Non-Fiction

[BladeRunner]

Ατούλ Γκαουάντε - Εμείς οι θνητοί (Being Mortal, 2014)

Πολύ δύσκολο βιβλίο. Όχι, η γραφή είναι πάρα πολύ καλή, στρωτή και ευκολοδιάβαστη, το όλο ύφος του συγγραφέα άμεσο και προσιτό στον καθένα, δεν γεμίζει τον αναγνώστη με χιλιάδες επιστημονικές αναλύσεις ούτε επιδεικνύει τις ιατρικές του γνώσεις για να τον θαμπώσει. Είναι δύσκολο για το θέμα που πραγματεύεται, μιας και έχει να κάνει με την θνητότητα, το αναπόφευκτο του θανάτου, την αντιμετώπιση που έχει ή πρέπει να έχει ο άνθρωπος λίγες στιγμές πριν έρθει το τέλος του, πριν χαθεί στην λήθη μια για πάντα.

Μεγάλο μέρος του βιβλίου ασχολείται με τα γηρατειά, με την σταδιακή κατάρρευση του ανθρώπινου σώματος, και γιατί είναι σημαντικό όταν πλησιάζει το τέλος, να υπάρχει μια κάποια ποιότητα ζωής που να έχει νόημα και όχι η συνεχής, κουραστική και σχεδόν πάντα επιβλαβής ιατρική αντιμετώπιση του αναπόφευκτου με φάρμακα και ιατρικά όργανα ή ο εγκλεισμός σε ιδρύματα-φυλακές. Άλλο μέρος του βιβλίου είναι ακόμα πιο δύσκολο, μιας και ασχολείται με νέους σχετικά ανθρώπους, που όμως τράβηξαν το χειρότερο χαρτί: Έναν καρκίνο σε τελικό στάδιο, μια άγνωστη και ανίατη ασθένεια. Σ'αυτή την περίπτωση τι κάνεις; Επιθετική αντιμετώπιση με τρομακτικά φάρμακα, με την ελπίδα να αντιστραφούν τα πράγματα και να γίνει το θαύμα; Προσπάθεια ώστε οι λίγοι μήνες που απομένουν να είναι όσο γίνεται πιο ευχάριστοι, πιο ανθρώπινοι;

Ο Ατούλ Γκαουάντε, Αμερικάνος με καταγωγή από την Ινδία, είναι ένα αρκετά μεγάλο όνομα στον κόσμο της ιατρικής, καθώς και καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Όσο να'ναι, ο λόγος του μετράει. Και τι μας λέει; Ότι στην Ιατρική Σχολή έμαθε πολλά πράγματα, αλλά τίποτα απολύτως για την θνητότητα. Έμαθε να σώζει ζωές, αλλά όχι να αντιμετωπίζει τον θάνατο. Γι'αυτό και έγραψε το συγκεκριμένο βιβλίο, μπας και βγάλει κάποιο νόημα γύρω από την θνητότητα και την αντιμετώπιση του ανθρώπου απέναντι στον θάνατο, μπας και βοηθήσει ανθρώπους να σκεφτούν αλλιώς τα πράγματα, να δουν με άλλο μάτι την ιατρική, την ζωή και τον θάνατο. 

Προσωπικά το βιβλίο με ταρακούνησε και ως ένα βαθμό με συγκίνησε, με όλα τα ζητήματα που έφερε στην επιφάνεια ο συγγραφέας αλλά και με τις προσωπικές του ιστορίες από διάφορα αληθινά περιστατικά και γεγονότα που αντιμετώπισε. Όλοι έχουμε περάσει σχετικές με το θέμα δύσκολες στιγμές: Ας πούμε εγώ έχασα πριν ενάμιση χρόνο τον πατέρα μου από καρκίνο. Το βιβλίο μπορεί να αποτελέσει έναυσμα για μια διαφορετική αντιμετώπιση απέναντι στην θνητότητά μας, το αναπόφευκτο του θανάτου, αλλά και τον τρόπο που ζούμε. Προτείνεται τόσο σ'αυτούς που αντιμετωπίζουν κάποιο πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας, όσο και σ'αυτούς που έχουν κάποιο αγαπημένο πρόσωπο με σοβαρό πρόβλημα υγείας. Γενικά είναι ένα καλογραμμένο και ιδιαίτερα προσιτό βιβλίο, που δίνει μπόλικη τροφή για σκέψη και αποτελεί ένα μέσο που μπορεί να ανοίξει μια εποικοδομητική συζήτηση.

9/10

Edited December 18, 2017 by BladeRunner

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Η Αλήθεια για τα UFO και τις Εξωγήινες Συνωμοσίες'' των Παντελή Γιαννουλάκη- Λουκά Καβακόπουλου. 

 

Αρχικά γίνεται εισαγωγή με γενικές πληροφορίες για το όλο θέμα. Αναφέρεται για ποιον λόγο δεν πρέπει τα UFO να ταυτίζονται σώνει και καλά με τους εξωγήινους και ότι είναι λάθος να τους σκεφτόμαστε αποκλειστικά με ανθρωποκεντρική μορφή. Κάτι ναι μεν εύλογο, συνάμα όμως και εγωιστικό. Και αν τα εξωγήινα σκάφη μας κατασκοπεύουν, γιατί σε αρκετές περιπτώσεις είναι φωταγωγημένα; Όπως επίσης και γιατί αλλάζουν σχήματα ανά δεκαετία, λες και ακολουθούν κάποια μόδα. Γιατί αν έρθουν, να εμφανιστούν στο κατώφλι του Λευκού Οίκου; Και όχι π.χ. στις αχανείς ερήμους της Αυστραλίας ή τις παγωμένες εσχατιές του Καναδά; Και άλλα ερωτήματα φιλοσοφικής φύσεως, όπως όμως και μερικά πιο συγκεκριμένα. Όπως π.χ. τα τεκταινόμενα από την συνεδρίαση της Βουλής των Λόρδων το 1979 και η λανθασμένη πεποίθηση ότι η πρώτη επίσημη καταγεγραμμένη αναφορά έχει να κάνει με τον πιλότο Κέννεθ Άρνολντ το 1947. Τον ρόλο που έπαιξαν στη διάδοση του όλου θέματος οι Ραίη Πάλμερ, Ρίτσαρντ Σέηβερ με τα εξωφρενικά τους κείμενα. (Είχα διαβάσει πριν από καιρό ένα άρθρο στην ανθολογία ''Ιστορίες από την Κούφια Γη'' και θυμάμαι πολύ καλά ότι με το πέρας της ανάγνωσης ήμουν κάπως έτσι ). Δεν παραλείπεται φυσικά να γίνει λόγος για την αινιγματική Area- 51 στην έρημο της Νεβάδα και τον κομβικό ρόλο που έχει παίξει στην όλη ιστορία. Ένα και το αυτό για Δρακονιανούς, Τσαρλς Φορτ, CSISCOP, περίπτωση Ρόσγουελ, Majestic 12 και τις πάμπολλες θεωρίες συνωμοσίες που έχουν ακουστεί κατά καιρούς. 

 

Στη συνέχεια αναφέρονται οι διάφοροι τύποι εξωγήινων με τα φυσικά τους χαρακτηριστικά και εικασίες για τους σκοπούς τους. Οι πιθανές ενέργειες που θα έκανε κάποιος αν ερχόταν στη Γη αναφορικά με τους ανθρώπους και το περιβάλλον. Τέλος, παραρτήματα με τους πρωτοπόρους του είδους Ζακ Βαλλέ, Γουίτλι Στρίμπερ και Μπιλ Κούπερ που δολοφονήθηκε στο σπίτι του στην Αριζόνα τον Νοέμβριο του 2001.

 

Όπως έχω πει και άλλη φορά πιστεύω στην ύπαρξη των εξωγήινων. Δεν ξέρω αν αληθεύουν διάφορα που έχουν γραφτεί κατά καιρούς. Ότι με την ανοχή των κυβερνήσεων απαγάγουν ανθρώπους για πειράματα με αντάλλαγμα τεχνολογία και διάφορα άλλα μυστήρια. Για την μοχθηρή φύση των Γκρίζων και τον στόχο τους να μας υποδουλώσουν. Για το όλο υπόβαθρο δαιδαλώδες σε τέτοιο βαθμό, που να μην ξέρει κανείς τι να πρωτοπιστέψει. Αλλά ναι, πιστεύω ότι υπάρχουν. Ανεξάρτητα πάντως με την γνώμη του καθενός, πρόκειται σε κάθε περίπτωση για πολύ καλή δουλειά και προτείνεται για όποιον τρέφει ενδιαφέρον για το θέμα. Από την στιγμή κιόλας που είναι περιορισμένη και η σχετική Ελληνική βιβλιογραφία. 

Edited June 24, 2017 by Δημήτρης

[BladeRunner]

Νόρμαν Μέιλερ - Ο αγώνας (The Fight, 1975)

Ο Νόρμαν Μέιλερ ήταν ένα πολύ μεγάλο όνομα στον χώρο της Αμερικάνικης λογοτεχνίας και δημοσιογραφίας, έχοντας στο ενεργητικό του δεκάδες μυθιστορήματα, δοκίμια, δημοσιογραφικά ρεπορτάζ και χρονικά, βραβευμένος μάλιστα δυο φορές με το βραβείο Πούλιτζερ. "Oι γυμνοί και οι νεκροί", "Ένα Αμερικάνικο όνειρο", "Οι στρατιές της νύχτας", "Μαίριλυν", "The Executioner's Song" (δυστυχώς αμετάφραστο στα ελληνικά), είναι μερικά από τα γνωστότερα και πιο πολυσυζητημένα έργα του. 

