Η Σάλπιγγα της Αποκάλυψης - Κωνσταντίνος Γρίβας

[Nargathrod]

Το βιβλίο επιλέχτηκε από τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης Φανταστικού για τον μήνα επιστημονικής φαντασίας. Το έχει διαβάσει κάποιος να μας πει άποψη για αυτό. 

Έχει κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Οξύ αρχικά και τώρα είναι διαθέσιμο και από τις εκδόσεις Λιβάνη.

 

Από το οπισθόφυλλο διαβάζουμε τα εξής: 

Στο κοντινό μέλλον, θαμμένο κάπου στα βάθη της Ανατολίας, ένα τρομακτικό υπερόπλο απειλεί να αφανίσει την ανθρωπότητα.
Είναι η Σάλπιγγα της Αποκάλυψης, κατασκΣευασμένη από τους ακραίους ισλαμιστές που έχουν ενοποιήσει τα μουσουλμανικά κράτη της Μέσης Ανατολής στο Νέο Χαλιφάτο, σαρώνοντας τα παλιά κοσμικά καθεστώτα. Η Δύση τρομοκρατείται και αναζητεί τρόπους να αντιμετωπίσει αυτή την πρωτοφανή απειλή.
Το πυρηνικό της οπλοστάσιο αδρανοποιείται από μαζική κυβερνοεπίθεση και τότε επιλέγεται μια λύση απελπισίας. Μια ελληνοαμερικανική ομάδα επίλεκτων κομάντος ξεκινά μια αποστολή αυτοκτονίας για να καταστρέψει την υπόγεια κρύπτη της Σάλπιγγας. Εφοδιασμένοι με οπλικά συστήματα υπερυψηλής τεχνολογίας, όπως καμουφλάζ αορατότητας, μίνι πυρηνικά και πολεμικά ρομπότ, οι καταδρομείς βυθίζονται στα έγκατα της γης και εμπλέκονται σε σκληρές μάχες με τους φρουρούς της Σάλπιγγας. Ένας απεγνωσμένος αγώνας δρόμου ξεκινά, θα προλάβουν να εξουδετερώσουν τη Σάλπιγγα πριν αυτή σημάνει το τέλος του κόσμου;
Και, αν τα καταφέρουν, ο κόσμος θα είναι ξανά ο ίδιος;

[Mors Planch]

Επίσης και από το Λιακόπουλο με διαφορετικό εξώφυλλο αν και ποτέ δεν μάθαμε αν η έκδοση Λιακόπουλου ήταν νόμιμη η όχι. 🤣

Τώρα το βιβλίο το ίδιο κλασσικός Γρίβας. Σχετικά ενδιαφέρουσα ιδέα, καλή γνώση της τεχνολογίας, εντελώς μέτρια εκτέλεση, ως συνήθως η πλοκή ήταν εκεί για την γεωπολιτική ιδέα που ήθελε να τονίσει εκείνη τη χρονιά.

[Baldwin the Victorius]

Η Σάλπιγγα της Αποκάλυψης

Εμπνευσμένο από τη σύγχρονη ιστορική και γεωπολιτική κατάσταση, το βιβλίο "Η σάλπιγγα της αποκάλυψης" κινείται ανάμεσα στους δρόμους της πραγματικότητας και τα μονοπάτια τής μυθοπλασίας. Ο συγγραφέας διαχειρίζεται με την ικανότητα του έμπειρου γνώστη το θέμα με το οποίο καταπιάνεται, για να δώσει μια συναρπαστική αφήγηση, αποκύημα του πάντα γοητευτικού συνδυασμού αληθινού-φανταστικού. Το βιβλίο ξεκινάει από την εξάπλωση της ισλαμικής επανάστασης και τις τριβές στο εσωτερικό της νεόδμητης αυτοκρατορίας και συνεχίζει με την απειλή της "εξαγνιστικής καταστροφής" που αντιμετωπίζει ο Κόσμος λόγω της Σάλπιγγας της Αποκάλυψης, ενός πυρηνικού υπερόπλου μιας κλίκας φανατικών Ισλαμιστών. Κομάντος της Δύσης, επιχειρήσεις αυτοκτονίας, στολές αορατότητας και νανορομπότ, μάχες σε υπόγειους κόσμους, απειλή μαζικής καταστροφής σε ένα βιβλίο που εγγυάται αμείωτο ενδιαφέρον...

