King_Volsung Posted May 29, 2005 Share Posted May 29, 2005 Ο τίτλος εμφανώς επηρεασμένος από το the boy that dreamt του elsanor Δεν πειράζει... -------------------------------- «Απολύεσαι,» είπε μαλακά ο Πρύτανης στον Τόμας. Ο Τόμας δεν αποκρίθηκε και συνέχισε να κοιτάει τον ουρανό από το παράθυρο. «Καθηγητά Τόμας, μ’ ακούτε; Είπα απολύεστε,» ξαναείπε ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου στον Τόμας. «Μμμ… ναι,» είπε ο Τόμας αλλά τα μάτια του κοιτούσαν στο άπειρο. Εκεί που κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει. Ο άλλος κόσμος για μερικούς, το σύμπαν για άλλους. Τι άραγε μπορεί να υπάρχει εκεί, πέρα από τον γαλάζιο ουρανό; Η φυσική είναι ψυχρή, είναι για τους ρεαλιστές. Η μεταφυσική δεν είναι ανεπτυγμένη γιατί κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά. Δεν μπορεί ακόμα να δώσει λύση στα ερωτήματα του Τόμας. Που να στρεφόταν; Στην θρησκεία; Σε ποιον θεό να πιστέψει απ’ όλους αυτούς; Στην θεολογία; Υπάρχει θεός; Έπρεπε να βρει μόνος του τη λύση. Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να τον βοηθήσει. «Τόμας; Είσαι καλά;» ρώτησε ο Πρύτανης. Τον είχε πιάσει από τους ώμους και τον ταρακούνησε λίγο. Ο Τόμας επανήλθε. «Τι έγινε;» είπε παραξενεμένος. «Τόμας, απολύεσαι,» του είπε σφίγγοντας τους ώμους του και κοιτώντας τον στα μάτια. Ο Τόμας κατάλαβε. «Απολύομαι;» επανέλαβε θλιμμένος. Ήταν τόσα χρόνια στη δουλειά. Τόσο καιρό δίδασκε σε νέους και νέες την μαγεία της φιλοσοφίας. Όλοι τον συμπαθούσαν: φοιτητές, άλλοι καθηγητές ακόμη και το προσωπικό του πανεπιστημίου. Ήταν το πιο σεβαστό και αγαπητό άτομο εκεί. Ο Τόμας είχε πάθος με τη φιλοσοφία. Του άρεσε να εξερευνά τα πνευματικά του όρια αλλά και όλου το κόσμου. Ήθελε να μαθαίνει όσο γίνεται περισσότερα. Του άρεσε η Γνώση και αυτό το μέρος ήταν ίσως το καταλληλότερο για να την αποκτήσει και να τη μεταδώσει. Πόσοι μαθητές είχαν περάσει από τα χέρια του και πόσοι διευθυντές πάνω από το κεφάλι του; Χρόνια ολόκληρα παρέμενε στην θέση αυτή γιατί αγαπούσε τη δουλειά του. Ήταν όλη του η ζωή. Τα πρόσωπα των παιδιών, τα μαθήματα που παρέδιδε, οι διαλέξεις που έκανε… Και τώρα; Τον απολύουν έτσι απλά; «Μα γιατί;» δεν άντεξε να μη ρωτήσει. Ο Πρύτανης κάθισε και πάλι στην καρέκλα του πίσω από το μεγάλο ξύλινο γραφείο. Η επίσης ξύλινη βιβλιοθήκη πίσω του ήταν φορτωμένη με βιβλία και τόμους. Ο Πρύτανης έπιασε την πένα του και σημείωσε κάτι πάνω σε ένα πρόχειρο χαρτί. Σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τον Τόμας συμπονετικά. «Θα σου μιλήσω σαν φίλος. Τόμας, το τελευταίο καιρό άλλαξες. Δεν είσαι αυτός που γνώρισα στην αρχή. Άλλαξες. Δεν ξέρω από τι, αλλά ξέρω πως