Jump to content

ΣΑ #1 (Απαντήσεις και Σχολιασμοί)


Ιρμάντα

Recommended Posts

Για την ιστορία του SymphonyX: ρε παιδιά, μόνο εγώ κατάλαβα ότι ο άνθρωπος έπαθε καρδιακό επεισόδιο, ο σκύλος τον έσωσε γαβγίζοντας και όλη η ιστορία ήταν απλά μέσα στο μυαλό του την ώρα που ήταν μεταξύ ζωής και θανάτου;

 

Ναι, νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο αυτό. (Κι εγώ για εγκεφαλικό το κατάλαβα, απ' τα συμπτώματα που λέει κι ο Jim πιο πάνω). Από την άλλη, αυτό το «όλα ήταν ένα όνειρο» είναι αρκετά χιλιοπαιγμένο, γι' αυτό και είπα πως δεν χρειαζόταν να γλυκάνει το τέλος και να το αφήσει στη σουρεαλιστική εξέλιξη της ιστορίας του.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • Replies 77
  • Created
  • Last Reply

Top Posters In This Topic

  • Ιρμάντα

    14

  • elgalla

    12

  • Mesmer

    12

  • MadnJim

    8

Λιγα λόγια και για τις υπόλοιπες ιστορίες...

 

"Μάντυ"

 

Απολαυστική ιστορία Γιάννη, που μου άρεσε και με διασκέδασε αφάνταστα. Πολύ ωραίος συνδιασμός των στοιχείων, σε μια χιουμοριστική, εναλακτική ματιά στην ελληνική μυθολογία. Την λάτρεψα την Μάντυ, μα τι γούτσου γούτσου μαντίκορας που ήταν! :lol: Μπορεί ο ήρωας της ιστορίας να είναι ο Αλέξανδρος, ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ιστορίας όμως είναι ο Πλούτωνας, Ολοζώντανος χαρακτήρας με βιτριολικό χιούμορ, ότι πρέπει για παρέα! :)

Το όλο στυλ της ιστορίας μου θύμισε ανάλογες προσπάθειες του ΜadnJim όπως οι "Θεΐκές αυπνίες" και πολύ περισσότερο το σύμπαν που έχει φτιάξει για τις περιπέτειες του βάρβαρου Στιού. Αυτή η ιστορία κάλλιστα θα μπορούσε να διαδραματιζόταν μέσα του!

 

"Κέικ με δαμάσκηνα"

 

Όμορφη, παραμυθένια ιστορία, με καλή χρήση των δεδομένων, ίσως πλην του ραβδιού που έχει ήδη αναφερθεί σε προηγούμενα σχόλια. Μια ιστορία με ωραίο ρυθμό, καθόλου κουραστική, με ενδιαφέροντες χαρακτήρες που την διάβασα ευχάριστα και το τέλος της με έκανε να χαμογελάσω ικανοποιημένος. Τον τυχεράκια τον Τζόναθαν! :)

 

 

"Το όνειρο"

 

Παραμυθένιο, καλογραμμένο σφηνάκι που θα το ήθελα πολύ μεγαλύτερο. Όπως και ο mesmer, μου δίνεις ένα πεντανόστιμο ορεκτικό και με αφήνεις με την όρεξη. :)Σίγουρα θα μπορούσες να το γεμίσεις πολύ παραπάνω, αλλά και έτσι στάθηκε μια χαρά με ωραία χρήση των δεδομένων. Εμένα ο μονόκερως αλλά και η όλη fantasy αίσθηση της ιστορίας μου έφερε στο μυαλό την παρακάτω εικόνα, από τον μεγάλο Luis Royo που συνοδεύει το παρακάτω αγαπημένο τραγούδι...

 

 

Ευχαριστώ πολύ όσους διάβασαν και σχολίασαν την ιστορία μου. Κάπου με στενοχώρησε το γεγονός ότι αρκετοί δεν κατάλαβαν τι παίχτηκε ακριβώς ή τι έγινε στο τέλος και σκεφτόμουν ότι ίσως έπρεπε να είχα δώσει παραπάνω στοιχεία. Προτίμησα όμως να μείνω σε όσα είχα δώσει γιατί πίστευα ότι ήταν αρκετά, χωρίς να αφαιρέσουν κάτι από την ατμόσφαιρα ή το μυστήριο του τι γίνεται τελικά πριν την αποκάλυψη. Κάτι που μου το ενίχυσε το γεγονός ότι ο Σπύρος(madnjim) που διαβάζει πάντα ότι γράφω πριν το ανεβάσω, μου είπε χωρίς να του εξηγήσω κάτι παραπάνω, "πολύ μου άρεσε που όλα συνέβαιναν στο μυαλό του εξαιτίας του εγκεφαλικού που έπαθε", όσο βρισκόταν μεταξύ ζωής και θανάτου, όπως πολύ σωστά ανέφερε η Αταλάντη πιο πάνω.

Και πάλι σας ευχαριστώ, όπως και την Ειρήνη άλλη μια φορά, που εξαιτίας της γεννήθηκε η ιστορία.

Με την λήξη της πρώτης Σ.Α. και την έναρξη της δεύτερης, σκέφτομαι να την ανεβάσω και στην ανάλογη βιβλιοθήκη, δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, έτσι;

 

Υ.Γ Βρε παιδιά, πως προσθέτουμε μια εικόνα στο ποστ; Κάνω "αντιγραφή τοποθεσίας εικόνας" χρησιμοποιώ το image link, και ενώ την εμφανίζει στο ποστ, όταν πάω να το ανεβάσω, μου γράφει ότι δεν έχω την έγκριση να ανεβάσω την εικόνα. Τι κάνω λάθος;

Edited by SymphonyX13
  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

Δημήτρη, εγώ όταν ανεβάζω εικόνα το κάνω χειροκίνητα, δηλαδή κάνω αντιγραφή τη διεύθυνση της εικόνας, και μετά γράφω img μέσα σε [] στην αρχή και /img μέσα σε [] στο τέλος. Απλά προσέχω η διεύθυνση να τελειώνει σε .jpg 

Για παράδειγμα, αν το παρακάτω δεν είχε τα κενά μέσα στα [] δεν θα ήταν λινκ αλλά θα εμφανιζόταν μια ωραία εικόνα ενός Κένταυρου. :)

[ img ]https://kentayros.files.wordpress.com/2011/08/kentayros1.jpg[ /img ]

Edited by MadnJim
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Εγώ κάνω copy image και μετά paste εδώ. Η την έχω σώσει και την προσθέτω σαν αρχείο.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Κέικ με Δαμάσκηνα

 

Ωραίο παραμυθάκι, με καλή σχετικά χρήση των στοιχείων, Λιγάκι αδύναμη μόνο η απαίτηση για την κατασκευή ενός κλειδιού, αντί η Κλαίρη να ζητήσει εξαρχής ένα μαγικό ραβδί. Ακόμα κι αυτό όμως θα μπορούσες να το εντάξεις ομαλά στην πλοκή, παρουσιάζοντάς το έτσι: Αυτή ήταν η τελική δοκιμασία. Η Κλαίρη ζήτησε κλειδί, αλλά εννοούσε ραβδί. Αν ο Τζόναθαν λοιπόν ήταν πραγματικά ο εκλεκτός, το ένστικτό του θα τον οδηγούσε στο σωστό μονοπάτι - όπως κι έγινε εξάλλου.

 

Το  όνειρο

 

Πολύ όμορφη ιστορία Γοητευτική, πλούσια και άκρως ενδιαφέρουσα κοσμοπλασία, πολύ ωραία τα ονόματα, ενώ παρά το μικρό μέγεθος, η ιστορία στεκόταν αρκετά καλά μόνη της. Ωραία η χρήση των στοιχείων.

Το μικρό μέγεθος όμως την αδικεί Έχει τόσο γεμάτο background, που θα μπορούσε άνετα να είναι ακόμα και δεκαπλάσια σε μέγεθος - η έστω κομμάτι ενός πολύ ευρύτερου κόσμου. Ελπίζω να της δώσεις τον χρόνο που της αξίζει.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Με την ψυχή στο στόμα:

 

Πρόσωπο: Μία μουσουλμάνα εκφωνήτρια ειδήσεων
Μέρος: Ένας υπόγειος εγκαταλειμμένος σταθμός τρένων
Ζώο: ο Κέρβερος
Πράγμα: Ένας παλιός, χειροποίητος χάρτης

 

 

Η Φατίμα μόνο που δεν αναστέναξε με ανακούφιση όταν ξεδίπλωσε το χιλιοτσαλακωμένο χαρτί. Χαλάλι τις εκατό λίρες που έδωσε στον άστεγο, αυτός ο χάρτης με της κρυφές στοές του μετρό ίσως και να έριχνε φως στην υπόθεσή της. Φως που δεν της είχε ρίξει καθόλου ο εκνευριστικός εκείνος μπάτσος που τη διερευνούσε...

 

Θυμόταν με κάθε λεπτομέρεια τη συνάντησή τους. Αυτός ψηλός, λιγνός, με κατάλευκο δέρμα και γωνιώδες πρόσωπο, βρομούσε προνόμια και μόνο που τον πλησίαζες στα δέκα μέτρα. Ο ορισμός του τύπου που θα έθαβε την αλήθεια για να πετύχει καλύτερα στατιστικά.

Είχε ρωτήσει επανειλημμένα για την υπόθεση εκείνη με τα κατακρεουργημένα πτώματα αστέγων και όλοι της είχαν πει πως την ερευνά κάποιο τμήμα ειδικών υποθέσεων και κάποιος Γκάι Φροστ, μόνο πως κανένας δεν ήξερε λεπτομέρειες. Μόνο κάποιος από το τμήμα εγκλημάτων κατά ζωής αστειεύτηκε ότι είναι το τμήμα που κυνηγάει μπαμπούλες.

Όταν τελικά κατάφερε να βρει τον Φροστ τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο μπερδεμένα. Φρόντισε να είναι εκεί που εμφανίστηκε το επόμενο πτώμα και χώθηκε με τη βία μπροστά του.

“Ο κύριος Φροστ;” τον ρώτησε. “Λέγομαι Φατίμα Ναζέρ και ερευνώ την υπόθεση με τους θανάτους των αστέγων.”

“Χαίρω πολύ,” της απάντησε ψυχρά εκείνος, “θα φροντίσω να σας σταλεί το δελτίο τύπου.”

