Popular Post Man_from_Earth Posted September 27, 2016 Popular Post Share Posted September 27, 2016 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Σπύρος Κ.Είδος: Φάντασυ εναλλακτικής ΙστορίαςΒία; ΌχιΣεξ; ΌχιΑριθμός Λέξεων: 3850 εκτός τίτλου, διαχωριστικών και ημερομηνίας αλλά συμπεριλμβανομένου του εισαγωγικού αποφθέγματος.Αυτοτελής; ΝαιΣχόλια: Για τον 43ο Διαγωνισμό Σύντομης Ιστορίας, Κατηγορία: Φάντασυ, Θέμα: Φυλαχτό. Η ιστορία αυτή είναι ένας ιστός πραγματικών γεγονότων στη ζωή ενός εκ των πιο χαρακτηριστικών μορφών της Αναγέννησης, με στοιχεία Φάντασυ να γεμίζουν τα κενά ανάμεσά τους. Αν δεν είστε τέρατα της Ιστορίας Τέχνης θα εκπλαγείτε με το πόσα από όσα εξιστορούνται στο διήγημα, πράγματι συνέβησαν. Επιπλέον νιώθω υποχρέωση να προειδοποιήσω πως ενώ γενικά η ιδέα της εναλλακτικής Ιστορίας έχει τη λογική:Αρχική πραγματικότητα (αυτή που ζούμε και ξέρουμε)-->επέμβαση στο παρελθόν--> Εναλλακτική πραγματικότητα (διαφορετική αυτής που ζούμε και ξέρουμε)σε αυτό το διήγημα μου βγήκε ανάποδα:Αρχική πραγματικότητα (διαφορετική αυτής που ζούμε και ξέρουμε)-->Επέμβαση στο παρελθόν--> Εναλλακτική πραγματικότητα (αυτή που ζούμε και ξέρουμε)Αρχεία: Sfumato.docx, Sfumato.pdf Sfumato “…The universe is like a human body, you see. A few cuts and bruises here and there don't hurt it. Paradoxes are just the scar tissue. Time and space heal themselves up around them and people simply remember a version of events which makes as much sense as they require it to make.” – Douglas Adams, Dirk Gently's Holistic Detective Agency Ο Άλεξ στάθηκε μια στιγμή μπροστά από την επιβλητική ξύλινη πόρτα. Πήρε μια ανάσα και χτύπησε. «Εμπρός!» Ο διεθυντής του σχολείου, καθηγητής Κρίστοφερ Άιζακ συνέχισε να γράφει σα να μην μπήκε κανείς στο γραφείο του. Tελικά, στιγμές αργότερα σήκωσε το βλέμμα του τόσο ώστε να κοιτά πάνω από τα γυαλιά πρεσβυωπίας. «Λοιπόν, Αλεξάντερ;» Ο Άλεξ έβγαλε το ραβδί του, το σημάδεψε στην τσέπη του πουκαμίσου του και μουρμούρισε κάτι που έκανε το περιεχόμενό της να βγει αιωρούμενο μπροστά στα μάτια του καθηγητή. Ήταν ένα μεταγιόν με λεπτή χρυσή αλυσίδα και ένα βαθύ μώβ πολύτιμο πετράδι. Ο καθηγητής το περιεργάστηκε προσεκτικά χωρίς να το αγγίξει και κοίταξε τον Άλεξ με βλέμμα αμφιβολίας. «Δεν είναι φάρσα κύριε.» Θα ξεχώριζε ένα ψέμα μαθητή του από χιλιόμετρα μακριά και αυτό δεν ήταν από αυτά. Η αμφιβολία στο βλέμμα του αντικαταστάθηκε με το ουδέτερο ύφος που ενίοτε χρησιμοποιούσε για να κρύψει το φόβο. «Το βρήκα στο λαιμό μου σήμερα το πρωί όταν ξύπνησα. Δεν ξέρω τι είναι αλλά μου μυρίζει μαγεία και όχι απαραίτητα καλή. Ούτε να το αγγίζω δε θέλω.» Ο καθηγητής σηκώθηκε και άρχισε να ψάχνει στη βιβλιοθήκη. «Φοβάμαι πως είναι το μεταγιόν του Τσάνσελορ. Α, νάτο!» είπε, και αφού φύσηξε δυνατά ένα σκονισμένο τόμο τον ακούμπησε μπροστά στον Άλεξ. Στο φθαρμένο δερμάτινο εξώφυλλό του αναγραφόταν: ‘Μαγικά αντικείμενα και η διαχείρισή τους’. Ανοίγοντάς το, ο Άλεξ διαπίστωσε ότι υπήρχε αλφαβητική ταξινόμιση. Πήγε κατ’ευθείαν στο Τ και αφού βρήκε αυτό που έψαχνε άρχισε να διαβάζει φωναχτά. Τσάνσελορ, μεταγιόν (γνωστό και ως Φυλαχτό της Χρονογραμμής): Σύμφωνα με το θρύλο, ήταν δώρο του μάγου Ρόμαν Τσάνσελορ στην αγαπημένη του σύζηγο. Μετά την αναπάντεχη δολοφονία της, ο Τσάνσελορ αν και ο ίδιος μάγος του φωτός αφιερώθηκε στη σκοτεινή μαγεία προσπαθώντας να δημιουργήσει για πρώτη φορά ένα ξόρκι που στη φωτεινή απαγορεύεται: το ξόρκι του ταξιδιού στο παρελθόν. Τελικά κατάφερε να μαγέψει το μεταγιόν της αγαπημένης του ώστε αν βάλει κάποιος ένα κομμάτι χαρτί μέσα του με τον τόπο και το χρόνο, και κοιμηθεί φορώντας το, να μπορεί να ταξιδέψει όπου και όποτε θέλει. Ελπίζοντας σε ένα ταξίδι όπου θα μπορέσει να αποτρέψει το θάνατό της, χρησιμοποίησε το μεταγιόν. Το ταξίδι αυτό όμως πυροδότησε μια αλυσιδωτή αντίδραση που προκάλεσε τη δολοφονία της. Έκτοτε έγινε γνωστό ότι το μεταγιόν δεν μπορεί να αλλοιώσει τη χρονογραμμή αλλά αντίθετα συμβάλλει στη διαμόρφωσή της – ιδιότητα που του έδωσε το εναλλακτικό του όνομα. Εικάζεται ότι το φωτεινό παρελθόν του Τσάνσελορ επηρέασε τα ξόρκια του ώστε το μαγεμένο αντικείμενο να αντιτίθεται στις αλλοιώσεις της χρονογραμμής όντας πιστό τελικά στη φωτεινή μαγεία. «Τίποτε από αυτά δεν εξηγεί πώς βρέθηκε πάνω μου,» μουρμούρισε απογοητευμένος ο Άλεξ. «Η ιστορία του φυλαχτού δεν τελειώνει εδώ», είπε διστακτικά ο καθηγητής Άιζακ. «Ξέρω πολλά γι’αυτό, πληροφορίες που δεν θα βρείς σε κανένα βιβλίο. Κανονικά είναι πολύ νωρίς για έναν μαθητή αλλά το φυλαχτό ζητά τη βοήθειά σου και πρέπει να ξέρεις. »Υπήρξαν και άλλοι που ακολουθώντας τα χνάρια του Τσάνσελορ κατάφεραν να αναπαράξουν το ταξίδι στο παρελθόν. Και μάλιστα με δυνατότητα πραγματικής επιρροής της χρονογραμμής καθότι σκοτεινοί. Το φυλαχτό έμεινε πιστό στο σκοπό του, την υπεράσπιση της αρχικής χρονογραμμής απέναντι σε οποιονδήποτε που προσπαθεί με χρονοτάξιδο να προωθήσει τα συμφέροντά του. Απέκτησε δική του βούληση και εμφανίζεται σε αυτούς που θεωρεί άξιους να υπερασπιστούν την αυθεντική χρονογραμμή.» Λέγοντας αυτά ο καθηγητής Άιζακ πήρε το μεταγιον και το άνοιξε με το ένα μόνο χέρι, σαν να το είχε ξανακάνει πολλές φορές. Μέσα του πράγματι υπήρχε ένα διπλωμένο χαρτί. Το ξεδίπλωσε προσεκτικά ώσπου φανερώθηκαν δύο λέξεις: ‘1505, Φλωρεντία’. Ο Άλεξ ανακάθισε άβολα. Η ιστορία δεν ήταν ποτέ το δυνατό του σημείο. «Εκεί πρέπει να πάω;» «Δεν πρέπει, είναι δική σου επιλογή. Ωστόσο αν δεν πας πιθανόν να ξυπνήσεις σύντομα σε μια άλλη πραγματικότητα. Βλέπεις, αλλοιώσεις της αρχικής χρονογραμμής που κατάφεραν να διαφύγουν του φυλαχτού έφεραν ξαφνικές αλλαγές στο παρόν.» «Αυτό δεν ενδιαφέρει όσους προσπαθούν να αλλάξουν το παρελθόν;» «Δεν είναι τόσο η αδιαφορία, όσο η άγνοιά τους. Πιστεύουν στη θεωρία των παράλληλων συμπάντων. Ότι δηλαδή παίζοντας με τα πεπραγμένα απλά θα δημιουργήσουν παράλληλη χρονογραμμή αφήνοντας την αυθεντική αδιατάρρακτη. Μάθαμε όμως με τον δύσκολο τρόπο ότι δεν υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα. Η χρονογραμμή μπορεί να είναι μόνο μια. »Όμως μη χάνεσαι στις τεχνικές λεπτομέρειες. Το ζήτημα στο οποίο καταλήγει κάθε κουβέντα για αλλοίωση του παρελθόντος είναι καθαρά ηθικό. Η απαλοιφή και αντικατάσταση τμημάτων της πραγματικότητας από μια στιγμή στην άλλη επειδή κάποιος ανίδεος ταξίδεψε στο παρελθόν είναι μορφή βίας και μάλιστα από τις χειρότερες. Χάνονται άνθρωποι μονομιάς και είναι σα να μην υπήρξαν ποτέ. Σαν καθηγητής σου δυσκολεύομαι να σου επιτρέψω να πας – ένα χρονοτάξιδο είναι επικίνδυνο. Ωστόσο σαν άνθρωπος δεν θα τολμούσα να σε σταματήσω. Παρά τη μικρή σου ηλικία έχεις κι εσύ όπως ο καθένας μας το δικαίωμα να προστατέψεις όσους αγαπάς. Και σύμφωνα με το μεταγιόν έχεις και την ικανότητα. Το μόνο που μένει να απαντηθεί είναι αν θέλεις.» «Πως θα ξέρω τι πρέπει να κάνω;» «Το φυλαχτό κρίνει ότι μπορείς να βοηθήσεις τώρα, ακριβώς όπως είσαι και με τις όποιες γνώσεις ήδη κατέχεις. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να είσαι ο εαυτός σου…Ωστόσο από τη μικρή μου εμπειρία, μία βασική πληροφόρηση για τον τόπο και τον χρόνο δεν θα σε βλάψει.» Σκαλίζοντας πάλι τη βιβλιοθήκη του, ξέθαψε και του παρέδωσε έναν τόμο με τίτλο: ‘Ιστορία της μεσαιωνικής Ιταλίας’. «Εμπειρία; Έχετε κι εσείς ταξιδέψει;» Ο καθηγητής χαμογέλασε αινιγματικά. «Άκου μικρέ, λυπάμαι που έπεσε πάνω σου αυτό το βάρος αλλά έχεις πλέον να πάρεις μια απόφαση. Αν τελικά πας, ένα πράγμα θέλω να θυμάσαι: Μπορεί κανείς να παρεμβαίνει στη χρονογραμμή στο παρελθόν αλλά τη ζεί στο παρόν.» *** Στη θέα του ζωγράφου να πλησιάζει με τον μαθητή του, Φραντσέσκο, ο Ντελ Tζοκόντο έκανε μια βαθιά υπόκλιση. Ο ζωγράφος, όσο ο έμπορος ήταν σκυφτός, κοίταξε τα ουράνια με αγανάκτηση. Ο Φραντσέσκο ήξερε πως δεν ήταν τόσο ότι τον απεχθανόταν προσωπικά, όσο ότι ένιωθε πως ο σεβασμός του εμπόρου δεν ήταν πηγαίος. Ότι προσπαθεί να κερδίσει τη συμπάθειά του πιστεύοντας πως αυτός είναι ο δρόμος για το ατελιέ του. Αλλίμονο, όμως: Αυτό που ο Ντελ Tζοκόντο δεν γνώριζε είναι ότι ένας από τους λόγους που ο ζωγράφος βρήκε άλλες διεξόδους να διοχετεύσει τη δημιουργικότητά του είναι ότι ακριβώς είχε σιχαθεί να ικανοποιεί την αυταρέσκεια και επιδειξιομανία αριστοκρατών φτιάχνοντας τα πορτραίτα τους. Και αν εκείνοι με τα χρήματα και την επιρροή τους δεν του έδιναν πια κίνητρο, πως είχε αυτός ο έμπορος μεταξιού την αυταπάτη ότι θα του έδινε; Παρόλα αυτά ήταν καλός στη δουλειά του: Παρέδιδε καλής ποιότητας μετάξι και καλοραμμένα ρούχα και ο δάσκαλος πάντα τον προτιμούσε. «Καλημέρα δάσκαλε. Πως είστε αυτό το υπέροχο πρω...» «Καλημέρα Ντελ Τζοκόντο. Ήλπιζα να σας πετύχω ως συνήθως στην έξοδο από το σπίτι του πατέρα μου. Θέλω να του πάρω δώρο μερικές φορεσιές.» «Με χαρά. Αν θέλετε μπορώ να φέρω ο ίδιος τον κατάλογο στο ατελιέ...» «Δεν υπάρχει λόγος. Αύριο θα επισκεφθώ πάλι τον πατέρα μου την ίδια ώρα. Μπορείτε απλά να στείλετε ένα βοηθό σας.» Ο Ντελ Tζοκόντο έγνεψε με μια ανεπαίσθητη δόση απογοήτευσης καθώς ο ζωγράφος απομακρυνόταν. «Και τώρα στο παλάτι», μονολόγησε ο ζωγράφος θαραλλέα. Είχε ζητήσει να τον δεί ο κυβερνήτης. Ο Φραντσέσκο σκέφτηκε πως ο έμπορος ήταν και άτυχος πέραν των υπολοίπων. Ο δάσκαλος εκείνη την περίοδο ήταν πολύ εκνευρισμένος λόγω προβλημάτων στα υλικά του τελευταίου του αριστουργήματος, της ‘Μάχης του Άνγκιαρι’ που μήνες τώρα ετοίμαζε στο πάτωμα της ‘Αίθουσας των πεντακοσίων’ του παλατιού της Φλωρεντίας. Κανονικά δε θα έφερε βαρέως την καταστροφή ενός έργου του – συχνά κατέστρεφε τα έργα του ο ίδιος έτσι κι αλλιώς από τελειομανία. Με ευκολία θα είχε σκίσει ένα πορτραίτο αριστοκράτη αν ένιωθε ότι ήταν κατώτερο των ικανοτήτων ή του οράματός του. Ωστόσο, το συγκεκριμένο έργο είχε άλλη βαρύτητα· ήταν μεγάλης κλιμακας και σε παλάτι, από αυτά που φέρουν αναγνώριση. Προβλήματα στα υλικά και κουραφέξαλα, σκέφτηκε ο Φραντσέσκο σίγουρος ότι ήταν δολιοφθορά του άλλου μαθητή του ζωράφου, Σαλάι. Ο Σαλάι προσπαθούσε εδώ και χρόνια να προκαλέσει προβλήματα στον δάσκαλο. Άλλοτε τον έκλεβε, άλλοτε κατέστρεφε τα έργα του, άλλοτε τον δυσφημούσε. Ο ζωγράφος όμως ερμήνευε αυτή τη συμπεριφορά ως χαριτωμένη αντισυμβατικότητα που τελικά τον ωφελεί καθώς επηρεάζει και τον ίδιο κι έτσι μεταφέρεται και στα έργα του. Αν και θάυμασε την προσαρμοστικότητα του ζωγράφου, ο Φραντσέσκο γνώριζε την πραγματικότητα: Ο Σαλάι μπήκε στη ζωή του ζωγράφου για να τον οδηγήσει στην καταστροφή. Ήταν μια αλήθεια που για τη δική του ασφάλεια φρόντιζε επιμελώς να κρύβει ότι γνωρίζει. Γι’αυτό και δεν αποχωριζόταν ποτέ τη μόνη χειροπιαστή απόδειξή της, τον τόμο ιστορίας του καθηγητή Άιζακ που είχε με ένα ξόρκι συρρικνώσει σε μέγεθος τσέπης και είχε πάντα μαζί του. Κάθε φορά που ένιωθε την ανάγκη να επιβεβαιώσει ότι όλα αυτά δεν ήταν φαντασιοπληξίες, έβρισκε το απόσπασμα στον τόμο, κι ας το είχε μάθει πια απ’έξω: …ο Ντομένικο Αντονέλι, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας της Φλωρεντίας, υπήρξε ο μόνος μαθητευόμενος του μεγάλου ζωγράφου και εφευρέτη… Εκτός του ότι το πραγματικό όνομα του Σαλάι ήταν Τζάν Τζάκομο, ο Φραντσέσκο ήταν μπροστά όταν ο ζωγράφος αρνήθηκε στον κόμη Αντονέλι να διδάξει τον γιό του λέγοντας πως έχει ήδη δυό μαθητές και θα του ήταν αδύνατον αναλάβει και τρίτο. Λίγες μέρες μετά έγινε γνωστό στην πόλη πως ο Ντομένικο μαθήτευε στον Μποτιτσέλι. Ήταν φανερό πως ο Σαλάι ήταν εισβολέας. Στο παλάτι, κι ενώ ο ζωγράφος βρισκόταν σε ακρόαση με τον κυβερνήτη Σοντερίνι, ο Φραντσέσκο παρατηρούσε τις ρυτίδες της αποξηραμένης μπογιάς στο μισοτελειωμένο έργο. Ήταν θέμα χρόνου να αρχίσει να ξεφλουδίζει. Αυτή η ζημιά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το αποτέλεσμα του ξορκιού της αφυδάτωσης. Από όσο ήξερε όμως τον δάσκαλο, δεν θα έριχνε το φταίξιμο ούτε στους μαθητές του όυτε στον έμπορο υλικών – όπως θα έπρατταν πολλοί συνάδελφοί του αν παρουσιαζόταν κάποια ατέλεια στα έργα τους. Θα αναλάμβανε πλήρως την ευθύνη ακόμη και αν ήταν μοιραίο για τον ίδιο. Άνοιξε για άλλη μια φορά τον τόμο: Φλωρεντία, 1498-1512 …Η πόλη ήταν συντρίμια μετά την καθαίρεση Σαβοναρόλα. Ωστόσο υπό την ηγεσία του Πιέρο Σοντερίνι, σε αυτή την περίοδο η Φλωρεντία είδε μια δημοκρατία με ελάχιστη διαφθορά και επιτυχίες εκεί που οι προηγούμενες κυβερνήσεις απέτυχαν… Ίσως η τύχη του χαμογέλασε αυτή τη φορά, σκέφθηκε ο Φραντσέσκο. Αν και πριν λίγα χρόνια θα ήταν ιδιαιτέρως ‘ανθυγειηνό’ να απογοητεύσεις τον κυβερνήτη, η περιγραφή αυτή του έδινε ελπίδα. Ο ζωγράφος κάποια στιγμή βγήκε από την αίθουσα ακρόασης και τον διέταξε να τον ακολουθήσει καθώς έφευγε βιαστικά από το παλάτι. «Είμαι τυχερός», του είπε όταν απομακρύνθηκαν αρκετά. «Δεν με τιμώρησε για κακοτεχνία. Δυστυχώς όμως δεν με άφησε να το ξαναφτιάξω. Θα πάρει άλλον.» Τα λόγια αυτά για τον Φραντσέσκο ήταν καταστροφή: Η αποστολή του σε αυτό το χρονοτάξιδο, όπως είχε αποκρυσταλλωθεί από την εώς τώρα παραμονή του στην Φλωρεντία, ήταν να μην επιτρέψει στο άλτερ έγκο του, τον Σαλάι, να δημιουργεί προβλήματα στις δημιουργικές δραστηριότητες του ζωγράφου – μια εξέλιξη ικανή να επηρεάσει τη σημαντικά τη χρονογραμμή. Ενώ εώς τώρα θεωρούσε ότι το πρόβλημα με τη ‘Μάχη του Άνγκιαρι’ ήταν διαχειρίσιμο και ότι στη χειρότερη περίπτωση θα το ξαναέφτιαχνε από την αρχή, τα πράγματα πήραν απρόσμενη τροπή. Πίσω στο ατελιέ τους περίμενε ο Σαλάι. «Πώς πήγε στο παλάτι;» ρώτησε τον Φραντσέσκο όταν είδε την πεσμένη διάθεση του δασκάλου του. Εκείνος του έκανε απρόθυμα μια μικρή περίληψη των γεγονότων. «Μην ανησυχείς», αποκρίθηκε ο Σαλάι. «Το πολύ-πολύ να πας πίσω στον πατέρα σου αν φαληρήσει ο ζωγράφος». Αναφερόταν στον υποτιθέμενο πατέρα του αλλά στην πραγματικότητα ανιχνευτή του στον δέκατο έκτο αιώνα, τον κόμη Μορίτσιο Μέλτσι τον οποίο είχε γνωρίσει την ημέρα του ταξιδιού του. Όταν πρίν λίγους μήνες αποφάσισε να πάρει τη μεγάλη απόφαση και να κοιμηθεί φορώντας το μεταγιόν, ξύπνησε πάνω σε κάτι τσουβάλια στο πίσω μέρος ενός πάγκου στο παζάρι της Φλωρεντίας. Περιπλανήθηκε για κάμποση ώρα στο παζάρι και είχε αρχίσει να τρομάζει από τα αδιάκριτα βλέμματα και ακατάληπτα λόγια γύρω του όταν ένα στιβαρό χέρι τον άδραξε από το μπράτσο. «Επιτέλους, σε βρήκα», του ψυθίρισε ένας ξερακιανός ψηλός άνδρας γύρω στα πενήντα. «Είμαι φίλος του καθηγητή Άιζακ. Με έστειλε για να σε βοηθήσω.» Αφού ο άγνωστος τον οδήγησε σε ένα αρχοντικό που από όπως φαινόταν ήταν το σπίτι του, τον υπέβαλε σε μια σειρά από ξόρκια που του επέτρεψαν να επικοινωνεί στην τοπική διάλεκτο και να είναι ντυμένος σύμφωνα με τα αριστοκρατικά πρότυπα της εποχής. Διαπιστώνοντας ότι ο κουβαλητής έμοιαζε πια με έναν οποιονδήποτε νεαρό Φλωρεντίνο χαλάρωσε λίγο και έγινε πιο ομιλητικός. «Η πόλη με ξέρει σαν τον νεοφερμένο κόμη Μορίτσιο Μέλτσι και θα μάθει κι εσένα ως τον γιό μου, Φραντσέσκο. Στην πραγματικότητα όμως είμαι ο ανιχνευτής σου. Έτσι ονομάζουμε στην οργάνωσή μας αυτόν που προηγείται του κουβαλητή του φυλαχτού με αποστολή συλλογή πληροφοριών και προετοιμασία εδάφους.» «Οργάνωση;» «Είμαστε οι Φύλακες της Χρονογραμμής. Όλοι όσοι ταξιδέψαμε κάποτε με το φυλαχτό και πιστεύουμε στο σκοπό του. Ξέρεις πολύ καλά τον επικεφαλής μας.» «Ο καθηγητής Άιζακ;» «Ναι. Ο οποίος σου είπε μόνο τα απολύτως απαραίτητα προκειμένου να σε πολώσει όσο το δυνατόν λιγότερο προς τη μια ή την άλλη πλευρά. Ήθελε να κάνεις συνειδητή επιλογή, όχι να πάρεις απόφαση υπό πίεση.» «Και η άλλη πλευρά είναι…;» «Λίγο