Ο φίλος μου ο εξωγήινος

[Old man & SiFi]

Όνομα Συγγραφέα: Old man
Είδος: SF
Βία; Όχι
Σεξ; Όχι
Αριθμός Λέξεων: 641
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Ελπίζω να διασκεδάσετε.

 

Ο φίλος μου ο εξωγήινος

 

          Αν και κανείς δεν με πιστεύει, έχω έναν εξωγήινο φίλο. Δεν με πιστεύουν γιατί μόνο εγώ μπορώ να τον δω. Είναι περίπου ένα μέτρο ψηλός, δηλαδή 10 με 15 πόντους πιο κοντός  από μένα και μοιάζει με κάποιον δεινόσαυρο από αυτούς που βλέπω στην τηλεόραση. Είναι πράσινος, έχει ουρά, δύο πόδια και τέσσερα χέρια. Μόνο το κεφάλι του  δεν μοιάζει με δεινόσαυρου αλλά με ψαριού. Με ακούει  όταν του μιλάω και μου απαντάει χωρίς να ανοιγοκλείσει το στόμα του. Αν και έχω πολλά παιχνίδια που θα έπρεπε να τον ενθουσιάζουν, αυτός δεν δίνει σημασία στο ακτινοπίστολο, ούτε στο αυτόματο πολυβόλο, ούτε καν στους τρανσφόρμερς  μου. Μόνο η μπάλα του αρέσει. Ίσως γιατί τα καταφέρνει καλύτερα από εμένα και πάντα κερδίζει. Αυτό όμως δεν είναι δίκαιο, αν είχα και εγώ τέσσερα χέρια θα τον κέρδιζα. Είναι όμως καλό παιδί. Αν με δει να στενοχωριέμαι που έχασα, παίρνει την μπάλα και με χέρια και πόδια κάνει κάτι κόλπα που είναι πολύ αστεία και σκάω στα γέλια.

          Την μέρα που τον πρωτοείδα να στέκεται στο δωμάτιό μου νόμισα ότι ο πατέρας μου, για να μου κάνει έκπληξη, μου είχε πάρει μια κούκλα δεινόσαυρο. Ο πατέρας μου τα κάνει αυτά, δεν είχε πάρει είδηση ότι είχα βαρεθεί να ασχολούμαι  με δεινόσαυρους τώρα που είχα τους τρανσφόρμερς. Σκέφτηκα ότι αν ήθελε να μου κάνει δώρο-έκληξη είχα πολλές και πολύ καλύτερες ιδέες, και πλησίασα για να το καταχωνιάσω κάπου, όταν μου μίλησε: «Γεια σου,  με λένε Ζαγκρ, θέλεις να παίξουμε;» «Ουάου! Απέκτησα  ένα ρομπότ δεινόσαυρο!»  αναφώνησα γεμάτος ενθουσιασμό. Ο ενθουσιασμός μου έγινε έκπληξη, μετά απορία, και μετά πάλι ενθουσιασμός, καθώς μου εξηγούσε ότι δεν ήταν ρομπότ αλλά εξωγήινος και αν ήθελα μπορούσαμε να γίνουμε φίλοι και να έρχεται σπίτι μου να παίζουμε.  Αυτό ήταν καλύτερο ακόμα και από ένα ρομπότ και έτρεξα να φωνάξω τους γονείς μου να τον δουν.  Όταν ανέβηκαν στο δωμάτιό μου με περίμενε μια έκπληξη. Αν και ο Ζαγκρ ήταν ξαπλωμένος φαρδύς-πλατύς στο κρεβάτι μου, δεν τον έβλεπαν και δεν με πίστευαν. Απλά κούνησαν συγκαταβατικά τα κεφάλια τους και έφυγαν. «Δεν θέλω να με δει κανένας άλλος» μου είπε ο Zαγκρ μόλις έφυγαν. «Θα είναι το μυστικό μας.» Και από τότε περνάμε πολύ ωραία είτε παίζοντας έξω  (στο κυνηγητό τον κερδίζω αφού τρέχω πιο γρήγορα) είτε λέγοντας ο ένας στο άλλο τι είχε κάνει τις  μέρες που πέρασαν από την προηγούμενη συνάντησή μας. Μου λέει πράγματα τόσο καταπληκτικά για την ζωή του, που ούτε στην τηλεόραση δεν τα έχω δει. Οι γονείς μου πάντα χαμογελούν συγκαταβατικά όταν κατεβαίνω τρέχοντας την σκάλα με τον Ζαγκρ πίσω μου φωνάζοντας «πάμε να παίξουμε έξω.»

~~~~~~~~~~

«Μαρία τι θα γίνει με τον Γιάννη και τον φανταστικό φίλο του; Μήπως πρέπει να ρωτήσουμε κάποιον παιδοψυχολόγο;»

«Βρε Αλέξη μου, είναι φυσιολογικό τα παιδιά να αποκτούν φανταστικούς φίλους για κάποιο διάστημα της ζωής τους. Ίσως να φταίει και το ότι το σπίτι μας είναι απομακρυσμένο και δεν υπάρχουν άλλα παιδιά εδώ γύρω για να έχει πραγματικούς φίλους. Μην ανησυχείς κι εγώ είχα έναν, αλλά μεγαλώνοντας τον ξέχασα.»

