Άγιοι Τίποτα - Κωνσταντίνος Κέλλης

[BladeRunner]

Τίτλος: Άγιοι Τίποτα
Συγγραφέας: Κωνσταντίνος Κέλλης
Εκδόσεις: Bell
Σελίδες: 440
Έτος έκδοσης: 2019

Quote

 

«Ονειρεύεσαι τους νεκρούς, αγάπη μου;»
«Τους βλέπω μπροστά μου, μαμά».

Σ' ένα παλιό αρχοντικό της Ξάνθης, η Ηλιάνα Αχτάρη φροντίζει την ετοιμοθάνατη μάνα της. Σε μια καφετέρια της Κομοτηνής, ο Στέφανος Αργυρίου νιώθει την ένταση ενός ανεκπλήρωτου έρωτα.

Δύο άνθρωποι διαφορετικοί που θα συναντηθούν στο βαγόνι ενός άδειου τραίνου και θα βυθιστούν σ' έναν εφιάλτη που μυρίζει λιβάνι, χιόνι και αίμα.

Ένα αλλόκοσμο μέρος τους καλεί, ψηλά στα βουνά της Βόρειας Ελλάδας. Ένα μέρος αρχαίο, όπου τα κεριά καίνε μπροστά από Αγίους δίχως ονόματα και πρόσωπα. Ένα μέρος όπου ο Θάνατος περιδιαβαίνει με ανοιχτά σαγόνια.

Η ελληνική επαρχία γίνεται ο καμβάς για ένα μυθιστόρημα λαογραφικού τρόμου και φαντασίας που θα σας συναρπάσει. Μια ιστορία απώλειας και αγάπης, ένα βιβλίο για το θάνατο και τη ζωή μαζί, από τον συγγραφέα των μπεστ σέλερ «Η σκιά στο σπίτι» και «Νεκρή γραμμή».

 

 

[BladeRunner]

Πολλοί βιβλιοφάγοι έχουν στη λίστα τους κάποιους συγκεκριμένους εν ζωή συγγραφείς, από τους οποίους περιμένουν κάθε φορά με ανυπομονησία να γράψουν ένα καινούργιο βιβλίο (μυθιστόρημα ή συλλογή διηγημάτων), φυσικά όσο γίνεται σε πιο γρήγορους ρυθμούς (π.χ. ένα βιβλίο το χρόνο). Στην περίπτωση μου, αυτό ισχύει για τρεις-τέσσερις συγγραφείς που γράφουν σε σταθερό ρυθμό, και ένας από αυτούς είναι σίγουρα ο Κωνσταντίνος. Το περίμενα πολύ καιρό αυτό το βιβλίο (για την ακρίβεια από τις αρχές Δεκεμβρίου του 2016, που διάβασα το τρομερό "Η σκιά στο σπίτι"), οπότε ήταν αναμενόμενο να το αγοράσω την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του και να το πιάσω άμεσα στα χέρια μου.

Λοιπόν, δεν έχω παρά να δηλώσω για ακόμη μια φορά ιδιαίτερα ικανοποιημένος, τόσο από την ιστορία, όσο κυρίως από τη γραφή και την όλη ατμόσφαιρα του βιβλίου. Βέβαια, δεν είμαι και ο πλέον αντικειμενικός κριτής όσον αφορά τα βιβλία του Κωνσταντίνου, μιας και σαν συγγραφέας τρόμου μου αρέσει πάρα πολύ, όμως προσπαθώ πάντα να βλέπω τα πράγματα όσο γίνεται πιο αντικειμενικά. Άλλωστε, αυτό που θέλω πάντα, είναι να διαβάζω ωραίες και καλογραμμένες ιστορίες, ανεξάρτητα από το ποιος τις γράφει. Και, αντικειμενικά, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πάρα πολύ δυνατό και συναρπαστικό μυθιστόρημα τρόμου, με υπέροχη χρήση της ελληνικής γλώσσας.

Το βιβλίο διαθέτει όλα αυτά τα καλούδια που μας έχει συνηθίσει ο Κωνσταντίνος, καθώς επίσης και όλα αυτά τα καλούδια που οφείλει να έχει ένα μυθιστόρημα τρόμου της προκοπής: Σκοτεινή ατμόσφαιρα, ανατριχιαστικές σκηνές που κόβουν την ανάσα, δυνατές εικόνες και έντονα συναισθήματα, και φυσικά καλοσχηματισμένους και ενδιαφέροντες χαρακτήρες, οι οποίοι θα αγγίξουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τους αναγνώστες. Και, βέβαια, ένα μυθιστόρημα τρόμου της προκοπής οφείλει να είναι καλογραμμένο και εθιστικό, κάτι που ισχύει στη συγκεκριμένη περίπτωση: Νομίζω πως το δυνατό "χαρτί" του Κωνσταντίνου, πέρα από τις ιδέες, είναι κατά κύριο λόγο η γραφή, ο τρόπος που καθηλώνει τον αναγνώστη με τις περιγραφές των τοπίων και των σκηνικών, η υποβλητική ατμόσφαιρα που δημιουργεί κάθε φορά, το βάθος που δίνει στους χαρακτήρες του.

