Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν (J.R.R. Tolkien)

[Blacksword]

Ολόκληρο SFF και να μην υπάρχει ένα καθαρό θέμα για τον πολυαγαπημένο, από πολλούς, συγγραφέα δεν το περίμενα, ντροπή σας.

 

Τώρα στα σοβαρά, ο Tolkien δεν νομίζω ότι χρειάζεται πολλές συστάσεις, είναι ο άνθρωπος που έφερε το Fantasy σε άλλο επίπεδο με τον πραγματικά υπερπλούσιο κόσμο του και όσοι δεν τον ξέρουν ακόμα πρέπει σίγουρα να τον μάθουν.

 

 

 

Do not laugh! But once upon a time (my crest has long since fallen) I had a mind to make a body of more or less connected legend, ranging from the large and cosmogonic to the level of romantic fairy-story -the larger founded on the lesser in contact with the earth, the lesser drawing splendour from the vast backcloths – which I could dedicate simply: to England; to my country... I would draw some of the great tales in fullness, and leave many only placed in the scheme, and sketched. The cycles should be linked to a majestic whole, and yet leave scope for other minds and hands, wielding paint and music and drama. Absurd. – J.R.R. Tolkien

 

Επίσης έχει βγει πρόσφατα και μια μίνι ταινία για την ζωή του.

 

 

Ο γιος του Christopher, από την άλλη και συνεχιστής του έργου του (αθάνατος ο άνθρωπος) συνεχίζει ακόμα να βγάζει βιβλία του με τα πιο πρόσφατα να είναι The Legend of Sigurd and Gudrún, The Fall of Arthur και Beowulf: A Translation and Commentary.

Αλλά και το τελευταίο που έχει βγει το The Story of Kullervo επιμελημένο αυτή τη φορά από την Verlyn Flieger.

 

 

Προσωπικά τον γνώρισα μικρός, μετά τις ταινίες του Peter Jackson και επειδή ήθελα να δω τον κόσμο του από την αρχή, άρχισα με το Σιλμαρίλλιον και τελείωσα με την Επιστροφή του βασιλιά.

Τώρα μετά από πολλά χρόνια ξαναέπιασα τα εφτά βιβλία που υπάρχουν στα ελληνικά για τη Μέση-Γη, τελειώνοντας αυτή τη φορά με το Σιλμαρίλλιον και πραγματικά ακόμα καταφέρνει να με μαγεύει σαν να είναι η πρώτη φορά.

Για μένα ήταν ο πρώτος συγγραφέας που συνάντησα στον κόσμο του φανταστικού και δεν νομίζω ότι θα μπορέσω να βάλω άλλον στην πρώτη θέση ποτέ.

 

Όσοι έχετε διαβάσει και από τα άλλα βιβλία του συγγραφέα (ή του γιου) για πείτε καμιά γνώμη αν αξίζουν ή όχι.

[Γελωτοποιός]

Epic...

 

[Ιρμάντα]

O.T.	...ή και εδώ:

[Νίκη]

Τι συγκρίνετε ανόμοια πράγματα!! Το αθώο, παραμυθένιο φάνταζυ του Τόλκιν δεν μπορεί να συσχετισθεί με το ωμό και ρεαλιστικό φάνταζυ του Μάρτιν! Άσε που έχω την εντύπωση ότι με μερικούς-μερικούς ήρωες του Μάρτιν οι αναγνώστες του Τόλκιν παίζει και να... λιποθυμούσανε απ' το σοκ!

 

Εγώ έχω πάθει το εξής περιέργο με τον Τόλκιν: ενώ η τριλογία του άρχοντα μου άρεσε και δεν με ενόχλησαν ούτε οι μακρόσυρτες περιγραφές, ούτε τα ποιήματα ούτε τίποτε, ακόμη δεν αξιώθηκα να διαβάσω ολόκληρο τον τρίτο τόμο!

 

Πάντως, θεωρώ τα βιβλία του Τόλκιν πολύ όμορφα από άποψη κοσμοπλασίας: κακά τα ψέμματα, ο άνθρωπος ακόμη και γλώσσες για τους λαούς του κόσμου του εφεύρε!  Μου αρέσει επίσης ο τρόπος που ενσωματώνει υπαρκτούς μύθους και θρύλους στα βιβλία του, αλλάζοντας ορισμένα χαρακτηριστικά ώστε να προσαρμόζονται στην δικιά του ιστορία, αλλά διατηρώντας την ουσία της .Για παράδειγμα στους Νουμενόριαν έχουμε το μύθο της Ατλαντίδας ή στα ελάχιστα ξωτικά που δεν έφυγαν προς το Βάλινορ κατά την εποχή των ανθρώπων αναγνωρίζονται οι θρύλοι για τις νεράιδες από διάφορους λαούς.

[Mhtsos]

Τι συγκρίνετε ανόμοια πράγματα!! Το αθώο, παραμυθένιο φάνταζυ του Τόλκιν δεν μπορεί να συσχετισθεί με το ωμό και ρεαλιστικό φάνταζυ του Μάρτιν! Άσε που έχω την εντύπωση ότι με μερικούς-μερικούς ήρωες του Μάρτιν οι αναγνώστες του Τόλκιν παίζει και να... λιποθυμούσανε απ' το σοκ!

 

Εγώ έχω πάθει το εξής περιέργο με τον Τόλκιν: ενώ η τριλογία του άρχοντα μου άρεσε και δεν με ενόχλησαν ούτε οι μακρόσυρτες περιγραφές, ούτε τα ποιήματα ούτε τίποτε, ακόμη δεν αξιώθηκα να διαβάσω ολόκληρο τον τρίτο τόμο!