πολύ όσοι νομίζουν ότι θα εξασφαλίσουν ένα ειδυλλιακό μέλλον για τον εαυτούλη τους χωρίς να σκέφτονται τους άλλους. Στην περίπτωσή σου, προσπαθώ μέρες να αφουγκραστώ ποιός μπορεί να επιδιώκει ανωμαλίες στη χρονογραμμή. Δεν βρήκα πολλά, πέραν του ότι έχει βουίξει τόσο ο τόπος με τον φασαριόζο μαθητή του ζωγράφου, που τον φωνάζουν Σαλάι, δηλαδή μικρό διάβολο. Νομίζω πρέπει να έρθουμε λίγο πιο κοντά του, ώστε να μάθουμε κάτι παραπάνω από το παρατσουκλι του.» Δεν άργησαν να το κάνουν. Ως κόμης Μορίτσιο Μέλτσι, ο ανιχνευτής πρίν από μερικούς μήνες έπεισε τον ζωγράφο να πάρει το ‘γιο’ του, Φραντσέσκο ως μαθητευόμενο. Σε αντίθεση με τον ίδιο που είχε ουσιαστικά εξαγοράσει τη θέση του δίπλα στο ζωγράφο, ο Σαλάι την είχε κερδίσει μόνος του. Όπως έμαθε αργότερα ο Φραντσέσκο, ο Σαλάι είχε πείσει τον ζωγράφο να γίνει μαθητής του χωρίς κανένα χρηματικό αντάλλαγμα και πριν το καταλάβει είχε καταφέρει να τρυπώσει για τα καλά στην καρδιά και το μυαλό του. Ο Φραντσέσκο πάντα τον ζήλευε και τον θαύμαζε γι’αυτό – δύσκολα χειριζόταν κανείς έτσι τον ζωγράφο. «Κι εσύ;» αποκρίθηκε τελικά στον Σαλάι. «Κι εγώ τι; Πιστεύεις ότι χρειάζομαι αυτόν το γέρο-ηλίθιο; Πάλι πορτραίτα θα κάνει μέχρι να πεθάνει έτσι κι αλλιώς μετά από την καταστροφή στο παλάτι.» Ο Φραντσέσκο ένιωσε την υπερβολή στα λόγια του. Σα να προσπαθεί να πείσει ότι μισεί το ζωγράφο. Ήταν όμως φανερό ότι υπήρχαν πιο πολύπλοκα συναισθήματα. Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός ότι ο Σαλάι ενώ θα μπορούσε με μια ‘Αβάντα’ να τερματίσει τη ζωή του ζωγράφου, είχε επιλέξει να τρυπώσει στη ζωή του και να τον καταστρέψει εκ των έσω. Και να που πέτυχε μια σημαντική νίκη. Η καταστροφή της ‘Μάχης’ σήμαινε πολλά: Απώλεια κύρους, ρήγμα στη σχέση του με το παλάτι καθώς και απώλεια σημαντικού χρηματικού ποσού, που, παρά την απαξία του ζωγράφου στο χρήμα, ο Φραντσέσκο ήξερε ότι ήταν το μέσο που στην πορεία των χρόνων του επέτρεψε να επιλέγει τι και πως θα ζωγραφίζει. Ωστόσο το γεγονός παραμένει: Ο Σαλάι είχε επιλέξει μια μετριοπαθή προσέγγιση. Πολύ πιθανό να είχε δεθεί με τον ζωγράφο αρκετά ώστε να μην θέλει να τον σκοτώσει – μόνο να τον πληγώσει οδηγώντας τον πίσω στην απαξία των πορτραίτων επί πληρωμή. Αν πράγματι ο Σαλάι ήταν αποφασισμένος να καταστρέψει ή να αποτρέψει τις μεγάλες δημιουργίες του δασκάλου του, δύσκολα θα μπορούσε να τον σταματήσει. Εκτός εάν… *** Ο Φραντσέσκο έφτασε αργά στο χωριό Πιστόγια βορειοδυτικά της Φλωρεντίας και χάζεψε για λίγο ένα πανό αναρτημένο στην κεντρική είσοδο με τη φράση: 'ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΤΟΥ ΜΑΗ: ΦΑΓΗΤΟ, ΠΙΟΤΟ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ με τροβαδούρο το μαθητή του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, Σαλάι'. Βρήκε τον Σαλάι να πίνει μόνος στο στη μπάρα του καπηλειού με την πλατη στο χώρο. Το καλό με τους πότες είναι ότι ξέρεις πάντα που να τους βρεις. Είχαν να βρεθούν περίπου δώδεκα χρόνια. Ο χρόνος είχε αφήσει έντονα σημάδια πάνω του, θυμωμένος θαρρείς που κάποτε τον είχε ξεγελάσει. «Οι κακές συνήθειες κόβονται δύσκολα, έτσι;» είπε καθώς στεκόταν πίσω του. Η αρχική έκπληξη του Σαλάι αντικαταστάθηκε με ένα εγκάρδιο χαμόγελο. Έχωσε τον Φραντσέσκο σε μια γεμάτη αγκαλιά. Τις περισσότερες φορές ήταν αντίπαλοι – κυρίως όσον αφορούσε τον δάσκαλό τους – αλλά τους έδενε το ότι έζησαν για χρόνια μαζί του και κατάλαβαν την τέχνη του όσο κανείς άλλος. «Το καλό παιδί…Φυσικά, δεν υπήρχε περίπτωση να χάσεις φεστιβάλ με αφιέρωμα στον δάσκαλο. Ακόμη και αν συμβαίνει σε κάποιο χωριουδάκι στη μέση του πουθενά», απάντησε εξίσου περιπαικτικά. Μερικά ποτά αργότερα οι γλώσσες είχαν λυθεί. «Άκου», είπε ο Φραντσέσκο κάποια στιγμή, «Ξέρω γιατί μεθοκοπάς από χωριό σε χωριό παριστάνοντας τον τροβαδούρο. Φοβάσαι να πας πίσω γιατί πιστεύεις ότι δεν τα κατάφερες, ότι παρά τις προσπάθειές σου να τον μειώσεις επηρέασε τη χρονογραμμή. Αν σε παρηγορεί όμως δεν τα κατάφερε μόνος του. Είχε βοήθεια.» «Ώστε ήξερες;» αποκρίθηκε ο Σαλάι έκπληκτος, «Ήξερες όλα αυτά τα χρόνια και με άφησες να ζω; Με μια ‘Αβάντα’ τα προβλήματά σου θα ήταν παρελθόν!» «Ισχύει και για σένα το ίδιο. Δεν τον σκότωσες και ήθελα να ανταποδώσω τη χάρη. Εξάλλου δεν είμαι δολοφόνος. Επίσης δεν είμαι πλέον νέος. Έχω κουραστεί. »Σαλάι, ο δάσκαλος έχει πεθάνει έξι χρόνια τώρα. Ως πότε θα παίζουμε το ποντίκι με τη γάτα; Ως πότε θα προσπαθείς να καταστρέψεις το έργο του κι εγώ να το σώζω; Παίξαμε τα χαρτιά μας και οι δυό, καιρός να δούμε ποιος νίκησε. Καιρός να πάμε πίσω στο παρόν.» «Δεν με περιμένει τίποτε εκεί εκτός από μπελάδες. Στην οργάνωσή μου δεν θα χαρούν που ο ζωγράφος παραμένει αναγνωρισμένος.» «Μα ποιός στην ευχή έχει τέτοια εμμονή με την καταστροφή του Ντα Βίντσι; Οπαδοί του Μποτιτσέλι;» γέλασαν και οι δυο δυνατά. «Ας πούμε απλά ότι ο ζωγράφος δεν ωφέλησε και πολύ την εκκλησία. Και αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο». «Συντηρητικοί λοιπόν;» Ο Σαλάι έγνεψε. «Εσύ;» «Φύλακες. Έλα μαζί μου πίσω. Αν τους πω ότι βοήθησες στην υπεράσπιση της χρονογραμμής θα σε προστατεύσουν.» Ο Σαλάι δεν φαινόταν πεισμένος. «Πες μου κάτι πρώτα. Υπήρχε κάποια στιγμή μετά τη ‘Μάχη’ που ήμουν βέβαιος για την καταστροφή του. Πως κατάφερες και το ανέτρεψες αυτό;» του είπε με μια μάλλον ενοχλημένη έκφραση. «Συνειδητοποίησα ότι αν και θα κυνηγούσες οποιοδήποτε μεγαλεπίβολο έργο του, θα τον άφηνες να κάνει πορτραίτα για να ζεί. Έκτοτε όλα πήραν το δρόμο τους: Έριξα την ιδέα στον δάσκαλο να δημιουργήσει ένα πορτραίτο-αριστούργημα. Ακριβώς όπως ανέμενα εκείνος το είδε σαν καλλιτεχνική πρόκληση – να παράξει κάτι αξιοσημείωτο με τετριμμένα υλικά. Εξάλλου ο Ντελ Τζοκόντο θα πλήρωνε αδρά και έχοντας πλέον χάσει το συμβόλαιο με το παλάτι, χρειαζόταν τα χρήματα. Ζήτησα τότε από τον Ντελ Τζοκόντο να οργανώσει δεξίωση και να μας καλέσει, όπως κι έκανε. Έπεισα τον δάσκαλο να πάμε με την αιτιολογία ότι ήταν πρώτης τάξεως ευκαιρία να βρει στον έμπορο μια πόζα που να τον εμπνέει. Το βράδυ στην αρχή ήταν δύσκολο. Ο δάσκαλος δεν έβρισκε έμπνευση στον έμπορο. Όλα άλλαξαν όταν στο χώρο μπήκε η σύζηγός του, Λίζα. Ο Ντα Βίντσι δεν πήρε τα μάτια του από πάνω της. Την παρατηρούσε να μιλάει και να χορεύει, ενώ δεν έφευγε πρίν φύγουν όλοι οι υπόλοιποι καλεσμένοι. Έκανε εν ολίγοις σαν ερωτοχτυπημένο σχολιαρόπαιδο. Φεύγοντας μου έδωσε να καταλάβω ότι δεν ήταν ακριβώς έτσι. “Ίσως απόψε πήρες μια εικόνα γιατί προσπάθησα να απομακρυνθώ από αυτό το τσίρκο”, μου είπε. “Οι καρακάξες πλούσιες ‘φίλες’ της προσπαθούσαν να τη μειώσουν – ίσως από τη ζήλεια τους που εμφανίσθηκα. Μίλησαν υποτιμητικά για το επάγγελμα του συζήγου της και μάλιστα μπροστά της. Εκείνη απάντησε απλά πως ήταν χαρούμενη που ο άντρας της είναι έμπορος μεταξιού γιατί ήταν μια τίμια δουλειά. Υπήρξε η μόνη αυθεντική αριστοκράτης απόψε. Μου έμεινε το χλιαρό μειδίαμα στο πρόσωπό της όταν τις ξεπροβόδιζε: Ήταν αρκετό για να θεωρηθεί ως αποχαιρετιστήριο χαμόγελο ενώ ταυτόχρονα εξέπεμπε λύπη για την κατάντια τους. Μια γυναίκα με τέτοια αξιοπρέπεια αξίζει την προσπάθειά μου.” »Λίγες μέρες αργότερα δούλευε σε μια τεχνική ζωγραφικής δικής του εφεύρεσης όπου οι γραμμές ανάμεσα στα χείλη και το πρόσωπο ήταν τόσο ανεπαίσθητες και δυσδιάκριτες ώστε το πορτραίτο να χαμογελάει και να είναι λυπημένο μαζί. Λέγεται ότι είναι καθρέφτης του παρατηρητή. Εκείνος θα αποφασίσει τι από τα δυο.» «Σφουμάτο», μουρμούρισε ο Σαλάι σα να γνώριζε πιο καλά απ’όσο θα ήθελε για τι πράγμα μιλάει ο Φραντσέσκο. «Από τη στιγμή που έγινε γνωστό, η φήμη του δασκάλου εκτοξεύθηκε στα ουράνια. Όλοι ήθελαν ένα πορτραίτο του.» «Πράγμα που μόνο η Μόνα Λίζα κατάφερε να έχει. Οι Τζοκόντο όμως έχασαν τον πίνακα. Οι