Το Πέτρινο Βιολί

[elgalla]

Όνομα Συγγραφέα: Αταλάντη Ευριπίδου
Είδος: Σκοτεινή Φαντασία, λέω να το βαφτίσω.
Βία; Κατιτίς
Σεξ; Όχι (σοκάρεστε, το ξέρω)
Αριθμός Λέξεων: 3.846
Αυτοτελής; Ναι, αλλά μπορεί να αναγνωρίσετε ένα γνώριμο μέρος, αν παρακολουθούσατε το περσινό NaNoWriMo
Σχόλια: Για τον 43ο Διαγωνισμό Σύντομης Σουφουφίτικης Ιστορίας με θέμα: Φυλαχτό.
Αρχείο: Το Πέτρινο Βιολί.doc

Edited October 9, 2016 by Nihilio
tag

[Morfeas]

Αγαπημένη μου,

Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου! Το βασικό της ατού είναι η ατμόσφαιρα και η ρέουσα γλώσσα, χαρακτηριστικά κάθε κειμένου σου.

Δεν έχω κάποια πρόταση για διόρθωση: οι τύποι χαρακτήρων λειτουργούν, η ανατροπή επίσης (τόσο που όταν ήρθε νόμιζα ότι έγινε λάθος στα ονόματα ), ο μύθος ενδιαφέρων, η πλοκή κυλάει καλά για τις λέξεις της και οι δυο ιστορίες δένουν όμορφα. Γενικά γι’ αυτό που είναι (η παρουσίαση ενός μύθου – ο οποίος μπορεί και να είναι η απαρχή ενός χαρακτήρα στον κόσμου σου), είναι μια χαρά και νομίζω ότι είναι ακριβώς στο μέγεθος που χρειάζεται (μεγαλύτερο θα ξεχείλωνε ίσως, μικρότερο θα ήταν ελλιπές). Χωρίς να είναι πρωτότυπο, η παρουσία του βιολιού (και το κομμάτι που εξηγείς το πώς φτιάχτηκε) δίνουν μια φρεσκάδα.

 

Νομίζω ότι μαζί με την Αλγώ είναι η καλύτερή σου ολοκληρωμένη ιστορία που έχω διαβάσει φέτος, κι ακόμα κι αν (κατά τη γνώμη μου) δεν έφτασε τα επίπεδα γαματοσύνης της Νυχτωμένης Μνήμης ή του Ακάνθινου Κλωβού, πέρασα πολύ καλά μαζί της.

Καλή σου επιτυχία!

[Mournblade]

Αταλάντη καλησπέρα!

 

Καταρχάς να ξεμπερδεύουμε με τις τυπικότητες. Δεν έχω κανένα αρνητικό να προσάψω στην ιστορία σου!

 

Μου άρεσε πολύ! Ήταν μια όμορφη ιστορία fantasy, με σκοτεινές πινελιές που προσωπικά μου αρέσουν. Διαβάζοντας τη, ένιωθα σαν να την διηγείσαι σε μια παρέα στην οποίας ήμουν μέλος, σε μια παραλία, αργά το βράδυ. Με ταξίδεψε, με ξεκούρασε, πέτυχε το σκοπό της. Κύλησαν όλα πρίμα με λίγα λόγια! Ωραία κεντρική ιδέα, μεθοδική γραφή, κάποιες όμορφες περιγραφές και ατμόσφαιρα που σου μένει.

 

Συγχαρητήρια λοιπόν και καλή επιτυχία!

Edited September 30, 2016 by Mournblade

[Man_from_Earth]

Καλησπέρα,

 

ενδιαφέρουσα ιστορία με ωραία ροή και ωραίες περιγραφές (μου άρεσε ιδιαίτερα η πολύ γραφική εισαγωγική περιγραφή του πανδοχείου). Επίσης αν ονομάσουμε σκηνή το κομμάτι ανάμεσα σε 2 διαχωριστικά, είχες καλή στρατηγική στην επιλογή των σκηνών: ήταν σκηνές-κλειδιά που με πληροφόρησαν το όγκο των πληροφοριών της ιστορίας όσο σταδιακά χρειαζόταν ώστε να μη χαθώ. Άλλο θετικό είναι ότι είσαι στον πυρήνα του θέματος με το βιολί-φυλαχτό του κατόχου του. Τώρα, θεωρώ ότι υπάρχουν 1-2 θεματάκια που αξίζει να δεις.

 

-Παρά τον μύθο το βιολί δεν φαίνεται να ωφελεί και πολύ τον κάτοχό του. 2 από τους κατόχους του βρήκαν τον θάνατο μόνο κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Αυτό τώρα είναι πρόβλημα γιατί α)κάνει το μύθο αναληθή αφαιρώντας πόντους λογικής συνέπειας και β) αν ο μύθος είναι αναληθής χάνεται το μόνο φανταστικό της ιστορίας (το μαγικό του βιολιού), γ) αν ο μύθος είναι αναληθής χαλαρώνει η συνάφεια με το θέμα.

 

-Οι αναφορές στο πόσο θυμίζουν κάτι αυτά τα μάτια στον πανδοχέα ήταν λίγες περισσότερες από όσο θα έπρεπε προκειμένου να μην (μου) χτυπήσουν καμπανάκια επανάληψης (μέτρησα 4-5;)

 

Καλή επιτυχία.

 

Υ.Γ. έχει μεγάλη συνάφεια και με τον περσινό Φάντασυ με θέμα Νέμεση ;))

[Ballerond]

Αταλάντη, Αταλάντη...τι μας κάνεις Αταλάντη...

 

Πολύ συγκινητική ιστορία και πολύ...ανθρώπινη. Σε έναν κόσμο φανταστικό, όπου υποτίθεται βλέπουμε χαρακτήρες να βιώνουν πράγματα εξωπραγματικά σε εμάς, εσύ έπιασες μία ανθρώπινη χορδή η οποία δύσκολα σε αφήνει αδιάφορο.

 

Θεωρώ ότι είναι από τις πιο ζεστές, μελαγχολικές συνάμα αλλά και ανθρώπινες ιστορίες σου. Από την αρχή μέχρι το τέλος ξέρεις ΑΚΡΙΒΩΣ που το πας χωρίς να χάνεις σχεδόν πουθενά. Μικρές λεπτομέρειες μόνο με τράβηξαν πίσω (αυτό που ανέφερε ο Man πιο πάνω για μάτια) αλλά δεν ήταν ικανές - ευτυχώς, για να με χαλάσουν.

 

Μου άρεσε πολύ η ανατροπή , η γραφή σου πλέον δεν χρειάζεται κανένα σχόλιο είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα και θεωρώ ότι θα μπορώ να την διαβάζω κάθε τόσο για να ηρεμεί η διάθεση μου

 

(Το ότι θα ηρεμώ διαβάζοντας ιστορία που ένας πανδοχέας δολοφονεί τον γιο κάποιου, του παίρνει το βιολί και μετά ο πατέρας του νεκρού τον σκοτώνει, προτιμώ να το αφήσω ασχολίαστο)

 

 

Μπράβο και χαίρομαι που κατάφερες να μας δώσεις κάτι τέτοιο. Ίσως η αγαπημένη μου του διαγωνισμού.

Καλή σου επιτυχία

[Ιρμάντα]

Ωραία ιστορία, ωραίος τίτλος, και καλή χρήση του θέματος.

 

Δεν υπάρχουν πολλά να πω που να μην έχουν αναφερθεί, προσωπικά δεν με ενόχλησαν τα μάτια (η ανατροπή φαίνεται να έρχεται, επειδή με είχες προειδοποιήσει ότι υπάρχει όμως) και η γραφή είναι στρωτή και μελαγχολική, σαν την μουσική του πέτρινου βιολιού. Η ιδέα ότι υπάρχει ένα πέτρινο βιολί είναι γοητευτική και άκρως παραμυθένια. Κι ακόμα: ο πανδοχέας υποψιάζεται κάπως νωρίς τον κίνδυνο. Εννοώ για τέτοιο καταγώγιο και τόσο λίγη και (φτωχή, πιθανώς) πελατεία, θα πρεπε να είναι πρωτίστως αρπαχτικό και μετά ανήσυχος (ενώ συμβαίνει το αντίθετο). Είχε και ακριβά ρούχα ο πελάτης, οπότε η πρώτη εντύπωση θα ήταν ότι προσφέρεται για μάδημα.

