Κώστας Παρορίτης

[Φάντασμα]

Κώστας Παρορίτης (1878-1931). Ο Κώστας Παρορίτης (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Λεωνίδα Σουρέα) γεννήθηκε στο Παρόρι ή Παρόρειο του νομού Λακωνίας, έξω από τη Σπάρτη. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά την αποφοίτησή του εργάστηκε ως ελληνοδιδάσκαλος, αρχικά στη Σπάρτη και από το 1907 ως το 1916 περίπου στο Σχολαρχείο της Ύδρας. Κατά την περίοδο της παραμονής του στην Ύδρα έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση του γλωσσικού του προσανατολισμού υπέρ του δημοτικισμού του Ψυχάρη και στη στροφή του προς το σοσιαλισμό, που αποκρυσταλλώθηκε μέσω της αλληλογραφίας του με τον Κωνσταντίνο Χατζόπουλο την ίδια περίοδο. Από την Ύδρα πραγματοποίησε και την πρώτη του επίσημη εμφάνιση (είχαν προηγηθεί δημοσιεύματά του στην εφημερίδα Σπάρτη και το Σπαρτιατικόν Ημερολόγιον του Μ.Ι.Θεοδωρόπουλου το 1903) στη λογοτεχνία με την έκδοση της συλλογής διηγημάτων Οι νεκροί της ζωής, η ιδεολογική στράτευση της οποίας οδήγησε στην παύση του για ένα μήνα από το Εκπαιδευτικό Συμβούλιο το 1908. Διηγήματα και άρθρα δημοσίευσε κυρίως στο Νουμά, αλλά και σε έντυπα όπως το Εθνικόν Ημερολόγιον του Σκόκου, οι Νέοι Βωμοί, η Μούσα, ο Πυρσός, το Μικρασιατικό Ημερολόγιο, τα Γράμματα Αλεξανδρείας και αργότερα (μετά το 1920) στις εφημερίδες Ελεύθερος Λόγος, Δημοκρατία, Ελεύθερος Λόγος και Ριζοσπάστης, ενώ υπήρξε επίσης μέλος της Καλλιτεχνικής Συντροφιάς του καφενείου Μαύρος Γάτος και της Σοσιαλιστικής Δημοτικιστικής Ένωσης (ήδη από το 1909). Με αφετηρία το χώρο του ηθογραφικού διηγήματος και το ρομαντισμό του Wolfgang Goethe, ο Κώστας Παρορίτης οδηγήθηκε στη συνέχεια στη μυθιστορηματική απεικόνιση της ζωής των εσωτερικών μεταναστών και των περιθωριακών τύπων της Αθήνας, με επιρροές από τη γαλλική και ρωσική λογοτεχνική παραγωγή του σοσιαλιστικού ρεαλισμού και κινούμενος στο πλαίσιο της κοινωνικά στρατευμένης δημοτικιστικής λογοτεχνίας συγγραφέων όπως ο Δημοσθένης Βουτυράς και ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης. Διαχωρίστηκε ωστόσο από τους πρώτους έλληνες σοσιαλιστές συγγραφείς (Χατζόπουλο, Ταγκόπουλο κ.α.), καθώς παρέκκλινε από τη θεωρία του νατουραλισμού για τον κυρίαρχο ρόλο του περιβάλλοντος στην ανθρώπινη μοίρα και υποστήριξε τον οραματισμό μιας νέας κοινωνικής πραγματικότητας με απαραίτητη προϋπόθεση τη δραστηριοποίηση των εργατικών και γενικότερα των λαϊκών στρωμάτων. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Κώστα Παρορίτη βλ. Άγρας Τέλλος, «Παρορίτης Κώστας», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια 19. Αθήνα, Πυρσός, 1932, Γιαλουράκης Μανώλης, «Παρορίτης Κώστας», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 11. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ., Ζήρας Αλεξ., «Παρορίτης Κώστας», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 8. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988 και Ζήρας Αλέξης, «Κώστας Παρορίτης», Η παλαιότερη πεζογραφία μας· Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο Ι΄ (1900-1914), σ.366-391. Αθήνα, Σοκόλης, 1997.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).

Δείτε τα βιβλία του και διαβάστε κριτικές γι' αυτά, στο Goodreads.

Βιβλία του συγγραφέα:

1. Ο κόκκινος τράγος (Σύγχρονη Εποχή, 2016), (Άλτερ Εγκο Μ.Μ.Ε. Α.Ε., 2013), (Πελεκάνος, 2012), (Πελεκάνος, 2011), (Αλεξάνδρεια, 2007)
2. Χριστούγεννα και χιονιάς - Ανθολογία (Νάρκισσος, 2013)
3. Οι νεκροί της ζωής - Διηγήματα (Σύγχρονη Εποχή, 2013), (Σύγχρονη Εποχή, 1990), (Νεφέλη, 1988)
4. Οι δύο δρόμοι (Πελεκάνος, 2013), (Πελεκάνος, 2013)
5. Το μεγάλο παιδί (Πελεκάνος, 2012), (Πελεκάνος, 2011), (Σύγχρονη Εποχή, 1990)
6. Χριστουγεννιάτικες ιστορίες (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2009)
7. Στο άλμπουρο (Πελεκάνος, 2005)
8. Από τη ζωή του δειλινού (Σύγχρονη Εποχή, 1989)
9. Διηγήματα (Οδυσσέας, 1982)

Πηγή: biblionet

[BladeRunner]

Ο Κόκκινος Τράγος

Η ιστορία του βιβλίου διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια του Εθνικού Διχασμού, πιο συγκεκριμένα λίγο πριν μπει η Ελλάδα στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Βέβαια, στο επίκεντρο της ιστορίας είναι ο άνθρωπος και τα όλα ιστορικά γεγονότα αποτελούν το φόντο, με τους πρωταγωνιστές της ιστορίας να είναι ως επί το πλείστον απόκληροι, άνεργοι και άρρωστοι, οι οποίοι συχνάζουν σε ένα συνοικιακό καφενείο της Αθήνας που ονομάζεται "Κόκκινος Τράγος". Πρόκειται για ένα σαφώς στενάχωρο και όχι τόσο αισιόδοξο βιβλίο, γραμμένο απλά, λιτά και απέριττα, με τον συγγραφέα να καταφέρνει με μοναδική ικανότητα να "ζωγραφίσει" μια εποχή και να σκιαγραφήσει ορισμένους πολύ ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ενώ επίσης δίνει και λίγη τροφή για σκέψη. Γενικά, ενώ το βιβλίο πλησιάζει τα εκατό χρόνια παρουσίας στα ελληνικά γράμματα, εντούτοις δεν το βρήκα παλιομοδίτικο, σίγουρα είναι προϊόν μιας άλλης εποχής με συγκεκριμένη θεματολογία, αλλά διαβάζοντάς το ένιωσα ότι για το είδος του άντεξε αρκετά καλά στον χρόνο.

8/10