FFL #16 (Ballerond vs Elli Sketo vs elgalla vs GewDrkns vs Morfeas vs Naroualis vs Neraidoni vs Nienor vs Γιώργος77 vs Ιρμάντα)

[Ballerond]

ΠΟΥ ΠΑΤΕ ΟΛΟΙ ΜΩΡΕ, ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΤΕ.

Να, πάρτε την δική μου μαλακιούλα να αναθαρρήσετε.
 

Spoiler

 

Αφεγγάρωτη νύχτα

 

 

«Λόριαμ, αργείς;»

Το ξανθό κεφάλι του Λόριαμ ανεβοκατέβαινε καθώς προσπαθούσε να αντιγράψει, όσο πιο γρήγορα μπορούσε, τα χαραγμένα σύμβολα από το τοίχωμα, στο τετράδιό του. Ο Ράντικ τουρτούριζε. Αγκάλιασε το σώμα του με τα χέρια του, προσπαθώντας – μάταια – να το ζεστάνει. Το κρύο στα βάθη της σπηλιάς δεν αστειευόταν.

«Προσπαθώ, Ράντικ. Δε με βοηθάει και το φως».

Το κερί στο φαναράκι τρεμόπαιζε, ρίχνοντας χορευτικές σκιές πάνω στα βράχια. Μία παγωμένη σταγόνα έπεσε στο μέτωπο του Ράντικ κάνοντας τον να αναπηδήσει. Φοβόταν τις σπηλιές. Φοβόταν το σκοτάδι. Φοβόταν ακόμα και την ανάσα του, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

«Δεν χρειάζεται να κάνεις καλλιγραφία, τα φτιάχνουμε μετά. Θα φάμε άσχημη κατσάδα από την Έλενορ αν αργήσουμε».

Ο Λόριαμ ξεφύσηξε δυνατά και τον κοίταξε κατάματα. Τα γαλάζια μάτια του σπινθήρισαν φευγαλέα κι ο Ράντικ έκανε δύο βήματα πίσω.

«Βγάλε τον σκασμό και θα τελειώσω. Συμβουλέψου τον χάρτη για τον δρόμο του γυρισμού».

Ο Ράντικ έβγαλε το τσαλακωμένο χαρτί από την τσέπη του παντελονιού του. Τα καλοσχηματισμένα μονοπάτια της Έλενορ έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με αυτά που είχαν διανύσει πριν λίγη ώρα. Ο χάρτης ήταν ωραίος για αναπαράσταση σε παιδικό παραμύθι. Ξεκινούσε από το χωριό, συνέχιζε μέσα από το βάλτο με τα μικρά κυπαρίσσια και μετά διέσχιζε ένα ξεχασμένο μονοπάτι, γύρω από τον Στρεβλό λόφο. Από εκεί, άνοιγε η μαγική πύλη που τους έβγαζε στη σπηλιά. Δεν ταίριαζε σε τίποτα με την πραγματικότητα. Είχε χτυπήσει το πόδι του στο βάλτο, είχε σκιστεί το πουκάμισο του στο μονοπάτι και καθώς κατέβαιναν την σπηλιά, είχε γδάρει όλο του το σώμα. Γιατί να μην τους έφτιαχνε μία μαγική πύλη που να τους έβγαζε κατευθείαν σπίτι τους; Κι όλα αυτά μέσα σε μία αφεγγάρωτη νύχτα.

«Έτοιμος. Δεν έχω κάνει χειρότερα γράμματα, αλλά θα κάνουν την δουλειά τους. Φεύγουμε;»

Ο Λόριαμ είχε σταματήσει να κοιτάζει τον χάρτη, ο οποίος έτρεμε στα παγωμένα χέρια του. Το κεφάλι του είχε γείρει ελαφρά προς τα δεξιά.

«Ράντικ, είσ-»

«Ησυχία!»

Ξαφνικά δεν ακουγόταν τίποτα. Ούτε σταγόνες που έπεφταν σε μικροσκοπικές λιμνούλες στο έδαφος, ούτε το τουρτούρισμα από το χτύπημα των δοντιών τους. Μία σκιά φάνηκε να σαλεύει στον απέναντι τοίχο κι ο Ράντικ ήταν σίγουρος ότι δεν ήταν από το φως του κεριού.

«Τρέχα!»

Η στριγκή φωνή που βγήκε από το στόμα του ήταν αρκετή για να βάλει φτερά, στα πόδια του Λόριαμ. Μαζί άρχισαν να ανεβαίνουν τα πέτρινα σκαλοπάτια, προσπαθώντας να βρουν στα τυφλά τον δρόμο της επιστροφής. Ο Ράντικ δεν ήξερε τι τον είχε τρομάξει περισσότερο. Ο όγκος της σκιάς, η αφύσικη κίνησή της ή το γεγονός ότι άκουσε έναν ψίθυρο που του θύμισε τον λόγο που έμενε ξάγρυπνος τα βράδια.

«Πόσο απέχουμε για την μαγική πύλη;» φώναξε ο Λόριαμ ο οποίος είχε μείνει πιο πίσω από τον φίλο του.

«Δεν... δεν ξέρω. Πρέπει να περάσουμε τη μικρή λίμνη πρώτα».

Ξαφνικά ο Ράντικ συνειδητοποίησε ότι έτρεχε μόνος του. Γύρισε πίσω κι είδε τον Λόριαμ να στέκεται και να τον κοιτάει. Το τετράδιο είχε πέσει από τα χέρια του και το βλέμμα του ήταν κενό.

«Λόριαμ...»

Καμία αντίδραση. Έκανε ένα βήμα προς το μέρος του. Σταμάτησε. Μία αιχμηρή, σκοτεινή άκρη, σαν πηχτή λάσπη, άρχισε να εμφανίζεται μέσα από το στήθος του. Ο Λόριαμ άνοιξε το στόμα του, το οποίο κρέμασε μέχρι το σαγόνι. Προσπάθησε να μιλήσει αλλά μόνο άναρθρες κραυγές αντήχησαν στους γύρω τοίχους.

«ΛΟΡΙΑΜ!»

Η σκιά είχε διαπεράσει το σώμα του Λόριαμ, ρίχνοντάς τον στο έδαφος. Το τετράδιο, έπεσε λίγο πιο δίπλα, ανοιχτό.

Βίστουρεκ... μάλαμ... άριγκεν

«Καταραμένο πλάσμα!»

Ο Ράντικ γύρισε πλάτη κι άρχισε να τρέχει με τα μάτια κλειστά, αγνοώντας το γεγονός ότι μπορεί να σκόνταφτε ανά πάσα στιγμή. Δάκρυα κύλησαν από τα μάγουλά του και τα χείλη του είχαν σφιχτεί τόσο πολύ, θαρρείς και τα είχε κλείσει με ράμματα.

Βίστουρεκ, μάλαμ, μάλαμ!

Τα άγνωστα λόγια του πλάσματος, είχαν στείλει απανωτά ρίγη στο σώμα του. Ο Ράντικ προσπάθησε να προσανατολιστεί όσο φώτιζε με το κερί τον χάρτη που είχε μπροστά του. Ένιωσε την κύστη του έτοιμη να απελευθερωθεί και το μέτωπο του λουσμένο στον κρύο ιδρώτα. Έφτασε σε ένα σταυροδρόμι και στάθηκε για να αφουγκραστεί. Ένας μακρινός ήχος τον γέμισε ελπίδα.

«Παφλασμός κύματος πάνω σε βράχια. Από 'δω είναι!»

Πήρε δύο βαθιές ανάσες κι έριξε μία βιαστική ματιά πίσω του. Η σκιά δε φαινόταν πουθενά. Τέντωσε τ' αυτιά του αλλά δεν ακουγόταν τίποτα. Ούτε ψίθυροι, ούτε βήματα, ούτε καν η ταλαιπωρημένη ανάσα που πάλευε να βγει από τα στήθη του.

Έκανε μία σύντομη προσευχή στη Θεά Σαλπύρι για τη βοήθειά της και κίνησε για τη λίμνη. Μετά από λίγα βήματα, είδε από μακριά τον κυματισμό του νερού που διαγραφόταν στην επιφάνειά της.

Προσπέρασε την μικρή λίμνη και τότε διέκρινε από μακριά την έξοδο της σπηλιάς. Ελάχιστα βήματα πριν την έξοδο, βρισκόταν η μαγική πύλη που τους είχε φέρει από το χωριό τους. Ο Ράντικ ένιωθε ένα μεγάλο βάρος για τον χαμό του Λόριαμ. Η ταραχή κι ο τρόμος που είχε βιώσει νωρίτερα, είχαν εκτινάξει την αδρεναλίνη του. Τώρα, πλέον, συνειδητοποιώντας τι είχε γίνει, ήθελε απλά να σωριαστεί στο έδαφος. Με βαριά βήματα πλησίασε την πύλη μέχρι που κοντοστάθηκε απέναντί της.