ίδιοι είπαν ότι εκλάπη αλλά ο κόσμος πιστεύει ότι τον πούλησαν – είχε μεγάλη αξία για το μικρό του μέγεθος. Τι θα κάνεις; Θα μείνεις εδώ να ψάχνεις ένα πορτραίτο για να το καταστρέψεις ενώ ταυτόχρονα θα το εξυμνείς σε φεστιβάλ για να ζήσεις; Ή θα έρθεις μαζί μου; Μπορεί κανείς να παρεμβαίνει στη χρονογραμμή στο παρελθόν αλλά τη ζεί στο παρόν.» «Δεν φοβάσαι καθόλου τι θα βρούμε; Μπορεί ο ζωγράφος να παρέμεινε μεγάλος αλλά η χρονογραμμή άλλαξε. Δεν υπήρχε ‘Μόνα Λίζα’ στην αυθεντική.» «Μεγάλωσα στον εικοστό πρώτο αιώνα ορφανός και έζησα μόνος στο μεσαίωνα τα δυο τρίτα της ζωής μου. Πιστεύεις ότι θα με πειράξουν οι μικροαλλαγές που θα βρω πίσω στο παρόν επειδή ο ζωγράφος δεν έγινε διάσημος για τη ‘Μάχη’ αλλά για τη ‘Μόνα Λίζα’; Όσο για τους άλλους, έκανα ό,τι μπορούσα. Πες το σφουμάτο. Σφουμάτο της χρονογραμμής στον καμβά του χωρόχρονου. Καθρέφτης του παρατηρητή, θυμάσαι; Εσύ αποφασίζεις πως θα νιώσεις με ό,τι βρούμε.» Ο Φραντσέσκο άνοιξε το φυλαχτό και έσκισε το χαρτί, δυο απλές κινήσεις που περίμενε είκοσι ολόκληρα χρόνια. Ο Σαλάι ήξερε πολύ καλά τι σήμαινε αυτό: Αν κοιμόταν με σκισμένο το χαρτί στο μεταγιόν, η επίδραση της μαγείας του χρονοτάξιδου θα περνούσε και θα ξύπναγε στο σημείο από όπου ξεκίνησε. «Πάμε», του είπε ο Φραντσέσκο που τρεκλίζοντας βγήκε από το καπηλειό ώσπου ακούστηκε να σωριάζεται κάπου. Ο Σαλάι ήξερε ότι δεν του απομένουν παρά μερικές στιγμές. Πήγε στη γωνιά του καπηλειού όπου είχε παρατημένα τα πράγματά του. Τυλιγμένους σε ένα μεγάλο κομμάτι χοντρό ύφασμα είχε δικούς του πίνακες που έδειχνε στα φεστιβάλ, για τους οποίους δεν ενδιαφερόταν ποτέ κανείς. Ανάμεσά τους, ένα μικρό διαμάντι που με πολύ κόπο κατάφερε να φέρει στην κατοχή του: Η χαμογελαστή κυρία. Είχε τον πίνακα χρόνια και τον έπαιρνε πάντα μαζί του ελπίζοντας ότι θα βρει κάποτε το κουράγιο να τον καταστρέψει. Δεν συνέβη εώς τώρα και είχε αρχίσει να πιστεύει ότι δεν θα συνέβαινε ποτέ. Εκείνο το βράδυ του δινόταν το δώρο της επιστροφής στο παρόν χωρίς να είναι απαραίτητη η καταστροφή της. Σκέφτηκε την δέσμευση που είχε απέναντι στην οργάνωσή του. Είχε ξεχάσει την όποια ιδεολογική σύγκλιση είχε ποτέ μαζί τους. Αισθανόταν τόσο τυχερός που υπήρξε κοντά στον ζωγράφο ώστε είχε σταματήσει πια να πιστεύει στα σοβαρά ότι η καλλιτεχνική του φίμωση θα ωφελούσε κανέναν. Εκείνη, όπως πάντα του χαμογελούσε με κατανόηση. Ότι και να επέλεγε θα το δεχόταν στωικά σα να το περίμενε.Της έδωσε ένα αποχαιρετιστήριο φιλί, την έβαλε πίσω στα υπάρχοντά του και βγήκε έξω. Σουρούπωνε. Βρήκε τον Φραντσέσκο στο μαγιάτικο γρασίδι, βολεμένο σα να ήταν σε πουπουλένιο στρώμα. Το χέρι του ήταν απλωμένο και κράδαινε τη μια άκρη του ανοιχτού μεταγιόν. Ο Σαλάι πήρε μια βαθιά ανάσα, σωριάστηκε δίπλα του και χούφτωσε την άλλη. Σπύρος Κ. 27/09/2016 Edit: Ανόητα ορθογραφικά Edited October 9, 2016 by Nihilio 14 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Morfeas Posted September 29, 2016 Share Posted September 29, 2016 Μια ιστορία που ξεκινά Χάρι Πότερ(πόσο Ντάμπλντορ ο Άιζακ) και καταλήγει Doctor Who (το επεισόδιο με τον Βαν Γκονγκ, αν έχεις δει). Μου άρεσε η ιδέα του φυλαχτού σου, μάλλον περισσότερο time travel ιστορία παρά εναλλακτική ιστορία (χωρίς να έχει κάποια σημασία), καλή γενικά η δομή και καλογραμμένο. Ενδιαφέρον, ειδικά όταν καταλαβαίνεις πού πηγαίνει (το σχόλιό σου περί εναλλακτικής πραγματικότητας ίσως να το πρόδωσε). Κάποιες λεπτομέρειες: Θα ήθελα να γινόταν λίγο πιο νωρίς σαφές τι παίζεται με τον Σαλάι, οι αρχικές σκηνές με στο παρελθόν με μπέρδεψαν. Επίσης για το τέλος με τους της Εκκλησίας: δεν θα αρκούσε να τον σκότωνε κάποιος όσο ήταν νέος ή πριν αρχίσει να διαδίδει τις επικίνδυνες ιδέες του; Από τη στιγμή που ο στόχος τους ήταν να αλλάξει η χρονογραμμή; Νομίζω εκεί θέλει κάποια εξήγηση παραπάνω. Να ΄χω εγώ (ο αναγνώστης) μεγαλύτερη αίσθηση του τι γίνεται και γιατί (ακόμη κι αν προδώσεις κάπως την ανατροπή). Το 1505, Φλωρεντία μου φαίνεται πολύ γενικόλογο, ακόμη και για ένα μαγικό φυλαχτό. Θα προτιμούσα συγκεκριμένη ημερομηνία. Πότε πήγε, 1/1/1505; Γιατί αν είναι στο φλου, τότε το "ήρθα λίγες μέρες πριν από εσένα ως ανιχνευτής" φαίνεται άκυρο στα μάτια μου. Συνολικά, καλή ιστορία και με λίγο γυάλισμα στις λεπτομέρειες μπορεί να λάμψει. Α, και μάλλον το καλύτερό σου κείμενο που διαβάζω. Μπράβο σου που βελτιώνεσαι και προλαβαίνεις μόνος σου τα περισσότερα προβλήματα των παλιότερων διηγημάτων σου. Καλή σου επιτυχία! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
elgalla Posted October 3, 2016 Share Posted October 3, 2016 Καλησπέρα, Σπύρο η ιστορία σου μου άρεσε πολύ και είχε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ιδέες του διαγωνισμού, κατά τη γνώμη μου. Αν και τυπικά τα χρονοτάξιδα και η εναλλακτική ιστορία είναι ΕΦ, έξυπνα το γύρισες στο φάνταζι και το φυλαχτό που φυλάει τη ροή της ιστορίας ήταν πολύ έξυπνη ιδέα. Μου άρεσε και το ότι είχε προσωπικότητα κατά κάποιον τρόπο το φυλαχτό και διάλεγε πού ήθελε να πάει. Η ιστορία με έπεισε και δεν βρήκα κενά, οι χαρακτήρες και οι σκοποί τους επίσης με έπεισαν.Αν κάτι θα ήθελα, αυτό θα ήταν λιγότερο infodumping - υπήρξαν στιγμές που ένιωθα ότι πιο πολύ μας εξηγούσες την ιστορία παρά μας την έλεγες. Όμως ασχέτως αυτού έμεινα με θετική γεύση και, πραγματικά, συγχαρητήρια για τα άλματα που έχεις κάνει από τον 38ο διαγωνισμό (που ήταν η πρώτη φορά που σε διάβασα) μέχρι τώρα. Κάθε φορά μας φέρνεις και κάτι καλύτερο στο τραπέζι, πάντα ενδιαφέρουσες ιδέες, πάντα ενδιαφέροντα διλήμματα. Συνέχισε έτσι! Μπράβο σου και καλή επιτυχία! 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tzaspy Posted October 5, 2016 Share Posted October 5, 2016 (edited) Καλημέρα συνονόματε. Κατ' αρχή να εκφράσω την ικανοποίησή μου για το γεγονός πως διάβασα μια ιστορία που την αποτελούσαν πεδία, που και εγώ λατρεύω. Ιστορία και Επ. Φαντασία. Τι κατάλαβα; Κάποιος μάγος φτιάχνει ένα μαγικό φυλαχτό που του επιτρέπει τα ταξίδια στο παρελθόν, για να αναστρέψει το χαμό της αγαπημένης του γυναίκας. http://fr.web.img6.acsta.net/r_1920_1080/medias/nmedia/18/36/07/69/18659413.jpg Αν’ αυτού όμως, και αφού απέτυχε, το φυλαχτό μετατρέπεται στον φύλακα άγγελο που προστατεύει την κανονική ροή της ιστορίας από αυτούς που θέλουν να την αλλάξουν. («Εικασία προστασίας της ιστορίας από τους χρονοταξιδιώτες» του Στήβεν Χώκινγκ). Στη συνέχεια ο Άλεξ μεταφέρεται στην αναγεννησιακή και όχι μεσαιωνική Φλωρεντία, την περίοδο που ο Ντα Βίντσι αναλαμβάνει δύο εργολαβίες, μία από το κράτος και μία από ένα πλούσιο έμπορο μεταξιού. Μεταφέρεται όμως όχι σαν Άλεξ, αλλά σαν Φραντσέσκο Μέλτσι, έναν από τους μαθητευόμενους του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, για να προφυλάξει τον δάσκαλο από τον άλλο του μαθητευόμενο, Σαλαΐ. (Σαλα(ντ)ί(ν), (διάβολος), που είχε έλθει και αυτός από το μέλλον. Τρομερή ιδέα, μιας και οι δυο τους μάλλον ήταν οι εραστές του μεγάλου καλλιτέχνη. (Από κάτω είναι ένα Σκίτσο του Σαλαΐ από τον Ντα Βίντσι στο British Royal Collection) https://gr.pinterest.com/pin/283375001528235356/ Ο ένας κακός, και ο άλλος καλός. Όπως υπήρξαν περίπου και στην πραγματικότητα. Και στο τέλος, και αφού δεν καταστράφηκε ο Ντα Βίντσι, επιστρέφουν τύφλα στο μεθύσι, στο παρόν. Πολύ καλό σενάριο. Τι δεν κατάλαβα; -Για πιο λόγο ο Άιζακ στέλνει το Άλεξ εκεί (1505, Φλωρεντία) και όχι κάπου αλλού που υπήρχαν «σκοτεινοί»; -(Μάθαμε όμως με τον δύσκολο τρόπο ότι δεν υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα. Η χρονογραμμή μπορεί να είναι μόνο μια.) Αναφέροντας αυτό, δεν καθιστάς την ύπαρξη και τις δυνάμεις του φυλαχτού περιττές για την ιστορία σου; Αφού έτσι κι αλλιώς αλλαγές δεν μπορούν να γίνουν