Δημήτρης Posted December 26, 2016 Share Posted December 26, 2016 (edited) Διάβασα τους δύο τόμους από τις ταξιδιωτικές αφηγήσεις του Χριστόφορου Κολόμβου. Στην εισαγωγή του Αιόλου αναφέρεται ότι η μετάφραση των δύο βιβλίων έγινε από Γαλλική μετάφραση. Το αυθεντικό κείμενο δεν σώζεται παρά μόνο αντίγραφο του Λας Κάζας, ιστορικού μεταγενέστερου του Χριστόφορου Κολόμβου. Ο πρώτος τόμος που αναφέρεται στη χρονιά 1492-1493 έχει να κάνει με το ημερολόγιο του πλοίου. Το περισσότερο μέρος είναι σε πρώτο πρόσωπο όπως τα έγραψε ο συγγραφέας, Ναύαρχος όπως αποκαλείται. Και κάποια άλλα από τον Λας Κάζας σε τρίτο. Θα περίμενε κανείς αυτή η αλλαγή του ύφους να αποβαίνει εις βάρος του κειμένου αλλά δεν συμβαίνει. Συναντώντας αρχικά την άρνηση από τον βασιλιά Ιωάννη ΙI της Πορτογαλίας, ο άσημος -ακόμη- θαλασσοπόρος δεν το έβαλε κάτω. Στράφηκε στην Ισαβέλλα της Ισπανίας για τα απαραίτητα κονδύλια για τα μεγαλόπνοα του σχέδια. Και την έπεισε, για να λάβει χώρα σε μία περιπέτεια που ισάξια της μέχρι τότε είχε βιώσει ίσως μόνο ο Μάρκο Πόλο. Μέσα από τις σημειώσεις του βλέπουμε πως έδινε ψεύτικες αποστάσεις στο πλήρωμα σε σχέση με αυτές που διένυαν. Μικρότερες από τις πραγματικές για να μην τους τρομάξει το όλο κολοσσιαίο που ενδεχομένως να συνιστούσε απειλή για ανταρσία. Τις αναπόφευκτες προστριβές όταν έκαναν πολύ καιρό να δουν στεριά, κατεξοχήν αιτία για εκνευρισμό στα μεγάλα ταξίδια και την εμμονή του να βρει χρυσό. Την βαθιά εντύπωση που του προκαλούσε η χλωρίδα και η πανίδα του κάθε τόπου και οι πολλές λανθασμένες εκτιμήσεις του για τα μέρη που ανακάλυπτε. Κυρίως με τις γεωγραφικές συντεταγμένες και των μεταξύ τους αποστάσεων. Κάτι που φυσικά δεν πρέπει να ξενίζει με την ναυσιπλοΐα όντας ακόμη στα σπάργανα της. Ενώ απαράδεκτη η πεποίθηση του για την υποδούλωση και εκχριστιανισμό των ιθαγενών. Ακόμη και αν δεν γινόταν με βάναυσο τρόπο, ακόμη και αν συμβάδιζε με τα χρηστά ήθη της εποχής του. Ο δεύτερος τόμος των Ταξιδιωτικών Αφηγήσεων περιλαμβάνει τα τρία ταξίδια που πραγματοποίησε τα χρόνια 1493-1504. Με καλύτερο και περισσότερο εξοπλισμό και ανθρώπινο δυναμικό. Σε ένα κόσμο που μόλις είχε αρχίσει να ανακαλύπτει δειλά- δειλά τον εαυτό του, ο πλοηγός του τότε ήταν κάτι το αντίστοιχο με τον πυρηνικό φυσικό του σήμερα. Όντας πλέον διάσημος, αυτή τη φορά δεν δυσκολεύεται να πείσει και να ξανασαλπάρει. Για να διαπιστώσει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο ειδυλλιακά όσο περίμενε με τους ιθαγενείς να αντιστέκονται στις αποικιοκρατικές ορέξεις αυτών που ήρθαν από τον ουρανό όπως πιστεύουν. Ένα και το αυτό όμως και στο δικό του στρατόπεδο στην αέναη δίψα για εξουσία. Με το ύφος να αλλάζει μιας και είναι γραμμένο σε μορφή επιστολών προς τους βασιλείς της Ισπανίας ή τους αντιπροσώπους τους. Όπου και παρέθετε την όποια πρόοδο ή τα αιτήματα του. Αναμφίβολα από τους σημαντικότερους ανθρώπους στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και αν και το κείμενο δεν διεκδικεί δάφνες ποιότητας (δεν είναι και αυτός ο σκοπός του άλλωστε), το απόλαυσα ωστόσο πολύ. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα συνειδητοποίησα ότι μου αρέσει αυτή η συγκεκριμένη κατηγορία των ταξιδιωτικών ανακαλύψεων. Ευχαριστώ λοιπόν την melkiades που μου γνωστοποίησε την ενδιαφέρουσα αν μην τι άλλο σειρά των εκδόσεων Στοχαστής. Θα αρχίσω να τα αγοράζω σιγά- σιγά Edited December 26, 2016 by Δημήτρης 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted December 27, 2016 Author Share Posted December 27, 2016 (edited) Νίκολας Πιλέτζι - Καζίνο (Casino, 1995) Στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν γραφτεί και εκδοθεί εκατοντάδες βιβλία σχετικά με το κόσμο του εγκλήματος και με αληθινές ιστορίες παρανόμων και πάσης φύσεως εγκληματιών. Ένα από αυτά είναι και το συγκεκριμένο βιβλίο, που έγραψε ο Νίκολας Πιλέτζι (συγγραφέας του Wiseguy, στο οποίο βασίζεται η πασίγνωστη ταινία Goodfellas). Δυστυχώς, στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί πολύ λίγα τέτοια βιβλία, που προσωπικά με εξιτάρουν όσο δεν πάει. Μάλλον το συγκεκριμένο μεταφράστηκε με αφορμή την προβολή της ομότιτλης ταινίας στους κινηματογράφους. Πάλι καλά, γιατί μιλάμε για ένα εξαιρετικό χρονικό του εγκλήματος στην πόλη του Λας Βέγκας, με επίκεντρο φυσικά τον κόσμο των Καζίνο. Το βιβλίο συνδυάζει την μυθιστορηματική αφήγηση με το δημοσιογραφικό ρεπορτάζ και μας παρουσιάζει με περιεκτικό, δυναμικό και έντονο τρόπο, το παρασκήνιο πίσω από την λαμπρή και μαγευτική εικόνα του Λας Βέγκας. Στο βιβλίο παρελαύνουν λογής-λογής άνθρωποι -μπούκηδες, επιχειρηματίες, αστυνομικοί, πράκτορες του FBI και άλλων υπηρεσιών, απλοί κλέφτες, μαφιόζοι, δολοφόνοι- και έτσι βλέπουμε τον βρόμικο τρόπο λειτουργίας μερικών από τα μεγαλύτερα καζίνο του Λας Βέγκας, στις δεκαετίες του '70 και του '80. Μεγαλόπνοα επιχειρηματικά πλάνα, απίστευτες απάτες, αφαιμάξεις των κερδών, νομικά τερτίπια, κλασικές μαφιόζικες εκτελέσεις, παρακολουθήσεις, τα πάντα όλα έχει ο μπαξές. Και βασικά πρόσωπα του όλου δράματος, είναι κυρίως δυο: Ο Φρανκ "Λέφτι" Ρόζενταλ και ο Τόνι Σπιλότρο. Λοιπόν, η γραφή είναι αυτή που ταιριάζει σε τέτοιου είδους βιβλία: Ευκολοδιάβαστη και ρεαλιστική, με εξαιρετικές περιγραφές των διαφόρων καταστάσεων και των προσώπων, με σκληράδα εκεί που πρέπει. Γενικά, ο τρόπος αφήγησης είναι πραγματικά εξαιρετικός (οι διάλογοι, οι περιγραφές, οι διάφορες συνεντεύξεις, όλα...), αφού μας δίνει την δυνατότητα να δούμε από πολλές μεριές την όλη παρακμή του Λας Βέγκας και να καταλάβουμε τους διάφορους τύπους που συμμετείχαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στον υπόκοσμο της παράξενης αυτής πόλης. Η ατμόσφαιρα, φυσικά, φοβερή. Το βιβλίο το αγόρασα από κάποιο παλαιοβιβλιοπωλείο τον Οκτώβριο του 2011 και τόσο καιρό το είχα να σκονίζεται, όμως αποφάσισα ότι καιρός ήταν να το διαβάσω και να το απολαύσω. Είχα υψηλές προσδοκίες πριν το πιάσω στα χέρια μου και, ευτυχώς, εκπληρώθηκαν με το παραπάνω. Τώρα μπορώ να δω και την ομότιτλη ταινία σε σκηνοθεσία Μάρτιν Σκορτσέζε, για την οποία έχω ακούσει τα καλύτερα. Μακάρι κάποια στιγμή να μεταφραζόταν και το Wiseguy, που είναι και με διαφορά το πιο γνωστό βιβλίο του συγγραφέα και στο ίδιο υψηλό επίπεδο ποιότητας με το "Καζίνο". Δυστυχώς, όμως, μου φαίνεται τελείως απίθανο... 9/10 Edited December 18, 2017 by BladeRunner 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted January 1, 2017 Author Share Posted January 1, 2017 (edited) Κένεθ Άνγκερ - Η Βαβυλώνα του Χόλιγουντ (Hollywood Babylon, 1959) Χόλιγουντ ίσον αστέρες του σινεμά, θέαμα, μαγεία, διασκέδαση και ψυχαγωγία. Σωστά; Όμως τι κρύβεται στο παρασκήνιο, πίσω από τις κουρτίνες; Τι κρύβουν οι ηθοποιοί, οι σκηνοθέτες, οι σεναριογράφοι, οι παραγωγοί, γενικά οι άνθρωποι που συμμετέχουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε μια ταινία; Πίσω από την λαμπρή εικόνα των σταρ του σινεμά, κρύβονται ανθρώπινα πάθη και δράματα, ένοχα μυστικά, στιγμές ακολασίας, τα πάντα όλα. Φόνοι, αυτοκτονίες, σεξ, ναρκωτικά, ανωμαλίες, ξέφρενα πάρτι. Και δεν μιλάμε για το σήμερα, αλλά για τα πρώτα χρόνια του Χόλιγουντ, κυρίως για την χρυσή εποχή του! Τότε που θα περίμενε κανείς τα πράγματα να ήταν πιο... συγκρατημένα, πιο κόσμια. Αμ δε! Το βιβλίο εξετάζει δεκάδες σκάνδαλα που περιστρέφονταν γύρω από ανθρώπους του κινηματογράφου. Η αρχή γίνεται από τα μέσα της δεκαετίας του 1910 και η όλη αποκάλυψη πάσης φύσεως σκανδάλων συνεχίζεται με ρυθμό πολυβόλου κυρίως στις δεκαετίες του 1920, 1930 και 1940, ενώ υπάρχουν και κάποια λίγα περιστατικά από το 1950 και ελάχιστες αναφορές στο 1960. Άλλωστε το βιβλίο εκδόθηκε το 1959. Με το βιβλίο αυτό μαθαίνουμε τα ένοχα μυστικά πολλών ηθοποιών, σκηνοθετών, σεναριογράφων και παραγωγών του Χόλιγουντ, πολύ παλαιών δεκαετιών όμως. Λίγους από