σου κάνει κακό…» Τα τελευταία λόγια του ήχησαν άσχημα στ’ αυτιά. Τι σημαίνει του κάνει κακό; Η αναζήτηση της Γνώσης κάνει κακό; Πειράζει που θέλει να μάθει; Πειράζει που ονειρεύεται; Τι έπαθε ξαφνικά και λέει τέτοια πράγματα ο Πρύτανης; Μήπως τελικά αυτός είναι που άλλαξε και όχι ο Τόμας; Ίσως… Τον τελευταίο καιρό είχε παρατηρήσει πως τον κοιτούσε παράξενα. Και άλλοι το έκαναν τώρα που το σκέφτεται καλύτερα. Τι συνέβη ξαφνικά και όλοι άλλαξαν; Πολύ παράξενο του φάνηκε. «Να το πάλι,» είπε ο Πρύτανης. «Εγώ σου μιλάω και εσύ αφαιρείσαι. Τόμας, αυτό είναι το πρόβλημα. Αργείς να έρθεις στο μάθημά σου, άλλε φορές ξεχνάς να έρθεις. Ενώ μιλάς στην μέσα τάξη χάνεσαι στις σκέψεις σου. Η εμφάνισή σου άλλαξε. Το περιποιημένο παρουσιαστικό σου έγινε ατημέλητο. Έρχεσαι αξύριστος, νυσταγμένος, τα ρούχα σου τσαλακωμένα και βρώμικα. Μια φορά θυμάμαι είχες έρθει με τις πυτζάμες και τις παντόφλες σου.» «Να, είναι που δεν…» προσπάθησε να βρει κάτι να πει. Δεν μπόρεσε. «Τόμας, τι συμβαίνει με σένα;» Τελικά όντως είχε δίκιο ο Πρύτανης. Ο Τόμας δεν ήταν πολύ συνεπής τελευταία και του άρεσε να χαζεύει τον ουρανό και να σκέφτεται διάφορα, όπως για το τι γίνεται μετά τον θάνατο, αν υπάρχει υπέρτατο ων ή όχι και άλλα παρόμοια θέματα. Αλλά αφού αυτό του άρεσε να κάνει. Γιατί ενοχλούσε τόσο τον Πρύτανη; Δεν ήταν κακό… «Δεν ξέρω,» είπε τελικά και χαμήλωσε το κεφάλι. «Τόμας, θέλω να σε βοηθήσω. Υπάρχει κάποιο πρόβλημα;» Ο Πρύτανης νοιαζόταν για τον Τόμας και αυτός το καταλάβαινε στην φωνή του, αλλά δεν είχε τίποτα να πει. «Δεν απαντάς; Ώρες-ώρες με τέτοια συμπεριφορά με κάνεις να νομίζω πως έγινες και πάλι μικρό παιδί.» Μικρό παιδί;! Μα καλά, δεν καταλαβαίνει; Και πάλι όμως ο Τόμας δεν είχε τι να πει. «Λοιπόν, αποφάσισα να σε αφήσω λίγο στην ησυχία σου. Είσαι ελεύθερος. Πες ότι πας διακοπές. Όταν νομίζεις πως μπορείς και πάλι να διδάξεις, έλα. Θα σε υποδεχτώ με χαρά. Τώρα όμως χρειάζεσαι ξεκούραση.» Ξεκούραση;! Διακοπές;! Εντάξει λοιπόν, αφού δεν καταλαβαίνει, θα φύγω για πάντα. Θα είμαι εξόριστος από τον «ναό» της Γνώσης. Κανείς τους δεν καταλαβαίνει. Και με αυτές τις πικρές σκέψεις στο μυαλό του, ο Τόμας βγήκε από το δωμάτιο και κατέβηκε με αργά βήματα τα σκαλιά. Ο Πρύτανης από πίσω του τον φώναζε. Ποιος ξέρει τι ήθελε; Τον Τόμας πάντως δεν τον ένοιαζε. Αφού δεν καταλάβαινε, δεν υπήρχε λόγος να συναναστρέφεται μαζί του. Βγήκε από το κτίριο, διέσχισε τον κήπο και πήγε στο πάρκινγκ, ακριβώς δίπλα από την είσοδο για το χώρο του πανεπιστημίου. Ο Πρύτανης από πίσω του τον ακολουθούσε και τον φώναζε. Ο Τόμας δεν έδινε σημασία. Μπήκε στο αυτοκίνητό του, ένας παλιός Σκαραβαίος που έκανε ακόμη τη δουλειά