Jump to content

ποσότητα πρωταγωνιστών


brave
 Share

Recommended Posts

Τι γνώμη έχετε για τις στορίες με πολλούς πρωταγωνιστές (όπως πχ. dragonlance sega)?

Απο τις πρώτες σελίδες της ανάγνωσης θυμάστε εύκολα ποιός είναι τί, ή χρειάζεται για τα πρώτα κεφαλαια μονίμως να γυρίζεται στις αρχικές σελίδες για να θυμηθείτε αν ο

"τάδε" είναι νάνος ή μάγος ή ξωτικό κτλ?

Βλέπετε τις συγκεκριμένες ιστορίες σαν τη "διαστολή" του "Τολκινικού σύμπαντος"?

Link to comment
Share on other sites

Μου τη σπανε γιατι δεν εχω καλη μνημη.Ειδικα αν μοιαζουν τα ονοματα τους η εχουν και παρατσουκλια...

Το Ντρακονλανς ειναι απλοικο αρα δεν με πειραξε τοσο οσο το "Παιχνιδι του στεμματος" που ειναι πιο πολυπλοκο-αν και πολυ καλυτερο.Παντως προτιμω να υπαρχει ενας κεντρικος ηρωας-οπως κανει ο Μουρκοκ!

Link to comment
Share on other sites

Εγώ προσωπικά δεν έχω πρόβλημα... Αρκεί βέβαια ο συγγραφέας να κάθεται να τους αναπτύξει και να μην του σέρνει απλά από δω και από κει. Και εγώ συνήθως γράφω πάνω σε 4-6 κεντρικούς ήρωες, αν και σε κάποιες ιστορίες αυτοί περιορίζονται σε 2-3. Σχεδόν ποτέ όμως δεν έχω μόνο ένα κεντρικό ήρωα.

Link to comment
Share on other sites

Είναι δίκοπο μαχαίρι. Οι πολλοί ήρωες προσφέρουν πολυπλοκότητα και βάθος στην ιστορία, αλλά, αν δε δοθεί προσοχή μπορεί πολλοί από αυτούς να καταλήξουν χάρτινοι, ελάχιστα αναπτυγμένοι ή και ο ένας αντίγραφο του άλλου.

Κατά τη γνώμη μου είναι προτιμότερος ο συνδυασμός: λίγοι κεντρικοί και πολλοί σημαντικοι δευτερεύοντες χαρακτήρες, παρά πολλοί ήρωες και κάποιοι όχι τόσο σημαντικοι δευτερεύοντες χαρακτήρες.

Link to comment
Share on other sites

Συχνά με μπερδεύουν οι πολλοί ήρωες που αναπτύσσονται ταυτόχρονα και σε βάθος. Ούτε εγώ έχω καλή μνήμη και για να κατανοήσω κάποιες καταστάσεις συχνά χρειάζεται να γυρίσω πίσω να ξαναδιαβάσω ορισμένα χαρακτηριστικά σημεία.

Τέλος, αποφεύγω να χρησιμοποιώ πολλούς κεντρικούς ήρωες στα κείμενά μου (αυτή τη στιγμή) φοβούμενη τους λόγους που αναφέρει ο Nihilio. Πιστεύω πως χρειάζεται μεγάλη συγγραφική εμπειρία για να αναπτύξεις επιτυχημένα και σε βάθος παραπάνω από έναν κεντρικούς χαρακτήρες!

Link to comment
Share on other sites

Χα! Τα λέγαμε κάποτε με το Rex, το DarkAng3l, το Riko, τον Elsanor (αν θυμάμαι) και όλους τους fantasάδες του παλιού rpg.gr προσπαθούσαμε να γράψουμε μια ιστορία (πολύ καλό σενάριο, αλλά δεν τα καταφέραμε εντέλει). Το ερώτημα ήταν αν θα έχουμε πολούς ήρωες που θα είναι κλειδιά για την εξέλιξη της ιστορίας ή ανα θα είναι ένας ο οποίος θα είναι η αρχή και το τέλος (-εκλεκτός, leader, με υπερφυσικές δυνάμεις κτλ). Νομίζω πως είχαμε καταλήξει σε λίγους ήρως (3 ή 4) με έναν κεντρικό. Εγώ έλεγα να κάνουμε κάτι πιο μοιρασμένο, αλλά έπεσα θύμα της δύναμης της ένωσης (η ισχύς εν τη ενώσει). Όπως είπε και ο Nihilio είναι δίκοπο μαχαίρι. Εμένα πάντως μου άρεσε πολύ το στυλ του Σιλμαρίλιον: πολλοί κεντρικοί ήρωες, που ο καθένας συνέβαλλε τα μέγιστα στην κοσμογονία. Μιλάμε για πολλούς κεντρικούς ήρωες, που ο καθένας είχε ξεχωριστές δυνάμεις. Δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιος στιγμάτισε τη δημιουργία, αφού σχεδόν όλοι έβαλαν το λιθαράκι τους.