 

Το ‘’Η Σάλπιγγα της αποκάλυψης ‘’ αποτελεί το τρίτο μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας του Κωνσταντίνου Γρίβα. Οφείλω να πω πως το βιβλίο τράβηξε την προσοχή για δύο λόγους: πρώτον, επειδή η περίληψη του βιβλίου είναι σαφής ως προς την ιστορία που ο αναγνώστης πρόκειται να διαβάσει και είναι γραμμένη έτσι που να εξάπτει το ενδιαφέρον όχι μόνο φαν της επιστημονικής φαντασίας αλλά και του μέσου αναγνώστη και δεύτερον επειδή το βιβλίο αφορά την σύγκρουση δυνάμεων σε καθαρά στρατιωτικό επίπεδο και ο κ. Γρίβας είναι από τους λίγους συγγραφείς στην Ελλάδα που μπορούν να αποτυπώσουν μια τέτοιας φύσεως σύγκρουση με ρεαλισμό.

Το μυθιστόρημα ανήκει στο υποείδος military sci-fi. Για όσους δεν γνωρίζουν οι ιστορίες αυτού του είδους έχουν να κάνουν με την ζωή και δράση ανθρώπων σε περιόδους πολέμου ή λίγο πριν από αυτόν μέσα σε στρατιωτικά σώματα και ενσωματώνουν θεματικές που πολλές φορές έχουν να κάνουν με την στρατιωτική ζωή ή με θεματικές και ερωτήματα των απλών ανθρώπων μέσα από τα μάτια και την εμπειρία ενός στρατιώτη. Σε αυτό το μυθιστόρημα δεν υπάρχουν τόσο προσωπικά ερωτήματα των χαρακτήρων που αποτελούν ερωτήματα της ανθρωπότητας – αντίθετα ασχολείται κυρίως με προβλήματα που επηρεάζουν την κοινωνία σε μεγάλη κλίμακα και τις επιδράσεις που έχουν οι αλλαγές που αυτά έχουν σε πλανητική κλίμακα. Είναι από τα πλεονεκτήματα του βιβλίου ότι δεν αναλώνεται το μισό ή και ολόκληρο ώστε ο συγγραφέας να τα αναλύσει και να τα δώσει τις απαντήσεις του. Αντίθετα αφιερώνει πολύ λίγες σελίδες σε σχέση με τον όγκο του βιβλίου όπου με συντομία και σαφήνεια θέτει τους προβληματισμούς και ανησυχίες  του για το μέλλον αφήνοντας τον αναγνώστη να σκεφτεί μόνος του τα ερωτήματα αυτά και να δώσει ο ίδιος τις απαντήσεις. Αυτό είναι ένα από τα μαθήματα που πολλοί συγγραφείς μπορούν να διδαχθούν, οι προβληματισμοί και οι όποιες απαντήσεις τους πρέπει να έχουν τόση έκταση όση χρειάζονται και όχι σε βάρος της αφήγησης της ιστορίας – ο εκάστοτε αναγνώστης, είτε είναι φανατικός του οποιουδήποτε είδους είτε όχι, θέλει να διαβάσει μία ιστορία και όχι να παρακολουθήσει μία διάλεξη φιλοσοφίας.

