Παρόλο που έχω χάσει «επεισόδια», το βιβλίο κατάφερε να με κερδίσει και να ταυτιστώ με τον επιθεωρητή. Έτσι, αν και δεν γνωρίζω το background που υπάρχει στην προσωπική του ζωή, ενδιαφέρθηκα το ίδιο για αυτήν όσο και για την επαγγελματική του ζωή. Η υπόθεση, όσο προχωράει το βιβλίο, περιπλέκεται σιγά σιγά, αλλά στο τέλος ξεδιαλύνονται όλα. Μου πήρε βέβαια, αφότου τελείωσα το βιβλίο, λίγη ώρα σκέψης μέχρι να συνδέσω μερικά γεγονότα και να ταυτοποιήσω ονόματα -που συνήθως ξεχνάω- με τα θύματα και τους θήτες, αλλά στο τέλος νομίζω τα κατάφερα. Είναι ένα «τίμιο» αστυνομικό βιβλίο. Αυτό που υπόσχεται και που περιμένει κανείς βλέποντας το εξώφυλλο, αυτό δίνει. Το γράψιμο είναι απλό, λιτό και ταυτόχρονα αρκετά παραστατικό. Ο Βαγγέλης Γιαννίσης ξέρει καλά πώς να περνάει μηνύματα πίσω από τις λέξεις.

7/10

Edited January 15, 2019 by Spyrex

[BladeRunner]

Γιώργος Μαρτινίδης - Φυγή κεφαλαίων

Πριν κάτι χρόνια είχα βρει στο Μοναστηράκι σε γελοία τιμή το "Από το πουθενά", το πρώτο βιβλίο του Γιώργου Μαρτινίδη, όμως έτυχε η πρώτη μου επαφή με το έργο του να είναι το "Φυγή κεφαλαίων", που μόλις κυκλοφόρησε. Ουσιαστικά είναι σαν να αγόρασα γουρούνι στο σακί, μιας και δεν ήξερα και πολλά για τη γραφή ή το στιλ του συγγραφέα, αλλά απλώς εμπιστεύτηκα τις εκδόσεις Bell. Λοιπόν, καλά πέρασα, σίγουρα πρόκειται για ένα ενδιαφέρον "whodunit" αστυνομικό μυθιστόρημα, το οποίο διαβάζεται υπερβολικά γρήγορα και εύκολα, χάρη στην απλή γραφή και τη γρήγορη εξέλιξη των γεγονότων. Η όλη ιστορία περιέχει μυστήριο, κάποιες εκπλήξεις και ανατροπές, σίγουρα κρατάει τον αναγνώστη μέχρι το τέλος, όμως κάποια πράγματα δεν με έπεισαν απόλυτα. Επίσης οι χαρακτήρες μου φάνηκαν αρκετά αδύναμοι και δίχως ιδιαίτερο βάθος, δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα το οτιδήποτε για τον οποιοδήποτε. Η γραφή όπως είπα είναι απλή και ευκολοδιάβαστη, με τις απολύτως απαραίτητες περιγραφές, χωρίς όμως κάτι που να την κάνει να ξεχωρίζει. Γενικά πρόκειται για ένα καλούτσικο και σίγουρα ψυχαγωγικό ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα, με τις αδυναμίες και τα προβληματάκια του. Είναι ό,τι πρέπει για να περάσει ευχάριστα και ξεκούραστα η ώρα: Δεν θα καταλάβετε πότε το αρχίσατε και πότε το τελειώσατε.

7/10

[BladeRunner]

Γιάννης Μόσχος - Τοκορόρο

Αυτό είναι το πρώτο μυθιστόρημα που γράφει ο (άγνωστος σε μένα) Γιάννης Μόσχος, αποτελεί φυσικά και την πρώτη μου επαφή με το συγγραφικό του έργο. Το βιβλίο το αγόρασα κυρίως χάρη στην ενδιαφέρουσα και καλογραμμένη περίληψη που υπάρχει στο οπισθόφυλλο, αλλά και χάρη στο πολύ ωραίο εξώφυλλο και τη γενικότερη καλαισθησία της έκδοσης. Ναι, οι βιβλιοφάγοι δίνουν σημασία σε κάτι τέτοια!

