Μπόρχες Posted June 11, 2015 Share Posted June 11, 2015 Καλημέρα σας. Τώρα τελευταία προβληματίζομαι πάρα πολύ για το αν και κατά πόσο αξίζει να γράφουμε εμείς οι φτωχοί, πλην τίμιοι, συγγραφείς του φανταστικού, βιβλία εδώ στην Ελλάδα. Εξηγούμαι. Οι αγορά είναι ήδη πολύ μικρή και το περιορισμένο αναγνωστικό κοινό προτιμά, κατά συντριπτικό ποσοστό, άλλου είδους βιβλία από αυτά που γράφουμε εμείς και ως συνάρτηση αυτού οι εκδοτικοί οίκοι δεν δείχνουν και ιδιαίτερα πρόθυμοι να ρισκάρουν με τα βιβλία μας. Αν σε όλα αυτά προσθέσετε και το οξύ πρόβλημα ρευστότητας των περισσότερων εκδοτικών επιχειρήσεων τότε έχετε μπροστά σας μια καλή εικόνα. Κι έτσι λοιπόν προκύπτει αβίαστα ο προβληματισμός που εξέθεσα στην πρώτη παράγραφο. Βέβαια, καταρχάς η συγγραφή είναι κάτι εντελώς προσωπικό, όπως και τα κίνητρα της, αλλά, νομίζω, ότι στο τέλος κανείς δεν γράφει μονάχα για τον εαυτό του. Γράφει για να επικοινωνήσει με τους γύρω του. Τι γίνεται λοιπόν όταν οι γύρω του-εκδοτικοί και αναγνώστες-δεν είναι και τόσο πρόθυμοι να τον ακούσουν-διαβάσουν; Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted June 11, 2015 Share Posted June 11, 2015 Υπάρχει και η λύση να γράψουμε και σε άλλη γλώσσα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted June 11, 2015 Author Share Posted June 11, 2015 Υπάρχει και η λύση να γράψουμε και σε άλλη γλώσσα. Ναι, αυτή είναι μια κάποια λύσις, αλλά γνωρίζεις πάρα πολύ καλά ότι το να γράψεις σε κάποια άλλη γλώσσα δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο και απαιτεί άριστη γνώση της ξένης γλώσσας, σχεδόν τόσο καλά όσο και της μητρικής. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted June 11, 2015 Share Posted June 11, 2015 Υπάρχει και η λύση να γράψουμε και σε άλλη γλώσσα. Ναι, αυτή είναι μια κάποια λύσις, αλλά γνωρίζεις πάρα πολύ καλά ότι το να γράψεις σε κάποια άλλη γλώσσα δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο και απαιτεί άριστη γνώση της ξένης γλώσσας, σχεδόν τόσο καλά όσο και της μητρικής. Θέλει όντως πολύ εξάσκηση, αλλά με πολλή δουλειά όλα γίνονται. Υπάρχουν ήδη παραδείγματα από μέλη του sff. Επίσης άλλα μέλη του sff έχουν μεταφράσει ελληνικά διηγήματα και έχουν πάει πολύ καλά. Άρα υπάρχει κι αυτή η λύση. Όμως που θέλεις να εστιάσουμε το θέμα; Στην Ελλάδα; Ή για το αν θα απευθυνθούμε σε αναγνώστες του εξωτερικού; 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted June 11, 2015 Author Share Posted June 11, 2015 Αλέξανδρε, όντως με πολλή δουλειά γίνονται όλα. Υπάρχει και πάλι, όμως, ένα αλλά. Προσωπικά δεν με εκφράζει το να εκφραστώ σε άλλη γλώσσα. Θα μπορούσα να στρωθώ στη δουλειά και να γράψω στα αγγλικά, όμως, δεν με εκφράζει η αγγλική γλώσσα. Δεν είναι μέρος του εαυτού μου, όπως η ελληνική. Δεν είμαι, σε τελική ανάλυση, εγώ! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted June 11, 2015 Share Posted June 11, 2015 Αλέξανδρε, όντως με πολλή δουλειά γίνονται όλα. Υπάρχει και πάλι, όμως, ένα αλλά. Προσωπικά δεν με εκφράζει το να εκφραστώ σε άλλη γλώσσα. Θα μπορούσα να στρωθώ στη δουλειά και να γράψω στα αγγλικά, όμως, δεν με εκφράζει η αγγλική γλώσσα. Δεν είναι μέρος του εαυτού μου, όπως η ελληνική. Δεν είμαι, σε τελική ανάλυση, εγώ! Οκ. Άρα αφήνουμε στην άκρη αυτές τις λύσεις στη συζήτηση. