ΣΑ #1 (Απαντήσεις και Σχολιασμοί)

[Ιρμάντα]

Mesmer, Mesmer,

Είσ’ εδώ;

 

 

Τα πράγματα που μου άρεσαν:

Ναι, καλός ο συνδυασμός των εικόνων. Και θα πω αν και το ξέρεις ότι προσδίδεις έναν αέρα, πώς το είχαμε ξαναπεί, rural fantasy στις ιστορίες σου. Κάτι το λεξιλόγιο, κάτι η πλοκή, από δω το πας, εκεί το φέρνεις, στη στοιχειωμένη αυλή της βάβως καταλήγεις.

 

Τα πράγματα που μου άρεσαν λιγότερο:

Η αποσπασματική σύνδεση των εικόνων. Σαν να περιγράφεις στιγμιότυπα και όχι ακριβώς ιστορία, τα ενδιάμεσα που ενώνουν τα επεισόδια της, τους αρμούς. Δεν εννοώ βέβαια ότι υπήρξε οτιδήποτε δυσνόητο. Εννοώ ότι η πλοκή σου, όχι το πώς την έστησες σε σχέση με τις εικόνες αλλά το πώς την άπλωσες, ήθελε στρώσιμο και γέμισμα για να δείξει. Η γραία που σταυρώνει τους άντρες και τους κάνει σκιάχτρα είναι πολύ καλό πιάτο για να μην έχει το πλάι το μυρωδικό του. Ένα side dish βρε αδελφέ. Όχι σκέτα το κοψίδι. Πήρες τις εικόνες και τις έκανες κολάζ, κι ενώ η ιστορία που λέει το κολάζ είναι ωραία ιστορία, θα μπορούσε να είναι πιο αφήγηση και λιγότερο κολάζ.

 

 

Φαναράκι για την Ανάσταση;

 

 

[Ιρμάντα]

Alkinem ο εργατικός!

 

Για τη Μάντυ

 

Τι μου άρεσε: Συνδύασες όμορφα τα στοιχεία (αρχικά, στο πακέτο δεδομένων 5 υπήρχε και η γοργόνα, και ήταν το δεύτερο πακέτο, μαζί με το 1, που περιείχε ζευγάρι πρωταγωνιστών.) Από την άλλη, Μεγαλέξανδρος + Κοχύλι= Γοργόνα σε κάθε μυθοπλαστικό σύστημα. Τα ταίριαξες και ναι, ήταν από τα δυσκολότερα δεδομένα. Γέλασα με την απομυθοποίηση του μάντικορ, ναι. Εγώ περίμενα μαύρες φρίκες, πάθη και καημούς που λένε.

 

Τι μου άρεσε λιγότερο: Οι μαύρες φρίκες που περίμενα. Δηλαδή: είδα με χαρά ότι είχες ευχέρεια στον συνταιριασμό των στοιχείων, ώστε λίγο παραπάνω να είχες επιμείνει θα είχες καταφέρει ακόμη καλύτερα πράγματα. Σε ένα καθαρά μυθοπλαστικό επίπεδο θα έλεγα ότι μπορούσες να είχες απογειώσει την ιστορία σου με κάτι πραγματικά επικό, αλλά εδώ βέβαια, και αυτό είναι προσωπική άποψη, ήθελες να κάνεις μία χιουμοριστική ιστορία (ενώ μπορούσες να κάνεις, όπως είπα, κάτι πιο στιβαρό.) Να εξηγήσω ακόμη μία φορά ότι είναι καθαρά προσωπικό το σχόλιο και πηγάζει από το πόσο εύκολα σε βλέπω να χειρίζεσαι τα δεδομένα σου.

 

 

Για τον καλόγερο

 

Τι μου άρεσε: Η καλύτερη, ή πάντως από τις καλύτερες ιστορίες σου (απ’ όσες έχω διαβάσει). Δυνατή και με σωστή ροή. Και την ερεύνησες, την αντιμετώπισες με σοβαρότητα, όχι απλώς στο πλαίσιο μίας συγγραφικής άσκησης. Να ψάξεις ονόματα, σημασίες, χειρίστηκες ένα από τα δυσκολότερα πακέτα. Μπράβο σου.

 

Τι μου άρεσε λιγότερο: Λίγη περισσότερη σαφήνεια στα πώς και γιατί της κούκλας. Το τι συμβαίνει είναι ξεκάθαρο, μιλώ εδώ για λίγο backround που θα έδινε ακόμη περισσότερο βάρος στην ιστορία σου.

Όπως και να έχει, πολύ τίμια προσπάθεια. Μπράβο και πάλι.

 

Να πω ακόμη ότι υπήρχαν τίτλοι στα κεφάλαια αλλά όχι στην ίδια την ιστορία. Τι τίτλο θα έβαζες;

 

 

Κουκλίτσα πασχαλινή ή λαμπάδα με κοχυλάκι;

[Ballerond]

Ορίστε και η δική μου ιστορία για την Συγγραφική Άσκηση νάμπερ ουάν!
Διάλεξα το παρακάτω πακέτο:

Πρόσωπο: Ένας (όχι ευτυχής) ταμίας σε σούπερ-μάρκετ
Μέρος: Κάποιο μυστικό τοπίο όπου θα περάσει μέσα από μία μυστηριώδη πόρτα
Ζώο: Μία φτερωτή νεράιδα
Πράγμα: Ένα μαγικό ραβδί

 

Αριθμός λέξεων: 2491

Τίτλος ιστορίας: Κέικ με Δαμάσκηνα

 

 

Λίγα πράγματα για την ιστορία. Μπορεί να βρείτε κάποια γραμματικά ή τεχνικά λάθη καθώς δεν ασχολήθηκα πολύ με αυτό, προτιμήσα να ασχοληθώ με την ιστορία. Επίσης έχω να γράψω κι άλλα τρία διηγήματα μέχρι τις 5 Μαίου. Ελπίζω να με καταλάβετε . Αναμένω σχόλια και παρατηρήσεις σας!

 

 

 

Ο Τζόναθαν είχε στηρίξει το πρόσωπο του στους αγκώνες του και βαριεστημένα περίμενε τον επόμενο πελάτη. Κάθε τόσο, χαμήλωνε το γείσο του καπέλου του για να αποφύγει τις ζεστές ακτίνες του ήλιου που έπεφταν στον χώρο του ταμείο του. Η ώρα είχε φτάσει δύο το μεσημέρι και ο Τζόναθαν αδημονούσε για να έρθει το διάλειμμα του. Μοναδικό πράγμα που του κρατούσε παρέα ήταν ο σουγιάς του και τα μικρά κομμάτια ξύλο που σκάλιζε με περίτεχνα σχέδια. Η δουλειά στο ταμείο ήταν από τις πιο βαρετές που είχε κάνει κι αν δεν είχε ανάγκη τα χρήματα, θα προτιμούσε να κάθεται με τις ώρες σπίτι του και να εξασκεί το χόμπυ του. Κάποια στιγμή, ήλπιζε, να φτιάξει κι ένα μεγάλο ξύλινο σπαθί χρησιμοποιώντας μόνο τον σουγιά του.

Η Κλαίρη κρατούσε με το λεπτοκαμωμένο δεξί της χέρι το καλάθι με τα ψώνια. Με το αριστερό της χέρι, εξέταζε ξανά και ξανά την λίστα με αυτά που έπρεπε να αγοράσει, κοιτώντας διαδοχικά τα ράφια για να βεβαιωθεί ότι δεν είχε ξεχάσει τίποτα. Δύο κιλά αλεύρι, ένα κιλό ζάχαρη, γάλα, αυγά, τρούφα σοκολάτας και πολλά πολλά δαμάσκηνα. Το μαγικό συστατικό για να μπορέσει να πετύχει η συνταγή. Το μόνο που της έλειπε ήταν αυτός που θα το δοκίμαζε.

Πλησίασε το ταμείο όπου ο Τζόναθαν ετοιμαζόταν να φτιάξει άλλη μία φανταστική λίστα με ψώνια στο μυαλό του, ώσπου ξαφνικά, το καλάθι της έπεσε από το χέρι.

«Όχι ρε γαμώτο!» αναφώνησε, καλύπτοντας ταυτόχρονα το στόμα της στην προσπάθεια να μην ακουστεί η βρισιά. Ο Τζόναθαν πετάχτηκε από τον λήθαργο του και κοίταξε προς το μέρος της. Στην αρχή δεν του έκανε τόση εντύπωση ούτε τα πυρόξανθα μαλλιά της κοπέλας, η οποία με αμήχανες κινήσεις προσπαθούσε να μαζέψει τα πράγματα από το πάτωμα, ούτε τα γλυκά καταπράσινα μάτια της. Του έκανε εντύπωση η αύρα που εξέπεμπε στον χώρο γύρω της. Λες και είχε βγει από κάποια μαγική πόρτα που οδηγούσε σε έναν κόσμο φανταστικό, απόμακρο, μαγεμένο.

«Θα σας βοηθήσω εγώ, μην ανησυχείτε». Η Κλαίρη κοίταξε τον άνδρα που πρόθυμα ήρθε προς το μέρος της. Είχε ένα απαλό πρόσωπο με σκούρα καφέ μάτια, που ερχόταν σε αντίθεση με την ψυχρή αύρα που τον περιέβαλε. Ενώ εξωτερικά δεν διέφερε σε τίποτα με όσους είχε συναντήσει σε αυτόν τον κόσμο, μέσα του έβλεπε κάτι εξωπραγματικό. Μία φλόγα που σιγόκαιε και προσπαθούσε να φουντώσει, αλλά ένα μαύρο πέπλο την κάλυπτε και την εμπόδιζε να εξαπλωθεί.