Λοιπόν, γενικά δηλώνω αρκετά ικανοποιημένος, αν και σαν μυθιστόρημα είναι κάπως ιδιόρρυθμο και σίγουρα όχι για όλα τα γούστα. Μια γενικότερη σαπίλα επικρατεί στην όλη ιστορία, ο συγγραφέας με κάπως υπερβολικό τρόπο παρουσιάζει ποιοι κρύβονταν πίσω από την εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων στην Κούβα και πώς μια κοινωνία έχει δομηθεί σε σάπια θεμέλια. Η πλοκή διαθέτει νεύρο και ένταση, κρατάει στην τσίτα τον αναγνώστη, απλώς δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα συμπαγής. Οι χαρακτήρες είναι όλοι σάπιοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θυμίζουν καρικατούρες, είναι δύσκολο να τους συμπαθήσεις, ή έστω να δεθείς με κάποιον συγκεκριμένα. Η ατμόσφαιρα ολίγον τι νουάρ και ηλεκτρισμένη από την αρχή μέχρι το τέλος.

Όσον αφορά τη γραφή, είναι έντονη, σε μερικά σημεία ωμή και σε άλλα πιο ποιητική, ίσως με μια κάποια... αναρχική διάθεση, αν κρίνει κανείς το κράξιμο που πέφτει. Επίσης ο συγγραφέας παίζει λίγο με την αφήγηση και μας πηγαίνει συχνά μπρος-πίσω στον χρόνο. Η πλοκή και οι χαρακτήρες έχουν τα προβληματάκια τους και μια ανατροπή που έρχεται στο τέλος είναι ενδιαφέρουσα αλλά δεν πείθει απόλυτα, όμως τελευταία στιγμή το βιβλίο τσιμπάει από μένα τέσσερα αστεράκια, γιατί μου άρεσε αρκετά ο τρόπος γραφής. Αλλά, επαναλαμβάνω, σαν βιβλίο δεν είναι καθόλου για όλα τα γούστα.

7.5/10

[Spyrex]

Το μίσος - Βαγγέλης Γιαννίσης 

Θα ξεκινήσω λέγοντας πως ο Βαγγέλης Γιαννίσης είναι μια ευχάριστη ελληνική νότα στο αστυνομικό μυθιστόρημα. Ξέρει να χτίζει μια αστυνομική υπόθεση και να την ξετυλίγει. Γνωρίζει, επίσης, αρκετά και από ψυχολογία σκιαγραφόντας τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών ενόσω αυτοί εργάζονται για τη λύση του μυστηρίου.
 

Κάτι που με «χάλασε» στο συγκεκριμένο βιβλίο είναι πως υπήρχαν κεφάλαια που μου φάνηκαν περιττά. Επίσης, η λύση του μυστηρίου δεν με άφησε ιδιαίτερα ικανοποιημένο. Γενικά, όμως, πρόκειται για ένα ψυχαγωγικό βιβλίο με τον επιθεωρητή Αντερς Οικονομίδη να είναι αντιμέτωπος με μια πολύπλοκη υπόθεση που έχει να προσφέρει μια διεισδυτική ματιά στην ψυχολογία του δράστη, αλλά και στις αστυνομικές έρευνες με φόντο το Έρεμπρο της Σουηδίας.

6/10

[Baldwin the Victorius]

[Baldwin the Victorius]

13 hours ago, Baldwin the Victorius said:

