elgalla Posted December 1, 2015 Share Posted December 1, 2015 Όνομα Συγγραφέα: Αταλάντη ΕυριπίδουΕίδος ποιήματος: για μια φορά έχω περιγραφή, dark fantasyΑριθμός Στίχων: 39Σχόλια: Αυτό εδώ είναι μια σεστίνα (από καιρό ήθελα να γράψω). Πρακτικά, διαλέγεις έξι λέξεις που επαναλαμβάνονται βάσει αλγορίθμου, με διαφορετική σειρά, σε κάθε στροφή. Not shitting you, υπάρχει αλγόριθμος γι' αυτό το πράγμα. Το έγραψα με βάση τις λέξεις που έδωσα για το τελευταίο παιχνίδι Επταλογίας του Ποιητή. Όταν νυχτώνει ντύνεσαι την ασημένια μάσκα που ‘χει στο μέτωπο φεγγάρι πορφυρό. Γυρνάς σαν σκιά στα καλντερίμια και χορεύεις κι όπου σταθείς ραγίζουν οι καθρέφτες. Φτάνεις στον πύργο μα είν’ η πόρτα του κλειστή κι όσο κι αν θες δεν ξεκλειδώνει με λυγμούς. Μωρό παιδί, βύζαξες αίμα και λυγμούς στης λύκαινας τον κόρφο – και τη μάσκα στη χάρισαν νεράιδες σε κλειστό κουτί ντυμένο με μετάξια πορφυρά. Γυάλιζε κι ανακλούσε σαν καθρέφτης για να μπορείς με τους ανθρώπους να χορεύεις. Το μόνο που ‘θελες ήτανε να χορεύεις γι’ αυτό τα βράδια κλαις έξω απ’ την πόρτα με λυγμούς. Κοιτάζεις τη μορφή σου στους καθρέφτες τους διαλυμένους, μα υπάρχει μόνο η μάσκα κι οι χαρακιές στα χέρια σου που φέγγουν πορφυρές. Ζητάς να μπεις, αλλά για σένα είναι κλειστά. Χτυπάς – στο κάστρο η πύλη μένει αιώνια κλειστή. Ξυπόλυτα τα πόδια σου στη μουσική χορεύουν κι απ’ τις πληγές τους ρέει το αίμα πορφυρό. Παλεύεις, μα δεν το μπορείς να πνίξεις τον λυγμό που αθέλητα στα χείλη σου ανεβαίνει. Κι η μάσκα κενή χάσκει, της ανθρωπιάς καθρέφτης. Κρύβει μονάχα, ποτέ δεν φανερώνει. Όλοι οι καθρέφτες αυτό δεν κάνουν άλλωστε; Η ψυχή σου κλειστή, αμπαρωμένη πίσω από τη μάσκα. Ξέρεις, μέσα στον πύργο άνθρωποι χορεύουν. Και θες να γίνεις σαν κι αυτούς μα όλοι του κόσμου οι λυγμοί δεν φτάνουν. Τι κι αν βάφουν το χώμα πορφυρό; Το εκκρεμές σημαίνει την πείνα σου για σάρκα πορφυρή. Βγάζεις το προσωπείο, το γυρνάς, και σ’ αντικρίζεις στον καθρέφτη – το τέρας μέσα σου αδιαφορεί για τους λυγμούς. Δεν θες να δεις, κρατάς τα μάτια σου κλειστά. Ο λύκος πηδά εκεί που οι άνθρωποι χορεύουν κι όλοι τον επαινούν για την ωραία του μάσκα. Έχει τα μάτια πορφυρά και τα σαγόνια όχι κλειστά, καθρέφτες μακελεύονται μπροστά τους σαν χορεύει. Σου φεύγει ένας λυγμός – και, νόμιζες, χρειαζόσουνα τη μάσκα! 7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rat Posted December 2, 2015 Share Posted December 2, 2015 Μου αρεσε Δηλαδη παει 1,2,3,4,5,6 και μετα γινεται 6,1,5,2,4,3 και συνεχιζεται...? 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morfeas Posted December 3, 2015 Share Posted December 3, 2015 Σ' αρέσει να δυσκολεύεις τη ζωή σου, ε; Όχι μόνο δύσκολη φόρμα, αλλά και με συγκεκριμένες λέξεις από άλλο παιχνίδι στο κείμενο (που ευτυχώς δεν ήταν τελείως αταίριαστες) + να βγάζει και κάποιο νόημα ως ιστορία. Γενικά είναι όμορφο. Και νομίζω ότι σε σύγκριση με άλλα ποιήματά σου κατάλαβα (μάλλον, θα κρίνεις παρακάτω ) περισσότερα στο πρώτο επίπεδο του ποιήματος (της ιστορίας, ας πούμε). Το μόνο "πρόβλημα" για μένα, είναι ότι χρειάστηκε να το διαβάσω και 2η φορά, γιατί την πρώτη παρατηρούσα τη μορφή κι απλώς περίμενα να δω πώς θα χρησιμοποιήσεις τις λέξεις, παρά να παρακολουθήσω την "υπόθεση". Ετυμηγορία της πρώτης ανάγνωσης: κάποιες φορές είναι πολύ πετυχημένοι οι στίχοι, κι άλλες λίγο πιο πιεσμένοι (π.χ. Τι κι αν βάφουν το χώμα πορφυρό; Τα δάκρυά του είναι κόκκινα; Είναι βρικόλακας τελικά, ή λυκάνθρωπος; Γιατί το 2ο είχα καταλάβει.) Γενικά πάντως ήταν ωραίο, και σαν πείραμα πετυχημένο (όπως και το προηγούμενό σου σε περιοριστική φόρμα). 