Eugenia Rose Posted March 24, 2016 Share Posted March 24, 2016 Btw με το When your child strays from God νομίζω θα γίνουμε κόμπος αλλά είναι διασκεδαστικό ανάγνωσμα. Μια και τα κατέχεις τα καινούργια, ποστάριζε δεύτερη (μετά την Βάσω δηλαδή…) και δίνε μας την εξήγηση να μην ψαχνόμαστε οι υπόλοιποι Το διάβασα και εγώ. Έχω καλυφθεί τόσο από το σχολιασμό του Μορφέα, όσο και από τις έξτρα επεξηγήσεις της Ευγενίας. Νομίζω αρκετά straightforward διήγημα, για αυτό οδηγεί σε εξίσου πανομοιότυπο σχολιασμό. Ήταν αυτό που περιμέναμε. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Της Μοχτάρ τώρα το διάβασα μετά από μμαν και μορφέα. Και προφανώς δεν έχω το λυσάρι Ερμηνείες δίνω και εγώ. Απλά είχα διαβάσει μερικά δικά της και έπαθα ένα deja vu. Αλλά και πάλι δεν σημαίνει ότι η δική μου ερμηνεία είναι η σωστή. Είναι απλά η άποψη μου. Τα επόμενα θα είναι εξίσου ενδιαφέροντα (δεν τα έχω διαβάσει όλα απλά έτυχε και της Wong το είχα διαβάσει σε ανύποπτο χρόνο μαζί με μερικά άλλα δικά της) λόγω των διαφορετικών ερμηνειών που θα δώσει ο κάθε ένας μας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 28, 2016 Author Share Posted March 28, 2016 Amal El-Mohtar, «Madeleine» Ενδιαφέρουσα ιδέα -δύσκολο και απαιτητικό να χτίζει κάποιος πάνω σε τέτοιου είδους ιδέες την ιστορία του. Η ατμόσφαιρα καλή, χάρη στο χειρισμό της γλώσσας από τη Mohtar και τα ενδιάμεσα επεισόδια. Αμφιβάλω όμως αν θα την επιλέξω στο τέλος, για δύο λόγους: (α) όταν καταλαγιάσει το διάβασμα (και χρειάστηκε να το κάνω δυο φορές...) δεν μένουν πολλά πράγματα και (β) μου φάνηκε ότι με κούρασε χωρίς λόγο. Δεν είναι ότι τα θέλουμε όλα απλά και στρωτά, μασημένη τροφή, νομίζω όμως ότι θα μπορούσε να το έχει κάνει λιγότερο ελικοειδές και το αποτέλεσμα, παρόλα αυτά, να είναι το ίδιο και καλύτερο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted March 28, 2016 Share Posted March 28, 2016 (edited) Amal El-Mohtar, «Madeleine» Βρε, βρε... η Αμαλ, γράφει κιόλας. Τελικά δεν είναι αυτή του Κλούνυ (Αμάλ Αλαμουντίν), ίσως γι' αυτό γράφει! Η γλυκυτάτη συγγραφέας αρχίζει με Marcel Proust και συνεχίζει να παραθέτει ονόματα όπως των Althuser, Patrick Wolf, Julia Kristeva και Slylvia Plath. Θα μπορούσαμε να την κατηγορήσουμε ότι οι αναφερθέντες χρησιμοποιούνται ακροθιγώς και η αναφορά τους έχει θέση επίδειξης γνώσεων, κάτι το οποίο δε μας χαλάει αφού ενίοτε το χρησιμοποιούμε (αυτοδικαίως) και εμείς. Αν όμως ψάξουμε πιο εμπεριστατωμένα, θα δούμε ότι πίσω από το πρώτο επίπεδο των παραδοξοτήτων και των ανεξήγητων ή παρερμηνευμένων γεγονότων κρύβεται το πλέγμα της ιστορίας δημημένο πάνω στις νόρμες και τις απόψεις της Julia Kristeva κυρίως. Ο όρος abjection, που αναφέρεται και στο κείμενο, είναι η μεγαλύτερη ενδεχομένως συμβολή της Κρίστεβα στην Ψυχανάλυση. Ερμηνεύει την απώλεια διάκρισης μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου (subject - abject - object) ή του εγώ και άλλοι. Ακριβώς όπως και στον πυρήνα της παρούσας ισορίας το abject, στο επίπεδο της ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης, σημοτοδοτεί τη στιγμή κατά την οποία ξεχωρίζουμε τον εαυτό μας από τη μητέρα, όταν αρχίζουμε να αναγνωρίζουμε ένα όριο μεταξύ του "εγώ" και των άλλων, μεταξύ "me" και "(m)other". Η ηρωίδα βιώνει όψιμα το όριο αυτό με την φυσική απώλεια της μητέρας της. Αυτή η οψιμότητα του διαχωρισμού σε συνδυασμό με την επενέργεια του πειραματικού φαρμάκου προσφέρουν έναν σχεδόν ικανοποιητικό άξονα ερμηνείας των γεγονότων ή παραισθήσεων. Πάντως, ακόμη και η τελική εξήγηση της συγγραφέως είναι μη ικανοποητική και όχι επαρκώς και ξεκάθαρα επεξηγηματική (και δε χρειαζεται να είναι). Τα βιώματα της ηρωίδας - θύματος είναι ένα είδος συνειδητού ονείρου (lucid dream) ή η πραγματκότητα είναι προϊόν ψευδούς αφύπνησης; (Ωχ, το σοβαρέψαμε πολύ...!) Το τέλος μας άφησε ένα κενό. Θα θέλαμε το happy end, λίγο πιο happy ακόμη. Αφού τα κορίτσια ήρθαν πιο "κοντά", θα περιμέναμε να έρθουν, παρά τα υπονοούμενα που παραπέμπουν στο μέλλον, ουσιωδώς κοντά! Και αν πιστεύετε ότι αυτή η προσμονή μας έχει ως κίνητρο τις ρηξικέλευθες φαντασιώσεις μας, πλανάσθε! Εγώ για το καλό της κοπέλας και της θεραπείας της ενδαφέρομαι! Το λέει και η επιστήμη: η οριστική θεραπεία της ανώριμης ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης της Madeleine, έγκειται στο, η απωθημένη επιθυμία της, εγλωβισμένη μεταξύ κοινωνικών περιορισμών και φανταστικών δομών της πραγματικότητας, να βρει διέξοδο προς την υλική πραγματικότητα - σεξουαλικότητα. Αμήν! :rose: Edited March 28, 2016 by hombre 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted March 28, 2016 Share Posted March 28, 2016 Amal El-Mohtar, «Madeleine» Βρε, βρε... η Αμαλ, γράφει κιόλας. Τελικά δεν είναι αυτή του Κλούνυ (Αμάλ Αλαμουντίν), ίσως γι' αυτό γράφει! Η γλυκυτάτη συγγραφέας αρχίζει με Marcel Proust και συνεχίζει να παραθέτει ονόματα όπως των Althuser, Patrick Wolf, Julia Kristeva και Slylvia Plath. Θα μπορούσαμε να την κατηγορήσουμε ότι οι αναφερθέντες χρησιμοποιούνται ακροθιγώς και η αναφορά τους έχει θέση επίδειξης γνώσεων, κάτι το οποίο δε μας χαλάει αφού ενίοτε το χρησιμοποιούμε (αυτοδικαίως) και εμείς. Αν όμως ψάξουμε πιο εμπεριστατωμένα, θα δούμε ότι πίσω από το πρώτο επίπεδο των παραδοξοτήτων και των ανεξήγητων ή παρερμηνευμένων γεγονότων κρύβεται το πλέγμα της ιστορίας δημημένο πάνω στις νόρμες και τις απόψεις της Julia Kristeva κυρίως. Ο όρος abjection, που αναφέρεται και στο κείμενο, είναι η μεγαλύτερη ενδεχομένως συμβολή της Κρίστεβα στην Ψυχανάλυση. Ερμηνεύει την απώλεια διάκρισης μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου (subject - abject - object) ή του εγώ και άλλοι. Ακριβώς όπως και στον πυρήνα της παρούσας ισορίας το abject, στο επίπεδο της ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης, σημοτοδοτεί τη στιγμή κατά την οποία ξεχωρίζουμε τον εαυτό μας από τη μητέρα, όταν αρχίζουμε να αναγνωρίζουμε ένα όριο μεταξύ του "εγώ" και των άλλων, μεταξύ "me" και "(m)other". Η ηρωίδα βιώνει όψιμα το όριο αυτό με την φυσική απώλεια της μητέρας της. Αυτή η οψιμότητα του διαχωρισμού σε συνδυασμό με την επενέργεια του πειραματικού φαρμάκου προσφέρουν έναν σχεδόν ικανοποιητικό άξονα ερμηνείας των γεγονότων ή παραισθήσεων. Πάντως, ακόμη και η τελική εξήγηση της συγγραφέως είναι μη ικανοποητική και όχι επαρκώς και ξεκάθαρα επεξηγηματική (και δε χρειαζεται να είναι). Τα βιώματα της ηρωίδας - θύματος είναι ένα είδος συνειδητού ονείρου (lucid dream) ή η πραγματκότητα είναι προϊόν ψευδούς αφύπνησης; (Ωχ, το σοβαρέψαμε πολύ...!) Το τέλος μας άφησε ένα κενό. Θα θέλαμε το happy end, λίγο πιο happy ακόμη. Αφού τα κορίτσια ήρθαν πιο "κοντά", θα περιμέναμε να έρθουν, παρά τα υπονοούμενα που παραπέμπουν στο μέλλον, ουσιωδώς κοντά! Και αν πιστεύετε ότι αυτή η προσμονή μας έχει ως κίνητρο τις ρηξικέλευθες φαντασιώσεις μας, πλανάσθε! Εγώ για το καλό της κοπέλας και της θεραπείας της ενδαφέρομαι! Το λέει και η επιστήμη: η οριστική θεραπεία της ανώριμης ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης της Madeleine, έγκειται στο, η απωθημένη επιθυμία της, εγλωβισμένη μεταξύ κοινωνικών περιορισμών και φανταστικών δομών της πραγματικότητας, να βρει διέξοδο προς την υλική πραγματικότητα - σεξουαλικότητα. Αμήν! :rose: Που να διαβάσεις και της Wong δηλαδής. Αδημονώ. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 28, 2016 Author Share Posted March 28, 2016 Αυτή η οψιμότητα του διαχωρισμού σε συνδυασμό με την επενέργεια του πειραματικού φαρμάκου προσφέρουν έναν σχεδόν ικανοποιητικό άξονα ερμηνείας των γεγονότων ή παραισθήσεων. ...σχεδόν ικανοποιητικών. Φαντάζομαι την ελαφρά δυσφορία που χρωμάτισε το πρόσωπό σου. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Zaratoth Posted March 29, 2016 Share Posted March 29, 2016 (edited) Εμένα πάλι δεν μου έβγαλε καθόλου αυτό το "ουσιωδώς κοντά" που αναφέρεις. Πότε πιάνουμε το επόμενο; Edited March 29, 2016 by Zaratoth Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 29, 2016 Author Share Posted March 29, 2016 (edited) Για τη συζήτηση, θα περιμένεις κάθε φορά την αναγγελία (στην προκειμένη περίπτωση, σήμερα βράδυ ή αύριο πρωί). Ιδιωτικά, εννοείται, διαβάζει ο καθένας ό,τι όποτε θέλει. Edited March 30, 2016 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted March 29, 2016 Share Posted March 29, 2016 Εντάξει, καταϊδρωμένη, το διάβασα κι εγώ. (Και δεν το τύπωσα για να το διαβάσω ) OK, καλό ήταν και το διάβασα εύκολα. Βλέποντας