FFL #16 (Ballerond vs Elli Sketo vs elgalla vs GewDrkns vs Morfeas vs Naroualis vs Neraidoni vs Nienor vs Γιώργος77 vs Ιρμάντα)

[elgalla]

  On 2/26/2018 at 7:47 PM, Ballerond said:

1) σαλοπέτα

2) σεξ

3) αλαβάστρινος

4) βρύα

Expand  

Αλαβάστρινη ξεπέτα στα βρύα;

[Διγέλαδος]

Το θέμα μπήκε στο τέλος της προηγούμενης σελίδας!

[Ιρμάντα]

Θα το παλέψουμε. Έστω και χωρίς καβουράκια!

[Morfeas]

  On 2/26/2018 at 7:50 PM, Διγέλαδος said:

Οι λέξεις είναι έτοιμες!
Δάχτυλα στα πληκτρολόγια;
Έχουμε και λέμε:

1) άνυδρα

2) σπηλιές

3) μανδύας

4) πύλη

5) νύχτα

Χρησιμοποιήστε 4 από τις 5 λέξεις με όποια κλίση θέλετε. Παρακαλώ κάντε τες bold για να μας βοηθήσετε

Πάμε! Τα λέμε στις 11:20 !

Expand  

Φακ. Και κουότ για διευκόλυνση.

[Γιώργος77]

Φάνταζυ είναι το θέμα.

 

[Διγέλαδος]

  On 2/26/2018 at 7:53 PM, Γιώργος77 said:

Φάνταζυ είναι το θέμα.

 

Expand  

Όχι απαραίτητα, εγώ σκέφτηκα επ. φαντασία ας πούμε

[Διγέλαδος]

Μπορείτε να γράψετε σε μαγικό ρεαλισμό, επ. φαντασία, τρόμο, φανταζί!

[jjohn]

Γράφει κανένας; Εγώ έχω κολλήσει προσωπικά

[Ballerond]

Ιγώ ιγώ!

[Ιρμάντα]

Εγώ κοιτάω τη σελίδα μου. Φαντάζει ωραία έτσι χιονάτη και πάλλευκη, σαν άσπιλη συνείδηση...

[Διγέλαδος]

  On 2/26/2018 at 8:24 PM, jjohn said:

Γράφει κανένας; Εγώ έχω κολλήσει προσωπικά

Expand  

Υou can do it! Σκέψου πιθανούς συνδυασμούς βγάζοντας μια λέξη κάθε φορά μέσα στο αγαπημένο σου setting!

[elgalla]

Γράφω. Τι γράφω, θα φανεί.

[Silvertooth]

Γράφω αλλά δεν έχω word. Δεν εγγυώμαι την ορθογραφία μου σ' αυτό που θα βγει - να ξέρετε.

[Mesmer]

Εγώ εγκαταλείπω τη συγγραφική παρέα, αλλά θα συμμετέχω στην αναγνωστική. Το πάλεψα, αλλά μέχρι στιγμής δεν μου 'χει βγει κάτι που να μ' αρέσει, ή τουλάχιστον να βγάζει νόημα .

[jjohn]

  On 2/26/2018 at 8:38 PM, Mesmer said:

Εγώ εγκαταλείπω τη συγγραφική παρέα, αλλά θα συμμετέχω στην αναγνωστική. Το πάλεψα, αλλά μέχρι στιγμής δεν μου 'χει βγει κάτι που να μ' αρέσει, ή τουλάχιστον να βγάζει νόημα .

Expand  

 

Μια από τα ίδια! 

[Ιρμάντα]

Πολύ φοβάμαι ότι κι εγώ...και ήταν και ωραίες οι λέξεις....

[Naroualis]

Εντάξει, δεν είπα τίποτε γιατί έχω πολύυυυυ καιρό να καταφέρω κάτι, και δεν ήθελα να το γρουσουζέψω. Αλλά τι βλέπω; Εγκαταλείπετε, ωρέ πεζεβέγκηδες; Θάρρος, ωρέ! έχετε 35 λεπτά ακόμη!