Η φράση Το πιο αστραφτερό από τα ψεύτικα χαμόγελα που είχε στη συλλογή του δεν με κέρδισε.

 

Ψιλολοΐδια τα παράπονα που έχω. Γενικά η ιστορία σου είναι πολύ όμορφη, μεστή, με σωστούς ρυθμούς και όπου πρέπει τις κορυφώσεις.

Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία στο διαγωνισμό!

[WILLIAM]

Μια ακόμα πολύ καλή ιστορία αλλά από εσένα δεν περιμένουμε και τίποτα λιγότερο.

Δεν έχω να σχολιάσω κάτι, ήταν καλογραμμένη και έρεε πολύ καλά.

Καλή επιτυχία.

[Ιρμάντα]

Αταλάντη, τώρα σκέφτηκα:

 

Ο πανδοχέας, όπως συμπεριφέρεται στον πελάτη, που θέλει να τον πετάξει κ.λπ. κ.λπ., για κάποιον υφέρποντα λόγο δείχνει ένοχος από την αρχή. Δεν το καταλαβαίνεις με τη μια αλλά το προσλαμβάνεις κατά κάποιον τρόπο. Νιώθεις ότι από κει θα παιχτεί. Περί ανατροπών το ζήτημα.

 

 

Έχε το υπόψη.

Edited October 4, 2016 by Ιρμάντα

[tzaspy]

Πολύ ωραία η ιστορία σου Αταλάντη, μου θύμισε το «Έγκλημα και τιμωρία» και ο Μόραν, τον Θερναδιέρο από τους «Άθλιους», καθώς το διάβαζα. Ιστορία δεμένη με συνεχή και επιτυχημένα Flashback, που αντί να μπερδεύουν τον αναγνώστη τον βοηθούν να ακολουθεί άνετα και χαλαρά την υπόθεση. Οι περιγραφές των τοπίων που εξελίσσεται η ιστορία, πολύ καλές, καθώς και οι διάλογοι. Το μόνο που πρόσεξα, αλλά καθόλου δεν επηρεάζει την ιστορία, είναι ότι ο Εμίλ ζήτησε κρασί, και το περιγράφεις πράσινο και φτιαγμένο από εξήντα βότανα. Το κρασί γίνεται μόνο από σταφύλια. Ίσως να ζητούσε γενικά να πιει κάτι με αλκοόλ.

 

«Το βιολί μου το βρήκα σ’ ένα παλιατζίδικο και το πήρα για μισό χρυσό. Ίσως αυτή να ‘ναι πραγματικά η αξία του. Στο τέλος, δεν κατάφερε να προστατέψει κανέναν» συνέχισε. Η φωνή του ήταν γεμάτη πίκρα.

 

 

Αυτό το απόσπασμα έρχεται την κατάλληλη στιγμή για να σώσει μια φαινομενική αναντιστοιχία που θα είχε η ιστορία σου, μιας και "Αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έστί αμαρτία". Και αναφέρομαι στο ότι το φυλαχτό Πέτρινο Βιολί δεν βοήθησε τους ήρωες της ιστορίας αυτής. Πατέρα και γιο.

Μια από τις καλύτερες ιστορίες που διάβασα, και θα χαρώ να την δω στη θέση που της αξίζει.

Καλή επιτυχία.

 

 

[wordsmith]

Πολύ όμορφο διήγημα, με γοητευτικές εικόνες, γενικά καλογραμμένο και όσκαρ του καλύτερου τίτλου σ' αυτόν το διαγωνισμό. Αυτό που με πείραξε λίγο είναι ότι σε κάμποσα σημεία θα έπρεπε να είναι περισσότερο show (as in "show, don't tell"), πχ στην αρχή, εκεί που ο ξένος κουδουνίζει το πουγκί για να δείξει ότι έχει λεφτά, δε χρειάζεται να το λέει κιόλας. Ή εκεί που ο πανδοχέας σηκώνεται "για να βρει την προέλευση της μελωδίας": αυτό είναι προφανές, αφού σε όλη την προηγούμενη παράγραφο λες πόσο δεν τον άφηνε σε ησυχία η μελωδία - δε θα σηκωνόταν για άλλο λόγο.

Ο βασικός μύθος δεν είναι και τόσο πρωτότυπος (εκδίκηση-τιμωρία), αλλά δε με πείραξε και πολύ αυτό. Και επίσης μόνο στο τέλος συνειδητοποίησα ότι, έστω strictly speaking, δεν υπάρχει υπερφυσικό στοιχείο ή τουλάχιστον δεν είναι απαραίτητο για την ιστορία: όλο αυτό θα συνέβαινε και χωρίς να έχει κάποια μαγική ιδιότητα το βιολί, αρκεί να είχε κάποια εμπορική αξία.

Από τα παραπάνω φαίνεται σαν να μη μου άρεσε, αλλά μου άρεσε, κυρίως η πολύ γοητευτική και πρωτότυπη ιδέα-εικόνα ενός πέτρινου βιολιού. Πέρασα ωραία διαβάζοντάς το και μπράβο.

[SymphonyX13]

Άλλη μια ιστορία σου Αταλάντη, που πραγματικά απόλαυσα ( θα έχεις βαρεθεί φαντάζομαι να το διαβάζεις αυτό από εμένα   ) με υπέροχη γραφή, πανέμορφες περιγραφές και σκοτεινή ατμόσφαιρα. Πολύ καλά σκιαφραφημένοι χαρακτήρες, ζωντανοί διάλογοι, ο ρυθμός δεν κολάει πουθενά και η ανατροπή  ή μάλλον η αποκάλυψη στο τέλος, δουλεύει καλά, αν και  από κάποιο σημείο και μετά την βλέπεις να έρχεται. Η σύνδεση με το θέμα πετυχημένη, άσχετο αν το συγκεκριμένο φυλαχτό, δεν δείχνει να κάνει και πολύ καλά την δουλειά του!   Μια μικρή ένσταση την έχω με το "φάντασυ" του θέματος, αφού αν εξαιρέσεις την αναφορά στα ξωτικά, άνετα η ιστορία θα μπορούσε να διαδραματιζόταν στην σημερινή εποχή. Άλλαξε και την ιδιότητα του βιολιού από φυλαχτό σε γούρι ας πούμε, όπως η τυχερή δεκάρα του Σκρουτζ και τελείωσες!

 

Καλή επιτυχία!

 

Υ.Γ. Κάτι το πανδοχείο, κάτι το βασικό αντικείμενο που παράλληλα είναι και ο τίτλος της ιστορίας, κάποιος νευρώνας έκανε επαφή και αμέσως θυμήθηκα την "Ασπίδα της Αρβέρνης." Είναι τρελοί αυτοί οι νευρώνες, που θα έλεγε και ο Οβελίξ!

[jjohn]

https://www.youtube.com/watch?v=O3Ci9w2rnB4

 

Απόλαυσα...

Το μόνο ψεγαδάκι που μπορώ να  σκεφτώ είναι ότι

το σημείο με τα μάτια  επαναλαμβάνεται πολλές φορές και κουράζει

 

 

Καλή επιτυχία!

 

 

Υ.Γ

 

Θα μπορούσα εύκολα να το δω και σε επεισόδιο kindaichi

 

Edited October 7, 2016 by jjohn

[Νίκη]

Πολύ καλή ιστορία, αγαπητή Αταλάντη, αν μπορώ να κάνω την ιεροσυλία και να σχολιάσω, παρότι αρχάρια.

Μ’ άρεσε που είχε μυστήριο και οι δύο χρόνοι της αφήγησης έδεναν καλά μαζί.