~~~~~~~~~~

«Ζάντι τι θα γίνει με τον Ζαγκρ και τον φανταστικό φίλο του; Μήπως πρέπει να ρωτήσουμε κάποιον ειδικό;»

«Βρε Γκρέξτρι μου, είναι φυσιολογικό τα παιδιά να αποκτούν φανταστικούς φίλους για κάποιο διάστημα της ζωής τους. Ίσως να φταίει και το ότι η φωλιά μας είναι απομακρυσμένη και δεν υπάρχουν άλλα παιδιά εδώ γύρω για να έχει πραγματικούς φίλους. Μην ανησυχείς κι εγώ είχα έναν, αλλά μεγαλώνοντας τον ξέχασα.»

«Το ξέρεις ότι εξαφανίζεται κατά διαστήματα και εμφανίζεται από το πουθενά και μου λέει ότι ήταν στον πλανήτη του φίλου του του Γιάννη;»

«Μπορεί ο μικρός να ανακάλυψε την επιλεκτική αορατότητα και να παίζει. Ξέρουμε ότι ήδη έχει ανακαλύψει την τηλεπάθεια. Όλα τα παιδιά έτσι μεγαλώνουν, παίζοντας με την κάθε καινούργια ικανότητα που ανακαλύπτουν πως έχουν. Μην ανησυχείς, αποκλείεται να έχει ανακαλύψει και την τηλεμεταφορά, είναι πολύ μικρός ακόμα.»

[gOLan TrEVIzE]

Ωραίο φίλε! Από τα καλύτερα! Τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο...

[Old man & SiFi]

Ωραίο φίλε! Από τα καλύτερα! Τίποτα λιγότερο τίποτα περισσότερο...

 

Σε ευχαριστώ που το διάβασες και το σχολίασες, και χαίρομαι που σου άρεσε…

[jjohn]

Γεια χαρά φίλε μου.

 

Ομολογώ ότι αυτό που τράβηξε την προσοχή μου στο διήγημα ήτανα ο ευφάνταστος τίτλος. Έτσι, ξεκίνησα να το διαβάζω και, τολμώ να πω ότι, η παιδική αθώοτητα του πρώτου μέρους με συγκίνισε. Πραγματικά, το συγκεκριμένο κομμάτι είναι τόσο επιτυχημένα  γραμμένο που είναι θαρρείς και έδειξες μια ζωγραφιά σε ένα παιδί και να του είπες να γράψει τι φαντάζεται.

 Κατ' εμέ,   ό,τι πετυχαίνει το κείμενο το πετυχαίνει στην πρώτη ενότητα. Τα επόμενα δύο κομμάτια είναι ευχάριστα και μία  προσπαθούν  να δόσουν μία  χαβαλετζίδικη διάσταση στο όλο διήγημα, αλλά, να πω την αλήθεια και να μην υπήρχαν δεν θα με χαλούσε και ιδιαίτερα. Όλο το ζούμι είναι στην περιγραφή του  μικρού Γιαννάκη!

