Φοβερό Μέλλον

[Cassandra Gotha]

Όνομα Συγγραφέα: Εγώ καλέ

Τίτλος: Φοβερό Μέλλον
Είδος: Δυστοπική επιστημονική φαντασία
Βία; Τσουκ
Σεξ; Τσούκου
Αριθμός Λέξεων: 650
Αυτοτελής; Ναι
Σχόλια: Για το μένουμε σπίτι flash fiction
Αρχείο: Φοβερό Μέλλον.doc

 

 

 

 

 

Φοβερό Μέλλον

 

Είναι δέκα μέρες τώρα που άρχισε να πέφτει αυτό το ψιλόβροχο. Στην αρχή το περάσαμε για κανονική βροχή, αλλά όταν αρρώστησαν και πέθαναν οι πρώτοι εκατό άνθρωποι στις τρεις πρώτες μέρες, καταλάβαμε ότι δεν είχαμε να κάνουμε με νεράκι του Θεού.

Πώς δουλεύει αυτό το πράγμα: έτσι και βραχείς αρκετά, δηλαδή να είσαι πάνω από πέντε-δέκα λεπτά έξω, μολύνεσαι με το πιο τρελό μικρόβιο που έχει εφευρεθεί ποτέ από τον άνθρωπο, αυτό του γήρατος. Δηλαδή, χάθηκε ο κόσμος να είχε ξεφύγει από κάνα εργαστήριο ο ιός της νεότητας, ας πούμε; Έπρεπε να γίνει αυτό;

Το γήρας έρχεται φυσιολογικά στον οργανισμός μέσα από μια μακρόχρονη διαδικασία που ξεκινάει από το τέλος της ανάπτυξης κιόλας. Ορμόνες, ελεύθερες ρίζες, κυτταρικές βλάβες, όλα αυτά που στοιβάζονται με τα χρόνια κι ο οργανισμός μας δεν προλαβαίνει να τα διορθώνει, (όσα μπρόκολα και να φάμε κι όσα χιλιόμετρα κι αν τρέξουμε) ώσπου στο τέλος κλατάρει. Ε, μ' αυτό το πράγμα που έσκασε, (κυριολεκτικά, έγινε έκρηξη σε ένα εργαστήριο), και τώρα πέφτει από τον ουρανό, όλα αυτά γίνονται μέσα σε λίγες ώρες. Δηλαδή, δε σε βρίσκει το επόμενο πρωί, τόσο λίγες.

Εντάξει, δεν είναι ακριβώς μικρόβιο, έτσι το λέω εγώ που δεν τα πάω καλά μ' αυτά τα βιολογικά, ιατρικά, τέλος πάντων της δεύτερης δέσμης, κι αν δεν ξέρεις τι είναι δέσμες τότε ίσως αντέξεις μέχρι το πρωί. Εγώ, απ' την άλλη, μόλις μαρτύρησα το δράμα μου: θα πεθάνω σε κάνα δωδεκάωρο, το πολύ. Δεν είναι μικρόβιο, αλλά δεν ξέρω τι είναι. Προσβάλλει, λένε, τα κύτταρα. Δούλευαν πάνω σε πειράματα για ένα φάρμακο που θα παρέτεινε τη ζωή τόσο, ώστε ήταν πολύ κοντά στο να το λένε το ελιξίριο της αιώνιας ζωής, χαριτολογώντας, το τόνιζαν αυτό, για να μην παρεξηγούνται. Το θυμάμαι, πριν από δύο χρόνια ή και λίγο παραπάνω, που έβγαιναν στις ειδήσεις και στο ίντερνετ και μας έπρηζαν για να παίρνουν επιχορηγήσεις. Ποτέ μου δεν πίστεψα ότι θα ήταν καλό πράγμα αυτή η αιώνια ζωή, αλλά δεν με ρώτησε και κανείς.

Αν τυλιχτώ πολύ καλά με αδιάβροχο, ίσως να μπορέσω να βγω έξω και να κυκλοφο ρήσω με ασφάλεια, αλλά μιλάμε ότι θα πρέπει να τυλίξω σακούλες και στα χέρια και στα πόδια μου ακόμη, και να κρατάω ομπρέλα. Τα κράνη των μοτοσυκλετιστών, ακόμη και των ποδηλατιστών, έχουν εξαντληθεί στην αγορά. Θα γέλαγα, βλέποντας όλους αυτούς τους αν­θρώπους με τα κράνη και τις ομπρέλες στον δρόμο, αν δεν μ' έπιανε αυτή η θλίψη, όχι για τον κίνδυνο, όχι για το ενδεχόμενο να πεθάνουμε οι μισοί πριν σταματήσει να βρέχει, αλλά για κάτι άλλο: δεν θα είναι τίποτα πια όπως παλιά.