Μόνο ένα πραγματολογικό σχόλια θέλω να κάνω:

Αναφέρεις ένα «κρασί» το οποίο έχει χρώμα πράσινο και φτιάχνεται από 60 βότανα. Άρα, δεν είναι κρασί, αλλά λικέρ ή, τέλος πάντων, αψέντι, το οποίο είναι και πράσινο και φτιάχνεται από βότανα. Βέβαια, αν θυμάμαι καλά, σε κάποια μεσαιωνικού φόντου βιβλία έχω διαβάσει τον όρο «κρασί από βότανα», αλλά το ανέφερε κατευθείαν. Μάλλον θα ήταν πιο καλό να το αποκαλέσεις κι εσύ κάπως έτσι, γιατί αλλιώς φρικάρει κάπως τον αναγνώστη και δικαιολογεί την καχυποψία του Εμίλ προς τον πανδοχέα, πράγμα που χαλάει την ανατροπή.

Καλή επιτυχία!

[MadnJim]

Αταλάντη, σε αντίθεση με τους προλαλήσαντες, δεν έμεινα εντελώς ευχαριστημένος. Δεν μιλάω για το τεχνικό κομμάτι, αυτό ήταν όπως πάντα τέλειο και οι δύο χρόνοι σωστότατοι. Αναφέρομαι στην πλοκή, στην υπόθεση, που την βρήκα κάπως φτωχή. Εσύ φταις γι' αυτό, με έχεις συνηθίσει σε άλλα επίπεδα και τώρα μου φάνηκε πως ήταν κάπως... θα έλεγα βιαστικό, αλλά ακόμα και τα βιαστικά σου είναι τόσο ωραία που θα ήμουν αμέσως λάθος. Καλογραμμένο σίγουρα, όμως χωρίς να ξέρω ότι θα υπήρχε ανατροπή με έκανες να την περιμένω με τις αναφορές σου στα μάτια, κι όταν ήρθε απλώς δεν μου λειτούργησε όσο θα έπρεπε. Αντίθετα, η ιδέα του πέτρινου βιολιού ως φυλαχτό μου δούλεψε μια χαρά,

με το σκεπτικό ότι ήταν του πατέρα κι όχι του παιδιού ακόμα. Τον πατέρα τον φύλαξε μια χαρά, κι όταν επέστρεψε στα χέρια του τού έδωσε οικονομική επιφάνεια, αλλά και την εκδίκηση που επιθυμούσε.

 

Μου άρεσε σαν ιστορία, μην φανταστείς πως δεν πέρασα ωραία διαβάζοντας. Η ένστασή μου είναι πως από σένα περιμένω πολύ δυνατότερα κείμενα και όχι πως δεν ήταν καλό αυτό εδώ, θέλω να το τονίσω αυτό.

 

Καλή επιτυχία!

 

Υ.Γ.: Η αρχική σκηνή της εισόδου στο πανδοχείο μου θύμισε πάρα πολύ μια ανάλογη σε έναν άλλο πλανήτη, μόνο που εκεί ο πρωταγωνιστής παρήγγειλε μπύρα, σάντουιτς με ζαμπόν αμμοσκώληκα και τηγανητά αυγά σαύρας.

 

 

[Solonor]

Απ’ την αρχή του κειμένου μου καρφώθηκε στο μυαλό το Traveler του Chris de burgh, τόσο έντονα που το έβαλα να παίζει.

Η ιστορία ξεκινάει ωραία, ανεβάζεις το σασπένς από νωρίς και το κρατάς. Γενικά με συνεπήρε η αφήγηση και δεν στεκόμουν στο γράψιμο, όχι επειδή ήταν αόρατο αλλά επειδή δεν σκόνταφτα: ήταν στρωτό, περιγραφικό, συνεπές, δίχως υπερβολές. Πετυχημένο με λίγα λόγια. Βρήκα ελάχιστες εκφράσεις που προσωπικά θα άλλαζα, κυρίως φαντασοκλισέ (έχωνε ακονισμένα νύχια…) ή που θύμιζαν αγγλική μετάφραση (σκοτεινά και μακριά…)

Βρήκα κάτι λεπτομέρειες υπέροχες (ήξερε κάθε σανίδα… / δρε ξένω). Άλλες όχι και τόσο (π.χ. τα κλειδιά, που έπρεπε να έχει ξεχάσει ο πανδοχέας στην πόρτα, όχι να είναι μόνιμα εκεί).

 Ίσως στην ιστορία χωράει μια μικρή δόση οικονομίας.

Οι διάλογοι, τώρα, ναι, είναι εντάξει, απλώς μπορούν να ζωντανέψουν λιγάκι. Π.χ. ένα τελοσπάντων θα το ‘λεγε ο πανδοχέας πριν καλοσωρίσει τον ξένο.

Η έκπληξη στο τέλος δούλεψε μια χαρά για μένα, αλλά μου σκάλωσε μια λεπτομέρεια. Ένας φονιάς, ένας κλέφτης, δεν θα ονόμαζε έτσι το πανδοχείο του. Για να μη γίνει ακριβώς αυτό που έγινε. Η δικαιολογία που έβαλες δεν μου φάνηκε αρκετή. Η ιστορία νομίζω χρειάζεται μια καλύτερη προοικονομία κάπου στο ξεκίνημα, π.χ. να έχει πάει σε καμιά μάγισσα και να του πει εκείνη, «ονόμασέ το έτσι, αλλιώς θα σου γαμηθεί το κέρατο», ή βασικά κάτι καλύτερο που θα βρεις εσύ.

Επίσης ο τύπος παίζει και να καταλάβαινε τον άλλο απ’ τα μάτια. Κι αν δεν τον καταλάβαινε εκεί, θα το ‘βαζε στα πόδια μόλις άκουγε το βιολί. Αυτό θα μπορούσες να το κάνεις, να έτρεχε και να τον τσάκωνε κάπου. Βέβαια θα σου χαλούσε το ωραίο σκηνικό που κλείνει η πόρτα, αλλά είμαι σίγουρος πως θα μπορούσες να σκαρφιστείς μια εξίσου δυνατή σκηνή.

Βέβαια κι έτσι παραμένει μια εξαιρετική ιστορία, απλώς αν βουλώσει και τα κακόβουλα στόματα –όπως το δικό μου- θα γίνει ακόμα καλύτερη.

Ασήμαντο: Νομίζω πως πατσαβούρα, είναι η σκούπα για τους Βούλγαρους. Λέξη που εμείς χρησιμοποιούμε στο ξεσκονόπανο ή σε φουντωτούς σκύλους (πατσαβούρι). Θα προτιμούσα να έγραφες πατσαβούρι.

[Tiessa]

Πολύ μου άρεσε αυτό. Ήταν καλογραμμένη ιστορία και γεμάτη με εικόνες, ήχο, συναισθήματα και στο τέλος, δυνατά και ζόρικα, με δικαίωση.

Δεν έχω να παρατηρήσω τίποτα, εκτός από το ότι με έκανες σχεδόν ν’ ακούω τον ήχο του βιολιού και να προσπαθώ να το σκεφτώ, έτσι κατάμαυρο και μαγικό, να περνάει από γενιά σε γενιά και να ορίζει την ιστορία της οικογένειας.

 

Ένα μικρό πραγματολογικό:

 

 

Λες ότι το βιολί ζύγιζε λιγότερο από δυο κιλά… Κιλά; Σ’ αυτόν τον κόσμο, δεν θα πρέπει να έχουν κιλά. Ξέρω τι μπελάς είναι να βρεις ένα μέγεθος που να μπορεί να καταλάβει και ο αναγνώστης και να μην είναι του μετρικού συστήματος, αλλά εδώ είναι εύκολα τα πράγματα. Μπορείς να πεις κάτι σαν «δυο μεγάλα φρεσκοψημένα καρβέλια», «μια μεγάλη κανάτα κρασί», κάτι τέτοιο.

