Το Δάσος Με Τα Πέπλα - Ειρήνη Μαντά

[wordsmith]

Το τελείωσα πριν λίγες μέρες και μου άρεσε πολύ.

 

Καταρχάς φαίνεται η δουλειά που έχει ρίξει η συγγραφεύς και οι άπειρες ωραίες ιδέες με τις οποίες το έχει στολίσει. Η κοσμοπλασία είναι πολύ πλούσια και αυτό που στην αρχή φαίνεται σαν ένα διήγημα που θα μπορούσε να τελειώσει σε λίγες σελίδες αργότερα καταλαβαίνεις ότι είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Όπου παγόβουνο ένα σωρό χαρακτήρες, διαπλεκόμενα συμφέροντα, λεπτομέρειες, συγκρούσεις, άλλες διαστάσεις και κοινωνίες και δε συμμαζεύεται. Ομολογώ ότι χάθηκα για λίγο μέσα στα τόσα μαγικά, ξόρκια, οδηγίες επί οδηγιών για το πώς λειτουργεί η πύλη προς αυτόν τον κόσμο ή πώς θα ξεφύγεις από εκείνο το ξόρκι κλπ κλπ. Αλλά φχαριστήθηκα φαντασία και ποιητικό ύφος. Και βεβαίως μου θύμισε "Ιστορία χωρίς τέλος", στο πιο μπερδεμένο της, και Τζακ Βανς.

 

Το ίδιο το Δάσος με τα πέπλα εκεί μέσα νομίζω ότι ήταν το πιο σκοτεινό και εφιαλτικό σημείο και με έκανε να θυμηθώ ότι δεν πρόκειται για παιδικό παραμύθι. Και, επιτέλους, μια ιστορία για γοργόνες! Πάνω που σκεφτόμουν "τι μπορεί να πει κανείς για μια γοργόνα; πόσο μακριά μπορεί να το πάει αυτό ως ιδέα;". Είναι κάπως ανατριχιαστικό σαν εύρημα, αλλά μου φάνηκε πρωτότυπο.

 

Από τα ονόματα μού άρεσε πιο πολύ το "Αρκάνα" (αν και δε με πολυέπεισε η προέλευσή του), λιγότερο το "Βόρσαχ" (εκεί κι αν δε με έπεισε - μου θύμισε το rorschach test) και καθόλου τα δυσκολοπρόφερτα ονόματα με τα πολλά σύμφωνα ατάκτως ερριμένα (Κμπλόγκτι, Νζραλπ). Καταλαβαίνω ότι θέλεις να δείξεις ότι η γλώσσα αυτών των πλασμάτων ήταν πολύ εξωτική σε σχέση με την ανθρώπινη, αλλά είναι σαν να στρίμωξες μαζί ό,τι γράμμα σού ερχόταν.

 

Μεγάλο συν η γλώσσα, που είναι ελληνική τύπου συγγραφέας-που-διαβάζει-και-σκέφτεται-ελληνικά και όχι ελληνική τύπου συγγραφέας-που-διαβάζει-κυρίως-αγγλικά-ή-μεταφράσεις-και-έχει-βγάλει-τους-αγγλισμούς-από-το-γραπτό-του-με-το-τσιμπιδάκι. Έχει και κάποιες λέξεις που είχα πολύ καιρό να τις δω σε βιβλίο και χάρηκα που δεν έχουν εξαφανιστεί.

 

Τεράστια ανακούφιση το ότι ο Βόρσαχ, παρόλο που είναι ένας πουθενάς αγνώστου πατρός,

ΔΕΝ καταλήγει στο τέλος να είναι (ΚΑΙ αυτός ) νόθο παιδί κάποιου σημαντικού-πανίσχυρου-πάμπλουτου-ξερωγωτί, αλλά παραμένει ως το τέλος ένας Φρόντο.

 

 

Αν και με μπέρδεψε κάπως, μου άρεσε το ότι η ιστορία όσο προχωράμε μοιάζει να αποκαλύπτει όλο και περισσότερες στρώσεις επί στρώσεων, πράξεις που οδήγησαν σ' αυτές τις εξελίξεις, και ο Βόρσαχ καλείται να τα ξεφλουδίσει όλα αυτά και να φτάσει στην καρδιά.

 

Αλλά φράκαρα με όλα αυτά τα μαγικά και τα ξόρκια που δεν ξέρεις από πού θα σου 'ρθουν και πρέπει να θυμάσαι πώς λειτουργούν για να βγάλεις άκρη από αυτήν την ιστορία. Δεν ξέρω αν φταίει που δεν τρελαίνομαι για το high fantasy (αν και μου άρεσε ο Τζακ Βανς), αλλά θα προτιμούσα περισσότερα σημεία στα οποία θα μπορούσε ο αναγνώστης να ταυτιστεί με τους χαρακτήρες και όχι όλα τα προβλήματα και οι συγκρούσεις της υπόθεσης αυτής να οφείλονται στους μαγικούς φυσικούς νόμους που ισχύουν σ' αυτόν τον κόσμο.

 

Τέλος πάντων, το πρόσημο είναι σίγουρα πολύ θετικό. Με τόσες πολλές και εντυπωσιακές ιδέες θα μπορούσες να γράψεις ένα σωρό διηγήματα ή να βάλεις να συμβαίνουν πολλά ακόμα σ' αυτόν τον κόσμο. Συγχαρητήρια!

[Ιρμάντα]

Ευχαριστώ Κέλλυ για τα καλά σου λόγια! Αυτά στα οποία αναφέρθηκες, Τζακ Βανς, Ιστορία Χωρίς Τέλος στο πιο σκοτεινό της ήταν όπως καταλαβαίνεις διαβάσματα και επιρροές (και στόχοι) που είχα κατά νου. Οπότε είμαι τριπλά ευχαριστημένη!

Θα πω δυο πραγματάκια για την ονοματολογία (που έχουν ενδιαφέρον, νομίζω) επειδή αναφέρθηκες.

• Βόρσαχ: Επέλεξα το όνομα τυχαία. Εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι αποτελεί αναγραμματισμό της λέξης βράχος και έπλασα το υπόβαθρο του δυσλεκτικού ήρωα (οι δυσλεκτικοί διαβάζουν με αναγραμματισμούς) και
  την προφητεία του Αρμελίονα για το βράχο.

• Αλθαία: Επίσης τυχαίο, επειδή πάντα μου άρεσε. Πολύ αργότερα (και εμπνευσμένη από τη σημασία της λέξης που επίσης εκ των υστέρων ανακάλυψα, άλθω=θεραπεύω) έχτισα το υπόβαθρο
  του ναυαγίου και της ανάκτησης του σπαθιού.

• Αρκάνα: είχα υπόψη μου ότι είχε κάποια σχέση με ταρώ. Η
  ιδέα ότι η Αρκάνα μπορεί να είχε επινοήσει τη συγκεκριμένη τράπουλα ήρθε πολύ μετά. Όπως επίσης και το λογοπαίγνιο με την πριγκίπισσα Αράχνα (δηλαδή την αράχνη, μην ξεχνάμε ότι το η είναι α στα δωρικά.)

• Μινώλτης: το όνομα σκέτο δεν προσφερόταν για κάποια ανασκαφή ετυμολογική, κι έτσι το έκανα Ντάρμεθ Όσιφ Μινώλτης για να μοιάζει λιγότερο σκέτο.
• Κμπλόγκτι, Νζραλπ: Οι παλιές μου αμαρτίες. Μάλλον ήθελα, κι ίσως κι υποσυνείδητα να έγινε η επιλογή,
  κάτι κθουλικό στο πιο θηλυπρεπές του. Ναι. Μην ξεχνάμε ότι και Κθούλου φτανγκ παίζει να προφέρεται ευκολότερα μέσα στο νερό. Όπως ξαναείπα, παλιές αμαρτίες.