στην Ιστορία; Μου άρεσε ιδιαίτερα ο τίτλος της ιστορίας σου που δείχνει μια από τις τεχνικές που ανέπτυξε ο Ντα Βίντσι και ήταν αιτία να δημιουργηθεί ένα νέο στυλ ζωγραφικής. Όμως, δεν την χρησιμοποίησε μόνο στην «Μόνα Λίζα», αλλά και σε άλλους πίνακες. Όπως επίσης, ο Φραντσέσκο ντε Τζοκόντο, ποτέ δεν πήρε στα χέρια του τον πίνακα. Ο Ντα Βίντσι τον πήρε μαζί του στη Γαλλία και τον τέλειωσε εκεί. Γενικά όμως η ιστορία σου έχω την εντύπωση πως είναι από τις πιο καλά δομημένες, και με λίγα λάθη. Το μόνο σημείο που με μπέρδεψε λίγο και το κατάλαβα αργότερα διαβάζοντας την ιστορία, είναι το σημείο που μπλέκονται δύο πρόσωπα που έχουν το ίδιο όνομα και δεν ξεκαθαρίζεις καλά, ποιος είναι ποιος. (Στη θέα του ζωγράφου να πλησιάζει με τον μαθητή του, Φραντσέσκο, ο Ντελ Tζοκόντο έκανε μια βαθιά υπόκλιση.). Τέλος, θέλω να πω πως αν και έχουμε μεταφορά στο παρελθόν, δεν νομίζω πως είναι επιστημονική φαντασία με την κλασσική έννοια, μιας και το ταξίδι γίνεται διά μέσου του φυλαχτού και όχι κάποιας προηγμένης χρονομηχανής. Επίσης, είσαι μέσα στο θέμα του διαγωνισμού. Σου εύχομαι καλή συνέχεια και καλή επιτυχία με την ιστορία σου. Edited October 5, 2016 by tzaspy 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted October 6, 2016 Share Posted October 6, 2016 Γεια Σπύρο! Καλό ήταν το sfumato σου. Ωραία ιδέα, έως πολύ ωραία. Στα μείον η εντελώς μα εντελώς σεναριακή γραφή, που υποθέτω εξυπηρετούσε τον περιορισμό των λέξεων που έπρεπε με κάποιον τρόπο να υποστηρίξουν μία ιστορία που φώναζε για άπλωμα. Αυτό γίνεται βιβλίο και πιθανώς από τα ευπώλητα, αλλά ως διήγημα παραείναι συμπυκνωμένο. Αβάντα. Πέρα από την Αβάντα Καντάβρα του Χάρρυ Πότερ δεν το έχω συναντήσει αλλού, και επειδή μιλάς για σχολή μαγείας στην αρχή θα προτιμούσα να μην το έβλεπα και εδώ. Οι χαρακτήρες, όπως πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο δεν προφταίνουν να σκιαγραφηθούν παρά ελάχιστα, δεν προφταίνουμε διόλου να τους νοιαστούμε. Έτσι κι αλλιώς –διήγημα είναι- δεν είχαμε την απαίτηση να δούμε Τους Χαρακτήρες, αλλά τούτο δω μοιάζει με περίληψη, με πλάνο νουβέλας περισσότερο παρά με ολοκληρωμένο έργο. Είναι λίγο ως πολύ κάτι του στυλ: Ο Τάδε πάει εκεί και κάνει αυτό, παράλληλα ο Δείνα εμφανίζεται με την τάδε πληροφορία για τον αναγνώστη και εκεί περίπου εισάγεται η άλφα ανατροπή. Καθ’ υπερβολή αυτό, αλλά περίπου για να καταλάβεις. Από τις καλύτερες χρήσεις του φυλαχτού που έχω συναντήσει στον διαγωνισμό αυτό. (Να τα λέμε και τα καλά) Σαλάι…Αυτός δεν εικάζεται πως ήταν εραστής του Ντα Βίντσι και πως στο πρόσωπό του βασίστηκε η «ανδρόγυνη» εκδοχή του αγαπημένου μαθητή, Ιωάννη, στο Μυστικό Δείπνο –η μορφή που λέγεται ότι απεικονίζει τη Μαγδαληνή; Κάπου αναφέρεσαι στον Σαλάι ως «άλτερ έγκο». Δεν το κατάλαβα αυτό. Sfumato, η τεχνική τοποθέτησης χρώματος, απειροελάχιστης ποσότητας, σε στρώματα επί στρωμάτων. Εννοείς ότι τοποθετείται μία απειροελάχιστη εκδοχή γεγονότων στη χρονογραμμή; ΟΚ. Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία παρά τις ενστάσεις. Καλή σου επιτυχία στον διαγωνισμό! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ballerond Posted October 8, 2016 Share Posted October 8, 2016 Καλησπέρα Σπύρο, Δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω τα θετικά που βρήκαν και οι υπόλοιποι όσον αφορά την ιδέα, το concept που είχες για την επέμβαση στον χωροχρόνο και πως συνέδεσες την τεχνική του Ντα βίντσι με την επιρροή στο συνεχές του χρόνου. Πολύ ωραίος τίτλος και ταίριαξε μια χαρά. Αυτό που εμένα προσωπικά με απομάκρυνε όμως αρκετά ήταν η τελείως διεκπαιρεωτική γραφή. Δεν είχες λάθη, απλά ήταν πολύ απομακρυσμένη. Πολλές πληροφορίες που απλά σκάγανε και έπρεπε να στριμωχτούν, εικόνες από την Φλωρεντία που θα ήθελα να τις δω πιο περιγραφικές κι όχι απλά τοποθετημένες εκεί. Όπως και στο sci-fi, είχες μία πολύ ωραία ανεπτυγμένη ιδέα που ήθελε όμως διαφορετική υλοποίηση. Η εικόνα είναι θετική αλλά θα ήθελα να το δω και λίγο πιο...λογοτεχνικά. Θα άξιζε να το πας για νουβελέττα πάντως, δηλαδή 8000 - 10.000 λέξεις θα ταιριάξει πολύ καλά. Καλή επιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
SymphonyX13 Posted October 9, 2016 Share Posted October 9, 2016 (edited) Πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα, έξυπνα τοποθετημένη στον φάντασυ χώρο, αφού αν και τα ταξίδια στον χρόνο και η τροποποίηση ή όχι του μέλλοντος ανήκουν κατά κύριο λόγο στα χωράφια της Ε.Φ., το μαγεμένο φυλαχτό λειτουργεί πολύ καλά. Το ότι χρησιμοποιείς υπαρκτά πρόσωπα και γεγονότα είναι επίσης πολύ έξυπνο, αλλά είναι και δίκοπο μαχαίρι. Από την μία έχεις ήδη έτοιμους χαρακτήρες και σκηνικά στην οποία θα διαδραματιστεί η ιστορία, από την άλλη ο αναγνώστης αν δεν είναι επίσης γνώστης του αντικειμένου και ξέρει απλά τα στοιχειώδη για τον Ντα Βίντσι στην προκειμένη περίπτωση, όπως εγώ π.χ. νιώθει (εγώ τουλάχιστον) ότι παρακολουθεί στιγμιότυπα κάτι πολύ μεγαλύτερου, που θα χρειαστεί περισότερες πληροφορίες για να το εκτιμήσει και να το καταλάβει. Ίσως για αυτό αναγκάζεσαι να δώσεις τόσες πληροφορίες στον αναγνώστη σε τόσο λίγο σχετικά χώρο. Θα συμφωνήσω με την Ειρήνη και τον Γιάννη που έκαναν λόγω για περίληψη και για μεγαλύτερη έκταση(νουβελέτα) αντίστοιχα, αφού πιστεύω ότι αυτό ακριβώς λείπει από την ιστορία. Μεγαλύτερος χώρος για να αναπνεύσει και να αναπτυχθεί. Η ιστορία πάντως μου άρεσε, δεν με κούρασε κάπου και την διάβασα ευχάριστα! Καλή επιτυχία! Edited October 9, 2016 by SymphonyX13 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted October 9, 2016 Share Posted October 9, 2016 Πάρα πολύ ενδιαφέρον, κυρίως επειδή αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα και μου αρέσει πολύ η Ιταλία. Πολύ ωραία ιδέα επίσης ο τρόπος που λειτουργεί το φυλαχτό (κοιμάσαι έχοντας βάλει μέσα του ένα χαρτί με την ημερομηνία - αυτό μου θυμίζει τους αγροίκους γιατρούς στα "Ματωμένα Χώματα", που έγραφαν, λέει, τη θεραπεία σε ένα χαρτί και το έδιναν στον άρρωστο να το καταπιεί για να γιατρευτεί ) Αλλά αδικείται από το γράψιμο, που είναι βιαστικό και διεκπεραιωτικό και μου έβγαλε το μάτι με μερικά καραμπινάτα ορθογραφικά λάθη (πχ "σύζηγος" και το τρομερό "μεταγιόν" - μενταγιόν, καλέ, medallion στο πρωτότυπο και περιδέραιο στα ελληνικά, αν σε ενδιαφέρει). Το ότι δεν κατάλαβα από αρκετά νωρίς ποιος ήταν ποιος ίσως να οφείλεται σε δική μου βιαστική ανάγνωση. Αλλά σίγουρα χρειάζεται κι άλλο χτένισμα. 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
jjohn Posted October 9, 2016 Share Posted October 9, 2016 Καλησπέρα Σπύρο, Όντως αρκετά ενδιαφέρουσα ιδέα και το λεώ εγώ πο οι ιστορίες με ταξίδια στον χρόνο συνηθώς με μπερδεύουν. Έχασα πολλά από το υπόβαρθο της ιστορίας μια που είμαι παντελώς άσχετος με την ιστορία της Τέχνης ή την τέχνη γενικότερα Όπως και αν έχει, σιγά-σιγά τα πράματα άρχισανε να ξεκαθαρίζουνε και μπορέσα να βγάλω -τελικά- μία κάποια άκρη. Το αγαπημένο μου σημείο είναι το τέλος το οποίο μου άφησε κια μία - πολύ μικρή- αίσθηση νουαρίλας, ειδικά στις 2-3 τελευταίες παραγράφουτς. Εκεί που έχουμε ζητήματα είναι στο ότι γραφή είναι αυτό που λέμε σεναριακή (καλά, μέχρι πριν δύο ώρες δεν το έλεγα). Είναι κρίμα να αδικείται μία -αντικειμενικά- καλή ιδέα από πρόχειρο γράψιμο (παρατήρηση που είχα κάνει και στο κείμενο για τον προηγούμενο διαγωνισμό της ΕΦ). Όποτε βρεις χρόνο πέρασε την μερικά χεράκια επιμέλειας Καλή επιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Mournblade Posted October 9, 2016 Share Posted October 9, 2016 Καλησπέρα Σπύρο! Πολύ ωραία ιδέα! Ρομαντική θα την χαρακτήριζα. Εμενα πάντως δεν με χάλασε η γραφή σου. Σιγουρα δεν θα ελεγα οχι σε κάποιους στολισμούς ή περιγραφές αλλα το