Zaratoth Posted May 16, 2016 Share Posted May 16, 2016 (edited) Καλά, η γνώμη μου είναι ότι υπερβάλλετε λίγο. Δεν ήταν η χειρότερη επιλογή (αν και όχι του γούστου μου) και όσο για το «είδος», αν τα χίλια μέλη που ψήφισαν το συμπεριέλαβαν με τόσο μεγάλη πλειοψηφία, ας το δεχτούμε. Ας δεχτούμε ότι κρίναμε τη short list που συνέταξαν. Ένα παιχνίδι παίξαμε, εγώ το διασκέδασα. Το ότι διαφωνώ με το επίσημο αποτέλεσμα (και εξηγώ γιατί στην ανάλυσή μου) δεν ακυρώνει το ότι μου άρεσε που παίξαμε και ότι πέρασα καλά με όλες τις ιστορίες. Απλά για τα δικά μου κριτήρια, το επίσημο αποτέλεσμα είναι "ότι να'ναι". Edited May 16, 2016 by Zaratoth Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted May 16, 2016 Share Posted May 16, 2016 Σίγουρα ήταν από τα καλά της λίστας. Εγώ, τουλάχιστον, θα το έβαζα τρίτο ή και δεύτερο. Και το ότι ψήφισα no award δεν σημαίνει ότι δεν μου άρεσαν κάποιες ιστορίες ή ότι δεν διασκέδασα το παιχνίδι -κάθε άλλο. Από κει και πέρα όμως, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι συμβαίνει ένα από τα εξής δύο: (α) Αν εγώ κρίνω σωστά και τα χίλια μέλη κρίνουν λανθασμένα, μια ιστορία τρόμου βραβεύτηκε με ένα από τα δύο σημαντικότερα βραβεία το σημαντικότερο βραβείο Ε.Φ και Φάνταζυ(!) (β) Αν τα χίλια μέλη έχουν δίκιο και εγώ άδικο, δεν μπορώ μετά από τριάντα χρόνια ανάγνωσης να διακρίνω ένα διήγημα τρόμου από ένα διήγημα φάνταζυ. Και τα δύο πολύ ανησυχητικά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 16, 2016 Author Share Posted May 16, 2016 Τι να σου πω... Εγώ μετά από 35 χρόνια που διαβάζω εφ, το μόνο που ξέρω πλέον με βεβαιότητα είναι ότι... έχω πρεσβυωπία χεχε Τέλος πάντων, για να βοηθηθώ, πότε χαρακτηρίζουμε ένα διήγημα τρόμου; Δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Αν πρέπει να τρομάζεις λίγο, έστω να νιώθεις άβολα... τότε δεν ήταν αυτό. Αλλά έχει πράγματι ο χαρακτηρισμός να κάνει με τα συναισθήματα του αναγνώστη; Δεν νομίζω, αν ήταν έτσι κάθε διήγημα θα κατατασσόταν ανάλογα με τις αντιδράσεις μας... Τέλος πάντων, στο «χαρακτηρισμό» των έργων υπήρχε και άλλες φορές διαφωνία. Πάρτε για παράδειγμα διάφορα έργα εναλλακτικής ιστορίας, που κυλούν απλώς σε μια περιγραφή του διαφορετικού σύμπαντος, χωρίς κάποιο στοιχείο επιστημονικής φαντασίας. Δεχόμαστε ότι είναι εφ, μόνο και μόνο επειδή υπάρχει ένα ανεξήγητο επιστημονικά divergence... Τέλος πάντων, εμένα δεν με προβλημάτισε το είδος του συγκεκριμένου διηγήματος, αλλά ότι δεν βρήκα το εξαιρετικό διήγημα. Δέχθηκα ότι μια βράβευση (ή περισσότερες...) μπορεί να μην διαθέτει τέτοιο, και... ησύχασα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted May 16, 2016 Share Posted May 16, 2016 Νομίζω ότι ένα έργο θεωρείται τρόμου όταν έχει σκοπό να σε τρομάξει. Δε μπορεί το κριτήριο να είναι αν όντως θα σε τρομάξει, γιατί το ίδιο έργο μπορεί άλλους να τους τρομάζει κι άλλους όχι, ανάλογα με τα βιώματα του καθενός, τα ψυχικά τραύματα κλπ κλπ. Εμένα, πχ, με είχε κατατρομάξει αυτό εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=E_hsU2O_o50 