 

 

Αλλά, μην ακούς τέτοιες geeky γκρίνιες. Είναι μονάχα λεπτομερειούλες.

[Cassandra Gotha]

Αυτή η ιστορία μου άρεσε, αλλά είχε ένα βασικό πρόβλημα: δεν με έπεισε. Κρυμμένο στα spoiler tags είναι το γιατί.

 

 

Ο πανδοχέας έκανε ένα φοβερό έγκλημα. Αφού σκότωσε το παιδί, του πήρε ένα αντικείμενο που, προφανώς, ήταν μοναδικό στον κόσμο. Δεν πρέπει να υπήρχαν και πολλά πέτρινα βιολιά. Είναι, λοιπόν, απίστευτος ο τρόπος που φέρθηκε στη συνέχεια. Ονόμασε το πανδοχείο του Το Πέτρινο Βιολί (και όχι μόνο αυτό, έλεγε για το βιολί και σε αγνώστους, αντί να πει απλώς ψέματα, ότι, για παράδειγμα, κάπου είχε ακούσει για ένα τέτοιο θαυμαστό αντικείμενο. Αυτή είναι η εξήγησή του:

Ο Μόραν δεν μίλησε. Τον πρώτο καιρό, το αγόρι τον στοίχειωνε συνέχεια. Δεν κοιμόταν, δεν έτρωγε, δεν έπινε – κάθε φορά που προσπαθούσε να πλαγιάσει με μια γυναίκα, το αγόρι ήταν εκεί, φασματικό και ματωμένο. Μέχρι που κρέμασε την ταμπέλα έξω απ’ το πανδοχείο, εκείνη που το βάφτιζε Πέτρινο Βιολί. Από τότε δεν ξανάδε το παιδί κι ούτε το ξανασκέφτηκε ποτέ.

 

Όμως, είναι η δική σου προσπάθεια για εξήγηση. Έχουμε εδώ ένα κλασσικό πρόβλημα στην πλοκή, τα κίνητρα των χαρακτήρων. Αποκλείω να σκεφτόταν έτσι κάποιος στη θέση του πανδοχέα. Πιστεύω ότι σου χρησίμευσε σαν τρόπος να τον βρει ο πατέρας του παιδιού. Όμως, θα μπορούσε να είναι ένας φανταστικός-μαγικός τρόπος, (να ήταν δεμένος ο μουσικός με το πέτρινο βιολί, να τον καλούσε, να το έβλεπε στα όνειρά του, ακόμα και να πήγαινε σε μάντη, ή να πουλούσε την ψυχή του σε κάποιον δαίμονα, οτιδήποτε για να βρει τον φονιά του παιδιού του), που θα λειτουργούσε καλύτερα.

 

Μου άρεσε η χρήση του θέματος "Φυλαχτό" και η απλότητα του κειμένου, που, ως διήγημα, δεν φορτώθηκε με πολλά πρόσωπα και ονόματα.

 

edit: "έγλημα"

Edited October 17, 2016 by Cassandra Gotha

[Πυθαρίων]

Θα παρατηρήσω την άνεση της γραφής. Την αποδοτική σκιαγράφηση των χαρακτήρων. Θα βρω το σκηνικό και την ατμόσφαιρα πειστικά.

Θα εκτιμήσω τις ισορροπίες στην ανάπτυξη, μεταξύ αφήγησης, περιγραφών και διαλόγων.

 

Την ιστορία και τις λεπτομέρειές της θα τα αφήσω να κατασταλάξουν τις επιδράσεις τους στις εντυπώσεις μου, μέχρι να ψηφίσω.

 

Θα εξομολογηθώ, με σχετική ενοχή (γιατί μάλλον είμαι ο μόνος μέχρι τώρα), ότι το πέτρινο βιολί δεν έγινε φετίχ μου (χωρίς να σημαίνει κάτι κακό για το ίδιο το διήγημα). Ίσως γιατί κάποια στερεοτυπική ακαμψία δεν επιτρέπει στη φαντασία  μου να αποδεχτεί σαν λειτουργικό ή χρηστικό ένα μουσικό όργανο φτιαγμένο από τέτοιο υλικό.

 

Καλή επιτυχία, Αταλάντη.

[South of Heaven]

Πολύ όμορφη ιστορία! Καλογραμμένη (διάβασα και άλλες δυο ιστορίες σου εντωμεταξύ και βεβαιώθηκα ότι το κοντέρ παίζει στα κόκκινα), και με πολύ όμορφες περιγραφές. Κυρίως απόλαυσα την εισαγωγή και την ατμόσφαιρα σαπίλας του πανδοχείου. Η αίσθηση εγκατάλειψης στρώνει ωραίο κλίμα από την αρχή για το υπόλοιπο της ιστορίας, η οποία κυλάει πολύ άνετα.

Το θέμα με τα μάτια ήταν λίγο overdose και για μένα.

Στο θέμα του βιολιού τώρα, το ότι είναι από πέτρα δεν με κέρδισε σαν ιδέα (ίσως γιατί έχω κόλλημα με τις μαονένιες κιθάρες :Ρ ) αλλά το ότι η πέτρα ήταν μαύρη έσωσε την εικόνα.

Επίσης αναρωτήθηκα γιατί το βιολί δεν έσωσε το παιδί από την επίθεση του Μόραν. Ίσως δεν του ανήκε ακόμη ολοκληρωτικά; Δηλαδή δεν είχε περάσει από τον πατέρα του σε εκείνον;

Η σκηνή με τον Εμίλ να παίζει αυτή την παράξενη μουσική μέσα στη νύχτα ήταν πολύ δυνατή όπως και η νυχτερινή περιπέτεια του Μόραν μέχρι να δει τι γίνεται στο διπλανό δωμάτιο. Μου θύμισε ελάχιστα την “Μουσική του Έριχ Ζαν” και πολύ το χάρηκα

Μπράβο και καλή επιτυχία!

[Γελωτοποιός]

Μπράβο ρε Αταλάντη, η ιστορία σου με καθήλωσε! Ήταν καλογραμμένη, γεμάτη εικόνες, οι σελίδες φεύγανε γρήγορα, η ιστορία κυλούσε, οι χαρακτήρες αληθινοί, οι σκηνές (παρόν και παρελθόν) ζωντανές, η αποκάλυψη ανατριχιαστική! Το βιολί με έπεισε. Θα ήθελα να ακούσω τη μπάσα, μελαγχολική μουσική του οπωσδήποτε! Αγαπημένη μου σκηνή, εκείνη το βράδυ, στο δωμάτιο. Δεν έχω κάτι άλλο να πω, όλα ήταν υπέροχα. Α, να προσθέσω κάτι τελευταίο, το ξέρω πως δεν ήταν χιουμοριστική ιστορία, αλλά η πρόταση “βαριόταν να τους ξυπνήσει και, ούτως ή άλλως, δεν είχε και τίποτα να του κλέψουν”, με πέθανε στα γέλια.   

 

Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία!   

[elgalla]

Την καλημέρα μου σε όλους και όλες, θα ξεκινήσω ευχαριστώντας σας για την ανάγνωση και τα σχόλια, τα οποία έφεραν, τελικά, το Πέτρινο Βιολί στην πρώτη θέση. Πριν απαντήσω στις επιμέρους ενστάσεις, να πω δυο λόγια για το πώς εμπνεύστηκα την ιστορία και ποια ήταν η κεντρική μου ιδέα: η πρώτη μου έμπνευση ήταν αυτό εδώ το άρθρο, για το πραγματικό πέτρινο βιολί, το οποίο υπάρχει κα λέγεται Blackbird (πανέμορφο δεν είναι;) και είναι και λειτουργικό - το οποίο μας δείχνει πως η ζωή είναι πιο παράξενη από τη φαντασία, μερικές φορές, αφού κάποιοι δεν πείστηκαν για τη χρηστικότητα ενός πέτρινου βιολιού. Η δεύτερή μου έμπνευση ήταν αυτό εδώ το συγκλονιστικό βίντεο σχετικά με το προσφυγικό - και εδώ είναι που, κατά τη γνώμη μου, απέτυχα. Βλέπετε, δεν είχα στον νου μου να γράψω μια ιστορία εκδίκησης, αλλά μια ιστορία για την προσφυγική ταυτότητα. Στο μυαλό μου, ΄το Βιολί ήταν αλληλένδετο με την ταυτότητα του Εμίλ και χωρίς αυτό έπαψε να ξέρει ποιος είναι. Το οποίο κάπου το αναφέρω, αλλά ίσως η ιστορία χρειαζόταν διαφορετική δομή ή περισσότερες λέξεις για να περάσει καλύτερα η σημασία του βιολιού, πέρα από ένα μαγικό φυλαχτό του σώματος και της τύχης του κατόχου, ως φυλαχτό της ίδιας της ταυτότητάς του και της έννοιας του εαυτού.