Link to comment
Share on other sites

Όσο πιο πολλοί τόσο καλύτερα.

 

Και ως συγγραφέας και ως αναγνώστης, βρίσκω τις ιστορίες με πολλούς πρωταγωνιστές πιο challenging. Συνήθως, βαριέμαι τις ιστορίες με έναν κεντρικό ήρωα που τα πάντα περιστρέφονται γύρω από αυτόν. Επιπλέον, τα περισσότερα παραδείγματα ιστοριών με έναν κεντρικό ήρωα, για κάποιο λόγο, μου δίνουν την εντύπωση ότι δεν έχουν και πολύ βάθος. Υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις, όπως το Amber... αλλά, για στάσου λίγο, το Amber είναι γραμμένο σε 1ο πρόσωπο, όμως η βασιλική οικογένεια είναι πραγματικά μεγάλη και συνεχώς συμβαίνουν πιο πολλά απ'ό,τι φαίνονται.

Link to comment
Share on other sites

Και επισης εχει την υπογραφη του Ζελαζνυ,τι να λεμε τωρα...

Link to comment
Share on other sites

Κι εγω δεν εχω καλη μνημη...

Δεν μπορω πολους χαρακτιρεσ... Νταξ δεν εχω διαβασει και τα απειρα βιβλια fantasy ισως και γι αυτο !!!

 

θα προτιμουσα κι εγω την συνταγη του Νιχιλιο !!!

Link to comment
Share on other sites

Εγώ πάλι μάλλον ανήκω στην κατηγορία heiron, Isis & Balidor.... όντως μερικές φορές (που έχω ξεχάσει τα χαπάκια για την αμνησία) βρίσκω σπαστικό το να γυρίζω στις πρώτες σελίδες για να δώ ποιος είναι τι (χαρακτήρες θυμάμαι θαυμάσια απο την πλοκή, όμως ψιλοξεχνάω τα ονόματα μέχρι να εξοικειωθώ)

Το dragonlance δεν το έφερα τυχαία ως παράδειγμα, (και μάλλον κανείς ως τώρα δεν έδωσε βάση στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης), μιά και πιστεύω πως ενώ στο παιχνίδι είναι σωστό να υπάρχουν όλοι αυτοί οι χαρακτήρες (όσο περισσότεροι παίκτες τόσο το καλύτερο φυσικά),όμως στην ιστορία των βιβλίων, πιστεύω πως πολλοί απο αυτούς είναι περιττοί (σε αντίθεση με το Silmarilion που ανέφερε ο Bardoulas, όπου είναι εντελώς διαφορετική ιστορία, και που οι ήρωες δεν είναι σε καμία περίπτωση περιττοί μια και ο καθ'ένας τους παίζει κάποιο ρόλο στην πορεία της ιστορίας της Μέσης Γής).

Πάντως ίσως το μπέρδεμα να είναι πως ο αναγνώστης προσπαθεί να ταυτιστεί με τον ήρωα, ενώ όταν οι ήρωες είναι πάρα πολλοί, και ο κάθε ένας έχει κάτι απο τα χαρακτηριστικά που θα ήθελε να έχει ο αναγνώστης , δημιουργείται μια σύγχιση .

Edited by brave
Link to comment
Share on other sites

Γιατί να πρέπει ο αναγνώστης να ταυτιστεί με τον ήρωα;

 

 

 

(Damn, όλο απορίες είμαι, γέρος άνθρωπος...)

Link to comment
Share on other sites

Γιατί να πρέπει ο αναγνώστης να ταυτιστεί με τον ήρωα;

(Damn, όλο απορίες είμαι, γέρος άνθρωπος...)

 

 

???? μα αυτό δε συμβαίνει συνήθως ?

Όταν διαβάζεις μια ιστορία και σε εξιτάρει, δε θες να τη ζείς (μάλλον το ίδιο δεν κάνεις και όταν γράφεις)?

Ο αναγνώστης μπορεί συνήθως να ταυτιστεί με ΕΝΑΝ απο τους ήρωες μιας ιστορίας, (αλλιώς μάλλον έχει διχασμένη προσωπικότητα), σε αντίθεση με το συγγραφέα που ΌΛΟΙ οι ήρωες της ιστορίας του είναι κομμάτια του εαυτού του (ακόμα και τα τέρατα.... και ο περαστικός έμπορος που δίνει στον ήρωα μια τηγανίτα)...

Τουλάχιστο αυτό συμβαίνει με εμένα..

