Τα παρατημένα του 2019

[Naroualis]

Πείτε μας για τα βιβλία που θα παρατήσετε φέτος, σε ποια σελίδα τα παρατήσατε και γιατί.

 

Η σκέψη της @Cassandra Gotha ήταν καλή πέρσι, ας την κρατήσουμε και φέτος για ακόμα λιγότερα κακά βιβλία στη ζωή μας.

 

(Αν και προσωπικά με ιντριγκάρουν τα κακά βιβλία, αλλά τες'πα, ας μην το κουβεντιάσουμε εδώ.)

 

Οδηγίες (και αντιγράφω την Κασσάνδρα και πάλι):

 

Βιβλία που τα ξεκινήσαμε με μεγάλες προσδοκίες, αλλά αργά ή γρήγορα ξέφτισαν. 

Βιβλία που δεν τα παλέψαμε γιατί δεν βρήκαμε λόγο (ήταν αδιάφορα), 

Βιβλία που τα παλέψαμε και χάσαμε τη μάχη γιατί ήταν πολύ δύσκολα, ακατανόητα, χρειάζονταν γνώσεις, ή γιατί δεν είχαμε τη συγκεκριμένη διάθεση στη συγκεκριμένη στιγμή, ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο.

Προσοχή:  Επιθέσεις τύπου "Μα, δεν σου άρεσε αυτό το αριστούργημα;" καλό θα ήταν να μείνουν εκτός του παρόντος τόπικ.

[Spyrex]

Πάνω που σκεφτόμουν να άνοιγα ένα τέτοιο τόπικ, αλλά φοβόμουν για την απήχηση που θα είχε. Απ' ό,τι κατάλαβα υπήρχε και πέρυσι, αλλά δεν το είχα παρατηρήσει. 

Λοιπόν, πριν από περίπου μία βδομάδα είχα ξεκινήσει με υψηλές προσδοκίες το The Shape of Water των Guillermo Del Toro και Daniel Kraus. Το βιβλίο ασχέτως του ότι έχει αρκετά δύσκολο λεξιλόγιο και με δυσκόλευε σε σημεία στην κατανόηση, δεν με κέρδισε σε κανένα απολύτως σημείο του. Χαρακτήρες σχεδόν αδιάφοροι και γεγονότα που εξελίσσονται αργά. Έχει περίπου 310 σελίδες και το παράτησα μόλις 80 σελίδες πριν από το τέλος. Μέχρι εκείνο το σημείο του έδινα συνεχώς χρόνο να φτιάξει ή έστω να δω πού θα καταλήξει, αλλά δεν άντεχα άλλο να το συνεχίσω. 

[Naroualis]

Η αλεπού κοιμάται πια στην άσφαλτο, Δημήτρης Γιαννόπουλος  

Did not finish, σελ. 28 από 104. Νομίζω πως είναι το είδος που δεν με έλκει. Μοιάζει με stream of consciousness ή με ονειρικό σουρεαλισμό. Δεν κατάφερα να το παρακολουθήσω παρακάτω.

[Cassandra Gotha]

Τα πρώτα δύο για το 2019:

1. "Για να δει τη θάλασσα", της Ευγενίας Φακίνου. Αυτό μου το είχε προτείνει πριν χρόνια η @wordsmith. Το έβλεπα στη δανειστική βιβλιοθήκη που πηγαίνω, αλλά ποτέ δεν είχα την όρεξη να το πάρω. Τελικά, είχα δίκιο. Το ξεκίνησα, το έφτασα κουτσά στραβά μέχρι τη σελίδα 85, νομίζω, και το  επέστρεψα. Τελείως άγουρη, απαίδευτη γραφή, θα έλεγα παιδική, όπου μας δηλώνει σε μια φράση το συμπέρασμα κάθε παραγράφου, και γενικά δεν είχε τίποτα για να με κρατήσει. Ιδιαίτερα λεπτομερείς και ανούσιοι διάλογοι (εσωτερικοί και εξωτερικοί) που μου θύμισαν κάτι φορές που ακούω μερικούς ανθρώπους να μιλάνε (κυρίως θείτσες) και μου 'ρχεται να χώσω ένα πιρούνι στο μάτι.

 

2. "Μαρίνα", του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν. Αυτό το ξεκίνησα γιατί ήθελα κάτι ανάλαφρο, δεν θέλω ούτε δυσάρεστα ούτε, έστω και λίγο, απαιτητικά βιβλία με οποιονδήποτε τρόπο, αυτές τις μέρες. Κάτι ξεκούραστο, τέλος πάντων. Ε, γύρω στη σελίδα 100, κι αφού το χλιαρό και ανούσιο νεροζούμι κατέβαινε νεράκι, σταμάτησα και αναρωτήθηκα "γιατί το διαβάζω;" και το έκλεισα, μια που δεν βρήκα κανέναν λόγο. Όχι απλώς τίποτα, Το Τίποτα. Και δεν ξέρω για πόσο φταίει κι η μετάφραση, δηλαδή (εκείνο το "ο αστυνομικός μου μίλησε με τον τρόπο που μιλάνε οι αστυνομικοί στα μαύρα μυθιστορήματα" της πρώτης σελίδας, με τσάκισε).