Η απάντησή του την έκανε έξω φρενών. “Θα προτιμούσα να μου απαντήσετε σε κάποιες ερωτήσεις εσείς ο ίδιος,” του είπε, κόβοντάς του το δρόμο.

“Εγώ πάλι θα προτιμούσα να μην το κάνω.” Την κοιτούσε από ψηλά, έτσι όπως την περνούσε δύο κεφάλια στο ύψος. Η Φατίμα μπορεί να φαινόταν πλαδαρή, ήταν όμως αμετακίνητη σαν κοτρόνα.

“Μήπως επειδή σκοπεύετε να θάψετε την υπόθεση;” του έφτυσε.

“Προφανώς και όχι,” απάντησε εκείνος με παροιμιώδη ψυχραιμία. “Δυστυχώς όμως δεν έχω και πολλά να πω σχετικά με έναν θάνατο που μοιάζει να προήλθε από ένα κοπάδι άγρια ζώα.”

“Είναι όμως ο τρίτος θάνατος από άγρια ζώα αυτή την εβδομάδα, ο πέμπτος τον τελευταίο μήνα. Τι κάνετε για αυτό;”

“Σίγουρα όχι τον μπόγια,” της απάντησε ο άντρας και προσπάθησε να την προσπεράσει, όμως η δημοσιογράφος του έκοψε ξανά το δρόμο.

“Νομίζω ότι κάτι μας κρύβετε, κύριε Φροστ”.

“Δικαίωμά σας.”

“Είμαι σίγουρη ότι συγκαλύπτετε κάποια βρομοδουλειά.”

“Νομίζω ότι μικρή βλέπατε πολλά X-files και τώρα αποζητάτε συνωμοσίες”, της απάντησε εκείνος. “Κρίμα που εδώ δε θα βρείτε καμία. Και τώρα σας παρακαλώ αφήστε με να περάσω. Το γνωρίζετε ότι αυτό που κάνετε είναι παράβαση του νόμου.”

“Φυσικά,” του έφτυσε εκείνη, “κι εσείς πιθανότατα γνωρίζετε ότι κανένας δε νοιάζεται για μερικούς άστεγους που τους τρώνε σκυλιά. Καλό θάψιμο.”

 

Δόξα τον Αλλάχ όμως, οι πηγές της την είχαν βγάλει από το λούκι. Κάποιος από τους άστεγους που είχε πλησιάσει της μίλησε για τα Κρυφά Μονοπάτια, τις σήραγγες εκείνες που οδηγούσαν σε αρχαία υπόγεια, βυθισμένα κτίσματα ή εγκαταλειμμένους σταθμούς του μετρό, σημεία τεφαρίκια για τους άκληρους του Λονδίνου. Και της είχε πει ότι όλοι όσοι βρέθηκαν νεκροί είχαν πάει στο σταθμό Όμικρον.

“Σταθμός Όμικρον;” είχε ρωτήσει η γυναίκα, για να λάβει σαν απάντηση ότι έτσι τον είχαν σημειώσει στα πρώτα αντίτυπα του χάρτη που περνούσαν από χέρι σε χέρι ανάμεσα στους καλύτερα δικτυωμένους άστεγους. Και, κόντρα σε κάθε λογική σκέψη, αποφάσισε να κατέβει να ερευνήσει το χώρο.

Δεν ήταν οπλισμένη. Είχε μόνο έναν βαρύ φακό, μια φωτογραφική μηχανή, ένα ζεστό πανωφόρι και ένα σωληνάριο με σπρέι πιπεριού κρυμμένο στο μανίκι της. Όταν μπήκε στον κοντινότερο στο σταθμό υπόνομο ένιωθε βέβαιη ότι αυτό που έκανε ήταν το σωστό. Δέκα βήματα πιο πέρα και ήξερε ότι είχε κάνει ένα μεγάλο λάθος, όμως ήταν πολύ πεισματάρα για να γυρίσει πίσω. Φατίμα, σκέψου μοναχά τη φάτσα του κωλόμπατσου όταν θα βγάλεις το λαβράκι, σκεφτόταν για να πάρει θάρρος, αλλά τα υγρά, σκοτεινά τούνελ την έκαναν να νιώθει ότι η ικανοποίηση του τότε δε θα ήταν αρκετή για να ισοφαρίσει τον τρόμο που της προξενούσε τώρα η υπόγεια διαδρομή της.

Ακολούθησε το χάρτη όσο πιο καλά μπορούσε, επιβεβαίωσε ότι πέρασε το σωστό αριθμό διακλαδώσεων και πρόσεξε ότι συναντούσε και τα διάφορα διακριτικά σημάδια (όπως εκείνον τον μεγάλο σωλήνα που διακλαδώνεται πριν την οροφή). Είχε περάσει τριάντα χρόνια στο Λονδίνο, ποτέ δεν υποψιαζόταν όμως ότι κάτω από τους δρόμους υπήρχαν δρόμοι άλλοι, μία πόλη κρυμμένη από τα βλέμματα των προνομιούχων.

Βρήκε εύκολα τη σπασμένη σχάρα και από τους υπονόμους σκαρφάλωσε άνετα στις εγκαταλειμμένες ράγες. Ένα βέλος βαμμένο με κίτρινη μπογιά έδειχνε τον δρόμο προς τον σταθμό Όμικρον, εκείνο το προσωρινό απάγκιο των κατατρεγμένων. Όταν πια έφτασε στον προορισμό της τα πόδια της έτρεμαν μέσα στις ακριβές μπότες της.

Ο σταθμός ήταν έρημος, σκοτεινός, άδειος. Κάποτε, όταν χτιζόταν το μετρό, ίσως να ήταν ένα εντυπωσιακό θέαμα, τώρα όμως ήταν γεμάτος κάθε λογιών σκουπίδια και αποκαΐδια από παλιές φωτιές. Στο κέντρο του υπήρχε μέχρι και μία πολύπλοκη κατασκευή που θύμιζε αποκρυφιστικό σύμβολο, κάτι που έκανε τη Φατίμα να γελάσει με τις δεισιδαιμονίες των επισκεπτών του και να αναριγήσει με τρόμο στην ιδέα του τι τρέλα θα μπορούσε να παραμονεύει εκεί μέσα. Ήταν όμως το πιο περίεργο πράγμα στο χώρο που δεν ταίριαζε και άξιζε να αρχίσει από εκεί την έρευνά της.

Το γρύλισμα διέκοψε κάθε της άλλη σκέψη. Ήταν ένας ήχος υπόκωφος, σα να άκουγε έναν μεγάλο και τσαντισμένο σκύλο που οι αντηχήσεις του κλειστού χώρου το έκαναν να ακούγεται ξανά και ξανά σα μία απόκοσμη χορωδία. Ή, πραγματικά, ένα κοπάδι από άγρια σκυλιά.

Αλλάχ, σώσε με, σκέφτηκε, κι ας μην ήταν ποτέ θρήσκα. Είχε ήδη μετανιώσει που είχε κατέβει εδώ κάτω μόνη και άοπλη. Έσφιξε το φακό της στο ένα χέρι, το σπρέι πιπεριού στο άλλο και ακούμπησε την πλάτη στον τοίχο, κινούμενη μακριά από τη στοά από την οποία ακουγόταν το γρύλισμα. Όμως, όσο γρήγορα κι αν προσπαθούσε να συρθεί, τα βαριά γρυλίσματα την πλησίαζαν ακόμα πιο γρήγορα.

Είχε φτάσει σχεδόν στην είσοδο του σταθμού όταν, από την απέναντι πλευρά ξεπρόβαλε το πιο μεγάλο σκυλί που είχε δει στη ζωή της. Ήταν τεράστιο, σαν ένα κατάμαυρο λυκόσκυλο που είχε μεγαλώσει με μία ισορροπημένη διατροφή από αναβολικά και ολόκληρα βόδια, και βρισκόταν ακριβώς στο κέντρο της ακτίνας από το φακό της Φατίμα. Εκείνη, ξαφνιασμένη, άρπαξε τη φωτογραφική της μηχανή και τράβηξε δύο βιαστικές φωτογραφίες από το πλάσμα, πριν καν προσέξει ότι είχε τρία κεφάλια.

Τι στον- ψιθύρισε πριν ο τυφλός πανικός της καταλάβει. Δίχως σκέψη γύρισε την πλάτη της και ξεκίνησε να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Από πίσω της τα γρυλίσματα και οι βαριές ανάσες από τα τρία κεφάλια του σκύλου ακούγονταν όλο και πιο κοντά καθώς αναπηδούσαν πάνω στις στενές στοές. Έτρεχε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, με μία τυφλή ανάγκη να ξεφύγει.

Δεν ήταν όμως τόσο τυχερή. Πλησίαζε στη στροφή που οδηγούσε πάλι στους υπονόμους, σχεδόν έβλεπε την σπασμένη σκάρα, όταν το πόδι της μπλέχτηκε σε μία από τις ράγες. Αμέσως έχασε την ισορροπία της και έπεσε στο έδαφος. Βιαστική προσπάθησε να ανασηκωθεί, όμως ένας οξύς πόνος διαπέρασε τον αστράγαλό της.

“Όχι ρε γαμώτο!” αναφώνησε και γύρισε προς τον σκύλο, που σχεδόν την είχε φτάσει. Τρία ζευγάρια μάτια έκαιγαν κατακόκκινα, σαν αναμμένα κάρβουνα στο σκοτάδι.

Σε μία απέλπιδα προσπάθεια προσπάθησε να συρθεί μακριά από το θηρίο, προς την έξοδο, όμως δεν ήταν αρκετά γρήγορη. Το κτήνος την πλησίασε και, στο φως του φακού, είδε σάλια να τρέχουν από τα κοφτερά του σαγόνια.

Ένιωθε την ψυχρή, σα τάφο ανάσα του σκύλου πάνω της. Μια απόκοσμη δυσωδία έβγαινε από τα σπλάχνα του. Η μουσούδα του κεντρικού του κεφαλιού ήταν έτοιμη να την δαγκώσει, όταν η Φατίμα θυμήθηκε το σπρέι. Με μία βιαστική κίνηση ψέκασε το μεσαίο ζευγάρι μάτια του σκύλου. Ήταν έτοιμη να αναπηδήσει στο πλάι και να τρέξει σε μία απέλπιδα προσπάθεια να ξεφύγει, όμως η αντίδραση του θηρίου ήταν πολύ διαφορετική από αυτό που περίμενε. Αντί να αρχίσει να αλυχτάει και να σφαδάζει τυφλωμένο από τον πόνο, το πλάσμα δέχτηκε το καυστικό αέριο μέσα στα μάτια του και έμεινε αδρανές, σα να είχε να κάνει με δροσερό αεράκι. Δεν έβγαλε τον παραμικρό ήχο ενόχλησης, αντίθετα η Φατίμα θα ορκιζόταν ότι είδε ένα παράταιρο μειδίαμα να χαράζεται στα χείλη του.