Οι χαρακτήρες της ιστορίας ακολουθούν τα πρότυπα που το υποείδος θέτει και ο συγγραφέας καταφέρνει να τους αναπτύξει σε συμφωνία με την δική του ιστορία κάνοντας και κάποιες ανατροπές που είναι μεν ευχάριστες ενώ δεν προκαλούν προβλήματα στην εσωτερική λογική του μυθιστορήματος. Οι χαρακτήρες αναλύονται σε δικά τους εισαγωγικά κεφάλαια ενώ κάθε κεφάλαιο γράφεται από την οπτική γωνία διαφορετικού χαρακτήρα κάθε φορά. Έτσι μπορούν οι αναγνώστες να κατανοήσουν πολύ καλά τα κίνητρα και την ψυχοσύνθεση τους τόσο μέσα από τις ιστορίες τους όσο και τις σκέψεις τους ενώ ο συγγραφέας αφιερώνει αρκετό χώρο για να ασχοληθεί με τα προσωπικά τους ερωτήματα, τα οποία όμως αποτελούν και μικρά ερωτήματα της ανθρωπότητας και τα οποία ο συγγραφέας τα αντιμετωπίζει με τον σεβασμό που τους αξίζει χωρίς να καταφεύγει σε εύκολες λύσεις προκειμένου να χαϊδέψει αυτιά . Με αυτό τον τρόπο αποφεύγεται να γίνει η ιστορία βαρετή. Σε γενικές γραμμές οι χαρακτήρες είναι καλογραμμένοι χωρίς να παρουσιάζουν κενά στην δομή τους. Αν υπάρχει ένα πρόβλημα με αυτούς είναι πως, κατ’εμέ, ο συγγραφέας αφιέρωσε ίσως υπερβολικά πολύ χώρο για την παρουσίαση και δόμηση των χαρακτήρων και η αφήγηση της ιστορίας επιμερίζεται σε αρκετά πρόσωπα αντί για ένα κύριο με αποτέλεσμα η ιστορία να φαίνεται πιο μικρή. Αν το βιβλίο ήταν μεγαλύτερο τότε μία τέτοια λύση θα είχε πολύ καλύτερα αποτελέσματα – και η χρήση ενός κύριου πρωταγωνιστή για την αφήγηση μέσα από τα μάτια του αντί για πολλούς είναι η λύση που προτιμάται σε ιστορίες τέτοιου είδους. Αν μιλάγαμε για σειρά βιβλίων εντός του ίδιου σύμπαντος τότε η χρήση πολλαπλών οπτικών θα ήταν καταλληλότερη. Είναι κατανοητός ο λόγος για τον οποίο ο κύριος Γρίβας χρησιμοποίησε πολλαπλές οπτικές γωνίες με ίση κατανομή χρόνου αφήγησης και τι προσπάθησε να δείξει, όμως δεν υπάρχει αρκετός χώρος για όλους – με 150-200 σελίδες παραπάνω και με εστίαση σε τρεις κύριους χαρακτήρες τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.

Τόσο η πλοκή όσο και η ιστορία είναι πολύ καλά δομημένες και με περισσότερο ρεαλισμό από όσο συνήθως υπάρχει σε ιστορίες  επιστημονικής φαντασίας και δη military, παρά τις ελάχιστες παρεκκλίσεις από την πραγματικότητα για συγγραφικούς σκοπούς ( για τις οποίες εξήγηση τόσο στο γλωσσάριο του βιβλίου όσο και στο επίμετρο της 2^ης έκδοσης). Ο κύριος Γρίβας, ως γνώστης των στρατιωτικών και γεωπολιτικών ζητημάτων, καταφέρνει να δείξει με ρεαλισμό τις μάχες και τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, ένα από τα πλέον σημαντικά θέματα για μία τέτοια ιστορία. Η ροή της ανάγνωσης τρέχει αβίαστα με αποτέλεσμα το βιβλίο να διαβάζεται απνευστί χωρίς να κουράζει. Τα μικρά κομμάτια lore του σύμπαντος είναι τόσα όσα χρειάζονται ώστε να δώσουν βασικές πληροφορίες που ο αναγνώστης χρειάζεται χωρίς να επιβαρυνθεί η κύρια αφήγηση με exposition και παράλληλα δίνουν με επιτυχία στοιχεία τρόμου στην ατμόσφαιρα, το στοιχείο του επείγοντος και το τι διακυβεύεται. Αν έχω ένα παράπονο είναι πως η ιστορία κρατάει συγκριτικά λίγο. Κάτι τέτοιο είναι κατανοητό διότι ρεαλιστικά οι καταδρομικές επιχειρήσεις έχουν διάρκεια μόλις λίγα 24ωρα και εντός της ιστορίας του βιβλίου θα ήταν σχεδόν αδύνατο, θα προτιμούσα όμως η επιχείρηση να ήταν μεγαλύτερη σε διάρκεια ώστε να χτιστούν ακόμα περισσότερο οι σχέσεις των χαρακτήρων μέσα από τις μάχες και φυσικά να υπάρχει περισσότερη δράση – έστω και αν κάτι τέτοιο απέβαινε σε βάρος του ρεαλιστικού στοιχείου. Θετικό στοιχείο θεωρώ την ύπαρξη του επίμετρου στο τέλος του βιβλίου της 2^ης έκδοσης και το οποίο διασαφηνίζει αρκετά πράγματα.

