ΣΑ #8 (Απαντήσεις και Σχολιασμοί)

[TheReaper]

@MadnJim ευχαριστώ για τα σχόλια. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα συμμετάσχει σε άλλη άσκηση στο παρελθόν. Είχα δημοσιεύσει κάτι, αλλά που να ψάχνω να το βρω.

Αυτό που θα ήθελα σε όλους να επισημάνω, είναι το γεγονός ότι σκέφτηκα να κάνω μεγαλύτερο κείμενο. Είχα κατά νου να πειράξω από την αρχή μερικά σημεία, αλλά έχω την τάση να χάνομαι όταν γράφω μεγάλα κείμενα. Πολλές φορές έρχομαι σε αντιπαραθέσεις μόνος μου, κάτι που πρέπει να κοιτάξω. Και στο λύκειο είχα κάνει κάτι τέτοιο και μου ακύρωσε η καθηγήτρια ολόκληρο γραπτό....

Θα μπορούσα να σχολιάσω μερικά πράγματα και για τις υπόλοιπες συμμετοχές, αλλά η απειρία μου με κρατάει πίσω, καθώς δεν ξέρω κατά πόσο ο λόγος μου θα έχει βάση.

[TheReaper]

16 hours ago, elgalla said:

 Τωρα, εντάξει, δεν ξέρω παιδιά. Εμείς ζούμε στο 2019 και ελπίζω ότι δεν ασπαζομαστε τις αξίες που προωθεί αυτό το παραμύθι. Δηλαδη αν γράφαμε ένα εναλλακτικό τέλος στον Δράκουλα θα έπρεπε να διατηρήσουμε τον μισογυνισμο του, ας πούμε; Δεν είμαι πολύ σίγουρη. Το ότι η Δέλτα είχε αυτές τις αξίες δεν σημαίνει ότι τις είχαν όλες. Ή μήπως ξεχνάμε τις γυναίκες που πολέμησαν στην Επανάσταση, ας πούμε; 

Το συγκεκριμένο κομμάτι μου τράβηξε την προσοχή και θα ήθελα να το σχολιάσω. Κρατηθείτε.

Ναι, όντως ζούμε στο 2019. Μια εποχή όπου ο κάθε σαλταρισμένος έχει μόνο δικαιώματα και καμια υποχρέωση. Όπου όλοι απαιτούν, χωρίς να επιστρέφουν. Μια εποχή που για λόγους τακτ και μόνο, θα την χαρακτηρίσω "παράξενη".

ΟΜΩΣ! Θεωρώ ότι δεν θα έπρεπε να συγχέουμε τα πράγματα. Ακόμη κι ενδόμυχα, ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου, είναι ο χαρακτήρας αυτού του ανθρώπου. Γιατί ένα παραμύθι ή διήγημα ή οτιδήποτε να διαφέρει; Ναι, εναλλακτικό τέλος στον Δράκουλα. Γιατί να μην παραμείνει ο ίδιος κατσούφης και μίζερος χαρακτήρας που είναι, αλλά με διαφορετική έκβαση; Άποψή μου είναι ότι το να προσαρμόζουμε τα λεγόμενά μας (ή γραφόμενα σε αυτή την περίπτωση), έτσι ώστε να ευχαριστιέται η κάθε χιονονιφάδα και να μη νιώθει ότι της καταστρέφουμε έναν χαρακτήρα που είχε ταυτιστεί μαζί του, είναι μέγα σφάλμα!

Προς Θεού, δε λέω ότι η αξία της γυναίκας είναι υποδεέστερη. Αλλά λαμβάνοντας ως πρότυπο την εποχή της Δέλτα, υπολογίζοντας στην εξίσωση το γεγονός ότι η Ελλάδα ήταν πάντοτε πίσω απ' τον ήλιο και την έλλειψη ΜΜΕ, ίντερνετ, ηλεκτρονικού τύπου κτλ, νομίζω ότι το πιο εξτριμ που σκέφτηκαν οι Ελληνίδες γυναίκες εκείνης της εποχής, ήταν "κρίμα για το κορίτσι που έμεινε στο ράφι".

@moderators: αν κάτι απ' οσα έγραψα ακούγεται κάπως, υπάρχει κάτι που λέμε και "λογοκρισία". Δεν παρεξηγώ.

