Φαντασία ή όχι για την έγερση προβληματισμού;

[Teratorus]

Καλησπέρα. Τον τελευταίο καιρό προβληματίζομαι σχετικά με το ποιο συγγραφικού είδους είναι το πλέον κατάλληλο για την έκφραση μηνυμάτων. Από την μία. ανέκαθεν θεωρούσα ότι το είδος της φαντασίας καθιστά τα γραφόμενα πιο ενδιαφέροντα καθώς κάποιος ίσως θεωρήσει πως δεν υπάρχει λόγος για μία κοινότυπη, μη εξωπραγματική ιστορία να γραφεί. Από την άλλη,η λογοτεχνία του μη φανταστικού ίσως καθιστά τις προβληματικές καταστάσεις που θίγονται πιο ρεαλιστικές και αληθοφανείς με αποτέλεσμα να κινητοποιεί τον αναγνώστη και να τον προβληματίζει περισσότερο αφού νοιώθει ότι τα προβλήματα αυτά δεν είναι κάτι ξένο, απόμακρο και αδιάφορο γι' αυτόν. Τι πιστεύεται;

[elgalla]

Το είδος που σου αρέσει. Σοβαρά. Είναι απλώς λέξεις που τις βάζει καθένας μας με τη σειρά που θέλει. Όλα τα νοήματα του κόσμου μπορείς να χωρέσεις σε 24 γράμματα κι αυτό από μόνο του είναι υπερβολικά μεγάλο θαύμα για να περιοριζόμαστε από το είδος.

[WILLIAM]

Πιστεύω ότι μπορείς να δώσεις το μήνυμά σου σε κάθε είδος αλλά θέλει τον τρόπο του, μην αισθάνεται ο αναγνώστης ότι του κάνεις κήρυγμα όπως πολλά ατυχή δείγματα στρατευμένης τέχνης το 20ου αιώνα.

[Ιρμάντα]

Εγώ μία λέξη θα πω. Έναν αριθμό, μάλλον. 1984.

Με άλλα λόγια: σαφώς και ΚΑΘΕ είδος φαντασίας, εκτός από τις υπερβολικά ροζ αφηγήσεις του young adult (όπου και πάλι δεν αποκλείεται, αλλά είναι δυσκολότερο) μπορεί να γίνει πλατφόρμα έκφρασης για αυτά που θέλεις να πεις.

Το βασικό για μία καλογραμμένη ιστορία είναι να την αφήσεις να αφηγηθεί από μόνη της αυτά που θέλει, χωρίς να τη στήσεις απλώς και μόνο για να μεταφέρει το μήνυμά σου. Ή την ιδέα σου.

Και καλώς όρισες στην κοινότητά μας btw!

[elgalla]

Σε YA θα πω για το Every Heart a Doorway της Seanan McGuire, που είναι από τα πιο βαθιά και γεμάτα νοήματα YA που έχω διαβάσει και, φυσικά - ΦΥΣΙΚΑ - δεν μπορώ να μη μιλήσω για Χάρι Πότερ και His Dark Materials.

Όλα είναι τόσο γεμάτα ή τόσο άδεια νοήματος όσα θέλουμε να τα γράψουμε, από εμάς εξαρτάται και μόνο.

[Morfeas]

Συμφωνώ με τα παραπάνω, μια χαρά μπορεί να δουλέψουν και η φαντασία ή η επιστημονική φαντασία για την "έγερση προβληματισμού", και συμφωνώ με τις αναφορές σε γνωστά βιβλία του είδους:

Το 1984 είναι το γνωστότερο/πιο mainstream/ κατά_πολλούς_ούτε_καν_scifi_γι'_αυτόν_τον_λόγο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας κι αποτελεί ένα δείγμα (καθόλου ατυχές, κατά τη γνώμη μου) στρατευμένης τέχνης που κάνει ακριβώς αυτό που λες, εξυπηρετεί την ιδεολογία του συγγραφέα του και έχει ως αποκλειστικό σκοπό να προβληματίσει τον αναγνώστη.

Αλλά μπορεί κάποιος να προβληματίσει χωρίς να είναι ο αυτοσκοπός του, από πιο ya επιλογές Χάρι Πότερ ή Η τριλογία του Κόσμου, που αναφέρθηκαν, αλλά και οι Αγώνες Πείνας, που το κάνουν και πιο σαφώς, αλλά και πιο ενήλικες εκδοχές, κι εδώ θα αναφερθώ ενδεικτικά και στον δικό μας χώρο, τον ελληνικό, με την Μπουραζοπούλου, τον Σταματόπουλο (μόνο διηγήματα μέχρι στιγμής), την Μαλαπέτσα και τον Μανωλιό.