Το βιβλίο μπορεί και να μην είναι άριστο. Κάποιος μπορεί να συναντήσει αδυναμίες ή ασάφειες στην πλοκή, ανάλογα με την οπτική που έχει σαν αναγνώστης. Όμως εγώ δεν μπαίνω στη διαδικασία να ψειρίσω τα πάντα για να βρω ατέλειες, γιατί σαν ιστορία τρόμου/σκοτεινής φαντασίας με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο. Με καθήλωσε για πολλές ώρες, μου χάρισε εικόνες και συναισθήματα, με ταξίδεψε σε έναν κόσμο ανατριχιαστικό μα ενδιαφέρων, και αυτό μου αρκεί. Εννιά στα δέκα, λοιπόν, που γίνονται πέντε αστεράκια στο Goodreads. 

Υ.Γ. 1. Περιττό να πω ότι ήδη ανυπομονώ να διαβάσω το επόμενο βιβλίο του Κωνσταντίνου  
Υ.Γ. 2. Εξαιρετική η έκδοση, με πολύ προσεγμένη επιμέλεια και ωραίο εξώφυλλο.

9/10
 

Edited February 12, 2019 by BladeRunner

[Spyrex]

Το Άγιοι Τίποτα είναι ένα ωραίο και τίμιο βιβλίο. Είναι ένα βιβλίο που ασφαλώς δεν θα απογοητεύσει τους λάτρεις του τρόμου. Θα ξεκινήσω την κριτική μου με τα θετικά του βιβλίου.  

Ο Κωνσταντίνος Κέλλης συνεχίζει να μας εκπλήσσει με τη γλαφυρότητά του στις περιγραφές. Τα σχήματα λόγου είναι αμέτρητα και κάνουν το διάβασμα πιο «ελαφρύ» και πιο ευχάριστο. Ο συγγραφέας ξέρει καλά να χρησιμοποιεί τις μεταφορές ως σχήματα λόγου κι αυτό, προσωπικά, δεν το συναντώ συχνά. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα βιβλίο που περιέχει μπόλικη... τέχνη του λόγου. Φυσικά, το λεξιλόγιο παραμένει πλούσιο, όπως και στα προηγούμενα βιβλία του Κέλλη. Χάρη σε αυτή του την ικανότητα, ο Κέλλης μάς χαρίζει ένα ατμοσφαιρικό βιβλίο με μπόλικη δόση τρόμου. Κατά τη γνώμνη μου, ένα βιβλίο που επιθυμεί να τρομάξει τον αναγνώστη πρέπει να είναι κατ' αρχήν ατμοσφαιρικό. Σε τούτο το βιβλίο, λοιπόν, η ατμόσφαιρα χτίζεται χάρη στις γλαφυρές περιγραφές. Όπως και στα προηγούμενα βιβλία του, ο Κέλλης, αν και καταπιάνεται με ένα θέμα που το έχουμε ξαναδεί, δίνει τη δική του οπτική για το θέμα αυτό. Συγκεκριμένα, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα χωριό της επαρχίας που παραμένει πιστό σε λαϊκές δοξασίες και που μαστίζεται από θρησκευτικές κόντρες. Ο Κέλλης δημιουργεί ένα χωριό με ιδιαίτερες θρησκευτικές πεποιθήσεις, οι οποίες οδηγούν (κι έχουν οδηγήσει και στο παρελθόν) σε τραγικά αποτελέσματα. Αυτό που κάνει την ιστορία ιδιαίτερη είναι οι χαρακτήρες που έχουν βάθος, η ατμόσφαιρα της ιστορίας, τα πλάσματα του «κακού» που μένουν χαραγμένα στο μυαλό του αναγνώστη και, τέλος, η χρήση της σκοτεινής μαγείας και ο τρόπος που οι χαρακτήρες έρχονται αντιμέτωποι με αυτήν.

Αυτό που δεν μου άρεσε στο βιβλίο είναι κυρίως η τροπή που πήρε η ιστορία από τη μέση και μετά. Η ιστορία οδηγείται σε στοιχεία που έχουμε ξαναδεί και σε προηγούμενα βιβλία του συγγραφέα. Θα ήθελα να δω και κάτι διαφορετικό από τις εξαιρετικές δυνατότητες του Κέλλη. Επίσης, ορισμένες φορές δυσκολεύτηκα στην ανάγνωση, καθώς μου φάνηκε πως σε ορισμένα σημεία έλειπε η συνεκτικότητα του λόγου.

Γενικά είναι ένα βιβλίο που διαβάζοντάς το πέρασα καλά, τρόμαξα και, κυρίως, συμπόνεσα και δέθηκα με ορισμένους χαρακτήρες.