Noctus - Λένα Κικίδου

[Naroualis]

Noctus, ανάμεσα σε δύο κόσμους

Λένα Κικίδου 

Σελίδες 496

Συμπαντικές Διαδρομές, 2014

ISBN13 9786185002473

 

 

 

 

 

Από το Goodreads:

 

 

Ο προφάιλερ, Μαξ Μακίν, αναλαμβάνει την πρώτη του αποστολή πεδίου: να μετάγει μια μάρτυρα για ανάκριση στα κεντρικά της Ιντερπόλ. Εύκολη υπόθεση; Όχι και τόσο. Όταν τη συναντάει έρχεται αντιμέτωπος με μια αλήθεια ασύλληπτη για το ανθρώπινο μυαλό του, που θα τον κλονίσει ψυχικά και νοητικά.

Η Νοξ τον τρομάζει, τον απειλεί, μα στο τέλος τον ακολουθεί σε μια διαδικασία, που γνωρίζει εξαρχής πως είναι η κορυφή ενός παγόβουνου διαφθοράς και ασυδοσίας. Πως θα τους φέρει αντιμέτωπους με μυστικά και συγκυρίες που θα τους αναγκάσουν να παλέψουν για τη ζωή τους ενάντια σε πληρωμένους εντεταλμένους, Ερημίτες, αλλά και Απόκληρους από τα οργανωμένα στρατεύματα των αυτοεξόριστων Δαιμόνων και Αγγέλων - υπό την ηγεσία του Μπλάκι, του κακοποιού που αποτελεί το μήλο της Έριδος για τους υψηλά ιστάμενους της Υπηρεσίας.

Σε έναν αλλόχρονο Παράδεισο, μια βοηθός σιδερά διεκδικεί τη θέση Αξιωματούχου στα αγγελικά Τάγματα. Με πείσμα και τη βοήθεια του Αγίου-εκπαιδευτή της, μέσα από δοκιμασίες και σκληρή εκπαίδευση θα διοικήσει το Τάγμα της Νύχτας. Θα γίνει ο Θεριστής που οι αντίπαλοι της μισούν και θαυμάζουν μέχρι τη μέρα της Μεγάλης Καταστροφής, όταν ο εχθρός που φώλιαζε στο στρατόπεδό της θα την προδώσει.

Η Καθαίρεσή της θα τη μετατρέψει σε εξόριστη Έκπτωτη Άγγελο με κατεσταλμένες υπερφυσικές δυνάμεις, υποχρεωμένη να κρύβεται και να πολεμάει για την επιβίωσή της στον θνητό κόσμο, όπου οι δαίμονές της την καταδιώκουν. 

 

 

--------------

 

Τι μου έμεινε από τις παραλίγο 500 σελίδες του βιβλίου:

 

α) 500 σελίδες γεμάτες από φράσεις τύπου υποκείμενο-ρήμα-αντικείμενο. Σαν αφηγηματικό εύρημα η κοφτή αφήγηση είναι εξαιρετική, δίνει την αίσθηση της ταχύτητας, της εγρήγορσης και κάνει την ατμόσφαιρα πιο δραματική. Σε τέτοια μεγέθη, όμως, είναι κουραστικότερη κι από κακή επιμέλεια. Δε μπορούσα να διαβάσω περισσότερες από 10 σελίδες τη φορά, πράγμα που έκανε την ανάγνωση ακόμα πιο κουραστική, σα βάρος. Σαν υποχρέωση.

 

β) Τα φλας-μπακ δεν ήταν άσχημα κι είχαν σαφή θέση στην πλοκή και την ιδέα. Αλλά ήταν υπερβολικά μπερδεμένα για μένα.

 

γ) Ως ένα σημείο, οι τύποι στο γραφεία ήταν μέσα στο κεφάλι μου ένας άνθρωπος. Ποιος ήταν ο καλός και ποιος ο κακός, και γιατί μιλάνε όλοι σαν τσιχλίμαγκες δεν το κατάλαβα. Ήταν κι αυτό κάπως υπερβολικό, για τα γούστα μου πάντα.

 

δ) Πολύ αίμα. Για την ακρίβεια, οι πρωταγωνιστές τραυματίζονται βαριά για ψύλλου πήδημα κι ύστερα μπορούν και οδηγούν για 40 χλμ, ξερωγω, με τα σπλάχνα εκτός κοιλιακής χώρας. Η φύση κάποιων από αυτούς δεν με κάλυψε για να πω, οκέι, υπάρχει λόγος που γίνεται αυτό, δικαιολογείται.

 

ε) Ο λόγος είναι βαρυφορτωμένος με παρομοιώσεις και μεταφορές, πολλές από αυτές πετυχημένες, αλλά χρειαζόταν ένα μέτρο.

 

στ) Προσωπικό γούστο επίσης, αλλά δε μου αρέσει να μπλέκονται ελληνικά με αγγλικά γράμματα. Θα προτιμούσα να έγραφε Νόκτους παρά Noctus. Επιλογή στη συγγραφέως, το σέβομαι. Αλλά δε μου άρεσε.

 

Αυτά τα ολίγα δύσκολα να ειπωθούν. Στα θετικά:

 

α) Ξέρει τι λέει και ξέρει πώς θέλει να το πει.

 

β) δε φοβάται να λερώσει τους ήρωές της

 

γ) Η δράση είναι σχεδόν ασταμάτητη

 

δ) θεωρώ ότι ως ένα σημείο όλα τα ερωτήματα λύνονται ως το τέλος.

 

Αυτά τα ολίγα. Σίγουρα θα διαβάσω το επόμενο βιβλίο της, αλλά δεν κατάφερα να ενθουσιαστώ με αυτό.