Ιρμάντα Posted February 1, 2016 Share Posted February 1, 2016 Με μια μικρή (λέμε τώρα) καθυστέρηση, το δικό μου κείμενο για την εκδήλωση του Λάβκραφτ ΕΔΩ. Και το είχες διαβάσει και πολύ ωραία... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted February 8, 2016 Share Posted February 8, 2016 (edited) Η σκιά πέρα από το χρόνο Το 2014 ήρθα ουσιαστικά πρώτη φορά σε επαφή με το έργο του Λάκβραφτ, αρχικά με το καταπληκτικό "Η περίπτωση του Τσαρλς Ντέξτερ Γουόρντ" και στην συνέχεια με το απαιτητικό αλλά σίγουρα μαγευτικό "Στα βουνά της τρέλας". Πέρυσι διάβασα και την ανθολογία των εκδόσεων Jemma Press με τον τίτλο "Σκιές πάνω από το Ίννσμουθ", που με την σειρά της μου έκανε πάρα πολύ καλή εντύπωση. Τώρα, όσον αφορά την νουβέλα που μόλις τελείωσα, οφείλω να παραδεχτώ ότι με κούρασε λιγάκι σε κάποια σημεία και, ας πούμε, δεν μου φάνηκε το ίδιο ψυχαγωγική με τις υπόλοιπες ιστορίες του Λάβκραφτ. Όχι ότι δεν μου άρεσε ή ότι δεν είχε ψωμί η υπόθεση. Αλίμονο, η ιδέα μου φάνηκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και ιντριγκαδόρικη και οι περισσότερες περιγραφές κατάφεραν να δημιουργήσουν κάποιες μοναδικές εικόνες. Απλά, δεν ξέρω, μου φάνηκε ότι είχε αρκετό μπλα μπλα και μπόλικες πομπώδεις εκφράσεις για το μέγεθος της ιστορίας. Και δεν ένιωσα ιδιαίτερες ανατριχίλες όπως στις προηγούμενες φορές. Ίσως να φταίει που δεν είχα και την κατάλληλη διάθεση, ποιος ξέρει. Πάντως οφείλω να παραδεχτώ ότι πέρασα "καλά", απόλαυσα ιδέες, ατμόσφαιρα και εικόνες. Απλά σαν ιστορία θέλει υπομονή και την κατάλληλη διάθεση εκ μέρους του αναγνώστη. Πιστεύω ότι αξίζει και μια και δυο αναγνώσεις (όπως κάθε ιστορία του συγγραφέα, φυσικά). 7.5/10 Edited February 8, 2016 by BladeRunner 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blacksword Posted March 11, 2016 Share Posted March 11, 2016 Διάβασα τη συλλογή The Haunter of the Dark από την Wordsworth που περιέχει τις ιστορίες: The Haunter of the Dark Polaris The Doom That Came to Sarnath The Statement of Randolph Carter The Cats of Ulthar Celephaïs The Other Gods Herbert West – Reanimator The Unnamable The Shunned House The Horror at Red Hook Pickman’s Model The Silver Key The Strange High House in the Mist The Dream-Quest of Unknown Kadath The Colour Out of Space The History of the Necronomicon Fungi from Yuggoth The Shadow Over Innsmouth The Dreams in the Witch House The Thing on the Doorstep The Shadow out of Time Supernatural Horror in Literature Είναι η πρώτη μου επαφή με τις ιστορίες του Lovecraft αλλά όχι η πρώτη μου στην μυθολογία του Κθούλου και πρέπει να πω ότι οι ιστορίες της συλλογής αυτής με άφησαν με πολύ ανάμικτα συναισθήματα. Αυτό φυσικά όχι γιατί τις βρήκα κακές, απλά ο τόμος αυτός επικεντρώνεται πιο πολύ στις «ονειρικές» ιστορίες του Lovecraft που, προσωπικά, οι περισσότερες, δυστυχώς, δεν με εντυπωσίασαν όσο θα ήθελα. Όμως έστω και για τις ιδέες του πιστεύω ότι αξίζουν σίγουρα να διαβαστούν. Από την συλλογή αυτή μου άρεσαν ιδιαίτερα οι ιστορίες “The Thing on the Doorstep”, “The Shadow out of Time”, “The Colour Out of Space”, “The Statement of Randolph Carter” και το “The Haunter of the Dark”. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Glokta Posted April 15, 2016 Share Posted April 15, 2016 Ως Φάν της 9ης Τέχνης τα βιβλία με δυσκόλευαν στο να κρατιέμαι μέσα σε αυτά, μέχρι που από απορία για το τι είναι πια αυτοί οι Old Gods, και τι πάει να πει ftagn, έμαθα για το Chtulhu Mythos ή αλλιώς Lovecraft Mythos. Στα χέρια μου έπεσα πρώτα το Dagon. Έρωτας με την πρώτη ματιά. Απο την πρώτη παράγραφο. Και σε ένα καλοκαίρι διάβασα πάνω από 800 σελίδες γραμμένες από τον Lovecraft. Απίστευτο για μένα. Δεν ξέρω για πιο "unnameable" λόγο κόλλησα τόσο αλλά κόλλησα. Και αυτό με έκανα να δώσω στην λογοτεχνία, σαν τέχνη, μια ευκαιρία ακόμη να με κερδίσει. Και με κέρδισε. Αρκετά όμως με το απέραντο εγώ μου, το τόπικ αφορά τον Lovecraft! Αγαπημένα διηγήματα του είναι πολλά. Dagon, The Call of Cthulhu, The Dunwich Horror, οτιδήποτε έχει μέσα τον Carter το αγαπώ. Αλλά αυτό που πραγματικά με "κούνησε" βαθιά ήταν το "The music Of Erich Zann". Το Build-up και η τελική σκηνή με είχαν απορροφήσει πλήρως, με αποτέλεσμα να πιστεύω πως βρίσκομαι και εγώ μπροστά σε εκείνο το παράθυρο. 7 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted June 21, 2016 Share Posted June 21, 2016 (edited) Ύστερα από έξι χρόνια ξαναδιάβασα το ''Χ. Φ. Λάβκραφτ: Ταξίδι στη Μοναξιά του Χρόνου'' του Παντελή Γιαννουλάκη. Ήθελα να περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά έτσι ώστε να το ξεχάσω και να το απολαύσω όσο το δυνατόν περισσότερο. Στο βαθμό δηλαδή που δύναται να ξεχαστεί η μεθυστική αυτή εμπειρία. Λοιπόν, δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Και ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις, θα ξεκινήσω από την αρχή Ο Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου 1890 και είχε την τύχη να έχει αυτό που εύχονται πολλά παιδιά όταν μεγαλώνουν και αποκτούν την αίσθηση του χρήματος. Εύπορη οικογένεια. Ο παππούς από την πλευρά της μητέρας του, Γουίπλ Φίλιπς, ήταν πετυχημένος επιχειρηματίας, σεβαστό πρόσωπο της κοινωνίας του όντας μέλος σε πολλές λέσχες, και κάτοχος μίας βιβλιοθήκης που αριθμούσε χιλιάδες τίτλους αρκετοί εκ των οποίων δεκαετίες παλιοί. Ο συνδυασμός αυτός είχε ως αποτέλεσμα αφενός ο μικρός Λάβκραφτ να μεγαλώσει μέσα στη θαλπωρή, και αφετέρου να καλλιεργηθεί η φαντασία του και να μπουν οι βάσεις για την μετέπειτα αγάπη του για το αλλόκοτο και το μακάβριο. Όντας παιδί θαύμα, έμαθε να γράφει και διαβάζει από πολύ μικρή ηλικία, ενώ είχε και πολλά χόμπι. Λογοτεχνία, ζωγραφική και χημεία. Είχε στήσει μάλιστα και ένα μικρό εργαστήριο χημείας στο υπόγειο για πειράματα, ώσπου ένα ατύχημα με φώσφορο λίγο έλειψε να του κοστίσει ένα δάχτυλο (Ας αναρωτηθεί κανείς σ' αυτό το σημείο την έρευνα που πρέπει να γίνει. Τα βιβλία που πρέπει να διαβάσει ο συγγραφέας για να γνωρίζει αυτή την πληροφορία ) Οπότε και αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει. Για να πάρει την σκυτάλη η αστρονομία με πολλά μελλοντικά άρθρα σε fanzines της εποχής, η αρχαία Ελλάδα και Ρώμη. Η μεσαιωνική Αραβία με τις μυστηριακές της ''Χίλιες και μία Νύχτες''. Ενώ έφηβος πήγαινε στην εξοχή και έκανε σκοποβολή με καραμπίνες. Μάλιστα με την συνεχή εξάσκηση, είχε γίνει και πολύ καλός (Είχα γελάσει πολύ όταν το πρωτοδιάβασα, απλά φέρτε την συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό σας). Κάτι όμως φαινόταν να μην πηγαίνει καλά. Και αυτό ήταν μία αδυναμία προσαρμογής έστω και στα πιο απλά ζητήματα της καθημερινότητας. Δεν είχε συναναστροφές με άλλα παιδιά που τον έβλεπαν κάτι σαν το μεγάλο μυστήριο της γειτονιάς και δεν συμμετείχε στα παιχνίδια τους. Ενώ θα μπορούσε να πει κανείς ότι πέρα από την καταπιεστική αγάπη της μητέρας του, υπήρξε έγκλειστος στο σπίτι με δική του θέληση. Οι προσπάθειες να βγάλει το γυμνάσιο απέτυχαν εξαιτίας της κακής του υγείας, πρόβλημα που δεν έπαψε να τον ταλαιπωρεί ποτέ. Συγκεκριμένα υπέφερε συχνά- πυκνά από πονοκεφάλους, ζαλάδες, λιποθυμίες και μία επικείμενη αίσθηση ιλίγγου. Όπως πολύ εύστοχα αναφέρεται, υπήρξε πραγματικά μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου. Παράλληλα είχε αναπτύξει και μία έντονη απέχθεια για τους τεράστιους κλειστούς χώρους και το υπερβολικό κρύο. Απέφευγε να βγαίνει στο δρόμο όταν επικρατούσαν χαμηλές θερμοκρασίες και όποτε δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, λιποθυμούσε και τον έσωζαν οι περαστικοί Διόλου τυχαίο λοιπόν ότι αποτέλεσε αρκετές φορές φόντο στις ιστορίες του με τα ''Ο Κρύος Αέρας'', ''Στα Βουνά της Τρέλας'' κ.α. Παρ' όλες τις αντιξοότητες είχε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, τα όποια δυστυχώς δεν θα κρατούσαν για πολύ. Τραγικό χτύπημα αποτέλεσε η αρρώστια του πατέρα του και το κατρακύλισμα στην άβυσσο, για να ακολουθήσει μερικά χρόνια αργότερα η μητέρα του. Με τον Λάβκραφτ να ζει το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής του με τις δύο χήρες, ηλικιωμένες θείες του. Αυτό όμως δεν αποδείχθηκε το σημαντικότερο από τα προβλήματα του. Οι Λάβκραφτ θεωρώντας τους εαυτούς τους ευγενείς, δεν ήθελαν να εργαστούν για ένα τόσο ευτελές αντίτιμο όσο τα λεφτά. Πίστευαν ότι ο χρόνος έπρεπε να χρησιμοποιείται για σημαντικότερα πράγματα όπως η μόρφωση και εκμάθηση τρόπων καλής συμπεριφοράς (Αυτός είναι και ο λόγος που ο Λάβκραφτ μέχρι να τον καταβάλουν τα οικονομικά προβλήματα δεν υπέβαλλε τις ιστορίες του για δημοσίευση. Επειδή έγραφε για την τέχνη και όχι γιατί επιζητούσε υλικά ανταλλάγματα). Κάτι τέτοιο σήμερα ίσως να φαντάζει αλαζονικό, ας μην ξεχνάμε όμως ότι έχουμε να κάνουμε με καταστάσεις που έλαβαν χώρα παραπάνω από ένα αιώνα πριν. Όπου οι κοινωνίες, οι νοοτροπίες και τα εκάστοτε δεδομένα, ήταν κατά πολύ διαφορετικά από αυτά που γνωρίζουμε σήμερα. Ως γνωστόν όμως όταν δεν γίνονται προσπάθειες για να διαιωνιστεί κάτι, αυτό κάποια στιγμή θα εκλείψει. Μία φορά παραπάνω με τα χρήματα που εξαφανίζονται εν ριπή οφθαλμού, με τον Λάβκραφτ να περνάει τα τελευταία χρόνια της ζωής του σε άκρατη φτώχεια. Αναγκαζόταν να γράφει πυκνογραμμένες επιστολές σε ακαταλαβίστικο σημείο για να κάνει οικονομία στο χαρτί, ενώ επιμελούνταν ιστορίες για άλλους επίδοξους συγγραφείς. Του έστελναν ένα σκαρίφημα, το ξαναέγραφε από την αρχή και αυτοί το πουλούσαν ως δικό τους. Το λεγόμενο ghost writing. Οι τιμές που χρέωνε ήταν εξευτελιστικές, τις ελάχιστες μάλιστα φορές που τον πλήρωναν. Περηφανευόταν ότι είχε καταφέρει να μειώσει τα έξοδα για το εβδομαδιαίο φαγητό σε δύο δολάρια την βδομάδα ( !!!) για να μπορεί να αγοράζει βιβλία και να ταξιδεύει. Οι τελευταίοι μήνες της ζωής του υπήρξαν μαρτυρικοί, όντας αναγκασμένος να τρώει ληγμένες κονσέρβες για να μην πεθάνει από την πείνα. Γιακ Αν και όποτε κατάφερνε να τις βρει. Ο Λάβκραφτ είχε φρικτό θάνατο, τέτοιο που δεν θα ευχόταν κανείς ούτε στον χειρότερο του εχθρό. Μια περί ταξιδιών ο λόγος, ήταν από τις πλέον αγαπημένες του ασχολίες. Μελετούσε πάντα από πριν τα δρομολόγια που θα ακολουθούσε έτσι ώστε να ξοδέψει όσο το δυνατόν λιγότερα σε τρένα, λεωφορεία και ξενοδοχεία. Το είχε αναγάγει πραγματικά σε επιστήμη. Ένα από αυτά τον οδήγησε στο Σάλεμ, διαβόητο από τις δίκες των μαγισσών στα τέλη του 17ου αιώνα. Από εκεί έμαθε για την μάγισσα Κεζάια Μέησον που χρησιμοποίησε ως μέγαιρα στο γνωστό σε όλους μας και αγαπημένο ''Τα Όνειρα του Σπιτιού της Μάγισσας'' (Έχει γίνει και επεισόδιο στα ''Masters of Horror'' το οποίο δεν εδέησα να δω ακόμη). Όπως επίσης και για το γειτονικό παραθαλάσσιο Μάρμπλχεντ που αποτέλεσε πρότυπο για το στοιχειωμένο Ίννσμουθ. Δεν θα αναλύσω την επίδραση που είχε πάνω του το μαγευτικό αυτό μέρος, το πόσο πολύ τον συγκλόνισε. Ήταν σαν να προσγειώθηκε ξαφνικά σε μία από τις ονειροχώρες του. Και ενώ του άρεσε τόσο πολύ να ταξιδεύει επισκεπτόμενος κατά κύριο λόγο παραθαλάσσια μέρη, έτρεφε ωστόσο μία έντονη απέχθεια για κάθε τι θαλασσινό. Και διψούσε πάντα να επιστρέψει στο αγαπημένο του Πρόβιντενς, το απάγκιο του. Ήταν πραγματικά ένας άνθρωπος γεμάτος αντιφάσεις. Γνωστό είναι ότι υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους επιστολογράφους όσο και ονειρευτές όλων των εποχών. Στα γράμματα του αρκετά εκ των οποίων έφταναν ως και τις 80 σελίδες, αναφερόταν σε ποικίλα θέματα. Ταξιδιωτικά, πολιτικά, κοινωνικά, λογοτεχνικά, αστρονομικά, λαογραφικά κ.α. Στα δε όνειρα του ζούσε κυριολεκτικά μία δεύτερη ζωή. Πολλές ιστορίες του αποτελούν συγκαλυμμένες περιγραφές ονείρων του, αγαπημένη μου εκ των οποίων η σαγηνευτική ''Σελεφαίς''. Σ' αυτή ο Κουράνις, ένας μοναχικός νέος απογοητευμένος από την μετριότητα και την μιζέρια που αντικρίζει καθημερινά γύρω του, αναζητά ανακούφιση και διέξοδο στο μαγικό κόσμο των ονείρων. Εκεί για να μην πολυλογώ στέφεται βασιλιάς σε μία μαγική χώρα, ενώ πίσω στο Ίννσμουθ τα κύματα της θάλασσας παίζουν κοροϊδευτικά με το πτώμα ενός αλήτη. Κάτω από μία έπαυλη όπου ένας απεχθής εκατομμυριούχος απολαμβάνει την αγορασμένη ατμόσφαιρα μίας χαμένης ευγενικής γενιάς. Με τον Κουράνις φυσικά να είναι ο ίδιος ο Λάβκραφτ στο πλέον αυτοβιογραφικό του διήγημα. Η οικογένεια του έχασε από χρόνια κακοδιαχείριση το αγαπημένο του σπίτι στην Angel Street με τον ίδιο να βάζει στόχο μία μέρα να το ανακτήσει. Στόχο που ουδέποτε κατάφερε να φέρει εις πέρας. Το ''Σελεφαϊς'' είναι