Την έχω βαμμένη! Αυτή ήταν η τελευταία σκέψη που πέρασε από το μυαλό της όταν είδε και τα τρία σαγόνια του κτήνους να ανοίγουν διάπλατα. Μόλις στο πίσω μέρος του μυαλού της πρόσεξε την πάχνη που σχημάτιζε ο αέρας γύρω της, την ξαφνική ψύχρα που ένιωθε στην πλάτη της. Ήταν σίγουρη ότι το βίαιο ρεύμα παγωμένου αέρα που έπεσε πάνω στο κτήνος και το εκτόξευσε δέκα πόδια πιο πέρα στη στοά ήταν απλά μία μεταθανάτια εμπειρία.

Ήταν όμως πραγματικότητα και το συνειδητοποίησε μόλις έστρεψε το βλέμμα προς το πλάι και είδε τον εκνευριστικό αστυνομικό να στέκεται ανάμεσα σε ένα σύννεφο ομίχλης, ενώ το κλομπ του έλαμπε με ένα αφύσικα ψυχρό μπλε φως, σα νέον.

Τον είχε προσέξει όμως και ο σκύλος, που γρύλισε και όρμησε καταπάνω του. Με έκπληξη η Φατίμα είδε τον ψηλό άντρα να προτάσσει σα μαγικό ραβδί το κλομπ του, να φωνάζει μία άγνωστη λέξη και ένα κύμα ψυχρού αέρα να σκάει πάνω στο τέρας και να το εκτοξεύει πάνω στους τοίχους σαν μπίλια του φλίπερ. Πίσω από τον αστυνομικό βρισκόταν ένας λιπόσαρκος άντρας με κόκκινα μαλλιά που ευθύς έτρεξε προς τον εγκαταλειμμένο σταθμό.

“Φροστ, πάω στον κύκλο επικλήσεων μπας και το ξορκίσουμε.”

“Εντάξει, Έηνταν,” του φώναξε ο αστυνομικός, ενώ σημάδευε το πληγωμένο σκυλί με το κλομπ του.

Η Φατίμα σκέφτηκε ότι αυτό θα έπρεπε να το τραβήξει σε φωτογραφία, όμως το σώμα της διαφωνούσε. Όσο προσπαθούσε να αρπάξει τη μηχανή της, τα πάντα γύρω της σκοτείνιασαν.

 

Όταν πια συνήλθε ήταν δίπλα στο καπάκι που την είχε βάλει στον υπόγειο – και άγνωστο – κόσμο του Λονδίνου. Ο αστυνομικός της είχε δώσει ένα θερμός με αχνιστό καφέ.

“Φαντάζομαι θα μου πείτε ότι όλο αυτό το ονειρεύτηκα, σωστά;” του είπε προσπαθώντας να ακουστεί αγέρωχη.

“Τουναντίον, αγαπητή μου. Και οι δύο γνωρίζουμε τι είδατε εκεί κάτω.”

“Εγώ δεν έχω ιδέα τι ήταν εκείνο το πράγμα...”

“Ήταν ένας ψυχοδρέπτης,” μπήκε στη μέση ο άλλος άντρας, ο κοκκινομάλλης. “Βλέπετε, κάποιος νεκρομάντης της κακιάς ώρας πήγε να κάνει επίκληση φαντασμάτων και έφερε μαζί του έναν από δαύτους. Όμως, αντί να έχει την παραδοσιακή μορφή του θεριστή, με το δρεπάνι και την κουκούλα, ο συγκεκριμένος έφερε τη μορφή του αρχαιοελληνικού φύλακα του κάτω κόσμου, του Κέρβερου.”

“Ψυχοδρέπτης; Κέρβερος;” έκανε μπερδεμένη η Φατίμα.

“Φυσικά,” συνέχισε ο κοκκινομάλλης, “πιθανότατα μιλάμε για νεκρομάντη της Ορφικής Σχολής. Από πού αναστήθηκε βέβαια, χεχεχε, αυτό το απολίθωμα και πώς κατάφερε να τα σκατώσει τόσο δεν το ξέρω.”

Ο Φροστ τον διέκοψε. “Αυτό που εννοεί ο φίλος μου είναι ότι όλα αυτά προκλήθηκαν από μία... ας πούμε αφύσικη κατάσταση που μόλις διορθώσαμε.”

“Μισό λεπτό κύριε Φροστ”, έκανε η Φατίμα, “θέλετε να μου πείτε ότι όχι μόνο υπάρχουν μάγοι και τέρατα, αλλά ότι η αστυνομία έχει τον προσωπικό της Χάρρυ Πόττερ για να τα δέρνει;”

“Υποθέτω ότι μπορείτε να το πείτε και έτσι”, της απάντησε ο ψηλός άντρας.

“Ο κόσμος πρέπει να το μάθει αυτό!” αναφώνησε η Φατίμα. Η δημοσιογράφος μέσα της ήδη έβλεπε το εντυπωσιακό της πρωτοσέλιδο.

“Μπορείτε να δοκιμάσετε να το πείτε. Αμφιβάλλω αν θα σας ακούσουν.”

“Μα... Έχω φωτογραφίες! Ντοκουμέντα!”

“Και ήσασταν στη μέση μίας σύγκρουσης δύο μάγων με έναν ψυχοδρέπτη. Αφήστε μία ψηφιακή συσκευή στα δύο πόδια από έναν μάγο και θα κάνει παράσιτα. Αφήστε την κάπου όπου εκτοξεύονται αριστερά και δεξιά ξόρκια και πιθανότατα είναι πιο καμμένη και από κάρβουνο.”

Η Φατίμα κοίταξε τη μαύρη οθόνη του κινητού της. Δοκίμασε να ανοίξει τη φωτογραφική της μηχανή, αλλά εκείνη έβγαλε μόνο έναν αδύναμο ήχο πριν παραδώσει το πνεύμα.

Μπορείτε πάντα,συνέχισε ο αστυνομικός, “να δημοσιεύσετε αυτή την ιστορία. Αν και αμφιβάλλω ότι θα βρεθεί... αξιόπιστη εφημερίδα που θα τη δημοσίευε. Ή αξιόπιστη εφημερίδα που θα δημοσίευε άλλα δικά σας άρθρα στο μέλλον...”

“Μα... ο κόσμος θέλει να ξέρει την αλήθεια...” είπε εκείνη δειλά.

Ο αστυνομικός ξεφύσησε κουρασμένα. “Ο κόσμος θέλει να ξέρει ότι είναι ασφαλής. Ότι δεν υπάρχει κίνδυνος και ότι όλα είναι φυσιολογικά, ότι ελέγχει τη ζωή του και ότι κάποιοι τον φυλάνε. Καταστρέψτε αυτή την ψευδαίσθηση και η κοινωνία μας απλά θα καταρρεύσει.”

Η Φατίμα πήγε να πει κάτι, αλλά ο αστυνομικός τη διέκοψε. “Και πριν πείτε που το ξέρω αυτό, χμ, μάλλον επειδή η δουλειά μου είναι να κάνω ακριβώς αυτό. Να δημιουργώ ψευδαισθήσεις. Αυτό δεν κάνουν οι μάγοι;”

Edited by Nihilio
  • Like 8
Link to comment
Share on other sites

Elgala:

Ωραία ανάμειξη των στοιχείων σε μία άρτια ιστορία. Λίγο τυπική η εκτέλεση, θα ήθελα μια πρέζα περισσότερη πρωτοτυπία στο πως είναι γραμμένη γιατί μου κάνει λίγο σε συνταγή. Καλή ιστορία όμως, στέκεται και εκτός άσκησης.

 

MadnJim:

Δένεις όλα τα στοιχεία ωραία, έχεις το ανάλαφρο ύφος που δείχνει να σε χαρακτηρίζει και λειτουργεί πολύ καλά στο κείμενο αυτό. Το άσχημο είναι ότι το πώς συνδυάζονται τα στοιχεία στην ιστορία μοιάζει λίγο προσχηματικό (ειδικά ο σκαραβαίος) και ο στόχος της άσκησης ήταν νομίζω το να κάνουμε ένα brainstorming και να βγάλουμε κάτι το ενδιαφέρον (και spec fic) με τα ετερόκλητα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας.

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Η Φατίμα [...]

 

Ωραίο ήταν. Το «μουσουλμάνα» δεν έπαιξε και μεγάλο ρόλο, πέρα από τις προσευχές. Ο θάνατος που «μοιάζει να προήλθε από ένα κοπάδι άγρια ζώα» θα δούλευε πολύ καλά σε μια ιστορία εκτός ΣΑ, αφού τώρα ξέρουμε τι θα συναντήσουμε και κάνουμε εύκολα το συσχετισμό. Κατά άλλα, πολύ καλή η σύνδεση των στοιχείων, κι ήταν και αρκετά δυσκολούτσικα. Η ιστορία είναι καλογραμμένη και ολοκληρωμένη, αλλά φαίνεται η βιασύνη της και μερικά σημεία χρειάζονται γέμισμα. Αυτά είναι εύκολο να τα ξεκαθαρίσεις με την ησυχία σου από εδώ και πέρα. 

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Mesmer:

Ωραία ατμόσφαιρα και πολύ καλη η γραφή. Χρησιμοποιείς ωραία τα στοιχεία. Όμως βρήκα την αφήγηση πολύ πιο ελλειπτική από ότι θα ήθελα και, παρόλο που διάβασα και δεύτερη φορά το κείμενο δεν κατάλαβα τι ακριβώς έγινε, μόνο το ζουμί. Νομιζω θέλει λιγες ακόμα γέφυρες ανάμεσα στα αποσπάσματα.

 

Alkinem:

Ο μοναχός σου είναι εξαιρετικό S&S με ανατολίτικο χρώμα. Έχει πολύ σωστό ρυθμό και χαρακτήρες που σου μένουν. Πολύ καλή ιστορία. Τα στοιχεία που έχεις χρησιμοποιούνται πολύ οργανικά στην ιστορία.