Δεν περιμένω να τρομάξει τους πάντες, αλλά μη μου πείτε ότι δεν είναι τρόμου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted May 16, 2016 Share Posted May 16, 2016 (edited) Κοιτάξτε, εγώ ήμουνα στα τσακ να το ψηφίσω πρώτο και έχασε για μια τρίχα από τον Παπουτσή για λόγους συναισθηματικούς. Αλλά το θεωρώ το πιο ατμοσφαιρικό από τα υποψήφια. Επίσης και από το wikipedia να το δεις, το dark fantasy είναι μια άλλη ονομασία του τρόμου κάποιες φορές και τα όρια είναι δυσδιάκριτα. Δεν είναι απαραίτητο να σε τρομάξει ούτε καν να έχει την πρόθεση να σε τρομάξει αλλά να έχει την πρόθεση να δείξει μια πολύ σκοτεινή πλευρά της ανθρωπότητας/μιας κατάστασης ακόμα και μεταφορικά τα οποία κατ' επέκταση κάποιους μας τρομάζουν για άλλους ψυχολογιούς λόγους. Αλλά μπορούν να μας κάνουν να σκεφτούμε και τον υπαρξιακό τρόμο που κουβαλάμε μέσα μας ή απλά να μας διασκεδάσουνε με την επιφανειακή σπλατεριά (αυτό είναι πιο πιθανό να έχει σκοπό να τρομάηξει, έστω και σαν jump scare ή να αηδιάσει.) Brian Stableford argues "dark fantasy" can be usefully defined as subgenre of stories that attempt to "incorporate elements of horror fiction" into the standard formulae of fantasy stories.Stableford also suggests that supernatural horror set primarily in the real world is a form of "contemporary fantasy", whereas supernatural horror set partly or wholly in "secondary worlds" should be described as "dark fantasy". Charles L. Grant is often cited as having coined the term "dark fantasy". Grant defined his brand of dark fantasy as "a type of horror story in which humanity is threatened by forces beyond human understanding".[3] He often used dark fantasy as an alternative to horror, as horror was increasingly associated with more visceral works. Dark fantasy is sometimes also used to describe stories told from a monster's point of view, or that present a more sympathetic view of supernatural beings usually associated with horror. Anne Rice's The Vampire Chronicles, Chelsea Quinn Yarbro's Saint-Germain,[6] and Neil Gaiman's The Sandman are early examples of this style of dark fantasy. This is in contrast to the traditional horror model, which focuses more on the victims and survivors. Όσο για μένα θα το τοποθετούσα στο dark fantasy με λίγη έξτρα μιζέρια μέσα αλλά θα άγγιζε τα όρια και του literary horror σε κάποια σημεία. Επίσης λέγεται πως το horror έχει τέρατα ενώ το dark fantasy σκοτεινούς ήρωες. Σε κάθε περίπτωση πάντως τα όρια για μένα είναι δυσδιάκριτα και όσο και να το ψάξουμε δεν θα συμφωνήσουμε εντελώς μεταξύ μας. Edited May 16, 2016 by Eugenia Rose Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 16, 2016 Author Share Posted May 16, 2016 ...αυτή η προσέγγιση, Ευγενία, με πείθει (όντας, ξαναλέω, «εξωτερικός» στον τρόμο). Για να αλλάξουμε κουβέντα, μου λέτε πού θα βρούμε το διήγημα του Mieville; Δεν βρίσκω ούτε το μέιλ του να του το ζητήσω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted May 19, 2016 Share Posted May 19, 2016 ...αυτή η προσέγγιση, Ευγενία, με πείθει (όντας, ξαναλέω, «εξωτερικός» στον τρόμο). Για να αλλάξουμε κουβέντα, μου λέτε πού θα βρούμε το διήγημα του Mieville; Δεν βρίσκω ούτε το μέιλ του να του το ζητήσω. https://www.dropbox.com/s/vq88e5w1z1ztlqo/The%20Dowager%20of%20Bees.docx?dl=0 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 20, 2016 Author Share Posted May 20, 2016 Μπράβο Δημήτρη. Όποιος θέλει, μας κάνει συντροφιά να το διαβάσουμε -και την άλλη βδομάδα εκείνο της KK Rusch. Ήτοι, τα δύο στη short list των Locus που δεν έχουμε διαβάσει. Έχω και μια υποψία ότι θα είναι καλά...: The Dowager of Bees" is one of many mind-bending excursions into the fantastic that appear in Miéville's Three Moments of an Explosion, his first collection of short stories since 2005's Looking for Jake (...) The rules of reality are bent in this story of professional card-game players, and the hidden suits that emerge under just the right circumstances. New rules, regulations, and punishments apply to the playing of these mysterious cards. Will you be initiated? Διήγημα από short list Locus 2016 1/2: China Mieville, «The Dowager of Bees» O Mieville γεννήθηκε στην Αγγλία, στο Norwich, το 1972. Είναι γνωστός για την ενεργό ανάμιξή του στην πολιτική, σε μαρξιστικές οργανώσεις της αριστεράς. Έχει κάνει, διαβάζω, και PhD στο Μαρξισμό. Το διήγημα δημοσιεύθηκε απευθείας στη συλλογή Three Moments of an Explosion (2015). Το διαβάζουμε και το σχολιάζουμε (χαλαρά... συμμετέχει όποιος επιθυμεί...) ως το Σάββατο 28 Μαΐου. Δεν θα ψηφίσουμε, απλώς θα σχολιάσουμε αν τα δύο αυτά είναι καλύτερα / ξεχωρίζουν εκείνων του Nebula. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 22, 2016 Author Share Posted May 22, 2016 China Mieville, «The Dowager of Bees» Αμάν βρε παιδί μου... Να θέλουμε να αγιάσουμε με τα διηγήματα και να μη μας αφήνουν. Δεν κατόρθωσα να βγάλω νόημα. Όχι τι αφηγείται, αλλά γιατί αυτό συνιστά αφήγηση. Μπορεί να φταίει -το παραδέχομαι- ότι μετά τη μέση το πήγα λίγο βιαστικά. Αν πάντως κάποιος καλός εθελοντής από σας βρει νόημα, θα τον ευχαριστήσω και θα κάνω άλλη μια ανάγνωση! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted May 24, 2016 Share Posted May 24, 2016 (edited) Το (μόνο) φανταστικό στοιχείο των χαρτιών τράπουλας που εμφανίζονται σπάνια και δημιουργούν ανίκητους συνδυασμούς (και διαφορετικά κέρδη) δεν μου λέει τίποτα. Το love story και οι χαρτοκλέφτες επίσης. Θα μπορούσαμε να έχουμε (περίπου) την ίδια κοινότυπη ιστορία και χωρίς το φανταστικό στοιχείο. Ο συγγραφέας μάλλον “κλέβει” στο τέλος με την ιδιότητα που δίνει στο χαρτί στο φινάλε για να μας δώσει ένα happy-end. Αρκετά κουραστικό και αδιάφορο μου φάνηκε, εκτός και αν δεν κατάλαβα κάτι. Τι λέει η Eugenia Rose που έχει το λυσάρι; Edited May 24, 2016 by Old man & SiFi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 25, 2016 Author Share Posted May 25, 2016 Μπα, η Ε. κρατάει τα... χαρτιά της κλειστά. Τουλάχιστον να είχαμε την ανάλυση του ψυχίατρου. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted May 25, 2016 Share Posted May 25, 2016 Μπα, η Ε. κρατάει τα... χαρτιά της κλειστά. Τουλάχιστον να είχαμε την ανάλυση του ψυχίατρου. Σορρυ παιδιά, έχει πέσει τρέξιμο. Επανερχομαι λιαν συντομως. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted May 25, 2016 Share Posted May 25, 2016 (edited) Λοιπόν το διάβασα πριν λίγο με ημικρανία και κακή διάθεση και δεν ξέρω και πολλά από πόκερ. Η ιδέα μου φάνηκε πολύ γοητευτική. Από τα μυστικά χαρτιά και τους κανόνες που εμφανίζονται από το πουθενά μέχρι τον άγνωτο χ (θεός;) που τριγυρνάει στο κατάστρωμα στη φαντασία του πρωταγωνιστή και τους παρακολουθεί. Είναι σαν να παίζεις χαρτιά με το σύμπαν. Εγώ ίσως γιατί μου άρεσε σαν ιδέα να την είχα εκμεταλλευτεί και να την είχα πάει σε άλλα μονοπάτια αλλά από την αλλά δεν παίζω χαρτιά και αυτή ήταν μια χαρτοπαιχτική ιδέα και άξιζε μια χαρτοπαιχτική ιστορία. Το τέλος ήταν tricky στην ερμηνεία του αλλά αυτό που κατάλαβα είναι ότι αυτός έχει για χαρτί του τις καμινάδες μιας και αυτές κατάφερε να τσεπώσει. Έκτοτε έμαθε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς για τις καμινάδες για να μπορεί στο πίσω μέρος του μυαλού του να τις χρησιμοποιήσει σε ένα παιχνίδι σαν αυτά που φανταζότανε μικρός περιτριγυρισμένο από την αίγλη που είχε βάλει η φαντασία του. Και αυτό το παιχνίδι πίστεψε πως ήταν αυτό και σαν εθισμένος παίχτης δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο calling του σύμπαντος και έκλεψε. Αυτή είχε σαν χαρτί της τις αλυσίδες. Της έτυχαν μια φορά και κάθε τόσο κάνει κάτι σχετικό με το χαρτί που της έτυχε τότε. Και αυτή ξέρει άπειρους συνδυασμούς που έχουνε να κάνουνε με τις αλυσίδες συγκεκριμένα. Επειδή ο ήρωας μας την παρουσιάζει πολύ σαίνι και πιο μεγάλη τζογαδόρισα από αυτόν είναι πολύ πιθανό να έκλεψε και αυτή το δικό της χαρτί τότε μιας και ήξερε για τα χαρτιά και δεν ήταν πρωτάρα. ΑΛΛΑ μπορεί και να μην το πήρε και να μην το κράτησε σαν τον πρωταγωνιστή. Αυτή όπως προείπαμε είναι πανέξυπνη και το ομολογεί και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής ότι δεν ξέρει αν αυτή κατάλαβε ότι σούφρωσε αυτός τότε τις καμινάδες ή όχι αλλά είναι πολύ πολύ πιθανό έως σίγουρο να το κατάλαβε και να μην είπε κάτι ποτέ. Επίσης κατάλαβε κατά 99% ότι αυτός έκλεβε εκείνη την ώρα μιας και μπορεί να τον διαβάζει πολύ καλά όπως ομολογεί και ο ίδιος. Τι γίνεται λοιπόν που αυτός έκλεψε; Μιας και αυτά τα χαρτιά έχουνε την δύναμη να ζητάνε πολύ περισσότερα από λεφτά και κανονικά να τα παίξεις μπορεί να καείς αυτός ουσιαστικά την έχει κάτσει από κούπες τώρα που έκλεψε. Χειρότερη μοίρα και από το Τζουμάντζι δηλαδή. Αυτό που συμβαίνει λοιπόν είναι ή ότι και οι δύο κλέψανε, ο πρώτος από ανταγωνισμό και από την έξαψη της στιγμής και η άλλη για να τον σώσει ή ότι αυτός έκλεψε και αυτή μπλόφαρε. Για μένα το πιο πιθανό είναι το δεύτερο. Αυτός έκλεψε και έβγαλε τις καμινάδες γιατί είδε ότι θα του έβγαινε το τάδε γαμάτο χαρτί και αυτή μπλόφαρε και ΕΙΠΕ ότι ΕΙΧΕ τις αλυσίδες γιατί επίσης ήξερε ότι