 

Ευχαριστώ, λοιπόν, φίλε μου για την ευκαιρία που μου έδωσες να νιώσω και εγώ, τόσα χρόνια αργότερα, μικρός Γιαννάκης.

 

Καλή  συνέχεια, με πολλές ιστορίες!

[Old man & SiFi]

Ευχαριστώ, λοιπόν, φίλε μου για την ευκαιρία που μου έδωσες να νιώσω και εγώ, τόσα χρόνια αργότερα, μικρός Γιαννάκης.

 

 

Χαίρομαι που σου άρεσε και σ' ευχαριστώ γιά το σχόλιο. Εγώ πάντως όταν το έγραφα αισθανόμουνα σαν τον μικρό Νικόλα...

[Cassandra Gotha]

Ωραία ιδέα, αλλά ήθελε ανάπτυξη για να κάνει το κομμάτι της.

Το ζουμί είναι για 'μένα οι δύο τελευταίες παράγραφοι. Αν είχες γράψει μια μικρή ιστορία των δύο φίλων, μια περιπέτεια, ένα σχέδιο που έχουν ή ένα συγκεκριμένο παιχνίδι που παίζουν, θα μας έκλεινες το μάτι και θα καρπαζώναμε τα μέτωπά μας στο τέλος. Το ότι αποκάλυψες την αλήθεια μέσα από τις ανησυχίες των γονέων, δεν ήταν ο δυνατότερος τρόπος. Ιδίως αφού τη γνωρίζαμε από την αρχή (διαβάζουμε μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας, δεν πιστέψαμε ούτε στιγμή ότι επρόκειτο για φανταστικούς φίλους). 

Η πρώτη παράγραφος με κούρασε, θα την προτιμούσα λίγο μικρότερη.

Ωραίος ο παιδικός λόγος, αλλά οι συνομιλίες των μεγάλων όχι και τόσο. Επίσης, δεν χρειαζόταν να τα πούνε με ακριβώς τις ίδιες λέξεις, το νόημα είναι που έχει σημασία, και θα ήταν το ίδιο αστείο το αποτέλεσμα.

 

[Oberon]

Λοιπόν, καιρό είχα να διαβάσω κάποια ιστορία στο σφφ, περισσότερο καιρό να γράψω κάποιο σχόλιο.

 

Η ιστορία ήταν απολαυστική και με κέρδισε. Και γιατί παρά την απλή σχετικά γραφή της ήταν μεστή και όμορφη, αλλά και επειδή ήταν σε ένα είδος που αγαπώ πολύ. Μ'αρέσουν οι "whimsical" ιστορίες, που τις θεωρώ πιο δύσκολες να γραφτούν και να εντυπωσιάσουν από άλλες πιο σπλατεροχοροράδικες και fire and brimstone τεχνικές. Προσωπική γνώμη αυτή.

Ωστόσο η λέξη whimsical/whimsy συχνά μεταφράζεται στα ελληνικά ως "ευφάνταστη". Δεν είναι ακριβής η μετάφραση (και δεν γνωρίζω αν υπάρχει κιόλας) κυρίως γιατί μια ιστορία μπορεί κάλλιστα να είναι ευφάνταστη χωρίς να είναι καθόλου whimsical.

"Χιουμοριστικά ευφάνταση" είναι μια περιφραστική μετάφραση ίσως, που είναι πιο ακριβής. Όμως η λέξη whimsical σχετίζεται ετυμολογικά και με το "whim" που σημαίνει "καπρίτσιο".

Και εδώ ακριβώς είναι το λάθος που μερικοί αναγνώστες κάνουν όταν μια ιστορία περιγράφεται έτσι. Τη θεωρούν κάπως ανάλαφρη και άρα όχι "σοβαρή".