Στα επιμέρους, τώρα:

 

-Παρά τον μύθο το βιολί δεν φαίνεται να ωφελεί και πολύ τον κάτοχό του. 2 από τους κατόχους του βρήκαν τον θάνατο μόνο κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Αυτό τώρα είναι πρόβλημα γιατί α)κάνει το μύθο αναληθή αφαιρώντας πόντους λογικής συνέπειας και β) αν ο μύθος είναι αναληθής χάνεται το μόνο φανταστικό της ιστορίας (το μαγικό του βιολιού), γ) αν ο μύθος είναι αναληθής χαλαρώνει η συνάφεια με το θέμα.

 

-Οι αναφορές στο πόσο θυμίζουν κάτι αυτά τα μάτια στον πανδοχέα ήταν λίγες περισσότερες από όσο θα έπρεπε προκειμένου να μην (μου) χτυπήσουν καμπανάκια επανάληψης (μέτρησα 4-5;)

 

- Όχι, κανένας από τους κατόχους δεν βρήκε τον θάνατο κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Ο πανδοχέας ποτέ δεν υπήρξε κάτοχος, αφού το έκλεψε. Ακόμη κι αν κάποτε ήταν κάτοχος, έπαψε να είναι από τη στιγμή που το πούλησε. Ο γιος του Εμίλ επίσης δεν υπήρξε κάτοχος του βιολιού, εφόσον ο Εμίλ ποτέ δεν του το κληροδότησε. Ο κάτοχος του βιολιού σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας ήταν και παρέμεινε ο Εμίλ. Το ότι έχασε τον γιο του - που είναι φυσικά τεράστια ατυχία, αλλά και ό,τι πέρασε μέχρι να ξαναβρει το βιολί, έχει να κάνει με ένα βασικό σημείο που αναφέρεται τουλάχιστον δύο φορές στο κείμενο: το βιολί πρέπει να το φυλάς για να σε φυλάει. Ο γιος του Εμίλ το πήρε κι έτρεχε στα κατσάβραχα να εξασκηθεί, ενώ ο ίδιος ο Εμίλ δεν ήξερε τίποτα γι' αυτό και δεν ήξερε καν πού ήταν ο γιος του με το βιολί. Όχι πως έφταιγε το παιδάκι, για όνομα, απλώς το βιολί είναι άψυχο αντικείμενο και αυτός είναι ένας από τους "κανόνες" λειτουργίας του. Εφόσον ο Εμίλ δεν φύλαξε το βιολί, το βιολί δεν φύλαξε τον Εμίλ στην περίπτωση αυτή, με αποτέλεσμα να δολοφονηθεί ο γιος του. Που κάνει hint κιόλας ότι ίσως το βιολί να μην είναι και τόσο "καλό" τελικά.

 

- Δεν το παρατήρησα, αλλά ευτυχώς το παρατηρήσατε εσείς. Ήθελα πάνω από μία φορά να το αναφέρω ως προοικονομία, αλλά μάλλον το παράκανα.

 

 

 

Κι ακόμα: ο πανδοχέας υποψιάζεται κάπως νωρίς τον κίνδυνο. Εννοώ για τέτοιο καταγώγιο και τόσο λίγη και (φτωχή, πιθανώς) πελατεία, θα πρεπε να είναι πρωτίστως αρπαχτικό και μετά ανήσυχος (ενώ συμβαίνει το αντίθετο). Είχε και ακριβά ρούχα ο πελάτης, οπότε η πρώτη εντύπωση θα ήταν ότι προσφέρεται για μάδημα.

 

 

Γι' αυτό ακριβώς και του έδωσε δωμάτιο, τελικά, επειδή σκέφτηκε ότι θα έβγαζε λεφτά απ' αυτόν. Γενικά ψιλοθέλω πάντως να φαίνεται ότι έχει κάτι να κρύψει ο πανδοχέας εξαρχής, οπότε δεν με χαλάει αυτό.

 

 Το μόνο που πρόσεξα, αλλά καθόλου δεν επηρεάζει την ιστορία, είναι ότι ο Εμίλ ζήτησε κρασί, και το περιγράφεις πράσινο και φτιαγμένο από εξήντα βότανα. Το κρασί γίνεται μόνο από σταφύλια. Ίσως να ζητούσε γενικά να πιει κάτι με αλκοόλ.

 

Είναι ένας φανταστικός κόσμος. Έχουν πράσινο κρασί που το φτιάχνουν από βότανα. Εδώ έχουν ξωτικά, στοιχειά και δράκους, στο κρασί από βότανα θα κολλήσει το suspension of disbelief;

 

 Αυτό που με πείραξε λίγο είναι ότι σε κάμποσα σημεία θα έπρεπε να είναι περισσότερο show (as in "show, don't tell"), πχ στην αρχή, εκεί που ο ξένος κουδουνίζει το πουγκί για να δείξει ότι έχει λεφτά, δε χρειάζεται να το λέει κιόλας. Ή εκεί που ο πανδοχέας σηκώνεται "για να βρει την προέλευση της μελωδίας": αυτό είναι προφανές, αφού σε όλη την προηγούμενη παράγραφο λες πόσο δεν τον άφηνε σε ησυχία η μελωδία - δε θα σηκωνόταν για άλλο λόγο.

Ο βασικός μύθος δεν είναι και τόσο πρωτότυπος (εκδίκηση-τιμωρία), αλλά δε με πείραξε και πολύ αυτό. Και επίσης μόνο στο τέλος συνειδητοποίησα ότι, έστω strictly speaking, δεν υπάρχει υπερφυσικό στοιχείο ή τουλάχιστον δεν είναι απαραίτητο για την ιστορία: όλο αυτό θα συνέβαινε και χωρίς να έχει κάποια μαγική ιδιότητα το βιολί, αρκεί να είχε κάποια εμπορική αξία.

 

Σωστές οι παρατηρήσεις για το πουγκί και την προέλευση της μελωδίας, θα τα διορθώσω. Αυτά παθαίνεις όταν αποφασίζεις να γράψεις άλλη ιστορία δέκα μέρες πριν τη λήξη της προθεσμίας. Σωστά, το υπερφυσικό στοιχείο δεν είναι απαραίτητο, αλλά αυτό είναι ανοιχτό στην ερμηνεία κάθε αναγνώστη. Π.χ. εγώ θεωρώ πως όντως το βιολί είναι μαγικό, απλώς η ιστορία δουλεύει ακόμη κι αν δεν είναι.

 

 Μια μικρή ένσταση την έχω με το "φάντασυ" του θέματος, αφού αν εξαιρέσεις την αναφορά στα ξωτικά, άνετα η ιστορία θα μπορούσε να διαδραματιζόταν στην σημερινή εποχή. Άλλαξε και την ιδιότητα του βιολιού από φυλαχτό σε γούρι ας πούμε, όπως η τυχερή δεκάρα του Σκρουτζ και τελείωσες!