αυτούς ήξερα (σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό), αλλά οι περισσότεροι που αναφέρονται στο βιβλίο, τότε, ήταν τα μεγάλα αστέρια του Χόλιγουντ. Τα πιο γνωστά σε μένα ονόματα που αναφέρονται στο βιβλίο είναι: Τσάρλι Τσάπλιν, Γκρέτα Γκάρμπο, Μάρλεν Ντίτριχ, Τζόαν Κρόφορντ, Έρολ Φλιν... Αλλά ο ευρύτερος κατάλογος είναι πολύ μεγάλος. Βέβαια, το βασικό προσόν του βιβλίου δεν είναι μόνο η παράθεση των σκανδάλων κάθε είδους και το ξεμπρόστιασμα αστέρων του Χόλιγουντ (από εθισμένους στα ναρκωτικά και υπόπτους δολοφονιών μέχρι ομοφυλόφιλους και παιδεραστές), αλλά ο τρόπος που ο συγγραφέας μας παρουσιάζει όλα αυτά τα συγκλονιστικά και ενδιαφέροντα γεγονότα. Ε, είναι πολύ γλαφυρός στις περιγραφές του, με ιδιαίτερα έντονη ειρωνική διάθεση απέναντι σε όλους αυτούς τους τύπους που λύνουν και δένουν στο Χόλιγουντ. Μιλάμε δεν αφήνει μύγα να πέσει κάτω. Και το καλύτερο; Οι δεκάδες φωτογραφίες ηθοποιών/σκηνοθετών/σεναριογράφων/παραγωγών που συνοδεύουν το κείμενο. Κάποιες από αυτές είναι απλά πορτρέτα, κάποιες άλλες δείχνουν γυμνές ηθοποιούς, κάποιες λίγες δείχνουν το άδοξο τέλος ορισμένων. Πρόκειται, σαφώς, για ένα καλτ βιβλίο. Είναι ένα βιβλίο που μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε το (πολύ) παλιό Χόλιγουντ και να καταλάβουμε ότι τα σημερινά σκάνδαλα δεν πιάνουν μια μπροστά στα παλιά (χμ, ίσως γιατί έχουμε συνηθίσει...). Ακόμα και εκείνα τα "αθώα" χρόνια, πίσω από την βιτρίνα, κρύβονταν πολλά δράματα, πάθη και ένοχα μυστικά. Γιατί έτσι είναι η φύση του ανθρώπου - ειδικά του ανθρώπου που από την μια στιγμή στην άλλη γίνεται σταρ του σινεμά. Όσον αφορά την ελληνική έκδοση (Αιγόκερως, 2002), ωραία, με πολλές φωτογραφίες, γλαφυρή μετάφραση, γυαλιστερό χαρτί και μεγάλο μέγεθος. Είναι σίγουρα από τα διαμαντάκια της Non-Fiction βιβλιοθήκης μου. 8.5/10 Edited December 18, 2017 by BladeRunner 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted January 9, 2017 Author Share Posted January 9, 2017 (edited) Ηλίας Πετρόπουλος - Παροιμίες του υποκόσμου Είχα ακούσει τόσα πολλά για το έργο του Ηλία Πετρόπουλου, που ήθελα επιτέλους να διαβάσω κάτι δικό του. Έτυχε να βρω αυτό το βιβλιαράκι ανεβασμένο κάπου στο ίντερνετ και το ξεκοκάλισα μέσα σε λίγη ώρα. Ο Πετρόπουλος μάζεψε σ'έναν μικρό και λιτό τόμο διάφορες παροιμίες και εκφράσεις του υποκόσμου και της φυλακής. Πολλές εκφράσεις είναι πασίγνωστες και τις χρησιμοποιούμε ακόμα και σήμερα (χωρίς, μάλιστα, να ανήκουμε στον υπόκοσμο), κάποιες άλλες όχι και τόσο. Κατά την γνώμη μου σαν έργο έχει μπόλικο κοινωνιολογικό ενδιαφέρον. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα προμηθευτώ δυο-τρία βιβλία του συγγραφέα στο άμεσο μέλλον (δηλαδή σήμερα κιόλας!). 8/10 Edited December 18, 2017 by BladeRunner 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted January 10, 2017 Author Share Posted January 10, 2017 (edited) Φάρλεϊ Μόατ - Λύκοι, σας παρακαλώ, μην κλαίτε (Never Cry Wolf, 1963) Να και το πρώτο πεντάστερο βιβλίο για φέτος. Πρόκειται για ένα καταπληκτικό μικρό βιβλίο, που από την μια σε ταξιδεύει, σε κάνει να νιώθεις όμορφα με τις περιπέτειες του συγγραφέα στην Αρκτική για την παρακολούθηση των λύκων και σου φτιάχνει το κέφι με το πολύ ωραίο και ευχάριστο χιούμορ του, από την άλλη όμως σε βάζει να σκέφτεσαι κάποια πράγματα για την καθημερινότητά και τον κόσμο γύρω σου, καθώς και για την αντιμετώπιση των ανθρώπων απέναντι στους λύκους και κατ'επέκταση απέναντι σε όλα τα ζώα και ολόκληρη την φύση. Ο Φάρλεϊ Μόατ, που την έζησε την ζωή του (1921-2014), ήταν ένας πασίγνωστος φυσιοδίφης, ένθερμος υποστηρικτής της προστασίας του περιβάλλοντος, περιπετειώδης χαρακτήρας και τολμηρός εξερευνητής. Στο βιβλίο αυτό παρακολουθούμε τους μήνες που έζησε στην Αρκτική, είτε μόνος του είτε παρέα με κάποιους απομονωμένους μα φιλικούς Εσκιμώους, με σκοπό την παρακολούθηση των συνηθειών των λύκων της περιοχής. Ο Μόατ έγινε ένα με τους λύκους και κατάλαβε ότι πολλά πράγματα που υποτίθεται ότι γνωρίζαμε ή πιστεύαμε γι'αυτούς, ήταν πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Το θέμα είναι ότι εκείνα τα χρόνια (το βιβλίο εκδόθηκε το 1963 αλλά αυτά που περιγράφει ο συγγραφέας πρέπει να διαδραματίστηκαν μέσα στην δεκαετία του '50), οι διάφορες κρατικές και τοπικές υπηρεσίες, είχαν μια ιδιαίτερα επιθετική πολιτική απέναντι στους λύκους. Χώρια τους γουναράδες και τους κυνηγούς... Όσον αφορά την γραφή, είναι τρομερά ευκολοδιάβαστη και ιδιαίτερα ευχάριστη, με πολύ ωραίες περιγραφές των τοπίων, των διαφόρων δραστηριοτήτων του συγγραφέα και αρκετών αξιομνημόνευτων περιστατικών. Το χιούμορ, όπως είπα στην αρχή, είναι μπόλικο και σίγουρα ευπρόσδεκτο. Ο Μόατ δεν ντρέπεται να αναφέρει περιστατικά τα οποία και μόνο στην σκέψη θα τον έκαναν να κοκκινίσει από ντροπή (γέλασα πολύ σε αρκετές περιπτώσεις). Τέλος πάντων, είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο, από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σελίδα. Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο θα μάθετε αρκετά πράγματα για τους λύκους αλλά και γενικά για την φύση, χωρίς όμως να σας κουράσει με επιστημονικούρες και ατελείωτα κατεβατά γεμάτα ορολογίες (πολύ απλά, δεν υπάρχουν!). Επίσης είναι ένα βιβλίο που θα σας ταξιδέψει, θα σας κάνει να χαλαρώσετε χάρη στο χιούμορ και τις "περιπέτειες" του συγγραφέα του, ενώ θα σας κάνει να σκεφτείτε και κάποια πράγματα για την φύση και τον κόσμο γύρω σας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα το ξαναδιαβάσω αρκετές φορές στο μέλλον. Προς το παρόν, όμως, θα μου λείψει. Υ.Γ. Μην το ξεχάσω: Οπωσδήποτε θα δω και την ομότιτλη ταινία που βασίζεται στο βιβλίο αυτό. Πρέπει να είναι και αυτή πολύ καλή! 9.5/10 Edited December 18, 2017 by BladeRunner 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted January 25, 2017 Author Share Posted January 25, 2017 (edited) Ντάρελ Χαφ - Η απάτη της στατιστικής (How To Lie With Statistics, 1954) Το βιβλίο το αγόρασα πριν δυόμιση χρόνια με δυο ευρώ, σχεδόν στην τύχη. Μου είχε φανεί ενδιαφέρον το θέμα και χάρη στην τιμή δεν το σκέφτηκα παραπάνω. Να που ήρθε η ώρα να το διαβάσω κιόλας. Και πόσο χαίρομαι που τελικά το αγόρασα εκείνη την ημέρα και που το διάβασα τώρα. Πρόκειται για ένα πολύ ωραίο, καλογραμμένο και εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο, που εξετάζει τις στατιστικές μεθόδους και έρευνες που χρησιμοποιούνται κατά κόρον από κυβερνήσεις, επιχειρήσεις, δημοσιογράφους, αναλυτές και διαφημιστές για να πείσουν το κοινό για την αλήθεια των λεγομένων τους. Το θέμα είναι ότι αυτά τα στατιστικά πολλές φορές είναι αναληθή, λάθος ή και παραπλανητικά. Ο συγγραφέας μυεί τον αρχάριο αναγνώστη στην τέχνη της στατιστικής παραπλάνησης και απάτης, μας δείχνει πως γίνονται τα στατιστικά λάθη αλλά και οι διάφορες απάτες και παραπλανήσεις. Το κάνει αυτό χρησιμοποιώντας πραγματικά περιστατικά παραπλάνησης του κοινού μέσω της στατιστικής, από άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά, μέχρι από έρευνες κυβερνητικών υπηρεσιών και ιδιωτικών επιχειρήσεων. Όσον αφορά την όλη παρουσίαση, μου φάνηκε ιδιαίτερα προσιτή και κατανοητή. Η γραφή του Ντάρελ Χαφ είναι απλή και ευκολοδιάβαστη, διανθισμένη με χιούμορ σε ορισμένα σημεία. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί λογικά και πειστικά επιχειρήματα, με τα δεκάδες αληθινά περιστατικά να επιβεβαιώνουν τις θέσεις του. Διαβάζοντας με προσοχή αυτό το βιβλίο, ο αναγνώστης ίσως θα μπορεί να είναι σε θέση να βλέπει πίσω από τα διαγράμματα και τις στατιστικές μελέτες και έρευνες, να καταλαβαίνει πότε κάποιος του λέει ψέματα ή μισές αλήθειες, χρησιμοποιώντας στατιστικά δεδομένα. Ειδικά στην εποχή που ζούμε, κάτι τέτοιο είναι σίγουρα πολύ σημαντικό και ουσιώδες. Φυσικά πρόκειται για ένα βιβλίο που πρέπει να ανατρέχει κανείς ξανά και ξανά, έτσι ώστε να εμπεδώσει πλήρως τους τρόπους εξαπάτησης και παραπλάνησης μέσω της στατιστικής. Άλλωστε, είναι ένα ευχάριστο και προσιτό οικονομικής/μαθηματικής φύσεως βιβλίο που μπορεί να διαβάσει και να απολαύσει κανείς. Η ελληνική έκδοση (Οξύ, 1997) σίγουρα ικανοποιητική, όμως εδώ και χρόνια εξαντλημένη... 