[Ιρμάντα]

@TheReaper Σου απαντώ αν και κάπως αργά: όχι, δεν υπάρχει λογοκρισία, σε τέτοιας μικρής σημασίας περιπτώσεις τουλάχιστον. Γενικά συμφωνώ με όσα λες και είσαι μέσα στο πνεύμα της άσκησης: μπορεί να γραφεί εναλλακτικό τέλος διατηρώντας όσο γίνεται τον αρχικό χαρακτήρα. Μάλιστα αυτό είναι η πρόκληση. Δεν σημαίνει ότι συμφωνούμε με το χαρακτήρα, δεν σημαίνει ότι συμμεριζόμαστε τα πιστεύω του, δεν σημαίνει ότι θα κάναμε τα ίδια ή ότι του δίνουμε εύσημα για τις πράξεις του. Δεν σημαίνει ότι ο κόσμος δεν προχωράει. Απλώς ένας Δράκουλας που καταφέρνει να μας εκπλήσσει με τρόπους χωρίς να παύει να είναι ο μισογυνικός μαγκούφης που όλοι ξέρουμε, είναι ίσως ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση για έναν συγγραφέα.

@elgalla Αν ήσουν μέσα στο πνεύμα της άσκησης; Πρώτον, ευχαριστούμε για τη συμμετοχή και το χρόνο σου. Δεύτερον, η ιστορία που έγραψες φυσούσε. Εμένα με ικανοποίησε πλήρως, σαν Ειρήνη. Τρίτον. Η άσκηση λέει: Ζητούμενο είναι να διατηρήσουμε το αρχικό ύφος του παραμυθιού. Γράψτε το εναλλακτικό σας τέλος με τρόπο που να είναι Πηνελόπη Δέλτα. Αυτό είναι ίσως και το πιο απαιτητικό κομμάτι της άσκησης. Μείνετε πιστοί στην αρχική ιστορία και παράλληλα μην προδώσετε τη δική σας φαντασία.

Από τα παραπάνω εσύ:

• Δεν πρόδωσες τη δική σου φαντασία
• Σαν ύφος, στυλ γραφής, γλώσσα και όλα είσαι μέσα, όσον αφορά στο γράψιμο της εποχής
• Σαν οπτική της Δέλτα με την καμία. Έφερες τούμπα όλους τους χαρακτήρες. Δεν διαβάζουμε δηλαδή κάτι που να είναι Δέλτα. Προσωπικά θα προτιμούσα να είμαι η δικιά σου Λυγερή παρά της Δέλτα. Όπως και κάθε νοήμων άνθρωπος πιστεύω. Η ιστορία σου ήταν εξαιρετική, αλλά ήταν elgalla. Και πολύ καλά έκανες που την έγραψες, γιατί θεωρώ ότι στις ΣΑ υπάρχει και πρέπει να δίνεται χώρος για πειραματισμούς. (Μέχρις ενός ορίου βέβαια, μην μου φέρει κανείς διαστημόπλοια και σουπερνόβες, λέω τώρα εγώ).
• Εγώ θα θεωρούσα δυσκολότερο, όπως ανέφερα και πιο πάνω, να δούμε εναλλακτικό τέλος τούμπα με χαρακτήρες πολύ κοντινούς στα πρότυπα της Δέλτα. Και επειδή καλά τα λέω και ομιλώ εκ του ασφαλούς, υπόσχομαι να το παλέψω, να δούμε δηλαδά κατά πόσο γίνεται.

Παίδες, περιμένω κι άλλους. Θα δώσω το άριστα στον @MadnJim και ειδικό έπαινο στην @elgalla αν δεν βιαστείτε.

[MadnJim]

9 hours ago, Ιρμάντα said:

"Και πολύ καλά έκανες που την έγραψες, γιατί θεωρώ ότι στις ΣΑ υπάρχει και πρέπει να δίνεται χώρος για πειραματισμούς. (Μέχρις ενός ορίου βέβαια, μην μου φέρει κανείς διαστημόπλοια και σουπερνόβες, λέω τώρα εγώ)."

Ειρήνη, με κάτι τέτοια που πετάς στις παρενθέσεις ρισκάρεις όταν κάπου στα πέριξ τριγυρνάω κι εγώ. Εσύ φταις λοιπόν για το παρακάτω κι αν έλθει η Δέλτα να με κατακεραυνώσει να ξέρεις θα σε δώσω στεγνά. 

Τρεις βασιλοπούλες -Π.Δέλτα, διασκευή της διασκευής του τέλους by MadnJim (Ε.Τ.).pdf

Σ.Σ.: Μικρές, μικρούτσικες αλλαγές και προσθήκες, σχεδόν ανεπαίσθητες, ίσα για να κάνω την κερά Δασκάλα μας να σκίσει τα πτυχία της. Έχω την αποβολή στο τσεπάκι σίγουρα, αλλά προς υπεράσπισή μου θα τονίσω ότι το happily ever after παρέμεινε αναλλοίωτο. Δε μπορεί, κάτι θα μετράει κι αυτό, ε; 

Αταλάντη, δεν έχω καταφέρει ακόμα να διαβάσω τη δική σου εκδοχή, θα το κάνω όμως οσονούπω και θα έχεις τις εντυπώσεις μου.  