η δεύτερη του ιστορία που θυμάμαι συνειδητά ότι έχω διαβάσει και ακόμη δεν ξέχασα ότι είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Τι άλλο να προσθέσω; Το ότι ήταν ερημίτης, ένας απόκληρος της εποχής του. Όντας συγγραφέας και σπιτόγατος, περνούσε πολύ ώρα της ημέρας του στο σπίτι. Είχε παρέες, αλλά μόνο τους ανθρώπους που ήθελε εκείνος. Όπως και ο καθένας μας άλλωστε. Είχε φίλους που τον αγαπούσαν και νοιάζονταν γι' αυτόν. Φρανκ Μπέλκναπ Λονγκ, Ράινχαρντ Κλάινερ, Έντγκαρ Χόφμαν Πράις, Σάμιουελ Λάβμαν για να αναφέρω μερικούς από τους πιο ενδεικτικούς. Ενώ με τους Κλαρκ Άστον Σμιθ, Ρόμπερτ Έργουιν Χάουαρντ, Ώγκαστ Ντέρλεθ και Ρόμπερτ Μπλοχ, η απόσταση αποδείχθηκε δυστυχώς δυσβάσταχτη. Ισχύει λοιπόν, αλλά όχι για τους λόγους και στο ποσοστό που ενδεχομένως πιστεύει το ευρύ κοινό. Και σε αντιδιαστολή με ότι ενδεχομένως θα περίμενε κανείς, υπήρξε αρνητής του υπερφυσικού. Παρ' όλο που αγαπούσε να γράφει και να διαβάζει γι' αυτό, στη καθημερινότητα του ωστόσο το αποδοκίμαζε τείνοντας προς τις επιστημονικές εξηγήσεις. Όλα τα παραπάνω συνιστούν ένα μικρό μόνο μέρος αυτών που διάβασα. Με πιάνει πραγματικά ίλιγγος στη σκέψη και μόνο ότι πρόλαβε να κάνει τόσα πολλά κάποιος που έζησε μόλις 47 χρόνια. Καταστάσεις που για να βιώσει ένα μέσος άνθρωπος, χρειάζεται όχι λιγότερες από δέκα ζωές. Όταν πέθανε, ο καλός του φίλος Κλαρκ Άστον Σμιθ του αφιέρωσε μία ωδή ως φόρο τιμής. Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό να κλείσω με αυτό. Ζήτησα από τον συγγραφέα την άδεια να παραθέσω την μετάφραση του και είχε την καλοσύνη να μου την δώσει, τον ευχαριστώ πάρα πολύ: Εραστή λόφων και λιβαδιών και πόλεων παλιών Πόσο περιπλανήθηκες μακρυά Σε δρόμους που κανείς πιο πριν δεν είχε βρει, Πέρα απ' το χάραμα στου Πρόβιντενς τις κορυφές; Έφυγες πέρα για να ψάξεις Κάποιο ρεύμα παλιότερο απ' αυτό- Κάποιο Άρκαμ στης πρωταρχικής μαγείας την πηγή; Ή μήπως με σύντροφο σου μία γάτα δαιμονική Εξερευνείς τώρα κάποιο νέο δάσος μυστικό Λίγο πιο πέρα από το ύστατο των αισθήσεων το τείχος- Όπου η άνοιξη και το ηλιοβασίλεμα μαγεύουν το αιώνιο μονοπάτι Που οδηγεί από τη Γη προς τον αιθέρα σε διαστάσεις ανήκουστες; Ή μήπως ν' άνοιξε για σένα το Ασημένιο Κλειδί Θαύματα κι όνειρα και κόσμους μακρινούς; Επέστρεψες στο σπίτι πίσω στην Ούλθαρ ή στο Πναθ; Ή μήπως ο μεγάλος βασιλιάς που κυβερνήτης είναι της Καντάθ Κάλεσε πίσω τον ευγενή και σοφό πρεσβευτή του; Ή μήπως ο σκοτεινός ο Κθούλου έστειλε Το σημάδι που σε χρήζει σύμβουλο και αυλικό Μέσα σ' εκείνο το ποντισμένο φρούριο του βυθού Όπου ακόμη οι Μεγάλοι Παλαιοί σαλεύουν σ' ύπνο βαθύ 'Ωσπου οι μεγάλοι σεισμοί να ξυπνήσουν την ήπειρο τους την κοιμισμένη; Ιδού! Σ' αυτό το μικρό Χρόνο των ημερών μας Τα πόδια σου πόσο μακρυά βαδίζουν Σε δρόμους θρυλικούς κι αφηρημένους Εκεί που περπατούν του μύθου οι νεκροί! Για μας η θλίψη, για μας το μυστήριο... Κι όμως, παρ' όλα αυτά δεν έχεις φύγει Δεν παραδόθηκες τελείως στ' όνειρο και στη σκόνη: Κι έτσι για πάντα Πάνω σ' αυτό το μοναχικό δυτικό λόφο της Αβεροήν Που η σάρκα σου δεν επισκέφτηκε ποτέ, Τη σοφή και θολή σκιά σου συναντώ, Μία αναλλοίωτη παρουσία, σεβάσμια κι ευγενική. Για σένα πιο λαμπερό το εαρινό χορτάρι, Πιο μαγικά σκοτεινή η πέτρα του Δρυίδη Και μέσα στου νου αιώνια καθρεφτίζεται Σαν σε κρύσταλλο μαγικό Κι από του πνεύματος το βιβλίο οι ρούνοι σου ποτέ δεν θα χαθούν. Όπως έγραψα και σε πρόσφατη κριτική μου αν υπάρχει μία λέξη στη λογοτεχνία στην οποία πραγματικά αδυνατώ να αντισταθώ, αυτή ασφαλώς και είναι η λέξη Κθούλου. Και ο Λάβκραφτ είναι ένας από τους μόλις δύο συγγραφείς (Ρόμπερτ Έργουιν Χάουαρντ ο άλλος) για τον οποίο είμαι διατεθειμένος να διαβάσω τα πάντα. Ιστορίες, επιστολές, άρθρα, βιβλία που γράφτηκαν για αυτόν. Στο βαθμό που θα μου το επιτρέψουν τα φτωχά μου Αγγλικά και τα περιορισμένα μου μέσα, θα το κάνω. Έχω προμηθευτεί κάποια λίγα βιβλία και σκοπεύω μελλοντικά να προμηθευτώ και άλλα. Μάλλον δύσκολα θα αποδειχτούν καλύτερα από το παρόν, ένα εκ των δέκα κορυφαίων από τα περίπου 800 που υπολογίζω ότι έχω διαβάσει. Μακάρι να γίνει γιατί μονάχα κερδισμένος θα είμαι. Ότι όμως και αν ισχύει, ένα είναι σίγουρο. Ανεξάρτητα από το αν τελικά αρέσει ή όχι, όποιος ενδιαφέρεται να εντρυφήσει στη μυστηριώδη ζωή του μεγάλου άρχοντα του τρόμου, δεν νοείται να αγνοεί το εκπληκτικό αυτό αριστούργημα. Edited June 21, 2016 by Δημήτρης 9 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 7, 2017 Share Posted January 7, 2017 Απλά με προβληματίζει το υστερικό μίσος που εισπράττει ο Lovecraft στην χώρα μας από κάποιους κύκλους, την ίδια στιγμή που στην Αμερική θεωρείται εθνικός ήρωας. Και αυτό οφείλεται στην τεράστια επιρροή που είχε το έργο του στην τέχνη και στις θρησκείες. Ο άνθρωπος λέμε ΕΝΕΠΝΕΥΣΕ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ. Το κατορθώνουν πολλοί αυτό; Κι όμως, ακούμε διάφορους κατά καιρούς (όπως τρολ που μπαίνουν εδώ στο sff) να λένε γι' αυτόν... παχιά λόγια. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted January 7, 2017 Share Posted January 7, 2017 Απλά με προβληματίζει το υστερικό μίσος που εισπράττει ο Lovecraft στην χώρα μας από κάποιους κύκλους, την ίδια στιγμή που στην Αμερική θεωρείται εθνικός ήρωας. Μην το λες αυτό. Πριν λίγο καιρό είχαμε την ιστορία με τα World Fantasy Awards όπου τελικά αποφασίστηκε να αποσυρθεί το αγαλματίδιο με την μορφή του που δινόταν ως βραβείο. Κι όμως, ακούμε διάφορους κατά καιρούς (όπως τρολ που μπαίνουν εδώ στο sff) να λένε γι' αυτόν... παχιά λόγια. Αλήθεια, ένα παραληρηματικό ποστ για το Νεκρονομικόν που είχε γίνει πριν μερικές μέρες το κατέβασαν οι διαχειριστές; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 7, 2017 Share Posted January 7, 2017 Κι όμως, ακούμε διάφορους κατά καιρούς (όπως τρολ που μπαίνουν εδώ στο sff) να λένε γι' αυτόν... παχιά λόγια. Αλήθεια, ένα παραληρηματικό ποστ για το Νεκρονομικόν που είχε γίνει πριν μερικές μέρες το κατέβασαν οι διαχειριστές; Ναι αλλά δεν νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά. Εχω δει πολλούς να μιλούν για τον Lovecraft με υστερικό μίσος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