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted June 11, 2015 Share Posted June 11, 2015 (edited) Ή σύντομη απάντηση είναι πως δεν εκδόσεις για λεφτα αλλά για το γούστο σου. Νόμιζω ότι σε έναν μεγάλο οίκο βγάζει 1-2 μισθούς από τις πωλήσεις βιβλίου και ίσως βγαζεις και ένα μικρό κέρδος με αυτοέκδοση σε μικρό τιράζ και πώληση χέρι με χέρι (αν έχεις κύκλο από αναγνώστες) η παραδοσιακή έκδοση από μικρό εκδοτικό δε νομίζω να αφήνει τίποτα. Edited June 11, 2015 by Nihilio 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Popular Post Nienor Posted June 11, 2015 Popular Post Share Posted June 11, 2015 στο τέλος κανείς δεν γράφει μονάχα για τον εαυτό του. Γράφει για να επικοινωνήσει με τους γύρω του. Τι γίνεται λοιπόν όταν οι γύρω του-εκδοτικοί και αναγνώστες-δεν είναι και τόσο πρόθυμοι να τον ακούσουν-διαβάσουν; Νομίζω πως στην πραγματικότητα απαντάς μόνος σου εδώ. Γιατί η προθυμία των άλλων να ακούσουν έχει σχέση με τη δική σου ανάγκη να επικοινωνήσεις; Η λευκή σου κόλλα είναι εκεί για τη δική σου ανάγκη. Όταν γεμίσει, εσύ τα είπες, τα ξεφόρτωσες. Τώρα το αν θα διαβαστούν από ακόμα έναν άνθρωπο ή ένα μύριο ανθρώπους δεν έχει να κάνει με το αν είχες εσύ την ανάγκη εξαρχής. Επομένως, αυτό που καταλαβαίνω εγώ τουλάχιστον, είναι ότι η δική σου απάντηση στο ερώτημα "πόσο αξίζει να γράφουμε;" είναι "πολύ". Και συμφωνώ. 10 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted June 11, 2015 Share Posted June 11, 2015 Έλα, παραδέξου το, θέλεις να αποδεκατίσεις τον ανταγωνισμό: να μας πείσεις να σταματήσουμε να γράφουμε εμείς, για να μείνεις μόνος σου στην αγορά ελληνικού φανταστικού (όση είναι) Παίρνω αμέσως τηλέφωνο το Χατζηγιώργη να πέσει να σε πλακώσει ως μασκότ μας 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
WILLIAM Posted June 11, 2015 Share Posted June 11, 2015 Γιατί γράφουμε λοιπόν; Πιστεύω ότι πρώτα από όλα γράφουμε γιατί το έχουμε ανάγκη και μας εκφράζει, γιατί εκείνη η ιδέα μέσα στο μυαλό μας δεν θα ησυχάσει αν δεν ξεδιπλωθεί σε σελίδες, εκείνο το και αν... θέλει να εξερευνήσει τις πιθανές του εκδοχές, οι ήρωες που έχουμε σκεφθεί με κάθε λεπτομέρεια θέλουν να ζήσουν περιπέτειες και να εξελιχθούν, επειδή θέλουμε να ταξιδεύσουμε σε άλλες εποχές και άλλους κόσμους. Είναι πρώτα από όλα η δική μας ανάγκη που μας σπρώχνει να γράφουμε. Έπειτα έρχεται το να μας διαβάσουν που λιγότερο ή περισσότερο όλοι θέλουμε. Προσωπικά πριν προσπαθήσω να αναζητήσω κοινό έγραφα κοντά είκοσι χρόνια οπότε πιστεύω ότι γράφουμε πρώτα για μας και μετά για τους άλλους. Τώρα έρχεται το τρίτο, εγώ με το να δημοσιεύω στο ίντερνετ και να αλληλεπιδρώ με το κοινό μου νιώθω υπέροχα, να με γεμίζει απόλυτα η εμπειρία, και απλά θέλω να το επεκτείνω αυτό προσπαθώντας να εκδώσω, δεν θα θεωρήσω ότι απέτυχα αν δεν γίνει. Και φυσικά στην Ελλάδα δεν μιλάμε να το κάνεις για να ζήσεις οπότε δεν με ένοιαξε ποτέ αυτό. Που μας αφήνουν όλα αυτά; Γράφουμε γιατί μας γεμίζει, και απλά προσπαθούμε να μπορεί να μας διαβάσει ένα ευρύ κοινό, όσο μπορούμε να το πετύχουμε αυτό, από' κει και πέρα τίποτα από τις αντιξοότητες δεν πρέπει να μας πτοεί. 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted June 11, 2015 Share Posted June 11, 2015 Ξέρεις πόσες φορές το έχω αναρωτηθεί αυτό; Γιατί κάθομαι και παιδεύομαι; Την απάντηση τη βλέπω καθημερινά γύρω μου, από άλλους ανθρώπους, και με θλίβει και με τρομοκρατεί: γράφω (και ό,τι άλλο κάνω) για να μη βαλτώσω. Γιατί μία άδεια από ενδιαφέροντα ζωή δεν μου αρκεί. Σίγουρα, θέλω να λέω ιστορίες σε άλλους. Αλλά, ακόμη κι αν δεν θα γίνω αναγνωρισμένη (δηλαδή, πολυδιαβασμένη), ούτε καν καλή συγγραφεας, δεν πειράζει. Θα συνεχίσω να γράφω, γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να σταματήσω. Όσες φορές το έκανα, πέρασε λίγος καιρός και μπούκωσα, μπάφιασα, και είμαι λίγο μεγάλη για υπαρξιακά και δράμα. Οπότε, αντί να μας στεναχωρεί η κατάσταση στην Ελλάδα, μπορούμε να σκεφτούμε όλοι μαζί έναν τρόπο να την αλλάξουμε, να κάνουμε κάτι καινούργιο. Αν θέλουμε να ακουστούν τα παραμύθια μας. 9 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted June 11, 2015 Share Posted June 11, 2015 Λίγο πολύ τα είπατε όλα. Νομίζω όμως ότι το θέμα που τέθηκε είναι αν μπορεί κάποιος να είναι επαγγελματίας (να βγάζει τα προς το ζην δηλαδή) συγγραφέας στην Ελλάδα (και οπουδήποτε αλλού). Ας μην γελιόμαστε, σε όλες τις μορφές τέχνης, σε όλη την ιστορία της, κανένας δεν είπε: «Εγώ θα γίνω επαγγελματίας καλλιτέχνης» αλλά μάλλον είπε «Αυτό μου αρέσει, αυτό ξέρω να κάνω καλά, και αυτό θα κάνω». Πολλοί πέτυχαν, αλλά ακόμα περισσότεροι δεν τα κατάφεραν. Κάμποσοι πέθαναν πάμφτωχοι και αναγνωρίστηκαν μετά θάνατον. Οπότε συμφωνώ με την άποψη ότι -τουλάχιστον αρχικά- γράφουμε για μας. Ναι, θεωρώ απαραίτητη την αλληλεπίδραση και σήμερα υπάρχει το internet, το SFF,και άλλοι τρόποι για να “εκτεθούμε” στην κοινή γνώμη και να δούμε την αντίδρασή της στο έργο μας. Αν τώρα σκοπός μας είναι να πλουτίσουμε ή -έστω- να ζήσουμε από αυτό, τότε πρέπει να μελετήσουμε τα best sellers, τους κανόνες της αγοράς και πλέον να γράφουμε ψυχρά και προμελετημένα για να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες της αγοράς. Η ιστορία δείχνει ότι οι (εμπορικά) επιτυχημένοι καλλιτέχνες πρώτα απέδειξαν ότι είχαν το απαραίτητο ταλέντο και μετά αποκόμισαν οφέλη από αυτό. Άρα, πρώτα πρέπει να έρθει η (δωρεάν) απόδειξη με πολύ δουλειά, πολλή “έκθεση” σε όσο κοινό μπορεί να βρεθεί και μετά βλέπουμε. Λύσεις (όπως ειπώθηκε) υπάρχουν, κοινό υπάρχει, το θέμα είναι το πόσο κοστολογεί ο καθένας τη δουλειά του και τι ανταμοιβή απαιτεί για να είναι ικανοποιημένος. Πάντως πιστεύω πως θα πρέπει να κοιτάξουμε και την αντίθετη άποψη (που “κρύβεται” σε πολλά σχόλια παραπάνω) : Μήπως πρέπει να υπολογίζουμε και το (μη υλικό) κόστος που θα έχουμε αν ΔΕΝ γράφουμε; 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted June 11, 2015 Share Posted June 11, 2015 "Πόσο αξίζει να γράφουμε;" Εξαρτάται από τον λόγο για τον οποίο γράφουμε. Για μένα αξίζει πάρα πολύ γιατί γράφω επειδή μου αρέσει. Δεν έχω κανέναν απώτερο στόχο να γεμίσω ράφια βιβλιοπωλείων μια μέρα, να γίνω Stephen King στη θέση του, ούτε ονειρεύομαι βιοπορισμό μέσω των γραπτών μου. Απλώς καλύπτω μια πολύ δυνατή ανάγκη μου αυτή της έκφρασης, γράφω για να ησυχάσω τις ανησυχίες μου, για να ερευνήσω την διαφορετικότητα της σκέψης μου, γράφω γιατί μου αρέσει το ταξίδι, μου αρέσει η αίσθηση όταν ολοκληρώνω κάτι, μου αρέσει να πλάθω κόσμους όπως εγώ τους φαντάζομαι, γράφω γιατί εκείνη την ώρα σβήνει ο κόσμος γύρω μου κι εγώ περνάω σε μια άλλη διάσταση, μαγική, που μόνο όσοι το νιώθετε μπορείτε να με καταλάβετε. Γράφω γιατί έτσι εξελίσσομαι ο ίδιος σε μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου, γιατί με ηρεμεί, γιατί με διασκεδάζει, γιατί με μαθαίνει χίλια δυο πράγματα που δεν θα τα μάθαινα αν δεν έγραφα. Φυσικά όταν με διαβάζουν, όταν βλέπω πως αυτά που γράφω αρέσουν και σε άλλους είναι κάτι που οπωσδήποτε με κάνει να νιώθω υπέροχα, αλλά θα έγραφα έτσι κι αλλιώς οπότε το βλέπω σαν μπόνους. Δεν θεωρώ καν τον εαυτό μου συγγραφέα, για μένα "συγγραφέας" είναι επαγγελματική ιδιότητα όπως λέμε φούρναρης, μανάβης, κλπ. Είμαι ταξιδευτής, μυθοπλάστης, παραμυθάς, και φαντάζομαι τον εαυτό μου όταν θα είμαι παππούς να μαζεύονται τα πιτσιρίκια γύρω μου για να τους πω ιστορίες. Δεν κυνηγάω κι ούτε πρόκειται να κυνηγήσω κάποια έκδοση, με καλύπτει το διαδίκτυο στο να μοιραστώ το πάθος μου με άλλους σαν εμένα. Αν ποτέ έρθει θα είναι επειδή κάποιος είδε κάτι σ' αυτά που φτιάχνω, και τότε φυσικά θα είναι καλοδεχούμενο, αλλά όχι ζητούμενο. Αξίζει λοιπόν να γράφουμε; Για μένα η απάντηση εξαρτάται από το γιατί γράφουμε... 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted June 11, 2015 Share Posted June 11, 2015 Αξίζει; Ναι. Θα συμφωνήσω με τον Σπύρο, ότι σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από το γιατί. Όμως εκείνο που σου δίνει η δημιουργία μίας ιστορίας λίγα πράγματα σε αυτή τη ζωή μπορούν να σου τα δώσουν. Η πληρότητα που αισθάνεσαι, καθώς η συγγραφή, και γενικότερα η καλλιτεχνική δημιουργία είναι η απάντηση, ή τουλάχιστον μία καλή απάντηση, στη ματαιότητα. Οπότε και μόνο για αυτό αξίζει. Όταν ήμουν μικρότερη ονειρευόμουν ότι θα έγραφα μυθιστορήματα που θα περιείχαν παραμύθια για μεγάλους. Μετά είδα ότι κάποιοι το είχαν ήδη κάνει (το είδος της φάντασυ προφανώς είχε ήδη ανακαλυφθεί.) Αλλά αν είσαι παραμυθάς τίποτα δεν σε πτοεί. Ούτε αν πουλάς, ούτε τι κριτικές δέχεσαι, ούτε τίποτα. Κανείς καλλιτέχνης δεν πτοείται από αυτά. Αν πτοείται, δεν είναι καλλιτέχνης στην καρδιά του. Μπορεί να σου δίνει θάρρος η αποδοχή, αλλά τελικά δεν έχει σημασία. Στο τέλος της μέρας που λένε μονάχα μία καλή ιστορία μετράει, και η αίσθηση ότι έκανες το καλύτερο που μπορούσες. 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