του. Έβαλε μπρος και ξεκίνησε. Ο Πρύτανης ακόμη πίσω του έτρεχε να τον φτάσει. Πολύ αργά… σκέφτηκε ειρωνικά ο Τόμας. Ο δρόμος για το σπίτι του ήταν μακρύς και έρημος. Μερικά χωράφια μόνο στα δεξιά και αριστερά του και ύστερα ένα δάσος. Και τότε το μέρος σκοτείνιασε από την σκιά τους. Το μυαλό του Τόμας τυφλωμένο από τα συναισθήματά του: λύπη, θυμός –όσο θυμό θα μπορούσε να νιώσει ποτέ ένας τόσο ήρεμος και καλός άνθρωπος- εκνευρισμός που δεν τον καταλάβαιναν, και τα μάτια του τυφλωμένα από το φως του ήλιου που τρύπωνε από τις φυλλωσιές των δέντρων. Μία απότομη στροφή, η απροσεξία του Τόμας, ένα απότομο φρενάρισμα, το δέντρο, η σύγκρουση… *** Μία αιθέρια ύπαρξη μπροστά του. Ήταν ένας άγγελος! Τα μεγάλα λευκά φτερά, το ασπριδερό δέρμα και τα πανέμορφα ξανθά μαλλιά καθώς και εκείνα τα γαλανά μάτια τον έκαναν να φαίνεται τόσο όμορφος! Τόσο αθώος… πέρα από τις αμαρτίες των ανθρώπων… Πίσω του ο γαλανός ουρανός με τα μεγάλα, παχιά σύννεφα να κρύβουν τον ήλιο. Τόσο όμορφα… «Που βρίσκομαι;» ρώτησε ο Τόμας. Η φωνή του ήταν παιδική. Κοίταξε τα χέρια του. Ήταν μικρά και απαλά. Παιδικά. Χαμογέλασε και ο άγγελος του ανταπέδωσε το χαμόγελο. «Στον Παράδεισο είσαι.» Η φωνή του αγγέλου δεν ήταν ούτε αντρική ούτε γυναικεία. Ούτε δυνατή, ούτε σιγανή. Ήταν η φωνή ενός αγγέλου… «Δηλαδή, τελικά δεν υπάρχει το Τίποτα μετά το θάνατο; Υπάρχει ζωή! Το ήξερα!» «Αφού σου είπα, είσαι στον Παράδεισο. Εδώ θα λυθούν όσες απορίες είχες κάτω στη Γη,» είπε και του χαμογέλασε. Ο Τόμας άκουγε κάτι φωνές στο βάθος. «Τι γίνεται;» ρώτησε. «Σε καλούν.» Τόμας! Τόμας! *** «Ω, δόξα τω θεώ! Είναι ζωντανός! Τόμας! Τόμας!» φώναζε ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου. Οι γιατροί κοιτούσαν με αγωνία από πάνω του. Η σειρήνα του ασθενοφόρου τον ενοχλούσε αφάνταστα. Όλα του φαίνονταν θολά. «Δε.. είμαι καλά…» είπε ο Τόμας ξαπλωμένος κάτω στο δρόμο με το πλευρό του και το κεφάλι του να αιμορραγούν ακατάσχετα. «Ησύχασε, θα σε πάνε στο νοσοκομείο να σε φτιάξουν!» είπε ο Τζορτζ, ο φίλος του, καθηγητής κι αυτός στο Πανεπιστήμιο. Ο Τόμας προσπάθησε να χαμογελάσει αλλά δεν τα κατάφερε. Άφησε την τελευταία του πνοή στον δρόμο, με ένα σίδερο καρφωμένο στο πλευρό του και χτυπημένο το κεφάλι του, μέσα σε μια μικρή λίμνη αίματος. Η ψυχή του έφυγε από το σώμα του… …και ύστερα ακολούθησε το Τίποτα. ----------- Αυτό ήταν... Νομίζω πως το βασικό πρόβλημά μου φαίνεται και εδώ... δεν έχει ο αναγνώστης λόγο να νοιαστεί για τον ήρωα... Δεν ξέρω... πείτε μου την άποψή σας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted May 29, 2005 Share Posted May 29, 2005 Ναι, το βασικό σου πρόβλημα φαίνεται και εδώ. Κι αυτό επειδή δεν