με αυτόν τον συνδυασμό που είπε και ο δικαστής κέρδιζε τις καμινάδες. Όμως είπε ότι είχε τις αλυσίδες δεν τις έδειξε ποτέ. Στο πόκερ άμα μπλοφάρεις και οι άλλοι πάνε πάσο δεν χρειάζεται να δείξεις το χαρτί σου, απλά κερδίζεις. Νόμιμα, fair and square. Κανείς δεν αμφισβήτησε ότι αυτή είχε το χαρτί που κερδίζει τα άλλα, ούτε και ο πρωταγωνιστής και έτσι αυτή κέρδισε και σαν βραβείο ζήτησε το φύλλο που είχε ο πρωταγωνιστής στο χέρι του -στο οποίο ήξερε ότι ήταν μέσα οι καμινάδες του- και το πήρε από το χέρι του χωρίς να αποκαλυφθεί στους άλλους (αν και ο sugarface το κατάλαβε) και στο σύμπαν (αν και το σύμπαν το κατάλαβε επίσης) ότι είχε κλέψει. Δεν είχε πλέον σημασία γιατί κέρδισε η άλλη με την μπλόφα της και τώρα το φύλλο του της άνηκε και ο ίδιος της είχε αιώνια υποχρέωση. Αυτά για να μάθετε να μην κάνετε μ...κιες με τα χαρτιά Edited May 26, 2016 by Eugenia Rose Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 26, 2016 Author Share Posted May 26, 2016 (edited) !! Όλα αυτά δεν έπιασα; χεχε Edited May 26, 2016 by nikosal Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted May 26, 2016 Share Posted May 26, 2016 (edited) China Mieville, «The Dowager of Bees» Ένα αγγλόπουλο που λέγεται China; (Αυτός ο νονός του...). Το China μου δημιουργεί ισχυρούς συνειρμούς με την σέξυ (τότε) Kathleen Turner, στην αστυνομική σοφτ πορνό ταινία China Blue (ή Crimes of Passion). Any way που έλεγαν και οι αρχαίοι υμών πρόγονοι! Ας επικεντρωθούμε στο έργο, το οποίο μου άρεσε πολύ! Αυτό ίσως οφείλεται στην αίσθηση του "μαγικού ρεαλισμού" και των εκλεκτικών συγγενειών. Όταν το διάβαζα, βίωνα παρόμοια αισθήματα με αυτά, όταν σε νεαρή ηλικία διάβαζα τη "Ντάμα Πίκα" του Πούσκιν. Επίσης,μου θύμισε κάτι από το "Τλον" του Μπόρχες, όπου αντικείμενα υλοποιούνταν από το χωρικό και χρονικό πουθενά. Τα παιγνιόχαρτα με τους περίπλοκους, κρυφούς και ενίοτε μυστηριώδεις συμβολισμούς, ενδείκνυνται για το κλείσιμο του ματιού στο μεταφυσικό στοιχείο, αλλά έλειψε (ως συνήθως τώρα τελευταία) το στοιχείο της ΕΦ. Μου άρεσε το αφαιρετικό και λιτό ύφος της αφήγησης. Όμως, δεν είχαμε έστω κάποιες στοιχειώδεις λεπτομέρειες για το τι χατήρι έκανε στην Joy ο αφηγητής, χωρίς να θέλει να το κάνει. Βέβαια, δε χρειάζεται καν η ημετέρα οργιώδης φαντασία, ώστε να μαντέψει κανείς η φύση (ή την παρά φύση) του αιτήματος προς ικανοποίηση. Επισημαίνω και τη σχολαστική αφοσίωση, δίκην θρησκευτικής σέχτας, της ομάδας των επαγγελματιών χαρτοπαικτών στην εφαρμογή των γραμμένων ή άγραφων νόμων του παιγνίου. Το δε παίγνιο, ως αρχετυπική συμβολική αναπαράσταση του ανθρωπίνου βίου, έχει εγκόσμιους και υπερκόσμιους - μεταφυσικούς νόμους ή παραβίαση των οποίων έχει γνωστές ή άγνωστες συνέπειες Αυτές οι βέβαιες ή ένδεχόμενες συνέπειες δεν φανερώνονται στο τέλος του αφηγήματος και αφήνουν μια αίσθηση μη ολοκλήρωσης. Μπορεί το τέλος της ιστορίας να μην ανταποκρίνεται πλήρως στις ενδεχομένως υπερβολικές προσδοκίες μας, πάντως η γενική εικόνα παραμένει πολύ καλή. Edited May 26, 2016 