Σολένια

[GeorgeDamtsios]

Όνομα Συγγραφέα: Γιώργος Δάμτσιος
Είδος: Sword And Sorcery. Ίσως και σκέτο Sorcery!
Βία; Όχι
Σεξ; Λίγο γυμνό, όχι κάτι το συγκλονιστικό.
Αριθμός Λέξεων:3996
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Πολλοί φίλοι διαφωνούν με αυτή τη λογική, αλλά εγώ στους δύο διαγωνισμούς διηγήματος που συμμετείχα ποτέ, το έκανα με άκρως πειραματικά κείμενά. Η λογική μου ήταν ότι αφού μιλάμε για διαγωνισμό, θα υπάρχει και μπόλικο feedback, άρα περισσότερες πληροφορίες επάνω σε πράγματα που ήθελα να μάθω πόσο καλά τα καταφέρνω.

 

Στον φετινό τρομοδιαγωνισμό του SFF θεωρώ ότι το πείραμα πέτυχε. Δεν είχα δουλέψει ποτέ σε full του ενεστώτα και ήθελα κάποια στιγμή να το κάνω “για τα καλά”. Οπότε η “πίεση” ενός διαγωνισμού με έβαλε τελικά στη διαδικασία.

Το συνδύασα μάλιστα και με την κοπή κατά 2/3 ενός ήδη έτοιμου διηγήματος, οπότε το πείραμα ήταν και διπλό… Και αφού πήρε μπόλικο feedback, όλα καλά. Τα συμπεράσματα που ήθελα, βγήκαν.

 

Το παρών διήγημα έχει επίσης έναν διπλό πειραματισμό. Καταρχάς είναι το πρώτο γραπτό μου ever σε στυλ –ας το πούμε– sword and sorcery, ενώ κατά δεύτερον είναι σκέτη περιγραφή. Δεν έχει ούτε έναν διάλογο, ούτε μια “απευθείας σκέψη” από τον πρωταγωνιστή. (Αφού οι φίλοι μου θεωρούν ότι ένα από τα καλά μου όπλα είναι ο διάλογος, είπα να τον αποτάξω).

 

Το πείραμα όμως απέτυχε! Το γραπτό το έστειλα στο φαντάστικον, θεωρώντας ότι παρότι –προφανώς– δε θα είχα feedback, μαθαίνοντας την κατάταξή του θα έπαιρνα μια σχετική εικόνα για το κατά πόσο πέτυχα στο φάντασι και τη σκέτη περιγραφή. Δίχως να ξέρω τα υπόλοιπα διηγήματα, αν έβγαινε τεσσαρακοστό στα σαράντα, θα ήταν προφανώς αποτυχία. Δέκατο όμως;

Κάτι μου διέφυγε όμως. Μια ''μικρούλα'' λεπτομέρεια: Το Φαντάστικον δεν είναι Eurovision! Από πού κι ως πού να βγει όλη η κατάταξη;!

 

Κάπως έτσι λοιπόν το εν λόγω διήγημα βρήκε τον δρόμο του για την εδώ βιβλιοθήκη. Ελπίζοντας να βρει και λίγο… feedback! 

 

 

Σολένια.

1.O Αγαθός Γίγαντας.

Ο Νέμενορ ξεπέζεψε και έδεσε το άλογό του στο πλησιέστερο δέντρο. Τα τελευταία λιγοστά μέτρα μέχρι την κορυφή του λόφου τα έκανε περπατώντας.

Δεν κάθισε για πολύ εκεί. Παρότι μόλις είχε πάρει να σουρουπώνει, εντόπισε αμέσως την καλύβα που γύρευε. Βρίσκονταν στο σημείο που του είχαν υποδείξει· στους πρόποδες της απέναντι πλευράς του λόφου και δίπλα σε μια μακρόστενη λίμνη.

Επέστρεψε στο άλογό του χαμογελώντας. Όλα ήταν τόσο προβλέψιμα όσο υποψιάστηκε όταν αντίκρισε τα τρομαγμένα πρόσωπα των χωρικών που του ανέθεσαν την αποστολή: Η καλύβα απείχε κοντά δύο μίλια από το χωριό τους, η διαδρομή που οδηγούσε στο κατώφλι της περνούσε μέσα από το δάσος, το σημείο ήταν αποκομμένο. Κλασικά δείγματα κομπογιαννίτισσας δηλαδή, που παρίστανε τη μάγισσα για να τρομοκρατεί και να εκμεταλλεύεται τον κάθε ανόητο. Προφανώς όλους στο συγκεκριμένο χωριό.

Αναρωτήθηκε ξανά γιατί αποφάσισε να ασχοληθεί με μια τέτοια απατεώνισσα όπως η Σολένια. Παραδέχτηκε ότι μάλλον τον δελέασε η πληροφορία ότι ήταν η προσωποποίηση της θηλυκής ομορφιάς. Ίσως από την άλλη να ήταν ότι κατά βάθος πίστευε για εκείνη ότι μπορεί και να είχε και κάποια στοιχειώδη επαφή με τη μαγεία· είχε ακούσει και αυτός για μια σειρά μάγων του πρώτου κύκλου που ξεπρόβαλλαν τα τελευταία χρόνια, κυριολεκτικά από το πουθενά, και ήθελε να το επιβεβαιώσει. Το πιθανότερο ήταν πάντως ότι αποφάσισε να το κάνει για να ξεσκουριάσει. Είχε καιρό να καταπιαστεί με τα μαγικά του και αυτό ήταν κάτι που δε θα έπρεπε να συμβαίνει, και ειδικά τώρα που ο Αίνελος, ο αυτοαποκαλούμενος και ως μάγος με τα εκατοντάδες πρόσωπα και τα χίλια ονόματα είχε αρχίσει να εκδηλώνει φανερά τις προθέσεις του.

Ο Αίνελος και ο Νέμενορ ήταν οι μοναδικοί που κατάφεραν ποτέ να ολοκληρώσουν τον έβδομο και τελευταίο κύκλο της μαγείας και αυτό τους έφερνε εκ των πραγμάτων σε μια άνευ προηγουμένου αντιπαλότητα, αφού αμφότεροι ήθελαν τον –άκρως τιμητικό– τίτλο του Μέγα Μάγου της Σφαίρας. Η διαφορά ήταν όμως ότι ενώ ο Νέμενορ επιθυμούσε να λύσουν τις διαφορές τους στα ίσα, ακόμη και με μια μάχη ζωής και θανάτου –αν ήταν να φτάσει τόσο μακριά η διένεξή τους–, ο σαφώς νεότερος Αίνελος προτιμούσε το βρώμικο παιχνίδι. Έμοιαζε να καραδοκεί, περιμένοντας την ευκαιρία να χτυπήσει ύπουλα.

Όσο σκέφτονταν τον μισητό του εχθρό, ο Νέμενορ αποφάσισε να βάλει μπροστά και την αποστολή του. Παρότι έμοιαζε εξαρχής γελοία, είχε αποφασίσει να απομνημονεύσει πέντε πολύ επίπονα ξόρκια, όλα από το πεδίο των μεταμορφώσεων. Χαλάλι όμως η νοητική κούραση που θα τον ταλαιπωρούσε για μέρες μετά. Αν ήταν να προκαλέσει σύντομα τον Αίνελο σε μάχη έπρεπε να αρχίσει να συνηθίζει στην καταπόνηση…

Το πρώτο ξόρκι θα το εκτελούσε επιτόπου. Η ενασχόλησή του με τη μαγεία του είχε δώσει μια αφύσικη μακροζωία και ήδη περπατούσε το εκατοστό ογδοηκοστό όγδοο έτος της ζωής του. Η αρχική του μορφή, φυσικά, είχε λιώσει προ πολλού. Έτσι ανά καιρούς επέλεγε καινούργιες. Τα τελευταία είκοσι χρόνια όμως κρατούσε σταθερά την εμφάνιση ενός πρίγκιπα από τα βόρεια βασίλεια. Και δε σκόπευε να την αλλάξει. Ο πρίγκιπας ήταν τόσο όμορφος που ο Νέμενορ δεν είχε περάσει ποτέ και πουθενά απαρατήρητος από το γυναικείο φύλο. Και από τη στιγμή που προς ώρας δε σκόπευε να περιπλανηθεί στον παγωμένο βορρά για να συμβεί έτσι κανένα αναπάντεχο συναπάντημα μαζί του, δεν υπήρχε και κανένα πρόβλημα.