• Αλ Ρεντζάχ: Ο σεΐχης Όσιφ που φτιάχνει μαγικά χαλιά. Κανείς δεν παρατήρησε ότι
  το όνομα Αλ Ρεντζάχ αποτελεί αναγραμματισμό του Τρελού Άραβα Αλ Χαζρέντ;

  Ούτε καν εγώ, μέχρι που είχα ήδη γράψει το βιβλίο και το διόρθωνα.

 

Τα παραπάνω μας λένε πώς ένα βιβλίο γράφεται μοναχό του και ούτε καν μας ρωτάει....

 

Edited March 10, 2016 by Ιρμάντα

[Ιρμάντα]

Τέλος πάντων, το πρόσημο είναι σίγουρα πολύ θετικό. Με τόσες πολλές και εντυπωσιακές ιδέες θα μπορούσες να γράψεις ένα σωρό διηγήματα ή να βάλεις να συμβαίνουν πολλά ακόμα σ' αυτόν τον κόσμο. Συγχαρητήρια!

Ξέχασα να πω το σημαντικότερο: οπωσδήποτε αυτό κάνω. Το έκανα και στο Δράκο στο Ραβδί http://community.sff.gr/topic/16439-%CE%BF-%CE%B4%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B4%CE%AF/όπως θα διαπιστώσεις. Αρχαίο Ντίκοϊ, δραχμή της Φαλμύρας, Λίνος και δεν συμμαζεύεται.

Εννοείται δηλαδή ότι το σύμπαν θα υποστηρίξει και άλλο (α) μυθιστόρημα (τα) και διηγήματα ακόμη.

Και πάλι ευχαριστώ πολύ!

Edited March 10, 2016 by Ιρμάντα

[Ιρμάντα]

Το Δάσος με τα Πέπλα εξαντλήθηκε και επανακυκλοφορεί. Λογικά αρχές της άλλης εβδομάδας θα υπάρχει στα βιβλιοπωλεία. Ευχαριστώ θερμά όσους το αγάπησαν και το στήριξαν. :friends: :friends: Oh, the Joy! Edited March 16, 2016 by Ιρμάντα

[Ιρμάντα]

Η κριτική για το Δάσος με τα Πέπλα της Αγγέλας Γαβρίλη στο diavasame.gr

http://www.diavasame.gr/page.aspx?itemID=PPG1385_2454

[Mictantecutli]

Το ξεκίνησα κι εγώ προχθές. αλλά δυστυχώς πάω με ρυθμούς χελώνας. Κάτι έχω πάθει τους τελευταίους 2 μήνες Ελπίζω σε 7-10 μέρες να το έχω τελειώσει.

[Silvertooth]

Το τελείωσα λοιπόν σήμερα. Ακολουθεί κείμενο σεντόνι, οπότε το βάζω κατευθείαν σε σπόιλερ…

 

 

 

Γενικά:

 

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία στο ‘Δάσος με τα Πέπλα’ είναι η οπτική γωνία που βλέπουμε την ιστορία. Το πόσο ρευστή είναι, πόσο υποκειμενική. Πχ:

 

-Σχετικά με το κίνητρο της Κρυσταλλίας: είπε στον Βόρσαχ να εκδικηθεί την Αρκάνα, κάτι που έμοιαζε απόλυτα πιστευτό δεδομένου του τι της έκανε η μάγισσα, μα τελικά ο απώτερος σκοπός της ήταν η ισορροπία του κόσμου με τα Ανάστροφα Βασίλεια.

-Ο Μινώλτης: Μόλις βλέπουμε την πλευρά του, κατανοούμε κάποια κομμάτια του χαρακτήρα του, δικαιολογούνται κάποιες από τις πράξεις του και μας προκαλείται συμπάθεια.

-Οπτική του Βόρσαχ. Μετά το φλασμπακ του Μινώλτη, κάπως ο Βόρσαχ επαναφέρει τον αναγνώστη στην πραγματικότητα. Όσο ενδιαφέροντας κι αν είναι ο Μινώλτης, όσο κι αν δικαιολογούμε κάποιες πράξεις του, δεν παύει να είναι κι άλλα πράματα πέρα από Πνεύμα του Πυρός (είναι και δολοφόνος κτλ). Γι αυτό και η παροιμία του Βόρσαχ «με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις» ήταν μία από τις μεγαλύτερες αλήθειες που θα μπορούσε να του είχε πει. Ίσως και η πιο αφυπνιστική για τον Μινώλτη, δεδομένου του πόσο αντιπαθούσε την Αρκάνα.

 

Πλοκή:

 

Ξεκινώντας το βιβλίο, ήταν ανησυχητικό που η πλοκή έδειχνε να κινείται κυρίως σε πεπατημένα μονοπάτια. Οπότε ήταν μια ευχάριστη έκπληξη που η συγγραφέας τελικά μας περιέπαιζε όπως η Αρκάνα τον Βόρσαχ.

 

Η ιστορία είναι απλή στον πυρήνα της, αλλά πολυδιάστατη στην εκτέλεσή της. Οι γωνίες απ’ όπου την αντιλαμβανόμαστε ποικίλουν. Κι όσο πιο πολύ προχωράει, τόσο πιο στιβαρό καταλαβαίνουμε ότι είναι το κέντρο της.

 

Τα κενά που έδειχναν να υπάρχουν καλύπτονται. Πχ. φαντάζει αδύναμο το να ερωτευτεί ο Βόρσαχ τόσο παράφορα την Αλθαία που την ήξερε μισή νύχτα. Προσωπικά, ο έρωτας αυτός μου έμοιασε τόσο ανεπαρκής σαν κίνητρο που με κράτησε επιφυλακτική στο πρώτο ενάμισι μέρος του βιβλίου. Και τελικά αποδεικνύεται ότι είχε σπρώξιμο και από τη μαγεία της Αρκάνας. Αυτό αμέσως δίνει ένα νέο πρίσμα στην ιστορία.

 

Κοσμοπλασία:

 

Η κοσμοπλασία έχει δύο βασικά χαρακτηριστικά, που θα μπορούσε να πει κανείς και ότι συγκρούονται μεταξύ τους:

-Είναι ιδιαίτερα καλοφτιαγμένη. Οι μαγείες που παρουσιάζονται δημιουργούν φανταστικές εικόνες, και παρότι το μεγαλύτερο μέρος τους παραμένει μυστηριώδες δείχνουν πειστικές.

Επίσης, όλο το σκηνικό με τους Λευκούς ήταν πολύ καλό. Γενικώς, βρίσκω βαρετά τα σημεία των βιβλίων που οι ήρωες περνάνε από μία άγνωστη/αλλόκοτη φυλή, πριν πάνε στο επόμενο σοβαρό στάδιο της πλοκής. Ωστόσο, οι Λευκοί είχαν τόσο προσεκτικές αναφορές στο κείμενο πριν εμφανιστούν, που προκαλούσαν γνήσια περιέργεια. Το ίδιο και οι περιγραφές τους. Αντί να κουράζουν, σε κάναν να θες να μάθεις κι άλλα.