μετά και τα σχόλιά σας, τείνω να συμφωνήσω με την άποψη της Ευγενίας. Δεν έχω ξαναδιαβάσει κάτι από την ίδια, αλλά το όλο concept κάπου το έχω ξαναδεί. Είναι όμορφα γραμμένο, αλλά από κάποια στιγμή και μετά έγινε αυτό ακριβώς που περίμενα. Δεν ξέρω τώρα αν αυτό είναι καλό ή κακό, αλλά αυτή τη στιγμή το deja-vu είναι πολύ έντονο. Πολύ πιθανόν να "φταίει" και το Σε Ψυχάω που αναφέρθηκε παραπάνω και που -θα με συγχωρήσει η κυρία Mohtar αλλά- το βρίσκω πιο δυνατό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 30, 2016 Author Share Posted March 30, 2016 Υποψήφιο για Nebula 2016 διήγημα 2/6 Naomi Kritzer, «Cat Pictures Please» (Clarkesworld 1/15) Μεγάλη επιτυχία για το ψηφιακό Clarkesworld, να έχει τρία υποψήφια διηγήματα στη short list. Το διήγημα, που δημοσιεύθηκε στο τεύχος Ιανουαρίου 2015 θα το βρείτε εδώ. Για τη συγγραφέα, Naomi Kritzer, δεν μπορώ να δώσω πολλές πληροφορίες, πέρα από το ότι ζει στο St. Paul της Minnesota και έχει... δίδυμα. Μια παλιότερη φωτογραφία της στην World Fantasy Convention, η ίδια στη μέση: Αγαπά το διάβασμα εφημερίδας από μικρή, και αρθρογραφεί η ίδια. Τέλος, όπως λέει: I make my own pie crust, and excellent pie. Πού είναι ο Ντίνος; Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το «Cat Pictures Please» ως (και) την Τετάρτη, 6 Απριλίου 2016. Να τις έχει και αυτό τις 8 μερούλες του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted March 30, 2016 Share Posted March 30, 2016 Είπα να του ρίξω μια ματιά αλλά δεν δούλευε το link. Ξαναπροσπάθησα αργότερα και έριξα την ματιά, που όμως δεν μου ήταν αρκετή. Με ρούφηξε και το τελείωσα άμεσα. Η ΕΦ που λατρεύω. Παίρνουμε ένα μη ανθρώπινο χαρακτήρα και ξεσκονίζουμε τους ανθρώπινους (και την ανθρωπότητα γενικά) από την οπτική γωνία κάποιου που δεν έχει πλήρη επίγνωση του τι εστί ζωή, Γη, άνθρωπος. Με ελαφριά αλλά διεισδυτική διάθεση καταφέρνει να θίξει αρκετά σημαντικά θέματα και να μας κάνει να προβληματιστούμε χαμογελώντας. Δεν ξέρω αν θα είναι το καλύτερο κατά την ταπεινή μου γνώμη, αλλά σίγουρα θα προσπαθήσω να το βρω και να το εντάξω στην βιβλιοθήκη μου.Κάποιο λιγότερο φανεροί προβληματισμοί που ήρθαν στο μυαλό μου: 1. Μήπως ζούμε περισσότερο στο διαδίκτυο και λιγότερο στην –πραγματική– ζωή;2. Μήπως υπέρ-εκθέτουμε τον εαυτό μας διαδικτυακά;3. Μήπως δεν ποστάρουμε αρκετές φωτογραφίες γατιών; τι λες mman; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Zaratoth Posted March 31, 2016 Share Posted March 31, 2016 (edited) Ένα αρκετά πιο ανάλαφρο, αλλά εξίσου straightforward διήγημα. Ωραία γραφεί που ρέει, ο πρωταγωνιστής είχε φάση, το ίδιο και τα σκηνικά. Δεν ξέρω αν θα το ψηφίσω στο τέλος για καλύτερο, αλλά πέρασα καλά διαβάζοντάς το και το θεωρώ καλύτερο από το Madeleine. Δεν είναι ακριβώς αρνητικό, αλλά αν στη θέση του ΑΙ έβαζες έναν άνθρωπο/χάκερ δεν θα ήταν τόσο sci-fi. Δεν με πείραξε, αλλά ήθελα να το σχολιάσω. Edited March 31, 2016 by Zaratoth Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted March 31, 2016 Author Share Posted March 31, 2016 Έξυπνο, καλά γραμμένο, το διάβασα ευχάριστα, γέλασα πολύ σε σημεία. Το τέλος όμως (lots more κλπ.) υστερεί. Είναι λίγο ένα απότομο let down. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted April 1, 2016 Share Posted April 1, 2016 (edited) Να ομολογήσω ότι στις πρώτες παραγράφους μάλλον δεν μου άρεσε, μετά μου φάνηκε καλό και έξυπνο, στο τέλος έκλεισε λίγο απότομα. Περίμενα κάτι παραπάνω -αλλά μη ρωτάτε τι, δεν ξέρω. Ευχάριστο διήγημα, κυλάει ταχύτατα, αλλά χωρίς να έχει κάποια πολύ μεγάλη ιδέα. Σίγουρα έχουμε ξαναδεί ΑΙ να σκέφτονται και να κάνουν πράγματα για τους απέναντί τους. Ως cat-lover πάντως, το εκτίμησα αρκετά. Από την άλλη, με τόσες γάτες στις οποίες είχε πρόσβαση σ' ολόκληρο το Internet, τι άλλο να χρειαζόταν; Edited April 2, 2016 by Tiessa 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
4of7 Posted April 2, 2016 Share Posted April 2, 2016 εγώ κατάλαβα ότι η Madeleine δεν υπάρχει, την έχει δημιουργήσει η φαντασία της Zeynab και στο τέλοςτην κάνει decommission από εκεί που λέει “I — even if I’m not — if this isn’t a dream,” Madeleine half-chuckles through tears, wipes at her cheek, “I think I probably have to stay here for a while.”Zeinab grins, now, a twist of mischief in it. “Not at all. You’re being discharged today. Your rights adviser was very persuasive.”Madeleine blinks. Zeinab leans in closer, conspiratorial.“That’s me. I’m your rights adviser. αλλά δεν θα έκοβα και το κεφάλι μου, ούτε και θα το ζάλιζα πολύ μ' αυτή την ιστορία Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted April 3, 2016 Share Posted April 3, 2016 Θα συμφωνήσω ότι είναι ευχάριστο διήγημα και περνάει ίσως κάποια μηνύματα με τρόπο πλάγιο και ήπιο. Επίσης μπορώ να "μπω πίσω από το συναίσθημα" της Α.Ι. που ήθελε γάτες και αυτό είναι πάντα ένα συν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted April 4, 2016 Share Posted April 4, 2016 Χα! Όπως ίσως ξέρετε, δεν μ' απολαμβάνω ιδιαίτερα τις φωτογραφίες γατιών και σίγουρα το Feed μου στο FB έχει πολύ περισσότερες απ' ό,τι μ' ενδιαφέρει, people. Αλλά η ιστορία μού άρεσε αρκετά. Ήταν ανάλαφρη, αρκετά διασκεδαστική, και αν είχε και καλύτερο ή λίγο πιο φιλόδοξο κλείσιμο τότε θα μιλάγαμε για άλλο επίπεδο. Έτσι όπως είναι τώρα, είναι απλώς μια καλή ιστορία. Για Nebula, όμως; Θα δείξει. Για την ώρα, η κατάταξή μου είναι: 1. Cat pictures, please 2. Madelaine Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted April 5, 2016 Share Posted April 5, 2016 Naomi Kritzer, «Cat Pictures Please» Ως δεδηλωμένος γατόφιλος, ανυπομονούσα να διαβάσω την ιστορία με τον ιντριγκαδόρικο τίτλο. Η ανυπομονησία μου όσο και οι προσδοκίες μου αποδείχτηκαν μάλλον υπερβολικές. Η συγγραφέας αναφέρει (έμμεσα) ως πηγή της έπνευσής της το χιουμοριστικό διήγημα Maneki Neko του Bruce Sterling και μέμφομαι τον εαυτό μου που δεν πρόλαβα να το διαβάσω προτού γράψω το παρόν. Έξυπνη η ιδέα της Τ.