«Όχι, όχι είμαι εντάξει. Πιο πολύ ντράπηκα που φώναξα σαν υστερική». Ο Τζόναθαν έπιασε την τσάντα με τα πολλά δαμάσκηνα και της την έδωσε. «Μα τι λέτε, καμία σχέση. Απλά ζωντανέψατε αυτό το νεκρό μέρος». Είχε σκεφτεί κάτι καλύτερο να της πει αλλά η κακή του σχέση με το άλλο φύλο τόσα χρόνια, τον πρόδωσε.

«Σας ευχαριστώ. Μπορώ να έρθω στο ταμείο σας να πληρώσω;». Η Κλαίρη είχε εστιάσει στην εγκλωβισμένη φλόγα στην καρδιά του άνδρα και δεν μπορούσε να ξεκολλήσει. Μέσα της ένιωθε ότι είχε εντοπίσει το μέσο που έψαχνε για να γυρίσει πίσω. Είχε την συνταγή, είχε βρει το μέσο, τώρα της έλειπε μόνο η πόρτα και το κλειδί.

«Μα φυσικά. Διαθέτω το καλύτερο ταμείο με όλες τις προδιαγραφές. Δε θα βρείτε καλύτερο σε όλο το σούπερ μάρκετ!». Ο Τζόναθαν πίστευε ότι το χιούμορ του είχε πιάσει πάτο αλλά η κοπέλα απέναντι του γέλασε οπότε βρισκόταν σε καλό δρόμο. Γελούσε και έβλεπε ότι γελούσαν και τα μάτια της μαζί. Ο Τζόναθαν ένιωσε έναν κόμπο στο στομάχι του.

Έπιασε θέση πίσω από το ταμείο και προσπάθησε να εξυπηρετήσει την πελάτισσα του με τον πιο σωστό και ευγενικό τρόπο. Την ενημέρωσε για τις προσφορές, τα κουπόνια, οτιδήποτε ήξερε που αφορούσε την δουλειά του. Η Κλαίρη χαμογελούσε καλοσυνάτα και ενώ δεν την ενδιέφεραν αυτά που άκουγε, έβλεπε την φλόγα να αναζωπυρώνει σιγά σιγά στην καρδιά του άνδρα απέναντι της και οι ελπίδες της μεγάλωναν. Έπρεπε να περάσει περισσότερο χρόνο μαζί του για να βεβαιωθεί.

«Σας ευχαριστώ πολύ, καλέ μου κύριε.»

«Τζόναθαν παρακαλώ. Νομίζω ότι μπορούμε να μιλάμε στον ενικό».

Η Κλαίρη χαμογέλασε. «Τζόναθαν λοιπόν. Χάρηκα, είμαι η Κλαίρη».

«Επέτρεψε μου Κλαίρη να ρωτήσω...όλα αυτά τα δαμάσκηνα γιατί; Φτιάχνεις κάποιο συγκεκριμένο γλυκό;»

«Ας πούμε ότι ναι. Θα ήθελες να το δοκιμάσεις;»

Ο Τζόναθαν την κοίταξε έκπληκτος και για λίγα δευτερόλεπτα είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Η Κλαίρη φοβήθηκε ότι παραήταν απότομη και ίσως να την παρεξηγούσε.

«Εμ...ναι αμέ, γιατί όχι; Σε λίγες ώρες σχολάω, μπορώ να έρθω να...το δοκιμάσω». Η φωνή του έτρεμε και προσπαθούσε να την ηρεμήσει.

«Ωραία λοιπόν Τζόναθαν. Η διεύθυνση μου είναι αυτή. Μου επιτρέπεις;». Τράβηξε το χέρι του Τζόναθαν και του έγραψε με ένα μαρκαδοράκι την διεύθυνση στην παλάμη του. Ο άνδρας απέναντι της χαμογελούσε συνέχεια.

«Θα σε περιμένω, εντάξει;» του είπε περιπαιχτικά και έφυγε μαζί με τα ψώνια της. Ο Τζόναθαν πίσω παρατηρούσε κάθε κίνηση της καθώς έφευγε και αφαιρέθηκε τελείως. Έπρεπε να τον σκουντήξει στον ώμο ο επόμενος πελάτης που περίμενε στην ουρά του ταμείου, για να ξυπνήσει.

Οι ώρες περάσαν βασανιστικά αργά. Ο Τζόναθαν κάνε τόσο κοιτούσε το ρολόι του και την διεύθυνση την παλάμη του. Στο μυαλό του έπλαθε δεκάδες φανταστικά σενάρια για την πανέμορφη γυναίκα που είχε μόλις γνωρίσει. Κάποια στιγμή αποφάσισε να σταματήσει να σκέφτεται γιατί στο τέλος πάντα απογοητεύοταν. Μπορεί να έφτανε σπίτι της, εκείνη να το είχε ήδη μετανιώσει και να μην του άνοιγε. Μπορεί να έβρισκε κάποια δικαιολογία και να το ανέβαλλε για άλλη στιγμή ή να του άνοιγε ένας πανήψυλος σωματώδης τύπος και να τον ρωτούσε τι δουλειά είχε με την γυναίκα του.

Όταν επιτέλους σχόλασε, πέταξε όπως όπως την στολή του σούπερ μάρκετ και τρέχοντας πήγε στο μπάνιο. Καθαρίσε και επιμελήθηκε τον εαυτό του όσο μπορούσε και βγήκε ευθυτενής και αποφασισμένος για όλα. Η διεύθυνση ήταν πολύ κοντά και σύντομα βρέθηκε έξω από την πόρτα του σπιτιού της. Μία μονοκατοικία σε απαλό μπεζ χρώμα και ένας κήπος γεμάτος πορτοκαλιές. Το άρωμα του χυμού των φρούτων που είχαν πέσει ώριμα στο έδαφος του γέμισε τα ρουθούνια και αποφασιστικά πίεσε το κουδούνι της.

Η Κλαίρη μόλις είχε τελειώσει το ψήσιμο του κέικ με δαμάσκηνα που είχε ετοιμάσει και έτρεξε να ανοίξει την πόρτα. Είχε ακόμα ζύμη στα δάχτυλα της τα οποία έγλειφε για να την καθαρίσει όταν αντίκρυσε τον Τζόναθαν. Αυτός με ολοφάνερο άγχος για την συνάντηση τους, την κοίταξε και ένιωσε όλος του ο κόσμος να πλυμμηρίζει με χρώματα και ήχους.

«Ελπίζω να μην πρόλαβες να το φας όλο ε;» της είπε γελώντας.

«Όχι βρε, τώρα μόλις ψήθηκε. Έλα, πέρασε μέσα».

Ο Τζόναθαν μπήκε στο σπίτι της Κλαίρης και κοντοστάθηκε στην είσοδο. Ήταν διακοσμημένο πολύ απλά και μινιμαλιστικά. Περίμενε σίγουρα κάτι διαφορετικό από την κοπέλα που μόλις είχε γνωρίσει και η εικόνα που αντίκρυσε τον παραξένεψε. Παρ'όλα αυτά, η μυρωδιά από το φρεσκοψημένο κέικ του είχε σπάσει την μύτη και ακολούθησε την Κλαίρη στην κουζίνα. Το κέικ βρισκόταν στην φόρμα ψησίματος του και ζεστό τους προκαλούσε να το δοκιμάσουν. Η Κλαίρη σέρβιρε και στους δύο από ένα κομμάτι και έκατσαν στο τραπέζι για να φάνε.

«Κλαίρη είναι νοστιμότατο. Νιώθω λες και τα δαμάσκηνα βγήκανε απευθείας από τον κήπο της Εδέμ». Ο Τζόναθαν είχε εκστασιαστεί από το γλυκό και καταβρόχθισε κυριολεκτικά το κομμάτι του. Είχε αρχίσει να νιώθει πολύ πιο άνετα απέναντι στην κοπέλα και ο ενθουσιασμός του φούντωνε περισσότερο.

«Χαίρομαι που σου αρέσει. Είναι μία κρυφή συνταγή την οποία δεν μπορώ να σου αποκαλύψω...ακόμα». Του έκλεισε το μάτι συνωμοτικά. Μάζεψε τα πιάτα και τον προσκάλεσε στο σαλόνι για να κάτσουν στον καναπέ. Ο Τζόναθαν έκατσε πρόθυμα δίπλα της και ένιωσε την αμηχανία να κυριεύει πάλι το σώμα του. Έπιασε μηχανικά το σουγιαδάκι και άρχισε να παίζει μαζί του.

«Τι είναι αυτό; Σουγιάς; Μήπως δεν ήταν καλό το γλυκό και θες να με εκδικηθείς;» τον ρώτησε γελώντας η Κλαίρη.

«Όχι, όχι καμία σχέση. Αν μπορούσα θα έτρωγα ολόκληρο το κέικ. Αυτό είναι το χόμπυ μου. Φτιάχνω και σκαλίζω ξύλινα σχέδια». Η Κλαίρη τον κοίταξε με ενθουσιασμό και ένα καμπανάκι ελπίδας ήχησε στο μυαλό της. Το κλειδί που της έλειπε έπρεπε να είναι φτιαγμένο από ανθρώπινο χέρι. Πλέον, ήξερε ότι είχε πετύχει διάνα με τον άνδρα απέναντι της. Το μοναδικό που έπρεπε να βρει είναι τρόπο να ανοίξει την πόρτα που θα οδηγούσε στο σπίτι της. Κι αν ήθελε να το πετύχει, έπρεπε να το τολμήσει.