Έχω διαβάσει την Συγκάλυψη πριν διαβάσω Το Κύκλωμα. Μπορώ να πω πως πολλά από τα θέματα που εντόπισα στο προηγούμενο βιβλίο λείπουν από αυτό. Αυτό δείχνει πως ο συγγραφέας έχει ρίξει δουλειά στην συγγραφή του και πήρε υπόψη του απόψεις που του δόθηκαν παλιότερα, καθώς και συμβουλές που δόθηκαν τώρα. Προσωπικά εκτιμώ τέτοιους συγγραφείς, έτι περισσότερο που στην Ελλάδα είναι σπάνιο είδος.
Στο βιβλίο μαθαίνουμε πράγματα για τους χαρακτήρες μέσα από την αλληλεπίδραση τους με το περιβάλλον και άλλους χαρακτήρες ή μέσα από τα μάτια άλλων χαρακτήρων. Και γίνονται γνωστά για αυτούς τόσα όσα χρειάζονται σε κάθε δεδομένη στιγμή, με τρόπο που να διατηρείται το μυστήριο και το ενδιαφέρον του αναγνώστη για αυτούς. Θεωρώ πως αυτό είναι δείγμα πετυχημένης αφήγησης. Οι διάλογοι είναι καλύτερα δουλεμένοι δίνοντας περισσότερη αληθοφάνεια στο κείμενο.
Στην δεύτερη ιστορία ο συγγραφέας, μέσα από δευτερεύουσες πλοκές, δείχνει μια διαφορετική πλευρά του πρωταγωνιστή του. Μία αδύναμη πλευρά του χαρακτήρα του, που τον κάνει να μοιάζει περισσότερο ανθρώπινος σε σχέση με το προηγούμενο βιβλίο. Θεωρώ πως αυτό είναι θετικό δείγμα, μιας και ο μέσος αναγνώστης δένεται πιο εύκολα με έναν χαρακτήρα ο οποίος είναι πιο κοντά σε αυτόν ως προς την ανθρώπινη πλευρά του. Σε γενικές γραμμές θεωρώ πως οι χαρακτήρες είναι καλογραμμένοι, μιας και ξέρουμε ως το τέλος τι είναι ο καθένας, τι δεν είναι, ποια είναι τα κίνητρα τους και οι πράξεις τους είναι κατανοητές.
Το ίδιο ισχύει και για την ιστορία. Εκτυλίσσεται με τρόπο που να διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και την ίδια στιγμή όσα γίνονται φαίνονται αληθοφανή.
Σε συγγραφικό επίπεδο αποφεύγονται οι ε=υπερβολικές περιγραφές και η χρήση άσχετων λογοτεχνικών σχημάτων και περίπλοκων λέξεων που ενώ κάνουν το κείμενο να φαίνεται ωραίο, το παραφορτώνουν κάνοντας το κουραστικό για τον αναγνώστη ενώ δεν προσφέρουν κάτι στην ιστορία.
Εντόπισα κάποια προβλήματα, που όμως θεωρώ πως δεν είναι όλα εξαιτείας του συγγραφέα. Θα ξεκινήσω μ αυτά. Πρώτον, η τιμή. Δεν δικαιολογείται ενα βιβλίο 221 σελιδών να κοστίζει 14 ευρώ. Πολλοί αναγνώστες δεν θα ασχοληθούν για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Την σχέση τιμής-όγκου. Και θέλουμε δεν θέλουμε, κρίνουν και με αυτό τον τρόπο. Προφανώς αυτό δεν είναι απόφαση του συγγραφέα, αλλά πρέπει να ειπωθεί. Δεύτερον, υπάρχουν κάποια ορθογραφικά λάθη τα οποία δεν θα έπρεπε να υπάρχουν εφόσον έχει πέσει επιμέλεια. Ευτυχώς είναι λίγα, κάτι που μου δείχνει ότι απλά ξέφυγαν απ΄τον επιμελητή. Επειδή όμως είναι λάθη σε βασικό επίπεδο, φαίνονται άσχημα ακόμα μαι σε κάποιον που δεν ασχολείται με φιλολογία.
Τα τελευταία δύο θεωρώ πως είναι πρόβλημα συγγραφής. Κάποια στιγμή ο αστυνόμος συζητά με τον δημοσιογράφο για τον νόμο περί αποσυμφόρησης φυλακών. Το πρόβλημα υπάρχει επειδή μιλούν ο ένας στον άλλον σαν να ειναι κάτι που ο ένας ουσιαστικά αγνοεί την λειτουργία του νόμου ενώ λογικά λόγω επαγγελμάτων συναφών μεταξύ τους  θα έπρεπε να το γνωρίζουν στην εντέλεια. Εδώ ο συγγραφέας ουσιαστικά μιλάει ο ίδιος στο κοινό του. Δεν έχω πρόβλημα με κάτι τέτοια, αλλά θεωρώ πως μπορεί να γίνει με καλύτερο τρόπο. Π.χ. ο ένας από τους δύο να το αναλύει σε κάποιον άσχετο με το επάγγελμα του αστυνομικού. Τέλος, η πλοκή που ασχολείται με την σχέση του Λάμπρου με την Τζίνα. Η πλοκή θεωρώ πως χρησιμοποιήθηκε για να δείξει μία ανθρώπινη πλευρά του αστυνόμου. Ο τρόπος όμως που τελειώνει δεν έχει την συναισθηματική επίδραση που θεωρώ πως ο συγγραφέας ήθελε να έχει στο κοινό. Και ο λόγος είναι η μικρή έκταση του βιβλίου που δεν αφήνει την ιστορία αυτή να εκτυλιχθεί στην έκταση που χρειάζεται ώστε να νοιαστεί κάποιος. Θεωρώ πως αν υπήρχαν άλλες 100 σελίδες όπου αυτή η πλοκή μπλεκόταν πιο ενεργά στην ιστορία και βλέπαμε με περισσότερες λεπτομέρειες την σχέση των χαρακτήρων, θα νοιαζόμασταν περισσότερο για τους χαρακτήρες και την κατάσταση στην οποία βρίσκονταν ώστε να νοιαστούμε περισσότερο για τον τρόπο που τελειώνει. Και είναι κρίμα γιατί είναι μια ενδιαφέρουσα υπο-ιστορία. Προσωπικά θεωρώ ως το μεγαλύτερο πρόβλημα του βιβλίου την μικρή του έκταση. Δεν αφήνει την ιστορία να ξεδιπλωθεί με περισσοτερες και δουλεμένες λεπτομέρειες ενώ δεν αφήνει τον συγγραφέα να ξεδιπλώσει τις ικανότητες που διαθέτει και που συνεχώς βελτιώνει.
Πέρα από αυτά, όποιος διάβασε το προηγούμενο βιβλίο, θα του αρέσει και αυτό. Το ίδιο ισχύει και για κάποιον που μόλις ξεκινάει με το δεύτερο βιβλίο.