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted May 26, 2016 Share Posted May 26, 2016 Αυτό που συμβαίνει λοιπόν είναι ή ότι και οι δύο κλέψανε, ο πρώτος από ανταγωνισμό και από την έξαψη της στιγμής και η άλλη για να τον σώσει ή ότι αυτός έκλεψε και αυτή μπλόφαρε. Για μένα το πιο πιθανό είναι το δεύτερο. Αυτός έκλεψε και έβγαλε τις καμινάδες γιατί είδε ότι θα του έβγαινε το τάδε γαμάτο χαρτί και αυτή μπλόφαρε και ΕΙΠΕ ότι ΕΙΧΕ τις αλυσίδες γιατί επίσης ήξερε ότι με αυτόν τον συνδυασμό που είπε και ο δικαστής κέρδιζε τις καμινάδες. Όμως είπε ότι είχε τις αλυσίδες δεν τις έδειξε ποτέ. Στο πόκερ άμα μπλοφάρεις και οι άλλοι πάνε πάσο δεν χρειάζεται να δείξεις το χαρτί σου, απλά κερδίζεις. Νόμιμα, fair and square. Κανείς δεν αμφισβήτησε ότι αυτή είχε το χαρτί που κερδίζει τα άλλα, ούτε και ο πρωταγωνιστής και έτσι αυτή κέρδισε και σαν βραβείο ζήτησε το φύλλο που είχε ο πρωταγωνιστής στο χέρι του -στο οποίο ήξερε ότι ήταν μέσα οι καμινάδες του- και το πήρε από το χέρι του χωρίς να αποκαλυφθεί στους άλλους (αν και ο sugarface το κατάλαβε) και στο σύμπαν (αν και το σύμπαν το κατάλαβε επίσης) ότι είχε κλέψει. Δεν είχε πλέον σημασία γιατί κέρδισε η άλλη με την μπλόφα της και τώρα το φύλλο του της άνηκε και ο ίδιος της είχε αιώνια υποχρέωση. Αυτά για να μάθετε να μην κάνετε μ...κιες με τα χαρτιά Η κυρία μάλλον έκλεψε, αλλά δεν μπλόφαρε: "Belinda is lowering her cards to show them. I win, Belinda says" Το πώς ξέρει ποιό από τα κλειστά χαρτιά είναι οι καμινάδες είναι ένα μικρό ζήτημα. "She looks at what I’m holding as her own cards go down. She meets my eye and smiles. She could always read me. I know she’ll choose the right one." Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted May 26, 2016 Share Posted May 26, 2016 (edited) Αυτό που συμβαίνει λοιπόν είναι ή ότι και οι δύο κλέψανε, ο πρώτος από ανταγωνισμό και από την έξαψη της στιγμής και η άλλη για να τον σώσει ή ότι αυτός έκλεψε και αυτή μπλόφαρε. Για μένα το πιο πιθανό είναι το δεύτερο. Αυτός έκλεψε και έβγαλε τις καμινάδες γιατί είδε ότι θα του έβγαινε το τάδε γαμάτο χαρτί και αυτή μπλόφαρε και ΕΙΠΕ ότι ΕΙΧΕ τις αλυσίδες γιατί επίσης ήξερε ότι με αυτόν τον συνδυασμό που είπε και ο δικαστής κέρδιζε τις καμινάδες. Όμως είπε ότι είχε τις αλυσίδες δεν τις έδειξε ποτέ. Στο πόκερ άμα μπλοφάρεις και οι άλλοι πάνε πάσο δεν χρειάζεται να δείξεις το χαρτί σου, απλά κερδίζεις. Νόμιμα, fair and square. Κανείς δεν αμφισβήτησε ότι αυτή είχε το χαρτί που κερδίζει τα άλλα, ούτε και ο πρωταγωνιστής και έτσι αυτή κέρδισε και σαν βραβείο ζήτησε το φύλλο που είχε ο πρωταγωνιστής στο χέρι του -στο οποίο ήξερε ότι ήταν μέσα οι καμινάδες του- και το πήρε από το χέρι του χωρίς να αποκαλυφθεί στους άλλους (αν και ο sugarface το κατάλαβε) και στο σύμπαν (αν και το σύμπαν το κατάλαβε επίσης) ότι είχε κλέψει. Δεν είχε πλέον σημασία γιατί κέρδισε η άλλη με την μπλόφα της και τώρα το φύλλο του της άνηκε και ο ίδιος της είχε αιώνια υποχρέωση. Αυτά για να μάθετε να μην κάνετε μ...