Edited February 18, 2019 by MadnJim

[John Ernst]

On 2/11/2019 at 10:21 AM, John Ernst said:

με λίγες εξαιρέσεις που δείχνουν το δικό σου ύφος, όπως η περιγραφή του στρατού που παρατάσσεται, το οποίο βρήκα ξένο με τη γλώσσα του κειμένου, αλλά συνάμα και την καλύτερη στιγμή του κειμένου σου

@MadnJim επιμένω στην αρχική μου άποψη. όσο πιο πολύ απομακρύνεσαι από την άσκηση, τόσο πολύ μου αρέσει το κείμενό σου. Οι περιγραφές σου ήταν ζωηρές κράτησες τον ποιητικό λόγο, αλλά έγραψες κάτι που σε εκφράζει. πιστεύω ότι η δασκάλα θα μας βάλει όλους στη διαγωγή "καλή"

[Ιρμάντα]

@MadnJim Τι δηλαδή, να πάθω καρδιακό επειδή έβαλες κάτι εξωγήινους μέσα; Ε μάθε Σπυρέτο πως ούτε καν τους παίρνει κανείς χαμπάρι. Μέχρι που μπορεί να ήταν και δαίμονες, τελώνια, καλικάντζαροι, τεσπα οποιαδήποτε φάρα από την ύποπτη παρέα σου, ξεπεσμένε νεολαίε. Το ύφος; Δέλτα. Τα υπόλοιπα επίσης Δέλτα, εκείνες οι βροντές και οι λάμψεις στο πιο ψηλό βουνό περνάνε τόσο ύπουλα που όπως είπα ούτε καλοφαίνεται τι ακριβώς είναι. Και ξέρεις ποιο είναι το ωραίο; Ότι αν, αν, υποθετικά μιλώντας, στο χωροχρόνο του παραμυθιού αυτού όντως εμφανίζονταν τέτοια όντα, η ίδια η Δέλτα κάπως παρόμοια θα τα περιέγραφε. Δείχνει δηλαδή να είναι η περιγραφή ενός ανθρώπου που δεν γνωρίζει τι ακριβώς βλέπει, αλλά που, οπωσδήποτε, αυτό που βλέπει είναι αλλόκοτο και ασυνήθιστο. Και το περιγράφει με τις γνώσεις που διαθέτει, άγνωστα αντικείμενα ίσον λάμψεις, άγνωστα όντα ίσον δαίμονες.

Ήθελες να γράψεις σεισμούς λιμούς και καταποντισμούς ε;

Ευχαριστούμε πολύ για τη διπλή συμμετοχή! Θα γράψω και εγώ, δεν το ξεχνώ!

[MadnJim]

59 minutes ago, Ιρμάντα said:

Μέχρι που μπορεί να ήταν και δαίμονες, τελώνια, καλικάντζαροι, τεσπα οποιαδήποτε φάρα από την ύποπτη παρέα σου, ξεπεσμένε νεολαίε.

Μπα, όχι πια νεολαίος... 

Πλάκα πλάκα όμως, δύσκολο πράγμα να στριμώξεις εξωγήινους σε τέτοιο παραμύθι, ακριβώς γιατί σ' αυτήν την παράλληλη διάσταση η αντίστοιχη Δέλτα όταν θα έβλεπε κάτι ανάλογο δεν θα ήξερε πώς να το περιγράψει. Οπότε περί ορέξεως...

[Ιρμάντα]

2 hours ago, MadnJim said:

Μπα, όχι πια νεολαίος... 

Πλάκα πλάκα όμως, δύσκολο πράγμα να στριμώξεις εξωγήινους σε τέτοιο παραμύθι, ακριβώς γιατί σ' αυτήν την παράλληλη διάσταση η αντίστοιχη Δέλτα όταν θα έβλεπε κάτι ανάλογο δεν θα ήξερε πώς να το περιγράψει. Οπότε περί ορέξεως...

Αυτό εννοώ. Είναι γραμμένο σαν από κάποιον που δεν ξέρει τι ακριβώς βλέπει.

[elgalla]

Δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα να απαντήσω στα τελευταία πράγματα που γράφτηκαν, αλλά αφού πέρασαν οι μέρες και το σκέφτηκα το θέμα αρκετά, αποφάσισα να το κάνω.

