Cassandra Gotha Posted November 20, 2016 Share Posted November 20, 2016 (edited) Και η δική μου προσπάθεια: Βγήκε από την πόρτα και άναψε τσιγάρο. Συνήθεια που δεν μπορούσε να κόψει. Η Μαριάννα κάπνιζε κανονικά στο σπίτι πλέον, εκείνος όχι. Σήκωσε το φερμουάρ του τζάκετ, γιατί ο καπνός που φύσαγε μπερδευόταν με αχνούς από την αναπνοή του, κι έτσι κατάλαβε ότι είχε κρύο. Πήρε αργά την κατηφόρα για το μετρό. Το αριστερό του χέρι μέσα στην τσέπη του τζάκετ ήταν, κατά κάποιον τρόπο, η άγκυρά του. Στη χούφτα του και στο μυαλό του ένα μικρό πραγματάκι με πέντε αιχμές, αλλά καθόλου αιχμηρές, ήταν σαν χάδι στο χέρι του. Ένα μικρό, πλαστικό αστέρι. Του άρεσε η αίσθησή του, ήθελε να μπει ολόκληρος μέσα στην τσέπη και να ξαπλώσει παίρνοντάς το αγκαλιά, μακάρι να μπορούσε. Ήταν κρυμμένο στο σκοτάδι τώρα, στο βάθος του ρούχου, αλλά εκείνος ήξερε ότι εκεί μέσα έλαμπε, δεν χρειαζόταν να το δει, το ήξερε. Επειδή ήταν το δικό του αστέρι από έναν επιτοίχιο ουρανό που κάθε βράδυ κοιτούσε ξαπλωμένος στο πάτωμα, ώσπου να τον πάρει ο ύπνος. Κάθε μέρα άντεχε τη δουλειά, τους ανθρώπους και τον θόρυβο, γιατί ήξερε ότι είχε αυτό το κομμάτι του ουρανού στην τσέπη του. Και την υπόσχεση ότι, όταν θα τέλειωναν όλα, θα το συναντούσε. edit μια μέρα μετά: Δεν είναι πολύ καλό, το ξέρω. Μάλλον δεν έπιασα τη συναισθηματική φόρτιση που απαιτούσε η άσκηση. Πολύ δύσκολη, ρε παιδιά. Edited November 21, 2016 by Cassandra Gotha 1 Link to comment Share on other sites More sharing options...
Ιρμάντα Posted November 21, 2016 Author Share Posted November 21, 2016 Να και ένα κομμάτι από εμένα: Το πάρκο ήταν μεγάλο, μεγέθους γηπέδου ποδοσφαίρου και πολλοί είχαν εκμεταλλευτεί την χειμωνιάτικη λιακάδα για μια βόλτα. Εκείνη στάθηκε όμως, δεν είχε όρεξη για βόλτα. Κοίταζε το δρόμο και καθόλου προς το μέγαρο, δεν μπορούσε να το αντικρίσει, αναρωτιόταν πως θα ένιωθε δοκιμάζοντας να μπει μέσα. Δεν είχε ποτέ περάσει τη μεγαλοπρεπή είσοδο μετά από εκείνη την καταραμένη νύχτα που είχε βγει θρηνώντας, την πρώτη νύχτα που ήταν η αρχή της τωρινής της ζωής. Της φυλακισμένης μακριά από κάθε χαρά ή ευτυχία. Κανένα κονσέρτο, καμία εκδήλωση δεν την είχαν πείσει να επιστρέψει και αν περνούσε κατ’ ανάγκην τον δρόμο αυτό έστρεφε πάντα το βλέμμα από την άλλη. Σαν να ήταν ένα παράθυρο για το παρελθόν και δεν ήθελε να το αντικρίσει, θυμόταν πολύ καλά τι είχε χάσει, δεν της χρειαζόταν άλλη υπενθύμιση. Το δάκρυ ήρθε απρόσκλητο να κυλίσει. Δεν ξέρω αν δουλεύει. Αν φαίνεται κάπως μη αυτοτελές είναι γιατί αποτελεί μέρος του αστυνομικού μου (όπου έχουμε μια μητέρα που έχει χάσει την κόρη της όπως ξέρετε οι σύντροφοι νανοριμιώτες). Θα συμφωνήσω με την Άννα. Δουλεύει, αλλά σχεδόν αποκαλύπτεται. Η φράση μεγαλόπρεπη είσοδος, αν και προφανώς αναφέρεσαι σε κτίσμα που διαθέτει κάτι τέτοιο, δεν ξέρω, με χάλασε. Την εξέλαβα σαν πράξη ίσως (κάνω μεγαλόπρεπη είσοδο) μολονότι, όπως είπα, προφανώς μιλάς