κιες με τα χαρτιά Η κυρία μάλλον έκλεψε, αλλά δεν μπλόφαρε: "Belinda is lowering her cards to show them. I win, Belinda says" Το πώς ξέρει ποιό από τα κλειστά χαρτιά είναι οι καμινάδες είναι ένα μικρό ζήτημα. "She looks at what I’m holding as her own cards go down. She meets my eye and smiles. She could always read me. I know she’ll choose the right one." Ξέρει ποιο από τα κλειστά χαρτιά είναι οι καμινάδες γιατί μάλλον τον βλέπει όταν κλέβει και ξέρει πιο έβγαλε από το μανίκι του. Αυτός νομίζει ότι αυτή δεν τον βλέπει αλλά ξέρουμε μέχρι τώρα ότι αυτή είναι μάλλον καλύτερη στο παιχνίδι από αυτόν και τα κέρδη τους είναι ίδια μόνο γιατί αυτή ποντάρει και χάνει περισσότερα. Αν έπαιζε πιο εκ του ασφαλούς όπως αυτός ίσως και να ήτανε μεγαλύτερα. Και σε αυτό το ίδιο παιχνίδι που μιλάμε αυτή τον τσάντισε τόσο ώστε να βάλει μέσα τις καμινάδες. Επίσης καρφώθηκε και όταν έψαχνε μέσα στο μανίκι του το άλλο χαρτί για να το ξαναλλάξει αλλά είχε πάει πολύ βαθιά και δεν το βρισκε. Νομίζω ότι σχεδόν σίγουρα μπλοφάρει γιατί δεν δείχνει στον πρωταγωνιστή -και κατ'επέκταση σ' εμάς- τις αλυσίδες. Ούτε στους άλλους τις δείχνει. Νομίζω ότι σε αυτό το σημείο εννοεί κατεβάζει το χαρτί face down για να δείξει ότι κέρδισε. Έτσι παίζεται απ' ότι ξέρω γιατί ούτε ο καπετάνιος ούτε ο πρωταγωνιστής έκαναν call την μπλόφα της για να δείξουνε τα χαρτιά τους που είναι το επόμενο στάδιο. Edited May 26, 2016 by Eugenia Rose 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted May 28, 2016 Author Share Posted May 28, 2016 Διήγημα 2ο (και τελευταίο που μας έλειπε από Locus 2016) Aliette de Bodard «Three Cups of Grief, by Starlight», (Clarkesworld 1/15) και πείτε μου ποιος αμφιβάλει ότι θα είναι σπουδαίο. Όχι ο mman πάντως. Με πήρε χτες τηλέφωνο και μου έλεγε να επισπεύσω. Λατρεύει τα Locus από την εποχή του Project 71 short. Μιχάλη με την ευκαιρία, όχι ξανά δυο μετά τα μεσάνυχτα, δεν είμαι φοιτητής. Η Aliette de Bodard είναι γαλλο-βιετναμέζικης καταγωγής, γεννημένη στις ΗΠΑ, μεγαλωμένη στο Παρίσι. Να ευκαιρίες που έχει ο κόσμος. Είναι μηχανικός λογισμικού με ειδίκευση (όπως διαβάζω στη wikipedia) στην επεξεργασία εικόνας. To διήγημα δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο Clarkesworld τον Ιανουάριο 2015. Το διαβάζουμε και το σχολιάζουμε ως το Σάββατο 4 Ιουνίου 2016. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted May 28, 2016 Share Posted May 28, 2016 Να προσθέσω ότι το διήγημα έχει ήδη βραβευθεί με το BSFA του 2015.Σύμπτωση: Είναι στο ίδιο τεύχος με το "Cat Pictures Please". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted May 29, 2016 Share Posted May 29, 2016 Η συγγραφέας θα είναι επίτιμη καλεσμένη και στο Eurocon, στη Βαρκελώνη, αρχές Νοεμβρίου, όπου θα πάω κι εγώ. Αν θέλετε να της πω κάτι, μου λέτε Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Old man & SiFi Posted June 3, 2016 Share Posted June 3, 2016 Επιτέλους, ένα αξιομνημόνευτο! Προσωπικά θα του έδινα το βραβείο χωρίς δεύτερη σκέψη. Καθαρή ΕΦ, πρωτότυπη και δυνατή η ιδέα και η ανάπτυξη-αξιοποίησή της, μέσα σε μια εξαιρετική και στέρεα κοσμοπλασία. Σε γεμίζει από συναισθήματα και σε κάνει να συμπάσχεις με όλους τους χαρακτήρες: ζωντανούς, νεκρούς, με ανθρώπινο σώμα ή χωρίς. Και φυσικά, δεν θα το πετύχαινε αν δεν ήταν πάρα πολύ ωραία γραμμένο και δομημένο. Τελικά, αυτοί οι τύποι στην BSFA κάνουν καλή δουλειά, το έχω παρατηρήσει και σε άλλα που βράβευσαν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