Κακώς όμως θυμόταν την καθημερινή του μορφή εκείνη τη στιγμή. Η ώρα που θα έκανε το πέμπτο ξόρκι και θα γινόταν και πάλι ολόιδιος με τον επονομαζόμενο και ως γητευτή των γυναικών, αργούσε ακόμη. Τώρα αντιθέτως έπρεπε να μεταμορφωθεί σε κάποιον πολύ πιο άσχημο: Πίσω στο χωριό που του ανέθεσαν την αποστολή, συνάντησε έναν δίμετρο κουτσό νεαρό που όταν ήταν πολύ μικρός είχε πέσει από το άλογο του πατέρα του και έκτοτε είχε σοβαρότατα ζητήματα νοημοσύνης. Ευνόητο ήταν φυσικά ότι δεν εργάζονταν, όπως και ότι περνούσε τις μέρες του βολοδέρνοντας άσκοπα εδώ κι εκεί, σε μια κατάσταση που βόλευε πάρα πολύ τον Νέμενορ. Παίρνοντας τη μορφή του νεαρού, –Αγαθός Γίγαντας, ήταν το δικό του προσωνύμιο–, θα φαίνονταν ότι προσέγγισε την καλύβα της Σολένια κατά λάθος.

Το ξόρκι ήταν πανεύκολο και καθόλου επίπονο για το μυαλό του Νέμενορ. Το είχε μάθει όταν ασχολιόταν ακόμη με τον δεύτερο κύκλο της μαγείας. Μόλις δώδεκα λέξεις, περίπου δέκα γραμμάτων η καθεμία, και με αρκετά φωνήεντα κιόλας.

Τις είπε από μέσα του με προσοχή και την αμέσως επόμενη στιγμή ένιωσε το κορμί του να διογκώνεται. Οι μύες του χαλάρωσαν αρκετά, η κοιλιά του πλαδάρεψε, ενώ τα γένια του μεγάλωσαν και έγιναν τουλάχιστον μιας εβδομάδος. Οι περισσότερες από τις λεπτομέρειες του καινούργιου κορμιού πάντως δεν ήταν και τόσο ενοχλητικές. Εξαίρεση αποτελούσε ένας ανυπόφορος πονόδοντος –που ο Νέμενορ απόρησε ειλικρινά πώς τον άντεχε ο Αγαθός Γίγαντας–, καθώς και μια ύποπτη δυσωδία στο μακρύ εσώρουχό του. Το ύφασμα μάλιστα ήταν τόσο ξερό, που του Νέμενορ του έδωσε την εντύπωση ότι δεν είχε πλυθεί ποτέ.

Αναστέναξε αλλά τελικά δε σχολίασε τίποτα. Οι πάπυροι της γνώσης που είχε διαβάσει όταν ασχολιόταν ακόμη με τον δεύτερο κύκλο της μαγείας ανέγραφαν σε καίριο σημείο ότι οι μεταμορφώσεις ήταν αυτές που δοκίμαζαν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο την υπομονή ενός μάγου. Και ήταν όντως μια πικρή αλήθεια. Το αντιλαμβάνονταν συχνά.

Πήρε να κατηφορίζει βιαστικά την πλαγιά και μέχρι να συνηθίσει ότι το δεξί του πόδι ήταν πλέον κουτσό έπεσε τρεις φορές. Παρατήρησε πάντως ότι το πρόβλημα του νεαρού δεν είχε να κάνει καθεαυτού με το άκρο του, αλλά με τον δυσλειτουργικό του εγκέφαλο ο οποίος δεν έδινε την εντολή όπως έπρεπε. Ο Νέμενορ ήταν εκατομμύρια φορές σοφότερος και έτσι το αντιλαμβάνονταν πανεύκολα. Το ίδιο εύκολα μπορούσε να διορθώσει κιόλας τη ζημία, αλλά δε θα το έκανε. Ήταν νόμος να μην επεμβαίνει ποτέ στις πραγματικές υποστάσεις όσων μιμούνταν. Παρότι ήταν ακόμη θεωρητικά νωρίς, δε θα ήταν και απίθανο αν ο αργόσχολος νεαρός κοιμόταν εκείνη την ώρα, και τότε η οποιαδήποτε απροσδόκητη αλλαγή στο είναι του θα τον σκότωνε επιτόπου. Ο ύπνος ήταν εχθρός των μεταμφιέσεων και των μεταμορφώσεων.

Ο Νέμενορ είχε σκεφτεί να κάνει ηθελημένα θόρυβο όσο θα πλησίαζε στο κατάλυμα της Σολένια για να συνεχίσει να μη δίνει υποψίες, αλλά τελικά κατάλαβε ότι και να ήθελε δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς. Το προβληματικό πόδι σέρνονταν συνεχώς και έκανε ασταμάτητα φασαρία. Παρότι όμως περίμενε ότι θα έβλεπε την απατεώνισσα να ξεπροβάλλει αμέσως σε κάποιο από τα παράθυρα της πρόσοψης της καλύβας γεμάτη περιέργεια για τον απρόσμενο επισκέπτη της, εκείνη τον διέψευσε. Και ήταν σίγουρο και ότι δεν απουσίαζε κιόλας, αφού το εσωτερικό της καλύβας φωτίζονταν, έστω και αμυδρά.

Ο Νέμενορ σκέφτηκε ότι ήταν καλό που τα πράγματα δεν κύλισαν με τον αναμενόμενο τρόπο: Αν η Σολένια είχε εμφανιστεί ήδη στην εξώπορτά της για να τον διώξει, τότε αυτός θα αναγκάζονταν να πάρει κατευθείαν την κανονική μορφή για να την ακινητοποιήσει, και έτσι δε θα ολοκλήρωνε όλη τη δύσκολη δοκιμασία που σκόπευε να θέσει στον εαυτό του, εν είδη προπονήσεως.  

Κινήθηκε δεξιότερα της καλύβας και στο τέλος κρύφτηκε πίσω από μια συστάδα δέντρων που μπορούσαν να καλύψουν άνετα το μεγαλόσωμο κορμί του. Περίμενε εκεί για κανένα μισάωρο, για να δει αν η απατεώνισσα αποφάσιζε έστω και ετεροχρονισμένα να διερευνήσει την ταυτότητα του νυκτερινού της επισκέπτη. Μη βλέποντας όμως κάποια κίνησή από μέρους της, αποφάσισε να περάσει στο επόμενο στάδιο του σχεδίου του. Μετά χαράς, μάλιστα. Ήταν ευχής έργον που θα έφευγε επιτέλους από τούτο το ακάθαρτο κορμί…

 

2.Αθόρυβος σαν σκιά.

Συγκεντρώθηκε ξανά. Το επόμενο ξόρκι ήταν του τέταρτου κύκλου οπότε ήθελε σαφώς μεγαλύτερη προσοχή. Θα του έφερνε σίγουρα και μια έντονη, αλλά παροδική ζαλάδα.

Είπε τις δεκαέξι λέξεις μονορούφι…

Ένιωσε το στομάχι του –ή ίσως αυτό του αγαθού γίγαντα– να σφίγγεται. Το κορμί του άρχισε να συμπιέζεται και στη συνέχεια να μικραίνει· και μετά κι άλλο· κι ακόμη περισσότερο. Μόνο τα νύχια του έμοιαζαν να μην ακολουθούν αυτόν τον φρενήρη ρυθμό σμίκρυνσης, καθώς και τα αφτιά του· κυρίως αυτά, τελικά. Το πιο παράξενο όμως ήταν ότι ένιωσε και κάτι να ξεπετάγεται από τη μέση του. Όχι, τελικά ήταν από την κορυφή των γλουτών του. Και παρότι έμοιαζε με πέμπτο άκρο δεν ήταν δα και τόσο ενοχλητικό…

…Μάλλον επειδή τελικά ήταν ουρά…

Αντιθέτως, ενοχλητικές, σε απολύτως ανυπόφορο βαθμό, έγιναν οι αισθήσεις του. Είχε γενικά καλή όραση, αλλά ξαφνικά άρχισε να βλέπει τόσο καθαρά που έσφιξε τα μάτια του για να μη τυφλωθεί. Ταυτόχρονα άρχισε να μυρίζει και αφύσικα έντονα· τόσο, που αντιλήφθηκε ότι στην άκρη της λίμνης, πολλά μέτρα μακρύτερα, υπήρχαν ένα σωρό βατράχια που μασουλούσαν όσα έντομα ήταν ανόητα αρκετά ώστε να πέσουν στο νερό, παρασυρόμενα από την αντανάκλαση του φεγγαριού –που μόλις είχε ξεπροβάλει. Στη μύτη του Νέμενορ ήρθε η απαίσια δυσωδία των εντόμων που έλιωναν στα στόματα των βατράχων. Με κάθε του αναπνοή κόντευε να κάνει εμετό.