GeorgeDamtsios Posted June 11, 2015 Share Posted June 11, 2015 Καλησπέρα και από μένα. Πολύ ωραίο το θέμα που ξεκίνησε ο Γιάννης. Παραθέτω κι εγώ την άποψη μου επ’ αυτού, προσπερνώντας αμέσως το ότι όλοι όσοι γράφουν το κάνουν πρωτίστως για τους εαυτούς τους. Θαρρώ ότι είναι ευνόητο, ενώ ο τρόπος με τον οποίο το αναπτύξατε με καλύπτει και μένα απόλυτα. Από εκεί και πέρα… Έχω την αίσθηση ότι το κυρίως ερώτημα του Γιάννη έχει να κάνει κυρίως με το τι συμβαίνει από τη στιγμή που το γραπτό μας ξεμυτίζει από το ιστοριοντουλάπι μας και μετά. Ή ίσως και από τη στιγμή που μπαίνει στο τυπογραφείο και γίνεται ένα ακόμη αχνιστό βιβλίο που μοσχομυρίζει, το οποίο ο γράφων του ονειρεύεται να το δει στα χέρια πολλών πια αναγνωστών και εκείνο τελικά καταλήγει σε λίγα ή ίσως σε ελάχιστα, όχι επειδή δεν ήταν καλό αλλά επειδή το αναγνωστικό κοινό είναι λίγο. Χμ… Μήπως τελικά δεν υπάρχει ερώτημα; Μήπως έστω είναι ρητορικό; Φίλε Γιάννη, έχω αναρωτηθεί κι εγώ το ίδιο πράγμα με εσένα και τελικά απάντησα στον εαυτό μου με ένα παράδειγμα: Τι κι αν κάποιος παίζει καλό ποδόσφαιρο και βάζει 5 γκολ ανά ματς όταν παίζει στην Άνω Ραχούλα; Οι οπαδοί στις κερκίδες της εν λόγω ομάδας θα είναι 50, 100 το πολύ. Σε έναν κρίσιμο αγώνα θα τον δουν μπορεί και 120. Αλλά μέχρι εκεί. Οι παράμετροι στο ποδόσφαιρο είναι φυσικά διαφορετικοί αφού εκεί ο παίχτης παίζοντας καλό ποδόσφαιρο θα μπορέσει να πάει και σε άλλη ομάδα με πολλαπλάσιους θεατές, ενώ στη συγγραφή αποκλείεται να σου ζητήσει μεταγραφή το “βιβλίο μελό” από το “βιβλίο θρίλερ”, αλλά νομίζω ότι καταλαβαίνεις το νόημα του παραδείγματος: Αφού εκφράζεσαι γράφοντας θρίλερ, τότε ετοιμάσου… για Άνω Ραχούλα. Παρένθεση: Μεσοβδόμαδα στην πόλη μου την Νάουσα ήταν η Λένα Μαντά, η νούμερο 1 συγγραφέας σε πωλήσεις στην Ελλάδα. Επειδή πλησιάζει σιγά-σιγά και η έκδοση του δικού βιβλίου, είπα να πάω να τη δω, να δω πώς γίνονται αυτά τα πράγματα, να μου λυθεί και η γλώσσα τέλος πάντων! Αυτό που είδα όταν πήγα εκεί, χωρίς καμία δόση υπερβολής, ήταν μια κατάμεστη αίθουσα με 200 γυναίκες και 5 άντρες. Λοιπόν, μπορώ να σε διαβεβαιώσω με σιγουριά ότι αυτοί ήταν οι μισοί Ναουσαίοι αναγνώστες. Χονδρικά δηλαδή, να είμαστε άλλοι τόσοι, με τη διαφορά ότι από αυτούς που δεν ήρθαν ήταν και αρκετοί ακόμη άντρες που απλά δε διαβάζουν τέτοια βιβλία. Και πάλι όμως ζήτημα να είμαστε 450 γυναίκες και 50 άντρες συνολικά. Αν όταν παρουσιάσω το βιβλίο μου στον ίδιο χώρο, εντός έδρας κιόλας, είναι εκεί 20 γυναίκες και 30 άντρες, θα το θεωρήσω ως τη μεγαλύτερη έκπληξη όλων των εποχών. Οι υπόλοιποι θα πούνε ότι το βιβλίο που θα βγει είναι θρίλερ και εξαιτίας αυτού του δεδομένου δε θα περάσουν ούτε απ’ έξω. Κλείσιμο παρένθεσης και εγώ ξεκινώ για προπόνηση στην Άνω Ραχούλα! Θα μπορούσε να αλλάξει ποτέ κάτι τέτοιο στη χώρα μας; Δύσκολα. Εκτός και αν καταφέρετε να πείσετε και τους άντρες να αρχίσουν επιτέλους το διάβασμα. Γιατί μπορεί εδώ στο sff να μη φαίνεται και τόσο η ποσοτική διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών αναγνωστών τόσο γενικότερα όσο και στη φαντασία συγκεκριμένα, αλλά υπάρχει και είναι συντριπτική. Και όλοι εκείνοι οι άντρες (και μερικές γυναίκες φυσικά) που δε διαβάζουν, αν το έκαναν θα διάβαζαν τρόμο θρίλερ μυστήριο. Από εκεί και πέρα, θαρρώ ότι θα βοηθήσει λιγάκι που