elgalla Posted August 30, 2015 Share Posted August 30, 2015 Όνομα Συγγραφέα: Αταλάντη ΕυριπίδουΕίδος ποιήματος: ουφ, δύσκολα μου βάζετε, κάτι είναι πάντωςΑριθμός Στίχων: 32Σχόλια: Παλιό. Ελπίζω να σας αρέσει. Εκεί που άλλοι ονειρεύονται τον έρωτα Εγώ φλερτάρω με το θάνατο κρυφά Μες στο νερό, βλέμμα θολό και ανασαίνω Έχω πεθάνει ξανά. Κάπου ψηλά σχοινοβατεί ένας παλιάτσος Πάνω από αλμύρα κι από βράχια κοφτερά Στα σύρματα τις νύχτες σιγοκλαίει «Έχω πεθάνει ξανά». Ένα κορίτσι φθισικό, με δέρμα διάφανο Τα μάτια της αιμορραγούν μαύρη μπογιά Στα δυο της χέρια τα φτερά μιας πεταλούδας «Έχω πεθάνει ξανά». Μέσα στα κύματα οι γοργόνες τραγουδάνε Μαγεύουν τ’άστρα και τα ρίχνουν στα νερά Τα πιάνουν με απόχες το ξημέρωμα «Έχω πεθάνει ξανά». Πολλοί δειλιάσανε μπροστά στη Βαβυλώνα Μα εγώ περνάω με τα μάτια μου ανοιχτά Κι ας με πουλήσουν στα παζάρια, δεν με νοιάζει Έχω πεθάνει ξανά. Αυτή η ζωή ποτέ δεν φτιάχτηκε για μένα Περνάνε οι μέρες μου σαν ψάρια στη στεριά Με την ανάσα τους κομμένη, σπαρταράνε «Έχω πεθάνει ξανά». Όταν ο κόσμος με ζορίζει τον μουντζώνω Κλείνομαι μέσα στη σιωπή μου ευλαβικά Κρατάω της γης τα μυστικά στο έρεβός μου Έχω πεθάνει ξανά Κι όταν μου δίνουν τα κλειδιά της βασιλείας Γυρνώ την πλάτη μου και φεύγω μακριά Στο νότο χάνομαι τα βράδια τραγουδώντας «Έχω πεθάνει ξανά». 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted August 30, 2015 Share Posted August 30, 2015 Περίεργο. Το έχω πεθάνει ξανά ήταν αναφορά σε προηγούμενη ζωή να υποθέσω; Η εικόνα με τα σμόκι κλαμένα μάτια μου άρεσε. Δεν ξέρω αν το μούτζωμα με άφησε εξίσου ενθουσιασμένη. Οντως παλιό και όντως από τα λιγότερο δυνατά σου. Αλλά έχει τις στιγμές του παρ' όλ' αυτά. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morfeas Posted August 30, 2015 Share Posted August 30, 2015 Εμένα πάλι μου φάνηκε από τα καλύτερά σου Παρόλο που τα αγγλικά σου είναι πολύ καλά, (σχεδόν) πάντα απολαμβάνω περισσότερο τα κείμενα στα ελληνικά, πόσω μάλλον όταν μιλάμε για ποίηση. Το συγκεκριμένο, αν και φαινομενικά καταθλιπτικό και μελαγχολικό, εμένα μου φάνηκε πολύ αισιόδοξο στο τέλος. Από διορθώσεις, κι εμένα το μούντζωμα δεν μου άρεσε ως ήχος (και μόνο). Από την άλλη, ως περιεχόμενο το βρίσκω πολύ ταιριαστό, βλ. (*) Επίσης αυτός ο στίχος δεν μου άρεσε καθόλου: Κι όταν μου δίνουν τα κλειδιά της βασιλείας Αλλά οι δύο επόμενοι επανόρθωσαν. Αγαπημένο ίσως σημείο: Μέσα στα κύματα οι γοργόνες τραγουδάνε Μαγεύουν τ’άστρα και τα ρίχνουν στα νερά (*) Το ποίημα αυτό το διάβαζα με μια μελωδία στο κεφάλι μου, που θυμίζει πάρα πολύ αυτό το τραγούδι. Μου άφησε παρόμοια αίσθηση, και το λέω για καλό. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted August 31, 2015 Author Share Posted August 31, 2015 Ευχαριστώ, guys, για την ανάγνωση και τα σχόλια! Το μούντζωμα μου χτυπάει κι εμένα, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχω βρει κάτι να το αλλάξω. Για τα κλειδιά της βασιλείας, μπορείς μήπως να είσαι πιο συγκεκριμένος, ω, Ατέρμονε; Δεν σου άρεσε νοηματικά το να υπάρχει αυτή η φράση στο ποίημα, δεν σου έβγαλε νόημα, τι σε προβληματίζει, δηλαδή, σε σχέση με αυτό; Για το τυπικό, πάντως, είναι "τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών", aka τα κλειδιά του Παραδείσου (καλά, όχι ότι δεν θα το κατάλαβες, απλά το γράφω να υπάρχει). Λοιπόν αυτό με τον Αγγελάκα/Τρύπες μου το έχουν ξανασχολιάσει εδώ και παλιότερα. Πράγματι λατρεύω κι εγώ αυτό το άγριο και ακατέργαστο που βγάζουν οι στίχοι του και είναι κάτι που κι εμένα μου βγαίνει αυθόρμητα. Η πλάκα είναι πως ξεκίνησα να ακούω Τρύπες παλιότερα επειδή ακριβώς κάποιος μου είπε πως οι στίχοι μου θύμιζαν. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morfeas Posted August 31, 2015 Share Posted August 31, 2015 Εντάξει, έτσι όπως τα 'γραψα, λογικό να μην βγάζει νόημα. Τι με ενοχλεί, λοιπόν; Θα κάνω μια ερμηνεία (για την οποία δεν μπορώ να είμαι και σίγουρος, καθώς ξέρω ότι με ενόχλησε, χωρίς την ώρα που με ενοχλεί να το αναλύω): Αρχικά, η λέξη βασιλεία ως λέξη δεν μου ταίριαξε με το υπόλοιπο ποίημα, το οποίο μου φαίνεται μοντέρνο, παρ' όλες τις αναφορές σε γοργόνες ή σε σκλαβοπάζαρα. Η θεματική του μου φαίνεται σύγχρονη (η εσωστρέφεια και η κατάθλιψη που το διατρέχουν), ενώ η συγκεκριμένη φράση μού χτύπησε ως παλιομοδίτικη. Τώρα, αυτό (το παλιομοδίτικο) ίσως να συμβαίνει επειδή αναφέρεται και στον παράδεισο. Και η φράση "το κλειδί/κλειδιά του παραδείσου" μου κάνει κάπως κλισέ (επειδή είναι καθιερωμένη έκφραση, θα μου πεις, αλλά και πάλι). Σε κάποιο άλλο κόντεξτ ίσως να μην έδινα σημασία ή και να μου άρεσε. Μην ξεχνάς ότι εγώ διάβαζα κι "άκουγα" Αγγελάκα και στο τέλος οι στίχοι μιλάνε για τον παράδεισο. Στο μυαλό μου (κι ίσως μόνο εκεί) δεν έδεσε. Τέλος, έτσι όπως το καταλαβαίνω εγώ, στο τέλος του προτείνεται η επιλογή ανάμεσα σε κάτι "ήρεμο αλλά ψυχρό" και στη ζωή που κάνει, με τους κινδύνους και την ελευθερία της. (Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά εμένα αυτό μου βγαλε.) Αν αυτό είναι το διακύβευμα, θα το προτιμούσα με κάποιον άλλο τρόπο παρουσιασμένο, ο υπαινιγμός με τον παράδεισο, ή με την ησυχία μιας ζωής χωρίς συγκινήσεις, να ήταν πιο υπόγειος. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός, γιατί αυτό που προσπαθώ είναι να ερμηνεύσω μια αίσθηση, κι ειδικά στα ποιήματα δυστυχώς δεν μπορώ να είμαι ιδιαιτέρως βοηθητικός. Τα παραπάνω είναι υποκειμενικά, προφανώς. Επίσης και το λιγειακό ποίημα που λίνκαρες είναι από τα δυνατότερά σου, νομίζω. Που σημαίνει ότι μ' αρέσει αυτό το μοτίβο στα ποιήματά σου (το αγγελάκικο ). Κι επαναλαμβάνω ότι η τελική αίσθηση είναι πολύ καλή, κι ότι θα του πήγαινε πολύ η μελοποίηση, παρόμοια με του παραπάνω τραγουδιού. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted August 31, 2015 Author Share Posted August 31, 2015 Οκ, νομίζω τώρα κατάλαβα τι θες να πεις και μου φαίνεται πως έχεις και δίκιο, μερσί πολύ για τις διευκρινίσεις 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.