Τα προβλήματα της ακοής του ήταν ακόμη χειρότερα. Ξαφνικά άκουγε ξεκάθαρα την αδιάκοπη συναυλία των νυκτερινών εντόμων, που είχαν ως αρχιτενόρους τα τριζόνια. Νόμισε ότι θα σπάσουν τα τύμπανά του και προσπάθησε να κλείσει τα αφτιά του για να προστατευτεί. Αλλά δεν μπόρεσε.

Δεν είχε πια χέρια.

Από την απόγνωσή του νιαούρισε παρατεταμένα, και τότε, επιτέλους, κατάλαβε επακριβώς τι του συνέβαινε. Προσαρμόστηκε ταχυτέρα και στη νέα του μορφή, ενώ παραδέχτηκε ότι σε σχέση με τη μεταμόρφωση σε σκύλο που την είχε δοκιμάσει επανειλημμένως κατά το παρελθόν, εκείνη της γάτας ήταν σαφώς πιο ζόρικη. Όχι όμως ότι η τελική αίσθηση ήταν και τόσο άσχημη. Αντιθέτως, κάνοντας μερικά δοκιμαστικά βήματα άρχισε να νιώθει υπέροχα. Σε σύγκριση με το βραδυκίνητο κορμί του Αγαθού Γίγαντα τώρα του φαινόταν σαν να πετάει· οι οξυμένες του αισθήσεις τού έδιναν πραγματικά άλλες προοπτικές.

Το μόνο που συνέχιζε να αισθάνεται ακόμη περίεργο ήταν το φύλο του. Η γάτα που είχε δει νωρίτερα στο χωριό και αποφάσισε να αντιγράψει την υπόστασή της, αποδείχθηκε ότι ήταν θηλυκού γένους. Και αυτός είχε πολλά χρόνια να μεταμφιεστεί σε πάσης φύσεως θηλυκό πλάσμα. Όσο για να μεταμορφωθεί σε γυναίκα, δεν το είχε τολμήσει ποτέ. Ήταν ίσως το πιο ζόρικο και επίπονο ξόρκι του εβδόμου κύκλου. Θα το δοκίμαζε μόνο αν υπήρχε πραγματική ανάγκη.

Νιαούρισε ξανά· νευρικά· ίσως επειδή θυμήθηκε μία από τις ελάχιστες αδυναμίες του ως μάγος και δεν ήξερε πώς αλλιώς να εκφραστεί. Νιαούρισε πάντως και άφοβα: Η Σολένια σίγουρα δε θα έμπαινε σε κατάσταση συναγερμού για μια γάτα όταν δεν το έκανε για τον Αγαθό Γίγαντα.

Ο Νέμενορ έτρεξε προς την καλύβα, απολαμβάνοντας στο έπακρο ότι ήταν πια αθόρυβος σαν σκιά. Για μια στιγμή σκέφτηκε να πηδήξει απευθείας στο εσωτερικό της από το πλησιέστερο παράθυρο, αλλά τελικά δεν το έκανε γιατί δεν ήξερε τι θα συναντούσε μέσα. Η Σολένια θα μπορούσε να έχει κανέναν θηριώδη σκύλο για συντροφιά, ο οποίος θα του χαλούσε τα σχέδια αφού θα τον ανάγκαζε να μεταμορφωθεί ξανά σε άνθρωπο για να προστατευτεί, καταστρέφοντας έτσι την άσκησή του.

Γιατί να μην προτιμούσε τον παραδοσιακό τρόπο των γατών;

Με χαρακτηριστική ευκολία, πήδηξε στη σκεπή. Περπάτησε άφοβα στο χείλος της και στο τέλος προσέγγισε τον καπνοδόχο του τζακιού. Υπολόγισε ότι το συνολικό του μήκος ήταν το πολύ τέσσερα μέτρα. Το άλμα θα ήταν εύκολο.

Το μετάνιωσε με το που το επιχείρησε. Και νευρίασε ξανά, κιόλας. Εκτός του ότι ο καπνοδόχος ήταν πενταβρώμικος, δεν είχε σκεφτεί καθόλου τι θα έκανε στην περίπτωση που η εστία ήταν καλυμμένη με κάποιο μεταλλικό πλέγμα ακριβώς εξαιτίας της αχρησίας της. Όχι ότι υπήρχε περίπτωση να εγκλωβιστεί εκεί, είχε πολλούς τρόπους για να ξεφύγει από έναν τέτοιο μπελά, αλλά τον ενόχλησε η απερισκεψία του: Αν συμπεριφέρονταν έτσι και όταν θα αντιμετώπιζε τον Αίνελο, δε θα είχε καμία ελπίδα να τον κατατροπώσει.

Η εστία τελικά ήταν ακάλυπτη, αλλά το πρόβλημα που προέκυψε ήταν ότι κατά την πτώση του τον ακολούθησαν κομμάτια άκαυτης μάζας που είχαν συσσωρευτεί στο περίβλημα του καπνοδόχου. Και λόγω της δομής του χώρου, η συνολική φασαρία που δημιούργησε ήταν πραγματικά απίστευτη· ειδικά για γάτα.

Βλαστήμησε από μέσα του. Σκέφτηκε ότι αυτή τη φορά η Σολένια θα τον είχε ακούσει ακόμη και αν είχε πέσει καλοκαιριάτικα σε χειμερία νάρκη. Και για να μη γίνει τουλάχιστον και οπτικά αντιληπτός, κυρίως από πείσμα παρά επειδή φοβόταν μια κομπογιαννίτισσα σαν εκείνη, αποφάσισε να αλλάξει άμεσα υπόσταση.

 

3.Το πορτραίτο.

Η μεταμόρφωση σε αντικείμενο ήταν εκ φύσεως υπερβατική, αφού πλέον δε δημιουργούνταν δίδυμο αντίγραφο αλλά ο μάγος γινόταν ένα με αυτό. Ήταν το δυσκολότερο ξόρκι του έκτου κύκλου της μαγείας. Και πολύ επίπονο για το μυαλό, οι ναυτίες που θα είχε ο Νέμενορ τις επόμενες ημέρες θα το επισφράγιζαν αυτό. Είχε δυσκολευτεί και να το αποστηθίσει αφού αποτελούνταν από είκοσι έξι λέξεις είκοσι έξι γραμμάτων, με μόλις τέσσερα φωνήεντα έκαστη.

Παρόλα αυτά, τώρα που ήρθε η ώρα το είπε σαν νεράκι· κυρίως από ανασφάλεια, επειδή μετά την γκάφα του είχε αρχίσει να νιώθει τελείως άχρηστος.

Το αντικείμενο που επέλεξε να εστιάσει ήταν αυτό που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το τζάκι. Του φάνηκε εξαρχής βολικό, –βολικότερο έστω από όλα τα τριγύρω. Ήταν ένα κάδρο που απεικόνιζε έναν ολόγυμνο –και τέλειο ανατομικά– άντρα, ο οποίος είχε τα χέρια του πλεγμένα πίσω από το κεφάλι και τη λεκάνη του τεντωμένη προς τα εμπρός, σαν να ήθελε να επιδείξει όσο το δυνατόν περισσότερο το αφύσικα μεγάλο μόριό του.