«Τζόναθαν θέλω να σε ρωτήσω κάτι. Γνωριζόμαστε ελάχιστα αλλά βλέπω μέσα σου μία ξεχωριστή καλοσύνη και μία βαθειά δύναμη». Ο Τζόναθαν την κοίταξε σοβαρά και έσμιξε τα φρύδια του.

«Δεν καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς».

«Ας πούμε ότι δεν πιστεύω πως βρεθήκαμε τυχαία. Έχουμε αποκτήσει οικειότητα αρκετά γρήγορα και ήδη νιώθω σαν να σε ξέρω από καιρό».

Ο Τζόναθαν ήθελε πολύ όλο αυτό να είναι αλήθεια. Από την πρώτη στιγμή που την συνάντησε μέχρι και τώρα ήξερε ότι την είχε ερωτευτεί. Η δύσκολη προσγείωση όμως που είχε αντιμετωπίσει σε παρόμοιες καταστάσεις τον είχε κάνει πιο δύσπιστο. Μέσα του ήθελε να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο και να τρέξει με ιλλιγγιώδη ταχύτητα στον δρόμο που ανοίγοταν μπροστά του, αλλά είχε άγκυρες βαριές που τον κρατούσαν ακόμα προσγειωμένο. Παρ'όλα αυτά από την ώρα που δοκίμασε το κείκ ένιωθε αρκετά διαφορετικά, έτοιμος να αντιμετωπίσει τα πάντα.

«Κλαίρη νιώθω περίεργα. Χαίρομαι πολύ που σε συνάντησα. Μπορώ να πω τα ίδια με εσένα, αλλά όλη η κατάσταση μοιάζει περισσότερο με παραμύθι παρά με πραγματικότητα».

«Κι αν σου έλεγα ότι τα παραμύθια είναι περισσότερο πραγματικά απ'ότι νομίζεις;»

Πριν προλάβει ο Τζόναθαν να απαντήσει, η Κλαίρη του έπιασε το χέρι και τον οδήγησε με αργά βήματα στην κρεβατοκάμαρα της. Ο Τζόναθαν ένιωθε την καρδιά του να πάει να σπάσει και το στομάχι του να δένεται κόμπος. Το κρεβάτι της Κλαίρης ήταν απλό όπως και τα υπόλοιπα έπιπλα του σπιτιού, αλλά εξέπεμπε κάτι διαφορετικό. Το έβλεπε αρκετά φωτεινό με θαμπά χρώματα να ντύνουν το πάπλωμα του ενώ η Κλαίρη είχε αποκτήσει μία αφύσικη κόκκινη γραμμή που αναβόσβηνε γύρω από το σώμα της.

«Είσαι σίγουρη γι αυτό; Εννοώ ότι με γνώρισες μόλις πριν λίγες ώρ..».

Η Κλαίρη του έκανε νόημα με το δάχτυλο της να σιωπήσει. Ο Τζόναθαν σταμάτησε την φράση του στην μέση και απελευθέρωσε τις άγκυρες που τον κρατούσαν φυλακισμένο στο ίδιο σημείο εδώ και πολύ καιρό. Ο αέρας σήκωσε τα πανιά του καραβιού του και έπεσε στο κρεβάτι ταυτόχρονα με την κατάξανθη και πανέμορφη κοπέλα που είχε αναταράξει τον κόσμο του. Έβλεπε το κρεβάτι μπροστά του ν' απλώνεται και να μεταμορφώνεται σε ένα καταπράσινο λιβάδι και κάθε λογής λουλούδια να ξεπηδάνε από το έδαφος. Η Κλαίρη είχε κλείσει τα μάτια και τον οδηγούσε με συντονισμένες κινήσεις πάνω στο σώμα της όσο ο Τζόναθαν της φιλούσε τον λαιμό, τα χέρια, το στήθος της.

Πάνω από το λιβάδι δημιουργήθηκε ένας γαλάζιος ουρανός και αχτίνες ήλιου έπεφταν πάνω τους. Ο Τζόναθαν είχε χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας και δεν έβλεπε πουθενά το δωμάτιο στο οποίο είχαν μπει πριν λίγα λεπτά. Το κρεβάτι είχε εξαφανιστεί ενώ η Κλαίρη στεκόταν μπροστά του, ντυμένη στα λευκά με ροζ κορδέλες να τυλίγονται γύρω από το φόρεμα της. Ο ίδιος σηκώθηκε όλο απορία και κοίταξε με ανοιχτό το στόμα γύρω του.

«Τι...τι συμβαίνει; Που είμαστε; Τι έκανες;».

Η Κλαίρη τον έπιασε από τους ώμους και τον κοίταξε βαθειά στο μάτια. Τα πράσινα μάτια της άστραψαν και ο Τζόναθαν είδε μικρούς φωτεινούς κόκκους να βγαίνουν σαν δροσοσταλίδες από το πρόσωπο της. Ο ήλιος από πάνω τους έγινε πιο φωτεινός και τους έλουσε με μία εκτυφλωτική λάμψη. Ο Τζόναθαν έκλεισε τα μάτια του αστραπιαία για να προστατευτεί από το φως κι όταν τα άνοιξε πισωπάτησε από αυτό που αντίκρυσε. Πίσω από την Κλαίρη είχε δημιουργηθεί από το πουθενά μία μεγάλη καφέ πόρτα. Ήταν λες κι είχε βγει από το χορτάρι ενώ περικοκλάδες με κίτρινα λουλούδια περιέβαλαν την κάσα της.

«Τα παραμύθια όπως σου είπα νωρίτερα είναι βγαλμένα από την ζωή. Ακόμα και οι πρωταγωνιστές τους. Εγώ κάπου έχασα τον δρόμο μου και βρέθηκα στον κόσμο σας. Από τότε ψάχνω τρόπο να επιστρέψω και νομίζω πως τον βρήκα.»

Ο Τζοναθαν δεν απάντησε. Ήταν πλέον σίγουρος πως βίωνε ένα όνειρο. Πρέπει να τον είχε πάρει ο ύπνος στο ταμείο του σούπερ μάρκετ και από τότε ζούσε μέσα σ' αυτό το όνειρο. Δεν ήθελε να ξυπνήσει γιατί το ένιωθε απόλυτα πραγματικό. Ίσως το καλύτερο όνειρο που είχε δει ποτέ του.

«Και εγώ θα είμαι ο οδηγός σου, ας πούμε;». Προσπάθησε να σταματήσει να αμφισβητεί αυτό που έβλεπε και να ζήσει το όνειρο όσο μπορούσε.

«Ακριβώς. Μόνο που για να ανοίξει αυτή η πόρτα θα πρέπει να βρούμε και το κλειδί».

«Και που οδηγεί η πόρτα αυτή; Στην Χώρα του Ποτέ;».

Η Κλαίρη γέλασε με την καρδιά της.

«Τα παραμύθια δεν έχουνε συγκεκριμένη χώρα. Ούτε τόπο. Αυτό το ορίζουμε εμείς όταν τα πλάθουμε.»

Ο Τζόναθαν άδειασε τις τσέπες του και βρήκε μόνο τον σουγιά του, τα κινητό του και λίγα ψιλά. Έδειξε τα ευρήματα του με ένδειξη απογοήτευσης στην Κλαίρη.

«Δυστυχώς γλυκιά μου, δεν έχω τα κλειδιά που ψάχνεις. Και δε θέλω με τίποτα να σπάσω μία τόσο ωραία πόρτα».

«Το κλειδί για την πόρτα το φτιάχνουμε εμείς. Για την ακρίβεια, εσύ. Αρκεί να είσαι σίγουρος για το που θες νας πας».

Ο Τζόναθαν άφησε την φαντασία του να οργιάσει. Το όνειρο του έπαιζε έξυπνα παιχνίδια και ήθελε να τ' ακολουθήσει. Κοίταξε τριγύρω και εντόπισε ένα μικρό κλαδάκι που είχε πέσει από κάποιο δένδρο. Το έπιασε και το ζύγισε. Κοίταξε την κλειδαριά της πόρτας απέναντι του.

«Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να σου κάνω μία επίδειξη των ικανοτήτων μου»,

Η Κλαίρη ένευσε με ικανοποίηση. Επιτέλους, μετά από βδομάδες και μήνες άκαρπων προσπαθειών, είχε βρει αυτό που έψαχνε. Ήταν σίγουρη ότι επιτέλους θα γυρνούσε σπίτι της. Κι ο άνδρας απέναντι της ήταν το καταλληλότερο μέσο. Πάνω στον ενθουσιασμό της, αγνόησε παντελώς ένα σφίξιμο που είχε αρχίσει να δημιουργείται στο δικό της στομάχι βλέποντας τον να δουλεύει περίταιχνα τον σουγιά πάνω στο ξύλο.

Σε λίγα λεπτά ο Τζόναθαν είχε φτιάξει ένα τέλειο ξύλινο κλειδί που έμοιαζε με μαγικό ραβδί, αφήνοντας ακόμα και τον ίδιο ξαφνιασμένο. Ποτέ άλλοτε δεν είχε καταφέρει κάτι τόσο τέλειο σε τόσο λίγο χρόνο.