8.5/10 Edited December 18, 2017 by BladeRunner 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted January 26, 2017 Author Share Posted January 26, 2017 (edited) Στίβεν Χόκινγκ - Το χρονικό της ζωής μου (My Brief History, 2013) Τι μπορεί να πει κανείς για τον Στίβεν Χόκινγκ; Ένα από τα πιο δυνατά μυαλά που έβγαλε η ανθρωπότητα, με την μοίρα όμως να του παίζει άσχημο παιχνίδι και να τον καθηλώνει σε ηλεκτρικό αναπηρικό καρότσι για πολλές δεκαετίες - μεταξύ άλλων προβλημάτων υγείας. Όμως ο ίδιος ο Χόκινγκ αισθάνεται σχετικά ικανοποιημένος από την ζωή του: Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, ταξίδεψε στον κόσμο και προσέφερε ένα κάρο πράγματα στην επιστήμη. Βέβαια η ζωή του θα ήταν σαφώς πιο άνετη και ευχάριστη, αν δεν είχε αυτό το πρόβλημα. Όμως δεν μεμψιμοιρεί. Στο πολύ σύντομο αυτό χρονικό, παίρνουμε μια ιδέα για την ζωή, το έργο και τις σκέψεις του Στίβεν Χόκινγκ, έτσι όπως ο ίδιος ήθελε να δείξει στο αναγνωστικό κοινό. Μην περιμένετε ατελείωτες περιγραφές ατελείωτων καθημερινών γεγονότων. Θα μπορούσε να γράψει πάρα πολλά, από τα προβλήματα υγείας και την προσωπική του ζωή, μέχρι το επιστημονικό του έργο, τις διαλέξεις και τα ταξίδια που έκανε. Υπάρχουν λίγα και καλά απ'όλα τα κομμάτια της ζωής του. Περιγράφει στιγμές των παιδικών και εφηβικών του χρόνων, τις σπουδές του και την μετέπειτα καριέρα του σαν θεωρητικός φυσικός. Επίσης υπάρχουν κεφάλαια με τα ζητήματα που ασχολήθηκε ως επιστήμονας. Η γραφή είναι απλή και προσιτή, με το κλασικό φλεγματικό χιούμορ σε ορισμένα σημεία. Βέβαια ίσως υπάρχουν κάποια σημεία που θέλουν περισσότερη προσοχή, και αυτά έχουν να κάνουν, φυσικά, με τα επιστημονικά ζητήματα που τράβηξαν το ενδιαφέρον του Χόκινγκ σαν θεωρητικό φυσικό. Γενικά είναι πολύ καλό και ενδιαφέρον βιβλίο, ό,τι πρέπει για μια πρώτη γνωριμία με τον άνθρωπο και επιστήμονα Στίβεν Χόκινγκ. Η ελληνική έκδοση, η οποία μου κόστισε μόλις εννιά ευρώ, πολύ όμορφη με το σκληρό εξώφυλλο και τις δεκάδες φωτογραφίες που πλαισιώνουν το κείμενο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα προμηθευτώ το "Το χρονικό του χρόνου", όσο και αν με πονοκεφαλιάσει διαβάζοντάς το. 8/10 Edited December 18, 2017 by BladeRunner 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted January 28, 2017 Author Share Posted January 28, 2017 (edited) Εντουάρντο Γκαλεάνο - Το ποδόσφαιρο στη σκιά και στο φως (El fútbol a sol y sombra, 1995) Είχα ακούσει τόσα πολλά για τον άνθρωπο και συγγραφέα Εντουάρντο Γκαλεάνο, που έπρεπε κάποια στιγμή να τον γνωρίσω διαβάζοντας ένα από τα βιβλία του. Τρία έχω στην βιβλιοθήκη μου και αποφάσισα να έρθω για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο του, πιάνοντας το βιβλίο που έγραψε για το ποδόσφαιρο, τόσο το δικό του αγαπημένο άθλημα, όσο και το δικό μου (καθώς και εκατοντάδων εκατομμυρίων άλλων ανθρώπων ανά τον κόσμο). Λοιπόν, δηλώνω μαγεμένος. Τόσο από το ταξίδι πίσω στον χρόνο και την ευκαιρία που μου έδωσε ο συγγραφέας να γνωρίσω παλιούς θρύλους του ποδοσφαίρου και να ταξιδέψω στα διάφορα Μουντιάλ που εγώ δεν είχα την δυνατότητα να παρακολουθήσω όντας αγέννητος ακόμα (ή πολύ μικρός για να καταλάβω οτιδήποτε), όσο και από τον απίστευτο τρόπο να περιγράφει τους ποδοσφαιριστές, τα γκολ και τις φάσεις που του έκαναν εντύπωση. Ο Γκαλεάνο σε παίρνει από το χεράκι και σου δείχνει την μαγεία του ποδοσφαίρου, την διαδρομή του ανά τις δεκαετίες, και την κατάληξη του σ'ένα προϊόν που φέρνει αμύθητα κέρδη σε ομάδες, οργανώσεις και πολυεθνικές εταιρείες. Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε δεκάδες μικρά κεφάλαια, στα οποία γνωρίζουμε ποδοσφαιριστές, "βλέπουμε" υπέροχες φάσεις και ιστορικά γκολ, ζούμε τα Μουντιάλ, από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο. Όμως ο Γκαλεάνο, όντας πολιτικά ενεργός και γεμάτος ανησυχίες, θίγει και πολλά ζητήματα που λίγο έως πολύ έχουν να κάνουν και με το ποδόσφαιρο. Με άλλα σχόλια μπορεί να συμφωνεί κανείς, με άλλα ίσως και να διαφωνεί, όπως και να'χει όμως είναι σημαντικά και δείχνουν το σκοτάδι που μπορεί να κρύβεται πίσω από τον φωτεινό κόσμο του ποδοσφαίρου (αλλά και γενικά της ανθρώπινης κοινωνίας). Η γραφή είναι πραγματικά υπέροχη, εξαιρετικά ευκολοδιάβαστη, με σκωπτική διάθεση και με έντονη αίσθηση του χιούμορ. Εκεί που άλλοι συγγραφείς θα έλεγαν τα ίδια σε δέκα σελίδες, ο Γκαλεάνο τα λέει σε δέκα σειρές. Αυτά. Είναι ένα βιβλίο που οι ποδοσφαιρόφιλοι μεγάλης ηλικίας θα νιώσουν νοσταλγία διαβάζοντάς το, γιατί θα τους γυρίσει πίσω στον χρόνο και θα τους θυμίσει Μουντιάλ, ποδοσφαιριστές και γκολ που έγραψαν ιστορία, και που οι ποδοσφαιρόφιλοι μικρότερης ηλικίας θα λατρέψουν, γιατί θα τους δώσει την δυνατότητα να γνωρίσουν παλιούς θρύλους του ποδοσφαίρου και να κατανοήσουν γιατί το συγκεκριμένο άθλημα έχει λατρευτεί και δοξαστεί από τόσους ανθρώπους. Φυσικά η υπέροχη γραφή και τα διάφορα κοινωνιολογικής και πολιτικής φύσεως σχόλια μπορούν να ελκύσουν και αναγνώστες που δεν είναι και τόσο λάτρεις του ποδοσφαίρου. 9/10 Edited December 18, 2017 by BladeRunner 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted February 9, 2017 Author Share Posted February 9, 2017 (edited) Τζέραλντ Ντάρελ - Η οικογένειά μου και άλλα ζώα (My Family And Other Animals, 1956) Τώρα τελευταία προμηθεύτηκα αρκετά αυτοβιογραφικά και ταξιδιωτικά βιβλία συγγραφέων που ταξίδεψαν και έζησαν στην Ελλάδα. Πάτρικ Λι Φέρμορ, Χένρι Μίλερ, Λόρενς και Τζέραλντ Ντάρελ... δεν είναι και λίγοι οι συγγραφείς που απόλαυσαν τις ομορφιές και τις ιδιαιτερότητες της χώρας μας. Έτσι, είπα επιτέλους να διαβάσω και ένα από αυτά τα βιβλία που αγόρασα, και επέλεξα το συγκεκριμένο. Πόσο ωραία πέρασα διαβάζοντάς το... Λοιπόν, η (κάπως τρελούτσικη) οικογένεια Ντάρελ, μετακομίζει το 1935 από το βροχερό και μουντό Λονδίνο, στην φωτεινή και πανέμορφη Κέρκυρα. Η μητέρα και τα τέσσερα παιδιά της: Ο εικοσιτριάχρονος Λόρενς, ο δεκαεννιάχρονος Λέσλι, η δεκαεπτάχρονη Μαργκό και ο δεκάχρονος Τζέραλντ. Ο τελευταίος είναι, φυσικά, ο συγγραφέας του βιβλίου, που ουσιαστικά μας παρουσιάζει τα παιδικά του χρόνια στην Κέρκυρα, την οικογένειά του, την μανία του για την φύση και τα ζώα κάθε είδους. Στο βιβλίο γινόμαστε μάρτυρες δεκάδων τρελών περιστατικών που έχουν να κάνουν με την οικογένεια και τα ζώα της, παρακολουθούμε το πάθος του μικρού και ιδιαίτερα δραστήριου Τζέρι για την χλωρίδα και την πανίδα της Κέρκυρας, βλέπουμε τις ομορφιές αυτού του νησιού και μυρίζουμε τα φυτά και την θάλασσα της. Επίσης, γνωρίζουμε και αρκετούς από τους κατοίκους του νησιού, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έγιναν φίλοι με την οικογένεια Ντάρελ. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά απολαυστικό και ευχάριστο ανάγνωσμα, γεμάτο χιούμορ, τρέλα, υπερβολές και νοσταλγία για τα παιδικά χρόνια και το παρελθόν. Η γραφή είναι πάρα πολύ καλή και ευκολοδιάβαστη, ό,τι πρέπει για μια ξεκούραστη και ευχάριστη ανάγνωση. Οι περιγραφές των τοπίων, των ζώων, των ανθρώπων, καθώς και των διαφόρων τραγελαφικών καταστάσεων, είναι πραγματικά εξαιρετικές, με ποιητική διάθεση σε αρκετά σημεία. Η αλήθεια είναι ότι ζήλεψα λιγάκι την ανεμελιά του πιτσιρικά, αλλά και την τρέλα της οικογένειας. Και σίγουρα θα μου λείψουν τόσο τα μέλη της οικογένειας Ντάρελ (αλλά και τα ζώα τους!), όσο και μερικοί φίλοι που γνώρισαν στο νησί. Βέβαια ήδη προμηθεύτηκα το δεύτερο βιβλίο της τριλογίας, ενώ κατά του χρόνου αναμένεται να κυκλοφορήσει στα ελληνικά και το τρίτο. Υ.