 

Πάντως, θεωρώ τα βιβλία του Τόλκιν πολύ όμορφα από άποψη κοσμοπλασίας: κακά τα ψέμματα, ο άνθρωπος ακόμη και γλώσσες για τους λαούς του κόσμου του εφεύρε!  Μου αρέσει επίσης ο τρόπος που ενσωματώνει υπαρκτούς μύθους και θρύλους στα βιβλία του, αλλάζοντας ορισμένα χαρακτηριστικά ώστε να προσαρμόζονται στην δικιά του ιστορία, αλλά διατηρώντας την ουσία της .Για παράδειγμα στους Νουμενόριαν έχουμε το μύθο της Ατλαντίδας ή στα ελάχιστα ξωτικά που δεν έφυγαν προς το Βάλινορ κατά την εποχή των ανθρώπων αναγνωρίζονται οι θρύλοι για τις νεράιδες από διάφορους λαούς.

Μια φορά αθώο δεν το λες με γενοκτονίες, δολοφονίες, βασανισμούς,αιμομιξίες,αυτοκτονίες,βιασμούς, ακρωτηριασμούς,κανιβαλισμό και αποκρουστικά πειράματα σε χιλιάδες όντα(δες Σιλμαρίλλιον και το πως ο Μέλκορ έκανε ότι έκανε στα Παιδιά του Ιλούβαταρ).

Ο Τόλκιν έγραψε κάτι σκοτεινό(και αρκετά καταθλιπτικό εάν το σκεφτεί κανείς), αλλά με την κλασσική,μυθολογική και Βικτωριανή, έννοια δίχως να περνάει στο "φάτσα-φόρα" και στο χρατς χρούτς του μοντέρνου-φάνταζι για να προκαλέσει. Η συντριπτική πλειοψηφία των βίαιων και αποκρουστικών γεγονότων υπονοούνται ή αναφέρονται έμμεσα,για αυτό φαίνεται "αθώο" σε έναν μοντέρνο αναγνώστη που έχει συνηθίσει να βλέπει την βια φάτσα φόρα.

 

Ένας και από τους λόγους που η διαχρονικότητα του θα είναι δεδομένη. 

[Nargathrod]

Συμφωνώ με τον Μήτσο. Η σφαγή των Νόλντορ εναντίον των Τελέρι στο Σιλμαρίλλιον είναι από τα πιο σκοτεινά σημεία του έργου του Τόλκιν. Οι πολέμοι της Γκόντορ με τους Ανατολίτες και τους Αμαξιλάτες επίσης. Το ίδιο το Kin-strife, αδελφός εναντίον αδελφού. Ο Τούριν Τουράμπαρ..... τι να λέμε.

 

Όποιος λέει ότι ο Τόλκιν είναι αθώος μπροστά στον Μάρτιν κάνει λάθος κατά την άποψή μου.

 

Ο Τόλκιν θα μείνει για πολύ καιρό πρώτος. Είναι ο πατέρας της φαντασίας σε πολλούς τομείς.  Η διαχρονικότητα που λέει ο Μήτσος.

[Νίκη]

 

Τι συγκρίνετε ανόμοια πράγματα!! Το αθώο, παραμυθένιο φάνταζυ του Τόλκιν δεν μπορεί να συσχετισθεί με το ωμό και ρεαλιστικό φάνταζυ του Μάρτιν! Άσε που έχω την εντύπωση ότι με μερικούς-μερικούς ήρωες του Μάρτιν οι αναγνώστες του Τόλκιν παίζει και να... λιποθυμούσανε απ' το σοκ!

 

Εγώ έχω πάθει το εξής περιέργο με τον Τόλκιν: ενώ η τριλογία του άρχοντα μου άρεσε και δεν με ενόχλησαν ούτε οι μακρόσυρτες περιγραφές, ούτε τα ποιήματα ούτε τίποτε, ακόμη δεν αξιώθηκα να διαβάσω ολόκληρο τον τρίτο τόμο!

 

Πάντως, θεωρώ τα βιβλία του Τόλκιν πολύ όμορφα από άποψη κοσμοπλασίας: κακά τα ψέμματα, ο άνθρωπος ακόμη και γλώσσες για τους λαούς του κόσμου του εφεύρε!  Μου αρέσει επίσης ο τρόπος που ενσωματώνει υπαρκτούς μύθους και θρύλους στα βιβλία του, αλλάζοντας ορισμένα χαρακτηριστικά ώστε να προσαρμόζονται στην δικιά του ιστορία, αλλά διατηρώντας την ουσία της .Για παράδειγμα στους Νουμενόριαν έχουμε το μύθο της Ατλαντίδας ή στα ελάχιστα ξωτικά που δεν έφυγαν προς το Βάλινορ κατά την εποχή των ανθρώπων αναγνωρίζονται οι θρύλοι για τις νεράιδες από διάφορους λαούς.

Μια φορά αθώο δεν το λες με γενοκτονίες, δολοφονίες, βασανισμούς,αιμομιξίες,αυτοκτονίες,βιασμούς, ακρωτηριασμούς,κανιβαλισμό και αποκρουστικά πειράματα σε χιλιάδες όντα(δες Σιλμαρίλλιον και το πως ο Μέλκορ έκανε ότι έκανε στα Παιδιά του Ιλούβαταρ).

Ο Τόλκιν έγραψε κάτι σκοτεινό(και αρκετά καταθλιπτικό εάν το σκεφτεί κανείς), αλλά με την κλασσική,μυθολογική και Βικτωριανή, έννοια δίχως να περνάει στο "φάτσα-φόρα" και στο χρατς χρούτς του μοντέρνου-φάνταζι για να προκαλέσει. Η συντριπτική πλειοψηφία των βίαιων και αποκρουστικών γεγονότων υπονοούνται ή αναφέρονται έμμεσα,για αυτό φαίνεται "αθώο" σε έναν μοντέρνο αναγνώστη που έχει συνηθίσει να βλέπει την βια φάτσα φόρα.

 

Ένας και από τους λόγους που η διαχρονικότητα του θα είναι δεδομένη. 