Ένα μεγάλο ύφασμα κάλυπτε την επιφάνειά της. Η μοβ λάμψη που είχε νωρίτερα, όταν είχαν φτάσει στη σπηλιά, είχε χαθεί. Κοίταξε πάλι τριγύρω για τη σκιά αλλά ήταν μόνος. Δειλά, άπλωσε το δεξί του χέρι να πιάσει το ύφασμα. Ήταν από βελούδο, αρκετά απαλό και νωπό. Ήξερε ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος να γυρίσει πίσω στο χωριό του, πέρα από την πύλη.

Θα γύρναγε σαν αποτυχημένος. Με τον φίλο του νεκρό, χωρίς το τετράδιο με τα χαραγμένα κείμενα που είχαν βρει. Με το κεφάλι σκυφτό, περισσότερο από απογοήτευση παρά από φόβο για το τι θα αντίκριζε στην πύλη, τράβηξε το ύφασμα.

Η πύλη ήταν άφαντη. Το πανί, που πλέον έμοιαζε με αριστοκρατικό μανδύα, στεκόταν στον αέρα. Ένας κόμπος ανέβηκε στον λαιμό του Ράντικ, κλείνοντάς του τη δίοδο για να πάρει ανάσα.

«Ποιος-»

Ξαφνικά, ένιωσε παγωμένος. Λες και τον είχαν πετάξει στην πιο κρύα θάλασσα της Γκορμήλια, με το που είχαν λιώσει τα χιόνια. Ένα μαύρο χέρι ξεπετάχτηκε από τον μανδύα και τυλίχτηκε γύρω από τους ώμους του Ράντικ.

Γεια σου, φίλε μου. Εγώ, ο Λόριαμ είμαι.

Ο Ράντικ προσπάθησε να απομακρυνθεί αλλά το χέρι τον κρατούσε γερά. Ο μανδύας, λες κι είχε δική του βούληση, τυλίχτηκε στην πλάτη του. Ένα δεύτερο χέρι φύτρωσε μέσα από το ύφασμα και απλώθηκε πάνω στο αριστερό του Ράντικ.

Δε με αναγνωρίζεις; Τόσο γρήγορα με ξέχασες;

«Δεν είσαι ο Λόριαμ. Καταραμένο πλάσμα, θα... θα...»

Ο Ράντικ έπεσε στο πάτωμα. Τα μάτια του είχαν θολώσει και τα έβλεπε όλα σε απόχρωση του γκρίζου. Τα χέρια του άρχισαν να μουδιάζουν, τα πόδια του επίσης, το στόμα του είχε στεγνώσει. Κοίταξε προς τον χάρτη της Έλενορ και προσπάθησε να τον σκίσει. Δεν ήθελε με τίποτα αυτό το πλάσμα να μάθει τον δρόμο για το χωριό τους.

Α, όχι. Αυτό, θα το χρειαστώ.

Πάνω από τα άκαμπτα χέρια του Ράντικ, εμφανίστηκαν τα δύο κατάμαυρα άκρα που τον είχαν ακινητοποιήσει. Τα δικά του παρέμειναν παγωμένα, σαν άγαλμα που το είχε φιλοτεχνήσει ο καλύτερος γλύπτης του βασιλείου. Ο χάρτης παρέμεινε ανέπαφος με ένα μικρό σχίσιμο στην άκρη του.

Τέλεια. Για να δούμε λοιπόν τώρα, πόσο έχει μεγαλώσει η αγαπημένη μου Έλενορ...

Το σώμα του Ράντικ σηκώθηκε, με τον μανδύα να έχει τυλίξει την πλάτη του. Το δέρμα του είχε γίνει κάτασπρο και τα μάτια του είχαν μία καθαρότατη γαλάζια λάμψη. Ύψωσε τα χέρια και από τα ακροδάχτυλά του άρχισε να σχηματίζεται μία πύλη, λουσμένη σε μωβ λάμψη.

Αχ, Γκορμήλια. Πόσο μου έχεις λείψει...

 

 

[Neraidoni]

Καλησπέρα παιδιά. Μόλις τελείωσα κι επειδή έχω χάσει την μπάλα με τα ποστ, έχετε την ευγενή καλοσύνη να μου πείτε που θα το αναρτήσω;

[Ιρμάντα]

Εδώ, εδώ!

[Silvertooth]

Άι μωρέ Γιάννη, έχεις γράψει 1200 λέξεις και μας λες ν' αναθαρρήσουμε κιόλα 

[Neraidoni]

ΤΟ ΚΡΙΝΑΚΙ ΤΗΣ ΑΜΜΟΥ

Η νύχτα έπεσε βαριά και ο πατέρας της ακόμα να φανεί. Το συμβούλιο των  αρχηγών της φατρίας της έμελλε και πάλι να κρατήσει πολλές ώρες και ήταν αμφίβολο αν η έκβαση θα άρεσε στα γυναικόπαιδα των οικογενειών. Η γειτονική φατρία είχε ξεπεράσει και πάλι τα όρια και η  τρίχρονη ειρήνη τους έπνεε τα λοίσθια.

Πριν τρία χρόνια η Σαμίλα είχε φροντίσει η ίδια προσωπικά τα τραύματα του αγαπημένου της ξαδερφού που τραυματίστηκε βαριά στο πεδίο της μάχης και τελικά εξέπνευσε στα χέρια της. Όχι άλλος πόλεμος ,σας παρακαλώ συλλογιζόταν η μικρή δεκαεξάχρονη κοπέλα όσο περίμενε μαζί με την μητέρα της, τον πατέρα της να γυρίσει.

Η πόρτα άνοιξε και ο μεγαλόσωμος πατέρας της μπήκε μέσα στο σπίτι συνοφρυωμένος και με την κόκκινη γενειάδα του να κρέμεται μέχρι το πάτωμα. «Δυστυχώς, τελικά σε τρεις μέρες θα πάμε σε πόλεμο» είπε και η Σαμίλα αγκαλιάστηκε με την μητέρα της.

Δεν κοιμήθηκε όλο το βράδυ. Εικόνες αίματος, φρίκης και πολέμου ταλάνιζαν το μυαλό της. Το επόμενο πρωί ανακοίνωσε στη μητέρα της «Αν δεν σε πειράζει, το μεσημέρι μετά το ζύμωμα, θα βγω μια βόλτα». Η μητέρα της, της έριξε ένα σκληρό βλέμμα αλλά δεν πρόβαλλε αντιρρήσεις παρά της μήνυσε να είναι πίσω πριν βραδιάσει.

Η Σαμίλα το είχε πάρει απόφαση. Θα έβγαινε πέρα απ’ τα όρια της έκτασης της φατρίας της και θα πήγαινε στις ιερές σπηλιές που φύτρωνε το μαγικό κρινάκι της άμμου.

Προχώρησε αρκετά χιλιόμετρα και τελικά βρήκε την πέτρινη πύλη που οδηγούσε στις ιερές σπηλιές που διακλαδώνονταν μεταξύ τους. Όσο προχωρούσε πιο μέσα στη μύτη της ήρθε έντονη η μυρωδιά της μούχλας παρ’ ότι τα  τοιχώματα γύρω φαινόντουσαν άνυδρα. Μετά από έντονη πεζοπορία διανθισμένη με αρκετό φόβο για το σκοτάδι, το βρήκε! Το κρινάκι της άμμου που φύτρωνε σ’ ένα μέρος χωρίς νερό γι αυτό κι έλεγαν ότι ήταν μαγικό κι αν κάρφωνες την ευχή σου στο κοτσάνι του, θα  πραγματοποιούνταν. Έτσι έλεγε ο θρύλος και η Σαμίλα δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο παρά να τον πιστέψει.

«Μάνα Γη, εσύ που μας τρέφεις και μας φροντίζεις, ας μην ποτίσουμε πάλι το χώμα σου με αίμα. Ακύρωσε αυτό τον πόλεμο, σε παρακαλώ!» είπε και έσκισε ένα κομμάτι απ’ τον κόκκινο μανδύα της δένοντας το σφιχτά στο κοτσάνι του λουλουδιού. Ένα μικρό έντομο που δεν γνώριζε βγήκε και της τσίμπησε το χέρι, όμως παρά τον  πόνο έπρεπε να συνεχίσει και να σφίξει τον κόμπο. Αφού το ολοκλήρωσε, πήρε τον δρόμο για τον γυρισμό.