Ε, όταν ένας τέτοιος συγγραφέας γράφει βιβλίο για έναν από τους ιστορικότερους αγώνες πυγμαχίας όλων των εποχών, αυτόν ανάμεσα στον Μοχάμεντ Αλί και τον Τζορτζ Φόρμαν, που έγινε στις 30 Οκτωβρίου του 1974 στο στάδιο "20η Μαΐου" της Κινσάσα, πρωτεύουσας του (τότε) Ζαΐρ, δεν μπορεί παρά να είναι ιδιαίτερο, αξιοπρόσεχτο, οξυδερκές, δυναμικό, κατάλληλα δραματικό. Και όντως είναι. Το μέρος στο οποίο περιγράφεται ο αγώνας δεν είναι και τόσο μεγάλο όσο ίσως θα περίμενε κανείς, όμως είναι από τα πιο δυνατά κομμάτια που έχω διαβάσει. Ο Μέιλερ περιγράφει τα προεόρτια του αγώνα, τον ίδιο τον αγώνα, καθώς και λίγο μετά το τέλος του. Περιγράφει τον Αλί και τον Φόρμαν, την όλη αδημονία για τον μεγάλο αγώνα, την δική του εμπειρία από την όλη δημοσιογραφική κάλυψη, παράλληλα όμως κάνει σχόλια για τους μαύρους, την Αμερική και την Αφρική. 

Γενικά είναι ένα συναρπαστικό χρονικό ενός συναρπαστικού αγώνα πυγμαχίας. Ο Μέιλερ με το βιβλίο αυτό κατάφερε να περάσει στον αναγνώστη το κλίμα της εποχής γενικότερα και του αγώνα ειδικότερα, να σκιαγραφήσει τα πορτρέτα των Αλί και Φόρμαν (με φανερή προτίμηση στον Αλί) και, τέλος, να δώσει μια άλλη εικόνα της Αφρικής. Η γραφή είναι πολύ καλή, οξυδερκής, με κάποια βαθιά νοήματα και αρκετές περιγραφές που θυμίζουν ποίηση. Επίσης εντύπωση μου έκανε που η όλη αφήγηση είναι σε τρίτο πρόσωπο, σαν να γράφει κάποιος τρίτος το βιβλίο και όχι ο ίδιος ο Μέιλερ. Σαν να ήθελε ο Μέιλερ να αποποιηθεί τον ρόλο του πρωταγωνιστή και να δείξει ότι απλώς ήταν εκεί, μαζί με χιλιάδες άλλους, για να δει τον πραγματικό πρωταγωνιστή, τον μεγάλο Μοχάμεντ Αλί.

9/10

Edited December 18, 2017 by BladeRunner

[rolandofgileaad]

o agonas.jpg

 

Νόρμαν Μέιλερ - Ο αγώνας (The Fight, 1975)

 

Ο Νόρμαν Μέιλερ ήταν ένα πολύ μεγάλο όνομα στον χώρο της Αμερικάνικης λογοτεχνίας και δημοσιογραφίας, έχοντας στο ενεργητικό του δεκάδες μυθιστορήματα, δοκίμια, δημοσιογραφικά ρεπορτάζ και χρονικά, βραβευμένος μάλιστα δυο φορές με το βραβείο Πούλιτζερ. "Oι γυμνοί και οι νεκροί", "Ένα Αμερικάνικο όνειρο", "Οι στρατιές της νύχτας", "Μαίριλυν", "The Executioner's Song" (δυστυχώς αμετάφραστο στα ελληνικά), είναι μερικά από τα γνωστότερα και πιο πολυσυζητημένα έργα του. 

 

Ε, όταν ένας τέτοιος συγγραφέας γράφει βιβλίο για έναν από τους ιστορικότερους αγώνες πυγμαχίας όλων των εποχών, αυτόν ανάμεσα στον Μοχάμεντ Αλί και τον Τζορτζ Φόρμαν, που έγινε στις 30 Οκτωβρίου του 1974 στο στάδιο "20η Μαΐου" της Κινσάσα, πρωτεύουσας του (τότε) Ζαΐρ, δεν μπορεί παρά να είναι ιδιαίτερο, αξιοπρόσεχτο, οξυδερκές, δυναμικό, κατάλληλα δραματικό. Και όντως είναι. Το μέρος στο οποίο περιγράφεται ο αγώνας δεν είναι και τόσο μεγάλο όσο ίσως θα περίμενε κανείς, όμως είναι από τα πιο δυνατά κομμάτια που έχω διαβάσει. Ο Μέιλερ περιγράφει τα προεόρτια του αγώνα, τον ίδιο τον αγώνα, καθώς και λίγο μετά το τέλος του. Περιγράφει τον Αλί και τον Φόρμαν, την όλη αδημονία για τον μεγάλο αγώνα, την δική του εμπειρία από την όλη δημοσιογραφική κάλυψη, παράλληλα όμως κάνει σχόλια για τους μαύρους, την Αμερική και την Αφρική. 

 

Γενικά είναι ένα συναρπαστικό χρονικό ενός συναρπαστικού αγώνα πυγμαχίας. Ο Μέιλερ με το βιβλίο αυτό κατάφερε να περάσει στον αναγνώστη το κλίμα της εποχής γενικότερα και του αγώνα ειδικότερα, να σκιαγραφήσει τα πορτρέτα των Αλί και Φόρμαν (με φανερή προτίμηση στον Αλί) και, τέλος, να δώσει μια άλλη εικόνα της Αφρικής. Η γραφή είναι πολύ καλή, οξυδερκής, με κάποια βαθιά νοήματα και αρκετές περιγραφές που θυμίζουν ποίηση. Επίσης εντύπωση μου έκανε που η όλη αφήγηση είναι σε τρίτο πρόσωπο, σαν να γράφει κάποιος τρίτος το βιβλίο και όχι ο ίδιος ο Μέιλερ. Σαν να ήθελε ο Μέιλερ να αποποιηθεί τον ρόλο του πρωταγωνιστή και να δείξει ότι απλώς ήταν εκεί, μαζί με χιλιάδες άλλους, για να δει τον πραγματικό πρωταγωνιστή, τον μεγάλο Μοχάμεντ Αλί.

 

9/10

Το έχω διαβάσει και εγώ πριν 2-3 χρόνια. Ο Μέηλερ ήταν σαφώς θαυμαστής του Άλι. Κάτι που μου έκανε εντύπωση ήταν που ο Άλι είχε λευκό προπονητή- περίμενα όλη η ομάδα του να είναι Αφροαμερικάνοι. Η περιγραφή του Μέηλερ είναι τόσο ζωντανή που έκατσα μετά να δω τον αγώνα στο youtube λεπτό προς λεπτό με την περίφημη τεχνική του Άλι, dope the rope!

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''www.dolofonia.com: Τα Σκοτεινά Μονοπάτια του Ηλεκτρονικού Εγκλήματος'' των Κρίστοφερ Μπέρι Ντι- Στίβεν Μόρις.

 

Οι συγγραφείς καταπιάνονται με τις κακοτοπιές που μπορεί να συναντήσει κανείς στον αχανή χώρο του διαδικτύου. Ένα μέρος που μπορεί να προσφέρει πολλά και ωραία πράγματα αν χρησιμοποιηθεί σωστά, αλλά συνάμα να αποδειχθεί και θανάσιμη παγίδα θανάτου αν αγνοήσει κανείς τα δύσβατα του μονοπάτια. Όπως για παράδειγμα στη περίπτωση του Άρμιν Μάιβες, του εθνικού κανιβάλου της Γερμανίας. Ο οποίος έβαλε αγγελία ζητώντας για άτομο πρόθυμο να πεθάνει- φαγωθεί για να λάβει την απάντηση ενός προγραμματιστή από το Βερολίνο. Και από εκεί και πέρα τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Ή της δεκατριάχρονης Κριστίνα Λονγκ που δολοφονήθηκε σε συνάντηση που είχε με διαδικτυακό της φίλο. Χειρότερος όλων ο νεκρόφιλος μεταξύ πολλών άλλων Γκρέιχαμ Κουτς που βρήκε πολλά θύματα πρόθυμα να ανεχθούν τις ανωμαλίες του, μέχρι να τραβήξει τον πρώτο λαχνό. Έσκασα στα γέλια με τα καμώματα του (Γιατί ως γνωστόν κάποια πράγματα είναι αστεία όσο δεν συμβαίνουν σε εμάς).Ένα και το αυτό για τον Τζον Ε. Ρόμπινσον, του δολοφόνου με τα βαρέλια όπως έμεινε γνωστός. Γίνεται λόγος και για πολλές άλλες αρρωστημένες καταστάσεις που όλοι μας έχουμε ακούσει λίγο- πολύ. Το να εκδηλώνει κάποιος νέος την πρόθεση να βάλει τέλος στη ζωή του και να βρίσκει πολλά άτομα πρόθυμα να τον βοηθήσουν. Κακοποιημένες σύζυγοι που αναζητούν τρόπους να αποσύρουν τους άνδρες τους, και γυναίκες που ψάχνουν τον έρωτα να ζουν την βία στα χέρια σεξουαλικών αρπαχτικών. Και το αντίστροφο, κυρίως μέσω πρακτορείων που υπόσχονται να βρουν σύντροφο σε αυτούς που τις αναζητούν. Και διάφορες άλλες υποθέσεις, συνηθισμένες ή μη. Δεν παραλείπεται ωστόσο να γίνει και η σωστή παρατήρηση ότι αρκετές φορές φταίνε και τα θύματα για την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει. Πραγματικά είναι να απορεί κανείς με την αφέλεια, την ηλιθιότητα που δείχνουν πολλοί άνθρωποι. Άνθρωποι κατά τ' άλλα οικογενειάρχες και μορφωμένοι. 

 

Καλούτσικο βιβλίο, όσο καλό δηλαδή μπορεί να είναι με τέτοιο θέμα. Με κάποια λίγα προβλήματα επιμέλειας και αρκετές υποσημειώσεις. 

Edited July 13, 2017 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Φονικές Εταιρείες: Οι 15 πιο Σατανικές Αδελφότητες στην Ιστορία'' της Σέλεϊ Κλέιν.