Αρχικά, μπορεί αυτό να έχει να κάνει με το πώς το βλέπω εγώ και μόνο, αλλά προσωπικά θεωρώ το τέλος του υπάρχοντος διηγήματος (και, για να είμαι ειλικρινής, ολόκληρο το διήγημα) αποτυχημένο ακριβώς επειδή εκφράζει σε τέτοιο βαθμό τις πεποιθήσεις της ίδιας της Δέλτα - που δεν θα πρέπει να τις συγχέουμε με τις πεποιθήσεις όλων των γυναικών ή όλων των Ελλήνων της εποχής της Δέλτα. Η Πηνελόπη Δέλτα ήταν μια καταπιεσμένη, δυστυχισμένη, χρόνια καταθλιπτική γυναίκα που προσπάθησε να αυτοκτονήσει πολλές φορές μέχρι που τα κατάφερε, ακριβώς επειδή είχε αυτές τις πεποιθήσεις περί καθήκοντος και θυσίας της προσωπικής ευτυχίας.

Αν ο σκοπός της άσκησης ήταν να γράψουμε ένα τέλος που θα έγραφε η Δέλτα, τότε δεν καταλαβαίνω τον σκοπό. Το τέλος της Δέλτα ήδη υπάρχει. Και είναι χάλια. Σου λέει, βασικά, κάτσε θυσιάσου για ανθρώπους που δεν σε εκτιμούν και χάσε ό,τι μπορεί να σου δώσει χαρά για να μη χάσουν οι άλλοι τη βολή τους. Κατά βάση, θυματοποιήσου, μπας και κάποτε κάποιος πει για σένα "μωρέ τι καλός γιος/τι καλή κόρη". Δεν συμφωνώ σε τίποτα με αυτό το μήνυμα, έκανε τον άνθρωπο που το πρέσβευε βαθιά δυστυχισμένο, σε βαθμό να θέλει να αφαιρέσει τη ζωή του και, αν είχα παιδιά, σίγουρα δεν θα τους το διάβαζα.

@TheReaper Δεν ξέρω πώς προέκυψε η σύνδεση της επιλογής μου στο πώς να χειριστώ την άσκηση με "χιονονιφάδες" και "παράξενες" εποχές, ούτε πώς προέκυψαν προκλήσεις περί λογοκρισίας στη διαχείριση. Σε γενικές γραμμές, τα θεωρώ άσχετα και άτοπα με αυτό που συζητάμε εν προκειμένω, αλλά και με την άσκηση.

Έκανα την άσκηση με αυτόν τον τρόπο γιατί εκεί πήγε το μυαλό μου από την πρώτη στιγμή που διάβαζα το παραμύθι της Δέλτα, όχι για να μη δυσαρεστήσω κάποια αόρατη κι ανύπαρκτη "χιονονιφάδα". Και, ειλικρινά, δεν ξέρω πώς έβγαλες αυτό το συμπέρασμα από τα λόγια μου που παρέθεσες.

Ο Δράκουλας δεν είναι μισογύνης σαν χαρακτήρας, αντίθετα εκφράζει την απελευθέρωση της γυναικείας σεξουαλικότητας και γι' αυτό τον φοβούνται οι υπόλοιποι άντρες του βιβλίου. Ο Μπραμ Στόουκερ, όμως, ήταν ένας καθολικός Ιρλανδός που φοβόταν τη γυναικεία χειραφέτηση και βάζει τη Μίνα να σώζεται στο τέλος από τη σεξουαλικότητά της από ένα μάτσο άντρες και τη χάρη του Θεού. Αυτό είναι το σεξιστικό και όχι ο χαρακτήρας του Δράκουλα - που δεν είναι ούτε μισογύνης, ούτε κατσούφης, ούτε μίζερος, ειλικρινά απορώ με τους χαρακτηρισμούς, δηλαδή, ο Δράκουλας είναι γοητευτικός, υπερσεξουαλικός και εξαιρετικά επιβλητικός, εν τέλει είναι ένα συνονθύλευμα συμβολισμών και γι' αυτό ακριβώς δουλεύει τόσο καλά σαν χαρακτήρας. Δεν χρειάζεται να αλλάξει κάποιος τον χαρακτήρα του Δράκουλα για να κάνει το τέλος του λιγότερο μισογυνιστικό και, φυσικά, ποτέ δεν θα υποστήριζα να λογοκριθούν κείμενα προκειμένου να μη δυσαρεστηθεί κάποιος. Σαν συγγραφείς, βγάζουμε τη δουλειά μας εκεί έξω και την εκθέτουμε και δεχόμαστε τις συνέπειες. Αν δυσαρεστήσουμε, ε, τι να γίνει, έχει κι αυτό τις συνέπειές του.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όλο το στραβό του διηγήματος της Δέλτα ξεκινάει από τον παθητικό χαρακτήρα της Λυγερής - για μένα, πάντα. Και, στα δικά μου μάτια, ικανοποιητικό τέλος με αυτόν τον χαρακτήρα δεν μπορείς να δώσεις. Είναι χαρακτήρας που δεν παίρνει πρωτοβουλία, δεν κάνει τίποτα, μόνο του συμβαίνουν πράγματα και δεν αλλάζει καθόλου από την αρχή ως το τέλος. Επέλεξα να της δώσω μια εξέλιξη, ξεκινώντας από την ίδια αφετηρία με τη Δέλτα, αλλά καταλήγοντας εκεί όπου εγώ θα κατέληγα. Η Δέλτα είδαμε πού κατέληξε, γιατί να ξαναγράψουμε το ίδιο ή κάτι παρεμφερούς νοοτροπίας; Καταλαβαίνω το να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε το ύφος του συγγραφέα, είναι βασική συγγραφική άσκηση και τη συνιστούν και πολλοί σπουδαίοι συγγραφείς. Το να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε τη νοοτροπία του συγγραφέα δεν είμαι πολύ σίγουρη τι εξυπηρετεί.