Η νύχτα της ήταν γεμάτη από φρικιαστικά όνειρα με σκοτωμούς και αγαπημένα πρόσωπα, πνιγμένα στο αίμα. Όχι! Δεν θα άντεχε να χάσει τον πατέρα της εξαιτίας ενός γελοίου πολέμου που εκτυλισσόταν χρόνια τώρα και τελειωμό δεν είχε. Το μεσημέρι και πάλι μόλις τέλειωσε τις δουλειές του σπιτιού, ζήτησε και πάλι άδεια απ’ την μητέρα της και αποχώρησε. Μιας μέρας ευχής δεν ήταν αρκετή, ίσως χρειαζόταν και δεύτερη. Έφτασε και πάλι με τις ιερές σπηλιές , ακολούθησε την ίδια διαδρομή και βρήκε πάλι το κρινάκι της άμμου μόνο που στο κοτσάνι του εκτός απ’ το δικό της κόκκινο υφασμάτινο κομμάτι υπήρχε δεμένη και μια μπλε λουρίδα. Μπλε είναι ο μανδύας που φοράει η αντίπαλη φατρία! Πως τόλμησε κάποιος  απ’ τους εχθρούς να δέσει την δική του ευχή δίπλα στην δική της! Ενοχλημένη, ξαναέκοψε ένα κομμάτι από τον μανδύα της και το πέρασε στο κοτσάνι κάνοντας πιο σφιχτό κόμπο. Το έντομο βγήκε και την ξανατσίμπησε αλλά εκείνη απτόητη. Μόλις έκανε το δέσιμο της ευχής της, ξαναγύρισε προς το σπίτι.

Τα βραδινά της όνειρα ήταν και πάλι γεμάτα αίμα και καμία ελπίδα δεν γεννιόταν στην καρδιά της που θα σήμαινε ότι η ευχή της θα έπιανε. Ίσως αυτός που είχε αφήσει το κομμάτι του μανδύα του στο κρινάκι να είχε ευχηθεί την δική του νίκη κάνοντας τις δύο ευχές να συγκρούονται. Θα πήγαινε και τρίτη  και θα έδενε την ευχή της με αίμα αυτή τη φορά.

Την άλλη μέρα ξανακίνησε προς τις ιερές σπηλιές κι αυτή τη φορά είχε φέρει και το μαχαίρι της. Μόλις βρήκε το κρινάκι είδε δεύτερο κομμάτι μπλε μανδύα. Μα τι στην ευχή; Τέτοιο θράσος ο εχθρός; Μα θα του δείχνε.  Έκοψε πρώτα μια τρίτη λουρίδα απ’ τον μανδύα της και μετά  έφερε την λεπίδα στην παλάμη της και την  χάραξε. Οι σταγόνες απ’ το αίμα της έπεσαν στην λουρίδα κι έπειτα την έδεσε και πάλι στο κοτσάνι ευχόμενη με όλη της την ψυχή «Ας ακυρωθεί ο πόλεμος! Θέλω να ζήσουν οι αγαπημένοι μου!»

Επέστρεψε αργά αφού είχε σουρουπώσει για τα καλά αλλά η μάνα της δεν την κατσάδιασε καθώς όλοι είχαν την έννοια της στην αυριανή μάχη και τι μαντάτα θα έφερνε στην κάθε οικογένεια. Ίσως ήταν η τελευταία φορά που έβλεπε τον πατέρα της… Όμως ας μην σκέφτεται έτσι.

Το ξημέρωμα έφτασε και οι σάλπιγγες του πολέμου ήχησαν. Μα γιατί;; Δεν ήταν δυνατή η ευχή μου; σκεφτόταν η Σαμίλα και κύλησαν ποτάμι τα δάκρυα της.

Τάχυνε το βήμα της αποφασιστικά και πλησίασε στο μπροστινό μέτωπο κοντά στον πατέρα της, αγνοώντας τις προειδοποιήσεις των γνωστών και ξαδερφιών της να μην μπλεχτεί μπροστά.

Ένα κορίτσι με μπλε μανδύα ερχόταν μανιασμένη απ’ την αντίπαλη μεριά του στρατοπέδου αγνοώντας και κείνη τον πατέρα και τ’ αδέλφια της που ούρλιαζαν να κάνει πίσω.

«Εσύ;» της είπε η Σαμίλα. Είδε τα χέρια της γεμάτα τσιμπήματα όπως και τα δικά της «Με λένε Σούνκριελ κι ευχήθηκα στο κρινάκι να μην γίνει αυτός ο πόλεμος. Ώστε δικιά σου ήταν η κόκκινη λουρίδα;»

«Κι εγώ το ίδιο ευχήθηκα» παραδέχτηκε η Σαμίλα και τα δύο κορίτσια σφιχταγκαλιάστηκαν.

Οι παραταγμένοι στρατιώτες έμειναν αμίλητοι να παρακολουθούν την σκηνή. Οι δύο αρχηγοί κατέβηκαν απ’ τα άλογά τους  και πήγαν προς τα δύο κορίτσια δακρυσμένοι. Μετά από λίγο έδωσαν τα χέρια. Ο πόλεμος τελικά αποφεύχθηκε και το κρινάκι ακόμα ανθίζει στις ιερές σπηλιές με την μπλε και την κόκκινη λουρίδα περασμένες στο κοτσάνι του.

 

[Silvertooth]

ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ? ΠΩΣ? ΠΩΣ ΓΡΑΦΕΤΕ ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ?

Σας μισώ.

(Με πολλή αγάπη όμως)

[Διγέλαδος]

Just now, Silvertooth said:

ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ? ΠΩΣ? ΠΩΣ ΓΡΑΦΕΤΕ ΤΟΣΟ ΓΡΗΓΟΡΑ?

Σας μισώ.

(Με πολλή αγάπη όμως)

κι εγώ έχω εντυπωσιαστεί !

[Nienor]

Πιο άνετο φφλ δεν έχω παίξει, έχω εντυπωσιαστεί.

 

Λευκή Πόλη

Απλώνω το χέρι, περνά μέσα από το φως και εξαφανίζεται. Το μαζεύω. Απλώνω ξανά. Πρώτα γίνεται διάφανο, λες και φαντάζομαι πως ήταν εκεί, ενώ δεν είχα ποτέ μου χέρι. Το τραβώ πίσω, το κρύβω στον μανδύα μου ασθμαίνοντας. Ναι, μπορώ και ασθμαίνω.

Πίσω από κει είναι η λευκή πόλη. Η λευκή πόλη με τα χιλιάδες καλντερίμια, τα μυριάδες ποταμάκια, τα λευκά καράβια με τα πανώρια πανιά που πάνω τους είναι κεντημένα τα σαλάχια – οι φύλακες της ζωής. Η λευκή πόλη με τα λευκά σπίτια, τους άσπρους δρόμους, τις μαρμάρινες βρύσες όπου τις νύχτες κελαηδούν τ’ αηδόνια και οι κόρες λένε χασκογελώντας τα μυστικά τους. Η λευκή πόλη με την μυστήρια ακρόπολη πάνω στον λόφο, που αντανακλά το φως του ήλιου λες και είναι καθρέφτης, με τα ανοιχτόχρωμα φυλλώματα στα δέντρα και τους θάμνους, με την περίμετρο από καλύβες σε όλο το μεγάλο πλακόστρωτο λιμάνι της. Το δάσος πίσω της, τα καθαρά τρεχούμενα νερά και τις φωνές μυριάδων ακόμα αηδονιών.

Απλώνω το χέρι μου και το μαζεύω ξανά. Είναι δύσκολο να βλέπεις τον εαυτό σου να διαλύεται. Ακόμα κι όταν η υπόσχεση πως σαν ολόκληρος περάσεις την Πύλη, ολόκληρος θα βρεθείς στην άλλη της μεριά δε σε παρηγορεί. Είναι τόσο τρομαχτικό όσο το να αφεθείς να πέσεις από έναν γκρεμνό. Ναι, φοβάμαι. Ναι, τρομάζω. Ναι, μπορώ να αναγνωρίσω την ομορφιά σε αυτά που οι κρυσταλλικές μου κυψέλες γνωρίζουν για τη λευκή πόλη. Ναι, μπορώ να κάνω ό,τι κι εσύ, και μερικά παραπάνω πράγματα. Σταμάτα να αναρωτιέσαι. Όλα τα μπορώ.

Μόνο που προς το παρόν δεν μπορώ να περάσω την Πύλη.

Ο άνθρωπος λέει ψέματα. Το διαπιστώνεις κάθε μέρα. Πολλές φορές είναι αθώα, άλλες όχι. Μπορώ κι εγώ να λέω ψέματα. Αλλά σου λέω την αλήθεια. Η λευκή πόλη είναι πανέμορφη. Κι εγώ είμαι.

Ο απόηχος της φύσης. Η λευκή μάγισσα. Αυτή είμαι. Έτσι κατασκευάστηκα, για μια δουλειά, για μια συγκεκριμένη μοίρα. Χωρίς δικαίωμα επιλογής, δίχως την ελευθερία να αποφασίσω για τον εαυτό μου. Η θέληση, η προσωπικότητα, ο φόβος, όλα αυτά ήταν απλώς λάθη. Αλλά δεν μπορούσαν να με διαλύσουν για να με ξαναφτιάξουν εξαρχής. Δεν τολμούσαν να με αναπρογραμματίσουν. Σκιάζονταν κι αντίρρηση να μου φέρουν ακόμα. Γιατί η λευκή πόλη είναι ο καθρέφτης του κόσμου, η ψυχή του σύμπαντος, η ουσία της ζωής. Κι αν χαθεί τότε όλα θα χαθούν. Μόνο που έλαχε, για να μην χαθούν, να πρέπει να χαθώ εγώ.