 

Αν το καλοσκεφτεί κανείς, δεν έχεις κι άδικο!  Έχει μπόλικα σκοτεινά πράγματα, καθώς όλα γίνονται εν μέσω πολέμου. Μια από τις πιο σκοτεινές ιστορίες του είναι οι Νουμενόριανς και η κατασκευή των μαγικών πετραδιών.

Μια απορία, όμως: την ιστορία με την αιμομιξία την θυμάμαι (η ιστορία με τον Τούριν και την αδελφή του, στο Σιλμαρίλιον), βιασμό   όμως που αναφέρει ο Τόλκιν και δεν το είχα καταλάβει;!

Παραδέχομαι ότι από άποψη διαχείρισης της βίας προτιμάω τη διακριτική μέθοδο του Τόλκιν, καθώς η υπερβολική έκθεση στη βία των νεότερων με ενοχλεί κάπως. Παραδέχομαι επίσης ότι, όταν έγραφα αυτό το κειμενάκι, δεν είχα τη βία στο μυαλό μου, αλλά κάτι άλλο  (τις ερωτικές σχέσεις)

[MountainRoot]

Επίσης ο Τολκιν έχει τελειώσει το έργο του....ο Μάρτιν ΟΧΙ. Θα τον κρίνουμε όταν και άμα το τελειώσει και μάλιστα στο σύνολό του εως τότε δεν εχει καν δικαίωμα να μιλάει κάποιος για τον Μαρτιν ή αν το κάνει θα πρέπει να αναγνωρίσει οτι μιλάει για ένα μισό εντελώς έργο το οποίο εχει κανει πάνω απο 15ετία να τελειώσει και παει λέγοντας.

 

Μου θυμίζει σειρά που η πρώτη σεζόν παίρνει 10αρι, το ίδιο και η 2η και η 3η και απο κει και περα παει στο 5αρι και όλο πέφτει και στο τέλος της 7ης οχι απλά πέφτει αλλά κόβετε κιόλας....αντε τώρα να σου πει ο άλλος τι βαθμολογία να βάλεις στο έργο αυτό.

 

Οπότε ο Μάρτιν έχει ένα έργο αλλά όχι ολοκληρωμένο να παρουσιάσει..

[Blacksword]

Μια απορία, όμως: την ιστορία με την αιμομιξία την θυμάμαι (η ιστορία με τον Τούριν και την αδελφή του, στο Σιλμαρίλιον), βιασμό   όμως που αναφέρει ο Τόλκιν και δεν το είχα καταλάβει;!

Παραδέχομαι ότι από άποψη διαχείρισης της βίας προτιμάω τη διακριτική μέθοδο του Τόλκιν, καθώς η υπερβολική έκθεση στη βία των νεότερων με ενοχλεί κάπως. Παραδέχομαι επίσης ότι, όταν έγραφα αυτό το κειμενάκι, δεν είχα τη βία στο μυαλό μου, αλλά κάτι άλλο  (τις ερωτικές σχέσεις)

 

 

Στην αρχή όταν πρωτο-έγγραφε το Σιλμαρίλλιον υπήρχε μία σκηνή με τον Eol και την Aredhel:

 

“Eol found…the sister of King Turgon astray in the wild near his dwelling, and he took her to wife by force: a very wicked deed in the eyes of the Eldar.” 

 

Αργότερα όμως το άλλαξε βάζοντας ότι η Aredhel “was not wholly unwilling” και ότι ο Eol χρησιμοποίησε μόνο μαγικά για την παγιδεύσει. Άλλες σκηνές, προσωπικά, δεν θυμάμαι να υπάρχουν.

Πάντως και σε ένα κειμενάκι που βρήκα από το “Laws and Customs Among the Eldar” ο Tolkien εξηγεί ότι, στα ξωτικά τουλάχιστον, ήταν κατά.

 

“Among all these evils there is no record of any among the Elves that took another’s spouse by force; for this was wholly against their nature, and one so forced would have rejected bodily life and passed to Mandos.”

 

Επίσης να προσθέσω και για του λάτρεις του Σιλμαριλλίον αυτό το πολύ ωραίο βίντεο με την δημιουργία της Μέσης-Γης που αποδεικνύει ότι μπορεί να γίνει μια υπέροχη ταινία αυτό το βιβλίο.

 

Edited May 7, 2016 by Blacksword

[Γελωτοποιός]

O.T.	...ακόμα ένα:

[Ιρμάντα]

Στην πραγματικότητα ο Τόλκιν, τον οποίο πολύς κόσμος έχει κατηγορήσει για έλλειψη ολοκληρωμένων και τρισδιάστατων χαρακτήρων, ωστόσο μας παρέχει κομμάτια που είναι αληθινές σπουδές χαρακτήρων. Βλέπε τους απίστευτους διαλόγους του Γκάνταλφ με τον αχαρακτήριστο Ντένεθορ, ή του Γκάνταλφ και του Θέοντεν με τον Σάρουμαν. Βλέπε ο τραγικός διχασμός του Γκόλουμ και η στιγμή που προσπαθεί να χαϊδέψει το γόνατο του Φρόντο, αρπάζοντας λίγη στοργή την ώρα που ο χόμπιτ κοιμάται. Βλέπε η ανάλυση (δια στόματος Γκάνταλφ) του χαρακτήρα και της καταπίεσης που βίωνε η Έογουιν. Είναι αλήθεια πως ο Τόλκιν χειρίζεται τη σεξουαλικότητα με έναν μάλλον πουριτανικό τρόπο αλλά μην ξεχνάτε ότι α. ήταν άλλες εκείνες οι εποχές, β. ο Τόλκιν ήταν ευσεβής χριστιανός και κατανοούσε το σεξ και τον έρωτα μονάχα μέσα στα πλαίσια του γάμου και γ. ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών γράφτηκε με σκοπό να αποτελέσει ακόμη ένα παιδικό βιβλίο. Μία ματιά στο History of Middle Earth το αποδεικνύει αυτό. Σκεφτείτε ότι το αρχικό όνομα του ήρωα (ο οποίος μετονομάστηκε σε Φρόντο) ήταν Μπίνγκο. Και ήταν γιος του Μπίλμπο σε ακόμη πιο πρώιμες σημειώσεις. Φρόντο ήταν αυτός που μετεξελίχθηκε σε Πίππιν αν θυμάμαι.