6891 Posted January 9, 2017 Share Posted January 9, 2017 Από τις επιστολές του Λάβκραφτ: «Το Νότιο τμήμα έχει πολλές υγιείς ιδιότητες που ίσως ανθήσουν σε έργα τέχνης αν ο οικουμενικός πολιτισμός της αμήχανης ‘‘προόδου’’ και η εξάπλωση της τυποποίησης δεν επιφέρουν εκείνη την σαπίλα πριν την ωρίμανση που κατέστρεψε τον Βορρά… Φυσικά ο Νότος δέχτηκε ένα φοβερό πλήγμα με τον Εμφύλιο πόλεμο όταν ο εγκαθιδρυμένος εκεί πολιτισμός εκθρονίστηκε από την επικράτηση ενός τυχάρπαστου στοιχείου… Η Νέο-Αμερική θα είναι πιθανότατα Βόρεια, αλλά δεν θα είναι η χώρα μας, με οποιαδήποτε έννοια της λέξης, αφού το νήμα της συναισθηματικής συνέχειάς μας γίνεται ολοένα και λεπτότερο…» Ο Λάβκραφτ είχε παραδοσιοκρατικές αντιλήψεις και απόψεις που όπως μπορούμε να καταλάβουμε δεν συμβαδίζουν με τις απόψεις αυτών που επικρατούν πλέον στον πνευματικό κόσμο, οπότε επόμενο είναι να "κάψουν τα βιβλία". Στόχος βέβαια αποτελούν πλέον και έργα της κλασικής λογοτεχνίας και οτιδήποτε δεν συμφωνεί με τις υλιστικές, φιλελεύθερες και καπιταλιστικές ιδέες που λυσσασμένα και με κάθε μέσο εδώ και χρόνια προωθούν με στόχο βεβαίως την περίφημη "πρόοδο". Και δυστυχώς αυτοί όλοι φοράνε το προσωπείο του αριστερού, του πονόψυχου, του φιλάνθρωπου, του προοδευτικού που πρέπει να τους υπακούσεις και να μην πας κόντρα στο ρεύμα γιατί αλλιώς... Οπότε πρέπει να συνηθίζουμε στο "κάψιμο των βιβλίων" αφού όλοι μας καθόμαστε φοβισμένοι απέναντι σε μια μειοψηφία που μας έπεισε πως πλέον πρέπει να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε και να γίνουμε "πολίτες του κόσμου". 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted January 9, 2017 Share Posted January 9, 2017 (edited) Μπορείς να θαυμάζεις τη δουλειά κάποιου, και φυσικά στην περίπτωση του ΧΦΛ να επικροτείς την αλλαγή που έφερε η δουλειά του στο χώρο, χωρίς να συμφωνείς με τις πολιτικές θέσεις του. Εγώ είμαι φαν του συγγραφέα, οχι του ατόμου. Διαφωνώ κάθετα με τις θέσεις του αλλά κρίνει κανείς ό,τι διαβάζει καθαρά με βάση το άτομο αντί το έργο; Δεν νομίζω, για λογοτεχνία μιλάμε. Σε κάθε περίπτωση, η θέση του συγκεκριμένου συγγραφεα δεν θα μειωθεί, όσοι και να τον χτυπάνε. Θα ήταν καλό να μην κρίνουμε το έργο κάποιου με βάση τις πεποιθήσεις του, αλλά στην τελική, δεν είναι περίεργο να έχει και κόσμο που δεν τον γουστάρει με βάση αυτά που πίστευε. Δεν μπορείς να πείσεις καποιον να διαχωρίζει πλήρως το έργο απο συγγραφεα, αλλά δεν είναι και αδύνατο. Ο Νικ Μαματάς πχ που πολιτικά είναι ενεργότατος (και θεωρεί εαυτόν άναρχο-κομμουνιστή), έχει βασίσει μεγάλο μέρος της καριέρας του στον ΧΦΛ κι ας διαφωνεί εντελώς μαζί του. Μιας και ειπώθηκε μεταφορικά το κάψιμο βιβλίων, επίσης απο τις επιστολές του(1933): ................ As for the Nazis-of their crudeness there be no dispute, yet in many ways the impartial analyst cannot help feeling a certain sympathy for some phases of their position. They are fighting, in their naive & narrow way, a certain widespread & insidious mood of recent years which certainly spells potential decadence for the western world-& one can't help respecting that however ugly & even dangerous some of them may appear to be. Hitler is no Mussolini-but I'm damned if the poor chap isnt profoundly sincere & patriotic, it is to his credit rather than otherwise that doesn't subiscribe to the windy flatulence ol the idealistic "liberals" whose policies lead only to chaos & collapse. Edited January 9, 2017 by DinMacXanthi 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
6891 Posted January 9, 2017 Share Posted January 9, 2017 Μπορείς να θαυμάζεις τη δουλειά κάποιου, και φυσικά στην περίπτωση του ΧΦΛ να επικροτείς την αλλαγή που έφερε η δουλειά του στο χώρο, χωρίς να συμφωνείς με τις πολιτικές θέσεις του. Εγώ είμαι φαν του συγγραφέα, οχι του ατόμου. Διαφωνώ κάθετα με τις θέσεις του αλλά κρίνει κανείς ό,τι διαβάζει καθαρά με βάση το άτομο αντί το έργο; Δεν νομίζω, για λογοτεχνία μιλάμε. Σε κάθε περίπτωση, η θέση του συγκεκριμένου συγγραφεα δεν θα μειωθεί, όσοι και να τον χτυπάνε. Θα ήταν καλό να μην κρίνουμε το έργο κάποιου με βάση τις πεποιθήσεις του, αλλά στην τελική, δεν είναι περίεργο να έχει και κόσμο που δεν τον γουστάρει με βάση αυτά που πίστευε. Δεν μπορείς να πείσεις καποιον να διαχωρίζει πλήρως το έργο απο συγγραφεα, αλλά δεν είναι και αδύνατο. Ο Νικ Μαματάς πχ που πολιτικά είναι ενεργότατος (και θεωρεί εαυτόν άναρχο-κομμουνιστή), έχει βασίσει μεγάλο μέρος της καριέρας του στον ΧΦΛ κι ας διαφωνεί εντελώς μαζί του. Μιας και ειπώθηκε μεταφορικά το κάψιμο βιβλίων, επίσης απο τις επιστολές του: ................ As for the Nazis-of their crudeness there be no dispute, yet in many ways the impartial analyst cannot help feeling a certain sympathy for some phases of their position. They are fighting, in their naive & narrow way, a certain widespread & insidious mood of recent years which certainly spells potential decadence for the western world-& one can't help respecting that however ugly & even dangerous some of them may appear to be. Hitler is no Mussolini-but I'm damned if the poor chap isnt profoundly sincere & patriotic, it is to his credit rather than otherwise that doesn't subiscribe to the windy flatulence ol the idealistic "liberals" whose policies lead only to chaos & collapse. Συμφωνώ με αυτά που λες. Αλλά πάλι δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο Κθούλου τους ενοχλεί τόσο πολύ. Οι απόψεις βέβαια του οποιοδήποτε συγγραφέα συνήθως αποτυπώνονται στα γραπτά του. Φυσικά η λογοτεχνία σε κάνει πολλές φορές να σκεφτείς και να αμφισβητήσεις κάποια πράγματα ή θεωρίες. Οπότε αυτό φοβούνται και προφανώς όχι τις ιστορίες για πλάσματα από το υπερπέραν. Ξέρεις πχ την ιστορία που στο τέλος ο ήρωας είναι πνιγμένος σε ένα ποτάμι και το σπίτι του το έχει αγοράσει ένας αισχρός νεόπλουτος βιομήχανος; Υπάρχει στην συλλογή του Αιόλου, στην Άγνωστη Καντάθ. Εδώ δεν βλέπουμε κάποιες απόψεις του Λάβκραφτ, ακόμα και αν τις δείχνει εμμέσως; Απλά το ποστ μου αφορά την γνώμη μου πάνω στο γιατί τόσο μίσος για έναν συγγραφέα που έγραφε υπερφυσικό τρόμο και γιατί η προσπάθεια μείωσης και εξευτελισμού του τα τελευταία χρόνια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 9, 2017 Share Posted January 9, 2017 (edited) Αξίζει να σημειωθεί ότι στα λογοτεχνικά του κείμενα, ζήτημα να υπάρχει ένα ψίγμα "ακροδεξιών" (με τη σημερινή έννοια του όρου) απόψεων. Και πάλι, αυτού του τύπου οι απόψεις θα ήταν άγνωστες αν ο Ντέρλεθ δεν δημοσιοποιούσε την αλληλογραφία του. Διασκεδάζω αφάνταστα όταν κάποιοι προσπαθούν να προσδόσουν ρατσισμό στα λογοτεχνικά του κείμενα λέγοντας π.