Ν. με καλές προθέσεις (οι Τ.Ν. είναι φίλες μας) και τις δυνατότητες που παρέχονται για θετική παρέμβασή της προς όφελος ανθρώπων που εκτιμά ότι έχουν την ανάγκη της. Το αντίτιμο; Ευτελές! Μόνο φωτογραφίες από γατιά. Τι τρυφερό! Είναι αξιοσημείωτη η εκτίμηση που τρέφει η Τ.Ν. στην ψυχολογική και ψυχιατρική βοήθεια, όπως αξιοσημείιωτο είναι το γεγονός ότι σχεδόν όλα τα πρόσωπα που αναφέρονται έχουν ανάγκη της βοήθειας αυτής. Αν και λιγάκι αποσπασματική σχετικά με τα πρόσωπα, η ιστορία παραμένει χαριτωμένη και ανάλαφρη, αλλά μέχρι εκεί! Στις μεχρι τούδε υποψηφιότητες για Nebula, η παρούσα ιστορία υπολείπεται, κατά τη γνώμη μου, της Madeleine. :rose: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 6, 2016 Author Share Posted April 6, 2016 Υποψήφιο για Nebula 2016 διήγημα 3/6 David D. Levine «Damage», Tor.com Το διήγημα του David D. Levine δημοσιεύθηκε στο Tor.com τον Ιανουάριο 2015. Ο Levine γεννήθηκε στη Μινεάπολη, μεγάλωσε στο Μιλγουόκι και κατοικεί στο Πόρτλαντ. Έχει ήδη ένα Hugo διηγήματος στο ενεργητικό του, από το 2006. Διαβάζω ότι το 2010 πέρασε δυο βδομάδες σε ένα habitat της Mars Society, από αυτά που επιχειρούν να προσομοιώσουν τις συνθήκες διαβίωσης στον Άρη. Διαβάζουμε και σχολιάζουμε το τρίτο διήγημα της λίστας μας ως την Πέμπτη, 14 Απριλίου 2016. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morfeas Posted April 6, 2016 Share Posted April 6, 2016 Cat Pictures Please, Naomi Kritzer Έξυπνο, ανάλαφρο, με ουσία και φιλοσοφημένο, η Αμελί της τωρινής δεκαετίας. Μόνο το τέλος χρειαζόταν κάτι ακόμη, αλλά συνολικά μου άφησε καλή γεύση και μου φάνηκε καλύτερο από το Madeleine. Κι ας μην είμαι γατόφιλος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted April 6, 2016 Share Posted April 6, 2016 Το Maneki Neko του Bruce Sterling έχει σίγουρα δημοσιευτεί στο "9" της Ελευθεροτυπίας, θυμάμαι τον τίτλο και ότι έχει σχέση με κούκλες (και ο τίτλος σημαίνει κούκλα στα ιαπωνικά, κάτι τέτοιο). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted April 7, 2016 Author Share Posted April 7, 2016 David D. Levine «Damage» Όπως θα δείτε, το διήγημα αφορά ένα νοήμον διαστημόπλοιο, όπως είναι όλα εξάλλου στο μέλλον (όχι πολύ μακρινό) που απεικονίζεται, με ένα ηλιακό σύστημα σε εμφύλιο. Καλογραμμένο και ευχάριστο, αλλά δεν με έπεισε στην κορύφωσή του, από τη μέση και μετά. Και δεν μπόρεσα να μη το συγκρίνω, καθώς το διάβαζα, με την «Απασφάλιση» του Αλέκου Παπαδόπουλου, ένα παρόμοιο θεματικά αλλά πολύ καλύτερο