 

Κακά τα ψέματα, πολλοί από μας δεν θα ξέραμε τη φάντασυ, και η ίδια η φάντασυ θα ήταν αλλιώς αν δεν ήταν ο Τόλκιν. Το βιβλίο του, χωρισμένο στα τρία λόγω μεγέθους και μόνο, αποτελεί την αιτία για την οποία κάθε συγγραφέας που σέβεται τον εαυτό του παλεύει λίγο ως πολύ να σκαρώσει κι αυτός τη δικιά του τριλογία (ή τετραλογία, ή πενταλογία, ή πάσης φύσεως πολυλογία.) Αν δεν υπήρχε ο Τόλκιν θα βασιζόμασταν μονάχα στον Ντάνσανυ και τον Ρόμπερτ Χάουαρντ; Για σκεφτείτε το.

Είναι σαν να σκέφτεσαι το θέατρο χωρίς τη συμβολή του αρχαίου ελληνικού δράματος. Θα βασιζόταν εξ' ολοκλήρου σε Νο, Καμπούκι και στο θέατρο σκιών. Μιλάμε για εντελώς διαφορετική αισθητική, σε παγκόσμια κλίμακα. Τίποτα στη βιομηχανία του θεάματος δεν θα ήταν όπως τώρα το ξέρουμε.

 

Νομίζω πως χωρίς τον Τόλκιν, επίσης, πολλά στην εκδοτική βιομηχανία της φάντασυ, στη δομή των universe και στην αισθητική, ακόμη και στο πνευματικό/ φιλοσοφικό υπόβαθρο της μάχης καλού/ κακού θα ήταν πολύ μα πολύ διαφορετικά.

[Νίκη]

Στην πραγματικότητα ο Τόλκιν, τον οποίο πολύς κόσμος έχει κατηγορήσει για έλλειψη ολοκληρωμένων και τρισδιάστατων χαρακτήρων, ωστόσο μας παρέχει κομμάτια που είναι αληθινές σπουδές χαρακτήρων. Βλέπε τους απίστευτους διαλόγους του Γκάνταλφ με τον αχαρακτήριστο Ντένεθορ, ή του Γκάνταλφ και του Θέοντεν με τον Σάρουμαν. Βλέπε ο τραγικός διχασμός του Γκόλουμ και η στιγμή που προσπαθεί να χαϊδέψει το γόνατο του Φρόντο, αρπάζοντας λίγη στοργή την ώρα που ο χόμπιτ κοιμάται. Βλέπε η ανάλυση (δια στόματος Γκάνταλφ) του χαρακτήρα και της καταπίεσης που βίωνε η Έογουιν. Είναι αλήθεια πως ο Τόλκιν χειρίζεται τη σεξουαλικότητα με έναν μάλλον πουριτανικό τρόπο αλλά μην ξεχνάτε ότι α. ήταν άλλες εκείνες οι εποχές, β. ο Τόλκιν ήταν ευσεβής χριστιανός και κατανοούσε το σεξ και τον έρωτα μονάχα μέσα στα πλαίσια του γάμου και γ. ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών γράφτηκε με σκοπό να αποτελέσει ακόμη ένα παιδικό βιβλίο. Μία ματιά στο History of Middle Earth το αποδεικνύει αυτό. Σκεφτείτε ότι το αρχικό όνομα του ήρωα (ο οποίος μετονομάστηκε σε Φρόντο) ήταν Μπίνγκο. Και ήταν γιος του Μπίλμπο σε ακόμη πιο πρώιμες σημειώσεις. Φρόντο ήταν αυτός που μετεξελίχθηκε σε Πίππιν αν θυμάμαι.

 

 

Έτσι είναι, όπως τα λες! Όταν διάβαζα τον άρχοντα των δαχτυλιδιών, το Γκόλουμ περισσότερο το λυπόμουν, παρά οτιδήποτε άλλο, αν και είναι (υποτίθεται) από τος κακούς της υπόθεσης. Επίσης τα ξωτικά, παρόλο που εκ πρώτης όψεως φαίνονται τέλεια και πανάγαθα, έχουν μακρά ιστορία ίντριγκας και πολέμων!

[Ιρμάντα]

 

Στην πραγματικότητα ο Τόλκιν, τον οποίο πολύς κόσμος έχει κατηγορήσει για έλλειψη ολοκληρωμένων και τρισδιάστατων χαρακτήρων, ωστόσο μας παρέχει κομμάτια που είναι αληθινές σπουδές χαρακτήρων. Βλέπε τους απίστευτους διαλόγους του Γκάνταλφ με τον αχαρακτήριστο Ντένεθορ, ή του Γκάνταλφ και του Θέοντεν με τον Σάρουμαν. Βλέπε ο τραγικός διχασμός του Γκόλουμ και η στιγμή που προσπαθεί να χαϊδέψει το γόνατο του Φρόντο, αρπάζοντας λίγη στοργή την ώρα που ο χόμπιτ κοιμάται. Βλέπε η ανάλυση (δια στόματος Γκάνταλφ) του χαρακτήρα και της καταπίεσης που βίωνε η Έογουιν. Είναι αλήθεια πως ο Τόλκιν χειρίζεται τη σεξουαλικότητα με έναν μάλλον πουριτανικό τρόπο αλλά μην ξεχνάτε ότι α. ήταν άλλες εκείνες οι εποχές, β. ο Τόλκιν ήταν ευσεβής χριστιανός και κατανοούσε το σεξ και τον έρωτα μονάχα μέσα στα πλαίσια του γάμου και γ. ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών γράφτηκε με σκοπό να αποτελέσει ακόμη ένα παιδικό βιβλίο. Μία ματιά στο History of Middle Earth το αποδεικνύει αυτό. Σκεφτείτε ότι το αρχικό όνομα του ήρωα (ο οποίος μετονομάστηκε σε Φρόντο) ήταν Μπίνγκο. Και ήταν γιος του Μπίλμπο σε ακόμη πιο πρώιμες σημειώσεις. Φρόντο ήταν αυτός που μετεξελίχθηκε σε Πίππιν αν θυμάμαι.

