Το άφτερο παιδί

[Ιρμάντα]

Όνομα Συγγραφέα: Ειρήνη Μαντά
Είδος: Fantasy
Βία: Νοπ
Σεξ: Για ποια με περάσατε;
Αριθμός Λέξεων: 2841

Αυτοτελής: Oui
Σχόλια: Για το Εικόνα και επί τόπου #15  όπου διαγωνίζομαι με Rhialto και Ballerond.

 

το άφτερο παιδί.docx

 

 

[elgalla]

Καλημέρα, Ειρήνη.

 

 

Είπες να με εκδικηθείς για τη Μοίρα μου, ε; Ντάξει, πολύ ωραία γραμμένη, πολύ δυνατή, με ορισμένες φράσεις που είναι πραγματικά διαμαντάκια. Επίσης, ο κόσμος που έστησες έχει κάτι τόσο παράδοξο και τόσο φυσικό και αβίαστο, ταυτόχρονα. Θέλω να πω, δεν ξέρω πώς μπορεί να μοιάζουν τα πετρομανίταρα, δεν μου τα περιέγραψες, αλλά εγώ τα είδα. Τις σκαθαρομάνες το ίδιο, άκουγα τα χάλκινα βραχιόλια να κουδουνίζουν στα χέρια της πρωταγωνίστριάς σου. Ωραίο και το δέσιμο με τον Κέρβερο, αν και θα προτιμούσα οι ψυχές να μην αναφέρονταν ως κολασμένες (που παραπέμπει σε κόλαση), αλλά απλώς ως ψυχές των νεκρών. Μου άρεσε που το πλάσμα δεν είχε εχθρότητα για τους άλλους γονείς και καταλάβαινε πως έκαναν κι αυτοί ό,τι μπορούσαν και ήξεραν με βάση τα δεδομένα του δικού τους κόσμου. Βέβαια, όπως το περιγράφεις το παιδί, πιο πολύ για ADHD μου κάνει η κατάστασή του, παρά για αυτισμό. Μας δίνεις λίγα στοιχεία, βέβαια, αλλά δεν είναι και απαραίτητο να μας την ονομάσεις την "αρρώστια", μπορείς απλώς να πεις ότι έχει κάποια ασθένεια του μυαλού. Πέρα απ' αυτά, πάντως, μου άρεσε πολύ και, ε, καιρός ήταν να σε διαβάσουμε επιτέλους και σε κάτι καινούριο.

 

 

Καλή επιτυχία!

[Ballerond]

Καλησπέρα Ειρήνη,

 

Μπράβο ρε κούκλα μου! Πολύ όμορφη ιστορία, πολύ συναισθηματική, πολύ ζεστή, πολύ... εσύ.

Ενώ στην αρχή πήγες λίγο να με μπερδέψεις μετά το πήγες τόσο ωραία, τόσο στρωτά, τόσο μαλακά. Σαν μία βόλτα με αυτοκίνητο κοντά σε παραλία το ένιωσα, να χαζεύω την θέα και το κύμα.

Έντυσες πολύ ωραία την ιστορία με χρώμα, πράσινο, καφέ, μαύρο και λευκό.

Αγαπημένη στιγμή στο τέλος όπου ουσιαστικά είναι η εικόνα της Αταλάντης δοσμένη απόλυτα μέσα από το κείμενο.

Και σκαθαρομάνες και πετρομανίταρα κι ότι κι αν μας πλασάρεις θα το φάμε.

 

Και πάλι μπράβο

[Rhialto]

Ρούφηξα την ιστορία μονοκοπανιά. Αισθάνομαι λίγο χαζός γιατί προσπαθώ να βρω ψεγάδια αλλά δεν μπορώ… Άντε ίσως να χρειαζόταν λίγο παραπάνω εξήγηση για το τι παίχτηκε με την μετενσάρκωση του παιδιού στον κόσμο μας. Ειλικρινά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο. Καλή επιτυχία!

[Cassandra Gotha]

Πολύ ωραία ιστορία, με δυνατό φινάλε.

Μόνο μου παράπονο ο τρόπος αφήγησης (διαλέγεις ιστορίες που έχουν πολύ παρελθόν, και αυτό οδηγεί σε αναμνήσεις-επεξηγήσεις).

Μου άρεσε πάρα πολύ το πόσο καλά απέδωσες την παράξενη αίσθηση που βγάζει η εικόνα που σας έδωσε η Αταλάντη. Αυτή η υπόνοια απειλής, που είναι όμως μια απειλή... καλή, επιθυμητή, είναι περίεργο και δεν θέλω να το εξηγήσω.

 

edit: τυπογραφικό

Edited June 18, 2017 by Cassandra Gotha

[Πυθαρίων]

Η συνέπειά του προς το θέμα/εικόνα είναι τέτοια, που νομίζεις πως αποτελεί εκτεταμένη περιγραφή-ανάλυση της εικόνας.

Ένα έξοχο, λυρικό σε ύφος, κείμενο, που “αποκαλύπτει” μιαν ασύλληπτη διάσταση για τον αυτισμό.  

Συγχαρητήρια για την ποιότητα της σκέψης και του συναισθήματος.

[jjohn]

Καλημέρα Ειρήνη,

 

Αυτή η ιστορία ναι μου άρεσε

Πολύ όμορφη και δυνατή η πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Το μόνο που έχω να σου προτείνω είναι να ξαναδουλέψεις λίγο την  εισαγωγή σου για να κάνεις κάποια πράματα πιο ξεκάθαρα.

 

Αυτά!

Καλή επιτυχί!

[Morfeas]

Ειρήνη, καλησπέρα! Όμορφη ιστορία, ωραίες ιδές, ρέουσα αφήγηση και φράσεις στολίδια. Μου άρεσε πολύ (κι ακόμη περισσότερο όταν –αμέσως μετά την ανάγνωση– είδα την εικόνα που σε ενέπνευσε – αν κι αργοπορημένο σχόλιο: εξαιρετική η χρήση της).

 

Κι εγώ το παιδί σαν διασπασμένη προσοχή το εξέλαβα αρχικά, αν και μου άρεσε η σύνδεση του φανταστικού (άφτερο παιδί) με την πραγματικότητα (αυτισμός), είτε αν ήθελες να πεις ότι έτσι το εξέλαβαν οι ψευδογονείς του, είτε ότι κάθε περίπτωση ψυχικής νόσου/διαταραχής έχει κάποια ρίζα στον μαγικό σου κόσμο.

Ωραία η κοσμοπλασία, αν και το κομμάτι με τον Κέρβερο δεν με ενθουσίασε όσο τα υπόλοιπα (θα ‘θελα κάτι που να μην παρέπεμπε τόσο πολύ σε υπαρκτή μυθολογία). Πάντως με παρέσυρε μέχρι το τέλος, που αν και happy end για την αφηγήτρια, ήταν φινάλε τρόμου για τους ανθρώπινους γονείς του.

 

 

Πάντως θετική εικόνα σίγουρα, χάρηκα που σε διαβάσα και περιμένω να σε ξαναδιαβάσω σύντομα.