 

Edited March 3, 2019 by Cassandra Gotha

[wordsmith]

11 hours ago, Cassandra Gotha said:

Τα πρώτα δύο για το 2019:

1. "Για να δει τη θάλασσα", της Ευγενίας Φακίνου. Αυτό μου το είχε προτείνει πριν χρόνια η @wordsmith. Το έβλεπα στη δανειστική βιβλιοθήκη που πηγαίνω, αλλά ποτέ δεν είχα την όρεξη να το πάρω. Τελικά, είχα δίκιο. Το ξεκίνησα, το έφτασα κουτσά στραβά μέχρι τη σελίδα 85, νομίζω, και το  επέστρεψα. Τελείως άγουρη, απαίδευτη γραφή, θα έλεγα παιδική, όπου μας δηλώνει σε μια φράση το συμπέρασμα κάθε παραγράφου, και γενικά δεν είχε τίποτα για να με κρατήσει. Ιδιαίτερα λεπτομερείς και ανούσιοι διάλογοι (εσωτερικοί και εξωτερικοί) που μου θύμισαν κάτι φορές που ακούω μερικούς ανθρώπους να μιλάνε (κυρίως θείτσες) και μου 'ρχεται να χώσω ένα πιρούνι στο μάτι.

 

 

 

Εμένα θυμάμαι ότι μου είχε αρέσει, αλλά τώρα έχω ξεχάσει σχεδόν εντελώς τι λέει.

[Cassandra Gotha]

Κι άλλο.

3.  "Το κορίτσι με το σκουλαρίκι" της Τρέισι Σεβαλιέ. Ήθελα χρόνια να το διαβάσω. Είχα διαβάσει το "Εγώ, ο σκλάβος Χουάν ντε Παρέχα", της Ελισάβετ ντε Τρεβίνιο, το οποίο μου άρεσε πάρα πολύ. Ε, κάπως μου είχε κολλήσει ότι και το κορίτσι με το σκουλαρίκι θα είναι έτσι (και σ' αυτό, ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας εργάζεται δίπλα στον διάσημο ζωγράφο, ο Ντιέγκο Βελάσκεθ στο πρώτο βιβλίο, ο Γιοχάνες Βερμέερ στο δεύτερο).

Στο Κορίτσι με το Σκουλαρίκι, όμως, παρακολουθούσα την πρωταγωνίστρια να κάνει δουλειές: ψώνια, ξεσκόνισμα, μπουγάδα, σφουγγάρισμα... με κάθε λεπτομέρεια. Και τρόμαζε από τους πίνακες της Σταύρωσης, επειδή ήταν προτεστάντισσα. Και ένιωθε κάπως ιδιαίτερη, που έμπαινε μέσα στον απαγορευμένο χώρο, το εργαστήριο, δηλαδή, του ζωγράφου.

Πάααρα πολύ αργά το πήγαινε, και δεν ήμουν διατεθειμένη να διαβάζω για το καλύτερο κρέας απ' τον χασάπη και για το σωστό σιδέρωμα των ασπρόρουχων, μέχρι να φτάσουμε στο ζουμί.

Δεν ξέρω, μπορεί να είμαι σε περίεργη φάση, κιόλας, δεν έχω καθόλου υπομονή, άμα δεν με πιάσει από την αρχή το βιβλίο, το αφήνω.

[Spyrex]

Το ξανάκανα! 30 σελίδες πριν το τέλος (160 σύνολο) πήρα την απόφαση να παρατήσω το Ο προσκεκλημένος του Αβραάμ Κάουα. Δεν είναι κακό βιβλίο. Τουναντίον, ο Κάουα γράφει πολύ ωραία κι έχει απεριόριστο λεξιλόγιο. Το βιβλίο έχει να χαρίσει όμορφους διαλόγους και ωραίες στιγμές. Απλά εμένα δεν με κέρδισε σχεδόν σε κανένα σημείο κι επίσης άρχισα να μην καταλαβαίνω τη συνοχή στη ροή των γεγονότων ή δεν είχα την υπομονή να το συνεχίσω ώστε να καταλάβω. 