Σε κάθε περίπτωση, το έγραψα εξαρχής ότι δεν ξέρω πόσο εντός της άσκησης ήμουν. Εγώ βέβαια εννοούσα ότι άρχισα τις αλλαγές αρκετά πριν το τέλος, αλλά από αλλού μου ήρθε. Ένιγουέη, καλή καρδιά.

[Silvertooth]

 

Γεια σας κι από μένα,

Διάβασα το παραμύθι και ράγισε λίγο το ευαίσθητο καρντιά, αλλά σας διάβασα μετά κι εσάς.

Θα αρχίσω με την οπτική μου στην ιστορία της Δέλτα.

Οι Αδερφές

Οι δύο ασχολούνται με τον εαυτό τους και την προσωπική τους ανάπτυξη, χωρίς να δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στους γύρω τους, ενώ η Λυγερή ασχολείται με την ανάπτυξη των άλλων και διατηρεί παθητική στάση όποτε έρθει η στιγμή να πάρει απόφαση. Ο τόνος όλου του παραμυθιού είναι αρνητικός ως προς τις αδερφές οι οποίες παρουσιάζονται ότι ασχολούνται μόνο με την πάρτυ τους. Θα πω όμως εδώ ότι η Μαυρομάτα πρότεινε λύση για να γλιτώσει το βασίλειο, και αυτή ήταν αντί να ξεπουλήσουν ότι έχουν και δεν έχουν, να φτιάξει έναν υπεργαμάτο πίνακα και να τον πουλήσουν πανάκριβα. Εμ… Σόρρυ αλλά όντως αυτή ήταν η καλύτερη κίνηση.

Οι Πρίγκιπες

Οι δύο πρίγκιπες παρουσιάζονται ως ιδανικοί στα μάτια της κοινωνίας, καθώς είναι πλούσιοι, όμορφοι και ιδιαίτερα δυναμικοί. Και πιεστικοί. Ο πρώτος δεν αφήνει την κόρη ούτε να αποχαιρετήσει τους δικούς της, και ο δεύτερος επιμένει να πάρουνε τον πολύτιμο πίνακα. Ο Ερημόκαρδος είναι ο μόνος που είναι σεβαστικός απέναντι σε αυτήν που του αρέσει.

Οι Γονείς

Η μητέρα δείχνει να παινεύει την μεσσαία κόρη, όμως κρίνοντας εκ’ του αποτελέσματος, δε της μετέδωσε κάποιου είδους αυτοεκτίμησης, ούτε την ώθησε ποτέ να κάνει κάτι για τον εαυτό της. Ο πατέρας φαίνεται να ασκεί την περισσότερη επιρροή στο σπίτι, αλλά προκειμένου να ευχαριστήσει τα αγαπημένα του παιδιά, αδιαφορεί για τον εαυτό του και για όλους τους υπόλοιπους.