διήγημα. Ακόμα και τώρα, ενώ δεν το έχω ξαναδιαβάσει τα τελευταία 7-8 χρόνια, θυμάμαι το ύφος του παπαδοπουλικού διαστημόπλοιου -αχ ρε Αλέκο, γιατί δεν γράφεις τελευταία; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted April 9, 2016 Share Posted April 9, 2016 (edited) Αρκεί να πω ότι το διάβασα σε τέσσερεις δόσεις γιατί με έπιανε απίστευτη βαρεμάρα και το παράταγα;Αν όχι, τότε να προσθέσω ότι αν μιλούσαμε για γερασμένα διηγήματα γραμμένα δεκαετίες πίσω, τι θα πρέπει να πούμε γι αυτό; Κλίμα αναγνωσμάτων της εποχής του ψυχρού πολέμου, happy end για τους καλούς Γήινους και το καλόκαρδο, ερωτευμένο και σχιζοφρενές διαστημόπλοιο. Nebula 2016 ? WTF! Edited April 9, 2016 by Old man & SiFi 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted April 12, 2016 Share Posted April 12, 2016 David D. Levine «Damage» Σίγουρα δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας. Ξεκίνησε δυνατά, αλλά τελείωσε ξεφουσκωμένο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι δύο μάχες που περιγράφει λεπτομερώς. Σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν θες να δείξεις πώς λειτουργεί κάτι, μία φορά φτάνει και περισσεύει. Στα συν το πώς "έλυσε" το πρόβλημα η ΤΝ. Στα συν και ο αντιπαθής χαρακτήρας του πιλότου της. Στα πλην ότι τον είχε κάνει τελείως καρικατούρα. Καθόλου γκρίζος, απλώς μαύρος. Όσον αφορά το βραβείο, νομίζω ότι, χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό, παραμένω στις γάτες. Ναι, η "Απασφάλιση" είχε μια πραγματικά απολαυστική πρωτοπρόσωπη περιγραφή της ΤΝ! Γιατί, ρε Αλέκο; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted April 12, 2016 Share Posted April 12, 2016 Αρκεί να πω ότι το διάβασα σε τέσσερεις δόσεις γιατί με έπιανε απίστευτη βαρεμάρα και το παράταγα; Εντάξει, εγώ τα κατάφερα σε τρεις! Έτσι κι αλλιώς βαριέμαι τις περιγραφές των μαχών, οπότε σ' εκείνα τα σημεία το περνούσα διαγώνια. Από την άλλη, όταν άρχισε επιτέλους να αποκτά λίγο ενδιαφέρον με την αποστολή στον αστεροειδή και τον τελικό του στόχο άρχισα κι εγώ να διαβάζω με ενδιαφέρον και να σκέφτομαι πόσο καλύτερα θα ήταν να είχε παραλείψει λίγο από το αρχικό ξύλο. Μέχρι που έφτασα στο τέλος και ξενέρωσα εντελώς. Από τα τρία, βρίσκεται τελευταίο στην κατάταξή μου αυτή τη στιγμή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Zaratoth Posted April 14, 2016 Share Posted April 14, 2016 Το τελείωσα και εγώ πριν λίγο. Δεν έχω διαβάσει τόσο πολύ sci-fi όσο οι προλαλήσαντες δεινόσαυροι (είμαι ένα ποταπό σαυράκι), αλλά μου άρεσε πολύ και σαν ιδέα και σαν εκτέλεση και σαν κοσμοπλασία. Χαλαρά το καλύτερο από τα τρία μέχρι στιγμής. Καταλαβαίνω πως θα μπορούσε να φανεί βαρετό, όμως δεν με κούρασε καθόλου. Η λίστα μου μέχρι στιγμής: 1. Damage 2. Cat pictures, please 3. Madelaine Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.