[Spyrex]

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι - Milan Kundera 

Είχα εκ των προτέρων τις επιφυλάξεις μου για το συγκεκριμένο, καθώς δεν είμαι λάτρης των κλασικών. Γενικά, θέλω να διαβάζω πού και πού κλασικά βιβλία και συγγραφείς, αλλά με το συγκεκριμένο δεν τα κατάφερα. Το παράτησα στην σελίδα 70 από τις 384 συνολικά. Αν ήταν μικρότερο μπορεί να αποφάσιζα να κάνω το ψυχικό. Στο διά ταύτα, μπόλικη περιγραφή του ψυχισμού των χαρακτήρων, φιλοσοφικά ερωτήματα και συμπεράσματα (τα οποία μερικές φορές με έβρισκαν να αντιτίθεμαι ή τουλάχιστον να έχω τις επιφυλάξεις μου) και περιττολογία (μαθαίνουμε πως όταν η μία από τους δύο πρωταγωνιστές πήγε στο στο σπίτι του αγαπημένου της κρατούσε ένα βιβλίο του Τολστόι και αργότερα μαθαίνουμε και σε ποιο σημείο το είχε φτάσει μέχρι εκείνη τη στιγμή). Not my cup of tea. 

[Steel Guardian]

1. Birds of Prey/Οι Κουρσάροι - Wilbur Smith (Εκδόσεις Bell): Πολύ μπεστσελλερίστικη (με τον χειρότερο δυνατό τρόπο) και άνευρη γραφή, στον αυτόματο πιλότο, χωρίς καθόλου συναίσθημα. Περίπου 50 σελίδες διάβασα.

[Naroualis]

2. Οι αλήτες του Ντάρμα, Jack Kerouac

Did not finish, σελ. 92 από 286. Το ξεκίνησα με μεγάλη λαχτάρα, δεν θα το τελειώσω ποτέ. Με κούρασε αφάνταστα, και μόλις με έκανε να ενδιαφερθώ λιγάκι, πίσω πάλι στη βαρεμάρα. Δεν ξέρω αν φταίνε οι μπίτνικ, ο Κερουάκ ή το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά ...

3. 7 Θανάσιμα Ερωτήματα, Γιώτα Σταυρίδη

Did not finish σελίδα 10 από 147. Ένα κείμενο που φαίνεται να είναι γραμμένο από παιδί του Γυμνασίου. Αξιέπαινη προσπάθεια από άτομο με τις ιδιαιτερότητες της συγγραφεώς, αλλά όχι κάτι που θα άντεχα να του δώσω περισσότερο αναγνωστικό χρόνο.

4. Φύλλα Φθινοπώρου(Aaron #1), Πέτρος Αστερίου Μαλούσης

Did not finish σελίδα 56  από καμιά 400, αν στοπ goodreads είναι γραμμένο ένα αστρονομικό νόυμερο (9000+).

Το βιβλίο μου είχε σταλεί αρχικά ηλεκτρονικά από τον συγγραφέα. Το είχα ξεκινήσει, αλλά κολλούσα συνεχώς να προχωρήσω πέρα από την σελίδα 20. Υπέθετα ότι έφταιγε λίγο και το ότι το διάβαζα από την οθόνη. Στο Fantasmagoria 2019 αγόρασα το βιβλίο τυπωμένο. Το ξεκίνησα πάλι από την αρχή. Δεν κατάφερα να περάσω από την σελίδα 56.

Τρία είναι τα μεγάλα θέματα που έχω με το βιβλίο αυτό. 

α) Οι αγγλισμοί. Δε μιλάμε για το κλασσικό "θα σε πάρω πίσω τηλέφωνο" που με θλίψη μου βλέπω ότι έχει αρχίσει να μπλέκεται στην καθημερινότητά μας, αλλά για επιλογές που είτε κάνουν το κείμενο ουσιαστικά ακατανόητο, είτε το κάνουν δύσκαμπτο και αστείο, π.χ. "το αγόρι τεντώθηκε για να αντληθεί θερμό αίμα στις άκαμπτες αρθρώσεις του". Όση ελληνική γλώσσα έχει απομείνει, θέλει ένα πάρα πολύ καλό γυάλισμα, ειδικά στις καταλήξεις των ρημάτων τρίτου προσώπου πληθυντικού. (Ωστόσο οι διάλογοι είναι πιο ζωντανοί από τον μέσο φωσκολικό διάλογο του μέσου φανταστικού διηγήματος σήμερα).

β) Όλοι οι ήρωες είναι αντιπαθείς κι αδιάφοροι. Η αλήθεια είναι πως ο συγγραφέας προσπαθεί να τους δώσει κίνητρα, όμως το μόνο που βλέπω είναι πέντε άτομα με την ίδια ακριβώς αίσθηση της μίρλας και της κακομοιριάς. Σε σύγκριση, ο Γκλόκτα του The Blade Itself ενώ γκρινιάζει φανερά, η γκρίνια του είναι συμπαθητική, σχεδόν πονάς μαζί του, και ταυτόχρονα είναι εντελώς διαφορετική από την γκρίνια του Τζεζαλ.