Ή Μαντυ από την άλλη τον ξεπερνάει άνετα. Πολύ πετυχημένος ο συνδιασμός μυθικών προσώπων και της μικροαστικής οικογένειας (ταιριάζει εξάλλου με το πώς αποδίδονται στους μύθους οι θεοί του Ολυμπου) και οι ατάκες που λενε οι χαρακτήρες. Πετυχημένος και ο συνδυασμών των στοιχείων. Είναι ή ιστορια που με κέρδισε στην άσκηση αυτή.

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Γελωτοποιός:

Συμπαθητική η ιστορία, εκβιάζει όμως πολύ τη χρήση των στοιχείων. Βασικά πέφτει σε μία παγίδα που πέφτουν πολλές ιστορίες τρόμου, δηλαδή μας συστήνουν ενδελεχώς έναν χαρακτήρα για να του συμβεί κάτι φριχτό που δεν κολλάει με τα όσα μας έχει πει ως τότε ο συγγραφέας, χαλώντας την οικονμία του έργου. Στο τέλος κάτι πάει να σωθεί, αλλά και πάλι είναι επιδερμική η συσχέτιση τρόμου με το επάγγελμα του χαρακτήρα σου.

Στα του τρόμου τώρα, ο ρυθμός είχε κάτι θεματάκια και η ατμόσφαιρα δεν εμβάθυνε τόσο για να δημιουργήσει το σωστό κλίμα. Ενα μπρρρ στο τέλος βγαίνει πάντως.

 

Symphony X:

Πας να πέσεις στην ίδια λούμπα με τον από πάνω σχετικά με το παρελθόν του κεντρικού χαρακτήρα, αν και το σώζεις. Η εξήγηση "ήταν όλα μία προθανάτια εμπειρία" προσωπικά με κουράζει. Παρόλα αυτά έδεσες καλά τα στοιχεία και η ιστορία είχε τις στιγμές τρόμου που χρειαζόταν για να αρέσει - αν και δεν με εντυπωσίασε λόγω της κατάληξης.

 

Ballerond:

Καλή ιστορία. Συνδιάζει πετυχημένα τα στοιχεία (το ραβδί το ντρίπλαρες έξυπνα) και μας δίνει μερικές ωραίες σκηνές (πχ το πώς γνωρίζονται στο σούπερ μαρκετ ή τη σκηνή με την πύλη). Έχει καλή ροή και κυλάει η αφήγηση. Εντάξει, το θέμα της αμοιβαίας έλξης και του πώς πέφτουν στο κρεβάτι είναι λίγο βεβιασμένο, αλλά εκεί αποτυγχάνουν και επαγγελματίες... Σίγουρα θετικό το πρόσημο.

 

Νίκη:

Ωραία ιστορία, από την οποία όμως λείπει κάτι βασικό: η σύγκρουση. Απλά δεν υπάρχει κάτι που να με κάνει να νιώσω αγωνία οσο εκτυλίσσεται η πλοκή ή θρίαμβο στο τέλος. Όλα παίζουν στον αυτόματο, υπάρχει ένα πελώριο infodump στη μέση και, πριν προλάβουμε να νιώσουμε οτιδήποτε όλα τελειώνουν ομαλά και εύκολα. Χρειάζεται απλά περισσότερη ιστορία για να δουλέψει και πιο παραμυθένια ατμόσφαιρα που λέει η Ειρήνη

  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

Νihilio...

 

Ωραία ιστορία με γρήγορο ρυθμό, ωραίες περιγραφές και ατμόσφαιρα. Καλός συνδιασμός των στοιχείων, εκτός του ότι στην ιστορία πρωταγωνιστεί δημοσιογράφος και όχι εκφωνήτρια ειδήσεων. Το ένα σίγουρα δεν προυποθέτει το άλλο! :) Παρόλα αυτά, οι βασικοί χαρακτήρες ήταν καλογραμμένοι, η υπόθεση άμεση, χωρίς να κουράζει και το "σκυλάκι" τρομακτικά υπέροχο. :)

Edited by SymphonyX13
  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Καλός συνδιασμός των στοιχείων, εκτός του ότι στην ιστορία πρωταγωνιστεί δημοσιογράφος και όχι εκφωνήτρια ειδήσεων.

Αυτό μου ξέφυγε σε κάποιο από τα brainstorming. Mea culpa.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Το Δ11 ήταν ένα πακέτο που ήθελε να συνδυαστούν ένας ταχυδακτυλουργός, ζάρια, ένας σκαραβαίος, και ένα κάστρο από άμμο. Σαν αδιόρθωτος funny writter, παρότι το πρώτο που είχα σκεφτεί ήταν λόγω σκαραβαίου κάτι πιο αιγυπτιακό, προτίμησα τελικά τη δεύτερη ιδέα μου γιατί πάντα για μένα προηγείται το χιούμορ. Όμως, είδα πως όλοι θέλατε-περιμένατε από μένα κάτι πιο σοβαρό πάνω στα δεδομένα που είχα, κι αφού τώρα ξεμπέρδεψα με τα του τρέχοντος διαγωνισμού, κάθισα χθες και την έφτιαξα. ΣΑ1 Δ11 Νο2 λοιπόν, 2870 περίπου λέξεις, ελπίζω να σας αρέσει, και να περάσετε όμορφα τον χρόνο σας με την ιστορία μου. :)

 

Να σημειώσω πως δεν έχει καμία σχέση με ιστορικές ακρίβειες και λοιπά σχετικά, κι αν οτιδήποτε μοιάζει ως κάτι τέτοιο είναι καθαρή σύμπτωση. :)