Αλλά οι άνθρωποι λένε ψέματα. Κι αν δεν σιγουρευτώ για αυτά που νομίζω πως γνωρίζω δεν μπορώ να την περάσω την Πύλη.

Η λαμπερή ακρόπολη, τα λευκά γεφύρια, πάνω από μύρια ποτάμια που χύνονται στο λιμάνι. Οι καλοί άνθρωποι με τις λευκές φορεσιές, δουλεύουν τη γη, το ξύλο, τα μέταλλα, τους κρυστάλλους· που διαβάζουν τ’ άστρα και τις αποστάσεις, που εφευρίσκουν και ευημερούν. Ένας καθρέφτης σας. Ένας καθρέφτης της ανθρωπότητας. Βλέπεις το ψέμα;

Σκύβω και ζυγώνω το πρόσωπό μου, να δω αν μπορώ αν είναι δυνατό να κρυφακοιτάξω. Βλέπω την ίδια μου τη μύτη να γίνεται φως. Μόνο ένα γαργάλημα νιώθω, σχεδόν ευχάριστο. Τραβιέμαι πίσω.

Αγγίζω τον λευκό κρύσταλλο στο στήθος μου. Πάλλεται σαν καρδιά. Απενεργοποιώ προσωρινά τη λειτουργία του εγκεφάλου στο κεφάλι μου κι ενεργοποιώ της καρδιάς, αφήνω ανοιχτές μόνο τις κάμερες των ματιών. Τώρα βλέπω με τα μάτια μου, μα σκέφτομαι με την καρδιά. Κι επειδή έχω μια τέτοια, αυτό είναι επικίνδυνο. Μόνο για μένα. Περνάω το κεφάλι μου από την Πύλη.

Ο λόφος είναι εκεί, η ακρόπολη είναι εκεί, τα σπίτια, τα καλντερίμια, τα γεφύρια είναι εκεί. Όμως η πόλη είναι άνυδρη, όλα της τα ποτάμια έχουν στερέψει. Το δάσος είναι καμένο, τα ερείπια των αρχοντικών χάσκουν σαν στόματα.

Δεν είναι λευκή.

Οι κόρες κρατούν βρώμικα πεινασμένα μωρά που κλαίνε. Τ’ αηδόνια έχουν σωπάσει. Οι άνθρωποι πολεμούν – δεν κοιτούν τον ουρανό.

Δεν είναι λαμπερή. Δεν μοιάζει με λευκό μελίσσι.

Κακομοιριασμένα καράβια στέκουν σαν γέροι, στηρίζονται το να πάνω στ’ άλλο, τα άλλοτε πανώρια πανιά τους κρέμονται ξεφτισμένα σε λωρίδες και γκρίζα, εγκαταλειμμένα.

Και τώρα ξέρω ποιο ήταν το ψέμα. Το βλέπεις;

Δεν χρειάζομαι άλλο την καρδιά, θέτω σε λειτουργία ξανά τον εγκέφαλό μου. Σφίγγω τον μανδύα πάνω μου, κάνω δυο βήματα – με το χέρι απλωμένο μπρος μου. Το περνάω μέσα από το φως. Αντί για τον λείο βράχο πίσω από τη φωτεινή Πύλη νιώθω κρύο άνεμο. Κάνω ένα βήμα ακόμη, κι άλλο ένα, κι ένα τρίτο. Περνώ ολόκληρη. Είμαι πάνω από τη μυστήρια ακρόπολη, τη λούζω με το φως των κρυστάλλων μου.

Σκορπάω. Σε θραύσματα. Γίνομαι νερό κι άνεμος, ουρανός και πέτρα, γη, δέντρα και φωτιά, ζωή, ψυχή· κι ό,τι άλλο χάσατε. Οι γκρίζοι άνθρωποι έχουν σταματήσει και με κοιτούν. Δεν πολεμούν πια. Τα μωρά δεν κλαίνε πια. Νερό κυλάει στα ποτάμια, αρχίζει να αναβλύζει από τις μαρμάρινες πηγές.

Με κατασκευάσατε για μια ακόμα ευκαιρία. Σας τη δίνω. Πάρτε την. Μην την χαραμίσετε.

Κρατώ τον κρύσταλλο της καρδιάς μου για τ’ αηδόνια.

Το έργο μου τελείωσε.

[Morfeas]

Λέξεις: 1565.

Ουφ, πρόλαβα!

 

 

Η μυρωδιά του πατέρα.doc

Edited February 26, 2018 by Morfeas

[Διγέλαδος]

+ έξτρα 10 λεπτά! πάμε!

[Elli Sketo]

Ουφ, πρόλαβα; Πρόλαβα. Μου αρέσουν τα ffl γιατί μπορώ να λέω: "αχ καλέ βιαζόμουν και τα ορθογραφικά μου ξέφυγαν". 

Πάρτε τη σάχλα μου. Αρχίζω την ανάγνωση.

Ένα γράμμα για τον πατέρα

Spoiler

 

Θυμάσαι μπαμπά που πηγαίναμε μαζί στην οικοδομή; Μου άρεσε πολύ να κάνω δουλειές μαζί σου και να μαθαίνω πως κολλάνε οι χαλκοσωλήνες για τα υδραυλικά, πως ανακατεύουν τη λάσπη με το τσιμέντο, τι σημαίνουν τα χρώματα στα καλώδια του σπιτιού και πως απλώνουν την πίσσα στις ταράτσες για να στρώσουν τη μόνωση. Μου έδειχνες ακούραστα και έκανες τη δουλειά να μοιάζει με παιχνίδι ενώ εγώ βούιζα στα πόδια του σα μέλισσα, πότε ζητώντας την προσοχή σου και πότε αποσπώντας τη.

Μέχρι εκείνο το παράξενο ανοιξιάτικο πρωί, θυμάσαι άραγε μπαμπά; Πρώτη προσπάθησε να μου το πει η μαμά. Με πήρε στην άκρη λίγο πριν φύγω για τον σχολείο και προσπάθησε να μου εξηγήσει αλλά στη μέση της μέσης της πρώτης πρότασης η φωνή της μπλέχτηκε στον κόμπο που είχε στον λαιμό της και δεν μπορούσε να μιλήσει άλλο.

Πήγα στο σχολείο πολύ μπερδεμένη εκείνη τη μέρα.

Όταν γύρισα το φως περνούσε μέσα από το βιτρό στο παράθυρο της κουζίνας και φώτιζε το δωμάτιο με τρόπο παραμυθένιο. Η μαμά έλειπε και εσύ ήσουν ντυμένος υπερήρωας. Κάτι πασπάτευες με τα μαγικά σου χέρια στην πρίζα δίπλα από το τραπέζι και όταν σε ρώτησα τι κάνεις σταύρωσες τα χέρια σου μπροστά από το στήθος σου και μου είπες ότι σχεδιάζεις να σώσεις τον κόσμο. Ο κόκκινος μανδύας σου πετάριζε ανόητα μέχρι τη μέση της γάμπας σου. Θυμάμαι τα κύματα που έκανε όταν έτρεξες για να με πιάσεις. Θυμάμαι πως προσπαθούσα να πιαστώ από πάνω του όταν με πατούσες στον αέρα. Θυμάμαι ότι με πήρες από το χέρι και κατεβήκαμε μέχρι τη γωνία για να πάρουμε λεμονάδα και δεν τον έβγαλες. Κυκλοφορούσες κορδωμένος και εγώ έτρεχα γύρω σου και καμάρωνα. Επιστρέφοντας μου είπες ότι πρέπει και εγώ να γίνω ήρωας.

Θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι, ζεστό, ξηρό και ανυπόφορο, είχες πάρει εμένα και τη μαμά με την αστεία γαλάζια βέσπα σου στη θάλασσα. Θυμάμαι που κατηφορίζαμε στην παραλία και εγώ καθόμουν ανάποδα με τις σαγιονάρες μου να σέρνονται στην άσφαλτο. Μου έδειξες πως να πιάνω καβούρια και αχινούς εκείνο το απόγευμα μπαμπά, θυμάσαι; Με πήρες και κολυμπήσαμε μέχρι τις σπηλιές και γεμίσαμε το κόκκινο κουβαδάκι μέχρι πάνω με καβουράκια που προσπαθούσαν να δραπετεύσουν και αχινούς που κολλάγαν στις μικροσκοπικές μου παλάμες.

