Άσε το κακό να μπει - John A. Lindqvist (το βιβλίο)

[wordsmith]

Ανοίγω αυτό το τόπικ για το βιβλίο - το τόπικ της ταινίας είναι εδώ. Aν νομίζετε ότι πρέπει να υπάρχει μόνο ένα, ας τα στουμπήξει (sic ) κάποιος moderator.

 

«Άσε το κακό να μπει» του John.A. Lindqvist

 

 

Ή αλλιώς, όπως λέει μια κριτική στο αυτί, «βαμπίρ σε αστικό τοπίο».

 

Καταρχάς συμφωνώ ότι μοιάζει με Stephen King: γράψιμο πολύ καλό και χωρίς σάλτσες, αλλά κείμενο μεγαλύτερο από όσο χρειάζεται. Θα έπρεπε να κοπούν όχι λέξεις ή φράσεις, αλλά ολόκληρα κεφάλαια, σκηνές και χαρακτήρες. Τα περισσότερα κομμάτια από την οπτική γωνία του Τόμι και του Τζόνι και επίσης ένα μεγάλο μέρος των πληροφοριών σχετικά με την παρέα του κινέζικου εστιατορίου μού φαίνονται άχρηστα. Εντάξει, κάποια στιγμή όλοι αυτοί οι χαρακτήρες συνδέονται με το κυρίως θέμα, αλλά δεν είναι ανάγκη να ξέρουμε από τόσο νωρίτερα την ιστορία και το πλαίσιο της ζωής τους.

 

Θεωρώ πλεονέκτημα το ότι δεν υπάρχει κανενός είδους «διακύβευμα» ή μυστήριο: το ποιος κάνει τι και γιατί ο αναγνώστης το μαθαίνει από πολύ πριν τη μέση του βιβλίου. Αλλά συνεχίζεις να διαβάζεις επειδή το γράψιμο είναι πολύ πειστικό και έχει καταφέρει να σε κάνει να νοιαστείς τι θα απογίνουν όλοι αυτοί οι χαρακτήρες. Πολύ καλός συγγραφέας όποιος μπορεί να κρατήσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη χωρίς κάτι τέτοιο.

 

Άλλο ένα θετικό κατά τη γνώμη μου είναι το ότι, ως προς το υπερφυσικό στοιχείο, ο συγγραφέας επινοεί όσο γίνεται λιγότερα και προσπαθεί να τους δώσει μια χροιά επιστημονική-επιστημονικοφανή. Δεν ξεκολλάει από τα όσα έχουμε όλοι ακούσει για το μύθο των βρικολάκων, απλώς τα οργανώνει και τα περιγράφει σαν κάποια ασθένεια. Αυτό διευκολύνει τον αναγνώστη να καταλάβει τι γίνεται, γιατί δεν έχει να συγκρατήσει και πολλά φανταστικά-επινοημένα στοιχεία.

 

Κορυφαία στιγμή θεωρώ τη σελίδα 313, όπου ο Όσκαρ «περιμένει το Λυκάνθρωπο», δηλαδή τον πατέρα του να γίνει άλλος άνθρωπος από το ποτό. Επιτέλους, μετά από τόσες και τόσες ταινίες και βιβλία όπου κακοποίηση (τουλάχιστον παιδιών) φαίνεται να θεωρείται μόνο η σωματική, ο ξυλοδαρμός ή ο βιασμός, να και μια ιστορία που μιλάει για συναισθηματική κακοποίηση. Και ούτε καν για ψυχολογική βία, για προσβολές και φωνές και βρισίδι, αλλά απλώς για ένα παιδί που τρομάζει βλέποντας (κατ’ εξακολούθηση κιόλας) τον πατέρα του να αλλάζει προσωπικότητα, να αρχίζει να φέρεται σαν ηλίθιος και ανώριμος και να λέει ανοησίες, όταν το αλκοόλ στο αίμα του πιάσει υψηλή τιμή. :worshippy: , κε Λίντκβιστ.