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

Εκδίκηση στην έρημο
 
 
          Η νύχτα ήταν ζεστή στην πρωτεύουσα του Διπλού Βασιλείου, και το φεγγάρι έλαμπε σαν από ασήμι πάνω από το υποβλητικό παλάτι-κάστρο του Φαραώ Ατακχερατόν, του Χρυσού Γιου του Άτον. Την ησυχία έσπαγαν μόνο τα βήματα των σανδαλοφόρων φρουρών, με τους χρυσούς θώρακες και τα δόρατα με σιδερένια αιχμή, που περιπολούσαν στους δαιδαλώδεις διαδρόμους, και που και που κι οι ψίθυροί τους, καθώς συμπλήρωναν τους κύκλους τους και έδιναν την αναφορά τους στον αρχιφρουρό.
          Ο ίδιος ο Φαραώ κοιμόταν στα ιδιαίτερά του διαμερίσματα, στο ψηλότερο ανατολικό σημείο του κάστρου, για να τον βλέπει πρώτον ο ήλιος κάθε πρωί και να τον λούζει με το θεϊκό του φως. Προτιμούσε να ξαπλώνει μόνος όσο επέμενε αυτή η αποπνικτική ζέστη, ή τουλάχιστον αυτό υποστήριζε στην Ανχεσεναμών, τη θεά Κόρη του Άμων, τη γυναίκα του και βασίλισσα στο πλευρό του. Στην πραγματικότητα κάθε βράδυ έμπαιναν στην κάμαρα του Ατακχερατόν νέες αλλά και νέοι, δύο ή και τρεις καμιά φορά μαζί, και ξαναβγαίναν πριν ξημερώσει, και αφού πρώτα είχαν ευχαριστήσει τον Φαραώ τους με κάθε τρόπο που εκείνος επιθυμούσε. Η βασίλισσα κοιμόταν στην άλλη πλευρά του κάστρου, που έβλεπε στη δύση, κι έξω από τα παράθυρά της είχε την απέραντη έρημο να απλώνεται στον ορίζοντα, μέχρι τα σύνορα του βασιλείου κι ακόμα παραπέρα.
          Μια σκιά, σαν σιγανό αεράκι, πέρασε τις μεταξωτές γαλάζιες κουρτίνες ανάμεσα στις ψηλές κολόνες, και μπήκε στον μεγάλο διάδρομο που οδηγούσε στα ιδιαίτερα του Φαραώ. Οι δύο φρουροί της περιπόλου στάθηκαν και κοίταξαν με απορία τα πολυτελή κρεμαστά υφάσματα να κουνιούνται απαλά. Πήγαν κοντά και έλεγξαν με προσοχή, μέσα αλλά και απ' έξω, σκύβοντας ανάμεσα στις κολόνες για να σιγουρευτούν πως τίποτα δεν υπήρχε σκαρφαλωμένο στα ψηλά τείχη του παλατιού που να απειλεί την ηρεμία του Ατακχερατόν. Ο ήχος πίσω τους, μέσα στον διάδρομο, σαν πολλά νύχια να χτυπούν ταυτόχρονα στο μαρμάρινο δάπεδο, τους έκανε να στραφούν απότομα, με τα δόρατα προτεταμένα. Μια ρευστή μάζα, μαύρη αλλά με έντονες πράσινες αποχρώσεις να διακρίνονται στην επιφάνειά της καθώς  αναδευόταν σαν ζωντανή, πλησίαζε σερνάμενη στο μισοσκόταδο. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και πισωπάτησαν σαστισμένοι μέχρι που ακούμπησε η πλάτη τους στον γεμάτο περίτεχνες ζωγραφιές τοίχο. Η μάζα τους πλησίασε, και λίγα μέτρα πριν τους φτάσει σταμάτησε. Οι δύο φρουροί κατάλαβαν τι είναι πολύ αργά, όταν οι σκαραβαίοι άρχισαν να ανεβαίνουν ο ένας πάνω στον άλλο, εκατοντάδες από αυτούς με τον καθένα ίσα με μια γροθιά, ώσπου έφτασαν στο ύψος τους. Μόνο που τότε δεν μπορούσαν πια να κινηθούν, δεν μπορούσαν να φωνάξουν, μια αόρατη δύναμη τους κρατούσε δέσμιους μόνο να παρακολουθούν. 
          Μπροστά στα έκπληκτα, τρομαγμένα μάτια τους οι σκαραβαίοι ενώθηκαν μεταξύ τους, και σχηματίστηκε η φιγούρα ενός άντρα. Στεκόταν με το κεφάλι σκυφτό, και την κουκούλα του κατεβασμένη μέχρι χαμηλά στη μύτη, έτσι που το πρόσωπό του ήταν βυθισμένο στη σκιά. Άνοιξε τον μανδύα του και, λυγίζοντας τους αγκώνες, ύψωσε αργά τα χέρια του στα πλευρά του με τις παλάμες γυρισμένες προς τα πάνω. Σήκωσε το κεφάλι του, και στο μισόφως τα μάτια του έλαμψαν κατακίτρινα, σαν φλόγες. Στις παλάμες του αναδύθηκε μια πρασινωπή άχλη, και δύο τεράστιοι σκαραβαίοι εμφανίστηκαν ξαφνικά, μαύροι με πράσινες τις σκληρές καλύπτρες των φτερών τους, και μεγάλοι σαν καλοταϊσμένες γάτες, από ένας στο κάθε χέρι του. Για μια στιγμή φάνηκαν στη σκιά τα ολόλευκα δόντια του καθώς χαμογέλασε σκληρά, και οι σκαραβαίοι όρμησαν στους δύστυχους φρουρούς. Σκαρφάλωσαν στην πλάτη τους και γαντζώθηκαν εκεί γερά, βυθίζοντας τα σαγόνια τους στις βάσεις των κεφαλιών τους. Την επόμενη στιγμή οι δύο φρουροί του Φαραώ ήταν πλήρως παραδομένοι στον απόλυτο έλεγχο του άγνωστου άντρα, και το πρώτο που έκαναν ήταν να πάνε μέχρι την βαριά πόρτα που οδηγούσε στα βασιλικά διαμερίσματα, και να την ανοίξουν διάπλατα.
          Πριν διαβεί την πόρτα, ο άντρας έστειλε δεκάδες ακόμα από τους σκαραβαίους του σε κάθε σημείο του παλατιού. Σύντομα η φρουρά ήταν όλη δική του, όπως και κάθε άλλος, άντρας ή γυναίκα, που βρισκόταν εκείνη την ώρα στο παλάτι. Όλοι, εκτός από τον Ατακχερατόν, ακόμα και η βασίλισσα, βρέθηκαν με έναν σκαραβαίο σκαρφαλωμένο στην πλάτη τους.
          Όταν πέρασε στην κάμαρα του Φαραώ το φως του φεγγαριού που έμπαινε από τα μεγάλα παράθυρα, χάθηκε, σαν να το πήρε κάποιο θεϊκό χέρι από τον ουρανό. Σκοτάδι απλώθηκε στο δωμάτιο, που μόνο τα τέσσερα λυχνάρια στις τέσσερις γωνίες πάλευαν μάταια να το μετριάσουν, και οι δύο πήλινες ρηχές γαβάθες πάνω στις μικρές κολόνες τους, που σιγοκαίγανε τα αρωματικά βοτάνια γεμίζοντας το χώρο μεθυστικές μυρωδιές. Στάθηκε πάνω από το βασιλικό κρεβάτι, και οι τρεις γυμνοί έφηβοι που ξάπλωναν δίπλα στον Ατακχερατόν σηκώθηκαν σαν ψεύτικες κούκλες. Βγήκαν  στον διάδρομο ο ένας πίσω από τον άλλο, έχοντας κι αυτοί από έναν σκαραβαίο να τους οδηγεί. Ο Φαραώ άνοιξε τα μάτια του βαρύθυμα, και γρύλισε κάτι ακατάληπτο με δυσαρέσκεια, για να γυρίσει στο άλλο του πλευρό ξεφυσώντας.
          Ο άγνωστος έριξε πίσω την κουκούλα του και αποκάλυψε το πρόσωπό του. Ήταν νέος, στην ακμή του, αλλά την ίδια στιγμή έδειχνε σαν να κουβαλούσε αιώνες στο βλέμμα του. Τα κατάμαυρα μαλλιά του ήταν κοντοκουρεμένα, στο σχήμα του καπέλου που αγαπούσε ο Ατακχερατόν να βλέπει στους αυλικούς του, και στο πηγούνι του ξεπηδούσε μια τούφα μούσι, δυο τρία δάχτυλα μακριά, και πλεγμένη σαν μικρή κοτσίδα. Έσκυψε πάνω από τον Φαραώ και η σκιά του τον έκανε να ριγήσει στον ύπνο του σαν να πέρασε παγωμένος αέρας από το ιδρωμένο του κορμί.
          «Ατακχερατόν!»
          Η φωνή του ακούστηκε στην ησυχία καθαρή και στεντόρεια.
          «Ατακχερατόν!» επανέλαβε ακόμα πιο επιτακτικά, κι αυτή τη φορά ο Φαραώ ανταποκρίθηκε.
          Μούγκρισε κάτι ασυνάρτητο, γύρισε προς το μέρος του κι ανασηκώθηκε στον αγκώνα του θυμωμένος που τον ξυπνούσαν φωνάζοντας. Κοίταξε τον άντρα που στεκόταν από πάνω του, και για μερικές στιγμές, όσο ήταν ακόμα στην επήρεια του ύπνου, πάσχισε να καταλάβει τι συμβαίνει. Έτριψε με μια απότομη κίνηση τα μάτια του, και ανακάθισε στο μαλακό κρεβάτι.
          «Ποιος είσαι;» είπε με το σθένος του βασιλιά. «Πώς τολμάς και με ξυπνάς μέσα στη νύχτα; Φρουροί!» στράφηκε και φώναξε προς τον διάδρομο έξω από την πόρτα της κάμαράς του.
          «Δεν με θυμάσαι μεγάλε βασιλιά, Χρυσέ Γιε του Άτον;» του πέταξε ειρωνικά ο άγνωστος, κι έκανε ένα βήμα πίσω.
          Στη χούφτα του εμφανίστηκαν δύο μεγάλα ζάρια, από λευκό φιλντίσι και μικρά σμαράγδια αντί για κουκίδες, και τα πέταξε στον Φαραώ. Ο Ατακχερατόν έσκυψε μπροστά και τα πήρε απορημένος. Τον κοίταξε μισοκλείνοντας τα μάτια του για να εστιάσει καλύτερα μέσα στο σκοτάδι. Του πήρε λίγες στιγμές πριν μιλήσει ξανά.
          «Νεχερόφις;» είπε διστακτικά, και έκανε να γυρίσει για να κατέβει από το κρεβάτι. «Εσύ; Μα...  πώς; Τι μαγεία είναι αυτή;»
          Ο Νεχερόφις γέλασε, και το γέλιο του ήταν βραχνό και κοφτό, ενοχλητικό, σαν να έβγαινε από μεγάλο βάθος κρύβοντας απειλή και κακό.
          «Ναι, μεγάλε Φαραώ, εγώ είμαι, ο πιστός σου ακόλουθος. Όπως βλέπεις γύρισα, και μαζί μου ήρθε και η τιμωρία σου»
 