 

Οι χαρακτήρες κυμαίνονται όλοι σε άκρα, και δείχνουν έτσι όλοι τα θετικά και τα αρνητικά που προκύπτουν: ο πατέρας υπεραγαπά τις δύο κόρες και καταλήγει να χάνει τα πάντα, η Λυγερή βάζει τους άλλους πάνω από εκείνη και χάνει την προσωπική της ευημερία, οι καλομαθημένες αδερφές τολμούν να ζητήσουν το καλύτερο και ευτυχούν.

Η εξίσωση θα ήταν πιο υγιής αν ο πατέρας είχε διαπραγματευτεί με τις κόρες κάποια από τα πλούτη και δεν εκβίαζε συναισθηματικά τη Λυγερή.

@John Ernst

Με εξέπληξε ευχάριστα η τροπή που έδωσες - με έπιασες απροετοίμαστη! Ωστόσο, θα δούλευε καλύτερα αν είχες ακολουθήσει τη λογική της Αταλάντης και άλλαζες από πιο νωρίς το κείμενο, γιατί έτσι δεν υπήρχε προοικονομία και ο χαρακτήρας της Λυγερής δεν έδενε τόσο με αυτό που είχε χτιστεί. Ήταν όμως ωραία τροφή για σκέψη, στα περιοριστικά δεδομένα που είχες άλλωστε να χτίσεις καταληξη για την ιστορία. Ιδιαίτερα μου άρεσαν οι εικόνες που περιέγραψες στο τέλος.

@TheReaper

Η ιστορία της Δέλτα έδειξε το πώς η παθητικότητα ενός ανθρώπου και η μεροληψία κάποιου άλλου μπορούν να αποβούν μοιραία στις τύχες και των δύο. Είναι συχνό φαινόμενο στα παραμύθια να βλέπουμε αυτά ακριβώς τα δύο στοιχεία να έχουν αίσιο τέλος (η πριγκίπισσα που τη σώζει ο πρίγκιπας / ο καλός βασιλιάς που αγαπάει περισσότερο την τρίτη και ομορφότερη κόρη). Οπότε η Δέλτα σε αυτή την περίπτωση μας δείχνει ότι αυτά τα χαρακτηριστικά δεν είναι απαραίτητα τόσο ρόδινα.

Η δική σου τροπή της ιστορίας, κρατάει αυτά τα χαρακτηριστικά της Λυγερής και του πατέρα της και δίνει ένα φαινομενικά αίσιο τέλος, χωρίς όμως οι ήρωες να έχουν αναγνωρίσει τα λάθη τους ή να έχουν εξέλιξη.

Σ’ αυτό που θα ήθελα να σταθώ όμως είναι ο Ερημόκαρδος. Αυτός είναι ο πιο ισορροπημένος στο αυθεντικό διήγημα, όμως εδώ τον βλέπουμε να σταματάει να είναι σεβαστικός απέναντι στη Λυγερή - μοιάζοντας πλέον στους άλλους δύο πρίγκιπες που απλά κοιτούσαν τον εαυτό τους. Το χειρότερο όμως είναι ότι την παίρνει με το ζόρι, ενώ αυτή του είπε όχι, θεωρώντας ότι είναι αρμόδιος να πάρει την απόφαση για κείνη και επεμβαίνοντας μάλιστα και σωματικά στην απόφασή της. Η Λυγερή σε όλη την original ιστορία είχε έλεγχο των πράξεων της (φυσικά ο συναισθηματικός εκβιασμός την περιόριζε, αλλά είχε επίγνωση του τι γινόταν) τώρα χάνει ακόμα και αυτό.

@MadnJim

Ο λόγος του κειμένου ρέει και δεν ξενίζει σε σχέση με αυτόν της Δέλτα. Οι χαρακτήρες όπως τους ανέπτυξες ήταν απ’ όλες τις προσπάθειες, οι πιο πιστοί στο αυθεντικό διήγημα. Έδωσες μία έξυπνη νέμεση στον βασιλιά και έβαλες τη βασίλισσα να κάνει αυτό που περίμενα από εκείνη εξαρχής: να σπρώξει την κόρη της προς κάτι καλό για κείνη. Λύνεις και την αρνητική επιρροή που ασκεί ο πατέρας στην κόρη με έναν τρόπο που ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα (τα παιδιά αλλάζουν όταν απομακρύνονται από τους γονείς, και συχνά δεν απομακρύνονται ηθελημένα). Η Λυγερή παραμένει σταθερή ως χαρακτήρας, αλλά εφόσον οι συγκυρίες γύρω της αλλάζουν, αφήνεται να εννοηθεί οτι έρχεται και για κείνη εξέλιξη και ωριμότητα στο μέλλον. Ήταν ένα ολοκληρωμένο αίσιο τέλος που αναγνωρίζει την πηγή των προβλημάτων των χαρακτήρων.