«Μάλλον βελτιώθηκα περισσότερο απ' όσο νόμιζα. Τι λες λοιπόν αγαπημένη μου; Πάμε; Μπορώ να σε κουβαλήσω και στα χέρια αν θες», της πέταξε αστειευόμενος.

«Α δε θα χρειαστεί να με κουβαλήσεις εσύ. Μάλλον εγώ».

Άρπαξε το κλειδί από τον Τζόναθαν και το έβαλε με γρήγορες κινήσεις στην πόρτα. Η πόρτα άφησε ένα ελαφρό τρίξιμο και άνοιξε όσο οι περικοκλάδες άρχισαν να κατεβαίνουν στο έδαφος και να δημιουργούν ένα μικρό μονοπάτι μπροστά τους. Πίσω από την πόρτα ο Τζόναθαν έβλεπε έναν απέραντο και αχανή ουρανό. Σύννεφα σε διάφορα σχέδια άρχισαν να εμφανίζονται ενώ στο βάθος ένας πύργος ξεπρόβαλλε δειλά δειλά από μέσα τους.

«Έτοιμος;».

Ο Τζόναθαν έγνευσε δισταχτικά. Η Κλαίρη του έπιασε το χέρι και με αποφασιστικότητα πήδηξε στο κενό μπροστά τους. Ο Τζόναθαν ήταν έτοιμος να βγάλει μία κραυγή τρόμου αλλά αντ'αυτού του κόπηκε η λαλιά. Η Κλαίρη είχε βγάλει δύο κατάλευκα φτερά στην πλάτη της, φτερά νεράιδας, της ομορφότερης νεράιδας που μπορούσε να είχε σκεφθεί με την φαντασία του ποτέ ο ίδιος. Τον έπιασε στην αγκαλιά της και μαζί πέταξαν προς τα σύννεφα, προς τον αχανή ουρανό και τον τεράστιο πύργο στο βάθος.

Ο Τζόναθαν τσίμπησε το μπράτσο του δυνατά.

Ευτυχώς, δεν ξύπνησε.

 

 

[Mesmer]

Μάντυ

 

Πολύ καλός ο συνδυασμός των δεδομένων, που, με την πρώτη ματιά, φαίνονταν αρκετά αταίριαστα. Και παρά τη δυσκολία τους, κατάφερες να τους δώσεις αυτήν την ευχάριστη και διασκεδαστική ατμόσφαιρα. Η υπόθεση είναι αρκετά απλή και λύνεται εύκολα, αλλά σε αποζημιώνει το ύφος και οι καταστάσεις τις. Σίγουρα θα μπορούσες να είχες αξιοποιήσει καλύτερα τα δεδομένα, αλλά στα πλαίσια της άσκησης ήταν αρκετά καλή η δουλειά.

[Ballerond]

Μάντυ

 

Αγαπητέ συνονώματε. Εμένα μου άρεσε η ιστορία σου και η χιουμοριστική προσέγγιση. Μου θύμισε λίγο Ελληνική Μυθολογία του Τσιφώρου την οποία και αγαπώ φυσικά ;)
Θα ήθελα στην αρχή να φαίνεται περισσότερο το χιουμοριστικό στοιχείο όταν περιέγραφες τον κάτω κόσμο μιας και αποφάσισες να κινηθείς σε αυτό το επίπεδο. Οι διάλογοι ήταν απολαυστικοί όπως και ο Πλούτωνας πως τον απέδωσες. Θα ήθελα να δω την προσέγγιση σε και σε άλλους τέτοιους μυθικούς χαρακτήρες γιατί όσο να ναι μία χιουμοριστική απόδοση ταιριάζει ;)

Δεν βρήκα κάτι ιδιαίτερο να με χαλάσει, και τα στοιχεία ταίριαξαν ωραία και φυσικά η ωραία νότα της γοργόνας στο τέλος. Θα μπορούσε να είχε κι έναν αλυσοδεμένο μαζί στον οποίο να επαναλαμβάνει συνέχεια "Ζει ο αδερφός μου; Λέγε ρε ζει;"

Ωραίος πάντως!

[Ιρμάντα]

MadnJim

 

Έτσι είπαμε ρε; Τι καφρίλες είναι αυτές; Πήρες μαγικό κάστρο από άμμο, μυστικιστικό σκαραβαίο και ταχυδακτυλουργό και αντί να μου βγάλεις τουλάχιστον -τουλάχιστον το Imprisoned with the Pharaohs μου 'κανες τη μικρή Αννούλα;

Σε οικτίρω.

 

 

Πέρα από την πλάκα μία χαρά ιστορία ήταν. Και μέσα στο πνεύμα της άσκησης, το οποίο φυσικά, και μην ακούς τι λέω παραπάνω, ήταν να συνδυαστούν τα στοιχεία και χαίρομαι που το έκανες με ευφάνταστο και μη αναμενόμενο τρόπο. (Καλά, ίσως για σένα να ήταν σχετικά αναμενόμενος.) Δεν είναι ψέματα ότι όταν έδωσα τα στοιχεία, και να ξέρεις ότι πρώτα βρήκα τις εικόνες, απλά δεν μπορούσα να τις ανεβάσω όπως ήθελα -φανταζόμουν μία ιστορία με πολύ τρόμο και σκοτεινή φαντασία. Όμως είσαι εντάξει. Μαγείρεψες άλλου είδους φαγητό, αλλά τα συστατικά είναι εκεί. Δεν θα πω άλλα γιατί το ζητούμενο ήταν ο συνδυασμός οπότε το πέτυχες. (Ήθελα όμως ο σκαραβαίος κάτι περισσότερο να κάνει. Βρίσκονται στην ακροθαλασσιά σκαραβαίοι, άραγε;)

 

 

....ένα ζευγάρι σκουλαρίκια για τη μικρή Αννούλα;

[Silvertooth]

Κασσιόπεια

 

Βασικά... Πολύ καλό ετούτο. Μικρό, περιεκτικό, καλογραμμένο και οι χαρακτήρες έχουν πολύ ωραίες αντιδράσεις. Πχ οι τύψεις που νιώθει η Άντα.

Και η πρωταγωνίστρια μ' άρεσε πολύ.

Ένωσες τα στοιχεία με ιδιαίτερα ευφάνταστο τρόπο, δίνοντας έμφαση σε όλα. Η πλοκή εξελίσσεται όμορφα. Κάθε τι που γίνεται στο τέλος έχει χτιστεί αρκετά ώστε να μπαίνουν υποψίες, χωρίς όμως να αποκαλύπτεται το τουίστ.

Good job.

 

Μέσμερ

 

Το παλιόσπιτο:

Δεν μπορώ να πω ότι είμαι σίγουρη για το ποιος αφηγείται σε αυτό το σημείο.

 

Πχ.

"Η γυναίκα παρίστανε ότι ήξερε (τι παρίστανε ότι ήξερε?), αλλά την έβλεπε για πρώτη φορά (ποια?). Ίσως να την είχε δει περαστική στο δρόμο, μα τίποτα παραπάνω."

"Την είχε μάθει, τη γυναίκα, τόσο καιρό και γνώριζε ότι ήταν καλή στο θέατρό της."

"Τι περιμένεις, γυναίκα; σκεφτόταν." (ξανά ποιος το σκέφτεται?)

 

Ειλικρινά, διάβασα αρκετές φορές αυτό το κομμάτι και ακόμα δεν βλέπω κάτι ξεκάθαρα.

 

Το σκιαζάρι:

Εδώ είναι κατανοητά όλα, και ενδιαφέρον το τουίστ.

 

Η Μελανή:

Πολύ μου αρέσει η οπτική γωνία της γάτας. Όπως και η απόδοσή της.

 

Η γερόντισσα:

Πετυχημένη η αποκάλυψη του μαγικού στο τέλος.

 

Γενικώς όμως, η πολύπλοκη δομή σε τόσο μικρό κείμενο κάνει κάποιες λεπτομέρειες να χάνονται.

 

Βρίσκω πάντως πολύ γοητευτική την ατμόσφαιρα του χωριού και την αξιοποίησες όμορφα. Επίσης, οι περιγραφές, και η γραφή γενικότερα ήταν πολύ καλές.

 

Κόλπα στην άμμο

 

Για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας φοβόμουν μην καταλήξει σε τρόμο και καταλήξουν ξερωγώ τα παιδάκια να πεθάνουν ή κάτι.

 

Χαριτωμένη η ιστορία και ευχάριστη. Μου θύμισε φάσεις απ' όταν ήμουν ομαδάρχισσα σε κατασκήνωση και τα μικρά τσακώνονταν για άκυρα πράματα.

 

Το μακρύ χέρι

 

Η βασικότερη παρατήρηση που έχω να κάνω είναι ότι ο βάλτος γενικά έχει βατράχια και κουνούπια, όχι τόσο ψάρια, και γενικότερα οι άνθρωποι τον αποφεύγουν. Καταλαβαίνω ότι ήθελες να το συνδέσεις με το θέμα, αλλά ίσως να είναι προτιμότερο σε πλαίσιο εκτός της άσκησης να την κάνεις απλά λίμνη και να μην αναφέρεις το βάλτο καθόλου.

 

Κατά τα άλλα η ιστορία ήταν ωραία, ατμοσφαιρική, με συμπαθητικό πρωταγωνιστή, ενώ Οι αναφορές στο παρελθόν έγιναν όμορφα.

 

Καλή αρχή λοιπόν στο φόρουμ και καλή συνέχεια.

 

“Να ζει κανείς..”

 

Μου αρέσει το πως ξεκινάει, με τις αναμνήσεις και τη μελαγχολία του πρωταγωνιστή.

