Cassandra Gotha Report post Posted January 27 Δεν είχαμε ένα νήμα για τον μεγάλο αυτό Ρώσο συγγραφέα. Διάβασα την Άννα Καρένινα, και ήταν ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία που έχω διαβάσει, (και πρόκειται να διαβάσω), για πολλούς λόγους. Αλλά όχι, δεν το απόλαυσα όσο περίμενα. Σε κάτι φάσεις, παρακολουθούσα του χαρακτήρες να κάθονται, να πίνουν τσάι και να κλαίνε, ζητώντας συγχώρεση ο ένας απ' τον άλλον. Αλλά, κι αυτό μάθημα ήταν. Μάθημα των ηθών εκείνης της εποχής, μάθημα του πώς έπρεπε να κερδίσει, εκείνη την εποχή και σ' εκείνα τα ήθη, ένας συγγραφέας το κοινό του, ειδικά όταν έγραφε τέτοια ανήκουστα πράγματα, όπως μοιχεία, διαζύγιο, κ.λ.π. Για το βιβλίο αυτό του Τολστόι έχω να πω το εξής: κοινωνική μελέτη της προεπαναστατικής Ρωσίας. Καταπληκτικό. Επίσης, το ψυχογράφημα του καθενός από τους ήρωες, είναι απίστευτο. Είναι απίστευτο το πώς έχει πιάσει και τις πιο λεπτές σκέψεις που όλοι (ή οι περισσότεροι) κάνουμε, που μας περνούν απ' το μυαλό και νιώθουμε τύψεις, γιατί δεν ξέρουμε ότι δεν θέλαμε να τις κάνουμε, ότι ο εγκέφαλος παίρνει το πάνω χέρι και προσπαθεί να προστατευτεί και να προστατέψει και το σώμα... Ο Τολστόι το 'ξερε. Δεν το λέει, δεν μοιράζει τη συγχώρεση σαν να 'ταν αντίδωρο, αλλά ούτε και κατηγορεί κανέναν: είμαστε άξιοι εμείς να τους κρίνουμε (εδώ μπαίνει και ερωτηματικό, καλύτερα απ' την τελεία). Τον συμπάθησα πάρα πολύ τον Τολστόι, μ' αυτό εδώ το βιβλίο, γιατί ένα άλλο που είχα διαβάσει παλιότερα, το είχα βρει "λίγο" (ή γιατί ήρθε η ώρα μας να γνωριστούμε). Η μετάφραση της Κοραλίας Μακρή, αριστούργημα: ελληνικά που μυρίζουν Ρωσία, υπέροχη. 2 Share this post Link to post Share on other sites
