wordsmith Posted May 28, 2016 Share Posted May 28, 2016 «Η σημαντικότερη γυναίκα της ζωής σου είναι η φαντασία σου, Γιώργη. Ασ` τη να σου δείξει τον δρόμο». Ένας ομογενής συγγραφέας ιστοριών τρόμου, βρίσκει τη χαμένη του έμπνευση επιστρέφοντας κάθε χρόνο στον τόπο καταγωγής του, ένα απομονωμένο χωριό της βόρειας Χίου. Όμως η φετινή παραμονή του εκεί, θα γίνει καταλύτης για να ξεδιπλωθούν τρομακτικές αποκαλύψεις και για να τεθούν σε κίνηση εξελίξεις επικίνδυνες για τη ζωή του και όχι μόνο… *** «…ένας τους ελάχιστους δημιουργούς που τολμούν να γράψουν σοβαρή λογοτεχνία που δεν μιμείται δουλικά την (έτσι κι αλλιώς σχετική) Πραγματικότητα, αλλά που συμβολίζει την πιθανή Αλήθεια – ουσία κάθε τέχνης, και ιδίως της μυθοπλασίας... Ταυτόχρονα, δεν διστάζει να δοκιμάσει τις αντοχές τού αναγνώστη, σε αφηγήσεις τόσο σκοτεινές και απειλητικές, που κάνουν τα βιβλία τού Graham Masterton να μοιάζουν με επεισόδια ελληνικής οικογενειακής σειράς». Περικλής Μποζινάκης, συγγραφέας *** «Post-horror… μα και παράλληλα είναι τρόμος μιας παλιότερης εποχής. Εκείνης που ο συγγραφέας έχτιζε λέξη τη λέξη την ατμόσφαιρά του και οδηγούσε στο κέντρο του λαβύρινθου τον αναγνώστη, με τα μάτια του δεμένα, βήμα το βήμα. Και μετά απλώς του έλυνε τα μάτια. Αφήνοντάς τον μονάχο στο προαναφερθέν οικοδόμημα… Μην το διαβάσετε ανυποψίαστοι… θα σας καταβάλει, σαν άγνωστος και πεισματάρης δαίμονας». Ειρήνη Μαντά, συγγραφέας Τον Γιώργο Λαγκώνα τον έχετε ήδη γνωρίσει, όχι μόνο από το πρώτο του βιβλίο,αλλά και από τα διηγήματα που έχει ανεβάσει εδώ στο φόρουμ, και ξέρετε ότι ο χρόνος και η φαιά ουσία που θα αφιερώσετε σε δικό του κείμενο θα αξίζουν τον κόπο. Εγώ απλώς περιμένω να δω σε τι σημείο θα βρίσκεται το δεύτερο πόνημα κάποιου που, από την πρώτη του συλλογή διηγημάτων, γράφει τόσο επαγγελματικά. Η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει την Παρασκευή 10 Ιουνίου, στις 8 το απόγευμα, στον χώρο των εκδόσεων ΟΣΤΡΙΑ (Χεύδεν και Πατησίων γωνία, πάνω από τον σταθμό ΗΣΑΠ Βικτώρια), με ομιλητές τον Περικλή Μποζινάκη, την Ειρήνη Μαντά (Ιρμάντα) και την Ελένη Ρήγα. Σας περιμένουμε. 6 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
giorgos lagonas Posted May 28, 2016 Share Posted May 28, 2016 Με εκλεκτή παρέα, σας περιμένουμε! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted May 28, 2016 Share Posted May 28, 2016 Καλές πωλήσεις εύχομαι και να αγαπηθεί από τον κόσμο Μπαίνει ΚΑΙ αυτό στην λίστα. Πότε κυκλοφορεί, που το βρίσκουμε, πόσες σελίδες είναι, πόσο θα κοστίζει; Για να είμαι έτοιμος, δηλαδή. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
giorgos lagonas Posted May 28, 2016 Share Posted May 28, 2016 μυθιστόρημα, 258 σελίδες, 13 ευρώ από βδομάδα (λογικά από την Τρίτη που μας έρχεται) στην ΟΣΤΡΙΑ θα πάει σίγουρα public, Φλωρά, comicon, ars nocturna, Θεσσαλονίκη στον Μαλλιάρη και από εκεί και πέρα βλέπουμε. φυσικά, με παραγγελία από οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο και από τη σελίδα της Όστρια 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted May 28, 2016 Share Posted May 28, 2016 Άντε με το καλό! Καλοτάξιδο κι αγαπημένο να 'ναι! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Management RObiN-HoOD Posted June 12, 2016 Management Share Posted June 12, 2016 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
giorgos lagonas Posted June 13, 2016 Share Posted June 13, 2016 Μια πολύ όμορφη βραδιά (καλά τα είπαμε - μάλλον!), ευχαριστώ πολύ όσους και όσες μπήκαν στον κόπο να έρθουν και φυσικά ευχαριστώ πολύ τον Στέφανο! οσονούπω ανεβαίνει το βίντεο και περισσότερες φωτογραφίες! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted June 13, 2016 Share Posted June 13, 2016 Πώ πω όσο πάει κι ομορφαίνω! Χαρ-χαρ! Φίλε Γιώργο, και πάλι συγχαρητήρια! Και εις ανώτερα! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
giorgos lagonas Posted June 15, 2016 Share Posted June 15, 2016 ...και το βίντεο της μικρής μας παρουσίασης θα το βρείτε ΕΔΩ 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted July 10, 2016 Share Posted July 10, 2016 Ο γιατρός είναι ιδιάζουσα περίπτωση.Από τη μία οι εμπνεύσεις του είναι εγκεφαλικές, καλλιτεχνικές και πολυεπίπεδες σαν του Λιγκότι, από την άλλη όμως είναι "λαϊκό παιδί" και γράφει απλά και προφορικά σαν Στήβεν Κινγκ. Το πρώτο του βιβλίο, η συλλογή διηγημάτων Μεσονυκτικό έπαιζε κάπως περίεργα με το δίπολο αυτό και με είχε προβληματίσει. Είχα όμως την περιέργεια να δω πως θα πάντρευε αυτό το παράδοξο σε μυθιστόρημα και αυτή η περιέργεια δε τη σκότωσε τη γάτα.