 

Σ’ αλάτι και μεσονυχτιά - Ναρουάλις

Περπατούσε ανάλαφρα, τα πόδια του πιότερο φιλιά παρά πατήματα πάνω στα βότσαλα. Είχε κρατήσει ένα πανί γύρω από τη μέση του, όμως ήταν έτοιμος στην πρώτη υποψία να το πετάξει, να μείνει γυμνός. Τα μάτια του μεγάλα και γλαυκά, σαν της θεάς της παρθένας, καθρεφτίζαν το φεγγάρι. Αλλά η ψυχή του ήταν γεμάτη θάλασσα.

Την άκουγε που ταχτάριζε τα βότσαλα μέσα στην αγκαλιά της, δαντελωτή και σκούρα, πιο σκούρα πια μιας κι είχε πέσει η νύχτα. Τη γευόταν, μικρά σταλάματα από το κύμα φτάναν ως τα χείλη του τα κατσαρά, τα τσίγκλαγαν με τ’ αλάτι τους. Την έβλεπε να κυματίζει, να σκάει στα βράχια και στις κούφιες καρδιές τους, εκεί όπου σπηλιές και χαραμάδες οδηγούσαν στην καρδιά της γης, στον κόρφο της πλάσης. Τη μύριζε, κουβάλαγε στο σώμα της, η θάλασσα μπροστά του, κεραυνούς και σπιλιάδες και κρύσταλλα από πάγο από μέρη μακρινά.

Κι ετούτος, τι ‘χε ‘ρθει να κάνει εδωδά; Τι τον είχε μισόγυμνο τραβήξει ως εδωκάτου;

Κοφτά ήταν τα λόγια της μάϊσσας, στακάτα, ανέρωτα. Για να περάσει ο καημός, πλύσου σε κύμα και σε πέτρα, σε βότσαλο και φεγγαράδα, σ’ αλάτι και μεσονυχτιά. Μασούλαγε πιο κει η μάνα του τα χείλια της, τάχα ετούτο να γλιτώσει τον γιο της από της αγάπης της μαύρης τον καημό; Είχε κι εκείνος την έγνοια, το ‘θελε, δεν μπόραγε πια τον πόνο. Να την εβλέπει κάθε νύχτα ζωντανή, κι ήταν πια σαράντα μέρες ποθαμένη, θαμμένη κάτω από τις πέτρες που κύλησε ο σεισμός από τα γκρεμνά και έθαψε μ’ αυτές το σπίτι της.

Έπρεπε, λέει, να πει και τ’ όνομά της, τόσες φορές όσα τα κύματα του μαγικού λουτρού. Κι ήταν τα λόγια της μάϊσσας στεγνά όταν το ‘λεγε, άνυδρα θαρρείς, φαρμακεμένα από στάχτη και χώμα. Πώς να το ξαναπεί; Πώς να το ξαναφωνάξει; Πώς εκείνη η λέξη που ‘κανε τα γλαυκά του μάτια να νερώνουν να ξαναβγεί από τα χείλη του τα κατσαρά, τα αλατισμένα;

Αλλά έτσι έπρεπε να γίνει. Κοίταξε μην τονε δει καμιά νεράιδα του γιαλού κι αν τονε δει να πετάξει το πανί, να τονε δει γυμνό, μπας και τον περάσει για τρίτωνα και δεν του πάρει τη μιλιά του. Στάθηκε όπου έπρεπε, να τονε βρέχει το κύμα. Βράχηκε μια φορά, δεν είπε τ’ όνομα. Βράχηκε δεύτερη, έσφιξε τα δόντια. Βράχηκε τρίτη και το ‘πε τελικά, κατάφερε και το ‘βγαλε από τον λαιμό του, που ‘χε σαράντα μέρες τώρα σταθεί, μπουκιά στεγνή στο στήθος του, να του κόβει την ανάσα.