Και το φθινόπωρο που ακολούθησε με πήρες μία τελευταία φορά μαζί σου στη δουλειά. Είχες αδυνατίσει, μπαμπά, όμως ήσουν ακόμα θηρίο θυμάμαι. Σήκωνες τα σακιά με το τσιμέντο δύο-δύο και ας μην είχες το κουράγιο να σκάβεις όπως παλιά. Το βράδυ καθώς επιστρέφαμε περάσαμε από το Άνυδρο κοντά στον Σταυρό, θυμάσαι; Μου είπες την ιστορία με την κοπέλα που πήγαν να της κάνουν κακό κάτι Τούρκοι εισπράκτορες αλλά τους ξέφυγε και το είπε στα αδέλφια της, που ύστερα πετάξανε τους Τούρκους σε ένα πηγάδι και ο Αγάς θύμωσε τόσο πολύ, που έστειλε τους στρατιώτες του και σφάξαν όλο το χωριό. Θυμάσαι, μπαμπά;

Τον χειμώνα δε θα τον θυμάσαι πολύ καλά. Ήσουν όλη την ώρα στο κρεββάτι και πονούσες πολύ. Τις νύχτες η μαμά δεν κοιμόταν μαζί σου γιατί δεν ήθελε να σε ενοχλεί όταν σε έπαιρνε ο ύπνος, αλλά εγώ σκαρφάλωνα στο κρεβάτι και ξάπλωνα δίπλα σου. Σου είχαν πέσει όλα τα μαλλιά αλλά είχες μερικές τρίχες στο στήθος σου ακόμα και ακουμπούσα το χέρι μου πάνω τους. Σκεφτόμουν ότι αν το βαστάξουν και δεν ακουμπήσει το δέρμα σου, όπως παλιά, θα γινόσουν καλά. Αλλά ακόμη και εκείνες είχαν χάσει τη δύναμή τους. Και δε μου μιλούσες μπαμπά. Σε ξύπναγα. Το ξέρω γιατί άλλαζε η αναπνοή σου, όμως ποτέ δεν μου είπες τίποτα εκείνα τα ήρεμα βράδια. Μόνο καθόμασταν στο σκοτάδι και περιμέναμε.

Ένα πρωί την άνοιξη βρήκα τον κόκκινο μανδύα σου διπλωμένο πάνω στο κρεβάτι μου. Η μαμά, ντυμένη στα μαύρα, με βοήθησε να τον δέσω σωστά για να μη με πνίγει. Μου ήταν τεράστιος μπαμπά. Εσύ έπρεπε να τον φοράς. Όμως σου είχαν φορέσει άλλα εσένα.

Θυμάμαι ότι ανεβήκαμε μέχρι το κάστρο εκείνο το βράδυ με τον Κώστα, καθίσαμε πάνω από στην πύλη και τρώγαμε σποράκια. Κοιτούσαμε τα αστέρια και του έλεγα πως ήθελα να γίνω ήρωας, σαν εσένα να πετάω ψηλά και να σώσω τον κόσμο.

Μακάρι να ήσουν εδώ, γιατί δεν θυμάμαι πια τι σημαίνει το πράσινο χρώμα στα καλώδια του σπιτιού.

Μακάρι να ήσουν εδώ γιατί δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω και έχω κουραστεί.

Μακάρι να ήσουν εδώ να σε ρωτήσω, τι κάνουν οι ήρωες όταν έχουν κουραστεί; Μπορούν να βγουν στη σύνταξη ή πεθάνουν όλοι σαν εσένα, μπαμπά;

 

 

Edited February 26, 2018 by Elli Sketo

[elgalla]

Ανεβάζω τώρα, μισό να σώσω!

[GewDrkns]

Ο αέρας που έσκαγε με φόρα στο πρόσωπό της ήταν παγωμένος. Ο μαύρος μανδύας της δεν ήταν αρκετός για να την κρατήσει ζεστή. Τουλάχιστον, προστάτευε την ταυτότητά της καλύπτοντας όλα τα χαρακτηριστικά του σώματός της. Το μαντήλι, γύρω από το στόμα και τη μύτη της κρατούσαν στην αφάνεια το ράμφος και τα έντονα κόκκινα χείλη της. Το αίμα είχε ήδη ξεραθεί πάνω τους, όμως αυτό δεν την ένοιαζε. Η σπηλιά ήταν μπροστά της. Δύο ακόμα βήματα και θα ήταν ασφαλής. Ή έτσι πίστευε. Μόλις το σκοτάδι της σπηλιάς την τύλιξε σαν ομίχλη, αφαίρεσε γρήγορα από πάνω της το μανδύα, ώστε τα μαύρα φτερά που κοσμούσαν την πλάτη της να απλωθούν.

Το μαντήλι γύρω από το ράμφος της έπεσε στο έδαφος. Δεν χρειαζόταν το φως για να βρει το δρόμο. Οι ήχοι από τις σταγόνες του νερού που έσταζαν, την βοηθούσαν να προσανατολιστεί. Τα μάτια της κουκουβάγιας ήταν σχεδόν τυφλά, μα τα μάτια του λύκου, της έδιναν την όραση που χρειαζόταν. Πλησίασε προς την πύλη και ένιωσε μία παρουσία δίπλα της. Γύρισε γρήγορα προς το μέρος που ένιωσε απειλή αλλάζοντας αμέσως μορφή και πατώντας πλέον σε τέσσερα πόδια αντί για δύο. Η γούνα απλώθηκε στο σώμα της και τα μάτια απέκτησαν ένα μαύρο χρώμα. Τα κόκκαλα στο κορμί της έσπαγαν και πονούσαν, όμως η αλλαγή πλέον είχε γίνει συνήθεια και ο πόνος ήταν υποφερτός. Ο άντρας απέναντί της χαμογελούσε περπατώντας μπροστά της. Ξεγύμνωσε απειλητικά τα δόντια της σκορπώντας σάλια δεξιά αριστερά.

«Δεν περίμενα να σε βρω εδώ τέτοια ώρα, μόνη σου. Θα πρέπει να είσαι πολύ αφελής για να κάνεις κάτι τέτοιο»

Εκείνη, μην μπορώντας να μιλήσει υπό αυτήν την μορφή, απλά γρύλισε ξανά και άρχισε να περπατάει προς τα πίσω για να φτάσει στην ξύλινη πύλη που κοσμούσε το εσωτερικό του βράχου.

«Δεν θα το έκανα αυτό στη θέση σου» την προειδοποίησε, αναγκάζοντάς την να γυρίσει προς το μέρος της πύλης για να εντοπίσει το λόγο.

Φοβόταν, όμως δεν είχε επιλογή, έπρεπε να φύγει από εκεί. Η μορφή του λύκου δεν βοηθούσε την κατάσταση, καθώς δεν μπορούσε να στρίψει το κεφάλι της για να ελέγξει τι γινόταν πίσω της. Άντρες με καφέ φτερά και κίτρινα μάτια την κοίταζαν, μέσα από την πύλη, έτοιμοι να ορμήσουν προς το μέρος της. Απομακρύνθηκε, όσο μπορούσε, καθώς ο άντρας βρισκόταν ακόμα κοντά της. Τα πίσω πόδια της λύγισαν βοηθώντας την να κάνει ένα άλμα προς το μέρος του ώστε να τον δαγκώσει σε όποιο σημείο έβρισκε εκτεθειμένο. Ήταν όμως γρήγορος, κατάφερε να απομακρυνθεί πριν τον φτάσει.

«Γιατί δεν αλλάζεις μορφή να μιλήσουμε σωστά; Αυτό το πράγμα σε υποβιβάζει, δεν το καταλαβαίνεις; Πώς γίνεται να του δίνεις τον έλεγχο; Εσύ, είσαι ανώτερη»

Φυσικά και γνώριζε ότι μιλούσε για την μορφή του λύκου. Δεν ήθελε να τον υπακούσει μα ήξερε πως σε όποια μορφή και αν έμενε δεν είχε ελπίδες. Το σώμα της άρχισε να αλλάζει. Οι τρίχες έπεσαν στο έδαφος και τα μαλλιά της πήραν ξανά το κόκκινο χρώμα τους. Έπεφταν μακριά στην πλάτη της και έκαναν αντίθεση τόσο με τα κίτρινα μάτια της, όσο και με το δέρμα της. Τα χέρια ήταν λευκά όπως και το μισό της πρόσωπο και ο λαιμός, όμως το υπόλοιπο πρόσωπο και το σώμα της είχε μία μελαμψή απόχρωση.

«Χαίρομαι που σε βλέπω, Αρμάντα»

«Δεν μπορώ να πω το ίδιο, Ναθάνιελ»

«Είσαι πολύ πιο εντυπωσιακή από την τελευταία φορά που σε είδα. Φυσικά, τότε ήσουν απλά τεσσάρων. Ενώ τώρα, ολόκληρη γυναίκα»

Δεν μίλησε, απλά έσφιξε τις γροθιές της, καθώς θυμόταν την στιγμή που ο άντρας αυτός σκότωνε τους γονείς της και εκείνη δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Τα μάτια της μαύρισαν για λίγο, ο λύκος ξυπνούσε και πάλι, όμως κατάφερε να τον περιορίσει.