Edited January 20, 2020 by Baldwin the Victorius
Διόρθωση στοιχείων βιβλίου

[BladeRunner]

Λευτέρης Μπούρος - Drifter #1: Το χέρι του νεκρού

Τον Νοέμβριο του 2018, ελέω "Μαύρης Παρασκευής", πήρα στη μισή τιμή το "Ερασιτέχνες δολοφόνοι" (μαζί με κάτι άλλα των ίδιων εκδόσεων, φυσικά), από τότε όμως ούτε που το έχω ξεφυλλίσει. Τελικά αποφάσισα να αγοράσω τούτο το βιβλίο που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες, και να γνωρίσω έτσι σαν αναγνώστης τον Λευτέρη Μπούρο. Κακά τα ψέματα, τσίμπησα από την περίληψη της ιστορίας και το εξώφυλλο, αλλά νομίζω ότι έτσι κι αλλιώς θα αγόραζα το βιβλίο, μιας και είναι αστυνομικό που εκδίδουν οι εκδόσεις Bell. Βέβαια, σαν λάτρης των παλπ και των νουάρ που είμαι, όταν σε κάποιο οπισθόφυλλο βλέπω αυτές τις συγκεκριμένες λέξεις, αμέσως κάτι παθαίνω, οπότε η αγορά του βιβλίου ήταν μάλλον αναπόφευκτη. Λοιπόν, δηλώνω ικανοποιημένος. Η αλήθεια είναι ότι δεν ενθουσιάστηκα κιόλας, όμως πέρασα εξαιρετικά την ώρα μου. Το βιβλίο διαβάζεται ιδιαίτερα εύκολα και γρήγορα, είναι εθιστικό, σίγουρα καλογραμμένο και γενικά ενδιαφέρον, αν μη τι άλλο είναι ο ιδανικός σύντροφος για λίγες ώρες στην παραλία ή το σπίτι (ή οπουδήποτε αλλού, τέλος πάντων). Η ιστορία διαθέτει δράση, μυστήριο, αγωνία και εκπλήξεις, χωρίς υπερβολές. Βέβαια, έχοντας διαβάσει δεκάδες βιβλία του είδους, μπορώ να πω ότι τα παλπ νουάρ συνήθως είναι μικρότερου μεγέθους, με πιο σύντομες και περιεκτικές περιγραφές σκηνικών και καταστάσεων, ενώ εδώ είναι λίγο πιο εκτενείς. Πάντως το σίγουρο είναι ότι με τις περιγραφές του ο συγγραφέας με μετέφερε με περισσή ευκολία στον μικρόκοσμο του βιβλίου, μάλιστα σε πολλές στιγμές περισσότερο ένιωσα ότι έβλεπα μια ταινία παρά ότι διάβαζα ένα βιβλίο. Και σίγουρα όταν η γραφή είναι ευχάριστη, ευκολοδιάβαστη και με καλό χιούμορ, όπως στην περίπτωσή μας, συγχωρούνται οι όποιες "φλυαρίες" (όλα αυτά τα γράφω πάντα με βάση τα δικά μου γούστα στο συγκεκριμένο είδος). Γενικά, είναι ένα καλό μυθιστόρημα εγκλήματος και αστικής αλητείας, με έναν ιδιαίτερα συμπαθητικό κεντρικό χαρακτήρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα περιμένω επόμενες ιστορίες που εντάσσονται στον κόσμο του "Drifter".