Το "Των Υδάτων του Ουρανού" είναι ένα βιβλίο τρόμου που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα δουλειές ξένων συγγραφέων (κατι που χαίρομαι να λέω συχνά τώρα τελευταία για βιβλία Ελλήνων και χαίρομαι). Ο πρωταγωνιστής, καλτ Ελληνοαμερικάνος συγγραφέας, έρχεται στο νησί του κυνηγώντας τη μούσα του. Και αρχίζει σταδιακά ο εφιάλτης. Από τη μία στο βιβλίο έχουμε καλογραμμένους χαρακτήρες και φυσικούς διαλόγους. Ένα προς ένα τα πρόσωπα του δράματος στήνονται πειστικά και οργανικά μέσα σε αυτό. Το "κακό" μας δίνεται από την αρχή και (χάρη στο επάγγελμα του συγγραφέα, ψυχίατρος) χτίζεται με έναν τρόπο που θυμίζει περισσότερο "σκληρή" επιστημονική φαντασία (και Λαβκραφτ)παρά υπερφυσικό τρόμο και δίνει μία ανάσα φρεσκάδας. Μέχρι και η λύση του δράματος προεικονομείται πετυχημένα.Αν θέλετε τη γνώμη μου, πρέπει να αφήσετε στην πόρτα τις όποιες προκαταλήψεις σας για το τι είναι βιβλίο τρόμου, ο Λαγκώνας είναι μία πένα μοναδική και το ξέρουμε από εδώ μέσα, καιρός να το μάθουμε και σε έντυπη μορφή. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
BladeRunner Posted July 10, 2016 Share Posted July 10, 2016 Το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Όστρια είναι στην οδό Τζωρτζ; Θέλω να το ξεφυλλίσω πρώτα το βιβλίο, να διαλέξω εγώ αντίτυπο κλπ κλπ, και αλλού δεν το έχω πετύχει το βιβλίο (καθώς και το "Η νύχτα που έβρεξε μαχαίρια" του Γιαννάκη). 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
AlienBill Posted July 10, 2016 Share Posted July 10, 2016 (edited) Το βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Όστρια είναι στην οδό Τζωρτζ; Θέλω να το ξεφυλλίσω πρώτα το βιβλίο, να διαλέξω εγώ αντίτυπο κλπ κλπ, και αλλού δεν το έχω πετύχει το βιβλίο (καθώς και το "Η νύχτα που έβρεξε μαχαίρια" του Γιαννάκη). Είναι στην οδό Χέυδεν 3, στο πεδίον του Αρεως Στην Τζωρτζ ήταν παλια Επίσης απ' ότι μου έχουν πει, βιβλία όστρια έχει και το βιβλιοπωλείο ΠΟΛΙΤΕΙΑ Ασκληπιού 1-3 & Ακαδημίας Edited July 10, 2016 by AlienBill Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
giorgos lagonas Posted July 11, 2016 Share Posted July 11, 2016 πω...πω... ευχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια! η ΟΣΤΡΙΑ είναι Χέυδεν με Πατησίων, για ακόμα πιο εύκολα το βιβλίο υπάρχει ετοιμοπαράδοτο και στο comicon shop - Ρενιέρη. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted July 14, 2016 Share Posted July 14, 2016 Το διάβασα. Καλό! Αναλυτικά μόλις ξεμπερδεψω με κάτι τρεξίματα -μπορει να πάρει μέρες. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
giorgos lagonas Posted July 15, 2016 Share Posted July 15, 2016 Το διάβασα. Καλό! Αναλυτικά μόλις ξεμπερδεψω με κάτι τρεξίματα -μπορει να πάρει μέρες. Μπα! Θα διαβάσω (για τη δουλειά μου) καλή κουβέντα από τον Μανωλιό! Αυτό δίχως άλλο το θεωρώ μεγάλη επιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted July 25, 2016 Share Posted July 25, 2016 (edited) Οκέυ, η γνώμη μου αναλυτικά: Το βιβλίο σαφώς και μου άρεσε και με άφησε πολύ ικανοποιημένο, τόσο από μόνο του όσο και σε σύγκριση με το «Μεσονυκτικό». Σημειώστε ότι στα παρακάτω τα «Συν» επικρατούν άνετα ως αποτέλεσμα. Η μεγάλη σχετικά έκταση των «Πλην» είναι για να εξηγήσω τι εννοώ. Πλην --Λίγες επαναλήψεις, πέντε-έξι τυπογραφικά, καναδυό ασήμαντες αστοχίες στο λεξιλόγιο. --Οι αγγλικές φράσεις της ψυχολόγου. Αχρείαστες και δημιουργούν άκομψες υποσημειώσεις. Επίσης, όχι σταυροί για τις υποσημειώσεις –δηλαδή μέχρι πόσοι σταυροί μπορούν να μπουν στη σειρά; Νομίζω μέτρησα μέχρι έξι, σκέτο νεκροταφείο… --Αν και είναι σαφές ότι παρακολουθούμε τις σκέψεις του Γιώργου, εκείνος σκέφτεται τον εαυτό του ως «Σταματόπουλο». Με ξένισε αυτό, γιατί για μένα είναι σαφές ότι έχουμε βαθιά εστιασμένο τριτοπρόσωπο αφηγητή (δηλαδή είμαστε μέσα στο κεφάλι του χαρακτήρα) και κανένας άνθρωπος δεν σκέφτεται συνεχώς τον εαυτό του με το επίθετό του. --Όταν σκοτώνουμε μια γάτα, την αφήνουμε σκοτωμένη. Δεν την «ανασταίνουμε». Είναι σαν να ζητάμε συγνώμη από τον αναγνώστη που ξέρουμε ότι μας έχεις κατεβάσει καντήλια. (Ξέρω ότι αποτελώ εξαίρεση σ’ αυτό. Μην τους ακούς. Το να σκοτώνεις γάτες στα βιβλία πονάει τους αναγνώστες σχεδόν σαν να σκοτώνεις παιδιά. Αλλά τα παιδιά είναι πιο κλισέ. Οπότε κάνε δουλειά σου με γάτες.) --Για μένα δεν πέτυχε η απόπειρα επιλόγου από την οπτική ενός χαρακτήρα που έχει ήδη πεθάνει. Καταλαβαίνω ότι ο συγγραφέας θέλει να μάθουμε πώς κατέληξαν ή συνεχίστηκαν κάποια πράγματα, καταστάσεις και χαρακτήρες, και φυσικά ξέρει ότι θα ήταν φάουλ αυτό να γίνει με μία και μοναδική αλλαγή οπτικής γωνίας στο τέλος. Όμως αυτή η μία στιγμή που έχει ο Γιώργος για να τα καταλάβει όλ’ αυτά ενώ πεθαίνει, σίγουρα δεν είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος ούτε ο πιο κομψός. Θα προτιμούσα κάποιες από αυτές τις πληροφορίες να προοικονομούνταν υποδηλωτικά λίγο νωρίτερα (πριν ξεκινήσει το χάος της κορύφωσης). Αυτό δεν θα ήταν δυνατόν για όλες, βέβαια, αλλά αυτό είναι και το τίμημα που συνήθως συνοδεύει τον θάνατο του αφηγητή χαρακτήρα. --Η πρώτη αντίδραση μπροστά στο υπερφυσικό. Είναι μια κομβική στιγμή για όλα τα βιβλία του φανταστικού που το υπερφυσικό δεν εισάγεται ως αναπόσπαστο μέρος της κοσμοπλασίας, όπως εδώ. Οι χαρακτήρες νομίζουν ότι ζουν σε μια «στεγνή», ορθολογική πραγματικότητα μέχρι τη στιγμή που το υπερφυσικό κάνει την πρώτη του αναμφισβήτητη εμφάνιση. Εδώ είναι η στιγμή που κοιτάει μέσα από την κλειδαριά στο ξωκλήσι και κυρίως η πρώτη εισβολή στο σπίτι του. Ο ήρωας δεν αντιδρά καθόλου σ’ αυτήν. Όχι μόνο δεν με έπεισε το ότι υποψιαζόταν τον παπά, αλλά και έτσι να ήταν δεν θα έπρεπε να το πει σε κάποιον άλλον και κυρίως στην αστυνομία; Δεν μπουκάρουν στο σπίτι σου, σ’ το κάνουν λαμπόγυαλο, και εσύ απλώς επιστρέφεις για ακόμα λίγη σούμα. Επίσης, ο παπάς δεν έμαθε ποτέ για αυτή την εισβολή ακόμα κι όταν ο Γιώργος σιγουρεύτηκε ότι είναι σύμμαχοι. --Η χαμηλή σύγκρουση στους διαλόγους, η οποία οφείλεται κυρίως στην… --…απουσία «κακού» ο οποίος να φαίνεται επί σκηνής. --Το ότι τα κρίσιμα στοιχεία περίμεναν βολικά τον Σταματόπουλο, ενώ θα μπορούσε να τα είχε ξεθάψει ο παπάς (οκέυ, μάλλον φοβόταν να το κάνει για να μην προκαλέσει τις αντιδράσεις που είδαμε). Συν +Η γενικά καλή εμφάνιση του κειμένου. +Το ελληνικό τοπίο και σκηνικό. Μπράβο γι’ αυτό, είναι πολύ καλοδεχούμενα βιβλία που δεν αντιγράφουν ξένους, αλλά ενσωματώνουν τον τρόμο στο δικό μας τόπο, περιβάλλον και παράδοση. +Γραφή. Πολύ βελτιωμένη σε σχέση με το Μεσονυκτικό. Πολύ όμως! Αυτό είναι η σημαντικότερη από όλες τις εντυπώσεις που μου άφησε το βιβλίο. Η γραφή κάνει τη δουλειά της, δίνει την πληροφορία, δημιουργεί την απαραίτητη ατμόσφαιρα, έχει τον σωστό ρυθμό, κι αυτό το κάνει με το κατάλληλο απλό ύφος και χωρίς αχρείαστους εντυπωσιασμούς. Χάρηκα πάρα πολύ που είδα τέτοια πρόοδο, τόσο σε σχέση το Μεσονυκτικό, όπου η γραφή εκεί έχει σκαμπανεβάσματα, όσο και σε σχέση με τα διηγήματα που έχεις φέρει στο Εργαστήριο της ΑΛΕΦ. +Η σκηνή που φυτεύουν το πλάσμα στο κεφάλι του παιδιού. Ooohhh, yeah. Επίσης, η γάτα που γδέρνει το κεφάλι της. +Το ότι θυμήθηκες να ξαναχρησιμοποιήσεις τους χαρακτήρες που γνωρίσαμε στην Αμερική. Δεν πειράζει που το «έκλεψες», γιατί το έκανες ωραία. +Καλή αίσθηση του ρυθμού και της κορύφωσης. Είναι σαφές ότι ο συγγραφέας γνωρίζει καλά που πάει η ιστορία και σε πιο ύψος πρέπει να βρίσκεται κάθε φορά η ένταση. +Η δουλειά που είναι εμφανές ότι έχει πέσει στον τομέα των πραγματολογικών στοιχείων, κυρίως περί των εκκλησιαστικών θεμάτων. +Το ότι καταφέρνει να γίνει ενδιαφέρουσα ιστορία χωρίς να υπάρχει κυρίως προσωποποιημένος κακός επί σκηνής. +Το κούμπωμα πρακτικά όλης της πληροφορίας χωρίς να αφήνει κενά. +Ο χαρακτήρας του παπά. Ιδανικά τσιμπημένος, με σπάνιες και περίεργες αντιθέσεις. +Ο/Η Μπελαφόντε. (Εκτός από την «ανάστασή» του, δηλαδή.) Καλό το όνομα και το θεματάκι με το φύλο. +Οι διάλογοι. Ναι, δεν είχαν πάντα πολλή σύγκρουση, αλλά ήταν φυσικοί, με ουσία, προωθούσαν τον μύθο και έδιναν πληροφορία χωρίς να κουράζουν. Επίσης μεγάλη βελτίωση, κατά τη γνώμη μου, που οι διάλογοι ήταν αρκετοί, αντίθετα με κάποια διηγήματα του Μεσονυκτικού, με αποτέλεσμα το κείμενο να αναπνέει άνετα. (Φυσικά δεν αυτό ήταν κάπως αναπόφευκτο λόγω της φύσης του έργου, αλλά και πάλι ήταν ευχάριστο.) Μήπως σου ταιριάζει καλύτερα η μεγάλη φόρμα; +Το χάος στο τέλος. Γενική εντύπωση: Ένα πολύ καλό βιβλίο που εκπροσωπεί επάξια τον ελληνικό τρόμο σε ελληνικό σκηνικό. Συστήνεται ανεπιφύλακτα. Και δυο διασκεδαστικές λεπτομέρειες. 1) Το διάβασα σε νησί, στο χωρίο μου (Σκάλα Κεφαλονιάς) που λίγο πιο έξω έχει ένα ξωκλήσι, τον Άι-Γιώργη, που είναι πάνω από τα βράχια της θάλασσας, και δίπλα του τρώνε ήλιο τα ερείπια ενός αρχαιοελληνικού ναού. Οκέεευ… 2) Αυτή η φωτογραφία που, προφανώς, δείχνει πώς ήταν η θάλασσα την επόμενη μέρα του τέλους του βιβλίου. Είναι κάτω από το χωρίο Σιμωτάτα και, τι σύμπτωση, εκεί κοντά είναι ο ιερός ναός της, αχέμ, Αγίας Παρασκεύης… Ε, ναι. Αυτά. Μου άρεσε, ε; :-) Edited July 25, 2016 by mman 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
