John Smith: Αναπαυτής - Γιώργος Κωστόπουλος

[BladeRunner]

Τίτλος: John Smith: Αναπαυτής
Συγγραφέας: Γιώργος Κωστόπουλος
Εκδόσεις: Πηγή
Σελίδες: 308
Έτος έκδοσης: 2017

Quote

 

"Θυμάστε τις Μέρες του Τρόμου;
Θυμάστε τότε που οι Λεγεώνες του Χάους επιτέθηκαν στον κόσμο μας και σχεδόν τον αφάνισαν;
Τότε που το Κακό πήρε σάρκα και οστά, ζωντανεύοντας τους εφιάλτες μας;
Τότε που οι κραυγές αγωνίας των σφαγιασθέντων ήταν η συντροφιά μας κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό;
Τότε που ο αέρας μύριζε αποσύνθεση και τρέλα και που η απόγνωσή μας μεγάλωνε με κάθε ανάσα που παίρναμε;"

Σε έναν κόσμο που προσπαθεί να κλείσει τις πληγές του και να απωθήσει στα βάθη της μνήμης του τα γεγονότα που τον άλλαξαν, ένας ερευνητής καλείται να ανακαλύψει τα σκοτεινά πλάσματα που επέζησαν και να τα εξολοθρεύσει. Κατά την διάρκεια των ερευνών του θα έρθει αντιμέτωπος με την παλιά του Νέμεση, θα ανακαλύψει ότι η αλήθεια τού είχε αποκρυφτεί και θα πρέπει να αποφασίσει αν οι ηθικές του αναστολές είναι ισχυρότερες από την δίψα του για εκδίκηση.

 

Κριτική:

Τον Μάιο του 2015 είχα διαβάσει και απολαύσει το "Εξιλέωση", ένα άκρως ψυχαγωγικό και βίαιο μετά-αποκαλυπτικό γουέστερν με στοιχεία φαντασίας και τρόμου. Το είχα αγοράσει κυρίως χάρη σ'ένα σχόλιο του Μιχάλη (aka nihilio) που με διάφορες λέξεις-κλειδιά με έψησε για τα καλά. Τώρα αγόρασα το "John Smith: Αναπαυτής" από το ΦantastiCon 2017 χωρίς να έχω διαβάσει κανένα απολύτως σχόλιο. Εφόσον είχα μείνει άκρως ικανοποιημένος και ψυχαγωγημένος από το προηγούμενο βιβλίο του συγγραφέα, γιατί να μην αγόραζα το επόμενο, από την στιγμή μάλιστα που περίληψη και εξώφυλλο με προετοίμασαν για κάτι δυνατό; Λοιπόν, με το "Εξιλέωση" ο Γιώργος Κωστόπουλος έδειξε πολλά καλά στοιχεία, το ίδιο συνέβη και με το παρόν βιβλίο.

Σίγουρα ο συγγραφέας έχει επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τα βιβλία και τα κόμικς που έχει διαβάσει, από τις ταινίες και τις σειρές που έχει παρακολουθήσει και από τα βιντεοπαιχνίδια που έχει παίξει. Πολλά στοιχεία από τον κόσμο, τα γεγονότα και τους χαρακτήρες του βιβλίου μου θύμισαν άλλα έργα. Όμως ο συγγραφέας έχει την δική του ιστορία να πει και την λέει πολύ καλά. Πραγματικά πολύ καλά. Έχει φαντασία, ιδέες και μπόλικο ταλέντο και κατάφερε με χαρακτηριστική ευκολία και άνεση να με παρασύρει στο συναρπαστικό, σκοτεινό και αρκετά τρομακτικό κόσμο του πρωταγωνιστή, John Smith. Για την ιστορία δεν θα γράψω κάτι, όσα λιγότερα ξέρει κανείς, τόσο πιο καλά θα είναι. Άλλωστε, όσα χρειάζεται να ξέρει κανείς πριν πιάσει το βιβλίο, υπάρχουν στο οπισθόφυλλο. 

Τι μου άρεσε στο βιβλίο: Ο φοβερά συναρπαστικός κόσμος της ιστορίας, οι σκηνές δράσης, βίας και υπερφυσικού, η όλη απίστευτη ατμόσφαιρα -που είναι όσο σκοτεινή, υποβλητική και ανατριχιαστική χρειάζεται για να κρατήσει στην τσίτα τον αναγνώστη καθ'όλη την διάρκεια της ανάγνωσης-, ο τρόπος παρουσίασης της ιστορίας, η οποία χωριζόταν σε μικρότερες υπό-πλοκές/αποστολές που όλες μαζί δημιούργησαν ένα ενιαίο, πολύ ενδιαφέρον και συναρπαστικό σύνολο και σκιαγράφησαν τον συμπαθητικό και χτυπημένο από την μοίρα πρωταγωνιστή. Επίσης η γραφή είναι εξαιρετικά εθιστική, ευκολοδιάβαστη και... λειτουργική, με δυνατές και ρεαλιστικές περιγραφές των σκηνικών και των διαφόρων γεγονότων. Σε κανένα σημείο δεν ένιωσα την γραφή να χωλαίνει, σε κανένα σημείο δεν ένιωσα βαρεμάρα ή κούραση. Από την αρχή μέχρι το τέλος με κράτησε στην τσίτα. 

Αρνητικά υπάρχουν; Χμ, μπορεί και να υπάρχουν. Ίσως χρειάζονταν περισσότερες πληροφορίες για τον κόσμο της ιστορίας, για την "Αδελφότητα" και την "Εταιρεία" και τον τρόπο λειτουργίας τους, για την φύση του κακού, για την ταυτότητα και την προϊστορία του πρωταγωνιστή. Και κάποιος περίεργος που μπορεί να ξεψειρίσει την ιστορία μπορεί να μην πειστεί από κάποια γεγονότα, από κάποια κίνητρα των χαρακτήρων και από κάποια στοιχεία του κόσμου. Ποιος ξέρει. Προσωπικά, πάντως, δεν νιώθω ότι συνάντησα αρνητικά στοιχεία που να μου χαλάσουν την αναγνωστική απόλαυση. Και το λέω πολύ ειλικρινά αυτό. Το βιβλίο δεν είναι τέλειο, είναι όμως τίμιο ως προς τις προθέσεις του, ευκολοδιάβαστο, ενδιαφέρον, εθιστικό, συναρπαστικό, ψυχαγωγικό. Είναι ένα βιβλίο που προτείνω στους λάτρεις της σκοτεινής φαντασίας, του τρόμου, γενικά του ευρύτερου Φανταστικού.

8.5/10

[Naroualis]

Πας σε μια παρουσίαση βιβλίου. Κι ακούς να λένε κάτι αόριστο, π.χ. "σε αυτό το βιβλίο όλα δένουν, δε μπορώ να σας πω γιατί, αλλά όλα δένουν". Και λες, οκέι, το 'χω ξανακούσει αυτό.

Και μετά το διαβάζεις. Και όλα δένουν.

Ήξερα ότι ο Κωστόπουλος θα έφτιαχνε σκληρές εικόνες. Κι ήξερα κι ότι οι ιστορίες είναι με τη σειρά που γράφτηκαν, η πρώτη είναι η πιο παλιά και η τελευταία η πιο καινούργια. Και το βλέπεις πως βελτιώνεται από τη μια ιστορία στην άλλη, βελτιώνονται οι εικόνες, η μυθοπλασία, οι χαρακτήρες. Δε βελτιώνεται το θέμα της πρωτοτυπίας, θα μου πεις. Δεν πειράζει. Κάποιες φορές θες να βλέπεις την ίδια ιδέα γραμμένη με άλλον τρόπο, με άλλον σκοπό.

Με ξένισε ιδιαίτερα η χρήση αγγλικής γραμματοσειράς στα ονόματα (όχι σε όλα), τη βρήκα κάπως άκομψη. Με έκανε επίσης να χαμογελάσω η προβλεψιμότητα σε κάποιες από τις ιστορίες (όχι η Νεκρή Συχνότητα, αυτή με ξάφνιασε ευχάριστα).

Ο Τζον Σμιθ μυρίζει Χέλμποϊ, μυρίζει Ιερά Εξέταση και Κόνσταντιν. Και μυρίζει και Κωστόπουλο. Χα! Αυτό είναι μεγάλη υπόθεση, να καταφέρεις ως συγγραφέας να φτιάξεις τη δική σου "μυρωδιά".