ξέρουμε ποιος είναι ο Τόμας. Ανπριν το "απολύεσαι" της αρχής είχες γράψει 2-3 ακόμα σκηνές με τον Τόμας να πηγαίνει καθυστερημένος στο μάθημα και να αφαιρείται κι αν έλεγες κάτι περισσότερο για αυτόν, τη ζωή του, την οικογένειά του, ίσως και να ενδιαφερόμασταν περισσότερο. Γενικά πάντως δεν έχει κάποιο άλλο πρόβλημα και χωρίς αυτό θα ήταν μια πάρα πολύ καλή ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted May 29, 2005 Share Posted May 29, 2005 Και γιατι να ενδιαφερθουμε για τον ηρωα?Παει τα τιναξε,φερτε αλλον..αυτος μας τελειωσε!Θα μπορουσε καλιστα να γραψει αλλες 3-4000 λεξεις πιο πριν και αυτο να ηταν το τελος.Αλλα αφου αυτο ηθελε να παρουσιασει ο βασιλευς ας παμε πασο.Εμενα μου αρεσε η μικρη ανατροπη στο τελος.Δηλαδη ο τυπος ειχε παραισθησεις με τον αγγελο λογω του χτυπηματος στο κεφαλι.Αν το καταλαβα καλα δηλαδη... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Elsanor Posted May 29, 2005 Share Posted May 29, 2005 (edited) Όμορφο! Πολύ καλό... B) Εμένα μου άρεσε που το ξεκίνησες με αυτόν τον τρόπο, ξαφνικά. Κατά κάποιον τρόπο ο αναγνώστης που μπαίνει απότομα στην ιστορία, αισθάνεται όπως και ο Τόμας όταν επανέρχεται στην πραγματικότητα μετά από τις σκέψεις του. Ωραίος παραλληλισμός. Ξεκούραση;! Διακοπές;! Εντάξει λοιπόν, αφού δεν καταλαβαίνει, θα φύγω για πάντα. Θα είμαι εξόριστος από τον «ναό» της Γνώσης. Κανείς τους δεν καταλαβαίνει. Εδώ μου φαίνεται βλέπω μία αντίθεση ανάμεσα στη γνώση και τη φιλοσοφία. Είναι και οι δύο λεπτές έννοιες που συχνά ταυτίζονται, όμως δεν είναι έτσι κατά τη γνώμη μου. Μπορώ να καταλάβω τη σύγκρουση ανάμεσα στους δύο αυτούς κόσμους. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το γιατί ο Τόμας αποφασίζει να αυτοεξοριστεί επειδή δεν τον καταλαβαίνουν. Ή μάλλον, το καταλαβαίνω... αλλά μήπως θα μπορούσε να είχε πράξει διαφορετικά; Η φυγή πολλές φορές μπορεί να μοιάζει -και να είναι- αναγκαία, αλλά συνήθως μετά από δύσκολες στιγμές. Βέβαια μπορεί να είχε σκοπό να επιστρέψει αργότερα ή να άλλαζε γνώμη για την πράξη του, οπότε πάω πάσο. Ο Πρύτανης από πίσω του τον φώναζε. Ποιος ξέρει τι ήθελε; Τον Τόμας πάντως δεν τον ένοιαζε. Αφού δεν καταλάβαινε, δεν υπήρχε λόγος να συναναστρέφεται μαζί του. Ο Πρύτανης από πίσω του τον ακολουθούσε και τον φώναζε. Ο Τόμας δεν έδινε σημασία. Ο Πρύτανης ακόμη πίσω του έτρεχε να τον φτάσει. Πολύ αργά… σκέφτηκε ειρωνικά ο Τόμας. Γιατί; Γιατί επειδή δεν τον καταλάβαινε δεν ήθελε να έχει καμία σχέση μαζί του; Δύσκολη ίσως ερώτηση για κάποιον που αισθάνεται ότι δεν τον καταλαβαίνουν. Όλοι μας το νοιώθουμε καμιά φορά, άλλοι το νοιώθουν σχεδόν πάντα. Αυτή όμως, πιστεύω, δεν είναι η λύση. Στο τέλος