Η δουλειά του Ατζέντη στην Ελλάδα

[Peter M]

Κάθε εβδομάδα σπαταλώ ώρες να ψαχουλεύω στο φίλο "γογλία" ότι μπορώ στο θέμα marketing, buisness κτλ κτλ. Πριν βγούμε να εκτεθούμε εκτός για την ποιότητα της δουλειάς μας θα καλεστούμε να αναμετρηθούμε με καταστάσεις που δεν είναι και τόσο καλλιτεχνικές. Κάλλιον του θεραπεύειν το προλαμβάνειν. Πολλοί από εμάς ευελπιστούν να εκδοθούν ακόμα και να πετύχουν. Μέσα σε όλο αυτό τον τζέρτζελο πληροφοριών δεν γίνεται κάποιος να μην δει ότι η αγορά έξω είναι σαν έναν Νέο Κόσμο για εμάς του Έλληνες συγγραφείς. Ένα άγνωστο τοπίο.

Σε αυτό τον Νέο Κόσμο σκοντάφτεις συνεχώς στον ρόλο του ατζέντη και το πόσο θεμελιώδης είναι ο ρόλος του σε όλο αυτό το εξωτικό μηχανισμό. Και εδώ έρχομαι εγώ να ρωτήσω όλες τις παλιές καραβάνες του φόρουμ που τόσα χρόνια δίνουν τα φώτα τους, έστω και τους νέους συγγραφείς,σουβλατζίδες, δικηγόρους και τα συναφή την άποψη τους.

Γιατί δεν έχουμε εμείς ατζέντηδες στον ελληνικό χώρο; Πόσο διαφορετικό τοπίο θα είχαμε στο καταπονημένο χώρο του βιβλίου φανταστείτε. Στέλνεις το γραπτό σου σε κάποιον που πιστεύει πως θα βγάλει φραγκέλια από σένα και μέσω γνωριμιών και επαγγελματικού κύρους που διαθέτει προωθεί τους πελάτες του. Άτομα που πιστεύει ότι αξίζουν σαν ταλέντα ικανά να του φέρουν και κέρδος.

Έχουμε μικρή αγορά οπότε εδώ δεν βγαίνει κέρδος για τον συγγραφέα θα παίρνει μερίδιο και ο Ατζέντης ή το γραφείο; Θα έλεγε κανείς. Από την άλλη αν είχαμε έναν ατζέντη δεν θα είχαμε και καλύτερες ευκαιρίες να μας συστήσει σε εκδοτικούς οίκους ακόμα και του εξωτερικού; Δεν θα ήξερε να ελιχθεί μέσα στο χώρο και να γεμίσει την τσέπη του; Γιατί όχι; Δεν θα μπορούσαν κάποιοι ανάμεσα μας να τα καταφέρουν και έξω; Τόσο χαμηλό επίπεδο έχουμε; Αποκλείεται.

 

Είναι τόσα πολλά που θα μπορούσε να γράψει κανείς. Θα ήθελα όμως να δω σε αυτή την οθόνη το post κάποιου άλλου με τις δικές του ιδέες που να σπάσουν την αφέλεια μου :-)

Υ.Γ  Στείλτε γιατί όταν δεν γνωρίζω κάτι και δεν έχω την απάντηση δεν μπορώ να φάω.

Edited December 13, 2017 by Peter M

[Solonor]

Υπάρχουν ατζέντηδες, είναι λίγοι. Δεν λες κάτι λάθος, απλώς να υπενθυμίσω πως η πίτα των αναγνωστών του φανταστικού έχει ακόμη λιγότερα κομμάτια, να μην πω μια-δυο μπουκιές.

[Mournblade]

Όσο μεγαλώνει ο χώρος, αυξάνονται τα κίνητρα όλων, οργανώνεται καλύτερα το σύστημα. Αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί όλους είναι πως θα μεταδώσουμε... πως θα προσελκύσουμε τους εν δυνάμει αναγνώστες. Υπάρχουν λάτρεις του φανταστικού στην Ελλάδα, απλά δεν έχουν ιδέα ακόμη για την ποιότητα στη συγγραφή που παρουσιάζει η κοινότητα. Επομενώς κατ' εμέ, πρωτίστως τίθεται θέμα μάρκετινγκ.

[Peter M]

Mournblade Μιλάς για θέμα marketing ώστε να αποκτήσει μεγαλύτερη προβολή ο χώρος. Στο θέμα του ατζέντη όμως ούτε η mainstream λογοτεχνία πρέπει να έχει. Εγώ τουλάχιστον δεν έχω ακούσει ποτέ για γραφείο ή συγκεκριμένο άτομο παρόλο που μερικές κυρίες πουλάνε χιλιάδες. Κάποιος θα έπρεπε να τις εκπροσωπεί. Ο Solonor λέει υπάρχουν λίγοι. Θα μπορούσε, δεν τους γνωρίζω όλους τι κάνουν και πως. Απλά αναρωτιέμαι ακόμα και να μεγαλώσει ο χώρος στο επίπεδο της ρομαντικής λογοτεχνίας και των άλλων (ξέρετε τα ονόματα). Γιατί δεν έχουμε τέτοιο σύστημα; Δεν είναι στην κουλτούρα μας; Φταίει κάτι άλλο; Ακόμα και το mainstream βιβλίο έχει και αυτό χαμηλούς τζίρους για να σταθεί σένα σύστημα σαν και αυτό έξω; Μερικές φορές πραγματικά αναρωτιέμαι τι θα γίνει με αυτόν το χώρο και τι ευθύνη έχω εγώ και όλοι μας απέναντι σε αυτό.