για το μέρος. Και η δική μου προσπάθεια: Βγήκε από την πόρτα και άναψε τσιγάρο. Συνήθεια που δεν μπορούσε να κόψει. Η Μαριάννα κάπνιζε κανονικά στο σπίτι πλέον, εκείνος όχι. Σήκωσε το φερμουάρ του τζάκετ, γιατί ο καπνός που φύσαγε μπερδευόταν με αχνούς από την αναπνοή του, κι έτσι κατάλαβε ότι είχε κρύο. Πήρε αργά την κατηφόρα για το μετρό. Το αριστερό του χέρι μέσα στην τσέπη του τζάκετ ήταν, κατά κάποιον τρόπο, η άγκυρά του. Στη χούφτα του και στο μυαλό του ένα μικρό πραγματάκι με πέντε αιχμές, αλλά καθόλου αιχμηρές, ήταν σαν χάδι στο χέρι του. Ένα μικρό, πλαστικό αστέρι. Του άρεσε η αίσθησή του, ήθελε να μπει ολόκληρος μέσα στην τσέπη και να ξαπλώσει παίρνοντάς το αγκαλιά, μακάρι να μπορούσε. Ήταν κρυμμένο στο σκοτάδι τώρα, στο βάθος του ρούχου, αλλά εκείνος ήξερε ότι εκεί μέσα έλαμπε, δεν χρειαζόταν να το δει, το ήξερε. Επειδή ήταν το δικό του αστέρι από έναν επιτοίχιο ουρανό που κάθε βράδυ κοιτούσε ξαπλωμένος στο πάτωμα, ώσπου να τον πάρει ο ύπνος. Κάθε μέρα άντεχε τη δουλειά, τους ανθρώπους και τον θόρυβο, γιατί ήξερε ότι είχε αυτό το κομμάτι του ουρανού στην τσέπη του. Και την υπόσχεση ότι, όταν θα τέλειωναν όλα, θα το συναντούσε. edit μια μέρα μετά: Δεν είναι πολύ καλό, το ξέρω. Μάλλον δεν έπιασα τη συναισθηματική φόρτιση που απαιτούσε η άσκηση. Πολύ δύσκολη, ρε παιδιά. Όχι, είναι καλό, απλά εμένα μου φάνηκε ότι: Α. ο τύπος σχεδιάζει να αυτοκτονήσει, ας πούμε, ή Β. ότι σχεδιάζει να πιάσει κάτι κακούς και να αυτοκτονήσει μετά. Αυτό το: όταν θα τελείωναν όλα με έβαλε σε τέτοιο τριπάκι. Η ιδέα ότι έχει το αστεράκι και αυτό τον συγκρατεί μου άρεσε. Η άγκυρά του με την κατάσταση που πρέπει να αντιμετωπίσει. Είχα κι εγώ τέτοια αστεράκια στο δωμάτιό μου, σε βάζει στο κλίμα του χαμένου παιδιού χωρίς να μιλάει για αυτό. Μία χαρά είναι, Άννα. 1 Link to comment Share on other sites More sharing options...
Starlord Posted November 23, 2016 Share Posted November 23, 2016 Αν και είμαι ο πλέον άσχετος εδώ μέσα να πω ότι διάβασα όλες τις απαντήσεις και νομίζω πως η καθεμιά είχε να δώσει αυτό που ήθελε να πει ο συγγραφέας. Άλλοι ήθελαν να τονίσουν τα συναισθήματα, άλλοι να δώσουν "εικόνα" στην απώλεια του παιδιού χωρίς να την κατονομάσουν, άλλοι να παίξουν με τις αντιδράσεις των χαρακτήρων. Γενικά μου άρεσαν όλες δεν θεωρώ ότι κάποια ήταν καλύτερη ή χειρότερη. Άλλωστε ως φαίνεται δεν πρέπει να κατάλαβα και πολύ καλά την εκφώνηση. Ευχαριστώ που διαβάσατε και τη δική μου απάντηση και τη σχολιάσατε και χαίρομαι γιατί από τα σχόλιά σας κατάλαβα ότι αυτό που ήθελα να μεταφέρω το πέτυχα, άσχετα αν ήμουν "εντός θέματος". Εν γνώση μου έγραψα λίγα, λακωνικά και σπαστά αφ' ενός μεν διότι ήθελα να δω με πόσο λίγα μπορώ να πω κάποια πράγματα αφ' ετέρου δε απλά δεν είχα χρόνο για περισσότερα! Θα προσπαθήσω να συμμετέχω και σε άλλες ασκήσεις, πιστεύω κάτι καλό μπορεί να βγει. 5 Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts