Stephen R. Donaldson - The Chronicles of Thomas Covenant

[Blacksword]

Για την σειρά Gap δείτε εδώ: http://community.sff.gr/topic/24-the-gap-series/

 

O Stephen R. Donaldson, γεννημένος το 1947 στο Οχάιο της Αμερικής, είναι ένας από τους πιο ιδιαίτερους συγγραφείς τόσο στο χώρο του Φανταστικού όσο και της Επιστημονικής Φαντασίας μιας και όλα του τα βιβλία του χαρακτηρίζονται από την ψυχολογική πολυπλοκότητα και την ηθική ψυχρότητα που βάζει στους χαρακτήρες του αλλά και για το «ιδιαίτερο» λεξιλόγιο του.

Έχει γίνει γνωστός πιο πολύ μέσω των σειρών του Gap και The Chronicles of Thomas Covenant the Unbeliever αλλά έχει γράψει και μια σειρά αστυνομικού/μυστηρίου τύπου The Man Who, ενώ ακόμα έχει πάρει και αρκετά βραβεία.

 

=========================

 

Παρακάτω ένα σχόλιο για το Lord Foul’s Bane που διάβασα:

 

Η πρώτη μου γνωριμία με τον Donaldson ήταν με την σειρά Gap η οποία μου άρεσε αρκετά όπως και η γραφή του επίσης, οπότε έπρεπε να δοκιμάσω και την σειρά που τον έκανε διάσημο στον κόσμο της Φαντασίας.

Τώρα λοιπόν που το τελείωσα το πρώτο βιβλίο μπορώ να πω ότι δεν απογοητεύτηκα καθόλου μιας και ο Donaldson έχει κάνει ένα πολύ ιδιαίτερο και περίεργο χαρακτήρα μέσα σε μια πολύ σοβαρή ιστορία.

 

Η ιστορία ξεκινάει κάπου στον δικό μας κόσμο (πιστεύω κάπου γύρω στο 1960-70) με τον Thomas Covenant να έχει μόλις διαγνωστεί με την αρρώστια της λέπρας σε μια κοινωνία πολύ κλειστή όπου όλοι, πλέον, τον απεχθάνονται.

Χωρίς αυτό να φτάνει η γυναίκα του τον παρατάει επίσης παίρνοντας του έτσι και την τελευταία ελπίδα που είχε για ζήσει σαν άνθρωπος. Όμως όλα αυτά θα αλλάξουν όταν μετά από ένα «ατύχημα» θα βρεθεί σε ένα άλλο κόσμο, ένα κόσμο πολύ διαφορετικό από αυτόν που ξέρει και όλοι εκεί τον θεωρούν έναν θρύλο που επέστρεψε για να τους σώσει από τον μεγάλο κακό.

 

Το βιβλίο γενικά δεν μπορώ να πω ότι είναι εύκολο γιατί, εκτός ότι είναι αρκετά αργό καθώς ο Donaldson χτίζει σιγά σιγά τον κόσμο του, ο πρωταγωνιστής έχει μια αντιπάθεια για τα πάντα που ίσως πολλούς τους απωθήσει αυτό μιας και ο ίδιος δεν πιστεύει ότι μπορεί να γίνει ο ήρωας που του ζητάνε, θεωρώντας έτσι τον εαυτό του Άπιστο (Unbeliever).

Όμως παρ’ όλα αυτά ο πρωταγωνιστής μου άρεσε, ίσως όχι πολύ αλλά αρκετά, μιας και ο Donaldson παίζει αρκετά με την ψυχολογία του δίνοντας έτσι, πιστεύω, ένα ιδιαίτερο τόνο στον κόσμο του Φανταστικού.

Επίσης η κοσμοπλασία, αν και έχει κάποια κοινά στοιχεία, είναι αρκετά καλή και πρωτότυπη που μαζί με την γραφή του Donaldson, είναι ουσιαστικά αυτά που με κράτησαν μέχρι το τέλος.

 

Συνολικά πάντως είναι καλό βιβλίο, ίσως πιο «δύσκολο» από τα συνηθισμένα αλλά, σίγουρα ξεφεύγει αρκετά από το «κλασικό» φάντασυ οπότε όποιος ψάχνει κάτι πιο ιδιαίτερο θα του το σύστηνα.

Edited March 23, 2016 by Blacksword

[Mhtsos]

Μόλις άφησα,στα ~80+%, το πρώτο του βιβλίο(Lord Foul's Bane).