χ. ότι η "ράτσα του Ινσμουθ" συμβολίζει τους εβραίους. Ναι, καλά. Αυτα βέβαια έχουν να κάνουν και με την επικράτηση της αριστερής διανόησης επί πολλά χρόνια στα λογοτεχνικά "πράγματα" της χώρας μας. Αν και είμαι πολιτικά ανεξάρτητος, δεν μπορώ παρά να χαρώ που αυτή η διανόηση αργοπεθαίνει στις μέρες μας, τώρα που πλέον έχει αποδειχτεί ότι δεν είναι πάντα κάτι το αθώο και "χριστιανικό". Διότι η φίμωση της πλούσιας ελληνικής παράδοσης, των τόσων θρύλων και δοξασιών της ελληνικής υπαίθρου και η μη αξιοποίηση αυτών των στοιχείων, δεν είναι παρά μια συγκαλυμμένη λογοκρισία. Η φίμωση, είναι η λογοκρισία της δημοκρατίας, δεδομένου ότι κυριολεκτική λογοκρισία εφαρμώζεται μόνο στα απολυταρχικά καθεστώτα τύπου χούντας, ή σοβιετίας. Στον επιθανάτιο ρόγχο τους, καταριούνται τον Lovecraft γιατί αυτός, αποφεύγοντας να κάνει πολιτική προπαγάνδα στη λογοτεχνία του (άλλο αν προσπαθούν να του προσάψουν το αντίθετο) ενώ αυτοί μας ΖΑΛΙΣΑΝΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ επί τόσα χρόνια με τη δική τους μυθοπλαστική προπαγάνδα. Και να μην μας διαφεύγει ότι επί δεκαετίες ολόκληρες φίμωναν και λογόκρίνανε σύσσωμη τη λογοτεχνία του φανταστικού υποβιβάζοντάς την στο επίπεδο της παραλογοτεχνίας, διότι θεωρούσαν ότι αυτό το επέβαλε ο ιστορικός υλισμός που ήταν παραγωγής ΕΣΣΔ. Προωθούσαν τον υλισμό έναντι της φαντασίας, τσακίζοντας οποιαδήποτε φωνή του φανταστικού, το οποίο μόνο τώρα τελευταία με την κρίση, βρήκε τη φωνή του. Edited January 9, 2017 by AlienBill 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tsathoggua Posted January 9, 2017 Share Posted January 9, 2017 Στον επιθανάτιο ρόγχο τους, καταριούνται τον Lovecraft γιατί αυτός, αποφεύγοντας να κάνει πολιτική προπαγάνδα στη λογοτεχνία του (άλλο αν προσπαθούν να του προσάψουν το αντίθετο) ενώ αυτοί μας ΖΑΛΙΣΑΝΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ επί τόσα χρόνια με τη δική τους μυθοπλαστική προπαγάνδα. Και να μην μας διαφεύγει ότι επί δεκαετίες ολόκληρες φίμωναν και λογόκρίνανε σύσσωμη τη λογοτεχνία του φανταστικού υποβιβάζοντάς την στο επίπεδο της παραλογοτεχνίας, διότι θεωρούσαν ότι αυτό το επέβαλε ο ιστορικός υλισμός που ήταν παραγωγής ΕΣΣΔ. Προωθούσαν τον υλισμό έναντι της φαντασίας, τσακίζοντας οποιαδήποτε φωνή του φανταστικού, το οποίο μόνο τώρα τελευταία με την κρίση, βρήκε τη φωνή του. Βασίλη νομίζω πως είσαι υπερβολικός. Αν αναφέρεσαι στην χώρα μας θα ήθελα να μου δώσεις κάποια συγκεκριμένα παραδείγματα των όσων γράφεις. Στο εξωτερικό πάντως (δηλαδή στις ΗΠΑ που προέκυψε το θέμα με τα βραβεία), έχω την εντύπωση -στο βαθμό που το έψαξα- πως αυτοί που επιτίθενται στον HPL, είναι μάλλον αριστεριστές και φρικιά της πολιτικής ορθότητας, καθώς και άτομα που τον θεωρούν κακό συγγραφέα (που μάλλον ήταν με βάση τα συμβατικά κριτήρια) παρά φιλελεύθεροι καπιταλιστές κτλ. Αν ο L ενοχλούσε τόσο πολύ τον καπιταλισμό δεν νομίζω πως τα βιβλία του θα ήταν συνεχώς υπό έκδοση εδώ και δεκαετίες. Και μια πιο γενική παρατήρηση: ασχέτως του αν προσωπικά με βρίσκουν σύμφωνο οι περισσότερες από τις πολιτικές απόψεις που διατύπωνε ο L, αυτό δεν σημαίνει πως επειδή ένας συγγραφέας ή κάποιος καλλιτέχνης υποστηρίζει κάποιες πολιτικές θέσεις, αυτές αυτομάτως δικαιώνονται. Πολλές φορές το ξεχνάμε αυτό. Ειδικά για τον L, δεν γνωρίζω κατά πόσο διατήρησε όλες αυτές τις απόψεις ως το τέλος της ζωής του. Η απάντηση στο ερώτημα αυτό προϋποθέτει έρευνα του συνόλου των επιστολών του και των κειμένων του, και γνώση της αγγλικής βιβλιογραφίας. Δεν νομίζω πως υπάρχει κόσμος στην Ελλάδα που έχει ενδιαφερθεί να κάνει κάτι τέτοιο. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 9, 2017 Share Posted January 9, 2017 (edited) Στον επιθανάτιο ρόγχο τους, καταριούνται τον Lovecraft γιατί αυτός, αποφεύγοντας να κάνει πολιτική προπαγάνδα στη λογοτεχνία του (άλλο αν προσπαθούν να του προσάψουν το αντίθετο) ενώ αυτοί μας ΖΑΛΙΣΑΝΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ επί τόσα χρόνια με τη δική τους μυθοπλαστική προπαγάνδα. Και να μην μας διαφεύγει ότι επί δεκαετίες ολόκληρες φίμωναν και λογόκρίνανε σύσσωμη τη λογοτεχνία του φανταστικού υποβιβάζοντάς την στο επίπεδο της παραλογοτεχνίας, διότι θεωρούσαν ότι αυτό το επέβαλε ο ιστορικός υλισμός που ήταν παραγωγής ΕΣΣΔ. Προωθούσαν τον υλισμό έναντι της φαντασίας, τσακίζοντας οποιαδήποτε φωνή του φανταστικού, το οποίο μόνο τώρα τελευταία με την κρίση, βρήκε τη φωνή του. Βασίλη νομίζω πως είσαι υπερβολικός. Αν αναφέρεσαι στην χώρα μας θα ήθελα να μου δώσεις κάποια συγκεκριμένα παραδείγματα των όσων γράφεις. Πολλά παραδείγματα έχω από προσωπική πείρα και δεν είναι τυχαίο ότι όσους γνωρίζω ότι επιτύθονται στον Λάβκραφτ, μισούν επίσης: - Όλη τη λογοτεχνία του φανταστικού εκτός από απειροελάχιστους συγγραφείς που θεωρούν ότι κατατάσσονται αλλού και - Όλη την ελληνική παράδοση και τους θρύλους εφόσον θεωρούν ότι αποτελούν συντηρητικά κατάλοιπα του παρελθόντος. Βέβαια μιλάω για Θεσσαλονίκη. Στην Αθήνα υπάρχουν σαφώς πιο προοδευτικά μυαλά. Edit: Εντωμεταξύ δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι πιο υπερβολικό από το να χαρακτηρίζεται ένας συγγραφέας με βάση πολιτικές απόψεις που έχει εκφράσει σε ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ του (δηλαδή σε ιδιωτικές συνομιλίες) και μάλιστα τις εξέφραζε με έναν τρόπο που δεν ανταποκρίνονται πλήρως στο προφίλ του σύγχρονου "φασίστα". Edited January 9, 2017 by AlienBill Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 9, 2017 Share Posted January 9, 2017 (edited) Ααα! Ξέχασα να πω το αυτονόητο. Οτι εννοείται πώς διαφωνώ πολιτικά με τον HPL και ας τον λατρεύω κατά τ' άλλα. Ωστόσο αναγνωρίζω ότι διαφωνώ εκ του ασφαλούς μαζί του διότι σήμερα γενικότερα οι συνθήκες και οι απόψεις έχουν αλλάξει. Κι επειδή στο απόσπασμα που έφερε παραπάνω ο Ντίνος, ο L αναφέρει κάτι για τους liberals, είμαι σίγουρος ότι αν ζούσε μερικές δεκαετίες ακόμη, θα διαπίστωνε ότι ο λόγος που έγινε τόσο αγαπητός και δεν φιμώθηκε, οφείλεται ακριβώς στους liberals. Επομένως τους χρωστάει πολλά μετά θάνατον. Τώρα αυτούς που δημιούργησαν το πρόβλημα με τα βραβεία, τι να πω, ό,τι και αν κάνουν ο HPL θα είναι πάντα αγαπητός από τον λαό. Edited January 9, 2017 by AlienBill Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