 

Πρώτοι και καλύτεροι φυσικά οι Πεφωτισμένοι. Με επίσημο ιδρυτή τον καθηγητή Κοινωνικού και Εκκλησιαστικού Δικαίου Άνταμ Βάισχαουπτ, ιδρύθηκαν αρχικά ως το ''Τάγμα των Τέλειων'' για να πάρουν μετέπειτα την ονομασία που ξέρουμε. Ευρύτερα γνωστοί από το μυθιστόρημα του Νταν Μπράουν, εικάζεται ότι προϋπήρχαν του 18ου αιώνα με άλλα ονόματα και ιδιότητες. Αργυρός Αστέρας στη Σικελία, του γνωστού σε όλου μας Άλιστερ Κρόουλυ. Εκκεντρικός; Απατεώνας; Δολοφόνος; Κάτοχος απόκρυφων γνώσεων; Μάλλον λίγο απ' όλα, είχε σε κάθε περίπτωση την μοναδική ικανότητα να καταστρέφει τις ζωές όσων είχαν την ατυχία να τον συναναστρέφονται. Εταιρία της Θούλης τα μέλη της οποίας υπήρξαν οι ναζί πριν από τους ναζί. Έχοντας την πεποίθηση ότι η μεγάλη και τρανή Άρια φυλή έλκει την καταγωγή της από το Θιβέτ, έστρωσαν πρόσφορο έδαφος για τους διαδόχους τους. Μούτι και Μάου- Μάου, τελετουργικές και μη δολοφονίες εξ Αφρικής και Τονγκ, συμμορίες Κινέζων στη Καλιφόρνια στα τέλη του 19ου αιώνα. Η ρατσιστική Κου Κουξ Κλαν με τις λευκές τις κουκούλες, και το Τάγμα του Ναού του Ήλιου των τσαρλατάνων Τζόζεφ Ντι Μάμπρο- Λυκ Ζυρέ. Βρήκαν πάμπολλα θύματα να ξεζουμίσουν και δολοφονούσαν όποιον ήθελε να αποσκιρτήσει. Η Ιαπωνική Αούμ Σινρίκιο του ψυχάκια Σόκο Ασαχάρα. Η αυτοανακύρηξη του σε ηγέτη θρησκείας σε συνδυασμό με ακατάσχετη συσσώρευση πλούτου, τον έκαναν να χάσει την μπάλα. Οντέσσα, με την λήξη του Β' Π.Π. βοηθούσε υψηλόβαθμους ναζί να διαφύγουν κυρίως στην Αργεντινή για να αποφύγουν να λογοδοτήσουν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Δεν είναι σίγουρο αν όντως υπήρξε ποτέ, τουλάχιστον όχι με την μορφή επίσημης οργάνωσης. Έγινε ευρέως γνωστή με το μυθιστόρημα ''Φάκελος Οντέσσα'' του Φρέντερικ Φόρσαϊθ, πρέπει να το διαβάσω κάποια στιγμή. Λέσχη του Πυρός της Κολάσεως, μάλλον η πιο αθώα αλλά και πιο πικάντικη όλων. Μέλη της ελίτ της Αγγλικής κοινωνίας του 1700, επιδίδονταν σε απόκρυφες τελετές και όργια με πόρνες. Αν δεν έβλαψαν κανέναν, καλά ξηγιόντουσαν 

 

Άλλες πιο γνωστές, άλλες όχι. Οι περισσότερες με δολοφονικούς στόχους, κάποιες με ιδεολογικούς, ενώ ελάχιστες χωρίς καν τέτοιους. Παρά μόνο έχοντας ως επιδίωξη το κυνήγι της εξουσίας και της ηδονής. Μερικές κρυφές, άλλες απροκάλυπτα φανερές, όλες ιστορίες ομάδων ανθρώπων που δεν ακολούθησαν την πεπατημένη. Έχουν μεταφραστεί και άλλα της συγγραφέως με παρεμφερή θέματα, θα κοιτάξω να τα διαβάσω σιγά- σιγά. 

Edited July 18, 2017 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Χαμένοι Εξερευνητές του Θανάση Βέμπου''. 

 

Όλοι μας έχουμε ακούσει λίγο- πολύ για περιπτώσεις ανθρώπων ονειροπόλων. Που είχαν την περιπέτεια στο αίμα τους διάγοντας μη συμβατικό βίο. Αναζητώντας συνεχώς το άγνωστο, έχοντας ως στόχο της ζωής τους να το ανακαλύψουν και να το κατακτήσουν. Ζαν- Φρανσουά ντε Γκαλώ, κόμης του Λαπερούζ. Έδρασε τον 18ο αιώνα ως μέλος του Γαλλικού ναυτικού στην Άπω Ανατολή για να χάσει την ζωή του με το πλήρωμα του. Τζων Φράνκλιν, πρωτοπόρος του Βορειοδυτικού περάσματος που ενώνει Ειρηνικό και Ατλαντικό μέσω του αρχιπελάγους του Καναδά. Αναλαμβάνοντας να το χαρτογραφήσει, θα πέσει θύμα κακουχιών με την σωρό του να μην βρίσκεται ποτέ. Ντέηβιντ Λίβινγκστον, άνοιξε διόδους και παραμέρισε τα πέπλα της μυστηριώδους Μαύρης Ηπείρου. Πολέμιος της δουλείας, δεν έπαψε ποτέ να αγωνίζεται για την κατάργηση της. Στην ιστορία έχει μείνει ο διάλογος με τον Χένρυ Στάνλεϋ, επικεφαλή της αποστολής που είχε σταλεί να τον αναζητήσει. Σαλομόν Αντρέ, Σουηδός αεροναύτης που προσπάθησε εις μάτην με αερόστατο να φτάσει στο Βόρειο Πόλο. Πέρσυ Χάρρισον Φώσεττ, Βρετανός συνταγματάρχης και ίσως ο διασημότερος όλων. Η ακλόνητη του πεποίθηση για την ύπαρξη μίας λευκής φυλής ανώτερου πολιτισμού στα βάθη της ζούγκλας της Νοτίου Αμερικής, τον ώθησε σε πολλά ταξίδια εκεί. Για να χαθεί στο τελευταίο του το 1925, χωρίς ποτέ κανείς να μάθει αν κατάφερε να πετύχει τον στόχο του. Η ιστορία του έχει πλέον αναχθεί στη σφαίρα του θρύλου. Ρόαλντ Αμούνδσεν, ο Τελευταίος Βίκινγκ όπως τον αποκαλούσαν, νικητής σε αγώνα δρόμου για την κατάκτηση του Νότιου Πόλου με τον Βρετανό πλοίαρχο Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ. Τζωρτζ Μάλλορυ, ο καλύτερος προπολεμικός ορειβάτης, εικάζεται ότι πρώτος ανέβηκε στο Έβερεστ τριάντα σχεδόν χρόνια πριν από τους Έντμουντ Χίλλαρυ, Τένζινγκ Νοργκέι. Εξαιρετικά προικισμένος αλλά και αφελής, η αφηρημάδα του ενδέχεται να στάθηκε και αιτία της καταστροφής του. Αμέλια Έρχαρτ, εραστής των αιθέρων. Το πάθος της για τους ουρανούς την έκανε να σπάσει πολλά και διάφορα ρεκόρ. Για να χαθεί τελικά κάπου στον αχανή Ειρηνικό. Τέλος ο κοσμοναύτης Γιούρι Γκαγκάριν. Που μπορεί να μην είναι αυτό ακριβώς που λέμε χαμένος εξερευνητής, άφησε όμως το δικό του ξεχωριστό, πολύ σημαντικό στίγμα στην ιστορία της ανθρωπότητας. 

 

Ωραίο βιβλίο. Μικρές αλλά περιεκτικές ιστορίες ανθρώπων που δεν δίστασαν να θυσιαστούν για να διευρύνουν τα όρια του τότε γνωστού τους κόσμου. Να τα πάνε ένα βήμα πιο πέρα σε μία εποχή όπου το Google Earth και άλλες τεχνολογικές ανέσεις δεν υπήρχαν ούτε καν σαν σενάρια της πιο ξέφρενης επιστημονικής φαντασίας. Παρά μόνο ο κίνδυνος για το άγνωστο στην επόμενη στροφή με το κάθε λάθος να πληρώνεται ακριβά. Υπάρχει και εφάμιλλο υλικό στη σειρά ''Ταξίδια- Ανακαλύψεις'' των εκδόσεων Στοχαστής. 

Edited August 12, 2017 by Δημήτρης

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Εμπόριο Γυναικών: Πορνεία, μαστροπεία και εκμετάλλευση'' της Πάολα Μοντζίνι.

 

Ο καθένας έχει μία ιδέα για το πως γίνεται η διακίνηση της πορνείας ανά τον κόσμο. Από κάτι που έχουμε ακούσει στις ειδήσεις, ντοκιμαντέρ ή άρθρο σε εφημερίδα. Η συγγραφέας μας προσφέρει μία πιο διεισδυτική ματιά σε μία ''επιχείρηση'' που παράγει μεγαλύτερο τζίρο ετησίως από τα όπλα και τα ναρκωτικά. Εύκολο θύμα για να αναγκαστεί μία γυναίκα να εκδίδεται, είναι φυσικά αυτή που μεταναστεύει από την χώρα της για μία καλύτερη ζωή. Μερικές φορές εν γνώσει της για το επάγγελμα που θα ακολουθήσει όχι όμως και για τις εκάστοτε συνθήκες. Με αποτέλεσμα όταν φτάνει στον προορισμό της να βρίσκεται να δουλεύει όχι ανεξάρτητα όπως θα περίμενε, αλλά με μία θηλιά στο λαιμό. Καταχρεωμένη στο μαστροπό της για να ξεπληρώσει το ταξίδι, την στέγη και την τροφή της. Την ασφάλεια (όποτε υφίστατο) καλλυντικά κ.α. Γεγονός που την αναγκάζει να δουλεύει για μεγάλες περιόδους, χρόνια ολόκληρα, τσάμπα. Και όλα αυτά έχοντας να συντηρήσει οικογένεια πίσω στη πατρίδα. Άλλες φορές πάλι όχι, με την απατηλή υπόσχεση ότι θα εργαστεί ως καθαρίστρια, μαγείρισσα, μπέιμπι- σίτερ. Αν με το που βρεθεί αντιμέτωπη με την πραγματικότητα δεχθεί, έχει ''καλώς''. Διαφορετικά σακάτεμα στο ξύλο, ομαδικοί βιασμοί, μπάνια με παγωμένο νερό και στέρηση τροφής. Σε περίπτωση μη υποταγής είναι π.χ. από το Ντονέτσκ με τον γιο της να πηγαίνει στο τάδε δημοτικό; Επικοινωνία με τον σύνδεσμο στο Κίεβο και μία βδομάδα μετά της κοτσάρουν φωτογραφία με κάποιον να του έχει χώσει μαχαίρι στο λαιμό. Οπότε και πείθεται και ξεκινάει. Γίνεται επίσης λόγος για την συμφωνία μεταξύ αντίπαλων κυκλωμάτων, Νιγηριανών π.χ. και Αλβανών, το που θα στήνεται η κάθε πιάτσα και ποιες ώρες. Τις προσπάθειες κοινωνικών κύκλων που βοηθούν γυναίκες που έχουν το θάρρος να δραπετεύσουν και να καταγγείλουν, και τον κοινωνικό στιγματισμό που συναντά μία Αφρικανή όταν γυρίζει αποτυχημένη στη χώρα της. Χωρίς να έχει συγκεντρώσει το ποσό που θα την επέτρεπε να ορθοποδήσει. Τα επαγγέλματα και τις κοινωνικές ομάδες που αντιπροσωπεύουν οι πελάτες και τις δικαιολογίες που βρίσκουν για να καθησυχαστούν όταν πηγαίνουν με ανήλικες. Σκληρό βιβλίο με θέμα που δυστυχώς δεν θα πάψει ποτέ να είναι επίκαιρο. 