Ο Νέμενορ σκέφτηκε ότι μια τέτοια ζωγραφιά θα μπορούσε να έχει δημιουργηθεί μόνο από το πινέλο μιας πραγματικά στερημένης γυναίκας, καθώς και ότι, αντίστοιχα, μόνο καλύβα γυναίκας θα μπορούσε να διακοσμεί. Πριν προλάβει όμως να το αναλύσει περαιτέρω, ένιωσε το λαστιχένιο, γατίσιο κορμί του, να σκληραίνει αφύσικα, και μετά να γίνεται άκαμπτο. Οι οξυμένες του αισθήσεις του αποδυναμώθηκαν, η ουρά που τόση ώρα του πρόσφερε εξαίρετη ισορροπία εξαφανίστηκε. Ακόμη χειρότερα, στο τέλος απέμεινε ακίνητος, νιώθοντας πια τα χέρια του να έχουν μεταφερθεί πίσω από το κεφάλι του, δίχως καμία ένδειξη ότι θα μπορούσαν να μετακινηθούν ποτέ ξανά. Το μόνο θετικό στην όλη κατάσταση ήταν ότι ένιωσε το μόριό του να διογκώνεται υπερβολικά.

Μόλις είχε μεταμορφωθεί σε κάδρο. Ασυναίσθητα μάλιστα, είχε καθορίσει ακόμη περισσότερο τη μεταμόρφωσή του, αφού είχε χωθεί και μέσα στο τέλειο κορμί της ζωγραφιάς. Και πλέον το μόνο που μπορούσε να κουνήσει ήταν τα μάτια του. Αλλά, αλήθεια, γιατί να θέλει να κάνει κάτι τέτοιο;

Κάτω ακριβώς από το κάδρο και ακριβώς εκεί που εστίαζε ούτως ή άλλως ο άντρας του πορτραίτου, ήταν το κρεβάτι της Σολένια. Και ο Νέμενορ, με περίσσεια χαρά, ανακάλυψε ότι η απατεώνισσα ξάπλωνε εκεί. Και ήταν όντως πανέμορφη, ίσως πέρα από κάθε προσδοκία. Αλλά το πραγματικά υπέροχο ήταν ότι ήταν ολόγυμνη. Αλλά… όχι. Το πραγματικά υπέροχο ήταν ότι τελικά, παρά τη φασαρία, κοιμόταν ακόμη. Ξεσκέπαστη. Σε μια στάση δαιμονισμένα προκλητική. Ανάσκελα, με τα πόδια μισάνοιχτα και τα χέρια μακριά από το κορμί έτσι ώστε να μη κρύβει τίποτα από την υπέροχη ανατομία της.

Ο Νέμενορ ένιωσε –επιτέλους– και πάλι ευλογημένος με τις δυνάμεις του. Τι προοπτικές του έδιναν! Πώς αλλιώς άραγε θα μπορούσε να πάρει στην αγκαλιά του μια τέτοια γυναίκα; Γιατί ήταν βέβαιο ότι θα την έπαιρνε, και μάλιστα πολύ σύντομα. Κάποια από τις επόμενες μέρες. Μόλις θα συνέρχονταν από τη νοητική καταπόνηση που θα του επέφερε το σύνολο των ξορκιών που θα έκανε. Η Σολένια εξάλλου δε θα πήγαινε πουθενά. Για να το διασφαλίσει αυτό ο Νέμενορ όταν θα επανερχόταν στην κλασική του μορφή, χρειαζόταν απλώς να ξεστομίσει οκτώ επιπλέον λέξεις. Το πιο τυπικό ξόρκι παράλυσης. Σίγα το πράγμα, σιγά την επιπλέον ταλαιπωρία. Και μόνο που μετά θα τον περίμενε ένα τέτοιο δώρο, άξιζε τον κόπο. Και απόδειξη σε αυτό ήταν ότι ξαφνικά ένιωθε απαίσια που τα χέρια του ήταν ακινητοποιημένα πίσω του. Ακόμη και σαν πορτραίτο ήθελε να τα μετακινήσει· να αγγίξει τον ανδρισμό του, να απολαύσει τη στιγμή.

Αφού απέμεινε για λίγο ακόμη –ή και για πολύ– με το βλέμμα του καρφωμένο στο αλάνθαστο ανατομικά θηλυκό κορμί, αποφάσισε να διερευνήσει λίγο και τον υπόλοιπο χώρο, να δει αν η Σολένια ήταν όντως μάγισσα του πρώτου κύκλου.

Το ακίνητο κεφάλι του πορτραίτου τού περιόριζε κάπως το συνολικό οπτικό του πεδίο, αλλά ακόμη και βλέποντας τη μισή καλύβα υπέθεσε ότι, τελικά, είχε όντως να κάνει με απατεώνισσα –με μια πανέμορφη απατεώνισσα για να είναι ακριβοδίκαιος. Στήριξε την άποψή του κυρίως στο ότι δεν εντόπισε πουθενά συσσωρευμένα φυτά και ζωύφια. Η παρασκευή φίλτρων, κυρίως δηλητηρίων παρά ελιξιρίων, ήταν το κλασικότερο δείγμα αρχάριου μάγου· και όπου δεν υπήρχαν καν αυτά δεν υπήρχε σίγουρα και μάγος. Το μόνο που του αφαιρούσε τη βεβαιότητα από την εκτίμησή του ήταν ότι στην απέναντι γωνία της καλύβας έβλεπε ένα τραπέζι, και είχε την εντύπωση ότι επάνω του υπήρχε ανοιγμένο ένα ογκωδέστατο βιβλίο, σαν εκείνα που κατέχουν μόνο μάγοι –και μάλιστα σαφώς πιο προχωρημένων κύκλων. Δεν ήταν όμως σίγουρος, επειδή επί της ουσίας το εν λόγω πλάνο ήταν οριακά εκτός του οπτικού πεδίου.

Ξαφνικά, έστρεψε ξανά το βλέμμα του στο κορμί της Σολένια. Απότομα. Και όχι για να το απολαύσει και πάλι. Ο λόγος ήταν ότι, επιτέλους, σκέφτηκε να διερευνήσει το προφανές, αυτό που ενδεχομένως του διέφυγε επειδή η διαύγειά του είχε αρχίσει να εξασθενεί μετά από τα τρία πρώτα ξόρκια:

Τόσο ως Αγαθός Γίγαντας όσο και ως γάτα, είχε κάνει υπερβολική φασαρία. Γιατί η Σολένια εξακολουθούσε να κοιμάται ανενόχλητη;

Σύντομα ανακάλυψε ότι η απάντηση που γύρευε ήταν πραγματικά μπροστά στα μάτια του. Δίπλα από το δεξί χέρι της Σολένια υπήρχε πεσμένο ένα μεταλλικό κύπελλο. Από μέσα του είχε κυλήσει μια σταγόνα ενός παχύρευστου σκούρου υγρού και είχε λερώσει το στρωσίδι. Και ο Νέμενορ βλέποντας τον λεκέ τα κατάλαβε όλα μονομιάς. Η θεσπέσια γυναίκα είχε πιει το υπόλοιπο περιεχόμενο του κυπέλλου. Το οποίο σίγουρα δεν ήταν δηλητήριο, αφού όσο προηγουμένως θαύμαζε την υπέροχη επίπεδη κοιλιά της, είχε διαπιστώσει ότι ανεβοκατέβαινε στον ρυθμό της ανάσας της. Άρα ήταν σίγουρα ελιξίριο –ή έστω κάποιο είδος καταπραϋντικού ναρκωτικού που θα της πρόσφερε επιπλέον διαύγεια όταν θα συνέρχονταν.

Το θέμα ήταν ότι αφού καταπιάνονταν με τέτοια, ήταν όντως μάγισσα· ενδεχομένως και ελαφρώς πιο προχωρημένου επιπέδου.

Ο Νέμενορ δεν προβληματίστηκε καθόλου από αυτή την αποκάλυψη. Το κάθε άλλο. Το τέταρτο ξόρκι του, το τόσο περίπλοκο και βγαλμένο από τους πάπυρους του έβδομου κύκλου της μαγείας, το είχε αποστηθίσει μόνο για την εκδοχή που απέναντι του θα έβρισκε κάποιον μάγο.

Και να που τελικά θα είχε την ευκαιρία να το δοκιμάσει και αυτό…

 

4.Ξόρκια του έβδομου κύκλου.