 

Στη σημερινή εποχή, λίγο δύσκολο. 5 λεπτά μετά τον φόνο, θα είχε ξαμοληθεί κυνηγητό σε facebook και twitter και ο Μόραν θα είχε πιαστεί την ίδια μέρα. Αν δεν έχει δράκους, μάγους ή σπαθιά, δηλαδή, δεν είναι φαντασίας; I don't get this. Διαδραματίζεται σε έναν φανταστικό κόσμο, όπου ένας φανταστικός πόλεμος μεταξύ ξωτικών και άλλων φυλών κάνει τους χαρακτήρες να φεύγουν από το σπίτι τους κι ένας δολοφόνος τους αρπάζει το μαγικό αντικείμενο που τους προστάτευε. Ο δολοφόνος πάει σε ένα άλλο φανταστικό μέρος κι ανοίγει ένα φανταστικό πανδοχείο, ενώ ο άλλος ήρωας ξαναβρίσκει το μαγικό αντικείμενο και κερδίζει τελικά οικονομική επιφάνεια και εκδίκηση. Sounds like fantasy to me.

 

 

Αναφέρεις ένα «κρασί» το οποίο έχει χρώμα πράσινο και φτιάχνεται από 60 βότανα. Άρα, δεν είναι κρασί, αλλά λικέρ ή, τέλος πάντων, αψέντι, το οποίο είναι και πράσινο και φτιάχνεται από βότανα. Βέβαια, αν θυμάμαι καλά, σε κάποια μεσαιωνικού φόντου βιβλία έχω διαβάσει τον όρο «κρασί από βότανα», αλλά το ανέφερε κατευθείαν. Μάλλον θα ήταν πιο καλό να το αποκαλέσεις κι εσύ κάπως έτσι, γιατί αλλιώς φρικάρει κάπως τον αναγνώστη και δικαιολογεί την καχυποψία του Εμίλ προς τον πανδοχέα, πράγμα που χαλάει την ανατροπή

 

 

Φανταστικός κόσμος. Έχουν πράσινο κρασί που φτιάχνεται από βότανα. Γιατί; Εεεε.. γιατί όχι, βασικά; Θα σας παραπέμψω και στο dandelion wine του Ray Bradbury, που αναφέρεται (πέρα από το ομώνυμο μυθιστόρημα) σε πολλές από τις ιστορίες του. Γίνεται να φτιάξεις κρασί από πικραλίδα στ' αλήθεια; Βασικά... ναι, γίνεται: Dandelion wine is a fruit wine of moderate alcohol content that is made from dandelion petals and sugar, usually combined with an acid (such as lemon juice) and with wine-making chemicals such as sodium metabisulfite. Άρα, μπορείς να φτιάξεις και κρασί από βότανα, πόσο μάλλον σε έναν φανταστικό κόσμο. Τώρα, εντάξει, σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ ότι με κάποιον τρόπο αυτό προδίδει ή χαλάει την ανατροπή, αλλά, οκ, αν τη μάντεψες εξαιτίας αυτού, πάσο.

 

Αταλάντη, σε αντίθεση με τους προλαλήσαντες, δεν έμεινα εντελώς ευχαριστημένος. Δεν μιλάω για το τεχνικό κομμάτι, αυτό ήταν όπως πάντα τέλειο και οι δύο χρόνοι σωστότατοι. Αναφέρομαι στην πλοκή, στην υπόθεση, που την βρήκα κάπως φτωχή. Εσύ φταις γι' αυτό, με έχεις συνηθίσει σε άλλα επίπεδα και τώρα μου φάνηκε πως ήταν κάπως... θα έλεγα βιαστικό, αλλά ακόμα και τα βιαστικά σου είναι τόσο ωραία που θα ήμουν αμέσως λάθος. Καλογραμμένο σίγουρα, όμως χωρίς να ξέρω ότι θα υπήρχε ανατροπή με έκανες να την περιμένω με τις αναφορές σου στα μάτια, κι όταν ήρθε απλώς δεν μου λειτούργησε όσο θα έπρεπε.

 

Οι αναφορές στα μάτια είναι προοικονομία και καλό είναι οι ανατροπές να προοικονομούνται και να μην έρχονται από το πουθενά. Βιαστική σίγουρα δεν ήταν η ιστορία. Μπορεί να μην τη διόρθωσα όσο θα μπορούσα, με αποτέλεσμα τα πραγματάκια που ξέφυγαν και επισημάνθηκαν από άλλους, αλλά σίγουρα δεν τη σκέφτηκα ούτε την έγραψα βιαστικά. Γενικά, όταν σηκώνεσαι κάθε μέρα 7 το πρωί για να προλάβεις να γράψεις μία ώρα πριν πας δουλειά, κι αυτό επί 10 μέρες, δεν γράφεις βιαστικά. Βιαστικά έγραψα στον διαγωνισμό τρόμου, όπου τις 3.000 λέξεις από τις 3.500 της ιστορίας τις έγραψα την τελευταία μέρα του διαγωνισμού. Το Πέτρινο Βιολί δεν ήταν βιαστικό. Απλώς, η ιστορία του δεν ήταν ιδιαίτερα περίπλοκη. Το οποίο δεν είναι κακό, ειδικά για ένα διήγημα. Σεβαστό, εννοείται, το να μην έμεινες ικανοποιημένος, αλλά ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι σε καμία περίπτωση δεν έγραψα βιαστικά την ιστορία.

 

 

Ένας φονιάς, ένας κλέφτης, δεν θα ονόμαζε έτσι το πανδοχείο του. Για να μη γίνει ακριβώς αυτό που έγινε. Η δικαιολογία που έβαλες δεν μου φάνηκε αρκετή. Η ιστορία νομίζω χρειάζεται μια καλύτερη προοικονομία κάπου στο ξεκίνημα, π.χ. να έχει πάει σε καμιά μάγισσα και να του πει εκείνη, «ονόμασέ το έτσι, αλλιώς θα σου γαμηθεί το κέρατο», ή βασικά κάτι καλύτερο που θα βρεις εσύ.

Επίσης ο τύπος παίζει και να καταλάβαινε τον άλλο απ’ τα μάτια. Κι αν δεν τον καταλάβαινε εκεί, θα το ‘βαζε στα πόδια μόλις άκουγε το βιολί. Αυτό θα μπορούσες να το κάνεις, να έτρεχε και να τον τσάκωνε κάπου. Βέβαια θα σου χαλούσε το ωραίο σκηνικό που κλείνει η πόρτα, αλλά είμαι σίγουρος πως θα μπορούσες να σκαρφιστείς μια εξίσου δυνατή σκηνή.

Βέβαια κι έτσι παραμένει μια εξαιρετική ιστορία, απλώς αν βουλώσει και τα κακόβουλα στόματα –όπως το δικό μου- θα γίνει ακόμα καλύτερη.

Ασήμαντο: Νομίζω πως πατσαβούρα, είναι η σκούπα για τους Βούλγαρους. Λέξη που εμείς χρησιμοποιούμε στο ξεσκονόπανο ή σε φουντωτούς σκύλους (πατσαβούρι). Θα προτιμούσα να έγραφες πατσαβούρι.

 

 

 

- Δεν ξέρω γιατί οι τύψεις ενός δολοφόνου δεν είναι καλό κίνητρο. Εδώ ο Ρασκόλνικοβ έκανε το τέλειο έγκλημα που δεν μπορούσε κανείς να αποδείξει, και ομολόγησε γιατί τον έφαγαν οι τύψεις. Ο τύπος ένιωθε τύψεις, δεν μπορούσε να ησυχάσει, έβγαλε το πανδοχείο έτσι και ηρέμησε, νομίζοντας πως "έβγαλε την υποχρέωση".

Όσο για την ανησυχία του μην και μαθευτεί, φταίω που δεν το εξήγησα, αλλά ο τύπος μετακόμισε σε άλλη ήπειρο. Σε μια μεσαιωνική εποχή. Είναι σαν να έφυγε κάποιος το 1100 από τα βάθη της Κίνας, να πήγε στην Ισπανία και να ανησυχούσε μην τυχόν και μαθευτεί ένα έγκλημα που έκανε σε ένα ψαροχώρι στην πατρίδα του, για το οποίο δεν υπήρχαν μάρτυρες, επειδή πούλησε το μαγικό καλάμι ψαρέματος του θύματος. Καταλαβαίνεις τι εννοώ, φαντάζομαι. Έπρεπε να έχω δώσει καλύτερα και σαφέστερα τις αποστάσεις, όμως σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ πως θα φοβόταν μη μαθευτεί.