γ) Όμως το πιο σημαντικό κι αυτό που θεωρώ πως ΚΑΙ με το θέμα των ηρώων έχει σχέση ΚΑΙ με το αν θα κατάφερνα να το συνεχίσω είναι το θέμα της σάτιρας. Με όσο λιγότερα λόγια γίνεται, αν κουνάς το δάχτυλο και λες από την πρώτη σελίδα "είναι σάτιρα και μην παραξενευτείς αν σε πετάω έξω από την εμβάθυνση", τότε ΔΕΝ έχεις γράψει σάτιρα και κυρίως δεν έχεις γράψει λογοτεχνία. Η σάτιρα χρειάζεται άπειρη προσοχή να κάνεις τον κοινωνικό/πολιτικό/φιλοσοφικό/καλλιτεχνικό σχολιασμό σου ΧΩΡΙΣ να μας πετάς έξω, ΧΩΡΙΣ να κάνεις εκπτώσεις στην λογοτεχνική ποιότητα του έργου σου. Γιατί όταν κάνεις εκπτώσεις στη λογοτεχνική ποιότητα του έργου σου, τότε δεν είναι σάτιρα. Είναι απλά μια αποτυχημένη λογοτεχνική προσπάθεια. 

Κοντολογίς, αναγνωρίζω την πρόθεση του συγγραφέα, αλλά η εκτέλεσή του ήταν άτεχνη.

5. Μαρμαρωμένος βασιλιάς, Γιάννης Σιδέρης

Did not finish, σελ. 159 από 544. 

1) Δεν ανήκει στο ελληνικό φανταστικό, όπως νόμιζα. Είναι κατασκοπικό θρίλερ. Αυτό δεν έχει σε τίποτε να κάνει με το ότι το παράτησα.
2) Η γραφή είναι τιτανοτεράστια. Λίιιγο ακόμα και θα έκανε τον Φώσκολο να κλαίει από τη ζήλια του. Η περιγραφή ενός φιλιού, ας πούμε, κρατάει έξι σελίδες και κάτι.
3) Οι χαρακτήρες είναι πιο καρικατούρες κι από τον καραγκιόζη. Ο κακός σαδιστής Τούρκος, η χαζούλα χορεύτρια, η τολμηρή-παρθένα-ψυχολόγος Αρμένισσα που βοηθάει τον Έλληνα, νταβραντισμένο, -εγώ-ξέρω-κοριτσάκι- υπερκατάσκοπο.
4) Τον οποίο Έλληνα υπερκατάσκοπο τον λένε Ε5. 007, φάε τη σκόνη μου.
5) Αλήθεια τίποτε από τα παραπάνω δεν θα έκανε να το παρατήσω, αλίμονο, ζούμε για το επόμενο so bad it's good βιβλίο που θα ανακαλύψουμε και θα το κάνουμε καλτ must read.

Αλλά, μωρέ παιδί μου, από ένα σημείο κι ύστερα όλη αυτή η τεστοστερόνη μου βρωμάει λιγάκι. Δυσφορώ. Διάβασα μια ερωτική σκηνή (την περίφημη εξασέλιδη) και με παραξένεψε το ότι ο συγγραφέας θεωρεί εξαιρετικά σέξι να χώνει ο τύπος το δάχτυλό του στο στόμα της άλλης. Ξεφυλλίζω το βιβλίο και πέφτω και σε δεύτερη, ίδια σκηνή. Άλλος τύπος, η ίδια τύπισσα. (Να μην λέω ψέμματα, αλλά υποψιάζομαι ότι υπάρχουν κι άλλες τέτοιες.) Μια από τις πιο χαρακτηριστικές φράσεις όλης αυτής της σεξουαλικής έντασης (την οποία, ειρήσθω εν παρόδω πασπαλίζει με ψυχολογικά και φιλοσοφικά αποφθέγματα ελληνικού εθνικού και ψυχικού μεγαλείου παύλα καταστηλίτευσης της μιαρής και τιποτένιας τουρκοασιατικής κατάντιας) είναι ότι το δάχτυλο (!) που χρησιμοποιεί και ο ένας και ο άλλος τύπος είναι "το κυρίαρχο από τα δάχτυλά του, ο δείκτης του δεξιού χεριού".

Πολλή τεστοστερόνη, σας λέω. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το ότι έχουμε (ως εκεί που διάβασα) μια ιστορία που θα μπορούσε να ειπωθεί εντός 40 σελίδων και χρειάζεται 159, το έβαλε στη λίστα με τα παρατημένα του 2019. Επειδή είμαι μαζόχα, θα προσπαθήσω να διαβάσω και το σήκουελ, το Ινδικό Διαμάντι, ακριβώς γιατί υποθέτω ότι δεν θα μου πάρει πάνω από 100 σελίδες να το παρατήσω κι αυτό. 

@wordsmith, εδώ θα σου απαντήσω, ΕΛΠΙΖΩ να μην είναι ο δικός μας @Ballerond και μας το κρύβει, ο πονηρούλης...