Γ. Το βιβλίο προτείνεται σε όσους θέλουν να περάσουν ευχάριστα, να γελάσουν, να ταξιδέψουν στο νησί των Φαιάκων σε μια άλλη εποχή και, φυσικά, να ξεχαστούν παντελώς από την πεζή πραγματικότητα. Μην περιμένετε καμιά ιδιαίτερη πλοκή ή βαθύτερα νοήματα. 9/10 Edited December 18, 2017 by BladeRunner 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted February 13, 2017 Author Share Posted February 13, 2017 (edited) Αλέξις Ντε Τοκβίλ - Αναζητώντας τους Ινδιάνους (Quinze jours au désert, 1861) Ο Γάλλος πολιτικός αναλυτής και ιστορικός, Αλέξις Ντε Τοκβίλ, κυρίως γνωστός στον χώρο των γραμμάτων χάρη στο τούβλο του με τον τίτλο "Η Δημοκρατία στην Αμερική", ταξίδεψε με τον φίλο του Γκουστάβ Ντε Μπομόντ, κατά τον Ιούλιο του 1831, στην περιοχή των Μεγάλων Λιμνών, στα σύνορα μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Καναδά. Ήθελε να νιώσει την Φύση στο πετσί του, να γευτεί την ελευθερία, να γνωρίσει τους Ινδιάνους, να δει με τα ίδια του μάτια του Λευκούς πιονέρους που άρχισαν να δημιουργούν κοινότητες και πόλεις εκεί που μέχρι πριν λίγα χρόνια υπήρχαν μονάχα παρθένα δάση και ερημιές. Ο Τοκβίλ περιγράφει εξαιρετικά όλα τα τοπία που είδε, αλλά και τους ανθρώπους που γνώρισε, και κάνει κάποιες κοινωνιολογικού και εθνολογικού ενδιαφέροντος αναλύσεις γύρω από τους αποίκους, τους ιθαγενείς Ινδιάνους κλπ. Φυσικά κάποια πράγματα μας τα παρουσιάσει εξιδανικευμένα (π.χ. καλοί και αθώοι Ινδιάνοι), αλλά πολλές παρατηρήσεις του είναι εύστοχες. Βέβαια δεν ταξίδεψε σε πιο άγρια μέρη (Τέξας, Αριζόνα, Καλιφόρνια...), για να δει την γλύκα, αλλά πάνω στα κρύα, εκεί που η Φύση οργιάζει. Και καλά έκανε! Το όλο ταξίδι του, με μετέφερε μακριά από την πεζή πραγματικότητα, χάρη στις περιγραφές του είδα με τα μάτια μου τα δάση, τα βουνά, τα ποτάμια και τις λίμνες που είδε αυτός. Πραγματικά, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα το βιβλίο να ήταν διπλάσιο ή και τριπλάσιο σε μέγεθος! 8/10 Edited December 18, 2017 by BladeRunner 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted February 16, 2017 Share Posted February 16, 2017 (edited) Διάβασα το ''Ινδιάνοι- φυλές, έθιμα και ιστορία'' του Λούις Σπενς. Ο συγγραφέας αρχικά κάνει λόγο στις απαρχές της Ερυθρόδερμης Φυλής στην Αμερική παραθέτοντας εικασίες για την προέλευση της. Αναφέρονται γεωλογικά, ανθρωπολογικά και επιστημονικά επιχειρήματα, ενώ παράλληλα ανατρέχει και στις προκολομβιανές εξερευνήσεις από τους Βίκινγκς. Στη συνέχεια παρελαύνουν ονομαστικά φυλές με λεπτομέρειες για την καθημερινή ζωή τους. Βλέπουμε την πολύ μεγάλη σημασία που έδιναν στην αρμονική συνύπαρξη με την φύση και τα ζώα, αρκετά από τα οποία τα θεωρούσαν ανώτερα τους και τα λάτρευαν ως θεούς. Παρατίθενται οι διαφορές μεταξύ των φυλών στην ενδυμασία, στα κριτήρια με τα οποία γίνονταν οι γάμοι, στη κοινωνική συμβίωση και διάφορες άλλες πτυχές της καθημερινότητας. Καθοριστικό ρόλο φυσικά στην κοσμοθεωρία τους έπαιζε ο πόλεμος, το κυνήγι όσο και τα περίφημα άβαταρ και τοτέμ. Ενώ αναπόφευκτη είναι και η αναφορά στην ανακάλυψη της Αμερικής από τους Ευρωπαίους. Ανακάλυψη που εξήρε την φαντασία των τυχοδιωκτών με την μάταιη αντίσταση και επακόλουθη γενοκτονία. Γιατί περί τέτοιας πρόκειται. Ωραίο βιβλίο. Μικρό αλλά εμπεριστατωμένο, χωρίζεται σε υποκεφάλαια και διαβάζεται άνετα και γρήγορα. Μάλιστα σχετικά πρόσφατα ανακάλυψα ότι τρέφω ενδιαφέρον για την λαογραφία, μετά από την ανάγνωση του ''Η Καρδιά του Φεγγαριού'' του Τσαρλς ντε Λιντ (εκπληκτικό, όποιος δεν το έχει διαβάσει να το κάνει τώρα). Και από διάφορες κοινωνικές ομάδες που έχουν υπάρξει ανά την ιστορία, σαμουράι, πειρατές, καουμπόι, ιππότες κλπ, οι Ινδιάνοι μάλλον βρίσκονται στη κορυφή αυτών που με ενδιαφέρουν. Έχουν μεταφραστεί μερικά βιβλία, θα αρχίσω να διαβάζω σιγά- σιγά. Όσα τέλος πάντων βρίσκονται γιατί είναι και δυσεύρετα. Edited February 16, 2017 by Δημήτρης 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted February 19, 2017 Share Posted February 19, 2017 (edited) Διάβασα το ''Γιαπωνέζικο Χρονικό'' του Νικολά Μπουβιέ. Ο Νικολά Μπουβιέ ήταν Ελβετός δημοσιογράφος, φωτογράφος και συγγραφέας. Ταξίδεψε αρκετά σε διάφορα μέρη του κόσμου, Γιουγκοσλαβία, Σρι Λάνκα, Ιράν, Ιρλανδία και έγραψε πολλά βιβλία με τις εμπειρίες του. Το παρών ασχολείται με τα χρόνια που πέρασε στην Ιαπωνία την οποία επισκέφθηκε σε διάφορες χρονικές περιόδους. Το ξεκίνημα τον θέλει να κάνει αναφορά σε διάφορους μύθους. Μύθους που έχουν να κάνουν με την δημιουργία της χώρας που την θέλουν να προήλθε από τον ουρανό σύμφωνα με τα Κοζίκι, Νιόνγκι, δύο από τα σημαντικότερα βιβλία του σιντοϊσμού. Γίνεται λόγος για τα Κάμι, πνεύματα και θεότητες μέσω των οποίων αποδίδονται ερμηνείες στα σημαντικά στάδια της ζωής. Γέννηση, αναπαραγωγή, θάνατος. Ιδιαίτερη σημασία δίνεται στην αρχική επαφή της Ιαπωνίας με την Κίνα και στο ενδεχόμενο κόμπλεξ κατωτερότητας που ένιωθαν οι άνθρωποι εκείνης της εποχής διαπιστώνοντας ότι ήταν παιδιά ενός πολιτισμού κατά πολύ νεώτερου. Στις προσπάθειες τους να αφομοιώσουν βασικά στοιχεία της Κινέζικης κουλτούρας και τους μετέπειτα πολέμους. Γίνεται αναδρομή σε σημαντικές ιστορικές, ταραχώδεις περιόδους που διαμόρφωσαν την ιστορία του έθνους. Στους περίφημους σαμουράι και τις αέναες μάχες τους στην ακόρεστη δίψα για εξουσία. Στο εκβιαστικό άνοιγμα της χώρας στα τέλη του 19ου αιώνα στον έξω κόσμο ύστερα από την εκούσια απομόνωση της, στην εμπλοκή της στον Β' Π.Π. και τις επιπτώσεις της ήττας στον πληθυσμό της. Και τέλος το απολαυστικότερο κατ' εμέ μέρος με τα ταξίδια του, και ιδίως ο τρόπος. Γιατί καλοί και ωραίοι οι ξεναγοί και τα ταξιδιωτικά γραφεία αλλά αν θέλει κανείς να γνωρίσει μία χώρα, πρέπει να πάρει με τα ποδαράκια του σβάρνα τους δρόμους. Και έτσι και έγινε οπότε και παρακολουθούμε τον συγγραφέα στις περιπλανήσεις του σε κάθε πιθανό και απίθανο κατσικοχώρι στου διαόλου τη μάνα. Όπου και γνωρίστηκε και μίλησε με ανθρώπους μέσης και χαμηλής κοινωνικής τάξης, ο καθένας με τα προβλήματα, τα έθιμα και την νοοτροπία του. Όλα σε κάθε τόπο διαφορετικά, μοναδικό κοινό στοιχείο η φτώχεια. Βάλτοι, υγρά σοκάκια, παρακμιακά μαγαζιά, μικροσκοπικά χωριά με όχι παραπάνω από δέκα σπίτια και στενόχωρα πανδοχεία είναι μερικά μόνο από τα μέρη όπου θα μπορούσε να τον συναντήσει κανείς. Μέρη άλλοτε υπέροχα και άλλοτε μουντά που πάντα όμως αφήνουν γλυκόπικρες αναμνήσεις. Και όταν όλα συνδυάζονται με μεστό γράψιμο και μαύρο αυτοσαρκαστικό χιούμορ, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι ικανοποιητικό. Σαν να είναι και ο αναγνώστης εκεί Μείγμα μυθολογίας, ιστορίας και ταξιδιωτικού ημερολογίου, πρόκειται για ένα καταπληκτικό χρονικό ανώτερο της φήμης του. Προτείνεται για όποιον θέλει να ρίξει μία πιο διερευνητική ματιά στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Edited February 19, 2017 by Δημήτρης 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