ξεπετάγονται από παντού εκδοτικοί αυτοέκδοσης. Βιβλία που θα έμεναν για πάντα στο ιστοριοντουλάπι του καθενός μας, θα βρουν τον δρόμο τους. Και όσο πιο πολλά βγουν εκεί έξω, τόσο το καλύτερο. Σιγά-σιγά θα γίνει το ρεύμα. Και εκτός αυτού θα αναγκάσει και τους συμβατικούς εκδοτικούς να κατεβάσουν λιγάκι τη μυτούλα τους. Γιατί θα ξέρουν ότι ξέρω κι εγώ ότι θα πουλούσα 300 βιβλία είτε υπό τη δική τους σημαία είτε από εκείνη μιας αυτοέκδοσης. Και έτσι οι απαιτήσεις τους θα γίνουν λογικότερες, γιατί θα χάνουν συνεχώς πελάτες. Το πιστεύω. Και ας επέλεξα τη συμβατική έκδοση. Τέλος, θα βοηθούσε πολύ αν όλοι όσοι γράφαμε βιβλία φαντασίας γινόμασταν μια γροθιά. Αλλά δυστυχώς δεν είμαστε, παραβλέπουμε τελείως το ισχύς εν τη ενώσει. Υπάρχουν κάποιοι –λίγοι ευτυχώς– που προσπαθούν να βάλουν τρικλοποδιά στον διπλανό τους για να μην ξεφύγει και γίνει εκείνος ο καλύτερος παίκτης της Άνω Ραχούλας, παρότι είναι φως φανάρι ότι μια δυναμική του παρουσία στην ομάδα θα τραβούσε κι άλλους ψιλά. Και τους ίδιους. Γιατί αν ένα βιβλίο τρόμου κάνει ας πούμε 30000 πωλήσεις στην Ελλάδα στον εκδοτικό χ, τότε οι εκδοτικοί ψ και ω θα προβληματιστούν. 30000… Κλείνω λέγοντας το προφανές. Αξίζει να γράφουμε και ας παίζουμε στην Άνω Ραχούλα! 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted June 12, 2015 Share Posted June 12, 2015 Παίρνω αμέσως τηλέφωνο το Χατζηγιώργη να πέσει να σε πλακώσει ως μασκότ μας Φρίνιμα και σεμνά, Κέλλυ μου. Αν είχα το κέφι και την όρεξη, που μου λείπουν αυτό τον καιρό, με φωτοτυπίες και συρραπτικό θα έκανα "βιβλιαράκια" τα διηγήματα μου, θα γέμιζα ένα κουτί για παπούτσια, και θα τριγυρνούσα καφετέριες, ΚΤΕΛ και σταθμούς ΟΣΕ να τα μοιράζω. Δωρεάν. Ή ό,τι έχουν ευχαρίστηση, χωρίς να είναι υποχρεωτικό. "Για να πάει κάτω ο καφές..." "Για το ταξίδι...". Εφόσον το ξέρουμε: Δεν ζεις από το γράψιμο στην Ελλάδα. Αλλά δεν τά'γραψα για να τα διαβάζω εγώ, νταμν ιτ! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 12, 2015 Share Posted June 12, 2015 Συνοψίζω αυτά που γράψατε και προσθέτω μερικά δικά μου. Νομίζω ότι ένας απλός αλλά αρκετά περιεκτικός τύπος που να περιγράφει την αξία της συγγραφής είναι ο εξής: (Αξία συγγραφής) = + (πόσο απολαμβάνω τη δημιουργία και την έκφραση) + (πόσο απολαμβάνω τη δημόσια έκθεση) Χ (πόση δημόσια έκθεση έχω από προηγούμενα έργα μου ή προσδοκώ από επόμενα) + (πόσους ανθρώπους γνωρίζω/«κερδίζω») Χ (πόσο αξιόλογοι είναι οι άνθρωποι αυτοί) + (πόσα χρήματα κερδίζω) Χ (πόσο σημαντικά θεωρώ τα χρήματα αυτά) Όπου δημόσια έκθεση = (η γνώση ότι το έργο μου κυκλοφορεί και/ή διαβάζεται) + (η ανταπόκριση και/ή η αλληλεπίδραση με τους αναγνώστες) Παρατηρήσεις: 1. Δημιουργία: Όπως συμφωνούμε και παραπάνω, χωρίς τον πρώτο όρο (πόσο απολαμβάνω τη δημιουργία και την έκφραση) δεν γίνεται τίποτα. Ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να γίνεται τίποτα, γιατί στην καθαρά εμπορική συγγραφή λογοτεχνίας, αυτό δεν ισχύει. Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος που γνωρίσαμε φέτος στη ΛΑΦ είπε ότι συγγραφέας είσαι αν θα το έγραφες ακόμα κι αν ήξερες ότι δεν θα το διαβάσει κανείς. Από την άλλη o Βίκτωρ Ουγκώ είπε “If a writer wrote merely for his time, I would have to break my pen and throw it away”. Όσο αντιφατικό κι αν φαίνεται, και οι δύο μού φαίνεται ότι έχουν τα δίκια τους. 2. Δημόσια έκθεση: Ο δεύτερος όρος που αφορά τη δημόσια έκθεση είναι ίσως ο πιο ενδιαφέρων αφού, αν όλα πάνε καλά, αυξάνεται με τον καιρό, βαθαίνει, αλλάζει τον συγγραφέα προς το καλύτερο και γενικά κάνει τη συγγραφή ακόμα πιο περίπλοκη, απολαυστική και υπεύθυνη. 