*****
 
          Ο Ατακχερατόν, ο απόλυτος Φαραώ του Διπλού Βασιλείου, ο Χρυσός Γιος του Άτον και διάδοχος της Μεγάλης Δυναστείας των Απόγονων του Ήλιου, έγειρε στο θρόνο του βαριεστημένα και ακούμπησε το κεφάλι του στην παλάμη του. Στα πόδια του ξάπλωναν δύο νεαρά λιοντάρια, εξημερωμένα και ακίνδυνα, με τις πλούσιες χαίτες τους καλοχτενισμένες και φουντωτές. Στο κέντρο της μεγάλης αίθουσας του θρόνου, ένα τσούρμο ημίγυμνες χορεύτριες λικνίζονταν αργά κι αισθησιακά, με τα διάφανα πέπλα τους να ανεμίζουν γύρω τους ανάλαφρα σε κάθε τους κίνηση.
Άπλωσε το ελεύθερο χέρι του σε μια πιατέλα με φρούτα δίπλα από το θρόνο, και πήρε έναν αποξηραμένο ζαχαρωμένο χουρμά. Τον έφερε στο στόμα του και τον δοκίμασε, αλλά άλλαξε γνώμη και τον πέταξε αδιάφορα πάνω από τον ώμο του πίσω από το θρόνο. Ξεφύσηξε δυνατά, και άλλαξε για ακόμα μια φορά θέση. Ένιωθε τη ζέστη να τον λιώνει, ο ιδρώτας κυλούσε μέσα από τα μεταξωτά του σε μικρά ασταμάτητα ρυάκια. Το στέμμα του, διπλό για να δηλώνει πως αυτός ήταν ο κυρίαρχος και στα δύο βασίλεια, ήταν ολόχρυσο και γεμάτο πολύτιμα πετράδια, και γι' αυτό ήταν βαρύ και του έφερνε πονοκέφαλο και δυσφορία. Γύρισε στον μελαψό ευνούχο που του έκανε αέρα με μια μεγάλη βεντάλια, και τον αγριοκοίταξε, κάνοντάς τον να ανεβάσει ταχύτητα στον ράθυμο ρυθμό του.
          Η πλαϊνή πόρτα άνοιξε, και τέσσερις φρουροί μπήκαν και στάθηκαν προσοχή από δύο στην κάθε πλευρά της. Ακολούθησε η Ανχεσεναμών, η βασίλισσα θεά Κόρη του Άμων, η σύζυγος του Φαραώ και δεύτερη στην τάξη μετά απ' αυτόν. Πίσω της μπήκε ένας ακόμα ευνούχος με βεντάλια, και οι παρθένες πιστές της ακόλουθοι. Ο Ατακχερατόν την κοίταξε λοξά, και συνοφρυώθηκε. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να αρχίσει να του γκρινιάζει πάλι που την έστειλε να κοιμάται σε άλλη κάμαρα. Την παρακολούθησε σιωπηλός που κάθισε στον μικρότερο θρόνο δίπλα του, και αναστέναξε.
          Οι χορεύτριες σταμάτησαν το χορό τους και αποσύρθηκαν με βαθιές υποκλίσεις. Ησυχία απλώθηκε στην μεγάλη αίθουσα μόλις σταμάτησε η μουσική από τα τύμπανα, τους αυλούς και τις άρπες. Ο Φαραώ γύρισε κι έκανε νόημα σ' έναν αυλικό του, κι εκείνος βιάστηκε να έρθει κοντά του και να πέσει αμέσως στα γόνατα κολλώντας το μέτωπό του στο χαλί.
          «Στείλε να φέρουν κάτι δροσιστικό» του είπε ο Ατακχερατόν, «και φώναξε κι εκείνον τον ταχυδακτυλουργό, τον Νεχερόφις, ίσως με τα κόλπα του να καταφέρει να δώσει λίγη ζωντάνια εδώ μέσα»
          Ο αυλικός σηκώθηκε γρήγορα, και πισωπάτησε κάνοντας απανωτές υποκλίσεις με σεβασμό, για να γυρίσει μετά και να εξαφανιστεί σε μία από τις πόρτες του προσωπικού. Δεν πέρασε πολύ ώρα, και στην αίθουσα μπήκε ένας όμορφος μελαχροινός νεαρός, ντυμένος με μεταξωτές ρόμπες, με τα κοντά του μαλλιά κουρεμένα στο σχήμα του καπέλου όπως όριζε ο Φαραώ, και με μια λεπτή τούφα μούσι στο πηγούνι του να κατεβαίνει πλεγμένη προσεκτικά σαν μικρή κοτσίδα. Στάθηκε στη μέση της αίθουσας, και υποκλίθηκε βαθιά. Όταν σήκωσε πάλι το κορμί του κρατούσε ένα μπουκέτο λουλούδια, που με μια γρήγορη κίνηση το εξαφάνισε και στη θέση του εμφανίστηκε ένα κατακόκκινο μεταξωτό μαντήλι. Σκούπισε θεατρινίστικα το μέτωπό του, και με μια ακόμα γρήγορη κίνηση το άλλαξε ξανά με τα λουλούδια. Ακούστηκαν λίγα χειροκροτήματα στην αίθουσα, αλλά η βαριεστημένη χειρονομία του Ατακχερατόν τους έκοψε τη φόρα. Ο νεαρός ταχυδακτυλουργός άφησε το μπουκέτο στο πάτωμα δίπλα του, και, με τον ιδρώτα να εμφανίζεται πραγματικά τώρα στο μέτωπό του βλέποντας τον Φαραώ να δυσανασχετεί, έβγαλε από τις δίπλες της ρόμπας του ένα λεπτό ραβδί κάνα μέτρο μακρύ. Το σήκωσε ψηλά για να το δουν όλοι, και μετά έσκυψε απότομα και το πέταξε στο πάτωμα. Μόνο που αυτό που έριξε δεν ήταν πια το ραβδί, αλλά ένα φίδι, που σύρθηκε λίγα μέτρα προκαλώντας ένα ξαφνιασμένο μουρμουρητό στους αυλικούς, και στάθηκε για να κουλουριαστεί σηκώνοντας το κεφάλι του, με το σύριγμά του να τραβάει την προσοχή από τα δύο λιοντάρια. Ο Φαραώ έσκυψε και τους χάιδεψε τις χαίτες τους, και αγριοκοίταξε τον Νεχερόφις, που βιάστηκε να μαζέψει το φίδι και να το εξαφανίσει στις κρυφές του τσέπες.
          «Αυτά τα έχουμε δει χίλιες φορές Νεχερόφις» γρύλισε ο Ατακχερατόν, «έχεις κάτι καινούριο να μας κάνεις πριν μας πνίξεις στη βαρεμάρα;»
          «Μ-μάλιστα μεγάλε Φαραώ, έ-έχω» ψέλισε ο ταχυδακτυλουργός, και έψαξε νευρικά στη ρόμπα του.
          Έβγαλε δύο μεγάλα ζάρια, από λευκό φιλντίσι, και με μικρά καταπράσινα σμαράγδια για κουκίδες. Έκανε μερικά διστακτικά βήματα πιο κοντά στον θρόνο, και έσκυψε με σεβασμό προτάσσοντας τα χέρια του για να τα δει ο Φαραώ από ένα στην κάθε του παλάμη.
          «Η μεγαλειότητά σας θα πρέπει να βρει, εε, είμαι σίγουρος πως θα βρεί δηλαδή, εεε...» τραύλισε. «Θ-θα τα κρύψω πίσω α-από την πλάτη μου, και-και θα πρέπει να μαντέψετε...»
          Ο Ατακχερατόν τον έκοψε με μια ανυπόμονη κίνηση.
          «Γίνεσαι πολύ κουραστικός Νεχερόφις» του είπε ενοχλημένα.
          Ο κάθιδρος πια νεαρός ταχυδακτυλουργός υποκλίθηκε μερικές φορές δουλικά.
          «Μ-μάλιστα μεγάλε Φαραώ, ν-ναι...» μουρμούρισε, κι έφερε τα χέρια του πίσω από την πλάτη του. «Π-πείτε μου τι αριθμό θ-θέλετε να σας φέρω...»
          Ο Φαραώ τον κοίταξε ερευνητικά, και κάθισε λίγο πιο ίσια στον θρόνο του.
          «Ότι θα σου πω δηλαδή εσύ θα φροντίσεις να βγει όταν ρίξεις τα ζάρια;» τον ρώτησε δύσπιστα.
          «Μ-μάλιστα μεγάλε Φαραώ»
          «Ναι, ε; Για να δούμε λοιπόν. Θέλω να φέρεις...μμμ, τρία, και...εε, έξι! Αλλά!» είπε γρήγορα για να τον προλάβει, «Αλλά επειδή δεν με διασκεδάζεις και τόσο» συνέχισε, «να ξέρεις πως αν αποτύχεις...» Το σκέφτηκε μερικές στιγμές. «Αν αποτύχεις θα διατάξω να σε κλείσουν σε μία σαρκοφάγο ζωντανό, και να τη γεμίσουν σκαραβαίους της ερήμου!»
          Έγειρε πάλι πίσω στο θρόνο του, ενώ ένα σούσουρο απλώθηκε αμέσως στην αίθουσα. Οι σκαραβαίοι της ερήμου, οι μεγάλοι μαύροι σκαραβαίοι με το πρασινωπό κέλυφος, ήταν ικανοί να φάνε ολόκληρη καμήλα σε λίγα λεπτά. Η τιμωρία που υποσχέθηκε ο Φαραώ στον νεαρό ταχυδακτυλουργό, να τον φάνε ζωντανό τα έντομα, παραήταν βαριά. Ο Νεχερόφις χλώμιασε, και ξεροκατάπιε. Στο πρόσωπό του ζωγραφίστηκε μια έκφραση απόλυτης δυστυχίας, μια βαθιά απελπισία. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα όμως. Έκλεισε τα μάτια, και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα έφερε μπροστά τα χέρια του και άφησε τα ζάρια να πέσουν στο χαλί.
          Το ένα σταμάτησε αφού έκανε μόνο μια τούμπα, και έδειξε τρία σμαράγδια να λαμποκοπούν. Η καρδιά του Νεχερόφις έχασε έναν χτύπο. Το άλλο όμως κύλησε λίγο πιο πέρα, και αφού ισορρόπησε μια δυο στιγμές σε μια ακμή του, τελικά στάθηκε δείχνοντας δύο μόνο από τα πράσινα πετράδια.
          Ο Ατακχερατόν έσκυψε μπροστά και κοίταξε με ενδιαφέρον το αποτέλεσμα. Όταν είδε τι είχε βγει γέλασε τρανταχτά, και ξαναπλώθηκε στο θρόνο του.
          «Σπουδαίος ταχυδακτυλουργός είσαι!» είπε μέσα στα γέλια του.
          Στην αίθουσα δεν ακουγόταν ούτε ανάσα. Ο Νεχερόφις κοίταζε το ζάρι που έκατσε στο δύο, και έδειχνε έτοιμος να λιποθυμίσει. Με ένα νεύμα του Φαραώ, δύο φρουροί έτρεξαν αμέσως και τον άρπαξαν. Τον έσυραν έξω από τη μεγάλη αίθουσα κάτω από τα τρομαγμένα βλέμματα όλων των παρευρισκόμενων, εκτός του Ατακχερατόν και της Ανχεσεναμών, που παρακολουθούσαν με φανερή αδιαφορία.
          Το ίδιο βράδυ η τιμωρία εκτελέστηκε, και ο Νεχερόφις παραδόθηκε στα αδηφάγα έντομα. Και όλη την ώρα που το παλάτι αντηχούσε από τα ουρλιαχτά του άτυχου νέου, ο Φαραώ έπαιρνε το δείπνο του δίπλα στο συντριβάνι της αυλής.
 