giorgos lagonas Posted July 25, 2016 Share Posted July 25, 2016 (edited) ουάου! Τόσες σκέψεις για το βιβλίο ζήτημα να έκανα και εγώ που το έγραψα κιόλας! ... τι σύμπτωση, εκεί κοντά είναι ο ιερός ναός της, αχέμ, Αγίας Παρασκεύης… ...και περιττό να στο πω. Κάτι υπάρχει θαμμένο κάτω από το χωριό σου (ή στην κοντινή υποθαλάσσια περιοχή). Σοβαρά τώρα. ΥΓ: δεν ήξερα ότι ήσουν Κεφαλλονίτης. Αγάπη για αυτό το νησί, όχι αστεία! (και κρεατόπιτες!) Edited July 25, 2016 by giorgos lagonas 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
giorgos lagonas Posted July 25, 2016 Share Posted July 25, 2016 Πάντως θα απαντήσω σε κάποια σχόλιά σου (αν και δεν το συνηθίζω) γιατί αφενός ξέρω πως σου αρέσει να το ψειρίζεις, αλλά και επειδή τα θέματα που θίγεις με απασχόλησαν και μένα. Οι υπόλοιποι μην διαβάζετε, είναι ΣΠΟΙΛΕΡ! -...όχι σταυροί για τις υποσημειώσεις –δηλαδή μέχρι πόσοι σταυροί μπορούν να μπουν στη σειρά; Νομίζω μέτρησα μέχρι έξι, σκέτο νεκροταφείο… εμένα μου αρέσουν οι σταυροί! Αν και `ντάξει, όταν είναι πάνω από τρεις φαίνονται κάπως. Βέβαια, για βιβλίο τρόμου, ένα νεκροταφείο δεν είναι πάντα κάτι ανεπιθύμητο! --Αν και είναι σαφές ότι παρακολουθούμε τις σκέψεις του Γιώργου, εκείνος σκέφτεται τον εαυτό του ως «Σταματόπουλο». Με ξένισε αυτό, γιατί για μένα είναι σαφές ότι έχουμε βαθιά εστιασμένο τριτοπρόσωπο αφηγητή (δηλαδή είμαστε μέσα στο κεφάλι του χαρακτήρα) και κανένας άνθρωπος δεν σκέφτεται συνεχώς τον εαυτό του με το επίθετό του. Εδώ είχα θέμα. Μου ήταν πολύ περίεργο, σχεδόν αφόρητο, να γράφω για κάποιον που έχει το ίδιο όνομα με μένα. Ήταν σαν έχω κάποιον να με σχολιάζει συνεχώς. Δεν ξέρω αν σου έχει τύχει. Είναι σπούκυ. (βέβαια υπάρχει λόγος που -δυστυχώς- τον Σταματόπουλο έπρεπε να τον λένε Γιώργο) Τέσπα. Αυτό φυσικά δεν αλλάζει το γεγονός ότι η αφήγηση -όπως πολύ σωστά επισημαίνεις- είναι βαθιά εστιασμένη τριτοπρόσωπη. ΥΓ εγώ πάντως τον εαυτό μου τον σκέφτομαι ΜΟΝΟ με το επίθετό μου, δεν ξέρω πόσο πρέπει να ανησυχώ γι` αυτό, ή αν απλά φταίει το στρατιωτικό background... --...η απόπειρα επιλόγου από την οπτική ενός χαρακτήρα που έχει ήδη... Θα συμφωνήσω, αλλά όπως σωστά σχολίασες, η άλλη επιλογή θα ήταν να αφήσω ξεκρέμαστα θέματα και πράγματα και δεν το ήθελα. Δοκιμάστηκε και εναλλακτικός επίλογος, πάνω κάτω σαν και αυτόν που προτείνεις, αλλά δεν λειτούργησε για μένα. Και δεν το θεωρώ τελείως κουφό σε μια τέτοια εμπειρία το μυαλό να φτερουγίζει στους οικείους σου. Αν θες πάλι από την προσωπική μου εμπειρία, (θυμάσαι που συζητούσαμε πέρσι για ένα ΠΟΛΥ ΣΤΕΝΟ τετ α τετ που είχα με τον προφυλακτήρα ενός αυτοκινήτου;) κάπως έτσι έπαιξε η φάση. --Η πρώτη αντίδραση μπροστά στο υπερφυσικό. Είναι μια κομβική στιγμή για όλα τα βιβλία του φανταστικού που το υπερφυσικό δεν εισάγεται ως αναπόσπαστο μέρος της κοσμοπλασίας, όπως εδώ. Οι χαρακτήρες νομίζουν ότι ζουν σε μια «στεγνή», ορθολογική πραγματικότητα μέχρι τη στιγμή που το υπερφυσικό κάνει την πρώτη του αναμφισβήτητη εμφάνιση. Εδώ είναι η στιγμή που κοιτάει μέσα από την κλειδαριά στο ξωκλήσι... αν θυμάσαι, υπάρχει λόγος (που αναφέρεται στο τέλος) γιατί ο Σταμ. δεν τα παίζει τελείως με την επαφή με το υπερφυσικό. Επίσης, αν το σκεφτείς, η όλη πρώτη επαφή είναι σε τελική ανάλυση κάτι που είδε α) στο μισοσκόταδο, β) μέσα από μια κλειδαρότρυπα. Ναι, ήταν κάτι αλλόκοτο, αλλά υπό αυτές τις συνθήκες θα μπορούσε και να είναι και μια λανθασμένη εντύπωση. Η παραπάνω εξήγηση-"λογικοποίηση" (περι λανθασμένης εντύπωσης) υπήρχε σε πρότερο ντραφτ του κειμένου, αλλά αφαιρέθηκε αφενός γιατί δεν πρόσθετε κάτι στην ιστορία, αφετέρου μου έβγαινε κάπως αδέξια. και κυρίως η πρώτη εισβολή στο σπίτι του... Δεν μπουκάρουν στο σπίτι σου, σ’ το κάνουν λαμπόγυαλο, και εσύ απλώς επιστρέφεις για ακόμα λίγη σούμα. σου έχουν ανοίξει ποτέ το σπίτι; (μη σου τύχει δηλαδή) ΑΛΛΑ: ΝΑΙ, δυστυχώς το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το ρίξεις στις σούμες. Αφότου πάρεις την αστυνομία, χάσεις τουλάχιστον δυο μέρες από τη ζωή σου (μια που θα είσαι στο τμήμα και μια που θα έρθει η σήμανση για δακτυλικά αποτυπώματα) και επειδή στο τέλος (πιθανότατα) δεν θα βρεθεί τίποτα, στο τέλος καταλήγεις να κάνεις μια μήνυση κατ` αγνώστων. Χ$%^ ψηλά κι αγνάντευε δηλαδή. Ειδικά αν η διάρρηξη δεν έχει σαν αποτέλεσμα την απώλεια κάποιων πολύτιμων αντικειμένων/χρημάτων κλπ, βασικά δεν έχει και πολύ νόημα να κάνεις κάτι γι` αυτό. Δυστυχώς (επαναλαμβάνω) και αυτά ισχύουν τουλάχιστον για τη χώρα μας, για αλλού δεν ξέρω. Οπότε, η εναλλακτική να πάει ο Σταμ. στην αστυνομία απορρίφθηκε (υπήρξε σε προηγούμενο ντραφτ, όπου το συζητούσανε με τον παπά) επειδή ούτε θα άλλαζε η ιστορία, αλλά και επειδή ήξερε ότι στο δια ταύτα δεν θα πετύχαινε τίποτα με αυτήν. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted July 25, 2016 Author Share Posted July 25, 2016 Το τελείωσα ακριβώς πριν φύγω για διακοπές (7/7) και από τότε έχω διαβάσει άλλα τρισήμισι τούβλα, οπότε απ' ό,τι θυμάμαι: Σίγουρα πολύ καλογραμμένο και συμφωνώ ότι έχει μεγάλη διαφορά (προς το καλύτερο) με το "Μεσονυκτικό". Φαίνεται επίσης η δουλειά που έχει γίνει στα "πραγματολογικά" στοιχεία, αν και το παραέκαναν "προσγειωμένο" και έχανε το ενδιαφέρον του σε μερικά σημεία, σαν εγκυκλοπαίδεια. Συγχαρητήρια, επίσης, που γράφεις ελληνικά και όχι σαν μετάφραση ή σαν εσύ ή ο χαρακτήρας να σκέφτεστε στα αγγλικά (αρχίζει να σπανίζει πια αυτό). Συμφωνώ ότι το παράκανες κατά πολύ με τους σταυρούς δίπλα από τις αγγλικές φράσεις: και με νεκροταφείο μοιάζει, και δε χρειάζεται να είναι στα αγγλικά όλα αυτά για να δείξεις ότι είναι στην Αμερική, και είναι κουραστικό να γυρίζει κάθε τόσο ο αναγνώστης στο τέλος του κεφαλαίου. Η μόνη αμερικανιά είναι, κατά την άποψή μου, η συνήθεια να σκέφτεται ο ήρωας τον εαυτό του με το επίθετο: το έχω δει σε ταινίες. Δεν είναι δικαιολογία το ότι σε λένε κι εσένα Γιώργο και σου φαινόταν περίεργο να γράφεις για κάποιον Γιώργο. Αφού χρειάζεται να λέγεται Γιώργος (το κατάλαβα γιατί), μην το αλλάξεις και βάλ'τον να σκέφτεται τον εαυτό του με το μικρό, όσο "σπούκυ" κι αν σου φαίνεται. Επίσης δεν είναι δικαιολογία για να μην πάει στην αστυνομία μετά από διάρρηξη το ότι δε θα πετύχει τίποτα έτσι, έστω κι αν όντως ισχύει το ότι δεν θα πετύχει τίποτα έτσι, για τον απλό λόγο ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν το ξέρει πόσο άχρηστη θα είναι μια τέτοια ενέργεια. Του έχουν ξανακάνει διάρρηξη και μάλιστα στην Ελλάδα; Αν ναι, να το αναφέρεις. Αν όχι, βάλ'τον να έχει ξαναπάθει κάτι παρόμοιο ή να του έχουν διηγηθεί κάποια τέτοια περίπτωση, αλλιώς δε στέκει το να μην πηγαίνει στην αστυνομία. Κάτι άλλο που μου φάνηκε εμένα αδικαιολόγητο είναι το ότι ο Γ.Σ., που ζει από 5 χρονών στην Αμερική (αν κατάλαβα καλά), ξέρει ελληνικά αρκετά καλά ώστε να συνεννοείται χωρίς πρόβλημα. Αν η επαφή του με την Ελλάδα περιορίζεται στους γονείς του και στα καλοκαίρια στο νησί, αμφιβάλλω αν φτάνει για να συντηρήσει τη γνώση του της γλώσσας, και δε μου φαίνεται και τύπος πολύ μελετηρός και οργανωμένος, που θα έπιανε να διαβάσει και να μάθει καλύτερα μια γλώσσα που τόσο λίγο του χρειάζεται. Βάλ'τον να κάνει λάθη στα ελληνικά ή να μη βρίσκει, ας πούμε, τη σωστή λέξη πότε πότε για να εκφραστεί. Το μεγαλύτερο μειονέκτημα για μένα είναι ότι η δράση αργεί πάρα πάρα πολύ να αρχίσει. Για παραπάνω από το μισό βιβλίο (νομίζω), ο Γ.Σ. μαζεύει στοιχεία, πληροφορίες εμφανίζονται φαινομενικά τυχαία στο δρόμο του, βλέπει εφιάλτες ή οράματα, έχει πονοκεφάλους κλπ και δεν υπάρχουν γεγονότα. Μου ήρθε να τον πιάσω από το μαλλί και να τον ταρακουνήσω, "Ξύπνα, ρε!" Περίμενα επίσης να προχωρήσει η υπόθεση με την ψυχολόγο, να μάθουμε έστω πιο πολλά γι' αυτήν, αλλά μπα. Α, και επίσης κάποια στιγμή σκέφτηκα μήπως ο Γ.Σ. έχει όχι κατάθλιψη, αλλά ναρκοληψία, έτσι που σε αρκετά σημεία ξεκινάμε από το όνειρο που βλέπει, χωρίς να έχει πάρει χαμπάρι (αυτός ή εγώ) πότε τον πήρε ο ύπνος. Για το όνομα Μπελαφόντε: δεν έχω δει την ταινία από όπου το πήρες ως όνομα γάτας, αλλά νομίζω κάπου λες ότι αυτή εδώ η γάτα είναι άσπρη. Οπότε από πού κι ως πού Μπελαφόντε; Αν ήταν μαύρη θα την έβγαζε Μπάουι, ας πούμε; Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα, εκτός από το γράψιμο και την έρευνα, που κάνουν την ιστορία πολύ πειστική, είναι η πολύ εντυπωσιακή ιδέα με την οποία τα εξηγείς όλα αυτά. Πρωτότυπη, ενδιαφέρουσα και με έπεισε, αν και δε νομίζω ότι κάνει το βιβλίο εφ - μάλλον dark fantasy. Κάποια σημεία δεν τα κατάλαβα (με βασικότερο το ότι ο Γ.Σ. πεθαίνει στο τέλος , ίσως λόγω του επιλόγου, αλλά μην τον βγάλεις γιατί θα πελαγώσω εντελώς) και μου έκοψαν την όρεξη οι αναφορές στον Λάβκραφτ, αλλά αυτά είναι θέμα γούστου. Γενικά το θεωρώ ένα καλό βιβλίο, που άξιζε τα λεφτά, το χρόνο και την προσοχή που του αφιέρωσα, αν και μάλλον απευθύνεται σε αναγνώστες με άλλα ενδιαφέροντα από τα δικά μου. Συγχαρητήρια, και εις ανώτερα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ballerond Posted July 29, 2016 Share Posted July 29, 2016 Καλησπέρα κι από εμένα, μόλις τελείωσα το βιβλίο μιας και ήμουν ένας από τους τυχερούς που το κέρδισε στην κλήρωση του sff (θα το αγόραζα πάντως έτσι κι αλλιώς).Από τον Γιώργο έχω διαβάσει μόνο μερικά διηγήματα αλλά όχι το Μεσονυκτικό. Είχα αντιληφθεί το στυλ γραφής του και μπορώ να πω ότι δεν ήταν τόσο του γούστου μου, μιας και το έβρισκα υπερφορτωμένο και με λεξιλόγιο που δεν με βοηθούσε ιδιαίτερα (αυτό φυσικά είναι δικό μου θέμα, δεν φταίει ο συγγραφέας. Καθαρά θέμα γούστου).