 

Το πρώτο πράμα που σκέφτηκα σχετικά με το σκύλο είναι ότι δε νομίζω να τον ακολουθούσα σε κλειστό χώρο. Επίσης, στην αρχή αναφέρεται ότι τα μάτια του σκύλου είναι θολά, ενώ μετά έγιναν καταγάλανα; Από αυτό καλούμαστε να συμπεράνουμε ότι ο σκύλος ήταν δαιμονισμένος ή κάτι;

 

Όσον αφορά την πλοκή, κυρίως επειδή δεν πολυκατάλαβα τι παίχτηκε (τι ήταν ο λαβύρινθος, το τέρας, ο τυφλός/μαγικός σκύλος) δεν ξέρω αν μπορώ να εκφέρω γνώμη.

 

Είναι κείμενο που έχει πάντως προοπτικές.

 

Alkinem,

 

Περί καλόγερου:

 

Μου άρεσε πολύ η περιπέτεια του μοναχού. Τα στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν είχαν εισαχθεί ομαλά στην ιστορία, καμία 

στιγμή δεν χάθηκα και ο λόγος είχε ομαλότητα.

 

Η ονοματοδοσία είναι γοητευτική, όπως και η ασιατική ατμόσφαιρα που χτίζεται. 

 

Ήταν από τα πακέτα που με δελέασαν ιδιαίτερα, και χαίρομαι για το αποτέλεσμα.

 

Μάντυ:

 

Η ιστορία με έκανε να γελάσω μπορώ να πω. Το πακέτο αυτό σίγουρα θα ήταν το τελευταίο που θα επέλεγα, οπότε η πετυχημένη χρήση των 

 

στοιχείων ήταν μια ευχάριστη έκπληξη.

 

 

Κέικ με Δαμάσκηνα

 

Είναι μια χαριτωμένη ιστορία. Ήταν ενδιαφέρουσα η εξέλιξη του κάπως άβολου φλερτ των πρωταγωνιστών, όπως και η κατάληξή του.

[Ιρμάντα]

SymphonyX13

 

Γενικά, συμφωνώ με τον Μέσμερ. Το κομμάτι θα ταίριαζε να το τραβήξεις ως το τέρμα Ζώνη του Λυκόφωτος. Σουρεαλιστικό κι ας μην έβγαζε κανένα νόημα. Όσο το διάβαζα πέρασαν από το νου μου πλήθος σκέψεις, για παράδειγμα ότι είχε μπει με κάποιον τρόπο μέσα σε ένα μουσικό κουτί, και μετά βρίσκει το άλλο μουσικό κουτί μέσα στο μεγάλο μουσικό κουτί και το ένα μέσα στο άλλο (μουσικά κουτιά) ως το άπειρο. Μου φάνηκε πως τέτοιου είδους χρήση θα έκανες στο στοιχείο του λαβύρινθου.

Με ξένισε κάπως ο συνδυασμός των ονομάτων. Ίαν και Μαίρη (η Μαίρη της Μαίρης, το όνομα το κλίνεις κατά την ελληνική απόδοση.) Μπερδεύτηκα δηλαδή ως προς την εθνικότητα, τελικά, του ζευγαριού.

Η ιστορία ήταν όμορφη, λοιπόν, κι αν ήταν να προτείνω κάποια διόρθωση θα ήταν επί το σουρεαλιστικότερο.

 

Πασχαλινό μουσικό αυγοκουτάκι να προσφέρω;

 

[elgalla]

 

 

 

“Να ζει κανείς..”

 

 

Η σύνδεση των στοιχείων είναι αρκετά καλή, αν και όχι πολύ στέρεη, κατά τη γνώμη μου. Δηλαδή, θα μπορούσες να βγάλεις οποιοδήποτε από τα στοιχεία και η ιστορία θα εξακολουθούσε να λειτουργεί. Π.χ. ο χαρακτήρας θα μπορούσε να ήταν δικηγόρος ή το μουσικό κουτί θα μπορούσε να ήταν ένα βιολί ή το τυφλό σκυλί θα μπορούσε να ήταν γάτα κ.ό.κ. και στο διήγημα δεν θα άλλαζε τίποτα, διότι τίποτε από όλα αυτά δεν έχει χρησιμοποιηθεί ως αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας. Ακόμη και τον λαβύρινθο θα μπορούσες να βγάλεις (που αν δεν το ανέφερες δεν θα ήταν καν σαφές ότι πρόκειται για λαβύρινθο) και πάλι το διήγημα θα έμενε ίδιο. Μου φαίνεται ότι μάλλον επικεντρώθηκες περισσότερο στο να βγάλεις ατμόσφαιρα τρόμου (το κατάφερες αυτό) παρά στο να δημιουργήσεις μια γερή βάση με τα δεδομένα που είχες στα χέρια σου.

 

Συμφωνώ με την Ιρμάντα για την κλίση του ονόματος "Μαίρη". Αν είναι το αγγλικό όνομα, θα έπρεπε να το αφήνεις άκλιτο.

[elgalla]

Τίτλος ιστορίας: Κέικ με Δαμάσκηνα

 

Ωραίος τίτλος. Θα προσπαθήσω να αφήσω τα τεχνικά κατά μέρος, μιας και δεν αφορούν την άσκηση - αλλά, είμαι βέβαιη πως το ξέρεις κι εσύ, θέλει δουλίτσα. Τα στοιχεία τα συνδύασες ικανοποιητικά, πέρα από το ραβδί. Σκέψου την εξής ιδέα: η νεράιδά μας δεν μπορεί να επιστρέψει γιατί καταστράφηκε το ραβδί της και χρειάζεται κάποιον να της φτιάξει καινούριο. Έτσι γλιτώνεις το κλειδί (που νόμιζα πως ήταν μέσα στα δεδομένα σου, και εξεπλάγην όταν είδα πως το στοιχείο που σου είχε δοθεί ήταν το ραβδί). Γενικά, θα σου πω το εξής: μου έδωσε αυτό το διήγημα την εντύπωση ότι είχες κάτι καλύτερο στο μυαλό σου (γιατί διαβάζοντάς το διακρίνω τις δυνατότητες που έχει), όμως δεν μεταφράστηκε ίσως στην οθόνη όπως ακριβώς το ήθελες.

 

Υ.Γ. Κι εσύ θα έπρεπε να έχεις αφήσει το όνομα "Κλαίρη" άκλιτο.

[elgalla]

 

Μάντυ

 

 

Μπράβο σου, alkinem! Ανάλαφρη, χιουμοριστική, με καλά συνδυασμένα όλα τα στοιχεία - αποκορύφωμα ο γούτσου μαντίχωρας, φυσικά. Πολύ ωραίο χιούμορ και σωστά δοσμένο. Αν ένα πράγμα με χάλασε λίγο, είναι το πόσο υπερφίαλες και ματαιόδοξες παρουσιάζονται όλες οι γυναίκες, σχεδόν σαν όλες τους να έχουν την ίδια ακριβώς προσωπικότητα. Πέρα απ' αυτό, όμως, το διασκέδασα πολύ.

[Νίκη]

Εγώ πρόλαβα να πάρω το Δ15 πακέτο, που περιέχει τα εξής δεδομένα:

Πρόσωπο: μια γλύπτρια

Μέρος: ένα δάσος τη νύκτα

Ζώο: ένας μονόκερος

Πράγμα: μια χρυσή κούπα

 Με βάση αυτά τα στοιχεία, έγραψα (και επιτέλους την ποστάρω) μια ιστοριούλα φαντασίας, με αριθμό λέξεων 945, μαζί με τον τίτλο.

 

 

 

 

 

 

Το  όνειρο

Η Εργάνη, η γλύπτρια του ναού της Μητέρας των Εποχών, εδώ και μέρες έβλεπε στον ύπνο της το ίδιο πάντα όνειρο: μια μορφή, ψιλόλιγνη και άφυλη, η οποία φορούσε  ιερατικά άμφια και κρατούσε στα χέρια της μια κούπα. Όσο ουδέτερη ήταν η μορφή, τόσο πλούσια στολισμένη ήταν η κούπα. Ήταν χρυσή και στολισμένη με ένθετους ημιπολύτιμους λίθους σε σπάνια χρώματα, τοποθετημένοι ώστε να σχηματίζουν λουλούδια και φύλλα.

Η γλύπτρια ήξερε ότι όταν έβλεπε το ίδιο όνειρο τόσο επίμονα, σήμαινε ότι η μορφή του ονείρου της ήθελε να ζωντανέψει μέσα από την τέχνη της. Δεν έχασε λοιπόν καιρό και άρχισε να δουλεύει αυτή τη φιγούρα.

Δίπλα στο σπίτι της Εργάνης απλωνόταν ένα πυκνό δάσος, στο οποίο υπήρχε η φήμη ότι κατοικούσαν διάφορα επικίνδυνα πλάσματα. Αυτή ήταν εξοικειωμένη με το δάσος, καθώς συχνά περιπλανιόταν εκεί, για να μαζέψει υλικά για τις δημιουργίες της, όπως  κλαδιά βελανιδιάς με παράξενο σχήμα και πέτρες με όμορφα χρώματα.

Την ίδια νύχτα που άρχισε να δουλεύει τη φιγούρα του ονείρου, πήγε, όπως συνήθιζε, στο δάσος να μαζέψει υλικά. Η νύχτα ήταν φεγγαρόλουστη και, οδηγημένη από το ασυνήθιστα λαμπερό  σεληνόφως, έφτασε σε σημεία του δάσους που ποτέ δεν είχε προσεγγίσει ξανά.