*****
 
          «Έκανες ένα λάθος Ατακχερατόν», είπε ο Νεχερόφις, και πήγε στο πλάι του βασιλικού κρεβατιού. «Ξέχασες πως ο Άτον, ο θεός δήθεν πατέρας σου, δεν ανέχεται την αδικία»
          Ο Φαραώ έκανε να πεταχτεί προς την πόρτα, αλλά μια κίνηση του Νεχερόφις τον ακινητοποίησε.
          «Σ-σε παρακαλώ» ψιθύρισε ο Ατακχερατόν, «Θα... θα σου δώσω ότι επιθυμεί η ψυχή σου»
          Ο νέος γέλασε ξανά με το παράξενα βαθύ γέλιο του.
          «Να τα κάνω τι μεγάλε Φαραώ; Είμαι νεκρός, θυμάσαι; Με έδωσες στους σκαραβαίους να με φάνε, κι αυτοί χόρτασαν με τις σάρκες μου. Όμως, ο θεός δυσαρεστήθηκε Ατακχερατόν, Χρυσέ γιε του Άτον. Δυσαρεστήθηκε που στο όνομά του έκανες τέτοια αδικία μόνο και μόνο για να διασκεδάσεις»
          Από τα χέρια του Νεχερόφις άρχισε να βγαίνει πάλι η πράσινη άχλη, μόνο που τώρα δεν εμφάνισε σκαραβαίους, αλλά απλώθηκε, πρώτα στην βασιλική κάμαρα, και μετά σε κάθε διάδρομο, σε κάθε δωμάτιο, ώσπου τύλιξε ολόκληρο το παλάτι-κάστρο. Άρχισαν να ταρακουνιούνται τα πάντα. Ένα δυνατό τρέμουλο συντάραξε το τεράστιο κτίριο, κι ένα βουητό σαν να μούγκριζαν χίλια λιοντάρια μαζί αντήχησε. Όλο το παλάτι υψώθηκε στον αέρα, και πέταξε πάνω από την πρωτεύουσα, μέσα στην απέραντη έρημο. Όταν τελικά ξανακάθισε στη γη, ο Φαραώ είδε τον Νεχερόφις να ψηλώνει, να περνάει μέσα από το ταβάνι σαν να ήταν αέρας, να γίνεται πελώριος, πραγματικός γίγαντας μπροστά στα μάτια του. Όταν σταμάτησε το τρέμουλο και το βουητό, σταμάτησε κι αυτός να ψηλώνει. Αλλά τώρα ήταν τόσο τεράστιος πια, που μόνο το μεγάλο του δάχτυλο από το σανδαλοφορεμένο του πόδι χωρούσε μέσα στην βασιλική κάμαρα.
          Μόνο που στην πραγματικότητα ήταν ο Φαραώ και το παλάτι του που μίκραιναν.
          Ο Ατακχερατόν ένιωσε τα αόρατα δεσμά του να τον αφήνουν, και πετάχτηκε αμέσως όρθιος. Βγήκε τρέχοντας σαν τρελός στον διάδρομο, κι από κει κουτρουβάλησε τις σκάλες μέχρι τη μεγάλη αίθουσα. Τη διέσχισε σαν σίφουνας, και έπεσε πάνω στην εξωτερική πόρτα με φόρα. Αυτή άνοιξε, και ο Φαραώ βγήκε έξω από το κάστρο του, εκεί που έπρεπε να είναι η αυλή με τα συντριβάνια και τους κήπους του. Αντί γι' αυτό όμως αντίκρισε μόνο άμμο. Άμμος μέχρι εκεί που έφτανε η ματιά του. Γύρισε και κοίταξε το κάστρο του, μόνο που τώρα δεν ήταν το παλάτι του, αλλά η υψωμένη χοάνη από άμμο που φτιάχνουν στις φωλιές τους οι σκαραβαίοι της ερήμου. Το παλάτι του δεν ήταν πια τίποτα περισσότερο από ένα κάστρο από άμμο. Σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τον γίγαντα Νεχερόφις. Τα πόδια του δεν τον κράτησαν άλλο, και έπεσε στα γόνατα. Ο Νεχερόφις έσκυψε από πάνω του, και το πρόσωπό του έκρυψε ολόκληρο τον ουρανό.
          «Η τιμωρία σου μεγάλε Φαραώ, είναι να μείνεις για πάντα ζωντανός, εδώ, στο κάστρο σου» ακούστηκε η φωνή του χαοτική. «Μαζί με τη βασίλισσά σου, και όλη την αυλή σου»
          Θόρυβος από πολλά πόδια να τρέχουν πάνω στην άμμο ακούστηκε, και ο Ατακχερατόν στράφηκε για να κοιτάξει. Σκαραβαίοι τον πλησίαζαν από παντού. Άρχισε να ουρλιάζει, έπεσε πίσω στην άμμο κι άρχισε να σέρνεται προσπαθώντας να τους αποφύγει, όταν είδε πως αντί για τα σαγόνια των εντόμων είχαν τα πρόσωπα των ανθρώπων του παλατιού του. Άρχισε να κλαίει όταν είδε να τον πλησιάζει η Ανχεσεναμών, το πρόσωπό της να του χαμογελά ενώ το κορμί της ήταν αυτό ενός σκαραβαίου της ερήμου, μαύρου με πράσινες τις σκληρές καλύπτρες των φτερών.
          Το γέλιο του Νεχερόφις πήρε να σβήνει στον άνεμο της απέραντης ερήμου, όπως έσβηνε κι ο ίδιος αφού πια είχε τελειώσει με το έργο του. Η τιμωρία του θεού είχε αποδοθεί, και ο αδικημένος είχε πάρει την εκδίκησή του. Την εκδίκηση της ερήμου. Ο μεγάλος Φαραώ θα ήταν στους αιώνες ο άρχοντας των σκαραβαίων, σε ένα κάστρο από άμμο..-
By MadnJim  
Edited by MadnJim
  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

Elgalla

 

Αρκετά ωραία ιστορία με ένα λίγο ανατρεπτικό τέλος (εγώ περίμενα στο τέλος η Πέρσα να παραμείνει στο σώμα της και να το κατοικήσει απλά η μάγισσα). Συνδύασες ωραία τα στοιχεία και με την κατάλληλη εισαγωγή για να μας εγκλιματίσει. Δεν ξέρω τώρα κατά πόσο μία μάγισσα θα μπορούσε να κρατήσει τις δυνάμεις της σε τέτοια μορφή για να επιλέξει την Πέρσα σαν δοχείο της αλλά οκ. Μου άρεσε αρκετά και είναι από τις ιστορίες που μπορείς να τραβήξεις κι άλλο χωρίς να κουράσει ;)

 

Mesmer

 

Ομολογώ ότι η ιστορία σου με μπέρδεψε λίγο αν και έπιασα το γενικό concept. Ενδιαφέρουσα η αφήγηση από κάθε μέλος της "συμμορίας" ξεχωριστά αλλά νομίζω ότι οι λίγες λέξεις λειτούργησαν εναντίον σου. Σίγουρα έπρεπε να δώσεις ακόμα 500 μην σου πω και παραπάνω. Χρησιμοποιείς ωραίο λεξιλόγιο που σε κάνει να μπαίνεις στο κλίμα αλλά πολύ απότομα κοψίματα στις περιγραφές. Το ξόρκι πολύ ωραίο ;)

 

 

MadnJim

 

Χαριτωμένη ιστοριούλα, θα μπορούσε να είναι και ένα ωραίο παραμύθι για τα παιδιά και το πόσο γαμάτα περνάνε δύο αδέλφια :D. Δεν είχε προφανώς κάτι το ιδιαίτερο αλλά ήταν ολοζώντανη και αρκετά χιουμοριστική! Δεν ξέρω τώρα αν πρέπει αν σχολιάσω και την δεύτερη ιστορία σου, αλλά κρατάω την πρώτη για αρχή μιας και αυτήν βλέπω τώρα. Τα στοιχεία συνδυάστηκαν μία χαρά θεωρώ πάντως.

 

 

Alkinem

 

Δεν έχω να πω πολλά εδώ! Εντυπωσιάστηκα! Γενικά θεωρώ αρκετά δύσκολα τα εγχειρήματα να μεταφέρεις πειστικά ιστορίες που ανήκουν σε κάτι τόσο ξένο σε εμάς. Λατρέυω τέτοιες ιστορίες λόγω του L5R και πραγματικά μου τις θύμισες ;) πολύ ωραία ατμόσφαιρα, ο κεντρικός χαρακτήρας, λίγο το τέλος με πίκρανε κι εμένα αλλά οκ. Καλοδουλεμένη και με πολύ ωραίες περιγραφές, ειδικά η παρουσίαση της πόλης στην αρχή. Μπράβο ;)

  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

Καλή η χιουμοριστική σου άσκηση Σπύρο, αλλά εξίσου καλή και αυτή. Πολύ καλή χρήση των δεδομένων, όμορφα σκιαγραφημένοι χαρακτήρες( τον φαραώ πραγματικά τον αντιπάθησα) ωραίες εικόνες και περιγραφές, όλα μια χαρά! :) Στο ότι μου θύμισε πολλά και διάφορα, από "Μούμια" με Mπρένταν Φρέιζερ και "Δέκα Εντολές" με τον Τσάρλτον ...Χέστον (σύμφωνα με την σωστή, αγγλική προφορά :)  ) μέχρι "Θάντερκατς" δεν φταίει φυσικά η ιστορία, ούτε ο συγγραφέας! :lol:

 

 Ένα πρόβλημα όμως έχει αυτή η ιστορία Σπύρο,  ή μάλλον δημιουργεί στην Ειρήνη. Μέχρι τώρα την θέση του απουσιολόγου την είχε σίγουρη ο Γιάννης με τις δύο ιστορίες! Τώρα έχουμε θέμα! Προλαβαίνει κάποιος από τους δύο να γράψει τρίτη; :lol:

Edited by SymphonyX13
  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Τα σχόλια που χρωστάω τόσες μέρες: :)

 

Γελωτοποιός

Δημήτρη φίλε μου, κατάφερες να με κάνεις να δω τον αγαπημένο Καραγκιόζη με άλλο μάτι. Ωραία η ιστορία σου, και αρκετά καλή σύνδεση των στοιχείων του πακέτου σου. Οι ενστάσεις μου είναι πως σε βάλτο δεν υπάρχουν ψάρια για να ψαρέψει κανείς, και ότι το τηλέφωνο μπήκε για να μπει, δεν εξυπηρέτησε κάπου την ιστορία. :)

 

Alkinem

Εντάξει Γιάννη, με την "Μάντυ" πάτησες το κουμπί μου. Η αγαπημένη μου ιστορία της άσκησης, γέλασα με την ψυχή μου και την απόλαυσα με το παραπάνω. Δεν έχω να πω τίποτα, μόνο μπράβο κι ευχαριστώ φίλε! :)

 

Ballerond

Καλή προσπάθεια φίλε μου Γιάννη, αγαπησιάρικη! Ακόμα και το περιβόητο κλειδί για μένα ήρθε και ταίριαξε μια χαρά σαν το ραβδί που ζητούσε η άσκηση. Nice job mate! :)

 

Νίκη

Βάγια η ιστορία σου ήταν μαγική! Ένα πανέμορφο φάντασυ, που το μόνο μου παράπονο είναι το μικρό του μέγεθος, θέλω κι άλλο. Στα της άσκησης, όλα ήταν εκεί, όπου έπρεπε κι όσο έπρεπε. Να 'σαι καλά! :)

 

Nihilio

Δυνατή ιστορία Μιχάλη, με πολύ καλή σύνδεση των δεδομένων του πακέτου σου, εξαιρουμένης της εκφωνήτριας ειδήσεων που τελικά ήταν field reporter. Μου άρεσε πολύ ο Κέρβερος, αλλά και η δικαιολόγησή του στον κόσμο μας. :)

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

 

 

Α, Σπυρέτο, πολύ μου άρεσε αυτό! Πανέξυπνη η απόδοση του κάστρου από άμμο και τα στοιχεία σαφώς ταίριαξαν καλύτερα εδώ απ' ό,τι στην άλλη άσκηση. Μου άρεσε πολύ και το τέλος με τους σκαραβαίους με τα ανθρώπινα πρόσωπα, επίσης πολύ εφευρετικό. Πέτυχες 100% το ζητούμενο της άσκησης πιστεύω. Sword and sorcery κλίμα και, μάλιστα, θα σου πρότεινα να επιστρέψεις σε αυτό το ψευδο-Αιγυπτιακό σέττινγκ για περισσότερες περιπέτειες ακόμη. Αυτό που δεν μου κόλλησε πολύ ήταν που λέει ο Νεχερόφις του λέει πως στο όνομα του Άτον τον τιμώρησε - νομίζω πως θα έπρεπε να προσθέσεις μια φράση του στυλ "Μα τον Άτον θα σε δώσω στους σκαραβαίους για κολατσιό" εκεί που τον απειλεί ο Φαραώ.