Πολύ απλά δεν μπορούσα να "μπω" στον κόσμο του,σε κανένα σημείο δεν ενδιαφέρθηκα το τι θα συμβεί στον ήρωα,στο κόσμο του ή στην πλοκή γενικότερα.

Δεν ξέρω,αλλά ο συγγραφέας ποτέ δεν με έκανε να νοιαστώ για τίποτα από αυτά που περιέγραφε.

 

Φυσικά να μην μιλήσουμε για το θέμα του copy-paste τεράστιου μέρους του lore-ιστορίας των LoTR από τον Donaldson,αλλά αυτό προσωπικά το βρήκα πταίσμα σε σχέση με το κύριο πρόβλημα του συγκεκριμένου.

 

Το καλό είναι ότι στο πρώτο μέρος της ιστορίας είναι κάτι διαφορετικό, με όλη την διαφοροποίηση στην εισαγωγή του φαντάσι.

[Blacksword]

Φυσικά να μην μιλήσουμε για το θέμα του copy-paste τεράστιου μέρους του lore-ιστορίας των LoTR από τον Donaldson,αλλά αυτό προσωπικά το βρήκα πταίσμα σε σχέση με το κύριο πρόβλημα του συγκεκριμένου.

 

Εγώ είδα επίσης και λίγο το στυλ του Jack Vance μέσα, ειδικά στην αρχή με τον Lord Foul, αλλά προσωπικά δεν με πείραξε.

 

Γενικά ήταν το πρώτο του βιβλίο στην καριέρα του (1977), αν μπορούμε να το πούμε σαν δικαιολογία δηλαδή, και ίσως γι' αυτό να είχε πάρει κάποια κοινά στοιχεία αλλά έχει κάνει μια αρκετά πρωτότυπη ιστορία, τόσο γιατί είναι λίγο περίεργη-δύσκολη-ιδιαίτερη όσο και για τον χαρακτήρα που είναι και αυτός περίεργος και ίσως και αρκετά αντιπαθητικός.

 

Στην σειρά Gap πάντως είναι σίγουρα πολύ καλύτερος και ίσως γι' αυτό να μου άρεσε τόσο το συγκεκριμένο. Γενικά είναι συγγραφέας που είτε θα τον αγαπήσεις, είτε θα τον μισήσεις και αυτό λόγο του στυλ γραφής του.

Edited April 2, 2016 by Blacksword

[Jaqen H'Gar]

Μόλις άφησα,στα ~80+%, το πρώτο του βιβλίο(Lord Foul's Bane).

Πολύ απλά δεν μπορούσα να "μπω" στον κόσμο του,σε κανένα σημείο δεν ενδιαφέρθηκα το τι θα συμβεί στον ήρωα,στο κόσμο του ή στην πλοκή γενικότερα.

Δεν ξέρω,αλλά ο συγγραφέας ποτέ δεν με έκανε να νοιαστώ για τίποτα από αυτά που περιέγραφε.

 

 

Mια από τα ίδια και σε 2 προσπάθειες. Απλά δεν μπορώ να συνεχίσω. Παρόλα αυτά αν σε ενδιαφέρει το space opera/sci-fi τότε διάβασε την σειρά που χει γράψει. Το Gap. Από τα αγαπημένα μου βιβλία. Απορώ πως ειναι ο ιδιος συγγραφέας

[Mhtsos]

 

Φυσικά να μην μιλήσουμε για το θέμα του copy-paste τεράστιου μέρους του lore-ιστορίας των LoTR από τον Donaldson,αλλά αυτό προσωπικά το βρήκα πταίσμα σε σχέση με το κύριο πρόβλημα του συγκεκριμένου.

 

Εγώ είδα επίσης και λίγο το στυλ του Jack Vance μέσα, ειδικά στην αρχή με τον Lord Foul, αλλά προσωπικά δεν με πείραξε.

 

Γενικά ήταν το πρώτο του βιβλίο στην καριέρα του (1977), αν μπορούμε να το πούμε σαν δικαιολογία δηλαδή, και ίσως γι' αυτό να είχε πάρει κάποια κοινά στοιχεία αλλά έχει κάνει μια αρκετά πρωτότυπη ιστορία, τόσο γιατί είναι λίγο περίεργη-δύσκολη-ιδιαίτερη όσο και για τον χαρακτήρα που είναι και αυτός περίεργος και ίσως και αρκετά αντιπαθητικός.