6. Η Ηρωική Υπόθεση του κου Γκούνεμπεργκ, Gounis 

Did not finish σελίδα περίπου στη μέση.

Πολύ ιντριγκαδόρικο, κείμενο, ιδέα, σύλληψη, φορμάτ, σκέψη, σχόλιο, σχέδιο, όπως θέλετε πείτε το.

Αλλά από ένα σημείο κι ύστερα κουράζει. Δεν έχω το κουράγιο να πάω παρακάτω. Κρατάω μια πιθανότητα να το ολοκληρώσω στο μέλλον, (στο πολύ μέλλον), αλλά αυτή τη στιγμή είναι μάλλον ανούσιο να συνεχίσω να παλεύω μαζί του. Κρατάω το όνομα του Γκούνη για τις υπόλοιπες δουλειές του.

7. Δεν θα χαθούμε, Έλενα Αυγουστάτου 

Did not finish, σελίδα 63 από 244. 

Πρώτη φορά που παρατάω βιβλίο όχι εξαιτίας της κακής γραφής (δεν είναι καθόλου κακή, είναι πολύ ενδιαφέρουσα, με δικό της ύφος κι είναι κι ο λόγος για τον οποίο έφτασα ως τη σελίδα 63 τελικά), ούτε εξαιτίας κακογραμμένων χαρακτήρων (ίσως ήθελαν ένα τσικ ακόμη, αλλά σε γενικές γραμμές είναι μια χαρά), ούτε εξαιτίας του ότι οι ήρωες είναι έφηβοι που τελειώνουν το σχολείο -κι εγώ έχω πατήσει τα 44.

Το παράτησα γιατί ο υπότιτλος είναι "δυστοπικό μυθιστόρημα" κι ως το σημείο που το έκλεισα ακόμα δεν έχω δει καμιά δυστοπία (έχει περάσει το 1/4 του βιβλίου κι ακόμα η -πιθανή- δυστοπία είναι 2, και ολογράφως δύο, φράσεις κάπου σκόρπιες). Όταν μου τάζεις ένα δυστοπικό μυθιστόρημα, δεν μπορώ να ασχολούμαι επί 63 σελίδες με τις -κατά τα άλλα καλογραμμένες- ερωτικές περιπέτειες της ηρωίδας σου, εκτός κι αν τις ντύσεις με κάτι που να μου δικαιολογεί τον υπότιτλό σου.

Μια ακόμη δυσκολία που είχα είναι πως το setting με μπερδεύει απίστευτα. Τι έιναι η Λούμια, και γιατί έχει περάσει το 1/4 του βιβλίου κι ακόμα δεν έχω μάθει τίποτε γι' αυτήν; Πώς μπορεί να έχει ΚΑΠΗ (ελληνικό πράμμα) κι όλοι να έχουν λατινογενή ονόματα (Σολεδάδ, Ντόνα, Ραμόν) εκτός από το αίσθημα της ηρωίδας που τον λένε Μαρίνο (ο Μαρίνος του Μαρίνου, το όνομα δεν παρουσίαζεται ξενικό και άκλητο); Είναι στο δικό μας κόσμο ή σε φανταστικό, κι αν είναι σε φανταστικό τότε τι δουλειά έχουν οι BMW και τα Gucci παπούτσια;

Γενικά, επειδή η γραφή πραγματικά με ιντριγκάρει, κάποια στιγμή στο μέλλον θα το ξαναπιάσω. Αλλά επί του παρόντος δεν είμαι για αισθηματικό εφηβικό, δεν την παλεύω.

[Ballerond]

@Naroualis , δεν γνωρίζω τον συνωνόματο, εξ' άλλου δεν θα ονομάτιζα ποτέ Έλληνα υπερκατάσκοπο 005. Τρε μπανάλ. Μόνο Μυστικό πράκτωρ Θου Βου θα τον έβαζα 😛

[Naroualis]

27 minutes ago, Ballerond said:

@Naroualis , δεν γνωρίζω τον συνωνόματο, εξ' άλλου δεν θα ονομάτιζα ποτέ Έλληνα υπερκατάσκοπο 005. Τρε μπανάλ. Μόνο Μυστικό πράκτωρ Θου Βου θα τον έβαζα 😛

E5. Σιγά μην ακολουθήσουμε την ονοματοδοσία των Άγγλων... 😛

[Δημήτρης]