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

MadnJim

 

  • Νόμιζα ότι κοιμόταν μόνος ο βασιλιάς λόγω εποχής. Ή μάλλον, απλώς το έλεγε στη βασίλισσά του για να γλεκτικοπά με τους νεανίες; Λες πριν: ή τουλάχιστον αυτό ισχυριζόταν.
  • Από ιστορία δεν έχω ιδέα. Θα ρωτήσω μόνο αν υπήρχε τότε στην Αίγυπτο μεταξωτό (νομίζω λινά είχαν) αν είχαν οι Φαραώ συνήθειες πασάδων με ημίγυμνες χορεύτριες και πού βρήκες τα ονόματα. Μου φάνηκε μάλλον φάντασυ ψευδο-αιγυπτιακό, αλλά αν το δεις σε ένα τέτοιο πλαίσιο καθαρά, εντάξει, βάλε και χαρέμια κι απ’ όλα.
  • Πάντως η Κλεοπάτρα στον Αστερίξ τους πετούσε στους κροκόδειλους. (Χι-χι!)
  • Ωραίο διήγημα πάντως!
  • Μόνο αρνητικό: θα χρειαζόταν νομίζω πιο ξεκάθαρη περιγραφή ως προς το πώς τους κατέλαβαν όλους οι σκαραβαίοι, πώς βρήκαν από τη μάζα, πώς έκατσαν στου καθενός το σβέρκο....Κατά τα άλλα, μία από τις καλύτερες ιστορίες σου είναι νομίζω.

Λαβέ και έναν κακό κακότατο φαραώ, έτσι για κέρασμα:

eh05_preview2.jpg

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

 

 

Πολύ καλός ο συνδυασμός των στοιχείων και μια ενδιαφέρουσα υπόθεση, πολύ καλές περιγραφές και ιστορία με προοπτικές να μεγαλώσει και να γίνει πολύ δυνατό urban fantasy. Οι διάλογοι κι οι σκέψεις της ηρωίδας νομίζω θέλουν λίγο φτιάξιμο, αλλά κατά τα άλλα έμπλεξες τα δεδομένα πολύ αποτελεσματικά - αν και όντως εκφωνήτρια ειδήσεων ήταν το ζητούμενο κι όχι δημοσιογράφος. Δεν με πολυπειράζει, προσωπικά, νομίζω πως το νόημα της άσκησης το έπιασες ούτως ή άλλως και η αλλαγή επαγγελματικού προσανατολισμού της πρωταγωνίστριας δεν έκανε δα τόσο πιο εύκολο τον συνδυασμό των στοιχείων.

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Ειρήνη, για ονόματα εδώ, έχει ότι θες. :)

Αν θυμάμαι καλά η Αταλάντη μου είχε πει γι' αυτό το site, πέρυσι, και τώρα που χρειαζόμουν αιγυπτιακού ακούσματος ονόματα με βοήθησε μια χαρά. :)

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Νιχίλιε:

 

Χαίρομαι πολύ που έλαβες μέρος στην άσκηση!

  1. Να παρατηρήσω ότι δεν έχει λόγο να αναφερθεί στα X files ειδικά, και όχι σε κάτι άλλο, που να περιέχει περισσότερη σκανδαλολογία και λιγότερο υπερφυσικό. Εκτός και είναι λόγω των σκυλιών.
  2. ΟΚ έπρεπε να είναι οπλισμένη. Καθαρά σεναριακά, σε μία τέτοια περίπτωση και αν θέλουμε από τη μία ο ήρωας να μην έχει όπλο και από την άλλη να μην φανεί και τελείως γιωτάς, θα πρότεινα μία ατάκα του στυλ: Θα έπαιρνε όπλο αλλά –ο τάδε και ο τάδε λόγος. Της γλίστρησε στο σκαρφάλωμα ξερωγώ. Ή πάνω στην μάχη.
  3. Α, πάνω που είδε τον Κέρβερο, τρέμαν τα χέρια της, πάει το όπλο.
  4. Μπερδεύτηκα λίγο με την τελευταία φράση. Αστειεύτηκε ο αστυνομικός;

 

 

Η ιστορία ωραία, και ο συνδυασμός καλός, κυρίως που είχες δύσκολο πακέτο. Θα μου άρεσε περισσότερο ωστόσο (εκτός από το ότι ήταν εκφωνήτρια ειδήσεων όπως αναφέρθηκε) να βγαίνει περισσότερο ότι ήταν μουσουλμάνα η ηρωίδα. Εδώ ας πούμε αν η Φατίμα ήταν χριστιανή, ή βουδίστρια, ή ό,τι θέλεις, δεν θα είχε διαφορά στην ιστορία. Ας πούμε, οι μουσουλμάνες δεν επιτρέπεται να τις αγγίζει άντρας ξένος. Την έπιασαν σηκωτή για να τη βγάλουν; Αυτό θα έπρεπε να την αναστατώσει. Βέβαια λες ότι δεν είναι πολύ θρήσκα. Εντάξει για το πλαίσιο του διηγήματός σου, λοιπόν, αλλά η άσκηση θα ήταν σωστότερη –μου άρεσε και έτσι, μην νομίζεις- αν προσπαθούσες να το κρατήσεις αυτό και να το κάνεις λειτουργικό στοιχείο, ενδεχομένως.

 

Να μην σε αφήσω και σένα χωρίς κέρασμα:

7509f15c91469db78368d7a3d146940e.jpg(Δεν θέλετε να δείτε πού πάνε οι ράγες;)

Link to comment
Share on other sites

Λοιπόν, ας σχολιάσω κι εγώ τις δύο τελευταίες ιστορίες:

Nihilio,  πολύ ωραίο urban fantasy, με δύσκολα δεδομένα! :)  Έχει πολύ καλό ρυθμό και μ' άρεσε κι εμένα η δικαιολόγηση πώς βρέθηκε ο Κέρβερος στο δικό μας κόσμο. Όμως, υπάρχουν δύο μικρές παραλήψεις: η πρωταγωνίστρια είναι δημοσιογράφος (και παίζει ρόλο στην υπόθεση η ιδιότητά της), ενώ στο πακέτο έλεγε ότι είναι εκφωνήτρια ειδήσεων ( Αν μου επιτρέψεις να σου πω, θα μπορούσες π.χ. να τη βάλεις να της δίνουν να διαβάσει κάτι παράξενο, που να την υποψιάσει και έτσι να μπλεχτεί στην περιπέτεια!). Επίσης, η θρησκεία της δεν παίζει κάποιο ουσιαστικό ρόλο στην πλοκή, όπως, αν κατάλαβα καλά, ήταν και το ζητούμενο.

 

MadJim-Εκδίκηση στην έρημο, ανατριχιαστική ιστορία! :) Πολύ ωραίος χειρισμός της αναδρομής στο παρελθόν. Αν και δεν μπορώ να πω ότι ξέρω και πολλά πράγματα από αιγυπτιακή ιστορία, ο φαραώ  και η αυλή του μου θύμισε περισσότερο σουλτάνο και όπως σου είπε και η Ιρμάντα, λινό χρησιμοποιούσαν στην αρχαία Αίγυπτο για ιερατικά και πολυτελή ενδύματα.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

Ας γραψω και τα τελευταια, συγγνωμη για τους τονους και το προχειρο γραψιμο αλλα ειμαι απο το ταμπλετ.

 

Νικη, πολυ ενδιαφερον σεττινγκ πηγες να χτισεις, αλλα στριμωχτηκε σε τοσες λιγες λεξεις. Εκανες καλη δουλεια με τα στοιχεια παντως και συμφωνω οτι θα ηταν καλη ιδεα να δουλεψεις παραπανω με αυτο το κειμενο. Καπως πολλα θαυμαστικα χρησιμοποιεις και μαλλον αχρειαστα τα περισσοτερα, κατα τα αλλα ομορφη περιληψη, ελπιζω να μας γραψεις και την ιστορια!

 

Γελωτοποιε, απο τα πιο δυσκολα πακετα πηρες και εκανες αρκετα καλη δουλεια με αυτο. Λαθακια υπαρχουν, αλλα νομιζω τον συνδυασμο και την φαντασια τα πετυχες, οποτε η ασκηση σου ηταν καλη.

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

Το όνειρο

 

Ωραία η παραμυθένια ατμόσφαιρα και η ροή, θα το διάβαζα ευχάριστα ακόμη κι αν είχε άλλο τόσο (που θα του πήγαινε εδώ που τα λέμε να ήταν μεγαλύτερο). Δε βλέπει συχνά κανείς γλύπτριες πρωταγωνίστριες και θα με ενδιέφερε η ιστορία της γενικότερα.

 

Νιχίλιε

 

Καλός ο συνδυασμός των στοιχείων, όπως και η σταδιακή εξιχνίαση του μυστηρίου. Μ' άρεσαν η Φατιμά και ο Φροστ, και θα μ' άρεσε ακόμη περισσότερο λίγη ακόμη έκταση στην τελική τους συζήτηση. Καλή ιστορία.

 

Εκδίκηση στην Έρημο

 

Μ' άρεσε που πρωταγωνιστής της ιστορίας σου ήταν ο κακός της υπόθεσης. Και ωραία η αποκάλυψη του παρελθόντος. Η τιμωρία ήταν ιδιαίτερα ευρηματική, και ο συνδυασμός των δοσμένων στοιχείων ικανοποιητικός.

Nice :)

 

-----------------------------

 

Δεν θα γράψω τελικώς την άσκηση εντός προθεσμίας. Αλλά θα ήθελα να τη γράψω κι αν γίνει αυτό θα μπει στη βιβλιοθήκη.

 

Συγχαρητήρια παιδιά που πήρατε μέρος στην άσκηση, οι ιστορίες σας ήταν όμορφες :)

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

Στη βιβλιοθήκη πλέον είναι χρησιμότερο, διότι θα σχολιαστούν. Κατόπιν συζητήσεως με τις λοιπές κουκουβάγιες το τόπικ της ΣΑ 1 θα κλείσει σε λίγες ώρες...

Link to comment
Share on other sites

Guest
This topic is now closed to further replies.

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..