Μέτραγε τα κύματα τώρα, δέκα, δεκαπέντε, κι ήθελε να γελάσει και να κλάψει μαζί, σαν το κρυφτό που παίζανε με τους γονιούς τους, να σμίξουν δίχως να τους δει κανείς. Είκοσι, εικοσπέντε, σαν τα φιλιά που δεν τον άφηνε να φύγει πριν της τα δώσει. Τριάντα, τριανταπέντε, σαν τις μέρες που δεν είχε έρθει το αίμα της κι ήταν χαρά κι έγνοια μαζί, γιατί πια παιχνίδια και κρυφά δε θα ‘ταν τα χάδια τους, μα φανερά, με δόξη και τιμή, κι αν ήθελε οι γονιοί τους ας έκαναν κι αλλιώς.

Τριανταεννιά κι έκανε πίσω, άλλο κύμα να μην τον βρέξει. Πίσω και πιο πίσω και πιο πίσω, δίχως να κοιτάει, σκόνταψε και σωριάστηκε χαμαί, έσκασε κάτω, έγδαρε τους αγκώνες του στην πέτρα. Οι βράχοι βοούσαν τώρα, η θάλασσα αγρίευε, μύριζε πιότερο ο κεραυνός στην ανασαιμιά της, πιότερο το κρύσταλλο από τα μέρη τα μακρινά. Τα μάτια τα γλαυκά φεγγάριζαν, μούσκεμα από το δάκρυ, τα χείλια τα κατσαρά είχαν πιο πολύ κατσαρώσει, τρέμιζε στην άκρη τους η πίκρα κι ο καημός.

Τρέμισε κι η γη στον καημό του. Πίσω και περά κι άλλες πέτρες κύλησαν, από τα γκρεμνά, όπως και τότε, κι άλλες κραυγές ακούστηκαν απόγνωσης και τρόμου, κι άλλες ψυχές κινήσανε για του άλλου κόσμου την πύλη την ανήλιαγη.

Και μπρος του, σκεπασμένη με μανδύα από χώμα και πέτρα, μες το μπουχό από της γης την ταραχή, φάνηκε εκείνη, τα λυγερόχερά της τυλιγμένα γύρω από την κοιλιά, γύρω από το παιδί που στην αιωνιότητα θα το κουβαλούσε μαζί της, τόση αγάπη πού να το πάρεις απόφαση να την αποχωριστείς; Κι έσκυψε από πάνω του χωματένια και σκοτεινή, πίσω της το φεγγάρι, να μη μπορεί κείνος να δει τα μάτια της ως πρέπει στους νεκρούς. Και τον επήρε από το χέρι, τον έστησε στα δυο του πόδια τα ξυπόλυτα, και με πατήματα ίδια φιλιά ανάλαφρα τον έσυρε ως το κύμα, εκείνο το τεσσαρακοστό, να πει το όνομά της και να σβήσει τον καημό του, να πει το όνομά της και να διώξει τη μαύρη την αγάπη του, να πει το όνομά της και να τους λυτρώσει και τους δυο.

[Ιρμάντα]

Φυλλορροούμε ή μου φαίνεται;

[alinana]

εγώ ήρθα με είκοσι λεπτά καθυστέρηση, είδα τις λέξεις και θυμήθηκα ότι έχω ήδη κάτι που σχεδόν τις έχει... με λίγες αλλαγές... ε, και κόλλησα  

[Ιρμάντα]

  On 2/26/2018 at 8:47 PM, alinana said:

εγώ ήρθα με είκοσι λεπτά καθυστέρηση, είδα τις λέξεις και θυμήθηκα ότι έχω ήδη κάτι που σχεδόν τις έχει... με λίγες αλλαγές... ε, και κόλλησα  

Expand  

ε, και πούντο;

[Διγέλαδος]

30 λεπτά ακομα!

[alinana]

Ιρμάντα να το ανεβάσω στη βιβλιοθήκη ναι, εδώ δεν είναι δίκαιο, είναι έτοιμο σχεδόν

[Elli Sketo]

  On 2/26/2018 at 8:50 PM, Διγέλαδος said:

30 λεπτά ακομα!

Expand  

το'χω μη πάτε πουθενά.

[Silvertooth]

Εγώ λέω να επιστρέφω σιγά σιγά στη C#.

[Ιρμάντα]

Εγώ μάλλον θα σας ανεβάσω μία εισαγωγή για να παίξετε. Αλλά εκτός συναγωνισμού περικαλώ σας.