Φυσικά δεν είναι ένα τέλειο μυθιστόρημα. Όπως είπα θεωρώ ότι η πραγματική ιστορία κρατάει λιγότερο από όσο χρειαζόταν σε σχέση με τα μυθιστορηματικά πλαίσια – και με αυτό δεν εννοώ τον αφηγηματικό χρόνο αλλά την το περιεχόμενο της ιστορίας και την αφήγηση της. Για παράδειγμα, στο Ιουράσιο Πάρκο  του Crighton η ιστορία κρατάει συνολικά μόλις λίγα 24ωρα όμως γίνονται πάρα πολλά και φαίνεται η συνολική διάρκεια της να είναι μεγαλύτερη – για παράδειγμα υπάρχουν σημεία που ενώ θα μπορούσαν να μπουν εντός της αφήγησης και να δείξουν ακόμα περισσότερο τους χαρακτήρες και την ανάπτυξη τους αυτά αφηγούνται πολύ σύντομα και απλά αναφέρονται. Επίσης οι διάλογοι αν και στην πλειοψηφία τους είναι ρεαλιστικοί και βγαίνουν αβίαστα, κάποιοι λίγοι θα χρειάζονταν λίγη δουλειά παραπάνω ώστε να φαίνονται περισσότερο φυσικοί. Τέλος  κάποια λίγα σημεία θα έπρεπε να κοπούν διότι δεν προσφέρουν τίποτα στην ιστορία ή στην πλοκή. Δεν είναι πολλά ούτε μεγάλα αλλά φαίνονται αρκετά έντονα.

Θα ήθελα να πω και κάτι τέλος για τις επικρίσεις που έχει δεχθεί κατά καιρούς αυτό το βιβλίο από μερικούς. Η επίκριση εστιάζει επί το πλείστον στην λεγόμενη ‘’στρατοκαυλίαση’’ που διέππει την ιστορία. Τέτοιες επικρίσεις είναι το λιγότερο αστείες και δείχνουν είτε την άγνοια των ανθρώπων αυτών για την φύση και χαρακτηριστικά του military sci-fi είτε ότι το απορρίπτουν μόνο και μόνο επειδή το κοιτάνε μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς συγκεκριμένων ιδεολογιών. Είναι μία παραλλαγή της κριτικής που πολλοί άνθρωποι με απόψεις συγκεκριμένων ιδεολογιών κρίνουν τα έργα του υποείδους ως φύσει μιλιταριστικά, ιμπεριαλιστικά και φασιστικά όπως έχουμε δει να κάνουν με το Στρατιώτες του Σύμπαντος  του Χάϊνλαιν – όσο σοβαρά είναι στην μία περίπτωση άλλο τόσο σοβαρά είναι στην άλλη.

Το βιβλίο θα αρέσει σε όσους θέλουν μία ιστορία που να διαδραματίζεται με γρήγορη ροή χωρίς ανούσιες και άχρηστες κοιλιές, σε όσους αρέσει η επιστημονική φαντασία και το military sci-fi. Δεν είναι το καλύτερο του είδους που κυλοφορεί εκεί έξω, είναι όμως το καλύτερο που κυκλοφορεί από Έλληνα συγγραφέα. Είναι από τις περιπτώσεις που τέτοιες εγχώριες προσπάθειες πρέπει να στηρίζονται ώστε να δούμε και άλλους συγγραφείς να ασχολούνται με το είδος και να αρχίσει ο εμπλουτισμός του στην Ελλάδα.