 

Διάβασα και το ''Η Ιστορία της Ατλαντίδας και της Χαμένης Λεμουρίας'' του Ουίλιαμ Σκοτ- Έλλιοτ. Αναφέρονται ως πέντε τα σημεία κλειδιά στα οποία βασίστηκε για να στηρίξει την έρευνα του για την ύπαρξη της Ατλαντίδας. Βυθομετρήσεις στους πυθμένες των ωκεανών και οι ενδείξεις που παρουσιάζουν με τις μετατοπίσεις ανά εκατομμύρια χρόνια. Διανομή πανίδας και χλωρίδας και ομοιότητες σε μέρη που δεν επικοινωνούσαν μέσω ξηράς και άρα δεν δύναται να έχουν επαφή μεταξύ τους. Ένα και το αυτό με γλώσσες και άλλες φόρμουλες επικοινωνίας. Όπως επίσης και με θρησκείες και στοιχεία αρχιτεκτονικής. Και τέλος πηγές από αρχαίους συγγραφείς και παραδόσεις, και μαρτυρίες για κατακλυσμούς. Γίνεται σύντομη ανάλυση σε συνδυασμό με τις εφτά υποφυλές των Ατλάντων. Ρμοάχαλ οι πιο παλιοί με ύπαρξη που ανάγεται στα τέσσερα με πέντε εκατομμύρια χρόνια. Μογγόλοι, η μοναδική που φαίνεται να μην είχε καμία επαφή με την αρχική ήπειρο. Και κάπου στη μέση οι Τολτέκοι, αυτή που έφτασε στο υψηλότερο επίπεδο, πρόγονοι των γνωστών Τολτέκων που χρόνια αργότερα κατακτήθηκαν από τους Αζτέκους. Αναφορά γίνεται και στην ακόμη παλαιότερη Λεμουρία που πήρε το όνομα της από τον γεωλόγο Φίλιπ Σκλάτερ εξαιτίας των πιθηκοειδών ζώων που την κατοικούσαν. Τοποθετείται ανάμεσα στην Ινδία και την Μαγαδασκάρη και σε αντίθεση με την Ατλαντίδα που βυθίστηκε κάτω από τα κύματα, εικάζεται ότι καταστράφηκε από ηφαιστειακές εκρήξεις.

 

Ωραίο, αλλά δεν έχει μεταφραστεί ''Ο Προκατακλυσμιαίος Κόσμος'' του Ιγνάτιου Ντονέλι που απ' ότι έχω καταλάβει πρέπει να είναι η βίβλος του είδους. Έχω όμως άλλα δύο- τρία σχετικά, θα κοιτάξω να τα διαβάσω κάποια στιγμή. 

Edited August 20, 2017 by Δημήτρης

[vaggelis]

Οι Έλληνες της Δύσης του Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι

Το βιβλίο εξετάζει το γιατί και πως οι Αρχαίοι Έλληνες ίδρυσαν τις αποικίες τους στη Δύση, κυρίως στη Σικελία και την Ιταλία, αλλά και στη Νότια Γαλλία και  στη Βόρεια Αφρική, δημιουργώντας αυτό που ονομάστηκε Μεγάλη Ελλάδα.

Το πρώτο κεφάλαιο εξετάζει τους λόγους για τους οποίους οι Αρχαίοι Έλληνες αποφάσιζαν να φύγουν από τις πατρίδες τους και να διασχίσουν την Μεσόγειο, χωρίς πολλές φορές επαρκείς πληροφορίες και μέσα, προκειμένου να δημιουργήσουν καινούργιες πόλεις σε άγνωστα εδάφη. Ο κυριώτερος λόγος, όπως μπορεί να φανταστεί κανείς, ήταν η φτώχεια και η σιτοδεία που έπληταν κατά καιρούς τις ελληνικές πόλεις, αλλά ορισμένες φορές ο λόγος ήταν οι πολιτικές συγκρούσεις μέσα στις ίδιες τους τις πόλεις, όπως στην περίπτωση των Σπαρτιατών που ίδρυσαν τον Τάραντα, ή κάποιος πόλεμος, όπως στην περίπτωση των Φωκαέων που όταν οι Μήδοι κυρίευσαν την πόλη τους, έφυγαν για να ιδρύσουν την Μασσαλία. Κύριο λόγο σε όλη την διαδικασία του εποικισμού είχε και το μαντείο των Δελφών, είτε σε συμβουλευτικό ρόλο για το που θα ιδρυθεί μια αποικία, είτε για το ποιοι θα είναι οι αρχηγοί των αποίκων.

Το δεύτερο κεφάλαιο εξετάζει το ποιοι ήταν οι πρωταγωνιστές των αποικισμών και από από ποιές πόλεις προέρχονταν και μας παρουσιάζει τις προσωπικές τους ιστορίες, όσο αυτό είναι δυνατόν με βάσει τις αρχαίες πηγές που έχουν σωθεί. Υπήρχαν περιπτώσεις που ένας αποικισμός γίνονταν με πρωτοβουλία ενός ανθρώπου που ζητώντας την ευλογία και τις συμβουλές του μαντείου των Δελφών ξεκινούσε τον αποικισμό, αλλά υπήρχαν και περιπτώσεις όπου το μαντείο των Δελφών ανάγκαζε κάποιον να ξεκινήσει τον αποικισμό, χωρίς αυτός να έχει δικαίωμα να αρνηθεί.

Το τρίτο κεφάλαιο εξετάζει την ιστορία των πιο σημαντικών, κατά τον συγγραφέα, αποικιών και μας παρουσιάζει τους λόγους για τους οποίους επιλέγονταν κάθε φορά η συγκεκριμένη τοποθεσία, τις αιτίες που τις οδήγησαν στην ανάπτυξη, με αποτέλεσμα πολλές αποικίες να καταλήγουν πιο πλούσιες και πιο ισχυρές από τις μητροπόλεις τους και τέλος τους λόγους που τις οδήγησαν στην πτώση τους.

Το βιβλίο είναι ευκολοδιάβαστο, παρουσιάζει τις πηγές όπου βασίζει τα συμπεράσματά του ο συγγραφέας και γενικά είναι ένα αρκετά καλό βιβλίο για να έχει κανείς μια πρώτη καλή ματιά πάνω στο φαινόμενο του αποικισμού των Αρχαίων Ελλήνων.

8,5/10

Edited August 21, 2017 by vaggelis

[yanni]

Ελεύθερη ενέργεια, άλλο ένα ωραίο βιβλίο από τις εκδόσεις Άγνωστο. Ο Νικολά Τέσλα μεγάλος οραματιστής για την ενεργειακή εξέλιξη του σύγχρονου ανθρώπου, δεν είναι τυχαίο που οι περισσότερες ενεργειακές μας ανέσεις είναι δικές του εφευρέσεις. Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν στα τέλη του 1800 έχοντας μμερικά κέρματα στη τσέπη του, κάποια αγάπημενα αντικείμενα και μια συστατική επιστολή έφτασε στη Νέα Υόρκη για να κάνει έργο το όραμα του για την ελεύθερη ενέργεια, που πρακτικά σημαίνει ότι ο κάθε άνθρωπος με μια απλή συσκευή θα έχει ελεύθερη πρόσβαση και αυτονομία στις ενεργειακές του ανάγκες και όλα αυτά με τη βοήθεια της φύσης. Παρουσιάζοντας δεξιά και αριστερά το έργο του βρήκε τελικα χρηματοδοτηση από τον μεγαλοτραπεζιτη J.P. Morgan. Όμως η ιστορία δεν είχε καλή κατάληξη.Αφού αφιέρωσε σκληρή εργασία ακομα και 21 ώρες καθημερινα ο Νικολά μια μερα ερωτήθηκε από τον χρηματοδότη του "ποιος θα πουλάει την ενέργεια στους αποδέκτες της ;" και φυσικά η απάντηση ήταν "κάνεις". Σταματώντας έτσι απλά η χρηματοδότηση του ονείρου. Πέθανε μόνος, φτωχός και ξεχασμένος σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου. Αυτή ήταν η καταλληξη ενός επίστημονα που προσέφερε τόσα σε εμάς. Για άλλη μια φορά το "χρήμα" αυτός ο δυνάστης, στραγγαλίζει ότι καλό υπαρχει, παρελθόν, παρόν και μέλλον...

[vaggelis]

Από το Βυζάντιο στην Αναγέννηση του Νάιτζελ Γκ. Ουίλσον.