 

Στην σειρά Gap πάντως είναι σίγουρα πολύ καλύτερος και ίσως γι' αυτό να μου άρεσε τόσο το συγκεκριμένο. Γενικά είναι συγγραφέας που είτε θα τον αγαπήσεις, είτε θα τον μισήσεις και αυτό λόγο του στυλ γραφής του.

 

Δεν ήταν αυτό,όπως έγραψα,που με πείραξε.

Δεν είναι ο μόνος που είχε αντιγράψει κατάφωρα άλλους.

Σχεδόν το αγνόησα,αλλά το να διαβάζω εκατοντάδες σελίδες για χαρακτήρες & καταστάσεις που δεν με νοιάζουν,αυτό δεν μπορώ να το κάμω.

Όσο καλή και να είναι η ιδέα πίσω από το βιβλίο.

 

Ο ήρωας δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολος ή αντιπαθητικός(τι να πει και ο τύπος από το prince of thorns),η πλοκή ήταν το πρόβλημα.

 

 

 

Μόλις άφησα,στα ~80+%, το πρώτο του βιβλίο(Lord Foul's Bane).

Πολύ απλά δεν μπορούσα να "μπω" στον κόσμο του,σε κανένα σημείο δεν ενδιαφέρθηκα το τι θα συμβεί στον ήρωα,στο κόσμο του ή στην πλοκή γενικότερα.

Δεν ξέρω,αλλά ο συγγραφέας ποτέ δεν με έκανε να νοιαστώ για τίποτα από αυτά που περιέγραφε.

 

 

Mια από τα ίδια και σε 2 προσπάθειες. Απλά δεν μπορώ να συνεχίσω. Παρόλα αυτά αν σε ενδιαφέρει το space opera/sci-fi τότε διάβασε την σειρά που χει γράψει. Το Gap. Από τα αγαπημένα μου βιβλία. Απορώ πως ειναι ο ιδιος συγγραφέας

 

Θα το έχω στα υπόψιν.

[Blacksword]

Ώρα για μια μικρή αναθεώρηση, νομίζω.

Πρώτα απ’ όλα, θα πρέπει να θυμηθούμε ότι τα χρόνια πριν η φαντασία πάρει τα πάνω της, κοιταζόταν ευρέως αρκετά υποτιμητικά, μέχρι και περιφρονητικά θα έλεγα, θεωρώντας το ως ένα είδος που “δεν είχε θέση” στον τότε πολιτισμό· αλλά ένα ήταν σίγουρο: οι θαυμαστές της αγαπούσαν τον Άρχοντα των δαχτυλιδιών. Και ήταν ο Lester Del Rey – ξεκινώντας την δεκαετία του ‘70 τον δικό του εκδοτικό οίκο αφοσιωμένο στο φανταστικό – που είδε αυτή την αδιάλλακτη αγάπη, δίνοντας την ευκαιρία σε δύο νεοερχόμενους, φιλόδοξους συγγραφείς: τον Terry Brooks και τον Stephen Donaldson, που κατάφεραν να επαναφέρουν την φαντασία στη δόξα της.

 

Και ο Stephen Donaldson, έχοντας γράψει και ολοκληρώσει την πρώτη τριλογία πριν την κυκλοφορία της, έκανε κατά κάποιο τρόπο μια “επανάσταση” στα δεδομένα της φαντασίας, φέρνοντας στα Χρονικά του Thomas Covenant τις εμπειρίες των νιάτων του που πέρασε στην Ινδία μαζί με τον πατέρα του – έναν ιατρικό ιεραπόστολο ο οποίος δούλεψε με λεπρούς – συνδυάζοντας δύο σχεδόν αδύνατες ιδέες. Το αποτέλεσμα: άκρως ασυνήθιστο, αλλά υπέροχα ανατρεπτικό.

Τα Χρονικά του Thomas Covenant, λοιπόν, λένε την ιστορία ενός λεπρού ο οποίος, έχοντας μόλις διαζευχτεί από την γυναίκα του και αποδιωχθεί από την κοινωνία λόγω της αρρώστιάς του, μεταφέρεται χωρίς την θέλησή του στην “Χώρα” – έναν άλλο κόσμο γεμάτο υγεία και καλοσύνη, προορίζοντάς τον – όπως αναφέρουν οι παλιοί θρύλοι – για να ελευθερώσει τους ανθρώπους της μια και καλή από τον Άρχοντα Foul και την αιώνια αναζήτησή του για διαφθορά.