Όσο για το πόσοι διαβάζουν fantasy κτλ κτλ ήμαστε πολλοί, πάρα πολλοί. Πόσοι διαβάζουν ελληνικό fantasy/sci fi είναι άλλο καημένο θέμα. Αντιστοίχως και με την μέταλ σκηνή πόσοι ακούνε ελληνικό μέταλ και δεν το σνομπάρουν είναι πονεμένη ιστορία 

Edited December 14, 2017 by Peter M

[elgalla]

Καλημέρα, Πέτρο.

Νομίζω ότι ο βασικός λόγος για τον οποίο οι λογοτεχνικοί αντζέντηδες είναι λίγοι στην Ελλάδα είναι ότι δύσκολα μπορούν να βγάλουν το ψωμί τους κάνοντας αυτό και μόνο ως δουλειά. Αυτό είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων:

1. Θεωρούμε πως δεν τους έχουμε ανάγκη. Οι εκδοτικοί οίκοι δεν λειτουργούν όπως στο εξωτερικό - εκεί, αν δεν εκπροσωπείσαι, το χειρόγραφό σου δεν διαβάζεται καν. Μόνο σε open calls 1 ή 2 φορές τον χρόνο έχεις πιθανότητα να περάσεις έστω την πόρτα. Κι αυτό είναι αμφίβολο, δεδομένου ότι θα στείλεις ταυτόχρονα με εκατοντάδες άλλους και το να ξεχωρίσεις είναι μάλλον δύσκολο μέσα σε τέτοιον χαμό.

2. Μας ενδιαφέρει πιο πολύ το να εκδοθούμε από το πού και το πώς θα εκδοθούμε. Η δουλειά του αντζέντη είναι να λειτουργεί ως φίλτρο και ως πρώτη γραμμή. Κατά κανόνα, ο αντζέντης θα απορρίψει περισσότερους συγγραφείς απ' αυτούς που θα δεχτεί να εκπροσωπήσει. Εδώ, ως έχουν τα πράγματα, ο μέσος επίδοξος συγγραφέας θα σκεφτεί "γιατί να δώσω λεφτά σ' έναν αντζέντη αντί να τα δώσω σε μια αυτοέκδοση";

3. Ο αντζέντης, κανονικά, δεν προπληρώνεται. Κι αυτό είναι βασικό μειονέκτημα της συγκεκριμένης δουλειάς. Χρειάζεται και να έχεις κριτήριο και να μπορείς να ξεχωρίσεις τα βιβλία εκείνα που θα πουλήσουν και την ικανότητα να πείσεις τους εκδοτικούς με τους οποίους έχεις διασυνδέσεις ότι όντως αυτό μπορεί να συμβεί.

4. Τα λεφτά που παίζονται είναι έτσι κι αλλιώς λίγα. Το βιβλίο είναι πολύ ακριβό στην Ελλάδα και  ο κόσμος δεν διαβάζει. Τόσο απλά. Εκτός αν είσαι, φαντάζομαι, καμιά Δημουλίδου ή Μαντά ή ακόμη κι ο Μάρκαρης που έχει πουλήσει πολύ στον χώρο του αστυνομικού, ο αντζέντης σου δύσκολα θα ζήσει με αυτό ως βασικό του επάγγελμα.

5. ...και δυστυχώς, είναι κάτι που δεν μπορείς να κάνεις για χόμπι. Θέλει χρόνο, αφοσίωση, networking, να διαβάζεις διαρκώς - δεν είναι εύκολη δουλειά. Δύσκολα θα ζήσεις κάνοντάς την full time, αλλά, από την άλλη, μόνο full time έχει νόημα να την κάνεις.

Κάπως έτσι, έχουμε ένα σύστημα το οποίο διαιωνίζει τον εαυτό του: οι εκδοτικοί οίκοι δέχονται σωρηδόν χειρόγραφα που δεν διαβάζουν γιατί δεν υπάρχουν αντζέντηδες να τα φιλτράρουν και γιατί πάντοτε υπάρχει η λύση της αυτοέκδοσης. Οι ίδιοι οι συγγραφείς είναι τραγικά ανενημέρωτοι σε πάμπολλα πράγματα (τα οποία ξεκινάνε με το αν διαβάζουν οι ίδιοι, συνεχίζουν με το αν γνωρίζουν τι γίνεται στον ελληνικό χώρο με το είδος τους και τελειώνουν με το ότι βλέπουν το γράψιμο σαν χόμπι και όχι σαν επάγγελμα). Εγώ που είμαι ονειροπόλα και μ' αρέσει να ελπίζω στο καλύτερο, θα σου πω ότι στο χέρι μας είναι να γκρεμίσουμε το σύστημα και να σταματήσουμε να το διαιωνίζουμε.

[WILLIAM]

Το ότι το βιβλίο είναι πολύ ακριβό στην Ελλάδα είναι μεγάλο με΄ρος του κακού,, γιατί ο άλλος πιο εύκολα θα δώσει 10 ευρώ ρισκάροντας το βιβλίο που θα διαβάσει να είναι μάπα και πολύ πιο δύσκολα 20 ή 25 ειδικά σε μια εποχή κρίσης. Αυτό με τη σειρά του κάνει και τον εκδοτικό πιο σφιχτό στο τι θα επιλέξει για να εκδόσει.