 

- Τα μάτια του θύμιζαν κάτι, αλλά δεν ήξερε τι. Και το βιολί δεν μπορούσε να δει αν ήταν το ίδιο ή αν η ομοιότητα του ήχου ήταν απλώς της φαντασίας του. Να έφευγε τρέχοντας, αμέ, αλλά πού να πήγαινε; Δικό του είναι το πανδοχείο, εκεί μένει και έχουμε κάνει establish ότι δεν είναι πλούσιος. Πού θα μπορούσε να πάει που να είναι πιο ασφαλής απ' ό,τι κλειδωμένος στο δωμάτιό του;

 

- Αυτό δεν το ήξερα, βασίστηκα στο ότι η γιαγιά μου πάντα πατσαβούρα το έλεγε το ξεσκονόπανο, αλλά από την άλλη, η γιαγιά μου είχε τελειώσει το δημοτικό μόνο.

 

Λες ότι το βιολί ζύγιζε λιγότερο από δυο κιλά… Κιλά; Σ’ αυτόν τον κόσμο, δεν θα πρέπει να έχουν κιλά. Ξέρω τι μπελάς είναι να βρεις ένα μέγεθος που να μπορεί να καταλάβει και ο αναγνώστης και να μην είναι του μετρικού συστήματος, αλλά εδώ είναι εύκολα τα πράγματα. Μπορείς να πεις κάτι σαν «δυο μεγάλα φρεσκοψημένα καρβέλια», «μια μεγάλη κανάτα κρασί», κάτι τέτοιο.

 

Δεν θυμάμαι τι μονάδα μέτρησης έχω χρησιμοποιήσει, ίσως και να μην έχω αναφερθεί ποτέ σε βάρος, σε καμία από τις ιστορίες του κόσμου που έχω γράψει, τώρα που το σκέφτομαι. Σωστή παρατήρηση, το έγραψα τελείως αυτόματα το συγκεκριμένο και θα πρέπει να το σκεφτώ. Ευχαριστώ για την επισήμανση!

 

Πιστεύω ότι αυτά απαντάνε λίγο πολύ σε όλα τα θέματα που αναφέρθηκαν και σε όλους τους προβληματισμούς. Και πάλι ευχαριστώ όλους για την ανάγνωση και τα σχόλια, να είστε καλά, παιδιά, και τα λέμε στον επόμενο διαγωνισμό!

[Cassandra Gotha]

Ένας φονιάς, ένας κλέφτης, δεν θα ονόμαζε έτσι το πανδοχείο του. Για να μη γίνει ακριβώς αυτό που έγινε. Η δικαιολογία που έβαλες δεν μου φάνηκε αρκετή. Η ιστορία νομίζω χρειάζεται μια καλύτερη προοικονομία κάπου στο ξεκίνημα, π.χ. να έχει πάει σε καμιά μάγισσα και να του πει εκείνη, «ονόμασέ το έτσι, αλλιώς θα σου γαμηθεί το κέρατο», ή βασικά κάτι καλύτερο που θα βρεις εσύ.

Επίσης ο τύπος παίζει και να καταλάβαινε τον άλλο απ’ τα μάτια. Κι αν δεν τον καταλάβαινε εκεί, θα το ‘βαζε στα πόδια μόλις άκουγε το βιολί. Αυτό θα μπορούσες να το κάνεις, να έτρεχε και να τον τσάκωνε κάπου. Βέβαια θα σου χαλούσε το ωραίο σκηνικό που κλείνει η πόρτα, αλλά είμαι σίγουρος πως θα μπορούσες να σκαρφιστείς μια εξίσου δυνατή σκηνή.

Βέβαια κι έτσι παραμένει μια εξαιρετική ιστορία, απλώς αν βουλώσει και τα κακόβουλα στόματα –όπως το δικό μου- θα γίνει ακόμα καλύτερη.

Ασήμαντο: Νομίζω πως πατσαβούρα, είναι η σκούπα για τους Βούλγαρους. Λέξη που εμείς χρησιμοποιούμε στο ξεσκονόπανο ή σε φουντωτούς σκύλους (πατσαβούρι). Θα προτιμούσα να έγραφες πατσαβούρι.

 

 

 

 

 

- Δεν ξέρω γιατί οι τύψεις ενός δολοφόνου δεν είναι καλό κίνητρο. Εδώ ο Ρασκόλνικοβ έκανε το τέλειο έγκλημα που δεν μπορούσε κανείς να αποδείξει, και ομολόγησε γιατί τον έφαγαν οι τύψεις. Ο τύπος ένιωθε τύψεις, δεν μπορούσε να ησυχάσει, έβγαλε το πανδοχείο έτσι και ηρέμησε, νομίζοντας πως "έβγαλε την υποχρέωση".

Όσο για την ανησυχία του μην και μαθευτεί, φταίω που δεν το εξήγησα, αλλά ο τύπος μετακόμισε σε άλλη ήπειρο. Σε μια μεσαιωνική εποχή. Είναι σαν να έφυγε κάποιος το 1100 από τα βάθη της Κίνας, να πήγε στην Ισπανία και να ανησυχούσε μην τυχόν και μαθευτεί ένα έγκλημα που έκανε σε ένα ψαροχώρι στην πατρίδα του, για το οποίο δεν υπήρχαν μάρτυρες, επειδή πούλησε το μαγικό καλάμι ψαρέματος του θύματος. Καταλαβαίνεις τι εννοώ, φαντάζομαι. Έπρεπε να έχω δώσει καλύτερα και σαφέστερα τις αποστάσεις, όμως σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ πως θα φοβόταν μη μαθευτεί.

 

 

Δύο αναγνώστες σου είπαμε ότι δεν λειτουργεί. Για 'μένα, μάλιστα, ήταν τόσο εξόφθαλμο, που κατέστρεψε όλο το διήγημα. Σκέψου το λίγο, δώσε του λίγο χρόνο, λίγη αμφιβολία για την τελειότητα του κειμένου σου, πριν φέρεις για παράδειγμα τον Ρασκόλνικωφ. Έλα, ρε elgalla...

 

Επίσης, το κρασί από βότανα ήθελα κι εγώ να σου το πω (ναι, κρασί ονομάζεται αυτό απ' το σταφύλι, γι' αυτό και λέμε το προϊόν ζύμωσης μήλων μηλίτη και όχι κρασί, αλλά εντάξει, λεπτομέρειες) αλλά ήταν τόσο μεγάλο το θέμα του πανδοχέα που έκανε όλα τα άλλα ασήμαντα.