 

Και περνάμε στα αρνητικά, τα οποία όμως είναι υποκειμενικά: δε μου αρέσει αυτός ο κλάδος της λογοτεχνίας τρόμου, όπου τα πάντα συμβαίνουν μέσα σε κλειστούς χώρους, συνήθως παρατημένους και ξεχαρβαλωμένους, ή σε τοπία χειμωνιάτικα, άδεια από χρώματα, εκτός από το κόκκινο του αίματος όταν γίνεται κάποια δολοφονία. Νομίζω ότι αυτό το έχουμε δει πολλές φορές και ο συγγραφέας δεν προσπαθεί να πρωτοτυπήσει.

 

Τους χαρακτήρες, με εξαίρεση ίσως τη Βιρτζίνια, δεν κατάφερα να τους συμπαθήσω. Είναι πολύ πειστικοί και ζωντανά γραμμένοι μεν, αλλά έχουν όλοι και από μια πλευρά λίγο ή πολύ σιχαμερή που με νευρίαζε. Να δούμε ποιος συγγραφέας θα καταφέρει να κάνει ενδιαφέροντα και πειστικό έναν χαρακτήρα που δε θα είναι και αποτυχημένος για να τον λυπηθούν και να μην τον ζηλέψουν οι αναγνώστες.

 

Αν το πάρουμε με κριτήρια φεμινιστικά προκύπτει επίσης το εξής: οι γυναίκες που παρουσιάζονται είτε είναι οι κλισέ νοικοκυρές-εργαζόμενες μάνες μονογονεϊκής οικογένειας των θρίλερ, που απλώς κάνουν το καθήκον τους ως προς τη φροντίδα των (πάντα αρσενικών) παιδιών τους, τα οποία είναι αυτά που πρωταγωνιστούν, είτε τους συμβαίνει κάτι το υπερφυσικό. Καμιά γυναίκα φυσιολογική και ενδιαφέρουσα ταυτόχρονα δε γινόταν να υπάρχει; Μια Βιρτζίνια δε φέρνει την άνοιξη. Όχι ότι οι αρσενικοί είναι τρομερά γοητευτικές προσωπικότητες, αλλά λέμε τώρα...

 

Τέλος, με ενόχλησε λίγο η κατάληξη, όπου δε δίνεται καμιά οριστική λύση σε κανένα ζήτημα, απλώς κάποιοι πεθαίνουν και κάποιοι περνάνε σε μια ας πούμε άλλη φάση. Αλλά εδώ μπορεί να υπάρχει κάτι που εγώ ειδικά δεν το έπιασα, δεν ξέρω. Και διαφωνώ καθέτως με την κριτική στο αυτί που θεωρεί το βιβλίο «ιστορία ενηλικίωσης»: αν μη τι άλλο, ο Όσκαρ όχι μόνο είναι πολύ μικρός για κάτι τέτοιο, αλλά παρουσιάζεται να έχει κάποιες συνήθειες παιδιού μικρότερου από την ηλικία του.

 

Συνολικά, βεβαίως, πρόσημο πολύ θετικό : τα πλεονεκτήματα είναι πολύ περισσότερα και πιο σημαντικά από τα μειονεκτήματα, το προτείνω ανεπιφύλακτα, διαβάστε το.

 

[KELAINO]

Το είχα διαβάσει πριν από διάφορα χρόνια. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι ο συνδυασμός αυτού που στα σουηδικά λέμε «ρεαλισμός του πάγκου της κουζίνας» (diskbänksrealism) με τον υπερφυσικό τρόμο δεν λειτούργησε καθόλου μα καθόλου για μένα. 

Μάλιστα, όταν το διάβασα ζούσα σε μια τέτοια ακριβώς περιοχή με πολυκατοικίες, όπως αυτή στο βιβλίο.

 

Και δεν λειτούργησε επειδή όταν είχα φρικάρει με τις φρικαλεοσύνες της πραγματικότητας (αλκοολικοί μπαμπάδες κλπ), μπροστά τους κάτι πτώματα με λιωμένα πρόσωπα να περιφέροντι στα πάρκα ήταν «ωχ άσε μας ρε φίλε ναούμ».

 

Κάπου έχω και το δεύτερο αυτουνού αλλά δεν το διάβασα ακόμα.