3. Άνθρωποι: Δεν αποτελεί για μένα έκπληξη ότι αυτός ο τρίτος όρος, οι αξιόλογοι άνθρωποι που γνωρίζει και βάζει κανείς στη ζωή του με αφορμή τη συγγραφή, είναι με διαφορά ο πολυτιμότερος. Στην αρχή νομίζεις ότι τους χρησιμοποιείς (με την καλή έννοια) για να γράψεις καλύτερα. Αργότερα όμως συνειδητοποιείς ότι εκείνοι δεν είναι πια για σένα εργαλείο –ποτέ δεν ήταν. Είναι ζωή. 4. Χρήματα: Ο τέταρτος όρος, όπως όλοι συμφωνούμε, στην Ελλάδα και για τη συντριπτική πλειονότητα των συγγραφέων, μπορεί με ασφάλεια να θεωρηθεί αμελητέος. Η μεγαλύτερη χρησιμότητά του για μένα είναι η αίσθηση ότι για να βάλει κάποιος το χέρι στην τσέπη για να διαβάσει τη δουλειά σου, σημαίνει ότι η δουλειά σου αξίζει κάτι ως τέχνη. 9 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted June 12, 2015 Author Share Posted June 12, 2015 (edited) Σας ευχαριστώ, παιδιά, για τις ωραίες απαντήσεις σας. Το ερώτημα για μένα είναι το εξής. Ο συγγραφέας σίγουρα γράφει πρώτιστα για τον εαυτό του, αλλά, προσωπικά, δεν μου αρκεί αυτό. Νομίζω ότι το να γράφεις μονάχα για τον εαυτό σου είναι ένα καλό βήμα, αλλά μπορείς να ολοκληρωθείς ως συγγραφέας, αν δεν εκδόσεις κάποια από τα βιβλία σου και αν δεν διαβαστείς και από μερικούς ανθρώπους; Γενικά, μπορείς να ολοκληρωθείς ως συγγραφέας αν το είδος με το οποίο ασχολείσαι είναι σχεδόν ανυπόληπτο στην χώρα σου; Εκεί δεν αναρωτιέσαι μήπως δεν κάνεις κάτι σωστά; Μήπως δεν αξίζεις; Μήπως δεν αξίζει το είδος αυτό καθεαυτό; Μήπως δεν σου αξίζει η υπάρχουσα πραγματικότητα; Μήπως πρέπει να αλλάξεις από είδος μέχρι χώρα; Γεννιούνται αμέτρητα υπαρξιακής φύσης ερωτήματα. Edited June 12, 2015 by Μπόρχες Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted June 12, 2015 Share Posted June 12, 2015 Οι δικές μου απαντήσεις / εκτιμήσεις: 1) μπορείς να ολοκληρωθείς ως συγγραφέας, αν δεν εκδόσεις κάποια από τα βιβλία σου και αν δεν διαβαστείς και από μερικούς ανθρώπους; 2) Γενικά, μπορείς να ολοκληρωθείς ως συγγραφέας αν το είδος με το οποίο ασχολείσαι είναι σχεδόν ανυπόληπτο στην χώρα σου; 3) Εκεί δεν αναρωτιέσαι μήπως δεν κάνεις κάτι σωστά; Μήπως δεν αξίζεις; 4) Μήπως δεν αξίζει το είδος αυτό καθεαυτό; 5) Μήπως δεν σου αξίζει η υπάρχουσα πραγματικότητα; 6) Μήπως πρέπει να αλλάξεις από είδος μέχρι χώρα; 1) Νομίζω όχι. Η βελτίωση προϋποθέτει (μαζικό!) feedback και καλώς εννοούμενο ανταγωνισμό. Από το συρτάρι σου αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει στον απαιτούμενο βαθμό. 2) Ναι, μέχρι ενός σημείου. Γιατί δεν είναι αναγκαίο να εξελιχθείς στο είδος ακριβώς όπως εξελίσσονται στο εξωτερικό, όπου το είδος σου είναι περισσότερο ευυπόληπτο, ενώ ο ολοκληρωμένος συγγραφέας (μεγάλη κουβέντα, φυσικά) νομίζω ότι δεν γνωρίζει είδη. 3) Ναι, συχνά. Σχεδόν κάθε μέρα. 4) Όχι. Το είδος είναι ανεξάρτητο από σένα, και αξίζει άσχετα με το πόσο ανυπόληπτο μπορεί να είναι στη χώρα σου. 5) Αυτή κι αν είναι μεγάλη κουβέντα! Ναι, και όχι. Αδύνατον να αναλυθεί εδώ. 6) Δεν αλλάζω είδος γιατί πρώτα γράφω για να περνάω καλά εγώ. Και δεν άλλαξα χώρα μετά από πέντε χρόνια οικονομικής κρίσης, οπότε δεν θα το κάνω για δυο αναγνώστες παραπάνω. Είπαμε. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted June 12, 2015 Share Posted June 12, 2015 Πολύ ζουμί σε αυτό το τόπικ! Μπράβο στον Μπόρχες που μοιράστηκε μαζί μας τον προβληματισμό του! Πετυχημένοι συγγραφείς, συγγραφείς, αλλά και “συγγραφείς” (σαν την αφεντιά μου) σπεύσαμε να καταθέσουμε την άποψή μας Α. Τι κι αν κάποιος παίζει καλό ποδόσφαιρο και βάζει 5 γκολ ανά ματς όταν παίζει στην Άνω Ραχούλα; Οι οπαδοί στις κερκίδες της εν λόγω ομάδας θα είναι 50, 100 το πολύ. Σε έναν κρίσιμο αγώνα θα τον δουν μπορεί και 120. Β. Θα μπορούσε να αλλάξει ποτέ κάτι τέτοιο στη χώρα μας; Δύσκολα. Εκτός και αν καταφέρετε να πείσετε και τους άντρες να αρχίσουν επιτέλους το διάβασμα. Γιατί μπορεί εδώ στο sff να μη φαίνεται και τόσο η ποσοτική διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών αναγνωστών τόσο γενικότερα όσο και στη φαντασία συγκεκριμένα, αλλά υπάρχει και είναι συντριπτική. Και όλοι εκείνοι οι άντρες (και μερικές γυναίκες φυσικά) που δε διαβάζουν, αν το έκαναν θα διάβαζαν τρόμο θρίλερ μυστήριο. Α. Προσωπική γνώμη: Περνάς καλύτερα (διασκεδάζεις περισσότερο) σαν πρώτος σκόρερ στην Άνω Ραχούλα, παρά σκουπίζοντας τον πάγκο της Μπαρτσελόνα. Φυσικά η ικανοποίηση είναι αντιστρόφως ανάλογη της χρηματικής αμοιβής. Ο καθένας ας κάνει την επιλογή του, καμία δεν είναι λάθος Β .Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ που είμαι νέος (στο φόρουμ δηλαδή) και κρίνοντας μόνο από γνωστούς και φίλους αναγνώστες του φανταστικού και μη, έχω βγάλει το συμπέρασμα ότι ΕΦ, Ηρωική φαντασία, και τρόμο διαβάζουν κυρίως άνδρες, ενώ καθαρή fantasy κυρίως γυναίκες. Στο σύνολό του φανταστικού οι άντρες υπερτερούν. Γενικά πάντως λογοτεχνία διαβάζουν περισσότερο οι γυναίκες. (Μικρό το δείγμα μου για ασφαλή συμπεράσματα…) 5) Μήπως δεν σου αξίζει η υπάρχουσα πραγματικότητα; 6) Μήπως πρέπει να αλλάξεις από είδος μέχρι χώρα; 5.Γι αυτό διαβάζουμε και γράφουμε για άλλες πραγματικότητες… 6. Δεν είναι ανέκδοτο: Πιτσιρικάς, γιός φίλου (Παναθηναϊκού μέχρι το κόκκαλο) των ρωτάει: «Μπαμπά, γιατί δεν γινόμαστε Ολυμπιακοί να είμαστε συνέχεια πρωταθλητές;» Ο μικρός είναι έτοιμος να “αλλαξοπιστήσει” μια και δεν υπάρχει συναισθηματικό δέσιμο, αλλά όλοι που λατρεύουμε -όλο ή κάποιο τμήμα- του φανταστικού δεν πρόκειται να το γυρίσουμε στα βίπερ Νόρα, εκτός και αν γίνουμε στυγνοί επαγγελματίες. Πόσες φορές έχουν γελάσει γνωστοί σας όταν τους είπατε ότι διαβάζετε/γράφετε ΕΦ; Σίγουρα συχνά. Σας πείραξε; Και αν ακόμα η απάντησή σας είναι «Ναι», σταματήσατε; 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted June 12, 2015 Share Posted June 12, 2015 (edited) Το βλέπω αυτό το τοπίκιο από χθες και προσπαθώ να καταλάβω γιατί μ' ενοχλεί. Κι αφού χτύπησα έναν ωραίο ποδαρόδρομο οχτώ χιλιόμετρα, μου ήρθε η επιφοίτηση. Υπάρχει ένα ωραίο πείραμα στην ψυχολογία. Πας σ' ένα νηπιαγωγείο και βλέπεις τα παιδάκια που παίζουν με τα κραγιόνια τους και φτιάχνουν ζωγραφιές. Είναι όλα τους πολύ χαρούμενα και ικανοποιημένα, γιατί τους αρέσει να ζωγραφίζουν. Μετά πλησιάζεις τα παιδάκια και τους λες ότι θα τους δώσεις μία καραμέλα για κάθε ζωγραφιά που θα κάνουν. Τα παιδάκια ενθουσιάζονται, παραδίνονται με φρενήρεις ρυθμούς στις εικαστικές τους μουτζούρες κι ένα τέταρτο μετά φεύγουν με μια αγκαλιά γεμάτη καραμέλες και πιπιλίζουν με ικανοποίηση. Την επόμενη μέρα, όμως, διαπιστώνεις κάτι που ίσως να μην περίμενες. Κανένα παιδάκι δεν πιάνει κραγιόνι. Ρωτάνε αν θα πάρουν καραμέλες για τις ζωγραφιές, κι αν τους πεις όχι, δεν ζωγραφίζουν καθόλου. Τέλος. Αυτό που μέχρι δυο μέρες πριν το έκαναν γιατί το ήθελαν και τους γέμιζε χαρά, πλέον το κάνουν μόνο ως μέσο για ν' αποκτήσουν κάτι άλλο. Συγχαρητήρια. Μόλις κατέστρεψες τη δημιουργικότητά τους. Η τέχνη, η έκφραση δεν είναι μέσον για κάτι άλλο. Είναι ο δρόμος και ο προορισμός. Οπότε, όσο ο δρόμος κι ο προορισμός με γεμίζουν, αξίζει να γράφω. Edited June 12, 2015 by Sonya 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted June 13, 2015 Author Share Posted June 13, 2015 Το βλέπω αυτό το τοπίκιο από χθες και προσπαθώ να καταλάβω γιατί μ' ενοχλεί. Κι αφού χτύπησα έναν ωραίο ποδαρόδρομο οχτώ χιλιόμετρα, μου ήρθε η επιφοίτηση. Υπάρχει ένα ωραίο πείραμα στην ψυχολογία. Πας σ' ένα νηπιαγωγείο και βλέπεις τα παιδάκια που παίζουν με τα κραγιόνια τους και φτιάχνουν ζωγραφιές. Είναι όλα τους πολύ χαρούμενα και ικανοποιημένα, γιατί τους αρέσει να ζωγραφίζουν. Μετά πλησιάζεις τα παιδάκια και τους λες ότι θα τους δώσεις μία καραμέλα για κάθε ζωγραφιά που θα κάνουν. Τα παιδάκια ενθουσιάζονται, παραδίνονται με φρενήρεις ρυθμούς στις εικαστικές τους μουτζούρες κι ένα τέταρτο μετά φεύγουν με μια αγκαλιά γεμάτη καραμέλες και πιπιλίζουν με ικανοποίηση. Την επόμενη μέρα, όμως, διαπιστώνεις κάτι που ίσως να μην περίμενες. Κανένα παιδάκι δεν πιάνει κραγιόνι. Ρωτάνε αν θα πάρουν καραμέλες