[elgalla]

Δεν είπα ότι το κείμενό μου ήταν τέλειο και δεν εκτιμώ καθόλου την ειρωνεία, επίσης. Εξήγησα ότι ο άνθρωπος πήγε σε άλλη ήπειρο σε μία μεσαιωνική εποχή και δεν είχε κανέναν λόγο να ανησυχεί. Παραδέχτηκα ότι ήταν δικό μου σφάλμα που δεν εξήγησα καλύτερα τις αποστάσεις και την εποχή. Αλλά θεωρώ τις τύψεις μια χαρά ισχυρό κίνητρο. Δύο είπατε ότι δεν σας λειτούργησε, κι άλλοι 16 είπαν ότι τους λειτούργησε. Κι εμένα μου κατέστρεψε το suspension of disbelief μου άλλες ιστορίες του διαγωνισμού που εσύ βρήκες καταπληκτικές και άψογες. Ποιο ακριβώς είναι το point, εδώ; Ότι έχεις δίκιο; Ότι έχεις πιο ανεπτυγμένο αναγνωστικό κριτήριο από τους υπόλοιπους από εμάς; Οκ, πάσο, έχεις δίκιο, χάλια ήταν η ιστορία μου. Και όχι, ΔΕΝ σύγκρινα τον εαυτό μου με τον Ντοστογιέφσκι, αν κάτι τέτοιο κατάλαβες. Έφερα ένα παράδειγμα παράλογης πράξης (ομολογία για ένα τέλειο έγκλημα που δεν μπορούσε να αποδειχτεί και ο δολοφόνος ήταν ασφαλής), λόγω τύψεων. Φαντάζομαι πως μπορώ να σκεφτώ πολλά παραδείγματα αν αφιερώσω χρόνο, απλώς αυτό ήταν το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό. Όχι, δεν είναι τέλεια η ιστορία μου, ούτε και ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο. Μπορεί εσύ να τη βρήκες χάλια. Οκ, δεκτό και κανένα πρόβλημα. Έτσι κι αλλιώς, συνήθως βρίσκεις χάλια τις ιστορίες μου, οπότε έχει πάψει να μου προκαλεί εντύπωση. Αυτό δεν σημαίνει ότι η δική σου άποψη είναι η μόνη αντικειμενική ή η μόνη σωστή. Όπως και να'χει, ευχαριστώ για τον κόπο που έκανες να βάλεις στη θέση του ένα ψώνιο όπως η αφεντιά μου.

[Cassandra Gotha]

Καταρχήν, ηρέμησε. Λυπάμαι για τη νότα ειρωνίας στο ποστ μου, (ο Ρασκόλνικωφ πραγματικά με ενόχλησε), αλλά ηρέμησε. Τίποτα από όλα αυτά που φωνάζεις. Απλά είχες έναν τρόπο που απάντησες σε αυτό το σχόλιο, σαν να μας έκανες τη χάρη που απάντησες (κι εκείνος ο Ρασκ- εντάξει, δεν το ξαναλέω).

 

Δεν βρήκα την ιστορία σου χάλια, όπως και καμία άλλη (καταρχήν, είπα ότι μου άρεσε, αν αυτό δεν σου αρκεί, τότε τι άλλο να πω; ). Έχω καθίσει κι έχω διαβάσει νουβέλα δική σου, από την οθόνη μάλιστα, αν θυμάσαι καθόλου, και δεν θα το έκανα για κάποιον που, κατά τη γνώμη μου, γράφει χάλια. Συγκεντρώσου. Για την συγκεκριμένη ιστορία, απλά βρήκα αυτό που σχολιάσαμε σαν ένα μεγάλο πρόβλημά της.

 

Οι άλλες ιστορίες του διαγωνισμού που μου άρεσαν, που λες, μου άρεσαν για άλλους λόγους που δεν είναι αναγκαίο να το συζητήσουμε, και δεν σε αφορά.

 

Σε παρακαλώ, μην παίρνεις φωτιά τόσο εύκολα. Σου έχουν πει κι άλλοι για τις απαντήσεις σου σε σχολιασμούς, δεν είμαι η πρώτη. Απλά, σκέψου λίγο ψύχραιμα πριν απορρίψεις μια σκέψη άλλου, αυτό σου ζήτησα εξαρχής (και δεν καταλαβαίνω γιατί "σε έβαλα στη θέση σου" ).

 

Τα σχόλιά μου σε άλλες σου ιστορίες, μια που το έβγαλες ως παράπονο, γυρίζουν γύρω από μία σκέψη: μοιάζει να μην ξεσκαλώνεις από μια ασφάλεια που έχεις αναπτύξει, ένα μοτίβο, πάνω στο οποίο πατάς σχεδόν πάντα. Όταν μία ιστορία σου μου αρέσει πραγματικά (πόσες τέτοιες πετυχαίνουμε, ακόμη και από βιβλιοπωλεία; λιγότερες από όσες θα θέλαμε, πάντως) δεν σου κάνω κανένα σχόλιο, λέω μόνο ότι μου άρεσε (επίσης δεν ξέρω αν θυμάσαι), Το ότι θυμάσαι μόνο τα αρνητικά, δείχνει ακριβώς τη βολή σου. Για 'μένα, η συνταγή σου δεν είναι πάντα πετυχημένη. Αν ξεβολευτείς λίγο, θα γράψεις αυτά που μπορείς. Αλλά μπορεί να μην θέλεις να τα ακούσεις αυτά. Παρέα αναγνωστών-συγγραφέων (ίσως, κάποιοι) είμαστε, για 'μένα δεν έχει καμιά αξία να μην τα λέμε πραγματικά, αλλά εσύ μπορεί να μη θέλεις να τα ακούς. Δεκτό, χωρίς καμία ειρωνία, ειλικρινά.

(Μια σημείωση, τελική, σου υπόσχομαι: φαντάσου να βγάλεις το πρώτο σου βιβλίο, φαντάσου τη χαρά, τον ενθουσιασμό... και κάποιος -μάλιστα, από την παρέα- να σου λέει ότι δεν λειτούργησε. Δεν ξέρω εσύ, εγώ πάντως μπορεί να έσκαγα από τη στεναχώρια. Γι' αυτό χτυπάω τον εαυτό μου στην κριτική, για να μη μου συμβεί ποτέ αυτό (αν ποτέ κυκλοφορήσει κάτι δικό μου). Φυσικά, μάλλον είναι ανέφικτο, κάποιος δεν θα ικανοποιηθεί, αλλά εγώ συνεχίζω να προσπαθώ, και έχω μάθει να ακούω και το πιο μόνο του, το πιο παράξενο σχόλιο και να το παίρνω σοβαρά υπόψη. Νομίζω ότι εσύ κάνεις το αντίθετο, προσπαθείς δηλαδή να δικαιολογήσεις τα σημεία που, για κάποιους αναγνώστες, φαίνονται προβληματικά. )

 

Κι άλλο edit. Επίσης, δεν πίστεψα ότι σύγκρινες τον εαυτό σου με τον Ντοστογιέφσκι, αλλά όταν κατεβάζεις το βαρύ πυροβολικό της λογοτεχνίας για να αποδείξεις ότι κάτι στο κείμενό σου δουλεύει... κάτι δεν πάει καλά, νομίζω (και πάλι, δεν ειρωνεύομαι).

Edited October 20, 2016 by Cassandra Gotha

[Πυθαρίων]

Elgalla said: 

 

"η πρώτη μου έμπνευση ήταν αυτό εδώ το άρθρο, για το πραγματικό πέτρινο βιολί, το οποίο υπάρχει κα λέγεται Blackbird (πανέμορφο δεν είναι;) και είναι και λειτουργικό - το οποίο μας δείχνει πως η ζωή είναι πιο παράξενη από τη φαντασία, μερικές φορές, αφού κάποιοι δεν πείστηκαν για τη χρηστικότητα ενός πέτρινου βιολιού." 

 

 

Αυτός είμαι εγώ. (       ......) 

 

Τρόπος εξιλέωσης απ’ ότι κατάλαβα δεν υπάρχει. Επεξεργάζομαι κάποιες αυτο-τιμωρητικές εναλλακτικές:    

Όχι, όχι. Δεν λυτρώνομαι έτσι απλά. Κάτι σαν

 

 

α) Να μετακομίσω σε άλλη Ήπειρο,     ή

 

β) να αποσυρθώ από το sff δια παντός,  και να ασχοληθώ με άλλο χόμπι            ή

 

γ) να αλλάξω το nick name μου σε Α. Θωμάς (Άπιστος Θωμάς) και το

    avatar μου σε ένα μαύρο, πέτρινο βιολί.    (δεν βρήκα βιολί στα emoticons) 

 

Έχεις δίκιο, αποδείχτηκε για άλλη μια φορά ότι η πραγματικότητα μπορεί να είναι πιο παράξενη από την φαντασία (ειδικά τη δική μου). 

 

 

Πριν χαθώ για πάντα, 

συγχαρητήρια για την πρωτιά. 

Edited October 20, 2016 by Πυθαρίων