«Τι παράξενη νύχτα!» μονολόγησε. «Είναι λες και το σεληνόφως είναι μαγικό!».

Εκείνη τη στιγμή, είδε ένα μονόκερο. Στην αρχή προσπάθησε απομακρυνθεί ήσυχα, καθώς ήξερε ότι οι μονόκεροι είναι άγριοι. Μαγεμένη όμως από την ομορφιά του πλάσματος,  παρέμεινε ακίνητη και το κοίταζε, καθώς προχωρούσε αργά προς το μέρος της. «Τι όμορφος που είσαι!» ψιθύρισε, γοητευμένη, αλλά και λίγο φοβισμένη.

Ο μονόκερος ήταν πραγματικά πολύ επιβλητικό και όμορφο πλάσμα. Ήταν κατάλευκος, στο  χρώμα του χιονιού, που γινόταν ακόμη πιο λαμπερό από το φως του φεγγαριού. Η χαίτη και η ουρά του ήταν το ίδιο άσπιλες και απίστευτα πυκνές, ενώ τα μάτια του  έλαμπαν και φαίνονταν πότε πράσινα, πότε χρυσά και πότε στο μαύρο του βασάλτη. Το κέρατο ήταν το μόνο πάνω στο σώμα του πλάσματος που δεν ήταν λευκό, αλλά χρυσαφένιο. Φαινόταν επίσης κοφτερό και επιβλητικό σαν αληθινό σπαθί!

Ο μονόκερος πλησίασε πολύ κοντά της και χαμήλωσε, στη στάση που παίρνουν τα εκπαιδευμένα άλογα για να τα καβαλικέψει κάποιος. Η Εργάνη αναρωτήθηκε που ήθελε να την πάει. Το πλάσμα τη σκούντησε ανυπόμονα με τη μουσούδα του και αυτή ανέβηκε υπάκουα στη ράχη του.

Ο μονόκερος άρχισε να τρέχει και τελικά έφτασαν σε ένα ξέφωτο. Εκεί ήταν συγκεντρωμένα κανονικά ζώα, μαγικά πλάσματα αλλά και κάποιοι άνθρωποι, νέοι και γέροι. Στο κέντρο του κύκλου που σχημάτιζε η ομήγυρη βρισκόταν ένας βράχος με σχήμα που θύμιζε βωμό ή θρόνο.

Ένας από τους ανθρώπους πήγε κοντά της και τη βοήθησε να κατεβεί από την πλάτη του ζώου και την καλοσώρισε.

«Τι συμβαίνει εδώ;» ρώτησε η Εργάνη. «Τι είναι αυτός ο τόπος; Αν και νόμιζα ότι γνωρίζω το δάσος, δεν έχω ξαναβρεθεί στο συγκεκριμένο μέρος! Τέλος, ποιοι είστε εσείς;»

«Γλύπτρια της Μητέρας των Εποχών, ωραία Εργάνη, στείλαμε το μονόκερο να σε φέρει εδώ καθώς σε χρειαζόμαστε!»

«Πού ξέρετε το όνομά μου;»

«Κατ’ αρχήν, είσαι γνωστή ως γλύπτρια και σε άλλα μέρη πέρα από το χωριό σου. Δεύτερον, αυτός ο ηλικιωμένος δεν σου θυμίζει κάτι;»

Η Εργάνη κοίταξε προσεκτικότερα τον ηλικιωμένο άνθρωπο και αναγνώρισε τον γείτονά της, τον Ίανθο.

«Εμείς είμαστε φρουροί του δάσους αυτού και ιερείς της αρχόντισσας Δενδρώς, της αδελφής της Μητέρας των Εποχών. Η αρχόντισσα Δενδρώ είναι προστάτιδα των δασών, και ιδίως αυτού εδώ, που είναι το ιερό της δάσος. Το ξέφωτο που βρισκόμαστε είναι το ιερό της αρχόντισσας, για αυτό δεν έχεις ξαναβρεθεί εδώ. Κανονικά, το ιερό προστατεύεται από μια μαγική κούπα, η οποία φράζει το ξέφωτο με ένα αόρατο φράγμα. Περιέχει επίσης το ελιξήριο της ζωής, που μόνο αυτή η κούπα μπορεί να κρατήσει! Εμείς, ως ιερείς της αρχόντισσας, έχουμε το καθήκον να προσέχουμε την κούπα, καθώς πολλοί θα την ήθελαν για να παραγματοποιήσουν δόλια σχέδια! Η κούπα όμως κλάπηκε, κι έτσι χρειάζεται να την επανακτησουμε, καθώς  δίνει ζωή, ευγονία και ομορφιά όχι μόνο στο δάσος, αλλά και στις περιοχές γύρω του. Ελπίζουμε λοιπόν ότι εσύ θα μας βοηθήσεις να επανακτήσουμε την κούπα».

«Πώς μπορώ όμως να βοηθήσω; Δεν την έχω δει ποτέ, ώστε να ξέρω πως είναι!»

«Σκέψου λίγο καλύτερα: συνήθως, η αρχόντισσα Δενδρώ στέλνει στοιχεία και σημάδια σε όνειρα. Μήπως, λοιπόν, έχεις δει κάποιο επαναλαμβανόμενο όνειρο που μπορεί να αποτελέσει στοιχείο;»

Η Εργάνη τους διηγήθηκε το επαναλαμβανόμενο όνειρο που έβλεπε με τη φιγούρα με την κούπα, τα χαρακτηριστικά της οποίας αμέσως αναγνώρισαν ως χαρακτηριστικά της κούπας που είχε κλαπεί.

Η γλύπτρια επέστρεψε στο χωριό και άρχισε να εργάζεται εντατικά διαμορφώνοντας την κούπα όπως τη θυμόταν από το όνειρο. Τα υλικά τα οποία χρειαζόταν της τα έδιναν οι ιερείς-φρουροί του δάσους, φρουρός της ήταν ο μονόκερος και συμπαραστάτης της ο Ίανθος.

Γρήγορα, η κατασκευή της κούπας τέλειωσε και ήταν ίδια ακριβώς με την κούπα του ονείρου. Την πήγε, καβάλα στο μονόκερο,  στο ιερό ξέφωτο, όπου βρισκόταν πάλι η ίδια ομήγυρη όπως την προηγούμενη φορά που είχε βρεθεί σε αυτόν τον τόπο.

Η κοπέλα ακούμπησε το δημιούργημά της στο βωμό και αυτό γέμισε με το ζωογόνο υγρό, σκορπώντας υπέροχη ευωδιά σε όλο το δάσος. Όλοι οι παρευρισκόμενοι, άνθρωποι, ζώα και μαγικά πλάσματα, κοινώνησαν το μαγικό υγρό και τότε εμφανίστηκε η αρχόντισσα Δενδρώ.

«Σ’ ευχαριστώ, ιέρεια και γλύπτρια Εργάνη! Τώρα, η μαγεία του δάσους είναι εξασφαλισμένη. Η προηγούμενη κούπα, αγγιγμένη από ανόσια χέρια, εξαφανίστηκε τη στιγμή που η καινούρια, διαφορετική και όμως  ίδια με την παλιά, ακούμπησε  τον βωμό. Σε ονομάζω λοιπόν γλύπτρια του ιερού δάσους.»

Για να της δείξει την ευγνωμοσύνη της, η αρχόντισσα Δενδρώ έδωσε στα γλυπτά της ιδιότητες θεραπευτικές και προστατευτικές.

Από τότε και σε όλη της την ζωή η Εργάνη δεχόταν τιμές από τους συγχωριανούς της τόσο για την ομορφιά των δημιουργημάτων της όσο και για τις ωφέλιμες δυνάμεις τους.

Edited April 29, 2016 by Νίκη

[Mesmer]

Κέικ με Δαμάσκηνα

 

Ωραία και ευχάριστη η ιστορία σου και πετυχημένα δοσμένη αυτή η παράξενη χημεία των πρωταγωνιστών. Τα στοιχεία τα χρησιμοποίησες αρκετά καλά, εκτός από το ραβδί, που σου είπε και η elgalla. Η ιδέα της για το πώς αλλιώς θα μπορούσες να το χρησιμοποιήσεις είναι πολύ καλή. Πέρα από αυτό, διάφορες αλλαγές/διορθώσεις μπορούν να γίνουν για να βελτιωθεί, κυρίως, το τεχνικό κομμάτι του κειμένου.

 

Κάτι άλλο, πιο γενικό, που ήθελα να επισημάνω είναι κάτι που παρατηρώ από καμιά φορά σε διάφορες ιστορίες: η χρήση ξένων ονομάτων, αλλά ελληνικών διαλόγων. Όπως εδώ: 

 

«Ελπίζω να μην πρόλαβες να το φας όλο ε;» της είπε γελώντας.

«Όχι βρε, τώρα μόλις ψήθηκε. Έλα, πέρασε μέσα».

 

Μπορεί σε μεταφράσεις βιβλίων να το πετυχαίνουμε, αλλά μοιάζει παράταιρο. Πάντως, σ' αυτήν την ιστορία θα μπορούσες να αποφύγεις τα ξένα ονόματα.

 

Το  όνειρο

 

Πολύ όμορφο ήταν αυτό εδώ. Και straight to the point, στο πνεύμα της άσκησης. Κάποια στοιχεία μπήκανε κάπως απότομα, αλλά στο τέλος δένουν όλα πολύ καλά. Γενικότερα, είναι μια πολύ καλή δουλειά, με τις περιγραφές, τις εικόνες και το ύφος να ταιριάζουν απόλυτα στην ιστορία σου.