7.5/10

Edited June 11, 2020 by BladeRunner

[BladeRunner]

Μάκης Μαλαφέκας - Δε λες κουβέντα

Δυο χρόνια μετά την κυκλοφορία του, αποφάσισα να το αγοράσω και στο καπάκι να το διαβάσω, μιας και ήθελα ένα καλοκαιρινό νουάρ ανάγνωσμα από Έλληνα συγγραφέα. Δεν απογοητεύτηκα, αν μη τι άλλο πρόκειται για ένα κουλ μυθιστόρημα, για ένα μοντέρνο νουάρ με μια κάποια παλπ αισθητική, φουλ ευκολοδιάβαστο και ψυχαγωγικό, που εκτός των άλλων ειρωνεύεται με έξυπνο τρόπο τις δηθενιές και τις ψαγμενιές του μικρόκοσμου της μοντέρνας τέχνης. Το δυνατό στοιχείο του βιβλίου, αυτό δηλαδή που ανεβάζει το επίπεδο και το κάνει να διαφέρει σε ύφος και στιλ από άλλα ελληνικά νουάρ, είναι σαφέστατα η γραφή, έτσι στακάτη και κοφτή όπως είναι, με τους ολοζώντανους διαλόγους και με τις απολύτως απαραίτητες περιγραφές να καταφέρνουν να μεταφέρουν στον αναγνώστη το άγχος και τις αγωνίες του πρωταγωνιστή, με την περιπλάνησή του στην Αθήνα εν μέσω καύσωνα, σε ψαγμένα στέκια και βρώμικα μπαρ, σε πάρτι και σε κάθε είδους εκθέσεις τέχνης, μέχρι να βγάλει μια άκρη και να ξεμπλέξει. Βέβαια, η πλοκή δεν με έπεισε απόλυτα, κάποια πράγματα μου φάνηκαν κάπως φλου, ενώ δεν μπορώ να πω ότι η ιστορία με καθήλωσε εκατό τοις εκατό, πάντως μου φάνηκε ενδιαφέρουσα και τίμια. Η αλήθεια είναι ότι βρίσκομαι σε μεγάλο δίλημμα σχετικά με τη βαθμολογία, από τη μια λόγω της γραφής θέλω να βάλω τέσσερα αστεράκια, από την άλλη νιώθω ότι αξίζει περισσότερο τρία αστεράκια από μένα. Άτιμο Goodreads, που δεν έχεις μισά αστεράκια για να γλιτώνουμε από τέτοια διλήμματα (θα του έβαζα δίχως σκέψη τριάμισι). Τέλος πάντων, πάω με το τρία, για να μην αδικήσω άλλα βιβλία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα προμηθευτώ άμεσα το "Μεσακτή", όπου εμφανίζεται ξανά ο συμπαθέστατος Μιχάλης Κρόκος.