Τριάντα λέξεις τριάντα γραμμάτων χωρίς ούτε ένα φωνήεν. Ένιωσε το μυαλό του να παίρνει φωτιά…

Την απαίσια αίσθηση της σμίκρυνσης την ένιωσε και προηγουμένως που μεταμορφώθηκε σε γάτα. Τώρα όμως τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά. Μίκρυνε πολύ περισσότερο.

Με το που ολοκληρώθηκε η μεταμόρφωση απέμεινε για μερικές στιγμές ακίνητος για να προσαρμοστεί. Η ουσιαστική έλλειψη άκρων ήταν τρομακτική. Οι μικρές κεραίες τον εκνεύριζαν αφού του έδιναν πληροφορίες από τον περιβάλλοντα χώρο με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο. Το γλοιώδες κορμί του, που έμοιαζε να επιθυμεί από μόνο του να συρθεί, τον αηδίαζε.

Ήταν πλέον κάμπια. Ένα σπάνιο μικροσκοπικό είδος, μήκους μόλις δύο χιλιοστών, που είχε το χάρισμα να κινείται τόσο αθόρυβα που δεν το αντιλαμβάνονταν κανένας, ακόμη και όταν άγγιζε γυμνό δέρμα. Ο μοναδικός κίνδυνος που υπήρχε ήταν να γίνει αντιληπτή οπτικά, κάτι που με στοιχειώδη προσοχή ήταν αδύνατον να συμβεί.

Πόσο μάλιστα στην προκειμένη περίπτωση που η μάγισσα κοιμόταν.

Η επιλογή της εν λόγω κάμπιας μόνο τυχαία δεν ήταν από τους μάγους. Είχε την ιδιότητα να εκκρίνει ένα συγκεκριμένο σπάνιο υγρό στα θύματά της, που ήταν η βάση ενός πανίσχυρου ξορκιού, –του έβδομου κύκλου της μαγείας φυσικά. Μετά, αν ήθελε ο μάγος, το θύμα μπορούσε να γίνει για πάντα σκλάβος του.

Και μόνο που φαντάστηκε κάτι τέτοιο και για τον Αίνελο, ο Νέμενορ χαμογέλασε.

Υπήρχαν και δύο δυσκολίες στο όλο εγχείρημα, αλλά ασήμαντες στην προκειμένη περίπτωση: Η πρώτη ήταν ότι η κάμπια μεγάλωνε αφύσικα γρήγορα· σε δώδεκα ώρες γινόταν τρία εκατοστά, οπότε ήταν εύλογο ότι όσο η ώρα περνούσε μπορούσε να γίνει ευκολότερα αντιληπτή. Η δεύτερη ήταν ότι το υγρό της έπρεπε να εκκριθεί εσωτερικά στο θύμα. Οπουδήποτε. Στο στόμα, στη μύτη, στο αφτί –που ήταν και ο πλέον κλασικός στόχος. Ακόμη και στις σχισμές των νυχιών.

Ο Νέμενορ ξεκίνησε αμέσως. Βρίσκονταν πια στην επιφάνεια του κάδρου και έτσι άφησε το κορμί της κάμπιας να πέσει ελεύθερα για να προσγειωθεί στον αστράγαλο της Σολένια που ήταν ακριβώς από κάτω. Όσο για το πού θα χώνονταν… Και μόνο στην ιδέα, χαμογέλασε. Από μέσα του τουλάχιστον, γιατί οι μύες του στόματος της κάμπιας δεν μπορούσαν να συσπαστούν έτσι που να σχηματίσουν χαμόγελο.

Ξεκίνησε να σέρνεται με άγριο ενθουσιασμό. Παρά τη σχεδόν εξευτελιστική σειρά κινήσεων που διέγραφε το κορμί της κάμπιας για να προχωρήσει, δε στεναχωρήθηκε καθόλου. Άξιζε τον κόπο. Το αιδοίο της μάγισσας φαινόταν υπέροχο ήδη από εκεί που βρισκόταν τώρα, από το γόνατο, ενώ την όλη εικόνα στο μυαλό του την ενίσχυαν και οι ασημένιες αλυσίδες που εκείνη φορούσε. Ήταν τρεις, όλες κοντά στην επίμαχη περιοχή. Μία ψηλά σε κάθε πόδι της, και μία γύρω από τη μέση. Η ύπαρξή τους τον διέγειρε υπερβολικά. Νοητικά τουλάχιστον, αφού σαν κάμπια δεν ένιωθε το παραμικρό.

 Φτάνοντας στην αλυσίδα και σκαρφαλώνοντας επάνω της ενθουσιάστηκε ακόμη περισσότερο. Για μια στιγμή κοντοστάθηκε κιόλας. Ο στόχος του ήταν πια σε απόσταση αναπνοής. Τι απολαύσεις τον περίμεναν!

Έκανε να ξεκινήσει ξανά. Πιο βιαστικά από ποτέ. Ξαφνικά όμως ένιωσε το κορμί της κάμπιας τελείως άκαμπτο. Δεν μπορούσε να κινηθεί χιλιοστό. Κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά. Κάτι…

…Ξαφνικά κατάλαβε. Και αν είχε φωνητικές χορδές, θα ούρλιαζε από τρόμο:

Η αλυσίδα ήταν επαλειμμένη με κάποιο ξόρκι παράλυσης. Και όχι ένα από τα τυπικά. Ήταν σίγουρα από τους ανώτατους κύκλους μαγείας. Γιατί παράλληλα με την παράλυση, ο Νέμενορ έχασε και τις αισθήσεις του…

 

5.Η δακρυσμένη κάμπια.

Όταν κάποτε συνήλθε, διαπίστωσε αμέσως μια σειρά πραγμάτων, το ένα χειρότερο από το άλλο: Είχε φωτίσει για τα καλά. Ήταν ακόμη παράλυτος. Η κάμπια είχε μεγαλώσει τελείως, το συνολικό της μέγεθος ήταν πια τρία εκατοστά. Βρίσκονταν πλέον επάνω στο τραπέζι που έβλεπε οριακά το βράδυ, δίπλα σε έναν πανάρχαιο τόμο του έβδομου κύκλου της μαγείας.

Το τελευταίο ήταν και αυτό που πανικόβαλλε περισσότερο τον Νέμενορ. Ξεκάθαρα, σήμαινε κίνδυνο θάνατο. Προσπάθησε να κάνει αμέσως το πέμπτο ξόρκι για να επιστρέψει στην κλασική του μορφή. Θα ήταν σίγουρα και πάλι παράλυτος, αλλά ίσως να μπορούσε να κάνει κάτι, παρότι το μυαλό του θα ήταν πια τελείως ταλαιπωρημένο.

Προσπάθησε· δεν μπόρεσε να σκεφτεί ούτε λέξη…

Ένιωσε την ψυχή του να δηλητηριάζεται από ανείπωτο τρόμο. Η μάγισσα είχε εκμεταλλευτεί τη σπάνια ευκαιρία που της δόθηκε όταν ο Νέμενορ λιποθύμησε και του μπλόκαρε τη σκέψη. Τώρα την άκουγε κάπου στα δεξιά του, σύντομα θα την έβλεπε και στο οπτικό του πεδίο και…

…Ούρλιαξε. Και επειδή ο ήχος δε βγήκε καθόλου από το στόμα της κάμπιας, όλη ή ένταση της κραυγής εκτονώθηκε στο εσωτερικό του μυαλού του, κοντεύοντας έτσι να τον αποτρελάνει μονομιάς. Αλλά ούτε που το πρόσεξε. Απέναντι του ήταν ο Αίνελος. Τον σημάδευε με τον δείκτη του δεξιού του χεριού και γελούσε. Είχε ήδη καταλάβει, φυσικά, ποια μορφή κρύβονταν πίσω από την κάμπια.

Ο Νέμενορ για μια στιγμή πίστεψε ότι από στιγμή σε στιγμή θα έβλεπε και τη Σολένια να εμφανίζεται, αλλά τελικά αποδείχθηκε ότι η αλήθεια ήταν ακόμη πιο δυσάρεστη…

Ο Αίνελος του την εξήγησε δίχως λόγια. Προφανώς απαξιούσε. Έφερε απλώς ένα μενταγιόν με το όνομά του κοντά στον Νέμενορ και του έδειξε τα γράμματα. Πρώτα οδήγησε τον δείκτη του χεριού του από τα αριστερά προς τα δεξιά και στη συνέχεια αντίστροφα.