Το συγκεκριμένο βιβλίο παρουσιάζει τους τρόπους με τους οποίους, κατά τον δέκατο πέμπτο αιώνα, διαδώθηκαν στην Ιταλία οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς και η αρχαία Ελληνική γραμματεία και το πως αυτό βοήθησε στην περαιτέρω ανάπτυξη της Αναγέννησης.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα η αρχή έγινε όταν  Έλληνες λόγιοι από την Κωνσταντινούπολη που βρίσκονταν στην Ιταλία για διπλωματικούς κυρίως λόγους άρχισαν να  διδάσκουν αρχαία Ελληνικά σε όσους ενδιαφέρονταν, και ταυτόχρονα άλλοι Ιταλοί πηγαίνοντας στην Κωνσταντινούπολη για διπλωματία ή για εμπόριο μάθαιναν επιτόπου αρχαία Ελληνικά. Αργότερα στην Ιταλία ιδρύθηκαν σχολές ή ακαδημίες με καθηγητές Έλληνες ή Ιταλούς όπου δίδασκαν αρχαία Ελληνικά και έτσι άρχισε η αναβίωση της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας στην Ιταλία και αργότερα σε όλη την Δύση. Παράλληλα οι ίδιοι άνθρωποι ταυτόχρονα με την διδασκαλία φρόντισαν να εκδοθούν βιβλία αρχαίας Ελληνικής γραμματείας, είτε στα Ελληνικά είτε μεταφρασμένα στα Λατινικά, με αποτέλεσμα να γίνει πιο εύκολη η πρόσβαση στους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς.

Φυσικά μεγάλο ρόλο στην αναβίωση των Ελληνικών έπαιξαν και οι Βυζαντινοί πρόσφυγες από την Κωνσταντινούπολη, όταν μετά την κατάληψή της από τους Τούρκους, και καθώς πήγαιναν στην Ιταλία για προστασία έπαιρναν μαζί τους και αρκετά πρωτότυπα χειρόγραφα που δεν βρίσκονταν ως τότε στις ιταλικές βιβλιοθήκες.

Ο συγγραφέας παρέχει πολλές πληροφορίες τόσο για τους Ιταλούς και τους Βυζαντινούς που πρωταγωνίστησαν στην αναβίωση των ελληνικών γραμμάτων, όσο και για το ποιά βιβλία είχαν την μεγαλύτερη επιρροή στην Ιταλία, αλλά και για τις δυσκολίες που συνάντησαν οι εκδότες και οι αντιγραφείς των βιβλίων μιας και πολλά πρωτότυπα χειρόγραφα δεν ήταν και σε τόση καλή κατάσταση.

Το βιβλίο γενικά είναι καλό και αρκετά ενδιαφέρον αλλά με ενόχλησε ο τρόπος γραφής του Ουίλσον που μου φάνηκε αρκετά "στεγνός" με αποτέλεσμα να γίνεται λίγο βαρετός.    
 

7/10

Edited August 23, 2017 by vaggelis

[vaggelis]

Δύσκολη μέρα των Μαρκ Όουεν και Κέβιν Μάουερ.

Ο Μαρκ Όουεν υπήρξε για δέκα χρόνια μέλος των ειδικών δυνάμεων του ναυτικού των Η.Π.Α. και όταν αποστρατεύτηκε αποφάσισε να γράψει τις εμπειρίες του από την θητεία του σε αυτές.

Το βιβλίο περιλαμβάνει όλη την διαδρομή του στις ειδικές δυνάμεις, από την στιγμή της κατάταξής του μέχρι την αποστρατεία του, και περιγράφει με αρκετές λεπτομέρειες τόσο την εκπαίδευσή του στις ειδικές δυνάμεις, όσο και τις επιχειρήσεις που συμμετείχε, με αποκορύφωμα στην καριέρα του την συμμετοχή του στην επιχείρηση εναντίον του Μπιν Λάντεν στο Πακιστάν το 2011.
Ο συγγραφέας δεν μου φάνηκε να προσπαθεί να ωραιοποιήσει τις καταστάσεις που συνάντησε, είτε πρόκειται για την εκπαίδευση του, είτε για τις επιτυχημένες αποστολές του, είτε για αυτές που κατέληξαν σε αποτυχία, καθώς σε αρκετές περιπτώσεις όπως αναφέρει, η επιτυχία ή η αποτυχία μιας αποστολής ήταν αποτέλεσμα περισσότερο τύχης παρά σωστού σχεδιασμού και εφαρμογής. Το ίδιο ειλικρινής μου φάνηκε ότι είναι και όσον αφορά τις πολιτικές του πεποιθήσεις και τις απόψεις του για τους ανωτέρους του, αλλά και στις περιγραφές του για την (ανύπαρκτη) προσωπική και οικογενειακή ζωή των μέλων των ειδικών δυνάμεων, με τους περισσότερους να θεωρούν περισσότερο σημαντική την υπηρεσία τους στο στρατό παρά το να περνάνε λίγο χρόνο με τις οικογενειές τους.
 
Το βιβλίο ο Μάρκ Όουεν το έγραψε με την βοήθεια του δημοσιογράφου Κέβιν Μάουερ και έτσι είναι αρκετά καλογραμμένο και ευκολοδιάβαστο, και το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον μιας και οι ιστορίες που περιγράφει έχουν τραβήξει αρκετά το ενδιαφέρον του κοινού, ενώ δυο από τις επιχειρήσεις που περιγράφει έχουν γίνει και κινηματογραφικές ταινίες.

8/10

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Επάγγελμα: Κατά συρροήν Δολοφόνος'' του Κρίστοφερ Μπέρι-ντι. Ο συγγραφέας μίλησε με δέκα ανθρωπόμορφα τέρατα σε συνεντεύξεις που του έδωσαν στις πτέρυγες των μελλοθανάτων, εγχείρημα ιδιαίτερα δύσκολο. Οικονομικές δαπάνες από τη μία για τα ταξίδια που χρειάζονταν στις φυλακές ανά την επικράτεια των ΗΠΑ, και η μακροχρόνια σχέση από την άλλη που έπρεπε να αναπτύξει με τον δολοφόνο για να κερδίσει την εμπιστοσύνη του και να τον πείσει να του ανοιχθεί. 

 

Χάρβει Λούις Κάριναν, ο δολοφόνος με το σφυρί όπως έμεινε γνωστός από το συνήθειο του να πολτοποιεί τα κεφάλια των θυμάτων του. Η δήλωση του υπεύθυνου ερευνών της Αστυνομίας της Μινεάπολις τα λέει όλα. ''Ο τύπος αποτελεί την ενσάρκωση του διαβόλου, είμαι κάθετος στο ότι έπρεπε να τον είχαν εκτελέσει με τον κόσμο να σχηματίζει ουρά για να κατεβάσει τον διακόπτη της ηλεκτρικής καρέκλας. Μετά να του χώσουν ένα παλούκι στη καρδιά, να τον θάψουν, και ύστερα από λίγο να τον ξεθάψουν και να του μπήξουν ακόμη ένα. Έτσι, για να σιγουρευτούν ότι παρέμεινε νεκρός''. Παρ' όλα αυτά εξακολουθεί να ζει έχοντας φτάσει σε βαθιά γεράματα. Άρθουρ Τζον Σόκρος, τα μίντια τον αποκάλεσαν τέρας των ποταμών επειδή σκότωνε συνήθως κοντά σε όχθες. Βιαστής και δολοφόνος μικρών παιδιών μεταξύ άλλων. Ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι γεννιούνται με χρωμοσώματα τύπου XY, αυτός είχε XYY γεγονός που από την στιγμή της γέννησης του τον κατέστησε ωρολογιακή βόμβα. Αν δεν υπήρχε αυτή η ανωμαλία ίσως τα πράγματα να εξελίσσονταν εντελώς διαφορετικά χωρίς φυσικά αυτό να προσδίδει κάποια παρηγοριά στους συγγενείς των θυμάτων. Τζον Μάρτιν Σριπς, αρπαχτικό που δρούσε στη Νοτιοανατολική Ασία στοχεύοντας σε τουρίστες που αγνοούσαν παντελώς τις χώρες που επισκέπτονταν. Τους έπειθε να τον εμπιστευτούν και τους σκότωνε κλέβοντας τους. Μάικλ Μπους Ρος, έπασχε από σατυρίαση, το ανδρικό αντίστοιχο της νυμφομανίας. Ανίκανος να περιορίσει τις φαντασιώσεις του, πέρασε στη πράξη αφήνοντας πίσω του ένα ματωμένο μονοπάτι. Ρόναλντ Τζόζεφ ''Μπουτς'' ντε Φέο ο Νεότερος. Οικογένεια μπουζούκι, να μην ξέρεις ποιον να πιάσεις και ποιον να αφήσεις. Με ροπή προς τις αταξίες έχοντας από πάνω και να τον ζορίζουν, ε δεν ήθελε και πολύ για να εκραγεί. Ενέπνευσε βιβλίο και καμιά δεκαριά ταινίες. Αϊλίν Κάρολ Γουόρνος, μία από τις ελάχιστες serial killers που καταδικάστηκε σε θάνατο. Πόρνη από μικρή ηλικία, έδρασε κυρίως στους αυτοκινητοδρόμους της Φλόριντα στοχεύοντας σε μοναχικούς, μεσήλικους ταξιδιώτες. Η ιστορία της έγινε και οσκαρική ταινία με την Σαρλίζ Θερόν. Κένεθ Άλεν Μακντάφ. Σκληρός σε βαθμό σαδισμού, δεν χρειαζόταν κάποιο ιδιαίτερο κίνητρο για να σκοτώσει. Απλά του άρεζε και αυτό ήταν όλο. Και μάλιστα αργά και βασανιστικά. Αφέθηκε ελεύθερος εξαιτίας του υπερπληθυσμού των φυλακών απλά και μόνο για να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε. Θύματα του αρκετές φορές περαστικοί που είχαν την ατυχία να βρεθούν στο λάθος μέρος την λάθος ώρα. Ντάγκλας Ντάνιελ Κλαρκ και Κάρολ Μαίρη Μπάντι. Εδώ τα πράγματα είναι μπερδεμένα. Μα πολύ μπερδεμένα. Όχι ότι ο πρώτος δεν είχε παραβατική συμπεριφορά, κάθε άλλο. Αλλά όλοι οι φόνοι φαίνονται να διαπράχθηκαν από την φίλη του με την αστυνομία να πιστεύει ουκ ολίγες φορές τα ξεδιάντροπα ψέματα της. Και μην αφήνοντας τον είτε να προσκομίσει αποδείξεις, είτε να εκπροσωπηθεί σωστά στο δικαστήριο από τον μέθυσο δικηγόρο του. Λες και το έκαναν επίτηδες για να του τα φορτώσουν όλα και να ξεμπερδεύουν μία ώρα αρχύτερα. Χωρίς να είναι βέβαιο, πρόκειται μάλλον για περίπτωση καταδίκης αθώου. Τέλος, ο φοβερός και τρομερός Χένρι Λι Λούκας. Το οικογενειακό του περιβάλλον του παρείχε από μικρή ηλικία τα απαραίτητα εχέγγυα για την σταδιοδρομία του. Ξυλοδαρμοί, άκρατη φτώχεια, συνεχείς ταπεινώσεις, βιασμοί και αρκετά από τα κοινά χαρακτηριστικά που συναντώνται στις παιδικές ηλικίες των δολοφόνων. Εξεπλάγην όταν είδα να μην υπάρχει κεφάλαιο και για τον Ότις Τουλ, το alter ego του. Θα ήταν λειψό μιας και αυτοί οι δύο ήταν ένα όντας ο ορισμός του κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Τελικά υπήρξε αναφορά. Βιαστής, δολοφόνος, ομοφυλόφιλος εμπρηστής και κανίβαλος, συνάντησε στο πρόσωπο του Λούκας μία αδελφή ψυχή. Άφησαν εκατόμβες θυμάτων στο διάβα τους μέχρι να τα τσουγκρίσουν. Τουλάχιστον σύμφωνα με τα λεγόμενα τους γιατί μεταξύ πολλών άλλων ήταν και παθολογικοί ψεύτες. Με αποτέλεσμα να μην μπορεί να υπολογιστεί ο ακριβής αριθμός. 