Link to comment
Share on other sites

Μπα, εγώ δε θα ήθελα να ήμουν κανένας από τους χαρακτήρες μου. Και πιστεύεις ότι ο Τόλκιν θα ήθελε να είναι ο Μπίλμπο Μπάγκινς; :D

 

Όταν διαβάζω το ίδιο ισχύει. Θέλω να διαβάσω μια ενδιαφέρουσα ιστορία' δεν αισθάνομαι ποτέ ότι ταιριάζω απόλυτα με κανένα χαρακτήρα, ή ότι "είμαι" αυτός. Η ίδια η ιστορία, αν είναι καλογραμμένη, με παρασύρει. Τα σκηνικά, ο κόσμος, οι χαρακτήρες, η πλοκή, το μυστήριο και η ένταση...

Link to comment
Share on other sites

"Και πιστεύεις ότι ο Τόλκιν θα ήθελε να είναι ο Μπίλμπο Μπάγκινς; "

Εγω το πιστευω!Ειδικα στο χομπιτ που ειναι ο κεντρικος ηρωας...Ζει τη ζωουλα του στην εξοχη του Σαιρ,με την πιπα του,τα φαγητα του,χαλαρος!Και ξαφνικα γινεται ο ηρωας μιας περιπετειας με θησαυρους και δρακους και μαγικα αντικειμενα και και..

Μετα στον Αρχοντα ερχεται η επιβεβαιωση.Ο Μπιλμπο γραφει το βιβλιο με τις περιπετειες του "There and back again" που ειναι ο εναλλακτικος τιτλος του "Χομπιτ" που εγραψε ο ιδιος ο τολκιν.Βεβαια στοιχεια του Τ.Ρ.Ρ. υπαρχουν και σε Φροντο,Γκανταλφ,...Αφου εχει πολλους ηρωες λογικο ειναι.Αν και βασικα οι πρωταγωνιστες ειναι ο Φροντο,ο Γκανταλφ και ο Αραγκορν.Οι αλλοι ειναι..βοηθοι.

Link to comment
Share on other sites

Δεν ΠΙΣΤΕΥΩ πως ο Τολκιν ταυτίζει τον εαυτό του με τον Μπίλμπο, ΕΙΜΑΙ ΠΕΠΕΙΣΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟ!

Ο Τόλκιν σπάει τον εαυτό του σε πολλά κομμάτια φτιάχνοντας διάφορους χαρακτήρες, που όμως ο κάθε ένας έχει κάποιο χαρακτηριστικό "αποκλειστικό", με τέτοιο τρόπο που κανείς άλλος ήρωάς του να μήν μπορούσε να λειτουργήσει ώς αυτόνομος ήρωας σε ένα λογοτεχνικό έργο εκτός απο τον Μπίλμπο Μπάκινς, στον οποίο έχει δώσει το μεγαλύτερο μέρος της ψυχής του.

Link to comment
Share on other sites

Ε,αυτο ειπα κι εγω.Δεν μιλησα για ταυτιση αλλα προφανως ο Μπιλμπο ειναι ο αγαπημενος χαρακτηρας του και αυτος που του μοιαζει πιο πολυ.Και οι υπολοιποι εχουν καποια στοιχεια εννοειται..

Link to comment
Share on other sites

Και με τους αντιήρωες τι γίνεται; Με τους στυγνούς δολοφόνους; Συμφωνώ με το Βάρδο. Ή τουλάχιστον εν μέρει. Έχω διαβάσει βιβλία που μόλις τα τέλειωσα έλεγα "Κουφάλα, και να 'μουν στη θέση σου". Έχω διαβάσει κάτι άλλα που πέρασαν μέρες για να κάνω υγιή ύπνο. Φαντάσου και να ήμουν στη θέση του ήρωα.

Link to comment
Share on other sites

Ένα χαρακτηριστικό βιβλίο μέ ΑΠΕΙΡΟΥΣ ήρωες, είναι το Gardens of the Moon. Το σύνολο τους είναι τόσο μεγάλο, που σχεδόν αδυνατώ κατά καιρούς να τους συγκρατήσω!

Παρόλα αυτά, βιβλία με πολλαπλούς πρωταγωνσιτές απαιτούν υπερβολικά καλό έλεγχο για τον συγγραφέα. Το να παραθέσεις, ας πούμε, επτά διαφορετικούς πρωταγωνιστές, χωρίς να καταστήσεις τους άλλους ορντινάτσες για τον κεντρικό χαρακτήρα ή να παρουσιάσεις τις προσωπικότητές τους σαν αντιγραφές, είναι άθλος! Μπορώ να συγκρατήσω ονόματα, ηχητικές εικόνες (όπως τις φωνές), αλλά ως ενός σημείου πάντα! Το να καταλήξεις να γεμίζεις με έναν τρελό αριθμό, σε ανγκάζει να παρατήσεις την ιστορία (ή απλά να τους πάρει όλους ο Χάρος)

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...
 Share

  • Upcoming Events

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..