-Ο κόσμος αυτός καθ’ αυτός είναι άσχημος. Όχι κακοφτιαγμένος. Αλλά εσκεμμένα άσχημος, κακός. Αν σε ρωτούσαν πχ. σε ποιον φανταστικό κόσμο θα ήθελες να ζεις, ετούτον εδώ, δε θα τον επέλεγες. Οι πόλεις, οι φυλές, τα μέρη που παρουσιάζονται, είναι αφιλόξενα και σκληρά. Όλα. Οι άνθρωποι που ζουν μέσα σ’ αυτές το ίδιο. Δεν υπάρχει στιγμή που να βλέπουμε μια όμορφη πλευρά του.

Αυτό από τη μία είναι θετικό μιας και δε το βλέπουμε συχνά. Από την άλλη, ορισμένες στιγμές είναι απωθητικό και όχι απαραίτητα πειστικό.

 

Χαρακτήρες:

 

Ας ξεκινήσω με τον αγαπημένο μου: Ζάστα

Ο Ζάστα δεν είναι μόνο ωραίος σα χαρακτήρας, είναι και το μοναδικό φωτεινό/αισιόδοξο στοιχείο στην ιστορία. Η εμφάνισή του έκανε αυτόματα τα πράματα πιο πικάντικα.

 

Αλθαία: Στα θετικά, έχει υπέροχο όνομα και δεν περιμένει τα πάντα από τον Μινώλτη - παίρνει πρωτοβουλία μια-δυο φορές. Ωστόσο, ο ρόλος της σε όλη την ιστορία είναι το να είναι αντικείμενο πόθου (για τον Γιοζάρ, τον Μινώλτη, ακόμα και του Βόρσαχ). Κατάφερε τουλάχιστον να είναι σε μία περίπτωση και αντικείμενο μίσους.

Στο πρώτο μέρος ήταν αρκετά κουραστική. Αυτό από τη μία δικαιολογείται μιας και υποκρινόταν κάποια που δεν ήταν. Τελικά, φτάνουμε στο πραγματικό της πρόσωπο όπου είναι χειριστική όλη την ώρα. Ακόμη και στις πρωτοβουλίες της, χρησιμοποιεί κάποιον άλλον για να κάνει αυτό που θέλει: την Αρκάνα, τον Μινώλτη, τον Βόρσαχ, τον τυπά-που-τον-σκότωσε-ο-Μινώλτης-στη-στιγμή.

 

Κρυσταλλία: Αξιοπρεπής. Έβαλε στην άκρη την προσωπική της εκδίκηση για το καλό του κόσμου. Βέβαια, οι διάλογοί της ήταν 95% exposition.

 

Μινώλτης: Από κάποια στιγμή και έπειτα, καταλαβαίνεις ότι δεν είναι αυτός ο μεγάλος ‘κακός’ που παρουσιαζόταν στην αρχή. Έρχεται και το φλάσμπακ και το επιβεβαιώνει.

Ωστόσο, μετά την παροιμία του Βόρσαχ, συνειδητοποιούμε ότι όντως βρίσκεται σε παρόμοιο επίπεδο με την μαθήτριά του: μπορεί να νιώθει τύψεις γι αυτά που έχει κάνει, δεν μετανιώνει όμως και ποτέ. Ακόμη και να γύριζε ο χρόνος πίσω είναι φανερό ότι θα ακολουθούσε την ίδια πορεία αν δεν έβρισκε εναλλακτικές. Δε θα θυσίαζε κάτι που ήθελε, προκειμένου να κάνει αυτό που θεωρούσε σωστό.

«Και τι θα έκανες αν ήσουν στη θέση μου;» είπε στο Βόρσαχ. Μια φορά κάποιος του είπε ότι δεν είναι υπέροχος, και η πρώτη του αντίδραση ήταν να το γυρίσει, να δικαιολογηθεί, να πει ότι δεν ήταν παράλογα αυτά που έκανε.

Έχει ένα κώδικα ηθικής, σύμφωνα με τον οποίο κρίνει τους πάντες εκτός από τον εαυτό του. Θεώρησε ότι η βρικόλακας παρασιτούσε εις βάρος άλλων και τη σκότωσε, τη στιγμή που φερόταν αντίστοιχα (για τον φόνο αυτό μάλιστα δε νιώθει ποτέ άσχημα, ούτε όταν αναγνωρίζει ότι ξέπεσε). Θύμωνε με την Αρκάνα. Θύμωνε με τη συμπεριφορά της και τη στάση της, ενώ είχε περάσει και εκείνος από τα ίδια στάδια των σκληρών πειραματισμών, και μέχρι το τέλος το βιβλίου δε σταματάει στ’ αλήθεια να είναι φιλάρεσκος και να βάζει την υπερηφάνεια/ανάγκες/θέλημά του πάνω απ’ όλα.

Συνοπτικά, είναι ο τύπος που σε προειδοποιεί “μην καπνίζεις” με το τσιγάρο στο χέρι, και έπειτα σου κόβει και το δικό σου χέρι αν δεν ακούσεις.

Τουλάχιστον η Αρκάνα δεν ήταν ενοχική.

 

Δεν προσπαθώ να πω ότι ο Μινώλτης είναι μαύρος χαρακτήρας – έχει κάποια redeeming qualities. Αλλά για κάποιον που θέλει την Επίγνωση, δεν έχει αυτογνωσία. Και ξαναλέω: το να έχει τύψεις για τις πράξεις του δε σημαίνει ότι πραγματικά μετανιώνει.

 

Αρκάνα: Η πιο ενδιαφέρουσα από τις γυναίκες. Ιδίως στην οπτική της γωνία και την γωνία του Βόρσαχ.

 

Όσες φορές εμφανίστηκε από την οπτική γωνία του Μινώλτη ήταν ενοχλητική και έμοιαζε μικρόψυχη. Σε βαθμό που περίμενα ότι στο τέλος θα παρουσιαζόταν κάτι σα τη Σέρσεϊ Λάννιστερ: κακιά και χαζή.

 

Οπότε ήταν ευχάριστη εξέλιξη που στην τελευταία της λογομαχία με τον Μινώλτη μίλησε με λογικά επιχειρήματα και επισήμανε αλήθειες.

 

Μπορεί κατά τη διάρκεια της ιστορίας να είναι η main antagonist, αλλά κατά βάση είναι στο ίδιο επίπεδο με τον Μινώλτη, με τη διαφορά ότι αυτή δεν ξέρει πώς να ταΐσει τους Λευκούς και δεν παριστάνει την ενάρετη όταν κάνει κάτι αισχρό.

 

 

Βόρσαχ:

 

Στο πρώτο μέρος δεν πείθει πολύ ο έρωτάς του για την Αλθαία. Ο χαρακτήρας του αρχίζει να φαίνεται κυρίως στο δεύτερο, όταν αρχίζει και αλληλεπιδρά με τους συντρόφους του στο ταξίδι. Καταλήγεις να νοιάζεσαι ιδιαίτερα γι αυτόν. Αν και όλοι οι χαρακτήρες κυμαίνονται στην κλίμακα του γκρι, ο Βόρσαχ είναι κάπως πιο λευκός, και αυτό είναι υπέρ του μέσα σ’ ένα κόσμο που κυριαρχεί τόσο μαύρο.

 

Γλώσσα:

 

Ένα βασικό χαρακτηριστικό της γραφής στο βιβλίο είναι η ακρίβεια με την οποία χρησιμοποιούνται οι λέξεις. Οι προτάσεις λένε ακριβώς αυτό που θέλουν να πουν. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Μπορούν να είναι πλούσιες και λιτές ταυτόχρονα. Το λεξιλόγιο είναι επίσης πολύ ευρύ και τα τραγούδια μαγευτικά.