 

 

Έτσι είναι, όπως τα λες! Όταν διάβαζα τον άρχοντα των δαχτυλιδιών, το Γκόλουμ περισσότερο το λυπόμουν, παρά οτιδήποτε άλλο, αν και είναι (υποτίθεται) από τος κακούς της υπόθεσης. Επίσης τα ξωτικά, παρόλο που εκ πρώτης όψεως φαίνονται τέλεια και πανάγαθα, έχουν μακρά ιστορία ίντριγκας και πολέμων!

Και επίσης, τα ξωτικά για αυτό ακριβώς είναι γενικά μέσα στη μελαγχολία. Τα έχουν δει/ ακούσει/ κάνει όλα, τα παιδιά. Τι μπορεί πλέον να τους εκπλήξει;

Παρακάτω: Ο Τόλκιν διαβάζει το ποίημα του Ενός Δαχτυλιδιού.

https://www.youtube.com/watch?v=g3_2D_ErL_I

[vaggelis]

 

Στην πραγματικότητα ο Τόλκιν, τον οποίο πολύς κόσμος έχει κατηγορήσει για έλλειψη ολοκληρωμένων και τρισδιάστατων χαρακτήρων, ωστόσο μας παρέχει κομμάτια που είναι αληθινές σπουδές χαρακτήρων. Βλέπε τους απίστευτους διαλόγους του Γκάνταλφ με τον αχαρακτήριστο Ντένεθορ, ή του Γκάνταλφ και του Θέοντεν με τον Σάρουμαν. Βλέπε ο τραγικός διχασμός του Γκόλουμ και η στιγμή που προσπαθεί να χαϊδέψει το γόνατο του Φρόντο, αρπάζοντας λίγη στοργή την ώρα που ο χόμπιτ κοιμάται. Βλέπε η ανάλυση (δια στόματος Γκάνταλφ) του χαρακτήρα και της καταπίεσης που βίωνε η Έογουιν. Είναι αλήθεια πως ο Τόλκιν χειρίζεται τη σεξουαλικότητα με έναν μάλλον πουριτανικό τρόπο αλλά μην ξεχνάτε ότι α. ήταν άλλες εκείνες οι εποχές, β. ο Τόλκιν ήταν ευσεβής χριστιανός και κατανοούσε το σεξ και τον έρωτα μονάχα μέσα στα πλαίσια του γάμου και γ. ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών γράφτηκε με σκοπό να αποτελέσει ακόμη ένα παιδικό βιβλίο. Μία ματιά στο History of Middle Earth το αποδεικνύει αυτό. Σκεφτείτε ότι το αρχικό όνομα του ήρωα (ο οποίος μετονομάστηκε σε Φρόντο) ήταν Μπίνγκο. Και ήταν γιος του Μπίλμπο σε ακόμη πιο πρώιμες σημειώσεις. Φρόντο ήταν αυτός που μετεξελίχθηκε σε Πίππιν αν θυμάμαι.

 

 

Έτσι είναι, όπως τα λες! Όταν διάβαζα τον άρχοντα των δαχτυλιδιών, το Γκόλουμ περισσότερο το λυπόμουν, παρά οτιδήποτε άλλο, αν και είναι (υποτίθεται) από τος κακούς της υπόθεσης. Επίσης τα ξωτικά, παρόλο που εκ πρώτης όψεως φαίνονται τέλεια και πανάγαθα, έχουν μακρά ιστορία ίντριγκας και πολέμων!

 

Ένα απο καλύτερα στοιχεία στο έργο του Τόλκιν που τον κάνει να ξεχωρίζει, σχεδόν απ' όλους τους άλλους συγγραφείς του φάντασυ, είναι ότι οι μεγαλύτεροι ήρωες του αναδεικνύονται αυτοί που χρησιμοποιούν την λιγότερη βία.

Για παράδειγμα ο Φρόντο, που αναδεικνύεται ο μεγαλύτερος ήρωας όλων, δεν σκοτώνει ούτε έναν εχθρό του, ενώ είναι ευγενικός ακόμα και με το Γκόλουμ και γι' αυτό στο τέλος πετυχαίνει στην αποστολή του. Ακόμα και τη Σέλομπ απλώς την τραυματίζει.

Ο Γκάνταλφ και η Γκαλάντριελ επίσης, ενώ μπορούν να πάρουν και να χρησιμοποιήσουν το δαχτυλίδι για πολεμικούς σκοπούς, δεν το κάνουν και αυτό τους ξεχωρίζει από όλους τους άλλους. Στο έργο του όσοι βασίζονται μόνο στην δύναμη των όπλων δεν έχουν και την καλύτερη μοίρα (π.χ ο Μπορομίρ, ο Σάρουμαν ή ο Ντένεροθ).

Σε όλους τους άλλους συγγραφείς, οι ήρωές τους πρέπει να σκοτώνουν λόχους ολόκληρους, είτε με σπαθιά είτε με μαγεία, αν θέλουν να επιβιώσουν. Στον Μάρτιν ιδίως αν κάποιος δείξει έστω και λίγη καλοσύνη, στην επόμενη σελίδα έχει χάσει το κεφάλι του (όπως ο Νεντ Στάρκ π.χ.).

Γενικά σε όλο το έργο του Τόλκιν και στο Σιλμαρίλλιον και τον Άρχοντα, η εξυπνάδα, η ευγένεια και η καλοσύνη είναι πιο σημαντικά στοιχεία από την δύναμη και την ικανότητα στα όπλα.