Αίνελος. Σολένια. Το ίδιο όνομα, ανάποδα γραμμένο.

Ο Νέμενορ έκλεισε τα μάτια του. Την είχε πατήσει για τα καλά. Παραδέχτηκε πάντως ότι άξιζαν συγχαρητήρια στον εχθρό του. Τόλμησε να κάνει το πιο δύσκολο και επίπονο ξόρκι όλων. Μεταμορφώθηκε σε γυναίκα. Και για να μη χρειάζεται να το επαναλαμβάνει συνέχεια και να καταπονείται, κρατούσε σταθερά τη θηλυκή του μορφή πίνοντας κάποιο ισχυρό φίλτρο, ενδεχομένως κάθε εικοσιτέσσερις ώρες. Επειδή όμως ακόμη και αυτό τον οδηγούσε σε λιποθυμία για κάποια ώρα, είχε βάλει και το ξόρκι παράλυσης στις αλυσίδες του, βέβαιος ότι ο κάθε πιθανός επισκέπτης που θα τον πετύχαινε έτσι θα τις άγγιζε κάποια στιγμή.

Όπως και έγινε.

Ο Αίνελος πήρε στα χέρια του ένα πλατύ φύλλο και έβαλε επάνω του την κάμπια. Και τότε ο Νέμενορ άρχισε να κλαίει, τόσο έντονα, που κατάφερε να κάνει να δακρύσουν μέχρι και τα μάτια της κάμπιας.

Είχε καταλάβει ακριβώς τι τον περίμενε. Και άμεσα. Ο Αίνελος ήταν πάντα άνθρωπος που λειτουργούσε με συνοπτικές διαδικασίες…

 

6.Ο βάτραχος.

Το φύλλο επέπλευσε για λίγο ακίνητο στη λίμνη. Κάποια στιγμή όμως σηκώθηκε ένα αεράκι και το έστειλε προς την ξηρά.

 

Ο βάτραχος δεν έχασε την αναπάντεχη ευκαιρία. Τέντωσε τη μακριά του γλώσσα και, με περίσσεια λαιμαργία, κατάπιε την κάμπια.

Σολένια.doc

Edited October 27, 2015 by GeorgeDamtsios

[Tiessa]

A, ώστε δική σου ήταν η Σολένια!

Λοιπόν, θα σου πω λίγο σύντομα επειδή είμαι είμαι σε μεγάλο τρέξιμο σήμερα και αύριο ότι εμένα μου άρεσε η ιδέα επειδή ήταν έξυπνη.

Είχε διάφορα θεματάκια στην τεχνική εμφάνισης των πληροφοριών, τα οποία μπορώ να σου στείλω είτε σε πμ είτε να τα γράψω εδώ μια από τις επόμενες μέρες, όταν θα έχω λίγο χρόνο να τα συντάξω με την ησυχία μου.

[GeorgeDamtsios]

Βάσω καλησπέρα! 

 

Θα ήταν χαρά μου να λάβω τις επισημάνσεις σου, είτε σε πμ είτε κι εδώ. Το ίδιο μου κάνει, ούτως ή άλλως η ιστορία ανέβηκε ακριβώς για να τα ''ακούσει''!

Το μόνο που θα σου είναι, πραγματικά, με την ησυχία σου!

 

Σε προφταίνω πάντως και σου λέω ότι για την τεχνική εμφάνισης των πληροφοριών, (ή ίσως και τη συνολική τεχνική ανάπτυξη της ιστορίας), δοκίμασα να δώσω ένα πιο ''κινηματογραφίζον'' ύφος από αυτό που ακολουθώ συνήθως, με σκοπό να ζωντανέψω κάπως περισσότερο την περιγραφή. (Γνωρίζοντας πάντοτε εξαρχής ότι δε θα υπάρχει κανένας διάλογος).

Το αποτέλεσμα ομολογουμένως μου κλωτσάει κάπως και εμένα...

 

Σε ευχαριστώ πολύ κ take your time!

[MadnJim]

Εμένα πάντως δεν μου "κλότσησε" καθόλου, αντίθετα τη βρήκα αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία, και μου άρεσε τόσο η εξέλιξή της όσο και η κατάληξή της (ειδικά την κατάληξη την απόλαυσα). Δεν θα άλλαζα το παραμικρό, έχει ωραία και στρωτή γραφή χωρίς εξεζητημένες εκφράσεις που θα ξενίσουν τον μέσο αναγνώστη, είναι απολύτως κατανοητή, έχει σωστές περιγραφές που εμένα τουλάχιστον μου έφτιαχναν πολύ εύκολα τις εικόνες που έπρεπε, δεν μου έλειψαν ούτε στιγμή οι διάλογοι γιατί ήταν δομημένη έτσι που να μην τους χρειάζεται καθόλου, γενικά είναι ωραία και δεν βλέπω γιατί να πρέπει να αλλάξει κάτι για να γίνει καλύτερη αφού είναι ήδη μια χαρά. 

[GeorgeDamtsios]

Εμένα πάντως δεν μου "κλότσησε" καθόλου, αντίθετα τη βρήκα αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία, και μου άρεσε τόσο η εξέλιξή της όσο και η κατάληξή της (ειδικά την κατάληξη την απόλαυσα). Δεν θα άλλαζα το παραμικρό, έχει ωραία και στρωτή γραφή χωρίς εξεζητημένες εκφράσεις που θα ξενίσουν τον μέσο αναγνώστη, είναι απολύτως κατανοητή, έχει σωστές περιγραφές που εμένα τουλάχιστον μου έφτιαχναν πολύ εύκολα τις εικόνες που έπρεπε, δεν μου έλειψαν ούτε στιγμή οι διάλογοι γιατί ήταν δομημένη έτσι που να μην τους χρειάζεται καθόλου, γενικά είναι ωραία και δεν βλέπω γιατί να πρέπει να αλλάξει κάτι για να γίνει καλύτερη αφού είναι ήδη μια χαρά. 

Σπύρο καλησπέρα, χαίρομαι που πέρασες καλά με το διήγημα!

 

Περί του κλοτσήματος που αναφέρω παραπάνω, κολλάει στον αφηγηματικό ρυθμό. Δεν είναι δηλαδή λάθος στο σύνολό του, απλά από μια στιγμή και μετά το ότι περιγράφω μονίμως εγώ τα όσα βλέπει ο ήρωας της ιστορίας, κάπου μου φαίνεται παράξενο επειδή δεν το συνηθίζω.

 

Δηλαδή:

 

“Ο Αίνελος έκανε απότομα περιστροφή επειδή άκουσε κάποιον να τον πλησιάζει από πίσω. Βλέποντας όμως ότι ήταν ο Έντι Τζόουνς, πήρε μια βαθιά ανάσα ανακούφισης.

Ο Έντι περίμενε αυτό ακριβώς: Εκμεταλλεύτηκε το χαλάρωμά του και του κοπάνησε το βάζο στο κεφάλι.” 

 

Όταν είναι όλες οι προτάσεις έτσι, κάπου κλοτσάω! Κάπου με ξενίζει, είναι ίσως το πιο σωστό.

 

Αντιθέτως αν μια ενδιάμεση πρόταση μέσα σε τρεις-τέσσερις άλλες ήταν έτσι:

 

“Ο Αίνελος άκουσε κάποιον να τον πλησιάζει από πίσω και έκανε απότομα περιστροφή. Αμέσως χαμογέλασε:

«Θα με πεθάνεις, Έντι! Γιατί ήρθες έτσι αθόρυβα;»”

Και μετά και πάλι ο Έντι θα του κοπανήσει το κεφάλι με το βάζο!

 

Νομίζω δηλαδή ότι έτσι σπάει η μονοτονία!

 

Κλείνοντας, να πω ότι πρώτη φορά στα χρονικά ο αναγνώστης λέει ότι η ιστορία είναι οκ και αυτός που την έγραψε αναφέρει το αντίθετο! Μάλλον μου χρειάζεται γιατρός.