7/10

[BladeRunner]

Μίνως Ευσταθιάδης - Κβάντι

Δεύτερο βιβλίο του Ευσταθιάδη που διαβάζω με ήρωα τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Κρις Πάπας, μετά το πολύ καλό και αρκούντως σκοτεινό "Ο Δύτης" που διάβασα τον Οκτώβριο του 2018. Έχοντας διαβάσει εκείνο το βιβλίο -που από ένα σημείο και μετά με συντάραξε-, περίμενα ότι και σ' αυτό το βιβλίο όλο και κάτι ανατριχιαστικό και συνταρακτικό θα κρύβεται πίσω από το βασικό μυστήριο της πλοκής. Και, ναι, δεν απογοητεύτηκα, ο συγγραφέας κατάφερε να με ταράξει ολίγον τι, από το μέρος με τον τίτλο "Το μαχαίρι της άμμου" και μετά. Μέχρι εκείνο το σημείο διάβαζα ένα ωραιότατο νουάρ μυστηρίου με τον Κρις Πάπας να προσπαθεί να βγάλει μια άκρη με την υπόθεση που ανέλαβε, έχοντας παράλληλα να αντιμετωπίσει τους πόνους στη μέση του και το πρόβλημα υγείας της αγαπημένης του σκυλίτσας. Μετά, όμως, τότε που έρχεται και η λύση του μυστηρίου μέσω μιας δραματικής ιστορίας που διαδραματίζεται στο παρελθόν και κατά κύριο λόγο στην Αφρική, τα πράγματα γίνονται σαφώς πιο σκοτεινά και σοβαρά, και σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν συμβαίνουν και στην πραγματικότητα τέτοια αίσχη (ναι, δυστυχώς συμβαίνουν). Από κει και πέρα, μπορεί η πλοκή να είναι ενδιαφέρουσα και με τις απαραίτητες δόσεις μυστηρίου, δράσης και κυνισμού, όμως και πάλι το δυνατό στοιχείο είναι η γραφή -που συνδυάζει την ωμότητα με τη λυρικότητα στις περιγραφές σκηνικών και καταστάσεων- και η όλη υποβλητική αφήγηση που σε κρατάει δέσμιο του βιβλίου, το οποίο δύσκολα θα αφήσεις κάτω αν δεν το τελειώσεις πρώτα. Και η ατμόσφαιρα είναι όσο νουάρ γίνεται, και σε ορισμένα σημεία αρκούντως ανατριχιαστική. Γενικά, θα έλεγα ότι ο Μίνως Ευσταθιάδης, με βάση αυτά τα δυο βιβλία του που έχω διαβάσει, δεν έχει να ζηλέψει και πολλά πράγματα από φτασμένους συγγραφείς του είδους (και αναφέρομαι σε συγγραφείς από άλλες χώρες), τουλάχιστον σίγουρα όχι όσον αφορά το στιλ και το ύφος της γραφής.

8/10

[BladeRunner]

Ανδρέας Αποστολίδης/Κώστας Καλφόπουλος - Ένα φέρετρο για τη Σοφία

Χμ, δυστυχώς δεν ξετρελάθηκα. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα τι ακριβώς να περιμένω από άποψη ποιότητας, μιας και δεν έχω διαβάσει κανένα βιβλίο των δυο συγγραφέων (μόνο βιβλία που έχει μεταφράσει ο Αποστολίδης, αλλά φυσικά δεν είναι το ίδιο), όμως ήλπιζα σε ένα ελληνικό... διαμαντάκι, σαν κι αυτό του εξωφύλλου. Αλλά όχι, άνθρακας ο θησαυρός. Εντάξει, έχει κάποια καλά στοιχεία στη γραφή και την όλη ατμόσφαιρα, όμως μου φάνηκε υπέρ του δέοντος ρηχό όσον αφορά την πλοκή αλλά και τους χαρακτήρες (πόσο, μα πόσο αδιάφοροι!), ενώ σε ελάχιστα διάσπαρτα σημεία η ιστορία κατάφερε να μου κρατήσει κάπως το ενδιαφέρον. Επίσης κάποιες αναφορές σε βιβλία και ταινίες του είδους είχαν την πλάκα τους, αλλά δεν προσέφεραν κάτι στην όλη αναγνωστική εμπειρία. Γενικά, για μένα μέτρια τα πράγματα.