 

Αν έχω να παρατηρήσω κάτι, είναι στους διαλόγους: Ότι αγράμματοι και μορφωμένοι μιλάνε πάνω κάτω το ίδιο, και σε κάποιες περιπτώσεις δεν ταιριάζει τόσο.

 

Οι αγαπημένες μου εικόνες προκλήθηκαν από τις περιγραφές:

 

-Για τα δάκρυα της Κρυσταλλίας

-Σε όλο τον διάλογο Βόρσαχ-Μινώλτη στο τέλος

-Του Μινώλτη στην κατάσταση που βρίσκεται μεταξύ ανθρώπου/δράκου

-Για τους Λευκούς

 

Κάποιες απορίες μου… Οι γοργόνες τι κατάρες έστειλαν στον Μινώλτη; Γιατί στο σημείο που τις σκοτώνει, δε διευκρινίζονται… Ρωτάω γιατί είδα πιο πάνω ότι ο έρωτας του Μινώλτη προς την Αλθαία, μπορεί ως ένα βαθμό να προκλήθηκε από αυτές τις κατάρες. Νομίζω ότι κάτι χάνω.

Επίσης, το τελικό αίνιγμα ήταν πρακτικά το να βρει ο Βόρσαχ πώς οι τρεις προηγούμενες απαντήσεις συνδέονταν;

 

 

 

 

Αυτά σε γενικές γραμμές. Το βιβλίο κάνει εκπληκτική δουλειά σε επίπεδο πλοκής, και παρουσιάζει πολυδιάστατους χαρακτήρες. Εφεύρει πρωτότυπα στοιχεία για να ντύσει την ιστορία και το βασικότερο: υποχρεώνει τον αναγνώστη να σκεφτεί.

 

Ευχαριστούμε τη συγγραφέα για τη δουλειά της και περιμένουμε τη συνέχεια.

[Ιρμάντα]

Ευχαριστώ θερμά για την κριτική σου, και κυρίως για το διαφωτιστικότατο "σεντόνι" που μου δείχνει μονάχα πόση φροντίδα αφιέρωσες και πόσο σοβαρά πήρες τη δουλειά μου.

 

Ακολουθεί η απάντηση στα δύο ερωτήματα:

 

α. Οι κατάρες των γοργόνων δεν διευκρινίζονται επίτηδες. Ο Μινώλτης μπορεί να την πάτησε με τη γοργόνα εξαιτίας τους, μπορεί και όχι. Δεν θα μάθουμε ποτέ, δεν θέλω να μάθουμε. Αυτοεκλπηρούμενη προφητεία; Ή το ένα και μοναδικό κόλλημα που κάποια στιγμή συμβαίνει στη ζωή μας; Πραγματικά δεν ξέρω.
β. Δεν υπήρχε τελικό αίνιγμα. Εκείνο που εννοούσε το πλάσμα ήταν: έλυσες τα αινίγματα, έδωσες τις σωστές απαντήσεις. Δεν μπορείς όμως να ξέρεις πώς αυτές οι απαντήσεις, οι έννοιες (αυγό, καθρέφτης, δράκος) θα παίξουν ρόλο στη ζωή σου και θα στα φέρουν όλα τούμπα. Αν υπάρχει τελικό αίνιγμα, θα ήταν να μπορούσε ο Βόρσαχ να συνδυάσει τις τρεις αυτές έννοιες και να έχει μία καλύτερη ιδέα ως προς το πού βαδίζει. Κι αν θυμάσαι, και στην εκφώνηση των αινιγμάτων αποκαλύπτονται πράγματα, που φυσικά ο Βόρσαχ είναι αδύνατον να δει. Εχθρός δείχνει ο φίλος και φίλος ο εχθρός. Διπλό κι όμοιο βλέμμα το βλέμμα γυρίζει....μετά στην μονομαχία με τον Μινώλτη, λέει: σπαθί στο δεξί χέρι, σπαθί στο αριστερό: οι δύο άντρες κινήθηκαν ο ένας σαν καθρέφτισμα του άλλου. Γίνεται αναφορά στο ότι οι δύο αυτοί άντρες μπορεί να έχουν μεταξύ τους περισσότερα κοινά από όσα περιμένουμε, και στο ότι, τελικά, ο Μινώλτης μπορεί να μην είναι ο μέγιστος κακός ever. Σ' αρχή και σε τέρμα, διπλά μοναχός. Τι μας προειδοποιεί αυτό; Ότι όλα όσα θεωρούσε ο Βόρσαχ δικά του και ιερά του θα γκρεμιστούν. Και με πολύ μεγάλο μπαμ.
γ. Προς (όχι ακριβώς υπεράσπιση, αλλά καλύτερη κατανόηση) της Αλθαίας. Αυτό που εκανε ήταν αυτοθυσία στο τέλος. Ήθελε να μην βρεθεί ποτέ στην ανάγκη να διαλέξει μεταξύ του ανθρώπου που αγαπούσε και μεταξύ ενός παιδιού, που πάντα είναι ό,τι πιο ιερό για μια γυναίκα. Αν προσέγγισε το Βόρσαχ το έκανε για να αρπάξει και να καταστρέψει τη μνήμη του Μινώλτη από το κεφάλι του Άρβιν, όπως το λέει κιόλας μέσα. Αν δεν γινόταν αυτό, ο Μινώλτης θα τη θυμόταν και πάλι θα υπέφερε. Και αυτό ήταν που δεν ήθελε η Αλθαία. Ήθελε να αποχωρήσει πλήρως από τη ζωή του μάγου και να του δώσει μία καινούρια ευκαιρία. Όλο της το τελευταίο λογύδριο, ξέχνα με, ένας κόσμος όπου η Αλθαία δεν θα υπάρχει, δεν απευθύνεται μονάχα στον Βόρσαχ αλλά και στον Μινώλτη. Και μην ξεχνάμε ότι τον Βόρσαχ τον προσέγγισε πρώτα σαν μισθοφόρο, με λεφτά, με χρυσάφια, με απειλές -και ουσιαστικά ο Βόρσαχ της έδειξε το δρόμο για το είδος της σχέσης που τον ενδιέφερε να κάνει μαζί της.

 

 

Αυτά. Και πάλι, ευχαριστώ από καρδιάς Μάγδα μου για το ενδιαφέρον σου και τα σχόλιά σου. :rolleyes:

[Nargathrod]

Η ΛΑΦ διάβασε το βιβλίο στη 30η συνάντηση και είπε περίπου τα εξής : 

 

 

 

Nihilio : Το δαιμόνιο της γραφής που είχαμε διαβάσει από την Ειρήνη ήταν ένα μέτριο προς καλό βιβλίο. Αυτό ήταν καλύτερο και κάπου στην σελίδα 20 κατάλαβα ότι ήθελα να διαβάσω κάτι τέτοιο. Είναι ο ορισμός του Sword and Sorcery. Είναι καταπληκτικό βιβλίο.

 

wordsmith : Μου άρεσε πολύ. Είχε πρωτότυπες ιδέες και ήταν πολύ καλά δουλεμένο. Είναι ελληνικά γραμμένο. Υπήρχαν λέξεις που είχα καιρό να δω. Όταν διάβαζα τις γοργόνες σκεφτόμουν ότι ήταν πολύ καλή ιδέα να εκμεταλευτεί το μύθο. Διαπιστώνεις ότι ο Μινώλτης είναι ο πρωταγωνιστής όχι ο Βορσάχ. Πολύ πλούσιο και καλοδουλεμένο. 