@elgalla

Η ιστορία είναι ολοκληρωμένη και ευχάριστη, αν και αναιρεί όλο το υπόβαθρο του χαρακτήρα της Λυγερής. Χτίζεται εξαρχής αποφασιστική, οπότε σταματάει να τίθεται το ερώτημα του αρχικού κειμένου σχετικά με το πώς η παθητικότητά της επηρεάζει την ζωή της. Δίνεις ωραία λύση στο subplot του βασιλιά πάντως - καθώς αυτός παραμένει πιστός στην αρχική ιστορία.

Σαν σύνολο έχουμε μία ωραία και άρτια ιστορία και χαρακτήρες. Το χτίσιμο όλων των σημαντικών σημείων γίνεται ομαλά. η γλώσσα είναι άψογη ως συνήθως. Απλά εντάσσεται καλύτερα στην κατηγορία του rewrite παρά σε αυτή του εναλλακτικού τέλους.

ΥΣ: Και γω απαγωγή σκέφτηκα αμέσως για την Ξανθομαλλούσα καθώς διάβαζα

Edited February 23, 2019 by Silvertooth

[Νίκη]

Λοιπόν, ανεβάζω σήμερα τη δικιά μου εναλλακτική εκδοχή του τέλους, κι αύριο θα σχολιάσω, καθώς τώρα νυστάζω.

 

Οι 3 βασιλοπουλες εναλλακτικό τέλος.docx

[Νίκη]

Αν επιτρέπεται, γιατί κι εγώ δεν είμαι πολύ έμπειρη, θα σχολιάσω τις ιστορίες σας.

The reaper: Ωραία προσπάθεια, η οποία μένει απολύτως στο πνεύμα του διηγήματος. Αυτό όμως παρουσιάζει άλλα προβλήματα, κι εδώ θα συμφωνήσω πλήρως με τις σκέψεις της Ιρμάντας (και της Silvertooth, αν και δεν συνειδητοποίησα το πρόβλημα όσο το διάβαζα), οπότε δεν τα επαναλαμβάνω.

John Ernst: Ενδιαφέρουσα η απροσδόκητη τροπή, αλλά η ζήλεια και η κακία που εκφράζει στο τέλος η Λυγερή είναι εντελώς εκτός χαρακτήρα όπως  παρουσιάζεται στο διήγημα. Και νομίζω, αφού η άσκηση είναι να συνεχισουμε το πρωτότυπο διήγημα, η μαγκιά είναι να παραμείνουν οι χαρακτήρες όπως περιγράφονται στο αρχικό και απλά να τους βάλουμε να δρουν ώστε να πετύχουν καλύτερο τέλος.

Madjim: Προσπάθεια 1: Νομίζω ότι είναι η καλύτερη απ' όλες τις ιστορίες. Θεωρώ ότι είναι απολύτως εντός ύφους και επανορθώνει τις αδικίες του παραμυθιού της Δέλτα με τον εξυπνότερο τρόπο. Μ' άρεσε που έδωσες τροπή που θύμιζε βασιλιά Λήρ, καθώς στοιχεία αυτής της πλοκής υπήρχαν ήδη στο πρωτότυπο, επειδή οι δύο κόρες δρουν με τρόπο υπερβολικά εγωιστικό.

Madjim: Προσπάθεια 2: Πολύ έξυπνο! Κατάφερες, διατηρώντας το ύφος του πρωτοτύπου, να χώσεις μέσα κι εξωγήινους! Και μάλιστα, δεν ξεχωρίζουν καθόλου άσχημα, αντίθετα, αναμειγνύονται όμορφα και αβίαστα στο σέττινγκ. Μπράβο σου!

elgalla: Υπέροχο ως γλώσσα και δομή, αλλά κατά τη γνώμη μου, θυμίζει περισσότερο λαικό παραμύθι και λιγότερο Πηνελόπη Δέλτα. Η  δική σου Λυγερή όμως είναι πολύ διαφορετική από την αρχική, είναι πιο δυναμική και κάνει αυτό που θέλει. Φυσικά, η Λυγερή του πρωτοτύπου είναι παθητική, δεν δρα, απλώς υφίσταται, και μ' έναν τέτοιο χαρακτήρα δεν είναι εύκολο να χτίσεις ένα αίσιο τέλος.

Συγχαρητήρια και στη Silvertooth, για την ανάλυσή της.