5/10

[BladeRunner]

Χρήστος Γιαννάκενας - Αίμα στις στάχτες

Ο Χρήστος μου προσέφερε δωρεάν ένα αντίτυπο του βιβλίου για μια ειλικρινή κριτική, αν και οφείλω να πω ότι κάποια στιγμή πιθανότατα θα το αγόραζα έτσι κι αλλιώς, μιας και τα αναγνωστικά μας γούστα ταιριάζουν τόσο πολύ και σίγουρα θα ήθελα να δω την πρώτη του δουλειά. Λοιπόν, πρόκειται για ένα ικανοποιητικότατο σκληροτράχηλο νουάρ με κινηματογραφική πλοκή και εθιστική γραφή, που εκτός όλων των άλλων διαθέτει ακόμα και στοιχεία γουέστερν με όλο το πιστολίδι, το ξύλο και τις... μονομαχίες που υπάρχουν εδώ κι εκεί, ενώ φυσικά διαθέτει την απαραίτητη αγωνία για το πώς θα καταλήξει η όλη ιστορία, έτσι ώστε να κρατήσει στην τσίτα τους αναγνώστες. Βέβαια, οφείλω να πω ότι δεν είναι για όλα τα γούστα, ας πούμε δεν θα το πρότεινα σε κάποιον που θέλει να διαβάσει μια ιστορία μυστηρίου στην οποία θα αναζητά κίνητρα και άλλοθι για να ανακαλύψει τον κακό, θα το πρότεινα όμως σε όσους θέλουν να διαβάσουν μια σκληρή ιστορία γεμάτη βία, ένταση και αγωνία, με λίγο μυστήριο για το τι κρύβεται πίσω απ' όλα όσα βλέπει ο πρωταγωνιστής. Η γραφή είναι πολύ καλή, με ωραίο χιούμορ, ολοζώνταντους διαλόγους και ορισμένες πινελιές λυρισμού στις περιγραφές και τις σκέψεις τους συμπαθητικού πρωταγωνιστή, ενώ η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετική. Γενικά, για πρώτη προσπάθεια είναι πολύ καλή, εμένα μια φορά με άφησε ικανοποιημένο και χορτασμένο, αν και σίγουρα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης. Ελπίζω να υπάρξουν και επόμενα βιβλία, είτε με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Κανιάρη είτε όχι.

8/10

[BladeRunner]

Κωνσταντίνος Γαβριήλ - Η τυχερή Δάφνη

Πριν ξεκινήσω, οφείλω να ευχαριστήσω τον συγγραφέα για το δωρεάν αντίτυπο του βιβλίου που μου έστειλε, με σκοπό να το διαβάσω και να γράψω μια ειλικρινή κριτική για αυτό. Σε τέτοιες περιπτώσεις (που δυστυχώς δεν είναι πολλές - μα γιατί δεν μου στέλνετε δωρεάν βιβλία κύριοι συγγραφείς και εκδότες; Πρέπει να τα αγοράζω δηλαδή;), έχω πάντα ένα κάποιο άγχος για το αν θα μου αρέσει το βιβλίο ή όχι, και αν δεν μου αρέσει τι στο καλό να γράψω για να μην κακοκαρδίσω τον συγγραφέα, αλλά εδώ, αφού διάβασα τις πρώτες σελίδες, κατάλαβα ότι δεν θα είχα κανένα τέτοιο άγχος, αφού μου άρεσε η γραφή και μου κίνησε το ενδιαφέρον η ιστορία. Και μετά η συνέχεια αποδείχτηκε ακόμα καλύτερη, η ιστορία έγινε σαφώς πιο βίαιη και σκοτεινή και αγωνιώδης, μέχρι το δυνατό φινάλε. Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ με λογοτεχνικές πινελιές, όχι ένα απλό θρίλερ για να ανάψουν τα αίματα, η γραφή είναι ποιοτική και αρκετά στιβαρή για πρωτοεμφανιζόμενο συγγραφέα, οι περιγραφές τοπίων και σκηνικών είναι πλούσιες και ικανές να μεταφέρουν τον αναγνώστη ανάμεσα στους χαρακτήρες, ενώ βρήκα πολύ ενδιαφέρον το τρικ με τις εναλλαγές των αφηγητών (εντάξει, δεν είναι δα και τόσο πρωτότυπο, αλλά πάντα με ιντριγκάρουν αυτά τα παιχνίδια στην αφήγηση). Γενικά, είναι πολύ καλογραμμένο, ενδιαφέρον και εξαιρετικά εθιστικό λογοτεχνικό θρίλερ, το οποίο μάλιστα άνετα θα μπορούσε να γίνει ταινία ή και μίνι τηλεοπτική σειρά (που είναι της μόδας). Χαίρομαι πολύ που το διάβασα, ειλικρινά ήταν ένα βιβλίο που με καθήλωσε με την πλοκή και τη γραφή του, δεν τα γράφω όλα αυτά επειδή μου το δώρισαν, έτσι; Το προτείνω σε όσους απολαμβάνουν λογοτεχνικά θρίλερ, και ειδικά με άρωμα Ελλάδας.