 

deadend : To βιβλίο δεν μου άρεσε. Περίμενα ότι θα διαβάσω κάτι σαν το δαιμόνιο της γραφής. Ο Βορσάχ ήταν ο κλασσικός ήρωας που λάμβανε μια αποστολή και τον κοροιδεύουν οι θεοί. Πιστεύω ότι χρησιμοποιεί την μαγεία για να κλείσει κενά. Ο ήρωας είναι τίμιος και η εμπλοκή του είναι που τον κάνει ήρωα. Μου άρεσε η κακία που βγάζουν η Αρκάνα και ο Μινώλτης. Η Αρκάνα λέει την καλύτερη φράση όλου του βιβλίου. " Τις ευκαιρίες τις αρπάζεις". Τρομακτική η σκληρότητα αυτών των δύο. Θα προτιμούσα να κερδίσει η Αρκάνα στο τέλος και να άφηνε υπόσχεση για νέους πολέμους.

 

elgalla : Μου άρεσε πάρα πολύ. Το αρνητικό είναι ότι σε κάποια σημεία είναι αχρείαστα περίπλοκο. Πολύ καλογραμμένο. Πρωτότυπες ιδέες.

 

Nargathrod : To Δάσος με τα πέπλα είναι ένα πολύ πετυχημένο sword and sorcery βιβλίο. Μου άρεσε η προσωπαγράφηση των ηρώων. Η γλώσσα η οποία ήταν πάμπλουτη για ελληνικό γραπτό. Μέσα σε μια σελίδα μπορούσες να διακρίνεις από 1 έως 10 εύστοχα καλολογικά στοιχεία. Οι παρομοιώσεις πολύ πετυχημένες. Η πλοκή του έργου καλά δομημένη με μόνο πρόβλημα μια μικρή κοιλιά στην αρχή του δεύτερου μέρους αλλά όχι ανυπόφορη. Το δαιμόνιο της γραφής που είχαμε διαβάσει στην 5η ΛΑΦ μου άρεσε πολύ το Δάσος με τα πέπλα μου άρεσε περισσότερο. 

 

 

Edited August 29, 2016 by Nargathrod

[Ballerond]

Ναι λοιπόν, ήρθε η ώρα που το ταξίδι στο Δάσος έφτασε στο τέλος του και πρεπει να περιγράψω αυτήν την μοναδική εμπειρία. 

 

Ομολογώ ότι σαν αναγνώστης πέρασα απ'ολες τις φάσεις διαβάζοντας το βιβλίο. Ένιωσα έκπληξη, απορία, λύπη, νοσταλγία, βαρεμάρα, κούραση, τα πάντα. Άλλα σε πολλές δόσεις (και ευτυχώς ήταν οι θετικές εικόνες) κι άλλα σε λιγότερες.

 

Θα ξεκινήσω με τα ελάχιστα τεχνικά σημεία που θέλω να αναφέρω μιας και προτιμώ να αναλώνομαι στην ιστορία. Η γραφή της Ειρήνης είναι σαν ένα απαλό νανούρισμα. Σε παίρνει από το χεράκι, σου δείχνει μέρη και πράγματα που δεν έχεις ξαναδει ή είχες να δεις πολύ καιρό. Σε γαληνεύει, σε ταξιδεύει και γενικά είναι από τα καλύτερα πράγματα που απόλαυσα στο βιβλίο. Λέξεις που δεν ήξερα, λέξεις που χάρηκα που είδα και ένα καθ'όλα Ελληνικό βιβλίο. Ακόμα κι στα σημεία που η ιστορία με κούρασε πολύ, η γραφή με τραβούσε να προχωρήσω κι άλλο γιατί ήξερα ότι θα αξίζει.

 

Οσον αφορά την ιστορία. Είναι η περίπτωση όπου το τέλος και η επεξήγηση των όσων έγιναν σε αποζημιώνει για τις δύσκολες και επίπονες στιγμές που πέρασες. Θα προσπαθήσω να τα διαχωρίσω σε θετικά κι αρνητικά, χωρίς να σημαίνει ότι τα αρνητικά είναι γενικά «κακά» Απλά εμένα δεν μου έβγαλαν αυτό το feeling που έψαχνα. Αναποφεύκτα η ανάλυση στην ιστορία έχει spoilers οπότε:

 

 

 

+ Οι Λευκοί και η ιστορία τους με την τριάδα. Από τα πιο πρωτότυπα και έξυπνα πράγματα που έχω διαβάσει.

+ Τα Ανάστροφα Βασίλεια!! Τα λάτρεψα! Το διάβασα δύο φορές αυτό το κεφάλαιο επειδή μου άρεσε πάρα πολύ κι όχι επειδή δεν κατάλαβα κάτι. Μου θύμισε τα βασίλεια του Χάους του Μούρκοκ.

+ Η μνήμη του Μινώλτη και όλη η ιστορία του. Τελικά είναι ο πρωταγωνιστής, κακά τα ψέμματα. Αυτό βέβαια είχε κι ένα αρνητικό που θα αναφέρω παρακάτω.

+ Ο Τισράμ και η γαιομετρία. Ειρήνη ζήλεψα και θελω να το βάλω σε campaign μου ^^

+ Ο Ζάστα και ο Κασρούε. Πολύ καλοδουλεμένοι χαρακτήρες και θα ήθελα να τους δω παραπάνω

+ Το τέλος. Απαλό, ζεστό, λυτρωτικό και νοσταλγικό.

+ Το αίνιγμα και η Έρημο της Οργής

+ Τα ονόματα των γοργόνων

 

- Η πολυπλοκότητα στα σημεία τα οποία έχανα κυριολεκτικά την ροή της ιστορίας. Οι πληροφορίες πολλές και εξηγούνταν αποκλειστικά σε διαλόγους, το οποίο δεν με βοηθούσε καθόλου. Ένα κεφάλαιο σαν την μνήμη του Μινώλτη θα βοηθούσε πολύ

- Αρκετα τραγούδια, ενώ ήταν πολύ καλα δουλεμένα, εμένα προσωπικά με κουράσανε. Γενικά δεν μου αρεσουν τόσο σε βιβλία φάνταζυ κι εγώ όταν γράφω τα αποφεύγω πολύ.

- Ο Βόρσαχ δεν ήταν πρωταγωνιστής. Ξεκίνησε σαν ένας ευκολόπιστος και αγροίκος βλάκας που κυνηγούσε τα λεφτά και μία γκόμενα του πιο πανίσχυρου μάγου. Η πορεία του με τους συντρόφους του κατάφερε να του βάλει μυαλό αλλά δυστυχώς δεν με είχε κερδίσει.

- Πολλές τοποθεσίες και μέρη που θα ήθελα να αναπτυχθούν περισσότερο.

- Όλα για μία γυναίκα πια; Όσο εξωτική ή ωραία κι αν ήταν, δεν μπορώ να πω ότι μπόρεσα να ταυτιστώ με τα θέλω και τις επιθυμίες των ηρώων. Ειδικά στην αρχή με τον Βόρσαχ και την Αλθαία, μου φάνηκε πολύ στημένο

- Η αρχή, οσο ωραία και ποιητική κι αν είναι, σε μπερδεύει πάρα πολύ αντί να σε ιντριγκάρει για να διαβάσεις το βιβλίο

 

. 