κειμενο λειτούργησε μια χαρά. Συμφωνώ βεβαια πως θα επωφελούνταν απο ενα απλωμα αλλα νομίζω πως αυτο ισχύει για ολες τις ωραίες ιδεες! Καλή επιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Solonor Posted October 11, 2016 Share Posted October 11, 2016 Ιστορία με ταξίδια στο χρόνο. Ούτε η ιδέα, ούτε η εκτέλεση είναι πρωτότυπη, ούτε η πλοκή. Ωστόσο με τη στρωτή, απέριττη γραφή, έχει ενδιαφέρον και διαβάζεται εύκολα. Η πρόζα αγγλομεταφρίζει λιγάκι, οι διάλογοι μια χαρά. Η ατμόσφαιρα της εποχής περίμενα να δωθεί με περισσότερη λεπτομέρεια. Δεν αρκούν τα ονόματα για να χώσεις τον αναγνώστη στο παρελθόν, πρέπει να το ζήσει με περισσότερες αισθήσεις. Κι από τη στιγμή που έχεις δύο διαφορετικές περιόδους νομίζω πως το ίδιο το είδος σου απαιτούσε περισσότερες περιγραφές και ζωντάνια. Τώρα, λίγο η υπόθεση ξεχειλίζει στις λέξεις και λίγο η πλοκή περιγράφεται αντί να συμβαίνει μπροστά στη μούρη του αναγνώστη. Μοιάζει δηλαδή το διήγημα να έχει αρχή και τέλος, αλλά να μην έχει συμπαγή μέση, να έχει εισαγωγή κα λύση, αλλά να του λείπει η σύγκρουση. Η αρχή στο παρελθόν είναι ωραία και μετά ακολουθεί λίγο απότομα ένα άλμα στο τέλος. Κι αυτό φαντάζομαι πως ήταν θέμα λέξεων. Ένα διασκεδαστικό διήγημα που για μένα πέτυχε το στόχο του. Αυτό που θέλει να πει, το λέει μια χαρά. Πέρασα καλά διαβάζοντάς το και το γράψιμο έχει αρετές έμπειρης πένας. ΥΓ. Το μόνο που μου κλώτσησε λίγο ήταν η ευκολία με την οποία μπήκε η εκκλησία στη μέση ως αντίπαλος. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
MadnJim Posted October 12, 2016 Share Posted October 12, 2016 Συνονόματε, κατάφερες να με μπερδέψεις! Δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν μου άρεσε ή όχι αυτό που διάβασα και εξηγούμαι: Καταρχήν, οτιδήποτε περιέχει χρονομπερδέματα με τραβάει αμέσως. Βρήκα πολύ καλή την ιδέα κι ενθουσιάστηκα, αλλά χάθηκα γρήγορα στην υλοποίησή της. Ο λόγος; Επειδή δεν είμαι λεπτομερειακός γνώστης της Αναγεννησιακής Φλωρεντίας, ούτε των βοηθών του Ντα Βίντσι. Έτσι άργησα να καταλάβω ποιος είναι ποιος, μπερδεύτηκα με τον Φραντσέσκο-Άλεξ, δεν ήξερα γιατί ο Σαλαΐ έκανε ότι έκανε, κλπ. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι δεν φταίει το διήγημα για την δική μου έλλειψη γνώσεων, αλλά δεν είναι έτσι. Έπρεπε να έχεις προνοήσει και για τους ανιστόρητους σαν εμένα και να δώσεις περισσότερες πληροφορίες ώστε να μην νιώσει τελικά ο αναγνώστης σου "λίγος", γιατί τότε θα σε απορρίψει αμέσως ενστικτωδώς. Αυτό θεωρώ πως είναι και το μεγαλύτερο φάουλ του διηγήματος. Από κει και πέρα, θα συμφωνήσω με προλαλήσαντες που μιλήσανε για περισσότερο άπλωμα, περισσότερη ατμόσφαιρα εποχής, εικόνες της Φλωρεντίας, κλπ. Στα του διαγωνισμού, δεν ξέρω αν είσαι μέσα στο θέμα καθώς ουσιαστικά το μενταγιόν είναι χρονομηχανή κι όχι φυλακτό κάποιου είδους. Αυτό ακριβώς με μπερδεύει κι όσον αφορά το είδος, γιατί, ενώ φωνάζει ΕΦ, το τριπλάρεις διακριτικά με το ότι η χρονομηχανή δεν είναι κάτι το τεχνολογικό, αλλά κάτι που προέκυψε μέσω μαγείας. Καλή επιτυχία! Υ.Γ.: Αν σου πω Ezio Auditore da Firenze, τι θα μου απαντήσεις; 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted October 16, 2016 Share Posted October 16, 2016 Πολύ ενδιαφέρουσα η χρήση του φυλαχτού και καλό όλο το πακέτο: ε.φ. με χροιά φτάντασυ; Φάντασυ με χροιά ε.φ; Ό,τι και να ήταν, δούλεψε ικανοποιητικά με το θέμα -και σε διαβεβαιώνω ότι δεν λέω εύκολα καλά λόγια για ιστορίες που έχουν να κάνουν με χρονικά παράδοξα :-) Δεν ήξερα και πολλά για μαθητές του Λεονάρντο, οπότε στην αρχή δυσκολεύτηκα λιγάκι να καταλάβω τι είναι αυτοί και ποιος είναι ποιος και τι ρόλο παίζουν, αλλά τελειώνοντας την ιστορία δεν έμεινα με ερωωτηματικά κι αυτό είναι στα συν. Μου έλλειψε λιγάκι η ταύτιση με τον ήρωα και δεν με ενθουσίασε ο τρόπος που εμφανίζει το φυλαχτό στην αρχή, αλλά με ενθουσίασε, από πλευράς ιδέας, η χρήση της μιας χρονογραμμής και το γεγονός ότι ο μάγος που έφτιαξε το φυλαχτό για να ταξιδεύει στο χρόνο δεν κατάφερε τελικά να αλλάξει το παρελθόν επειδή έτσι ήταν η φύση της φωτεινής και στης σκοτεινής μεγείας. Μπορώ να πω ότι αυτό με κέρδισε στην εισαγωγή και μ' έκανε να βιάζομαι να δω τι θα προσπαθούσαν να κάνουν οι αντίπαλοί. Με λίγα λογια; πολύ καλή ιδέα, θέλει λίγο χτένισμα στην εκτέλεση. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Νίκη Posted October 16, 2016 Share Posted October 16, 2016 Γεια σου Σπύρο, Θα μου επιτρέψεις νομίζω να κάνω κάποια σχόλια, παροτι αρχάρια Η ιδέα ήταν πολύ καλή και το κόλπο να μεταμορφώσεις επιστημονική φαντασία σε φαντασία πολύ έξυπνο. Η γραφή όμως ήταν πολύ διεκπεραιωτική, όπως είπαν κι άλλοι. Το κείμενο ήθελε περισσότερο χώρο ν' αναπνεύσει ώστε να μπορέσει ο αναγνώστης να νιώσει την ατμόσφαιρα. Το "Αβάντα" δολοφονία με παρέπεμπε σε Χάρι Πότερ, δεν κατάλαβα γιατί το φυλαχτό τον έστειλε ειδικά στη Φλωρεντία κι όχι οπουδήποτε αλλού, όπως δεν κατάλαβα πώς ο Σαλάι λέει ότι γεννήθηκε στον 21ο αιώνα και έζησε το Μεσαίωνα και στο χρόνο του διηγήματος βρίσκεται στην αναγεννησιακή Φλωρεντία. Δεν κατάλαβα επίσης το εξής: η αρχική σκηνή, με τον καθηγητή Άιζακ και το μαθητή του, διαδραματίζεται στο τώρα, στον 21ο αιώνα; Είχε επίσης πολλά ορθογραφικά. Συγνώμη που δεν κατάφερα να σου πω κάτι καλύτερο, αλλά πάντοτε κολώνω στα χρονοταξίδια Αυτά και καλή επιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted October 17, 2016 Share Posted October 17, 2016 Δυστυχώς εγώ δεν βρήκα την πλοκή ενδιαφέρουσα, και τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο δύσκολα με τη σχεδόν δημοσιογραφική γραφή και τα αρκετά λάθη, ορθογραφικά και τυπογραφικά. Περίμενα να μεταφερθώ στη Φλωρεντία, αλλά θα μπορούσα να είμαι οπουδήποτε αλλού και θα ήταν ακριβώς το ίδιο. Επίσης, η αρχή δεν βοηθάει πουθενά, ο καθηγητής θα μπορούσε να λείπει, ο πρωταγωνιστής θα μπορούσε να έχει έρθει από οπουδήποτε αλλού, να έχει βρει το φυλαχτό με άλλον τρόπο. Τέλος, πιστεύω ότι το θέμα "φυλαχτό" δεν ήταν το θέμα της ιστορίας αυτής: το μενταγιόν υποτίθεται ότι προστατεύει τη χρονογραμμή; Αφού φτιάχτηκε για άλλο λόγο, μάλιστα, για τον αντίθετο ακριβώς. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
South of Heaven Posted October 17, 2016 Share Posted October 17, 2016 Αφού παίζει χρονοτάξιδο είναι ενδιαφέρον για μένα!Έχεις κάνει πολύ ψάξιμο στο θέμα σου και αυτό φαίνεται. Επίσης τα ιστορικά γεγονότα έκαναν την πλοκή πιο ενδιαφέρουσα (αν και δεν έχω ιδέα από ιστορία της τέχνης, η ιστορία γενικά πάντα μου κεντρίζει το ενδιαφέρον). Παρ΄ όλα αυτά δεν μπήκα στο κλίμα κυρίως επειδή πολλά κομμάτια της ιστορίας εξηγούνται / λέγονται μέσω εκτενών διαλόγων των ηρώων. Λίγο περισσότερη περιγραφή και εσωτερικές σκέψεις ίσως λειτουργούσαν καλύτερα για μένα. Επίσης το γιατί το μενταγιόν επιτρέπει το χρονοτάξιδο καν, είναι και δική μου απορία. “Το καλό με τους πότες είναι ότι ξέρεις πάντα που να τους βρεις”, very nicely said! “Ο χρόνος είχε αφήσει έντονα σημάδια πάνω του, θυμωμένος θαρρείς που κάποτε τον είχε ξεγελάσει”. Γαμάτο! Καλή επιτυχία! 