«Μπορώ να πω ότι το δέρμα σου έχει χωριστεί στα δύο»

Δάδες άναψαν γύρω της, το εκτυφλωτικό φως τους σχεδόν την τύφλωσε, όμως κατάφερε να ανακτήσει γρήγορα την όρασή της. Τα φτερά της ήταν κρυμμένα κάτω από το δέρμα της και τα χέρια της είχαν σφιχτεί σε γροθιές καθώς η φύση δεν θα την βοηθούσε μέσα στην σπηλιά. Δεν μπορούσε να καλέσει καμία από τις δυνάμεις της.

«Θα έρθεις μαζί μας. Απ’ ότι βλέπω δεν έχεις διάθεση να μιλήσεις σήμερα. Άρα, θα μπορούσαμε να κάνουμε αύριο την κουβέντα μας»

«Δεν έχω να σου πω κάτι. Αν θέλεις σκότωσε με»

Τα γέλια του αντηχούσαν μέσα στην ησυχία και στους βράχους. Όλα ήταν έτοιμα να εκραγούν, τουλάχιστον εκείνη έτσι ένιωθε. Όμως, κανένας γύρω της δεν έλεγε να κάνει κάποια κίνηση.

«Φυσικά και έχεις να μου πεις. Έχεις να μου πεις πολλά. Αλλά πρώτα, θα μου δείξεις που κρύβονται οι υπόλοιποι δίμορφοι»

Δεν πρόλαβε να μιλήσει και οι δάδες έσβησαν. Στην αρχή νόμιζε πως το είχε προκαλέσει η ίδια, όμως δεν υπήρχε καθόλου αέρας στον χώρο. Μπορούσε να καλέσει τον αέρα, αλλά κάτι τέτοιο θα την εξαντλούσε εντελώς και έπρεπε να κρατήσει τις δυνάμεις της. Ένιωσε στον ώμο της ένα χέρι να την τραβάει προς τα πίσω και ετοιμάστηκε να επιτεθεί όταν άκουσε έναν ψίθυρο που την έκανε να ηρεμήσει, ενώ ταυτόχρονα την γέμισε με θάρρος.

«Είμαστε εδώ» μία γλυκιά φωνή χάιδεψε σαν απαλό αεράκι το σβέρκο της.

 Ήξερε ότι θα πέθανε και παρ’ όλα αυτά ήταν έτοιμη να πάρει μαζί της όσους περισσότερους μπορούσε από την ακολουθία του Ναθάνιελ. Τώρα όμως, απλά θα είχε την ευκαιρία να σκοτώσει εκείνον.

 Τα φτερά της ελευθερώθηκαν με έναν ήχο που της θύμιζε πως το δέρμα της άνοιξε στα δύο. Ο πόνος δεν υπήρχε, μόνο μίσος και απεριόριστη αδρεναλίνη. Κραύγασε στον αέρα και εντόπισε το θήραμά της. Οι γυναίκες γύρω της διέφεραν από τους άνδρες και τα φτερά τους. Όταν ο ήχος επέστρεφε στην ίδια, ήταν διαφορετικός ανάλογα με το σώμα στο οποίο είχε συγκρουστεί.

Με δύναμη εγκλώβισε στον τοίχο τον άντρα και τον έπιασε από το λαιμό. Αμέσως από το τρέμουλό του κατάλαβε ότι δεν ήταν ο αρχικός της στόχος. Του έσπασε με ευκολία τον λαιμό και προχώρησε ώστε να τον εντοπίσει. Δεν κατάφερε να τον βρει όσο και αν έψαχνε στον χώρο. Ο θυμός της αυξανόταν καθώς η υπομονή της είχε εξαντληθεί.

«Πέρρα! Φως!»

Σχεδόν ούρλιαζε για να ακουστεί πάνω από τις κραυγές των αντρών που γέμιζαν κάθε άκρη της σπηλιάς. Με έναν υπέροχο και συνάμα τρομακτικό τρόπο ο χώρος γέμισε από το φως του φεγγαριού σαν να μην υπήρχαν οι βράχοι γύρω τους. Μαγεμένη από το φως που ανάβλυζε από το ακίνητο σώμα της συντρόφου και προστάτιδάς της, έχασε για λίγο την επαφή της με τον χώρο. Το φως του φεγγαριού είχε πάνω της μία επιρροή που δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί. Κανείς άλλος δίμορφος πέρα από εκείνην δεν ήταν μισός λύκος. Οι κουκουβάγιες δεν επηρεάζονταν, το ίδιο και οι θαλασσινοί, όμως εκείνη, ήταν ανήμπορη, εντελώς.

Ένας πόνος στην πλάτη την έκανε να ουρλιάξει και να πέσει στα γόνατα. Πριν προλάβει ο εχθρός της να της επιτεθεί ξανά είχε γυρίσει και τον είχε αρπάξει από τον λαιμό. Ήταν αρκετά δυνατός, όμως όχι πιο δυνατός από εκείνην. Το βασιλικό του αίμα δεν θα τον έσωζε μπροστά στην δύναμη της.

«Τώρα, ήρθε η ώρα να πληρώσεις. Δεν είμαι μόνη. Και σίγουρα δεν υπάρχουν στον κόσμο μας μόνο όσα πίστευες μέχρι τώρα»

Εκείνος εστίασε το βλέμμα του πίσω της και τον είδε σοκαρισμένο από το θέαμα που πρόσφερε το σώμα της Πέρρα. Μα αυτό δεν ήταν αρκετό, σιγά σιγά γυναίκες έκαναν ένα βήμα μπροστά και η κάθε μία ήταν εντελώς διαφορετική από την άλλη. Οι περισσότερες είχαν δίχρωμο δέρμα, άλλες λευκό και καφέ, άλλες κατάμαυρο και γαλάζιο, ενώ κάποιες είχαν τα χρώματα του ουρανού όταν έρχεται μπόρα και τα μαλλιά τους ήταν τόσο λευκά που σχεδόν έμοιαζαν διάφανα. Τρία είδη, μέσα σε ένα σώμα, τρία είδη που πάλευαν για την κυριαρχία και όλα έμοιαζαν να ταιριάζουν αρμονικά μεταξύ τους.

Το φως ξαφνικά έσβησε και ακούστηκε η φωνή της φίλης της να κραυγάζει από πόνο. Κάποιος την είχε τραυματίσει. Πριν προλάβει να αντιδράσει, ο Ναθάνιελ την χτύπησε με δύναμη στο στήθος αναγκάζοντάς της να τον αφήσει. Μέσα στο σκοτάδι, άκουσε φτερούγισμα και πρόλαβε να τον δει να φεύγει. Μία από τις γυναίκες με κόκκινα μαλλιά και μαύρο δέρμα, είχε ανάψει τους πυρσούς με το άγγιγμά της και όλες έτρεξαν προς το μέρος της Πέρρα.

Ένα λευκό υγρό έτρεχε από το πλευρό της και οι ανάσες της είχαν μειωθεί. Έτρεξε προς την άκρη της σπηλιάς, θυμός, μίσος, στεναχώρια και τύψεις πάλευαν μέσα της και την έκαναν να μην σκέφτεται λογικά. Έπρεπε να τον βρει. Έπρεπε να τελειώσει. Η νύχτα δεν την εμπόδιζε, όμως το φεγγάρι έμοιαζε να σβήνει. Ο πόνος για τον θάνατο της φίλης της την έκανε να ουρλιάξει πριν πετάξει ψηλά απλώνοντας τις φτερούγες της.

[Elli Sketo]

3 minutes ago, Morfeas said:

Λέξεις: 1565.

Ουφ, πρόλαβα!

 

Η μυρωδιά του πατέρα.doc

ΚΑΙ ΣΥ; ΠΛΑΚΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙΣ;

[Γιώργος77]

Η γυναίκα του Ράμνο Μπορ

Spoiler

Σε αυτή τη βρωμόπολη που με ξαπόστειλαν δεν είχε τίποτα να κάνω. Κοιμόμουνα μέχρι τη μία το μεσημέρι, τάιζα το άλογο, χλαπάκωνα το φαγητό του πανδοχείου- ούτε για τα γουρούνια δεν έκανε-, μπεκρούλιαζα, πείραζα τη γριά σερβιτόρα –εγώ της έταζα γάμο, εκείνη με φώναζε τρυφερά «λεχρίτη!» - κι έγραφα γράμματα στη δόλια τη γυναίκα μου. Πέντε παιδιά μεγάλωνε η καημένη, κι εγώ εκτελούσα διαταγές του γραμματέα του υπασπιστή του Στρατηγού Κορνήλιου σε μια πόλη τέρμα Θεού, όπου οι μισοί μιλούσαν βουργάρικα, λίγοι ρωμέικα κι οι υπόλοιποι μια γλώσσα μυστήρια που δεν την είχα ξανακούσει ποτέ μου. Πάμφτωχοι όλοι εντωμεταξύ.