alanon Posted February 22, 2017 Share Posted February 22, 2017 Γ. Καζαντζάκη - Θ. Κορνάρος " Το νησί των σημαδεμένων: Σπιναλόγκα. Η άρρωστη πολιτεία" Καστανιώτης Άνισο βιβλιο - από τη μια το κειμενο του κορναρου που ειναι μεσα στη γκρινια και την απογοητευση με μεγαλες ευθυνες στους αλλους και το πως αυτοι συμπεριφεροντε. και γενικοτερα μια κακομοιρια για τη τυχη αυτων των ανθρωπωναπό την αλλη το κειμενο της Γαλάτειας που ειναι γεματο ελπίδα η οποία φιλτραρεται πάντα από την αρρώστεια η οποία καθορίζει σχεδόν τα παντα των κατοίκων του νησιού και μερικές φορες και την ψηχή τους. εδ'ω ομως φαίνονατι όλες οι συνεργατικές δομές και η αυτονόμηση αυτών των ανθρώπων σε καλο και σε κακό επίπεδο που ειχε αντανακλαση σε συμπεριφορές οι οποίες ειναι είτε υποδειγματικές ειτέ παράνομς έως εγκληματικές ...αλλά με ποιό νόμο????διαβαστε το ...φοβερό ψυχογράφημα....τα επιλεγόμενα στο τέλος ...αχρηστα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted February 22, 2017 Share Posted February 22, 2017 (edited) Διάβασα το ''Οι Φημισμένοι Κουρσάροι'' του Κάρολου Τζόνσον. Χωρισμένο σε μικρά κεφάλαια, αναφέρεται σε πειρατές που έδρασαν κατά την διάρκεια του 18ου αιώνα. Καπετάν Άβερης, Τιτς ή αλλιώς η Μαύρη Γενειάδα, ταγματάρχης Στιτ Μπάννετ και ο κουρσάρος Εδουάρδος Λόου μερικοί από τους πιο ενδεικτικούς. Άλλοτε ηθελημένα και άλλοτε από καπρίτσιο, έδρασαν στα μήκη και στα πλάτη των θαλασσών ορμώντας σαν όρνεα σε αυτούς που είχαν την ατυχία να βρεθούν στο διάβα τους. Πλιάτσικο, ρούμι, πισώπλατες μαχαιριές, καβγάδες στη μοιρασιά, πομπώδεις κομπασμοί, κρεμάλα και μάταιες αιτήσεις για χάρη είναι μερικά από τα καλούδια που παρελαύνουν. Γραμμένο με τρόπο μάγκικο που συνάδει με το ύφος και ταιριάζει στη περίσταση. Όσο για την ταυτότητα του συγγραφέα; Πραγματικό μυστήριο. Απλά το 1724 έσκασε μύτη ένα βιβλίο με τίτλο- σιδηρόδρομο, αγνώστου προελεύσεως, το οποίο γνώρισε αμέσως επιτυχία με πολλές επανεκδόσεις. Εικάζεται μάλλον λανθασμένα ότι μπορεί να είναι αυτός του Ροβινσώνα Κρούσου, ενώ μπερδεμένη είναι και η κατάσταση σχετικά με αυτό που χρησιμοποίησε ο μεταφραστής για την ελληνική έκδοση. Αν και καλό ήταν ωστόσο διαφορετικό σε σχέση με αυτό που περίμενα. Περισσότερο κυνικό, ενώ ήθελα να έχει να κάνει με πιο brutal καταστάσεις. Με φιλήσυχο πλήρωμα π.χ. που αρμένιζε αμέριμνο και ξάφνου έβλεπε το μισητό λάβαρο να υψώνεται στον ορίζοντα Οπότε και καταλάβαινε ότι όπου να 'ναι η μάχη θα αρχίσει. Έπαθλο για τον νικητή η επιβίωση, για τους χαμένους ο πυθμένας της θάλασσας, τα σκλαβοπάζαρα και οι κοιλιές των ψαριών. Και πάλι όμως ωραίο ήταν, πέρασα καλά. Αξίζει να διαβαστεί για όποιον ενδιαφέρεται από την στιγμή που είναι περιορισμένη η Ελληνική (αλλά και γενικά) βιβλιογραφία. Edited February 22, 2017 by Δημήτρης 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted February 24, 2017 Author Share Posted February 24, 2017 (edited) Ηλίας Πετρόπουλος - Ρεμπετολογία Δεύτερο βιβλιαράκι του Ηλία Πετρόπουλου που διαβάζω φέτος (αλλά και γενικά), μετά το "Παροιμίες του υποκόσμου". Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι πιο προσωπικό, μιας και το άλλο βιβλίο ήταν ουσιαστικά λεξικό για λέξεις και εκφράσεις που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι του υποκόσμου τα παλιά χρόνια (και συνεχίζουμε ακόμα και εμείς οι απλοί άνθρωποι να χρησιμοποιούμε καθημερινά πολλές από αυτές), ενώ εδώ ο συγγραφέας μας παρουσιάζει με τον μοναδικό τρόπο γραφής του και το ιδιαίτερο χιούμορ του, τους ρεμπέτες και το ρεμπέτικο τραγούδι. Φυσικά δεν είναι το απόλυτο βιβλίο για το ρεμπέτικο, μιας και όλη η ιστορία για το είδος αυτό χωράει μόνο σε εκατοντάδες σελίδες, μην πω χιλιάδες. Όμως, δίνει τροφή για περαιτέρω έρευνα, αλλά και μπόλικες ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τους ρεμπέτες και το ρεμπέτικο. Μαθαίνουμε κάποια πράγματα για την καταγωγή του είδους, για το ντύσιμο, την συμπεριφορά και την κοσμοθεωρία των ρεμπετών, για τους στίχους και την μουσική. Ο τρόπος παρουσίασης όμως είναι που κάνει την διαφορά. Ο τύπος είχε δικό του στιλ, πως να το κάνουμε. Και έχει γράψει πολλά ενδιαφέροντα βιβλιαράκια, για θέματα που δεν άγγιξαν ακαδημαϊκοί και κουλτουριάρηδες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, μελλοντικά, θα εμβαθύνω πολύ περισσότερο στο έργο του. 8/10 Edited December 18, 2017 by BladeRunner 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted March 2, 2017 Author Share Posted March 2, 2017 (edited) Ρόαλντ Νταλ - Αγόρι (Boy, 1984) Ο Ρόαλντ Νταλ, γνωστός και αγαπημένος σε όλο τον κόσμο χάρη στα πολύ ωραία και ευχάριστα παιδικά βιβλία του, έγραψε και δυο μικρά βιβλία, κάτι σαν αυτοβιογραφίες, με προσωπικές στιγμές από το παρελθόν του, με γεγονότα που τον στιγμάτισαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Πρώτο βιβλίο είναι αυτό που μόλις τελείωσα, στο οποίο αφηγείται γεγονότα από τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. Δεύτερο βιβλίο είναι το "Σόλο πορεία", στο οποίο γνωρίζουμε τον νεαρό μεν, ενήλικο δε, Ρόαλντ Νταλ. Όντας ανάποδος, το 2010 διάβασα το "Σόλο πορεία", μιας και τότε μου είχε φανεί ενδιαφέρον και, έτσι κι αλλιώς, δεν είχα βρει το "Αγόρι". Βέβαια, τόσα χρόνια που πέρασαν από τότε και τόσα βιβλία που έχω διαβάσει στο μεταξύ, είναι σαν μην το έπιασα ποτέ στα χέρια μου. Δεν θυμάμαι και πάρα πολλά. Σίγουρα θα το ξαναδιαβάσω. Λοιπόν, σας κούρασα. Ας μπούμε στο ψητό. Στο μικρό, καλογραμμένο και άκρως ευχάριστο "Αγόρι", ο Ρόαλντ Νταλ μας αποκαλύπτει στιγμές από τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια: Από τα σχολεία και τα οικοτροφεία στα οποία φοίτησε, από τις καλοκαιρινές του διακοπές στην Νορβηγία (χώρα καταγωγής του), από οικογενειακές μαζώξεις, από διάφορες σκανταλιές που έκανε, και πάει λέγοντας. Μην περιμένετε κανένα πλήρες και λεπτομερές χρονικό, απλά γεγονότα και στιγμές που θυμόταν για δεκαετίες και που τον στιγμάτισαν. Τα περισσότερα γεγονότα είχαν να κάνουν με την ζωή του στα οικοτροφεία, δίνοντάς μας έτσι την ευκαιρία να δούμε και πως ήταν τότε τα σχολεία στην Αγγλία. Υπάρχουν και, ας πούμε, σκοτεινές στιγμές, με ξύλο και τιμωρίες, ο τρόπος που τα γράφει όμως σε κάνουν να χαμογελάς και να συμπάσχεις μαζί του. Η γραφή είναι ιδιαίτερα ευχάριστη, τέτοια που ακόμα και αν έχεις κάμποσες σκοτούρες στο κεφάλι σου και ψυχολογικά δεν είσαι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, σίγουρα θα σου φτιάξει το κέφι, θα σε κάνει να χαμογελάσεις, θα σε κάνει να ξεχάσεις τα προβλήματά σου για λίγες ώρες. Εκτός από τις πάρα πολλές στιγμές που ο Ρόαλντ Νταλ μ'έκανε να χαμογελάσω, κατάφερε να με ταξιδέψει πίσω στον χρόνο, τόσο στα δικά του παιδικά χρόνια, όσο ακόμα και στα δικά μου. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα νοσταλγικό ταξίδι στο παρελθόν, που είμαι σίγουρος ότι το ευχαριστήθηκα όσο το ευχαριστήθηκε και ο ίδιος. Είναι ένα βιβλίο που προτείνω σε όλους. Υ.Γ. Αν και τώρα μεγάλωσα πια, μελλοντικά ίσως διαβάσω και κάποιο από τα παιδικά του βιβλία. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, μικρός δεν διάβαζα και πάρα πολύ, και ποτέ δεν έπεσε στα χέρια μου κάποιο βιβλίο του. Σίγουρα έχασα κάποια πράγματα. Επίσης, θα ξαναδιαβάσω το "Σόλο πορεία". 8.5/10 Edited December 18, 2017 by BladeRunner 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted March 15, 2017 Author Share Posted March 15, 2017 (edited) Λι Στρίνγκερ - Ένας χειμώνας στη Νέα Υόρκη (Grand Central Winter, 1998) Όταν ο μεγάλος και τρανός Κερτ Βόνεγκατ γράφει πρόλογο για το βιβλίο άλλου συγγραφέα και, ανάμεσα στα άλλα, λέει ότι ο συγγραφέας αυτός είναι ένας "νέος Τζακ Λόντον ακριβώς την στιγμή που τον χρειαζόμασταν" (τότε που γράφτηκε το βιβλίο τουλάχιστον), ε, αυτό σημαίνει πολλά πράγματα, έτσι δεν είναι; Βέβαια ο Λι Στρίνγκερ έγραψε αυτό το πρώτο βιβλίο σε μεγάλη ηλικία και δεν έχει γράψει και πολλά από τότε, όμως έχει κάτι πολύ σημαντικό και ενδιαφέρον να πει, και το λέει με ιδιαίτερο και αρκετά ξεχωριστό τρόπο. Κάθε μεγαλούπολη έχει και τους αστέγους της, τους ναρκομανείς, τους μικροεγκληματίες, τους ανθρώπους του περιθωρίου. Ο Λι Στρίνγκερ ήταν ένας από αυτούς: Είχε μια δουλειά μέχρι που τον έδιωξαν, είχε ατυχίες οικονομικής φύσεως, έμεινε άστεγος, εθίστηκε στα ναρκωτικά, έκανε και λίγη φυλακή, μετά βρήκε μια χαμαλοδουλειά στην εφημερίδα "Τα Νέα του Δρόμου", έγινε αρχισυντάκτης της, αγγελιαφόρος για τους άστεγους και τους κατατρεγμένους, από την μια προσπαθώντας να βγάλει κάνα δολάριο και από την άλλη να αφυπνίσει τους συμπολίτες του, να τους κάνει να δουν με άλλο μάτι τους άστεγους και τους φτωχούς. Δεν ξέρω τι κατάφερε, αλλά έκανε κάτι. Ξέφυγε από τα ναρκωτικά, έγινε δημοσιογράφος, έγραψε ένα βιβλίο, μπορεί να πει