Δύο έχω παρατήσει μέχρι τώρα. Τσακ Παλάνιουκ και ''Ο Πνιγμός''. Δεν θα έλεγα ότι είχα να κάνω τόσο με κακό βιβλίο όσο με συγγραφέα που μάλλον δεν είναι του γούστου μου. Το ''Fight club'' ήταν καλό αλλά το συγκεκριμένο δεν. Τρεις φορές το πήγα μέχρι την 40 σελίδα περίπου και ισάριθμες το παράτησα. Πρέπει να έχω και άλλο ένα κάπου καταχωνιασμένο. Θα κάνω ακόμη μία προσπάθεια και αν αποδειχθεί μία από τα ίδια θα τον παρατήσω οριστικά. Και το δεύτερο ήταν ''Το Τοτέμ του Λύκου'' του Ζιανγκ Ρονγκ. Φόντο τα ζόρικα προς επιβίωση βοσκοτόπια της Μογγολίας και η αέναη μάχη λύκων και ανθρώπων. Με τους δεύτερους να προσπαθούν να διδαχθούν συνάμα από την σοφία και τις πολεμικές τους τακτικές. Καλούτσικο ήταν με μία- δύο δυνατές σκηνές. Αλλά σερνόταν πολύ και η σκέψη ακόμη 300+ σελίδων με αποθάρρυνε να συνεχίσω. Το προτείνω πάντως για όποιον έχει την υπομονή και θέλει να γευθεί κάτι το διαφορετικό. 

Edited August 24, 2019 by Δημήτρης

[Solonor]

Η στατιστική των 14 παρατημένων μου: τα 7 είναι Ελλήνων, κυρίως του χώρου μας. Είναι περισσότερα απ' όσων έχω ολοκληρώσει φέτος. Οι υπόλοιποι είναι νομπελίστες και σία. 

[gregacm]

Έχω παρατήσει το Ο Κατασκευαστής των Άστρων, του Όλαφ Στάπλεντον, από τις πρώτες κιόλας σελίδες. Δεν με τράβηξε καθόλου μα καθόλου. Ίσως στο μέλλον ξαναδοκιμάσω.

[Naroualis]

8. Η αδελφότητα του Κθούλου, Σωκράτης Μπουζούκας

Did not finish σελ. 50. από 400

Αδυνατώ να συνεχίσω το διάβασμα. Από τη σελίδα 33 έως τη σελίδα 50, υπάρχει 1,5 (και ολογράφως μιάμιση) σελίδα πλοκής, η οποία χωρίζει στη μέση δύο ακατάσχετα και παντελώς άσχετα με την ιστορία φλας μπακ.

Και αυτό να μην υπήρχε, όμως, θα το παρατούσα μόνο και μόνο για τη γραφή και κυρίως για τη σύνταξη. Παραθέτω μια φράση, τυχαία, και ως εδώ φτάνουν οι ψυχικές μου δυνάμεις, εγκαταλείπω.

"Μας απάντησε η μητέρα του και αφού απολογηθήκαμε για το ότι πήραμε αργά τηλέφωνο, διότι τον περιμέναμε να έρθει αλλά το τηλέφωνό του ήταν κλειστό και φοβηθήκαμε ότι κάτι κακό είχε πάθει, πέσαμε από τα σύννεφα όταν η μητέρα του μας είπε ότι μόλις ήρθε από έξω αυτός έπεσε κατευθείαν για ύπνο, χωρίς να της πει τίποτε."

[Steel Guardian]

Quote

1. Birds of Prey/Οι Κουρσάροι - Wilbur Smith (Εκδόσεις Bell): Πολύ μπεστσελλερίστικη (με τον χειρότερο δυνατό τρόπο) και άνευρη γραφή, στον αυτόματο πιλότο, χωρίς καθόλου συναίσθημα. Περίπου 50 σελίδες διάβασα.

2. The Martini Shot: A Novella and Stories - George Pelecanos (Εκδόσεις Little, Brown and Company): Γενικά ό,τι άλλο του Pelecanos έχω διαβάσει ήταν από καλό έως εξαιρετικό, όμως εδώ οι τρεις πρώτες ιστορίες που διάβασα (περίπου μέχρι την σελίδα 60) μου φάνηκαν, όχι κακές, αλλά εντελώς αδιάφορες. Μπορεί να μην ήμουν εγώ στο σωστό mood, δεν με κέρδισε με τίποτα. Ίσως κάποια στιγμή το ξαναπροσπαθήσω, αλλά δεν βιάζομαι καθόλου.

[Naroualis]

9. Gulliver of Mars, Edwin Lester Arnold

Did not finish. σελ. 44 από 260

Αγόρασα αυτό το βιβλίο διότι πρόκειται για το "πρότυπο" πάνω στο οποίο δούλεψε ο Edgar Rice Burroughs για να φτιάξει τον τιτανοτεράστιο Τζον Κάρτερ του, τον οποίο αγαπώ από 16 ετών. Δυστυχώς η γραφή είναι τόσο αρχαϊκή (μιλάμε για πρώτη έκδοση το 1905), με μισό εκατομμύριο "yonder" ανά σελίδα, που δεν κατάφερα να συνεχίσω. Αναρωτήθηκα αν κι ο Μπάροουζ θα μου φαινόταν τόσο βαρετός στα αγγλικά (πάει να πει, να θα μου βρώμαγε ναφθαλίνη), αλλά μετά θυμήθηκα ότι από τις 12 Mars novels τουλάχιστον τις μισές τις έχω όντως διαβάσει στα αγγλικά.