 

Αυτά τα βασικά. Εϊναι ένα πολύ καλό βιβλίο φαντασίας, πλούσιο σε πολλά πράγματα, με ιδέες που φαίνεται ότι η συγγραφέας έστυψε το κεφάλι της για να βγάλει και τις πήγε εκεί που ήθελε. Παρόλη την κατά τόπους πολυπλοκότητα του, στο τέλος σε αποζημιώνει πάρα πολύ. 

Και εννοείται θα το προτείνω αλλά σε όσους είναι ζυμωμένοι αρκετά στο είδος ;)

 

Overall: 7,5/10

[Mournblade]

Είμαι μόλις στην σελίδα 42, αλλά είμαι σίγουρος οτι το ένστικτο μου θα αποδειχθεί σωστό και θα διακινδυνέψω μια προσωπική πρόβλεψη: Το Δάσος είναι ένα φανταστικό βιβλίο.

Έχω καιρό να ενθουσιαστώ με fantasy. H αρχή του, η γραφή του είναι ότι ζητώ από ένα βιβλίο φαντασίας. Θα επανέλθω σε λίγο καιρό με τις τελικές εντυπώσεις.

[Ιρμάντα]

Ναι λοιπόν, ήρθε η ώρα που το ταξίδι στο Δάσος έφτασε στο τέλος του και πρεπει να περιγράψω αυτήν την μοναδική εμπειρία. 

 

Ομολογώ ότι σαν αναγνώστης πέρασα απ'ολες τις φάσεις διαβάζοντας το βιβλίο. Ένιωσα έκπληξη, απορία, λύπη, νοσταλγία, βαρεμάρα, κούραση, τα πάντα. Άλλα σε πολλές δόσεις (και ευτυχώς ήταν οι θετικές εικόνες) κι άλλα σε λιγότερες.

 

Θα ξεκινήσω με τα ελάχιστα τεχνικά σημεία που θέλω να αναφέρω μιας και προτιμώ να αναλώνομαι στην ιστορία. Η γραφή της Ειρήνης είναι σαν ένα απαλό νανούρισμα. Σε παίρνει από το χεράκι, σου δείχνει μέρη και πράγματα που δεν έχεις ξαναδει ή είχες να δεις πολύ καιρό. Σε γαληνεύει, σε ταξιδεύει και γενικά είναι από τα καλύτερα πράγματα που απόλαυσα στο βιβλίο. Λέξεις που δεν ήξερα, λέξεις που χάρηκα που είδα και ένα καθ'όλα Ελληνικό βιβλίο. Ακόμα κι στα σημεία που η ιστορία με κούρασε πολύ, η γραφή με τραβούσε να προχωρήσω κι άλλο γιατί ήξερα ότι θα αξίζει.

 

Οσον αφορά την ιστορία. Είναι η περίπτωση όπου το τέλος και η επεξήγηση των όσων έγιναν σε αποζημιώνει για τις δύσκολες και επίπονες στιγμές που πέρασες. Θα προσπαθήσω να τα διαχωρίσω σε θετικά κι αρνητικά, χωρίς να σημαίνει ότι τα αρνητικά είναι γενικά «κακά» Απλά εμένα δεν μου έβγαλαν αυτό το feeling που έψαχνα. Αναποφεύκτα η ανάλυση στην ιστορία έχει spoilers οπότε:

 

 

 

+ Οι Λευκοί και η ιστορία τους με την τριάδα. Από τα πιο πρωτότυπα και έξυπνα πράγματα που έχω διαβάσει.

+ Τα Ανάστροφα Βασίλεια!! Τα λάτρεψα! Το διάβασα δύο φορές αυτό το κεφάλαιο επειδή μου άρεσε πάρα πολύ κι όχι επειδή δεν κατάλαβα κάτι. Μου θύμισε τα βασίλεια του Χάους του Μούρκοκ.

+ Η μνήμη του Μινώλτη και όλη η ιστορία του. Τελικά είναι ο πρωταγωνιστής, κακά τα ψέμματα. Αυτό βέβαια είχε κι ένα αρνητικό που θα αναφέρω παρακάτω.

+ Ο Τισράμ και η γαιομετρία. Ειρήνη ζήλεψα και θελω να το βάλω σε campaign μου ^^

+ Ο Ζάστα και ο Κασρούε. Πολύ καλοδουλεμένοι χαρακτήρες και θα ήθελα να τους δω παραπάνω

+ Το τέλος. Απαλό, ζεστό, λυτρωτικό και νοσταλγικό.

+ Το αίνιγμα και η Έρημο της Οργής

+ Τα ονόματα των γοργόνων

 

- Η πολυπλοκότητα στα σημεία τα οποία έχανα κυριολεκτικά την ροή της ιστορίας. Οι πληροφορίες πολλές και εξηγούνταν αποκλειστικά σε διαλόγους, το οποίο δεν με βοηθούσε καθόλου. Ένα κεφάλαιο σαν την μνήμη του Μινώλτη θα βοηθούσε πολύ

- Αρκετα τραγούδια, ενώ ήταν πολύ καλα δουλεμένα, εμένα προσωπικά με κουράσανε. Γενικά δεν μου αρεσουν τόσο σε βιβλία φάνταζυ κι εγώ όταν γράφω τα αποφεύγω πολύ.

- Ο Βόρσαχ δεν ήταν πρωταγωνιστής. Ξεκίνησε σαν ένας ευκολόπιστος και αγροίκος βλάκας που κυνηγούσε τα λεφτά και μία γκόμενα του πιο πανίσχυρου μάγου. Η πορεία του με τους συντρόφους του κατάφερε να του βάλει μυαλό αλλά δυστυχώς δεν με είχε κερδίσει.

- Πολλές τοποθεσίες και μέρη που θα ήθελα να αναπτυχθούν περισσότερο.

- Όλα για μία γυναίκα πια; Όσο εξωτική ή ωραία κι αν ήταν, δεν μπορώ να πω ότι μπόρεσα να ταυτιστώ με τα θέλω και τις επιθυμίες των ηρώων. Ειδικά στην αρχή με τον Βόρσαχ και την Αλθαία, μου φάνηκε πολύ στημένο

- Η αρχή, οσο ωραία και ποιητική κι αν είναι, σε μπερδεύει πάρα πολύ αντί να σε ιντριγκάρει για να διαβάσεις το βιβλίο

 

. 

 

Αυτά τα βασικά. Εϊναι ένα πολύ καλό βιβλίο φαντασίας, πλούσιο σε πολλά πράγματα, με ιδέες που φαίνεται ότι η συγγραφέας έστυψε το κεφάλι της για να βγάλει και τις πήγε εκεί που ήθελε. Παρόλη την κατά τόπους πολυπλοκότητα του, στο τέλος σε αποζημιώνει πάρα πολύ. 

Και εννοείται θα το προτείνω αλλά σε όσους είναι ζυμωμένοι αρκετά στο είδος ;)

 

Overall: 7,5/10

Φίλε Γιάννη, εννοείται να χρησιμοποιήσεις ό,τι θες σε campaign σου! Θα χαρώ ιδιαίτερα!

Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο και τα σχόλιά σου. Μικρή παρατήρηση:

Όντως, φαίνεται απότομο το "πέσιμο" του Βόρσαχ για την Αλθαία. Αλλά αναφέρεται μετά ότι οφείλεται σε ξόρκι που έκανε η μάγισσα. Ομοίως: δεν ξέρουμε αν οι γοργονοκατάρες έκαναν τον Ντάρμεθ να κολλήσει όπως κόλλησε. Δεν ήθελα να ξέρουμε. Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Υπάρχουν οι εξηγήσεις αυτές στο βιβλίο για τους πιο σκεπτικιστές.