[Ιρμάντα]

Γελωτοποιός

 

Καλώς όρισες ακόμη μία φορά! Διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον την ιστορία σου, δεδομένου ότι είχες πάρει ένα από τα δυσκολότερα πακέτα, και ακολουθούν τα σχόλιά μου.

1. Χρησιμοποιείς τον τύπο άρεζε αντί άρεσε. Και μόνο που το (ξανα)είδα, συγκινήθηκα!
2. Χμ, λίγο υπερβολικό να μην μπορεί να αγοράσει πιο εξελιγμένο τηλέφωνο λόγω ανέχειας. Εννοώ, δεν είναι δα και τόσο ακριβά. Αν έχεις δίπατο σπίτι για παράδειγμα δεν είσαι τόσο μα τόσο πένης, ακόμη κι αν είναι κληρονομιά το σπίτι. Άσε που στο ελλαδιστάν ο πάσα εις πρώτα κοιτάει να πάρει μοδάτο τηλέφωνο και μετά δεύτερο βρακί (που λέει ο λόγος.)
3. Τους πιάσανε, εννοείς προφανώς τους βρήκανε. Δεν είναι παράνομο το αλκοόλ.
4. Χμ, θα ήθελα περισσότερο σαφές το τέλος. Το άφησες ανοιχτό αν έχει σχέση με το ότι ο ήρωας είναι καραγκιοζοπαίχτης και με τη φιγούρα του Γκιόζη. Μας περνάει από το μυαλό αλλά δεν είναι και σίγουρο. Δεν ξέρω αν ήθελες να είναι τόσο ασαφές.

Γενικά πολύ καλή προσπάθεια. Ήθελε ίσως λίγο καλύτερη ένταξη το τηλέφωνο, και καλύτερους χειρισμούς η ασάφεια στο τέλος.

Άντε, και καλό μας Πάσχα!

[Γελωτοποιός]

Τα πολυαναμενόμενα  σχόλιά μου part 2:

 

Jimbo: Η ιστορία σου είχε πραγματικά πολύ καλές περιγραφές και ωραία μυστηριώδης ατμόσφαιρα. Είχε την αγωνία της, δεν κούρασε και έκλεισε καλά.   Το μόνο μειονέκτημα που βρήκα ήταν ότι δεν χρησιμοποίησες σωστά το στοιχείο του ηθοποιού. Ο Ίαν θα μπορούσε να είχε οποιοδήποτε επάγγελμα. Well done!

 

Alkinem...ξανά: Χαρά στο κουράγιο σου! Ωραία, ενδιαφέρον, χιουμοριστική ιστορία, χειρίστηκες τα δεδομένα σου αρκετά καλά και έκανες και την έρευνά σου για την μυθολογία. Ξεχώρισε η στιγμή με τα κεφάλια του Κέρβερου.  Δεν βρήκα κάτι λάθος. Gooooood job!

 

Ballerond: Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου. Καλοδουλεμένοι χαρακτήρες και γενικά έφτιαξες μία ευχάριστη, ενδιαφέρον ιστορία. Ευτυχώς δεν ακολούθησες το δράμα της ιστορίας της Αταλάντης   όπως νόμιζα πως θα γινόταν (πίστευα ότι η Κλαίρη θα τον χρησιμοποιούσε και θα είχε κακό τέλος). Το μόνο λάθος που εντόπισα ήταν ότι δεν χρησιμοποίησες επαρκώς το αντικείμενο (τελείωσα την ιστορία και μετά έψαξα να βρω το ραβδί). Παρ'όλα αυτά μπράβο! 

 

Νίκη: Πέτυχες μία από τις πιο ισορροπημένες χρήσεις των δεδομένων! Ωραίο, μαγικό περιβάλλον και ικανοποιητική πλοκή. Γενικά ένα ευχάριστο παραμυθάκι. Μπράβο!!! 

[Νίκη]

Λοιπόν, ας κάνω κι εγώ μερικά σχόλια:

Κασσιόπεια: πολύ ωραία ιστορία, θα τολμούσα να πω η καλύτερη από όλες που έχουν αναρτηθεί. Μου άρεσε ιδιαίτερα ο τονισμός του ψυχολογικού στοιχείου και των σχέσεων μεταξύ των πρωταγωνιστών.  Θα ήθελα όμως να έβλεπα και τι απέγινε η χελώνα ή/και πως έγινε η μετάβαση από τη χελώνα στην Πέρσα.

 

Mesmer:  Ωραία ατμόσφαιρα!  Το ύφος μου θύμισε μια γελοιογραφία με το μάγο του Οζ, όπου ο Τενεκεδένιος άνθρωπος, το σκιάχτρο και το δειλό λιοντάρι σκοτώνουν το μάγο του Οζ, για να πάρουν αντίστοιχα, την καρδιά, το μυαλό και το θάρρος, που δεν το βρίσκουν κάπου και το λιοντάρι παραπονιέται!

Από πλοκή τώρα, παραδέχομαι ότι με μπέρδεψες, ιδίως στο πρώτο απόσπασμα. Για παράδειγμα, λες: "Έβαζε κι εκείνο τις τρομάρες του όταν πέρναγε μέσα από τους τοίχους κι ούρλιαζε στα αφτιά της γάτας"  Σε ποιο πράγμα αναφέρεται το "εκείνο";

 

Κόλπα στην άμμο: Πολύ χαριτωμένο!  Ο σκαραβαίος μου φάνηκε ότι μπήκε λίγο ζορισμένα, λίγο ρόλο κομπάρσου είχε! Επίσης, θα συμφωνήσω με έναν άλλο σχολιαστή, ότι περισσότερο στιγμιότυπο θύμιζε, παρά ιστορία.

 

Alkinem: πολύ ωραία η κινέζικη ιστορία σου!  Πολύ καλές οι σκηνές μάχης, όλα όμορφα! Προσωπικά, θα μ' άρεζε ακόμη καλύτερα αν εξηγούσες λίγο πώς βρέθηκε η κουκλίτσα στο πορνείο.

 

Τα υπόλοιπα σχόλια αργότερα!

Edited April 30, 2016 by Νίκη

[Mesmer]

O.T.	Δεν μπορώ να πω ότι είμαι σίγουρη για το ποιος αφηγείται σε αυτό το σημείο.     με μπέρδεψες, ιδίως στο πρώτο απόσπασμα.    Λίγο   αλλά επειδή βλέπω ότι επαναλαμβάνεται η απορία, να πω ότι στο πρώτο κομμάτι (άμα συνδυαστεί και με το ξόρκι) μιλάει το στοίχειωμα του σπιτιού.

[Νίκη]

Συνέχεια σχολιασμού:

 

Το μακρύ χέρι: δύσκολο αυτό το πακέτο και άρα σχετικά καλό το αποτέλεσμα.   Η ιστορία που προκύπτει είναι κθουλο-ιστορία, παρόλα αυτά μ' άρεσε ότι δεν περιγράφει το παράξενο πλάσμα, παρά μόνο όταν αυτό έχει πάρει τη μορφή του Μπαρμπα-Γιάννη. Θα ήθελα όμως να σου παρατηρήσω δύο πράγματα που δεν μου κάθησαν πολύ καλά:

Βάζεις μια παρέα εφήβων να πηγαίνουν στην όχθη της λίμνης-βάλτου για να μεθύσουν και μετά να τους πιάνουν οι αστυνομικοί. Αυτό είναι κάπως ανακριβές, μια και αλκοολ και κάπνισμα δεν είναι παράνομα, αν και είναι ανήλικοι αυτοί που τα κάνουν στην ιστορία σου. Μήπως λοιπόν θα ταίριαζε καλύτερα να βάλεις μια παρέα ναρκομανών ή να βάλεις υπαινιγμό για κάποιον που έβρισκε καταφύγιο εκεί για σεξουαλικές παρεκτροπές;

Επίσης, θα μου φαινόταν ωραίο να έβαζες λίγο μεγαλύτερο ρόλο στη φιγούρα του Καραγκιόζη.

 

Να ζει κανείς;: Ατμοσφαιρική ιστορία,  όμως η πλοκή με μπέρδεψε. Κυρίως, δεν κατάλαβα πολύ καλά γιατί ο σκύλος μεταμορφώνεται σε τέρας και γιατί, όταν ξαναγίνεται σκύλος, βοηθάει τον πρωταγωνιστή σου να βρει τους τραυματιοφορείς. Επίσης, η σύνδεση των στοιχείων ήταν λίγο χαλαρή, με την έννοια ότι ναι μεν η ιστορία ξεκινάει με ανησυχίες του πρωταγωνιστή για τη θεατρική του καριέρα, αλλά προσωπική μου γνώμη είναι ότι θα μπορούσαν να παίζουν πολύ πιο ουσιώδη ρόλο οι θεατρικές του εμπειρίες σε μια ατμοσφαιρική ιστορία ψυχολογικού τρόμου.

 

Μάντυ: Πολύ πλάκα, πολύ χαριτωμένη ιστορία! Ο μαντίχωρας-σκυλάκι του καναπέ κλέβει την παράσταση!