8/10

[BladeRunner]

Παύλος Νιρβάνας - Το έγκλημα του Ψυχικού

Τον Οκτώβριο δόθηκε με την εφημερίδα Real News τούτο το βιβλίο και το είδα σαν μια καλή ευκαιρία να το προμηθευτώ και να το διαβάσω επιτέλους, έχοντας ακούσει κάποιες αντιφατικές κριτικές γι' αυτό, γνωρίζοντας πάντως πως είναι από τα πρώτα ελληνικά αστυνομικά μυθιστορήματα και ότι στην εποχή του έκανε μια κάποια εντύπωση. Λοιπόν, το βρήκα πολύ καλό! Δεν γνώριζα πώς ήταν η γραφή του Νιρβάνα και φοβόμουν μην ήταν εντελώς παρωχημένη, εντέλει αποδείχτηκε πολύ ωραία, ευχάριστη, με καλό χιούμορ και μπόλικη σατιρική και ειρωνική διάθεση, σίγουρα η γραφή με κέρδισε και με έκανε να διαβάσω το βιβλίο ξεκούραστα και ευχάριστα από την αρχή μέχρι το τέλος. Όσον αφορά την ιστορία, τη βρήκα και αυτή καλή, αρκετά ενδιαφέρουσα και με κάποια ωραία τρικ εδώ κι εκεί, και μπορεί να μην εντυπωσιάζει ή να καταπλήσσει τον σημερινό αναγνώστη, πάντως αναμφισβήτητα έχει πολλά ατού, ένα εκ των οποίων είναι σίγουρα η γλαφυρή αναπαράσταση της Ελλάδας της δεκαετίας του 1920. Γενικά, αποδείχτηκε ένα ενδιαφέρον και άκρως ψυχαγωγικό μυθιστόρημα και με έκανε να θέλω να διαβάσω και άλλα γραπτά του Νιρβάνα, όπως π.χ. το "Το αγριολούλουδο", που πολύ σύντομα σκοπεύω να αγοράσω.

7.5/10

[BladeRunner]

Λευτέρης Μπούρος - Ερασιτέχνες δολοφόνοι

Δεύτερο βιβλίο του Λευτέρη Μπούρου που διαβάζω, μετά το αρκετά ενδιαφέρον και καλό "Drifter #1: Το χέρι του νεκρού" που διάβασα το 2020, και μπορώ να πω ότι έμεινα σε μεγάλο βαθμό ικανοποιημένος. Αυτή τη φορά πρόκειται για συλλογή οχτώ ιστοριών, κάποιων αρκετά μικρών και κάποιων στο μέγεθος νουβέλας, που λίγο έως πολύ μου άρεσαν και είχαν κάμποσα καλούδια να προσφέρουν στους λάτρεις του μυστηρίου και των εγκληματικών ιστοριών. Σαν πρωτόλειο έργο έχει βέβαια κάποιες αδυναμίες, κάποιες άγαρμπες στιγμές, αλλά γενικά είναι ένα τίμιο και αξιοπρεπέστατο βιβλίο που δείχνει κιόλας έναν συγγραφέα με ταλέντο και μεράκι για το είδος. Αν ήταν να επιλέξω δυο ιστορίες που μου άρεσαν περισσότερο, που μου έκαναν μια κάποια εντύπωση, θα επέλεγα αυτές: "Ο μίμος" και "Ποιος μίλησε;". Προτείνεται για μια γρήγορη, ξεκούραστη και πάνω απ' όλα ψυχαγωγική ανάγνωση.

8/10