Το βιβλίο μου άρεσε αρκετά. Χαίρομαι όταν βρίσκω Έλληνες συγγραφείς που μπορούν να αποδώσουν τόσο ολοκληρωμένα, όμορφα και με στυλ μία ιστορία τρόμου και δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από αντίστοιχους άλλους συγγραφείς στο εξωτερικό. Ο King γράφει για το Μέην 200 φορές, εμείς γράφουμε για τα νησιά μας.Όταν μία ιστορία με συνεπάρει ,είτε με τους χαρακτήρες της είτε με το τέλος της, σπάνια θυμάμαι ή δίνω σημασία σε τεχνικά στοιχεία οπότε θα τα προσπεράσω και θα μείνω στην ουσία.Το βιβλίο σε βυθίζει κυριολεκτικά - και μεταφορικά - στα άδυτα του μυαλού του κεντρικού πρωταγωνιστή μας. Ενός συγγραφέα, ενός προβληματισμένου ανθρώπου, ενός ιδιόμορφου τύπου, ενός από εμάς. Απόλυτα πειστικός χαρακτήρας για μένα, πέρα για πέρα αληθινός και με ανησυχίες που πολύ συχνά εκφράζω κι εγώ. Το βιβλίο είναι μουσικό. Βγάζει μουσική, πηγάζει από την μουσική και εμπνέεται από την μουσική. Έχει ροκ στοιχεία, έχει κλασικά στοιχεία, έχει μελαγχολικά στοιχεία.Με το ταξίδι του στο νησί θυμήθηκα το δικό μου και το νοστάλγησα αμέσως. Ο παπάς λειτουργεί πολύ καλά στην όλη υπόθεση, ένας ξεχωριστός χαρακτήρας που θυμίζει όντως πολύ τους παπάδες στα απομονωμένα ξωκλήσια. Η ψυχίατρος έπρεπε να αναλυθεί παραπάνω και να χορτάσουμε την σχέση μεταξύ τους, όπως και η σχέση που είχε με τον Θανάση τον φίλο του.Πολλά πράγματα ανέφεραν τα παιδια πάνω στα οποία συμφωνώ, αλλά θα προσπαθήσω κι εγώ να ξεχωρίσω μερικά συν και πλην Θετικά: + Η πολύ καλή γραφή και η όμορφη ροή του λόγου καθώς προχωρούσε η ιστορία. + Οι χαρακτήρες στο σύνολο τους.+ Η περιγραφή του χωριού και η νοσταλγία των Ελληνικών νησιών+ Η μουσική του βιβλίου. Το ροκ ύφος.+ Το τέλος και η κάθαρση/λύτρωση του Σταματόπουλου. Ότι θα πεθάνει ήταν ξεκάθαρο. Το πως όμως έπαιζε τον μεγαλύτερο ρόλο και νομίζω λειτούργησε τέλεια.+ Ο/Η Μπελαφόντε. Τον/την αγάπησα+ Η ιδέα των πλασμάτων, το θρησκευτικό παρασκήνιο και τα πραγματολογικά στοιχεία που το εξηγούσαν. Η Παναγιά η Θαλασσινή και το πως παρουσιάστηκε στον Σταματόπουλο.+ Ενώ είχα καταλάβει ότι δεν υπάρχει επιληψία στον ίδιο, αλλά κάτι που θυμίζει "όγκος" αυτό δεν με χάλασε καθόλου σαν εξήγηση. + Τα χαιδοκώλικα φυσικά! Αρνητικά: - Η γραφή και η χρήση παρομοιώσεων/περιγραφών στο βιβλίο που έγραφε ο Σταματόπουλος. Αρκετά κουραστική σε πολλά σημεία, έμφαση σεκ άτι που είχαμε ήδη εμπεδώσει και απλά το έκανε πιο δύσκολο. Επίσης το κεφάλαιο της Νεκροτομής/νεκροψίας στην 5η σελίδα το άφησα. Σόρρυ Γιώργο μου, με κούρασε πολύ και δεν καταλαβαίνα τίποτα.Θεωρώ ότι δεν χρειαζόταν να επεκταθείς τόσο για κάτι που δεν μας ένοαιζε πως αναπνέει αλλά πως μοιάζει. Μου άρεσ ότι το είχες ψάξει, φαίνεται ότι το δούλεψες ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ αλλά εμένα δεν με βοήθησε πουθενά.- Αρκετά σημεία είχαν περισσότερη ανάλυση απ'ότι έπρεπε ενώ άλλα προσπεράστηκαν γρήγορα. Χωρούσε άνετα ακόμα 100 σελίδες που να εξηγούν το παρελθόν του Σταματόπουλου, την ζωή του στην Αμερική, το παρελθόν του παπά, την σχέση του με την ψυχίατρο, πως επηρρεάσε την ζωή του το πλάσμα στο κεφάλι του.Το κάνεις μόνο σε αναφορές στο τέλος και όχι σε πραγματική εξιστόρηση.- Η γάτα δεν χρειαζόταν να ζει. Έδωσε συγκινητικό τόνο αλλά ήταν υπερβολή. Και μόνο ο παπάς που δακρύζοντας κάνει τον σταυρό του αρκούσε.- Το μικρό χάος όταν ανέβαινε στην επιφάνεια της θάλασσας. Κράτησε μεγάλο διάστημα που δεν βγάζει νόημα.- Το απότομο κλείσιμο κάποιων κεφαλαίων. Το τέλος μου άρεσε αρκετά αλλά η εξήγηση του "πιθανού" μέλλοντος μέσα από τις τελευταίες στιγμές του Σταματόπουλου δεν ξέρω κατά πόσο στέκει. Αυτά πάνω κάτω από εμένα.Πολύ καλή προσπάθεια σίγουρα, πολύ προσεγμένη δουλειά και ναι θα το προτείνω σε αρκετό κόσμο. Αναμένουμε φυσικά το επόμενο ;) 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted August 28, 2016 Share Posted August 28, 2016 Κάλλιο αργά παρά ποτέ, που λέει κι η παροιμία. Είμαι ο δεύτερος τυχερός της κλήρωσης του sff, και η βασική υποχρέωσή μου ήταν να γράψω μια κριτική για το βιβλίο. Άργησα λίγο λόγω εποχής, διακοπές κλπ, καταλαβαίνετε. Τώρα όμως ήρθε η ώρα να πω κι εγώ πως μου φάνηκε. Το διάβασα λοιπόν στην παραλία, στην αδύναμη σκιά της ομπρέλας. Ομολογώ πως το ξεκίνησα ελαφρώς προκατειλημμένος. Δεν είμαι φαν του συγγραφέα, από αυτά που έχω διαβάσει εδώ στο φόρουμ δηλαδή. Είναι που το γούστο μου είναι αρκετά διαφορετικό. Έχοντας ακούσει-διαβάσει όμως τόσα και τόσα καλά λόγια για το εν λόγω βιβλίο, έλπιζα να με κάνει να