 

 

Σε campaign! Oh the joy!

Edited September 27, 2016 by Ιρμάντα

[Mournblade]

Στα 2/3 πια του βιβλίου, ένα έχω να πω: μπράβο Ειρήνη!

Πραγματικά απολαυστικό βιβλίο

[Starlord]

Α, με βάζετε σε πειρασμό να αλλάξω τη σειρά των προς ανάγνωση!

[Eugenia Rose]

Ετελείωσα  το Δάσος και εγώ. Το ξέρω έχω μια μικρή καθυστέρηση (μην ακούσω αστεία ε,) αλλά θα κάνω και εγώ την κριτική μου.

Λοιπόν αυτό το βιβλία είχε απ' όλα. Περιπέτειες , προδοσίες, μάγους, βασίλεια, έρωτες και μίση και πολύ έντονη κοσμοπλασία.

Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι ο Ζάστα, δεν θέλω να πω πολλά να μην σποιλάρω το βιβλίο αλλά τον θεωρώ από τους πιο καλοδουλεμένους και με βάθος χαρακτήρες του βιβλίου. Να μην πω πως θα με ενδιέφερε  να τον δω σε δικές του περιπέτειες στο Καβούκι ή και μετά από αυτό. Γενικά εκτίμησα το γεγονός πως κανείς από τους χαρακτήρες δεν ήτανε εντελώς κακός η καλός (εντάξει εκτός ίσως από κάτι διαόλους )  αλλά είχανε μια μίξη και των δυο σε διαφορετικές αναλογίες. Οι Λευκοί γαμάτοι, άνετα έχανες το μυαλό σου σε αυτά τα κεφάλαια.

Αν κάτι θα ήθελα νομίζω θα ήτανε χώρος. Νομίζω ότι ένα βιβλίο ήταν πολύ "μικρό" για να χωρέσει όλα όσα έγιναν, τόση πλοκή. Η Ειρήνη το έγραψε και το ανέλυσε πολύ καλά όμως αν είχε ένα ακόμα βιβλίο χώρο νομίζω θα του ερχότανε κουτί γιατί έτσι οι πληροφορίες δεν θα έρχονταν τόσο καταιγιστικά και ο αναγνώστης θα μπορούσε να παρακολουθήσει ακόμα πιο άνετα τις εξελίξεις.

Αν και δεν είμαι ειδική πάνω σε αυτού του είδους το φάνταζυ και το Sword and Sorcery πως η Ειρήνη κατάφερε πολύ καλά να μην είναι το βιβλίο κλισέ. Έβαλε πολλά δικά της ενδιαφέροντα στοιχεία με αποκορύφωμα ότι ο Βορσαχ είναι δυσλεξικός. Εδώ έχω την ένσταση ότι ίσως ο ήρωας μας αν και ψημένος με τις κακουχίες και τους έρωτες πέφτει στον έρωτα της Αλθαίας σαν μαθητούδι του δημοτικού, αλλά δεν ξέρω μπορεί να του κάνε και κάνα μαγικό αυτή…

Εν ολίγοις αν κάποιος επιθυμεί να ταξιδέψει σε κόσμους που μπορεί και να του πάρουν το μυαλό για λίγο ή απλά να ακολουθήσει απρόσμενους ήρωες και πλάσματα του βυθού, νομίζω ότι έχει βρει το κατάλληλο ανάγνωσμα στο Δάσος με τα Πέπλα.

Edited November 28, 2016 by Eugenia Rose

[Starlord]

Εδώ έχω την ένσταση ότι ίσως ο ήρωας μας αν και ψημένος με τις κακουχίες και τους έρωτες πέφτει στον έρωτα της Αλθαίας σαν μαθητούδι του δημοτικού, αλλά δεν ξέρω μπορεί να του κάνε και κάνα μαγικό αυτή…

 

Μπα, έτσι είμαστε οι άντρες...

[Mournblade]

Μόλις το τελείωσα!

Ας πω λίγα λόγια κι εγώ.

 

Το Δάσος με τα Πέπλα.

Τι βιβλίο!

 

Τόσο καιρό έψαχνα εκτός των συνόρων να διαβάσω ένα fantasy που θα με συνεπάρει, κι ήρθε από το πουθενά αυτό το έργο μέσα από την Ελλάδα να μου χαρίσει μια εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη. Αυτό το βιβλίο έχει ό,τι ζητώ εγώ από ένα έργο φαντασίας.

Απίστευτα καλογραμμένο, μαγευτικό, πολύπλοκο όσο πρέπει, γεμάτο εκπλήξεις και προσεγμένο.

 

Φρέσκιες ιδέες, μεράκι. Οι χαρακτήρες πολυδιάστατοι, δυνατοί, η ατμόσφαιρα εξαιρετική. Ξόρκια με ουσία και αντίκτυπο, το συναίσθημα βρίσκεται στον πυρήνα των πάντων, η φαντασία στα καλυτέρα της. Ένα σκοτεινό παραμύθι που προσωπικά δεν ήθελα να έχει τέλος. Ένα παραμύθι που θα ήθελα να κοσμεί τις βιτρίνες όλων των βιβλιοπωλείων… όχι να βλέπω εκεί κάτι αρπαχτές τύπου spin off του Μάρτιν να φιγουράρουν προκλητικά, ενώ αριστουργήματα σαν κι αυτό θα πρέπει να ψάξεις να τα βρεις, στηριζόμενα αποκλειστικά στο world of mouth για να φτάσουν μακριά.

 

Τι αγάπησα στο βιβλίο:

-Το κάστρο του Μινώλτη στην Έρημο της Οργής.

-Το Δάσος με τα Πέπλα.

-Όλους τους χαρακτήρες.

-Το ταξίδι στο Ανάστροφο και την ιδέα της Γαιομετρίας. Την κοσμοπλασία του.

-Το origin του Ντάρμεθ. (Το αγαπημένο μου σημείο στο βιβλίο. Μου θύμισε Σιλμαρίλλιον).

-Την φανταστική πλοκή.

-Την εισαγωγή.

-Τα ξόρκια. Τα μάγια του νερού. Τους Φοίνικες.

-Το συναίσθημα που πηγάζει μέσα από τις σελίδες του.

-Τα τραγούδια και τα ποιήματα.

-Την προσεγμένη δουλειά στο βιβλίο από τον εκδ. οίκο.

 

Τι αγάπησα λιγότερο:

-Που δεν είναι τριλογία! Που δεν ήταν, ξέρω εγώ, μεγαλύτερο! Θέλω κι άλλα βιβλία σ’ αυτόν τον κόσμο! Θέλω περισσότερες πληροφορίες! Γρήγορα!

 

Ειρήνη, δηλώνω fan. Θα μιλήσω με τα καλύτερα λόγια για το έργο σου.

Σ’ ευχαριστώ πολύ για την εμπειρία.

 

Για μένα ένα άψογο έργο.

[Ιρμάντα]

Τι να πω εγώ μετά από τέτοια λόγια. Ότι σκέφτομαι το επόμενο βιβλίο; Και αν δεν είναι τόσο ικανοποιητικό; Και αν τα κάνω χάλια; Και αν, και αν, και αν....

 

Mournblade, το σίγουρο είναι ότι στο σύμπαν αυτό έπεται συνέχεια. Ευχαριστώ θερμά για το χρόνο και τα σχόλιά σου. 

Τι να πω. Κοκκινίζω....