Το ίδιο το παραμύθι εμένα μου θύμισε πολλά γνωστά λαϊκά παραμύθια και παραμυθικές πλοκές. Κυρίως μου θύμισε το Βασιλιά Λήρ του Σαίξπηρ αλλά και το αντίστοιχο λαϊκό παραμύθι των αδελφών Γκριμ, το κορίτσι που έβοσκε τις χήνες στην πηγή. Μου θύμισε επίσης αρκετά, με την περιφρόνηση των δύο χαϊδεμένων κοριτσιών, τη συμπεριφορά της βασιλοπούλας στο βασιλιά Τσιχλογένη των Γκριμ.

Τέλος, μου έδωσε την αμυδρή εντύπωση ότι οι γονείς υποβλέπουν αρκετά την κόρη που δεν παντρεύεται, όσο κι αν τους βολεύει κιόλας καθώς τους φροντίζει. Αυτή η αίσθηση οφείλεται στο ότι έχω διαβάσει τα ημερολόγια-αυτοβιογραφία της, όπου αυτό το συναίσθημα εκφράζεται πολύ πιο πολύ από τους γονείς της προς την ίδια. Σε συνδυασμό με το αστείο της Ιρμάντας για την αντίδραση του γερο-Μπενάκη και του άντρα της, αν έδινε στην ιστορία πλοκή όμοια με της elgalla, ένα σας λέω: διαβάστε την αυτοβιογραφία της σε μορφή ημερολογίου και θα καταλάβετε πάρα πολλά: γιατί έγραφε αυτά που έγραφε, πώς επέδρασε πάνω στα γραπτά της, πως επέδρασαν πάνω της οι εμπειρίες από ένα άτυχο ρομάντζο και η αντιμετώπιση που είχε σε αυτό απ' τους γονείς της... Το συγκεκριμένο παραμύθι, με την κακή άποψη για το γάμο και το άσχημο τέλος στον έρωτα, αλλά και τη δυστυχία και την παθητικότητα που αναβλύζει από παντού, προέρχεται, νομίζω, κατευθείαν από τις άσχημες εμπειρίες του πρώτου της έρωτα!

 

 

[Ιρμάντα]

@Νίκη Έγραψες ένα τέλος που δικαιώνει την ηρωίδα, με άλλα λόγια, την κάνεις ευτυχισμένη, και παράλληλα δεν ξεφεύγεις από τα πρότυπα της Δέλτα (που γενικά ήταν ένα από τα ζητούμενα.) Μου άρεσε και η ιστορία και η γλώσσα και κάπου χάθηκα, δεν ήξερα που τελειώνει το αρχικό και αρχίζει το δικό σου. Όχι, σοβαρά. Και σε ευχαριστούμε θερμά για τη συμμετοχή σου. Και φυσικά σε ευχαριστούμε για το σχολιασμό σου. Τι σημαίνει δεν είσαι έμπειρη; Εδώ μέσα όλοι είμαστε στην προσπάθεια.

Όπως έχω ξαναπεί είναι ίσως δυσκολότερο να γράφεις sequel σε κάτι, να χειρίζεσαι έτοιμους ήρωες από το να πλάσεις τους δικούς σου. Στην πρώτη περίπτωση έχεις να σεβαστείς εκατό πράγματα και κυρίως αυτούς που έχουν ήδη διαβάσει και αγαπήσει την αρχική ιστορία, ενώ στη δεύτερη περίπτωση δίνεις λόγο μόνο στον εαυτό σου.

Εσύ και ο @MadnJim έχετε φτιάξει τις πιο κοντινές στο αρχικό θέμα πριγκίπισσες, ενώ η @elgalla έχει φτιάξει τη Λυγερή που πιθανώς θα προτιμούσα να ήμουν, (αν είχα να διαλέξω.)

Θα αφήσω ανοιχτή την άσκηση μέχρι να ξεκινήσει ο διαγωνισμός διηγήματος. Έλεγχοι, βαθμοί, έπαινοι, διαγωγή θα τα μοιράσω μετά.

Edited March 11, 2019 by Ιρμάντα

[Νίκη]

Λοιπόν, αφού μου το επέτρεψε η καλή μας η δασκάλα, θα βάλω το κείμενο "διορθωμένο", υπό την έννοια ότι πρόσθεσα και κάτι για τις άλλες δύο αδελφές.

 

Οι 3 βασιλοπουλες εναλλακτικό τέλος προσθήκη.docx

[Ιρμάντα]

Αχάριστες και ψυχρές, όπως είναι πάντοτε οι αδελφές της ηρωίδας σε κάθε αξιοπρεπές παραμύθι. Βάγια μου ευχαριστούμε θερμά για τη διπλή συμμετοχή σου!