 

Κεικ με δαμάσκηνα: Ανάλαφρη, χαριτωμένη ιστορία, με πολύ συμπαθητικούς πρωταγωνιστές!  Είχες όμως ένα λάθος ως προς τα δεδομένα, βάζοντας κλειδί αντί για μαγικό ραβδί. Η προσωπική μου άποψη είναι επίσης ότι τα ονόματα δεν ταίριαζαν στην ιστορία. Η γραφή που χρησιμοποιείται και τα φυτά που αναφέρονται (πορτοκαλιές στον κήπο της Κλαίρης) "φωνάζουν" Μεσόγειο και Ελλάδα. Ακόμη, θα προτιμούσα ένα πιο ρομαντικό-παράξενο όνομα στη νεράιδα! Με ξενέρωσε λίγο το όνομα που της έδωσες, ενώ στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά μυθολογικά και λαογραφικά γυναικεία ονόματα πολύ γοητευτικά και "νεραιδένια"! Τέλος, νομίζω ότι θα απογειωνόταν αν τοποθετούσες την αρχή (τον απογοητευμένο, ονειροπαρμένο νεαρό) στην Ελλάδα της κρίσης. Είναι μια πραγματικότητα που ο καθένας ταυτίζεται μαζί της και για αυτό το καταφύγιο στον μαγικό κόσμο θα ερχόταν πιο συγκλονιστικά, πιστεύω!

 

Καλή συνέχεια σε όλους μας!

[Γελωτοποιός]

ενδιαφέρον ιστορία 

 

*ενδιαφέρουσα ιστορία

 

Τραγικό!

Sorry, δεν ξέρω τι σκεφτόμουν όταν το έγραφα. Μάλλον δεν σκεφτόμουν...

[Ιρμάντα]

Ballerond

 

1. Λες ότι είχε καιρό να έχει κάποια επαφή με το άλλο φύλο (αλλά είχε σκεφτεί κάτι καλύτερο να της πει;) εννοείς ότι του είχε τραβήξει η συγκεκριμένη την προσοχή ή ότι ετοίμαζε κάποιες ωραίες ατάκες να τις σερβίρει σε ωραίες γυναίκες, δοθείσης ευκαιρίας;
2. Καλά, ακόμη ζύμη ενώ το γλυκό είχε ψηθεί; (Γυναικείο σχόλιο αυτό) τη ζύμη την καθαρίζεις αμέσως, είναι άβολο να κάνεις οτιδήποτε με ζύμη κολλημένη στα δάχτυλά σου. Απλώς δεν γίνεται ποτέ, όσο τεμπέλα και να είναι κάποια. Λερώνεις παντού, δεν μπορείς να παίξεις με τα μαλλιά σου, να πιάσεις το τηλεκοντρόλ, να κάνεις τίποτα. Και το ψήσιμο διαρκεί στάνταρ από μισή ως μία ώρα. Δεν παίζει δηλαδή. Εγώ θα έλεγα ξέρω ‘γω, είχε πασπαλίσει από πάνω άχνη, ή τρούφα σοκολάτα, και έγλειφε την τρούφα.
3. Χμ, όμορφη ιστορία. Αν με ρωτήσεις για την χρήση των δεδομένων, καλή σε γενικές γραμμές. Η Κλαίρη, της Κλαίρη, (όπως και η Μαίρη, της Μαίρη) θα ήταν σωστότερο εφόσον έχουμε να κάνουμε με μη ελληνόφωνο περιβάλλον. Θα μου άρεσε ίσως ένας πιο δυστυχής ταμίας. Πιο στα όρια της κατάθλιψης δηλαδή. Και περισσότερη εξήγηση σε σχέση με το κέικ που φαίνεται στην αρχή τόσο σημαντικό. Η Κλαίρη ήθελε έτσι κι αλλιώς να το φτιάξει, πριν γνωρίσει τον Τζόναθαν. Αλλά γιατί και για ποιον; Αν ήταν δόλωμα, για να τραβήξει το αρσενικό στο κρεβάτι της, θα περίμενε κανείς πως είχε ήδη βρει τον άνθρωπο, ενώ φάνηκε εντελώς τυχαία η γνωριμία τους, δεν έδειξε καν ότι ψαχνόταν αυτή.

Όμορφη ιστορία, καλός συνδυασμός, μπορείς και ομορφότερα/ καλύτερα. Με ορθογραφικά δεν ασχολήθηκα γιατί είπες να δούμε πλοκή προς το παρόν.

Επίσης (τώρα μου ήρθε) το μινιμαλιστικό κολλάει στο ότι απλώς δεν είχε χρόνο/ ενδιαφέρον να ασχοληθεί με επίπλωση σε έναν ξένο κόσμο; Θα ήθελα μάλλον να το έλεγες, με την έννοια ότι κάτι τέτοιες λεπτομέρειες είναι που δίνουν το βάθος στην ιστορία.

 

...να κεράσω portal για τον κόσμο των παραμυθιών;

[Ιρμάντα]

Νίκη:

 

 

Αυτή ήταν μία πάρα πολύ όμορφη ιστορία που θα έπρεπε:

1. Να είναι τουλάχιστον τριπλάσια, μην πω τετραπλάσια σε μέγεθος
2. Να είναι ακόμη πιο παραμυθική.

 

Όμορφα ονόματα, όμορφη πλοκή, ωραίο σύμπαν που χωράει μέσα σε μία κούπα. Απλώς, πάρε το και κάνε το νουβέλα. Γέμισέ το με λεπτομέρειες, πώς φτιάχτηκε η κούπα, ποιοι την έχουν, ποιοι θα καταδιώξουν την Εργάνη όταν προσπαθήσει να φτιάξει το αντίγραφο. Πώς γέμισε κατευθείαν με το υγρό όταν βρέθηκε πάνω στο βωμό. Ρίξε όνειρο, ρίξε παραμύθι, ρίξε χρυσόσκονη και μαγικά πλάσματα. Το σηκώνει τρελά. Είναι σαν να έχεις γράψει περίληψη ιστορίας, αλλά στο κομμάτι «συνδυασμός των στοιχείων» τα έχεις πάει πολύ καλά. Συγχαρητήρια!

(Α, και να σφάξει κανέναν ο μονόκερος με το σαν σπαθί κέρατό του, πώς και τί το περίμενα!)

For instance:

[alkinem]

Μερικά σχόλια ακόμα

 

“Να ζει κανείς..”

 

Δημήτρη, είχες ένα από τα δυσκολότερα κατά την γνώμη μου πακέτα. Σε μια ιστορία με "φυσιολογική" ροή, τα στοιχεία θα ήταν αρκετά ζόρικα στο να συνδυαστούν με επιτυχία. Αλλά εσύ έκανες στην άκρη την γραμμική λογική, και τα κατάφερες πολύ καλά. Αν και έχει ήδη ειπωθεί, στην ιστορία ήταν έντονο το σουρεαλιστικό στοιχείο. Μπορεί ο λαβύρινθος να ήταν ένα από τα στοιχεία που έπρεπε να χρησιμοποιήσεις, αλλά και η ίδια η ιστορία ήταν ένας νοηματικός λαβύρινθος· σε κάθε του βήμα, ο αναγνώστης δεν μπορούσε να είναι βέβαιος για το τι θα ξεπεταγόταν ξαφνικά.

Το τέλος μόνο ήταν λίγο ασαφές, Ταιριαστό βεβαίως με το υπόλοιπο κείμενο, αλλά τελικά τι έγινε; Το σκυλί που τον έσωσε, είχε κάποια σχέση με το τυφλό που τον παρέσυρε; Σώθηκε πραγματικά ο Ίαν, 'η ήταν κι αυτό μια παραίσθηση που δημιούργησε ο λαβύρινθος;

[elgalla]

Για την ιστορία του SymphonyX: ρε παιδιά, μόνο εγώ κατάλαβα ότι ο άνθρωπος έπαθε καρδιακό επεισόδιο, ο σκύλος τον έσωσε γαβγίζοντας και όλη η ιστορία ήταν απλά μέσα στο μυαλό του την ώρα που ήταν μεταξύ ζωής και θανάτου;

[MadnJim]

Για την ιστορία του Δημήτρη, "Να ζει κανείς...":

Κοντά έπεσες Αταλάντη! Εγκεφαλικό έπαθε ρε παιδιά ο άνθρωπος, και όλα αυτά με τα στενά τύπου λαβύρινθος, και το σκυλί τέρας κλπ, ήταν παραισθήσεις. Το λέει κιόλας καθαρά στην ιστορία, οξύς πόνος στο κεφάλι, μούδιασμα του μισού κορμιού, κλασικά συμπτώματα εγκεφαλικού. Ο σκύλος στην πραγματικότητα έτυχε να είναι εκεί όταν έπεσε, και έμεινε μέχρι να τον δουν και να φωνάξουν ασθενοφόρο, κι ο τύπος τον είδε και τον συμπεριέλαβε μέσα στις παραισθήσεις του. 

 

Επί τη ευκαιρία να σχολιάσω κιόλας την ιστορία. Μου άρεσε Δημήτρη ο τρόπος που συνδύασες τα δεδομένα του πακέτου σου (ένα από τα δύσκολα για μένα πακέτα), σε μια ιστορία που κατάφερε να βγάλει αρκετή αίσθηση τρόμου χωρίς να είναι στην πραγματικότητα τρόμου. Η εξήγηση στο τέλος με το εγκεφαλικό ήταν για μένα όλα τα λεφτά. Overall, μια χαρά όσον αφορά την άσκηση, και ωραία ιστορία γενικότερα.

[elgalla]

^ A γεια σου, πάντα μπερδεύω τα συμπτώματα μ' αυτά τα δύο!