 

Καλή δουλειά στο βαθμό που μπορεί να είναι κάτι καλό με τέτοιο θέμα. Προτείνεται για τους φαν του είδους με σκληρά στομάχια. 

Edited September 9, 2017 by Δημήτρης

[BladeRunner]

Γουίλιαμ Στάιρον - Θέα στο σκοτάδι (Darkness Visible, 1990)

Ο Γουίλιαμ Στάιρον ήταν ένας από τους δεκάδες συγγραφείς που αντιμετώπισαν το τέρας της κατάθλιψης, έχοντας φτάσει μάλιστα πολύ κοντά στην αυτοκτονία. Στο βιβλίο αυτό περιγράφει την όλη κατάσταση που έζησε, από την αρχή μέχρι το τέλος, χωρίς περιττολογίες και φλυαρίες. Η κατάθλιψη είναι μια από τις χειρότερες ασθένειες που ο άνθρωπος μπορεί να έχει την ατυχία να αντιμετωπίσει τουλάχιστον μια φορά στην ζωή του και γι'αυτόν που πάσχει είναι υπερβολικά δύσκολο να εξηγήσει ακριβώς τα γιατί και πως, να δώσει να καταλάβει στον υγιή τι αντιμετωπίζει ένας καταθλιπτικός καθημερινά. Ο Στάιρον μας δίνει μια ιδέα και την δυνατότητα να δούμε ένα κομμάτι από το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής, αλλά και πως κατάφερε να ξεφύγει μια για πάντα απ'αυτόν τον Γολγοθά. Η γραφή είναι πολύ καλή, ευκολοδιάβαστη, άμεση και οξυδερκής, ο Στάιρον λέει πολλά πράγματα χρησιμοποιώντας λίγες λέξεις. Αρχικά το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε το 1989 στο περιοδικό Vanity Fair και δεν άργησε να κυκλοφορήσει και αυτοτελώς σε βιβλίο. Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον, σημαντικό και καλογραμμένο αυτοβιογραφικό βιβλίο, που όμως δεν πρέπει να διαβαστεί σαν... εγχειρίδιο αντιμετώπισης της κατάθλιψης. Δυστυχώς δεν υπάρχει τέτοιο εγχειρίδιο. Κάποια στιγμή στο μέλλον σίγουρα θα διαβάσω και το magnum opus του συγγραφέα, το "Η επιλογή της Σόφι", που είναι και το μοναδικό άλλο βιβλίο του συγγραφέα που έχει μεταφραστεί στα ελληνικά μέχρι σήμερα.

8/10

Edited December 18, 2017 by BladeRunner

[yanni]

"Martin Prinz - Ο ληστής μαραθωνοδρόμος" 

Το βιβλίο βασίζεται σε πραγματικα γεγονότα, ενός ληστή τραπεζών, ο οποίος τη δεκαετία του 1980 ήταν ο νούμερο ένα καταζητούμενους στην Αυστρία. Ληστευε τράπεζες και εξαφανιζόταν τρέχοντας, συχνά επί τέσσερις ημέρες. Στη διάρκεια μι ας ανάκρισης πήδηξε από το παράθυρο της αστυνομίας και δραπέτευσε στα δάση της Βιέννης. Υπήρξε πραγματικός αθλητής αγώνων αντοχής και μαραθωνίου.
Ο συγγραφέας όντας και ο ίδιος πάρομοιος αθλητής γράφει αυτό το ψυχολογικό θρίλερ στο οποίο ο ήρωας μας αισθάνεται πραγματικά ζωντανός, ο εαυτός του, πραγματικά ελεύθερος μόνο όταν τρέχει στον καθαρό αέρα με σκοπό να ξεφύγει από τους διώκτες του, να φτάσει νικητής στο τέλος του Μαραθώνιου ή της λαχανίασμενης ζωής του.
Θα σας χαρίσει ένα γεμάτο αναγνωστικό απόγευμα γεμάτο καταδίωξη, ειδικά όσοι ασχολούνται με το τρέξιμο θα νιώσουν το λαχανιασμα και το ποδοβολητο του ήρωα σα να ταν δικό τους, κάπως έτσι ένιωσα εγώ που ασχολούμαι χρόνια με αυτό το άθλημα! Κυκλοφόρησε σε ταινία το 2010 με τίτλο " The robber", αρκετά πιστή στο βιβλίο!
"Ένας ληστής διασχίζει πετώντας τη νύχτα. Τυλιγμένος στο σκοτάδι είναι τόσο μοναχός όσο και ασφαλής. Προσπερνά βουβά τον κόσμο. Ο κρύος άνεμος δεν αγγίζει το ξανάμμενο κορμι του. Με γοργό βήμα τρέχει και χάνεται"

[BladeRunner]

Τζέιμς Θέρμπερ - Αναμνήσεις (My Life and Hard Times, 1933)

Δεύτερο βιβλίο του Τζέιμς Θέρμπερ που διαβάζω, μετά το παραμύθι φαντασίας για παιδιά "Το άσπρο ελάφι" που διάβασα πέρυσι. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κάποιες αναμνήσεις του συγγραφέα από τα παιδικά, εφηβικά και φοιτητικά του χρόνια, όλες τους δοσμένες με ευχάριστο χιούμορ και γεμάτες υπερβολές και διάφορες τραγελαφικές καταστάσεις. Μπορεί να μην ξεράθηκα στο γέλιο -εκτός από δυο-τρεις στιγμές-, όμως καθ'όλη την διάρκεια της ανάγνωσης του μικρού αυτού βιβλίου ήμουν κατά κάποιο τρόπο με το χαμόγελο στα χείλη. Πέρασα πολύ ευχάριστα την ώρα μου, έστω και αν δεν κράτησε πολύ. Συμπάθησα τον συγγραφέα και την, κατά τα φαινόμενα, παράξενη οικογένειά του. Επίσης μου άρεσε ιδιαίτερα ο τρόπος γραφής του Θέρμπερ, καθώς και το όλο στιλ αφήγησης των αναμνήσεών του. Μακάρι να ήταν (τουλάχιστον) διπλάσιο σε μέγεθος το βιβλίο, για διπλάσια αναγνωστική απόλαυση. Τέλος, πλάκα είχαν τα διάφορα σκιτσάκια που συνοδεύουν το κείμενο.

8/10

Edited December 18, 2017 by BladeRunner

[Naroualis]

Παλμύρα: Ένας αναντικατάστατος θησαυρός, Paul Veyne

Για όσους με ξέρουν, η Παλμύρα ήταν προορισμός για ταξίδι του μέλιτος από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Η πιο αγαπημένη πόλη απ' όσες έχω ποτέ δημιουργήσει, η Μπατν-Μαντάκ ή Ομφάλη, είναι πλασμένη πάνω στα χνάρια της Παλμύρας, τα χνώτα τους μυρίζουν το ίδιο, οι αρχαίες τους βασίλισσες μοιάζουν. Η καταστροφή της από το Ισλαμικό Κράτος το 2015 μού έκοψε τα πόδια:  έσβησε ένα όνειρο δεκαετιών απλά και μόνο γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να βρω το κουράγιο να το πραγματοποιήσω. Να ταξιδεύετε, παιδιά. Εγώ δεν ταξίδεψα και δεν θα ταξιδέψω ποτέ ως την Παλμύρα.

Καταλαβαίνεται πως αυτό το βιβλίο, που διατείνεται στο οπισθόφυλλο πως "Είχα χρέος, ως καθηγητής αλλά και ως άνθρωπος, παρά την προχωρημένη ηλικία μου, να εκφράσω την οδύνη μου μπροστά σε αυτή την αδιανόητη καταστροφή και να επιχειρήσω να σκιαγραφήσω το μεγαλείο της Παλμύρας την οποία πλέον μόνο μέσα από τα βιβλία θα γνωρίζουμε", δε θα μπορούσε παρά να με κάνει να το ποθώ κολασμένα.