κανείς ότι έζησε και την χαμοζωή στο μάξιμουμ. Έχει και τα θετικά του αυτός ο τρόπος ζωής -από μια άποψη-, αν και φυσικά λίγοι τον επιλέγουν. Ο Στρίνγκερ περιγράφει με δυναμικό και ρεαλιστικό τρόπο στιγμές από την ζωή του στους δρόμους και τους σταθμούς του μετρό της Νέας Υόρκης, σαν άστεγος, ζητιάνος και άπορος, στιγμές από την χαμαλοδουλειά στην εφημερίδα και από τις μέρες που βρέθηκε στην φυλακή. Μέσω των περιγραφών του γνωρίζουμε μια άλλη Νέα Υόρκη, βλέπουμε μια εικόνα της που δύσκολα θα βρει κανείς στους ταξιδιωτικούς οδηγούς, γνωρίζουμε διάφορους αστέγους, μικροεγκληματίες, νταβατζήδες και πόρνες. Η γραφή του Στρίνγκερ είναι, πραγματικά, φοβερή, ωμή όπου χρειαζόταν, αλλά και με μπόλικη αίσθηση του χιούμορ. Άλλος με τέτοιο θέμα θα μπορούσε να γράψει ένα κατάμαυρο βιβλίο που θα ψυχοπλάκωνε τον αναγνώστη, όμως ο Στρίνγκερ έκανε την όλη ιστορία να διαβάζεται με απόλαυση από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σελίδα. Ο τύπος κατάφερε να με μεταφέρει ανάμεσα στους αστέγους και τους απόρους και να γνωρίσω τα προβλήματά τους. Επιγραμματικά, πρόκειται για ένα πολύ καλογραμμένο, ενδιαφέρον και απολαυστικό βιβλίο, που άνετα μπορεί να το κατατάξει κανείς ανάμεσα στα καλύτερα του είδους αυτού. Και τέτοιου είδους βιβλία με συναρπάσουν και συνάμα με προβληματίζουν. Εδώ ο συγγραφέας κάνει και κάποια πολιτικά σχόλια, θίγει ορισμένα ζητήματα, αν και χρειάζεται πολύ περισσότερος χώρος από διακόσιες και κάτι σελίδες. Προσωπικά δεν θα είχα πρόβλημα αν το βιβλίο είχε το διπλάσιο ή ακόμα και το τριπλάσιο μέγεθος. Η γραφή του Στρίνγκερ μου φάνηκε απόλυτα ταιριαστή με τα γούστα μου. Έχει γράψει και ένα ακόμα αυτοβιογραφικό βιβλίο για τα παιδικά του χρόνια, με τον τίτλο "Sleepaway School", αλλά δεν είναι εξίσου γνωστό εκεί έξω, ενώ είναι απίθανο να μεταφραστεί στα ελληνικά. Τουλάχιστον μου δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσω αυτό το πολύ ωραίο βιβλίο, σε εξαιρετική μετάφραση. 8.5/10 Edited December 18, 2017 by BladeRunner 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted April 17, 2017 Share Posted April 17, 2017 (edited) Διάβασα το ''Γόμορρα: Ταξίδι στην οικονομική αυτοκρατορία και στο όνειρο για κυριαρχία της Καμόρρα'' του Ρομπέρτο Σαβιάνο. Ο Ρομπέρτο Σαβιάνο είναι Ιταλός δημοσιογράφος με σπουδές φιλοσοφίας. Ανήσυχο πνεύμα, με την βέσπα του διέτρεξε την Ιταλία σε κάθε λογής μέρος όπου θα μπορούσε να συναντήσει κανείς τα αποτελέσματα των πεπραγμένων της Ιταλικής μαφίας. Με διαφορετική ονομασία ανάλογα με την περιοχή, αλλά με παρόμοιες μεθόδους και νοοτροπίες. Όλα στο βωμό της αέναης και ακόρεστης δίψας για εξουσία. ''Κοιτάξτε να δείτε, εγώ είμαι ο πιο δυνατός''. ''Και όποιος τολμάει να το αμφισβητήσει αυτό, ας ετοιμάζεται να αποκτήσει τρίτο μάτι''. ''Αυτός, και αν χρειαστεί, και η οικογένεια του''. ''Ας είναι και μικρά παιδιά, δεν πειράζει''. Οι λεγόμενες παράπλευρες απώλειες. Χωματερές, στενοσόκακα, πιτσαρίες, καφετέριες, μικρογειτονιές και κάθε λογής πιθανά και απίθανα μέρη είναι τα σημεία που λάμβαναν χώρα τα εκάστοτε περιστατικά. Χωρίς ενδοιασμούς και αναστολές, αρκετές φορές μπροστά σε δεκάδες μάρτυρες. Κάθεται ο στόχος στο τάδε τραπέζι, μηχανάκι σκάει μύτη, τον γαζώνουν, σηκώνονται και φεύγουν. Έτσι απλά και ακομπλεξάριστα, εν ριπή οφθαλμού. Είτε πρόκειται για μέλος φατρίας που εναντιώθηκε σε μία άλλη. Μετανοημένο μέλος που αποφάσισε να αποσκιρτήσει και να μιλήσει. Να σπάσει την Ομερτά, να συνεργαστεί με τις αρχές. Είτε εισαγγελέα που αποφάσισε να τους πολεμήσει ή μικροκαταστηματάρχη που αρνούνταν να εκτελέσει τις διαταγές τους. Δεν γίνεται όμως αναφορά μόνο σε αυτά αλλά και σε πολλές μικρές λεπτομέρειες. Όπως π.χ. την οργάνωση των φατριών για την απόκρυψη των εγκλημάτων τους. Εντύπωση μου προκάλεσε όταν σε κάποια δολοφονία μηχανάκια περίμεναν σε κοντινό σημείο να παραλάβουν τον δράστη και να τον μεταφέρουν σε πεδίο βολής. Όπου και πυροβολούσε μαζί με τους άλλους, για να μην μπορεί να γίνει ανίχνευση πυρίτιδας και μετέπειτα συσχετισμός του με το έγκλημα. Τους μισθούς που έδιναν σε όλες τις κλίμακες που εργάζονταν για το κοινό συμφέρον. Βαποράκια, μεταφορείς, τσιλιαδόρους, εκβιαστές κλπ. Τις τιμωρίες που περίμεναν αυτούς που παραβίαζαν τους κανόνες και την ανθρώπινη διάσταση (αν δηλαδή υφίστατο καν) των αρχηγών των φατριών. Τις επιρροές που λάμβαναν από γκαγκστερικές ταινίες και ιδίως τον Σημαδεμένο με τον Αλ Πατσίνο (btw όσοι δεν την έχετε δει κάντε το, είναι απίστευτη) και τους Νονούς. Προσπαθούσαν να ντύνονται και να πυροβολούν παρόμοια, όπως επίσης και να... χτίζουν τις επαύλεις τους με παραπλήσιο τρόπο. Και αρκετά άλλα, το βιβλίο είναι πολύ περιεκτικό για το μικρό του μέγεθος. Ο συγγραφέας είδε, άκουσε και έμαθε πολλά. Και όταν αποφάσισε να τα βγάλει στη φόρα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι κατέστησε τον εαυτό του ως τον διάδοχο του Σαλμάν Ρούσντι. Μεταφρασμένο σε 35 γλώσσες και πουλώντας εκατομμύρια αντίτυπα, αποτέλεσε σημείο καμπής για την ζωή του όπως την γνώριζε μέχρι τότε. Δεχόμενος απειλές, είναι αναγκασμένος να ζει εδώ και δέκα χρόνια με στρατιωτική προστασία. Δεν ξέρω αν σε περίπτωση που γνώριζε την επιτυχία εκ των προτέρων, θα υλοποιούσε το πόνημα του. Μάλλον ναι γιατί έγραψε και άλλο, για την διακίνηση της κοκαΐνης αυτή τη φορά. Θα κοιτάξω να το προμηθευτώ κάποια στιγμή. Edited April 17, 2017 by Δημήτρης 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted April 19, 2017 Author Share Posted April 19, 2017 (edited) Μάικλ Τζ. Σαντέλ - Τι δεν μπορεί να αγοράσει το χρήμα (What Money Can't Buy, 2012) Το βιβλίο μου είχε κινήσει την προσοχή από την στιγμή που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις, αλλά τελικά δεν έτυχε να το αγοράσω τότε που έσκασε μύτη στα βιβλιοπωλεία - ακόμα και με την σούπερ έκπτωση της Πρωτοπορίας. Τελικά το τσίμπησα πριν δυο μέρες, χωρίς να το σκεφτώ και πολύ αυτή την φορά. Πόσο καλά έκανα! Πρόκειται για ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και καλογραμμένο βιβλίο, που πραγματεύεται θέματα που (έπρεπε να) απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο. Ο τίτλος τα λέει (σχεδόν) όλα: Τι μπορεί και τι δεν μπορεί να αγοράσει το χρήμα, τι πρέπει και τι δεν πρέπει να μπαίνει στην διαδικασία πώλησης και αγοράς; Ο Μάικλ Τζ. Σαντέλ, διάσημος πολιτικός φιλόσοφος, εξετάζει τον ρόλο που οι αγορές και το χρήμα πρέπει ή δεν πρέπει να παίζουν στην κοινωνίας μας. Ο σύγχρονος κόσμος βασίζεται στις αγορές και το χρήμα, ό,τι και αν κάνουμε σχετίζεται με την αγορά, το χρήμα, την οικονομία. Ουσιαστικά πλέον όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται. Ή σχεδόν όλα. Είναι καλό αυτό, όμως; Πρέπει να πληρώνουμε τα παιδιά για να διαβάζουν ή να παίρνουν καλύτερους βαθμούς; Πρέπει οι χώρες να έχουν δικαίωμα να πληρώνουν για να ρυπαίνουν περισσότερο το περιβάλλον; Είναι σωστό μια ναρκομανής να πληρώνεται για να μην τεκνοποιήσει; Είναι δυνατόν κάποιος να αγοράσει την ασφάλεια ζωής ενός αρρώστου που του μένουν λίγοι μήνες ζωής; Και πάει λέγοντας. Ο Σαντέλ χρησιμοποιεί ένα κάρο παραδείγματα, αληθινά περιστατικά και πραγματικές τακτικές πολυεθνικών εταιρειών, μικρών επιχειρήσεων, κυβερνητικών οργανισμών και διαφημιστών, αναδεικνύοντας έτσι πως η σύγχρονη κοινωνία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το χρήμα και την εμπορευματοποίηση. Μπορεί να πει κανείς ότι τα πάντα είναι πιθανό να μπουν στην διαδικασία πώλησης και αγοράς, αν μένουν ικανοποιημένες και οι δυο πλευρές. Όμως που είναι η ηθική, οι αξίες και τα όρια; Κάποια πράγματα δεν πρέπει να μείνουν αναλλοίωτα και μακριά από τον κόσμο της αγοράς; Πρέπει, ειδάλλως θα εκτοπιστούν πολλές αξίες της καθημερινής ζωής, θα αλλάξει μια για πάντα η κοινωνία μας. Και, φυσικά, όχι προς το καλύτερο. Αν διαβάσετε το βιβλίο αυτό, θα κάνετε