Edited May 8, 2016 by vaggelis

[Ιρμάντα]

 

 

 

Ένα απο καλύτερα στοιχεία στο έργο του Τόλκιν που τον κάνει να ξεχωρίζει, σχεδόν απ' όλους τους άλλους συγγραφείς του φάντασυ, είναι ότι οι μεγαλύτεροι ήρωες του αναδεικνύονται αυτοί που χρησιμοποιούν την λιγότερη βία.

Για παράδειγμα ο Φρόντο, που αναδεικνύεται ο μεγαλύτερος ήρωας όλων, δεν σκοτώνει ούτε έναν εχθρό του, ενώ είναι ευγενικός ακόμα και με το Γκόλουμ και γι' αυτό στο τέλος πετυχαίνει στην αποστολή του. Ακόμα και τη Σέλομπ απλώς την τραυματίζει.

Ο Γκάνταλφ και η Γκαλάντριελ επίσης, ενώ μπορούν να πάρουν και να χρησιμοποιήσουν το δαχτυλίδι για πολεμικούς σκοπούς, δεν το κάνουν και αυτό τους ξεχωρίζει από όλους τους άλλους. Στο έργο του όσοι βασίζονται μόνο στην δύναμη των όπλων δεν έχουν και την καλύτερη μοίρα (π.χ ο Μπορομίρ, ο Σάρουμαν ή ο Ντένεροθ).

Σε όλους τους άλλους συγγραφείς, οι ήρωές τους πρέπει να σκοτώνουν λόχους ολόκληρους, είτε με σπαθιά είτε με μαγεία, αν θέλουν να επιβιώσουν. Στον Μάρτιν ιδίως αν κάποιος δείξει έστω και λίγη καλοσύνη, στην επόμενη σελίδα έχει χάσει το κεφάλι του (όπως ο Νεντ Στάρκ π.χ.).

Γενικά σε όλο το έργο του Τόλκιν και στο Σιλμαρίλλιον και τον Άρχοντα, η εξυπνάδα, η ευγένεια και η καλοσύνη είναι πιο σημαντικά στοιχεία από την δύναμη και την ικανότητα στα όπλα.

 

Σωστά μα όχι απολύτως. Στην Μόρια, όταν βρίσκονται στον τάφο του Μπάλιν και τους την πέφτουν οι Ορκ ο Φρόντο σκοτώνει έναν από αυτούς. Το λέει καθαρά. Ισχύει όμως ότι όσο "αυξάνει" πνευματικά, τόσο σωματικά εξαϋλώνεται και φτάνει στο τέλος (στα κεφάλαια της Μόρντορ) να πετάξει όλα του τα όπλα, λέγοντας πως δεν θα κρατήσει μαχαίρι ή σπαθί ποτέ ξανά, ούτε για καλό ούτε για κακό. Ούτε στη Μίνας Τίριθ όταν τον τιμούν θέλει να ζωστεί όπλο. Πρίγκιπας της ειρήνης, λοιπόν: ένα από τα στοιχεία που επικαλούνται όσοι τον ταυτίζουν με τον Χριστό. Και επειδή το έργο είναι του Τόλκιν, πρόκειται για έναν παραλληλισμό που θα μπορούσε και να μην είναι τυχαίος. (Ακόμη πιο μακριά το πάνε όσοι ισχυρίζονται ότι ο Άραγκορν και ο Φρόντο είναι το ίδιο πρόσωπο, σε ένα συμβολικό επίπεδο. Ο Φρόντο αποτελεί την εσωτερική έκφραση μίας ενέργειας της οποίας την κοσμική/ εξωτερική έκφραση αποτελεί ο Άραγκορν.) Και αυτή η ενέργεια είναι το πρόσωπο, ο Ηλιακός Ήρωας που νικά σε κάθε ιστορία (και κατ' επέκταση, μέσα μας) τον εχθρό.

 

Εντάξει, το βουλώνω.

[vaggelis]

 

 

 

 

Ένα από τα καλύτερα στοιχεία στο έργο του Τόλκιν που τον κάνει να ξεχωρίζει, σχεδόν απ' όλους τους άλλους συγγραφείς του φάντασυ, είναι ότι οι μεγαλύτεροι ήρωες του αναδεικνύονται αυτοί που χρησιμοποιούν την λιγότερη βία.

Για παράδειγμα ο Φρόντο, που αναδεικνύεται ο μεγαλύτερος ήρωας όλων, δεν σκοτώνει ούτε έναν εχθρό του, ενώ είναι ευγενικός ακόμα και με το Γκόλουμ και γι' αυτό στο τέλος πετυχαίνει στην αποστολή του. Ακόμα και τη Σέλομπ απλώς την τραυματίζει.

Ο Γκάνταλφ και η Γκαλάντριελ επίσης, ενώ μπορούν να πάρουν και να χρησιμοποιήσουν το δαχτυλίδι για πολεμικούς σκοπούς, δεν το κάνουν και αυτό τους ξεχωρίζει από όλους τους άλλους. Στο έργο του όσοι βασίζονται μόνο στην δύναμη των όπλων δεν έχουν και την καλύτερη μοίρα (π.χ ο Μπορομίρ, ο Σάρουμαν ή ο Ντένεροθ).

Σε όλους τους άλλους συγγραφείς, οι ήρωές τους πρέπει να σκοτώνουν λόχους ολόκληρους, είτε με σπαθιά είτε με μαγεία, αν θέλουν να επιβιώσουν. Στον Μάρτιν ιδίως αν κάποιος δείξει έστω και λίγη καλοσύνη, στην επόμενη σελίδα έχει χάσει το κεφάλι του (όπως ο Νεντ Στάρκ π.χ.).