λες: …και ύστερα ακολούθησε το Τίποτα. Δεν κατάλαβα, τελικά η άγγελος ήταν παραίσθηση του τραυματισμού του και στο τέλος απλά σταμάτησε να υπάρχει; Δεν ήταν παραίσθηση, απλά κατάφερε να γυρίσει λίγο πίσω, να πει μερικά λόγια και να επιστρέψει στον Παράδεισο; Αν ισχύει το δεύτερο, τότε το "Τίποτα" μπορώ μόνο να το εξηγήσω σαν ειρωνία προς την άποψη ότι δεν υπάρχει τίποτα μετά, αν και σε κείνον αποδείχθηκε το αντίθετο. Γενικά ο τρόπος γραφής σου είναι πολύ καλός και το κείμενο κυλάει πολύ ομαλά. Δύο πραγματάκια μόνο που παρατήρησα είναι ότι επαναλαμβάνεις το "Τόμας" συχνά, πράγμα που αν απέφευγες θα έκανε την ανάγνωση πιο ευχάριστη. ...αν υπάρχει υπέρτατο ων ή όχι και άλλα παρόμοια θέματα. Αν δεν κάνω λάθος είναι: ο ών, η ούσα, το ον. Αυτά από μένα... Το γεγονός ότι ο Τόμας θα μπορούσε να πράξει διαφορετικά αλλά δεν το έκανε, δίνει μία νότα τραγικότητας που ταιριάζει πολύ στο κείμενο. Και τα δύο λαθάκια που παρατήρησα δεν είναι τίποτα που δεν μπορεί να διορθωθεί. Προσωπικά πάντως, αισθάνθηκα κοντά στον ήρωα. Απλά νομίζω ότι θα έκανα διαφορετικές επιλογές. ;) Cheers! Edited May 29, 2005 by Elsanor Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted May 29, 2005 Share Posted May 29, 2005 Συμφωνώ με τους προηγούμενους πάνω στη χρήση του αγγέλου: τελικά ούτε εμείς πήραμε μια σαφή απάντηση πάνω στο τι συμβαίνει (κατά τη γνώμη σου) μετά το θάνατο, αφού ή ο άγγελος και ο παράδεισος θα έπρεπε να υπάρχουν ή το τίποτα. Γιατί και τα δύο σε εναλλαγή; κάτι ήθελες να δηλώσεις - πιθανότατα - εδώ αλλά δεν το κατάλαβα. Διαφωνώ με τον Elsanor στη συχνή προσφώνηση του ονόματος του χαρακτήρα σου. Ο Όμηρος στην Ιλιάδα, πριν το θάνατο του Αχιλλέα ανέφερε διαρκώς το όνομά του για να προσδώσει δραματικό χαρακτήρα στη σκηνή: Εκεί το απέδωσα πάντως εγώ! Εκφραστικά, το σημείο "Μπήκε στο αυτοκίνητό του, ένας παλιός Σκαραβαίος" ίσως πρέπει να γίνει "Μπήκε στο αυτοκίνητό του, έναν παλιό Σκαραβαίο", εκτός αν αντί για κόμμα μετά το αυτοκίνητό του βάλεις άνω κάτω τελεία, δηλαδή "Μπήκε στο αυτοκίνητό του: έναν παλιό Σκαραβαίο" για να δηλώσεις την επεξήγηση. Συμφωνώ με το Nihilio: δυστυχώς δεν ταυτίζομαι με το βασικό πρόβλημα του ήρωα (πέραν της αναζήτησης της αλήθειας πάνω στη μετά θάνατον πραγματικότητα) ίσως γιατί δε γνωρίζω γι αυτόν, ενώ ένας τεράστιος όγκος πληροφοριών περνά στις ενδιάμεσες παραγράφους αρκετά συμπυκνωμένα και χάνεται το βάθος του προβληματισμού του. Ήταν μια όμορφη ιστορία! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Orpheus Posted May 29, 2005 Share Posted May 29, 2005 Εμένα το "απολύεσαι" μου φάνηκε τέλειο, ως αρχή. Όπως είπα και στον MSN, νομίζω πως αυτή η ιστορία έχει ένα παιδικό feel - ο ήρωας περισσότερο, ίσως... (οι επιλογές του πολύ αυθόρμητες, η σκέψη του πολύ 'διάφανη' για έναν τέτοιο άνθρωπο) όχι πως αυτό είναι αρνητικό, απλώς είναι ένα στοιχείο (λίγο εξωπραγματικό, μου φάνηκε)... Όσο για τον Διευθυντή, εγώ υπέθεσα πως θα του έδινε το χαρτοφύλακά του, ή κάτι τέτοιο... ( μήπως παραγίνομαι πεζός; ) Όσο για το τέλος, νομίζω αυτό που δίνει δύναμη [στο τέλος], το ότι ούτε εμείς ξέρουμε τι υπάρχει μετά... Μόνο εγώ ταυτίστηκα, ε; Ίσις, άλλαξες τον τρόπο που γράφεις κριτικές; Αν ποστάρω τίποτα, σχολίασε the old way, παρακαλώ! Μου φάνηκε σαν μια βαθειά συναισθηματική ιστορία - πιστεύω πως η αρχή είναι άριστη για να σε εισαγάγει στην 'συναισθηματική δράση' της, και πως η αλύτρωτη κάθαρση στο τέλος είναι απλώς υπέροχη στην ειλικρίνειά της. Υπέροχο! Οι Μούσες μαζί σας, -Ορφέας Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
King_Volsung Posted May 29, 2005 Author Share Posted May 29, 2005 Λοιπόν, η σκηνή με τον Παράδεισο ήταν όντως παραίσθηση... Ένα όνειρο.. μετά ξύπνησε και μετά το Τίποτα. Ίσως θα έπρεπε να το δείξω λίγο καλύτερα. και πως η αλύτρωτη κάθαρση στο τέλος είναι απλώς υπέροχη στην ειλικρίνειά της. μα δεν υπάρχει καθόλου κάθαρση... οι ελπίδες του για μετά θάνατον ζωή καταστράφηκαν, όλα πήγαν σκατά... απαισιοδοξία, μαυρίλα... το Τίποτα... Εκείνο το λάθος με το αυτοκίνητο είναι λόγω βιασύνης και απροσεξίας. Όπως και το πολύ Τόμας υποθέτω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted May 30, 2005 Share Posted May 30, 2005 (edited) Δεν πειραζει που υπηρχε καποια ασαφεια στο τελος.Ειδικα στο τελος δεν πολυπειραζει.Καλα το καταλαβα τελικα... Edited May 31, 2005 by heiron Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Balidor Posted May 30, 2005 Share Posted May 30, 2005 Κι εγώ... Κυλάει ομαλά, ξεκινάει ΠΟΛΥ καλα... μου θυμίζει τον Ιωννά να φωνάζει στον Πητερ Παρκερ "You'r fired.. OK you'r unfired" Ρεαλιστικοτατο και το τελος γιατι ποιος απο εμας Ξερει; The truth is OUT there !!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted May 31, 2005 Share Posted May 31, 2005 Μου άφησε καλή γεύση. Κατάλαβα πως ο άγγελος είναι εκεί για να τονίσει ακόμα περισσότερο το Τίποτα, αλλά ίσως θα έπρεπε να μας πείσει η ιστορία περισσότερο πως ο Τόμας έβλεπε τον άγγελο, ένιωθε τον παράδεισο... Ίσως λίγο παραπάνω ώρα με τον άγγελο να έκανε ακόμα πιο άδειο το Τίποτα, δεν ξέρω... Πάντως και μένα μου άρεσε το "απολύεσαι" για αρχή και γενικά η αίσθηση της ιστορίας. Δεν θα κάτσω να την ψειρίσω δεν μ' αρέσει να το κάνω, έχει όντως παιδική και ευχάριστη γέυση, ακόμα και στην πικρία της. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.