Κι όμως, οι συνέπειες αυτής της ξαφνικής, ακατανόητης αλλαγής στη ζωή του – έχοντας εξοικειωθεί στην σκληρή αντιμετώπιση της κοινωνίας του, βλέποντας όπου κοιτάξει γραμμένο στα πρόσωπά τους μονάχα “λεπρός απόβλητος ακάθαρτος” – αποδεικνύονται καταστροφικές τόσο για τον ίδιο όσο και για αυτούς κοντά του που γρήγορα μετατρέπονται σε πικρία, ενοχή και μίσος.

Και η μόνη του απάντηση σαν μηχανισμό αντιμετώπισης είναι να πείσει τον εαυτό του ότι η “Χώρα”, και η μαγική υγεία της, δεν είναι τίποτα παρά μια... αυταπάτη – ένα τρελό όνειρο του μυαλού του που ωστόσο τον φέρνουν σε ένα τεράστιο δίλημμα: να αποδεχτεί όλα όσα βλέπει ακόμη κι αν τον οδηγήσουν στην τρέλα ή να αρνηθεί τα πάντα και να αφήσει τους ανθρώπους της στην αιώνια καταδίκη τους.

 

Μια σειρά που, αν και έχει ως κύρια επιρροή το έπος του J.R.R. Tolkien, ωθεί το παραδοσιακό “καλό εναντίων κακού” πολύ πιο πέρα από τα τότε πρότυπα, δείχνοντας και τις δύο πλευρές του νομίσματος: του σκότους και του φωτός, του σωστού και του λάθους, και της επιλογής και του εξαναγκασμού, και καταφέρνοντας να δημιουργήσει μέσω της σοφιστικής γραφής (ναι, με το ιδιαίτερο λεξιλόγιό του) και μυθοποιητικής κοσμοπλασίας του μια πολύπλοκη ιστορία γεμάτη ηθικά μηνύματα, αλλά και μια υπέροχη περιπέτεια φαντασίας παρά τον – εσκεμμένα – αντιπαθή πρωταγωνιστή της, διατηρώντας την ακόμη και σήμερα σε υψηλή εκτίμηση από πολλούς συγγραφείς και θαυμαστές του είδους.

Επομένως, δοκιμάστε την και πιστεύω, αν περάσετε την “σκληρή” αρχή, θα ανταμειφθείτε πλήρως για τους κόπους σας.

 

 

Edited December 1, 2018 by Blacksword

[Blacksword]

Τα Δεύτερα Χρονικά του Thomas Covenant ήταν πάλι εξαιτίας του Lester del Rey, ο οποίος –πιστεύοντας στην «εμπορεύσιμη μυθοπλασία: δημιούργησε κάτι αξιόλογο και επανέλαβέ το για πάντα, ή έως ότου σταματήσει να πουλάει»– βομβάρδισε τον Donaldson με όλων των ειδών κακών ιδεών μετά το τέλος της πρώτης τριλογίας που, τελικά, υπέκυψαν την φαντασία του στο «σωστό δρόμο» – παρ' ότι δεν είχε καμία πρόθεση αρχικά να συνεχίσει.

 

Στη δεύτερη τριλογία ο Donaldson, για να αποφύγει να λέει τα ίδια πράγματα ξανά και ξανά και γίνει κοινότυπος, παίρνει ένα άλμα στο χρόνο, πηγαίνοντάς μας 3.500 χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης. Ωστόσο για τον Covenant, έχοντας επιστρέψει στον κόσμο του προσπαθώντας να κατανοήσει όλα αυτά που πέρασε, έχουν περάσει μόνο 10(!) χρόνια, και η Χώρα που άφησε πίσω έχει γίνει ένα πολύ διαφορετικό μέρος γεμάτο διαφθορά και ερήμωση, ρίχνοντας τους ανθρώπους της γενιά μετά από γενιά στα κακοήθη σχέδια του Άρχοντα Foul καθώς αναζητεί να φέρει στην πραγματοποίηση την αντεκδίκησή του.

Μόνο που αυτή τη φορά τα σχέδια του Άρχοντα Foul, θέλοντας να φέρει τον Covenant σε απελπισία ώστε να του παραχωρήσει το λευκόχρυσο δαχτυλίδι του, και να ελευθερωθεί από τα αιώνια δεσμά του, θα μεταφέρουν αθέλητά της και την Linden Avery: μια νεοερχόμενη γιατρός με το δικό της μαυρισμένο παρελθόν που θα φέρει τα άνω κάτω τόσο στην ίδια όσο και στον Covenant.