Και φυσικά, άλλη μια φορά, όπως πάντα όταν κάτι το ποθώ κολασμένα, απογοητεύτηκα. Είτε ο γηραιός κύριος Βεν δεν έχει τις λογοτεχνικές αρετές ενός Τρέβορ Μπράις (που κάνει την κοινωνία των Χετταίων να φαντάζει πολύχρωμη, ζωντανή, διάφανη κι ενδιαφέρουσα), ενώ σαφώς έχει τη γνώση και την κριτική ματιά έναντι των γεγονότων και των ευρημάτων, είτε η επιλογή του να διαμορφώσει ένα κεφάλαιο παλαιότερου έργου του απέτυχε παταγωδώς. Υπάρχει κι ένα ερωτηματικό σχετικά με τη μετάφραση, αλλά δεν έχω τα προσόντα να το κρίνω.

Δεν έμαθα τίποτε καινούργιο, δεν κατάφερα να αποκρυπτογραφήσω την συλλογιστική του Βεν (χαρακτηριστικά, το επίμετρο του Έλληνα διευθυντή σειράς ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον κι ευανάγνωστο και συγκινητικό) κι επιπλέον η έκδοση (Εστία, 2017) ήταν το λιγότερο τραγική, με περισσότερα από τα επιτρεπτά τυπογραφικά λάθη.

[yanni]

Αλυγιστος - Laura Hillenbrand

Η συγγραφέας μας παρουσιάζει τη ζωή του Λουί Ζαμπερινι. Από τα παιδικά του χρόνια υπήρξε ατίθασος και ζορικος απέναντι στο κοινωνικό σύστημα της δεκαετίας του 20 στην πόλη Τορανς της Καλιφόρνιας. Στα έφηβικα του χρόνια με τη βοήθεια του αδελφού του θα ανακαλύψει το τρεξιμο, όπου με βάση αυτό θα ξεφύγει από τη δύσκολη πραγματικότητα. Διακρίνεται στους αγώνες μΙλίου, κερδίζοντας τη συμμετοχή του σε ηλικία 19 ετών για τους Ολυμπιακούς αγώνες του Βερολίνου το 1936, θα αγωνιστεί στα 5000 μέτρα του στιβου.

Τα όνειρα του στον αθλητισμό θα πάψουν με την έναρξη του Β πάγκοσμιου πολέμου. Εκεί θα καταταγεί στην Αεροπορία Στρατού όπου θα αποτελέσει μέλος ενός βομβαρδιστικου Β24. Το αεροπλάνο του κατέπεσε στον Ειρηνικό ωκεανό και εκείνος κατάφερε να επίβιωσει μαζί με ένα άλλο μέλος του πληρώματος μέσα σε μια σωσίβια λέμβο για 46 ημέρες, τους εντόπισε ο εχθρικός Ιαπωνικός στρατός και τους αιχμαλώτισε. Σαν αιχμάλωτος πολέμου θα περάσει τα πάνδεινα, έχοντας να αντιμετωπίσει κάθε είδους κακουχίες, σωματικές και ψυχολογικές. Ενώ όλοι στην πατρίδα τον θεωρούν νεκρό, εκεινος κατάφερε να επίβιωσει και επέστρεψε στην οικογένεια του μστα το τέλος του πολέμου. Στη συνέχεια βλεπούμε τα υπόλοιπα γεγονότα της ζωής τους έως το θάνατο του το 2014.

Μετά από 7 χρόνια έρευνας η συγγραφέας μας δίνει τον Αλυγιστο, βιογραφία του Λουί. Η οποία είναι πλαίσιομενη από ιστορικά στοιχεία και πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Όσοι έχουν δει μόνο τη ταινία καλά θα κάνουν να διαβάσουν το βιβλίο. Αξίζει πραγματικά αυτή η απίστευτη αληθινή ιστορία επίβιωσης, αντοχής και σωτηρίας.

[BladeRunner]

Μάρτιν Νάιτ/Μάρτιν Κινγκ - Hoolifan (Hoolifan: 30 Years of Hurt, 1999)

Είσαι ποδοσφαιρόφιλος και λατρεύεις την Premier League. Ανοίγεις την τηλεόραση, που δείχνει έναν αγώνα της Τσέλσι για το Αγγλικό πρωτάθλημα ή για το Κύπελλο. Απολαμβάνεις μπαλίτσα, ενώ, βλέποντας πλάνα από τις εξέδρες, ζηλεύεις το ωραίο, πανηγυρικό και ήρεμο κλίμα που επικρατεί, με φιλάθλους και των δυο ομάδων να είναι δίπλα-δίπλα, χωρίς να γίνεται η παραμικρή φασαρία. Ούτε δάδες αναμμένες, ούτε καπνογόνα, ούτε κέρματα/αναπτήρες/μπουκάλια/τσιμεντόλιθοι/θερμοσίφωνες να ρίπτονται στον αγωνιστικό χώρο, ούτε καν υβριστικά συνθήματα, εδώ που τα λέμε.

Ε, λοιπόν, τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά πριν κάτι δεκαετίες. Τότε τα Αγγλικά γήπεδα ήταν πεδία μάχης διαφόρων χούλιγκαν και τραμπούκων. Ήταν ευκαιρία για ξέσπασμα, για επίδειξη δύναμης, για εκτόνωση. Έβλεπες ομάδες νεαρών να πηγαίνουν και να καταλαμβάνουν το πέταλο των οπαδών της αντίπαλης ομάδας, οπαδούς να κυνηγιούνται από εξέδρα σε εξέδρα και ακόμα και μέσα στον αγωνιστικό χώρο, με τους περισσότερους εξ αυτών, μετά το τέλος του αγώνα, να μην ξέρουν καν πόσο ήρθε το σκορ. Και, φυσικά, μπόλικο ξύλο έπεφτε και έξω από τα γήπεδα, πριν και μετά τους αγώνες. Και όταν οι οπαδοί της μιας ομάδας "έχαναν" στο ξυλίκι που έπεφτε, δεν περίμεναν την ώρα να ξαναβρεθούν σε τυχόν επαναληπτικό αγώνα, για να πάρουν το αίμα τους πίσω. Και πάει λέγοντας.

Το βιβλίο το γράφει ένας χουλιγκανοπαδός (Hoolifan) της Τσέλσι, που ήταν χωμένος μέσα σ'αυτά τα πράγματα, από τη δεκαετία του '60 μέχρι και τη δεκαετία του '90. Δεν ωραιοποιεί καταστάσεις, δεν χαϊδεύει αυτιά, δεν περηφανεύεται, απλώς λέει τα πράγματα με τ'όνομά τους, περιγράφει με ωμό, γλαφυρό και ρεαλιστικό τρόπο τον κόσμο των Άγγλων χούλιγκαν της εποχής του. Ο αναγνώστης γίνεται μάρτυρας διαφόρων σκηνών βίας, επεισοδίων και τραγελαφικών καταστάσεων εντός και εκτός γηπέδων, και γνωρίζει ένα κάρο απίθανους τύπους, από πραγματικούς αλητόβιους μέχρι τύπους που θα εμπιστευόσουν και τη ζωή σου ακόμα. Η γραφή είναι όσο απλή, γλαφυρή και εθιστική χρειάζεται, για να χαθεί ο αναγνώστης σ'έναν κόσμο τραχύ και, κατά κάποιο τρόπο, συναρπαστικό.

Το βιβλίο είναι σημαντικό για το είδος του, γιατί αναδεικνύει με τον πιο αληθινό και αυθεντικό τρόπο, τις συνθήκες που επικρατούσαν στα Αγγλικά γήπεδα, από τη δεκαετία του '60 μέχρι και τη δεκαετία του '90. Λογοτεχνικά μπορεί και να μην είναι το καλύτερο εκεί έξω, όμως διαβάζεται με ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος και προσφέρει στον αναγνώστη εικόνες και συναισθήματα. Επίσης, θεωρώ ότι έχει πράγματα να προσφέρει για την κατανόηση εκείνων των νεαρών, που μπλέκονται σε καταστάσεις γεμάτες βία και μίσος. Η ελληνική έκδοση πολύ καλή, με προσεγμένη μετάφραση και χρήσιμες σημειώσεις στο τέλος.

8.5/10

Edited January 6, 2018 by BladeRunner

[Naroualis]

Βυζαντίου Γεύσεις. Η κουζίνα της αυτοκρατορίας, Andrew Dalby

Ξέρω ότι κάτι μου λείπει από αυτό το βιβλίο, αλλά δεν ξέρω τι. Πάντως σίγουρα όχι το καυστικό και εξαιρετικά διακριτικό χιούμορ του Ντάλμπυ! Ολοταχώς για τα Σειρήνεια Δείπνα!

Άννωνος, βασιλέως Καρχηδονίων, Περίπλους

Χμ. Υπάρχει κάτι το υπέροχα έκφυλο να διαβάσεις ένα βιβλίο 122 σελίδων που πραγματεύεται ένα κείμενο 680 λέξεων (και κάτι ψηλά). Οι πληροφορίες που παίρνει κανείς από αυτές τις 680 λέξεις είναι άπειρες και μπορούν να σου τινάξουν τα μυαλά στον αέρα. 
Ακόμα κι έτσι όμως, κάποια πράγματα δε μου αρέσουν, με ζορίζουν χωρίς να ξέρω για ποιον λόγο. Να είναι η αναφορά του συγγραφέα (χωρίς να πάρει σαφή θέση) στο χαριτωμένο θέμα της ανακάλυψης της Αμερικής από τους Φοίνικες; Να ήταν η κάπως αδρή, δύσκολη να την παρακολουθήσεις γραφή του;
Δεν ξέρω. Από όλα το βιβλίο κρατώ δύο γοητευτικές πληροφορίες: α) ότι το πρωτότυπο, φοινικικό όνομα της Καρχηδόνας ήταν Καρτ-Χαντάστ κι ότι β) η λέξη γορίλας δημιουργήθηκε μέσα από ένα πολλαπλό σπασμένο τηλέφωνο από τη λέξη Τοοράλας.