Ένας ακόμα λόγος για να το παρατήσω ήταν ο χαρακτήρας του Γκιούλιβερ Τζόουνς, ο οποίος συμπεριφέρεται όπως περίπου οι κολλητοί του Τσώρτσιλ στους Ινδούς - κύριος και τζέντλεμαν, αλλά σαφώς γνωρίζοντας και επιβάλλοντας την ανωτερότητά του επί των ιθαγενών. Η διαφορά με τον Κάρτερ του Μπάροουζ (γραμμένου μόλις εφτά χρόνια αργότερα) είναι ότι ο Κάρτερ πρώτα είναι άνθρωπος και μετά λευκός. Φταίω εγώ τώρα να αναρωτηθώ αν φταίει το ότι ο Άμποτ ήταν Άγγλος, γιος ενός Σερ ενώ ο Μπάρροουζ γιος ενός καραβανά, Αμερικάνος από την εποχή της αποικιοκρατίας.

[Naroualis]

10. Το μυστικό της προφητείας, Καλλιόπη Βελόνια

Did not finish, σελ. 85 από 464

Τίμια προσπάθεια, γραμμένη με αγάπη, αλλά αδύναμο αποτέλεσμα. Με λίγες λέξεις:

α) Η γραφή είναι απλοϊκή, χωρίς σοβαρά προβλήματα, χωρίς όμως να κάνει και αίσθηση. Προσωπικό κόλλημα, η επιλογή να γράφονται τα ονόματα των ανθρώπων με λατινικούς χαρακτήρες με ενοχλεί πάρα πολύ.
β) Οι χαρακτήρες είναι επιφανειακοί, τα κίνητρά τους τυπικά. Πολλές φορές οι αντιδράσεις τους είναι σπασμωδικές ή υπερβολικές, γιατί έτσι εξυπηρετείται καλύτερα η πλοκή.
γ) Η οποία πλοκή είναι αρκετά απλή, αν εξαιρέσεις το ότι παρουσιάζεται μέσω μεγάλων και κουραστικών (και πολλές φορές εκτός ατμόσφαιρας) φλασμπάκ.
δ) Χωρίς να είμαι γνώστης, μένω με την εντύπωση ότι η εμβάθυνση στην ιαπωνική κουλτούρα είναι μάλλον ρηχή.

Ίσως προσπαθήσω να το τελειώσω κάποια άλλη στιγμή, προς το παρόν δεν έχω αυτή τη δυνατότητα. 

ΥΓ. Το βιβλίο το είχα κερδίσει σε διαγωνισμό στο facebook.

[Alucard]

Είμαι έτοιμος να παρατήσω τον Holistic Detective ονόματι Dirk Gently. Είμαι στη σελίδα 60 κι ακόμα δεν τον είδαμε τον ήρωα. Φτιάχνει μετά? Λίγο βαριέμαι!

[Cassandra Gotha]

Just now, Alucard said:

Είμαι έτοιμος να παρατήσω τον Holistic Detective ονόματι Dirk Gently. Είμαι στη σελίδα 60 κι ακόμα δεν τον είδαμε τον ήρωα. Φτιάχνει μετά? Λίγο βαριέμαι!

Δεν το έχω διαβάσει, αλλά αν δεν φτιάξει σε καμιά εικοσαριά ακόμα, ε, ξέρεις τι να κάνεις.

[Steel Guardian]

Quote

1. Birds of Prey/Οι Κουρσάροι - Wilbur Smith (Εκδόσεις Bell): Πολύ μπεστσελλερίστικη (με τον χειρότερο δυνατό τρόπο) και άνευρη γραφή, στον αυτόματο πιλότο, χωρίς καθόλου συναίσθημα. Περίπου 50 σελίδες διάβασα.

2. The Martini Shot: A Novella and Stories - George Pelecanos (Εκδόσεις Little, Brown and Company): Γενικά ό,τι άλλο του Pelecanos έχω διαβάσει ήταν από καλό έως εξαιρετικό, όμως εδώ οι τρεις πρώτες ιστορίες που διάβασα (περίπου μέχρι την σελίδα 60) μου φάνηκαν, όχι κακές, αλλά εντελώς αδιάφορες. Μπορεί να μην ήμουν εγώ στο σωστό mood, δεν με κέρδισε με τίποτα. Ίσως κάποια στιγμή το ξαναπροσπαθήσω, αλλά δεν βιάζομαι καθόλου.

3. The Historian/Ο Ιστορικός - Elizabeth Kostova (Εκδόσεις Λιβάνης): Το άφησα στη σελίδα 94/653. Πολύ ιντριγκαδόρικη ιδέα, αλλά εντελώς "στεγνή" και άψυχη γραφή, ίσως και λίγο άγαρμπη, χωρίς καθόλου συναισθήματα. Επιπλέον ήταν σαν η συγγραφέας να μην είχε ακούσει ποτέ τη συμβουλή "show don't tell".