 

:blush-anim-cl:

Αν κάτι θα ήθελα νομίζω θα ήτανε χώρος. Νομίζω ότι ένα βιβλίο ήταν πολύ "μικρό" για να χωρέσει όλα όσα έγιναν, τόση πλοκή. Η Ειρήνη το έγραψε και το ανέλυσε πολύ καλά όμως αν είχε ένα ακόμα βιβλίο χώρο νομίζω θα του ερχότανε κουτί γιατί έτσι οι πληροφορίες δεν θα έρχονταν τόσο καταιγιστικά και ο αναγνώστης θα μπορούσε να παρακολουθήσει ακόμα πιο άνετα τις εξελίξεις.

Αν και δεν είμαι ειδική πάνω σε αυτού του είδους το φάνταζυ και το Sword and Sorcery πως η Ειρήνη κατάφερε πολύ καλά να μην είναι το βιβλίο κλισέ. Έβαλε πολλά δικά της ενδιαφέροντα στοιχεία με αποκορύφωμα ότι ο Βορσαχ είναι δυσλεξικός. Εδώ έχω την ένσταση ότι ίσως ο ήρωας μας αν και ψημένος με τις κακουχίες και τους έρωτες πέφτει στον έρωτα της Αλθαίας σαν μαθητούδι του δημοτικού, αλλά δεν ξέρω μπορεί να του κάνε και κάνα μαγικό αυτή…

 

Χμ, αυτό για το χώρο το ψιλοκαταλαβαίνω. Αν και δεν είμαι υπέρ του πολύ μπλα-μπλα. Όπως είναι προφανές, δηλαδή! Και, ναι, θα υπάρξει και άλλο βιβλίο με τους ίδιους ήρωες (ώστε κάθε πληροφορία να χωνευτεί χίλια τα εκατό).

...μα του έκανε μαγικό η Αρκάνα μωρέ. Το λέει στο τέλος, και το έχει υποψιαστεί και ο ίδιος ο Βόρσαχ. Αναφέρεται από την Αρκάνα στο τέλος και ο Βόρσαχ το σκέφτεται μια ή δυο φορές μέσα στο βιβλίο. Για να σιγουρέψει ότι θα την πάρει μαζί του για να φύγουν, ήταν ένα από τα ξόρκια που έκρυβε μέσα το βραχιόλι...

[Mournblade]

Ειρήνη, πραγματικά με μάγεψε το βιβλίο.

Ανυπομονώ να διαβάσω-ρουφήξω τη συνέχεια!

 

Δεν έχω κανένα φόβο για την ποιότητα του επόμενου βιβλίου. Είμαι σίγουρος πως θα παραδώσεις κάτι αντάξιο, αν όχι κάτι καλύτερο. Άλλωστε το έργο σου θεωρώ είναι πιο εύκολο τώρα: οι βάσεις έχουν ήδη μπει, οι αναγνώστες (εγώ δηλαδή ) πλανεύτηκαν! Ο κόσμος που έπλασες, για μένα, έχει αποκτήσει σάρκα και οστά. Το μόνο που θέλω πια είναι να μάθω περισσότερα και το ταξίδι να διαρκέσει λίγο πιο πολύ!

[Eugenia Rose]

Τι να πω εγώ μετά από τέτοια λόγια. Ότι σκέφτομαι το επόμενο βιβλίο; Και αν δεν είναι τόσο ικανοποιητικό; Και αν τα κάνω χάλια; Και αν, και αν, και αν....

 

Mournblade, το σίγουρο είναι ότι στο σύμπαν αυτό έπεται συνέχεια. Ευχαριστώ θερμά για το χρόνο και τα σχόλιά σου. 

Τι να πω. Κοκκινίζω....

 

:blush-anim-cl:

Αν κάτι θα ήθελα νομίζω θα ήτανε χώρος. Νομίζω ότι ένα βιβλίο ήταν πολύ "μικρό" για να χωρέσει όλα όσα έγιναν, τόση πλοκή. Η Ειρήνη το έγραψε και το ανέλυσε πολύ καλά όμως αν είχε ένα ακόμα βιβλίο χώρο νομίζω θα του ερχότανε κουτί γιατί έτσι οι πληροφορίες δεν θα έρχονταν τόσο καταιγιστικά και ο αναγνώστης θα μπορούσε να παρακολουθήσει ακόμα πιο άνετα τις εξελίξεις.

Αν και δεν είμαι ειδική πάνω σε αυτού του είδους το φάνταζυ και το Sword and Sorcery πως η Ειρήνη κατάφερε πολύ καλά να μην είναι το βιβλίο κλισέ. Έβαλε πολλά δικά της ενδιαφέροντα στοιχεία με αποκορύφωμα ότι ο Βορσαχ είναι δυσλεξικός. Εδώ έχω την ένσταση ότι ίσως ο ήρωας μας αν και ψημένος με τις κακουχίες και τους έρωτες πέφτει στον έρωτα της Αλθαίας σαν μαθητούδι του δημοτικού, αλλά δεν ξέρω μπορεί να του κάνε και κάνα μαγικό αυτή…

 

Χμ, αυτό για το χώρο το ψιλοκαταλαβαίνω. Αν και δεν είμαι υπέρ του πολύ μπλα-μπλα. Όπως είναι προφανές, δηλαδή! Και, ναι, θα υπάρξει και άλλο βιβλίο με τους ίδιους ήρωες (ώστε κάθε πληροφορία να χωνευτεί χίλια τα εκατό).

...μα του έκανε μαγικό η Αρκάνα μωρέ. Το λέει στο τέλος, και το έχει υποψιαστεί και ο ίδιος ο Βόρσαχ. Αναφέρεται από την Αρκάνα στο τέλος και ο Βόρσαχ το σκέφτεται μια ή δυο φορές μέσα στο βιβλίο. Για να σιγουρέψει ότι θα την πάρει μαζί του για να φύγουν, ήταν ένα από τα ξόρκια που έκρυβε μέσα το βραχιόλι...

 

 

Τον Ζάστα μην ξεχάσεις ε!

[Ιρμάντα]

 

 

 

Τον Ζάστα μην ξεχάσεις ε!

 

Οφ κορς και όχι!

[Starlord]

Το έχω τελειώσει εδώ και μέρες αλλά δεν έχω αξιωθεί ούτε κριτική να γράψω ακόμα (ούτε καν έχω ξεκινήσει το επόμενο βιβλίο να φανταστείτε - κάποιοι μάλλον με μάτιασαν γιατί έχω ωραία γυναίκα) αλλά να πω ότι μου άρεσε, ήταν καθαρόαιμο φάντασυ αλλά πιστεύω με περισσότερη έκταση θα ήταν άψογο!

[Ιρμάντα]

Εντάξει, με πείσατε. Δεν θα εγκαταλείψω το φάντασυ...

[Ballerond]

Εντάξει, με πείσατε. Δεν θα εγκαταλείψω το φάντασυ...

 

Τι;; Δε θα γράψεις εκείνη την δεκαεξάτομη συλλογή από τις ερωτικές περιπέτειες μίας Τουρκάλας κι ενός Έλληνα στην εξωτική Μύκονο;;;

[Ιρμάντα]

 

 

Εντάξει, με πείσατε. Δεν θα εγκαταλείψω το φάντασυ...

 

Τι;; Δε θα γράψεις εκείνη την δεκαεξάτομη συλλογή από τις ερωτικές περιπέτειες μίας Τουρκάλας κι ενός Έλληνα στην εξωτική Μύκονο;;;[/quot

 

 

Το αφήνω στα έμπειρα χέρια σου....