[BladeRunner]

Φράνσις Γέιτς-Μπράουν - Αιχμάλωτος των Τούρκων (Caught By The Turks, 1919)

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, πήγα στο Παζάρι Βιβλίου στην Κοτζιά, για ένα ωραίο και χορταστικό όργιο αγορών. Ανάμεσα στα χιλιάδες βιβλία που είδα και τα δεκάδες που πρόσεξα περισσότερο για τον έναν ή τον άλλο λόγο, ήταν και το συγκεκριμένο βιβλίο. Όμως δεν το αγόρασα, γιατί δεν βρήκα κριτικές και αξιολογήσεις για να πάρω μια ιδέα για την ποιότητά του. Αλλά, όταν γύρισα σπίτι, κάτι με έτρωγε. Το μετάνιωσα. Έτσι, στον δεύτερο γύρο αγορών, λίγες μέρες αργότερα, τελικά το αγόρασα (μαζί με κάμποσα άλλα, φυσικά). Ε, ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα σε σχέση με τα βιβλία.

Μιλάμε για ένα πραγματικά πολύ ενδιαφέρον, απολαυστικό και εθιστικό βιβλίο, μια αληθινή ιστορία ενός Βρετανού αξιωματικού του Ινδικού Ιππικού και μέλους του Βασιλικού Ιπτάμενου Σώματος, ο οποίος συμμετείχε στη Βρετανική στρατιά της Μεσοποταμίας το 1915, οπότε και συνελήφθη σαν αιχμάλωτος από τους Τούρκους, κατά τη διάρκεια μιας καταδρομικής επιχείρησης πίσω από τις γραμμές τους εχθρού. Από τη Βαγδάτη μέχρι τη Μοσούλη και από το Αφιόν Καραχισάρ μέχρι την Κωνσταντινούπολη, ο Γέιτς-Μπράουν περιγράφει όλα όσα τράβηξε, που δεν ήταν και λίγα. Διαπομπεύσεις, βασανιστήρια, εγκλεισμούς σε βρωμερά μέρη, αποδράσεις, και πάει λέγοντας. Δεν χαρίζει κάστανα σε κανέναν, λέει τα πράγματα με το όνομά τους.

Η γραφή είναι άμεση, ευκολοδιάβαστη και εθιστική, με γλαφυρές περιγραφές των τοπίων, των σκηνικών και των διαφόρων καταστάσεων, χωρίς περιττολογίες και κουραστικά κατεβατά. Το βιβλίο γράφτηκε πριν από σχεδόν εκατό χρόνων, αλλά δεν του φαίνεται και τόσο. Διαβάζεται απολαυστικά και ευχάριστα από την αρχή μέχρι το τέλος, προσφέρει δυνατές εικόνες και έντονα συναισθήματα, δίνει την ευκαιρία στον αναγνώστη να μάθει κάποια πράγματα από μια πολύ ενδιαφέρουσα και σχετικά σκοτεινή ιστορική περίοδο της Μέσης Ανατολής. Στο παρατσάκ δεν τσίμπησε και πέμπτο αστεράκι.

Υ.Γ. Μακάρι να μεταφραζόταν και το "The Lives of a Bengal Lancer", το πιο γνωστό βιβλίο του συγγραφέα. Εκτός του ότι αποτελεί τη βάση για την κλασική ομότιτλη ταινία του 1935, φαίνεται και πάρα πολύ ενδιαφέρον. 

8.5/10

Edited February 1, 2018 by BladeRunner

[yanni]

Βουβό κύμα - Erik Larson

Πολλα γνωρίζουμε για τον Τιτανικό, αλλά ελάχιστα για το Λουζιτανια. Ένα υπερπολυτελές υπερωκεάνιο που απεπλευσε την 1η Μαιου 1915 από τη Νέα Υορκη με προορισμό το Λιβερπουλ. Στη νότια ακτή της Ιρλανδιας την 7η Μαιου βυθίστηκε από το γερμανικό υποβρύχιο U20, στερώντας τη ζωή σε 1195 ανθρώπους!

Ο Erik Larson, εξετάζει με συναρπαστικό τρόπο τα γεγονότα που σχετίζονται με το ναυάγιο. Το παρόν δεν είναι έργο μυθοπλασίας, όλα τα στοιχεία προέρχονται από πλούσιο διαθέσιμο υλικό που επιτρέπει στον αναγνώστη να ζήσει τα γεγονότα με την ένταση που τα βίωσαν οι άνθρωποι εκείνη την εποχή.

Το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό, μία πολύ καλή ιστορία!

[Naroualis]

Ημερολόγια κουζίνας, Μιχάλης Μιχαήλ

Συλλογή μερικών από τα άρθρα που έγραψε ο συγγραφέας στη LIFO. Κάποιες φορές πέφτω σε βιβλία με πολύ προσωπικές σκέψεις και τέτοιο είναι κι αυτό. Δεν περίμενα να το ευχαριστηθώ τόσο, μιας και συνήθως αυτά τα άρθρα στις ηλεκτρονικές εφημερίδες με κουράζουν στην καλύτερη των περιπτώσεων. Έτσι όπως τα είδα, μαζεμένα, με ροή, χωρισμένα σε μήνες, ήταν πολύ πιο ενδιαφέροντα. Μια ευχάριστη έκπληξη. Και καμπόσες ενδιαφέρουσες ιδέες.

Τι έτρωγαν οι Βυζαντινοί, Χρήστος Μότσιας

Χαριτωμένο βιβλιαράκι, με χίλιες όσες αναφορές σε κείμενα. Θα έπαιρνε λιγότερα αστέρια, αλλά μόνο και μόνο για το ότι περιέχει αυτούσιο το κείμενο του Πωρικολόγου κι ένα χορταστικό απόσπασμα του Πτωχοπρόδρομου, αξίζει το κόπο. Επίσης ήταν το βιβλίο που μου έλυσε μια απορία ετών: γιατί ενώ στη Δύση οι αιματίες (λουκανικοπουτίγκες από αίμα γουρουνιού και αλεύρι) είναι δημοφιλείς κι έχουν φτάσει ως τις μέρες μας, εμείς εδώ το κόψαμε νωρίς το σπορ (ειδωλόθυτα το λένε).

[Cassandra Gotha]

"Γράφοντας μες στο σκοτάδι", Νταβίντ Γκρόσμαν

Η λογοτεχνική αξία αυτών των κειμένων ανεβοκατέβαινε από πολύ ψηλά έως μέτρια επίπεδα, αλλά η ανθρωπιστική τους αξία έμεινε σταθερά στην κορυφή, από την πρώτη λέξη ως την τελευταία. Για 'μένα, το μεγαλύτερο ενδιαφέρον (γι' αυτό το αγόρασα κιόλας) είχαν οι σκέψεις πάνω στη δύναμη της γλώσσας και πώς χρησιμοποιείται από τους κονσερβοποιούς των ανθρώπων. Και πώς μπορούμε όλοι μας να τη χρησιμοποιήσουμε για να ακουστεί η δική μας φωνή, η προσωπική, ατομική φωνή του καθενός.

[Δημήτρης]

Διάβασα το ''Αλύγιστος'' της Λόρα Χίλενμπραντ.

Πρόκειται για την αληθινή ιστορία του Λούι Ζαμπερίνι. Μεγαλώνοντας στη Καλιφόρνια των αρχών του προηγούμενου αιώνα, υπήρξε κλέφτης, ταραχοποιός και απροσάρμοστος. Ο ορισμός θα μπορούσε να πει κανείς της λέξης κοπρόσκυλο. Βλέποντας το τρέξιμο ως διέξοδο, άρχισε να σπάει όλα τα σχολικά ρεκόρ των αγώνων δρόμου και να βλέπει σιγά- σιγά το όνομα του να γίνεται γνωστό. Με αποκορύφωμα την συμμετοχή του στους προπαγανδιστικούς Ολυμπιακούς αγώνες του 1936 στη ναζιστική Γερμανία, είχε και χειραψία με τον Αδόλφο Χίτλερ. Εν συνεχεία πιλότος στην Αμερικάνικη αεροπορία όπου και καταρρίφθηκε μαζί με τους συντρόφους του στις εσχατιές του Ειρηνικού.  

Αντιμέτωπος με την πείνα, την δίψα και τις κακουχίες, η περιπέτεια του θα αρχίσει. Όπως επίσης και με τους καρχαρίες, αντιμετωπίζοντας τους είτε πάνω στη σχεδία, ή κάτω από το νερό  Μπροστά όμως σε αυτά που θα ακολουθούσαν, οι μάχες μαζί τους (που σκοτώνουν μόνο για να φάνε και όχι από σαδισμό) θα έμοιαζαν σαν ταξιδάκι σε πάρκο αναψυχής. Μαζί με τον σύντροφο του ''διασώθηκε'' από Ιάπωνες και οδηγήθηκε σε στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου. Όπου και στο πρόσωπο του σαδιστικού κτήνους που άκουγε στο όνομα Μουτσουχίρο Γουατανάμπε, έχασε την ανθρώπινη υπόσταση του και υποβιβάστηκε στο επίπεδο του ζώου. Καθημερινοί ξυλοδαρμοί και εξευτελισμοί, οποιοσδήποτε άλλος θα παρακαλούσε να πεθάνει. Όχι όμως και αυτός, δεν λύγισε. Με ανεξάντλητα αποθέματα ψυχικής δύναμης κατάφερε να επιζήσει από το κολαστήριο και να επιστρέψει στη πατρίδα όταν όλοι τον είχαν για νεκρό. Φτιάχνοντας έτσι μία από τις γνωστότερες ιστορίες επιβίωσης του Β' Π.Π. 

Συγκλονιστικό όσο και φρικιαστικό χρονικό, διάβασα τα των βασανιστηρίων του με κομμένη την ανάσα. Έχει γίνει ομότιτλη ταινία από την Αντζελίνα Τζολί, θα την δω μία από αυτές τις μέρες. Και μία λιγότερη γνωστή με τίτλο ''Captured by Grace'', αναφέρεται στις μέρες μετά τον πόλεμο και στο πρόβλημα αλκοολισμού που αντιμετώπισε όντας αναγκασμένος να τα βάζει κάθε μέρα με τους δαίμονες του. 

Edited April 7, 2018 by Δημήτρης