Προσωπικά δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω περισσότερο με αυτό. Η ιστορία αυτή είναι whimsical science fiction. Μέσω μιας ανάλαφρης διήγησης ουσιαστικά επιτυγχάνεται η μεταφορά του αναγνώστη όχι σε ένα ταξίδι ενός άλλου κόσμου, όπως π.χ. στην space opera, αλλά στη λογική ενός άλλου κόσμου, όπου το παράλογο (για μας) είναι λογικό εκεί και το ανάποδο. Με την ευχάριστη διήγηση η μετάβαση αυτή δεν γίνεται σοκαριστικά ή μέσω γλαφυρών περιγραφών αλλά απλά και οργανικά, με τη φυσικότητα που ενυπάρχει σε κάθε καλή ιστορία, πάνω στο φορέα του χιούμορ. 

Έτσι, πραγματικά μπαίνει ο αναγνώστης τόσο μέσα σε αυτόν τον άλλο κόσμο, αλλά αναγνωρίζει και ταυτίζεται με αυτόν γιατί - ακρώς εμφανές αυτό στη συγκεκριμένη ιστορία - αποτελεί μια αντανάκλαση του δικού μας κόσμου.

Νομίζω πως ακόμα και η παραλληλία, η ομοιότητα των λέξεων των γονέων των δύο παιδιών, εντείνει αυτή την αίσθηση της αντανάκλασης. 

Στο τέλος μένει ένα χαμόγελο, μια γλυκιά επίγευση, ένα όμορφο συναίσθημα, ένα θετικό "vibe" στον αναγνώστη (σε εμένα δηλαδή), κάτι που και σπανίζει σήμερα και είναι και απαραίτητο. Είναι λοιπόν από τις ιστορίες που και απόλαυσα και θα θυμάμαι.

Edited September 15, 2015 by Oberon

[WILLIAM]

Ωραία ιστοριούλα, και με ωραίο κλίμα, μου άρεσε το χαρούμενο και παιδικό στυλ που είναι γραμμένη, το πέτυχες σαν να μας την αφηγείται παιδί.

Μου άρεσαν και τα δύο κομματάκια από την πλευρά των γονιών που μας καταδεικνύει το πόσο παρόμοια αντιμετωπίζουν τα μικρά τους οι διαφορετικοί πολιτισμοί και ας είναι σε άλλο πλανήτη.

[Old man & SiFi]

 

 

 

 

 

Σας ευχαριστώ όλους που μπήκατε στον κόπο να την διαβάσετε και να γράψετε σχόλια.

[Old man & SiFi]

 

 Γιά κάποιον, άγνωστο σ` εμένα λόγο, το όνομά σου δεν εμφανίστηκε στο προηγούμενο post αν και το είχα βάλει!

[SplatterX]

  Πολύ έξυπνο,

 Αναπάντεχο (άλλο τέλος περίμενα)

  τελείωσα την ανάγνωση με ένα χαμόγελο

θα ήθελα μια παράγραφο ακόμα, πριν τους διαλόγους των γονέων με περιγραφές π.χ. το δωμάτιο, το σπίτι, τα παιχνίδια τους και ίσως μερικά "περίεργα" για τον Ζαγκρ.(!!!) 

 

Κατα τ' άλλα απολαυστικό...

[Lord Denton]

Ωραια! ΕΦ! Το στοιχειο μου! Λοιπόν γενικά ηταν πολυ χαριτωμένο! Έχοντας δει flash ιστοριες να μη τα καταφέρνουν, μπορώ να πω άνετα οτι αυτη ειναι as good as they get! Η πλοκή σφιχτη και χωρις να φευγει απο την κεντρική ιδεα, και αποτυπωμένη γρήγορα! Η περιγραφη του εξωγιηνου μου αρεσε που ειναι απλη και την φανταστικα ανετα, οι διαλογοι ηταν γαματο punchline, που μου φεραν ενα γέλωτα. Αλλα! Η βασικη μαγεία της ιστοριας, οπως ειπαν και τα παιδια πριν απο μενα, ηταν το ποσο καλα απεικόνισες την οπτική του παιδιού! Το βρήκα πολυ γλυκό, κυρίως επειδη ειναι πραγματικά πως φαντάζομαι ενα παιδι να τα έγραφε!  Για μενα η ιστορια ηταν 4/5 γλυκια και 1/5 χιουμορ! Και η απαντηση στην ερωτηση σου, ειναι οτι φυσικα και διασκεδάσαμε!  

