Λέων Τολστόι (Leo Tolstoy)

[Cassandra Gotha]

Δεν είχαμε ένα νήμα για τον μεγάλο αυτό Ρώσο συγγραφέα.

Διάβασα την Άννα Καρένινα,

και ήταν ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία που έχω διαβάσει, (και πρόκειται να διαβάσω), για πολλούς λόγους. Αλλά όχι, δεν το απόλαυσα όσο περίμενα. Σε κάτι φάσεις, παρακολουθούσα του χαρακτήρες να κάθονται, να πίνουν τσάι και να κλαίνε, ζητώντας συγχώρεση ο ένας απ' τον άλλον. Αλλά, κι αυτό μάθημα ήταν. Μάθημα των ηθών εκείνης της εποχής, μάθημα του πώς έπρεπε να κερδίσει, εκείνη την εποχή και σ' εκείνα τα ήθη, ένας συγγραφέας το κοινό του, ειδικά όταν έγραφε τέτοια ανήκουστα πράγματα, όπως μοιχεία, διαζύγιο, κ.λ.π.
Για το βιβλίο αυτό του Τολστόι έχω να πω το εξής: κοινωνική μελέτη της προεπαναστατικής Ρωσίας. Καταπληκτικό. Επίσης, το ψυχογράφημα του καθενός από τους ήρωες, είναι απίστευτο. Είναι απίστευτο το πώς έχει πιάσει και τις πιο λεπτές σκέψεις που όλοι (ή οι περισσότεροι) κάνουμε, που μας περνούν απ' το μυαλό και νιώθουμε τύψεις, γιατί δεν ξέρουμε ότι δεν θέλαμε να τις κάνουμε, ότι ο εγκέφαλος παίρνει το πάνω χέρι και προσπαθεί να προστατευτεί και να προστατέψει και το σώμα... Ο Τολστόι το 'ξερε. Δεν το λέει, δεν μοιράζει τη συγχώρεση σαν να 'ταν αντίδωρο, αλλά ούτε και κατηγορεί κανέναν: είμαστε άξιοι εμείς να τους κρίνουμε (εδώ μπαίνει και ερωτηματικό, καλύτερα απ' την τελεία).
Τον συμπάθησα πάρα πολύ τον Τολστόι, μ' αυτό εδώ το βιβλίο, γιατί ένα άλλο που είχα διαβάσει παλιότερα, το είχα βρει "λίγο" (ή γιατί ήρθε η ώρα μας να γνωριστούμε).
Η μετάφραση της Κοραλίας Μακρή, αριστούργημα: ελληνικά που μυρίζουν Ρωσία, υπέροχη.

[Cassandra Gotha]

Διάβασα το διήγημα "Γιατί;"

Με εντυπωσιακή απλότητα, ο Τολστόι καταφέρνει να κάνει ένα πολιτικό σχόλιο, γράφοντας για "απλούς, καθημερινούς" ανθρώπους. Στην προκειμένη, για τους αγώνες της Πολωνίας να μείνει ανεξάρτητη από τη Ρωσία (εξέγερση του 1830), μέσα από τη ζωή του επαναστάτη Μιγκούρσκι και της γυναίκας του Αλμπίνας (πραγματικά πρόσωπα, όπως λέει στην εισαγωγή).

 

[BladeRunner]

Τον Απρίλιο του 2018 διάβασα το Τα διηγήματα της Σεβαστούπολης, για το οποία είχα γράψει τα εξής:

Πρώτη επαφή με το έργο του Λέων Τολστόι και δηλώνω ξετρελαμένος. Έχουμε να κάνουμε με τρία διηγήματα που ουσιαστικά αναπαριστούν τις εμπειρίες που έζησε ο συγγραφέας ως αξιωματικός, κατά την πολιορκία της Σεβαστούπολης, το 1854 και το 1855 (κυρίως). Ο Τολστόι καταφέρνει να πάρει από το χέρι τον αναγνώστη και να τον οδηγήσει στην πολιορκημένη Σεβαστούπολη, ανάμεσα σε στρατιώτες -εμπειροπόλεμους και μη- και σε αμάχους, δείχνοντας με γλαφυρό, έντονα ρεαλιστικό και σε σημεία ακόμα και κυνικό, τρόπο, όλες τις καταστροφές που επιφέρει ένας πόλεμος στον άνθρωπο. Μας δείχνει πως βιώνουν την οδύνη ενός πολέμου οι στρατιώτες αλλά και οι άμαχοι, καθώς και τα αισθήματα που νιώθουν οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια μιας πολεμικής σύρραξης - από τρόμο και φόβο μέχρι γενναιότητα και αυτοθυσία. Η γραφή είναι φαινομενικά απλή αλλά περνάει πολλά μηνύματα, και σε σημεία είναι ειρωνική και καυστική απέναντι στην αστική υποκρισία και τον ίδιο τον πόλεμο. Πραγματικά, με αυτά τα τρία (αυτοβιογραφικά) κείμενα, ο Τολστόι κατάφερε να με μαγέψει. Φαντάζομαι τι έχει να γίνει, όταν διαβάσω τα "Πόλεμος και ειρήνη" και "Άννα Καρένινα".

9/10

--------------------------------------------------------------------------------

  

Και σήμερα διάβασα τη νουβέλα Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς:

Πέντε και πλέον χρόνια μετά την πρώτη μου επαφή με το έργο του Τολστόι, που ήταν το καταπληκτικό "Τα διηγήματα της Σεβαστούπολης", επιτέλους διαβάζω ξανά κάτι δικό του. Αποφάσισα να είναι αυτή η νουβέλα: Λοιπόν, μπορώ να πω ότι μου μαύρισε ολίγον τι την ψυχή, με ψυχοπλάκωσε η αλήθεια είναι, και πώς να μην γινόταν αυτό αφού ο Τολστόι ουσιαστικά μιλάει για τον θάνατο, για την αγωνία του θανάτου, αλλά και για τη ζωή, ίσως και για το νόημα αυτής. Πολύ δυνατή νουβέλα, φυσικά εξαίσια γραμμένη και ικανή να βάλει σε σκέψεις τους αναγνώστες για τη ζωή και το θάνατο, αλλά λόγω της θεματολογίας της δεν μπορώ να πω ότι την απόλαυσα κιόλας.

8/10

Edited September 15 by Ghost
Προστέθηκαν τα εξώφυλλα των βιβλίων.

[Spyrex]

Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς

Πρώτη επαφή με τον Ρώσο συγγραφέα και είμαι αρκετά ικανοποιημένος. Αν και δεν κατάλαβα όσα γράφει στο βαθμό που αναλύεται από μία κριτικό (αμέσως μετά τη νουβέλα) στο βιβλίο των εκδόσεων Ροές, σίγουρα μου άρεσε. Μαθαίνουμε πως ο δικαστικός Ιβάν Ιλίτς απεδήμησε εις κύριον και βλέπουμε τις διάφορες κατηγορίες ανθρώπων από τις οποίες περιβαλλόταν χωρίς «προπετάσματα» που λέει κι ο Τολστόι.