6891 Posted January 9, 2017 Share Posted January 9, 2017 Αξίζει να σημειωθεί ότι στα λογοτεχνικά του κείμενα, ζήτημα να υπάρχει ένα ψίγμα "ακροδεξιών" (με τη σημερινή έννοια του όρου) απόψεων. Και πάλι, αυτού του τύπου οι απόψεις θα ήταν άγνωστες αν ο Ντέρλεθ δεν δημοσιοποιούσε την αλληλογραφία του. Διασκεδάζω αφάνταστα όταν κάποιοι προσπαθούν να προσδόσουν ρατσισμό στα λογοτεχνικά του κείμενα λέγοντας π.χ. ότι η "ράτσα του Ινσμουθ" συμβολίζει τους εβραίους. Ναι, καλά. Αυτα βέβαια έχουν να κάνουν και με την επικράτηση της αριστερής διανόησης επί πολλά χρόνια στα λογοτεχνικά "πράγματα" της χώρας μας. Αν και είμαι πολιτικά ανεξάρτητος, δεν μπορώ παρά να χαρώ που αυτή η διανόηση αργοπεθαίνει στις μέρες μας, τώρα που πλέον έχει αποδειχτεί ότι δεν είναι πάντα κάτι το αθώο και "χριστιανικό". Διότι η φίμωση της πλούσιας ελληνικής παράδοσης, των τόσων θρύλων και δοξασιών της ελληνικής υπαίθρου και η μη αξιοποίηση αυτών των στοιχείων, δεν είναι παρά μια συγκαλυμμένη λογοκρισία. Η φίμωση, είναι η λογοκρισία της δημοκρατίας, δεδομένου ότι κυριολεκτική λογοκρισία εφαρμώζεται μόνο στα απολυταρχικά καθεστώτα τύπου χούντας, ή σοβιετίας. Στον επιθανάτιο ρόγχο τους, καταριούνται τον Lovecraft γιατί αυτός, αποφεύγοντας να κάνει πολιτική προπαγάνδα στη λογοτεχνία του (άλλο αν προσπαθούν να του προσάψουν το αντίθετο) ενώ αυτοί μας ΖΑΛΙΣΑΝΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ επί τόσα χρόνια με τη δική τους μυθοπλαστική προπαγάνδα. Και να μην μας διαφεύγει ότι επί δεκαετίες ολόκληρες φίμωναν και λογόκρίνανε σύσσωμη τη λογοτεχνία του φανταστικού υποβιβάζοντάς την στο επίπεδο της παραλογοτεχνίας, διότι θεωρούσαν ότι αυτό το επέβαλε ο ιστορικός υλισμός που ήταν παραγωγής ΕΣΣΔ. Προωθούσαν τον υλισμό έναντι της φαντασίας, τσακίζοντας οποιαδήποτε φωνή του φανταστικού, το οποίο μόνο τώρα τελευταία με την κρίση, βρήκε τη φωνή του. Και επίσης να πούμε πως ο Λάβκραφτ είχε φίλους εβραίους καθώς και ότι η γυναίκα του ήταν εβραία, οπότε αυτά τα παραληρήματα και τα τσουβαλιάσματα με την ταμπέλα του "φασίστα" κτλ δεν μπορούν να εφαρμοστούν εδώ. Όσο για τους συμβολισμούς, είναι και ανάλογα με το πως μεγάλωσες και τι σου δίδαξαν. Αν θες παντού να βλέπεις το ρατσισμό και το φασισμό ή τον σατανά κτλ ε τότε αυτά θα βρίσκεις ακόμα και στην καλήμερα που σου λέει ο συνάδελφός σου πχ 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 9, 2017 Share Posted January 9, 2017 Και επίσης να πούμε πως ο Λάβκραφτ είχε φίλους εβραίους καθώς και ότι η γυναίκα του ήταν εβραία, οπότε αυτά τα παραληρήματα και τα τσουβαλιάσματα με την ταμπέλα του "φασίστα" κτλ δεν μπορούν να εφαρμοστούν εδώ. Όσο για τους συμβολισμούς, είναι και ανάλογα με το πως μεγάλωσες και τι σου δίδαξαν. Αν θες παντού να βλέπεις το ρατσισμό και το φασισμό ή τον σατανά κτλ ε τότε αυτά θα βρίσκεις ακόμα και στην καλήμερα που σου λέει ο συνάδελφός σου πχ Γι αυτό ακριβώς χρησιμοποιώ τον όρο "υστερία" και "παραλήρημα" προκειμένου να περιγράψω αυτά τα φαινόμενα. Γιατί εμφανίζουν φανατισμό και εθελοτυφλούν σε κάποια βασικά σημεία. Διάβασα άρθρα σχετικά με το ζήτημα των βραβείων και θλίβομαι πραγματικά με αυτά που έχουν ειπωθεί. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted January 14, 2017 Share Posted January 14, 2017 Αξίζει να σημειωθεί ότι στα λογοτεχνικά του κείμενα, ζήτημα να υπάρχει ένα ψίγμα "ακροδεξιών" (με τη σημερινή έννοια του όρου) απόψεων. Και πάλι, αυτού του τύπου οι απόψεις θα ήταν άγνωστες αν ο Ντέρλεθ δεν δημοσιοποιούσε την αλληλογραφία του. Διασκεδάζω αφάνταστα όταν κάποιοι προσπαθούν να προσδόσουν ρατσισμό στα λογοτεχνικά του κείμενα λέγοντας π.χ. ότι η "ράτσα του Ινσμουθ" συμβολίζει τους εβραίους. Ναι, καλά. Αυτα βέβαια έχουν να κάνουν και με την επικράτηση της αριστερής διανόησης επί πολλά χρόνια στα λογοτεχνικά "πράγματα" της χώρας μας. Αν και είμαι πολιτικά ανεξάρτητος, δεν μπορώ παρά να χαρώ που αυτή η διανόηση αργοπεθαίνει στις μέρες μας, τώρα που πλέον έχει αποδειχτεί ότι δεν είναι πάντα κάτι το αθώο και "χριστιανικό". Διότι η φίμωση της πλούσιας ελληνικής παράδοσης, των τόσων θρύλων και δοξασιών της ελληνικής υπαίθρου και η μη αξιοποίηση αυτών των στοιχείων, δεν είναι παρά μια συγκαλυμμένη λογοκρισία. Η φίμωση, είναι η λογοκρισία της δημοκρατίας, δεδομένου ότι κυριολεκτική λογοκρισία εφαρμώζεται μόνο στα απολυταρχικά καθεστώτα τύπου χούντας, ή σοβιετίας. Στον επιθανάτιο ρόγχο τους, καταριούνται τον Lovecraft γιατί αυτός, αποφεύγοντας να κάνει πολιτική προπαγάνδα στη λογοτεχνία του (άλλο αν προσπαθούν να του προσάψουν το αντίθετο) ενώ αυτοί μας ΖΑΛΙΣΑΝΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ επί τόσα χρόνια με τη δική τους μυθοπλαστική προπαγάνδα. Και να μην μας διαφεύγει ότι επί δεκαετίες ολόκληρες φίμωναν και λογόκρίνανε σύσσωμη τη λογοτεχνία του φανταστικού υποβιβάζοντάς την στο επίπεδο της παραλογοτεχνίας, διότι θεωρούσαν ότι αυτό το επέβαλε ο ιστορικός υλισμός που ήταν παραγωγής ΕΣΣΔ. Προωθούσαν τον υλισμό έναντι της φαντασίας, τσακίζοντας οποιαδήποτε φωνή του φανταστικού, το οποίο μόνο τώρα τελευταία με την κρίση, βρήκε τη φωνή του. Είχαμε καιρό να την κάνουμε αυτή την κουβέντα στο sff και μου έχει λέιψει. Επιγραμματικά: Ο Lovecraft ήταν ρατσιστής και αντιδραστικός ακόμα και για την εποχή του. Συχνά αυτό φαίνεται στο έργο του (κακοί μαύροι ακόλουθοι των Μεγάλων Παλαιών, έμποροι που κάνουν συμφωνία με το διάβολο και αναμειγνύονται με τους Αβυσσαίους κλπ), αλλά σπάνια τα έργα του γίνονται πολιτικά (μπορώ να σκεφτώ μόνο τον Τρόμο στο Ρεντ Χουκ ως πραγματικά ενοχλητικό κείμενο στο θέμα αυτό) Το θέμα της "Πολιτικής ορθότητας" είναι πιο πολύπλοκο. Δεν γιγαντώθηκε ως κίνημα τυχαία, στην Αμερική τουλάχιστον υπάρχουν λόγοι που βλέπεις τόσους ανθρώπους να είναι υππέρ του. Αλλά, όπως και σε κάθε ευρύ κίνημα, θα πέσουν πάνω καιροσκόποι δημαγωγοί και πανικόβλητοι εταιρικοί PR και θα το ξεχειλώσουν όσο δεν πάει. Αυτές τις ακρότητες βλέπουμε τώρα. Το να μιλήσουμε για την ιδεολογική ενδεία της (ευτυχώς πρώην) ελληνικής (λέμε τώρα) διανόησης είναι περσινά ξινά σταφύλια. Έλεγαν τα όσα έλεγαν για να βαφτίσουν το δικό τους έργο ως ποιοτικό, εξέφραζαν ιδέες που υπήρχαν πριν τριάντα χρόνια ή δικαιολογούσαν την καρέκλα γλύφοντας την εκάστοτε εξουσία. Το ότι "ζηλεύουν τον Λαβκραφτ" είναι ανακρίβεια, κατά 99% απλά δεν τον είχαν (όπως και το φανταστικό) στα αναγνώσματά τους. Πλέον υπάρχουν νεότεροι (δηλαδή κάτω των 50) ακαδημαϊκοί και opinion makers για τους οποίους το φανταστικό είναι κοσέρ, γιατί μεγάλωσαν με κόμιξ και ΕΦ. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 14, 2017 Share Posted January 14, 2017 (edited) Είχαμε καιρό να την κάνουμε αυτή την κουβέντα στο sff και μου έχει λέιψει. Επιγραμματικά: Ο Lovecraft ήταν ρατσιστής και αντιδραστικός ακόμα και για την εποχή του. Συχνά αυτό φαίνεται στο έργο του (κακοί μαύροι ακόλουθοι των Μεγάλων Παλαιών, έμποροι που κάνουν συμφωνία με το διάβολο και αναμειγνύονται με τους Αβυσσαίους κλπ), αλλά σπάνια τα έργα του γίνονται πολιτικά (μπορώ να σκεφτώ μόνο τον Τρόμο στο Ρεντ Χουκ ως πραγματικά ενοχλητικό κείμενο στο θέμα αυτό) "Κακοί μαύροι ακόλουθοι των Παλαιών". Η μόνη περίπτωση που μας παρουσιάζει μαύρους ακόλουθους των παλαιών είναι στο "κάλεσμα του Κθούλου" όπου αναφέρεται σε αφρικανική φυλή (όχι απαραίτητα κακή) που τους λάτρευε σαν θεούς. Σε όλα τα άλλα κείμενα οι ακόλουθοι είναι μια χαρά λευκοί. Εκτός αν υπάρχει και άλλη εξαίρεση και μου διαφεύγει. "έμποροι που κάνουν συμφωνία με το διάβολο και αναμειγνύονται με τους Αβυσσαίους". Αυτό από πού και ως πού είναι ρατσιστικό; Δηλαδή αν το έγραφε ένας σύγχρονος συγγραφέας θα ήταν ρατσιστής; Δεν έχει σχεση με ρατσισμό κατ' εμέ. Η φρίκη στο Ρεντ Χουκ (μία από τις προσωπικές μου αγαπημένες ιστορίες του συγγραφέα) είναι η ιστορία μιας δαιμονικής αίρεσης που λάτρευε τους Παλαιούς. Δεν μπορώ να καταλάβω τι το πολιτικό έχει. Edited January 14, 2017 by AlienBill Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted January 14, 2017 Share Posted January 14, 2017 Είχαμε καιρό να την κάνουμε αυτή την κουβέντα στο sff και μου έχει λέιψει. Επιγραμματικά: Ο Lovecraft ήταν ρατσιστής και αντιδραστικός ακόμα και για την εποχή του. Συχνά αυτό φαίνεται στο έργο του (κακοί μαύροι ακόλουθοι των Μεγάλων Παλαιών, έμποροι που κάνουν συμφωνία με το διάβολο και αναμειγνύονται με τους Αβυσσαίους κλπ), αλλά σπάνια τα έργα του γίνονται πολιτικά (μπορώ να σκεφτώ μόνο τον Τρόμο στο Ρεντ Χουκ ως πραγματικά ενοχλητικό κείμενο στο θέμα αυτό) "Κακοί μαύροι ακόλουθοι των Παλαιών". Η μόνη περίπτωση που μας παρουσιάζει μαύρους ακόλουθους των παλαιών είναι στο "κάλεσμα του Κθούλου" όπου αναφέρεται σε αφρικανική φυλή (όχι απαραίτητα κακή) που τους λάτρευε σαν θεούς. Σε όλα τα άλλα κείμενα οι ακόλουθοι είναι μια χαρά λευκοί. Εκτός αν υπάρχει και άλλη εξαίρεση και μου διαφεύγει. Όχι, του ξεφεύγει και σε αρκετά άλλα κείμενα και σε ghostwritings, πχ στην "Κόμη της Μέδουσας". Ή εδώ. Ή εδώ Ο Lovecraft ήταν μάλλον αυτό που θα λέγαμε εθνορομαντικός, δηλαδή όχι απλά κουβάλαγε τις προκαταλήψεις της εποχής του, αλλά ενστερνιζόταν πολλές από τις ιδέες αυτού που ορίζουμε σήμερα ως "ρατσιστής". Το ότι πέθανε λίγο πριν τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο (όπως και ο συχνά κατηγορούμενος για ρατσισμό R.E. Howard*) δε μας επιτρέπει να ξέρουμε πώς οι απόψεις του άλλαξαν από τη φρίκη του ολοκαυτώματος, που άλλαξε για πάντα το πόσο ανεκτός ήταν ο ρατσισμός παγκοσμίως. Αλλά το να βρίσκουμε δικαιολογίες ΔΕ ΒΟΗΘΑΕΙ. Και όλη η κουβέντα δεν αφαιρεί, για εμένα τουλάχιστον, τίποτα από τη σημασία του Lovecraft ως συγγραφέα. Μη σου πω ότι ο ρατσισμός του προσθέτει στο μισανθρωπισμό των έργων του. * Ο οποίος Howard στα τελευταία χρόνια της ζωής του αποποιήθηκε το μεγαλύτερο μέρος των ρατσιστικών του αντιλήψεων, και συχνά στην αλληλογραφία του με τον Lovecraft του έλεγε πόσο κακούς θεωρούσε τους Ναζί. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted January 15, 2017 Share Posted January 15, 2017 (edited) Είχαμε καιρό να την κάνουμε αυτή την κουβέντα στο sff και μου έχει λέιψει. Επιγραμματικά: Ο Lovecraft ήταν ρατσιστής και αντιδραστικός ακόμα και για την εποχή του. Συχνά αυτό φαίνεται στο έργο του (κακοί μαύροι ακόλουθοι των Μεγάλων Παλαιών, έμποροι που κάνουν συμφωνία με το διάβολο και αναμειγνύονται με τους Αβυσσαίους κλπ), αλλά σπάνια τα έργα του γίνονται πολιτικά (μπορώ να σκεφτώ μόνο τον Τρόμο στο Ρεντ Χουκ ως πραγματικά ενοχλητικό κείμενο στο θέμα αυτό) "Κακοί μαύροι ακόλουθοι των Παλαιών". Η μόνη περίπτωση που μας παρουσιάζει μαύρους ακόλουθους των παλαιών είναι στο "κάλεσμα του Κθούλου" όπου αναφέρεται σε αφρικανική φυλή (όχι απαραίτητα κακή) που τους λάτρευε σαν θεούς. Σε όλα τα άλλα κείμενα οι ακόλουθοι είναι μια χαρά λευκοί. Εκτός αν υπάρχει και άλλη εξαίρεση και μου διαφεύγει. Όχι, του ξεφεύγει και σε αρκετά άλλα κείμενα και σε ghostwritings, πχ στην "Κόμη της Μέδουσας". Ή εδώ. Ή εδώ Ο Lovecraft ήταν μάλλον αυτό που θα λέγαμε εθνορομαντικός, δηλαδή όχι απλά κουβάλαγε τις προκαταλήψεις της εποχής του, αλλά ενστερνιζόταν πολλές από τις ιδέες αυτού που ορίζουμε σήμερα ως "ρατσιστής". Το ότι πέθανε λίγο πριν τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο (όπως και ο συχνά κατηγορούμενος για ρατσισμό R.E. Howard*) δε μας επιτρέπει να ξέρουμε πώς οι απόψεις του άλλαξαν από τη φρίκη του ολοκαυτώματος, που άλλαξε για πάντα το πόσο ανεκτός ήταν ο ρατσισμός παγκοσμίως. Αλλά το να βρίσκουμε δικαιολογίες ΔΕ ΒΟΗΘΑΕΙ. Και όλη η κουβέντα δεν αφαιρεί, για εμένα τουλάχιστον, τίποτα από τη σημασία του Lovecraft ως συγγραφέα. Μη σου πω ότι ο ρατσισμός του προσθέτει στο μισανθρωπισμό των έργων του. * Ο οποίος Howard στα τελευταία χρόνια της ζωής του αποποιήθηκε το μεγαλύτερο μέρος των ρατσιστικών του αντιλήψεων, και συχνά στην αλληλογραφία του με τον Lovecraft του έλεγε πόσο κακούς θεωρούσε τους