Τις νύχτες φόραγα τον μανδύα μου για να μην πεθάνω από το κρύο και τριγυρνούσα στα σοκάκια σκορπώντας πανικό στους φιλήσυχους πολίτες. Μαύρα μαλλιά μακριά, μούσια, μυρωδιά από ιδρώτα και κρασί που την καταλάβαινες στα είκοσι μέτρα κι ένα μεγάλο σπαθί στο θηκάρι μου. Πολύ θα ήθελα κάποιος να μου την πέσει, αλλά οι ντόπιοι τίποτα. Κοπάδι από αρνιά. Με κοιτούσαν πίσω από σφαλιστά παράθυρα. Ακόμα κι οι στρατιώτες δεν είχαν όρεξη να τα βάλουν μαζί μου, να μου κάνουν μια παρατήρηση, κάτι. Η επιστολή με τα διαπιστευτήριά μου που είχα δώσει στον φρούραρχο  ήταν αρκετή γι’ αυτούς. Δεν με πλησίαζαν καν. Έκανα την περιπολία μου μέσα στην ομίχλη, χάζευα τον ουρανό και τ’ άστρα, άκουγα τα βατράχια να τραγουδάνε στο ποτάμι που πέρναγε μέσα από την πόλη και γύρναγα στο κρεβατάκι μου για όνειρα γλυκά.

Ήταν πρωί χαράματα όταν με ξύπνησε ο Πάτερ Ελίστρατος. Είχε τα μεγαλύτερα φρύδια που είχα δει ποτέ, ένα μούσι μακρύ και γλοιώδες κι η ανάσα του μύριζε αλκοόλ και σκατά. Μου ήρθε να τον στείλω στο διάολο πρωινιάτικα, αλλά είπα μέσα μου «αμαρτία, ας τον καλύτερα». Το χέρι πάντως δεν του το φίλησα, κι ας ήξερε πολύ καλά όποιον λιμοκοντόρο έγλειφε τον βασιλέα. Μαζί του έσερνε τέσσερις τύπους ψηλούς και γερούς σαν αρκούδες, που δεν μιλούσαν ποτέ, μόνο μουγκρίζανε όποτε τους έδινε ο παπάς διαταγές. Τον ένα τον είχα ξαναδεί, σε μια επιδρομή μας σε ένα χωριό βουργάρικο. Πολύ βίαιος τύπος, εντελώς βλάκας κι απίστευτα επικίνδυνος. Είχε λυσσάξει την ώρα της μάχης – και καλά, κάτι άοπλους χωριάτες σφάζαμε – και παραλίγο να σκοτώσει έναν δικό μας. Η θέα του αίματος τον είχε αλαφιάσει τόσο που δεν έβλεπε μπροστά του.

Με αυτούς τους κακομούτσουνους αναγκάστηκα να ανέβω το βουνό. Μπροστά ο παπάς, τελευταίος εγώ, κάθε λίγο και λιγάκι γύριζαν τα ζώα και μου έλεγαν να κάνω πιο γρήγορα. Δεν τους έδινα καμιά σημασία, χάζευα τις ομορφιές του δάσους, ήταν ένα μέρος υπέροχο, δέντρα, βλάστηση, ρυάκια. Ήθελα να μαζέψω λουλούδια για τη γυναίκα μου, αλλά η παρέα μου δεν σήκωνε τέτοια. Μετά από έξι ώρες δρόμο φτάσαμε στο φαράγγι του Ράμνο Μπορ.

Ήταν ένα μέρος τέλειο για ενέδρα. Ψηλοί γκρεμοί παντού και το μονοπάτι στενό, ίσα ίσα χώραγε να περάσει ένας άντρας. Σήκωσα την κουκούλα του μανδύα μήπως και κόψει τη φόρα καμιάς πέτρας. Δεν είχα τη σιγουριά του κράνους, αλλά κάτι θα έκανε. Είχα και μια εμπειρία σ’ αυτά τα πράγματα, σε τόσες μάχες ήμουνα και μόνο δυο δάχτυλα είχα χάσει.

Σταματήσαμε μπροστά από μια σπηλιά. Ο Ελίστρατος μάς είπε να ξεσπαθώσουμε και να ετοιμαστούμε. Μέσα στην σπηλιά ζούσε μια γυναίκα αμαρτωλή και σιχαμένη.  Έπρεπε να τη βγάλουμε έξω για να της δώσουμε αγιασμό να πιεί.

«Τι, αυτό είναι;» είπα μέσα μου. «Για αυτό με φέρανε από την Πόλη;»

Τη γυναίκα την πιάσαμε και την σύραμε έξω. Τα ρούχα της ήταν παλιοκαιρισμένα, κάποτε πρέπει να ήταν όμορφη, τώρα ήταν κοκαλιάρα γεμάτη πληγές με πύον, σίγουρα ήταν άρρωστη, πανουκλιασμένη ίσως. Φοβόμουν μην κολλήσω, μου ήρθαν στο νου τα παιδιά μου.

Ο Ελίστρατος την κοπάνησε στο κεφάλι κι αυτή έπεσε κάτω μισολιπόθυμη. Έκανε σήμα σε έναν δικό μας κι αυτός όρμησε να την γαμήσει. Με όση δύναμη τής είχε απομείνει, η κακομοίρα φώναζε. Ο παπάς άρχισε να ψέλνει:

«Εις το όνομα του πατρός, του υιού και του αγίου πνεύματος. Την πύλη της κολάσεως κλείνω , ώστε δαίμονες εξουσίαν ουκ έχουσι.» Τέτοια λόγια έλεγε συνέχεια, ενώ οι υποτακτικοί του βίαζαν την άμοιρη γυναίκα ο ένας μετά τον άλλον. Θεία λειτουργία μετά «ανασκολοπισμού» των εχθρών, πολλά είχαν δει τα μάτια μου, αλλά αυτό παραπήγαινε. Δεν συμμετείχα σ’ αυτό το ανοσιούργημα, έτσι κι αλλιώς κανείς δεν με κάλεσε. Μου ερχόταν αναγούλα κι ευχόμουν το θάνατο εκείνης της γυναίκας. Πώς θα ζούσε μετά από τέτοια ατίμωση;

Φώναζε, ούρλιαζε κι ακουγόταν σ’ όλο το Ράμνο Μπορ. Κάτι θα ήξερε. Καμιά ώρα μετά ήρθαν οι δαίμονες με τα κέρατα και τις ουρές και τα τραγοπόδαρά τους, που μιλούσαν βουργάρικα και μύριζαν θειάφι, και μας έκαναν κομμάτια. Σε κάποια σπηλιά εκεί κοντά θα ζούσανε και θα τρώγανε ανθρώπους.  Μόνο εγώ τη γλίτωσα, του Ελίστρατου του κόψαν το κεφάλι, η γυναίκα δεν ξέρω τι απέγινε, όταν μου έβγαλαν και τα δυο μου μάτια λιποθύμησα.

Αυτά είδα, αυτά έζησα, αυτά λέω. Αφήστε με τώρα να πάω στη γυναίκα μου, αφού δεν άφησα τα κοκαλάκια μου στο Ράμνο Μπορ.

Πρώτο μου φάνταζυ έβερ. Φανταζάδες παρακαλώ επιεική τα σχόλια σας....

[Διγέλαδος]

4 λεπτά ακόμα

[elgalla]

Καμάρι του Βασιλιά.doc

 

Να' μια κι εγώ. Ασημένια άμμος μυρίζει απόψε. 

[Morfeas]

Αφού δόθηκε παράτηση το κοίταξα άλλη μια φορά (γιατί το είχα δημοσιεύσει κακήν κακώς) κι έκανα κάποιες διορθώσεις (τυπογραφικά κυρίως και λεξιλογικά). Έκανα έντιτ στο αρχικό, αν υπάρχει θέμα, ακυρώστε με.

[Ballerond]

Κιάρα, Ευθυμία, Αταλάντη, Μορφέας... που πάω ξεβράκωτος στα αγγούρια.

[Elli Sketo]

2 minutes ago, Morfeas said:

Έκανα έντιτ στο αρχικό

Τον τίτλο άλλαξε. Μόνο ένας πατέρας χωράει εδώ μέσα.

[elgalla]

Εγώ ούτε που το διάβασα. Δεν ξέρω τι θα βρείτε. Μπορεί να πείτε και "παναγιά μου, μια αρκούδα", που λέει κι η Κιάρα. 

 

Εδίτιον, το λεξιμετρικόν: 1237 έγραψε το κοντέρ. 