[Steel Guardian]

Quote

1. Birds of Prey/Οι Κουρσάροι - Wilbur Smith (Εκδόσεις Bell): Πολύ μπεστσελλερίστικη (με τον χειρότερο δυνατό τρόπο) και άνευρη γραφή, στον αυτόματο πιλότο, χωρίς καθόλου συναίσθημα. Περίπου 50 σελίδες διάβασα.

2. The Martini Shot: A Novella and Stories - George Pelecanos (Εκδόσεις Little, Brown and Company): Γενικά ό,τι άλλο του Pelecanos έχω διαβάσει ήταν από καλό έως εξαιρετικό, όμως εδώ οι τρεις πρώτες ιστορίες που διάβασα (περίπου μέχρι την σελίδα 60) μου φάνηκαν, όχι κακές, αλλά εντελώς αδιάφορες. Μπορεί να μην ήμουν εγώ στο σωστό mood, δεν με κέρδισε με τίποτα. Ίσως κάποια στιγμή το ξαναπροσπαθήσω, αλλά δεν βιάζομαι καθόλου.

3. The Historian/Ο Ιστορικός - Elizabeth Kostova (Εκδόσεις Λιβάνης): Το άφησα στη σελίδα 94/653. Πολύ ιντριγκαδόρικη ιδέα, αλλά εντελώς "στεγνή" και άψυχη γραφή, ίσως και λίγο άγαρμπη, χωρίς καθόλου συναισθήματα. Επιπλέον ήταν σαν η συγγραφέας να μην είχε ακούσει ποτέ τη συμβουλή "show don't tell".

4. Midnight Tides - Steven Erikson (Εκδόσεις Bantam): Το πέμπτο μαλαζανοβιβλίο. Τα τρία πρώτα μου άρεσαν πολύ. Ήταν τρία καλά βιβλία λίγα βαρετά σημεία το καθένα. Το τέταρτο ήταν πολύ μέτριο, ένα βαρετό βιβλίο με λίγα καλά σημεία.
Το πέμπτο στις πρώτες περίπου 250+ σελίδες που διάβασα μου φάνηκε ότι είναι πολύ πιο κοντά στο τέταρτο από ότι στα τρία πρώτα (αν και είναι καλύτερο από το τέταρτο) και δεν έχω καμία όρεξη να διαβάσω άλλα 6 βιβλία των 1000+ σελίδων έκαστο που έχουν απλά μερικά καλά (ή και γαμάτα) σημεία.
Πιθανώς να του ξαναδώσω μια ευκαιρία κάποια στιγμή, λόγω των τριών πρώτων βιβλίων, αλλά δεν θα βιαστώ καθόλου.

[Alucard]

On 9/29/2019 at 12:36 PM, Steel Guardian said:

3. The Historian/Ο Ιστορικός - Elizabeth Kostova (Εκδόσεις Λιβάνης): Το άφησα στη σελίδα 94/653. Πολύ ιντριγκαδόρικη ιδέα, αλλά εντελώς "στεγνή" και άψυχη γραφή, ίσως και λίγο άγαρμπη, χωρίς καθόλου συναισθήματα. Επιπλέον ήταν σαν η συγγραφέας να μην είχε ακούσει ποτέ τη συμβουλή "show don't tell".

Πες τα και ακούω διθυραμβικές κριτικές για το συγκεκριμένο και μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο!

[Steel Guardian]

Quote

On 9/29/2019 at 12:36 PM, Steel Guardian said:

3. The Historian/Ο Ιστορικός - Elizabeth Kostova (Εκδόσεις Λιβάνης): Το άφησα στη σελίδα 94/653. Πολύ ιντριγκαδόρικη ιδέα, αλλά εντελώς "στεγνή" και άψυχη γραφή, ίσως και λίγο άγαρμπη, χωρίς καθόλου συναισθήματα. Επιπλέον ήταν σαν η συγγραφέας να μην είχε ακούσει ποτέ τη συμβουλή "show don't tell".

Πες τα και ακούω διθυραμβικές κριτικές για το συγκεκριμένο και μου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο!

Ναι, κι εγώ επειδή είχα ακούσει πολύ καλά λόγια το ξεκίνησα, αλλά δεν... . Γούστα είναι αυτά.



5. The Amulet of Samarkand/Το Φυλακτό της Σαμαρκάνδης - Jonathan Stroud (Εκδόσεις Μίνωας): Το άφησα στην σελίδα 50/400+. Σε καμία περίπτωση δεν θα το έλεγα κακό, αλλά ήταν πολύ παιδικό και δεν έχω τη διάθεση για κάτι τέτοιο αυτό τον καιρό. Ίσως κάποια άλλη στιγμή.