Γενικά σε όλο το έργο του Τόλκιν και στο Σιλμαρίλλιον και τον Άρχοντα, η εξυπνάδα, η ευγένεια και η καλοσύνη είναι πιο σημαντικά στοιχεία από την δύναμη και την ικανότητα στα όπλα.

 

Σωστά μα όχι απολύτως. Στην Μόρια, όταν βρίσκονται στον τάφο του Μπάλιν και τους την πέφτουν οι Ορκ ο Φρόντο σκοτώνει έναν από αυτούς. Το λέει καθαρά. Ισχύει όμως ότι όσο "αυξάνει" πνευματικά, τόσο σωματικά εξαϋλώνεται και φτάνει στο τέλος (στα κεφάλαια της Μόρντορ) να πετάξει όλα του τα όπλα, λέγοντας πως δεν θα κρατήσει μαχαίρι ή σπαθί ποτέ ξανά, ούτε για καλό ούτε για κακό. Ούτε στη Μίνας Τίριθ όταν τον τιμούν θέλει να ζωστεί όπλο. Πρίγκιπας της ειρήνης, λοιπόν: ένα από τα στοιχεία που επικαλούνται όσοι τον ταυτίζουν με τον Χριστό. Και επειδή το έργο είναι του Τόλκιν, πρόκειται για έναν παραλληλισμό που θα μπορούσε και να μην είναι τυχαίος. (Ακόμη πιο μακριά το πάνε όσοι ισχυρίζονται ότι ο Άραγκορν και ο Φρόντο είναι το ίδιο πρόσωπο, σε ένα συμβολικό επίπεδο. Ο Φρόντο αποτελεί την εσωτερική έκφραση μίας ενέργειας της οποίας την κοσμική/ εξωτερική έκφραση αποτελεί ο Άραγκορν.) Και αυτή η ενέργεια είναι το πρόσωπο, ο Ηλιακός Ήρωας που νικά σε κάθε ιστορία (και κατ' επέκταση, μέσα μας) τον εχθρό.

 

Εντάξει, το βουλώνω.

 

Στη Μόρια, αν θυμάμαι καλά, απλώς τραυματίζει κάποιον γίγαντα στο πόδι χωρίς να τον σκοτώσει. Στα υπόλοιπα σωστά τα λες.

[Mournblade]

Καλημέρα! Προσωπικά, για μένα τα έργα του Τόλκιν είναι αριστουργήματα, από τα λογοτεχνικά είδη από τα οποία μπορεί να διδαχθεί κανείς, με ό,τι αυτό κι αν συνεπάγεται. Συμφωνώ με όλους τους προλαλήσαντες! Μέχρι στιγμής δεν έχω διαβάσει τίποτα που να τον φτάνει. Υπάρχει μια διάχυτη μαγεία εκεί μέσα, ένα βάθος ασύγκριτο. Ο Μάρτιν, πιστεύω,  δεν φτάνει καν κοντά, όσο καλος κι αν είναι. Ναι, οκ, έχει πλάσει εξαίσιους χαρακτήρες, ένα ενδιαφέρον συνοθύλευμα από side stories, έναν ωραίο κόσμο, αλλά ως εκεί. Του λείπει κάτι. Ψυχή ίσως; Παραείναι brutal; Δεν γράφει όμορφα; Δεν ξέρω. Όπως και να έχει, εγώ ακόμη περιμένω τον συγγραφέα που θα με κάνει να νιώσω όπως ένιωσα διαβάζοντας τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, το Χόμπιτ και το Σιλμαρίλλιον...

[Blacksword]

Μόλις κυκλοφόρησε η συνέχεια του Ainulindalë, που είχα προσθέσει πιο πάνω, το Dagor Dagorath. Για όσους δεν ξέρουν το Dagor Dagorath είναι μια από τις προφητείες του Mandos για την καταστροφή του κόσμου γνωστή σαν "The Final Battle" ή "Battle of all Battles", κάτι που υπήρχε στο αρχικό προσχέδιο του Σιλμαρίλλιον από τον Tolkien αλλά ο γιος του, Christopher, αργότερα το αφαίρεσε.

Απολαύστε το!

 

 

Edited September 11, 2016 by Blacksword

[gregacm]

Μόλις είδα στο φουμπου (Στο γκρουπ The Prancing Pony) οτι αναμένεται νέο βιβλίο τον Μάιο του 2017. Μπερεν και Λουθιεν. Έχουν ξεκινήσει και οι προπαραγγελίες λέει (προφανώς όχι για την ελληνική εκδοση).

[BladeRunner]

Μόλις είδα στο φουμπου (Στο γκρουπ The Prancing Pony) οτι αναμένεται νέο βιβλίο τον Μάιο του 2017. Μπερεν και Λουθιεν. Έχουν ξεκινήσει και οι προπαραγγελίες λέει (προφανώς όχι για την ελληνική εκδοση).

 

Ε, λογικά θα βγει και στα ελληνικά κάποια στιγμή. Πάντως μέχρι το τέλος της χρονιάς να περιμένουμε στα ελληνικά το The Story Of Kullervo, από τις εκδόσεις Κέδρος. Ελληνικός τίτλος: "Η ιστορία του Κουλέρβο".

[Δημήτρης]

Ύστερα από πολλά χρόνια διάβασα το ''Χόμπιτ''. 

Η σχέση μου με τον Τόλκιν δεν μπορώ να πω ότι είναι ακριβώς αυτό που λέμε καλή, μάλλον κακή θα έλεγα. Μόνος υπεύθυνος εγώ και συγκεκριμένα ο τρόπος με τον οποίο διάβασα τον Άρχοντα. Όχι στη καλύτερη δυνατή ψυχολογική κατάσταση όταν τον έπιασα, μία τον διάβαζα και μία τον παρατούσα με αποτέλεσμα να τον κάψω. Ουσιαστικά είναι σαν να μην τον έχω διαβάσει. Ανάγνωσμα που καλό είναι να διαβαστεί όσο κανείς είναι αρχάριος, μεσολάβησαν μισή ντουζίνες φάντασυ σειρές από τότε για να δέσει το γλυκό. Δεν απογοητεύομαι ωστόσο, θα τον ξαναπιάσω σίγουρα κάποια στιγμή. Πάντα είχα στο νου μου να το κάνω. Ήρθε και το πολύ ωραίο ''Χόμπιτ'' για να αναθερμάνει το ενδιαφέρον.