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Πυθαρίων Posted October 18, 2016 Share Posted October 18, 2016 Απαιτητικό διήγημα, σαν σύλληψη προς υλοποίηση: Πολλή δουλειά στην συλλογή πληροφοριών και στην προσεκτική τους προσαρμογή στο κείμενο. Το θετικό είναι πως, αν γίνουν όλα σωστά, η εμπλοκή ιστορικών γεγονότων και προσώπων δίνει αβαντάζ στην αληθοφάνεια της ιστορίας. Έτσι συμβαίνει κι εδώ. Μικρο-απορίες, ψιλο-διορθώσεις, παρατηρήσεις, όλα τα κείμενα σηκώνουν, με δεδομένο και το ότι ο αναγνώστης είναι ένας υποκειμενικός δέκτης. Επιπλέον, στην παρούσα συνθήκη, καλείται να συμμετέχει σε μια διαδραστική διαδικασία. Ειπώθηκαν κάποια πράγματα, δεν θα προσθέσω δικά μου, έτσι κι αλλιώς η δεκτικότητά μου, σαν αναγνώστης, αγγίζει -σχεδόν πάντα- τα όρια της παθητικής αποδοχής, στην (καλοπροαίρετη ) προσπάθεια κατανόησης της οπτικής του συγγραφέα. Θα πω μόνο πως η μορφή της γλώσσας μου θυμίζει εγκυκλοπαιδικές αναφορές στην Ιστορία της Τέχνης στην Αναγεννησιακή Περίοδο. Είναι ακριβής, χαρακτηρίζεται από ευρύτητα, πληρότητα και συνέπεια, είναι όμως (αναπόφευκτα, ίσως;) λιγότερο καλολογική από όσο θα χρειαζόταν για να χρωματίσει το διήγημα με αποχρώσεις λογοτεχνικού κειμένου. Αξιοπρόσεκτη προσπάθεια, καλή επιτυχία, Σπύρο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Γελωτοποιός Posted October 19, 2016 Share Posted October 19, 2016 (edited) Hey! That`s pretty good! Μπράβο ρε συ Σπύρο! Well done! Δε ξεκόλλησα τα μάτια μου από την οθόνη! Με ενθουσίασε πολύ η ιστορία σου. Χειρίστηκες με μαεστρία το όλο κόνσεπτ του ταξιδιού στον χρόνο. Πολύ πρωτότυπη προσέγγιση! Δουλεμένοι χαρακτήρες και πλοκή. Μου άρεσε επίσης ο τρόπος αποκάλυψης του δασκάλου και γενικά η όλη εξιστόρηση της ιστορίας σου στη συγκεκριμένη εποχή. Φάνηκε ότι έπεσε και έρευνα. Άριστα! Συγχαρητήρια και καλή επιτυχία! Edited October 19, 2016 by Γελωτοποιός Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Man_from_Earth Posted October 20, 2016 Author Share Posted October 20, 2016 Σας ευχαριστώ όλους πολύ για τα σχόλια. Όπως πάντα, όλα τα σχόλια αφήνουν το αίσθημα ενός επικρατέστερου μεινεκτήματος που στην προκειμένη ήταν η γραφή: Ειπώθηκε για διεκπεραιωτική και δημοσιογραφική γραφή, όχι πολύ λογοτεχνική και χωρίς καλολογικά στοιχεία. Θέλω να πω πως αυτό σε ένα βαθμό ήταν συνειδητή επιλογή: Σε μένα σαν αναγνώστης μιλάει περισσότερο η απλή και άμεση γραφή που δεν κουράζει. Επομένως προσπάθησα να γράψω έτσι. Αλλά βλέποντάς το τώρα πιό ήρεμα θεωρώ ότι το παράκανα διότι αμέλησα το χτίσιμο ατμόσφαιρας το οποίο δίνει λογοτεχνικότητα και αφαιρεί 'λογιστικότητα' στην έκφραση. Τελικά λοιπόν (όπως πάντα) το κοινό αίσθημα των σχολίων έχει βάση. Εκτός του παραπάνω θα απαντήσω σύντομα σε κάποια επιμέρους ερωτήματα με τη σειρά που αναρτήθηκαν... 4 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Man_from_Earth Posted October 20, 2016 Author Share Posted October 20, 2016 Μια ιστορία που ξεκινά Χάρι Πότερ(πόσο Ντάμπλντορ ο Άιζακ) και καταλήγει Doctor Who (το επεισόδιο με τον Βαν Γκονγκ, αν έχεις δει). Μου άρεσε η ιδέα του φυλαχτού σου, μάλλον περισσότερο time travel ιστορία παρά εναλλακτική ιστορία (χωρίς να έχει κάποια σημασία), καλή γενικά η δομή και καλογραμμένο. Ενδιαφέρον, ειδικά όταν καταλαβαίνεις πού πηγαίνει (το σχόλιό σου περί εναλλακτικής πραγματικότητας ίσως να το πρόδωσε). Κάποιες λεπτομέρειες: Θα ήθελα να γινόταν λίγο πιο νωρίς σαφές τι παίζεται με τον Σαλάι, οι αρχικές σκηνές με στο παρελθόν με μπέρδεψαν. Επίσης για το τέλος με τους της Εκκλησίας: δεν θα αρκούσε να τον σκότωνε κάποιος όσο ήταν νέος ή πριν αρχίσει να διαδίδει τις επικίνδυνες ιδέες του; Από τη στιγμή που ο στόχος τους ήταν να αλλάξει η χρονογραμμή; Νομίζω εκεί θέλει κάποια εξήγηση παραπάνω. Να ΄χω εγώ (ο αναγνώστης) μεγαλύτερη αίσθηση του τι γίνεται και γιατί (ακόμη κι αν προδώσεις κάπως την ανατροπή). Το 1505, Φλωρεντία μου φαίνεται πολύ γενικόλογο, ακόμη και για ένα μαγικό φυλαχτό. Θα προτιμούσα συγκεκριμένη ημερομηνία. Πότε πήγε, 1/1/1505; Γιατί αν είναι στο φλου, τότε το "ήρθα λίγες μέρες πριν από εσένα ως ανιχνευτής" φαίνεται άκυρο στα μάτια μου. Συνολικά, καλή ιστορία και με λίγο γυάλισμα στις λεπτομέρειες μπορεί να λάμψει. Α, και μάλλον το καλύτερό σου κείμενο που διαβάζω. Μπράβο σου που βελτιώνεσαι και προλαβαίνεις μόνος σου τα περισσότερα προβλήματα των παλιότερων διηγημάτων σου. Καλή σου επιτυχία! -Ναι, ήταν λίγο Χαρρυποτεριά στην αρχή αλλά έγινε επίτηδες η σύνδεση (βλ. 'Αβάντα'). Ο λόγος; Δεν θεωρώ ότι επειδή κάτι παίχτηκε στο Χάρρυ Πότερ δεν μπορούμε να το ξαναπιάσουμε αν νιώθουμε ότι ταιριάζει. Για τον Dr.Who δεν έχω ιδέα γιατί όταν κάποτε προσπάθησα να το ξεκινήσω απογοητεύτηκα από τα πρώτα επεισόδια κ το παράτησα.. -Σχετικά με το ότι αρκούσε να τον σκότωνε: Ο Σαλάι εστάλη για δολοφονία αλλά δεν το έκανε. Προσπάθησα να πω γιατί εδώ: Ο Φραντσέσκο ένιωσε την υπερβολή στα λόγια του. Σα να προσπαθεί να πείσει ότι μισεί το ζωγράφο. Ήταν όμως φανερό ότι υπήρχαν πιο πολύπλοκα συναισθήματα. Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός ότι ο Σαλάι ενώ θα μπορούσε με μια ‘Αβάντα’ να τερματίσει τη ζωή του ζωγράφου, είχε επιλέξει να τρυπώσει στη ζωή του και να τον καταστρέψει εκ των έσω. -Σωστό το σχόλιο για τη φράση στο χαρτί.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Man_from_Earth Posted October 20, 2016 Author Share Posted October 20, 2016 Καλησπέρα, Σπύρο η ιστορία σου μου άρεσε πολύ και είχε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ιδέες του διαγωνισμού, κατά τη γνώμη μου. Αν και τυπικά τα χρονοτάξιδα και η εναλλακτική ιστορία είναι ΕΦ, έξυπνα το γύρισες στο φάνταζι και το φυλαχτό που φυλάει τη ροή της ιστορίας ήταν πολύ έξυπνη ιδέα. Μου άρεσε και το ότι είχε προσωπικότητα κατά κάποιον τρόπο το φυλαχτό και διάλεγε πού ήθελε να πάει. Η ιστορία με έπεισε και δεν βρήκα κενά, οι χαρακτήρες και οι σκοποί τους επίσης με έπεισαν.Αν κάτι θα ήθελα, αυτό θα ήταν λιγότερο infodumping - υπήρξαν στιγμές που ένιωθα ότι πιο πολύ μας εξηγούσες την ιστορία παρά μας την έλεγες. Όμως ασχέτως αυτού έμεινα με θετική γεύση και, πραγματικά, συγχαρητήρια για τα άλματα που έχεις κάνει από τον 38ο διαγωνισμό (που ήταν η πρώτη φορά που σε διάβασα) μέχρι τώρα. Κάθε φορά μας φέρνεις και κάτι καλύτερο στο τραπέζι, πάντα ενδιαφέρουσες ιδέες, πάντα ενδιαφέροντα διλήμματα. Συνέχισε έτσι! Μπράβο σου και καλή επιτυχία! Σε ευχαριστώ για το σχόλιο, με τιμά ιδιαίτερα, δεδομένου μάλιστα πως έχεις αποδείξει ότι δεν χαρίζεσαι . Ακούω επίσης το αίσθημα infodumping που σου άφησε, και θα με βρεις σύμφωνο. Συμπληρώνω ότι εκτός απο dumping διαβάζοντας την ιστορία λίγο πιο αποστασιοποιημένα το κείμενό μου φάνηκε κάπως καθοδηγητικό. Δεν εξέφρασα δεδομένα αφήνοντας χώρο στον αναγνώστη για συμπεράσματα, εξέφρασα δεδομένα και συμπεράσματα. Αυτό συνέβαλε και στο dumping που εντόπισες. Υ.Γ. Το ξέρω ότι στον 38 η ιστορία μου δεν σου άρεσε αλλά δεν ήταν τόσο ότι ήταν κακή όσο ημιτελής Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Man_from_Earth Posted October 20, 2016 Author Share Posted October 20, 2016 Καλημέρα συνονόματε. Κατ' αρχή να εκφράσω την ικανοποίησή μου για το γεγονός πως διάβασα μια ιστορία που την αποτελούσαν πεδία, που και εγώ λατρεύω. Ιστορία και Επ. Φαντασία. Τι κατάλαβα; Κάποιος μάγος φτιάχνει ένα μαγικό φυλαχτό που του επιτρέπει τα ταξίδια στο παρελθόν, για να αναστρέψει το χαμό της αγαπημένης του γυναίκας. http://fr.web.img6.acsta.net/r_1920_1080/medias/nmedia/18/36/07/69/18659413.jpg Αν’ αυτού όμως, και αφού απέτυχε, το φυλαχτό μετατρέπεται στον φύλακα άγγελο που προστατεύει την κανονική ροή της ιστορίας από αυτούς που θέλουν να την αλλάξουν. («Εικασία προστασίας της ιστορίας από τους χρονοταξιδιώτες» του Στήβεν Χώκινγκ). Στη συνέχεια ο Άλεξ μεταφέρεται στην αναγεννησιακή και όχι μεσαιωνική Φλωρεντία, την περίοδο που ο Ντα Βίντσι αναλαμβάνει δύο εργολαβίες, μία από το κράτος και μία από ένα πλούσιο έμπορο μεταξιού. Μεταφέρεται όμως όχι σαν Άλεξ, αλλά σαν Φραντσέσκο Μέλτσι, έναν από τους μαθητευόμενους του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, για να προφυλάξει τον δάσκαλο από τον άλλο του μαθητευόμενο, Σαλαΐ. (Σαλα(ντ)ί(ν), (διάβολος), που είχε έλθει και αυτός από το μέλλον. Τρομερή ιδέα, μιας και οι δυο τους μάλλον ήταν οι εραστές του μεγάλου καλλιτέχνη. (Από κάτω