 

Η δεύτερη σειρά, λοιπόν, σε αντίθεση με την πρώτη που επικεντρώνεται κυρίως στην ψυχολογία του Covenant, δείχνει την σχέση των δύο πρωταγωνιστών, και τις επιπτώσεις των αντικρουόμενων πιστεύω και επιλογών τους, εναλλάσσοντας συνεχώς μεταξύ των οπτικών γωνιών τους, και δημιουργώντας μια ιδιαίτερα πολύπλοκη ιστορία ηθικών θεμάτων και σωστού και λάθους. Επίσης, δείχνει και για πρώτη νέους λαούς πέρα από την Χώρα, επεκτείνοντας τον κόσμο του πολύ περισσότερο από πριν.

Γενικά, είναι αρκετά διαφορετική, αλλά ισάξια σπουδαία και απορροφητική.

 

Quote

My heart has rooms that sigh with dust

     And ashes in the hearth.

They must be cleaned and blown away

      By daylight’s breath.

But I cannot essay the task,

For even dust to me is dear;

For dust and ashes still recall,

   My love was here.

 

I know not how to say Farewell,

     When Farewell is the word

That stays alone for me to say

     Or will be heard.

But I cannot speak out that word

Or ever let my loved one go:

How can I bear it that these rooms

    Are empty so?

 

I sit among the dust and hope

    That dust will cover me.

I stir the ashes in the hearth,

    Though cold they be.

I cannot bear to close the door,

To seal my loneliness away

While dust and ashes yet remain

    Of my love’s day.

 

[Blacksword]

Είκοσι χρόνια αργότερα ο Donaldson επιστρέφει (επιτέλους) πίσω στη Χώρα.

 

Στα Τελευταία Χρονικά ο Donaldson βάζει στο επίκεντρο της ιστορίας του την Linden, μιας και ο Covenant είναι απών(!). Δέκα χρόνια έχουν περάσει για εκείνη, και άλλα 1500 για τη Χώρα. Η ζωή της έχει προχωρήσει, βρίσκοντας νέο νόημα στη δουλειά της σαν επικεφαλής γιατρός ψυχικών νοσημάτων, όπως και στην φροντίδα του υιοθετημένου γιου της, του Jeremiah.

Ωστόσο όταν μετά από μια επίσκεψη από τον Roger Covenant, ο υιοθετημένος γιος απαχθεί, όλα όσα νόμιζε ότι είχαν τελειώσει θα αλλάξουν σε μια στιγμή, μεταφέροντάς την για άλλη μια φορά σε μια Χώρα πολύ αλλαγμένη, και σε ένα μοναχικό και δυσχερές ταξίδι ενάντια σε νέους εχθρούς και φαινομενικούς συμμάχους.

Όμως,  η πανουργία του Άρχοντα Foul, έχοντας μάθει από τα προηγούμενα λάθη του, δεν μπορεί να ανατραπεί αυτή τη φορά, και όταν τα ρίσκα αυξηθούν δραματικά, η ελευθερία του από τους περιορισμούς του Χρόνου δεν θα είναι το μόνο πράγμα που θα πρέπει να ανησυχεί...

 

Η τελευταία τετραλογία είναι, ουσιαστικά και πρακτικά, το αποκορύφωμα της καριέρας και της ζωής του Donaldson, και φαίνεται όχι μόνο στην έμπειρη γραφή του, αλλά και στην ιστορία: τα ρίσκα και τα τιμήματα, τις επιλογές και τις συνέπειες των πράξεων των χαρακτήρων. Και αν κι σίγουρα πιο μεγάλη σε έκταση από τις προηγούμενες δύο, είναι μια σειρά που είναι ανώτερη σε όλα, καθώς μέσα από τις σχολαστικές περιγραφές του και το πλούσιο λεξιλόγιό του δημιουργεί υπέροχες εικονοπαραστάσεις, συνοδευόμενες με την γνωστή βαθιά ενδοσκοπία του, και συγκλονιστικές ανατροπές που δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα.

Φτάνοντας λοιπόν στο τέλος, μετά από ένα μεγάλο και υπέροχο ταξίδι, τα Χρονικά μπαίνουν στο #2 των πιο αγαπημένων σειρών φαντασίας μετά τον Άρχοντα. Και είναι ο μοναδικός που έφτασε κοντύτερα από οποιονδήποτε άλλο συγγραφέα στο μεγαλείο του Tolkien.