hombre Posted June 6, 2016 Share Posted June 6, 2016 (edited) Aliette de Bodard «Three Cups of Grief, by Starlight» Δε θα υπεκφύγω με "πλάγιο" λόγο. Το πρώτο πράγμα που θα μπορούσα να πω για την παρούσα ιστορία ήταν ότι με κούρασε. Υπήρχε μια συνεχής επανάληψη, μια τελετουργική και ίσως υποκριτική επανάληψη των αισθημάτων πένθους για τη μάνα, όσο και αν η τελευταία εμφανίζεται ως το αρχετυπικό σύμβολο της Μάνας. Η συγγραφέας υπέκυψε στα "εύκολα μαλάματα" του βερμπαλισμού και των κραυγαλέων(;) αισθημάτων. Θεωρώ υπερβολική και εκτεταμένη αυτή την επένδυση στο συναίσθημα, άσχετα αν πηγάζει από πραγματική εσωτερική ευαισθησία της δημιουργού. Για να μη βαρύνουμε περαιτέρω το κλίμα, θα προτείναμε μεθόδους καταλαγής: αντί για το σκέτο τσαγάκι (κι εδώ μιλάει ένας φανατικός της τεϊοποτίας που απολαμβάνει το -πάντα μαύρο και άνευ γλυκαντικών- τσάι κατά το ελληνικό τελετουργικό, ήτοι με τυρόπιτα) καλόν είναι οι τεθλιμμένοι να δοκιμάσουν το Long Island Iced Tea, το αγαπημένο απεριτίφ του κάθε συνειδητοποιημένου μεθύστακα, που προσφέρει κατευνασμό του θυμικού και έξαρση των πόθων. Παρά ταύτα, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε κάποιες ωραίες όσο και κατά περίπτωση πρωτότυπες ιδέες του αφηγήματος. Ενδιαφέρουσα η ιδέα διαστημικών κατασκευών καλλιέργειας φυτικής τροφής, Όσο για το κόνσεπτ του "mindship" που εμφανίζεται στην ιστορία, μαζί με τα (τετριμμένα πια) εμφυτεύματα μνήμης, δείχνουν ότι η "ώσμωση" μεταξύ ανθρώπου και μηχανής έχει εμπεδωθεί στη σκέψη των δημιουργών της Ε.Φ. Αν και η παρούσα ιστορία είναι καθαρή ΕΦ, από τις δύο νέες του Locus προτιμώ αναφανδόν την: «The Dowager of Bees»! Edited June 6, 2016 by hombre Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eugenia Rose Posted June 7, 2016 Share Posted June 7, 2016 Παιδιά πετάμε για Σουηδία αύριο θα το διαβάσω σε κάποια φάση ίσως και στο αεροδρόμιο και θα σας πω. Μέχρι πότε έχουμε; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted June 8, 2016 Author Share Posted June 8, 2016 Όποτε μπορείς. Στις 14 Ιουνίου αναγγέλουν τον νικητή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
nikosal Posted June 11, 2016 Author Share Posted June 11, 2016 Aliette de Bodard «Three Cups of Grief, by Starlight» Όχι, δεν μπορώ να πω ότι με συγκίνησε -με κούρασε αντίθετα. Είχα διαβάσει κάποιο άλλο διήγημά της (ποιο;) και θυμόμουν ότι μου άρεσε, για αυτό και μπήκα ενθουσιώδης στην ανάγνωση, αλλά όχι. Πάντως θα μαντέψω ότι αυτό θα είναι το νικητήριο, αν και εγώ εξακολουθώ να ψηφίζω «Cat pictures please»... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.