είναι ένα Σκίτσο του Σαλαΐ από τον Ντα Βίντσι στο British Royal Collection) https://gr.pinterest.com/pin/283375001528235356/ Ο ένας κακός, και ο άλλος καλός. Όπως υπήρξαν περίπου και στην πραγματικότητα. Και στο τέλος, και αφού δεν καταστράφηκε ο Ντα Βίντσι, επιστρέφουν τύφλα στο μεθύσι, στο παρόν. Πολύ καλό σενάριο. Τι δεν κατάλαβα; -Για πιο λόγο ο Άιζακ στέλνει το Άλεξ εκεί (1505, Φλωρεντία) και όχι κάπου αλλού που υπήρχαν «σκοτεινοί»; -(Μάθαμε όμως με τον δύσκολο τρόπο ότι δεν υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα. Η χρονογραμμή μπορεί να είναι μόνο μια.) Αναφέροντας αυτό, δεν καθιστάς την ύπαρξη και τις δυνάμεις του φυλαχτού περιττές για την ιστορία σου; Αφού έτσι κι αλλιώς αλλαγές δεν μπορούν να γίνουν στην Ιστορία; Μου άρεσε ιδιαίτερα ο τίτλος της ιστορίας σου που δείχνει μια από τις τεχνικές που ανέπτυξε ο Ντα Βίντσι και ήταν αιτία να δημιουργηθεί ένα νέο στυλ ζωγραφικής. Όμως, δεν την χρησιμοποίησε μόνο στην «Μόνα Λίζα», αλλά και σε άλλους πίνακες. Όπως επίσης, ο Φραντσέσκο ντε Τζοκόντο, ποτέ δεν πήρε στα χέρια του τον πίνακα. Ο Ντα Βίντσι τον πήρε μαζί του στη Γαλλία και τον τέλειωσε εκεί. Γενικά όμως η ιστορία σου έχω την εντύπωση πως είναι από τις πιο καλά δομημένες, και με λίγα λάθη. Το μόνο σημείο που με μπέρδεψε λίγο και το κατάλαβα αργότερα διαβάζοντας την ιστορία, είναι το σημείο που μπλέκονται δύο πρόσωπα που έχουν το ίδιο όνομα και δεν ξεκαθαρίζεις καλά, ποιος είναι ποιος. (Στη θέα του ζωγράφου να πλησιάζει με τον μαθητή του, Φραντσέσκο, ο Ντελ Tζοκόντο έκανε μια βαθιά υπόκλιση.). Τέλος, θέλω να πω πως αν και έχουμε μεταφορά στο παρελθόν, δεν νομίζω πως είναι επιστημονική φαντασία με την κλασσική έννοια, μιας και το ταξίδι γίνεται διά μέσου του φυλαχτού και όχι κάποιας προηγμένης χρονομηχανής. Επίσης, είσαι μέσα στο θέμα του διαγωνισμού. Σου εύχομαι καλή συνέχεια και καλή επιτυχία με την ιστορία σου. Γειά σου Σπύρο, Σε ευχαριστώ για το εκτενέστατο σχόλιο. Μερικές απαντήσεις σε όσα ρωτάς: -Το μενταγιον έχει δική του βούληση, αυτό στέλνει τον Άλεξ όχι ο Άιζακ. Και τον στέλνει στο σημείο που ο σκοτεινός πράκτορας που υποδύεται τον Σαλάι έχει σταλεί για δολοφονία. -Η χρονογραμμή είναι μόνο μία δεν σημαίνει ότι δεν αλλάζει. Και αν αλλάξει μια θα είναι πάλι. Εννοώ ότι δεν δημιουργείται παράλληλη χρονογραμμή όπως λ.χ. στο back to the future. Εκεί όσες φορές ταξιδεύει κανείς στο παρελθόν τόσες χρονογραμμές δημιουργούνται. Καταλαβαίνω όμως που σκαλωσες, ακούγεται η φράση μου σαν να εννοώ αυτό που κατάλαβες. -Προφανώς το σφουμάτο δεν έγινε μόνο στη Τζοκόντα. Δεν είπα πουθενά κάτι τέτοιο. Είπα μόνο ότι ξεκίνησε από τη Τζοκόντα. Η οποία - έχεις δίκιο σε αυτό - δεν πήρε τον πίνακα ποτέ. Αυτο ήταν προσαρμογή στα μέτρα μου -Επειδή είδα κι εγώ ότι ο Μέλτσι και ο Ντελ Τζοκόντο έχουν ίδιο μικρό, απέφυγα να χρησιμοποιήσω το μικρό του Ντελ Τζοκόντο: Παντού στο κείμενο τον αναφέρω με το επώνυμο ακριβώς για να μη γίνει το μπέρδεμα. Μόνο κάποιος που ξέρει και τα δυο μικρά θα μπορούσε να μπερδευτεί...είσαι όντως φαν της Ιστορίας 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Man_from_Earth Posted October 20, 2016 Author Share Posted October 20, 2016 (edited) Γεια Σπύρο! Καλό ήταν το sfumato σου. Ωραία ιδέα, έως πολύ ωραία. Στα μείον η εντελώς μα εντελώς σεναριακή γραφή, που υποθέτω εξυπηρετούσε τον περιορισμό των λέξεων που έπρεπε με κάποιον τρόπο να υποστηρίξουν μία ιστορία που φώναζε για άπλωμα. Αυτό γίνεται βιβλίο και πιθανώς από τα ευπώλητα, αλλά ως διήγημα παραείναι συμπυκνωμένο. Αβάντα. Πέρα από την Αβάντα Καντάβρα του Χάρρυ Πότερ δεν το έχω συναντήσει αλλού, και επειδή μιλάς για σχολή μαγείας στην αρχή θα προτιμούσα να μην το έβλεπα και εδώ. Οι χαρακτήρες, όπως πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο δεν προφταίνουν να σκιαγραφηθούν παρά ελάχιστα, δεν προφταίνουμε διόλου να τους νοιαστούμε. Έτσι κι αλλιώς –διήγημα είναι- δεν είχαμε την απαίτηση να δούμε Τους Χαρακτήρες, αλλά τούτο δω μοιάζει με περίληψη, με πλάνο νουβέλας περισσότερο παρά με ολοκληρωμένο έργο. Είναι λίγο ως πολύ κάτι του στυλ: Ο Τάδε πάει εκεί και κάνει αυτό, παράλληλα ο Δείνα εμφανίζεται με την τάδε πληροφορία για τον αναγνώστη και εκεί περίπου εισάγεται η άλφα ανατροπή. Καθ’ υπερβολή αυτό, αλλά περίπου για να καταλάβεις. Από τις καλύτερες χρήσεις του φυλαχτού που έχω συναντήσει στον διαγωνισμό αυτό. (Να τα λέμε και τα καλά) Σαλάι…Αυτός δεν εικάζεται πως ήταν εραστής του Ντα Βίντσι και πως στο πρόσωπό του βασίστηκε η «ανδρόγυνη» εκδοχή του αγαπημένου μαθητή, Ιωάννη, στο Μυστικό Δείπνο –η μορφή που λέγεται ότι απεικονίζει τη Μαγδαληνή; Κάπου αναφέρεσαι στον Σαλάι ως «άλτερ έγκο». Δεν το κατάλαβα αυτό. Sfumato, η τεχνική τοποθέτησης χρώματος, απειροελάχιστης ποσότητας, σε στρώματα επί στρωμάτων. Εννοείς ότι τοποθετείται μία απειροελάχιστη εκδοχή γεγονότων στη χρονογραμμή; ΟΚ. Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία παρά τις ενστάσεις. Καλή σου επιτυχία στον διαγωνισμό! Καλησπέρα Ειρήνη, σε ευχαριστώ για το σχόλιο. -Ναι, υπάρχει σεναριακή γραφή σε κάποια σημεία, τα βλέπω τώρα... -Είπα να μην μπω στα ερωτικά τρίγωνα του Ντα Βίντσι με τους μαθητές του, μην το κάνω εντελώς τσόντα αλλά έχεις δίκιο, έτσι φημολογείται -Σαλάι ο κακός, Φραντσέσκο ο καλός μαθητής. Αλτερ έγκο ο ένας του άλλου δε νομίζεις? -Δίνεις την τεχνική περιγραφή του σφουμάτο, αλλά έπιασες τι θέλω να πω εκεί. Edited October 20, 2016 by Man_from_Earth Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Man_from_Earth Posted October 20, 2016 Author Share Posted October 20, 2016 Πάρα πολύ ενδιαφέρον, κυρίως επειδή αναφέρεται σε πραγματικά γεγονότα και μου αρέσει πολύ η Ιταλία. Πολύ ωραία ιδέα επίσης ο τρόπος που λειτουργεί το φυλαχτό (κοιμάσαι έχοντας βάλει μέσα του ένα χαρτί με την ημερομηνία - αυτό μου θυμίζει τους αγροίκους γιατρούς στα "Ματωμένα Χώματα", που έγραφαν, λέει, τη θεραπεία σε ένα χαρτί και το έδιναν στον άρρωστο να το καταπιεί για να γιατρευτεί ) Αλλά αδικείται από το γράψιμο, που είναι βιαστικό και διεκπεραιωτικό και μου έβγαλε το μάτι με μερικά καραμπινάτα ορθογραφικά λάθη (πχ "σύζηγος" και το τρομερό "μεταγιόν" - μενταγιόν, καλέ, medallion στο πρωτότυπο και περιδέραιο στα ελληνικά, αν σε ενδιαφέρει). Το ότι δεν κατάλαβα από αρκετά νωρίς ποιος ήταν ποιος ίσως να οφείλεται σε δική μου βιαστική ανάγνωση. Αλλά σίγουρα χρειάζεται κι άλλο χτένισμα. Κέλλυ άστα ντροπής πράγματα, γράφω σε όλο το κείμενο λάθος μια λέξη κλειδί. Δεν έχω και λεξικό ελληνικής στο word μου και αυτό δε βοηθάει καθόλου στα ορθογραφικά μου... 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Man_from_Earth Posted October 20, 2016 Author Share Posted October 20, 2016 Καλησπέρα Σπύρο, Όντως αρκετά ενδιαφέρουσα ιδέα και το λεώ εγώ πο οι ιστορίες με ταξίδια στον χρόνο συνηθώς με μπερδεύουν. Έχασα πολλά από το υπόβαρθο της ιστορίας μια που είμαι παντελώς άσχετος με την ιστορία της Τέχνης ή την τέχνη γενικότερα Όπως και αν έχει, σιγά-σιγά τα πράματα άρχισανε να ξεκαθαρίζουνε και μπορέσα να βγάλω -τελικά- μία κάποια άκρη. Το αγαπημένο μου σημείο είναι το τέλος το οποίο μου άφησε κια μία - πολύ μικρή- αίσθηση νουαρίλας, ειδικά στις 2-3 τελευταίες παραγράφουτς. Εκεί που έχουμε ζητήματα είναι στο ότι γραφή είναι αυτό που λέμε σεναριακή (καλά, μέχρι πριν δύο ώρες δεν το έλεγα ). Είναι κρίμα να αδικείται μία -αντικειμενικά- καλή ιδέα από πρόχειρο γράψιμο (παρατήρηση που είχα κάνει και στο κείμενο για τον προηγούμενο διαγωνισμό της ΕΦ). Όποτε βρεις χρόνο πέρασε την μερικά χεράκια επιμέλειας Καλή επιτυχία! Προχειράντζα λοιπόν ε; σε βρίσκω θρασύτατο mr.Κότζι το καλλικατζαρίνι 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.