Ποτέ δεν θα εμπιστευτούμε ξανά τη βροχή. Θα τη θεωρούμε πάντα δηλητήριο. Και μου άρεσε η βροχή. Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή, που στεκόμουν μπροστά στο παράθυρο όταν έβρεχε, και μύριζα το ξύλο απ' τα παντζούρια, τη βρεγμένη άσφαλτο κι ίσως κι άλλα πράγματα που μ' έφταναν μέχρι τον πρώτο όροφο της πολυκατοικίας. Θυμάμαι ότι ήθελα πάντα να βγαίνω στη βροχή, κι όταν οι γονείς μου δεν μ' έβλεπαν, το έκανα, έβγαινα και γινόμουν μουσκίδι. Έβρεχε τόσο σπάνια τότε.

Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Δεν θα ξαναεμπιστευτούμε τον ουρανό. Γιατί από αυτόν πέφτει ο θάνατος αυτές τις μέρες. Απορώ, πώς μπορούν να κοιτάνε τον ουρανό οι άνθρωποι που έχουν επιζήσει από πόλεμο, από βομβαρδισμούς. Εμείς, μετά απ' αυτό, δεν ξέρω τι θα κάνουμε. Κάποιοι ήδη συζητάνε για την κατασκευή θόλων πάνω από κάθε πόλη. Και είναι ικανοποιημένοι μ' αυτή την προοπτική! Δηλαδή, πάνω απ' όλα, ο φόβος του θανάτου. Καμία λογική.

Μου λείπει ήδη μια Κυριακή στη θάλασσα, για ψαράκι. Μια εκδρομή στο βουνό, για τα χιόνια. Μια Καθαροδευτέρα με χαρταετούς. Μια Πρωτομαγιά, ένα Πάσχα, μια αφορμή για να βγούμε στα λιβάδια. Ένας Αύγουστος με συνωστισμό στις παραλίες, που πάντα τον σιχαινόμουνα. Πιστεύω ότι κανείς δεν θα ξαναμπεί ούτε στη θάλασσα πια.

Νομίζω ότι κανείς δεν θα ξαναζήσει, πια, μόνο θα φοβόμαστε. Κι αυτό είναι το χειρότερο που μας έκανε αυτή η μολυσμένη βροχή.

 

[Old man & SiFi]

Ευτυχώς δηλαδή που βαριόσουνα κι είπες να παίξεις κι εσύ…

Πολύ μου άρεσε αν και με στενοχώρησε λίγο. Σκέφτομαι ξέρεις κι εγώ τι πληγές-κουσούρια θα μας αφήσει αυτή η ιστορία και το δίνεις όμορφα.

[jjohn]

Είναι λίγο στενάχωρο ναι, θα συμφωνήσω. Καλό όμως, βγάζει τον προβληματισμό  σου Άννα.

 

[WILLIAM]

Αυτο ακριβώς αναρωτιέμαι και εγώ, τι θα σκεφτόμαστε για την επαφή με τους άλλους, τις βόλτες, τις εξόδους και άλλα τέτοια, μόλις περάσει η επιδημία.

Το έδωσες πολύ ζωντανά και γλαφυρά.

Γέλασα όμως και σε ένα σημείο, αν δεν ξέρεις τι είναι οι δέσμες μπορεί να τη βγάλεις ως το πρωί (μιας και είσαι πολύ νέος!)

Τέλος μια απορία, γιατί να μην είναι καλή η αιώνια ζωή; 

[Mesmer]

Αν και είναι μικρούλι, δίνει πολύ πετυχημένα κάποιες σοβαρές πτυχές των ημερών που θα ακολουθήσουν, αλλά και σαρκάζει αυτά που πρέπει. Όμορφο, μελαγχολικό και όντως σε προβληματίζει.

 

[Cassandra Gotha]

On 4/10/2020 at 7:13 AM, WILLIAM said:

 

Τέλος μια απορία, γιατί να μην είναι καλή η αιώνια ζωή; 

Για πάρα πολλούς λόγους, Γουίλιαμ. Και κατ' επέκταση, αφού σκαλίζουμε κάτι που δεν θα 'πρεπε εξαρχής να σκαλίζουμε, πόσα πράγματα που δεν μπορούμε να ελέγξουμε θα βγουν στην επιφάνεια;

[WILLIAM]

Αυτή την προοπτική εννοούσες, κατάλαβα.

Γιατί ποιος δε θα ήθελε να ζήσει για πάντα;

[Old man & SiFi]

On 4/11/2020 at 11:17 AM, WILLIAM said:

Γιατί ποιος δε θα ήθελε να ζήσει για πάντα;

Μεγάλη (και off-topic) κουβέντα ανοίγεις. Σε κάποια έργα ΕΦ παρουσιάζονται διάφορα θέματα που μπορεί να προκύψουν με την αθανασία. Κάποιες φορές, ειδικά όταν αυτή αφορά μόνο ένα άτομο και όχι το σύνολο του πληθυσμού, είναι τραγικά.

 

[WILLIAM]

Αν ήταν το σύνολο του πληθυσμού θα είχαμε υπερπληθυσμό και πολλά προβλήματα διαβίωσης αλλά αν ένας ήταν αθάνατος δεν θα ήταν πρόβλημα (αν και θα έπρεπε να το κρύβει).