Ναζί. Τώρα τα λες καλά και συμφωνώ πλήρως μαζί σου. Το ποιήμα και το the street είναι τα μοναδικά ίσως κείμενα του L στα οποία έχω εντοπίσει ρατσισμό. Να πούμε επίσης ότι εκείνη την εποχή υπήρχε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο ιδεών όπως επίσης ακόμη και επιστημονικές θεωρίες που ευνοούσαν τέτοιες απόψεις σε βαθμό που να παίζουν επί ίσοις όροις σε συζητήσεις με τις αντίθετες. Αλλο βέβαια σήμερα αν αποτελούν το κατακάθι των ιδεολογιών (μετά το ολοκαύτωμα και τον Β' ΠΠ όπως λες κι εσύ). Edited January 15, 2017 by AlienBill 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vaggelis Posted January 28, 2017 Share Posted January 28, 2017 Πρόσφατα κατάλαβα ότι η τελευταία φορά που διαβάσα Λάβκραφτ πρέπει να ήταν τον προηγούμενο αιώνα, οπότε έπιασα να διαβάσω τον "Τύμβο και άλλα διηγήματα" από τον "Αίολο" μιας και δεν το είχα ξαναδιαβάσει και πρέπει να πω ότι ο Λάβκραφτ εξακολουθεί να μου αρέσει όσο και παλιά. Το καλύτερο χαρακτηριστικό στον Λάβκραφτ είναι ότι δεν χρειάζεται να παρουσιάζει αίματα, σφαγές, ατελείωτα κυνηγητά ή να περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια αποτρόπαια τέρατα για να δώσει την κατάλληλη αίσθηση του τρόμου και αγωνίας που θέλει, άλλα του αρκεί να περιγράψει ένα νεκροταφείο με πανσέληνο ή ένα ανοικτό τάφο ή μια ερειπωμένη πόλη για να σου μεταδώσει την αγωνία που θέλει. Το διήγημα που μου άρεσε περισσότερο στο βιβλίο είναι "Η κατάθεση του Ράντολφ Κάρτερ" όπου βλέπουμε την προσπάθεια δυο φίλων να εξερευνήσουν ένα τάφο και όλος ο τρόμος βγαίνει από την περιγραφή που κάνει ο πρώτος, όταν κατεβαίνει στον τάφο, στον δεύτερο μέσω τηλεφώνου. Ο Λάβκραφτ εδώ δεν περιγράφει τίποτα που δεν μπορεί να δει ο καθένας σε ένα νεροταφείο, αλλά η ατμόσφαιρα που δημιουργεί είναι μοναδική και προέρχεται όλη από τις λίγες φράσεις που ανταλλάσουν μεταξύ τους οι ήρωες. Νομίζω ότι πρέπει να έχεις πραγματικά μεγάλο ταλέντο για να δημιουργήσεις τέτοια ατμόσφαιρα αγωνίας περιγράφοντας απλώς συνηθισμένα αντικείμενα και τοποθεσίες. Ο Λάβκραφτ είναι κλασικός γιατί όσα χρόνια και αν περάσουν διαβάζεις τις ιστορίες του με την ίδια ευχαρίστηση και ενδιαφέρον, αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια που έχει γράψει τις ιστορίες του. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
vaggelis Posted January 29, 2017 Share Posted January 29, 2017 (edited) Μόλις τελείωσα το "Η σκιά πέρα από τον χρόνο" που περιλαμβάνει την ομώνυμη νουβέλα και τα διηγήματα "Η ποίηση και οι θεοί", "Το σπίτι που όλοι απέφευγαν" και το "Η φρίκη στη παραλία Μάρτιν". Το "Η σκιά πέρα από το χρόνο" είναι εφ και τρόμος και τα συνδυάζει και τα δυο πολύ καλά. Η κεντρική ιδέα είναι η ανταλλαγή του σώματος του Ναθάνιελ Πίζλι με κάποια οντότητα που ζούσε στην Γη εκατομμύρια χρόνια πριν και η αναζήτηση του Πίζλι όταν πάρει το σώμα του πίσω, για να βρει απαντήσεις στο τι του συνέβη στ' αλήθεια. Πολύ καλή ιστορία προσφέρει ότι θέλεις από μια καλή ιστορία τρόμου. Η ιστορία "Το σπίτι που όλοι απεφεύγαν" είναι και αυτή αρκετά καλή και αφορά ένα σπίτι που σκοτώνει τους ενοίκους του με τον αφηγητή να προσπαθεί να βρει την απάντηση χωρίς να χάσει την ζωή του, ενώ η ιστορία "Η ποίηση και οι θεοί' είναι η πιο αδύναμη μιας και δεν είναι καν ιστορία τρόμου. Αυτή όμως που μου άρεσε περισσότερο είναι το διήγημα "Η φρίκη στην παραλία Μάρτιν" και έχει ως θέμα την εκδίκηση που παίρνει ένα θαλάσσιο τέρας όταν σκοτώνουν το παιδί του. Ηθικό δίδαγμα: αν βγείτε ποτέ για ψάρεμα και βρείτε στην πετονιά σας κάποιο θαλάσσιο τέρας μην το πειράξετε, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πως θα αντιδράσει ο μπαμπάς του. Edited January 29, 2017 by vaggelis 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted August 26, 2017 Share Posted August 26, 2017 Μέσα στους επόμενους μήνες, αναμένεται να κυκλοφορήσει στα ελληνικά από τις εκδόσεις Αίολος (σε μετάφραση Θωμά Μαστακούρη) ένα αρκετά περίεργο βιβλίο, το The Natural Dissolution of Fleeting-Improvised Men, του Gabriel Blackwell, που έχει να κάνει με τον Λάβκραφτ και το έργο του. Ο ελληνικός τίτλος θα είναι μάλλον αυτός: "Το τελευταίο γράμμα του H. P. Lovecraft" Περίληψη: Though H. P. Lovecraft is famed mostly for the influential body of short fiction he left behind, he was also one of the most prolific correspondents of his time, the author of more than 100,000 letters. Undiscovered and unpublished until now, The Natural Dissolution of Fleeting-Improvised-Men is the last letter that Lovecraft wrote, finishing it just days before his death on March 15, 1937. This edition features extensive notes from the editor, Gabriel Blackwell. "It's difficult to know if Blackwell is a sharp editor, a stone-faced ventriloquist, someone possessed by the ghost of Lovecraft, or all three. The Natural Dissolution of Fleeting-Improvised-Men is a startling investigation of the evanescence of the self. It's not so much that it will leave you changed as that it will leave you nameless and wandering." -Brian Evenson, author of Immobility Δείτε το βιβλίο στο Goodreads. Όσες περισσότερες κριτικές διαβάζω, τόσο πιο πολύ θέλω να το πιάσω στα χέρια μου! 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Stavros Posted October 18, 2017 Share Posted October 18, 2017 Καλησπέρα παιδιά. Βρήκα συτο το σαιτ απο τύχη ψάχνοντας τι παίζει με τις εκδόσεις του Λαβκραφτ στα ελληνικά. Εγω έχω κάποια βιβλία του απο εκδόσεις Αίολος οι οποίες γενικά εκτιμούνται απο πολλούς απο όσο έχω καταλάβει. Πρόσφατα όμως διάβασα στο βιβλίο του Π. Γιαννουλάκη "Ταξίδι στη μοναξιά του χρόνου" για τις ελληνικές εκδόσεις ότι "οι περισσότερες είναι αξιοθαύμαστα πρόχειρες και γεμάτες σοβαρά μεταφραστικά λάθη και αδιάφορες απόψεις, με εξάιρεση τη δουλειά του Γιώργου Μπαλανού". Φυσικά καταλαβαίνω ότι ο Μπαλανός έχει εντρυφήσει πάνω στον Λαβκραφτ και ο Γιαννουλάκης έχει συνεργαστεί νομίζω μαζί του οπότε λογικό να παινεύει τη δουλειά του αλλά έχουν τόσο μεγάλη διαφορά οι εκδόσεις του Μπαλανού απο του Αιόλου; Επειδή σκέφτομαι να αγοράσω ότι κυκλοφορεί στα ελληνικά, μήπως να κάνω στροφή προς τη Locus-7 ή να συνεχίσω με Αίολος; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.