για τις ζωγραφιές, κι αν τους πεις όχι, δεν ζωγραφίζουν καθόλου. Τέλος. Αυτό που μέχρι δυο μέρες πριν το έκαναν γιατί το ήθελαν και τους γέμιζε χαρά, πλέον το κάνουν μόνο ως μέσο για ν' αποκτήσουν κάτι άλλο. Συγχαρητήρια. Μόλις κατέστρεψες τη δημιουργικότητά τους. Η τέχνη, η έκφραση δεν είναι μέσον για κάτι άλλο. Είναι ο δρόμος και ο προορισμός. Οπότε, όσο ο δρόμος κι ο προορισμός με γεμίζουν, αξίζει να γράφω. Καλημέρα! Πολύ ωραία και διδακτικά όλα αυτά, αλλά πουθενά στην αρχική μου τοποθέτηση δεν έγραψα για υλική ανταμοιβή, δηλαδή για βιοπορισμό μέσω της συγγραφής. Έγραψα ότι η λογοτεχνία του φανταστικού στην Ελλάδα είναι σχεδόν ανυπόληπτη και ως εκ τούτου λίγοι την διαβάζουν και ελάχιστοι ρισκάρουν τα χρήματα τους για να την εκδώσουν. Συνεπώς ο Έλληνας συγγραφέας του φανταστικού βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Φτάνει στο υπαρξιακό ζήτημα, ως συγγραφέας πάντα, να γράφει ή να μην γράφει. Διότι το να γράφουμε μονάχα για τον εαυτό μας είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, ο μισός δρόμος για να ολοκληρωθούμε ως συγγραφείς. Ο άλλος μισός είναι να εκδοθούν τα έργα μας και να διαβαστούν έστω και από ένα περιορισμένο ή μηδαμινό κοινό. Αυτή, νομίζω, ότι είναι και τελικά η πραγματική ανταμοιβή για εμάς τους συγγραφείς του φανταστικού και όχι οι ανύπαρκτες υλικές ανταμοιβές. Υ.Γ.: Παρατηρώ ότι υπάρχει γενικά η άποψη ότι ο επαγγελματίας συγγραφέας είναι κάτι κακό. Ότι ο συγγραφέας που βιοπορίζεται από τη συγγραφή έχει περίπου πουλήσει την ψυχή του στον Διάβολο. Κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε αυτή η κατάσταση να επιδιώκεται για όλους τους συγγραφείς ή τέλος πάντων για τους περισσότερους, ανεξαρτήτως του είδους τους. Αλλά, αυτή είναι μια άλλη συζήτηση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted June 13, 2015 Share Posted June 13, 2015 Μα τι λες; Εγώ θα έκανα και ghost writing ρομαντικά μυθιστορήματα, αν ήταν να ζω από αυτό! Αλήθεια, δεν ειρωνεύομαι. Άκου εκεί, "κακό". 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Μπόρχες Posted June 13, 2015 Author Share Posted June 13, 2015 Μα τι λες; Εγώ θα έκανα και ghost writing ρομαντικά μυθιστορήματα, αν ήταν να ζω από αυτό! Αλήθεια, δεν ειρωνεύομαι. Άκου εκεί, "κακό". Κι εγώ το ίδιο. Το υστερόγραφο δεν πήγαινε σ'εσένα. Ήταν η λεκτική αποτύπωση μιας γενικότερης εντύπωσης που έχω αποκομίσει όχι κατ'ανάγκην από εδώ, αλλά από τα εγκόσμια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted June 13, 2015 Share Posted June 13, 2015 Ο επαγγελματίας συγγραφέας είναι κάτι πάρα πολύ ηθικά ουδέτερο. Αν τα βιβλία του είναι καλά, είναι ένας καλός συγγραφέας. Αν είναι κακά (όπου κακά=αντικειμενικά κακογραμμένα, όχι κακά=δεν μ' αρέσει, γιατί δεν διαβάζω το είδος), είναι ένας κακός συγγραφέας. Αν είναι εμπορικά, είναι ένας επαγγελματικά επιτυχημένος συγγραφέας, είτε γράφει αριστουργήματα, είτε σαβούρες. Ας το ξεπεράσουμε αυτό για τον επαγγελματία συγγραφέα. Το θέμα που έθεσες είναι αν αξίζει να γράφεις για κάποιον λόγο πέραν της ικανοποίησης της συγγραφής. Η ψυχολογία λέει πως αυτό καταστρέφει τη δημιουργικότητα (αν κάποιος θέλει στοιχεία για το πείραμα που ανέφερα πιο πάνω και γι' άλλα παρόμοια που έχουν γίνει, μου λέει). Η τέχνη είναι έκφραση. Γράφεις, ζωγραφίζεις, τραγουδάς, συνθέτεις, φτιάχνεις καρέκλες από μανταλάκια και μουσικά όργανα από τετζερέδια, γιατί κάτι σου τρώει την ψυχή. Είναι απολύτως εγωιστική στη βάση της κι αποτελεί αυτοσκοπό. Βεβαίως, επειδή είμαστε κοινωνικά ζώα, συχνά μας αρέσει αυτό που μας εκφράζει να γίνεται κοινωνικά αποδεκτό, οπότε το δείχνουμε παραέξω για να επικοινωνήσουμε την ιδέα μας. Από εκείνο το σημείο μέχρι το να εξαρτάται απ' την κοινωνική και οικονομική αποδοχή η ίδια η ανάγκη της έκφρασης, υπάρχουν πολλά έτη φωτός απόσταση. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.