 

Δε νομίζω να μου ζητήσεις copyrights για τον Έντι Τζόουνς;

[MadnJim]

Μα, αυτό ακριβώς δεν προσπαθούσες να κάνεις με την αφήγηση; Ε, πέτυχε, ή για να είμαι πιο ακριβής, σε μένα λειτούργησε περίφημα. Δεν μου φάνηκε ξύλινη η περιγραφή πουθενά, δεν με κούρασε, μου είπε όλα όσα έπρεπε να μου πει για να μην μου αφήσει απορίες (κάτι που πραγματικά απεχθάνομαι όποτε συμβαίνει), είχε και ενδιαφέρον σαν στόρυ (αν κι αυτό είναι θέμα γούστου), νομίζω πως είναι μια άρτια και ολοκληρωμένη ιστορία. Σαν αναγνώστης λοιπόν έμεινα ευχαριστημένος. Επειδή γράφω κι ο ίδιος, σίγουρα θα μπορούσα να σου βρω ένα σωρό σημεία που εγώ θα τα ήθελα-θα τα έγραφα αλλιώς, αλλά αν δω την ιστορία σου έτσι τότε θα χάσω αυτό που έγραψες εσύ, δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.

 

Μιας και πειραματίζεσαι, εγώ τα λέω ασκήσεις, ξέρεις τι θα είχε ίσως ενδιαφέρον να έκανες; Να γράψεις την ίδια ιστορία, αλλά αυτή τη φορά με διαλόγους, κι ότι αυτό συνεπάγεται στη ροή και το ύφος, διατηρώντας όμως όσο γίνεται το μέγεθός της. Κάτι μου λέει πως θα το βρεις δυσκολάκι.

 

Και, χεχεχε, βρήκα πολύ γουστόζικο το παράδειγμά σου...  

[GeorgeDamtsios]

α) Επειδή γράφω κι ο ίδιος, σίγουρα θα μπορούσα να σου βρω ένα σωρό σημεία που εγώ θα τα ήθελα-θα τα έγραφα αλλιώς, αλλά αν δω την ιστορία σου έτσι τότε θα χάσω αυτό που έγραψες εσύ, δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι εννοώ.

 

β)Μιας και πειραματίζεσαι, εγώ τα λέω ασκήσεις, ξέρεις τι θα είχε ίσως ενδιαφέρον να έκανες; Να γράψεις την ίδια ιστορία, αλλά αυτή τη φορά με διαλόγους, κι ότι αυτό συνεπάγεται στη ροή και το ύφος, διατηρώντας όμως όσο γίνεται το μέγεθός της. Κάτι μου λέει πως θα το βρεις δυσκολάκι.

α). Σε καταλαβαίνω απόλυτα, Σπύρο. Συμβαίνει συχνά!

 

β). Χμμ... Χμμ... Όντως ενδιαφέρουσα προοπτική! Σημειώθηκε ήδη στο γνωστό αρχειάκι που κρατάμε όλοι όσοι γράφουμε... με τα όσα θέλουμε να γράψουμε! (Και πάντοτε με άτακτη σειρά). Αναμφίβολα πάντως, θα είναι δυσκολάκι!

[mariosdimitriadis]

Παρόλο τους πειραματισμους σου στο εν λόγω κείμενο και το γεγονός ότι το sword and sorcery δεν είναι του γούστου μου, μπορώ να πω ότι βρήκα την ιστορία πολύ ενδιαφερουσα. Ο λόγος είναι πολύ στρωτός και ομαλός και η έλλειψη διαλόγων δεν το "χαλάει" απαραιτητα. Ίσα ίσα του δίνει ένα διαφορετικό ύφος που ταιριάζει σε αυτού του είδους τα διηγηματα.

Το στόρι ευχάριστο και η ανατροπή στο τέλος με το ανάποδο "Αινελος" πολύ καλη!

Θα πω και εγώ με την σειρά μου ότι δε κλωτσάει καθόλου. Αν αυτό ήταν το πρώτο σου sword and sorcery τότε σιγουρα εχεις μέλλον στο συγκεκριμένο ειδος!

Edited October 31, 2015 by mariosdimitriadis

[Tiessa]

Λοιπόν, τώρα που βρήκα λίγη ώρα να γράψω με την ησυχία μου:

 

 

 

Αρχικά να επαναλάβω αυτό που είπα και στο πρώτο ποστ: βρήκα έξυπνη την ιδέα κι αυτό μου άρεσε.

Η αντιστροφή του ανόματος ήταν κάτι  που δεν είχα προβλέψει. Και γενικά, ομολογώ ότι δεν είχα προβλέψει καθόλου πού το πήγαινες, παρόλο που είχες αναφέρει ότι ο Αίνελος ήταν μάγος κι εκείνος πολύ υψηλού επιπέδου, οπότε θα ήταν λογικό να το υποψιαστεί κανείς. Το ότι με ξάφνιασες ήταν η κατάλληλη ανατροπή και γι' αυτό πήρε καλό βαθμό στην ιδέα.

 

Όταν αναφέρθηκα σε τεχνικά θέματα, δεν εννοούσα τόσο την έλλειψη διαλόγων. Για να είμαι ειλικρινής, με τον τρόπο που εξελίχθηκε η ιστορία, δεν μου έλλειψαν οι διάλογοι.

Κυρίως αναφερόμουνα σε ζητήματα λογικής και αληθοφάνειας. Ας πούμε, αφού η μεταμόρφωση επηρεάζει τόσο πολύ και το μάγο και το "πρότυπο", γιατί δεν επιλέγει ο Νέμενορ να μεταμορφωθεί από την αρχή σε κάτι πιο βολικό από τον αγαθό γίγαντα που είναι τόσο άβολη η χρήση του σώματός του; Δε λέω, ωραίο εφέ, αλλά δε βλέπω γιατί να το διαλέξει. Θα μπορούσε να είχε μεταμορφωθεί σ' έναν άλλον χωρικό που να πλησίαζε την καλύβα με το πρόσχημα ότι θέλει κάποιο φίλτρο κλπ. Ή αφού γίνεται γάτα, γιατί να μην μεταμορφωθεί από την αρχή σαν γάτα και να πλησιάσει χωρίς καν δικαιολογίες;

Καταλαβαίνω ότι το κάνεις για να δείξεις όλα τα πρακτικά της μεταμόρφωσης, αλλά νομίζω ότι με τόσες πληροφορίες που δίνεις για τον τρόπο που δουλεύει όλο το θέμα, κάνεις την ιστορία κάπως ασύμμετρη. Ξέρω ότι είναι λογικό αφού το θέμα ήταν Χίλια Πρόσωπα να επιμείνεις στις μεταμορφώσεις, αλλά θεωρώ ότι σ' ένα κείμενο αυτού του μεγέθους ίσως να πέφτει πολυ μαζεμένη τόση τεχνική λεπτομέρεια.

Επίσης, ένα σημείο που κάποια στιγμή με παραξένεψε λίγο ήταν για ποιο λόγο να παίρνει τόσες προφυλάξεις ένας μάγος των δυνατοτήτων του τη στιγμή που πίστευε ότι είχε να κάνει με μια απλή κομπογιανίτισσα ή το πολύ πολύ με μια αρχάρια. Τι θα του έκανε αν τον καταλάβαινε; Λογικά θα μπορούσε αυτός να αποκρούσει οποιοδήποτε ξόρκι της.

 

Τέλος, παρόλο που η γλώσσα είναι καλή και δεν έχει σοβαρά λάθη, σε κάποια σημεία μου φάνηκε λίγο πιο επίσημη απ' όσο θα ήθελα ακολουθώντας τις σκέψεις του ήρωα. Για μένα θα κυλούσε καλύτερα αν απέφευγε συνδέσεις με λέξεις 'ο οποίος', 'του οποίου' κλπ. που παραπέμπουν σε δοκίμιο. Μπορεί να ήταν καλύτερα να έκοβες την πρόταση με μια τελεία και να άρχιζες καινούργια αντί να είχες δευτερεύουσα. Ίσως να είναι απλώς θέμα γούστου και άλλος να μην ενοχληθεί απ' αυτό, αλλά εμένα μια-δυο φορές με πέταξε έξω από την περιπέτεια.