αλλάξω γνώμη. Δυστυχώς αυτό δεν συνέβη. Τεχνικά η γραφή είναι πολύ καλή, στρωτή, κατανοητή, εύπεπτη, εκτός βέβαια από εκείνα τα ψυχεδελικά σημεία όπου έγραφε ο ήρωας. Φυσικά, στο τέλος όλα αυτά έρχονται και εξηγούνται, αλλά όπως και να 'χει ήταν κάποια κουραστικά κομμάτια άνευ ενδιαφέροντος. Ο ίδιος ο ήρωας στήθηκε αρκετά καλά, ο συγγραφέας έδωσε τα απαραίτητα για να σχηματίσει ο αναγνώστης μια λειτουργική ιδέα γι' αυτόν. Όμως, και εδώ κινδυνεύω να πέσω στην παγίδα του "πώς θα το έγραφα εγώ", τόσες σελίδες με τη γιατρό του, χωρίς να αξιοποιηθεί το παραμικρό απ' αυτή τη "σχέση", το βρίσκω λίγο άσκοπο. Οι τόσες αναφορές στη γάτα με έκαναν να πιστέψω ότι θα έπαιζε κάποιο ρόλο, αλλά τελικά απλά υπήρχε. Μάλιστα, η αρχική περιγραφή της γάτας ήταν τέτοια που δεν νομίζω να την υιοθετούσε κάποιος βλέποντάς την. Ο παπάς δεν με έπεισε ούτε δευτερόλεπτο. Βασικά ήταν ένας σχεδόν καρτουνίστικος χαρακτήρας που ο μόνος ρόλος του ήταν να δοθεί κάποια στιγμή μέσω αυτού η εξήγηση για το τι συνέβαινε στο παρεκκλήσι, αλλά θα προτιμούσα να ήταν ένας κλασικός παπάς χωριού, ίσως αρκετά ηλικιωμένος, θα με έπειθε πολύ περισσότερο. Οπωσδήποτε δεν θα γελούσα με την εικόνα του να φοράει Motorhead t-shirt κάτω από το ράσο στη λειτουργία. Κι εγώ απόρησα με τη σκηνή της διάρρηξης. Δηλαδή, πήγε σπίτι του, το βρήκε ορθάνοιχτο, και είπε "Α, οκέι, με κλέψανε, δε βαριέσαι, ας πάω να γίνω κουρούμπελο με τον παπά"; Η εξήγηση που δόθηκε παραπάνω περί ανικανότητας της αστυνομίας μου το έκανε χειρότερο, όχι γιατί πιστεύω κάτι άλλο, αλλά γιατί κάποιος που βρίσκει το σπίτι του παραβιασμένο δεν θα σκεφτόταν ποτέ ότι είναι χάσιμο χρόνου να ειδοποιήσει τους μπάτσους. Το θέμα είχε ενδιαφέρον, θα μπορούσε να βγει μια πραγματική ιστορία τρόμου, αλλά φοβάμαι πως η αξιοποίηση αυτής της καλής ιδέας δεν ήταν αντάξιά της. Όπως και η λύση στο τέλος που την βρήκα πάρα πολύ εύκολη, και ανισοβαρή απέναντι στο σαματά που περιγραφόταν. Υπήρχαν σημεία που θα μπορούσε να βγει πολύ τρομάρα, όπως η στιγμή της κλειδαρότρυπας στο παρεκκλήσι για παράδειγμα. Πραγματικά απορώ γιατί αφέθηκαν αυτές οι στιγμές και αναπτύχθηκαν τόσα άσκοπα κομμάτια που τελικά δεν πρόσφεραν τίποτα πέρα από γέμισμα σελίδων. Αν μου άρεσε κάτι ήταν οι εικόνες του χωριού, αν και θα ήθελα πολύ περισσότερες. Τα νησιά μας, όπως και κάθε γωνιά της χώρας μας, είναι πανέμορφα και θα άξιζε λίγη περισσότερη περιγραφή τους. Δηλαδή, για παράδειγμα, αντί να μπεκροπίνουν στη βεράντα, γιατί να μην κάνουν περίπατο στην αμμουδιά; Η ίδια συζήτηση θα γινόταν, αλλά με πολύ καλύτερο φόντο. Δυστυχώς η τελική γεύση που μου έμεινε δεν ήταν καλή. Περίμενα-ήθελα-έλπιζα σε κάτι δυνατό, υπήρχαν οι βάσεις, ο συγγραφέας έχει τη γλώσσα, η ιδέα ήταν καλή, αλλά φοβάμαι πως οι επιλογές του δεν ήταν οι καλύτερες δυνατές. Λυπάμαι, αλλά δεν μου άρεσε καθόλου, προφανώς και δεν είναι ένα ανάγνωσμα που απευθύνεται στα δικά μου γούστα. Ούτε το θεωρώ "τρόμου", σε καμία περίπτωση. Συγνώμη που στενοχωρώ, αλλά έχοντας ως επιλογές ή να το αποθεώσω χωρίς να το πιστεύω μόνο και μόνο για να μην κακοκαρδίσω κανέναν, ή να πω πως μου φάνηκε στ' αλήθεια, προτίμησα το δεύτερο, με το σκεπτικό πως εγώ την αλήθεια θα ήθελα από μια κριτική για κάτι που έγραψα. Καλή συνέχεια και καλή τύχη στο βιβλίο. 3 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
giorgos lagonas Posted September 24, 2016 Share Posted September 24, 2016 Μπορείτε να διαβάσετε τα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου στα παρακάτω λινκ: εισαγωγή κεφάλαιο 1 κεφάλαιο 2 κεφάλαιο 3 κεφάλαιο 4 θα ακολουθήσουν κι άλλα προσεχώς 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted September 29, 2016 Share Posted September 29, 2016 Επιτέλους, μπορώ να γράψω κι εγώ κάτι για τα Ύδατα. Εκείνο που εντυπωσιάζει στο βιβλίο, κυρίως σε κάποιον που έχει διαβάσει το Μεσονυκτικόν, είναι το πόσο διαφορετική είναι η γραφή του Γιώργου Λαγκώνα στις μεγάλες φόρμες. Οπότε θα θεωρήσει είτε ο Λαγκώνας ωριμάζει ως συγγραφέας, πράγμα θετικό (και πιθανό) είτε ότι απλούστατα του πάει η νουβέλα ή/και το μυθιστόρημα περισσότερο από όσο το διήγημα. Είναι παράξενο το πώς, ωστόσο, ενώ σε κάποια διηγήματά του δίνεται η εντύπωση ότι οι περιγραφές, το χτίσιμο, οι λέξεις, είναι too much και ο αναγνώστης κάπου μπορεί να νιώσει πνιγμένος, στο μυθιστόρημα, όπου ο χώρος είναι περισσότερος και φυσιολογικά θα περίμενε κανείς περισσότερο άπλωμα από μέρους του συγγραφέα και άρα, περισσότερο εμφανή να γίνονται τα παραπάνω ζητήματα, το πράγμα στρώνει σημαντικά. Δεν ξέρω πώς στην ευχή συμβαίνει αυτό. Παράδοξο, ίσως. Πάντως τα Ύδατα τα