μια αρκετά μεγάλη χάρη στον εαυτό σας, μιας και προσφέρει μπόλικη τροφή για σκέψη γύρω από πολύ σημαντικά ζητήματα της σύγχρονης εποχής, και δίνει το έναυσμα για προβληματισμούς και εποικοδομητικές συζητήσεις για την πορεία της κοινωνίας μας. Επίσης είναι αρκετά καλογραμμένο και ευκολοδιάβαστο, σίγουρα προσιτό στον μέσο αναγνώστη. Μπορεί, βέβαια, κάποιες φορές ο συγγραφέας να επαναλαμβάνεται και σε μερικά σημεία ίσως και να μακρηγορεί, όμως γενικά καταφέρνει να περάσει τα μηνύματα και τους προβληματισμούς του. Του βγάζω το καπέλο γι'αυτό. Και σίγουρα μέσα στις επόμενες μέρες θα προμηθευτώ και το "Δικαιοσύνη", που είναι και το πιο πολυδιαβασμένο έργο του. 8.5/10 Edited December 18, 2017 by BladeRunner 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted May 17, 2017 Author Share Posted May 17, 2017 (edited) Κρίστοφερ ΜακΝτούγκαλ - Born To Run (Born To Run, 2009) Τα τελευταία έξι χρόνια (ουσιαστικά από τότε που τελείωσα το Λύκειο δηλαδή) τρέχω σε σταθερή βάση, τουλάχιστον τέσσερις φορές την εβδομάδα. Και όταν λέω τρέχω, δεν εννοώ το χαλαρό τζόκινγκ, αλλά κανονικό τρέξιμο, δεκάδες χιλιόμετρα τη εβδομάδα, με σχετικά καλές ταχύτητες. Βέβαια δεν έχω τρέξει σε μαραθώνιο ακόμα και η μεγαλύτερη απόσταση που έχω διανύσει σε μια μέρα τρέχοντας είναι κάπου στα δεκαπέντε χιλιόμετρα, αν θυμάμαι καλά. Λοιπόν, το τρομερό βιβλίο του ΜακΝτούγκαλ με έκανε να πάρω αμέσως τα ταλαιπωρημένα μου παπούτσια και να πάω να τρέξω είκοσι χιλιόμετρα, έτσι, για αλλαγή. Εντάξει, δεν το έκανα ακόμα, αλλά το έχω σκοπό μέσα στις επόμενες μέρες. Είναι ένα φοβερό βιβλίο που μπορεί να παρακινήσει πολλούς ανθρώπους να αλλάξουν τρόπο και στάση ζωής, να αφήσουν πίσω την μαλθακότητα και την ανία, ν'αρχίσουν να τρέχουν σαν τρελοί σε γήπεδα, δρόμους, χωράφια και βουνά. Ο άνθρωπος γεννήθηκε για να κινείται με τα ποδαράκια του και εξελίχθηκε έτσι ώστε να μπορεί να τρέχει μεγάλες αποστάσεις. Δεν έχει σημασία πόσο γρήγοροι είμαστε, αρκεί να τρέχουμε. Με το τρέξιμο αθλούμαστε, κάνουμε ωραίο σώμα, αποκτούμε αντοχές, ηρεμούμε ψυχικά. Φυσικά εδώ το βιβλίο έχει να κάνει με κάτι τρελαμένους τύπους που τρέχουν δεκάδες χιλιόμετρα καθημερινά, που συμμετέχουν σε τρελούς αγώνες μεγάλων αποστάσεων σε ανώμαλες επιφάνειες (βουνά, φαράγγια κ.λ.π.), με το τρέξιμο να δίνει ένα νόημα στην ζωή τους και να είναι ένα από τα σημαντικότερα πράγματα γι'αυτούς. Ο ΜακΝτούγκαλ μας παίρνει από το χεράκι και μας ταξιδεύει στα απομονωμένα και απομακρυσμένα φαράγγια του Μεξικού και μας αποκαλύπτει μια φυλή Ινδιάνων, τους Ταραουμάρα, τα μέλη της οποίας έχουν το τρέξιμο στο καθημερινό τους πρόγραμμα. Είναι οι απόλυτοι δρομείς. Έχουν καλή υγεία, ζουν μια απλή ζωή μακριά από τα άγχη της δικής μας καθημερινότητας. Όμως, το ταξίδι δεν αναλώνεται μόνο στο να γνωρίσουμε τους Ταραουμάρα και να μάθουμε τα μυστικά τους, μιας και γνωρίζουμε και άλλους δρομείς και απλούς ανθρώπους που παράτησαν τις δουλειές τους και άρχισαν να ζουν για το τρέξιμο και τους αγώνες αντοχής, θέλοντας να φτάσουν το σώμα τους στα όρια. Επίσης κάνουμε και μια βόλτα από επιστημονικά εργαστήρια, μαθαίνουμε περισσότερα πράγματα για το τρέξιμο αλλά και το ίδιο μας το σώμα, μας δίνεται η δυνατότητα να καταλάβουμε γιατί το τρέξιμο είναι μέσα στο DNA μας. Στο τέλος, παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα τον απόλυτο αγώνα αντοχής στα φαράγγια του Μεξικού, με διάφορους τρελαμένους δρομείς να συναγωνίζονται τους χαλαρούς Ταραουμάρα. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά καλογραμμένο, ευκολοδιάβαστο και εθιστικό βιβλίο, που μπορεί να το διαβάσει κανείς μονορούφι από την αρχή μέχρι το τέλος, σαν να ήταν κάποιο θρίλερ του Στίβεν Κινγκ. Δεν είναι μόνο το θέμα του ενδιαφέρον, δεν είναι μόνο αυτά που μαθαίνει κανείς από τις περιγραφές του συγγραφέα, είναι και η απίθανη γραφή, η όλη γλαφυρή αφήγηση, που συνδυάζει την περιπέτεια, την επιστήμη του τρεξίματος και το χιούμορ. Κάλλιστα μπορεί να πει κανείς ότι είναι η βίβλος του τρεξίματος, το απόλυτο βιβλίο για να κάνει κάποιον να πάει να αγοράσει αθλητικά παπούτσια και ν'αρχίσει να τρέχει. Διαβάστε το βιβλίο και θα με θυμηθείτε! 9.5/10 Edited December 18, 2017 by BladeRunner 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Δημήτρης Posted May 28, 2017 Share Posted May 28, 2017 Διάβασα το ''Μνημείων Άνδρες'' του Ρόμπερτ Έντσελ. Όλοι έχουμε λίγο- πολύ μία ιδέα για το τι συνέβαινε κατά την διάρκεια του Β' Π.Π. Λυσσαλέες συγκρούσεις στα πεδία των μαχών. Αιχμάλωτοι στρατοπέδων συγκέντρωσης που οδηγούνταν στα κρεματόρια και άμαχοι που έψαχναν μέρη στα ερείπια για να φυλαχτούν από τις βόμβες που σφυροκοπούσαν. Υπήρχε όμως και μία άλλη πτυχή, αυτή της διάσωσης των καλλιτεχνικών επιτευγμάτων της ανθρωπότητας ανά τους αιώνες, από τα αρπαχτικά χέρια των Ναζί. Θεωρώντας τους εαυτούς τους θιασώτες και εραστές της τέχνης, πριν (!) ακόμη από την έναρξη του πολέμου είχαν στήσει κατασκοπευτικό δίκτυο ανά την Ευρώπη όπου και στάμπαραν τα σημεία που βρίσκονταν διάφορα αριστουργήματα. Ζωγραφικοί πίνακες, μάρμαρα και γλυπτά. Σε γκαλερί, δημόσιες εκθέσεις, ή ιδιωτικές συλλογές γνωστών Εβραίων και μη συλλεκτών. Και όταν αυτός ξεκίνησε, ήξεραν πλέον που να χτυπήσουν. Ακαριαία, μεταφέροντας τα σε κάστρα στη Γερμανία ή ορυχεία στην Αυστρία. Για να εκτεθούν αργότερα όταν ο πόλεμος θα είχε κερδηθεί, στο μεγάλο μουσείο του Χίτλερ στο Λιντς. Αντιλαμβανόμενοι τον κίνδυνο, μία ετερόκλητη ομάδα ανθρώπων από την πλευρά των Συμμάχων ανέλαβε δράση. Γνωστή ως ΜΚΤΑ (Μνημεία, Καλές Τέχνες και Αρχεία), έδρασε σε πολλά πεδία. Είτε με τη μορφή κατασκοπίας στο πρόσωπο της ηρωικής Ροζ Βαλάν που παίζοντας την ζωή της κορώνα γράμματα, συγκέντρωνε πληροφορίες ζωτικής σημασίας. Καταλόγους με τα αντικείμενα που είχαν κλαπεί, και στοιχεία για τις φορτωτικές των τρένων που θα τα μετέφεραν. Του ανθυπολοχαγού του Αμερικανικού στρατού Τζέιμς Τζ. Ρόριμερ που αξιοποιώντας τις πληροφορίες της, μετέβαινε στα εκάστοτε σημεία για να διαπιστώσει τα τι και τα πως. Είτε με τις ακούραστες προσπάθειες του υπολοχαγού Τζορτζ Στάουτ, που προέτρεψε τα μουσεία και τον στρατό για την δημιουργία τομέα συντήρησης έργων τέχνης, ενώ παράλληλα πρωτοστάτησε και στα πεδία των επιχειρήσεων αποτελώντας την ψυχή της ομάδας. Και αρκετοί άλλοι για να αναφέρω μερικούς μόνο από τους πιο σημαντικούς. Γραμμένο με ιδιαίτερο τρόπο, είναι συνδυασμός μυθιστορήματος, ιστορικού χρονικού και επιστολών. Επιστολών που έστελναν τα μέλη του ΜΚΤΑ στις οικογένειες τους στη πατρίδα, ή στους ανωτέρους τους για τα ευρήματα τους. Δεν λείπουν όμως οι αναφορές και στην άλλη πλευρά, και ιδίως στη τρέλα που καταλάμβανε τους Ναζί όταν πλέον άρχιζε να γίνεται φανερό ότι ο πόλεμος είχε χαθεί. Οπότε και πετούσαν το όποιο ανθρώπινο προσωπείο φορούσαν και έδειχναν το πραγματικό από κάτω. Με πρώτο και καλύτερο τον Φίρερ που με το Νερώνειο διάταγμα του, διέταξε την καταστροφή και του παραμικρού ίχνους υποδομής στη χώρα. Κτίρια, σιδηρόδρομοι, εργοστάσια, γέφυρες κλπ. για να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού. Ωραίο και αγωνιώδες, ελπίζω το ίδιο καλή να είναι και η ταινία με τους Ματ Ντέιμον, Τζορτζ Κλούνεϊ, θα την δω μία από αυτές τις μέρες. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted May 30, 2017 Author Share Posted May 30, 2017 (edited) Ανρί Ντε Μονφρέντ - Τα μυστικά της Ερυθράς Θάλασσας (Les Secrets de la mer Rouge, 1931) Περιπέτειες στην Ερυθρά Θάλασσα, Τόμος 1 Το βιβλίο το αγόρασα πέρυσι το καλοκαίρι, εντελώς στην τύχη, μόνο και μόνο χάρη στην περίληψη στο οπισθόφυλλο και -δεν θα το κρύψω- χάρη στο έξτρα φωτογραφικό υλικό που υπάρχει στο τέλος της ελληνικής έκδοσης. Δεν ήξερα τίποτα απολύτως για τον Ανρί Ντε Μονφρέντ, ούτε για τις περιπέτειες που έζησε ούτε για τα βιβλία που έγραψε. Τώρα όμως, διαβάζοντας τον πρώτο τόμο από τις Περιπέτειες στην Ερυθρά Θάλασσα, τον έμαθα για τα καλά. Υπήρξαν και συνεχίζουν να υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, που αφήνουν τις ανέσεις του Δυτικού πολιτισμού και τις οικογένειές τους, και ορμάνε προς το Άγνωστο, με σκοπό να ζήσουν περιπέτειες, να γνωρίζουν άλλους πολιτισμούς, να πατήσουν το πόδι τους σε μέρη μακρινά και εξωτικά. Κάτι τέτοιο έκανε και ο Ανρί Ντε Μονφρέντ, που ταξίδεψε στην Αφρική και έζησε πολλά χρόνια εκεί, μπλέκοντας σε διάφορες ιστορίες. Όσον αφορά το συγκεκριμένο βιβλίο, ο Μονφρέντ ασχολείται με το ψάρεμα, την αλιεία μαργαριταριών και το εμπόριο όπλων, ενώ το παίζει και λίγο κατάσκοπος. Θα γνωρίσει ένα κάρο ανθρώπους -τοπικούς διοικητές και φυλάρχους, λαθρεμπόρους όπλων, πειρατές και δουλέμπορους-, ενώ θα αντιμετωπίσει αδίστακτους ανταγωνιστές και, πάνω απ'όλα, τα δύσκολα νερά της Ερυθράς Θάλασσας και του Κόλπου του Άντεν. Ο μυθιστορηματικός τρόπος που είναι γραμμένο το βιβλίο, καθώς και οι γλαφυρές περιγραφές των σκηνών δράσης, των τοπίων, της θάλασσας, των ανθρώπων και των εθίμων που επικρατούσαν εκείνα τα χρόνια στις περιοχές γύρω από την Ερυθρά Θάλασσα και τον Κόλπο του Άντεν, είμαι σίγουρος ότι θα συναρπάσουν τον κάθε λάτρη της περιπέτειας. Η γραφή του Μονφρέντ είναι πολύ καλή, ζωντανή και ευκολοδιάβαστη, βοηθάει στην γρήγορη ανάγνωση του βιβλίου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα προμηθευτώ άμεσα και τους επόμενους δυο τόμους... 8.5/10 Edited December 18, 2017 by BladeRunner 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted June 4, 2017 Author Share Posted June 4, 2017 (edited) Τσιπ Κιντ - Πρώτη εντύπωση (Judge This, 2015) Το συγκεκριμένο βιβλιαράκι είναι το πρώτο της σειράς TED που διαβάζω, και σίγουρα δεν θα είναι το τελευταίο. Όχι μόνο γιατί μου άρεσε σε μεγάλο βαθμό το βιβλίο αυτό, αλλά γιατί το όλο πρότζεκτ με τις ομιλίες και τα βιβλιαράκια που τις συνοδεύουν είναι σίγουρα αρκετά ενδιαφέρον και μπορεί να δώσει μπόλικη τροφή για σκέψη και προβληματισμό. Ο Τσιπ Κιντ είναι ένας καταξιωμένος γραφίστας και σχεδιαστής εξώφυλλων δεκάδων βιβλίων και αφισών για ταινίες (μπορείτε να ψάξετε στο ίντερνετ για να δείτε ποια εξώφυλλα έχει σχεδιάσει). Και όχι μόνο. Με το βιβλίο ο συγγραφέας θίγει ένα αρκετά σημαντικό ζήτημα, που είναι αυτό της πρώτης εντύπωσης. Από τα εξώφυλλα των βιβλίων, τις αφίσες ταινιών, τις διαφημιστικές πινακίδες και τις συσκευασίες διαφόρων προϊόντων, μέχρι τις δημόσιες ανακοινώσεις κρατικών υπηρεσιών και τον σχεδιασμό επίπλων και καθημερινών αντικειμένων. Τι είναι αυτό που μας κάνει την πρώτη εντύπωση; Ζούμε στην εποχή της εικόνας και αντιδρούμε άμεσα σε ό,τι βλέπουμε. Πως κρίνουμε όμως αυτό που βλέπουμε; Τι είναι αυτό που μας εντυπωσιάζει, που μας τραβάει την προσοχή σ'ένα εξώφυλλο βιβλίου, σε μια διαφήμιση, σε μια συσκευασία ενός προϊόντος; Και πάει λέγοντας. Το βιβλίο είναι γεμάτο με κειμενάκια, αλλά και με δεκάδες φωτογραφίες τραβηγμένες από τον ίδιο τον συγγραφέα, με σκοπό να μας δείξει κάποια πράγματα σχετικά με την πρώτη εντύπωση. Βέβαια, δεν μπορώ να πω ότι εκμεταλλεύτηκε στον μέγιστο βαθμό το θέμα με το οποίο καταπιάστηκε, μιας και από ένα σημείο και μετά ο συγγραφέας-γραφίστας μας έδειξε πως και από που άντλησε την έμπνευση για τον σχεδιασμό διαφόρων εξώφυλλων για βιβλία. Όπως και να'χει, η προσπάθεια του μου φάνηκε αρκετά συμπαθητική, χώρια ότι μου άρεσε ο τρόπος γραφής του αλλά και ο όλος σχεδιασμός του βιβλίου (αλίμονο, είναι μάστορας σ'αυτό!). 7.5/10 Edited December 18, 2017 by BladeRunner 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted June 4, 2017 Author Share Posted June 4, 2017 (edited) Κάρλο Ροβέλι - Επτά σύντομα μαθήματα φυσικής (Sette brevi lezioni di fisica, 2014) Ποτέ δεν ήμουν λάτρης των θετικών επιστημών και αμφιβάλλω αν θα γίνω κάποτε στο μέλλον. Στο Γυμνάσιο κάτι έκανα και τα (ψιλό) κατάφερνα, στο Λύκειο όμως άλλαξαν τα πράγματα και έχασα την μπάλα. Και όλα αυτά χάρη στον βομβαρδισμό εξισώσεων, τύπων, πιθανοτήτων, και πάει λέγοντας. Είναι αυτός τρόπος να "μάθεις" φυσική, μαθηματικά ή χημεία σε εφήβους, κάθε επιπέδου σκέψης και διανόησης, ανεξαρτήτου προσωπικότητας και δυνατοτήτων; Μάλλον όχι. Αλλά μην αρχίσω την μουρμούρα με το όλο σύστημα, γιατί θα ξημερώσουμε... Το βιβλιαράκι αυτό συνοψίζει σε λίγες σελίδες τα σημαντικότερα ζητήματα που απασχόλησαν και συνεχίζουν να απασχολούν πολλούς επιστήμονες ανά τον κόσμο: Θεωρία της Σχετικότητας, Κβάντα, κοσμολογία και σωματιδιακή φυσική, Χρόνος και Χώρος, Μαύρες Τρύπες και Θερμότητα. Ο συγγραφέας θίγει όλα αυτά τα ζητήματα με απλουστευμένο και σύντομο τρόπο, δίνει μια ιδέα και φτιάχνει μια εικόνα για τον κόσμο της επιστήμης και ειδικότερα της φυσικής. Περιγράφει και προσπαθεί να εξηγεί με προσιτό τρόπο τις σημαντικότερες και πιο ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις γύρω από την φυσική. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι καθημερινή και άμεση, σε σημεία μάλιστα με ποιητική και φιλοσοφική διάθεση! Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον, καλογραμμένο και ιδιαίτερα προσιτό στον μέσο αναγνώστη βιβλίο φυσικής, που ίσως τον κάνει να συμπαθήσει έστω και για λίγες στιγμές τον αινιγματικό και συνάμα μαγικό κόσμο της επιστήμης. Ειδικά το τελευταίο κεφάλαιο -που θα έλεγα ότι αποτελεί και ένα μικρό φιλοσοφικό δοκίμιο- μπορεί να οδηγήσει πολλούς στο να μπουν σε πιο βαθιά νερά και να αλλάξουν γνώμη για την φυσική. Προσωπικά το βιβλίο θα το πρότεινα σε εφήβους, που ίσως δουν με άλλο μάτι την φυσική. Βέβαια η σκληρή πραγματικότητα των περισσότερων σχολικών αιθουσών και το σύστημα εκπαίδευσης, ίσως απομακρύνει τους πιο πολλούς εκ νέου από τον μαγικό κόσμο της φυσικής. 8/10 Edited December 18, 2017 by BladeRunner 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted June 5, 2017 Author Share Posted June 5, 2017 (edited) Ματ Χέιγκ - Λόγοι για να μείνεις ζωντανός (Reasons to Stay Alive, 2015) Αν και μέχρι σήμερα είχα διαβάσει μόλις ένα βιβλίο του (το εκπληκτικό "Οι Γήινοι", τον Μάρτιο του 2014), είχα κατατάξει τον Ματ Χέιγκ στους πολύ καλούς συγγραφείς που έτυχε να διαβάσω. Ε, με το δεύτερο αυτό βιβλίο, αποδείχτηκε ότι δεν έκανα λάθος. Ο Χέιγκ διαπραγματεύεται το πολύ σημαντικό ζήτημα της κατάθλιψης, της ψυχικής κατάπτωσης, του χρόνιου άγχους. Όχι όμως σαν κάτι γιατρούς (παθολόγους, ψυχιάτρους κλπ) που μιλάνε με βάση τις γνώσεις τους και τα βιβλία που έχουν διαβάσει, αλλά από προσωπική "πείρα". Σε ηλικία εικοσιτεσσάρων ετών, ο Ματ Χέιγκ συνειδητοποίησε ότι πάσχει από αρκετά σοβαρή μορφή κατάθλιψης. Δεν έβρισκε τρόπους να συνεχίζει να ζει, δεν έβλεπε το νόημα της ύπαρξης, φοβόταν τον ίσκιο του, έγινε υποχονδριακός, δεν ευχαριστιόταν τίποτα, από το πρωί έως το βράδυ σκεφτόταν την μαυρίλα που καταπλάκωνε την ψυχή του. Χρόνια μετά έκατσε και έγραψε αυτό το βιβλίο, ξεγύμνωσε τον εαυτό του στους πάντες και αποκάλυψε όλα όσα πέρασε, όλες τις σκέψεις που πέρασαν από το μυαλό του και όλα τα συναισθήματα που έζησε τότε, με σκοπό να χρησιμοποιηθεί σαν σανίδα σωτηρίας για πολλούς ανθρώπους που έχουν πέσει ή μπορεί να πέσουν σε κατάθλιψη. Το όλο βιβλίο αποτελεί μια προσωπική αφήγηση ενός ανθρώπου που πέρασε τον Γολγοθά της κατάθλιψης, αλλά και μια αναζήτηση τρόπων για να ζει κανείς καλύτερα, να αγαπάει περισσότερο, να απολαμβάνει την κάθε μέρα που ζει και αναπνέει. Η γραφή είναι, φυσικά, άμεση και αληθινή, ευχάριστη και ειλικρινής. Υποθέτω ότι το βιβλίο θα "πει" περισσότερα σ'αυτούς που μπήκαν στο τρυπάκι της κατάθλιψης και την ξεπέρασαν ή προσπαθούν να την ξεπεράσουν, όμως πιστεύω ότι τελικά απευθύνεται σε όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους. Άλλωστε, κανείς δεν είναι απρόσβλητος. 8.5/10 Edited December 18, 2017 by BladeRunner 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.