 

Το βατράχι στο τέλος ήταν όλα τα λεφτά. Κυρίως επειδή είχε προοικονομηθεί από την ακοή της γάτας.

 

 

 

 

[GeorgeDamtsios]

 

Βάσω σε ευχαριστώ πολύ για τις εύστοχες παρατηρήσεις σου. Τις μελέτησα με προσοχή και εν τάχει σου δίνω μερικές εξηγήσεις για το πώς το σκέφτηκε ο… ποιητής, περισσότερο για το… φιλολογικό του ζητήματος!

(Χμμ, κάτι δεν πάει καλά με την προηγούμενη πρόταση νομίζω!)

 

Το όλο ζήτημα με τις πέντε μεταμορφώσεις, ουσιαστικά έγινε για τον λόγο που επισήμανες κι εσύ, για να πιάσουμε κάπως περισσότερο το γενικό θέμα με τα 1000 πρόσωπα. Οπότε, για να το δικαιολογήσω κάπως, προσπάθησα να παρουσιάσω την καλύβα της μάγισσας σαν ένα μέρος που οι ντόπιοι χωρικοί δε θα πλησίαζαν ποτέ, πόσο δε για να πάρουν ένα φίλτρο:

“Όλα ήταν τόσο προβλέψιμα όσο υποψιάστηκε όταν αντίκρισε τα τρομαγμένα πρόσωπα των χωρικών που του ανέθεσαν την αποστολή”

Αντιθέτως, σκέφτηκα, ένας άντρας σαν τον “γίγαντα” θα πήγαινε χαλαρά εκεί λόγω άγνοιας κινδύνου, ενώ θα ήταν και υπεράνω υποψίας.

 

 

  Όσο για τον λόγο που ο Νέμενορ δεν πήγε εκεί με όλη την ισχύ του για να κατατροπώσει την αρχάρια:

“Το πιθανότερο ήταν πάντως ότι αποφάσισε να το κάνει για να ξεσκουριάσει. Είχε καιρό να καταπιαστεί με τα μαγικά του και…”

Ήθελε λοιπόν να ξεσκουριάσει, να εξασκηθεί. Κάθε φορά που το σχέδιό του πήγαινε να χαλάσει εκείνος απογοητευόταν:

“Η Σολένια θα μπορούσε να έχει κανέναν θηριώδη σκύλο για συντροφιά, ο οποίος θα του χαλούσε τα σχέδια αφού θα τον ανάγκαζε να μεταμορφωθεί ξανά σε άνθρωπο για να προστατευτεί, καταστρέφοντας έτσι την άσκησή του”.

Εκ του αποτελέσματος πάντως, μάλλον όλο αυτό δε φάνηκε όσο προσδοκούσα! J

 

Τέλος, για εκείνα τα “ο οποίος” “τα οποία” κτλ, ξέρεις τι παθαίνω πάντα; Γράφω το κείμενο δίχως τέτοια. Το διορθώνω και τα προσθέτω επειδή μου φαίνεται ότι το παρακάνω με τις τελείες. Την τρίτη φορά μου φαίνεται ότι τελικά το βαραίνουν το κείμενο και τα αφαιρώ ξανά. Την τέταρτη ότι λείπουν!

 

Αυτά λοιπόν, να σε ευχαριστήσω για μια ακόμη φορά για τις καίριες παρατηρήσεις σου, καθώς και για τον (πολύτιμο) χρόνο που διέθεσες!

Edited November 2, 2015 by GeorgeDamtsios

[Solonor]

Θα αρχίσω από το ξεκίνημα. Δεν είναι βόμβα, ούτε τραβάει τον αναγνώστη από τα μαλλιά. Δουλεύει όμως, διότι σύντομα αρχίζεις να δίνεις λόγους για να συνεχίσει ο άλλος να διαβάζει. Ναι, ίσως θα μπορούσε κι ίσως θα ταίριαζε μια πρόταση γροθιά. Αλλά δεν είναι απαραίτητη κι έτσι το ξεκίνημά σου είναι διακριτικό και συμπαθέστατο.

Στη γραφή τώρα. Λείπουν οι κορυφώσεις, οι έντονες στιγμές, τα διαμαντάκια. Κάποιες στιγμές θα μπορούσαν να γραφτούν λίγο πιο οικονομικά, άλλες λίγο καλύτερα, κάποια κλισέ (ανείπωτος τρόμος) και αρκετοί αγγλισμοί θα έπρεπε να πεταχτούν. Επίσης όσο περνάει η ώρα η πρόζα είναι λίγο πιο απρόσεκτη που σημαίνει πως στη διόρθωση είτε είδες το μισό περισσότερες φορές είτε κουραζόσουν.

Θα σταθώ στους αγγλισμούς και στις περιγραφές. Για το πρώτο υπάρχει μόνο μια γιατρειά: Έλληνες συγγραφείς. Δοκίμασε το «Πριγκηπέσσα Ιζαμπώ» του Τερζάκη.

Για το δεύτερο ένας καλός μπούσουλας είναι να πιάνεις μόνο μια-δυο λεπτομέρειες και να αφήνεις τα υπόλοιπα στον αναγνώστη. Πάντως δεν μπορείς να τις αποφεύγεις, ειδικά σε ένα κείμενο σαν κι αυτό. Είναι σαν να τις φοβάσαι.

Αλλά πέρα από αυτά, πρέπει να πω ότι η γραφή είναι μια χαρά. Είναι ξεκούραστη, δεν ενοχλεί σχεδόν πουθενά. Θα μπορούσα να διαβάσω ολόκληρο βιβλίο έτσι. Νομίζω πως είναι ατού να ξέρεις την πρόζα σου και να μην την τραβάς από τα μαλλιά. Ναι, ήθελε μερικά χέρια διορθώσεις πριν το στείλεις σε διαγωνισμό. Αλλά λειτουργεί.

Πάμε στον κόσμο. Δεν έχει κάτι πρωτότυπο αλλά φαίνεται πως έχεις σκεφτεί δυο-τρία πραγματάκια αν και ξοδεύεις πολύ χρόνο σ’ αυτά. Το σύστημα που περιγράφεις είναι απλό και γνώριμο, δεν χρειάζεται τόση ανάλυση. Επίσης έχει μερικές στιγμές που μου φάνηκαν ελαφρώς ασυνεπείς (η ζωγραφιά με την πούτσα) αλλά και πάλι συνολικά δουλεύει.

Το δυνατότερο σημείο του διηγήματος είναι η δομή του. Αρχή, μέση και ένα πολύ όμορφο τέλος. Ο ρυθμός είναι καλός, η πληροφορία επίσης. Οι προοικονομίες είναι όλες εκεί, έξυπνα ενταγμένες.

Συνολικά το διήγημα μου άρεσε. Ήταν ολοκληρωμένο και ειλικρινά, οι αδυναμίες του είναι μικρές και ασήμαντες. Ο λόγος που αφιέρωσα τόσο χρόνο σ’ αυτές είναι επειδή θεωρώ πως διορθώνονται εύκολα. Μπράβο, λοιπόν!

Α, ναι. Ήθελα να σου γράψω ότι ένα ορθάνοιχτο μουνί δεν είναι το καλύτερο προκλητικό θέαμα, αν και νομίζω πως κατάλαβα γιατί το έβαλες έτσι. Και καλά έκανες τελικά διότι θα αποπροσανατόλιζες αν το έκρυβες: το να αναρωτιέται ο αναγνώστης αν η τύπισσα είναι τραβέλι ή όχι δεν θα ήταν πολύ καλό για το τέλος σου.

Edited November 3, 2015 by Solonor

[GeorgeDamtsios]

Αντώνη καλησπέρα και σε ευχαριστώ πολύ για τις παρατηρήσεις σου. Όλες ήταν καίριες καθώς και απολύτως τεκμηριωμένες! Να είσαι σίγουρος ότι θα πέσει μελέτη επάνω τους!     

 

Όσο για το τελευταίο που λες, θεωρώ ότι για έναν ''νεαρό'' 188 χρονών, πρέπει να είναι σούπερ ντούπερ προκλητικό!!! 

Αστειεύομαι, φυσικά!!!