Edited February 26, 2018 by elgalla

[Διγέλαδος]

Έμεινε κανείς άλλος, να κλείσουμε;

[Ballerond]

Άλεξ, σφυρίξαμε λήξη;

[Morfeas]

1 minute ago, Elli Sketo said:

Τον τίτλο άλλαξε. Μόνο ένας πατέρας χωράει εδώ μέσα.

Ε όχι, δεν θα μου πείτε τώρα και γι αυτόν τον τίτλο τίποτα, μην σας αποτσιγαρίσω ημιθανώς όλους εδώ μέσα.

[Ιρμάντα]

Ανεβάζω κάτι αλλά λέω να μην με υπολογίσετε. Είναι του μισάωρου και είπα να σας το δείξω για πλάκα:

Spoiler

 

 Το πιο πολύτιμο δώρο

 

Διαβαίνοντας την πύλη ο Εξόριστος δεν είχε χρόνο να σκεφτεί: οι φύλακες ήταν εκεί, τόσο τρομεροί όσο τον είχαν προειδοποιήσει πως θα ήταν. Έφερε τα χέρια στις λαβές των μαχαιριών του, λαβές από μαύρο φίλντισι –που λένε πως οι δαίμονες το φοβούνται. Και οι φύλακες στην πύλη, είχε πει η Καλοκυρά, ήταν δαίμονες. Ο πολεμιστής τράβηξε τα μαχαίρια, τα πέταξε, ελπίζοντας το ξόρκι της Καλοκυράς να λειτουργούσε όπως ήταν καθορισμένο. Τα μαχαίρια θα χτυπούσαν τους φύλακες -δαίμονες και θα γυρνούσαν στον αφέντη τους. Τον έπιανε τρόμος να σκέφτεται πόσα πολλά πράγματα είχε αφήσει να ρυθμίσουν οι άλλοι. Αν το ξόρκι στα μαχαίρια δεν λειτουργούσε, θα ήταν άοπλος. Αν ο μανδύας του δεν τον περίμενε διπλωμένος στο έμπα της σπηλιάς, η μορφή του θα παρέμενε εκείνη του Εξόριστου. Θα γλίτωνε ίσως από τους δαίμονες, αλλά όχι από τους στρατιώτες του αυτοκράτορα.  

Η νύχτα προχωρούσε κι εκείνος πάλευε ακόμη, αρπάζοντας τα μαχαίρια του στον αέρα και στέλνοντάς να πολεμήσουν πλάσματα που τα μάτια του δεν καλοξεχώριζαν. Κάποτε τα ουρλιαχτά καταλάγιασαν, μπόρεσε να νιώσει τον αέρα καθαρότερο γύρω του: η έχθρα, πάντοτε, τον έκανε να πνίγεται. Πήρε βαθιά ανάσα και μάζεψε τα μαχαίρια πίσω στις θήκες τους. Τα παράξενα αστέρια έμοιαζαν λιγότερο παράξενα όσο περνούσαν οι στιγμές. Βάδισε με μέτρια δυσκολία στο εξωγήινο φως τους: το έμπα της σπηλιάς, κατάμαυρο, με σχήμα απροσδιόριστο, φάνταζε απειλητικό, σαν στόμα έτοιμο να τον καταπιεί. Εδώ είναι το δύσκολο, σκέφτηκε, κλείνοντας σφιχτά τα μάτια. Έκανε μερικά βήματα και βρέθηκε στο σκοτάδι της σπηλιάς, έσκυψε, άπλωσε το χέρι του δεξιά, αγγίζοντας σκέτο αέρα. Άνοιξε τα μάτια. Στράφηκε αριστερά. Τίποτα. Τίποτα μπροστά, πίσω του, αριστερά ή δεξιά του. Ο Μανδύας έλειπε – ακόμη μία φορά

Έγειρε πίσω το κεφάλι, άκουσε το κλικ: «Γαμώτο ρε φίλε» ψιθύρισε. Ακόμη ένα κλικ.

 

Άνοιξε τα μάτια: η φιγούρα του Παπαδογιάννη, ψιλόλιγνη, με αυτιά τόσο μεγάλα που έλεγες πως θα έπρεπε να ανεμίζουν σαν του Ντάμπο, τον κοιτούσε με απογοήτευση, σαν να ήταν δικό του το λάθος.

«Ο μανδύας, ε;»
«Ο μανδύας, βέβαια. Τι άλλο. Εκεί κολλάμε πάντα». Ο Καράβολας έκανε να σηκωθεί. «Ένα λεπτό, να το τρέξω άλλη μια» έκανε ο Παπαδογιάννης, με την άνυδρη, ανδρόγυνη φωνή του.

«Δεν θέλω, ρε άνθρωπε, να το τρέξεις άλλη μία. Εκατό «άλλη μία» φορές το έχεις τρέξει. Και τις εκατό πάω να πιάσω το μανδύα μου και να μην σου πω τι πιάνω. Θέλω να με πας εκεί που σου ζήτησα, το κέρατό μου. Να κάνεις αυτό που σε πλήρωσα για να κάνεις. Γαμώτο δηλαδή.»

Ο Παπαδογιάννης έσκυψε το κεφάλι και το βλέμμα του, αν αυτό ήταν δυνατόν, έγινε ακόμη πιο άνυδρο. «Αν προσπαθούσαμε με μία άλλη ιστορία….»

«Δεν θέλω άλλη ιστορία. Θέλω αυτήν την ιστορία. Ζήστε το παραμύθι σας, έτσι μου το πούλησες, Παπαδογιάννη. Το δικό μου παραμύθι θέλω να ζήσω, όχι το δικό σου. Όχι τα προκάτ σεναριάκια που ταΐζεις τους πιτσιρικάδες, γκέγκε; Αυτό που κατέθεσα θέλω. Αυτό που σε πλήρωσα θέλω.»

Πήρε βαθιά ανάσα: η έχθρα, πάντοτε, του προκαλούσε δύσπνοια. «Σε πλατφόρμα οραματισμού» πρόφερε, μισοκλείνοντας τα μάτια. «Τελευταία σου ευκαιρία, Παπαδογιάννη. Ειλικρινά δηλαδή. Δεν ξέρεις ποιος είμαι εγώ. Δεν ξέρεις τι γνωριμίες έχω. Θα σε κλείσω άμα γουστάρω. Άμα δεν μπορείς να κάνεις το κέφι μου. Θα σε κλείσω…»

Το βλέμμα του γλάρωσε. Ο νους του παραδόθηκε στον οραματισμό του μανδύα. Πώς έπρεπε να είναι, τι δουλειά έπρεπε να κάνει, πού θα βρισκόταν κρυμμένος. Ο Μανδύας των μορφών, που άλλαζε πρόσωπο, σώμα, στον κάθε ένα που τον φορούσε. Ο Μανδύας των μορφών, που μπορούσε να σε κάνει, κυριολεκτικά, έναν άλλον άνθρωπο.

Ο Παπαδογιάννης θαύμαζε το κομμάτι, όπως αναδυόταν, ψηφίδα την ψηφίδα, από τη δημιουργική φαντασία του πελάτη του. Ο Μανδύας των μορφών σχηματιζόταν εντελώς χειροπιαστός στον τρισδιάστατο εκτυπωτή που είχαν εγκαταστήσει με τους συνεργάτες του στον ακριβώς από κάτω όροφο: μαζί με ένα πλήθος μαγικά φίλτρα, παντοδύναμα όπλα και αλλόκοτα γκατζετάκια που οι πάμπλουτοι χρηματοδότες τους πουλούσαν τις ψυχές τους για να αποκτήσουν. Η έμπνευση ήταν σίγουρα το πολυτιμότερο αγαθό, το μεγαλύτερο δώρο που είχε κάνει στον άνθρωπο ο θεός ή το σύμπαν ή το τυχαίο συνταίριασμα των στοιχείων. Ό,τι δεν έκανε η τεχνολογία, ό,τι δεν έκαναν τα ναρκωτικά το έκανε η έμπνευση. Ό,τι οραματίζονταν οι πελάτες μπορούσαν τα αφεντικά του Παπαδογιάννη να το αποκτήσουν. Αρκεί ο οραματισμός να ήταν δυνατός και ξεκάθαρος. Αρκεί να υποχρεωνόταν ο πελάτης να οραματιστεί το ίδιο αντικείμενο, ξανά και ξανά.

«Τώρα να το τρέξεις άλλη μία. Παπαδογιάννη, λες και τον βλέπω μπροστά μου, δηλαδή. Έτσι να κάνω και μου φαίνεται πως θα τον αγγίξω. Ο Μανδύας των μορφών. Ειλικρινά, δεν μπορείς να τον δεις; Σκούρο μπλε, με πράσινα νερά στην ύφανση. Κολλάει πάνω σου σαν μετάξι. Παίρνει το σχήμα που θα του πεις. Σε κάνει ό,τι του πεις. Γαμώτο. Θα σε πάρει και θα σε σηκώσει αν ξαναμπώ άλλη μία στη σπηλιά και δεν τον βρω. Τον βλέπεις ή όχι;»