απόλαυσα και ως προς τη γραφή τους, ήταν μία έκπληξη ευχάριστη. Θεματική τώρα. Οπωσδήποτε θα πω τα ίδια που είχα πει και στην παρουσίαση του βιβλίου. Ελληνικός κοσμικός τρόμος. Ο Μποζινάκης διαφώνησε, είπε βιολογικός τρόμος. Ειλικρινά δεν ξέρω. Ο Περικλής μπορεί να στολίζει τον τρόμο με δεκάδες επίθετα και όλα να περιγράφουν κάποια συγκεκριμένη ιστορία και για απολύτως συγκεκριμένους λόγους. Είναι βιολογικός τρόμος, αλλά θα επιμείνω ότι για μένα, για τη δική μου αισθητική, είναι παράλληλα ό,τι πιο κοντινό έχω διαβάσει σε κοσμικό τρόμο (φερμένο στην Ελλάδα). Στη Χίο κιόλας. Σε ένα από τα πιο απομακρυσμένα, άγνωστα, μη τουριστικού ενδιαφέροντος μέρη του νησιού. Η επιτυχία εδώ είναι το πάντρεμα των στοιχείων αυτών. Προσωπικά έχω σκοντάψει σε πολλές προσπάθειες (νεότερων κυρίως συγγραφέων) να φέρουν τον κοσμικό τρόμο στα ελληνικά πράγματα, και συνήθως το αποτέλεσμα είναι αποκαρδιωτικό, για να μην πω τίποτα χειρότερο. Δύσμοιροι μοναχικοί επιστήμονες/ γλωσσολόγοι/ παλαιοντολόγοι/ τερατολόγοι που ζουν σε ακόμη πιο μοναχικά σπίτια στην άκρη ενός χωριού και σκισμένες σελίδες αλλόκοτων ημερολογίων που περιέχουν ακόμη πιο αλλόκοτες επικλήσεις –όχι. Δεν έχει τίποτα να μας πει μια τέτοια πλοκή, μια ιστορία παρμένη από τους πειραματισμούς του Λαβκραφτικού κύκλου (που γίνονταν και για αστείο τις πιο πολλές φορές) και κολλημένη ως έτυχε σαν μπάλωμα στην ελληνική επαρχία. Αν και είμαι υπέρ του τα γραπτά μας να μιλούν για Ελλάδα, είμαι ακόμη πιο υπέρ όταν ο συγγραφέας καταφέρνει να τα κάνει να μην μπορούν να μιλήσουν πουθενά αλλού. Όταν το φόρεμα ράβεται τέλεια πάνω στο σώμα. Στην περίπτωση των Υδάτων το ταίριασμα αυτό γίνεται ιδιαίτερα φυσικά. Είναι και δεν είναι κοσμικός τρόμος, είναι και δεν είναι (συγνώμη, Περικλή) βιολογικός τρόμος, είναι ωστόσο ελληνική επαρχία 100% (ακόμη κι αν ο ήρωας είναι ένας ομογενής συγγραφέας τρόμου, και σέρνει πίσω του ένα παρελθόν αμερικάνικο) και είναι και ελληνική κουλτούρα 100%. Μην ξεχνάμε τον απίστευτο αρχιμανδρίτη που ακούει μέταλ, πίνει σούμες και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο (πίνει) και περιμένει, ακρίτας μοναχικός, να σημάνει την ειδική καμπάνα με τα ειδικά σύμβολα όταν, και όχι αν, προκύψει ένας πολύ συγκεκριμένος και ιδιαίτερος κίνδυνος. Αγαπημένη φράση: Νόμιζα πως το χωριό που μεγάλωσα λεγόταν Προσοχή Κατολίσθηση. Θα το θυμάμαι για καιρό. Η γραφή του Λαγκώνα βέβαια δεν έχει πάψει να είναι λεπτομερειακή, με κατά τόπους υπερβολική εμμονή σε επιστημονικές/ ιατρικές ορολογίες που ωστόσο σκιαγραφούν και πλαισιώνουν την πλοκή, δεν είναι εμβόλιμες. Αλλά τα Ύδατα δεν με κούρασαν και γενικά μου αρέσαν πολύ. Υπήρχαν στιγμές στο Μεσονυκτικόν που κάπως με κούρασαν (όχι βέβαια το Γέλιο της Γάτας, χαχαχα) αλλά εδώ, καθόλου. Το πράγμα κυλούσε. Αν είχα έστω και την ελάχιστη συμβολή στο χτίσιμο του βιβλίου, μέσω SuWriMo το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι είμαι περήφανη. Αυτά. Ελπίζω να βρω χρόνο να ολοκληρώσω και κάποια άλλα χρωστούμενα που έχω (από κριτικές και beta reading) Παράτα τα διηγήματα, γιατρέ, και πιάσε τα μυθιστορήματα. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
giorgos lagonas Posted September 30, 2016 Share Posted September 30, 2016 (edited) ...Αν είχα έστω και την ελάχιστη συμβολή στο χτίσιμο του βιβλίου, μέσω SuWriMo το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι είμαι περήφανη... Εγώ κρατάω αυτή τη φράση που είναι και η μοναδική που θα σχολιάσω. Η Ειρήνη έβαλε πολλά περισσότερα από ένα λιθαράκι. Όντας proofreader, θεωρώ τη συνεισφορά της ανεκτίμητη, καθώς τα σχόλιά της όχι μόνο έκαναν αυτό το βιβλίο πολύ καλύτερο απ` όσο θα μπορούσα να το κάνω μόνος μου, αλλά μου έμαθαν και πολλά, πολλά πράγματα με πολύ ουσιαστικότερο τρόπο από οποιοδήποτε μάθημα ή σεμινάριο. Οπότε, αν ο Λαγκώνας ωρίμασε (λέμε τώρα) σαν συγγραφέας, αυτό εν πολλοίς οφείλεται σε αυτό το βιβλίο αλλά και στην Ειρήνη, στην οποία θα χρωστώ για πάντα ευγνωμοσύνη ΥΓ: στη συνεχή (και ευεργετικότατη) γκρίνια της Ειρήνης, οφείλεται και το ότι το βιβλίο κατέληξε να είναι σε μέγεθος μικρότερο από τα 2/3 του αρχικού ντραφτ. Κυριολεκτικά μια στις τρεις λέξεις (πάνω από 25.000 το σύνολο) έφυγαν από το παράθυρο, πράγμα που ακόμα με κάνει να νιώθω όχι σαν διορθωτής, αλλά σαν... χασάπης! Πάντως, το σίγουρο είναι πως δεν το μετανιώνω! Edited September 30, 2016 by giorgos lagonas 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
giorgos lagonas Posted October 3, 2016 Share Posted October 3, 2016 το πέμπτο κεφάλαιο του βιβλίου, ΕΔΩ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.