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted December 3, 2015 Share Posted December 3, 2015 Εγώ νομίζω πως μιλάει -αλληγορικά- για λύκο κι όχι για λυκάνθρωπο, που χάρη στη μάσκα των νεράιδων μπορούσε να πάρει ανθρώπινη μορφή, κι έτσι θέλησε να ζήσει ανάμεσα στους ανθρώπους. Μόνο που ο λύκος υπήρχε πάντα πίσω από τη μάσκα, το ένιωθε σαν να έβλεπε την αληθινή του υπόσταση σε καθρέφτη, και ζητούσε αυτά που του υπαγόρευαν τα ένστικτά του. Στο τέλος υπερισχύει ο λύκος, και καταλήγει με την συνειδητοποίηση ότι δεν φτάνει μόνο η μορφή αλλά χρειάζονται πολύ περισσότερα για να είναι κανείς στ' αλήθεια άνθρωπος. Δεν ξέρω αν αυτό είχες κατά νου όταν το έγραφες Αταλάντη, αν το κατάλαβα σωστά, όμως αυτό που τελικά κατάλαβα μου άρεσε πάρα πολύ. Πράγματι, δεν φτάνει μόνο να μοιάζουμε με άνθρωπο για να είμαστε στ' αλήθεια άνθρωποι, χρειάζεται και κάτι παραπάνω. Δεν θα μπω στον κόπο να σχολιάσω το πόσο καλό ήταν, εννοείται, για δικό σου έργο μιλάμε. Θα ήθελα να εξηγήσεις λίγο τον αλγόριθμο -τι εννοείς δηλαδή- που χρησιμοποίησες μήπως και μπορέσω να το κατανοήσω λίγο καλύτερα, για να μαθαίνω και κάτι. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted December 3, 2015 Author Share Posted December 3, 2015 Προς όλους, ακολουθεί ο αλγόριθμος της σεστίνας: Δύσκολη φόρμα, γενικά, μου την έβγαλε την πίστη λίγο αλλά ναι, μ' αρέσει να δυσκολεύω τον εαυτό μου, ισχύει. Μορφέα έχεις δίκιο, κάποιοι στίχοι είναι κάπως αμήχανοι. Σπύρο έπεσες μέσα, αυτό είχα στο μυαλό μου. Ευχαριστώ όλους για την ανάγνωση και τα σχόλια Πάρτε και την ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ μου sestina για δωράκι: Vampire Sestina I wait here at the boundaries of dream,all shadow-wrapped. The dark air tastes of night,so cold and crisp, and I wait for my love.The moon has bleached the colour from her stone.She'll come, and then we'll stalk this pretty worldalive to darkness and the tang of blood. It is a lonely game, the quest for blood,but still, a body's got the right to dreamand I'd not give it up for all the world.The moon has leeched the darkness from the night.I stand in shadows, staring at her stone:Undead, my lover . . . O, undead my love? I dreamt you while I slept today and lovemeant more to me than life -- meant more than blood.The sunlight sought me, deep beneath my stone,more dead than any corpse but still a-dreamuntil I woke as vapour into nightand sunset forced me out into the world. For many centuries I've walked the worlddispensing something that resembled love --a stolen kiss, then back into the nightcontented by the life and by the blood.And come the morning I was just a dream,cold body chilling underneath a stone. I said I would not hurt you. Am I stoneto leave you prey to time and to the world?I offered you a truth beyond your dreamswhile all you had to offer was your love.I told you not to worry and that bloodtastes sweeter on the wing and late at night. Sometimes my lovers rise to walk the night . . .Sometimes they lie, cold corpse beneath a stone,and never know the joys of bed and blood,of walking through the shadows of the world;instead they rot to maggots. O my lovethey whispered you had risen, in my dream. I've waited by your stone for half the nightbut you won't leave your dream to hunt for blood.Good night, my love. I offered you the world. _Neil Gaiman 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted December 5, 2015 Share Posted December 5, 2015 (edited) Αν και μάλλον το διάβασα πρώτη το σχολιάζω τελευταία. Το ποίημα μου άρεσε, σαν θεματολογία, σαν εικόνα, σαν επιλογή του μύθου του λυκανθρώπου. Όσον αφορά τη σεστίνα μονάχα μπράβο μπορώ να σου πω που το αποφάσισες και στρώθηκες να το κάνεις. Σοβαρά δηλαδή. Ομοιοκαταληξία δεν έχει μεν αλλά το ποίημα κατατρύχεται από μία υφέρπουσα μουσικότητα (που είναι ο αλγόριθμος του μέτρου της σεστίνας.) Είναι στοιχειωτικό με τον τρόπο του. Λοιπόν εμείς πρέπει να παίξουμε ένα προσωπικό ποιητικό. Οπωσδήποτε. Να βάλουμε κάποιον να μας βρει λέξεις και θέμα -όποτε έχεις όρεξη. ΟΚ η σεστίνα που ανέβασεις του Gaiman λέει τρελά. Edited December 5, 2015 by Ιρμάντα 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.