Υγ: Εκει που λεει «Θα είναι το μυστικό μας.» Το μυαλο μου πηγε κατευθείαν στο κακο. Τι κακο ακριβώς δεν ξερω, απλα σκεφτηκα "Αυτο δεν ακούγεται και πολυ καλο!" Πρεπει να αρχισω να βλεπω λιγότερα θριλερ... 

[Old man & SiFi]

  Πολύ έξυπνο,

 Αναπάντεχο (άλλο τέλος περίμενα)

  τελείωσα την ανάγνωση με ένα χαμόγελο

θα ήθελα μια παράγραφο ακόμα, πριν τους διαλόγους των γονέων με περιγραφές π.χ. το δωμάτιο, το σπίτι, τα παιχνίδια τους και ίσως μερικά "περίεργα" για τον Ζαγκρ.(!!!) 

 

Κατα τ' άλλα απολαυστικό...

 

 

Ωραια! ΕΦ! Το στοιχειο μου! Λοιπόν γενικά ηταν πολυ χαριτωμένο! Έχοντας δει flash ιστοριες να μη τα καταφέρνουν, μπορώ να πω άνετα οτι αυτη ειναι as good as they get! Η πλοκή σφιχτη και χωρις να φευγει απο την κεντρική ιδεα, και αποτυπωμένη γρήγορα! Η περιγραφη του εξωγιηνου μου αρεσε που ειναι απλη και την φανταστικα ανετα, οι διαλογοι ηταν γαματο punchline, που μου φεραν ενα γέλωτα. Αλλα! Η βασικη μαγεία της ιστοριας, οπως ειπαν και τα παιδια πριν απο μενα, ηταν το ποσο καλα απεικόνισες την οπτική του παιδιού! Το βρήκα πολυ γλυκό, κυρίως επειδη ειναι πραγματικά πως φαντάζομαι ενα παιδι να τα έγραφε!  Για μενα η ιστορια ηταν 4/5 γλυκια και 1/5 χιουμορ! Και η απαντηση στην ερωτηση σου, ειναι οτι φυσικα και διασκεδάσαμε!  

 

Υγ: Εκει που λεει «Θα είναι το μυστικό μας.» Το μυαλο μου πηγε κατευθείαν στο κακο. Τι κακο ακριβώς δεν ξερω, απλα σκεφτηκα "Αυτο δεν ακούγεται και πολυ καλο!" Πρεπει να αρχισω να βλεπω λιγότερα θριλερ... 

 

Χάρηκα που σας άρεσε και σας ευχαριστώ που μπήκατε στον κόπο να αφήσετε σχόλια!

Edited September 22, 2015 by Old man & SiFi

[Nienor]

Ναι, είναι πράγματι τρισχαριτωμένο Νομίζω πως επίτηδες κάνεις το μυαλό μας να πάει στο κακό, για να μας πεις τελικά στο τέλος πως οκ, μάλλον δεν χρειάζεται να ανησυχούμε, είναι απλά δυο παιδάκια που παίζουν όμορφα μαζί - ασχέτως καταγωγής. Ωραίο το παντσλάιν, αυτού του μεγέθους οι ιστορίες πραγματικά χρειάζονται ένα τέτοιο.

 

Γενικά, είμαι κι εγώ με την Άννα, μάλλον φταίει που είναι αρκετά πειστικά γραμμένο και το πρώτο μέρος. Από την άλλη πλευρά όμως συμφωνώ και με την επιλογή σου, τη διπλή αλλαγή οπτικής, γιατί το άλλο δεν ξέρω (οπότε και δεν έχω να σου προτείνω κάτι) πώς θα μπορούσες να το κάνεις χωρίς να επεκταθείς σε πράγματα που η ιστοριούλα δεν τα χρειάζεται.

 

Γενικά, αυτό το είδος, το τόσο μικρό, πιστεύω πως είναι ένα πολύ δύσκολο είδος γιατί θέλει μια (τουλάχιστον καλή) ιδέα κι έναν εξαρετικά σύντομο τρόπο να την αποδώσεις χωρίς να την προδώσεις. Μου φαίνεται ότι γίνεσαι όλο και καλύτερος σε αυτό