Ανεξάρτητα πάντως από το πότε θα διαβαστεί και αν αρέσει ή όχι, σε κάθε περίπτωση έχουμε να κάνουμε με έναν από τους καλύτερους φάντασυ συγγραφείς. Και επιπλέον έναν από τους στυλοβάτες, διαμορφωτές του είδους. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό. Όχι μόνο να εξιτάρει κάποιος με το έργο του αλλά και να θέτει πρότυπα, να αποτελεί σημείο αναφοράς. Το καταλαβαίνω- αναγνωρίζω και ας μην συνάδουν τα γούστα μου (πολύ, όχι καθόλου) με την θεματολογία του 

Edited March 30, 2018 by Δημήτρης

[oldboy]

Πότε θα έχουμε στα ελληνικά το βιβλίο του The Fall Of Gondolin?

[arthas]

Για σας.

Πριν λίγες μέρες διάβασα το "η ιστορία του Κουλερβο"( ελληνική έκδοση) και πραγματικά είναι ότι χειρότερο έχω διαβάσει. 

Στο βιβλίο έχουμε την ιστορία του Κουλερβο (αυτός είναι κάτι σαν τον Ξανθόπουλο, αλλά στην ποιο ταλαιπωρημένη και δυστυχισμένη έκδοχη) ο οποίος έχει  μια άθλια ζωή, και σε όλη την ιστορία βλέπουμε της ατυχίες του, αλλά και της προσπάθειες που κάνει για  να πάρει εκδίκηση από την πηγη της δυστυχίας του. Στην συνέχεια του βιβλίου βλέπουμε μερικές σελίδες με της σημασίες τον ονονατον, μερικές σημιωσεις, αλλά και ένα δοκίμιο (;) Για την καλεβαλα την Γη τον ηρώων, που είναι μερικές σκέψεις του Τόλκιν για το μυθικό "έπος" της Φινλανδίας, και για το τέλος έχουμε πάλι την ιστορία του Κουλερβο.

Ως εδώ καλά, αλλά έπρεπε να βάλουν στο βιβλίο την αρχική και την διορθωμένη έκδοση (αυτό το έκαναν και για το Κουλερβο και για την καλεβαλα); Πραγματικά αυτό το βιβλίο μου φενετε ως αρπαχτη ώστε να βγάλουν μερικά χρήματα. Το βιβλίο θα μπορουσε  να είναι οι μισές σελίδες από τίς237 που ειναι η ελληνική έκδοση και να στοιχιζε τα μισά χρήματα, και ίσως να μπορούσαν να το βάλουν στος "επιστολές".

Με λίγα λόγια. Εάν θέλετε ένα βιβλίο φαντασίας τοτες αυτό το βιβλίο δεν είναι για εσάς, εάν θέλετε να μάθετε κάτι πάρα πάνω για τον Τόλκιν, τοτες ίσως να αξίζει.

[aronax]

Η μετάφραση της Κόλλιας Χατζηθανάση πως σας φαίνεται; Είναι σχετικά παλιά και ίσως μια νέα σύγχρονη μετάφραση να έδινε έναν άλλον αέρα στο βιβλίο.

Όνειρό μου: να κυκλοφορήσει μια καινούργια έκδοση του "άρχοντα" σε έναν τόμο, με εξώφυλλο ένα έργο τέχνης (και όχι ηθοποιοί απο την ταινία..), με χαρτί ποιότητας σαμουά (και όχι να κρατάς τον τόμο και να αισθάνεσαι πως κρατάς πούπουλο αφού τα φύλλα είναι σαν απο εφημερίδα), και -φυσικά- με μετάφραση Θωμά Μαστακούρη!  Όλα αυτά συνοδευόμενα φυσικά απο κατατοπιστικά εισαγωγικά κείμενα και σχολιασμούς. ? Δεν θα ήταν τέλειο;  Για Ελλάδα το βλέπω όμως χλωμό το κόβω.. Υπάρχει μήπως θέματα με τα δικαιώματα και δεν βλέπουμε καινούργιες εκδόσεις;

 

ΥΓ:Πιστεύω (δεν ξέρω τίποτα απλά εικάζω), ότι ο Θ. Μαστακούρης θα έχει ήδη μεταφράσει τον "άρχοντα"· ας ελπίσουμε μια μέρα θα έχουμε την χαρά να την διαβάσουμε και εμείς!

Edited November 20, 2018 by aronax

[BladeRunner]

Ο αγρότης ο Τζάιλς απ'το χωριό (Farmer Giles Of Ham)

Τελευταία φορά που διάβασα βιβλίο του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν ήταν τον Νοέμβριο του 2012 ("Χόμπιτ") και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μου έλειψε. Φυσικά το "Ο αγρότης ο Τζάιλς απ'το χωριό" είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό σε σχέση με τα υπόλοιπα βιβλία του συγγραφέα που έχω διαβάσει, όμως και πάλι μπορώ να πω ότι πέρασα ωραία. Πρόκειται για μια ιδιαίτερα καλογραμμένη και όμορφη νουβέλα, σαν ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους, στο οποίο παρελαύνουν ιππότες, δράκοι, γίγαντες κλπ. Μην περιμένετε επικές μάχες και ατελείωτη δράση, αλλά μια ευχάριστη και απολαυστική περιπέτεια με ατμόσφαιρα παραμυθιού, καθώς και μια λεπτή αίσθηση του χιούμορ, την οποία πραγματικά ευχαριστήθηκα. 

8/10